Betreft : RAADSVOORSTEL - Verordening Wet Inburgering

Transcriptie

1 Betreft : RAADSVOORSTEL - Verordening Wet Inburgering Datum voorstel : 14 augustus 2009 Raadsvergadering d.d. : 17 november 2009 Volgnummer : 2009R0051, agendanummer 12 Taakveld : Welzijn Portefeuillehouder : wethouder Hemmes Aan de raad, Voorstel De wijziging van de verordening Wet Inburgering Gemeente Pekela vaststellen. Inleiding Op 1 januari 2009 is een aantal wijzigingen in de Wet Inburgering en bijbehorende regelingen van kracht geworden. Op grond van deze wijzigingen is het noodzakelijk de gemeentelijke verordening op een aantal punten aan te passen. Overwegingen Gemeenten dienen bij de uitvoering van de Wet Inburgering te voorzien in de informatieverstrekking, de handhaving en het faciliteren van onder de wet vallende doelgroepen. De invulling van deze taken kan binnen de kaders van de wet per gemeente afzonderlijk in een verordening worden vastgelegd. De wijziging in de verordening regelt een drietal zaken: - aanbodstelsel of vaststellingstelsel - tegemoetkomingsregeling - verlenen van ontheffing door het college Aanbodstelsel of vaststellingsstelsel Gemeenten kunnen kiezen voor hetzij het zogenaamde aanbodstelsel hetzij het vaststellingsstelsel. Indien gemeenten kiezen voor het vaststellingsstelsel, hebben zij de mogelijkheid om inburgeringsplichtigen, voor wie zij dat noodzakelijk achten, te verplichten een in- pag. 1

2 burgeringsvoorziening of taalkennisvoorziening te volgen door middel van een vaststellingsbeschikking. Als de gemeenteraad ertoe besloten heeft het vaststellingsstelsel te hanteren, moet uit oogpunt van rechtsgelijkheid voor alle inburgeringsplichtigen die een voorziening gaan volgen, de voorziening worden vastgesteld. Keuze voor het aanbodstelsel biedt inburgeringsplichtigen de mogelijkheid een aanbod van de zijde van de gemeente af te slaan. Daarmee vervalt de mogelijkheid en de plicht van de gemeente om te faciliteren op grond van de Wet Inburgering. Wel blijft de gemeente in dat geval verantwoordelijk voor de handhaving van de inburgeringstermijnen omdat het niet accepteren van een gemeentelijk aanbod geen vrijstelling geeft van de inburgeringsplicht. De keuze voor het vaststellingsstelsel biedt de gemeente weliswaar de mogelijkheid het aanbod een verplichtend karakter te geven, maar geeft geen garantie voor motivatie, aanwezigheid en een succesvol traject. Er dient rekening gehouden te worden met het risico van geringe inzet, aanwezigheid en resultaten, terwijl de gemeente wel financieel investeert in betreffende inburgeraar. Overigens is de uitvoering zodanig ingericht dat gestreefd wordt naar een adequaat aanbod op maat, hetgeen motiverend werkt, naar minimaal verzuim en uitval en bewaking van voorgang en prestaties door inzet trajectbegeleiding. Tegemoetkomingsregeling Betreffende de op grond van de Wet Inburgering te innen eigen bijdrage voor inburgeringsplichtigen stellen wij u voor zowel een bonusregeling als een tegemoetkomingsregeling voor minder draagkrachtige inburgeringsplichtigen in de verordening op te nemen. Artikel 5, waarin de inning van de eigen bijdrage is vastgelegd, is daarom aangevuld met zowel een bonusregeling als een tegemoetkomingsregeling voor minder draagkrachtigen (zie bijlage). De bonusregeling is gesteld op 30% van het bedrag van de eigen bijdrage. De tegemoetkomingsregeling sluit aan bij de uitgangspunten van het gemeentelijk armoedebeleid. Mogelijke toekomstige wijzigingen op aanpassingen in dit armoedebeleid zullen automatisch gaan gelden voor dit onderdeel van artikel 5 van de verordening Wet Inburgering Pekela. Verlenen van ontheffing door het college Voorgesteld wordt artikel 7 toe te voegen om het college handvatten te geven voor het verlenen van ontheffing van de inburgeringsplicht overeenkomstig de in de wet opgenomen bepalingen en op grond van eigen bevindingen. Het is wenselijk dat het college naast de uitvoering van de wettelijke voorschriften en regelgeving op dit gebied op grond van eigen beoordeling kan overgaan tot het verlenen van een ontheffing van de inburgeringsplicht. Artikel 7 biedt hiervoor een kader en waarborgt uniformiteit en zorgvuldigheid in de afhandeling. Ontheffing op grond van onvermogen met betrekking tot leerbaarheid kan niet eerder verleend worden dan in de laatste 6 maanden van de wettelijk bepaalde inburgeringstermijn. Nu de Wet Inburgering twee en een half jaar van kracht is, zal voor een aantal inburgeraars over enige tijd deze periode ingaan. Op alle inburgeringstrajecten vallend onder de Wet Inburgering zal bijgaande verordening van toepassing zijn. pag. 2

3 Financiële aspecten Bonusverstrekking en kwijtschelding leiden tot minder inkomsten voor de gemeente. Ten aanzien van de kosten van inkoop en uitvoering dient hiermee rekening te worden gehouden. Ontheffingen brengen in beginsel voor de gemeente, buiten de reguliere uitvoeringskosten, geen extra kosten met zich mee. Burgemeester en wethouders van Pekela, burgemeester de heer M. Schollema secretaris de heer J. van der Woude pag. 3

4 De raad van de gemeente Pekela; gezien het voorstel van burgemeester en wethouders van 14 augustus 2009 b e s l u i t : vast te stellen de: Verordening Wet Inburgering Gemeente Pekela 2009 Hoofdstuk 1. Begripsomschrijvingen en informatieverstrekking Artikel 1 Begripsomschrijvingen 1. In deze verordening wordt verstaan onder: a. het college: het college van burgemeester en wethouders van de gemeente Pekela b. de wet: de Wet inburgering; 2. Voor zover niet anders bepaald zijn de begripsomschrijvingen in de wet en de daarop berustende regelingen van toepassing op de begrippen die in deze verordening worden gebruikt. Artikel 2 De informatieverstrekking aan inburgeringsplichtigen 1. Het college draagt er zorg voor dat de inburgeringsplichtigen op een doeltreffende en doelmatige wijze worden geïnformeerd over hun rechten en plichten uit hoofde van de wet en over het aanbod van en de toegang tot inburgeringsvoorzieningen. 2. Het college maakt bij de informatieverstrekking aan de inburgeringsplichtigen in ieder geval gebruik van de volgende middelen: De gemeentelijke website Het loket Sociale Zaken en Werkgelegenheid Vluchtelingenwerk decentraal WMO-lokaal Het verzorgen van publicaties op de gemeentelijke informatiepagina Het verzorgen en beschikbaar stellen van informatiemateriaal Persoonlijk aanschrijven inburgeraar 3. Het college beoordeelt tenminste eens in de 4 jaren de doeltreffendheid en doelmatigheid van de informatieverstrekking aan de inburgeringsplichtigen en rapporteert daarover aan de raad. Hoofdstuk 2. Doelgroepen en samenstelling van de inburgeringsvoorziening of taalkennisvoorziening Artikel 3 Aanwijzen van de doelgroepen Het college wijst de groepen inburgeringsplichtigen aan waarvoor hij bij voorrang een inburgeringsvoorziening kan vaststellen op basis van het volgende criterium: De mate van participatie pag. 1

5 Artikel 4 De samenstelling van de inburgeringsvoorziening of taalkennisvoorziening 1. Het college stemt de inburgeringsvoorziening, met uitzondering van de inburgeringsvoorziening aan geestelijke bedienaren, of de taalkennisvoorziening af op het startniveau en de vaardigheden, de persoonlijke omstandigheden en de maatschappelijke positie van de inburgeringsplichtige. 2. Indien de inburgeringsplichtige een voorziening gericht op arbeidsinschakeling wordt aangeboden, draagt het college er zorg voor dat de inburgeringsvoorziening op de voorziening gericht op arbeidsinschakeling wordt afgestemd. 3. Een inburgeringsvoorziening of een taalkennisvoorziening zal in principe, naast hetgene dat in de wet is geregeld, een of meer duale onderdelen bevatten, waarbij o. a. te denken valt aan: a. arbeidstraining b. beroepsgerichte scholing of training c. loopbaantraining en begeleiding d. stagebemiddeling en begeleiding e. taalondersteuning d.m.v. taalstages of taalcoaches f. sociale activering g. opvoedingsondersteuning h. buitenschoolse activiteiten i. op emancipatie gerichte activiteiten j. trajectbegeleiding Artikel 5 De inning van de eigen bijdrage 1. De eigen bijdrage, bedoeld in artikel 23, tweede lid, van de wet wordt in principe in 6 termijnen maar, waar dat voor de inburgeringsplichtige aantoonbaar ondoenlijk is, in ten hoogste 12 termijnen betaald. 2. Het college legt in de beschikking tot vaststelling van de inburgeringsvoorziening of de taalkennisvoorziening de termijnen van betaling vast. Indien het college de eigen bijdrage verrekent met de algemene bijstand, wordt dat in de beschikking vastgelegd. 3. Inburgeringsplichtigen die hebben deelgenomen aan het (inburgerings)examen dat deel uitmaakt van het door het college vastgestelde inburgeringstraject en daarvoor zijn geslaagd komen in aanmerking voor een waarderingsbonus. 4. De hoogte van de waarderingsbonus komt overeen met 30 % van de eigen bijdrage als bedoeld in artikel 23, tweede lid van de wet. 5. Inburgeringsplichtigen met een (gezins) inkomen van minder dan 115 % van de geldende bijstandsnorm hebben recht op kwijtschelding van 70 % van de eigen bijdrage. Voor het resterende te betalen deel van de eigen bijdrage blijft artikel 5, eerste lid van kracht. 6. Een inburgeringsplichtige die een gedeeltelijke kwijtschelding van de eigen bijdrage, zoals genoemd in artikel 5, vijfde lid heeft verkregen, blijft in aanmerking komen voor de volledige waarderingsbonus, zoals aangegeven onder lid drie en lid vier van dit artikel Artikel 6 Opleggen van verplichtingen Het college kan een inburgeringsplichtige bij beschikking een of meer van de volgende verplichtingen opleggen: a. het deelnemen aan de inburgeringsvoorziening of taalkennisvoorziening; b. het deelnemen aan een duale component behorend bij de inburgeringsvoorziening c. het deelnemen aan noodzakelijk geachte toetsen d. het deelnemen aan gesprekken met de trajectbegeleider; e. het deelnemen aan voortgangsgesprekken; f. voor de eerste maal deelnemen aan het inburgeringsexamen of staatsexamen Nederlands als. tweede taal I of II op een tijdstip dat door het college wordt bepaald; g. het melden van ziekte dan wel andere relevante omstandigheden waardoor niet aan de verplichtingen in de beschikking kan worden voldaan. pag. 2

6 Artikel 7 Verlening van ontheffingen Het college kan een inburgeringsplichtige, op grond van artikel 6 en artikel 31, tweede lid onder b, van de wet, in de volgende gevallen ontheffing verlenen van de vastgestelde inburgeringsplicht. a. vanwege medische gronden: op basis van aantoonbare psychische of lichamelijke belemmeringen of een verstandelijke handicap. Ontheffing op medische gronden ontslaat de inburgeringsplichtige van (verdere) deelname aan een verplichte inburgeringsvoorziening en het inburgeringsexamen of een daarmee gelijkgesteld examen. b. vanwege onvermogen: op basis van een tekort aan leervaardigheden of leervermogen. Ontheffing vanwege onvermogen wordt eerst verleend na aantoonbaar geleverde inspanningen om aan de inburgeringsplicht te voldoen en niet eerder dan 6 maanden voor het verstrijken van de voor de inburgeringsplichtige geldende inburgeringstermijn Het college neemt het besluit tot ontheffing op grond van een daartoe door de inburgeringsplichtige ingediend verzoek en een door de inburgeringsconsulent opgesteld rapport. Het college deelt het besluit tot ontheffing in een beschikking aan betrokkene mee. De inburgeringsplichtige kan bezwaar en beroep instellen tegen een beschikking waarin het college geen ontheffing van de inburgeringsplicht verleend Hoofdstuk 3. Het vaststellen van een inburgeringsvoorziening of taalkennisvoorziening Artikel 8 De inhoud van de beschikking Het besluit tot vaststelling van de inburgeringsvoorziening of taalkennisvoorziening bevat in ieder geval: a. een beschrijving van de inburgeringsvoorziening of taalkennisvoorziening; b. een beschrijving van de duale component behorend bij de inburgeringsvoorziening c. een opgave van de rechten en verplichtingen van de inburgeringsplichtige; d. de datum waarop het inburgeringsexamen of staatsexamen Nederlands als tweede taal I of II moet zijn behaald; e. de termijnen en wijze van betaling; en f. ingeval van een oudkomer: de datum waarop de termijn van handhaving van de inburgeringsplicht, bedoeld in artikel 26 van de wet, aanvangt. Hoofdstuk 4. De bestuurlijke boete Artikel 9 De hoogte van de bestuurlijke boetes voor de verschillende overtredingen 1. De bestuurlijke boete bedraagt ten hoogste 250 indien de inburgeringsplichtige of de persoon ten aanzien van wie het college op redelijke gronden kan vermoeden dat deze inburgeringsplichtig is geen of onvoldoende medewerking verleent aan het onderzoek, bedoeld in artikel 25, vierde lid, van de wet. 2. De bestuurlijke boete bedraagt ten hoogste 500 indien de inburgeringsplichtige geen of onvoldoende medewerking verleent aan de uitvoering van de voor hem vastgestelde inburgeringsvoorziening of taalkennisvoorziening, bedoeld in artikel 23, eerste lid, van de wet of aan de verplichtingen, bedoeld in artikel 6 van deze verordening. 3. De bestuurlijke boete bedraagt ten hoogste 500 indien de inburgeringsplichtige niet binnen de in artikel 7, eerste lid, van de wet bedoelde termijn of binnen de door het college op grond van artikel 31, tweede lid, onderdeel a, van de wet verlengde termijn het inburgeringsexamen heeft behaald. Artikel 10 Verhoging van de bestuurlijke boete bij herhaling van de overtreding 1. De bestuurlijke boete voor overtredingen, bedoeld in artikel 8, eerste lid, bedraagt ten hoogste 250 indien de inburgeringsplichtige zich binnen twaalf maanden na de vorige als verwijtbaar aangemerkte overtreding opnieuw schuldig maakt aan dezelfde overtreding. pag. 3

7 2. De bestuurlijke boete voor overtredingen, bedoeld in artikel 8, tweede lid, bedraagt ten hoogste 500 indien de inburgeringsplichtige zich binnen twaalf maanden na de vorige als verwijtbaar aangemerkte overtreding opnieuw schuldig maakt aan dezelfde overtreding. 3. De bestuurlijke boete bedraagt ten hoogste 1000 indien de inburgeringsplichtige niet binnen de door het college op grond van artikel 32 of 33 van de wet vastgestelde termijn het inburgeringsexamen heeft behaald. Artikel 11 Afstemming van de bestuurlijke boete 1. Er wordt geen bestuurlijke boete, zoals bedoeld in artikel 8 en 9 van deze verordening, opgelegd voorzover de overtreding niet aan de overtreder kan worden verweten 2. de hoogte van de bestuurlijke boete bedoeld in artikel 8 en 9 van deze verordening wordt afgestemd op de ernst van de overtreding en de mate waarin deze aan de overtreder kan worden verweten 3. Bij de afstemming bedoeld in het tweede lid wordt zo nodig rekening gehouden met de omstandigheden waaronder de overtreding heeft plaats gevonden 4. De hoogte van de volgens artikel 9 opgelegde boete bij herhaling van de overtreding zal 125 % bedragen van de volgens artikel 8 opgelegde boete, tenzij daarmee het in artikel 9 genoemde maximum bedrag wordt overschreden. In dat geval zal het maximum bedrag gelden 5. De bestuurlijke boete en de hoogte daarvan zullen worden afgestemd op overige regelgeving die op hetzelfde moment van kracht en van toepassing is en zullen niet strijdig zijn met de daarin geldende bepalingen Hoofdstuk 5. Slotbepalingen Artikel 12 Inwerkingtreding 11.1 De Verordening Wet Inburgering Gemeente Pekela 2007, van 2 oktober 2007, nummer 2007R0045 wordt ingetrokken met ingang van de in het tweede lid genoemde datum van inwerkingtreding, met dien verstande dat zij van toepassing blijft op feiten die zich voor die datum hebben voorgedaan Deze verordening treedt in werking met ingang van de achtste dag na bekendmaking in het Pekelder Streekblad Artikel 13 Citeertitel De verordening wordt aangehaald als: Verordening Wet Inburgering Gemeente Pekela Besloten in de openbare vergadering van de raad van de gemeente Pekela van 17 november 2009 voorzitter de heer M. Schollema griffier de heer G. Wijers pag. 4

8 Algemene toelichting Met ingang van 1 januari 2009 is de Wet inburgering (WI) gewijzigd. Het gaat om de volgende wijzigingen: - Het college van burgemeester en wethouders krijgt de bevoegdheid om aan iedere inburgeringsplichtige een inburgeringsvoorziening aan te bieden. Deze wijziging heeft terugwerkende kracht tot en met 1 november Het college krijgt de mogelijkheid om een inburgeringsprogramma aan te bieden dat gericht is op het staatsexamen Nederlands als tweede taal. Deze wijziging heeft terugwerkende kracht tot en met 1 januari Het college krijgt de bevoegdheid om in plaats van een inburgeringsvoorziening een taalkennisvoorziening aan te bieden aan een inburgeringsplichtige die een mbo-opleiding op niveau 1 of 2 volgt of gaat volgen. Deze wijziging werkt terug tot en met 1 september De gemeenteraad kan bij verordening bepalen dat het college een inburgeringsvoorziening of taalkennisvoorziening kan vaststellen, zonder dat daar een procedure van aanbieden van een inburgeringsvoorziening door het college en aanvaarding daarvan door de inburgeringsplichtige aan vooraf hoeft te gaan. De inburgeringsplichtige is direct verplicht medewerking te verlenen aan de uitvoering van de vastgestelde voorziening. In deze versie van de voorbeeldverordening Wet inburgering is de regeling neergelegd waarmee de gemeenteraad het college de bevoegdheid geeft inburgeringsvoorzieningen en taalkennisvoorzieningen vast te stellen, zonder dat eerst een aanbod aan de inburgeringsplichtigen wordt gedaan (het vaststellingstelsel). Als de gemeente kiest voor het vaststellingstelsel, zal zij haar verordening op dit onderdeel moeten wijzigen. Als de gemeente wil vasthouden aan het systeem waarbij een voorziening pas wordt vastgesteld nadat aan de inburgeringsplichtige een aanbod is gedaan en deze het aanbod heeft geaccepteerd (het aanbodstelsel), hoeft zij de verordening op dit onderdeel niet aan te passen. Gemeenten die kiezen voor het aanbodstelsel kunnen gebruik maken van de voorbeeldverordening, versie aanbodstelsel. De WI regelt de inburgeringsplicht voor in beginsel alle onderdanen van derdelanden van 16 tot 65 jaar die duurzaam in Nederland willen en mogen verblijven. Bij het invulling geven aan de inburgeringsverplichting staat de eigen verantwoordelijkheid (ook in financiële zin) van de inburgeringsplichtige centraal. De inburgeringsplichtige kan naar eigen inzicht bepalen hoe hij zich wil voorbereiden op het inburgeringsexamen. Aan de inburgeringsverplichting is voldaan wanneer het inburgeringsexamen is behaald (een resultaatsverplichting). Gemeenten krijgen in de WI een aantal belangrijke taken toebedeeld. Zo hebben gemeenten de opdracht om de inburgeringsplichtigen in de gemeente goed te informeren over de rechten en plichten die voortvloeien uit deze wet. Daarnaast hebben gemeenten de taak aan inburgeringsplichtigen die daarvoor op grond van de wet of het gemeentelijk beleid in aanmerking komen een inburgeringsvoorziening aan te bieden. Een inburgeringsvoorziening leidt inburgeringsplichtigen toe naar het inburgeringsexamen of het staatsexamen Nederlands als tweede taal. In plaats van een inburgeringsvoorziening mogen gemeenten aan inburgeringsplichtigen die een mbo-opleiding op niveau 1 of 2 volgen of gaan volgen een taalkennisvoorziening aanbieden. Ook moeten gemeenten de inburgeringsplicht van inburgeringsplichtigen handhaven. Het college moet een bestuurlijke boete opleggen als een inburgeringplichtige zich verwijtbaar niet houdt aan de verplichtingen die voor hem gelden. In verband met deze taken draagt de WI gemeenten op om bij verordening regels te stellen over de volgende onderwerpen: 1. Regels over de informatieverstrekking door de gemeente aan inburgeringsplichtigen, ter zake van hun rechten en plichten uit hoofde van deze wet, alsmede van het aanbod van en de toegang tot inburgeringsvoorzieningen (artikel 8 WI). pag. 5

9 2. Regels met betrekking tot het aanbieden van inburgeringsvoorzieningen of taalkennisvoorziening en over de rechten en plichten van de inburgeringsplichtige voor wie een inburgeringsvoorziening of taalkennisvoorziening is vastgesteld (artikel 19, vijfde lid, en artikel 23, derde lid, WI). 3. Het vaststellen van het bedrag van de bestuurlijke boete die voor de verschillende overtredingen kan worden opgelegd (artikel 35 WI). 4. Facultatief: bepalen dat het college een inburgeringsvoorziening of taalkennisvoorziening kan vaststellen, zonder dat eerst een aanbod wordt gedaan (artikel 19a, eerste lid, WI). De bevoegdheid om een inburgeringsvoorziening of taalkennisvoorziening direct vast te stellen Artikel 19a, eerste lid, WI geeft de bevoegdheid aan de gemeenteraad om bij verordening te bepalen dat het college een inburgeringsvoorziening of taalkennisvoorziening niet aanbiedt aan een inburgeringsplichtige, maar deze direct vaststelt. Indien de gemeenteraad van deze bevoegdheid gebruik heeft gemaakt, kan het college niet een inburgeringsvoorziening of taalkennisvoorziening aan een inburgeringsplichtige aanbieden, waarbij deze de mogelijkheid heeft de aangeboden voorziening te weigeren. De inburgeringsplichtige is direct verplicht medewerking te verlenen aan de uitvoering van de vastgestelde voorziening (artikel 23, eerste lid, WI). Het vaststellingstelsel kan niet met terugwerkende kracht worden ingevoerd. Het college kan pas inburgeringsvoorzieningen en taalkennisvoorzieningen direct vaststellen als de gewijzigde WI in werking is getreden én de gemeentelijke verordening die deze bevoegdheid aan het college toekent van kracht is. Wanneer de gemeente kiest voor het vaststellingstelsel, geldt dat stelsel voor alle inburgeringsplichtigen die voor een voorziening in aanmerking komen. Het is niet mogelijk om voor bepaalde groepen te werken met het vaststellingstelsel en voor andere groepen met het aanbodstelsel. De keuze voor het vaststellingstelsel houdt dus in dat het aanbodstelsel wordt verlaten. Regels over de informatieverstrekking aan inburgeringsplichtigen Artikel 8 WI bepaalt dat de gemeenteraad bij verordening regels vaststelt over de informatieverstrekking door de gemeente aan inburgeringsplichtigen. Het gaat dan om informatie over de rechten en plichten uit hoofde van de WI en informatie over het aanbod van inburgeringsvoorzieningen en de toegang tot die voorzieningen. Regels met betrekking tot het vaststellen van inburgeringsvoorzieningen Het uitgangspunt van de wet is de eigen verantwoordelijkheid van de inburgeringsplichtige om te bepalen hoe hij zich voorbereidt op het inburgeringsexamen. Gemeenten kunnen inburgeringsplichtigen ondersteunen door het vaststellen van een inburgeringsvoorziening of taalkennisvoorziening. Alle inburgeringsplichtigen kunnen in beginsel in aanmerking komen voor een voorziening. De gemeenteraad bepaalt welke groepen inburgeringsplichtigen in aanmerking komen voor een voorziening en welke groepen op eigen kracht dienen in te burgeren. Deze keuze dient te berusten op objectieve criteria die in de verordening worden vastgelegd. Een inburgeringsvoorziening leidt toe naar het inburgeringsexamen of het staatsexamen Nederlands als tweede taal I of II en omvat het eenmaal kosteloos afleggen van dat examen. De inburgeringsplichtige is verplicht een eigen bijdrage van 270 te betalen voor de inburgeringsvoorziening of taalkennisvoorziening. Een taalkennisvoorziening is gericht op de verwerving van de kennis van de Nederlands taal die noodzakelijk is voor het kunnen afronden van een mbo-opleiding op niveau 1 of 2 (artikel 19, derde lid, WI). Voor asielgerechtigde inburgeringsplichtigen bestaat een inburgeringsvoorziening of een taalkennisvoorziening ook uit maatschappelijke begeleiding (artikel 19, zesde lid, WI). De WI draagt de gemeenteraden op om bij verordening regels te stellen met betrekking tot het vaststellen van een inburgeringsvoorziening of een taalkennisvoorziening. In de wet is ook vastgelegd over welke onderwerpen in ieder geval regels moeten worden gesteld. Het gaat om dezelfde onderwerpen als bij het aanbieden van een inburgeringsvoorziening of taalkennisvoorziening (artikel 19a, tweede lid, onderdeel b, WI): pag. 6

10 De procedure die door het college wordt gevolgd voor het vaststellen van inburgeringsvoorzieningen of taalkennisvoorzieningen (artikel 19, vijfde lid, onderdeel a, WI). - De criteria die worden gehanteerd bij het vaststellen van inburgeringsvoorzieningen of taalkennisvoorzieningen (artikel 19, vijfde lid, onderdeel a, WI). - De vaststelling door het college van een passende inburgeringsvoorziening of taalkennisvoorziening, met inbegrip van de totstandkoming en de samenstelling van die voorziening (artikel 19, vijfde lid, onderdeel b, WI). - De rechten en plichten van de inburgeringsplichtige voor wie een inburgeringsvoorziening of taalkennisvoorziening is vastgesteld. Deze regels hebben in ieder geval betrekking op de inning van de eigen bijdrage door het college en de mogelijkheid van betaling in termijnen (artikel 23, derde lid, WI). Het vaststellen van het bedrag van de bestuurlijke boete Artikel 35 WI draagt gemeenten op bij verordening de hoogte van de bestuurlijke boete vast te stellen die voor de verschillende overtredingen kan worden opgelegd. Artikel 34 van de wet bepaalt het bedrag dat ten hoogste als bestuurlijke boete kan worden opgelegd. De procedure van het vaststellen van een inburgeringsvoorziening of taalkennisvoorziening Het vaststellen van een inburgeringsvoorziening op taalkennisvoorziening begint met het houden van de intake. In de intake wordt met de inburgeringsplichtige gesproken over de voorziening die het college voor betrokkene geschikt acht. Er zijn vervolgens vier mogelijkheden: 1. In de intake blijkt dat het college aan de inburgeringsplichtige geen voorziening wil verstrekken (bijvoorbeeld omdat betrokkene niet tot de prioritaire groepen behoort). Het college stelt geen voorziening vast en kan een handhavingsbeschikking nemen (voor de oudkomer) of een kennisgeving afgeven (voor een nieuwkomer); 2. De gemeente biedt een voorziening aan en de inburgeringsplichtige is het hiermee eens. De gemeente neemt een beschikking; 3. De inburgeringsplichtige vindt de inburgeringsvoorziening niet gepast en geeft aan zelf op een andere wijze aan de inburgeringsplicht te zullen voldoen. Het college stemt hiermee in en neemt alleen een handhavingsbeschikking (voor een oudkomer) of een kennisgeving (voor een nieuwkomer); 4. Het college acht een inburgeringsvoorziening geschikt maar de inburgeringsplichtige wil deze voorziening niet. Het college heeft de mogelijkheid om de inburgeringsvoorziening vast te stellen, tegen de zin van betrokkene in. Het verschil met het aanbodstelsel schuilt in de laatste mogelijkheid. Een gemeente die het aanbodstelsel hanteert is als ze een aanbod doet afhankelijk van de medewerking van de inburgeringsplichtige. De inburgeringsplichtige kan immers het aanbod aanvaarden maar ook afwijzen. Een gemeente die het vaststellingstelsel hanteert, is niet afhankelijk van de bereidheid van de inburgeringsplichtige akkoord te gaan met de voorziening die het college voor de betrokken inburgeringsplichtige passend vindt. Artikelgewijze toelichting NB: In de Wet inburgering is het begrip inburgeringsvoorziening uitgebreid met taalkennisvoorziening. In de hieronder staande toelichting worden beide begrippen waar mogelijk afzonderlijk genoemd. In een enkel geval wordt uit overweging van leesbaarheid het woord voorziening gehanteerd, waarmee zowel inburgeringsvoorziening als taalkennisvoorziening wordt aangeduid. Artikel 1 Begripsomschrijvingen Het tweede lid geeft aan dat de omschrijvingen van de begrippen die worden gebruikt in respectievelijk de Wet inburgering, het Besluit inburgering en de Regeling inburgering ook van toepassing zijn op deze verordening. pag. 7

11 Artikel 2 De informatieverstrekking aan inburgeringsplichtigen De gemeente heeft als taak de inburgeringsplichtigen in haar gemeente goed te informeren over de rechten en plichten die voortvloeien uit de Wet inburgering. De wet laat gemeenten vrij om zelf te bepalen op welke wijze de informatievoorziening aan de inburgeringsplichtigen wordt georganiseerd. Wel bepaalt artikel 8 WI dat de gemeenteraad bij verordening regels vaststelt over de informatieverstrekking door de gemeente aan inburgeringsplichtigen, ter zake van hun rechten en plichten uit hoofde van deze wet, alsmede van het aanbod van en de toegang tot inburgeringsvoorzieningen. Dit artikel in de verordening vormt de uitwerking van deze verplichting. Gemeenten kunnen er voor kiezen om in de verordening alleen de kaders vast te stellen voor een adequate informatievoorziening door het college aan de inburgeringsplichtigen. In dat geval kan met opnemen van het eerste en derde lid in de verordening worden volstaan. Er kan ook voor worden gekozen om in de verordening vast te leggen welke middelen het college (in ieder geval) moet aanwenden om de informatievoorziening aan inburgeringsplichtigen te organiseren. In dat geval moet het tweede lid in de verordening worden opgenomen, waarbij tevens een keuze moet worden gemaakt voor de instrumenten die daarbij worden ingezet. Overeenkomstig de rolverdeling tussen raad en college, stelt de raad in dit artikel de kaders vast voor een adequate informatievoorziening aan de inburgeringsplichtigen. Het college is belast met de organisatie van de informatieverstrekking en legt daarover (periodiek) verantwoording af aan de raad. De informatievoorziening aan inburgeringsplichtigen kan op allerlei manieren worden vormgegeven. Zo kunnen gemeenten een apart informatiepunt inrichten (het inburgeringsloket) al dan niet in combinatie met een digitaal loket. Het is ook mogelijk om de informatievoorziening aan inburgeringsplichtigen onder te brengen bij een centraal informatiepunt (bijvoorbeeld het zorgloket). Ook kunnen gemeenten bepaalde organisaties (bijvoorbeeld educatie-instellingen, bibliotheken, moskeeën of andere zelforganisaties) een rol geven bij de informatievoorziening aan inburgeringsplichtigen. In het tweede lid geeft de raad het college de opdracht om (in ieder geval) een aantal middelen te gebruiken om de informatieverstrekking aan inburgeringsplichtigen vorm te geven. Daarbij kan bijvoorbeeld worden gedacht aan: c. het inrichten van een informatiepunt in het gemeentehuis; d. het toezenden van schriftelijk voorlichtingsmateriaal aan personen ten aanzien van wie al dan niet op grond van gegevens uit het Bestand Potentiële Inburgeringsplichtigen redelijkerwijs kan worden aangenomen dat zij inburgeringsplichtig zijn; e. het verstrekken van schriftelijk voorlichtingsmateriaal bij aanvragen om uitkeringen; f. het organiseren van voorlichtingsbijeenkomsten; g. het inrichten van een digitaal informatiepunt op de gemeentelijke website. Het derde lid verplicht het college de raad periodiek te rapporteren over de doeltreffendheid en doelmatigheid van de informatieverstrekking aan de inburgeringsplichtigen. Om aan deze verplichting efficiënt te kunnen voldoen, zou een informatieplan kunnen worden opgesteld waarvan de informatieverstrekking onderdeel is. Een dergelijk informatieplan zou vervolgens door de raad getoetst kunnen worden waarbij eventuele verbeteringen kunnen worden opgenomen. Om efficiënt aan de verplichting van het tweede lid te kunnen voldoen, is wellicht ook aansluiting mogelijk bij de uitvoering van de actieve informatieplicht van het college aan de raad op grond van artikel 169, tweede lid, van de Gemeentewet. Artikel 3 Aanwijzen van de doelgroepen In dit artikel is gebruik gemaakt van de bevoegdheid in artikel 19a, eerste lid, WI om bij verordening te bepalen dat het college een inburgeringsvoorziening of taalkennisvoorziening kan vaststellen zonder dat daaraan een procedure van aanbod (door het college) en aanvaarding (door de inburgeringsplichtige) vooraf hoeft te gaan. Op grond van dit artikel kan het college voor elke inburgeringsplichtige een inburgeringsvoorziening of taalkennisvoorziening vaststellen. pag. 8

12 Op grond van artikel 19a, tweede lid, onderdeel b juncto artikel 19, vijfde lid, onderdeel a, WI moet de gemeenteraad bij verordening regels stellen met betrekking tot de criteria die worden gehanteerd bij het vaststellen van een inburgeringsvoorziening. Dit artikel vormt de uitwerking van deze verplichting. In dit artikel wordt het college opgedragen om vast te stellen ten aanzien van welke groepen inburgeringsplichtigen bij voorrang een inburgeringsvoorziening kan worden vastgesteld. Bovendien wordt in dit artikel vastgelegd binnen welke kaders het college tot zijn keuze van doelgroepen moet komen. Het is van belang dat deze kaders (in casu het aanwijzen van groepen voor wie een inburgeringsvoorziening kan worden vastgesteld) niet te eng te definiëren. Het college zal binnen deze kaders gedurende een aantal jaren groepen moeten kunnen aanwijzen. Het alternatief is dat de verordening op dit onderdeel steeds opnieuw moet worden gewijzigd. Een andere reden om de kaders niet te strak vast te stellen is dat gemeenten op dit moment wellicht nog geen duidelijk zicht hebben op de precieze omvang van bepaalde mogelijke doelgroepen (bijvoorbeeld oudkomers zonder werk of uitkering). Te strenge criteria zouden wel eens kunnen leiden tot het niet benutten van de beschikbare middelen voor het vaststellen van inburgeringsvoorzieningen. Dit artikel regelt dat voor de groepen die het college aanwijst bij voorrang een inburgeringsvoorziening wordt vastgesteld. Dit betekent dat het college de ruimte heeft om in bepaalde gevallen ook een inburgeringsvoorziening vast te stellen voor inburgeringsplichtigen die niet behoren tot de groep of groepen die hij heeft aangewezen. Om te voorkomen dat inburgeringsplichtigen die behoren tot de groep of groepen die het college heeft aangewezen aan deze aanwijzing een recht gaan ontlenen op het krijgen van een voorziening, bepaalt dit artikel dat het college voor de groepen die hij aanwijst een inburgeringsvoorziening kan vaststellen. Voorbeelden van criteria die in de verordening kunnen worden neergelegd en op basis waarvan het college de doelgroep(en) kan aanwijzen, zijn: - hebben van een opvoedingstaak; - hebben van een relatief korte afstand tot de arbeidsmarkt; - een wijkgerichte aanpak; - een bepaalde inkomensgrens; - het ontvangen van een bepaalde uitkering; - bevordering van emancipatie van vrouwen. Gemeenten zouden er ook voor kunnen kiezen om geen voorrang te geven aan specifieke groepen, maar in plaats daarvan prioriteit te geven aan oud- en nieuwkomers die graag voor een inburgeringsvoorziening in aanmerking willen komen (bijvoorbeeld voorrang op basis van eigen aanmelding of motivatie). Criteria op basis waarvan het college doelgroepen aanwijst, kunnen ook worden ontleend aan andere beleidsterreinen, zoals bijvoorbeeld leefbaar, sociaal en veilig. Daarmee kan de uitvoering van de WI een onderdeel vormen van een integrale aanpak van sociaal beleid. Op grond van de actieve informatieplicht van het college aan de raad (artikel 169, tweede lid, Gemeentewet) ligt het voor de hand dat het college zijn besluit ten aanzien van welke groepen inburgeringsplichtigen bij voorrang een inburgeringsvoorziening zal worden vastgesteld ter kennisname aan de raad aanbiedt. Artikel 4 De samenstelling van de inburgeringsvoorziening of taalkennisvoorziening In de verordening dienen regels te worden gesteld met betrekking tot de vaststelling door het college van een passende inburgeringsvoorziening of taalkennisvoorziening, met inbegrip van de totstandkoming en samenstelling van die voorziening (artikel 19, vijfde lid, onderdeel b, WI). In dit artikel worden de kaders vastgesteld waarbinnen het college de opdracht heeft voor iedere inburgeringsplichtige die daarvoor in aanmerking komt, een op de persoon toegesneden inburgeringsvoorziening samen te stellen. In het eerste lid wordt aangegeven op welke wijze het college een passende inburgeringsvoorziening of taalkennisvoorziening moet vaststellen. Bij het bepalen van de passendheid van een voorziening kunnen de volgende factoren een rol spelen: pag. 9

13 - De kennis van de inburgeringsplichtige van de Nederlandse taal en de Nederlandse samenleving en zijn of haar leercapaciteit. - De maatschappelijke rol die de inburgeringsplichtige vervult of gaat vervullen in de Nederlandse samenleving. Daarbij kan worden gedacht aan het verrichten van betaalde arbeid of het opvoeden van kinderen. - De persoonlijke situatie van de inburgeringsplichtige. Daarbij kan bijvoorbeeld worden gedacht aan eventuele zorgtaken die de inburgeringsplichtige moet vervullen. De samenstelling van de inburgeringsvoorziening voor geestelijke bedienaren wordt geregeld bij ministeriële regeling. Gemeenten hebben dus niet de mogelijkheid om de inburgeringsvoorziening die zij aan geestelijke bedienaren aanbieden naar eigen inzicht vorm te geven. In geval van uitkeringsgerechtigde inburgeringsplichtigen die een voorziening gericht op arbeidsinschakeling ontvangen, kan het voordelen opleveren de inburgeringsvoorziening daarmee te combineren. Uitgangspunt is wel, zo blijkt uit artikel 19, vierde lid, van de wet, dat een inburgeringsvoorziening ten behoeve van een uitkeringsgerechtigde inburgeringsplichtige niet wordt vastgesteld, indien dat diens arbeidsinschakeling belemmert. De Wet inburgering bepaalt dat de inburgeringsvoorziening gecombineerd moet worden met een voorziening gericht op arbeidsinschakeling (reïntegratievoorziening) als een inburgeringsvoorziening wordt vastgesteld voor een inburgeringsplichtige die bijstandsgerechtigd is of een uitkering ontvangt op grond van een andere socialezekerheidswet of socialezekerheidsregeling én die verplicht is om arbeid te verkrijgen of te aanvaarden (artikel 20, eerste lid, WI). Het college is verantwoordelijk voor het vaststellen van de gecombineerde inburgeringsvoorziening (artikel 20, tweede lid, WI). Het tweede lid van artikel 4 van de verordening draagt het college op om er voor te zorgen dat de inburgeringsvoorziening wordt afgestemd op de reïntegratievoorziening. Aangezien deze voorzieningen in het kader van de uitkeringsverstrekking op grond van socialezekerheidswetten of regelingen ook door andere partijen dan het college (kunnen) worden verstrekt, zal het college afspraken moeten maken met de verantwoordelijke uitvoerders van de socialezekerheidswet of regeling: het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen (UWV), eigenrisicodragers of overheidswerkgevers (artikel 21 WI). Het derde lid regelt de bijkomende faciliteiten die het college als onderdeel van de inburgeringsvoorziening of taalkennisvoorziening kan opnemen. In de wet is geregeld waaruit een inburgeringsvoorziening in ieder geval moet bestaan: een cursus die toeleidt naar het inburgeringsexamen of het staatsexamen Nederlands als tweede taal I of II en het eenmaal kosteloos afleggen van het desbetreffende examen (artikel 19, derde lid, WI). Voor asielgerechtigde inburgeringsplichtigen (oud- én nieuwkomers) maakt ook maatschappelijke begeleiding een verplicht onderdeel uit van de inburgeringsvoorziening of de taalkennisvoorziening (artikel 19, zesde lid, WI). Wat betreft de bijkomende faciliteiten die het college als onderdeel van de inburgeringsvoorziening of taalkennisvoorziening aan inburgeringsplichtigen kan opnemen, kan worden gedacht aan trajectbegeleiding of het (periodiek) houden van voortgangsgesprekken met de inburgeringsplichtigen. Ook kan worden gedacht aan een uitbreiding van de opleiding, bijvoorbeeld in de vorm van een maatschappelijke stage of een aparte module die gericht is op het verwerven van kennis van de Nederlandse samenleving. Trajectbegeleiding en het houden van voortgangsgesprekken zullen vooral van belang zijn bij inburgeringsplichtigen die geen inburgeringsvoorziening in combinatie met een voorziening gericht op arbeidsinschakeling krijgen. Bij voorzieningen gericht op arbeidsinschakeling vormen dergelijke faciliteiten reeds een vast onderdeel. Ten overvloede wordt gewezen op het feit dat het inburgeringsexamen ook een praktijkgericht deel omvat, waarin de praktische (taal)vaardigheden worden getoetst. Het is vanzelfsprekend dat bij de samenstelling van de inburgeringsvoorziening ook rekening wordt gehouden met de ontwikkeling van deze vaardigheden. Daarbij zal de inzet van duale trajecten een belangrijke rol vervullen. pag. 10

14 Artikel 5 De inning van de eigen bijdrage In de verordening moeten regels worden gesteld die betrekking hebben op de inning van de eigen bijdrage van de inburgeringsplichtige door het college en de mogelijkheid van betaling in termijnen (artikel 23, derde lid, WI). De hoogte van de eigen bijdrage is vastgelegd in de wet en bedraagt 270. Dit bedrag kan bij algemene maatregel van bestuur worden gewijzigd (artikel 23, tweede lid, WI). In dit artikel van de verordening wordt geregeld dat de inburgeringsplichtige het recht heeft de eigen bijdrage in een aantal termijnen te betalen. Artikel 24, eerste lid, WI maakt het bij inburgeringsplichtigen die algemene bijstand ontvangen mogelijk dat het college de eigen bijdrage verrekent met deze uitkering. Als het college wil overgaan tot verrekening, moet dat worden vastgelegd in de beschikking tot vaststelling van de inburgeringsvoorziening. Als de inburgeringsplichtige een uitkering van het UWV ontvangt, kan het college het UWV verzoeken de eigen bijdrage te verrekenen met of in te houden op de uitkering van het UWV (artikel 24, tweede lid, WI). In dit geval int het UWV de eigen bijdrage ten behoeve van de gemeente. Deze wijze van verrekening geschiedt door het UWV en niet door de gemeente, en wordt dus niet in deze verordening geregeld. De gemeente Pekela kiest ervoor de eigen bijdrage zoals vereist op grond van de wet aan de inburgeringsplichtige op te leggen. Wanneer echter blijkt dat een inburgeringsplichtige onvoldoende draagkrachtig mag worden geacht tot betaling van deze eigen bijdrage vanwege de hoogte van het (gezins)inkomen, wordt dit door de gemeente gezien als een belemmering om aan een inburgeringstraject deel te nemen en verleent de gemeente de inburgeringsplichtige een gedeeltelijke kwijtschelding van de eigen bijdrage. Deze kwijtschelding bedraagt 70 % van het totaalbedrag van de eigen bijdrage en wordt toegekend op grond van de normen en uitgangspunten van het gemeentelijk armoedebeleid. Wijzigingen of aanpassingen in het armoedebeleid die betrekking hebben op deze normen en uitgangspunten zullen automatisch ook van toepassing zijn op dit artikel. Aan de inburgeringsplichtige die met goed resultaat het inburgeringsexamen aflegt, wordt een waarderingsbonus toegekend ter hoogte van 30 % van het totaalbedrag van de voorgeschreven eigen bijdrage. Deze bonus kan niet worden aangemerkt als gedeeltelijke terugbetaling van de eigen bijdrage na het behalen van het inburgeringsexamen, maar dient te worden gezien als een gebaar van waardering van de zijde van de gemeente voor de geleverde prestatie door de inburgeringsplichtige. Inburgeringsplichtigen zullen tijdens het gebruikelijke intakegesprek voorafgaand aan de vaststelling van een inburgeringsvoorziening voldoende worden geïnformeerd over de inhoud van artikel 5 en worden gewezen op zowel de te verkrijgen bonus als op de mogelijkheden van termijnbetaling en gedeeltelijke kwijtschelding. Artikel 6 Opleggen van verplichtingen Dit artikel vormt de uitwerking van artikel 23, derde lid, WI dat bepaalt dat de gemeenteraad bij verordening regels stelt over de rechten en plichten van de inburgeringsplichtige voor wie een voorziening is vastgesteld. Dit artikel delegeert de bevoegdheid aan het college om de verplichtingen die in het artikel worden genoemd aan inburgeringsplichtigen in het kader van een inburgeringsvoorziening of taalkennisvoorziening op te leggen. Het college legt in de beschikking tot de vaststelling van de inburgeringsvoorziening of taalkennisvoorziening deze verplichtingen vast. Artikel 7 Verlening van ontheffingen Artikel 6 en artikel 31, tweede lid onder b, van de Wet Inburgering geven het college de mogelijkheid en de bevoegdheid om een inburgeringsplichtige te ontheffen van de inburgeringsplicht op medische gronden en op grond van onvoldoende leervermogen, waardoor redelijkerwijs van de inburgeringsplichtige niet verwacht kan worden aan de plicht tot het behalen van het inburgeringsexamen te kunnen voldoen. pag. 11

15 De inburgeringsplichtige kan voor informatie, ondersteuning of begeleiding bij een verzoek tot ontheffing een beroep doen op de inburgeringsconsulent. Als de inburgeringsplichtige uitkeringsgerechtigd is, kan hij of zij eveneens een beroep doen op ondersteuning van de zijde van de uitkerende instantie. De kosten van een eventueel noodzakelijke medische keuring komen voor rekening van de inburgeringsplichtige zelf, tenzij de uitkerende instantie heeft beslist deze kosten te willen dragen. Ontheffing om medische redenen is mogelijk indien de inburgeringsplichtige daarom verzoekt en heeft aangetoond door een psychische of lichamelijke belemmering dan wel een verstandelijke handicap blijvend niet in staat te zijn het inburgeringsexamen te behalen. Dit houdt in dat de inburgeringsplichtige, of diens wettelijk vertegenwoordiger, zelf verantwoordelijk is voor het verstrekken van de benodigde informatie, verklaringen of documenten waaruit blijkt dat een ontheffing op medische gronden aan de orde is. Het aantonen dient te gebeuren aan de hand van een medisch advies van een onafhankelijk arts (medisch adviseur). Op basis van dit advies kan het college besluiten al of niet een ontheffing te verlenen. De gemeente wijst tenminste één onafhankelijke arts aan die medische adviezen inzake ontheffingen verstrekt. Om een zorgvuldig, transparant proces en zoveel mogelijk uniformiteit inzake het medisch advies te waarborgen, is, in afstemming met de VNG en de Vereniging van Indicerende artsen (VIA), een medisch protocol ontwikkeld. De medisch adviseur dient te zijn ingeschreven in het BIG-register. Ontheffing om redenen van onvermogen is mogelijk als de inburgeringsplichtige gedurende een langere periode aantoonbare inspanningen heeft verricht om aan de inburgeringsplicht te voldoen, maar daar niet in slaagt. In het geval het college op grond van de door de inburgeringsplichtige aantoonbaar geleverde inspanningen tot het oordeel komt dat het voor de inburgeringsplichtige niet mogelijk is het inburgeringsexamen te behalen, kan het college overgaan tot ontheffing van de inburgeringsplicht, echter niet eerder dan een half jaar voor het aflopen van de voor de inburgeringsplichtige geldende inburgeringstermijn. Het college kan in bijzondere gevallen overgaan tot ambtshalve ontheffing. Dit kan bijvoorbeeld als een inburgeringsplichtige al meerdere malen een verlenging heeft gekregen van de termijn waarbinnen aan de inburgeringsplicht moet zijn voldaan en hij er ondanks alle inspanningen niet in is geslaagd het inburgeringsexamen te behalen. Er bestaan geen strikte vastgelegde criteria voor het verstrekken van een ontheffing op basis van onvermogen. Het college baseert daarom haar besluitvorming op een door de inburgeringsplichtige zelf ingediend gedocumenteerd verzoek aangevuld met een door de inburgeringsconsulent opgesteld rapport waarin het verzoek tot ontheffing wordt toegelicht en onderbouwd. De inburgeringsplichtige wordt bij het intakegesprek voldoende geïnformeerd over de hierboven beschreven mogelijkheden tot het verkrijgen van een ontheffing van de inburgeringsplicht. Analfabetisme geldt niet als grond voor ontheffing. Artikel 8 De inhoud van de beschikking Het besluit tot het vaststellen van een inburgeringsvoorziening of taalkennisvoorziening is een beschikking. Dit betekent dat de inburgeringsplichtige de mogelijkheid heeft tegen dit besluit in bezwaar en beroep te gaan. In dit artikel wordt geregeld welke onderwerpen in ieder geval in de beschikking moeten worden neergelegd. In de beschikking zullen de toegekende inburgeringsvoorziening en de daaraan verbonden rechten en plichten van de inburgeringsplichtige nauwkeurig moeten worden vermeld (onderdelen a en b). De inburgeringsplichtige is verplicht zijn medewerking te verlenen aan de uitvoering van de inburgeringsvoorziening of de taalkennisvoorziening (artikel 23, eerste lid, WI). pag. 12

16 Handhaving hiervan is alleen mogelijk als de verplichtingen van de inburgeringsplichtige duidelijk zijn omschreven en aan de betrokkene (onder andere door middel van de beschikking) bekend zijn gemaakt. De termijn waarbinnen een inburgeringsplichtige het inburgeringsexamen moet hebben behaald, ligt vast in de wet (artikel 7, eerste lid, WI). In de beschikking hoeft (en kan) van deze termijn alleen melding worden gemaakt (onderdeel c). Onderdeel d bepaalt dat in beschikking moet worden vastgelegd in hoeveel termijnen de eigen bijdrage kan worden betaald en op welke wijze de betaling plaatsvindt (al dan niet op basis van verrekening met de bijstandsuitkering). Dit is geregeld in artikel 5 van de verordening. Onderdeel e heeft betrekking op beschikkingen voor oudkomers. Indien het college een inburgeringsvoorziening of een taalkennisvoorziening vaststelt voor een oudkomer, dan moet het college in de betreffende beschikking ook de dag opnemen waarop de termijn van handhaving van de in- burgeringsplicht van start gaat (artikel 22, tweede lid, juncto artikel 26 WI). Binnen vijf jaar ná deze datum moet de betreffende oudkomer het inburgeringexamen hebben behaald. Het college kan zelf bepalen wanneer de termijn van handhaving van de inburgeringsplicht van start gaat. Het ligt voor de hand om deze termijn direct te laten ingaan (en bijvoorbeeld niet te koppelen aan de datum waarop de inburgeringsvoorziening van start gaat). De precieze datum waarop de inburgerings- vendien past het vaststellen van een datum van aanvang van handhaving van de inburgerings- voorziening van start gaat, zal niet altijd bekend zijn op het moment dat deze wordt toegekend. Bo- plicht, onafhankelijk van het moment waarop met de inburgeringsvoorziening kan worden begon- nen bij het uitgangspunt van de wet dat de betreffende persoon als oudkomer inburgeringsplichtig is en in beginsel zelf verantwoordelijk is voor voldoen aan de inburgeringsplicht. Artikel 9 De hoogte van de bestuurlijke boetes voor de verschillende overtredingen Artikel 35 WI draagt de gemeenteraad op bij verordening de hoogte van de bestuurlijke boete vast te stellen die voor de verschillende overtredingen kan worden opgelegd. In artikel 34 WI zijn voor de verschillende overtredingen de maximumbedragen van de bestuurlijke boete vastgelegd. De gemeente kan deze boetebedragen in haar verordening overnemen, maar ze kan ook lagere bedragen vaststellen. De boetebedragen die in de verordening worden opgenomen zijn maximumbedragen en géén gefixeerde bedragen. Het college zal bij elke overtreding de bestuurlijke boete moeten afstemmen op de ernst van de overtreding en de mate waarin deze aan de overtreder kan worden verweten. Bovendien moet het college daarbij ook zonodig rekening houden met de omstandigheden waaronder de overtreding is gepleegd (artikel 38, tweede lid, WI). Deze bepaling brengt met zich mee dat het college bij elke op te leggen bestuurlijke boete zal moeten nagaan welke boete passend is, gelet op de individuele omstandigheden van de betrokken inburgeringsplichtige. In het kader van een de uitvoering van een gecombineerde reïntegratie- en inburgeringsvoorziening kan het voorkomen dat dezelfde gedraging (bijvoorbeeld het niet voldoen aan een oproep om te verschijnen en gegevens te verstrekken) zowel aanleiding kan zijn voor het opleggen van een bestuurlijke boete als voor het verlagen van de bijstand (een maatregel op grond van artikel 18, tweede lid, Wet werk en bijstand) of het opleggen van een boete of maatregel op grond van een andere scocialezekerheidswet of regeling. Artikel 37 WI bevat een regeling voor deze samenloop. In dit artikel wordt bepaald dat het college in dat geval géén bestuurlijke boete kan opleggen. Artikel 10 Verhoging van de bestuurlijke boete bij herhaling van de overtreding Dit artikel biedt het college de mogelijkheid om bij herhaling van de overtreding een hogere boete op te leggen dan op grond van artikel 8 mogelijk is. Het eerste en tweede lid kunnen alleen in de verordening worden opgenomen als in artikel 8, eerste en tweede lid, lagere maximumboetebedragen zijn opgenomen dan de maximumbedragen in de wet. De verhoogde boetebedragen ingeval van herhaling van de overtreding mogen uiteraard niet hoger zijn dan de maximumbedragen die in artikel 34 WI worden genoemd. Om te kunnen spreken van een herhaling van een overtreding, moeten de overtredingen zich wel binnen een bepaalde tijdspanne voordoen, bijvoorbeeld 12 maanden. pag. 13