LIBELLE 29-8 INTERVIEW MARLIES JANSEN FOTOGRAFIE BRENDA VAN LEEUWEN

Transcriptie

1 Mede door haar ziekte en een stoma ziet Hettie (40) er fysiek niet meer zo uit als toen Pedro (41) verliefd op haar werd. Zonder mij ben je beter af!, zegt zij heel soms, op mindere momenten. Maar hij vindt haar nog altijd de mooiste en de leukste. INTERVIEW MARLIES JANSEN FOTOGRAFIE BRENDA VAN LEEUWEN LIBELLE 29-8

2 LIJF & LIEFDE IK VIND HAAR prachtig NOG STEEDS 29-9 LIBELLE

3 Op het strand denkt Hettie vaak dat iedereen naar haar buik kijkt, maar dat valt reuze mee. Zwemmen is sowieso lastig voor haar. Dan maakt ze zich zorgen: Zien anderen het zakje op mijn buik niet zitten? of Als het maar niet gaat lekken! Ze heeft een speciaal badpak laten maken, van een iets dikkere stof en met naden op strategische plekken, zodat je dat zakje echt niet ziet. Ook heeft ze hoesjes genaaid die eromheen kunnen, in allerlei kleurtjes en met leuke printjes. Wat mij betreft kan ze prima in bikini hoor! Dat doet ze tegenwoordig soms ook. Maar de sauna is een stap te ver. Ze zegt dat ze mensen niet wil afschrikken, maar ik denk dat ze het zelf niet prettig vindt. Ze zou zich er té bekeken voelen. Prachtmens Hettie is een spontaan en sociaal mens. Ze kent werkelijk iedereen in onze buurt, is dol op mensen. Ze is lief en zorgzaam, denkt altijd eerst aan een ander zelfs als het met haarzelf slecht gaat. Ze helpt veel op de school van onze dochter Maura en heeft altijd een luisterend oor voor lotgenoten. Maar ze vindt het ook heerlijk om met ons huis bezig te zijn, om taarten te bakken en te sporten. En ze houdt van gekkigheid zoals achtbanen in pretparken en glijbanen in zwembaden, het kan haar niet hard genoeg gaan. Dat is precies wat ik zo aantrekkelijk vind aan Hettie: ze is enthousiast in alles wat ze doet. En die prachtige groene ogen hè. Daarvoor viel ik meteen, toen we elkaar vijftien jaar geleden leerden kennen. Ik was met mijn vriendengroep in de discotheek, zij met haar vriendinnen. Ik stond aan de ene kant van de zaal, zij aan de andere. Kom deze kant op, wenkte ik haar. Waarop zij wenkte: nee, kom jij maar mooi deze kant op. Anderhalf jaar later woonden we samen. Mijn hamstertje Hetties ziekte had zich toen al geopenbaard. Ze heeft colitis ulcerosa, een chronische darmziekte waarbij de dikke darm vaak ontstoken is. Ze had vaak buikpijn en bracht heel wat uren op het toilet door. Haar klachten werden in de loop der jaren ernstiger. Ze nam karrenvrachten medicijnen om de ontstekingen te remmen en voorkomen. Hettie heeft zelfs jarenlang prednison geslikt. Een paardenmiddel, maar het moest. Ze had continu heftige buikpijn en waterdunne diarree. Ze werd mager en had totaal geen energie meer. Van die prednison kwam ze trouwens enorm aan, van zestig kilo ging ze naar meer dan negentig. Ze kreeg ook overal haargroei, zelfs op haar wangen. Vreselijk vond ze dat natuurlijk, en dat begrijp ik. Maar ik keek er gewoon doorheen, groeide in de veranderingen mee omdat ik haar elke dag zag. Klaagde ze over haar wangen, dan noemde ik haar liefkozend mijn hamstertje. Ondanks de zware tijd wilden Hettie en ik graag een kind. Het leek ons allebei zo mooi, zo n hummeltje van ons samen, waarmee je kunt sporten en ravotten, dat je samen groot kunt brengen. Maar zou een zwangerschap wel verstandig zijn? De artsen waren duidelijk: dat was geen probleem, zwanger zijn stond los van Hetties darmproblemen. Zelfs de prednison mocht ze door blijven gebruiken. Tijdens de zwangerschap voelde ze zich beter dan ooit en had ze nergens last van. In de twee jaar na de geboorte van onze dochter Maura ging het echter weer bergafwaarts. Foute boel Was maar doorgelopen vroeger, zonder mij was je beter af geweest, zegt Hettie geregeld. Je hebt toch alleen maar last van me. Ze vond het moeilijk dat haar ziekte ons leven zo beperkte. Hettie is altijd blijven werken, als mode-adviseur in kledingwinkels, maar verder kwam ze de deur bijna niet uit. Dat durfde ze niet meer aan. Als we al eens uiteten gingen, dan kozen we niet een leuk plekje bij het raam maar een tafeltje naast de toiletten. Naar concerten gaan, waar ik ook LIBELLE 29-10

4 LIJF & LIEFDE Die stoma is niet erg, ze had ook tussen zes plankjes kunnen liggen Hettie en Pedro met hun dochter Maura (10) LIBELLE

5 LIBELLE 29-12

6 LIJF & LIEFDE Er is niets meer van mijn lichaam over, zegt ze soms, als ze slecht in haar vel zit LIBELLE

7 STYLING EN VISAGIE: RONALD HUIJSINGA erg van houd, zat er al helemaal niet meer in ze was als de dood dat ze niet snel genoeg uit de mensenmassa weg kon komen, mocht dat nodig zijn. Hettie vond het ook moeilijk dat ze een tijdlang vaak in het ziekenhuis lag en er weinig kon zijn voor Maura. Maura hing erg aan mij en sliep een tijdlang erg onrustig en Hettie voelde zich daarvoor verantwoordelijk en dacht dat ze een slechte moeder was. Ze huilde en piekerde veel in die tijd. Maar ik houd zielsveel van Hettie. Zij heeft er niet voor gekozen om zo ziek te zijn. Maar ik heb wel voor haar gekozen. Dus ik wil haar helpen en er met haar doorheen gaan. Op een nacht werd Hettie wakker van gruwelijke pijn. Eenmaal in het ziekenhuis schreeuwde ze het zelfs uit. Hettie klaagt noóit, dus ik wist: dit is foute boel. Ze bleek een scheurtje in haar darm te hebben, waarschijnlijk als gevolg van eerder onderzoek. Ontlasting was haar buik in gelopen, alles was ontstoken geraakt. Het was kantje boord. De darm werd meteen stilgelegd om te kunnen genezen, en Hettie werd wakker met een tijdelijke stoma. Al snel werd duidelijk dat het met haar dikke darm niet meer goed ging komen. De darm werd verwijderd en de stoma werd definitief. Net oorlogswonden Dat was een domper. En ja, wennen natuurlijk. Vooral voor Hettie. Niet alleen in praktisch opzicht, met leren om een stomazakje te verwisselen bijvoorbeeld. Ze vond het ook gênant, was vaak bang dat het zou lekken of zou stinken. De eerste keer dat ze zichzelf naakt in de spiegel zag met dat zakje op haar buik, schrok ze enorm. Ze vond dat er niets meer van haar lichaam over was. Als ze slecht in haar vel zit, heeft ze dat gevoel nog steeds. Over haar buik loopt van boven naar beneden een rafelig litteken, dat haar buik bijna in twee billen verdeelt, zoals ze het zelf zegt. En haar stoma zit er plus striae van de zwangerschap. Ik begrijp dat het voor Hettie moeilijk is, voor vrouwen is het uiterlijk vaak belangrijker. Maar mij hindert het totaal niet. Ik vind haar nog steeds prachtig. Hettie is zó n mooi mens. Laatst waren we samen een weekend in Wijk aan Zee, we verbleven in een romantisch hotelletje met een privé-sauna in de duinen. Onze telefoons stonden uit, de buitenwereld bestond even niet. We hebben urenlang gewandeld, gekletst, gelachen. Ik geniet dan zo van Hettie. Van hoe ze kijkt, hoe ze lacht. Van hoe we hand in hand kunnen lopen en een blik genoeg is om elkaar te begrijpen. Op dergelijke momenten voel ik het in elke vezel: het zit goed tussen ons, onze band is sterk. We hebben ook al zo veel meegemaakt samen, ik moet er niet aan denken dat ik haar ooit zou moeten missen. Alle lampen uit Het had ook anders kunnen aflopen: Hettie had ook tussen zes plankjes kunnen liggen. Gelukkig is ze er nog. En hoe! Eindelijk kan ze weer alles. We kunnen weer uit eten, op stap met vrienden en naar concerten. Ze heeft er plezier in om van alles te ondernemen, in plaats van dat ze zoals vroeger meeging omdat ze niet alleen maar thuis wilde zitten, maar dat het liefst wél deed. Ze is veel vrolijker, heeft zo veel meer energie. De eerste keer dat het ervan kwam om te vrijen, riep ze: Alle lampen moeten uit! Hoe dramatisch ook, ik moest er wel om lachen. Ik zei: Weet je nog, die allereerste keer toen we elkaar net kenden? Toen hield je de hele tijd een handdoekje om. Maar nu, na al die jaren samen en na alles wat wij hebben meegemaakt, kun je je heus wel blootgeven hoor. Haar veranderende lichaam heeft ze gelukkig meer geaccepteerd. Humor helpt, heb ik gemerkt dus soms maak ik gewoon een grap over het zakje. Dat helpt, het maakt situaties luchtiger. Het licht mag in elk geval weer aan tegenwoordig. LIBELLE 29-14

8 LIJF & LIEFDE Ik geniet zo van Hettie. Van hoe ze kijkt, hoe ze lacht LIBELLE