De Vier Seizoenen Krant over het sociale en culturele gebeuren in en rond het Dijlehof en het Hertogenhof

Transcriptie

1 Zondag 21 september 2008 De Vier Seizoenen Krant over het sociale en culturele gebeuren in en rond het Dijlehof en het Hertogenhof 11 jaargang herfst Verschijnt ieder seizoen. Kinderopvang: p. 15 Zeg n keer uw gedacht Olympische spelen 58: p. 28 Missionarissen in China: p. 12 Leuven kermis: p. 31 Rondrit in Leuven Hertog van Brabant: p. 23 Redactieadres De Vier Seizoenen: secretariaat Hertogenhof/Dijlehof - Minderbroedersstraat 9b 3000 Leuven

2 2. De Vier Seizoenen Het naderend levenseinde Op dinsdag 30 september zal Dr. Johan Coppens, aangewezen geneesheer van het Dijlehof, spreken over Zorgzaam omgaan met het naderend levenseinde. Deze spreekbeurt is toegankelijk voor alle bewoners en familieleden van Dijlehof en het Hertogenhof. Niet toevallig is dit thema maatschappelijk zeer actueel. Het levenseinde komt steeds vaker niet meer als een dief in de nacht, maar wordt, door de medische vooruitgang en de goede zorg, in vele gevallen en afgezien van onverwachte wendingen, in zekere mate voorspelbaar. Maatschappelijk komt hierdoor heel wat debat op gang. Er is recente wetgeving over rechten van de patiënt, wilsverklaringen, euthanasie, palliatieve zorg, wat bij dementie, Dit alles kan u als bewoner of als familielid niet onberoerd laten. Het is in het leven altijd wijs om u voor te bereiden en te laten begeleiden op wat komen gaat. Als een kind voor het eerst naar school gaat wordt het hier op voorbereid. Wie een studiekeuze moet doen laat zich begeleiden. Wie een verre reis wil maken informeert naar de gewoonten van het land, het weer en wat men daar nodig zal hebben, Ook voor het te verwachten levenseinde kunnen wij ons vaak beter voorbereiden dan wij doorgaans denken. Daartoe is wel wat durf nodig, en vertrouwen. Durven het thema ter sprake te brengen, en vertrouwen dat hier zorgzaam zal worden mee omgegaan. Wie moet hier initiatief nemen, en wie zijn de partners in dit gesprek? Uiteraard staat hier de bewoner zelf vooraan en is sturend. Maar ook de familie is erg betrokken, en kan zowel met vragen zitten als erg ondersteunend zijn. Ten slotte voelen wij als zorgverleners ons ook nauw betrokken, willen wij stimuleren tot gesprek. Want hoe beter wij weten wat u wil, hoe beter wij met uw familie voor u kunnen zorgen. Namens de redactie Dirk Demuynck Nota: Over het treffen van regelingen voor het levenseinde kwam zonet een nieuw document uit, Wilsverklaringen inzake mijn gezondheidszorg en levenseinde (opgesteld vanuit de Federatie Palliatieve Zorg i.s.m. Manu Keirse, psycholoog, Marc Cosyns, huisarts, en prof. medisch recht Herman Nijs). Dit document is te verkrijgen op of 02/

3 3. De Vier Seizoenen EEN VRUCHT DIE VALT Karel van de Woestijne Een vruch t die valt - Waar k wijle in t onontwijde zwijgen, buigt statiglijk de nacht zijn boog om mijn gestalt. De tijd is dood, omhoog, omlaag. Geen sterren rijgen haar paarlen aan t stramien der roereloze twijgen. En geen gerucht, dan deze vrucht die valt. Een vruch t. - En waar ik sta, ten zatten levens-zome, vol als de nacht maar even stil ; blind als de lucht hoe rijk ook aan t verholen licht van mijne dromen, voel k lomer dan in t loof der luideloze bomen een vrucht die valt, - mijn hart, gelijk een vrucht die valt Ons gedicht bestaat uit twee nagenoeg gelijke helften. De eerste is een sterk ingeleefde zintuiglijke ervaring. De tweede vormt een soort toepassing op een inwendige zielstoestand, zodat het beschreven feit daarvan een beeld lijkt te zijn. Buiten de titel treffen wij nog viermaal de woordverbinding vrucht die valt aan. Het gedicht begint en eindigt ermee, en wordt erdoor middendoor gesneden. Wij kunnen deze drie woorden het scharnier noemen tussen de beide delen van een tweeluik, en de omlijsting die het geheel samen houdt. Karel bevindt zich waarschijnlijk in een boomgaard met fruitbomen. Dadelijk neemt zijn spreektrant ons op in die typische sfeer, als stonden wij in een tempel of heiligdom waar alleen maar zachtjes gepreveld wordt of gesproken met gedempte, plechtige stem. De woorden haken zich aan elkaar met alliteraties en assonanties : vier w s in het eerste vers, versterkt door de terugkerende ij-klank : Waar k wijle in t onontwijde zwijgen. In het tweede vers de moeizaam reikende g of ch en het palle sta : buigt statiglijk de nacht zijn boog om mijn gestalt. Vooral horen wij van dingen en kwalificaties die er niét zijn : ónontwijd, dood, géén sterren, roerelóós, géén gerucht. Ruimte en tijd worden leeggehaald. Niets te horen, niets te zien. Op deze uitgeholde achtergrond steekt des te scherper de éne uitzondering af : deze vrucht die valt. Een banaal feit, dat zich in één nacht ettelijke keren voordoet in een tuin, krijgt een magische, hoogst gewichtige betekenis. En, net als in een close-up, al onze aandacht : een vruch t.

4 4. De Vier Seizoenen En waar ik sta. Met vernieuwd elan herpakt zich het gedicht, ditmaal in het geheimzinnige gebied van Karels innerlijkheid. Hij staat aan de rand van zijn leven, verzadigd van elk wedervaren, onbewogen en onbeweeglijk, onbekend met zijn verdere bestemming, wat hij zich daarvan ook voorgesteld mag hebben. Hij voelt zich loom, aangezogen door de diepte, reddeloos overgeleverd aan de zwaartekracht. Even fataal als het neerploffen van de overrijpe vrucht, ondergaat zijn hart aan het eind van de slingerende volzin krijgt het woord de volle nadruk ondergaat dus zijn hart, hijzelf, het lot van alles wat sterven moet. Waarom nog weerstand bieden? Hij laat los, hij valt. Ons levensgevoel gaat meestendeels een andere richting uit : vluchtige indrukken, sensatie, een rusteloze benieuwdheid die over alles heen scheert. Wij horen geen vruchten meer vallen in stille boomgaarden. Van de Woestijnes gedicht herinnert er ons aan, dat wij een hart hebben. Paul Vanderghote sj Wist je dat? De heer Spaey, bezoeker van de Hertog van Brabant, had zich eens erg verslikt aan tafel en hij zei: Ik ben bijna kapot! Daarop zei Sophie: Nee, nee, gij moet nog efkes meegaan. Naar waar?, vroeg hij héél serieus, Brecht, zoontje van Veerle, onze kinesiste, vertelde volgende mopjes tijdens de kinderopvang: Er waren eens 2 koeien en die gingen samen in bad. Gezellig hé, zei de ene koe. Ja hoor, zei de andere, maar ik krijg mijn vlekken er niet af!. Er was eens een vis en die zwom in de zee. Toen kwam er een andere vis en de twee vissen botsten tegen elkaar. Hé, riep de eerste vis, kijk eens waar je zwemt!. Sorry, zei de andere vis, maar ik had water in mijn ogen!.

5 5. De Vier Seizoenen Waar het goed is om te leven Kunst in huis Sinds enkele weken hangt onze gelijkvloerse verdieping vol met een verrassende reeks schilderijen. De kunstenaar is een vrouw, Fiona O Farrell. Een vreemd klinkende naam, zegt u. En jawel, Fiona is in Ierland geboren. Met een Belg getrouwd woont zij nu in Wezenbeek-Oppem, waar hij een kapperszaak uitbaat. Het salon hangt vol van haar scheppingen. Lokt dat soms klanten? Ik vermoed het, als ik om me heen een keuze uit haar oeuvre mag bewonderen. Waar heeft Fiona haar talent vandaan? Haar natuurlijke aanleg heeft zij ontwikkeld en verfijnd aan het Dublin Arts College, en verder bij ons aan de kunstacademie van Brussel. Zo heeft zij een ruime ervaring met alle technieken opgedaan. Haar voorkeur gaat evenwel uit naar acrylverf. Deze materie biedt een brede waaier van mogelijkheden, zoals wij hier kunnen merken. De thema s die haar het meest boeien zijn de zee en het stilleven, waarin vooral de bloemen opvallen. Het eerste verbaast niet. Is haar vaderland Ierland, het groene Erin, niet omringd van water en dooraderd met rivieren en meertjes? Het stilleven vestigt onze aandacht op de gewone voorwerpen waarmee wij dagelijks omgaan, en het onvoorstelbare mirakel van hun loutere bestaan en, in zover het bloemen betreft, de luister van Gods schepping. Echt iets voor een vrouw. Mannen zijn meer uit op sensatie en speciale effecten. Een poos stille verrukking - Om de waarde van Fiona s werk beter in te schatten, nodig ik je uit om even wat langer stil te staan vóór twee specimens met een zekere omvang. De marine in de hal bij de ingang, rechtover de receptie; en het stilleven tussen de twee liften. In het zeegezicht ontrolt zich daar de zee aanschouwelijk vóór onze ogen. Aan hun witte omkrullende toppen zie je de golven aanrollen, je hóórt het lied van de luid bruisende watermassa. Hier en daar de silhouetten van strandwandelaars op de rand tussen zee en zand, hoe nietig tegen die oneindige blauw-grijze achtergrond. In een eertijds overbekend gedicht bezingt de dichter Willem Kloos de zee aldus : De zee, de zee klotst voort in eindeloze deining, de zee, waarin mijn ziel zichzelf weerspiegeld ziet Zij drukt zichzelven uit in duizenderlei lijning en zingt een eeuwig-blij en eeuwig-klagend lied. Staande vóór dit doek beseffen wij beter hoe terecht de oud-griekse mythe de geboorte van Aphrodite (Venus in het Latijn) beschrijft. De uitheemse naam Aphrodite klonk in de oren van de Grieken in hun taal als uit het schuim geboren. Aphrodite, de godin van de Schoonheid en de Liefde, zagen zij aanspoelen als een bloedmooie vrouw rechtop in een reusachtige schelp. Kunt u zich een treffender associatie voorstellen dan die tussen zee en schoonheid?

6 6. De Vier Seizoenen De dingen spreken Een halve gang verder gaan wij postvatten tegenover het stilleven Zomerdagen. In het midden een negental glazen flessen en bokalen, waar het binnenvalland licht over strijkt en binnendringt : wat al tinten om de weerspiegelingen subtiel weer te geven! De omkadering is evenwichtig opgebouwd, zowel wat de voorwerpen betreft : twee bloempotten, als inzake kleurverdeling. Een krachtig accent komt vanuit de felrode tomaten links beneden. Wat opweegt tegen al de rest, hoofdzakelijk in geel-oranje of groen van de tuin op de achtergrond achter het raam. Kortom, een lust voor het oog en voor het hart! Die Dinge reden, de dingen spreken (ons aan), aldus de Duitse schilder Franz Marc. Op weg naar deze plek zijn wij een rij kleinere bloemstukken voorbijgekomen, sprankelend van vitaliteit. Ze doen me denken aan Claude Monet, een Franse impressionist : dezelfde toets, dezelfde liefde voor de onuitputtelijk bonte natuur. Mevrouw Fiona O Farrell exposeert ook als lid van de vereniging Art Perspectives International. Wij zijn haar heel dankbaar dat zij ook ons van zo nabij van haar meesterlijk werk heeft laten genieten. Olympische Spelen Nee, naar Peking hoeven wij ons niet te verplaatsen, de Olympische Spelen hebben wij hier ter plekke gehad. Op 25 juli, de laatste dag van hun vakantieverblijf, bieden de kinderen van ons personeel ons een demonstratie aan, waar ze ginder achter de Grote Muur moeilijk aan kunnen tippen. Het begint met een défilé van de atleten, de ontroerende ballade van een zekere Ping, en het brengen van een Chinese buiging en kus aan het blij verraste publiek. Er volgen symbolische dansen waar de voornaamste bewegingen uit de verschillende sporttakken vooraf worden uitgebeeld. Dan komen de eigenlijke wedstrijden : zwemmen, tennis, loopnummers. De spanning is om te snijden, de toejuichingen van de supporters galmen oorverdovend langs de bassins, de banen en de pistes. Voetbal komt aan bod in een meeslepend rocklied. Iedereen is het erover eens dat alle mededingers zonder uitzondering een olympische medaille verdienen. De gelauwerde kampioenen achten het niet beneden hun waardigheid om glimmend van trots hun zuurverdiende medaille rij na rij aan het opgetogen publiek van dichtbij te laten keuren en bewonderen. Bovendien vergasten zij ons op authentieke oosterse waaiers en andere sprankelmooie gadgets, met gulle hand uitgedeeld. U verwacht dat zij bekaf en uitgeput gauwgauw hun kleedkamers opzoeken en hun reiskoffers inpakken? Mis! Nog een paar uur blijven ze hangen rond het

7 7. De Vier Seizoenen stadion. Niet zozeer om handtekeningen te plaatsen ten gerieve van hun fans, maar doodgewoon om nog even de hun resterende energie van zich af te schudden. Alvorens het vliegtuig te nemen terug naar Europa bij mama thuis. Leuven kermis vroegtijdig gelanceerd - Als het op feestvieren aankomt, dan kan dat voor ons niet vroeg genoeg beginnen. Een volle week voordat burgemeester Tobback het startsein geeft trekken wij de feestelijkheden op gang. Een meisjeskoor donderdag 28 augustus, waarover hieronder meer, en s anderendaags appelbeignets onder de kloeke, vrolijke tonen van de seniorenfanfare. Gelukkig is het weer die dag behoorlijk. Onder een tentzeil nemen de muzikanten plaats, hun partituren beschut tegen de wind, het publiek tegen het gebouw aan en met ramen en deuren van de feestzaal wijdopen. Heerlijk smaken de beignets, en even genietbaar is het programma dat de fanfare ons brengt. Geen ogenblik te vroeg. De week daarop zie ik door mijn vensterraam onze technici-klusjesmannen Patrick en Bart de tentzeilen naar beneden halen en stevig inpakken voor de zomer van volgend jaar. En wenst u verder ter kermisse te trekken, in de stad begint het vertier pas, naar ons lichtend voorbeeld. De rode prinses Wij hadden al rodekool op ons bord, het Rode Plein in Moskou, het Rode Boekje van Mao en, dichter bij ons, De Rode Vaan zaliger. Maar een prinses? Toch al een schuchter vermoeden : Roodkapje, en meteen zitten wij waar wij zijn moeten, in de sprookjeswereld. Een groep frisse meisjes uit Boven-Lo hebben ons kennis laten maken met de Rode Prinses. Onder geleide van een ondernemende schooljuf zingen ze, met frêle én overtuigde stemmetjes over haar dolle avonturen. Een happy end, zoals dat hoort. Zij laten ons mee krimpen van angst, rillen van opwinding, opgelucht zuchten, glunderend van vreugde bij de gunstige ontknoping. De zaal zit vol oma's. Zijn het niet de wijze grootmoeders die ons indertijd s avonds bij de open haard, onder de lampekap, sprookjes vertelden? Een zegen voor de kinderen. Aldus werden zij, op een aan hun leeftijd aangepaste manier, ingewijd in het goede en slechte om ons heen, gewaarschuwd voor heksen en kwaadaardige reuzen in eigentijdse gedaante. Gestaafd ook in hun nog plooibare karakter om het nooit op te geven, in de

8 8. De Vier Seizoenen vaste overtuiging dat het goede uiteindelijk zegeviert. Klaarblijkelijk zijn de sprookjes terug van weggeweest. Dank je wel, blozende rode prinsesjes uit Lo, uit naam van zovele oma s en opa s in de feestzaal, die op die donderdagmiddag van jullie echt genoten hebben. Een matige oogst Over de andere evenementen kunnen wij kort zijn. De vakantiemaanden zetten sowieso de activiteitenkalender op een laag pitje. Wat voor onze gewesten de zomer van 2008 is geweest, dat heeft eenieder aan den lijve ondervonden. In ons huis probeerde de ijskar een beetje soelaas te brengen, maar geef toe, bij een stevige warmte, het hoeft nog geen hittegolf te wezen, smaakt een ijsje nog eens zo lekker. En dan die regelmatig terugkerende aankondiging op de weekagenda zomeractiviteit afhankelijk van het weer. Er klonk een ondertoon mee van lichte vertwijfeling. Op het ogenblik dat u dit nummer onder ogen krijgt, is het normale animatieritme met zijn wekelijkse afwisseling weer van wal gestoken. Of de zon nu eindelijk doorbreekt of niet, het doet er minder toe. Ze kan alleen maar de pret wat luister bijzetten.

9 9. De Vier Seizoenen Verslag Bewonersraad Hertogenhof 26 juni 2008 Doorlopen van opmerkingen uit vorige vergadering ( 20/09/2007) - Verlichting op de binnenkoer: Het hele binnenplein wordt in het najaar heraangelegd: er komt een grotere mobiliteit voor het busje, een gesloten fietsenstalling, meer groen en sterkere verlichting. - Overlijdensberichten op alle prikborden: Dit wordt niet zonder meer gedaan. Wanneer het een bewoner betreft die zowel in Hertogenhof als in het Dijlehof woonde dan wordt dit ook vermeld op de prikborden in Hertogenhof. - Ventilatiesysteem in de feestzaal: Dit werd onlangs nog nagekeken en is verder in orde. Het lawaai is eigen aan de machine en zeker niet te wijten aan slijtage. - Vijver: Deze wordt op 8 en 9 juli 2008 proper gemaakt Rondvraag nieuwe opmerkingen/suggesties - Nachtelijk bezoek Enkele bewoners kregen s nachts bezoek aan de deur (vermoedelijk een dwalende medebewoner) en vragen zich af wat ze in zo n geval mogen doen. Zowel in geval van een medisch probleem als bij het gevoel van onveiligheid, mag er beroep gedaan worden op de noodknop. Hierdoor komt er rechtstreeks een signaal bij de nachtverpleging en zij zullen jullie verder helpen. - Informeren nieuwe bewoners Een nieuwe bewoner zou misschien toch wel sneller en beter moeten geïnformeerd worden over het reilen en zeilen in Hertogenhof. Dit is een terechte opmerking en er werd al rekening mee gehouden bij het onthalen van nieuwe bewoners. - Plaats aan tafel Men vraagt zich af wie de plaatsen aan tafel regelt. Blijkbaar is dit iets wat de bewoners zelf bepalen en kunnen veranderen naar believen. - Verschuiven van tafels en stoelen Sommige bewoners hebben last van het verschuiven van stoelen in het appartement ernaast of erboven. Er wordt dus gevraagd aan alle bewoners om dit zoveel mogelijk te beperken of te zorgen voor vilt onder de meubels. Als er mensen zijn die een zeer doeltreffend middel kennen, mogen ze dit altijd doorgeven - Zachte schoenen nachtdienst Blijkbaar is er s nachts of s morgens regelmatig lawaai van schoengetrappel, heren met zware schoenen of dames met hakken. We gaan doorgeven aan de nachtverpleging en de verpleging van het witgele kruis dat ze moeten zorgen voor zacht schoeisel. Bewoners die laat in de avond of vroeg in de morgen bezoek krijgen van familie, zouden dit best aan hun familieleden doorgeven. - Evaluatie ontmoetingsmoment Hertogenhof De meeste bewoners vinden dit een goed initiatief. We zetten dit dus voort, iedere laatste donderdagnamiddag van de maand. Meestal zal het gaan om een gezellige bijeenkomst als kennismaking of ontmoeting, maar enkele keren per jaar zal er op dat moment een bewonersraad gehouden worden.

10 10. De Vier Seizoenen ACTIVITEITENOVERZICHT: SEPTEMBER - DECEMBER 2008 De huisweekagenda ziet er dan ook als volgt uit Maandag bewegen met materiaal 10u30 11u00: Voor de bewoners van Nr 11, HVB en Hertogenhof 11u15-11u45: Voor de bewoners van Hoogdijle en Neerdijle Dinsdag 10u30 11u45: luisteren in je leunstoel afwisselend voor bewoners van Hoogdijle, Neerdijle en Lessius Woensdag Donderdag 10u45: Koorrepetitie voor het Bellarminokoor in de feestzaal Vrijdag Zaterdag Zondag bewegen op muziek 10u30 11u00: Voor de bewoners van Nr 11, HVB en Hertogenhof 11u15-11u45: Voor de bewoners van Hoogdijle en Neerdijle 15u misviering 15u culturele activiteit zoals Dreupel poësij, kunstdia s, film gratuit, voordracht 15u cafetaria 13u45: Uitstapje afwisselend voor bewoners van Dijlehof en Hertogenhof naar een brasserie 15u voorzien we in een activiteit met nadruk op gezellig samenzijn 15u cafetaria 15u cafetaria Dit vast weekschema wordt in de komende maanden aangevuld met volgende activiteiten: September Di 23/09: Do 25/09: Di 30/09: Kunstdiavoorstelling Van Romaanse kerk tot Gotische kathedraal. Om 15u in de feestzaal Ontmoetingsmoment Hertogenhof. Om 15u in de feestzaal Familieraad voor het Dijlehof en het Hertogenhof. Om 19u30 in de feestzaal Vr 17/10: Di 21/10: Vr 24/10: Oktober Vr 03/10: Muzieknamiddag Accordeon en drum. Om 15u in de feestzaal. Di 07/10: Gulden leeftijd De uittocht uit Egypte. Om 15u in de patio Vr 10/10: Kookactiviteit. Om 15u in de feestzaal Di 14/10: Een dreupel poësij Karel Van De Woestijne. Om 15u in patio Filmnamiddag. Om 15u in de feestzaal Kunstdiavoorstelling Breugel deel 2. Om 15u in de feestzaal Bellamina op stal. Om 15u in de feestzaal

11 11. De Vier Seizoenen Do 30/10: Vr 21/11: Di 25/11: Do 27/11: Vr 28/11: Do 11/12: Di 16/12: Ontmoetingsmoment Hertogenhof, thema: wonen in het Dijlehof. Om 15u in de feestzaal. Ook uw familie is welkom. November Di 04/11: Gulden leeftijd Multiculturele maatschappij. Om 15u in de patio Vr 07/11: Modeshow Eddy. Om 15u in de feestzaal Vr 14/11: Kookactiviteit. Om 15u in de feestzaal Di 18/11: Een dreupel poësij Dood en hiernamaals. Om 15u in patio Optreden van het Okra koor. Om 15u in de feestzaal Kunstdiavoorstelling Bouwkunst: van Barok tot heden. Om 15u in de feestzaal Ontmoetingsmoment Hertogenhof. Om 15u in de feestzaal Filmnamiddag. Om 15u in de feestzaal December Di 02/12: Gulden leeftijd Wie is Jezus voor mij? Om 15u in de patio Wo 3/12: Bezoek van de Sint voor alle (klein)kinderen van het personeel en van de bewoners. Om 15u in de feestzaal Vr 05/12: Kookactiviteit speculaas bereiden. Om 15u in de feestzaal Di 09/12: Een dreupel poësij Rond Jezus geboorte. Om 15u in patio Kerstconcert Bellarminokoor. Om 15u in de feestzaal Kunstdiavoorstelling Rond Jezus geboorte. Om 15u in de feestzaal Pastorale Nieuwsbrief In deze brief wordt het pastorale tijdschema van het lopende kwartaal weergegeven. Elke maandag: eucharistieviering in de feestzaal om 15 uur Elke eerste vrijdag van de maand: Stille gebedsdienst om 11u in de kapel op -1 Rozenhoedje: elke dinsdag in oktober om 16u30 Allerheiligen: misviering op zaterdag 1 november om 10u30 in de feestzaal Ziekenzalving: tijdens de misviering van maandag 24 november om 15u in de feestzaal Feestelijke kerstviering: donderdag 25 december om 10u30 in de feestzaal

12 12. De Vier Seizoenen Jezuïet en scheutist met bijna dezelfde familienaam Verbiest en Verbist, Vlaamse missionarissen in China Atleten, begeleiders, officiëlen en supporters zijn deze zomer met duizenden naar China gevlogen. Hun doel: de Olympische Spelen. Ook zo talrijk waren de katholieke en protestantse zendelingen die in de afgelopen eeuwen naar China togen. Hun bedoeling: het christelijk geloof verspreiden. Niet zelden ging het idealisme van deze westerlingen gepaard met vooroordelen en onwetendheid ten aanzien van de volkeren waar zij naartoe trokken, zij het in Azië, in Afrika, in de Nieuwe Wereld. Sommigen onder hen kwamen wel tot het inzicht dat zij geen kans op slagen hadden, als zij zich niet aanpasten aan de plaatselijke cultuur en tradities. In China onderscheidden zich in dat opzicht onder meer twee Vlaamse missionarissen met bijna dezelfde familienaam: de jezuïet Ferdinand Verbiest ( ) en de stichter van de scheutisten Theophiel Verbist ( ). Ferdinand Verbiest arriveerde in China in Hij was afkomstig uit het West- Vlaamse Pittem. Op ons titelblad staat de foto van zijn standbeeld aldaar. Hij werd er geboren op 9 oktober 1623, deed zijn humaniora in de jezuïetencolleges in Brugge en Kortrijk en trad in 1641 in Mechelen in de Sociëteit van Jezus. Hij studeerde filosofie en astronomie in Leuven, was leraar aan de colleges in Kortrijk en Brussel en promoveerde tot doctor in de theologie aan de Gregoriana in Rome en werd in Sevilla tot priester gewijd. Aanvankelijk bestemd voor missies in Latijns-Amerika, mocht hij in 1656 naar China vertrekken. De wederwaardigheden van deze reis en de ervaringen van andere medebroeders tijdens de tochten over zee bepaalden mede de blijvende bekommernis van Verbiest om over land een route van het Westen naar China te vinden. In 1659 begon hij als missionaris in Xian en nam hij een Chinese naam aan. Het jaar daarop riep pater Adam Schall ( ) hem als zijn assistent naar Peking. Schall was daar directeur van de sterrenwacht en stond in de gunst van keizer Kangxi, de eerste grote figuur van de Qingdynastie. Hij zette het missioneringswerk voort zoals Matteo Ricci s.j. ( ) dat vóór hem had aangepakt: met hun kennis van wiskunde, sterrenkunde, literatuur het vertrouwen van keizer en intelligentsia winnen. Of ze daarmee het doel van hun apostolaat bereikten, namelijk kerstening van China, blijft de vraag. Ferdinand Verbiest trok die lijn door. Hij ondervond daarbij van verschillende zijden tegenkanting: van confucianisten, van moslim-astronomen in Peking, van Portugese en Hollandse kolonisatoren, van dominicanen, van eigen confraters. Op vraag van de keizer hervormde hij de Chinese kalender. Hij ontwierp instrumenten voor de sterrenwacht. Hij geraakte ook verwikkeld in minder vredelievende gebeurtenissen: in de strijd tegen opstandelingen had de keizer kanonnen nodig; Verbiest fabriceerde ze. Intussen werd hij mandarijn en voorzitter van het Hof voor Wiskunde. Hij gaf de keizer lessen in wiskunde en lichtte hem in over christendom en westerse cultuur. In 1676 stond hij de Russische gezant Spathary, die Latijn verstond, als tolk terzijde.

13 13. De Vier Seizoenen Voorts ontwierp hij een stoomwagentje als gadget voor de keizer, en een thermometer, tekende een wereldkaart, reisde met de keizer naar Mandsjoerije en schreef ter attentie van Rome de verdediging van zijn apostolaatsmethode. Hij schreef of vertaalde een dertigtal boeken, o.m. over astronomie, over de christelijke leer, over krijgskunst, een Mansjoe grammatica, een Chinees missaal. Na een val van zijn paard overleed hij op 28 januari De keizer schonk hem een praalgraf. Ferdinand Verbiest s.j. (Ferdinand Verbiest Instituut, Leuven) Theophiel Verbist c.i.c.m. (Fotogalerij Scheut) Tweehonderd jaar na Verbiests geboorte zag op 12 juni 1823 Theophiel Verbist in Antwerpen het levenslicht, samen met zijn tweelingbroer Edmond. Na zijn studies aan het klein- en het grootseminarie in Mechelen werd Theophiel op 18 september 1847 door kardinaal Sterckx ( ) tot priester gewijd. Zijn eerste post was subregent aan hetzelfde kleinseminarie. In 1853 werd hij aalmoezenier van de Militaire School in Brussel. Terzelfdertijd was hij directeur van de missiecongregatie Soeurs de Notre- Dame de Namur. Voorts was hij nationaal directeur van het Pauselijk Werk van de Heilige Kindsheid in België. Berichten over China wekten zijn aandacht voor een bevolking die er in onwetendheid en armoede leefde. Hij vatte het plan op om met seculiere priesters in China een weeshuis te gaan oprichten. De kardinaal en de bisschoppen stemden daarmee in. Op 28 november 1862 werd de Congregatie van de Priesters van de Belgische Missie in China gesticht, later Congregatio Immaculati Cordis Mariae (CICM), Congregatie van het Onbevlekt Hart van Maria, genoemd. Verbist werd de eerste algemeen overste. In 1863 vestigde hij zich aan de Ninoofsesteenweg in Scheut (Anderlecht). Vandaar de naam scheutisten. Rome wees zijn congregatie het provicariaat Binnen-Mongolië als missiegebied toe, een uitgestrekt gebied ten noorden van de Grote Muur. Daar moesten zij de missie van Franse Lazaristen (en de schulden welke die gemaakt hadden) overnemen. Het

14 14. De Vier Seizoenen provicariaat was in 1840 opgericht. In het belangrijkste dorp, Siwantse, stond het seminarie. Van de duizend inwoners waren de meesten katholiek. Op 25 augustus 1865 vertrok Verbist met vier gezellen naar Rome. Zij werden door Pius IX in audiëntie ontvangen. Op 13 september namen ze in Civitavecchia de boot naar Marseille. Vandaar ging het via Caïro en Hongkong naar Sjanghai. Op de boot ontmoetten zij ook protestantse zendelingen. Van de Noord-Chinese kust bereikten zij in december hun doel op het vasteland. De nieuwelingen moesten de taal leren, zich andere voeding en vreemde gewoontes vertrouwd maken. Zij pastten hun kledij aan die van de mandarijnen aan. De winter was er lang en koud, de zomer kort en heet. Door hun Europese leefwijze leefden ze ongezond. Een van hen, pastoor Aloïs Van Segvelt, overleed in 1867 aan vlektyfus. Een andere, Ferdinand Hamer, was al in januari 1866 samen met een Chinese priester naar het oostelijk deel van het missiegebied getrokken. De missie richtte zich vooral tot Chinese boeren die hun land ontvlucht waren. Verbist had chronische geldzorgen: voor de overname en de instandhouding van missieposten, het levensonderhoud, de uitrusting en de reizen van de paters - een tweede lichting uit België arriveerde op 27 november 1866 in Mongolië -, het onderhoud van het missiehuis in Scheut en de opening van het noviciaat waar hij de eindverantwoordelijkheid voor droeg. De subsidies van de Propaganda Fide en van het Werk van de Heilige Kindsheid en andere fondsen kwamen al zo traag aan als de post uit Europa. Op 23 februari 1868 overleed Theophiel Verbist in Lao-Hu-Kou, ook hij aan vlektyfus, 44 jaar oud. Zijn stoffelijk overschot rust in Scheut. Verbiest en Verbist, in hun domein en op hun manier olympische atleten in China. (jdr) Redactieraad De medewerkers van onze redactieraad zijn: Ilse Claeys, Dirk Demuynck, Jef De Roeck, Sophie Grobet, Rudi Logist, Véronique Missoul en Paul Vanderghote. Indien u een artikel over een gebeurtenis in huis, een gedicht, wilt binnenbrengen voor onze huiskrant, mag u zich steeds tot Véronique (medewerker secretariaat) wenden.

15 15. De Vier Seizoenen KINDEROPVANG Een klein jongetje had problemen met het aantrekken van zijn laarsjes, bijgevolg knielde de juf en ze hielp hem. Met trekken en sleuren lukte het haar, eerst de ene en daarna ook de andere. Toen zei die kleine die botten zitten aan de verkeerde voet, de kinderjuffrouw slikte haar opkomende ergernis maar in en ze keek vol ongeloof naar de voeten van het kind. Maar hij had gelijk: links en rechts waren verwisseld. Het was voor de juf al even moeilijk om de laarsjes weer van de voetjes te trekken, als het was om ze weer terug aan te doen en ditmaal aan de goede voet. Ondanks alles lukte het haar opnieuw om haar ergernis in te slikken. Als al het werk gedaan was, zei de kleine: Dat zijn mijn bottekes niet! Bij de juf kwam nu toch wel een beetje woede naar boven en ze moest op haar tong bijten om die kleine niet uit te maken voor het lelijkste van de straat. Ze hield het bij: En waarom zeg je dat nu pas? Zich aan het noodlot onderwerpend, begon zij opnieuw aan de laarsjes te trekken en te sleuren tot ze weer van zijn voetjes waren. En de kleine begon het uit te leggen: Dat zijn bottekes van mijn broer, maar ons ma heeft gezegd dat ik die vandaag moest aandoen, omdat het zo koud is. Op dat moment wist de juf niet meer of ze stilletjes moest wenen of op hem moest brullen. Ze nam maar weer al haar moed bijeen en ze trok en sleurde tot de stomme botteks weer aan zijn voetjes zaten. Klaar. Dan vroeg zij gans opgelucht aan de kleine jongen : Okay, en waar zijn uw handschoenen? Waarop hij antwoordde: Die heb ik van voren in m n botten gestoken.

16 16. De Vier Seizoenen

17 17. De Vier Seizoenen Concert in Paridaens Leuvense muziek uit de achttiende eeuw De zusters van Paridaens, naaste buren van Dijlehof/Hertogenhof, verlaten in het najaar hun klooster aan het Pater Damiaanplein. Vóór hun vertrek organiseerde Gilbert Huybens, leraar aan het Stedelijk Conservatorium, in de kapel van het klooster een concert met Leuvense muziek uit de achttiende eeuw, de periode waarin de kapel in de tot heden bewaarde rococostijl werd ingericht. De oorspronkelijke houten wandbekleding, de bidstoelen, de schilderijen van Pieter- Jozef Verhaghen ( ) verrassen er nog altijd de bezoeker. Het concert, gepresenteerd door Jos Stroobants, omvatte nummers vocale religieuze muziek, kamermuziek en zg. ontspanningsmuziek, zowel liederen als instrumentale stukjes. De uitvoerders waren de klaveciniste Marianne Verstegen, de violisten Marianne Herssens en Dirk Vandaele, de cellist Jan Bontinck, de Volksmuziekgroep Limbrant o.l.v. Hubert Boone en het Vocaal Ensemble Aura o.l.v. Guy Vermeylen. Vooraf bespeelden buiten op het Damiaanplein de beiaardiers Koen Van Assche en Luc Rombouts een rijdende Praag-beiaard, d.i. een imposant klokkenspel op een camion. De titel van het concert in Paridaens werd ontleend aan een kort tweestemmig stuk uit het Leuvens beiaardhandschrift: Liedeken van de Peetermans ofte Lovenaers (1756). (archief K.U. Leuven) Al meer dan dertig jaar verricht Gilbert Huybens onderzoek naar en publiceert hij over het muziekleven in Leuven tijdens de afgelopen eeuwen. Deze stad heeft een bloeiend muziekleven gekend, zeker in de tweede helft van de achttiende eeuw. Het aantal componisten, muzikanten en muziekdrukkersuitgevers van wie de namen bekend zijn, bewijst dat. Volgens stadsarchivaris Edward Van Even gedijde hier in die periode un mouvement musical qui ne fut surpassé dans aucune autre ville du pays. (Louvain dans le passé et dans le présent, 1895) Een licht chauvinistische overdrijving: Brussel, onder de kunstminnende landvoogd Karel van Lotharingen, stak er zeker boven uit.

18 18. De Vier Seizoenen Evenals andere steden beschikte Leuven al enkele eeuwen over een groep stadsspeellieden. Die werden ingezet voor de muziek bij Gilden, Camers, Ambachten, Licentien, Doctoraten, Missen ende Andere voorvallen. Van velen zijn de naam bekend. Hun aantal varieerde naar gelang van de gelegenheden waar zij moesten optreden. Zij bespeelden blaas- en strijkinstrumenten. De stad en de kerken hadden ook beiaardiers en organisten in dienst. De befaamdste onder hen is Matthias Vanden Gheyn ( ), telg van een befaamde klokkengietersfamilie. Al tijdens zijn leven genoot hij volgens het toenmalige Wekelyks nieuws uyt Loven erkenning als seer beruchten Beyaerder ( ), seer bekent om syn uytgegeve musiek-werke soo voor het Orgel als Beyaerd. In 1741 werd hij organist in de Sint-Pieterskerk en vier jaar later stadsbeiaardier. In die functie, aldus Huybens, had hij steeds gepaste muziek bij de hand voor allerlei feestelijkheden zoals processies, ommegangen, kermissen, vieringen van primussen, licentiaten en doctoraten van de universiteit, optochten van gilden en rederijkerskamers, de installatie van een nieuwe abt of de eerste spadesteek in 1750 van de Leuvense vaart. Hij speelde niet alleen bekende deuntjes of bewerkingen voor beiaard, maar hij was ook de eerste die specifiek voor beiaard bestemde stukken componeerde. Op zijn naam staan virtuoze beiaardpreludia, orgelstukken, een bundel met Six divertimenti pour le clavecin, twee traktaten over akkoordenleer en het basso continuospel. Composities van hem werden in Londen uitgegeven, en même temps que celles de Bach et de Händel, zo stipte Van Even aan. Zijn werk wordt nu soms nog uitgevoerd. Naast Vanden Gheyn waren de organist Natalis Christianus Vander Borght ( ) en de violist en kapelmeester Willem Gommaar Kennis ( ) de meest in het oog springende talenten. Ook zij componeerden. Vander Borght publiceerde twee klavecimbelboeken met telkens zes suites. Kennis schreef moeilijke vioolsolo s en duo s, strijktrio s en kwartetten en symfonieën. Ook van hem verschenen werken in Parijs en Londen. Van Even vermeldt dat de Londense dr. Burney hem uitriep tot de eerste virtuoos van zijn tijd en dat hij van keizerin Maria Theresia een van de beste instrumenten van de bekende vioolbouwer Steiner kreeg, wat bijdroeg tot zijn succes. Onder zijn leiding vonden concerten met strijkkwartetten plaats. De waardering duurde tot na zijn dood. Vanden Gheyn zou eens een weddenschap met Kennis hebben gewonnen: dat hij namelijk op de beiaard zo snel kon spelen als de vioolvirtuoos op zijn instrument. Te talrijk om in dit bestek op te noemen waren de musici die in de achttiende eeuw in Leuven van zich lieten horen. Tientallen namen, ook van

19 19. De Vier Seizoenen muziekliefhebbers die intekenden op de publicatie van muziekstukken, zijn opgespoord. Die partituren werden in de stad zelf gedrukt. Twee eeuwen na Petrus Phalesius (ca ) waren er verschillende drukkers bedrijvig onder wie Jean-François Maswiens en Ludovicus Josephus Urban de belangrijkste lijken. Zij gaven niet alleen werk van Leuvense maar ook van buitenlandse toondichters uit. Voeg bij dat alles dat destijds de klokkengieterij in Leuven hoge bloei kende, dat tussen 1765 en 1786 in kloosters en universiteitscolleges niet minder dan acht orgels werden geïnstalleerd, dat zangmeesters en dansmeesters jongeren in hun kunsten inwijdden, en het wordt duidelijk dat de stad in die periode in de Zuidelijke Nederlanden terecht als een muziekcentrum mag worden beschouwd. Het concert in Paridaens was daar een zeldzame publieke evocatie van. (jdr) Zangnamiddag

20 20. De Vier Seizoenen Heerlijk om met ouderen te filosoferen! Filosoof Herman De Dijn heeft een prachtige werkschuilplaats in het Hoger Instituut voor Wijsbegeerte, hartje Leuven, Het is het veilige eindpunt van een doolhof van studeerkamers waar slechts wie de prof dringend nodig heeft, de weg vindt. Het ruikt er naar boeken en nadenken en stilte. Geen computerscherm, geen rinkelende telefoons, enkel een paar stoelen voor bezoekers, een groot venster, een werktafel en daarachter een man die er veel jonger en vrolijker uitziet dan men van een vermaard hoogleraar wijsbegeerte zou verwachten. Drie jaar geleden liet Herman De Dijn zich overhalen om met oudere mensen in een rusthuis in Leuven om de maand een uurtje filosofie te bedrijven. Het is een waar genoegen om met die oudere generatie een filosofische boom op te zetten! Een enthousiaste prof aan het woord! Verwonderlijk Herman De Dijn: Ik geef al zoveel lezingen, was mijn eerste gedachte toen ik de vraag kreeg om het filosoferen met ouderen in het home Dijlehof voort te zetten. Maar het leek me een aantrekkelijk experiment. Slechts één uurtje in de maand en met mijn fiets ben ik daar in twee minuten. Allez vooruit, dacht ik, we zien wel wat het wordt. Het publiek dat ik voor me heb, zo n twaalf mensen, is heel divers: academisch geschoolden, mensen die een zaak hadden, mensen met heel andere interesses. Ik moet me dus aanpassen in de keuze van de onderwerpen en hoe ik die ter sprake breng. Niet zo moeilijk voor mij want ik spreek vaak voor mensen buiten de universiteit. Ik ben het gewoon zo n tussenweg te vinden. En iedereen doet mee op zijn manier en komt om andere redenen. Sommigen vinden het gewoon fijn om samen te zijn, anderen willen graag wat academisch praten of komen om iets bij te leren. Wat mij vooral interesseert is: wat denken al die oude gasten hier over dat soort dingen van het leven? Zo n uurtje moet je niet zien als hoogdravende academische discussie, maar als een poging om mensen hun zeg te laten doen over bepaalde dingen en dat is heel spannend om mee te maken. Het blijft me verwonderen hoe graag ze dat doen, hoe stipt ze er heel vrijwillig naartoe komen terwijl er in het home nog heel wat anders wordt aangeboden. Vrij van geest Weet je wat zo verrassend is? Vanaf het moment dat de mensen mij en elkaar gewoon zijn, zeggen ze rechtuit wat ze denken. Ze zijn ongelooflijk vrij van geest en ongebonden, een beetje zoals slimme kinderen. Je kan alles ter sprake brengen en ze zijn niet geremd om te zeggen wat hun op het hart ligt. Klinkt het niet dan botst het en voor discussies is dat fantastisch. Ik probeer iedereen te betrekken bij de zaak. Ik leid zelf het verloop van de discussie. Anders riskeer je dat te vaak dezelfde mensen aan het woord komen. Die

21 21. De Vier Seizoenen hebben iets boeiends te vertellen, onderschat hen niet, maar iedereen moet spreekkans krijgen. Ik begin met een tiental minuten uiteenzetting over het onderwerp. Ik ga daarna het rijtje af. Wie niets wil zeggen, oké. Wie het met één of tien woorden wil zeggen, ook goed. Als zo n ronde gedaan is, beginnen we opnieuw, in de andere richting. Terwijl ze praten, neem ik nota van wat ze vertellen. In zo n korte inleiding kan je niet alles vertellen en vaak geven zij in hun reacties en beschouwingen dingen aan die knap gevonden zijn, en waar we mee verder kunnen! En zo n uur vliegt om! Vaak komt er een verhaaltje ook van mensen die geen kaas gegeten hebben van discussiecultuur dat niet alleen getuigt van goed te snappen waarover men bezig is, maar dat het discussiepunt op een ongelooflijk treffende manier illustreert, omdat het verhaal uit hun eigen leven gegrepen is. En dat vind ik enorm. Een van de deelnemers is een oude dame in een rolstoel. Ze zegt niet veel, maar ik denk dat zij nog het meest content is van allemaal. Ze glundert gewoon tegen het einde van het filosofie-uurtje. Geleerde en andere thema s Omdat ik de mensen graag vooraf een tekst geef om zich in te leven, pluk ik wel eens uit mijn filosofische essays. Daar zitten veel geknipte stukjes in om in een kort bestek ter sprake te brengen. We hebben het net zo goed over de hoofddoek als over politiek en religie en of we 150 jaar willen worden en hoe zit het met angst en vrees en met de eigen waarde van de ouderdom en hoort Turkije bij Europa?. Het lijstje is al lang, want we zijn sinds 2005 bezig. Zo zat er ook traditie en vernieuwing bij. Een thema waar oudere mensen wel anders over denken: de tijd gaat zo snel, we raken achterop als je niet meedraait, wat is dan nog de waarde van traditie in deze tijd van alsmaar vernieuwen? Boeiend om aan te horen. En dat uurtje speelt zich af in een fijn lokaal, waar iedereen een gezellige plaats heeft aan tafel, met een pintje of een koffie in de buurt. Geen therapie De belangstelling voor filosofie is groot en er is veel te doen rond filosofie met kinderen. Maar filosoferen met ouderen, die een leven achter zich hebben, lijkt me interessanter. Ik zeg vaak aan mijn studenten: Denk niet dat je hier filosofie gaat leren, want om alles goed te begrijpen moet je levenservaring hebben. Je gaat hier alleen maar beginnen met filosofie. Nu de mensen minderreligieus zijn, moeten ze zelf een weg vinden. Sommigen denken dat een cursus filosofie een oplossing is voor hun probleem. Ze verwachten er iets van wat er niet te vinden is. Wij zijn geen therapeuten, wij doceren geen spiritualiteit. Daarvoor kan je naar een zenklooster of een abdij. Natuurlijk heeft filosofie iets te vertellen over zeg maar geluk is niet te koop. Ook al blijft dat theoretisch, als je erover nadenkt en je past dat toe op je eigen leven heeft dat iets existentieels en kan het ook helpen. Tekst van Hilde Masui uit het Okra magazine dd. mei 2008

22 22. De Vier Seizoenen Met klopper en deegrol In juli hadden we het geluk een jobstudente te hebben, Quan Vo, die een schitterend idee had: een lekkernij voor op een warme zomerdag. Ooit gehoord van een SMOOTHIE? Dit is een Engels woord voor een drankje op basis van vers gemixt fruit met sinaasappelsap of melk en ijs erbij. Lekker verfrissend en gezond: Nectarine DROOM INGREDIËNTEN voor 2 personen 2 1/2 dl melk 350 g citroensorbet 1 rijpe mango 2 rijpe nectarines BEREIDING Doe de melk en de helft van het sorbetijs in een keukenmachine of blender (mixer). Werk alles door elkaar. Voeg nadien het resterende sorbetijs toe en pureer alles tot een glad mengsel. Voeg geleidelijk de in stukjes gesneden mango en nectarines erbij en pureer alles. Schenk de drank in glazen en serveer direct met rietjes. SMAKELIJK!

23 23. De Vier Seizoenen RONDRIT IN LEUVEN HERTOG VAN BRABANT Naar aanleiding van het thema "Leven in Leuven " is men bij Hertog van Brabant op het idee gekomen om eens een rondleiding door Leuven te doen. Het busje was er, de begeleiding was er, ook een prima chauffeur stond paraat en een gids was vlug gevonden. Kandidaten waren er in overvloed, zelfs zoveel dat we de rondritten in een drietal groepjes moesten plannen. In juni 2008 was het dan zover. Ons relaas: We starten aan Dijlehof, Minderbroederstraat en slaan rechts de Parijstraat in naar het Damiaanplein. Hier vinden we de laatgotische St. Antoniuskapel, in 1860 aangekocht door de Paters Picpussen. Het is het bedevaartsoord van St.Jozef, patroonheilige van de paters. In de maand maart komen de "Jefkes "op bedevaart naar hun heilige. In de crypte onder de kapel, rust het stoffelijk overschot van Pater Damiaan, nu de heilige Damiaan. Aan de overkant van het plein bevindt zich het Paridaensinstituut. Dit was in de middeleeuwen een patriciërswoning en later in 1617 het Hollands College. Na opheffing van de oude universiteit in 1797, werd het gebouw opgekocht door juffrouw Paridaens. In 1834 kwam er een meisjesschool onder leiding van de zusters "Dochters van Maria". In de tuin bevindt zich de welbekende Janseniustoren (1618). In september 2008 vertrekken de laatste zusters naar een aangekocht huis in Landen, de universiteit neemt de gebouwen over. Rechtover het Paridaensinstituut vinden we het Iers College. Rond 1600 gesticht door de Ierse Minderbroeders voor de opleiding van hun monniken. Dezen hielden zich bezig met de katholieke evangelisatie van Engeland en Ierland. Nu is dit het Iers Instituut voor Europese Zaken geworden. We rijden nu verder door de Schapenstraat, links vinden we nog de gevel van een oude koekjesfabriek, wat verder zie je ingemetseld in de muur de restanten van de vroegere Wolvenpoort. Rechts op de hoek van de Zwarte Zustersstraat vinden we het Zwartezustersklooster uit 1680 terug. Deze zusters hielden zich bezig met de verzorging van geesteszieken en bejaarden. We slaan links in richting Naamsestraat. Op de hoek van de Naamsestraat en de Karmelietenberg, vinden we het Amerikaans College, hier werden de Amerikaanse priesters opgeleid om in hun land het geloof te verkondigen. Rechtover het gebouw staat het College van de Tarweschoof (1569). Sedert 1957 is hier het hoofdkwartier gevestigd van de "PIPELINE", een legerdienst van de Navo. Wat verder vinden we het College Van Den Hogen Heuvel, later het Koninklijk Atheneum.

24 24. De Vier Seizoenen Nu in handen van de Universiteit. Merk ook de ring in de muur. Hieraan werd een stevige ketting vastgemaakt die fungeerde als stadspoort en de toegang tot de stad belette voor ruiters en voertuigen, tenzij zij een tol betaalden. Aan dezelfde kant bevinden zich nog een drietal colleges: nr. 63, het Atrechtcollege (1508) gesticht door de bisschop van Atrecht, als een college voor de "arme" scholieren. Op het binnenplein vinden we een unieke Japanse honingboom de SOPHORA JAPONICA (18 de eeuw). In Leuven noemt men deze de boom van het groot verdriet". Van 1921 tot 1977 was het een pedagogie voor meisjesstudenten, deze moesten op hun kamer zijn vóór 19 uur. Vandaar het groot verdriet om hun geliefde. Nr. 61, het Premonstreitcollege (1571), in gebruik door de theologiestudenten van de verschillende Norbertijnenabdijen. Tussen beide colleges staat nog een oude stadspomp uit 1754 in Louis XV stijl. Nr. 59, het Koningscollege (1597) gesticht door Filips II, koning van Spanje. We rijden nu verder de Michielsstraat in naar het Hogeschoolplein, bij de Leuvenaars het "Verken. Op de hoek vinden we de statige barokgevel van de St. Michielskerk ( ) die voor de Jezuiëten werd gebouwd.de gevel met zijn vele ornamenten, fakkelhouders en statige trappen, doet denken aan een altaar en is daardoor één van de zeven Leuvense wonderen : "Het altaar buiten de kerk". Op het Hogeschoolplein vinden we nog een tweetal colleges, vooreerst het Maria- Theresiacollege, dit was het voormalig Jezuiëtencollege met 17 de eeuwse straatgevel. In 1778 door Maria-Theresia omgevormd tot een seminarie van Godgeleerdheid. Het andere college is het Pauscollege in 1523 gesticht door de enigste paus die we gehad hebben in de Nederlanden: Paus Adrianus VI, oud professor aan de universiteit. In de rechterhoek van het plein hadden we vroeger het stedelijk zwembad, gebouwd in 1958 en afgebroken in , met de bedoeling hier appartementen, kantoren en winkels te bouwen. Dit zwembad kwam in de plaats van het openluchtzwembad op de hoek van de Kapucijnenvoer. Naast de Salons Georges treffen we op dit plein nog een aantal andere restaurants aan. We draaien nu de Naamsestraat op en botsten direct op de Lakenhalle. Dit gebouw werd oorspronkelijk gebruikt voor de verkoop van laken en andere stoffen. In 1423 werd er de universiteit in onder gebracht, in 1679 werd er nog een verdieping bij opgetrokken. Thans zijn er diensten van de universiteit gevestigd, o.a. het Rectoraat. Wij gaan nu verder de Naamsestraat naar boven en passeren langs het Heilige Geestcollege, andermaal een college voor de studenten Godgeleerdheid. Wat verder vinden we het oud woonhuis van Gaston Eyskens.

25 25. De Vier Seizoenen Hogerop staat Boekhandel Renova, "Oud huis Perikles". Hier verkocht de familie Sterckx sedert 1938 de nodige basiskennis voor diegenen die het Latijn of Grieks onder de knie wilden krijgen. Verderop vinden we aan de rechterkant het Van Dalecollege. Kanunnik Pieter Van Dale stichtte in 1569 dit college voor "arme" studenten uit het Antwerpse. De straatgevel is in renaissancestijl met Gotische kenmerken. Vanaf het Frans Bewind tot na W.O. II, was het een bejaardentehuis of "Pekeshuis. Van 1950 tot 1965 was hier het Lyceum, een deel van het gebouw fungeerde ooit nog als postkantoor. In 1986 werd het gerestaureerd voor de sociale dienst van de studenten. Aan het einde van de Naamsestraat vinden we één van de parochiekerken van Leuven, namelijk de St. Kwintenskerk. Deze in 1252 gebouwde kerk had een Romaanse torenbasis, in de 15 de eeuw werd de kerk herbouwd in Gotische stijl. Een aantal jaren geleden werden de in 1768 dichtgemetselde ramen van het koor weer geopend, waardoor de pracht van het koor ten volle tot zijn recht komt. Langs de straat voor de kerk, staat de kapel van Janneke De Grijzer of de kapel van Jezus in ' t Steentje". Deze kapel, in 1814 heropgebouwd, was een bedevaartsplaats voor moeders met vaak huilende kinderen. Zou misschien voor onze moderne jeugd ook nog bruikbaar kunnen zijn. We draaien aan de Naamse Poort naar links de vesten op, richting station. Aan Parkpoort komen we de vernieuwde Philipsgebouwen tegen, deze werden in 1929 gebouwd en boden werk aan vele mensen uit Leuven en de omliggende provincies. Thans is er een sportcomplex, de politie, ministeries en privé-firma's gevestigd. Een kinderdagverblijf in opbouw, zal het laatste bouwwerk worden. Aan de Tiensepoort, afgebroken in 1823, stonden tot in 1860 octrooihuisjes waar men tol diende te betalen om de stad binnen te geraken met goederen. Langs de vest vindt men ook het monument van de soldaat Léon Schreurs, gesneuveld op 18/08/1914, terwijl hij op zijn eentje de Duitsers tegenhield. Verder naar het station vinden we het gebouw waar de diensten van de provincie huizen, ernaast een ganse reeks nieuwbouw waar tegen eind 2008 de KBC bank en de stad Leuven nieuwe kantoren zullen betrekken. Vóór het station, dat momenteel binnenin wordt gerestaureerd, bevindt zich het monument voor de gesneuvelden. De in de tweede wereldoorlog weggekapte reliëfs, werden weer aangebracht zodat het monument opnieuw een eerbetoon is aan onze gesneuvelden. We keren nu terug richting Naamsepoort en rijden langs de gevangenis van Leuven, opgericht in Dit domein heeft een grootte van 4 hectaren!!! Als toemaatje brengen we nog een bezoekje aan de welbekende Abdij van Park, opgericht in 1129 door Godfried I, Graaf van Leuven en Hertog van Brabant. Langs de verschillende poorten stoppen we aan het Abtskwartier en bewonderen de fraaie