Marta Todorow Edward Skubisz. Illustraties Agnieszka Traczyńska. Vertrouwen. Kleine verhalen over grote zaken

Transcriptie

1

2 Marta Todorow Edward Skubisz Illustraties Agnieszka Traczyńska Vertrouwen Kleine verhalen over grote zaken Docete NARRATIO Gorinchem 2005

3 Auteurs Marta Todorow Edward Skubisz illustraties Agnieszka Traczyńska Grafisch ontwerp en omslag Pawet Wójcik NUR 707 geloofsopbouw ISBN De tekst is in het Pools en in het Nederlands tot stand gekomen. Druk en uitgave zijn in samenwerking met uitgeverij ATUT gerealiseerd theologische uitgeverij NARRATIO Postbus 1006, 4200 CA Gorinchem (0183) fax (084) , verkoop@narratio.nl, Stichting Docete Postbus 8471, 3503 RL Utrecht (030) fax (030) , info@kerkboek.nl, Niets uit deze uitgave mag verveelvuldigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm, cd-luisterboek, internet, digitale bestanden of op welke andere wijze dan ook, zonder voorafgaande toestemming van de uitgever. De boeken zijn in België verkrijgbaar via Druk Oficyna Wydawnicza ATUT Wroctawskie Wydawnictwo Oświatowe Podwale 62, Wroctaw, Polska tel , fax

4

5

6 Hallo! Ik ben Marcus. Ik ben met iets heel belangrijks bezig. Jullie willen zeker weten waarmee? Ik ben er erg trots op. Nee, ik zit echt niet op te scheppen. Ik ben aan het schrijven. Of beter gezegd, aan het opschrijven. Ik schrijf de herinneringen op van Petrus. Wat hij zich herinnert van Jezus. Hij zegt wat hij zich herinnert en ik schrijf dat op/ Petrus, wie? Ik denk dat jullie hem wel kennen. Jullie hebben vast wel eens van hem gehoord. Hij was een leerling van Jezus. Dat is hij altijd gebleven. Ik weet niet waarmee ik zijn vertrouwen won. Maar hoe dan ook, ik mocht van hem dit werk doen. Ik luister goed, ik schrijf precies op wat hij zegt. Ja, ik geef toe dat ik soms, als Petrus aan het vertellen is, een beetje wegdroom in mijn eigen herinneringen. In mijn hoofd komen dingen tevoorschijn die ik bijna vergeten was. Bijvoorbeeld hoe een woord klonk, hoe iets rook of smaakte. Soms een heleboel kleuren, dan wordt het een leven schilderij. O ja, ik moet nog iets vertellen aan jullie. Niet denken dat ik nu wel opschep, want het is waar: ik ben een neef van Jezus. Dat weet ik van mijn oma. Ik heb Jezus een paar keer gezien, eerst toen ik nog heel klein was, en later, toen mijn zus Sara trouwde. Als ik opschrijf wat Petrus me zegt, denk ik soms aan die keren dat ik Jezus zag. Ik werk nu drie maanden met Petrus. Ik doe het graag. Alles wat hij vertelt is belangrijk en spannend. maar ik vind het ook fijn om met Petrus samen te werken, omdat hij zo goed kan luisteren. Soms vraagt hij mij om iets te vertellen van wat ik me herinner. Echt. Hij zei zelfs dat het hem helpt bij zijn eigen herinneringen. Hij vroeg me ook om die herinneringen op te schrijven. En daarom.

7 WATER Wanneer zag je Jezus voor het eerst? Dat vroeg Petrus me. O ja, al dat water. Ik was nog klein en moest heel vroeg opstaan Ik herinner me dat er overal in het land veel gevochten werd. Mensen werden zomaar opgepakt door de Romeinen. Sommigen kwamen nooit meer terug. Veel mensen verstopten zich ook voor de Romeinen. s Nachts voorde ik vaak mijn ouders zachtjes praten, soms met andere mensen. Het was nog pikkedonker. Mijn vader en moeder maakten me wakker. Waarom zo vroeg? Ik wist het weer. Lang hadden we op deze dag gewacht. We gaan naar Johannes. Iedereen in ons dorp had het over die Johannes. Al dagenlang hoorde je de mensen, ook mijn ouders, nergens anders meer over praten dan over Johannes. We zouden hem bij de rivier ontmoeten, bij de Jordaan. Heerlijk, zei ik. Ik doe niets liever dan in de Jordaan zwemmen. Vaak zwemmen en spelen we daar, de kinderen van het dorp. Maar mijn vader en moeder vertelden me dat we niet zomaar gewoon gingen zwemmen. En nog gekker werd het toen ik zag dat niet alleen wij in de richting van de rivier liepen. Uit elke straat kwamen mensen, ze gingen dezelfde kant op. Ik hoorde de rivier klotsen, we waren er bijna. Ik zag de rivier al. De zon kwam op en begon de lucht rood te kleuren. Langs de oever van de rivier stonden een heleboel mensen. Waar is Johannes? Vroeg ik aan mijn vader. Hij wees naar de rivier. Ik zag een man in de rivier staan. Hij had een kleed om zich heen, gemaakt van kameelharen. Hij vroeg aan de mensen één voor één, om helemaal kopje onder te gaan. Er gebeurde iets dat ik nog nooit had gezien. Iedereen, echt iedereen: jonge mensen, oude mensen, ze liepen de rivier in. Zelfs oma. Oma vindt het water altijd te koud. Daarom gaat ze nooit verder dan tot haar knieën. Maar toen, toen liep ze ook helemaal het water in.