Algemene Ledenvergadering Nederlandse Vereniging Mexico.

Transcriptie

1 MAANDBLAD VAN DE NEDERLANDSE VERENIGING IN MEXICO POPO VOLUME 42, ISSUE 11 NOVEMBER 2005 Algemene Ledenvergadering Nederlandse Vereniging Mexico. Op 11 November zal, ten huize van Hans en Jeroentje de Kleer, de Algemene Vergadering van de Nederlandse Vereniging in Mexico, plaatsvinden. Zoals we al een aantal jaren hebben gedaan zal deze vergadering weer gecombineerd worden met een borrel. Het ligt in de bedoeling om de vergadering zo kort mogelijk te houden zodat we meer tijd over hebben om gezellig te borrelen. De agenda vindt u elders in deze uitgave van de POPO. Alle leden van het bestuur hebben te kennen gegeven dat ze wederom herkiesbaar zijn, terwijl een nieuwe kandidaat zich heeft aangemeld: Drees Beekman. Drees is de opvolger van Hans van Eerd die eerder dit jaar naar Japan is vertrokken. Drees en zijn vrouw Edie komen uit Zuid Korea en zijn daar ook betrokken geweest bij resp. de Nederlandse Business Club en de organisatie van activiteiten voor de Nederlanders. We zijn blij dat Drees zich bereid heeft verklaard zitting te nemen in het bestuur. Zoals bekend heb ik vorig jaar, toen het vinden van een voorzitter op problemen stuitte, het voorzitterschap aanvaard met de afspraak dat dit maar voor een jaar zou zijn. Dit jaar is het wel gelukt en heeft het bestuur Paul Polano bereid gevonden om mijn taak over te nemen. Paul draait al een aantal jaren mee in het bestuur en weet van de hoed en de rand. Tevens zal Jos de Leijer de functie van Vice Voorzitter overnemen van Roel van Halen, die het secretariaat voor zijn rekening zal nemen. We denken dat we met deze ploeg een prima team hebben, dat garant zal kunnen staan voor de continuiteit van de vereniging. Ik zal voorlopig nog aanblijven om de Popo te verzorgen maar zodra er in de redactie versterking komt zal ik me daar ook uit terugtrekken. Drukke werkzaamheden, alsmede mijn activiteit in Olympiades Especiales Mexico zijn de belangrijkste redenen van mijn terugtreden. Bovendien ben ik van mening dat het tijd wordt dat een ander de voorzittershamer overneemt en met nieuwe ideeën de vereniging weer nieuw leven in te blazen. Ik wens de nieuwe ploeg, en eventueel nog andere kandidaten die zich vóór 11 november aanmelden, heel veel succes toe en dank iedereen voor de bijzonder prettige samenwerking. IIN DIT NUMMER Van de Redactie 2 Aankondiging 4 Jaarmarkt Dionision. Een verhaal van Ad ten Kate 7 Agenda 21 Aanmelding Sinterklaas 27 UW ATTENTIE WAARD Denkt u eraan om het aanmeldingsformu lier voor het Sinterklaasfeest op tijd in te leveren!! Marco Bueninck

2 P AGE 2 VOLUME 42, ISSUE 11 Van de Redactie De redactie is er zich ten volle van bewust: u heeft de POPO een aantal maanden moeten missen. Gelukkig heeft dit niet geleid tot een mindere opkomst bij de activiteiten. Problemen in de redactie tengevolge van verhuizing, operatie en heel veel reizen liggen aan het niet verschijnen van de POPO ten grondslag. Bij deze onze excuses en we hopen de draad in de komende maanden weer te kunnen oppakken. Daarvoor hebben we Cristina Walstra bereid gevonden om te helpen bij het verzorgen van de POPO. Cristina en haar man Hendrik Jan zijn sinds 2004 in Mexico en zijn dus goed ingeburgerd. In de komende weken zal Chistina zich vertrouwd maken met het Publisher programma dat we gebruiken om de POPO te verzorgen. Hanno van Breunesse heeft zich ook bereid verklaard om door te gaan met het redactiewerk. Dit betekent dat we nog één activeling zoeken die zich hard wil maken om te zorgen dat de POPO iedere maand verschijnt en dat er nimmer meer een vertraging zoals van de afgelopen maanden, zal voorkomen. Wie is bereid om ons daar bij te helpen?? In de afgelopen maanden hebben we u op de hoogte kunnen houden van komende activiteiten via onze service alswel de webpagina van de vereniging. Dit heeft goed gewerkt maar het ligt niet in de bedoeling om de POPO in de toekomst uitsluitend digitaal uit te brengen. Er zijn nog altijd leden in Mexico die nog geen computer en/of internet hebben en die toch graag de fysieke copy in handen krijgen. Wel zou het kunnen zijn dat de frequentie in de toekomst zal veranderen, hetgeen ook te maken heeft met kosten die alsmaar stijgen. We houden u hiervan op de hoogte. Alhoewel u er op de ALV meer over zult horen gaat het finacieeël goed met de vereniging. Het blijkt dat het verlies dat vorig jaar ontstond door een fraude met onze bankrekening, geheel is weggewerkt. Zoals de redatie heeft vernomen is dit vooral te danken aan het kostendekkend maken van de organisatie van evenementen. Tevens hebben ook meer leden hun contributie betaald alhoewel er altijd nog leden rondlopen die hun contributie voor dit jaar en vorig jaar nog niet betaald hebben. Als u het niet weet, bel dan even met de penningmeester en als u het wel weet, betaal dan!! Veel plezier met deze uitgave van de POPO. Marco Bueninck

3 POPO P AGE 3 Wil je buitenlanders ontmoeten ga dan naar de maandelijkse borrels van MEXPAT laatste woensdag van elke maand om 8 pm VOOR HET PERFECTE EN GEZONDE GEBIT GERARDO BARRERA RAMIREZ TANDARTS GESPECIALISEERD IN KRONEN & KUNSTGE- BITTEN MEXPAT.COM BEHANDELING VOLGENS AFSPRAAK TEL: / Ter plekke: bar-restaurant LE BOUCHON calle Julio Verne 102, esq. Virgilio, Polanco DÉSIRÉE LARENAS LINNEMANN Alergologe en kinderarts (kinderen en volwassenen) HOSPITAL MÉDICA SUR Puente de Piedra n 150 Col. Toriello Guerra - Del. Tlalpan México D.F. Torre 1, consultorio 201 tel: ext. 2201/ Celular: radio: cl O pleid ing: Rijksuniversiteit Utrecht Inst. Nac. de Pediatría, México

4 P AGE 4 VOLUME 42, ISSUE 11 Stroopwafels met Haring? Op 19 november a.s. is het dan eindelijk zover: de langverwachte jaarmarkt en enige echte opvolger van de aloude bazaar.de poorten worden geopend voor alle leden van de Nederlandse Vereniging en eventuele introducees om uur, op het terrein van The Edron Academy (Colegio Britanico), Desierto de los Leones Buiten de al genoemde stroopwafels en haring zal er bijvoorbeeld beschuit, speculaas, Venco drop, Verkade chocolade, Gilse schenkstroop, Conimex ketjap, Conimex sambal, appelstroop, augurken en diverse soorten kaas worden verkocht. Dit allemaal vers geimporteerd uit Nederland. Verder kunt u bij de bar terecht voor een koele Heineken en bij de barbecue is een ruime portie sateh met overheerlijke pindasaus verkrijgbaar. Daarnaast zullen er diverse andere eet- en drinkstands zijn. Tel daar ook nog eens de befaamde loterij bij op met vele mooie prijzen en je hebt een geweldig evenement! Graag willen wij ook andere dingen proberen te verkopen voor het goede doel.als u bijvoorbeeld van boeken of speelgoed afstand wilt doen, dan zijn wij daar erg blij mee. Alle opbrengsten gaan dat kunnen we niet nadrukkelijk genoeg zeggen naar een goed doel. Mocht u zelf iets willen verkopen dan kan dat na goedkeuring van de organisatoren. Ook zal het in het kader van de jaarmarkt moeten passen. Het spreekt vanzelf, dat een deel van de opbrengsten van die eigen verkoop zal moeten worden afgestaan voor het goede doel! U kunt hierover desgewenst contact opnemen met een van de bestuursleden. Zorg dat u op tijd bent want wij rekenen op een grote opkomst. Wie het eerst komt, het eerst maalt. Met bijgaande routebeschrijving kan het niet missen: Zaterdag 19 november, uur bij de poort van Edron. De contributie kunt u ter plaatse voldoen ; introducees betalen 50 pesos p.p. entree.

5 P AGE 5 VOLUME 42, ISSUE 11 Sinterklaas weer in Mexico Sinterklaas heeft Mexico weer opgenomen in zijn wereldtour. Op 3 December zal hij weer Mexico aandoen en komt met de kinderen van de Nederlandse Vereniging zijn verjaardag vieren ten huize van Olga en Cornelius van der Bom op Cda. Av. de Alcazar de Toledo 146, Col. Lomas Reforma, telefoon Vanaf zijn alle kinderen en ouders van harte welkom, terwijl Sinterklaar rond 1 uur verwacht wordt. Het is wel de bedoeling dat de ouders zich dit jaar perfect aan de regels houden. Achterin de POPO vindt u een aanmeldingsformulier voor het Sinterklaasfeest hetgeen MET cadeautje vóór 28 November moet worden afgeleverd bij een van de volgende adressen: Eric van Nuland Jeroentje de Kleer Guty Cardenas Sierra Paracaima 1160 Col. Guadalupe Inn Col. Lomas de Chapultepec Telefoon: Telefoon: Graag wel even bellen, want er is niet altijd iemand thuis In het belang van het succes voor uw kind(eren) vragen wij heel graag uw medewerking. Wij doen alles om er een success van te maken, werkt u dan ook mee? Marco Bueninck Meubelmakerij en Timmerwerkplaats La Piscarra Reparaties Meubels in opdracht Kasten, deuren en trapleuningen INTERNATIONAL RELOCATION SERVICES THE MOST COMPREHENSIVE RELOCATIONS SERVICE IN MEXICO CITY AND THE CUERNAVACA AREA Sr. Jaime Mendoza Tel RESIDENTIAL * COMMERCIAL * ORIENTATION * WEEKEND HOMES * VACANTION RENTALS Patrica Hogan Director Our new address: Agua Y Seijas 35 PB-B, Col. Virreyes, Mexico, D.F. Office phones: 011 (525) / interese@solar.sar.net

6 P AGE 6 VOLUME 42, ISSUE 11 Hulde aan de Hutspot Held 3 oktober op 30 september herdacht De gastvrijheid van Eva en Paul Polano blijft overweldigend. Evenals vorig jaar openden zij hun huis voor de jaarlijkse viering van Leiden s ontzet. Een zoele najaarsavond droeg bij aan het succes van dit grootse tuinfeest. Oud-inwoners van de sleutelstad (inclusief nestor Hans-Paul Beets, die vanuit Guadalajara overkwam) en veel andere Nederlandse Verenigings-leden vergaarden zich in de Zweedse residentie om met haring en wittebrood de bevrijding van de Spaanse belegeraars in 1573 te herdenken. De koele korenwijn ontbrak evenmin als het heerlijk heldere Nederlandse bier. Dat Paul Polano in Leiden opleidingen genoot, straalde er van af. Maar wie meent, dat dit zich beperkte tot medicijnen of rechten, vergist zich. De meester bekwaamde zich ook in de werkelijk belangrijke aspecten van de Leidse overlevering. Dankzij een internet-cursus bij een cheffin op het Levendaal, beheerst hij thans ook tot in de fijnste details de kunst van het Leidse koken: gare rapen, klapstuk, penen en pastinaken, vermengd met de juiste inheemse ingrediënten stonden borg voor een onvergetelijk kruimige hutspot. Voor de vergeetachtigen en voor de nieuwkomers diende de ambassadeur wederom diep in de vaderlandse geschiedenis te graven om (con lujo de detalles) de wapenfeiten van de Leidse bevolking te memoreren. Brave burgemeesters, onbetrouwbare glippers, koperen ketels vol kooksel op de Lammenschans, de Mokerheide, platbodems met dappere geuzen en afgebrokkelde muren bij de Koepoort passeerden de revue. De poëtische ontboezeming over een Spaanse don, die hoog te paard, stoof naar Castilliaanse aard, langs woeste krijgersdrommen, die dreunend in maatvaste tred, van pauken, bekkens en trompet, de buitenkant beklommen droeg bij aan een herbeleving van dit hoogtepunt in onze nationale vrijheidstrijd. Het werd een lange en geanimeerde avond. De wapenfeiten van onze dappere voorouders inspireerden menig vaderlander tot een extra glas jenever. Maar laat dit geen foute indruk wekken. Weliswaar bleek de aantrekkingskracht van haring, hutspot en korenwijn groot, het belangrijkste van deze viering van het Leidse ontzet was de mogelijkheid om elkaar weer te ontmoeten en bij te praten voor veel leden van de Nederlandse vereniging. Van harte dank aan Paul en Eva

7 P AGE 7 VOLUME 42, ISSUE 11 DIONISIO EN HOE HET LOT HEM TOT HET NEDERLANDERSCHAP VEROORDEELDE Door Ad ten Kate Niets van dit verhaal is waar gebeurd. Alles is uit m n duim gezogen. Als er namen in voorkomen van personnel die ik gekend heb berust dat op puur toeval. Jacky Ik woonde al vele jaren in Mexico en was daar aardig ingeburgerd toen mijn moeder op een goeie dag vanuit Nederland op de proppen kwam met Jacky. Ze had een paar kennissen, Jacques en Pieternel, die hun kleindochter woonde sinds enige tijd in Mexico. Niet in Mexico Stad maar in Querétaro, een plaatsje daar in de buurt, hadden ze haar verteld. Jacky zou daar ongetwijfeld zeer eenzaam zijn, dus moesten we haar maar eens uitnodigen, vond ze. Nu heb ik altijd m n twijfels gehad bij de vermeende eenzaamheid van hoogblonde nederlandse deernes in landen zoals México maar ik wilde wel eens weten wat voor vlees we in de kuip hadden dus nodigden we haar meteen uit en hadden haar een paar weken later op avondeten. Ze was inderdaad blond. Een jaar of vijfentwintig, ongeveer één meter zeventig lang, een slank figuur en met kortgeknipt haar. Een rattekopje noemden we dat vroeger. Dat gaf haar het voorkomen van iemand die van aanpakken weet. Die indruk werd nog versterkt door een kort en bondig taalgebruik en een ferme oogopslag. Ze had een spijkerbroek aan met daarboven een nauwsluitend bloesje dat in haar middel werd ingesnoerd door een leren riem. Een paar gymschoenen en een verende tred gaven haar een zekere non-chalance die je hier niet zo veel ziet in Mexico waar de meeste jongedames parmantig met hoge hakken op de vloer tikken om hun persoonlijkheid kracht bij te zetten. Haar verhaal was als volgt. Uit Nederland was ze naar Parijs gegaan en had daar een paar jaar au pair gewerkt. Ze was daar verliefd geworden op een Mexicaan, was hem achterna gereisd naar Mexico waar deze echter onmiddellijk in beslag was genomen door vrouw en kinderen die hij tot toen toe gemakshalve onvermeld gelaten had. Dat betekende een abrupt einde van de romance en zo ging een ieder zijns weegs. Dat soort dingen gebeuren in t leven. Niks om je druk over te maken. Maar ja, wat doe je in zo n geval? Voor Jacky was terug naar Nederland geen reële optie. Daar wachtten haar alleen maar de zie-je-nou-wel s van al degenen die haar het avontuur hadden afgeraden. Om een reden die ik me niet meer herinner was ze uiteindelijk in Querétaro verzeild geraakt waar ze dankzij haar kennis van de Franse taal een baantje had kunnen krijgen aan t Lycée Francès. Wel was daar een werkvergunning voor nodig geweest en daar kom je in Mexico niet zo gemakkelijk aan als buitenlander. Jacky was echter niet voor een kleintje vervaard, trouwde met een homofiel en verkreeg daarmee de Mexicaanse nationa-liteit. De kersverse echtgenoot hield zich aan de afspraak en gaf haar kort daarop haar vrijheid terug, waarna ze echter met nog een drietal andere nichten op dezelfde flat bleef wonen. Waarschijnlijk had haar ex wat meer belangstelling voor die andere drie. En zo kwam het dat Jacky overdag les gaf aan t Lycée Frances en in haar avonduren Boy George speelde in de travestietenshow in één van de nachtclubs van Querétaro. (Continued on page 8)

8 P AGE 8 VOLUME 42, ISSUE 11 (Continued from page 7) Na dat soort avonturen kan je weer wel terug naar Nederland. Zulke verhalen gaan er in als koek en zijn ongetwijfeld voldoende om de zie-je-nou-wel zeggers de mond te snoeren. Je behoort niet meer tot de middenmoot. Jacky vond t echter nog wat vroeg om terug te gaan en wou eerst nog wel wat meer beleven in zo n spannend land als Mexico. En ik gaf haar daarin gelijk. Uiteindelijk was ik indertijd ook naar Mexico gekomen met de bedoeling er wat meer van te maken dan een vluchtig avontuurtje en kijk eens wat er uit voortgekomen is! Ik had inmiddels voldoende stof om mijn moeder s zorgen over Jacky s eenzaamheid te bezweren en bij het afscheidnemen dacht ik: Die meid die redt t wel! Die valt niet in twee kuilen tegelijk! Wat heb ik me vergist! Mexicanen zien dat soort gevallen toch net iets anders dan wij. Ze zijn wat minder verblind door avontuurszin en wat beter op de hoogte van de gevaren van het grote donkere dierenbos waarin zij allemaal zijn opgegroeid. Wij nederlanders zijn gewend onze trapezeoefeningen uit te voeren met een vangnet. Uiteindelijk ben je verzorgd van de wieg tot het graf en als het echt een keer helemaal fout loopt kan je nog terecht bij de bijstand. In Mexico ligt dat wat anders. Hier doe je je buitelingen zonder net. Hier eet je als je geld hebt en leef je als je eet; en omgekeerd natuurlijk. Zo simpel zit dat. Dus was het niet verwonderlijk dat Alicia, toen de deur achter Jacky dichtgevallen was, eerst lichtelijk haar wenkbrauwen fronste en vervolgens opmerkte: Wat een raar verhaal! Hoe moet dat aflopen? Op die afloop moeten jullie nog even wachten want ik wil niet op de ontknoping vooruitlopen. Eerst zal ik jullie vertellen over hoe leven nog een paar jaar rustig voortkabbelde zonder dat er al te schokkende dingen gebeurden en wil ik daarbij Jorge ten tonele voeren. Jorge Jacky bleven we met tussenpozen zien, meestal in Mexico Stad maar ook zo nu en dan in Querétaro. Met Joost deed ik een keer mee aan een tienkilometer wedloop in die stad, die op de onzalige tijd van acht uur s morgens van start ging. Dus sliepen we de nacht ervoor op de nichtenflat. Een jaar later kwamen haar ouders op bezoek met wie we bij die gelegenheid een dagje naar de piramides van Teotihuacan zijn geweest. Dat doe ik met alle bezoekers uit Nederland die ik nog niet ken en die nog niet eerder in Mexico zijn geweest. De lange wandelingen die je daar kan maken en de uitgestrektheid van het landschap nodigen gewoon uit tot gesprekken waarin je elkaar in een volstrekt ontspannen sfeer wat beter kan leren kennen. Karel, een vriendelijke man met grijzend haar, bijna even lang als ik en luchtig gekleed, bleek predikant te zijn van een hervormde gemeente ergens in de buurt van Rotterdam. Toen ik dat hoorde dacht ik gelijk dat Jacky s vertrek naar Parijs indertijd een vlucht moest zijn geweest uit een wat al te bekrompen huiselijke sfeer want ik had me haar allerminst voorgesteld als een dominee s dochter. Karel bleek echter een ruimdenkend man en ik kon het uitstekend met m vinden. Hij was erg belangstellend en wilde alles over Mexico weten maar was tegelijkertijd bezorgd om z n dochter in zo n ver en vreemd land waarvan hij zich vanuit Nederland maar moeilijk een voorstelling kon maken. Hij vroeg me dan ook een oogje in t zeil te houden en ik, van mijn kant, had daar weinig moeite mee want tot toen toe had Jacky zich verantwoordelijk gedragen en we waren haar als één van onze goede vrienden gaan beschouwen. Dus was mijn antwoord: met alle genoegen. Ondanks deze belofte verloren we haar enige tijd uit het oog. Totdat ze opeens opbelde om ons te laten weten dat ze getrouwd was en omdat ze haar man aan ons wilde komen voorstellen. Wij natuurlijk benieuwd en een paar dagen later hadden we ze over de vloer. Jorge bleek een wat terughoudende man te zijn, wat korter van stuk dan Jacky en zo te zien van bescheiden afkomst. Hij had, zo vertelde Jacky ons, een eenmanszaakje in één van die nauwe straatjes in het centrum van Querétaro waar hij zich bezig hield met het (Continued on page 10)

9 P AGE 9 VOLUME 42, ISSUE 11 Bespaar 80% op je internationale telefoonrekening. Bel nu voor maar $0.04 USD/min (± 0.45 pesos) naar Nederland. Ben je in het bezit van een computer met Internet connection? Wacht niet langer en koop nu de prepaid Internet calling card en bel voor $10,- USD 4 uur naar Nederland. Voor meer Informatie bel , mail: info@c8llinghome.com of bezoek ons op Jalapa 51 Col. Roma, (5 min. van metro Insurgentes.) LA MONTAÑA CON UN GUÍA Ajusco 3950 metros Malinche 4460 metros Ixtacihuatl 5290 metros Pico de Orizaba 5747 metros Servicios de un guía profesional de alta montaña Guillermo Álvarez del Castillo Munguía Tel. casa Cel Correo el. yeti52@hotmail.com

10 P AGE 10 VOLUME 42, ISSUE 11 (Continued from page 8) repareren van radio s en televisies. In die tijd had je dat nog. Tegenwoordig zet je zo n apparaat als die t niet meer doet gewoon bij het straatvuil; repareren kost altijd meer dan een nieuwe. Ik had de indruk dat Jorge zich tijdens het bezoek niet helemaal op z n gemak voelde en dat was wel begrijpelijk. Ik neem aan dat wij voor hem een stel rare snuiters waren die nogal verschilden van degenen aan wie hij vanuit z n eigen omgeving gewend was. Hij zat er dan ook wat stilletjes bij en de conversatie ging hoofdzakelijk tussen Jacky en ons. Ik vond dat geen probleem; je moet het ijs de tijd gunnen om te ontdooien en als dat deze keer niet lukt dan wellicht bij de volgende gelegenheid. Wel bleven Alicia en ik na afloop van het bezoek zitten met de nodige twijfels. We keken elkaar even veelbetekenend aan, schudden het hoofd en lieten de zaak verder onbesproken. Ik ben er heilig van overtuigd dat een niet al te grote ongelijkheid tussen de partners één van de noodzakelijke voorwaarden is voor een duurzame relatie. Helemaal gelijk hoeft nou ook weer niet bovendien zou dat waarschijnlijk heel saai zijn maar als één van de twee veel meer heeft meegemaakt dan de ander, als de één ambitieus is en de ander volstrekt tevreden met de status quo, als de belangstelling van de één niet verder reikt dan het voetbalstadion terwijl de ander een boekenwurm is die zich het liefst verdiept in de poëzie van de middeleeuwen, of als één een geboren loser is en de ander stevig in z n schoenen staat, is dat op de lange duur niet houdbaar. Zelfs de sex blijkt in zulke gevallen meestal een onvoldoende sterk plakmiddel om de stukken bijeen te houden. Bij Jacky en Jorge zag t er dus niet rooskleurig uit. Jacky, wellicht niet altijd een voorbeeld van verstandigheid, maar toch een behoorlijk ondernemende tante; haar ouders allebei academies gevormd; ze had een paar jaar ervaring Parijs opgedaan en was op d r eigen houtje naar México gekomen waar ze na wat rondzwervingen toch redelijk haar draai leek te hebben gevonden. Bovendien voorzag ze in haar eigen levensonderhoud, sprak ze tenminste drie talen, en ga zo maar door. En als klap op de vuurpijl was ze ook nog een geaccepteerd lid van een weinig orthodoxe commune van homofielen geweest. Wat moet een man als Jorge met zo n vrouw? Daartegenover hadden we Jorge. Zo te zien was hij opgegroeid in een traditioneel gezin met bescheiden middelen, naar alle waarschijnlijkheid een product van de mexicaanse machocultuur waarin vrouwen óf doen wat de man zegt, óf geslagen worden, en waarin mannen een enorme waarde hechten aan het ongeschonden verleden van hun wederhelft. Nu is dat in het Mexico van vandaag de dag ook wel een uitstervende diersoort, al was het maar onder de druk van de omstandig-heden, maar ik heb het over bijna twintig jaar geleden en in die tijd moest je wat in je mars hebben om daar bovenuit te stijgen. Dat onbeduidende mannetje dat maar amper uit z n woorden had kunnen komen had dat gewoon niet, was mijn indruk. Dus vroeg ik me ook af: Wat moet een vrouw als Jacky met zo n man? Maar goed, als zelfs m n eigen kinderen me niet om toestemming komen vragen om te doen waar ze zin in hebben, wat zal ik me dan met Jacky gaan zitten bemoeien? De wegen der liefde zijn nu eenmaal ondoorgrondelijk en ik had m n pogingen ze te begrijpen al lang opgegeven. Dus hield ik m n twijfels op een laag pitje en had niet het flauwste vermoeden van de uitslaande brand waartoe zo n laag pitje kan leiden als je het vergeet uit te blazen. Recht voor z n raap Wat er in de jaren daarop volgde leek me in het ongelijk te stellen. Niet veel later kwam Dionisio, de held van dit verhaal, ter wereld en er gebeurde verder niets opzienbarends, zoals dat volstrekt gebruikelijk is in gelukkige huwelijken. Ik begon me al enigzins te schamen (Continued on page 16)

11 Anuncio Atlas

12 Page 13 VOLUME 42, ISSUE 11 (Continued from page 17) niet uitgepraat raakten over hun geweldige mexicaanse schoonzoon en kleinkind. Leuk, he? Dat was nou niet bepaald het woord dat ik uitgekozen zou hebben en toen ik de hoorn had opgelegd begon er een zeer ongemakkelijk gevoel zich van mij meester te maken. Dus deed ik het enige wat geboden is in zulke omstandigheden: de koe bij de hoorns vatten. Gelukkig beantwoordde Karel mijn telefoontje zelf. Ik vertelde hem wat ik van m n moeder had gehoord en drukte mijn spijt uit over m n brief. Vervolgens verzekerde ik hem dat er zo van die momenten zijn waarop je blij bent als je ongelijk krijgt en dat dit voor mij één van die momenten was. Geloof me, er is niets dat ik liever wil dan dat het goed met ze gaat. Maak je geen zorgen, was z n reactie maar dat haast verplichte antwoord kon m n rust nauwelijks herstellen. Alles bij mekaar voelde ik me danig in de zeik gezet en ik had het uitsluitend aan me zelf te danken. Eigen schuld! Terug in Mexico vertelde ik Alicia tijdens het bijpraten over de onfortuinlijke wijze waarop mijn brief aan Karel was uitgepakt. Ik voegde daaraan toe dat ik hem gelijk had gebeld, dat het me vergeven was, en de groeten. Daar stond Alicia toch wel even van te kijken. Nog maar amper een uur geleden had Jacky gebeld om te laten weten dat ze ging scheiden. Alicia had de indruk gekregen dat ze nogal over stuur was maar wist er verder het fijne niet van. Als ik meer wilde weten moest ik zelf maar bellen. Daar had Jacky trouwens om gevraagd en ze had een telefoonnummer achtergelaten. Even later had ik Jacky aan de lijn. Van het kort-en-bondige taalgebruik was weinig overgebleven, en t is dat je door de telefoon je gesprekspartner niet kan zien, maar zo te horen was haar oogopslag ook wat minder ferm dan tijdens dat eerste bezoek een paar jaar geleden. Uit het weinig samenhangende verhaal kon ik opmaken dat ze in grote moeilijkheden verkeerde, dat ze haar huis had moeten ontvluchten en dat ze nu samen met Dionisio bij een vriendin in Querétaro zat. Jorge stond echter op het punt haar schuilplaats te ontdekken, dus of ze mocht komen. Goede beslissingen in je leven neem je in een opwelling, is mijn ervaring; slechte beslissingen neem je niet, die worden met je genomen, ze komen over je, bijvoor-beeld omdat je niet op tijd protesteert. En zo zei ik zonder er verder over na te denken: OK, kom maar. Ze moest wel begrijpen dat ik net dertien uur in het vliegtuig had gezeten, dus dat ze het tot de volgende dag moest zien uit te zingen. Morgen stuur ik m n chauffeur; moet je wel zorgen dat je om een uur of elf ingepakt klaar staat. Toen ik de volgende dag van m n kantoor thuiskwam bleek dat er van inpakken weinig sprake was geweest. Ze had overhaast het huis moeten ontvluchten en had daarbij niet de gelegenheid gehad al was het maar het meest noodizakelijke mee te nemen. Haar verhaal was nog altijd wat verward maar wat ik eruit begreep was dat toen ze eenmaal uit Nederland terug waren de emoties hoog waren opgelaaid, dat ze handgemeen hadden gehad, dat zij daarop het initiatief had genomen te gaan scheiden, dat ze daartoe een advocaat in de hand genomen had, dat die bij de eerste confrontatie met Jorge en consorten met een mes in z n oog was gestoken en nu in het ziekenhuis lag waar nog wat laatste pogingen werden ondernomen om dat zintuig te redden. Jacky zelf hadden ze bij die gelegenheid anderhalf uur lang met een pistool op haar nek met de vreselijkste beledigingen en bedreigingen overspoeld totdat zij op een onbewaawaakt ogenblik de kans had gezien met Dionisio er tussen uit te knijpen. Ze had niets mee kunnen nemen. Geen kleren, geen tandenborstel, haar ondergoed had ze al een paar dagen moeten repeteren, geen papieren van d r werk, geen paspoort, helemaal niks. Ik stond er toch wel even van te kijken. Kennelijk had die Jorge meer in z n mars dan ik tot kort daarvoor voor mogelijk had gehouden. (Continued on page 13)

13 POPO P AGE 13 (Continued from page 12) Dionisio Ik keek met m n linker oog even tersluiks naar de deur om me ervan te vergewis-sen dat die goed op slot zat en probeerde vervolgens m n gedachten op orde te brengen. Is dit allemaal waar? Of zou ze misschien overdrijven? En vooral ook, wat moet ik hiermee? Ze kon moeilijk terug naar Querétaro. Elders in Mexico aan de slag? Maar hoe dan? Zonder papieren! Bovendien zou ze de adem van Jorge dan continu in haar nek voelen. De enige oplossing leek te zijn haar terug te sturen naar Nederland; daar zou ze wellicht met een schone lei kunnen beginnen. Maar hoe krijg ik r daar? Zonder paspoort en met een kind van een ander zonder wiens toestemming die het land niet uitkomt. Ik speelde even met de gedachte haar de Rio Bravo over te laten zwemmen maar zag al gauw het onzinnige van dat plan in toen ik me afvroeg hoe het dan verder zou moeten. Naar alle waarschijnlijkheid zou ze direct gepakt worden en vervolgens worden teruggedeporteerd naar Mexico, zoals dat zo vaak gebeurt met mexicaanse gelukszoekers die niet door de mazen van de border patrol heenkomen. Bovendien, één ding is wat avontuur opzoeken om daarna spannende verhalen te kunnen vertellen aan je vriendjes, iets anders is je werkelijk aan gevaar bloot stellen. Eerlijk gezegd had ze het wel verdiend maar ik kon het haar onmogelijk aandoen. Met dat pistool op d r nek had ze voorlopig even genoeg gehad. Er was nog één kans om de dans te ontspringen en die zat in de afspraak die Jacky de dag daarop had op de nederlandse ambassade. Ze had een vage illusie dat die, gezien haar speciale omstandigheden, wellicht één of andere vergunning zouden kunnen afgeven die het haar mogelijk zou maken met Dionisio naar Nederland te gaan om van daaruit de zaak verder te regelen. Ik zelf zag dat niet zo zitten maar omdat het de enige kans was om voor verder onheil bespaard te blijven, liet ik haar begaan. Er was natuurlijk geen sprake van. Jacky had bij haar huwelijk de nederlandse nationaliteit opgegeven, bij de ambassade kwam ze nog wel voor in wat stoffige registers maar van Dionisio hadden ze helemaal nog nooit gehoord. Bovendien, ambassa-des laten gewoon geen domme beslissingen met zich nemen, zoals ik dat wel gedaan had. Ambassades zijn er niet om landgenoten te redden die zich uit eigen vrije wil in de nesten steken; ze hebben gewoon een boekje waarin duidelijk op papier staat wat ze wel en niet kunnen doen en het geval Jacky kwam daar niet in voor. Dus zat ik er mee opgescheept en dat was geen ongedeeld plezier. Dionisio, bijna twee maar slimmer dan menige kleuter van dubbel zo oud, had inmiddels bezit genomen van alles wat ie in z n nieuwe omgeving interessant vond en niets ontsnapte zijn aandacht. Met name de televisie in de antecomedor vond ie leuk speelgoed. Daar zat een toets op en als je daarop drukte kwam er geluid uit dat kastje en kwamen er allemaal bewegende beelden op het scherm. En als je er dan nog een keer op drukte kromp het rechthoekige beeld in tot een punt en werd het weer stil. Zowel aan als uit vond hij machtig spannend, dus begon hij dat tot in het oneindige te herhalen. Ik kreeg daarbij het gevoel dat over je komt als je partner gaat zitten zappen net op het moment dat je aandacht stilstaat bij iets dat de moeite van het bekijken waard lijkt. Dus wachtte ik met spanning op het ogenblik waarop Jacky zoonlief tot de orde zou roepen maar dat bleef uit. Nee, Jacky behoorde niet tot het soort moeders dat veel ouderlijk gezag uitoefent over haar kroost. Dat kwam mij uiterst ongelegen want als er één onderwerp is waarin Alicia en ik elkaar nooit hebben kunnen vinden, dan is het wel de manier waarop kinderen groot gebracht dienen te worden. Volgens haar doen wij neder-landers dat helemaal verkeerd en voeden we ons nazaat op zonder het enige (Continued on page 14)

14 POPO P AGE 14 (Continued from page 13) discipline, ontzag voor ouderen of gehoorzaamheid bij te brengen. Het is voor haar dan ook nog altijd een raadsel hoe t mogelijk is dat er van mij nog iets terecht gekomen is. Dus zat ik me tijdens het ellendespelletje van Dionisio, en Jacky die daar niks aan deed, al voor te bereiden op de preek die ik die avond achter gesloten slaap-kamerdeur over me heen zou krijgen en besloot het heft in eigen hand te nemen. Dat is ongebruikelijk hier want, hoewel mexicanen hun mond vol kunnen hebben over hoe anderen hun kinderen grootbrengen, zelf daarbij ingrijpen is absoluut verboden. Opvoeden blijft het alleenrecht van de ouders zelf. Mijn vermaning van Dionisio had dan ook weinig effect; hij keek me even aan met n blik van wat of ik me niet al verbeeldde en ging gewoon door. Toen ik daarop ongemerkt de stekker uit het stopcontact trok, was de snotneus even verbaasd, boog zich vervolgens achter de televisie, volgde het snoer naar het stopcontact en klaar was Kees. Ik stond er verbijsterd bij en kwam tot de conclusie dat hij dat alleen op de werkplaats van z n vader geleerd kon hebben. Of misschien waren dat soort kundigheden wel erfelijk. De enige die helemaal verguld was met de dreumes, behalve z n moeder dan, was onze dochter. Wat een leuk ventje! Wat spontaan! Nog geen twee jaar oud en moet je zien hoe hij de trap op loopt! He, Nisy, kom eens hier, laat je eens lekker verwennen door tante Paty! Ze was toen zelf net getrouwd, had nog geen kinde-ren en had dus ook nog niet de gelegenheid gehad om met Joost in de clinch te gaan over hoe je dat soort schepsels moet opvoeden. Daarom werd haar sympathie voor Dionisio nog niet belemmerd door dat soort bijkomstigheden hetgeen ertoe geleid heeft dat mijn eerste kleinzoon naar hem vernoemd werd. Bovendien woonde Paty toen al niet meer bij ons in huis en kwam alleen s avonds op bezoek als Dionisio al beu was van z n favoriete spelletje genaamd volwassentje pesten. Kortom, de situatie was onhoudbaar. Jacky kon niet blijven maar ik kon haar ook onmogelijk met Dionisio en zonder koffer op straat zetten. En zo rijpte er geleidelijk aan een boos plan waarvan ik me tot op de dag van vandaag afvraag hoe het mogelijk is dat we het zonder blikken of blozen ten uitvoer hebben gebracht, en nog meer dat we er zonder kleerscheuren vanaf zijn gekomen. Het was een huzarenstukje. Mission impossible Het plan werd nauwkeurig uitgestippeld maar kon wel op vele manieren mislopen. Als eerste stap moesten we aan een paspoort zien te komen voor Jacky en zoonlief. Nu waren dat soort documenten waarschijnlijk wel ergerns te koop maar mijn contacten met de mexicaanse onderwereld waren nou ook weer niet van dien aard dat ik onmiddellijk wist bij wie ik me daarvoor zou moeten vervoegen. Dus begon ik me te informeren. Ik vestigde daarbij mijn hoop op Roberto, één van m n trouwste medewerkers op t kantoor, die geboren en getogen was in Netzahual-coyotl, een slum van Mexico Stad waar doetjes niet overleven. Integendeel, Netza is een broeinest van wereldkampioenen boksen en wordt daarin slechts overtroffen door Tepito, de piratenwijk waar allerhande counterfeit, smokkelwaar en gejat spul op straat wordt verhandeld. Roberto had echter een beter idee. Eerst zocht hij in het publiek register de gegevens van Jacky s bestaande paspoort op. Ik had nooit (Continued on page 15)

15 POPO P AGE 15 (Continued from page 14) gedacht dat dat zou kunnen maar dat bleek zowaar mogelijk. Vervolgens gaf Jacky dat paspoort op als vermist en vroeg een vervanging aan. Omdat Dionisio erop bijgeschreven stond, was Jorge s toestemming daarvoor vereist. Om dat te omzeilen gaf Roberto zich uit voor Jorge Martínez, daarbij gedekt door een vals identiteitsbewijs dat we op t kantoor hadden kunnen bemachtigen. Eén van de administratieve krachten daar was bereid geweest daar aan mee te werken in ruil voor een beet. En zo trokken Jacky en Roberto er op uit naar de delegación Miguel Hidalgo om het nieuwe paspoort af te halen. Dat kon niet elders want t ouwe paspoort was daar ook afgegeven. Ze hadden daar in de archieven ongetwijfeld nog een foto van de echte Jorge dus werd dus even gevaarlijk. Ik herinner me nog als de dag van gisteren hoe ik ze vanuit de auto de delegación binnen zag wandelen, alsof ze van de prins geen kwaad wisten, en innig omarmd alsof het hier om een heus echtpaar ging. Ik hield m n hart vast en kalmeerde me met de gedachte dat Jacky toch ook voor Boy George gespeeld had. Dit zou ze dus ook moeten kunnen! De vriende-lijke omgangsvormen van Roberto en de onbedoelde medewerking van de dienst-doende ambtenaar die te lui was om even in het archief te duiken leverden echter het gewenste resultaat op en zo kon Jacky bij het verlaten van de delegación ons trots haar nieuwe aanwinst tonen. De belangrijkste hindernis was genomen. Vele jaren later heeft Roberto, die na twee mislukte huwelijken en een groot aantal vluchtige romances nooit de ware liefde heeft kunnen vinden, me bekend dat die omarming in de delegación niet bepaald met tegenzin was geweest. Integendeel, tot op de dag van vandaag wil hij altijd als ik weer eens in Nederland ben geweest weten of ik Jacky niet gezien heb en hoe het met haar is. Nog maar amper thuis ging de telefoon. We zaten met z n allen Roberto was er ook nog bij na te praten over het klaterende paspoortsukses en maakten ons vrolijk over de onnozele ambtenaar die zich zo lekker bij de neus had laten nemen. Bij het overgaan van de telefoon viel het gesprek opeens stil, alsof iedereen hetzelfde vermoedde. Zoals gebruikelijk nam Alicia op: Bueno, bueno... Ja, met Alicia... Nee, maar ik zal je Ad even geven. Nadat ze me de hoorn had overhandigd dook ze onmiddellijk op Dionisio van wie de minste kik zijn aanwezig-heid en die van z n moeder had kunnen verraden. Deze spartelde hevig tegen maar kon niets uitbrengen dankzij Alicia s hand die z n mond zodanig afdekte dat hij alleen nog maar door z n neus kon snuiven. Uit dat tafereeltje begreep ik dat ons vermoeden juist was geweest maar ik hield me van de domme en antwoordde: Ja hallo, met wie? Jorge was opeens niet meer dat onbeduidende stille mannetje van weleer. Nee, hij begon gelijk op een aggressieve toon tegen me uit te varen, dat ie best wist dat Jacky en z n zoon bij mij in huis zaten, dat ontkennen geen zin had, dat ie me in de gaten had laten houden en dat ie ze over een paar uur zou komen halen. Nu had ik me al een paar dagen zitten voorbereiden op een dergelijke eventualiteit en had daarbij een leugentje bedacht dat niet al te ongeloofwaardig over zou komen, hoopte ik. Dus blufte ik op een wat vaderlijke toon terug, dat Jacky inderdaad de afgelopen maandag bij ons langs gekomen was, dat ze me van het gebeurde op de hoogte had gesteld ik liet die gelegenheid natuurlijk niet voorbijgaan om hem dat even onder de neus te wrijven en dat ze me gevraagd had haar te helpen. Ik had daarop echter geantwoord, zo ging ik door, dat ik me niet in hun huwelijks-problemen wilde mengen, waarop zij verontwaardigd rechtsomkeert had gemaakt en met Dionisio vertrokken was. Op t ogenblik heb ik geen idee van waar ze uithangt. Ik voelde aan mijn kant van de lijn dat ik hem even aan het twijfelen had gebracht maar echt geloven deed hij me niet. (Continued on page 18)

16 P AGE 16 VOLUME 42, ISSUE 11 (Continued from page 10) over t gebrek aan vertrouwen dat ik getoond had. Wellicht was dat de wereld van vandaag de dag toch niet meer zo als die waarin ik zelf was groot geworden. Aan dat soort dingen zie je dat je een dagje ouder wordt. Die schaamte werd nog verder aangewakkerd toen ik op een goeie dag een brief kreeg van Karel. Z n oudste zoon, de broer van Jacky dus, ging in de zomer trouwen en nu wilden ze Jacky met aanhang over laten komen om de bruiloft bij te wonen. t Probleem was echter dat Jorge nog nooit t land uit was geweest en dus geen paspoort had. Nu is het verkrijgen van een paspoort hier een kwestie van een paar pasfotootjes maken, de rechten betalen en een halve dag in de rij gaan staan op de delegación. Omdat in Mexico, in tegenstelling tot vele andere landen in de wereld, tijd geen geld is, kan dat de kop niet kosten. t Enige addertje onder het gras is dat je hier als man ook nog in militaire dienst geweest moet zijn. Zonder je cartilla liberada kom je op vele plaatsen moeilijk aan de slag. Als je aan een erkende universiteit wil studeren, als je bij de overheid wil werken, als je aan de verkiezingen mee wil doen, je kan het zo gek niet bedenken, maar als meerderjarig man wordt je nauwelijks toegelaten als je dat briefje niet hebt. Ook voor een paspoort was het dus een vereiste. De militaire dienst stelt hier echter niet veel voor. t Gaat meer om marcheren, zoals ze dat noemen. In principe moeten alle jongemannen als ze achttien worden een jaar lang iedere zaterdagmorgen vroeg opdraven om wat vaderlandsliefde op te doen. In de houding staan, de vlag hijsen en meer van dat soort poespas. Ook spelen ze wel eens een potje voetbal en bij de lunch krijgen ze maagsoep en een bruinebonen-sandwich, dus zijn er best een aantal jongens, vooral als ze het van huis uit niet al te breed hebben, die dat best zien zitten. Ik zelf ben indertijd de dienstplicht ontlopen dankzij het feit ik het gezicht aan m n rechteroog mis. En daar had ik nou juist mee moeten schieten. Een geluk bij een ongelukje dus. Maar in Nederland was het in mijn tijd anderhalf jaar full time dus als ik toen net als ieder ander had gemoeten, had ik toch liever de mexicaanse versie gedaan. In mijn geval speelde ook de oorlog nog een rol. Bij de bevrijding in mei 1945 vierde namelijk heel Nederland feest met als onvermijdelijk gevolg de geboortegolf negen maanden later. Die klopte achttien jaar daarna aan bij de poorten van onze krijgsmacht en er was natuurlijk onvoldoende plaats. Bij m n herkeuring, die ik precies op dat moment geplanned had, werd er niet eens meer naar m n oog gekeken en werd ik meteen definitief ongeschikt bevonden. Om feest te vieren heeft Mexico geen oorlog nodig. Met of zonder bevrijding is het is het hier iedere dag feest. Dus is er geen sprake van een geboortegolf maar van een geboortevloed. Dientengevolge is hier het gebrek aan plaats voor kandidaat marcheerders bij het leger niet van voorbijgaande aard maar permanent en dat is voor velen een gelukkige omstandigheid. Er wordt gewoon geloot. Als je bolita negra treft heb je de pech niet te hoeven marcheren en krijg je je stempeltje automatisch; bij bolita blanca ben je de sigaar en mag je dus iedere zaterdag meedoen. Jorge had kennelijk bolita blanca gekregen en ik neem aan dat hij nou ook weer niet van zo geringe afkomst was dat hij voor de bruine-bonen-sandwich viel dus had hij z n cartilla niet. Waarschijnlijk had hij dat document ook nooit nodig gehad als hij Jacky niet had ontmoet want voor het repareren van televisies hoef je niet naar de universiteit en zonder Jacky was hij waarschijnlijk ook nooit naar het buitenland gegaan. Behalve dan misschien naar de VS als wet-back maar dat doe je nou juist zonder paspoort. Wat Karel nou precies van me verwachtte was me niet helemaal duidelijk. Hij dacht waarschijnlijk dat ik dat wel effe zou kunnen regelen en daar had hij wel gelijk in. Ik had lang genoeg in Mexico gewoond om te weten hoe je dat soort zaken aanpakt. Door je te laten bijten zo heet dat hier kan je zo goed als alles voor elkaar krijgen. Je moet alleen even weten hoe het moet en hoeveel het kost. Als je het al te (Continued on page 17)

17 P AGE 17 VOLUME 42, ISSUE 11 (Continued from page 16) openlijk doet of gewoon te weinig biedt, kan het wel eens averrechts uitpakken. Dan krijg je opeens zo n gezicht van hoe kan u nou toch denken dat ik me voor zo iets leen? Maar de tarieven kan je opvragen. Nee, dan had ik wat meer moeite met de vraag waarmee Karel z n brief besloot: wat of ik dacht van Jacky en Jorge. Wat moet je daar nou op antwoorden, vroeg ik Alicia. Gewoon wat je denkt, was haar onmiddelijke reactie. Ik stond er even van te kijken want ze verwijt me nou juist altijd dat wij nederlanders veel te recht voor z n raap zijn. Volgens haar leidt de kortste omweg dikwijls veel sneller tot het beoogde doel dan de rechte lijn en na vele jaren samenleven had ik die wijsheid in m n repertoir opgenomen. In het onderhavige geval bleek ze opeens een ander standpunt in te nemen, ik neem aan, omdat ze dacht dat het hier toch om twee nederlanders ging die wel tegen een stootje konden. Ondanks dat bleef ik op m n hoede want, afgezien van die kortste omweg, had zij zich altijd wat meer dan ik geergerd aan nederlandse meisjes die in Mexico hun avontuurslust komen bot-vieren en daarbij zichzelf en vaak ook anderen aan onnodige gevaren blootstellen. Misschien vond ze dat Jacky er ook zo één was en wilde ze de aanvaring tussen Karel en mij gewoon eens lekker van dichtbij zien plaatsvinden. Ja, we hebben hier wat schuinsmarcheersters meegemaakt! Sommigen deden je de haren te berge rijzen. Komen ze bijvoorbeeld liften van Mexico Stad naar San Cristóbal om de subcomandante Marcos eens in levende lijve te gaan bekijken, of iets van dien aard. Hebben ze van die fel rode bloesjes waarvan de knoopjes bijna openspringen van de weelde eronder. En dan natuurlijk zorgvuldig vóórgescheurde spijkerbroeken die hun ronde kontjes lekker uit laten komen onder de overvolle rugzak. Meestal loopt het nog goed af ook en het grappige is dan dat ze nader-hand triomfantelijk terugkomen met een waar maak je je zorgen over? We hebben echter ook een paar gevallen gehad waarvan we achteraf konden zeggen: Ja, daar heb je gewoon om gevraagd. Wellicht daarover in een volgend verhaal. Ondanks die overwegingen was ik onvoldoende op m n hoede bij Alicia s suggestie en dacht: Ach, waarom ook niet? Dus schreef ik Karel recht voor z n raap wat ik ervan dacht. Dat ik een haast onoverbrugbare kloof van verschil zag tussen zijn dochter en Jorge; dat hij zich vanuit Nederland maar moeilijk een voorstelling zou kunnen maken van de omgeving waarin zijn schoonzoon groot geworden was. Ook drukte ik mijn twijfels uit over of het wel verstandig was om Jorge naar Nederland te laten komen. Zo n heel andere cultuur met veel vrijere omgangsvormen dan hier gebruikelijk is en met mensen die een taal spreken waar hij niets van begrijpt. Dat kan heel bedreigend zijn. Zelfs Alicia die toch niet de eerste de beste is had het er bij haar eerste bezoeken aan Nederland niet altijd gemakkelijk mee gehad. Nee, zulke jongens als Jorge vermoeden al gauw in iedere knappe man op straat een ex-minnaar van hun vrouw en probeer dan maar eens uit te leggen dat dat niet zo is. Eigen schuld Daarna raakten de gebeurtenissen in een stroomversnelling. Anderhalve maand later moest ik voor m n werk een week naar Parijs en, zoals ik dat wel vaker doe bij zulke gelegenheden, ging ik het weekend erna langs Nederland. Daar aangeko-men belde ik gelijk naar m n moeder die toen al aardig op leeftijd begon te raken. Zo n onverwachts bezoek van haar zoon uit den vreemde was altijd een aangename verrassing. We hadden een lang gesprek waarin zoals gewoonlijk zowel haar eigen kwaaltjes en gebreken als die van alle ooms en tantes uitgebreid ter sprake kwamen. Er was maar weinig bij dat ik niet al eerder had gehoord dus luisterde ik met een half oor, maar m n aandacht stond opeens weer op scherp toen ze afsloot met: Oh ja, ik hoorde van Pieternel dat Jacky en die man van haar het zo fantastisch hebben gehad in Nederland, dat ze het ook uitstekend hadden kunnen vinden met het bruidspaar en dat Karel en Machteld (Continued on page 12)

18 POPO P AGE 18 (Continued from page 15) Na dat incident troffen we aanvullende voorzorgsmaatregelen. Het werd Jacky ten strengste verboden zich te vertonen voor de ramen aan de straatkant van ons huis. Telefoon beantwoorden had ze van het begin af aan al niet gemogen maar nu instrueerden we Josefina, onze dienstbode, geen gesprekken meer door te geven en te doen alsof ze niet wist waarover het ging, mocht er naar Jacky gevraagd worden. Als Jacky om de één of andere reden het huis uit moest, moest ze in de garage in de auto stappen, op de achterbank gaan liggen met een handdoek over haar heen en zich zo laten vervoeren totdat Moises, onze chauffeur, het sein zou geven dat de kust vrij was. Tenslotte werd het voorhuis voor Dionisio tot verboden terrein verklaard en dat gaf nog de meeste problemen. Misschien waren al die voorzorgen wat overdreven maar je weet maar nooit. Hoe het ook zij, de volgende maandag, om precies te zijn een week nadat ze bij ons gearriveerd waren, zaten Jacky en Paty s lieveling op de KL685 naar Amsterdam die toen nog een tussenstop in Orlando maakte. Ik had een retourticket gekocht omdat dat goedkoper was dan een enkele reis maar ik had de terugreiscoupon eruit gescheurd om me ervan te verzekeren dat ze eenmaal in Nederland niet van gedachte zou veranderen. Zoals ik al eerder opmerkte, blijven de wegen der liefde voor mij ondoorgrondelijk en dus hield ik alles voor mogelijk. Bij een eerdere gelegenheid had ik namelijk een nare ervaring opgedaan bij t huwelijksdrama van een bevriend echtpaar. Eerst riepen ze mijn bemiddeling in nadat ze mekaar bijna de hersens ingeslagen hadden en niet lang daarna verzoenden ze zich en spraken vanuit hun sponde kwaad over mij omdat ik te snel zou hebben geconcludeerd dat hun huwelijk geen toekomst meer had. Een herhaling daarvan wilde ik coute que coute voorkomen. Op t vliegveld had Alicia nog voor Jacky ingechecked want ik zag Jorge best in staat om daar iemand bij de KLM balie te posten. Per slot van rekening was dat de meest voor de hand liggende ontsnappingsroute. Bovendien toen Jorge me had opgebeld en ik hem dat leugentje op de mouw had gespeld, was hij niet bepaald overtuigd op mij overgekomen. Gelukkig liep alles goed af en toen ik even later de blauwe JUMBO het luchtruim zag kiezen, slaakte ik een zucht van verlichting en kon ik de druppeltjes van m n voorhoofd vegen. Dat was één probleem minder. De nasleep Jacky s avontuur had echter een tweevoudige nasleep. De eerste was Jorge die vastbesloten was het er niet bij te laten zitten en die actieve pogingen begon te ondernemen om er achter te komen waar z n vrouw en zoon gebleven waren en wat er nou precies gebeurd was. De tweede was Moisés die van alle details op de hoogte was en dat als een chantagemiddel ging beschouwen. Nogmaals Jorge De ergste schande die je een mexicaanse man kan aandoen is hem in de steek laten. Vooral als hij tot kort daarvoor dacht de onovertroffen held van zijn partner te zijn. Jorge vormde daarop geen uitzondering. Zelfs al had hij zich niet altijd gedragen zoals het hoort, vrouwen moesten toch tegen een stootje kunnen, vond hij, en zo erg is het nou ook weer niet als je s een avondje zat thuiskomt en de ruzie hoog oploopt. We hadden alleen maar een potje domino gespeeld en wij mannen hebben het ook niet altijd zo gemakkelijk! Blauwe plekken genezen van zelf, niet? Nee, dat Jorge het nu echt te bont had gemaakt drong maar amper tot hem door. Hij belde dus regelmatig op om z n spijt te betuigen over alles wat er gebeurd was en om z n onvoorwaardelijke liefde voor Jacky te verklaren. Hij was er namelijk nog steeds van overtuigd dat ik hem zou kunnen vertellen waar hij Jacky zou kunnen vinden en hij (Continued on page 19)

19 POPO P AGE 19 (Continued from page 18) smeekte me haar te overreden bij hem terug te komen. Mijn protesten dat ik geen flauw benul had van waar ze uithing werden met hoongelach van de tafel geveegd en t viel me steeds zwaarder m n zogenaamde onwetendheid vol te houden. Die telefoongesprekken duurden dikwijls wel een half uur of langer en ik raakte er steeds meer van overtuigd dat Jorge s enige wens was mij nog wat langer te martelen. Toch hield ik hem aan t lijntje want er schuilde een groot gevaar. Stel je voor dat hij te weten zou komen hoe de vork precies in de steel stak. Hij zou er bijvoorbeeld achter kunnen komen hoe Jacky aan een paspoort gekomen was en wat mijn rol daarin geweest was. Zelf had ik geen enkel delict gepleegd maar het zou welhaast onmogelijk zijn mijn medeplichtigheid te ontkennen aan Roberto s valsheid in geschrifte en aan het uit het land smokkelen van een kind tegen de uitdrukkelijke wil van de wettige vader in. Ongetwijfeld zou de administratieve kracht door wie we ons hadden laten bijten direct ontslagen worden. Tot toen toe was ik nog nooit echt over de schreef gegaan maar als dit aan het daglicht zou komen zou ik onmiddel-lijk als ongewenste vreemdeling t land uitgezet worden met alle gevolgen vandien voor m n mexicaanse carriere en m n gezin. Ik besefte dat mijn handelswijze volstrekt onverantwoordelijk was geweest en begreep opeens de groeiende irritatie van Alicia naarmate ons plan vorderde. Dus bleef ik z n telefoontjes beantwoorden al was het alleen maar om enigzins op de hoogte te blijven van wat er in het kamp van de vijand omging. Een tijdje later had Jorge een privé detective in de hand genomen en die had m n telefoon-rekeningen nagetrokken bij Telmex. Bleek nu dat er tijdens de week die Jacky bij ons was geweest zo n dertig telefoongesprekken waren gevoerd met Querétaro, natuurlijk allemaal naar nummers waarvan Jorge precies wist van wie ze waren. Ik kon Jacky wel wurgen. t Was dat ze inmiddels in Nederland zat maar anders.... En ik maar blijven volhouden dat ik niet wist waar ze was. Me zorgen maken over m n geloofwaardigheid had weinig zin meer. Ik wist allang dat Jorge wist dat ik loog. Op den duur leverde mijn volharding echter resultaat op. Jorge ging steeds minder bellen waaruit ik de indruk kreeg dat hij de zaak begon op te geven. Waarschijnlijk kwam dat doordat onze schermutselingen beetje bij beetje waren vastgelopen in een loopgravenoorlog waarin geen van beide legers meer enige vordering boekte. Ik hield gewoon voet bij stuk en week niet van mijn versie af. Ik had echter het voordeel aan mijn kant want Jorge wilde die oorlog winnen en ik wilde alleen maar blijven zitten waar ik zat. Dat lukte en geleidelijk aan hernam het leven z n loop. Moises Bijna alle chauffeurs zijn dom en lui en dat is maar goed ook want als ze slim zijn, hou je vast! Moises was een slimme en dat hebben we geweten. We hadden in die tijd zo n auto die tegen je praatte. De deur staat open of Doet u uw gordel vast. Bij de aankoop vind je dat een paar keer leuk maar op den duur is t niet te pruimen. Wel werd je tenminste nog met u aangesproken. Tegenwoordig zou het zijn: Je deur staat open of Doe je riem vast maar God zij dank heb je dat soort papegaaienauto s niet meer. Voorop de kap zat er een vijfhoekig embleem van de Chrysler company dat op z n plaats werd getrokken door een onzichtbaar veertje eronder. Daardoor kon je het omklappen. Dat was om te voorkomen dat je bij een aanrijding de ingewanden van het slachtoffer op je voorruit zou krijgen. Op zich goed bedacht maar t had ook z n nadelen. Op een goeie dag lag dat embleem namelijk tijdens het rijden treurig te klepperen op de motorkap. Ik de schijt erin want als je zo n stom veertje moet kopen bij de dealer betaal je al gauw een dollar (Continued on page 20)

20 POPO P AGE 20 (Continued from page 19) of twintig, schatte ik. Dus stuurde ik Moises erop uit om zich te informeren en het resultaat was dat het zelfs dertig dollar zou zijn. Hij had echter een vriendje, zo stelde hij me gerust, die in veertjes deed en bij hem zou het hooguit tien dollar kosten. Uit erkentelijkheid gaf ik Moises nog eens vijf dollar fooi en sindsdien lag dat embleem iedere maand in de rouw. Na een paar keer berekende ik dat dit geintje me een kleine tweehonderd dollar per jaar ging kosten en vroeg me af of ik er iets van zou zeggen. t Probleem was echter dat Moises alles wist. Hij was degene die Jacky had opgehaald uit Querétaro. Ook had hij haar met Roberto naar de delegación gebracht om het paspoort op te halen en was hij getuige geweest van de omslachtige manier waarop we Jacky de laatste dagen het huis uitgesmokkeld hadden. Bovendien, toen we Jacky en Dionisio op het vliegveld afleverden, was het Moisés die achter het stuur van onze sprekende auto zat. Nu heb ik altijd geweten dat je in de aanwezigheid van een chauffeur nooit over persoonlijke zaken moet beginnen maar om dat in de praktijk ook echt niet te doen is welhaast onmogelijk. Normaal gesproken zit je gewoon met je reisgenoten te praten en vergeet je dat er nog iemand bij zit. Een goede chauffeur doet in zo n geval net alsof hij alleen maar naar de muziek zit te luisteren en Moisés was er zo één maar in werkelijkheid had hij alle gesprekken nauwkeurig opgeslagen. Sindsdien veranderde z n houding tegenover ons. Nooit heeft hij ons openlijk bedreigd maar op de één of andere manier voelde je dat hij genoot van de macht die hij over ons had maar nog niet uitoefende. Hij vond opeens dat we hem toch maar weinig betaalden. Hij had vriendjes die minder lang werkten dan hij maar bijna het dubbele verdienden en in plaats van iedere maand was het embleem nu iedere veertien dagen in de rouw. En meer van dat soort dingen. Nu behoor ik niet tot degenen die zich gemakkelijk laten chanteren dus zette ik een tegenoffensief in. Als u zo ontevreden bent met wat ik u betaal ja, het personeel wordt hier met u aangesproken en als ze u elders meer betalen waarom zoekt u dan niet wat anders? Vanwege de verandering van m n baan waarbij ik er niet op vooruit ben gegaan kan ik u nu helaas niet meer aanbieden en ik denk ook niet dat daar op korte termijn verandering in zal komen. En nog wat meer van dat soort zeikpraatjes waar hij natuurlijk de balle van geloofde. Tenslotte kwam ik er vanaf met drie maanden loon als een mexicaan opeens drie maanden salaris in z n handen ziet dan gaan z n ogen schitteren! en nadat ik hem de biljetjes één voor één had uitgeteld en afscheid had genomen met dank voor de bewezen diensten en natuurlijk met de beste wensen voor de toekomst, kon ik nogmaals de zweet-druppeltjes van m n voorhoofd vegen. En, geloof me, dat waren er meer dan toen ik het vliegtuig met Jacky en onze held had zien vertrekken. Daarmee was het hoofdstuk was afgesloten. Epiloog In de jaren die daarop volgden maakte ik er een gewoonte van om naar Jacky op te bellen als ik in Nederland kwam. Even vragen hoe of het was en de groeten overbrengen van Roberto die na die omarming in de delegación niet meer onder de douche was geweest. (Mexicanen koesteren de herinnering aan een Platoni-sche aanraking zo lang mogelijk en spoelen die niet zo maar eventjes met water van zich af!) Jacky woonde toen op de één of andere Kostverloren toestand in Amsterdam West. Straat, kade, dijk of wat heb je? Ze had een geheim nummer dat niet in het tele-foonboek vermeld stond want ze was nog altijd bang dat Jorge opeens voor haar neus zou staan. Per slot van rekening had hij nu een paspoort. Ook gingen Alicia en ik nog een keer op bezoek bij Karel en Machteld om zand over oude gevoeligheden te strooien. Op den duur verwaterden de contacten echter en het is nu meer dan tien jaar geleden dat ik iets van ze heb gehoord.