Reisverslag Roemenië Donau Delta Sjaak van den Berg, Maartje van den Berg, Ronald Messemakers, Evelien Schermer 10 t/m 17 mei 2010

Transcriptie

1 Reisverslag Roemenië Donau Delta Sjaak van den Berg, Maartje van den Berg, Ronald Messemakers, Evelien Schermer 10 t/m 17 mei 2010 Reisleiding: Ronald Messemakers De Donau Delta in Roemenië is met een oppervlakte van c 3450 km2 de grootste en meest uitgestrekte rivierdelta van Europa. Een klein deel van de delta ligt in de Oekraïne. Het behoort samen met de Camargue in Frankrijk en de Coto Donana in Spanje tot een van Europa's meest belangrijke moerasgebieden. De Donaudelta staat dan ook op de UNESCO- werelderfgoedlijst. Het gebied bestaat uit eindeloze hoeveelheden meanderende kreken, rivierarmen, moerasbossen, uitgestrekte rietvelden en open watervlaktes. Het riet groeit hier op zogenaamde 'plaur', drijvende eilanden van organisch materiaal. Op de hogere gronden bevinden zich uitgestrekte bossen bestaande uit wilg, eik en populier. U kunt hier dagen varen in de natuur zonder bewoning tegen te komen! In de delta zijn een aantal kleine vissersplaatjes - op eilanden uiteraard - waar ook overnacht kan worden. Maandag 10 mei Zoals het een ervaren reisleider betaamt viste Ronald de deelnemers aan deze Birding Trip feilloos uit het gekrioel aan reizigers op Schiphol. Op Schiphol verliep het verder zoals het zou moeten. We gingen ook keurig op de afgesproken tijd de lucht in. In Boekarest prachtig weer. De vervoerder naar Tulcea stond ons braaf op te wachten en bracht ons naar de gereedstaande auto. Daar wel wat fronsen vanwege de leeftijd en de grootte van de auto! Zal dat er allemaal in kunnen?? Dat bleek net te kunnen maar de auto wilde wel zelf niet op gang te brengen. Dus werden er wat potige Roemenen opgetrommeld die de auto naar een hellend vlak duwden en daar kwam de motor alsnog op gang. Iedereen er weer in en op weg. Onderweg zagen we in het voorbijrijden al het nodige. Met name Scharrelaars op elektriciteitsdraden. Ze blijken hun nesten vaak in de holle palen te maken. In het vervolg van de reis zullen we dat nog meer zien. Ook de eerste Bijeneters die net uit Afrika terug zijn. We krijgen er zin in. De trip verloopt verder redelijk tot er een heftig gerammel onder de auto vandaan komt: moet een lekke band zijn. Maar dat blijkt toch niet het geval. Het loopvlak van een band heeft losgelaten en er hangt een strook rubber los die het klapperen veroorzaakte. Een reserveband is er kennelijk niet. Een scherp mes van Coen brengt uitkomst: we snijden het losse rubber er af en we kunnen weer verder. We bereiken het hotel verder zonder kleerscheuren rond uur. Ieder een kamer en de afspraak volgende dag op om 8.00 uur en om 9.00 uur klaar voor de boot. Dinsdag 11 mei De vroege vogels maken een wandelingetje over de kade van de rivier. Het Hotel blijkt direct aan de Donau te liggen en veel vogels zijn hier niet te zien. Wel een Zwarte Roodstaart en enkele meeuwen.. Na het ontbijt met bagage naar de boot en na het inschepen (groot woord voor de omvang van de boot/het bootje) steken we van wal voor een prachtige vaardag met veel vogels. Het eerste deel gaat over de Donau voordat die zich opsplitst in de drie armen die de delta vormen. Hier is het een rivier waarbij onze Maas en Rijn maar heel magertjes bij afsteken. En voorbij Tulcea overal prachtige oeverbegroeiing veelal van wilgen. Rivierbegeleidende bossen zoals het ooit geweest zal zijn in onze eigen rivierdelta s. En in die bossen overal Wielewaal en Koekoek in aantallen waar wij alleen maar van kunnen dromen. Meteen in het begin al hoog in de lucht 5 Wespendief en een Grauwe Kiekendief: nog op weg naar hun broedgebieden. Overigens hebben we verder op deze trip nauwelijks nog trekkende (roof)vogels gezien. De boottocht gaat via de zuidelijkste tak van de rivier (Georghiu branche) en het Litkov kanaal naar Karaorman, een van oorsprong Ukraiens dorp op een groot zandduin in de delta. De vaartocht via de rivier en de kanalen is indrukwekkend. Van de grote brede rivier via het kleinere

2 Litkov kanaal en een breder kanaal omzoomd door grote rietvlaktes naar Karaorman. dat overheerst wordt door een gigantische ruïne van een fabriek die ooit bedoeld was om het zand van het duin te exploiteren. Maar dat is er niet van gekomen en nu rest een ruïne waar wat vee in rondscharrelt en beschutting zoekt. De lunch gebruiken we op de boot. Hij bestaat uit 3 gangen met bij elke gang rijkelijk vis. Lekker maar wat bewerkelijk wegens de graten. We genieten de gehele dag door van het schitterende landschap. De verstilde kanalen waar we zo goed als niemand tegenkomen, de prachtige oeverbegroeiing en natuurlijk de vogels. Vaak grote groepen Pelikanen opschroevend in de blauwe lucht, meerdere keren Zeearend hoog over onze hoofden, alsmaar Koekoek en Wielewaal, Scharrelaars steeds weer op takken boven het kanaal. Hier kunnen ze kennelijk gebruik maken van spechtenholen in de wilgen. Regelmatig blijven ze nieuwsgierig zitten zodat ze goed te fotograferen zijn. En natuurlijk reigers: Kleine Zilver, Grote Zilver, Purper en Ralreiger zijn algemeen evenals de Zwarte Ibis. Kwak zien we minder vaak. Dwergaalscholver is wel algemeen evenals de Noordse Nachtegaal die overal in onze oren tettert. De Grijskopspecht horen we wel maar we krijgen hem nog niet te zien. De Roerdomp horen we ook. Van de eenden is eigenlijk alleen de Krakeend algemeen. We zien nog wel een enkele Zomertaling en Witoogeend. Bruine Kiekendief zien we veel evenals Boomvalk en wat minder Roodpootvalk. Witwangstern en Visdief zien we gedurende de hele tocht en Zwarte Stern en Witvleugelstern af en toe. Op een ondiepe oever Kemphanen met mooie mannen in broedkleed en Witoogeend. Opvallend is dat we weinig Grote Karekiet zien terwijl het biotoop hier toch ideaal lijkt. De Kraai is redelijk talrijk en altijd bont. In Karaorman worden we opgewacht door een tractor met op de aanhangwagen zitbanken. Goed bedoeld maar wij geven de voorkeur aan lopen. Na een lange dag op de boot wel lekker om de benen even te kunnen strekken. In het ondiepe meer bij Karaorman zien we Bosruiter, Grutto, Kluut, Steltkluut, Kleine Strandloper en Temmincks strandloper. Daar ook Vorkstaartplevier en tot onze aangename verrassing een Griel. Het pension is prima en het eten ook. Na het eten eerst lijsten (we komen tot 93 soorten op deze dag) en daarna met Ronald nog het donker in om te kijken wat er voor kikkers/padden in de poelen zitten. En dat was overweldigend: het kabaal dat ze maken, het aantal soorten en de aantallen. En Ronald vist de Roodbuikvuurpad en Knoflookpad er zo uit. Woensdag 12 mei Karaorman is een prima plek voor de vroege vogels: meteen buiten de deur van het pension kun je al aan het vogelen. En dat doet een aantal van ons ook al voor het ontbijt. Na het ontbijt eerst met zijn allen het dorp en omgeving in. Prachtig traditioneel zanddorp zonder verharde wegen. De hoofdweg eindigt gewoon in een grote plas water. En een vuilnisopruimaktie zou in dit dorp ook niet misstaan. Op een grasvlak achter de plas meerdere Vorkstaartplevieren die daar kennelijk een broedgebied hebben. Mooie baltsvluchten boven dat gebied. Vlak bij een huis een prachtige jagende Grauwe Klauwier. Op een soort natte akker midden in het dorp nog net niet bloeiende orchidee: IJle Orchis (Orchis Laxiflora). Een paar dagen later zullen we er veel vinden zuidelijk van Tulcea. Om uur gaan we weer aan boord. We varen al snel een zijkanaal in waar we aan land gaan. Achter een dijk ligt een oude visvijver met een groet broedvogelkolonie met veel Geoorde Fuut en Witwangstern. Daar zien we ook de eerste Roodhalsfuut van deze reis. En een paartje Baardman komt vlak bij de boot in het riet kijken. Heel goed fotografeerbaar. We blijven op deze plek lunchen. Daarna weer verder tuffen langs kanalen en meren. De steeds weer wisselende kenmerken van de gebieden van de delta tussen de 3 armen van de Donau blijven indrukwekkend. De vogelsoorten die we vandaag zien zijn voor een groot deel dezelfde als de dag ervoor, Niet verbazend omdat de biotopen veel overeenkomsten hebben met die van de dag ervoor. Vandaag ook weer veel Pelikanen, zowel Roze als Kroeskop, in de lucht. Zeearend zowel juveniel als adult. Meerdere Roodhalsfuut op een meer met prachtige velden Gele Plomp. IJsvogel en Zwarte Specht laten zich vandaag ook zien. Grijskopspecht alleen weer te horen. Een enkele Snor en Kleine Karekiet laten zich horen. Dit keer ook een Buidelmees. Opmerkelijk dat we die zo weinig zien in dit biotoop: je zou denken dat Buidelmees hier zeer algemeen zou zijn. Het laatste deel van de tocht deze dag gaat weer over een grote arm van de Donau. We gaan aan land in Mila 23 dat van verschillende kanten wordt omgeven door water. Een merkwaardig dorp zonder auto s. De wegen in het dorp zijn dan ook nauwelijks breder dan 2 meter: alleen bedoeld voor voetgangers en een enkele fietser. We verblijven in een pension

3 midden in het dorp: een van de weinige grotere panden. Na het diner en het lijsten gaan we weer kikkers zoeken. Ook hier weer grote plassen (met veel viezigheid) midden in het dorp met heel veel kikkers en padden. Opvallend veel Boomkikkers en Roodbuikvuurpadden. Donderdag 13 mei Vandaag weer een dag per boot door de fraaiste kanalen en meren van de delta. Opnieuw stralend weer met temperaturen die op het water heel goed te dragen zijn. Vogels weer in hoge mate vergelijkbaar met vorige vaardagen. We varen direct langs het niet toegankelijke strikt beschermde deel van de delta. Broedkolonies van een aantal reigerachtigen en een broedkolonie van Roodpootvalken blijken niet bereikbaar. Tijdens de lunchpauze krijgen we de Grijskopspecht wel goed te zien. Bijna bij de hoofdarm van de rivier ineens toch nog een Woudaap in dichte oevervegetatie. Hij laat zich even goed zien voordat hij er vandoor gaat. En net genoeg tijd voor Hans om er heel mooie foto van te maken. Het zal de enige Woudaap zijn die we deze reis zullen zien. Om een uur of vier bereiken we Tulcea weer. Rustige avond. Diner in een restaurant: het lijsten telt nu op tot 111 soorten. Een wat minder rustige nacht voor sommigen door een dreunende beat van een aanpalende disco en een groep ketende kinderen. Morgen om 7.30 uur ontbijt en 8.30 uur klaar voor de rit naar de Zwarte zee. Vrijdag 14 mei Eigenlijk best een verademing, geen boot! En de kleine oude bus van de heenreis blijkt gelukkig, na het nodige heen-en-weer gebel de afgelopen dagen, ingewisseld voor een iets nieuwer en een stuk groter exemplaar. Vooral dat laatste is erg prettig vanwege de vele vogel-kijk en vogelfotografeer-apparatuur die natuurlijk mee moet. Dat deze bus nu helemaal niet over autogordels bezit zien we maar door de vingers, je kunt tenslotte niet alles hebben. We rijden om 8.30 vanuit Tulcea vrijwel pal naar het zuiden, over weg nr. 22 in de richting van Babadag en Vadu. Het beeld wordt bepaald door golvende graan- en koolzaadvelden, karren met paarden, en kleine dorpjes met onverharde straten. We stoppen vrij vlot al bij een ooievaarsnest langs de weg dat erom bekend staat dat het onderverhuurd wordt aan Spaanse mussen - en jawel hoor, ondanks het tegenlicht zien we ze prachtig zitten en rommelen rond het nest. Ook onderweg stoppen we kort in het bos van Babadag, een prachtig oud gemengd bos met zeer rijke ondergroei. Er woont hier schijnbaar al sinds jaar en dag een Kleine Vliegenvanger - en jawel hoor, ook deze laat zich na wat lokgeluiden goed zien en horen. Een bijzonder charmant vogeltje waar sommige medereizigers al lang naar gespeurd hadden. Bij Vadu bekijken we eerst een aantal plasjes, vijvers en steile wandjes bij het begin van het dorp. Er zijn al veel Bijeneters die zich prachtig laten zien, zowel vliegend als gezellig zittend op draden en struikjes. Wat een schitterende vogels! En we zien onze eerste Sperwergrasmus. Op het kortgegraasde gras tussen de vijvers in de verte zijn ook steeds Ziesels actief, een eekhoornachtige, die hier veel voorkomen. Voorbij het dorp beginnen de echte rietvlaktes en moerasachtige stukken die tussen het dorp Vadu en het strand van de Zwarte Zee gelegen zijn. Daar is van alles te zien: veel steltlopers, rietvogels, kwikstaarten, en behoorlijk wat vreemde gasten die op doortrek zijn. Toppers zijn toch wel de verschillende vormen van de Gele Kwikstaart die hier allemaal naast elkaar te zien zijn, en vooral de Veldrietzanger die prachtig voor ons poseert en zingt. Voor deze laatste is de Donau Delta de westelijke grens van zijn verspreidingsgebied. Bij het strand van de Zwarte Zee zien we een bijzondere doortrekker: een Nachtzwaluw. Terugrijdend in de rietlanden nog Roodkopklauwier (naast veel Grauwe Klauwieren, Kleine Klapeksters, Grauwe Gorzen, etc). Inmiddels is het half vijf en in ons enthousiasme hebben we nog niet eens geluncht. Daar is het dus wel onderhand ernstig tijd voor. Op een terras waar de Boerenzwaluwen nestelen op de geluidsbox boven de deur eten we een eenvoudige maar heerlijke maaltijd van door Alex en de chauffeur aangekocht brood, kaas, tomaat en worst uit het dorpswinkeltje. Met een ijsje toe. Na de lunch rijden we terug richting Tulcea, en slaan dan af naar Istria. Ook daar weer prachtige rietlanden en ondiepe plassen tussen de weilanden. Zeer rijk aan allerlei steltlopers, maar ook zien we hier weer behoorlijke aantallen Vorkstaartplevieren, Pelikanen (zowel 'gewone' als Kroeskop), en Visdiefjes. Bij het museum van de opgravingen van de oude stad Istria (dit gebied was al een nederzetting in de tijd van de oude Grieken en Romeinen) is weer een prachtig ooievaarsnest vol Spaanse Mussen, en aan het strand van de lagune achter in de gereconstrueerde oude stad zien we grote Dobbelsteenslangen zwemmen. In

4 de oude muren van de stad woont ook een Hop. Terugrijdend van Istria naar de hoofdweg pikken we er dan toch een uit - grote opwinding - een Roze Spreeuw! Eén exemplaar, in een groep gewone Spreeuwen, en waarschijnlijk een jong exemplaar want hij is niet volledig uitgekleurd. Maar toch duidelijk herkenbaar. Gaaf! Op de terugweg ook nog een paar Zwarte Wouwen. En we stoppen terwijl de avond valt toch ook nog even in het bos bij Babadag, op een schitterende (andere) plek met open, droge, hellingvegetatie. Weitjes vol bloemen (inclusief verschillende soorten orchideeën en wilde pioenrozen, een endemische soort in dit gebied) en insecten (waaronder een GIGANTISCHE krekel-achtige), maar ook Ringslang, Smaragdhagedis, en natuurlijk Ortolaan. In het vallende duister rijden we terug naar Tulcea. We eten laat maar lekkere lasagne bij een Roemeense Italiaan. Daarna nog lijsten en gauw naar bed. Zaterdag 15 mei Vandaag stond het Macin gebergte op het programma met kans op weer hele andere soorten dan de dagen ervoor. Niet zo heel ver van Tulcea bekeken we de eerste leuke nieuwe soort voor de dag, de Spaanse Mus. Deze kolonievogel heeft al jaar en dag een kolonie onderin een ooievaarsnest. Gelukkig waren ze vandaag ook weer van de partij. De tocht voerde ons vervolgens door extensief beheerde landbouwgebieden met veel koolzaad. Alex vertelde dat deze nieuwe vorm van monocultuur twee soorten roofvogels het hardst treffen in hun voortbestaan. Arendbuizerd en Sakervalk zijn specialisten en zijn grotendeels afhankelijk van Ziesels. Door de dichte koolzaadvelden en het verdwijnen van de open steppegebieden kunnen zij hun prooi niet goed meer waarnemen waardoor er voedselgebrek ontstaat. Onderweg werden Kalanderleeuwerik, Kortteenleeuwerik en Arendbuizerd waargenomen. Een rustende Schreeuwarend in een topje van een struik liet zich heel fraai bekijken. Langzaamaan werd het lijstje roofvogels wat langer. De volgende roofvogel diende zich al. Een prachtige donkere fase Dwergarend inclusief koplampen kwam laag op ons aan. Alle kenmerken werden nu duidelijk zichtbaar. Alsof dit nog niet genoeg was brulden we even later dat er twee enorme roofvogels boven de velden hingen. Een vogel werd als Schreeuwarend gedetermineerd, de ander als Keizerarend. Vanwege het licht en de korte periode van waarnemen hebben beide vogels ons aardig wat hoofdbrekens gekost. Gelukkig hadden sommigen de camera s paraat waardoor we wat determinatiemateriaal hadden. Na deze enerverende ontmoeting zag Alex in een split second een Roodstuitzwaluw op een telegraafdraad zitten. Wij allemaal de bus uit omdat Roodstuitzwaluw niet erg algemeen en zeer plaatselijk voorkomt in de Dobroedsja. Maar waar was onze grote vriend gebleven? Het raadsel lag eigenlijk letterlijk onder onze voeten. Roodstuitzwaluwen maken dankbaar gebruik van tunneltjes, bruggen en afwaterbuizen. Na een korte inspectie van het tunneltje onder de weg bleek een stel Roodstuiten hun karakteristieke nest met tuit in de tunnel gebouwd te hebben. Wat mooi!! Daarna stapelden de waarnemingen elkaar op met Boomleeuwerik, Roodkopklauwier en Roodborsttapuit. Naarmate we het Macin gebergte naderden veranderde het landschap aanzienlijk. Een enorme bergkam liep parallel met de weg mee en vormde een van de uitlopers van het massief. Niet verwonderlijk dat hier een trekvogelwerkgroep zit die alle bewegingen nauwlettend in de gaten houdt. Vanaf de weg reden we vervolgens recht op de bergen af met her en der wat Ziesels, Izabeltapuiten, Duinpiepers en Kuifleeuwerik. Na al dat gevogel begonnen we aardig trek te krijgen. Alex had al met z n voormalige collega overlegd om daar de lunch te nuttigen. Een oude boomgaard met wat huizen doemde op waarna we een van de lekkerste lunches van de reis voorgeschoteld kregen. In de serre werden we verrast met een stoofschotel, salades en zelfgemaakte drankjes. Na de lunch probeerden we nog even de Syrische Bonte Specht met geluid te lokken maar was op dat moment niet thuis. Achter het huis gingen we een bergpad omhoog. De eerste bijzonderheid liet zich al snel zien. Een mannetje Rode Rotslijster zat op een uitstekende rotspunt te zingen. Van de Bonte Tapuit ontbrak nog elk spoor. Wel was zijn naaste verwant de Tapuit zeer algemeen. Boven op het hoogste punt aangekomen vloog een lichte vorm Slangenarend rond en bad regelmatig voor een van de rotshellingen op zoek naar slangen. Verassend was de Nachtzwaluw die voor de voeten van Maartje opvloog. Waarschijnlijk was deze Nachtzwaluw net als de Nachtzwaluw van Vadu op trek. Teruglopend hadden we nog geen spoor van de Bonte Tapuit en het zag er naar uit dat we deze soort hier gingen missen. Gelukkig zagen we al snel een vrouwtje waarna we de vogel probeerden te lokken met mijn mp3 speler. En jawel, het mannetje liet zich

5 daarna ook erg mooi zien aan de groep. Beneden aangekomen liet de Syrische Bonte Specht zich nog even aan een select gezelschap zien. Dit was helaas niet voor iedereen weggelegd. Het volgende gebied lag aan de voet van het Macin gebergte en zag er qua landschap nog zeer intact uit. Een prachtige steensteppe die door de hevige regenval van de laatste maanden fraai groen gekleurd was. Her en der stonden steeneiken die deden denken aan sommige gebieden in Zuid Spanje. Hier zagen we een herder met zijn kudde lopen en waande je jezelf 100 jaar terug. In het verleden stond dit gebied bekend om zijn vele roofvogels waaronder zelfs de Monniksgier. Maar ook hier heeft roofvogelvervolging flink huisgehouden en vind je nog maar een schijn van wat het ooit was. Gelukkig was het paartje Grielen bereidwillig zodat we ze mooi konden bekijken. In een van de steeneiken liet een Oostelijke Vale Spotvogel van zich horen. Zeer karakteristiek in zang dat wel wat weg had van een Kleine Karekiet. Met het busje vervolgden we onze weg naar een zeer oud loofbos met eik, acacia en lindes. Hier hoorden en zagen we Fluiter, Appelvink, Wielewaal en Middelste Bonte Specht. Na een korte wandeling reden we langzaam huiswaarts waarbij we onderweg nog een moorse landschildpad zagen. Deze ondersoort komt alleen hier in de Dobroedsja voor. Dat hij of zij er niet zo van gediend was om opgetild te worden bleek uit de afweerreactie!!! In Tulcea aangekomen konden we terugkijken op een prachtige dag met vele soorten roofvogels en specialisten van de bergen. Een welkome aanvulling op onze soortenlijst. Zondag 16 mei Zondag gingen we rond uur met een nieuwe chauffeur op route en wel naar het westen waar we eerst een stop maakten bij een hoger gelegen gebied bij Somova waarvandaan we uitzicht hadden op de Donau in de verte en op een plassen gebied daarvoor. Het was een stralende dag met een hoog UV gehalte en een sterke, vlagerige wind. We konden een aalscholverkolonie zien en op onze verhoogde uitkijkplaats zagen we Bijeneters, Grauwe Gors, Tapuiten, Duinpieper, enz. In een zanderige kloof bevonden zich gaten waar onder andere een Steenuil zat te nestelen. Onderweg moesten we vervolgens al snel weer stoppen voor een Balkansperwer met volle krop en even later voor een Schreeuwarend. We stopten bij een steeneikenbos waar we een korte wandeling hebben gemaakt. De bomen stonden wijd verspreid op de helling met mooi wilde-bloemen-grasland ertussen. We zagen ook lindebomen maar geen Draaihals of Rouwmees. Verder naar het bos rond het klooster Celic del Dere, een van de ruim 500 van Roemenië. Het was er al druk met Roemeense families die aan het picknicken waren en na afloop al hun afval in een greppel of zelfs in de richting van het beekje kieperden. Wij gingen op zoek naar het vogelleven en zagen de Kleine Vliegenvanger, hoewel deze graag verstoppertje speelt en erg onrustig rondvliegt, maar we zagen ook de Wielewaal en Vink. En niet te vergeten de talloze libelles die rondvlogen in het zonlicht. Ook wij hebben gepicknickt maar wij hebben wel ons afval mee genomen. We hebben daarna de kerk van het klooster bezocht. Het klooster stamt uit 1840 en er is een schrijn waarin zich een zwarte afbeelding van Christus bevindt die zijn ogen gesloten heeft. De afbeelding wordt echter steeds witter en de ogen van Christus gaan geleidelijk open. Mensen komen van heinde en verre voor de bedevaart naar dit wonder. Een aantal mensen is ook werkelijk op zijn paasbest gekleed. We stoppen even bij een café voor koffie. Voor het hek staat een paard lijdzaam te wachten voor zijn kar. Een paar opgeschoten jongens zijn met dit vervoermiddel naar het café gekomen. De plaatselijke kerk is langzamerhand op weg om een ruïne te worden echter men is bezig om het gebouw te behouden door het te verpakken in gewapend beton. Verder naar Monastere en Celic cocos (de haan); het was duidelijk dat de kloosterlingen hier een bijverdienste hebben van het vee want het was een drukte van belang met Kalkoenen, Parelhoenders, kippen, een zeug met biggetjes, ganzen, eenden. Het bos was mooi maar we zagen weinig vogels door de harde wind. We rijden weer geleidelijk terug naar Tulcea door een glooiend landschap met naast bossen ook zeer uitgebreide velden met graan of maïs of met koolzaad. Er komen ook geleidelijk meer klaprozen en een enkele korenbloem. We lopen nog een keer door het steeneikenbos en zien een prachtig belichte Balkansperwer die bovendien begint te baltsen. We genieten nog van de Middelste Bonte Specht en van diverse hagedissen en van de wilde rode pioenrozen en rijden uiteindelijk terug naar ons hotel aan de boulevard van Tulcea. En zo vormt de dag zich geleidelijk naar het patroon van de voorgaande: we frissen ons op, drinken nog wat op het terras, gaan wederom lasagna en vegetarische pizza eten, dit keer wel

6 begeleid door wijn en afgerond met een kop koffie. De man die de reis voor Birding Breaks organiseert is ook in het restaurant aanwezig. Terug bij het hotel besluiten we nog wat te drinken op het terras en daar wordt ineens de tas van Maartje van de tafel afgerukt. De eerste reactie is gillen en dat alarmeert iedereen. De mannen rennen achter de belager aan, een politieagent die geen dienst had rent ook in volle vaart achter de dief aan en voor we het weten krijgt Maartje het geld terug en wordt ze samen met Ronald naar het politiebureau gebracht waar men de klacht uitgebreid, primitief maar adequaat afhandelt. De dief is gepakt; het tasje wordt opgediept uit een meer en als Maartje en Ronald om uur terugkomen in het hotel heeft Maartje alle spullen weer terug behoudens haar werktelefoon. Maandag 17 mei De volgende dag horen we het verhaal nog eens uitgebreid en maken we ons klaar om om negen uur te vertrekken. Maar dan krijgt Ronald een SMS-je en maakt bekend dat door de aswolk van de vulkaan op IJsland, Schiphol twee dagen gesloten zal blijven. Oh jee, we kijken elkaar verontrust aan. Al snel blijkt dat er van Schiphol pas om twee uur weer vliegtuigen zullen vertrekken. We moeten het maar afwachten dus stappen we in om ons naar Bukarest te laten brengen in het modernste busje van de reis. De SMS-jes blijven af en aan vliegen en ondertussen stoppen wij nog bij een puinhelling aan een meer. Van Casarca (de 164-ste soort) tot Isabeltapuit, Bijeneter tot Grauwe Gors zien we nog in de gauwigheid. Het blijft hard waaien maar in tegenstelling tot gisteren is het zwaarbewolkt en koud dus het verbaast ons niet dat het uiteindelijk begint te regenen. Op het nieuws hadden we al gezien dat er elders in Roemenië grote overstromingen waren als gevolg van langdurig en heftige regenval. Op de luchthaven blijkt de vlucht naar Amsterdam die voor ons vertrok te zijn geannuleerd. Onze vlucht komt met enige vertraging toch op het vertrekbord te staan zodat we kunnen gaan inchecken. So far so good. We krijgen bericht dat er vanaf uur weer gevlogen werd vanaf Schiphol zodat ons vliegtuig daadwerkelijk naar Boekarest kon komen vliegen. Uiteindelijk landen we met een vertraging van 3 uur veilig op Schiphol en kan iedereen ook nog naar huis met de trein. Ondergetekende was om uur thuis en mijn medereiziger Hans zou om uur in Enschede aankomen waar zijn zoon hem zou komen ophalen. Wat mij betreft was het een prachtige reis met veel vogels, zon, fijn gezelschap met veel kennis en een aantal mazzeltjes aan het einde waardoor alles weer goed afliep.