ZIN ZIN JACKIE VAN LAREN MIJN MAAND MET Q JACKIE VAN LAREN ROMAN

Transcriptie

1 Iedereen kent de schathemelrijke, razend aantrekkelijke Wessel Quist, bijnaam Q. Hij is een wereldberoemde trance-dj, producer, en de oprichter van het Moonbeam-event: een internationaal openlucht dance-event bij volle maan waar alles en iedereen in zilver gehuld is. En ondanks zijn overvolle agenda slaagt Q er ook nog in er een woest liefdesleven op na te houden: hij is een beruchte player met een onnavolgbare seksdrive. Nina de Wit solliciteert bij Q Productions op de vacature van personal assistant voor Q. Ze wil na haar hippieachtige, grenzeloze opvoeding niets liever dan een burgerlijke baan, huis en man. Maar Q, gedreven door iets onbespreekbaars uit zijn verleden, is allesbehalve burgerlijk. twee grote passies in haar leven: muziek en verhalen. Al op jonge leeftijd schreef ze voor haar eigen plezier zowel fictie als poëzie en muziek. Een studie Nederlands en Engels, een nachtelijk bestaan op de poppodia van Nederland en een carrière in het uitgeefvak volgden. Met de Q-serie maakt ze haar debuut als schrijfster. ZIN Victor Schiferli Jackie van Laren (Amsterdam, 1968) heeft ROMAN JACKIE VAN LAREN ISBN augustus 2015 oktober NUR JACKIE VAN LAREN ZIN MIJN MAAND MET Q

2 JACKIE VAN LAREN ZIN MIJN MAAND MET Q

3 Fysiek is altijd psychisch. Koot en Bie, De Klisjeemannetjes

4

5 Dag 1: woensdag De sollicitatiecommissie is lekker bezig, zo te horen. Kunnen jullie je even beheersen tot ik zelf ook de kans heb gehad om te praten met degene die misschien mijn persoonlijke assistent gaat worden? Hij staat achter me, in de deuropening, en hij heeft de donkerste, gruizigste, sexyste, me-tot-in-het-diepst-van-mijn-ziel-rakendste stem die ik ooit heb gehoord, ondanks de sarcastische ondertoon. Ik zit aan mijn stoel geplakt en kan me niet omkeren, al zou ik willen. Wat voor man moet er in godsnaam bij zo n stem horen? Hoe hij eruitziet kan bijna alleen maar een teleurstelling zijn vergeleken bij hoe hij klinkt. O, hallo Q, je bent er! Caroline van Kasteren Beijlevelts houding verandert op slag. Ze steekt haar borsten een beetje vooruit, en haar onderlip ook. Ik geloof zowaar dat ze kronkelt in haar stoel. Hier, Q, ga zitten, ik moet net met Argentinië bellen, dus ontzettend fijn dat je er bent. Len van Zwachtelen plooit zijn karperlippen in een onderdanige glimlach en hijst zich uit zijn stoel. Hij kijkt op zijn horloge, haalt verontschuldigend zijn schouders op naar niemand in het bijzonder en glibbert de deur uit. Ik hou mijn adem in: als de manager International Production & Merchandise en de zakelijk directeur al zo reageren op de directeureigenaar van Q Productions, dan ligt het misschien niet helemaal aan mij. Ik weet namelijk echt niet meer hoe ik het heb. En dan heb ik hem alleen nog maar gehoord. Wat zal er gebeuren als ik hem zie? De eigenaar van De Stem loopt nu achter me langs, ik voel het

6 prikken in mijn nek maar beweeg mijn hoofd niet. Ik denk alleen maar: zeg iets, zeg in godsnaam nog iets. Zeg Wes, heb jij trouwens die ene strobe gezien, die grote met die stekker die ik zelf heb gesoldeerd? vraagt Taco Groot, het hoofd Equipment & Road Management. Hij kijkt verstrooid om zich heen; blijkbaar is hij de enige die niet van kleur verschiet als de baas binnenkomt. Ik zat net beneden in de kisten te graven toen Nierika-dinges hier binnenkwam. En tegen mij: Sorry, ik ben de andere helft van je naam vergeten Namasté, zegt De Stem. Elke letter zingt dwars door me heen. Nierika-Namasté. Niet een naam die je snel kunt vergeten, lijkt mij. En dan verschijnt hij in mijn blikveld. De tijd vertraagt. Taco praat verder over de strobe, Caroline kronkelt nog een beetje na, maar dat is allemaal niet meer dan decor voor de hoofdpersoon die zojuist de scène is binnengewandeld. Hij is lang, met brede schouders en stevige armen. Hij draagt een dunne, zachte gebreide trui met een v-hals in een diepe kleur nachtblauw, die zijn gespierdheid tegelijk verhult en accentueert. Dure trui, denk ik; een goedkope trui zit niet zo mooi. En: dat zijn eigen spieren, geen sportschoolspieren. Hij gaat tegenover me zitten terwijl hij Taco antwoord geeft. Ik hoor nauwelijks wat hij zegt; ik kijk door mijn wimpers naar zijn handen. Brede handen met stevige vingers; zeesterren van handen. Niet van die lange gevoelige metroseksuele poëtenvingers, maar vingers van handen die gewend zijn uit mouwen gestoken te worden. Voorzichtig bestudeer ik zijn gezicht. Zijn ogen. Zeegroen glitterend, tot spleetjes geknepen onder rechte wenkbrauwen, afstandelijk, koel, in tegenspraak met de sensuele curve van zijn mond. Rossig bruin warrig haar; lang genoeg om over zijn voorhoofd te vallen maar niet zo lang dat het in een staart kan. Krachtige kin, maar ook weer niet hoekig. En midden in dat gezicht een stevige neus. Niet te groot, mooi recht, een neus met attitude. Ik vraag me af of hij nou knap is, of eigenlijk helemaal niet. Er valt over te twisten. Ik weet alleen maar dat ik nog nooit zo n verpletterend aantrekkelijke man heb gezien.

7 Mijn adem wordt een beetje gejaagd. Ik weet niet of ik nog iets kan uitbrengen; ik hoop maar dat Q Wes? nog een tijdje met Taco over apparatuur blijft praten en dat ik nog even de tijd heb om mezelf bij elkaar te rapen. Ik vind het al eng genoeg om te solliciteren. En ik realiseer me dat ik eigenlijk vrijwel niets van deze man weet. Hij is dj, dat weet ik dan weer wel, en volgens mij is hij wereldberoemd. Quist, Armin van Buuren, Tiësto, dat zijn de namen die zelfs ik, verstokt Simon & Garfunkel-luisteraar en totale no-no op het gebied van recentere popmuziek, wel voorbij heb horen komen. Dj Quist. Ik had geen idee hoe hij eruit zou zien; ik had hem wel even kunnen googelen van tevoren. Woont hij in Amsterdam? Heeft hij een gezin, of misschien wel een vriend? Of allebei? Is hij niet belachelijk rijk? Ik herinner me ineens dat dj Quist een keer voor een goed doel een heel weekend zijn privévliegtuig beschikbaar heeft gesteld; het was zelfs op het achtuurjournaal. Even een snelle interne realitycheck: de afgelopen zesentwintig jaar van mijn leven zijn vergleden zonder dat ik iemand kende die ook maar in de verste verte iets als een eigen vliegtuig bezat een auto, wat zeg ik, een bakfiets was al een heel wapenfeit en nu zit ik hier plotseling met een levensechte vliegtuigeigenaar aan tafel. Ik slik maar eens. Zeg, je gaat me toch niet vertellen dat iedereen je ook echt de hele tijd Nie-ri-ka-Na-mas-té noemt? zegt De Stem. O jee, Q praat tegen me. Het zindert zo bij mij naar binnen dat ik bijna niet eens hoor wat hij zegt. Mijn tong plakt tegen mijn gehemelte en slechts met een olympische inspanning slaag ik erin hem los te trekken, hopend dat ik niks heb gescheurd en er niet een stroom bloed mee naar buiten gutst als ik mijn mond opendoe om te antwoorden. Riek, kraakt er iets. O, dat is mijn stem. Ik probeer het nog een keer. De meeste mensen noemen me Riek. Riek?! zegt Q en hij leunt vol ongeloof naar voren. O jee, hij komt dichterbij. Taco begint te lachen. Wat een geweldige ouderwetse naam! Riek!

8 Als je je haar zwart verft kan je zo in de Jordaan gaan staan zingen! Amsterdam huiuilt, waar het eens heeft gelachen jammert hij met doorleefde tragiek. En wat zeggen de andere mensen? vraagt Q, zijn stem nu zacht en laag. Ehm Ik begrijp hem niet. Ik begrijp bijna niks meer als deze man zo naar me kijkt. Vlinders in mijn buik is een understatement, het is meer een vlucht enthousiaste pteranodons die daarbinnen tekeergaat. Als de meeste mensen je Riek noemen, dan zijn er ook mensen die je iets anders noemen. Wat zeggen zij dan? Q, dat is toch nauwelijks van belang voor deze sollicitatie? Het is vast een aardig meisje en als ze die rare blazer uittrekt ziet ze er best representatief uit, maar ze heeft duidelijk bij lange na niet genoeg ervaring om je personal assistant te worden. Ze is echt veel te licht voor de functie. Caroline praat met voelbaar genoegen over mijn hoofd heen. Help, wat is er mis met mijn jasje? denk ik paniekerig. Toen ik het vanochtend aantrok wist ik zeker dat het het beste kledingstuk was dat ik in de aanbieding had voor de gelegenheid; ik had het uitgebreid getest op mijn vader. En toen ik eenmaal op het perron stond, veel te vroeg natuurlijk, had ik geen moment gedacht dat het jasje zelf een probleem zou kunnen opleveren ik had me hooguit druk gemaakt over of het niet naar wierook of wiet zou ruiken. Alles bij ons thuis ruikt namelijk naar wierook of wiet. Het grote, vervallen strandhuis bij Groet waar ik woon, met mijn ouders en nog wat van die vage types, is net Villa Kakelbont; het is nou niet een omgeving waar je snel een net colbertje zou dragen. Ik dácht tenminste dat het een net colbertje was, en mijn vader dacht ook dat het een net colbertje was. Hij verafschuwt die dingen; ik gokte er dus op dat hij wel een expert zou zijn. Het is weer eens wat anders dan een strandtent of de supermarkt, had hij vanuit zijn pluizige begroeiing van grijs haar opgemerkt tijdens de colbertjestest. Mijn vader doet niet aan scheren of knippen en ik weet eigenlijk niet echt meer hoe zijn gezicht eruitziet. Maar moet je nou echt al drie dagen van tevoren je hele verzameling bloesjes

9 uitproberen onder dat jasje? Zodra je dat ding aantrekt zie je er voor mij uit als een vreselijke kantoortijger. Als ik niet zoveel van je zou houden, dan zou ik niks met je te maken willen hebben. Mijn ouders zijn dan wel een stel harige tie-dye-vrije-liefde-allesmoet-kunnen-retrohippies, ze zijn in elk geval niet bang om hun gevoelens te uiten. Sterker nog, toen mijn moeder mij uitgebreid ging uitleggen waarom ze het nodig had om met zo veel mogelijk mannen seks te hebben, namelijk voor haar fysieke en emotionele ontwikkeling, wilde ik niets liever dan dat ze ophield met het uiten van haar gevoelens. Ik was twaalf en verlangde nogal naar een moeder die een kopje thee voor me zette als ik uit school kwam. In plaats daarvan trof ik haar liggend op de grond in de gang aan, verwoed neukend met een wildvreemde kerel. Tja, wat doe je, als prepuber met theebehoefte? Je stapt dan maar over je moeders fysieke en emotionele ontwikkeling in progress heen, zodat je tenminste de keuken in kan om zelf die kop thee te zetten. Ik wil zo graag van die wierook-met-wietgeur en die hippietoestanden af; ik wil zo graag een normaal iemand zijn. Een kind met nette, burgerlijke ouders gaat blowen, neemt dreadlocks, gaat naar onbeschrijflijke muziek luisteren en als het even kan in een kraakpand wonen. Ik ben opgegroeid in een kraakpand, tussen de nederwietwolken, de ongewassen sliertkapsels en de protestherrie. Doe mij dus maar een gezonde dosis burgerlijkheid, een fles shampoo en een plaat van Simon & Garfunkel. Ach ja. Het voordeel is dan wel weer dat ik dankzij mijn bijzondere jeugd bijna nergens van opkijk. Ik had het helemaal voorbereid natuurlijk, controlfreakerig als ik ben: trein naar Amsterdam Centraal, rechtsaf langs het Muziekgebouw en de Passenger Terminal, kwartiertje lopen en hop, daar stond ik voor een nieuwbouwpand met in strakke letters Q Productions boven een nette entree, zonder enig spoor van een bel. Hoefde ook niet: de deur zoefde vanzelf open zodra ik dichterbij kwam. De hal was glad en glanzend: zwart marmer op de vloer, muren van

10 getint glas, een paar palmbomen in potten op wieltjes. Ze stonden er niet voor de mooi maar waren duidelijk opzij gerold om ruimte te maken voor een heel eiland aan flightcases met het bedrijfslogo erop. Ik vond mezelf een hele held dat ik wist dat die zwarte kisten met hoekstukken en wielen en ingewikkeld uitziende sluitingen flightcases heten, maar mijn zenuwen werden er niet minder van. Er was een soort balie in een hoek. Er lagen bedrukte zeilen overheen en er stond een rek met lampen tegenaan. Geen mens te zien. Ik zal wel paniekerig om me heen gekeken hebben, maar gelukkig dook er een onverwachte redder op. Hallo? Zoek je iets? Een man van, gok ik, begin dertig kwam tevoorschijn van achter de flightcases. Hij had een kaalgeschoren hoofd met een spinnenweb erop getatoeëerd, een heel groot gat in zijn oorlel met daardoorheen een stukje buis, een zilveren staafje in zijn wenkbrauw en alleen maar zwarte kleren aan, maar uit al die woestheid keken een paar vriendelijke bruine ogen me aan. Hoi, zei ik een beetje bibberig, ik ben Nierika-Namasté de Wit. Ik wachtte even om te zien hoe hij op het contrast tussen mijn best bizarre voornaam en mijn über-hollandse achternaam zou reageren. Zelf denk ik overigens dat ik nog met de schrik ben vrijgekomen: in het kraakpand waar ik opgroeide liep ook een meisje met de welluidende maar onuitspreekbare naam Psilocybe rond. Hij vertrok geen spier. Of althans, hij vertrok precies genoeg spieren om zijn wenkbrauw, ijzerwaar en al, vragend op te hijsen. Ik kom solliciteren. Op de functie van pa? Ah, zei hij, verhelderd. Dat komt mooi uit. Je bent precies op tijd, kom mee naar boven, dan maak ik een kop koffie voor je. Ik ben Taco, by the way, ik ben van de spullen. We namen de lift naar de zesde. De deur gleed open. Mijn hartslag zette nog een tandje bij van de zenuwen en ik volgde Taco-van-despullen door een open ruimte vol bureaus maar met slechts één bewoner, die nieuwsgierig opkeek, groette en toen gauw weer aan de slag ging met zijn hypersnel uitziende wafeldunne laptop.

11 Her en der verspreid lagen allerlei dingen: zilveren zitzakken, bakken vol polsdikke kabels, een soort zilveren troon, rekken met ingewikkeld uitziende panelen met veel knopjes en gaten om pluggen in te steken. Van de lift door de kantoortuin liep ik achter Taco aan naar een soort keuken. Blijkbaar ging het hier allemaal gebeuren, want Taco wuifde me naar een stoeltje en ging vervolgens aan de slag met het enorme, duur uitziende retro designkoffiezetapparaat. Ristretto, espresso, latte macchiato, cappuccino? We bezuinigen hier niet op de cafeïne, hoor. Ik vind gewoon zwart met een beetje suiker eigenlijk het lekkerst, mompelde ik en ik ging voorzichtig zitten. Taco grijnsde goedmoedig en drukte op een paar knoppen van het koffieapparaat, dat direct begon te borrelen en stomen. Even kijken of iedereen er al is, zei hij en hij schoot energiek de keuken uit. Ik keek naar mijn handen en probeerde mijn gierende zenuwen onder controle te houden. Ademhalingsoefeningen, reiki, yoga; bij mij thuis is rielekst worden en blijven ongeveer prio nummer één, dus ik heb een heel arsenaal aan technieken voorhanden. Maar er zit blijkbaar niet direct iets bij wat helpt bij het Kalmeren van de Zenuwen voor een Belangrijke Sollicitatie, want ik was nog niet veel rustiger toen Taco terugkwam met in zijn kielzog een oerlelijke man en een onwaarschijnlijk mooie vrouw. Hij zette een kop zwarte koffie voor mijn neus en stelde ze aan me voor. Len van Zwachtelen, zakelijk directeur, Caroline van Kasteren Beijlevelt, International Production en Merchandise. Hij wees op zijn eigen borstkas. Taco Groot, hoofd Spullen. Head Equipment en Road Management, zei Caroline geërgerd. Wanneer ga je het nou eens serieus nemen, Taco? Haar stem was laag en sexy, net als haar decolleté. Ik kreeg meteen, boven op de gierende zenuwen, een ongemakkelijk gevoel van deze Caroline; ze bekeek me met een gezicht alsof er een onsmakelijk insect spartelde in de koffie die Taco voor haar neerzette. Er zat niks in de koffie, behalve koffie. Dus ik was waarschijnlijk het insect. Niet goed voor het zelfvertrouwen, deze gedachte.

12 Caroline keek op een formulier dat ze had meegenomen en nam, voor zover ze die niet al had, de leiding van het gesprek. De sollicitatie was blijkbaar officieel begonnen. Dus, Nierika-Namasté. Ik moet zeggen dat je een ongebruikelijke naam hebt. Evenveel lettergrepen als Willem-Alexander, zei ik, nog steeds bloednerveus maar niet van plan me de kaas van het brood te laten eten. Wel beduidend minder chic. Maar daar gaat het nu even niet om. Je hebt gesolliciteerd op onze vacature voor, eh, personal assistant. Ze zei het met alweer zo n ingetogen vies gezicht. Ik zie hier dat je alle benodigde kwalificaties lijkt te hebben: marketing, eventmanagement, international business and trade toe maar personeels- en facilitymanagement Alleen ontbreekt het je aan relevante werkervaring. Sterker nog: het ontbreekt je aan werkervaring, punt. Je hebt twee jaar geleden je diploma gehaald? Ik knikte en voelde me als in die reclame voor het leger waarin het hokje ongeschikt wordt dichtgekrast. Wat heb je dan in de tussentijd gedaan? Nou, ik heb bij de strandtent in Groet, waar ik woon, de administratie opgezet en het inkoopbeleid aangescherpt. En bij de super in Groet heb ik de versafdeling anders ingericht en ik heb Ja, dank je. Ik weet genoeg. Dit gaat een kort gesprek worden en dat komt mooi uit, want ik heb nog meer te doen. Len, heb jij nog iets? Ze keek met haar ijsblauwe ogen naar de zakelijk directeur, die tot nu toe alleen had geobserveerd. Hij schraapte zijn keel en liet zijn blik langzaam over me heen gaan, van mijn haar via mijn borsten naar mijn handen die op tafel rustten. Ik voelde zijn oogbollen bijna over mijn huid glibberen. Ze is wel, eh, representatief, zei hij tegen Caroline, alsof ik er niet bij zat. Hij lijkt op een karper, dacht ik, een onbeleefde, dikke kantoorkarper, en hoewel zijn vettige grijns me tegenstond, moest ik toch op mijn wang bijten om niet te lachen.

13 Misschien moeten we haar even een, eh, typetest laten doen, mompelde hij met zijn vissige lippen. Honderdvijftig aanslagen per minuut, staat hier, zei Caroline, wijzend op mijn sollicitatiebrief. Dat klopt toch, neem ik aan? Ja, eh, dat klopt, natuurlijk klopt dat. Ik wil best een test doen, hoor, als jullie dat graag willen, het maakt mij niet uit, je mag me blinddoeken, haha, ik heb het diploma gehaald, eh Ik hoorde mezelf ratelen als een kip zonder kop, maar toen veranderde er iets essentieels in de atmosfeer. Het was alsof er iemand een raam open had gezet, of misschien juist dicht had gedaan. Ik hield abrupt mijn mond. Q was binnengekomen. Terwijl ik nog zit bij te komen van de verpletterende indruk die Q op me heeft gemaakt, gaat Caroline enthousiast verder met het opsommen van redenen waarom ik niet geschikt ben voor de baan. Ik ben dan wel best representatief (afgezien van mijn jasje), maar ik heb een onmogelijke naam, zeker voor internationale communicatie. Ik heb geen rijbewijs en hoewel ik blijkbaar iets van marketing moet hebben opgepikt tijdens mijn opleiding, heb ik nergens in mijn sollicitatie iets vermeld over social media. En dat terwijl social media de belangrijkste manier is om in contact te komen met de doelgroep van de Q Productions-events. Ik ben nog nooit eerder iemands pa geweest, en al helemaal niet van iemand die zo high profile is als Q. En Q was zelf helemaal niet zo geporteerd van een pa, dus dan wil hij toch zeker niet een groentje dat hij alles moet uitleggen? Want het is wel duidelijk dat ik niets van de scene afweet. Ik ontmoet maar zelden iemand die geporteerd zegt. Bij mij thuis zeggen ze dat het niet rielekst is, of dat de vibe niet goed is. En wat zou het betekenen dat Q eigenlijk geen pa wil? Waarom hebben ze me dan uitgenodigd? Ik kijk tersluiks naar Q. Ik wens zo hard als ik kan dat hij nog iets zegt, zowel om Carolines negative vibe, waar ik eigenlijk niet zo van geporteerd ben, te laten ophouden als gewoon om het hypnotiserende

14 geluid van zijn stem nog een keer te horen. Zijn gezichtsuitdrukking lijkt iets duisterder te worden. Ik hou mijn adem in. Ik heb nog steeds geen antwoord. Caroline valt stil en ik kijk hem waarschijnlijk aan met een gezicht zo intelligent als een amoebe. Jezus. Wat zeggen de mensen die je geen Riek noemen tegen je? Ongeduldig, arrogant; aardig is anders. Hij is blijkbaar gewend om op zijn wenken bediend te worden. En ik vind het geloof ik nog sexy ook. Heel sexy zelfs; nog even en ik moet dweilen, zo sexy vind ik het. O jee, o jee. Eh, ehm, o, dat bedoel je. Ehm nou, mijn vader noemt me, eh, Manestraal, mompel ik blozend, maar dat bedoelt hij als koosnaampje. Manestraal! Q slaat plotseling met een hand op tafel en ik spring van schrik op in mijn stoel. Maar zijn ogen glanzen ineens geamuseerd, alsof hij een binnenpretje heeft. Nu komen we ergens. Manestraal, daar kan ik mee werken. Moonbeam, alsof het zo had moeten zijn. Die strandtent, ik neem aan dat daar ook wel eens een feest wordt georganiseerd en dat je dus wel degelijk ervaring hebt met events. Die supermarkt is mooi voor de f&b-kant van het verhaal. En je kunt met social media overweg, want je zit op LinkedIn en Facebook en Twitter. Ik heb je gevriend. Caroline kijkt sexy-verbijsterd. Ik heb dat nog nooit iemand zien doen. Ik wist niet eens dat je in huis was vanochtend, Q, zegt ze met haar zwoele stem, jij vertelt ook niks. Ik heb vanaf vanochtend een uur of vijf in de studio gezeten, ik heb toch nog een jetlag. Waar anders dacht je dat ik was; dat nummer moet toch af voor vrijdag? Hij antwoordt haar met merkbaar ongeduld, wat ik stiekem leuk vind. Moet ze maar niet zo poseren. Tegen mij gaat hij verder: Daarom was ik ook aan de late kant voor je sollicitatie. Mijn laptop was aan het rekenen. Ik wilde daarop wachten, even luisteren wat ik had. Wat weet je van wat we doen? Hop, van de hak op de tak. Maar zijn stem wordt weer zachter. 6

15 Vriendelijker. O jee, dat is nog veel onweerstaanbaarder dan al die geprikkeldheid en arrogantie. Ik heb op de website gekeken; jullie organiseren dansfeesten in allerlei landen en jij bent dj. Ik krijg het er met redelijk vaste stem uit. Dance, corrigeert hij me fluweelzacht. Niet dans. Mijn hart maakt een harde bonk als ik in zijn ogen kijk. Versmelten is het woord dat in me opkomt en ik voel een ongecontroleerde piek van pure lust door me heen knetteren. Weet hij dat hij dit effect op vrouwen heeft als hij zijn stem precies zo laat klinken, als hij zo voorover leunt en zo dwars door je heen kijkt met die peilloze ogen als de zee op een zonnige lentemorgen? Ik ken de zee, ik woon ernaast. Het is geen bombastische metafoor; zijn ogen zijn echt zo. Ik moet me beheersen om mijn eigen ogen niet dicht te laten zakken en weg te dromen in een lange, verslindende kus met deze man; mijn binnenste wordt week en strak tegelijk terwijl hij praat en ik hang nog net niet hijgend aan zijn lippen. Ons belangrijkste exportproduct is dus Moonbeam, miss Manestraal; Moonbeam is een open air trance-event bij vollemaan, met zilver als themakleur en dresscode. Daar draaien we nu voor het grootste deel op, als bedrijf. Aha, denkt de laatste kronkel van mijn hersens die nog min of meer normaal functioneert: dat verklaart al die zilveren attributen. En aha, daar hebben we zijn binnenpretje. Ik ben net terug van een mini-moonbeam in Dubai, bij zo n olieprins die de hele boel in de tuin van zijn paleis wilde hebben. Het was nogal op korte termijn, vandaar dat er nu wat spullen rondslingeren hier; we hebben de jet volgestouwd en zijn maar gewoon gegaan. Hij harkt een hand door zijn haar en ik zie dat hij er wel een beetje moe uitziet. Ik wou dat ik door zijn haar kon harken. Wat is dat nu weer voor een rare gedachte ineens? Ik ken die man helemaal niet en ik zit hier een beetje te, nou ja, te soppen ongeveer, door hoe zijn stem klinkt. En hoe hij zijn hand door zijn haar haalt. Gelukkig heeft hij volgens mij niet echt in de gaten hoe ik van hem in

16 de war raak, want hij praat gewoon verder met die lekkere gruizige stem van hem. Over iets meer dan drie weken hebben we weer een officiële Moonbeam in Nederland, in Het Twiske deze keer, en we zijn bezig met een locatie in Argentinië voor over zo n tweeënhalve maand, vandaar dat Len even is gaan bellen. Verder hebben we nog een platenlabel waarbij ik mijn eigen muziek uitbreng en waarbij we ook internationaal aanstormend talent een kans geven, maar dat brengt bij lange na niet zoveel op als Moonbeam. Nou, Q, niet overdrijven, jouw tracks verkopen geweldig, vooral de downloads, en je webradioshow loopt ook fantastisch. Caroline doet haar uiterste best om zijn aandacht weer op haar gericht te krijgen, maar hij blijft tot mijn schrik strak naar mij kijken terwijl hij haar lijzig antwoordt: Ja, dat wéét ik, maar qua bijdrage aan het bedrijfsbelang weegt Moonbeam zwaarder dan QLabel, en al helemaal dan QTranceMission. Dat is eigenlijk meer marketing dan iets anders. Ik zit in mijn stoeltje, gevangen als een konijn in het licht van een koplamp in een donkere nacht. Mijn hart bonkt alsof ik heb gerend. Wat gebeurt er allemaal? Moonbeam heeft ook een merchandiselijn: kleding, tassen, hoedjes, dat soort dingen. Dat doen we samen met Aziz Light, een jonge upcoming modeontwerper en stylist, en dancefanaat. Ken je hem? Ik schud mijn hoofd. Ik ben niet zo n modeontwerpersexpert, met mijn tweedehands jasje. Het lijkt Q niet te deren, want hij gaat gelukkig meteen verder. Ik adem zo geluidloos mogelijk door mijn neus. Van binnen stormt het; ik kan de tsunami al bijna voelen. Het spul wordt in de markt gezet door verschillende high-end warenhuizen: De Bijenkorf, Harrods, dat soort werk. Dat is voornamelijk Carolines ding. We zitten verder op dit moment midden in de ontwikkeling van verschillende nieuwe concepten voor internationaal uitrolbare dance-events, we doen af en toe privé- en bedrijfsfeesten voor klanten met genoeg geld de gig in Dubai dus bijvoorbeeld en verder ben ik in gesprek met John de Mol over een soort So You Think You

17 Can DJ-achtig format, maar ik weet nu nog niet zeker of we daar wel uit komen Voel je je wel goed? Hij reikt over de tafel en raakt met zijn vingertoppen heel licht de rug van mijn hand aan. Het is bijna niets, maar het is genoeg. Het minieme contact van huid op huid ontketent de dreigende tsunami en ik voel de bevrijding na al die opgebouwde spanning door me heen rimpelen. Ik bijt op mijn lip om niet te zuchten en merk dat mijn wangen nog harder beginnen te gloeien. En ik kan alleen maar denken: zou hij het weten? Zou hij weten dat ik zojuist ongeveer het beste orgasme van mijn leven heb gehad, alleen maar door naar hem te lúísteren? En pinnnnng, mijn innerlijke controlfreak komt online om me te vertellen dat ik werkelijk onmogelijk voor deze man kan werken. Ik zie mezelf al klaarkomend de ene vergadering na de andere door stuiteren. Eh, ja, het gaat wel, hoor, mompel ik onhandig, volgens mij was de koffie een beetje sterk Q grinnikt. De zon gaat op, op dat gezicht van hem. Taskmaster, heb je de koffiemachine weer op de kill-stand gezet? Taco haalt zijn schouders op. Ze leek me wel een pittige tante. Die lust wel een stevige bak, dacht ik nog. Sorry, Manestraal, wil je wat water? Graag, breng ik krakend uit, blij dat mijn smoes wordt geaccepteerd, hoewel de manier waarop Q naar me blijft kijken nou niet echt geruststellend te noemen is. Wat denk je ervan? zegt Taco over zijn schouder, terwijl hij in een ijskastje graaft. Hij komt boven met een flesje Bru, Belgisch mineraalwater dat heerlijk smaakt en gelukkig niet zo heel hard bruist. Ik neem gauw een grote slok. Wil je bij ons werken of zeg je, nah, laat maar? Serieus? Mijn stem klinkt gelukkig weer redelijk normaal. Taco kijkt me verwachtingsvol aan. Moet ik dat nu zelf zeggen? Eh, nou Mijn hersens razen. Ik dacht dat dit de baan van mijn leven zou kunnen zijn, ik dacht dat ik voor het

18 eerst van mijn leven eens echt mazzel had toen ik volkomen onverwacht werd uitgenodigd ik reageerde nog op de valreep op de advertentie en alle bezwaren die Caroline tegen mij opwierp had ik natuurlijk zelf ook allang bedacht, maar toch, no guts, no glory. En nou zit ik hier en moet ik er zelf iets over zeggen. Terwijl Q zo indringend naar me kijkt. Ik slik. Het lijkt me een geweldige kans en een heel bijzonder bedrijf, maar ik weet niet of ik Kun je morgen beginnen? valt Q me haastig in de rede. Caroline had net haar mond opengedaan om iets te gaan zeggen het zou me niet verbazen als ze iets ongeporteerds in de planning had maar ze doet hem gelukkig meteen weer dicht. Ze lijkt stomverbaasd en kijkt even naar Taco. Die haalt zijn schouders op en gaat weer aan tafel zitten. Eh, nou, eh, ja, op zich wel O jee, wat voel ik me klunzig als Q zo naar me kijkt. De prehistorische vogels zijn alweer begonnen aan een nieuwe vlucht in mijn buik. Mooi, dat is dan geregeld. Dertig dagen proeftijd. Q somt in hoog tempo een aantal arbeidsvoorwaarden op: een laptop, een telefoon, een onkostenvergoeding, een salaris waarvan ik bijna uit mijn stoel val. Er staan ook dingen tegenover die ik zal moeten doen: flexibel omgaan met mijn werktijden en ook in het weekend of s nachts willen werken, het niet erg vinden om te reizen, soms zelfs op stel en sprong, me in zilveren kleren hullen (hierbij meen ik een hint van een glimlach te zien), en morgenochtend om acht uur beginnen. Dan doet Caroline wel even een rondje met je. Hij pauzeert even. O, en dan nog iets. Die verplichting van dertig dagen, die geldt dus ook voor jou. Ik kijk hem niet-begrijpend aan. En verdrink meteen weer in die ogen. Hij blaast zijn adem hoorbaar door zijn neus uit. Ik ben niet de makkelijkste, zegt hij. Ik ben heel vaak een humeurige eikel en ik stel hoge eisen aan de mensen met wie ik samenwerk. Ik wilde dus eigenlijk helemaal geen assistent, want ik weet gewoon dat niemand het met me

19 uithoudt. Maar ik word helemaal gek van mijn eigen leven op het moment en Taco en Caroline hebben net zo lang op me ingepraat tot ik dit wilde proberen. Hij vindt het niet leuk om dit te vertellen, dat zie ik zo. Onder al die bazigheid en stekeligheid is hij eigenlijk een beetje kwetsbaar, denk ik, en ik smelt des te harder. Als ik de moeite neem om te proberen met een assistent samen te werken, gaat hij verder, dan verwacht ik hetzelfde van mijn assistent. Ik leg me vast voor dertig dagen en ik verlang hetzelfde van jou. Na die dertig dagen kijken we of het werkt. Dus hoe moeilijk ik het je ook maak en ik ga het je heel moeilijk maken je blijft een maand lang gewoon naar je werk komen. Op de een of andere manier heb ik het gevoel dat dit om meer dan werk gaat. Ik zie aan de verbaasde gezichten van Caroline en Taco dat dit voor hen ook nieuw is. Dat heb je niet als eis neergelegd bij het gesprek vorige week met Paul Roberts, zegt Caroline. Dat hij dertig dagen zou moeten blijven. Die Paul was echt een goeie, ik ben verbaasd dat je hem niet hebt genomen. Bij de andere gesprekken kwam dit ook niet aan bod. Nu zeg ik het wel. Ik heb het net besloten. Q legt zijn handen op tafel en het is duidelijk dat hij niet van plan is het verder te bespreken of uit te leggen. Morgen acht uur, zegt hij tegen mij. Langzaam dringt tot mijn verdwaasde brein door wat hij zegt. Ik ben dus aangenomen? Maar dan realiseer ik me wat het betekent als ik hier om acht uur moet zijn. Acht uur? Echt waar? Wat, zegt hij, al half opgestaan uit zijn stoel. Te vroeg voor je? De stekeligheid en de arrogantie zijn weer helemaal terug. Ik reken razendsnel uit: fietsen naar de bushalte in Schoorl, overstappen op de trein in Alkmaar Nee, nee, het gaat wel, ik moet dan alleen om zes uur s morgens weg van huis. Dus uiterlijk half zes opstaan. Moet kunnen, zeg ik zo luchtig als ik kan. Hij is de keuken al uit, alleen zijn hand krult zich nog om de deurpost.

20 Hij veert eraan terug als aan een elastiekje en zijn hoofd en schouders komen weer in beeld. Bonk, doet mijn hart weer. Ik stuur een auto om je op te halen. Kwart over zeven. Dan is hij echt weg. Mijn dertig dagen bij Q Productions zijn begonnen.