Zondagmorgen 1 april 2012 Welkomkerk Ds. J. Schep

Transcriptie

1 Lezingen: Psalm 130 Handelingen 16: Intro Als iemand een bepaald beroep heeft, of heeft gehad, als iemand een bepaalde hobby heeft, dan kijkt diegene vaak met bepaalde ogen naar de wereld om hem of haar heen. Onlangs zag ik vakantiefoto's van iemand en uit de foto's bleek dat diegene in de bouw zat, althans daar bij betrokken was. Een mooi huis en nog een eentje, een mooie houtconstructie - het zoveelste kasteel. En zo fotografeert een ánder mensen. De volgende bloemen en vul maar in... Ook dát is een manier van kijken naar de werkelijkheid. Sommige mensen hebben ook nog een kleine beroepsafwijking...! Díe heb ik dus... maar misschien wist u dat al. Want wát denk je als iemand campingplaats 477 heeft? Niets toch! Of wel? Juist: Geest van hierboven... en wat er volgt. Niet helemaal gezond - maar er valt mee te leven. Dat zelfde gebeurde met het lezen. Onlangs las ik een boek waarin een hoofdstuk voorkomt met als titel "Uit de diepte". Die titel deed míj bij Psalm 130 belanden en later bij Handelingen 16. Ook beroepsdeformatie misschien, maar ééntje die je af en toe nodig hebt om dóór te denken over de dingen die je in het leven tegen komt. "Uit de diepte" "Uit de diepte roep ik tot U..." Hoe kijk je tegen de dingen, tegen het leven zelf aan? Als je zelf in diepten verzeild raakt, wat roep je dan? Naar W/wie roep je dan? Nee, het is geen psalm van een vakantieganger, die Psalm 130, maar het scheelt misschien niet veel. Het is een pelgrimslied, gemaakt, gezongen door een pelgrim op weg naar Jeruzalem. Op weg naar de tempel, op weg naar het huis van God. En onderweg, het laatste stuk omhoog van Jericho naar Jeruzalem, gaat het soms langs steile wanden, door beekbeddingen, diepten. En dan opeens is er die associatie, die link die hij legt met de komende ontmoeting met God in de tempel. Diepten... Ik zit in een dal - nee, geen dipje - ik zit vast in de diepte. En we zien later in de psalm dat de dichter vooral beseft wie hij is in zijn kleinheid, met zijn schuld tegenover God en z'n naaste. "Als U de zonden blijft gedenken, HEER, Heer, wie houdt dan stand?" Een diepte die voor hem bepaald wordt door wie hij is voor God. En ik weet niet of we dat allemaal kunnen meevoelen? Net zo als iedere mens ánders naar de dingen kijkt, zó beleeft ook ieder mens z'n relatie met God anders. Ik gebruik wel met opzet het woord relatie. Als je niet weet dat God een persoonlijke God is, die naar ons omziet, met liefde en zorg, maar ook met pijn en verdriet als er dingen verkeerd gaan in ons leven, om maar niet te spreken over toorn over zonde; Als we niet weten van een relatie, dan zullen we misschien ook niet zoveel denken bij de begrippen schuld en vergeving. Als God alleen een verre God is, wiens beroep het is om alles door de vingers te zien, waar zouden we ons dan druk om maken? Copyright Protestantse Gemeente in wording te Zuidland / 5

2 Maar als God een persoonlijke God is, die heel dicht bij ons wil zijn - ja, dan zal je als pelgrim op weg naar Gods huis, maar ook als kerkganger en gelovige nú, ook wel eens roepen: Heer, hoe kan ik bestaan? Nu is het laatste wat ik vanmiddag wil doen "mensen bang maken". Som s zijn mensen opgegroeid in een kerk of cultuur, waarin je eigenlijk nooit zeker kon weten wat God met je voor had... Nee, bang voor God hoef je volgens mij - niet te zijn. En ik geloof dat ik me dan in goed gezelschap bevind, als ik dat beweer... Er was eens een jongetje, een jongeman, die wel bang was voor God. Je wist maar nooit... met die boeman in de hemel.. Zoveel mogelijk goede dingen doen. Goed en kwaad goed uit elkaar houden. Z'n vader wilde zelfs dat hij rechten ging studeren. Tot dat verschrikkelijke onweer. Hij dacht dat de wereld verging! En hij riep het uit : Heilige Anna, ik wil monnik worden. En zo kwam Maarten Luther - want die was het - in het klooster terecht. Studeren - hard studeren - promoveren zelfs - Doctor Maarten - lesgeven over het Oude Testament en met zijn studenten de Psalmen lezen in het Hebreeuws - tót aan psalm 130. "Als U de zonden blijft gedenken, HEER, Heer, wie houdt dan stand?" En toen opeens - opnieuw vertaald: "Maar bij U is vergeving, DAAROM eert men U met ontzag en even later: bij U is bevrijding, verlossing altijd weer! Vergeving, opdat U gevreesd wordt stond in de oude vertaling. Altijd had hij gehoord: je moet God vrezen (en dan helemaal verkeerd uitgelegd als bang-zijn voor, ipv. ontzag hebben - dat ook nog) je moet dit en je moet dat en misschien zal God je dan vergeving schenken. En nu las hij - het stond er echt: Bij U is vergeving, daarom eren we U met ontzag. Bij U is verlossing - en niet zo'n beetje ook. Vergeving voorop - en dán ontzag, liefde en dankbaarheid. Inderdaad: "uit diepten van ellende" - de berijmde psalm maar ná ellende de verlossing en de dankbaarheid. Luther leerde van de Psalmdichter dat je niet bang hoeft te zijn voor God, maar dat je naar Hem uit mag zien, mag verlangen naar zijn woord. En waarschijnlijk is in Psalm 130 bedoeld: het woord dat de dienstdoende priester - net zoals Zacharias, de vader van Johannes de Doper - wat die priester zou spreken ná het reukoffer. Na het reukoffer - symbool voor de gebeden van de verzamelde menigte in de Voorhof van de tempel - ná dat reukoffer sprak de priester de zegen uit - net zoals wij aan het einde van de dienst. "Ga héén in Vrede - want Hij geeft u Vrede! Gods aangezicht is in liefde over jullie geheven (Num. 6) Naar die woorden zag de psalmdichter uit - zoals nachtwakers uitzien naar de morgen de nacht is voorbij, het licht gloort aan de horizon. Hij is het - Hij zélf zal Israël bevrijden uit al zijn zonden. Copyright Protestantse Gemeente in wording te Zuidland / 5

3 Het is een schitterende psalm die veel vertelt over de liefde van de God van Israël. Israël, hoop op Hem! En dan - honderden jaren later - wordt er iemand geboren, wiens naam naar deze psalm verwijst. Je moet Hem "De Heer redt" noemen: Jeshua, Jezus. Want Hij is het die zijn volk zal redden van hun zonden. En deze Jezus, Davids Zoon Mensenzoon, Gods Zoon, is het die tegen mensen zegt: "Mijn kind, je zonden worden je vergeven" Je hóórt de protesten: Wie kan zonden vergeven, dan God alleen? Maar Jezus toont zijn gezag in wonderen en tekenen. in kracht én in zwakheid "Ik ben in jullie midden als Eén die dient... "Ik ben niet gekomen om gediend te worden, maar om te dienen en mijn leven te geven als losprijs voor velen... Dood en opstanding - de Evangeliën getuigen er van. In de Week, die komt worden we er Stil van. En zijn leerlingen - die van het eerste uur én de latere - gaan de wereld in - gedreven door de Geest. Paulus en Silas - want over die twee gaat het - brengen het Evangelie in Europa - Filippi in Noordoost-Griekenland. En purperverkoopster Lydia wordt de eerste gelovige, de eerste christin in ons werelddeel. Het Evangelie als bevrijdende boodschap wordt gebracht op Joodse gebedsplaatsen, maar óók op straat. En de bevrijding van de gebonden slavin is er een teken van. Paulus heeft er verdriet van als een mens zó misbruikt wordt, al spreekt dan die geest nog de waarheid ook. Maar bevrijding stuit op weerstand - zeker als er geld in het spel is: "Ze brengen de stad in rep en roer" "Het zijn Joden" "Ze verkondigen een andere levenswijze" Daarom zullen we ze eens mores leren. Vooral: het zijn Joden. Altijd weer klinken díe woorden... Maar hadden zij niet iets te vertellen over de God van Israël. En deze Jezus-mensen dan? 't Is vast één pot nat?! In het blok er mee - de diepste kerker. En dán begint het: de voeten in het blok, maar het hart in de hemel. Ook nu: uit de diepten roep ik tot U! Paulus en Silas, zij baden en zongen Gods lof. Zingend bidden. Biddend zingen - de lofliederen, de lofzang. Psalmen - zoals Psalm 116, die wij gezongen hebben, er één van is. En dan staat er niet: ze zongen tot de deuren openbraken, of de boeien los gingen. Maar: de andere gevangenen luisterden naar hen. Het doet denken aan het feit, dat liederen soms méér harten bereiken dan preken en dat geloofsopvoeding begínt bij dat versje dat je samen zingt. Liederen, die tot op de levensavond bij je blijven: "Ik kan gaan slapen zonder zorgen"! De relatie tussen lofzang en aardbeving laten we maar in het midden. Het zal als antwoord van God zijn verstaan. Copyright Protestantse Gemeente in wording te Zuidland / 5

4 Maar de gevangenen blijven waar ze zijn - en als ze net zo ónterecht behandeld zijn als Paulus en Silas, dan is dat een wonder. Maar in die gevangenis én in het huis van de bewaarder klinkt in die nacht het Evangelie van behoud. Het Evangelie van díe God, bij wie verlossing is altijd weer; van Jezus, die je kunt vertrouwen; van dopen, ja zélfs met water waarmee net striemen zijn gewassen. En het is een feest daar voor het héle huis - tot vier maal toe wordt dat benadrukt, dat het voor allen is. Er schijnt licht in de nacht, omdat er halleluja's klonken uit de diepte. "Uit de diepte roep ik tot U, o HEER" Een zware psalm??? Moeilijke woorden?? Of heel herkenbaar? Diepten, soms van een gevoel van Godverlatenheid een beleving van Gods verduistering door ons zelf opgeroepen, óf ons overkomen. Diepten, door een besef van eigen zonde of schuld Diepten, door zorgen en verdriet, het gemis van iemand die je lief was door ziekte of eenzaamheid, door het ervaren van zinloosheid Tót aan de mensen, die in deze tijd in het blok gesloten zitten Uit de diepte roep ik tot U, o HEER! Geen kant en klare antwoorden - ook niet in de kerk Maar wél het Evangelie dat je mag roepen, dat je mag uitzien naar zijn Woord dat er vergeving is en nabijheid. De belofte dat God bij je zal zijn in het diepste van je nood. Het zingen in de nacht, het roepen, loven en prijzen is géén magie. Dat wisten de eerste christenen ook. Niet iedereen kwam vrij, niet iedereen behield het leven (Jacobus). En tóch konden ze zingen, omdat ze zich in hun lijden verbonden wisten met Jezus Christus. Daarom hielden ze de lofzang gaande. Zingen wij nog? Of beter gezegd: hoe zingen wij? Roepen wij nog? Vanuit die diepte? En dan kom ik nog even terug op het inleidende verhaaltje. Hoe kijken wij naar de wereld om ons heen? Wat is ons perspectief in alles wat wij zien gebeuren? Kunnen wij vanuit Psalm 130 naar de wereld kijken? Weten wij te reageren als Paulus en Silas? Of zwijgen we stil? Trekken we ons terug? Ik hoop dat wij allemaal - welke leeftijd we ook hebben - leren om ook steeds te roepen: O God! Nee, geen stopwoord, maar het besef dat Gods nabijheid zo nodig is in alle diepten van het leven. Niet allen bij ons zelf, maar bij zovelen in deze wereld, dichtbij en veraf. En ook Gods naam daarin prijzen. Nee, niet zo maar voor wat er gebeurt. Paulus wist ook dat het Gods bedoeling niet was dat een mens zo uitgebuit wordt. Maar in Jezus' Naam zocht hij haar bevrijding. Zo mogen ook wij naar de wereld kijken, reageren op wat op onze weg komt. O God, dat kan toch niet, dat mag toch niet. Help alstublieft?! En zou Hij niet helpen - ook door ons heen?! Copyright Protestantse Gemeente in wording te Zuidland / 5

5 "Uit de diepte roep ik tot U". A.s donderdag, Witte Donderdag, in de viering van het Heilig Avondmaal. En je mag weten: bij Hem is vergeving, altijd weer. Bereid je daarop voor! "Uit de diepte roep ik tot U". In de week die komt. In verdriet. Vanuit je dankbaarheid ook. God: deze wereld, met z'n vragen?? - bij U kan ik terecht! Dat wens ik ons allen toe, dat we zó om ons heen zullen kijken. Nu al; stráks als we buiten komen. In alles wat we mogen gaan doen. God, U bent heel dichtbij. Amen. Copyright Protestantse Gemeente in wording te Zuidland / 5