RECHTSFRONT? DOOR PRIJS 10 GENT

Transcriptie

1 WAT HET WIL RECHTSFRONT? DOOR MR. H. M. FRIMN PRIJS 10 GENT

2

3 Wat wil het Rechtsfront? Toen de Leider der N.S.B. in Juli van dit jaar besloot tot oprichting van het Rechtsfront, zat daarbij de bedoeling voor naast de instelling van een Arbeidsfront, Boerenfront en Middenstandsfront een verderen stap te doen in de richting van den corporatieven staat. Het kleurrijke beeld, dat de rechtswereld ons tot nu toe te zien heeft gegeven met haar velerlei vereenigingen op elk gebied, los van elkaar staande, moge den democraat een indruk van kracht en schoonheid geven, in werkelijkheid is het slechts een uiting van individualisme, welke geleid heeft tot gebrek aan eenheid, onvermogen iets tot stand te brengen, belangentegenstellingen, groote verdeeldheid. De groote fouten van dit stelsel zijn gemakkelijk aanwijsbaar en ik wil daarvan enkele noemen: 1. het overheerschen van het groepsbelang; 2. het ontbreken van een nauw verband tusschen de verschillende groepen, waardoor de tegenstellingen in toenemende mate tot uiting komen; 3. de centraliseering van wetgeving, waardoor het vrijwel onmogelijk is in snel tempo iets nieuws en noodigs tot stand te brengen; 4. anderzijds de decentraliseering van de verantwoordelijkheid, het ontbreken van een centraal gezag, waardoor de belangentegenstellingen zijn toegespitst. Hoe menigmaal hebben wij niet moeten hooren, dat de Nederlander niets van gelijkschakeling moet hebben! Neen, ieder moet eigen opvatting naar voren kunnen brengen, eigen leven kunnen leven, in vrijheid kunnen denken en handelen. Elke binding is het ontnemen van een deel der individueele vrijheid! Zoo sprak men en wat erger is men handelde 1

4 ernaar. Kerkelijke en maatschappelijke verschillen werden naar voren gebracht. In plaats van te zoeken, naar wat de menschen kan vereenigen, nam men tot grondslag, wat de menschen verdeeld hield, en daarop werd het étiquet,,g e e s t e 1 ij k e v r ijh e i d" geplakt. Alsof de geestelijke vrijheid een absoluut begrip kan zijn, alsof de enkele mensch in werkelijkheid in absolute vrijheid zou kunnen leven! Kan men de natuur verloochenen, die ons twee seksen geeft, welke niettemin tot een eenheid worden samengevoegd? Kan men zijn voorouders verwerpen, waaruit men gesproten is, of ontkennen, dat er een band met het nageslacht bestaat? Is ons niet de verbondenheid met ons volk en ons ras gegeven, de gebondenheid aan bloed en bodem, die niet is een uitvinding van den modernen tijd, maar een werkelijkheid, welke te ontkennen slechts uit domheid kan voortspruiten? Waarom dan toch deze natuurlijke orde, deze natuurlijke gegevens langer te betwisten? Maar wanneer men deze natuurlijke orde aanvaardt, wanneer men erkent, dat er steeds iets boven ons is, waaraan wij gebonden en dus onderworpen zijn, wanneer men tot het besef is gekomen, dat de mensch niet absoluut vrij kan zijn, maar een deel is van een grooter geheel, dan is daarmede reeds de gemeenschapsgedachte gegeven. Dan vloeit daaruit voort, dat wij moeten streven naar een ordening, die de natuurlijke orde kan benaderen. Dan zal gezocht moeten worden naar datgene, wat menschen bindt, wat boven de menschen uitgaat, naar een gemeenschappelijk ideaal, dat wij tesamen kunnen beleven, omdat het voor ons allen grijpbaar is. Dat gemeenschappelijk ideaal vinden wij in ons Volk. Wat is daarbij de plaats van het recht? Het Recht Kunnen wij ons een gemeenschap denken zonder recht of recht zonder gemeenschap? Immers neen. En toch is onze liberale staat van de omgekeerde gedachte uitgegaan. Daar is de enkeling primair, daar wordt uit de enkelingen de gemeen- 2

5 schap gevormd, daar is de vrijheid van het individu het hoogste goed. Voor de bescherming van die vrijheid is regeling noodig. Deze regeling is de wet. Wet is dan gel ij k recht. Het recht dient tot bescherming van den enkeling tegenover de andere enkelingen, maar ook tegenover den staat. En met dat doel wordt het recht dan ook gebruikt en in onze oogen misbruikt. En het is deze liberale staat en de daarmee geschapen humanistische sfeer, die ons gymnasiaal en hooger onderwijs heeft gemaakt tot wat het nu is, die ons volstopt met romeinschrechtelijke regels, die het formalisme in de rechtspraak heeft veroorzaakt, die meent iemand als een goed rechter, advocaat, deurwaarder of politieman te kunnen beschouwen, als hij maar de noodige en onnoodige wettelijke bepalingen en verordeningen kent, die kortom het recht, de rechtsvinding en de rechtshandhaving buiten de volksgemeenschap heeft gesteld. Maar het volk is een door God bepaalde eenheid, is dus ook een z e d e 1 ij k e eenheid en de ingeboren zedelijke normen zullen de verbinding in de gemeenschap vormen. Deze normen leven als geweten in ons. Deze brengen den vrede tusschen de menschen en binnen de gemeenschap. Het recht openbaart zich, als die vrede gestoord wordt, als men zich buiten den vrede plaatst, Het recht is dus een onafscheidelijk deel van de gemeenschap. Alle recht is gemeenschapsrecht. Allen die bij de rechtsvinding en de rechtstoepassing betrokken zijn, zullen steeds het oog gericht moeten houden op de volksgemeenschap. Het recht is daarin het levende weefsel, steeds werkend, steeds een ordenende taak vervullend, steeds zich met het volkslichaam ontwikkelend, maar naar buiten tredend, wanneer tegen het recht wordt gehandeld, wanneer de orde wordt verstoord, derhalve wanneer onrecht wordt gepleegd. Maar dan ook met kracht optredend, het onrecht herstellend en met snelle hand straffend. Zoo zien wij de dwaasheid van wetten, die ons als het 3

6 Romeinsch Recht in vorige eeuwen uit den vreemde zijn gebracht als een ideaal recht, geldend voor alle volkeren en alle tijden. Zoo gevoelen wij de onzinnigheid van een opleiding, welke niet verankerd ligt in datgene, wat in het volk leeft. Zoo heeft zich het typisch abstracte juristenrecht gevormd, dat geen wortels in het volk heeft. Zoo beseffen wij het onrecht, dat over ons volk recht gesproken kan worden en het recht kan worden gehandhaafd door volksvreemden en volksvijandige humanisten. En zij zijn het, die hun mond vol hebben over den rechtsstaat. De Rechtsstaat Waarlijk grotesk is bij tijden de strijd geweest voor den rechtsstaat en tegen den totalitairen staat. Grotesk om de onzinnigheid der argumenten, grotesk om het wanbegrip. Zooals goede individualisten betaamt, gaf een ieder zijn eigen visie op den rechtsstaat. De een zag het kenmerk in de bescherming van de persoonlijke vrijheid op elk gebied, de ander in de bescherming van de geestelijke vrijheid, een derde in de onafzetbaarheid van de met rechtspraak belaste leden der rechterlijke macht, een vierde in de rechtszekerheid enz. Een eenigszins omlijnde definitie wist men echter niet te geven en kon men ook niet geven, omdat men het verband tusschen volk en recht niet zag en derhalve noch de taak van het recht noch die van den staat kon doorschouwen. Men zocht zijn kracht in tegenstellingen als machtstaat, absolute staat, totale staat, dictatuurstaat en dergelijke. Ongetwijfeld maakte men daardoor indruk en daarmede was bereikt, wat men wenschte: den menschen de gedachte bij te brengen, dat het bestaande goed en het nieuwe verderfelijk was. Maar wat voor zin heeft het begrip Rechtsstaat", indien men niet eerst aangeeft de taak van den staat en een omschrijving geeft van de werking van het recht? Uitgangspunt zal hebben te zijn het volk als een door God bepaalde eenheid, welke een bestemming op aarde heeft te 4

7 midden van de andere volkeren. Men heeft het volk te zien als een levend organisme, boven de enkelingen uitgaand, ten opzichte van dezen primair (de ideëele eenheid). Van een waarachtige volksgemeenschap kan eerst sprake zijn, indien bij de enkelingen de gemeenschapsgedachte heerscht: er moet zijn de overtuiging bij elkaar te behooren, als gedragen door een gemeenschappelijk ideaal, en er moet zijn de wil een eenheid te vormen, m.a.w. de enkeling moet zich bewust zijn van zijn lid-zijn van het volk (de g e e s t e 1 ij k e eenheid). Ik zou dit de natie willen noemen, waarvan dus de hoofdkenmerken zijn het bewustzijn van de eenheid van geest en de lotsverbondenheid. De staat is dan de aan den bodem gebonden organisatie van de volksgemeenschap. In dien zin vindt de staat zijn legitimatie in het volk, vanuit het volk. Staat is dus middel, geen doel. Het is dan ook duidelijk, waarop de staatstaak zal moeten gericht zijn: a. het brengen van het geheele volk in één staat (nationaal naar buiten); b. het maken van dat volk tot volksgemeenschap, dat wil dus zeggen de volksgenooten bewust te doen worden van de ideëele eenheid, zich bewust te doen worden van eigen waarden, eigen karakter (nationaal naar binnen); c. het organiseeren van de volksgemeenschap, ieder de plaats geven binnen de volksgemeenschap, die hem toekomt, en maken dat ieder in de gemeenschap geborgen is (het sociale element). Wanneer dat nationale en dat sociale praktisch bereikt is, wanneer het ideale benaderd wordt, dan eerst kan er sprake zijn van een rechtsstaat. Niet vanuit den enkeling, maar vanuit het geheele volk bezie men het begrip rechtsstaat". Het is niet een dood ding, een maaksel, maar een werkelijk, levend begrip. En met vreugde mag geconstateerd worden, dat dit inzicht steeds meer gemeen goed begint te worden. En dit juiste inzicht zal ook duidelijk maken, wat de taak is 5

8 van het Rechtsfront, waarom dit moest worden opgericht en waarom het noodzakelijk is, dat elke dienaar van het Recht daaraan deelneemt. Het Rechtsfront Is elk idealisme, elk geloof in eigen volk en in de toekomst van ons volk dood? De honderden, die reeds tot onze rijen zijn toegetreden, zijn daar om het tegendeel te bewijzen. Hier is geen sprake van de zooveelste bond of vereeniging. Hier mag ook niet gesproken worden van een vakvereeniging in den vroegeren zin. Neen, het oog is gericht op den nieuwen komenden staat en in dien zin zullen wij de beteekenis van het Rechtsfront hebben te bezien. Het wordt geteekend door het verschil tusschen den organischen staat en den democratisch-mechanischen staat. Deze staat moet worden als een levend lichaam. Iedere groep ontvangt daaruit haar levenssappen, ieder die tot de groep behoort, ontleent daaraan zijn klacht, vindt daarin zijn juiste plaats, kan zich daarin geborgen achten. Maar dan liggen doel en streven van ons front voor een ieder open. Het zal één van die levende organische onderdeelen vormen, bezield van gemeenschapszin, ons voor oogen stellende wat het Recht voor ons volk te beteekenen heeft, met kracht er naar strevende allen te omvatten, die het Recht dienen en bereid zijn mede te werken aan den opbouw. Reeds nu is het noodig het organisch karakter duidelijk te doen uitkomen in de geledingen van ons front. Vandaar de onderverdeeling in drie groote groepen: A. Justitie. B. Politie. C. Zgn. V r ij e Beroepen. Maar ook deze groepen zullen weer geleed moeten worden. Steeds verder zal de organisatie kunnen plaats vinden. Het zal organisatie zijn, de deelen zullen organen vormen en niet worden uitgestooten om een eigen leven te leven, los van de anderen. De eenheid, verankerd in het leidersbeginsel, zal juist in de veelheid der geledingen tot uitdrukking gebracht worden. Nog steeds beseffen vele Nederlanders niet, wat op het spel 6

9 staat. Nog steeds zijn er die denken, dat de oude toestand geheel of gedeeltelijk terug zal keeren. IJdele hoop! Men hebbe den durf de werkelijkheid onder de oogen te zien. Wat wil men nu: zelf de vraagstukken tot een oplossing brengen of wil men dit anderen laten doen met het daaraan verbonden risico?,,on traitera de la paix chez vous, pour vous, sans vous!" Moet de historie van 1713 zich herhalen? Heeft de gemiddelde Nederlander zoo weinig historisch en politiek inzicht, zoo weinig werkelijkheidsgevoel, dat hij liever afzijdig zal blijven en daardoor een verrader van zijn volk zal worden dan zich geven en wijden aan den toestand, zooals die historisch aan de orde is? Trouw aan en liefde voor Volk en Vaderland moet niet een phrase zijn, maar kan slechts worden getoond door de daad. In den komenden staat zullen bonden, federaties, vereenigingen enz. verdwenen zijn. Reeds nu moeten wij met alle kracht het gebouw, dat allen zal moeten opnemen, oprichten, op zoo breed mogelijke basis uitbouwen, rekening houdend, met ieders taak. Wij zullen op dit samenleven en samenwerken onzen geest moeten instellen, ons sterkend in trouw, kameraadschap, discipline. Wij zullen moeten zorgen, dat een ieder zich thuis gevoelt, geborgen weet, in dat groote gebouw. Men heeft mij gezegd: rechterlijke ambtenaren en politie moeten niet aan politiek doen. Maar waarom sprak men zoo vroeger niet, toen de politiek bestond uit partij gekonkel, het streven naar de vette baantjes, het bonzengedoe en het brengen -van de splijtzwam binnen ons volk? Aan deze weinig verheffende politiek moet men niet doen en toch deed men er aan en er was vrijwel niemand van hen, die nu zoo zoetsappig het tegendeel beweren, die zich hiertegen verzette. Wat wij doen, is geen politiek in dien zin. Wij stellen feiten vast en wij willen medebouwen, opdat wij een hecht en stevig gebouw kunnen oprichten. Ook op de schouders van de. dienaren van het Recht zal een deel van de staatstaak rusten. Willen zij het vertrouwen in den wordenden staat verkrijgen, 7

10 dan zullen zij zich dat vertrouwen waardig moeten maken dooi aan den opbouw mede te werken. Velen hebben zich teruggetrokken in hun heilige huisjes, maar hun zeggen wij: deze huisjes zullen wij sloopen, omdat zij ons hinderen in den opbouw. Gij kunt nog meedoen, maar dan spoedig. Anders zult Gij buiten moeten blijven staan. Wanneer het Rechtsfront de juiste geesteshouding gevonden heeft, dan zal het mogelijk zijn met medewerking van den Nederlandschen Nationaal-Socialistischen Juridischen Studiekring (N.N.S.J.S.), welke reeds eerder is gevormd, onze wetgeving en rechtspraak te reorganiseeren, opdat zij meer zullen beantwoorden, aan hetgeen het volk van noode heeft in den geest van den nieuwen staat, ons recht te bevrijden van vreemde invloeden en het de taak te laten vervullen binnen de volksgemeenschap, die het recht natuurlijkerwijze heeft, te weten de rechtvaardige ordening en bescherming van het volk en van elkeen, die tot ons volk behoort. Dan zal het mogelijk zijn elke groep van ons front de taak te geven, die zij in het rechtsleven behoort te vervullen, niet onafhankelijk van elkaar,, maar in nauwe samenwerking in opbouwenden zin. Men verwachte hiervan thans geen uitwerking van mij. Aan allen, die tot ons front behooren, is de plicht gegeven met inachtneming van het algemeen belang de taak van hun groep mede te bepalen, waarbij van boven af leiding zal worden gegeven. Niet dictatuur, maar leiderschap is de bepalende factor in ons front. Willen wij dit kunnen bereiken, willen wij dus zelf den nieuwen staat opbouwen, dan is het noodig, dat velen tot ons front toetreden. Reeds velen zijn tot ons gekomen. Mogen diegenen, die nog buiten onze rijen staan, beseffen, wat op het spel staat. De goedwillenden zijn van harte welkom als medebouwers aan den opbouw. Wij verwachten allen, die Volk en Vaderland liefhebben. Dan zullen wij schouder aan schouder staan ter bereiking van een Nederlandsch recht en ter verdediging van het politiek, cultureel en economisch leven van ons Volk. g

11

12 Overdruk uit Nieuw Nederland, 7e jaargang, No. 5