Verkondiging Maartenskerk 21 mei 2017 Johannes 14, Teun Kruijswijk Jansen

Transcriptie

1 1 Verkondiging Maartenskerk 21 mei 2017 Johannes 14, Teun Kruijswijk Jansen Ik laat jullie mijn vrede na, mijn vrede geef ik jullie I Straks vieren we samen de maaltijd van de Heer, en een van de momenten daarin is de beweging die we zelf maken: we geven wie naast ons is een hand of begroeting en zeggen zoiets als: de vrede van Christus. Ik zeg zoiets als : omdat de een dat gemakkelijker zegt dan de ander. Wie ben ik om jou de vrede van Christus te wensen? Want wat is dat: de vrede van Christus? Dat zijn toch te grote woorden om in de mond te nemen, kan ik dat verantwoorden? En toch doen we dat hier zo Om steeds te zeggen: we leven in 2017, in de wereld van 2017, we zijn mensen van 2017 met alles d r op en d ran, met onze rijkdom en onze armoede, met onze hoop en onze wanhoop. We weten veel, en we snappen te weinig.. en daar zitten we mooi mee. Want we willen blijven geloven dat het anders kan, anders is dan het lijkt. We staan in de wereld, we houden van de wereld, maar we willen daar uiteindelijk onze laatste hoop toch niet op stellen.

2 2 De kerk is bedoeld om de plaats te zijn waar Jezus zichtbaar actief is. De plek waar Christus present raakt. En daarom maken we dat gebaar naar elkaar toe: dat we met open handen elkaar hier tegemoet willen treden. Niet dat wij zulke voortreffelijke mensen zijn, dat ook wij onze hand sluiten voor de ander en weg kunnen kijken, maar dat we weten, geloven, dat er een andere weg is. De weg van Christus die ons voorging, en voorgaat, de andere wereld tegemoet: mijn vrede geef ik jullie. Daar kunnen we het mee aan. II Eerst terug naar het begin. Het verhaal van de gemeente van Jezus begint in diepe duisternis. Hij die door een klein groepje was herkend, was dood: vermoord, terechtgesteld op de meest drastische wijze wijze die maar mogelijk was. Hij bleek geen held, geen genie, geen koning: hij bleek niemand. Een slachtoffer, een weerloze, een gekruisigde. De terechtstelling door het kruis was toentertijd, juist voor gelovige joden, het teken dat een mens definitief verlaten was, ook door God. Dat God zijn handen van zo n mens aftrok, een mislukkeling. God, mijn God waarom hebt gij mij verlaten? Een vloek, een definitieve afschrijving. De groep volgelingen van Jezus moet diens dood dan ook als het absolute einde hebben beleefd. Er was geen enkele hoop

3 3 meer, alles was uit. Ze begraven hem en hun hoop, en gaan terug naar hun vroegere huizen. Weer vissen, begraaf je dromen, probeer te vergeten. God is weg en komt niet meer tevoorschijn. Daar in die diepte, in die verlatenheid, begint opnieuw het verhaal. Wat er precies gebeurd is, weet niemand en zal ook nooit iemand te weten komen. De wereld van de volgelingen is een vergroting van het lot dat die Jezus overkomen is. Toen in die verlatenheid, is bij hen het besef doorgebroken dat dit het einde niet was, kon zijn. Er waren vrouwen en later mannen die hem hebben herkend. Wat hebben zij dan herkend? Dat de mens die schijnbaar, op het eerste gezicht, de verworpene is bij uitstek, de ook door God verlatene, dat uitgerekend die mens, de door God aanvaardde, geliefde, de levende is. Moord en doodslag, bederf en haat, onverschilligheid en hoogmoed: dat heeft niet het laatste woord. Dat is niet het einde, maar een begin. Dat geloof, dat besef, noemen we de Paaservaring, de verrijzenis. Een theologische woord dat bedoelt te zeggen: mensen hebben gevoeld dat feitelijk geëxecuteerd worden niet het laatste woord is.

4 4 Sterker gezegd: dat deze mens niet duidelijker, doordringender leeft dan wanner hij door onderdrukkers wordt vermoord en door wankelmoedige gelovigen in de steek wordt gelaten. Onbewijsbaar, maar zo is het wel. III Ik laat jullie mijn vrede na, mijn vrede geef ik jullie Daar aan tafel, in het tafelgesprek, worden door Johannes deze woorden doorgegeven aan ons. Wij die mogelijk ook worstelen, met waar we met lege handen staan, met mislukking moeten dealen, met waar wij of anderen tekort komen, of nauwelijks meer kunnen antwoorden dan in onverschilligheid. Het is echter niet mijn eigen vrede waar het om gaat, het is de vrede van de Levende, de vrede van Christus. Bij ons rust vrede vaak op onze power, om vrede te voelen. De vrede van Christus rust op het afzien van macht en eigenmachtigheid, en of wij het ervaren is niet beslissend. En dit is een wereldvreemde bijna onmenselijke weg. Deze vrede schenkt Christus ons. Dadelijk gaan we dat vieren bij de Maaltijd. We krijgen brood en wijn. Die tekenen laten zien dat Christus zijn leven aan ons gegeven heeft. Hij geeft zichzelf weg aan ons. Totale en onvoorwaardelijke liefde. Je mag naar voren komen om vrede te ontvangen. En daar zit alles in: aanvaarding, vergeving, heling.

5 5 Het betekent vrede met God, met jezelf en daarom ook met andere mensen. De relatie die we hebben wordt bevestigd. Voordat je meedoet met dat godsdienstige ritueel waarmee je als mens weer recht voor God en mensen komt te staan, wordt er iets van je verwacht; je moet je onderlinge verhoudingen proberen te herstellen. Je kunt niet aan tafel spelen dat je met elkaar verbonden bent, terwijl er onder de oppervlakte van die verbondenheid geen sprake is. Het gaat om concrete sjaloom. Er zit nog iets in. Als we elkaar de vrede van Christus toe wensen dan zeggen eigenlijk: we weten ons verbonden in die vrede van Christus. Jij leeft van die aanvaarding van God, maar ik evengoed. Jezus Christus is die weg van het kruis voor ons beiden gegaan. Broeder, zuster naast me. Ik voel me daarin met jou verbonden, ook al hebben we het af toe lastig met elkaar Zo geliefde mensen van God, ik wens je de vrede van Christus toe.