Bij de oude eik! glimlacht die. Op de plaats waar volgens de legende de geesten van de gehangen schurken tijdens de midzomernacht komen rondspoken...

Transcriptie

1 Bij de oude eik! glimlacht die. Op de plaats waar volgens de legende de geesten van de gehangen schurken tijdens de midzomernacht komen rondspoken... Zodra hij hoort dat Sander de hele nacht bij de oude eik moet doorbrengen, kan Brent zijn plezier niet op. Hè, Sander, hopelijk is er vannacht niet te veel wind. Moet heel vervelend zijn: al die halfverteerde lijken die aan die ouwe eik hangen te flapperen. Als er maar geen knook tussen je bommen waait! voegt Runo er lachend aan toe. Sander ziet er de humor niet van in. Er is iets met die oude eik, weet hij. Het is beslist geen toeval dat Simon, die ook over die boom gedroomd heeft, op dezelfde plaats de nacht moet doorbrengen... Ook Roanne, de munitiebewaakster van het andere kamp, loopt er met een zorgelijk gezicht bij. Heel de nacht op m n gat zitten met Joris als controleur aan mijn zij. Wil er misschien iemand met mij ruilen? Het blijft heel stil. Maarten is intussen de vlaggen gaan halen. Een met sterren en een met strepen. Hij geeft ze, samen met de bombriefjes en de T-shirts, aan de munitiebewakers. Fien zal nu de Stars en hun controleur tot aan het munitiedepot begeleiden. Zelf ga ik mee met de Stripes. Pas als iedereen daar is, gaat het spel van start. Begrepen? Alle deelnemers knikken. Nikki Spikkelkont knipt haar zaklantaarn aan. Uit! beveelt Alien. Als je nu de hele tijd je batterij laat werken, doet dat ding het misschien niet meer als je m nodig hebt! Ik doe geen licht aan! pocht Brent. Dat kan me alleen maar verraden. 89

2 Hij legt zijn zaklantaarn heel demonstratief op de houten tafel bij het kampvuur. Goed dat jij erover begint! neemt Maarten over. Ik was het bijna vergeten. Zaklampen zijn inderdaad verboden! Net als horloges, trouwens. Da... Dat meen je niet! hakkelt Nikki. In het bos zie je geen hand voor je ogen! Precies daarom heeft het geen zin een horloge om te doen! meent Maarten. En het is ook lekker spannend. Met je handen voor je uitgestrekt schuifelend van boom naar boom... Brent heeft trouwens gelijk: licht kan je aanwezigheid alleen maar verraden! Zie je nu wel! glundert Brent. Kom jongens, alle lichtbakkies op tafel! Sander slikt weer. Stel je voor: urenlang zonder licht aan de voet van de oude eik... Maarten en Fien zijn intussen met het fouilleren begonnen, een duidelijk signaal dat ze het menen met de reglementen. Na het watersteekspel willen ze dit nieuwe spel liever niet uit de hand laten lopen. Oh ja..., roept Brent als Fien hem aftast. Iets hoger graag en als het kan wat meer naar t midden! Kun jij nu echt aan niets anders denken! ergert Alien zich om zijn reactie. Neem liever een paar oordoppen mee! bijt Brent terug. Om in je oren te steken, als straks jullie munitiedepot in de lucht vliegt... Zorg er maar voor dat je zelf de lucht niet ingaat! bijt Nikki terug. Brent antwoordt niet. Hij stapt naar Runo toe die al gefouilleerd is en fluistert iets in zijn oor. Ze gniffelen en werpen Sander een blik toe die niet veel goeds voorspelt... 90

3 Waarom moeten wij onze horloges afgeven? vraagt Nikki. Ik snap niet wat dat voor zin heeft. We willen jullie vannacht alle houvast ontnemen! grijnst Maarten. Geen licht. Geen tijd. Benieuwd wie in die toestand het langst z n zenuwen de baas blijft... Als iedereen gecontroleerd is, gaan Maarten en Fien elk aan het hoofd van hun groep staan. Denk eraan. Hoe eerder we bij het munitiedepot zijn, hoe sneller het spel kan beginnen. Meteen gaan ze elk een andere richting uit, met hun respectievelijke groep achter zich aan. Een tijdlang nog kan Sander de zich verwijderende stemmen van Runo en Brent horen. Dan wordt alles stil en is er alleen nog het schuifelen van hun voeten. Gek genoeg wordt er in hun eigen groep bijna geen woord gezegd. Alsof iedereen zich van de ernst van de toestand bewust is. Aanvankelijk verloopt de tocht probleemloos. Ze lopen door het dorp en over het dorpsplein waar de telefooncel staat. Daarna gaat het door de velden naar de rand van het bos. Daar zal het vast wel stikdonker zijn, fluistert Bart. Hij kijkt naar boven, naar de volle maan die als een wat groot uitgevallen pannenkoek tegen de hemel plakt. Sander reageert niet. Hij voelt hoe met elke stap het bonken van zijn hart toeneemt. In de verte hoort hij de schreeuw van een vogel. Hij heeft er geen idee van welke vogel het kan zijn. In de straat waar hij woont zijn de laatste jaren zelfs geen mussen meer gezien... Hij merkt hoe Alien, die naast hem loopt, hem tersluiks in het oog houdt. Ongerust? fluistert ze. Het valt wel mee, reageert hij moediger dan hij zich voelt. 91

4 92

5 Dromen zijn bedrog. Maar als hij de blik in de ogen van Simon ziet, weet hij beter: er staat hen iets vreselijks te wachten... In het bos is het inderdaad aardedonker. Sander, die achteraan de groep loopt, ziet heel weinig van het vlekje licht waarmee Fien zich tussen de boomstammen een weg probeert te zoeken. Gelukkig is het slechts een kort stukje van de rand van het bos naar de open plek. Zodra Sander de oude eik in het vizier krijgt, wordt het hem even te machtig. Het zweet breekt hem uit en hij voelt zijn knieën knikken. Alsof de harde bosgrond een soort blubber is geworden die bij elke stap op en neer deint. De boom ziet er nog veel dreigender en indrukwekkender uit dan tijdens de dag. Je kunt je zo voorstellen dat de schurken hier vroeger werden opgeknoopt en dat hun rottende lichamen in de wind heen en weer bewogen. Ook Simon heeft het er overduidelijk moeilijk mee. Als bevroren staart hij naar de boom die in het onwezenlijke licht van de maan een immense schaduw om zich heen werpt. Oké. We zijn er, zegt Fien. Het spel kan beginnen. Heb je nog een laatste raadgeving? vraagt Nikki Spikkelkont. Fien denkt even na. De meeste spelletjes worden niet in de aanval gewonnen, maar in de verdediging! glimlacht ze. Hoe weten we eigenlijk wanneer het spel over is? vraagt Sander zich af. Onder elke vlag verstoppen we een fluitje! Wie de vlag veroverd heeft, mag meteen ook affluiten. Tot die tijd blijven de munitiebewaker en de controleur trouw op hun post, wat er ook gebeurt... 93