Voorwoord. Cordens Bert. Japans spreekwoord : Onder de bloemen heb je de sakura Onder de mensen heb je de samurai

Transcriptie

1 1

2 2

3 Voorwoord Uit mijn interesse voor de Japanse cultuur, met in het bijzonder de samurai en hun zwaarden, ontstond het idee om over dit onderwerp een boek te schrijven. Over dit onderwerp zijn reeds vele boeken geschreven, die een analyse zijn van het fenomeen samurai. Waarom er geen roman van maken? dacht ik toen bij mezelf. Het zou wel eens interessant kunnen zijn om droge academische kennis te combineren met een deel fictie tot een leesbaar geheel. Daarom verzon ik een paar fictieve hoofdpersonages, die ik in een historische context plaatste naast bijvoorbeeld Ikeda Terumasa, Iëyasu Tokugawa of zelfs Miyamoto Musashi. Het verhaal begint met de Slag van Sekigahara in het middeleeuwse Japan. Van daaruit volgen we onze held die in deze toch belangrijke tijdsperiode in de Japanse geschiedenis probeert zijn weg te vinden. Ook de krijgskunsten en de Japanse katana spelen in dit verhaal een grote rol. Ik wens iedereen veel (leerrijk) leesplezier met deze poging om de samuraikultuur eens vanuit een andere hoek te bekijken. Cordens Bert Japans spreekwoord : Onder de bloemen heb je de sakura Onder de mensen heb je de samurai 3

4 Figuranten in dit boek : Fictieve personen Historische figuren Sakai Koji : hoofdrolspeler Kenzo Takada : vriend Toshiro Kuzami : vriend Oishii Kuzami : vriend Oko : zijn geliefde Aya : zijn moeder Jumo : vriend Jiro : vriend Gozaemon : vriend Tajima Okimasa : ronin Toba yoshimura : ronin Goro Takehashi : zwaardvechter Tokugawa Iëyasu Generaal Kobayakawa Ikeda Terumasa Generaal Honda Kanesada : smid Sukesada : smid Musashi : legendarisch zwaardvechter Sasaki Kojiro : bekend zwaardvechter Yaygu munenoeri : bekend zwaardvechter De Yoshioka's : schermschool Ikeda Mitsumasa : Daimyo Honda Tadamasa : generaal Hideyoshi : generaal Hideyori : zoon van Hideyoshi Oda Nobunaga : generaal Benkei : historisch figuur Yoshitsune : historisch figuur Asai Nagamasa Kurogumi korps Sakura korps Battles : Sekigahara 1600 Osaka 1615 Nagashino 1575 Okehazama 1560 Anegawa 1570 Uitspraak van de Japanse namen. In tegenstelling tot het Nederlands ligt bij Japanse namen de nadruk meestal op de derde lettergreep. In de door mij gebruikte vorm van transcriptie wordt de 'u' ook als 'oe' uitgesproken. Dus een naam zoals Tokugawa wordt Tokoegaawa uitgesproken Een verlenging van een klinker wordt ook aangeduid door een streepje boven de klinker. Yagyū wordt dus gelezen als Yagyuu. 4

5 Proloog Het slagveld van Sekigahara was in een dichte mist gehuld. Het oorlogsgeweld had in de vroege morgen een aanvang genomen. Het westelijke leger van Toyotomi Hideyori onder leiding van Ishida Mitsunari stond tegenover het oostelijke leger van Tokugawa Iëyasu. Beide legers telden elk meer dan man. Tokugawa Iëyasu overzag tevreden het resultaat van zijn grootste veldslag tot nog toe. Iëyasu was een briljant strateeg. Zijn plan om op het cruciale ogenblik verschillende vijandelijke generaals te laten overlopen was gelukt. De spilfiguur in dit plan was de westelijke generaal Kobayakawa. Deze had tijdens geheime onderhandelingen besloten om tijdens de veldslag van partij te wisselen. Doch op het beslissende ogenblik had hij zijn twijfels en nam een afwachtende houding aan. 'Waar wacht hij op? Tierde een woedende Iëyasu, toen Kobayakawa geen actie scheen te ondernemen. Iëyasu zag zijn kunstig uitgewerkt plan in duigen vallen. 'Richt de kanonnen op Kobayakawa's positie op de Matsuoheuvel!' beval hij. 'Maar hij is toch onze bondgenoot;' probeerde Generaal Honda hem tot rede te brengen. 'Dan wordt het nu voor hem tijd om een beslissing te nemen.' snauwde Iëyasu. De kanonnen brulden, en hulden de vlakte in dikke wolken kruitdamp. Kobayakawa twijfelde niet langer en kwam dan toch eindelijk Ieyasu's troepen ter hulp. Dit was het keerpunt in de slag dat resulteerde in de overwinning van het oostelijke Tokugawaleger. De eindbalans van de slag was verschrikkelijk: tienduizenden slachtoffers lagen verspreid over het met bloed doordrenkte slagveld. De rest van het overwonnen leger was op de vlucht voor de strafexpedities van de overwinnaars. Maar ook onder de overwinnaars waren vele doden en gewonden. Onder hen was Sakai Koji. Bloedend uit verscheidene wonden strompelde hij tussen de resten van wat ooit twee machtige legers waren die definitief gingen uitmaken wie Japan volledig onder controle zou krijgen. Wanhopig was hij op zoek naar zijn jeugdvriend Kenzo Takada Beiden waren afkomstig van het platteland, in de provincie Mino. De lokroep van roem en fortuin had hen doen aansluiten bij het grote leger dat Ieyasu op de been had geroepen. Met hoge verwachtingen hadden ze trots meegemarcheerd onder de banieren van Date Masamune, één van Ieyasu's generaals. Zij waren slechts gewone ashigaru (voetsoldaten), maar hun ambitie was hoog. Zij wilden vooruit in het leven, weg van de rijstvelden zonder toekomst. Samen hadden ze hun dorp in de bergen verlaten en hun familie en vrienden vaarwel gezegd. Het moeilijkste afscheid voor Sakai was dat van Kenzo's zuster Oko. Al een paar jaar waren ze meer dan enkel vrienden, en er waren plannen om binnenkort de huwelijksverbintenis aan te gaan. Sakai was achttien en Oko zou de volgende zomer zeventien worden. 'Waarom ga je je leven wagen in zulk een hachelijk avontuur?' had ze de avond daavoor gejammerd tegen hem. 5

6 'Ik doe het voor onze toekomst, een betere toekomst.' had hij geantwoord. 'In dit kleine dorp zijn er geen kansen om een degelijke toekomst uit te bouwen.' bleef hij hardnekkig volhouden, elk argument van Oko weerleggend 'De meeste velden zijn vernield door de jarenlange burgeroorlog, en enkel indien ik de status van samurai kan verkrijgen, zal onze familienaam en onze toekomst van enige betekenis kunnen zijn.' Vol vuur bleef hij zijn toekomst plannen verdedigen. Oko besefte dat ze hem toch niet op andere gedachten kon brengen en zei :'Wees dan tenminste voorzichtig en zorg ook goed voor mijn broer. Ik wil u samen zo snel mogelijk terugzien. Roem en status interesseren mij niet, als je maar veilig en wel terugkeert.' De volgende morgen vertrokken ze na een emotioneel afscheid richting Edo, van waaruit het Oostelijke leger zijn campagne zou starten. 'Zou ik dit dorp en Oko nog ooit terugzien.' vroeg hij zich met een bezwaard hart af. 'Als ik ooit terugkeer, zal het zijn als beroemd strijder en kan ik Oko met een gerust hart ten huwelijk vragen, dan is onze toekomst verzekerd.' Hij was ervan overtuigd dat ook Kenzo dergelijke gedachten koesterde. Beiden hadden wekenlang zitten discussieeren over de mogelijkheden die deze onderneming voor hun zou kunnen bieden. 'Met het zwaard in de hand, is er geen limiet aan hetgene een man in deze tijden kan bereiken.' opperde Sakai. 'Inderdaad, indien we er in slagen om het hoofd te nemen van een groot vijandig generaal, is onze toekomst veilig.' 'Indien we vervolgens een positie kunnen bemachtigen bij één van de kasteelheren en een vaste wedde van enkele koku rijst krijgen, kunnen we dit armoedig bestaan voor altijd achter ons laten.' viel Kenzo hem vurig bij. Nu de beslissing was gevallen, en ze van iedereen hadden afscheid genomen, waren ze vol goede hoop op weg. Aan hun gordel hingen verschillende rijstballen die Oko voor hen had klaargemaakt voor onderweg. Sakai droeg een zwaard dat nog van zijn vader was geweest, voordat hij het samuraileven vaarwel zei en zich als landbouwer vestigde. De verschrikkingen van de oorlogen hadden op zijn vader zware sporen achtergelaten. Vorig jaar was hij overleden na een slepende ziekte. Doch de verhalen die hij had meegebracht van de slagvelden hadden diepe indruk gemaakt op de jonge Sakai. Deze betastte het zwaard dat nu tussen zijn gordel stak en was ervan overtuigd dat dit zijn vrijgeleide was om zijn familienaam weer in eer te hestellen. De vader van Kenzo was echter nooit samurai geweest. Zijn leven lang had hij geploeterd op de rijstvelden en met veel moeite in zijn levensonderhoud kunnen voorzien. Een zwaard had hij nooit bezeten. Het enige wapen dat Kenzo droeg was een roestige yari (speer) die hij ooit had gevonden op één van de vele slagvelden waar Japan in die tijd mee bezaaid was. Als kind hadden ze samen regelmatig met deze wapens geoefend. Vol vertouwen over hun mogelijkheden stapten ze zwijgend verder langs de weg die hun naar Edo zou voeren. Hoe lang was dit geleden? Waren het weken? Waren het dagen? Sakai kon het zich niet meer herinneren. Het enige dat nog vers in zijn geheugen stond gebrand, waren de laatste verschrikkelijke uren van de veldslag. Deze hadden niets van de geromantiseerde versie die in zijn hoofd zat Hij herinnerde zich nog vaag hoe het bloed in zijn aderen stolde toen die morgen de mist optrok en hun bataljon oog in oog kwam te staan met de vijand. Wat volgde was niet te beschrijven. Overal om hem heen brak de hel los. Gillend stormden beide partijen op elkaar af met de zwaarden getrokken en de speren in de aanslag. Iedereen was vastbesloten zoveel mogelijk vijanden uit te schakelen. Om zich heen maaiend met zijn zwaard, keek hij uit naar zijn vriend Kenzo, die zich even verder 6

7 eveneens vol vuur in het strijdgewoel had geworpen. Hij zag net hoe Kenzo een aanstormende tegenstander kon ontwijken, waardoor deze struikelde en de controle over zijn speer verloor. Kenzo plantte zijn speer in de ribben van de gevallen samurai en een straal bloed spoot uit de diepe wonde toen hij zijn speer terugtrok. Op hetzelfde ogenblik werd de aandacht van Sakai getrokken door een tweetal ashigari die zijn richting uitkwamen. Hun wapenrusting was reeds gedeeltelijk doordrenkt van het bloed. Beiden kwamen snel op hem af met getrokken zwaard. Zonder aarzelen stak hij toe toen de eerste zijn zwaard hief om zijn hoofd te splijten. De punt van zijn zwaard doorboorde de lichte bepantsering van zijn tegenstander en in een snelle beweging trok hij het zwaard terug om vervolgens snel om zijn as te draaien en met een grote zijwaartse zwaai de buik open te rijten van zijn tweede aanvaller. De geur van bloed deed zijn adrenaline nog sneller stromen. Overal om hem heen waren vriend en vijand in een gevecht op leven en dood verwikkeld. Even verder zag hij een bereden samurai omgeven door zijn volgelingen. Luid roepend declameerde deze zijn naam en afkomst en zocht een waardige tegenstander. Zijn schitterende wapenrusting en imposante helm maakten meteen duidelijk dat dit een hooggeplaatst generaal moest zijn. Langzaam begon Sakai zich een weg te banen doorheen de modder en de stapels lijken die het slagveld bedekte. Dit was zijn kans op de roem die hij zocht. Als hij het hoofd van zulk een tegenstander kon presenteren aan zijn commandant, zou zijn toekomst verzekerd zijn. Hij zag nog enkel die trotse figuur op zijn paard, die woest om zich heen sloeg en de ene aanval na de andere wist af te slaan. Verschillende pijlen staken in zijn wapenrusting, verstrikt in de kleurrijke koorden waarmee de bepantsering aan elkaar werd gehouden. Een samurai van hetzelfde korps als Sakai brak door de verdedigende kring om deze ruiter heen. Net op het moment dat hij wilde toesteken met zijn speer, werd hij neergeslagen door de voorste hoeven van het steigerende paard. Met een gapende hoofdwonde stortte hij tegen de grond. Het beschermende cordon sloot zich ogenblikkelijk weer. Nog slechts dertig meter was Sakai verwijderd van zijn doelwit. 'Kenzo...Deze kant op!' riep hij, maar Kenzo was ondertussen te ver van hem verwijderd om hem te kunnen horen. Steeds dichter naderde hij zijn doel, woest om zich heen slaand met zijn zwaard. Met een woeste schreeuw doorkliefde hij het hoofd van een tegenstander, en met bloeddoorlopen ogen vervolgde hij zijn weg. Rondom hem heen bestond niets meer. Nog slechts één ding beheerste zijn geest: 'Ik zal degene zijn die het hoofd neem van deze generaal'. Een pijnscheut trok door zijn schouder. Verblind door zijn bloeddorst, had hij niet gezien dat hij terecht was gekomen in een regen van pijlen die vanuit de vijandelijke stellingen werd afgeschoten. Een pijl had zijn schouder doorboord, en hij voelde het warme bloed langs zijn linkerarm stromen. Plots weerklonk een tritonshoorn, en de tegenstanders begonnen zich terug te trekken. Woedend over de gemiste kans, achtervolgde Sakai de vluchtende samurai. De terugtrekkende vijand beschermde echter zijn aftocht door een in hinderlaag liggend musketten regiment. Blindelings liep Sakai in deze val, en een kogel doorboorde zijn linkerdijbeen. Om hem heen vielen zijn kameraden als lappenpoppen op de grond, en ook hij struikelde en viel met zijn gezicht in de modder. Hij schreeuwde het uit van de pijn en greep naar zijn bloedende been. Overal rondom hem lagen zijn gewonde of dode kameraden. 7

8 Kreunend sleepte hij zich naar de bescherming van een nabije rotspartij. Toen hij een beetje op adem was gekomen gluurde hij vanachter zijn dekking naar de plaats van waar het geweervuur was gekomen. Er was geen enkele vijand meer te bekennen. Allen hadden zich teruggetrokken na het weerklinken van de tritonshoorn. Het enige dat overbleef was een vlakte bezaaid met gewonden en doden. Verdwaasd liep hier en der een enkeling rond, bloedend uit verscheidene wonden of doelloos zoekend naar overlevende vrienden. Hijgend liet hij zich terug op de grond zakken. Met een speciaal daarvoor geprepareerde doek uit zijn rugzak, verbond hij zo snel mogelijk zijn wonden. Hij voelde snel zijn krachten minderen, en een zwarte sluier trok over zijn ogen. Minuten later, of waren het uren, kwam hij weer bij bewustzijn. Hij wachtte nog enkele minuten tot zijn hoofd weer helder was, en stond op. De nachtmerrie was voorbij. Het vijandelijke leger had zich teruggetrokken en werd achtervolgd door de versterking die was komen opdagen. Zij hadden gewonnen, maar tot welke prijs? Beelden van de slachting flitsten aan zijn geestesoog voorbij, terwijl hij op zoek ging naar vriend Kenzo. Moeizaam strompelde hij verder over het verlaten slagveld. Zijn wapenrusting was gescheurd, en doordrenkt van het bloed. Ook zijn zwaard had hij verloren toen de kogel hem in zijn been raakte, en hij zich in veiligheid probeerde te brengen. 'Ik moet Kenzo vinden',ging het door zijn hoofd. 'Ik heb Oko beloofd voor hem te zorgen, en die belofte moet ik nakomen, anders kan ik haar nooit meer onder ogen komen'. Zoekend tussen de lugubere overblijfselen van het bloedige treffen, zocht hij koortsachtig naar zijn vriend. De aanblik van vele onthoofde samurai deed hem kokhalzen. Deze hoofden zouden de volgende dagen langs de hoofdweg naar Edo worden tentoongesteld als overwinningsritueel. Deze zege kon hem op dit ogenblik weinig schelen.het enige dat hem op de been hield was de zoektocht naar zijn vriend Kenzo. Vanuit een greppel weerklonk plotseling een kreunend geluid. Het was zijn vriend Kenzo die met grote moeite zijn aandacht probeerde te trekken. Zijn stem werd gesmoord door het bloed dat uit zijn keel gutste. Een diepe snede overlangs zijn keel maakte dat hij nauwelijks geluid kon uitbrengen. Ook over zijn ganse borst was een diepe snee zichtbaar, waarvan het bloed zijn kleding dieprood kleurde. 'Sakai... hierlangs', bracht hij met moeite uit. Sakai snelde naar hem toe en knielde naast hem neer. 'Hebben we gewonnen'? Vroeg Kenzo met gebroken stem. 'Ja', antwoordde Sakai, maar dat is nu niet belangrijk. We zijn nog niet in veiligheid. We moeten zo snel mogelijk terug naar ons basiskamp zien te geraken.' 'Ik vrees dat ik dat niet meer haal.' bracht Kenzo met moeite uit. 'Voor mij is het te laat, maar probeer jij jezelf in veiligheid te brengen en geef dit aan Oko als je terug thuis bent.' Rond zijn nek hing een amulet die Oko hem had gegeven voor zijn vertrek. Hij trok de koord waarmee ze om zijn nek hing los, en gaf ze aan Sakai. Het was een zilverkleurig medaillon met de afbeelding van Bishamonten, de god van de oorlog. Oko had ze hem gegeven net voor zijn vertrek met de woorden:'ik zal elke dag voor je bidden voor een behouden terugkeer. Neem deze amulet en zorg dat je terug thuis komt om ze me terug te bezorgen.' Hij duwde het kleinood in Kenzo's handen. Met tranen in zijn ogen nam deze het aan. 'Dat beloof ik.' antwoordde hij. 'Ik zal ook laten weten hoe moedig je gestreden hebt, en je naam zal in ons dorp niet vergeten worden.' Plotseling begon de ademhaling van zijn vriend te haperen, en met een laatste pijnlijke kreun viel zijn hoofd opzij. Kenzo bleef nog enkele ogenblikken geknield bij zijn vriend zitten, en staarde naar de kleine amulet in zijn hand. De beeltenis van Bishamonten staarde hem aan. De oorlogsgod, afgebeeld met zijn traditionele speer in de hand had zijn vriend niet kunnen beschermen. Deze lag nu in deze koude greppel, met zijn eigen gebroken speer naast hem. 8

9 Langzaam stond Sakai op. Hij bond de talisman die zijn vriend hem had toevertrouwd rond zijn nek, en begon zijn weg naar het basiskamp te zoeken. Plotseling greep hij naar zijn zijde. De schede die tussen zijn gordel stak was leeg. Waar was hij zijn zwaard verloren? Hij herinnerde het zich niet meer. Hij gooide de lege saya weg en vervolgde hinkend zijn weg. De wonde aan zijn been was ondertussen gestopt met bloeden, maar hinderde hem toch nog genoeg om snel vooruit te komen. Bijna struikelde hij over het lichaam van één van de vele lichamen die her en der verspreid lagen. Aan de vermiljoenrode wapenrusting te zien, was het een soldaat geweest van het korps van Kato Kiyomasa, een generaal onder Tokugawa Ieyasu. De kwaliteit van zijn uitrusting, en de emblemen op zijn kuras en helm vertelden dat deze ongelukkige zeker geen gewone ashigari was geweest. Hij lag op zijn buik met zijn lange speer nog in zijn handen geklemd. Zijn gezicht was volledig met modder bedekt. In zijn gordel stak zijn nog ongetrokken zwaard. De strijders van Kiyomasa waren berucht voor voor hun uitstekend speervechten. Deze samurai was net zoals hijzelf getroffen door de pijlenregen vanuit de vijandelijke linie. Vermits Sakai nog niet in veiligheid was, en over geen enkel wapen meer beschikte, nam hij het zwaard uit de gordel van de gesneuvelde. De gelakte schede zat onder de modder, maar Sakai zag dadelijk dat dit een prachtexemplaar was. De schede was zwartgelakt. De volledige bekleding van het zwaard maakte duidelijk dat dit een zwaard van uitstekende makelij moest zijn. Toen hij de modder van de tsuba (handbeschermer) veegde, zag hij dat deze ingelegd was met zilverkleurige tekens. Nadat bij de tsuba en het handvat verder had schoongemaakt, zag hij dat de zilverkleurige tekens een sanskriet karakter weergaven. 'Bishamonten' las hij. Langzaam trok hij het zwaard uit de schede. Het late avondlicht weerspiegelde in het lemmet. Het was een prachtig lemmet. Het grillige hardingspatroon van de snede was duidelijk van de hand van een meestersmid. Een horimono bestaande uit dezelfde karakter als op de tsuba was gegraveerd aan beide zijden van de kling. Onwillekeurig tastte hij naar de amulet aan zijn nek. Was dit toeval? Hij stak het zwaard terug in zijn schede, en bracht het in een groet met beide handen naar zijn voorhoofd. Na op deze manier zijjn respect te hebben betoond aan de gevallen krijger, vervolgde hij zo snel zijn gewond been het toeliet zijn weg. In de verte zag hij verschillende groepjes overlevenden die zich net als hij terug naar het hoofdkamp begaven. Het was al bijna donker toen hij zich uitgeput liet neervallen bij één van de vuren die reeds waren aangestoken. Bijna ogenblikkelijk viel hij in een diepe slaap, en in zijn dromen zag hij hoe de god Bishamonten zijn vriend Kenzo naar het volgende leven begeleidde. 9

10 Hoofdstuk 1 : Edo Bij het ochtendgloren was het een drukte van jewelste in het kamp. Bij het weerklinken van de tritonshoorn begon iedereen zich klaar te maken om terug te keren naar Edo. Ook Sakai maakte zich klaar om mee naar de hoofdstad te vertrekken. Hij at nog snel een paar rijstballen en zocht zijn schamele bezittingen bij elkaar. Hij maakte zijn strosandalen vast, bond zijn slaapmat op zijn rug, en stak zijn zwaard tussen zijn gordel. Snel vervoegde hij de vertrekkende kolonne soldaten die onder tromgeroffel op weg ging. De hele nacht had hij zich liggen af te vragen wat hij nu verder zou doen. Zou hij terug naar zijn dorp keren waar Oko op hem wachtte, of zou hij de boerenstiel vaarwel zeggen en terugkeren naar de samuraiklasse, waartoe zijn vader en grootvader eens behoorden. De eerste mogelijkheid vervulde hem met gemengde gevoelens. Natuurlijk zag hij Oko heel graag, en wenste haar zo snel mogelijk terug te zien. Aan de andere kant had hij haar beloofd om voor haar broer te zorgen, en deze belofte had hij niet kunnen waarmaken. Zou hij haar nog onder de ogen kunnen komen? Dit dilemma had hem de hele nacht beziggehouden. Het leven in zijn geboortedorp was echter hard en vol ontberingen. Kon hij daar met Oko een toekomst opbouwen? Na alle voor en tegenkanten te hebben overwogen, had hij besloten om zijn kans te wagen in deze woelige tijden. 'De hemel is de limiet', placht men te zeggen over een man met een zwaard in zijn handen en die ook wist hoe het te gebruiken. Hij zou naar Edo gaan en proberen een functie te krijgen als samurai in dienst van één van de grote landheren. Hij zou zich opwerken tot een gerepecteerd krijger, en dan zou hij zonder schaamte Oko tot zijn vrouw kunnen maken. Hoe meer hij over deze optie nadacht, hoe vastbeslotener hij werd. Hij stamde tenslotte af uit een samuraifamilie, had zich bewezen op het slagveld, en bezat nu een prachtig zwaard dat hem zou helpen zijn doelstelling te verwezenlijken. Bij deze gedachte ging zijn hand onwillekeurig naar het gevest van het zwaard tussen zijn obi. Zou het hem meer geluk brengen dan zijn vorige bezitter? Vol van deze gedachten stapte hij zwijgend mee richting Edo. De avond begon al te vallen toen ze de hoofdstad bereikten. Dit bolwerk van de machtige Tokugawa Ieyasu was op enkele jaren uitgegroeid tot één van de grootste steden van Japan. Na deze veldslag was het duidelijk dat deze man in de toekomst Japan zou regeren. De Toyotomi's waren verslagen, en hadden zich teruggetrokken in Osaka. Maar er zouden ongetwijfeld nog meerdere confrontaties volgen. Reeds tientallen jaren was Japan gewikkeld in deze burgeroorlogen, waarbij de grote clans vochten voor de algemene controle over het land. Reeds vele clans waren in deze 'sengoku periode' vernietigd. Als gevolg daarvan zwierven vele tienduizenden ronin, samurai zonder meester, door het land op zoek naar een nieuwe heer om te dienen. Velen onder hen hadden hun samuraistatus opgegeven, anderen kwamen aan de kost als leraar in de schermkunst, terwijl weer anderen zich verzamelden in roversbendes die het land teisterden. Onder degenen die op zoek waren naar een heer om te dienen, was nu ook Sakai. Reeds weken zwierf hij door de straten van de stad op zoek naar werk. Overleven deed hij door zijn 10

11 diensten als klusjesman aan te bieden op de vele bouwwerven van de steeds uitbreidende stad. Wanneer er geen werk omhanden was, schuimde hij de buurten af waar de grote herenhuizen van de Tokugawa vazallen zich bevonden. Maar waar hij zich ook aanbood, niemand was geneigd om hem in dienst te nemen. Een groot wantrouwen heerste tegenover deze horden ronin die de stad bevolkten. Door hun grote aantallen veroorzaakten ze veel onrust in de stad. Onderlinge schermutselingen en vechtpartijen waren schering en inslag. Vermits hij uit een kleine onbekende samuraifamilie stamde, en niet in dienst geweest was bij één van de grote daimyo die bekend stonden als loyaal tegenover de Tokugawa, bleven alle deuren voor hem gesloten. Toch was hij vastbesloten om voor zichzelf naam te maken en op te klimmen in de samuraiklasse. Als de avond viel dwaalde hij door de plezierdistricten zoals Yoshiwara om de kroegen af te schuimen op zoek naar enig vertier. Dit was een wereld die hij nooit eerder had gezien. Badend in het licht, bevonden zich hier honderden theehuizen en drankgelegenheden waar de hogere klasse zich kon vermaken tot in de vroege uurtjes. Van overal weerklonk het gelach van de feestvierders en het geluid van muziek. Door de straten paradeerden de prachtig geklede geisha's en hun dienstmeisjes op weg naar de diverse theehuizen waar ze de elite vermaakten met hun kunsten. Trotse samurai, met hun twee zwaarden in hun gordel, dwaalden alleen of in groep door de straten op zoek naar vertier. Voor zijn pover voorkomen hadden ze enkel maar minachtende blikken. Hier hoorde hij duidelijk niet thuis. Mismoedig keerde hij terug naar zijn schamel onderkomen aan de rand van de stad. Was dit een wereld die voor hem onbereikbaar zou blijven? Net buiten de poorten van het yoshiwara werd zijn aandacht getrokken door luide stemmen en kabaal uit een van de zijstraten. Toen hij naderde zag hij een jongeman die werd aangevallen door twee ongure types die duidelijk op zijn geld uit waren. De jongeman was gekleed in een prachtige kimono en was zeker nog geen twintig jaar oud. De belagers hadden hun zwaarden getrokken en bedreigden de jonge ongewapende man. Dit soort situaties was schering en inslag in deze buurt, en elk ander zou zich hier niet mee moeien en zich uit de voeten maken. Doch de angst in de ogen van de jongeman deed Sakai denken aan zijn eigen doodsangsten die hij nog niet zolang geleden had ervaren op het slagveld. Even dacht hij eraan om gewoon door te lopen, maar toen één van de onverlaten zijn zwaard hief om toe te slaan, en de jongeman een kreet van angst slaakte, besloot hij in te grijpen. Met de hand aan het gevest van zijn zwaard stapte hij op het trio af. 'Wat is hier aan de hand?' vroeg hij op strenge toon. 'Daar hebt ge geen zaken mee, scheer u weg.' lalde één van de overvallers met dubbele tong. Hij had duidelijk al genoeg sake gehad deze avond. 'Bemoei u met uw eigen zaken.' viel zijn makker hem bij. Dreigend stak hij de punt van zijn zwaard in Sakai's richting om zijn woorden kracht bij te zetten. Net als zijn compaan had ook deze haveloze ronin wat te diep in het glas gekeken. 'Ze willen geld, maar ik heb er geen meer, ik was net op weg naar huis.' kwam het slachtoffer tussenbeide. 'Help me en mijn vader zal je rijkelijk belonen.' Ondertussen bleef de rover die het kortst bij Sakai stond steeds dreigender in diens richting te zwaaien met zijn zwaard. Voorzichtig bleef Sakai afstand houden, terwijl zijn hand langzaam naar het gevest van zijn eigen katana reikte. Hijzelf was geen meester zwaardvechter, maar het was duidelijk dat deze twee wel wisten hoe een zwaard te hanteren. Doch de invloed van de drank maakte hun bewegingen onzeker. 'Voor de laatste keer, maak dat je wegkomt!' schreeuwde de dronkelap die het verst van hem verwijderd stond. 'Of wat?' antwoordde Sakai rustig. 11

12 De rustige en zelfverzekerde toon van Sakai maakte hen nog bozer. 'We zullen je het scherp van onze zwaarden laten voelen, Scheer je weg nu het nog kan.' Om zijn woorden kracht bij te zetten, hief hij zijn zwaard en stapte op Sakai toe. Net op het moment dat hij toesloeg, stapte Sakai met een snelle beweging opzij. Vloekend en struikelend omdat zijn zwaard niets dan lucht doorkliefde, kwam hij languit op de grond terecht. De sake zat niet enkel in zijn hoofd, maar blijkbaar ook in zijn benen. Met een luid kabaal kwam hij terecht in een stapel bamboepalen die iets verder tegen de muur stond. Met veel gekletter sloegen deze tegen de grond. Zonder om te kijken stapte Sakai op de tweede tegenstander af. Zijn zwaard had hij nog steeds niet getrokken. Met een krachtige houw sloeg zijn tegenstander toe. Zoevend kwam het zwaard naar beneden om de schedel van Sakai te splijten. Op hetzelfde ogenblik stapte Sakai snel naar achteren, waardoor het lemmet hem op enkele centimeters miste. Tegelijkertijd trok hij zijn eigen zwaard en in één en dezelfde beweging sloeg hij toe. Hij raakte de pols van zijn tegenstander. Bloed spoot uit de diepe wonde, en met een schreeuw liet zijn tegenstander zijn zwaard vallen. Sakai bracht de punt van zijn zwaard terug horizontaal en stootte toe. Zijn zwaardpunt drong diep in de borstkas van de ronin. Sakai voelde het borstbeen van zijn tegenstander versplinteren onder de kracht van zijn stoot. Met een snelle beweging trok hij zijn zwaard terug, en zijn aanvaller zakte rochelend tegen de grond. Bloed stroomde uit zijn mond. Sakai keerde zich om naar zijn eerste tegenstander die zich ondertussen bevrijd had van de wirwar van bamboepalen waarin hij verstrikt was geraakt tijdens zijn val. Toen hij zijn makker dood op de grond zag liggen, deinsde hij verschrikt terug naar achteren. Hij keerde zich om en besloot het hazepad te kiezen. Nu keerde Sakai zich tot de jongeman die nog steeds ineengekrompen van schrik op de grond tegen een muur zat. 'Kom, snel weg van hier voordat hij terug komt met zijn vrienden.' riep Sakai hem toe. Hij greep de jongeman bij de kraag van zijn kimono en trok hem recht. 'Ik weet niet hoe ik je moet bedanken...' stamelde deze, nog steeds ontdaan over de gebeurtenis. Het hele voorval had nog geen minuut geduurd. 'Later.' antwoordde Sakai. 'Nu moeten we maken dat we hier wegkomen.' 'Volg mij.' zei de jongeman, die zich ondertussen terug onder controle begon te krijgen. Door een wirwar van straatjes snelden ze weg van de uitgaansbuurt in de richting van de buitenwijken. Toen ze zagen dat ze niet gevolgd werden, vertraagden ze hun pas. 'Ik heet Toshiro Kuzami.' zei de jongeman.'wat is uw naam?' 'Mijn naam is Sakai Koji.' antwoordde 12

13 Sakai. 'Ik weet niet wat er zou gebeurd zijn als jij niet net op tijd was langsgekomen.' zei Toshiro. 'Laat ons naar mijn huis gaan. Mijn vader zal je zeker willen ontmoeten.' Ondertussen waren ze aangekomen in een deel van de stad waar de rijke handelaars hun grote villa's hadden gebouwd. Ondanks dat de handelaars in die periode op de laagste trap van de sociale ladder stonden, waren het echter zij die grote rijkdommen wisten te vergaren. Wat betreft rijkdom moesten sommigen onder hen zeker niet onderdoen voor sommige grote daimyo. Het dragen van de twee zwaarden was echter voorbehouden aan de leden van de samuraiklasse. De leden van de andere klassen mochten in bepaalde gevallen wel één kort zwaard dragen, om zich te verdedigen tijdens hun reizen. Maar het dragen van de katana, het lange zwaard samen met de kortere wakizashi, was het privilege van de samurai. Toshiro was echter ongewapend de stad ingetrokken en was een makkelijk doelwit geweest voor de rovers die het nachtelijk Edo onveilig maakten. Ze hielden halt voor de poort van een grote villa. 'We zijn er.' zei Toshiro. Ze stapten door de poort en kwamen in een grote tuin met kunstige rotspartijen en een grote vijver, die gevoed werd door een kleine waterval. Een pad, verlicht door lampions, leidde naar het hoofdgebouw, waarvan enkele shoji opengeschoven waren vanwege de drukkende warmte. Uit een bijgebouw kwamen enkele bedienden aangelopen die verschrikt naar het tweetal keken. De kimono van Toshiro was gescheurd en besmeurd met modder. De toch al versleten kleding van Sakai was er niet beter aan toe en was bovendien bedekt met bloedvlekken. 'Meester Toshiro, wat is er gebeurd? riepen de opgewonden bedienden door elkaar. 'Maak ons een bad klaar en zorg voor eten.' beval Toshiro. De bedienden repten zich opgewonden terug naar binnen. Het tumult was de aanwezigen in het hoofdgebouw niet onopgemerkt voorbijgegaan, en een figuur verscheen op de veranda. De man was ongeveer 50 jaar oud, en droeg een donkerblauwe kimono geborduurd met witte kraanvogels. Aan zijn voeten droeg hij sneeuwwitte tabi. Zijn haar, snor en baard waren grijs als as. Alles aan de figuur straalde autoriteit en waardigheid uit. 'Vader, het ben ik' sprak Toshiro. Toshiro's vader liet zijn blik gaan over de besmeurde kleding van zijn zoon en vervolgens over de figuur naast hem. 'Wat is er gebeurd?' vroeg hij streng, maar toch enigzins ongerust. 'Deze man is Sakai Koji.' antwoordde Toshiro. 'Hij is een ronin die toevallig ter plaatse was toen ik overvallen werd nabij Yoshiwara. Zonder hem had ik nu hier niet meer gestaan.' De man keek opnieuw naar Sakai. Nu pas zag hij de bloedvlekken op diens gescheurde kimono. 'Kom binnen.' antwoordde de man nu met iets vriendelijker stem. Toshiro en Sakai deden hun schoeisel uit en traden binnen in de grote ruimte. Op de kraaknette tatami lagen verschillende kussens rond een lage tafel. In de hoek bevond zich een tokonoma (alkoof) met daarin een scroll die twee kraanvogels afbeeldde. Nieuwsgierig keek Sakai rond in deze prachtige ruimte. Alles straalde een rijkdom uit die hij nog nooit eerder had gezien. Hij voelde zich slecht op zijn gemak in deze voor hem vreemde omgeving. Nu pas viel het hem op dat ook op de kimono van Toshiro verschillende witte kraanvogels waren geborduurd op de rug en op de mouwen. De schuifdeuren aan de achterzijde van de ontvangstruimte schoven open, en twee dienaressen kwamen binnen en namen geknield plaats aan weerszijden van de deur. 'Het bad is klaar, meester Toshiro.' zei de jongste van hen. Met nieuwsgierige blikken bekeek ze 13

14 argwanend diens vreemde gezel. 'Ga u beiden opfrissen, en kom me dan alles vertellen.' sprak Toshiro's vader zonder om te kijken. 'Ako, bezorg onze gast propere kleding, en zie dat het hem aan niets ontbreekt, maak daarna een maaltijd klaar.' De dienaressen verdwenen terug naar de achtergelegen ruimtes. 'volg mij.' zei Tochiro, en beiden volgden de bedienden naar de badruimte. Even later zaten ze aan de rand van een groot bad, terwijl de twee dienaressen hun lichaam afschrobden. Daarna lieten ze zich langzaam in het hete bad glijden. Ako en haar helpster trokken zich nu terug. 'Dat was mijn vader.' begon Toshiro. Zijn naam is Oichii Kuzami. 'Onze familie is één van de grootste sakehandelaars van Edo.' 'Hij zal u zeker dankbaar zijn voor wat je hebt gedaan deze avond. Laat ons nu van ons bad genieten, dan stel ik u later voor aan de rest van de familie.' Zwijgend genoten ze samen van het hete bad. Nadien trokken ze de propere kleding, die door de bedienden was achtergelaten, aan en keerden terug naar de ontvangstruimte. Daar stonden het eten en de sake al op hun te wachten. Naast Toshiro's vader had ook zijn moeder plaatsgenomen. Zwijgend wachtten beiden tot Toshiro en Sakai hadden plaatsgenomen. Geruisloos schoof Ako dichterbij en vulde hun sakekopjes. Veel vragen stonden te lezen op het gezicht van Oichii en zijn vrouw. Daarom begon Toshiro aan zijn verhaal. Hij sprak over zijn bezoek aan de Yoshiwara, waar hij samen met zijn vrienden verschillende theehuizen had bezocht. Na afscheid te hebben genomen van zijn vrienden had hij een kortere weg terug naar huis genomen. Nog steeds onder de indruk van de gebeurtenissen vertelde hij hoe hij plotseling werd overvallen door twee ronin, die op zijn geld uit waren. Toen kwam hij aan het gedeelte waarbij Sakai hem had geholpen. Sakai had roerloos zitten luisteren en nu werden alle ogen op hem gericht. Tot in de details vertelde Toshiro over het moedige optreden van Sakai en sprak vol lof over diens vechtkunst. Sakai voelde zich steeds ongemakkelijker worden onder deze lovende woorden. 'Zonder de tussenkomst van Sakai zou het zeker slecht zijn afgelopen, daarom heb ik hem hier uit dankbaarheid uitgenodigd.' besloot Toshiro zijn verhaal. 'Als ik dit hoor, hebben we zeker reden om dankbaar te zijn. Het zijn tegenwoordig gevaarlijke tijden in Edo met al die rondzwervende ronin die de straten onveilig maken.' sprak de oude man. 'Heer Koji, maak alstublieft gebruik van onze gastvrijheid, en blijf gerust nog enkele dagen. Dat is het minste dat we kunnen doen.' zei Toshiro's moeder op haar beurt. Zowel Oichi als zijn vrouw maaken een diepe buiging voor Sakai. 'Laat ons nu eten.' sprak Toshiro opgewekt. Het was lang geleden dat Sakai een degelijke maaltijd had gehad. Ako en nog twee andere bedienden liepen af en aan met schotels met de meest exotische gerechten die Sakai uitgehongerd binnenwerkte. Ook de sakekommen werden continu bijgevuld. Toen de tafel was afgeruimd, en de thee werd opgediend, voelde Sakai zich beter dan hij zich in lange tijd had gevoeld. Dit was een totaal nieuwe wereld voor hem. Tot nu toe had hij enkel het eenvoudige boerenleven gekend. De luxe rondom hem en de overvloedige maaltijd maakten een diepe indruk op hem. Ondertussen was het al laat geworden en de bedienden begonnen alles klaar te maken voor de nacht. 'Ako, breng onze gast naar zijn kamer.' met deze woorden stond Oichii op en samen met zijn vrouw dankte hij nog een laatste maal Sakai voor zijn hulp. 'Morgen praten we nog verder.' sprak hij en verliet de kamer. Ook Sakai en Toshiro stonden op en namen afscheid voor de nacht. 14

15 Door de nu donkere tuin volgde Sakai Ako naar het gastenverblijf. Een brandende olielamp verlichtte de kamer en een uitgerolde futon lag uitnodigend op hem te wachten. Sakai kleedde zich om en vlijde zich neer op de zachte futon. Zijn zwaard legde hij binnen handbereik neer. Bijna ogenblikkelijk viel hij in een diepe slaap. Reeds vroeg de volgende morgen werd Sakai wakker door de bedrijvigheid in het grote huis. Het was even nadenken voordat hij wist waar hij zich bevond, maar snel kwamen de herinneringen van vorige nacht weer naar boven. In zijn geest zag hij weer het gevecht met de twee ronin voor zich, en de tocht naar het huis waar hij net wakker geworden was. Hij herinnerde zich ook de dankbaarheid en de gastvrijheid waarmee hij was ontvangen in deze familie. Hij ging rechtop zitten en greep naar het zwaard dat naast hem lag. Langzaam haalde hij het blad uit de schede. De beeltenis van Bishamonten keek hem aan. 'Ga jij me werkelijk geluk brengen?' mompelde hij zacht. 'Ben jij degene die me gaat helpen een nieuw leven op te bouwen?' Voorzichtig stak hij het zwaard weer terug in zijn schede en legde het weer naast hem neer. Hij tastte naar Kenzo's amulet die hij nog steeds rond zijn nek droeg. De belofte die hij aan Oko had gemaakt woog nog steeds zwaar op zijn gemoed. Maar in zijn recentelijke toestand had hij niet de moed gehad om haar terug onder ogen te komen. Hoe graag hij haar ook wilde terugzien, het zou moeten wachten tot hij een naam voor zichzelf had gemaakt, en haar een betere toekomst kon bieden. Op dat ogenblik kondigde een bediende zich aan. 'Heer, uw bad is klaar en mijn meester wil u daarna voor het ontbijt uitnodigen.' Hij schoof de shoji open en nodigde Sakai uit hem te volgen. Even later zat Sakai samen met de ganse familie aan de ontbijttafel. 'Ohayo gozaimasu, goedemorgen.' Sprak de heer des huizes opgewekt. 'Ik hoop dat je goed geslapen hebt, zet u neer, en tast toe.' vervolgde hij en wees naar de gedekte tafel. Sakai beantwoordde de groet en ging zitten. Het was een warme ochtend, en de shoji waren opegeschoven, zodat het gezelschap uitzicht had op de tuin. Deze was prachtig en goed onderhouden. De rust die hij uitstraalde deed snel zijn sombere overpeinzingen bij het ontwaken vervagen. 'Ik was net mijn vader aan het vertellen hoe spijtig het is dat iemand met uw vaardigheden in een tijd als deze zonder werk zit.' sprak Toshiro. 'Het zijn ingewikkelde tijden.' vervolgde Toshiro's vader. 'Het hele land is verdeeld in twee groepen. Niemand weet nog wie aan wiens zijde staat. Vele samurai zijn op de dool en zoeken een nieuwe heer om te dienen. Maar er heerst een groot wantrouwen tegenover degenen die hun afkomst en loyaliteit niet kunnen bewijzen.' 'Ik meen begrepen te hebben dat je gevochten hebt in Sekigahara, aan de zijde van de Tokugawa.' vervolgde Oichii. 'Aan welke school heb je kenjutsu geleerd?' 'Ik heb nooit een officiele school bezocht;' antwoordde Sakai. 'Mijn vader heeft ooit als samurai gediend onder Yoshimoto Imagawa. Toen deze gedood werd door de troepen van Oda Nobunaga nabij Okezahama, besloot hij het strijdersleven vaarwel te zeggen en de boerenstiel op te nemen. Hij bracht me de basisbeginselen van het zwaardvechten bij tot hij een vijftal jaar geleden overleed.' Sakai pauseerde even om aan zijn thee te drinken en vervolgde: 'Ik vrees dat Toshiro mijn capaciteiten een beetje overschat. Ik heb nooit een echte leermeester gehad.' 'Wees niet zo bescheiden.' onderbrak Toshiro hem. 'Ik heb nog nooit iemand zo snel zijn zwaard weten te trekken als jij gisterenavond.' 'Mijn vader was vooral bedreven in het iai, het trekken van het zwaard. Het was door middel van deze discipline dat hij me probeerde de essentie van het zwaardvechten bij te brengen.' replikeerde Sakai. 'Het is op het slagveld, nog niet zo lang geleden dat ik pas voor het eerst met de harde 15

16 realiteid werd geconfronteerd. Ook tijdens het treffen van gisterenavond heb ik waarschijnlijk veel geluk gehad.' probeerde hij nog steeds zijn eigen kunnen te relativeren. 'Voor een gewezen boer heb je wel een zeer mooi zwaard.' mengde nu Oichi's echtgenote zich in het gesprek. 'Inderdaad.' bevestigde haar man. 'Zou ik het even mogen bekijken?' 'Ik vond het op het slagveld tijdens het gevecht, nadat ik het mijne had gebroken, het is inderdaad een prachtexemplaar.' bevestigde Sakai. Hij overhandigde het zwaard aan Oichii, die het met beide handen aannam. Hij haalde het blad uit de schede en bestudeerde nauwgezet de kling. 'Dit is zonder twijfel een eersteklas zwaard, vervaardigd door een meester. De eigenaar moet een zeer welgesteld man zijn geweest om zich zulk een kostbaar zwaard te kunnen veroorloven.' zei hij. 'Ik noem het Tamonten, vanwege de horimono die in het blad is gegraveerd.' antwoordde Sakai. 'Ik hoop dat het mij meer geluk zal brengen dan zijn vorige eigenaar.' Sakai nam het zwaard terug aan en legde het terug neer aan zijn rechterkant, zoals de etiquette het voorschreef. Op deze manier kon hij het niet snel trekken, zodat hij aantoonde dat hij zich in het gezelschap niet bedreigd voelde. Ook deze regels van het bushido had zijn vader hem bijgebracht. Het gesprek duurde nog enige tijd voort, tot de bedienden de tafel kwamen afruimen. 'Laat ons even een luchtje scheppen in de tuin.' stelde Oishii voor. 'Zoals mijn zoon waarschijnlijk reeds verteld heeft, ben ik eigenaar van de grootste sakehandel in Edo.' begon Oichii, terwijl ze halthielden bij de mooie vijver. 'Ik heb vestigingen van hier in Edo tot in Osaka. Op mijn vele handelsreizen door het ganse land, heb ik veel contacten gelegd. Eén van mijn beste vrienden is de heer Ikeda Terumasa. Deze verblijft voor het ogenblik in Edo en reist binnenkort af naar het Himeji kasteel. Als je wil schrijf ik een aanbevelingsbrief aan hem. Ik ben er zeker van dat hij goede en betrouwbare mannen kan gebruiken.ondertussen kan je hier verblijven en kunnen we wat beter kennismaken.' Sakai boog voor Oichii en bedankte hem uitvoerig voor deze aangeboden kans. 'Als je iets nodig hebt, vraag maar aan Ako, zij staat dag en nacht tot uw beschikking. Tot als je vertrekt, beschouw mijn huis als het uwe, dat is het minste dat ik kan doen voor het redden van mijn zoon.' Met deze woorden nam hij afscheid, en trok zich terug in zijn werkkamer die zich in een afgelegen gedeelte van de tuin bevond. Hij nam plaats achter zijn schrijftafel en begon aan zijn brief voor Terumasa. Nog diezelfde namiddag liet hij deze door een koerier bezorgen in het kasteel van Edo. Daar was het een drukte van jewelste. Na de slag van Sekigahara voerde Tokugawa Ieyasu een grondige landhervorming in. Alle daimyo werden onderverdeeld in twee groepen. De loyaalste, die reeds lang aan zijn zijde stonden kregen de grootste en meest strategisch gelegen domeinen, dit waren de fudai daimyo. De anderen, die pas na de slag bij Sekigahara de zijde van de Tokugawa kozen, werden minder betrouwbaar geacht, en werden verplaatst naar verder afgelegen gebieden. Deze daimyo werden tozama daimyo genoemd. Op deze manier kon hij mogelijke broeihaarden van verzet snel de kop indrukken Onder de tozama daimyo was ook Ikeda Terumasa. Deze had net het bevel gekregen over het Himeji kasteel en maakte zich klaar om binnenkort af te reizen naar zijn nieuwe domein. Samen met zijn commandanten had hij net de laatste details besproken voor de lange tocht naar Himeji, toen een boodschapper hem de brief van Oichi overhandigde. Snel las hij de brief van zijn oude vriend. Zij kenden elkaar al jaren, en het deed hem deugd nog eens iets van hem te horen. In zijn brief deed Oichii een kort verslag van de gebeurtenissen, en stelde zich garant voor het karakter en de potentiële vaardigheden die hij in Sakai herkende. Terumasa kon op dit ogenblik elke strijder gebruiken, en aarzelde dan ook niet om zijn vriends 16

17 verzoek in te willigen. 'Beste Oichii.' schreef hij. ' Binnen een paar dagen vertrek ik naar mijn nieuwe kasteel in Himeji. Tot mijn spijt kan zal ik u niet meer kunnen ontmoeten, maar indien je in Himeji komt in de nabije toekomst kom dan zeker even langs voor een bezoek. Een oude vriend is steeds welkom. Wat betreft de jongeman Sakai, die je ontmoet hebt, ga ik verder op uw mensenkennis en zal hem met plezier in mijn korps opnemen.laat hem morgen contact opnemen met commandant Gozaemon. Deze zal de zaak verder afhandelen Ik kijk reeds met genoegen vooruit naar onze volgende ontmoeting. Uw vriend Terumasa.' Hij ontbood een bediende die buiten stond te wachten en zei:'breng deze brief zo snel mogelijk naar de residentie van de sakehandelaar Kuzami.' De boodschapper vertrok en Terumasa weidde zich weer verder aan de voorbereidingen van de nakende reis. Het zou een lange reis worden naar het verre Himeji. Zijn reisgezelschap zou uit niet minder dan drieduizend manschappen bestaan. Zulk een onderneming vergde een nauwgezette voorbereiding. Ondertussen had de boodschap ook Oichii bereikt. Deze las de brief en ontbood Sakai. 'Ik heb goed nieuws voor u.' begon hij toen Sakai zich bij hem voegde. Hij wachtte even tot een bediende thee had geserveerd en vervolgde: ' Vanaf morgen kan je in dienst treden bij Ikeda Terumasa, waarover ik het reeds eerder had. Diens troepen vochten ook tijdens de slag bij Sekigahara, en hij kreeg als beloning het kasteel van Himeji toegewezen. Morgen dien je je aan te melden bij groepscommandant Gozazemon. En binnenkort zal je met het ganse garnizoen naar Himeji vertrekken.' Hij liet dit nieuws even inwerken op Sakai, dronk aan zijn thee en wachtte op een reactie. 'Dit is meer dan ik heb durven hopen.' zei Sakai opgetogen. 'Ik weet niet hoe ik u moet bedanken voor deze kans.' 'Dit was wel het alleminste dat ik kon doen voor u.verwacht echter niet te veel. Je zal waarschijnlijk een lage positie aangeboden krijgen. De rest is aan u. Ikeda Terumasa is een groot veldheer. Hij zal zeker uw talenten opmerken, en wie weet wat je kan bereiken met hard werk en veel inzet.' 'Ik zal uw vertrouwen in mij zeker niet beschamen.' antwoordde Sakai. Hij nam zijn zwaard en bracht het naar zijn voorhoofd. 'Op dit zwaard zweer ik dat ik uw hulp en gastvrijheid nooit zal vergeten.' verklaarde hij plechtig. Op dat ogenblik gingen de shoji open en toshiro kwam de kamer binnen. 'Ik merk dat je het goede nieuws al ontvangen hebt.' zei hij de kamer rondkijkend. Samen genoten ze nog van het avondmaal, en praatten honderduit over wat de toekomst zou brengen. Toen Ako hem later naar zijn kamer bracht, vroeg hij: 'Kan je me altsublieft papier en schrijfgerief bezorgen?' 'Zeker' zei ze met een buiging, en even later keerde ze terug met het gevraagde. Sakai plaatste zich achter de schrijftafel en begon geconcentreerd te schrijven. 'Liefste Oko, Het is nu reeds maanden geleden dat we afscheid namen. Tot mijn grote spijt en schaamte heb ik niet eerder iets van me laten horen. Toen we beiden niet terugkeerden na de veldslag, moet je zeker gedacht hebben dat we allebei waren gesneuveld. Ikzelf overleefde dit avontuur, maar pas nu heb ik de moed gevonden om u te vertellen dat uw broer is omgekomen. Hij stierf echter dapper en eervol. Mijn belofte om samen ongedeerd terug te keren heb ik niet kunnen waarmaken. Daarom viel het me moeilijk om weer naar het dorp terug te keren en u en uw familie onder ogen te komen. Mijn belofte om u een beter leven te bieden bij mijn terugkeer heb ik ook nog niet kunnen waarmaken. Doch binnekort treed ik dienst van een grote daimyo, genaamd Ikeda Terumasa. Samen met hem vertrek ik naar de provincie Tottori waar we in Himeji zullen gelegerd worden. Ik neem dus terug de samuraistatus van mijn voorouders op en zal onze familienaam terug eer 17

18 aandoen. Tot dan zullen we ons weerzien moeten uitstellen. Desondanks mis ik je verschrikkelijk, en ik hoop dat je me ooit nog wil terugzien. Indien je me kan vergeven, zullen we elkaar in de toekomst terugzien en als het lot me meezit, zal ik je het leven kunnen bieden dat ik je beloofd heb. Ingesloten vind je ook een brief voor mijn moeder, zodat ik ook haar kan gerust stellen. Aan u beiden doe ik de belofte dat we elkaar spoedig zullen terugzien onder betere omstandigheden. Uw liefhebbende Sakai.' Sakai deed beide brieven in een koker en maakte zich klaar voor de nacht. Doch hij kon de slaap niet vatten. In zijn geest bleven de beelden uit het verleden rondspoken, zijn leven in het dorp met Oko en Kenzo, zijn afscheid, de verschrikkingen van de veldslag bij Sekigahara, de honger die hij leed als zwervende ronin, de ontmoeting met Toshiro en zijn familie, en ten slotte de belofte die hij deed aan Oko. Zijn maag kromp in elkaar van verdriet als hij aan haar dacht, en nu pas besefte hij hoe hard hij haar mistte. Maar ooit zouden ze elkaar terugzien. Hij tastte naar het zwaard dat naast hem lag. 'Nu is het aan ons, Tamonten.' mompelde hij zacht. Tenslotte viel hij in een diepe slaap, en droomde van de toekomst die voor hem en Oko waren weggelegd. Hoofdstuk 2 : Himeji 'Nogmaals bedankt voor uw gastvrijheid, en hopelijk tot ziens.' zei Sakai de volgende morgen terwijl hij zich klaarmaakte om naar het kasteel van Edo te vertrekken. 'Graag gedaan, we zien elkaar zeker wel eens terug wanneer ik weer in de buurt van Himeji kom.'.antwoordde Oichii. 'Als ik u een laatste gunst mag vragen...' begon Sakai.'Kan je deze brief laten bezorgen aan mijn verloofde? Haar familie woont in Gifu, in de Mino provincie. Dit zijn de eerste woorden die ze van mij hoort sinds ik vertrok naar Sekigahara. Zij moet zeker ongerust zijn.' 'Geen probleem.' Oichii nam de brief in ontvangst en begeleidde Sakai naar de poort. Na een laatste groet nam hij afscheid van Toshiro en zijn familie. Vol hoop voor de toekomst ging hij welgmoed op weg naar het kasteel. Hij droeg een kraaknette donkerblauwe hakama en daarover een grijskleurig vest. In zijn gordel stak Tamonten, zijn zwaard en aan zijn voeten droeg hij nieuwe strosandalen. Hij voelde zich opperbest. Zou dit het einde zijn van zijn tegenslagen? Het was druk in de straten van Edo. Deze stad was op weg om de grootste stad van Japan te worden. Overal heerste er een drukte van jewelste. Winkeliers schreeuwden om de aandacht van hun potentiele klanten en uit de vele eetstalletjes dreven de meest diverse geuren hem tegemoet. Talrijke samurai, te voet of te paard kruisten zijn weg. Regelmatig werd hij gestopt door de waakzame ordediensten van de Tokugawa. Elke vreemdeling was een mogelijke spion, dus werd iedereen grondig gecontroleerd en ondervraagd. Aan de toegangspoort van het kasteel toonde hij zijn aanbevelingsbrief voor Gozaemon, de groepscommandant van Ikeda Terumasa. Na een laatste grondige inspectie trad hij het kasteel binnen. Dit was een stad op zichzelf. Meer dan honderdduizend soldaten konden hier gelegerd worden. In het midden prijkte de honmaru, de hoofdtoren. Hier verbleef de shogun en zijn directe vazallen. De andere volgelingen hadden hun residenties verspreid over het ganse domein. Sakai was diep onder de indruk van dit machtig bolwerk van de Tokugawa. Eindelijk vond hij de residentie van de Ikeda's. 18

19 Aan de poort wapperden de vlaggen met het embleem van de Ikeda clan, een gestileerde vlinder. Zwaar bewapende wachters bewaakten de ingang. Ze namen de bezoeker nieuwsgierig op. Als hij nu nog zijn oude plunje had gedragen, zou hij zeker zijn weggejaagd als de eerste de beste bedelaar. Hij overhandigde zijn geloofsbrieven en twee samurai brachten hem naar het verblijf van Gozaemon. Sakai overhandigde zijn zwaard aan één van de samurai en knielde neer op één knie. De andere samurai stapte binnen en overhandigde de introductiebrieven van Sakai aan de persoon die aan een lage tafel zat te schrijven. 'Gozaemaon-sama.' zei de samurai met een buiging. 'Deze persoon heeft een aanbeveling bij zich van onze heer Terumasa, en biedt zijn diensten aan.' Gozaemon wierp een vluchtige blik op Sakai en bestudeerde de papieren. Vervolgens keerde hij zich naar Sakai. 'Laat ons alleen.' gebood hij de twee samurai. Toen richtte hij zich tot Sakai en zei: 'Kom binnen en neem plaats.' Sakai schoof dichterbij en ging tegenover de oudere man zitten. Gozaemon was ongeveer vijftig jaar oud, en had een dunne grijze snor. Zijn hoofd was volledig kaal en zijn gezicht droeg de sporen van verschillende gevechten. Zijn hele voorkomen straalde autoriteit en gezag uit. Deze man was duidelijk een gehard veteraan die het grootste deel van zijn leven op het slagveld had doorgebracht. Ondanks zijn leeftijd zat hij kaarsrecht tegenover Sakai. 'Dus jij gaat met ons mee naar Himeji?' sprak hij na Sakai grondig te hebben opgenomen. 'Hai!' antwoordde Sakai met een buiging. 'Vermits je hier bent op uitnodiging van de heer Ikeda zelf, veronderstel ik dat ik je wel moet aannemen.' zei Gozaemon nors. 'Ik ben Tenji Gozaemon,' vervolgde hij. 'Ik leid de ashigari die ons vergezellen naar Himeji. Je komt onder mijn bevel te staan.' Hij bekeek de kleding van Sakai en richtte zich tot de samurai die bij de deur stond te wachten. 'Breng hem naar de kwartiermeester en bezorg hem een uitrusting.' Gozaemon richtte zijn aandacht terug op de documenten die voor hem lagen, en gaf hiermee aan dat het gesprek voorbij was. Sakai boog nogmaals en verliet de kamer. Samen met zijn begeleider liep hij tussen de gebouwen door tot ze bij de verblijven van de ashigaru kwamen. 'Ik ben Jiro, laat je niet afschrikken door de norsheid van Tenji. Eens je elkaar wat beter leert kennen, valt hij wel mee.' Hij wees naar de barakken aan de andere kant van het plein. 'Kom, ik zal je wegwijs maken. Dan kan je je uitrusting ophalen.' 'Ik ben Sakai.' antwoordde Sakai en schudde de hand van Jiro. De uitrusting die Sakai toegewezen kreeg bestond uit een donkerrode haramaki (borstpantser), een platte eveneens donkerrode jingasa voor op zijn hoofd, en twee paar strosandalen. Een kleine rugzak voor zijn slaapmat en zijn persoonlijke bezittingen vervolledigde zijn uitrusting. Zowel op de helm als op het pantser was een witte vlinder, het clansymbool van de Ikeda, aangebracht. Ondertussen was het middag geworden, en in de barakken werd het middageten klaargemaakt. Dit bestond uit een kom rijst en een beetje gedroogde groenten. Sakai ging in een hoekje zitten en begon aan mijn maaltijd. De meeste andere soldaten gebruikten hiervoor gewone houten stokjes. 19

20 Sakai gebruikte zijn warikogai, die in de zijkant van de schede van zijn zwaard zaten. Deze waren ook van hout, maar zwart gelakt. Dit soort kogai bestond uit twee helften zodat ze als eetstokjes konden worden gebruikt. Jiro kwam naast hem zitten. 'Dat is wel een mooi zwaard dat u daar bij u draagt.' begon hij. 'Dat moet wel veel geld gekost hebben?' 'Het is een erfstuk van mijn familie.' loog hij. Hij besloot dat het beter was om niet te vertellen dat hij het op het slagveld gestolen had van een gesneuvelde tegenstander. 'Mijn vader was vroeger samurai, net als zijn vader, maar de laatste jaren heeft onze familie enkel de boerenstiel beoefend. Dit zwaard is alles wat ik bezit.' vervolgde hij, terwijl hij rustig verder at. Jiro was een opgewekt figuur, en vertelde opgewonden over de reis die ze de volgende morgen zouden aanvatten. 'Het escorte van heer Ikeda bestaat uit meer dan vijfhonderd man,' begon hij. 'We hebben honderd bereden samurai, vijftig haakbusschutters en honderdvijftig ashigaru, waarvan honderd met speren.' 'De rest zijn bedienden en dragers. Het zal een indrukwekkende stoet worden.' 'Wat zal mijn taak zijn?' vroeg Sakai. 'Jij zal waarschijnlijk in mijn peloton zwaardvechters worden ingedeeld, wij staan in voor de beveiliging van het konvooi.' hij wierp weer een blik op het zwaard van Sakai. 'Hoe goed kan je eigenlijk overweg met dat zwaard van jou?' 'Ik ben geen expert, maar het heeft zijn dienst reeds goed bewezen.' antwoordde Sakai ontwijkend. Na het eten ging iedereen weer aan het werk. De uitrustingen werden gecontroleerd, de wapens werden gepoetst en alles werd in gereedheid gebracht om de volgende dag bij het ochtendgloren te kunnen vertrekken. In de loop van de namiddag kreeg iedereen zijn taak toegewezen voor de volgende dagen. Sakai werd zoals voorspeld ingedeeld in de groep van Jiro. Tijdens het avondeten en de rest van de avond maakte Sakai kennis met de andere leden van zijn groep. Net zoals Jiro was iedereen opgewonden over het vertrek naar Himeji. 'Het is een grote eer voor onze heer Ikeda, dat hij het bevel krijgt over zulk een groot kasteel. Dit bewijst het vertrouwen van heer Tokugawa in onze heer.' De opgewekte stemming nam ook bezit van Sakai. Eindelijk hoorde hij ergens bij. De verhalen over Ikeda Terumasa, en de trots van zijn soldaten, deden hem beseffen dat hij in dienst was getreden van een groot man. Hij zou het vertrouwen dat Oichi in hem stelde niet beschamen. Hij had maar een lage rang, maar het was een begin. Hij besloot zijn nieuwe meester het beste van zichzelf te geven, en indien mogelijk op te klimmen tot een gerespecteerd krijger. Zoals iedereen kende hij het verhaal van Toyotomi Hideyoshi. Deze trad op jonge leeftijd in dienst van Oda Nobunaga als sandalendrager. Door zijn scherpzinnigheid wist hij zich op te werken tot één van diens grootste generaals. Na de dood van Nobunaga, werd hij de belangrijkste figuur in Japan. Enkel zijn lage komaf weerhield de keizer ervan om Hidayoshi de titel shogun toe te kennen. Maar als Taiko, had hij controle over gans Japan. De volgende ochtend maakte de stoet zich klaar om te vertrekken. De commandanten schreeuwden hun bevelen, en iedereen nam zijn plaats in. De poorten zwaaiden open, en de stoet vertrok. Vooraan liepen de vaandeldragers met de vlaggen, zodat iedereen kon zien welke daimyo en zijn gevolg voorbij kwam. Aansluitend volgden vijftig bereden samurai in volle uitrusting. In rijen van vijf volgden ze de wapperende banieren. Dan volgde Ikeda Terumasa, geflankeerd door zijn lijfwachten en gevolgd door enkele samurai die zijn zwaard en boog droegen. De andere vijftig bereden samurai sloten achter hem aan. Vervolgens kwam het vijftig man sterke schutterspeloton, gevolgd door het bataljon speervechters. 20