Vermist in Turkije. Het ware misdaadverhaal van de betrokken auteur: Frans Otten

Transcriptie

1 Vermist in Turkije Het ware misdaadverhaal van de betrokken auteur: Frans Otten

2 Met dank aan de medewerking van de mede-slachtoffers

3 Proloog Op een avond in januari 2010 kreeg ik een telefoontje van mijn vrouw Tessa, met de mededeling dat ik naar het programma vermist moest kijken, zij was aangesproken met de mededeling, hoe erg zij het vond wat er met Nathalie gebeurd was. Haar kind was ontvoerd. Ik was me van niets bewust, en had zeker naar eer en geweten gehandeld als ik daar van op de hoogte was geweest. Ik ging onmiddellijk op internet om de uitzending terug te zien, ik zat volkomen sprakeloos te kijken met rollende tranen, waarom wist ik hier niets van. Dus onmiddellijk mijn ex Petra te Vaarwerk gebeld met de woorden, 'wat is hier aan de hand.' Het koste me geen enkele moeite haar te bellen na 35 jaar, had daar geen behoefte aan, met een reden die later in het verhaal aan de orde zal komen. Haar onmiddellijke reactie was; gelukkig dat je belt, ik dacht dat het er nooit meer van zou komen. Ik ben ook helemaal in de war en kwaad, omdat het hele verhaal gelogen is. Ik was namelijk gedurende deze zogenaamde ontvoeringperiode van Jessy bij hun en de kinderen in Turkije. Na haar beloofd te hebben mijn volledige medewerking te zullen verlenen om ze terug te halen, eindigde ik het gesprek. Waarbij zij voor 95% aan het woord was. Het leek me verstandiger, dat ik de conversatie verder per af zou handelen. Zodat ik meer kans zou krijgen om mijn gevoelens te uiten. Later bevestigde ze nogmaals schriftelijk, dat als ze had geweten wat hun plannen waren, zij het beslist afgeraden zou hebben. Na mijn gevoel van machteloosheid te hebben overwonnen ging ik over tot actie, en belde Tros vermist. Geen antwoord dan maar ingesproken. Er moest voorkomen worden dat na deze uitzending van vrijdag het niet nog eens op maandag via BVN in de hele wereld werd uitgezonden. 3

4 Of het nou bewust of onbewust gebeurde, op maandagmiddag werd ik gebeld door Loes Leeman. Wat volgens Jaap Jongbloed de beste eindredacteur is in Hilversum. Zij deelde mij mede dat ze de betreffende uitzending niet kon stoppen, nadat ik haar verzekerd had dat het hele verhaal gelogen was, en dat mijn ex dat bevestigd had. Ik wilde de verdere conversatie op papier hebben en ging daarom over naar . Zij verzekerde mij dat ze mijn ex gebeld had, en die bevestigde vervolgens dat het allemaal waar was, en zij verschrikkelijk in de rats had gezeten. Wat is hier aan de hand, ik was in het verleden aan al heel wat leugens gewend van haar. We zijn tenslotte niet voor niets gescheiden, dit kan toch niet waar zijn. We gaan een uitvoerig onderzoek verrichten betreffende het heden en verleden. Loes deelde ook nog eens mee, dat zij persoonlijk aanwezig was bij de opnamen in Turkije. Maar sprak zichzelf tegen door te verklaren dat zij nooit het honk verliet, en dat zij het programma vermist is. Ze vond, dat als zij haar ploeg uitzond dat ze er dan ook persoonlijk bij aanwezig was. Afgezien van het feit dat er niets van haar persoonlijkheid terug te vinden is op internet, moet ze waarschijnlijk iets te verbergen hebben, of ze is erg op haar privacy gesteld. Wat Jaap betreft wel natuurlijk, hij omschrijft zichzelf in een interview, Ik ben enorm perfectionistisch en ontzettend ambitieus. Met een opleiding rechten aan het VU Amsterdam, en een onderscheiding in 2008 als Ridder in de orde van Oranje-Nassau, deelt hij dan ook mee dat hij Loes blind vertrouwd. Wat hem rust en ruimte brengt. Later zal echter blijken bij een uitgebreide toelichting dat zij beiden bewust of onbewust hebben meegewerkt aan oplichting en het misbruiken van kinderen. Zij hadden beter moeten weten maar vroegen om problemen, zoals bijvoorbeeld de volgende door een ander omschreven werkwijze van Tros vermist op een forum: Het programma staat bekend om het betere knip en plakwerk en gepresenteerd met een vet sensatiesausje, met de nadruk op goedkope emoties in plaats van hoor en wederhoor. 4

5 Jaap had de bekende Nederlandse crimineel ET (Eddie Tichelaar) al in 1994 behandeld in zijn programma Dead Line met aanwezigheid van enige van zijn slachtoffers. Jaap Jongbloed, was schijnbaar even vergeten dat het een crimineel betrof, die vele delicten op zijn strafblad heeft staan. Waaronder: Oplichting, diefstal, brandstichting en zware mishandeling. Volgens zijn eigen schriftelijke verklaring, maakt het hem helemaal niets uit, hoe hij aan zijn financiële middelen komt. En zelfs in staat bleek om Jaap Jongbloed voor zijn oplichtingspraktijken te gebruiken. Jaap schitterde wel weer in het nieuwe programma fatale fouten, niet beseffende dat hij zelf fatale fouten maakt. Volgens het rapport van de Raad voor de Kinderbescherming, is het gedrag van Tichelaar ten opzichte van Jessy twijfelachtig en verontrustend te noemen. Nathalie laat zich door hem leiden en beïnvloeden, zonder de prioriteit bij haar dochter te leggen. Als auteur zal ik nu omschrijven, wie ik Frans Otten ben, en hoe het allemaal is gekomen tot deze fatale uitzending van Vermist, en verdere samenhangende criminele activiteiten, waarbij ik persoonlijk als slachtoffer betrokken was. Nathalie-Frans-Frank 5

6 1 Als kind groeide ik op in een situatie, waarbij mijn ouders het stadium van ruzie maken al hadden ingeruild voor voortdurend zwijgen. Met soms een zichtbaar briefje op de tafel met de woorden, ik krijg nog zoveel geld van je, of alles alleen maar om geld gaat. Schijnbaar wel. Mijn Vader die van het rustige type was, en bij Philips als gewone arbeider werkte in een stofvrije afdeling, zat opgezadeld met een vrouw (mijn moeder) die de vishandel van haar vader overnam. Dat wil zeggen de schulden, omdat hij meer op zoop dan hij verdiende. Zo ging dat in die tijd, en met 13 kinderen op de koop toe. Wij waren met 3 kinderen allemaal jongens, en ik was de jongste. Mijn moeder reed met een motorbakfiets rond, en ging de dorpen af om haar vaste klanten te bedienen die er met een bel op gewezen werden dat zij er was. Wij woonden in een klein huisje in Helmond zonder douche, dat was er in die tijd niet. Dus met z n allen de wasteil in met gebruik van hetzelfde water natuurlijk. Later toen ik zo rond de 15 was, mochten we een keer per week naar het badhuis. Daar kon je in de wachtkamer zitten tot je aan de beurt was, om voor 10 cent een douche te nemen voor 5 minuten. De luxe van een badkuip voor 25 cent was niet voor ons weggelegd. Buiten ons drieën, waren er ook nog 3 miskramen en een broer die verdronken was, even niet opgelet en hij was zoek. Men zocht de hele omgeving af, maar ze vonden hem zeer dichtbij in de wasteil. Ik heb dat niet meegekregen omdat ik nog niet geboren was, maar het moet begrijpelijk verschrikkelijk voor mijn ouders zijn geweest. Zeker omdat ze verdacht werd dat ze het zelf had gedaan, en als zodanig werd verhoord. Mijn moeder, had echter de gewoonte om het niet zo nou te nemen met de huwelijkse trouw, en mijn vader voordurend afschilderde als een man die alleen maar om zichzelf gaf. Wat later wel anders bleek te zijn. 6

7 Als kind moest ik ervaren aan de hand van mijn moeder, dat mijn vader ons volgde tijdens een treinreis naar Eindhoven, naar later bleek met een goede reden. Zij had een afspraak met haar lover en ik was daarbij aanwezig. Ik wist niet wat het betekende, maar mijn instinkt, vertelde mij dat hier iets niet in orde was. Er kwamen wel meer mannen op visite als mijn vader er niet was. Kortom een situatie waar niemand jaloers op zal zijn, maar goed het was niet anders. Als kind ging ik ook geheel alleen de bossen in, met een zelfgemaakt voertuig dat bestond uit het onderstel van een oude kinderwagen met daarop een sinaasappelkist, waarin ik dan mijn tent, een oude deken, en kookspullen had zitten. Ik had daar een geheime hut gebouwd, en zat dan de dieren te bewonderen. Schijnbaar had ik daar meer liefde van dan de mensen om mij heen. Ook water trok mij enorm aan, en zat al zeer jong op een boomstam in de sloot met mijn goede kleren aan, wat natuurlijk niet in goede aarde viel bij mijn moeder. Die boomstam, groeide later uit van bouwdozen met boten en vliegtuigen, tot het echte varen en vliegen als kapitein en piloot. Ik spijbelde ook wel eens om te gaan vissen, en vertrok dan op tijd van huis om zogenaamd naar school te gaan, maar ging natuurlijk vissen. Totdat mijn moeder mij een keer zag zitten langs het kanaal, terwijl ze met haar bakfiets onderweg was. Mijn hengel werd afgenomen en door midden gebroken. Ik kan het me niet meer herinneren, maar mijn moeder vertelde me op latere leeftijd dat ik zo aan het krijsen was, dat ze bang was dat ik er in bleef, en had toen maar snel een nieuwe hengel gekocht. Wat onderwijs betreft ging ik naar een christelijke broeder school, de Cannisius school genaamd in Helmond. Waar ik drie keer bleef zitten vanwege een onvoldoende voor catechismus zoals men dat noemde, een soort hersenspoeling wat ik toen al aanvoelde, de rest van de vakken was namelijk wel voldoende. 7

8 Ondertussen is mijn gevoel uitgekomen en weten wij allen wat daar gebeurde, dus ook ik mocht dit ondervinden. We hadden toiletten met halve deuren, en daar stond dan wel eens een broeder overheen te gluren. Als we ook maar een minuut te laat op school waren, moesten we in de hoek tegen de muur gaan staan bij de hoofdbroeder, totdat het koffiepauze voor hem was. We moesten dan mee met hem naar zijn kamer, en onze broek laten zakken. Hij deed dan zijn riem af en begon ons te slaan op de blote billetjes. Het enige belangrijke op de school bleek naar mijn gevoel bidden te zijn. Maar ik bleef het vreemd vinden die mannen in jurken, die vonden dat wij niet met kinderen van de aangrenzende openbare school mochten praten, omdat het naar hun mening heidenen waren. Doordat ik drie keer was blijven zitten, was ik ook drie jaar ouder dan de rest van de klas. Na het bidden van het wees gegroet Maria stelde ik eens de vraag, wat het betekende Jezus de vrucht van uw schoot. Ik moest naar voren komen en vervolgens op de gang staan. Dat was hun uitleg, je moest schijnbaar iets van buiten leren, maar mocht daar verder niet bij nadenken. Later toen ik zestien was en op de ambachtschool zat, moesten we voor drie dagen naar een klooster. Het was daar niets anders dan bidden, bidden en bidden en vervolgens biechten. Wat viel er te biechten als kind? Daarom ging je maar iets fantaseren wat je niet gedaan had. Ik zat in de avond op mijn kamer en daar kwam onverwachts een kloosterling binnen. Ik kreeg gelijk op mijn donder dat ik niet op mijn knieën zat te bidden. Heb je soms vragen vroeg hij, waarop ik antwoordde, dat ik me afvroeg wat zij deden als ze een erectie kregen. Kom vanavond maar naar mijn kamer, dan zal ik het je uitleggen kreeg ik te horen op een toon dat het als een verplichting overkwam. Ik melde me dan ook gehoorzaam, en trad zijn kamer binnen. Je wilde toch weten hoe wij met seksuele gevoelens omgaan zei hij met zijn gulp open. Ik wist me geen houding te geven en reageerde niet. 8

9 Hij wist natuurlijk niet tot hoe ver hij kon gaan met mij, maar zag waarschijnlijk wel dat ik al in mijn hoofd had, dat ik hem tegen zijn kloten aan zou schoppen als hij verder ging. Hij gooide het nu over een andere boeg, en haalde zijn lul uit zijn gulp. Kijk zei hij dat noemen we dan nood masturbatie, terwijl hij zich begon af te trekken. Ik heb niet gewacht totdat hij misschien, oh Jezus zou roepen terwijl hij klaarkwam en was voor die tijd al vertrokken. Ze hadden me ook al zover, dat ik niet kon slapen als ik geen oefening van berouw had gebeden als ik naar bed ging, en ik ging zelfs naar de vissersmis om vier uur in de nacht voordat ik ging vissen, in de hoop dat ik dan veel vis zou vangen. Totdat ik een man zag die een zak met vis had, en nooit naar de kerk ging, ik vroeg of ik de volgende keer met hem mee mocht om zijn geheim te ontrafelen. Het bleek zijn aas te zijn, hij deed er vanilapoeder en suiker onder, en dat was het. Nu was ik net zo succesvol als hij, en kwam er achter dat we gewoon bedonderd werden door die kloosterlingen. Nu we toch op de geloofskwestie zijn aangeland kan ik verzekeren, dat ik mede hierdoor mijn eigen richting ging bepalen. Als god bestaat, die volgens gelovigen almachtig is, waarom laat hij dan toe dat mensen elkaar doden vanwege hun geloofsovertuiging. Naar mijn mening is god een denkbeeldig iets om je bij goed te voelen, daar heb ik geen denkbeeldig iets voor nodig, omdat ik daar mijn vrouw voor heb. Ik wil hier niet verder over uitwijden, ga maar naar daar vind men een antwoord op veel vragen. Een meisje kwam een jaar geleden aan mijn hek en vroeg of ze voor mij mocht bidden, ik dacht een gehersenspoeld bidmeisje dus, en weer eens wat anders dan om geld vragen. Terwijl ik van plan was 'nee joh, dat hoeft niet' te zeggen, trad ik echter buiten mezelf en hoorde ik me 'ja' zeggen tegen het bidmeisje. Het kwam er zelfs een beetje enthousiast uit maar dat kwam waarschijnlijk vanwege haar verschijning,'toch geen heilige maagd zeker, die onbevlekt ontvangen wenst te worden, dacht ik. 9

10 Voor een gelovig iemand zou dit een godsbeleving zijn. Ik weet het gewoon aan mijn goede humeur. De zon scheen, en als er iemand voor je wil bidden..., tja er zijn ergere dingen op de wereld. Mensen die uit naam van hun geloof allerlei dingen voor anderen willen verbieden bij voorbeeld. Bidden betekent voor mij als ongelovige ziel, die na zijn dood oneindig in een niet bestaande hel zal branden, hetzelfde als 7 stenen op elkaar stapelen. Of een blik soep aaien met zelfgehaakte handschoenen. Verder had ik geen spijt om ja' tegen het bidden te zeggen, vooral omdat ik na de 'ja' als voorwaarde had gesteld dat ik wel gewoon door kon werken, en dat kon. Ze vroeg me of ze nog iets specifieks moest bidden. Ik kon zo snel niks bedenken en zei: 'Bid maar een eind weg.' Met een welgemeend succes met bidden!, sloot ik de conversatie af. Goed dit is dan mijn gedachtegang over het geloof, en verder rook ik niet en drink ik geen alcohol. Roken, daar was ik al snel achter dat ik het niet lekker vond. Maar ja, in die tijd was het nog niet bekend dat het ook nog eens schadelijk was, en je wilde een grote vent zijn. Dus roken, maar na twee maanden wist ik het zeker, ik heb die rommel niet nodig om stoer te zijn, in mijn ogen was het stoerder om het niet te doen. Van alcohol werd ik alleen maar misselijk voordat ik dronken was, ook dat wilde ik niet. Ik had de behoefte om zelf te bepalen wat ik lekker vond, en had daar de opinie van anderen niet voor nodig. Het was deze opinie, die de rest van mijn leven verder zou bepalen. Wat mijn verdere opleiding betreft was het niet zo moeilijk, omdat studeren aan een universiteit er niet in zat vanwege de financiële situatie, daarom werd het ambachtschool. Ik had gekozen om timmerman te worden, hier leerde je bijna alles op het gebied van bouwen, zoals timmeren, metselen, stukadoren, bouwkundig tekenen en schetsen. Ik wil niet opscheppen maar was wel een van de beste van de klas, wat me in het verdere leven goed van pas kwam. Dus ik kon wel degelijk leren, als ze het geloof er maar buiten hielden. 10

11 2 Op 17 jarige leeftijd verliet in de ambachtschool, en solliciteerde op de bouwwerf van een nieuw te bouwen ambachtschool, nu hetende de technische school in Helmond. Ik kon meteen beginnen voor 40 gulden per week, en studeerde verder op de avondschool. In die tijd had je leerling, gezel en meester in de ambachten. Hard werkende vond ik het prachtig, om met mijn handen bouwwerken te zien verrijzen waar ik later vol trots op toe kon zien. Op 18 jarige leeftijd in 1963 derde lichting kreeg ik een oproep, nadat ik gekeurd was voor de dienstplicht, ik had de voorkeur uitgesproken voor de marine, varen dat was mijn lust en leven. Ik kreeg echter een oproep om mij te melden bij de De mariniers' in Doorn. Het schijnt dat ze daar bouwvakkers wel konden gebruiken. En van varen kwam weinig terecht. Na mijn eerste militaire opleiding van 2 maanden, waarbij we constant uitgemaakt werden voor hondenkoppen en langzame zaadschieters. Schijnt goed voor je mentaliteit te zijn. Ik werd vervolgens naar Tilburg gestuurd. De marine had daar een rijopleiding voor vrachtwagen chauffeurs, daarvoor had ik al een motor en auto rijbewijs gehaald. Na deze afronding zou ik als chauffeur naar de Antillen gaan, maar omdat ik reserve stond om de jongens daar af te lossen, en er niemand van de 10 chauffeurs uit gevallen was, ging het feest niet door. Er werd niet gevraagd om vrijwilligers, ik ging graag maar men noemde het verplichte vrijwilligers, er waren jongens die helemaal niet wilde gaan.nu werd ik overgeplaatst naar een parate eenheid, met als specialisatie verkenning en inlichtingen afgekort V&I. Ik kreeg het gevoel dat ik nu een commando opleiding volgde, en van nu af aan was het iedere dag oefenen als commando s omdat de meesten dat ook waren, en lopen, veel lopen en hard met volle bepakking. Wij als dienstplichtige mariniers van lichting 1963/3 waren net zo fanatiek als de beroeps, wij konden echter niet kiezen uit opleidingen. Dat wil nog niet zeggen dat wij niet dezelfde prestaties konden leveren, en heb dat tijdens mijn dienstijd ook bewezen. 11

12 Het leek wel of er geen einde aan zou komen, en droom nu nog wel eens dat ze mij na mijn 24 maanden dienst niet lieten afzwaaien, zoals dat heet. Wij moesten immers gereed zijn om binnen de 12 uur inzetbaar te zijn, waar ook ter wereld. Qua Patet Orbis Intussen kwamen de jongens terug van Nieuw Gunea, Nederland had dat van de Amerikanen af moeten staan aan Sokarno. Dus daar waren ze ons voor aan het opleiden, later bleek ook nog eens dat ze ons ook aan het klaarstomen waren voor Vietnam. We kregen natuurlijk ook een opleiding over hoe om te gaan met moslims. Koffie mochten we niet afslaan, en moesten er niet van staan te kijken als er een van zijn vrouwen aangeboden werd om de nacht mee door te brengen. Ik was toen 19 jaar, wat moest ik hier mee. Wat zijn dit voor mensen die moslims vroeg ik me op die leeftijd af. Mijn zoon Frank zou later op zijn facebook vermelden, moslims go to Mekka, I go to Koh Kut. Dat is een eiland in Thailand tegen de grens van Cambodja. Ik kon hem geen ongelijk geven, en reisde hem een maand later achterna. 12

13 Ondanks dat ik in Doorn afgeknepen werd, was het aan de andere kant een opluchting voor me, ik stond nu in de volle wereld, weg van een situatie waar geen enkel kind naar uit ziet. Intussen was ik mijn moeder gevolgd en ging samenwonen met haar, en haar minnaar Theo. Ik had op de avond van mijn vertrek, een laken aan mijn koffertje geknoopt, met mijn schamelijke bezittingen, en door het slaapkamerraam van de bovenste verdieping laten zakken. Mijn Vader zat beneden, en ik kon het hem niet aandoen, dat hij me met mijn koffer zag vertrekken, met de wetenschap dat ik niet meer terugkeerde. Ik voelde me een lafaard, maar ik moest kiezen, tussen hen in blijven zitten in een gespannen situatie, of verlichting te gaan zoeken. Het doel van mijn moeder, had zij nu hiermee bereikt, waar ik later spijt van zou krijgen. Het liefdesnest was klein, en had maar 1 kraan die buiten aan de muur zat op kniehoogte. Het toilet was buiten in het tuintje, een houten hutje met een plank en een gat er in om op te gaan zitten, dat gat was afgedekt met een houten deksel. Als men de deksel er af haalde, moest je eerst wachten tot al de dikke strontvliegen er uit vlogen. En vervolgens kon men je behoefte doen. Natuurlijk waren niet alle vliegen verdwenen, en de resterende bromvliegen begonnen dan onmiddellijk over je kont te kruipen. Ik had geen keuze, opstaan was ook geen optie. Dan maar de kriebelingen er bij nemen. Een douche was er ook niet, en moest ik me wassen met een bakje water, als ik in bed ging liggen werd ik s morgens wakker met strepen stof over me heen. Het plafond bestond uit planken die zo gekrompen waren, dat zij het overvloedige stof met gemak doorlieten. Al deze voor-oorlogse situaties in ogenschouw genomen te hebben, had ik maar besloten om hier eens eerst te gaan verbouwen. Ik had een douche en toilet geïnstalleerd en een keuken geplaatst, en verdere in mijn ogen noodzakelijke verbeteringen aangebracht. 13

14 Theo werkte als calculator bij Philips, en vertrok als een heertje in de morgen naar zijn werk, niemand wist immers waar hij vandaan kwam. Al snel ging het niet goed met die twee, nu was het afgelopen met de heerlijke weekendjes in hotelletjes en alleen maar de lusten met elkaar delen. Nu waren ook de lasten te verdelen, en ontaarde het regelmatig in botsingen. Theo was eigenlijk een sul, en pikte alles om de vrede te bewaren. Nu zag ik, wat mijn vader te verduren had gehad. Op een morgen, Theo at altijd pap als ontbijt, weigerde hij zijn pap op te eten als protest tegen haar behandeling. Ik zat tegenover hem, en mijn moeder vroeg waarom hij zijn pap niet op at. Ik eet niet omdat ik kwaad ben op je gedrag antwoordde hij. Dat was niet zo verstandig, mijn moeder pakte het bord beet en smeet het recht in zijn gezicht. Daar zat hij dan in zijn nette pak, de pap druipend van zijn gezicht over zijn nette kleren verspreidend. Wat een vernedering, en hij droop letterlijk en figuurlijk af. Ik nam me direct voor dat mij het nooit zou overkomen, ik zou gelijk de pap teruggooien, ik kon dit niet anders verklaren dan machtswellust. 14

15 3 Tijdens mijn dienstplicht ontmoete ik een 15 jarig meisje, geen bidmeisje, na een verwaterde kortstondige relatie met een Duits vriendinnetje. De afstand was te groot vandaar de verwatering. Zij was echter wel de eerste waar ik seks mee had, ja dat wil zeggen er in, en er meteen weer uit, ik was ook meteen ontmaagd en vol met bloed, het aanhechtingsvel van mijn voorhuid was gescheurd. Geen prettige ervaring, maar de eerste keer, schijnt bij de meesten een flop te zijn. Dit 15 Jarige meisje was Petra te Vaarwerk. Ze sprak mij aan, in het zwembad de ijzeren man in Eindhoven en bood mij een sigaret aan. Ik had niet veel ervaring met vrouwen, ik had thuis nooit gezien hoe dat onder geliefden ging, want die waren er niet. Echter wist ik wel, dat als een vrouw iets dergelijks aanbied, dat ze in feite zichzelf aanbied. Ik trad weer buiten mezelf omdat ik niet rookte, en nam de sigaret aan. Met andere woorden, ik sta open voor je aanbod. Daarom ben ik niet zoals het sprookje van Adam en Eva met een appel verleid, maar met een gifstokje. Ik hield van haar, en dacht dat het zo hoorde. Tijdens onze verkeringstijd ging zij werken bij Phillips, en ik ging na mijn dienstijd terug de bouw op. Om daarna binnen een jaar als modelmaker/meubelmaker te gaan werken bij Philips voor 64 gulden per week. Ik kreeg echter problemen met het systeem bij Philips, ondanks dat de man aan de top ook Frans Otten heette. Wij moesten bijvoorbeeld onze tas opendoen bij het verlaten van de fabriek, om te kijken of we geen schroefje gestolen hadden. Intussen moesten wij voor de kaderleden wandkasten etc. maken, en voor de heren bij hun thuis privé instaleren, vervolgens werd er een werkorder uitgeschreven van 3 verpakkingskisten. Dit is niets voor mij dacht ik, daar ben ik te eerlijk voor. Ik besloot om ook de vishandel in te gaan net als mijn broers, ik kocht een oude volkswagen voor 200 gulden met een trekhaak en een aanhanger, en ook een bel van koper,'die nog in mijn bezit is en helemaal bol geslagen is. 15

16 Naar mijn mening was vis verkopen net zo iets als vissen, wat ik ook graag deed en er zelfs voor spijbelde. Je dient te weten waar de vis zit(de klanten dus) en dan kun je ze ook vangen. Mijn aas was echter kwaliteit, service en redelijk in prijs. Ik hoefde dan ook niet te adverteren dat deden onze klanten wel voor ons. Ik ging ook naar bouwwerken met warme gebakken vis, wat er in ging als koek. En als de Belgen die in de fabrieken van Philips werkte, met 20 bussen terug naar België gingen, dan hadden ze 20 minuten de tijd om bij mij vis te kopen, en dat was een gekkenhuis, nu stond ik weer bij de uitgang van Philips maar deze keer controleerde ze mijn tas niet, maar verkocht ik zoveel vis in 20 minuten dat de winst daarvan overeenkwam met 50% van mijn vorige maandsalaris. Petra diende haar ontslag in bij Philips en ging werken in mijn vishandel, waarvoor ik eerst mijn middenstandsdiploma en vakbekwaamheid vishandel moest halen alvorens mij in te kunnen laten schrijven als Otten s Vishandel in de Kamer van Koophandel te Eindhoven. In die jaren was het niet mogelijk om samen te wonen met je partner, dat was een schande, wat zouden de mensen er wel van zeggen. Daarom was de enige oplossing trouwen wat wij dan ook deden, Petra was 19 en ik 24, maar waar gingen we wonen? Geld om een huis te kopen was er niet, men kwam pas in aanmerking voor een huurhuis als de vrouw in verwachting was van het derde kind. Intussen moest men maar zien te overleven ergens op een kamertje. Ja, inderdaad in die tijd diende je schijnbaar als een konijn te fokken voor woongelegenheid en daar deed ik niet aan mee. Mijn moeder die intussen getrouwd was met haar lover Theo, en vanwaar ik mijn vishandel uitoefende en ook woonde, bood aan om bij haar in te trekken. Dat niet dacht ik, wat het ook kost wij willen onze vrijheid. Ook mijn schoonouders boden aan om bij hun in te trekken. Mijn schoonvader die in de ploegen bij de stookketels van Philips werkte, was een goede sul en rookte zich helemaal gaar, volgens mij moest hij er van binnen uitzien als een gerookte bokking. 16

17 Het enige wat hij moest van zijn vrouw, (buiten afwassen en stofzuigen)dat was: dat hij, als wij afscheid stonden te nemen in de gang waarbij Petra op de eerste trede van de trap ging staan, ( Lekker makkelijk toch') hij dan door zijn vrouw drie keer naar het toilet werd gestuurd die natuurlijk in de gang was. Dat belette ons echter niet om de natuur te volgen. De oplossing was dat we een stacaravan gingen kopen, en een staanplaats vonden bij een boer dicht bij het vliegveld van Eindhoven. Ik mocht van hem daar staan voor een x bedrag, naast de varkens en ratten. Het duurde echter niet lang voordat we door de politie werden gesommeerd om op te rotten. Intussen las ik in een weekblad dat er veel Hollanders naar Achel in België verhuisden, en ging daar dan ook een kijkje nemen. Ik kon een stuk grond kopen vlak naast een kerkhof, waar ik ook nog eens het water uit de grond op moest pompen voor eigen gebruik. Niet goed dacht ik en ging een plaats verderop'hamont' geheten. Bij een Notaris Paul Eyben' die in een prachtige grote villa woonde, waar ik me toen niet beseffende, in mijn latere leven nog eens grote feesten mee zou maken. Dit omdat een vriend van mij ook een Helmonder deze villa zou kopen. Ik zag daar een stuk grond wat aangeboden werd voor 4000 gulden en besloot het in overeenstemming met mijnnu ex-vrouw te kopen. De Stacaravan werd in 1970 versleept naar België, waar ik toestemming voor had gevraagd bij de gemeente Hamont. Hun antwoord was ge zijt niet in Holland zet maar neer. Vervolgens ging ik bouw tekeningen maken, wat niet moeilijk voor mij was gezien mijn opleiding. Nu ging alles van pas komen wat ik geleerd had, ik kreeg ook nog eens een bedrag van 4000 gulden subsidie van de staat, en zodoende had ik de grond nu voor niets. Aan de hand van de zelfgemaakte tekeningen en de goedkeuring, kreeg ik een hypotheek van guldens, 'alles in belgische franken natuurlijk. OK en nu bouwen, ik heb het hele huis in mijn eentje in de weekeinden gebouwd. 17

18 Het duurde dan ook twee jaar voor het af was. 'Omdat wij natuurlijk geld moesten verdienen door de week. Mijn schoonvader hielp wel eens mee om stenen aan te sjouwen. Het leien dak heb ik er op geslagen bij 10 graden onder nul. Beton mixen met de hand en een molen, en emmer voor emmer naar boven gesjouwd 220 m2, + het metselwerk. Ook de centrale verwarming en het loodgieterswerk daar draaide ik mijn hand niet voor om. Het woord dat kan ik niet' bestaat voor mij niet. Bij de mariniers geleerd. Eerst proberen en daarna weet men pas of men het niet kan. Ik hoef meestal maar een keer iets te zien en de volgende keer doe ik het meestal zelf. Wat dan ook in mijn verdere leven betekende, het bouwen van drie boten en 11 verkoopwagens in de vorm van aanhangers, en volledige chassis met cabine combinaties om rond te rijden, evenals voor de standplaatsen. De bakovens die gulden per stuk kosten, daarvan bouwde ik er zelf 4 voor 3000 gulden in totaal, en dit alles in mijn vrije tijd. Wij als de drie broers, deden er buiten onze eigen zaak ook nog kermissen bij, die we gezamenlijk deden, en de winst daarvan verdeelden. Na een tijdje bleek dat de verdeling van het werk niet correspondeerde met de verdeling van de winst, en besloten wij dat we die kermissen ieder voor zich zouden doen. Dat hield wel in dat ik soms helemaal niet in bed kwam en wij zeven dagen in de week bezig waren met de vis. Daarbuiten was ik een fervent duiker, en richtte als initiatiefnemer samen met enkele vrienden Euro Diving Internationaal op in Valkenswaard, waarvan ik buiten de mede-oprichter ook voorzitter en instructeur was, wat inhield dat ik ook nog eens een groot aantal duikers op heb geleid, geheel gratis. Sterker nog dit heeft mij veel geld gekost en mijn huwelijk. Wat vrouwen betreft daar was ik niet mee bezig, buiten mijn eigen vrouw dan natuurlijk. Zij had dan wel vrijwel direct na ons huwelijk buiten het potje gepiest, zoals dat heet. Toen ik haar vroeg waar haar suède jas was, kreeg ik zeer verwonderlijk het antwoord, die heb ik bij een jongen in Helmond laten liggen waar ik een verhouding mee heb! 18

19 Wat krijgen we nu, ik had niet het gevoel dat er iets mis was in ons huwelijk, ons seksleven was uitstekend aan haar krijsen te horen als zij en ik het hoogtepunt bereikte. Omdat Petra, buiten mij, weinig ervaring met mannen had gehad, volgens haar zeggen, zag ik dit als een vergelijking met mij, en heb haar deze misstap vergeven. Nu wilde zij kinderen, en omdat ik van haar hield heb ik haar kinderwens vervuld, na een overeengekomen uitstelling, omdat naar mijn mening ik eerst wel eens wilde zien of onze relatie stand hield. Ik wilde ten koste van alles voorkomen dat deze kinderen hetzelfde lot zouden ondergaan zoals ik als kind. Ik had geen gevoelens bij de gedachte aan kinderen, vanwege mijn verleden nam ik aan. Maar ik wist zeker dat deze gevoelens als een natuurlijk instinkt in zouden kicken, wat dan ook gebeurde. Nathalie is dan ook wat mij betreft uit liefde geboren. Onmiddellijk nadat zij buiten de baarmoeder was, en door mijn duikvriend Karel die arts was opgetild werd. En ondersteboven aan haar voetjes, plaste zij hem gelijktijdig met haar eerste ademhaling vol in zijn gezicht, wat een entree in deze wereld. Omdat Petra tijdens het persen ingeknipt diende te worden, moest zij gehecht worden. Ik kon het echter niet laten, om tegen Karel met een lach te zeggen, dat hij de eerste was die in mijn bijzijn mijn vrouw stond te naaien. Zo die dikke buik was weg, en nu verder met het gelukkige leven dacht ik, totdat we in Spanje op een camping stonden en Nathalie die nog maar net kon lopen, bij mij in de tent opgesloten werd door haar moeder, terwijl ik lag te slapen. Toen ik wakker werd zag ik dat ze al mijn pillen op had gegeten die in een tas zaten. Ze dreigde weg te zakken in het oneindige, en hield haar zoveel mogelijk wakker. Na het advies van een dokter om haar melk met veel zout te laten innemen, braakte zij gelukkig de pillen bijna in zijn geheel uit. En alsof dit nog niet genoeg was, vroeg Petra of ik het goed vond dat zij met enkele Duitse jongens, die op onze boot letten terwijl wij onderwater waren, mocht gaan dansen. 19

20 Ik stond er niet bij stil bij wat er hier aan de hand was, en zocht er dan ook niets achter, en antwoordde dat het voor mij goed was. Ik moest op Nathalie passen, terwijl haar moeder zich vervolgens liet naaien, wat ik later besefte toen zij regelmatig terwijl ik sliep de tent uit glipte, en in de ander tent ging boemsen. Zo heet seks in het Duits. Als ze dan terugkwam, en ik werd er wakker van, antwoordde ze steevast, ik moest even plassen.'daar had ze schijnbaar 2 uur voor nodig. Dit alles Kwam ik pas te weten toen onze gescheiden buurvrouw er mij op attent maakte, dat Petra haar aangeboden had om mee naar Duitsland te gaan, want daar had ze nog wat zitten om te neuken. Wat was ik voor een goedgelovige lul, houdt dit dan niet op? Wat is dit voor een vrouw, heeft zij niet genoeg aan een man die haar in alles voorzag en haar regelmatig bevredigde, is zij zonder dat ik het weet een nymfomane? Maar goed, het leven ging door zonder dat ik van alles op de hoogte was, en waren wij drie jaar later weer in blijde verwachting. Een jongen deze keer. Ik had graag dat ook hij Frans zou heten, maar dat mocht niet. Waarom niet? Ik nam dan maar genoegen met Frank, mede omdat het toch hetzelfde betekende, 'De vrije namelijk. Nu gingen er opeens geruchten rond in de duikclub. Van wie was Frank nu eigenlijk, van mij, of de Neut' zoals we Hans noemde. Hij heette eigenlijk Neutekens en omdat hij het niet zo nauw nam als gescheiden man, naaide hij alles wat voor zijn voeten kwam als hij de kans kreeg. Daarom ontglipte ook wel eens de bijnaam neukens, verder was er nog een andere kandidaat die Kok heette met zijn voornaam, maar die helaas op jonge leeftijd is overleden aan longkanker. De Neut vertelde me na onze scheiding dat hij seks had gehad met mijn vrouw terwijl ik voor de heren de duikflessen met de compressor stond te vullen aan het strand in Spanje. Ze had er om gevraagd volgens hem, wat ik achteraf direct geloof. 20