Broeder Adri in Oeganda 29 juli 10 augustus

Transcriptie

1 Broeder Adri in Oeganda 29 juli 10 augustus Het klinkt een beetje als: Kuifje in Afrika, en zo voelde het ook wel. Nog niet eerder was ik buiten Europa geweest. Maar nu was het zover. Na vele voorbereidingen vertrok ik op zondag 29 juli met het vliegtuig naar Oeganda. Een mooi land, met mooie natuur en mooie mensen. Niet voor niets wordt het de Parel van Afrika genoemd. Het ligt op de Evenaar en daarom zijn er eigenlijk geen seizoenen zoals wij die kennen. Er is alleen een natte en eenc droge periode. De regentijd is ongeveer van maart tot en met mei, en dan regent het ook hele dagen. Het klimaat is aangenaam, meestal ligt de temperatuur rond de 30 graden. De zon komt rond 6.30 op en gaat onder om ongeveer uur. In Oeganda is het een uur later dan in Nederland, en in de wintertijd bedraagt het tijdsverschil zelfs twee uur. Ik ging niet in mijn eentje, maar had twee Nederlandse reisgenoten: Matthieu Wagemaker, priester van ons bisdom, en Thomas Koopman, student en fotograaf. Mijn twee reisgenoten zouden samen een reportage maken over het werk van de benedictijnen in de Christus Koning Priorij in Tororo, in het Zuidoosten van Oeganda. Dat klooster heeft onder meer een oogziekenhuis en een school, en

2 daarvoor is geld nodig. Dus gingen zij erheen om interviews af te nemen en opnames te maken, om hun leven en hun werk straks ook hier in Nederland te kunnen laten zien. Maar zover was het nog niet direct. Al meteen bij aankomst op de luchthaven in Entebbe (in het zuiden van Oeganda) bleek dat onze reis anders zou gaan verlopen. Want mijn bagage bleek zoekgeraakt. Ik was na acht uur vliegen wel wat toe aan rust, maar in plaats daarvan moest ik hard nadenken wat me nu te doen stond. Ik meldde me bij een kantoor waar ik formulieren moest invullen en handtekeningen zetten. We besloten ons reisprogramma te wijzigen en de bagage, zodra die weer terecht was, zelf te komen ophalen. De prior van het klooster in Tororo, die op de luchthaven op ons stond te wachten, nam ons mee in zijn auto en we reden naar de hoofdstad Kampala. Hier konden we overnachten bij de Holy Cross Fathers. De volgende morgen vierden we om 7.00 uur de Eucharistie mee en vertrokken we naar het zuidwesten van het land.

3 Oeganda ligt op de Evenaar, en ergens tussen Kampala en Masaka is de plaats gemarkeerd waar de evenaar loopt. Hier dronken we wat, en vervolgens zetten we onze reis voort naar Kyotera. We bezochten een trappistenklooster, oorspronkelijk een stichting van abdij Koningshoeven in Berkel- Enschot, en bleven daar een nacht slapen. Het klooster is op een onhandige plek gebouwd, bij een moeras. In de regentijd loopt alles onder water en zijn er veel (malaria)muggen. Dat maakt het wel moeilijk om op die plaats te wonen. We hebben wel gezocht naar mogelijkheden om iets aan vorming te doen voor de jonge monniken; ze zouden mogelijk kunnen samenwerken met de benedictijnen van Tororo. De volgende morgen vertrokken we weer, om terug te gaan naar de luchthaven. De wegen in Oeganda zijn slecht, ook als er asfalt ligt. Er wordt erg hard gereden, terwijl er ook fietsers en voetgangers langs de kant van de weg lopen. Overigens rijdt men links, zoals in Engeland. De prior toonde zich een buitengewoon bekwaam chauffeur. Ik bewonderde zijn inhaalmanoeuvres en andere huzarenstukjes in het verkeer. Ook in de hoofdstad Kampala, een soort jungle wat verkeer betreft, loodste hij ons met zijn auto overal veilig doorheen. In de middag bereikten we de luchthaven. We hadden van tevoren gebeld en mijn bagage bleek terecht. Maar het was niet eenvoudig om mijn spullen terug te krijgen. Eerst moest het verantwoordelijke personeel worden gevonden, en vervolgens moesten er weer handtekeningen worden gezet. Maar uiteindelijk kwam alles goed en had ik mijn spullen terug. En kon ik me gaan verschonen! We logeerden opnieuw in de hoofdstad, dit keer bij de Mill Hill Fathers. De volgende morgen na het ontbijt vertrokken we naar Tororo, waar we tegen de avond arriveerden. Een autorit van enkele uren is in dit soort grote landen geen uitzondering!

4 Het klooster in Tororo bestaat sinds november 1984 en werd in november 1993 een zelfstandige priorij. Aanvankelijk woonden de monniken in losse hutten, met een paar gemeenschappelijke ruimten. Sinds enkele maanden is er een nieuw en groot gebouw gerealiseerd. De monniken zijn dus volop aan het leren hoe je met elkaar moet leven in één huis. De gemeenschap telt rond de 22 monniken (zoveel heb ik er geteld, maar er zijn ook monniken buitenshuis)). Het is een jonge en dynamische communiteit. We werden gastvrij onthaald en zelfs met applaus begroet.

5 De dagorde is evenwichtig en rustig. Om 6.00 uur beginnen de metten, gevolgd door de lauden. Bij elkaar duurt de dienst ongeveer 45 à 50 minuten. Kort daarna, om 7.00 uur, wordt de Eucharistie gevierd, gevolgd door het ontbijt. Daarna gaan de broeders aan het werk. Om uur zingen ze het middagofficie en is de warme maaltijd (met veel gerechten waarvan ik het bestaan niet kon vermoeden). De middag is lang, want pas om komen de monniken samen in de kerk voor een half uur stil gebed. Om uur worden de vespers gezongen en direct aansluitend de avondmaaltijd gebruikt (ook weer een warme maaltijd, met fruit als nagerecht meestal watermeloen of ananas, en dat was echt heerlijk). Na de maaltijd is er recreatie tot uur. Dan worden de completen gezongen.

6 Als blanke in een Afrikaans land ben je al gauw een soort wandelende bezienswaardigheid, vooral voor de kinderen. Wanneer je zwaait, zwaaien ze bijna allemaal terug. Op zondag 5 augustus zag ik een hele groep kinderen op het voorplein van het klooster. Ze stonden allemaal keurig in het gelid met hun gezicht naar de juf. Het bleek een soort zondagsschool te zijn, en de kinderen waren juist in gebed. Ik had dat echter niet meteen door, en ik zwaaide naar de kinderen, waarop de hele klas terugzwaaide (en de juf zich boos naar me omdraaide). Ook met de lokale bevolking heb ik wat contact gehad. Ik heb gezien hoe mensen leven in hun hutten, en het heeft me echt versteld doen staan hoe je met zo weinig (of zelfs met niks) zo gelukkig kunt zijn. De blijmoedigheid van de mensen daar zal me nog lang heugen.

7 Vlak bij het klooster van de broeders ligt het klooster van de benedictinessen van het heilig Sacrament. Op zondag 5 augustus mocht ik daar voorgaan in de Eucharistie, en ook preken (in mijn zondagse Engels). Het ging heel goed, en daarom mocht ik van de zusters ook nog maandag, dinsdag, woensdag en donderdag terugkomen. De zusters hadden veel geduld met me. Na de communie hebben ze net als wij trouwens in Egmond een korte stilte. Ik wachtte de eerste keer op een teken van de overste of van iemand anders, om verder te gaan met de viering, maar er kwam geen teken. Het bleek dat zij juist op mij zaten te wachten! Ik was me van geen kwaad bewust, maar hoorde nu en dan wel een ongemakkelijk gekuch en diep gezucht. Zelfs bij kloosterlingen is het geduld wel eens op Maar op de laatste dag sprak ik na de mis een dankwoordje en wenste ze Gods rijke zegen toe, en toen kreeg ik toch een hartelijk applaus. Een heel warme blijk van waardering.

8 Op donderdag 9 augustus vertrokken we omstreeks uur met de auto richting het vliegveld. Onderweg kwamen we in Jinja, waar de rivier de Nijl ontspringt. We zijn zelfs even afgedaald tot aan de oever.

9 In de hoofdstad Kampala bezochten we de heiligdommen die gewijd zijn aan de martelaren van Oeganda (feestdag 3 juni). De kleine pelgrimage was een heel mooie afsluiting van de reis.

10 Het was al donker geworden toen we de luchthaven bereikten. Het vliegtuig vertrok om uur en de volgende morgen waren we om 6.30 uur op Schiphol. Het was een mooie en goede reis. Maar zeker was het ook een innerlijke reis, die mijn hart heeft geopend voor mensen en voor de natuur. Een ervaring om niet licht te vergeten!

11