* * * DE ZIJLIJN * * * * * * De Spiegel * * * Uit duizenden. Tis groen tis wit GROEN ALS GRAS

Transcriptie

1 * * * DE ZIJLIJN * * * * * * De Spiegel * * * Uit duizenden Tis groen tis wit GROEN ALS GRAS

2 De column Groen als gras in Facet nr 3 van deze jaargang begon als volgt: Timon nadert het einde van SRC s voetbalschool. En daarmee zijn vader het einde van een rubriek. Voor ons clubblad zal dit een groot verlies zijn, het is naar onze mening de meest gelezen bladzijde uit de Facet. s eerste column komt uit Facet nr 3 van Bijna 30 jaar hebben we dus kunnen genieten de kijk van Kees op ons, op SRC, op de sport kortom alles wat hij met ons wilde delen. Meer dan 300 columns hebben we kunnen terugvinden in het archief. Het zijn er beslist meer geweest want hoewel het Facetarchief redelijk compleet is, missen we toch nog een behoorlijk aantal clubbladen uit het verre verleden Kees zijn bijdrage aan de Facet en aan SRC bestond niet alleen uit columns. In de perioden waarin er even geen columns verschenen maakte Kees zich altijd wel op een ander terrein nuttig voor SRC. In de bijlage zijn hiervan wat voorbeelden te vinden : - Verslagen van de wedstrijden van Junioren A (seizoen ) - Eén van de vele verslagen NKS sportkampen (eind jaren 70 begin jaren 80) - Een vlammend protest over het samengaan van de Facet met het parochieblad, de toneelvereniging, het vrouwengilde, de athletiekclub Advendo. - Een niet geheel duidelijke verwijzing naar de Debutant als onbekende rapporteur van mysterieuze gebeurtenissen bij SRC. (1978) Daarnaast deed Kees jarenlang regelmatig kantinediensten meestal samen met Johan Louter. Door de jaren heen is de Facet voor SRC een belangrijke bindende factor geweest voor onze leden. Tegenwoordig komt de facet eens per maand uit maar i n de jaren 70 was er een periode waarin de Facet wekelijks uit kwam. In de beginjaren werden de columns aangeleverd in geschreven vorm bij Reigershof 30, later werd dit Populierenlaan 18. Getikt werd de Facet op een ouderwetse typemachine. Later werd overgegaan op een electrische typemachine. Op een gegeven moment zag Wout Uiterwijk Winkel kans om een handige computer op de kop te tikken. (Een Tandy Radioshack DOS computer, overgenomen van de SZVV). Na in gebruikname van een Win95 computer werden er tussen Kees en de redactie floppy s uitgewisseld. Kees bezorgde de floppy met column op het redactieadres en de redactie bezorgde de leeggemaakte floppy weer op Valkkogerweg in Valkkoog. Eerst waren dit DD (Double density) floppies met een capaciteit van 720 kb, later ook HD (High density met een capaciteit van wel 1.44 mb).

3 We mogen het eigenlijk niet vragen, maar misschien borrelen er in Kees (misschien niet als vader, maar als SRC-er, oud SRC of oud voetballer) nog wel eens ideeën op die hij met ons wil delen. Mocht dat een keer zo zijn; we hebben daarvoor altijd ruimte beschikbaar Kees, veel dank voor een heel lange periode waarin jij een behoorlijk bijdrage leverde aan het SRC in het algemeen maar aan de Facet in het bijzonder

4 Overzicht columns Terug naar de sport Recreanten die winnen willen Homo ludens, homo ludens Voortaan op zondagmiddag weer een boek En morgen gezond weer op De overkant van de zomervakantie De eerste kampioenen zijn al bekend Over de atlas en de draaier Voetbal is opium voor het volk Ode aan het menselijk lichaam Als niet de scheidsrechter mij Racing Schagen, topper in de tweede klasse De competitie duurt 6½ boek Een gezond uiteinde Kiekeboe, maar dan anders Een schip van bijleg Op voetbal of op pianoles Bijzondere algemene ledenbijeenkomst SRC doet t... of niet natuurlijk Moedwil of misverstand? Gemiste kansen De schuld van de mens in de zomer Het lied van het einde * * * DE ZIJLIJN * * * * * * De Spiegel * * * Uit duizenden

5 Tis groen tis wit GROEN ALS GRAS Bijlagen: Verslagen van de wedstrijden van Junioren A (seizoen ) Eén van de vele verslagen NKS sportkampen (eind jaren 70 begin jaren 80) Een vlammend protest over het samengaan van de Facet met het parochieblad, de toneelvereniging, het vrouwengilde, de athletiekclub Advendo. Een niet geheel duidelijke verwijzing naar de Debutant als onbekende rapporteur van mysterieuze gebeurtenissen bij SRC. (1978)

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

29 10/1992

30 Een van zaak gewicht is ook de verantwoording. Wie bent U eigenlijk? Bent U wel lid van SRC? Zulke vragen. En dan ben ik nog maar drie jaar lid af. Drie jaar geleden schreef ik een vaste bijdrage voor de Facet. En nu moet ik me verantwoorden. Zoals de trainer de uitgave voor nieuwe ballen moet verantwoorden. Waarom nieuwe ballen? Waarom zulke dure? Er moeten andere doelen komen op het hoofdveld en de cornervlaggen op het B-veld zijn af. De oude ballen konden makkelijk nog een jaar mee. De begrotingspost voor materiaal is toch niet oneindig? De verantwoording dus. Na de actieve carrière hoeft men geen afscheid te nemen van de club. De eerste wordt bestuurder. De tweede begeleidt een pupillenteam. De derde wordt vaste supporter van het eerste elftal. De vierde wordt donateur. De vijfde tapt bier in de kantine. De zesde drinkt het op. De zevende trekt 's morgens vroeg de lijnen. Nummer acht ontvangt op Groenoord de scheidsrechters. Nummer negen meldt zich voor de schoonmaakploeg. De tiende organiseert een bingo-avond. En nummer zoveel schrijft een stukje voor het clubblad, want dat moet ook nog vol. Er zijn ook nog steeds mensen die na hun voetballoopbaan scheidsrechter worden. Gek, maar het is zo. Het lijkt me zoiets als doodgraver worden na mooie jaren als verloskundige. Je roept de ellende als het ware over je af. Lijden is lekker. Basic Instinct, maar dan omgekeerd. Een zwager van me voelde er ook wel voor. Niet voor scheidsrechter, maar voor doodgraver. Ik zei: doen! Ik vond het een logische stap in zijn carrière. Hij was op dat moment verpleegkundige op de longafdeling in het MCA en stuurde in die hoedanigheid regelmatig mensen-met-kanker door naar Petrus, zoals hij het zelf formuleerde. Gezien de goede connecties met boven, leek doodgraver hem wel wat. Op het gevaar af voor de Jan Buisman van de Facet te worden uitgemaakt, neem ik U allen mee naar de tijd, dat boven de steeg naast Volten een groene plank hing met daarop in witte letters: R.K.V.V. "S.R.C.". De tijd dat wij als pupillen op zaterdagmiddag op het terrein aan de Laagzijde stonden te trappelen van ongeduld, terwijl Carry Verduin de schapen van het veld joeg. Wijlen Carry Verduin, moet ik zeggen. Zijn naam roept bij mij veel op, maar bovenal die "glijm". De glimlach zoals die alleen in het geslacht der Verduinen te zien was en nog is. Wie die tijden heeft meegemaakt, dames en heren SRC-ers, die bezit een lidmaatschap dat over de administratie heenreikt. Die band met de club beperkt zich niet tot de uitslag van zondag en de training van dinsdag. Dat is een stuk geschiedenis van Schagen dat men deelt met SRC. De mens lag op zijn sterfbed. Magere Hein kwam langs en zei: Zeg kerel, heb jij nou wat gedaan in je leven? Nee, moest de mens ontgoocheld antwoorden, ik heb niets gedaan, maar kan het dan alsnog? Vooruit, sprak Hein, ik geef je nog een kans. De opdracht luidt: Word wild en doe mooie dingen. 11/1992

31 13/1992

32 Menig sportvereniging bestaat van de bierpomp. Nergens ontbreekt een barcommissie. Elk clubblad presenteert naast verslagen en programma's een kantinerooster. Een legioen vrijwilligers vult wekelijks de glazen en de patatbakken. Enne...wie houdt dat allemaal in de gaten? Nee, ik doel niet op de financiële zuiverheid van de medewerkers. Wat dacht U van de monteur die op zondag even een klus deed en direct doorging naar de kantine om de nassischijven in het vet te gooien? Drinkt U ook soms twee vingers bier en een handvol schuim? Of probeer eens een broodje kaas met een dot haar ertussen. Geen misverstanden. Ik heb het niet over de kantine van SRC. Daar treft niemand een uitgedroogde gevulde koek. En daar staan nooit de "poezen" op het vet. Nee, het gaat over die andere kantines in Nederland. Daar staat rustig twee weken hetzelfde spoelwater in de bak. Of er worden laxerende fricandellen verkocht of broodjes met groene ham. Het bier wil nog wel eens zurig smaken en is deze fles koffiemelk nog wel...ach, zonde om weg te gooien. De Keuringsdienst van Waren inspecteerde vorig jaar 8455 maal een kantine en deelde 1170 maal een waarschuwing uit, zo lees ik in het jaarverslag. Het kwam 18 keer tot een proces verbaal, omdat een vereniging de elementaire regels omtrent hygiëne niet in acht nam. Boeiende lectuur voor elke kantinecommissie, dat jaarverslag. Ook al om het brood met ingebakken spijkers dat men tegenkomt. En om de braadworst met maden die uit een vitrine werden geplukt. En meer van dat smeuigs. Warenklachten mogen somtijds voorkomen in kantines. Meestal zijn klachten natuurlijk het gevolg van het consumptiepatroon. Neem nou die tennisser uit Barsingerhorn die zich 's middags in de kantine tegoed deed aan een borrel en later nog naar een verjaardag moest. Hij ging met een onbestemd gevoel mee naar het feestje. Al tijdens de koffie met gebak voelde hij, dat hij iets kwijt moest. Hij keek benauwd de kring rond, tilde een bil op en liet de lucht ontsnappen. De lucht? Was het maar lucht. Er kwam wat mee de broek in en U beseft, dat we in de afdeling "Borrelpraat" zijn aangeland. Spoorslags ging de man richting toilet, waar hij de bevuilde onderbroek uittrok en voorzichtig het naakte lijf in de pantalon hees. Met een vieze prop in de hand nam onze feestganger weer plaats op zijn stoel. Ongemerkt liet hij de broek onder de stoel verdwijnen in de handtas van zijn vrouw. Opgelucht kwam hij de avond door en thuisgekomen raadde hij zijn vrouw aan, om vooral die broek even uit haar handtas te halen. Zijn vrouw reageerde verbaasd:"broek? Welke broek? Waar heb je het over? Ik had helemaal geen tas mee!". Klassiek tenslotte mag wel de klacht genoemd die zoveler lippen ontsteeg na het gebruik van een weinig teveel. Had ik het maar nooit gedaan! Haar tijd ver vooruit waarschuwde mijn onvolprezen schoonmoeder haar kinderen op zaterdagavond, voordat zij de deur uitgingen. "Jongens, jullie weten het. Vijf minuten vreugde en negen maanden armoed". 14/1992

33 De ABN en de AMRO werden één. Heineken zette haar dochter Buckler op de wereld. Volvo en DAF werden partners. Er is een ING-bank. De LTS en de Skavel gingen op in een scholengemeenschap. Lycurgus en Advendo smolten samen tot een nieuwe club. Fusies, overnames, samenwerkingsovereenkomsten zijn aan de orde van de dag. Klein is niet meer fijn. Dat was vroeger. In de vloed van de tijd gaat het kleintje als eerste kopje onder. In vrijwel alle dorpen is "de handbal" het kleintje. Binnen bijna elke sportvereniging is de handbalafdeling het zorgenkind. Dus wil elk bestuur groter groeien. Men kijkt naar het wassende water. Hoe snel is de vloed! Wat moeten we doen? De zondag was rustdag, SRC-dag, familiedag. Voor vader en moeder altijd een drukke dag. Eerst de kerk. Dan kijken bij de meiden. SRC-Tonegido bijvoorbeeld. Uitslag Ria Kager scoort 6 goals. Pa en moe tevreden naar huis om soep te eten. Dan naar het voetbalveld. SRC-Hollandia T bijvoorbeeld. Er spelen schoonzoons in de groenwitte brigade. SRC wint met nipte cijfers: 2-1. Ab Ploeger scoort de winnende goal. Berend Schop fungeert als aangever. Pa en moe trots naar huis. Goede zondag, alles gewonnen. Vooral de vroegere grote teamsporten met veel leden uit sociaal lagere klassen hebben in verhouding tot andere sporten aan populariteit ingeboet: voetbal, gymnastiek, zwemmen en handbal. Handbal was in 1963 nog de negende meest beoefende sport van Nederland. Sporten die destijds over het algemeen beoefenaars uit sociaal hogere kringen trokken zijn dat imago kwijtgeraakt en doen het anno nu goed of beter: hockey, skiën, squash en tennis. Over ledenwerving hoeft "de handbal" dus niet te prakkizeren. Een fusie tussen SRC en Schagen dreigt. Dreigt? Vanwaar dit woordgebruik? Natuurlijk zijn de argumenten wel bekend. Het proces loopt immers al een jaar. Het is beter zo...uit bestuurlijk oogpunt, uit financieel oogpunt, uit prestatief oogpunt. Maar ik zit nog ergens mee. Uit deel 3a van leesmethode 'Ik lees, dus ik ben`. Een methode die nog geschreven moet worden. -Oom Kees loopt op straat. -Wie komt daar aan? -Het is Inge. -Dag Inge. -Dag oom Kees. -Wat heb jij daar? -Dat is mijn tas?

34 -Zozo. -Oom Kees trekt aan zijn pijp. -Ik ga handballen. -Op Groenoord zeker? vraagt oom Kees. -Neehoor. Bij de Spartahal. -Hm. Oom Kees bromt. -Bij de Spartahal? Zit jij dan op "Schagen" tegenwoordig? -Inge lacht. -Nee. Ik zit op Super Swing. -Pardon? -Op Super Swing. -Uche, uche. Oom Kees hoest. -En dat is handbal? -Ja, onze nieuwe club. -O juist. Nou, ik ga maar weer eens. -Dag Inge. -Dag oom Kees. 15/1992

35 Algemeen voorzitter Hans Wessel opende de jaarvergadering vorige week maandag in de SRC-kantine met een alarmbel. Hij luidde de noodklok over sportvereniging SRC. In zijn openingswoord maakte hij duidelijk waarom. Het trieste was alleen, dat er niemand was, om naar hem te luisteren. Helemaal niemand? Nee, niemand. Nou ja...bij elkaar was er twintig man. Ik herhaal man. Er waren geen vrouwen. Ook een onderwerp op zichzelf, maar niet alles kan tegelijk. Van de twintig zaten er vijf achter de bestuurstafel. Vader Schop en vader Russer moeten tot het meubilair gerekend worden. De overige aanwezigen waren leden die sinds jaar en dag een functie bekleden in één van de afdelingen. Verder dus niemand van de leden aanwezig, om de boodschap van de voorzitter op te vangen. Wat een gewicht torstte na afloop van de vergadering uw reporter. In feite tilde hij op zijn schouders de taak, om de slechte tijding via de Facet te verspreiden onder de groenwitte aanhang. Neemt U het mij vooral niet kwalijk. Het is mijn schuld niet. In de antieke wereld kwam de boodschapper na een lange, barre tocht van het slagveld ten lange leste aan in het paleis en berichtte de koning, dat de oorlog verloren was. En de koning beval:"hak die man zijn kop eraf!". Kop eraf. Dat brengt me bij het bericht over die drie criminelen. Heeft U toevallig nog drie ontsnapte gevangenen zien passeren onlangs? Ze zaten in de extra beveiligde gevangenis De Grittenborg bij Hardenberg. Tijdens het fitnessen zetten ze de sportinstructeur een selfmade scherp voorwerp op de keel en gijzelden enkele bewakers. Zo kwamen ze de poort uit en gingen buiten spelen. Dat bericht deed me denken aan de verhalen die de huidige SRC-trainer weleens vertelde. Wij zaalvoetbalden destijds samen in de hoofdklasse met The Red Lions/BP. Een goed team trouwens. Derde in de eindrangschikking van dat jaar. Een team ook, waar meerdere knappe trainers uit zijn opgestaan. Naast Siem van Ham ook Han Weel en Gerard Stad. Maar dit allemaal terzijde. Heer Ham werkte in de Schutterswei te Alkmaar als sportinstructeur en maakte de nodige listige dingen mee. In elk geval kon hij het zich geen tel veroorloven, om de lieverds zijn rug toe te draaien. Wat ik zeggen wou, Simon, ook A-selecties van voetbalclubs zijn tegenwoordig geboefte. (Neem nou Helder). Dus altijd aankijken blijven die hap. Niemand achterlangs laten lopen. Maar waar had ik het over? Waar was ik? Ik zat in de SRC-kantine op de algemene jaarvergadering. De voorzitter opende de vergadering met een noodkreet. Hij deed dat met verve, ik kan niet anders zeggen. Zo heb ik in het verleden nog eens een sterke openingsspeech aangehoord van ex-voorzitter Siem de Lange (Er is veel goeds in Schagen). Geen twintig, maar honderdvijftig leden aanwezig toen. Reden: fikse verhoging van de contributie. Als het om geld gaat, dan komen de mensen wel. Maar wat hield nou die alarmkreet van Hans Wessel in? 16/1992

36 De kantine dicht. Geen Facet meer. Met zulke draconische maatregelen dreigde voorzitter Hans Wessel op de algemene jaarvergadering. Sportvereniging SRC kraakt in zijn voegen, omdat één van de pijlers onder de club dreigt weg te vallen: het vrijwilligerskader. De voorzitter vertelde op de vergadering van de cirkel die rond is. Er staat één ploeg enthousiastelingen klaar en er ligt werk voor wel twee ploegen. Op de enthousiaste ploeg wordt een dringend beroep gedaan. Zouden jullie alstublieft...? Oké, dat doet de ploeg voor 'n keertje. De ploeg doet zelfs een tweede extra dienst. Maar als er opnieuw gevraagd wordt, dan haken er een paar af. Voor hen is de maat vol. Met als gevolg, dat de achterblijvers met nog meer werk worden opgezadeld. De afloop is voorspelbaar. "Voor mij is SRC net zoiets als Albert Heyn of de Vomar of Siem Stam. In de winkel koop ik melk en honing; de winkelier zorgt voor voorraad. Bij de sportclub koop ik sport, bijvoorbeeld veldvoetbal. Ik koop 22 competitiewedstrijden en 30 weken training. Het bestuur zorgt ervoor, dat ik aan de bak kan". In een uitgave van Sportservice Noord-Holland wordt verslag gedaan van een onderzoek naar kaderproblematiek bij sportverenigingen in Amsterdam. Zoals zo vaak het geval is bevestigt het onderzoek de bangste vermoedens. Het gaat slecht met het verenigingsgevoel, de clubbinding. Het verantwoordelijkheidsgevoel dat leden ten opzichte van hun vereniging hebben, is tanende. De vrijwilliger, de bekende kurk waarop menige vereniging al tientallen jaren drijft, dreigt een sprookjesfiguur te worden. Sportservice doet de suggestie, om ervaring & deskundigheid van zittend kader te combineren met jeugdig élan. Jeugdleden in commissies en werkgroepen vragen. Geef ze duidelijke, afgeronde taken. Geef ze de gelegenheid, om binnen de club "stage" te lopen en laat ze als het ware in het kaderwerk "rollen". Aldus Sportservice. Verzinnen gaat doorgaans wel lekker vanachter het bureau. Gedeelde smart is halve smart. Volleybalclub Polisport luidt in een rondschrijven aan de leden ook al de noodklok. "Het voortbestaan van de vereniging staat op het spel. Een vereniging zonder dagelijks bestuur verliest zijn bestaansrecht. Als in de huidige situatie niets verandert dan ziet het er naar uit, dat de afdeling volleybal van Polisport aan het eind van het seizoen wordt opgeheven". De aarzeling bij leden om in een officiële functie te stappen is begrijpelijk. Men hoort niet anders dan rampverhalen over overbelasting & stress. Maar is het zo'n malheur, om eens per jaar een klusje voor de club op te knappen? Nog één keer terug naar de jaarvergadering. De voorzitter zei, dat elk elftal eenmaal per jaar de beurt krijgt, om de Facet te voegen en te nieten. Het komt voor, dat complete elftallen op hun avond verstek laten gaan. Laten wij nu de lamp uitdoen en allemaal zachtjes huilen gaan. 17/1992

37 Even over de zaalvoetbal. Het is natuurlijk het verhaal van opa, maar...het is niet meer wat het geweest is. Het aantal actieve beoefenaren is dras - tisch teruggelopen. Publiek komt er niet meer. En Scagha. Nou ja, Scagha exit. Mijn team mocht onlangs op een vrijdag aantreden in Harenkarspel. Na ons speelde de locale FC. Een hoofdklassewedstrijd. Drie man op de tribune. En in de kantine alleen de natte koppen van ons en van de tegenstanders. Gastheer Purk klagen. Dat het zaalvoetbal helemaal ingezakt was. Of wij wilden of niet. We hieven het glas, we deden een plas en beaamden, dat niets meer zoals vroeger was. Purk: "Vroeger jongens, met Pandora, De Klok, De Ruif. Als we een derby hadden, dan zat er 200 man op de tribune. En na afloop vanzelf volle bak in de kantine". Tja. Mister Kaagvogels, Jan Groet, klaagde laatst ook al zijn nood. Jan zat vooral in over de verandering qua mentaliteit. "Als wij eens op de paal schoten of net voorlangs, dan draaiden we ons om en waren als speren terug op de eigen helft. Moet je tegenwoordig om komen. Ik zit als coach op de bank. En als er wat misgaat, dan staan ze maar te 'shitten` en te 'kutten`. Alleen maar, omdat ze op de lat of tegen de keeper aangeschoten hebben. En helemaal achterover hangen. Handen voor het gezicht. Of ze zakken op hun knieën. Dan denk ik: Man, sloof je niet zo uit en verdedig een keer mee!" Was vroeger alles beter? Het adagium is vanzelf niet tot in het oneindige vol te houden. Als alles vroeger beter was, dan zou de mensheid alles, om te beginnen het zaalvoetbal, wel zo gelaten hebben. Dat is vrij lang gebeurd. Toch wel een jaar of twintig, op een enkele spelregelwijziging na (inworp, schietlijn). Maar de attractiewaarde liep om de een of andere reden toch terug. Termen als achteruitvoetballen en computerpatronen werden niet voor niets gemeengoed. Zaalvoetballen werd heenschuiven en terugschuiven. Het publiek bleef thuis. Het aantal teams in de competitie zakte terug. Een ongewenste ontwikkeling. De bobo's bij de KNVB zullen gedacht hebben: er moet iets gebeuren. Op zichzelf geen gekke gedachte. De bobo's worden zelfs betaald voor zulke gedachten. Hoe zou het zaalvoetbal weer leuk worden? Tom Poes kreeg in moeilijke situaties van Heer Bommel de opdracht een list te verzinnen. En de KNVB verzon een aantal nieuwe spelregels. De clubs kregen ze als dictaat opgelegd. Da's de democratie bij de KNVB. En nu zitten we bijvoorbeeld met de 5 meterregel. Vrije schop op de cirkel. Verdedigers 5 meter naar achteren tot op de doellijn. De doelman ervoor. En de aanvallende partij prijsschieten. Verdedigers bang, dat hun kop eraf gaat of -nog erger- dat zij nooit, maar dan ook nooit kinderbijslag zullen ontvangen. Nee. Ik denk, dat de KNVB met andere ideeën moet komen, als men Ben Verkaar nog eens van de ring in de arena wil zien springen. Misschien eens aan de zaalvoetballers zelf vragen wat zij ervan vinden? De nieuwjaarsreceptie is op zondag 3 januari 1993!!! 18/1992

38 Te lezen in de vorige Facet. Verslag van de E 4-pupillen. "We speelden uit tegen Hollandia T. Johan moest afzwemmen en Milo was jammer genoeg ziek (...)". Johan moest afzwemmen en Milo was ziek. Dank U wel, alstublieft. Kinderen hebben vandaagdedag niet alleen de gym en de hand- of voetbal. Ze zitten ook op zwemles. En op ballet. Op muziek. Er wordt extra gerepeteerd voor het Kersttoneelstuk op school. Er is tennis. Ze worden om uur uit school vandaan opgehaald voor het verjaarspartijtje van Machteld en 's avonds om uur thuisgebracht. Er is mini-volleybal. Sint Nicolaas heeft bij de ene oma kadootjes gebracht, een dag later bij de oppasmoeder, ook nog bij de andere oma. Er is Sinterklaasfeest bij SRC en op 5 december vanzelf thuis. Er is voetbaltraining. Eh...kinderen hebben geen tijd meer om te spelen, denk ik. Ze trekken misschien de agenda's, om te kijken of er nog ergens een gaatje is. Maar als er gevoetbald moet worden, dan is er een probleem. Johan moest afzwemmen en Milo was jammer genoeg ziek. Wij moesten vroeger niet afzwemmen. En we waren nooit ziek. Dat wil zeggen. Geld voor zwemles was er niet. En wie op maandag ziek was, die was dinsdagavond om uur beter. Want dinsdagavond was de pupillentraining van (Ome) Arie Rottier. Hadden kinderen het vroeger ook druk? Ja. Met spelen. En met voetballen. Mijn generatie is grootgegroeid op het plein van 'de Aloysius`. De partijtjes op het schoolplein. Het ene doel tussen twee pilaren. Het andere werd gevormd door een rooster (jas erop) en een vuilnisbak. Binnenkant pilaar scoorde het lekkerst. Vóór de ene pilaar stond bovendien een gemetselde put die tot voordeel strekte. Heel grote binnenkant paal was dat. Eindeloos konden ze duren, de zomeravondpartijtjes op het schoolplein. Danny Jimmink stond op woensdagavond vaak met de deur van de gymzaal in de hand op ons te wachten. "Jongens, komen jullie nog?" want we zaten ook op Advendo, de toenmalige katholieke gymvereniging. Maar eerst moest het partijtje af. Tot de tien. Met de gymbroek omgekeerd op het hoofd. Het schoolpleinvoetbal duurde de pupillentijd, het duurde de ads pirantentijd, het strekte zich uit tot in de juniorentijd. Na het avondeten was het -roets!- naar 'de Aloysius`, twee jongens "poten", ploegen kiezen en daar ging het weer. Na afloop togen de deelnemers die Ploeger heetten, Beemster of Stam of Koomen, Berkvens, Huyberts of Pater, Verduin, Hoosemans of Bruin, Dol, Kortenaar, Redecker naar Tante Annie Deutekom op de Gedempte Gracht (Dumpstore-Vogelpoel). Tante Annie werd wel "Antje Tet" genoemd. Ze verkocht van die dieprode Friesche Koe-waterijsjes. Soms drongen we met 10 man tegelijk de overvolle snoepwinkel binnen. Als we eenpestbui hadden, dan gingen we één voor één naar binnen. Dan liep tante Annie een keer of vier, vijf voor een kwartje van achteren naar voren. De volgende kon dan een Friesche Koe voor zi jn hersens krijgen. Maar gelukkig was er ook nog Bakker-Schonk aan de overkant. 19/1992

39 HET GEWICHT DER DINGEN De zorg voor het lichaam. Wie kw am daarover onlangs aan het w oord? Marco Heddes, als fysiotherapeut van AZ 2 goed voor een interview plus foto in het Schager Weekblad. Door de dames ter redactie w erd hij "een snoepie" genoemd. Nou dames, ik heb hem w el anders meegemaakt. Een echte boef w as het, zow el op de sportkampen van SRC als in de zesde klas van de Willibrordschool. Op school zat hij op de achterste bank. Een lange Heddes vanzelf. Er gebeurde van alles in die groep van dik dertig kinderen. Hoogtepunt w as mijn verjaardag. Op die dag kw am Heddes met een fles bier aan. Gevolg van een reputatie kennelijk. Nog vóór het speelkw artier moest en zou die pot bier open. Zo geschiedde. Onder luid gejoel nam ik een slok. Toen ik me even omdraaide naar het bord klonk een veel luider gejoel. Ik keek over mijn schouder. Wat denkt U? Staat Heddes daar met de fles bier aan zijn mond. Grote slokken verdw enen in dat keel-gat. Tw aalf jaar! Naast de fysiotherapeut-in-de- dop zat trouwens destijds Jack Hoogervorst. Ook al zo'n banjer. Tegenw oordig speler van SRC-zaterdag en buurman van me op Valkkoog. En over Valkkoog gesproken. Laatst kreeg ik na een vergadering een lift van Ellen van Gaalen, Schagens w ethouder van w elzijn. Ze bood aan me naar "Het Aerdenhout van de Noordkop" te brengen? Ik w ist niet w at ik hoorde. Doe maar Valkkoog, antw oordde ik. En ze zei, dat ze dat ook bedoelde. Overigens w as de rit zo kort, dat ik de w ethouder geen mening kon ontfutselen over een fusie tussen SRC en Schagen. Jammer, w ant ik had w eleens w illen horen w aar ze v.v. Schagen ziet voetballen, als er een bejaardenhuis op het Sparta-veld staat. Immers, aan de Julianalaan zou de gezamenlijke nieuw bouw van Villa Scagha en de Christoffelhof moeten verrijzen? Vanuit de gemeente is bij mijn w eten weleens gezinspeeld op één Groenoord met tw ee bewoners. Men ziet dat vaker. Een sportcomplex met daarop meerdere voetbalverenigingen of een fusieclub. Het is in elk geval in de geest van de CBS-statistieken die de KNVB een daling van het ledental met in het vooruitzicht stellen en de tennisbond een groei met datzelfde cijfer. De Gemeente Schagen heeft de STC dan ook terecht toestemming gegeven, om tw ee extra banen aan te leggen. Dat de gemeente er geen zak met geld bijzet, past ook al in de geest van de tijd. De overheid heeft geen geld meer (over) voor w elzijn. Zeker niet voor sport. Intussen is dit stukje mij danig uit de hand gelopen. Het zou over een zaak van gew icht gaan, de zorg voor het lichaam. Maar het zijn vooral personen van gew icht gew orden. Het toeval bestaat trouw ens nog. Het eerste deel van deze column w as afgelopen weekend persklaar, maar toen kon ik de roep van het gitzw arte ijs niet langer w eerstaan. Met het gezin op naar het w iel bij Valkkoog. Wat een natuurschoon! En w ie staan daar op de noren? Heddes en Hoogervorst. In het gezelschap van nog meer natuurschoon. 1/1993

40 HET GEWICHT DER DINGEN De zorg voor het lichaam. De behandeling van blessures. Het is een vak gew orden. Vroeger kende Nederland maar één fysiotherapeut en dat w as Salo Muller van Ajax. Bij Europacupduels op de TV meldde Herman Kuiphof dan hijgerig, dat Piet Keizer lelijk w as geraakt. Het leek erop, dat dit het einde van de w edstrijd was voor "de schaar", maar gelukkig kw am de magische Muller in ijltempo het veld op en hij w ist op miraculeuze w ijze de linksbenige vedette van de landskampioen w eer op de been te krijgen. Kuiphof dreef altijd een beetje over. Tegenw oordig heeft elke amateurclub een fysiotherapeut op de loonlijst staan. De beroepsgroep is niet meer w eg te denken uit de sport. En ze kneden niet alleen, ze laten ook nog van zich horen. Cees Damen is intussen w ereldberoemd in Schagen en Omstreken. Onlangs las ik een interview met ene Marco Heddes. (Waar ken ik die man toch van?). En ook recentelijk mocht de fysiotherapeut van PSCK in de regionale pers uitpakken. Wie van ZAP w int heeft recht van spreken, dus ik las de w oorden van deze paramedicus met aandacht. "Sporters lopen vaak te lang door met een blessure. Hoe eerder een blessure behandeld w ordt, hoe sneller de klacht verholpen kan w orden. Pijn is een signaal dat iets niet in orde is. Dat moet je respecteren. Luisteren naar je lijf, dat is heel belangrijk", aldus de fysiotherapeut van de Zaanse derdeklasser. Ik vond dat mooie w oorden. Weet U trouw ens naar wier lijf zegsman ook soms luisterde? Dat van Daphne Jongejans, de schoonspringster. Nou, ik zou Daphne ook w eleens w illen kneden. Het zou beslist een sensuele massage w orden. "Daf, meid" zou ik zeggen, "Kom hier eens liggen en vergeet die rot plank voor een keertje". Wedden, dat haar prestaties met sprongen omhoog zouden gaan? (Sic!) Even serieus. Rust en ontspanning zijn volgens mij de meest w ezenlijke factoren die bijdragen aan genezing van een blessure. Kijk naar Rijkaard. Na een half jaar nietsdoen speelde hij w eer als een jonge God. Kijk naar Vriezekoop. Na een lange rustperiode en de overw eging om er maar helemaal mee te stoppen tafeltennist ze op haar sterkst. Maar meestal is er haast bij herstel. Hoe is het met de blessure van Van Basten drie dagen voor de belangrijke interland tegen Turkije? Is hij nog op te lappen? En hoe is het tw ee dagen voor de w edstrijd? En... In het geval van "San Marco" mogen w e zelfs vernemen, dat het om de achterste loge van het onderste spronggew icht gaat. Ja, dokter Kessel en chirurg Marti houden ons volledig op de hoogte. De verdw azing ten top. Als de tijden minder w orden, dan w orden de mensen beter, zei mijn schoonmoeder laatst. Betrek dat eens op het amateurvoetbal. Als al die voetballers de behandeling door de fysiotherapeut zelf moesten betalen. Zouden die tafels dan net zo vol liggen? 2/1993 -kk

41 Onlangs passeerde een folder over sportweekends voor de jeugd mijn bureau. Het zijn w eekends voor jeugdleden van sportverenigingen van 16 tem 20 jaar. Ze w orden gehouden in het bos bij Schoorl. De organisatie is in handen van de Sportservice Noord-Holland. Gratis voor niks twee w eekenden vol met binnen- en buitenactiviteiten, w aaraan per vereniging maximaal zes jongeren mogen deelnemen. Doel: jongeren enthousiast maken voor het kaderw erk in hun club. Dit onderw erp is een reclamespot in de Facet w aard, dacht ik, toen ik het las. Dus vanaf dit punt kunnen SRC-ers van 16 tem 20 jaar doorlezen. De anderen mogen TV-kijken. Met tw ee juniorenteams bevonden w e ons in Uden (Noord-Brabant). Een w eek lang sportkamp. Voetballen tegen clubs uit heel Nederland. Handballen, atletiek, volleybal. In de avonden bosspelen, dropping en klooien in de tenten natuurlijk. Prachtige w eken. Als leiders togen w e elke avond naar de staftent voor "de vergadering". Tw ee van de vier gingen om elf uur alvast heen. De andere tw ee volgden, als de jongens sliepen of in elk geval een beetje rustig w aren. Eigenlijk w aren allebei leuk. Vergaderen én w achtlopen. Dan zaten w e getw eeën aan de lange tafel in de duisternis. En achter dat tentzeil hoorden w e ze fluisteren. "Zijn ze al w eg?" "Slaapt Pannekeet al?" "Ik moet pissen". "Wie gaat er straks mee naar de tent van NEA?" Niks daarvan! brulden w ij dan. Niemand de tent uit en w ie betrapt w ordt is morgen de klos. Begrepen? (Ik herinner me die krachtpatser van een zaklamp. Na jaren pielen met zo'n rotdingetje had ik me een staaflamp aangeschaft, waarmee ik vanaf de staftent de SRC-tenten aan de overkant van het terrein kon doorboren. Geen hond hoefde zich buiten de tent te w agen, w ant het w erd gesignaleerd. Na een "vergadering" die tot diep in de nacht had geduurd begaven de SRC-leiders zich via de toiletten naar hun slaapzak. Terw ijl ik mijn zw ager een hand gaf, hield ik de zaklamp onder een arm geklemd. Of het slordigheid is gew eest. Of ik de contrôle enigszins kw ijt w as. Of er een duw tje is uitgedeeld. Ik w eet het niet. Feit is, dat opeens de lamp de pot indook. De uitgang van de pot moet vrijw el verticaal richting riool hebben geleid, w ant van mijn schitterende paal was niets meer te zien. Ik had mijn collega-leiders Verduin, Dekker en Pater geen kostelijker afsluiting van de avond kunnen bezorgen). Maar nu die w eekenden van de Sportservice. Schrijf gew oon in met een paar vrienden of vriendinnen. Voor een inschrijfformulier bellen naar van Sportservice. Tijdens de w eekenden slaap en eet je in Het Zeepaard in de Schoorlse bossen. Ervaren leraren zien erop toe, dat alle activiteiten -w aaronder een mini-survival- en de nachten goed verlopen. Overdag veel sport en spel. Leren samenw erken met anderen. En je krijgt de beginselen onder de knie van leiding geven en het organiseren van activiteiten. Dus inschrijven. Gew oon doen! 3/1993

42 Alle facetten van de sport w orden "op heden" onderzocht. Onderzoek is heel gew ichtig. Neem nou de competitievervalsing bij vrouw ensporten als gevolg van zw angerschappen. Die is meetbaar. Of w e er met zijn allen w ijzer van w orden is een tw eede, maar die is meetbaar. En dus gebeurt dat. Ander onderw erp voor een dissertatie. De economische schade ten gevolge van sportblessures. Lijkt me een stuk relevanter. Ik zou niet graag de bazen de kost geven die aan sollicitanten vragen of ze in het w eekend aan w edstrijdsport doen. Wie "Ja" antw oordt kan de baan vergeten. Ander onderw erp: w inst/verlies van topsportinternaten. Ander onderw erp: oorzaken van individualisering in de sport. Anders nog iets? Wij speelden in de pupillen altijd tegen Schagen, Hollandia T of VIOS. Het w as, of er geen andere clubs bestonden. Elke w eek Schagen, Hollandia T of VIOS. Uit en thuis w erd redelijk verdeeld. Uit gingen w e nogal eens met de bloemenw agen van Nuyens. Heel spannend w as dat. Als de w agen arriveerde, dan kriebelde het in de jongensmagen. Het rolluik ging omhoog en w ij klauterden naar binnen met onze voetbaltassen. Als het hele elftal tussen de bloemenrekken geklemd zat, keek Ad of Max de boel met een grijns aan. Rolluik omlaag. En dan zaten w e in het donker. De deur van de cabine sloeg dicht en door een heel klein gaatje vooraan vroeg onze chauffeur, of w e het konden zien. "Nee!" klonk het dan luid uit een stuk of tw aalf kelen. En dan ging er bovenaan een flauw peertje aan. De motor trilde onder onze tassen en onderw eg ging nog een paar maal het licht uit. Dan w ist Ad of Max meteen, dat w e er nog w aren. Het Planbureau heeft onderzoek gedaan naar vervoersmotieven. Wist U, dat vrijetijdsbesteding tegenw oordig het meest voorkomt als vervoersmotief? Dat is niet alleen voor sport. Maar de sport veroorzaakt toch mede de piekbelasting op de w eg. De Nederlander trekt er zes keer per w eek op uit om visites af te leggen, sport te beoefenen, uit te gaan of actief te zijn met politiek, levensbeschouwing of het verenigingsleven. Deze uithuizige vrijetijdsbesteding veroorzaakt veel meer verplaatsingen dan bijvoorbeeld arbeid. Dat heeft gevolgen voor het w eggebruik, mogelijk voor de aanpak van het fileprobleem. Of minister May verzint straks, dat leden van sportclubs meer w egenbelasting moeten betalen en voor de argumentatie verw ijst ze dan naar dit onderzoek van het Planbureau. Want w e overbelasten de w eg én het milieu. Laten w e maar eerlijk zijn. Voor elke training en voor elke w edstrijd dient het gemak de mens. Als de auto op het thuisfront niet nodig is, dan pakken w e 'm. En let eens op het zaalvoetbal. Mijn team moest laatst in Wieringerw erf. Van de zeven spelers zaten er tw ee samen in een auto. De rest reed apart. Zes auto's voor het vervoer van één zaalvoetbalteam. Het w ordt weer tijd voor de bloemenw agen. 4/1993

43 Sneu voor de persoon Karel Bakker. Vier jaar voorzitter van SRC Handbal. Vier jaar heeft hij getrokken aan een fusiekar. Reken maar, dat dat zw aar is geweest! Die kar w as volgeladen met vergaderingen, met klemmen, met kennismakingen, met w antrouwen, met telefoontjes, met hindernissen, met collegabestuurders, met stukken, met besprekingen, met nota's. A hell of a job, zegt men dan op zijn Westfries. Daar zijn zoveel uren in gaan zitten. Uren die een bevlogen mens niet telt. Je dóet het allemaal, w ant je gelooft erin. En dan opeens is het afgelopen. Het is gedaan. Karel Bakker voorzitter af. Sneu voor de man, ronduit sneu. Groot stuk in de krant. De exvoorzitter schreef het mislukken van het fusieproces toe aan één enkele fout: vergeten een telefoontje te plegen naar medebestuursleden. Dat zou hem de kop gekost hebben. Nee dus. Nee, daar geloof ik niet in. Uit het interview kw am een man naar voren die rationeel, stap voor stap naar een fusie toew erkte. Een bestuurder die planmatig te w erk ging. Maar terw ijl Karel Bakker in zijn verbeelding nog aan de kar trok, had de vereniging achter zijn rug die kar allang losgekoppeld. SRC Handbal liet zich niet op sleeptouw nemen, w ant SRC is SRC en geen Schagen. Einde verhaal. Een club is niet een gebouw met een veld en een doelnet. Een club is een gemeenschap, een club is een emotie. Wie van Texel komt, behandelt als neutraal toeschouw er een samengaan van SRC en Schagen. Maar een SRCer is diep van binnen teugen de geelzw arte buren en een Schagenees is teugen SRC. Ambtshalve maakte ik het mee met de handbalsters van Kolhorn. Kluppie van 65 leden. Kluppie van niks dus eigenlijk. Slecht veld. Amper accommodatie. Geen kantine, dus nauw elijks inkomsten. Het veld w as onlangs aan een nieuw e toplaag toe. Investering van 30 duizend gulden. Omdat het om een relatief zw are investering ging voor zo'n kleine club, vroeg de gemeente het bestuur eens na te denken over een fusie. Bijvoorbeeld met Niedorp. Wat denkt U dat de Zw aluw dames riepen? In koor en uit volle borsten: NEE.!!! Op een andere manier w as clubliefde laatst cruciaal bij de voetbal van Schagen. De heren De Jong en Kiew iet hadden problemen met de contractverlenging van trainer Verra. Een binnenbrandje. Van Bert Kiew iet dacht ik meteen al. Dat is een Schagenman, bovendien de jongste niet meer, die zal w el blijven. De Jong kende ik niet. Hij rebelleerde. En jahoor, daar kw amen de amateurclubs uit de regio. ZAP had interesse. Kolping Boys, AFC '34. En de Vriendenclub van VZV bood tw ee mille, als hij w ilde komen. Wat w ilde De Jong? Bij Schagen blijven, w ant bij Schagen speelde hij in de pupillen, in de adspiranten, in de junioren en nu in de senioren. Het redelijk inzicht van voorzitter Gilles van Dalen w as de emmer en de liefde voor de club w as het w ater. Binnenbrand geblust. De Jong blijft bij Schagen, w ant Schagen is zijn jeugd, Schagen is zijn hart. En zo moet het toch ook? 5/1993

44 Ik zie het er nog van komen, dat de Groenew eghal straks gesloopt w ordt. De sporthal is een kleine 25 jaar geleden door de firma Pellikaan uit Tilburg neergezet voor een half miljoen. De boekw aarde is inmiddels aardig afgedooid en de sloopkosten kunnen laag blijven met zo'n dak van golfplaten. Het slopen kan zelfs gratis geschieden, als de gemeente de jeugd een paar w eken de kans geeft. Maar w aarom zou de Groenew eghal moeten w ijken? Simpel. Zo'n binnensportaccommodatie is tegenw oordig bijna niet meer sluitend te exploiteren. (Tenzij er een managing director rondloopt van het kaliber Hans Duin, maar dat is in de Groenew eg bepaald niet het geval). Er zijn plannen voor een nieuw verzorgingshuis op het Sparta-veld. Voor import-src-ers: Sparta-veld is van oudsher de benaming voor de accommodatie van voetbalvereniging "Schagen". De gezamenlijke nieuw bouw van Christoffelhof en Villa Scagha zou aan de Hoflaan moeten verrijzen. De gedachte van tw ee clubs op één complex is niet nieuw. Maar daarvoor zal dan toch ruimte moeten w orden gemaakt nabij "Groenoord". En dan w ordt het een kw estie van rekenen. Hoeveel brengt de grond aan de Hoflaan de gemeente op bij verkoop aan de gezamenlijke bejaardenhuizen? Met w elke boekw aarde van de Groenew eghal moet rekening w orden gehouden? Hoeveel kost de aanleg van tw ee velden ten behoeve van vv "Schagen"? Hoeveel de bouw van een vleugel aan de SRC-accommodatie aan de noordoostkant van de kantine? Want dat lijkt een zinnige opzet. Eén kantine met aan elke kant per vereniging een vleugel met kleedkamers en vergaderkamers. De beheerder van de Groenew eghal komt in dienst van een door SRC en "Schagen" gezamenlijk in het leven te roepen stichting. Het bestuur van de Groenew eghal w ordt door de gemeente geholpen bij het treffen van een nette afkoopregeling met de kantinebaas. En dan is het verhaal rond. Gevolg is natuurlijk w él, dat de Gemeente Schagen met één sporthal komt te zitten. Eén sporthal voor het sportief w elzijn van inw oners. Da's niet echt veel, als men bedenkt, dat er in Niedorp ( inw oners) en in Harenkarspel (14.000) tw ee sporthallen staan. Het is een keuze...w at heeft de plaatselijke politiek over voor de sport? En dan te bedenken, dat SRC nog niet zo lang geleden plannen uitw erkte voor de bouw van een eigen hal! Het bestuur had in voorzitter Siem Stam (De kleine tussen de groten) een fervent aanhanger van het idee. Ook die hal moest een half miljoen gaan kosten. Realisering via subsidies, giften, zelfwerkzaamheid, obligaties, acties, U kent het w el. Dat de hal er niet kw am had niet eens zozeer te maken met dat half miljoen. Nee, toen al w erd langzaamaan duidelijk, dat het grote probleem bij een sporthal de jaarlijkse exploitatie vormt. Gelukkig is de SRC-hal niet verrezen. Het w as een molensteen gew orden! 6/1993

45 Jong en oud. Daar zal het over gaan ditmaal. Jong zag ik onlangs dartelen tegen DEM. De A1- junioren dus die uit drie w edstrijden nog één puntje moesten halen, om promotie te bew erkstelligen. Ik zag de jongens met 0-1 verliezen, w ant dat w as de ruststand. De kleuter aan mijn hand stond mij geen tw eede helft toe. Ze had gelijk. Het w as koud langs de lijn. En de staantribune op en af is vijf minuutjes leuk, maar geen anderhalf uur. Bij het rustsignaal stond de ploeg dus achter. Ik naar huis. Las ik later in de krant, dat DEM in de tw eede helft met 4-0 was opgerold. Einduitslag: 4-1. Ten eerste: mannen, gefeliciteerd! Ten tw eede: jullie zijn me tegengevallen. Oké, oké, ik heb maar een halve w edstrijd gezien. Daar komt nog bij, dat aan de ene kant een kleuter naast me stond die me afleidde. Mag ik een ijssie? Gaan w e al naar huis? En aan de andere kant een zw ager (Ploeger) die naar een andere zw ager (grensrechter Ploeger) riep, dat hij zich niet met het publiek moest bemoeien. Toch had ik in 45 minuten genoeg gezien. Tegenvallende show. Tw ee uitblinkers. Schop en Ploeger. Die zitten in de familie, ziet U en de familie moet je te vriend houden. Neem nou mijn tuin. Die moet w at opgehoogd en eerdaags komen de vrachtw agens met zw arte grond voorrijden. Weet U, hoeveel kruiw agens er uit een kuub gaan? Dat bedoel ik. Nee maar serieus. Iedere speler stond zijn mannetje. Dat zeker en dat is lang niet bij elk elftal zo. Maar ik had w at meer spel verw acht. Het w as een drukte van belang op het middenveld. Soms een uitval van SRC over rechts, w aar Van Ee nu en dan de turbo erop zette. Werkelijk uitzonderlijk, die snelheid! DEM kw am amper bij de 16 meter-lijn. Er w erd vooral gehakt rond de middenstip. Door beide ploegen trouw ens. Zondag gehaktdag w as het. En w aar gehakt w ordt, vallen spaanders. Waterbeek liep het op. Moest het rood w ezen? Ach, volgens de huidige richtlijnen w el. Het w range is alleen, dat je ze op de TV voor zw aardere overtredingen ziet ontsnappen. En verder... Schop en Ploeger. Ik vond ze erboven uitsteken. The times, they are a'changing, zong Dylan...maar is dat nou w el zo? In mijn tijd pakten Jack Ploeger, Gerard Ploeger, Jan Schop en iets later Cees Schop de hoofdrollen. Even daarvoor w aren het Ab Ploeger, Cees Ploeger, Gert Schop en Berend Schop die voor amateurbegrippen uitblinkers w aren. En gaan w e dan nu opnieuw de tijd beleven, dat een Schop en een Ploeger? Ik w eet w el, het moet eigenlijk nog niet geschreven worden. Zulke jongens krijgen van de w eeromstuit verbeelding en dat zou zonde zijn. Laat ik er daarom gauw aan toevoegen, dat ze nog hopen fouten maken. Ploeger zoekt tot vervelens toe het duel op in plaats van eerder te kijken en met een directe pass ruimte te scheppen. En Schop is ellendig éénbenig. Maar de neutrale toeschouw er kan er niet omheen. Het talent zit erin. Jong en oud, ik zei het aan het begin al. 7/1993

46 Verhaal met Peter Buter in de krant gelezen. Leuke goser. Gemoedelijk. Ex-Hollandia T. Nu Volendam 2. Zullen gemoedelijke jongens het halen in het profmilieu? vroeg ik me bij het lezen af. Moet men in het betaalde voetbal niet in elke w edstrijd, jazelfs op elke training de tanden laten zien? Buter zei, dat hij door zijn gemoedelijkheid zijn schouders kon ophalen over het gekanker op hem en dat is w eer een voordeel. De pro's & con's van een karakter. Maar je zult dagelijks voor een training naar Volendam moeten! Investeren in een toekomst die komt...of niet komt. Bert Kiew iet van Schagen kan ervan meepraten. Ook SRC's Edw in Russer. De eer en het imago. Gevraagd w orden door een heuse profclub. En dan sterven, w ou ik erachteraan tikken, maar dat w as iets met Hannibal. Die trok met zijn olifantenleger over de Alpen, om Rome te zien en te sterven. Dagelijks naar de training bij een profclub rijden is volgens mij net zoiets. Ontberingen. Afzien. Hopen op succes. En streven naar onvergetelijke roem. Opeens de kans van de hoofdtrainer. Van mijn part als gevolg van blessures bij de basiself. Een plek op de reservebank. Een invalbeurt. Nog een invalbeurt. Een halve w edstrijd in de basis. Opeens vaste kracht. Profvoetballer. Een carriere in het betaalde circuit. Hannibal, Julius Caesar, Pele, Cruyff. Betaald voetballer. Een beetje onsterfelijk. Het klinkt overdreven, maar is het niet. Van iedere amateur die -al is het maar één jaar- tot de profrangen heeft behoord w ordt de naam met ontzag uitgesproken. Ik w eet nog, dat Scagha in de gloriejaren moest aantreden tegen Sportshop Hazelhekke. Gerdo Hazelhekke w as prof bij Wageningen of De Graafschap, ik haal die tw ee altijd door elkaar. Een collega van hem maakte ook deel uit van dat team. Die ging later naar Ajax. Shit, hoe heette die ook al w eer? Even zw ager Schop bellen. Dick Schoenaker! Berend w ist het natuurlijk nog. Dick Schoenaker. Ik verzeker U. De w edstrijden tegen Sportshop Hazelhekke w aren er voor de eeuw igheid. Lijstje erom en ophangen. Zo spannend. Zo mooi. Zulke staaltjes. Zulke kogels. Maar vooral die David/Goliath-dimensie. Hoeveel mensen om die tw ee profs naar de hal kw amen. Imago! Terug naar Buter. Volendam Amateur of prof. De grote verschillen voor Buter: conditie en handelingssnelheid. En kijken, voeg ik eraan toe. Kijken, kijken, kijken, riep ome Arie Rottier al. Kijken is de helft van het voetbal. Voetballen is lastige problemen oplossen. Wie kijkt w eet de oplossing uit elke situatie al, terw ijl de bal nog naar hem onderw eg is. Een filosofie van de kouw e grond w il zelfs, dat voetbal een spiegel van het leven is. Het hele leven is problemen oplossen... Mijn peuter van nog geen drie is daar alvast mee begonnen. Laatst zag ze bij de dam naar een boerderij tw ee dode lammeren liggen. De lammeren lagen daar om opgehaald te w orden door 'de verw erking'. Ach en w ee. Zielig natuurlijk en mag niet lammetjes dood. Toen w e een paar dagen later w eer langsreden, w aren de beesten w eg. Opgetogen w erd het geregistreerd. Volgens de peuter w aren de lammetjes naar de stal teruggekropen. "Naar hun mama, w ant ze w ilden niet dood w orden". De oplossing voor een lastig probleem. Het is dat het een meisje is, maar anders zou ik zeggen: dat w ordt een voetballer! 8/1993

47 Er zijn van die w eken. Dan gebeurt er zoveel in de plaatselijke en regionale sportw ereld. ZAP w ordt tweedeklasser en verliest spielmacher Alois Wijnker aan AZ. Oud-Scagha w int een toernooi op Koninginnedag. VZV-dames balanceren op de rand van de eredivisie. Fusiebesprekingen tussen de zaalvoetbalclubs Jac Vink en Scagha '66. Bob van Tw uijver in de krant over de A1- junioren van SRC. Het kan ook te gek. Voor een columnist is één onderw erp per keer genoeg. Moet het in deze Facet dan over alles gaan? En ik ben ook nog met een groep collega-docenten op overlevingstocht naar de Ardennen gew eest. Laat ik die 'survival' nou zo beknopt mogelijk samenvatten. Des te meer ruimte blijft er over voor al die andere dingen van gew icht. Ik heb het overleefd. Korter kan een overlevingstocht niet w orden samengevat, lijkt me. ZAP w ordt met vijf spelers "van buiten" kampioen. Een w eek later w ordt de overstap van Wijnker naar AZ bekendgemaakt. Van de VZV-dames is bij het verschijnen van deze Facet w el duidelijk, of er nog een jaar eredivisie in zit. Aan een w orsteling van een jaar is in elk geval een eind gekomen. Scagha '66 verzint een list, om uit de negatieve spiraal te komen: een fusie met Jac Vink. Die club w as al het rusthuis van Scagha en w ordt nu ook het scholingsinstituut. Tenslotte Bob van Tw uijver die met zoveel w oorden tegenover de man van de Schager Courant toegeeft, dat hij "ronselt" voor de A1-junioren van SRC. Op het oog een verzameling losse feiten. Toch niet! Er valt een lijn te ontdekken in al die op zichzelf staande sportberichten. Het gegeven namelijk, dat tegenw oordig een club-met-ambitie het op eigen kracht niet meer redt. Nog niet zo lang geleden telde Schagen inw oners en van de tw ee voetbalverenigingen speelde "Schagen" enkele jaren tw eede en eerste klasse KNVB en SRC handhaafde zich vele jaren op derde klasse-niveau. Geheel en al op basis van het eigen talent. Wie anno 1993 tw eede klasse of hoger w il spelen, moet in de grote stad zitten (HRC uit Den Helder met burgers) of zich versterken met spelers "van buiten" (ZAP). Wie herinnert zich trouw ens niet het aanbod van 2000 gulden dat de vriendenclub van VZV-voetbal dit jaar aan De Jong van "Schagen" deed, toen die mot had met Verra? VZV-handbal moet ook regionaal talent aantrekken, om het aan de top van Nederland bol te w erken. Scagha blijkt dus behoefte te hebben aan een ruimere kw eekvijver. Anders gaat de club eraan. En volgens trainer Van Tw uijver moeten de SRC-junioren eveneens een regiofunctie krijgen. Het gaat in al deze gevallen om ambitie, w edijver, pure prestatiesport. Werd een club voorheen op de golven van de eigen kw eek opgestuw d naar het hoogste amateurniveau en net zo makkelijk teruggeslagen naar de kelder van de onderafdeling, tegenw oordig wenst een ambitieus bestuur de mate van succes niet van dit toeval te laten afhangen. Hoe valt zulks nu te verklaren? 9/1993

48 Persoonlijk w erd ik misselijk, toen ik het las. Van Tw uijver en Calvisi van SRC naar WGW. Helemáál misselijk w erd ik van het w aarom. Sportieve verbetering...bwwrhuuuhh! Naar WGW, derde klasse...ober, een teiltje...bw w rhuuuhh! Sorry hoor, maar zeg dan gew oon, dat gevraagd w orden leuk is en dat er een hogere kilometervergoeding dan 64 cent is afgesproken. Zoals Van der Wardt van Wieringerw aard naar ZAP verhuist, omdat hij dan een baantje krijgt op het accountantskantoor van voorzitter Tummers die ook nog zijn best zal doen om hem uit militaire dienst te houden. Nee, ik gooi niet met modder naar Van Tw uijver en Calvisi. En ik geef ze ook geen schop na. Al w as mijn eerste gedachte w el: Opsodemieteren en nooit meer terugkomen. SRC is geen duiventil. Tot voor kort heerste er alleen in het zaalvoetbal aan het eind van het seizoen een transferwoede. Helaas zien w e die ontw ikkeling nu dus ook in het veldvoetbal. Triest w ord ik ervan. In het verleden w erd alleen door de scouts van AZ en Volendam naar talent gespeurd. Dan raakte de amateurclub een speler tenminste nog kw ijt, omdat de knaap kans maakte op een carriere in het betaald voetbal. Maar onderling als amateurclubs spelers bij elkaar w egkapen... Ik begrijp trouw ens ook de heren zelf niet. Nou vooruit, van de vierde klasse naar eerste of hoofdklasse, dat w il ik een sportieve verbetering noemen, maar verder. Naar WGW, derde klasse KNVB. Hola, w aar is dat teiltje...bw w rhuuuhh! Maar laten w e de verontw aardiging in toom houden, als het over ronselpraktijken gaat. Het "regioteam" van Van Tw uijver. Talentvolle junioren van andere verenigingen w orden uitgenodigd, om een paar jaar bij SRC te komen voetballen. De A1 van SRC kan daardoor op het hoogste juniorennivo meedraaien. Bij de overgang naar de senioren staat het de import vrij, om naar de eigen club terug te keren. Ja, denk ik dan, w aar is SRC nou mee bezig? Ik zeg met opzet SRC en niet Van Tw uijver, want kiezen voor een dergelijke aanpak mag een coach alleen, als hij w ordt gedekt door het bestuur. Wat is de zin van het streven naar topnivo bij de junioren zonder je te bekommeren om de voeding van het vlaggeschip? Werkt straks iedereen aan zijn eigen "dreamteam"? Wordt SRC een eilandenrijk? Er zit toch een opbouw in een vereniging! Ronselen voor een juniorenformatie noem ik het Veronica-denken in de sport. Leef snel, leef rijk, leef nu. Tuurlijk, het is een kick voor de spelers, om het eens te hebben meegemaakt en een kick voor de begeleiding, om de jongens zover te hebben gebracht. Maar is het een prestatie? Een grotere prestatie is het, om met eigen kw eek in de hoofdklasse mee te draaien zoals w ij vroeger dan met jongens van buiten in een landelijke Coca Cola-competitie. Vanw aar deze litanie? Pure angst. Ik hoor zojuist, dat er F-jes van Con Zelo door HRC zijn gevraagd. Bw w rhuuuhh...! Als het zo doorgaat, moet ik nog een teiltje mee op vakantie. 10/1993

49 * * * DE ZIJLIJN * * * Frustratie voor de sporter aan het begin van het seizoen: een blessure. Vaak een liesblessure. Of een enkelband. Te hard van stapel gaan. Spieren te zw aar belasten. Banden overrekken. Verw oede pogingen doen de voorsten bij te houden tijdens de Cooper-test. Zw oegen in partijtjes, om conditie te tonen, om al uit te blinken. En opeens is er die pijn. En meteen het besef, dat het over en sluiten is voorlopig. Rust. Niets forceren en naar de fysiotherapeut. En de rest maar trainen. Conditie opbouw en. Trainen, trainen en nog eens trainen. De maand vóór de competitie doen alle selecties op KNVB- en afdelingsniveau niks anders. Behalve de tw ee reguliere trainingsavonden vrijw el overal op maandagavond nog een aparte conditietraining. Uren maken. Transpireren. Werken. Trainingsarbeid verrichten. En terw ijl de achterstand op de anderen dramatische vormen aanneemt, de competitie alw eer begonnen is, zit de geblesseerde in de w achtkamer van de fysiotherapeut. En denkt aan het gras dat naar Oek de Jong groener lijkt dan voorgaande jaren en het hout dat heerlijk net geverfd ruikt. Witter en groter zijn de doelen. Ronder, smekend om een knal. En de kicksen, soepel en glimmend van het ledervet. Ze staan zielig onderin de kast. Tw ee verw aarloosde huisdiertje die te lang niet zijn uitgelaten. Terw ijl ik dit schrijf valt mijn oog op een advertentie in een zondagskrantje. Te koop: houten hobbelpaard f 20,-, autoped f 20,-, kinderw agen f 35,-, oma f 15,-. Vreemd. Maar heel leuk, als je erover gaat nadenken. Foutje van de zetter? Goedbedoelde grap? Of geboren uit afkeer? Blessure. Ik heb er ook één. Balen aan het begin van het sportseizoen. Oorzaak is niet teveel trainen. Ook niet te w einig trainen. De oorzaak komt in het hele sportboek niet voor. Ik stootte mijn scheenbeen schandalig hard tegen de aanhanger van mijn buurman. Die mocht ik lenen, om een hoop puin af te voeren naar gemeentew erken. Ik liep met een groot blok beton om de kar heen en toen gebeurde het. Een stalen uitsteeksel w aar de lichten in gemonteerd zitten. Ik kon w el janken. En buurman later ook. U begrijpt het w el. Beton uit mijn handen, lichten kapot. Een puinhoop eigenlijk. Daar gaat de seizoenstart! Was ik nog maar junior en w oonde ik nog maar bij moeder thuis. Dan w as dit niet gebeurd en hoefde ik alleen maar mijn eten op te eten en lekker te trainen en te voetballen. Ik heb buurman trouw ens teruggepakt. Van dat ben ik net Hans Kraay jr. Op de erfgrens tussen onze percelen steekt ergens een ijzeren pen de grond uit. Je ziet hem niet, maar hij is er w el. Die heb ik eens in beton gegoten, om er een schuttingpaal mee te verankeren. Laatst w ilde buurman na een praatje op ons terras over straat naar huis gaan. Ik w ees hem op de kortere w eg via de erfgrens en sprak een paar pijnlijke w oorden. "Ga hier maar langs, buurman". 13/1993

50 * * * DE ZIJLIJN * * * Ook zo genoten van het Nederlands Elftal vorige w eek? Oh, oh, oh. En dat w il naar Amerika. Mocht het er nog van komen, dan moet Wim Kieft op de fiets, vrees ik. Erg hé, van die kansen. Hij kreeg echt mooie. Je zag hem balen van zichzelf. Niets menselijks is Willem vreemd, dus ineens zocht de frustratie een uitw eg. Gele kaart. Dank U w el. En meteen maar een w isseltje in de rust. Hoe gaat het lied ook w eer? Die zien w e nooit meer..terug. Jammer, w ant ik vind Kieft een hele goeie spits. Maar op de Oranje-avond leek hij zich ongemakkelijk te voelen tussen al die "Italianen", al die zeer goed verdienende, jongere collega's. Niet dat ik medelijden met hem heb, hoor. Hij verdient zelf ook een vermogen bij PSV. Maar het w ou niet bij hem. In plaats van de jonkies laten zien hoe scoren moet, w erd het geel en vroeg douchen voor Willem. De afgang van een ex-vedette. Geel in de sport is een mooi strafsysteem. Maar w at dacht U van geel in het verkeer? Ik voel er w el voor. Wie betrapt w ordt bij een overtreding, krijgt geen bon meer, maar een gele kaart. Tw ee keer geel is rood. Net als bij voetbal. Moet U eens opletten, hoe rustig er opeens gereden w ordt op de Nederlandse w egen. Ik kom hierop, omdat ik laatst op het Journaal zoiets ongelooflijks zag. De politie had de beschikking gekregen over een of andere superinstallatie langs de snelw eg die de automobilist meerdere boodschappen verstrekte. Eerste bericht. "U rijdt nu 160 km/uur". Volgende bericht. "U rijdt 120 km/uur". Nog een halte verder w erden hardnekkige hardrijders gegrepen. 6% tegen 20% bij een contrôle zonder w aarschuwing. Ik w ist niet w at ik zag. Betalen! zou ik zeggen. Of liever: Gele kaart! Geen pardon, meteen lik op stuk. Een scheidsrechter met coulance is ook niks w aard. De overtredingen w orden alsmaar grover, als de eerste w ordt getolereerd. Dat hebben w e w eer kunnen zien bij Nieuw e Niedorp tegen Oudesluis. Een paar tackles op het randje mochten doorgaan. Even later mocht de scheids niet kinderachtig zijn, toen het omgekeerd gebeurde. Van kw aad tot erger. En op zeker moment brak een speler zijn scheenbeen op één plaats en nog een kuitbeen op tw ee plaatsen. Een harde hand. Op het veld en op de w eg. Tw eemaal geel is rood. Hoe dat moet in het verkeer? Nou gew oon. Wie tw ee keer w ordt gesnapt, die levert zijn rijbew ijs een jaar in. Zoals een voetballer na een rode kaart een schorsing te w achten staat. Jamaar...hoe moet ik dan naar mijn w erk? Niks geen jamaar, je w ist van de regels. Zelf verpest. Eigen schuld. Neem je maar een taxi. Of je gaat carpoolen. Of met de trein. Zie maar. De registratie van de kaarten besteden w e natuurlijk uit aan een BV. Da's altijd goedkoper dan een stel klerken aanstellen die na een paar w eken al achterover leunen, de benen op het buro leggen en roepen:"zo, nog 18 jaar, dan kan ik in de VUT". 14/1993

51 * * * DE ZIJLIJN * * * In een w eek tijd tw ee w are SRC-ers dood. Vic Godschalk en Co Sijnesael. Bijna daags na elkaar, het w as niet te geloven. Vic w eg. Co w eg. Allebei naar Petrus. Naar Petrus, da's een term van een zw ager van me die op de kankerafdeling in het ziekenhuis w erkt. Daar is de dood natuurlijk altijd in de buurt. Waarom vertrokken Vic en Co? Zij hadden geen kanker. Bij beiden het hart? Wat maakt het uit? Ze zijn dood. Laten w e vanaf deze plek de echtgenoten maar condoleren en de kinderen en verdere familieleden. En ook een beetje elkaar. Want tw ee SRC-ers in hart en nieren hebben de groenw itte familie verlaten. Vic...verdomme. Dat dacht ik, toen ik het gebeeld-houw de hoofd in de krant zag staan. Ik heb w at afgelachen met die man. Zijn periode in het eerste van SRC is vóór mijn tijd gew eest (hij schijnt de Nobby Stiles van de Racing gew eest te zijn). Maar toen hij w as afgezakt naar de lagere senioren, heb ik vaak met hem gevoetbald. Een 5e of een 6e kw am nogal eens een mannetje tekort en dan kw am aanvoerder Vic bij de junioren vragen, w ie er zin had in nóg een w edstrijdje. En dan ging je met die kale mee naar de kleedkamer. Met Sjaak Louter samen deed hij in elke w edstrijd w el een keer "de suikerschep". Dan kreeg SRC een vrije schop op de rand van de 16 meter. De scheidsrechter floot. En dan gebeurde het. Vic w ipte de bal 'n meter op en Sjaak nam hem als hij over het dooie punt heen w as ineens op de pantoffel. Deze stunt heeft netten gekost, ik zw eer het U. Menig doelpunt is zo tot stand gekomen. En dollen die tw ee, terw ijl ze terugliepen naar de middenstip. Overigens kon Vic Sjaak een minuut later alw eer verrot schelden, w ant het w as een vuurvreter. Dan Co. De gemoedelijkheid zelve. Een leven van hard w erken. Buiten het w erk ontspanning, veelal bij SRC op het veld en bij Scagha in de zaal. Het recht op pensioen is nog niet eens aangesproken en dan is het afgelopen. Schokkend. Vader Stam, de bejaarde kruidenier, zei me, dat hij 'm begon te knijpen. Ik zei, dat dat niet hoefde. Naar leeftijd w ordt immers niet gevraagd. Zijn de kinderen al groot? Dat vraag ik me tegenw oordig af, als er iemand overlijdt. Het is zo triest, als er kinderen bij een kist staan en de papa of de mama ligt erin. Het overkw am van de zomer een buurman van me. Pim van de Berg, ook een SRC-er. Zijn vrouw overleed op 39- jarige leeftijd. En daar stond Pim in het kerkje van Valkkoog met zijn kinderen. Het heeft geen zin, om leed in gradaties uit te drukken, maar zoiets grijpt aan. Evenzeer w as het recentelijk een schok, toen meester Martien van de Berg veel te jong overleed. Hij w as ook een fervent SRC-aanhanger. Gelukkig geen kleine kinderen meer thuis. Maar vanzelfsprekend groot verdriet in de familie. Zoals nu dan bij de families Godschalk en Sijnesael. Tw ee trouw e leden moesten deze w eek SRC verlaten. De vlag hing halfstok op het sportpark. Soms is groen-w it een heel erg fletse combinatie. 16/1993

52 * * * DE ZIJLIJN * * * Waar ligt het rampenplan? Weet iemand misschien het rampenplan? Het is een jaar of tien geleden gebruikt. En het heeft geholpen. Wie heeft een sleutel van de archiefkast? Het rampenplan moet op tafel. 33% van de competitie, zit erop, mensen, en SRC heeft te w einig punten. Dat plan van tien jaar terug zal toch niet in de open haard van de kantine zijn gegooid, toen de groen-w itten de degradatiedans w aren ontsprongen? Goede raad is duur. Ik hou het op een rampenplan. Het is w el vaker slecht gegaan met SRC 1. Als derdeklasser ging het vele jaren goed. Opeens kw am de klad erin. Afscheid van meerdere routiniers. Te w einig junioren die het grote w erk aankonden. Zoals bij zoveel clubs een kloof tussen het vlaggeschip en de reserves. En daar ging de trots van de vereniging: bergafw aarts. Verlies op verlies. Lange tijd puntloos onderaan. Eindelijk moeizaam de eerste puntjes uit bloedeloze gelijke spelen. Weer een paar keer verliezen op regenachtige zondag-middagen in Langedijk en Venhuizen. Och arme! Sappelen, sappelen. Wat is erger voor een coach dan een zw alkend elftal dat w ekelijks achteruitboert... Wat moet er gebeuren? Een rampenplan. Althans, dat w as destijds de vondst. Was het een vondst van voorzitter Siem de Lange die toen kennelijk al hield van uitdeuken, opspuiten en gaan met die banaan? Of kw am de injectie van trainer Han vd Heuvel? Hoe dan ook, SRC verkeerde toen na tw eederde van de competitie in degradatiegevaar. Binnen de vereniging luidde de alarmklok. Er w erd een rampenplan ontw orpen. En dat w erkte! Met nog zeven w edstrijden te gaan w erden tussen bestuur en spelersgroep van het eerste elftal afspraken gemaakt die moesten leiden en die inderdaad ook zouden leiden tot het behoud van SRC voor de derde klasse KNVB. (Dat het een jaar later of misschien tw ee jaar later toch mis w as, daar lullen w e nu niet over. Het is toch w el regelmatig te voorspellen, dat een ploeg zal zakken of stijgen. Kijk naar Wieringerw aard. Na een paar jaar van hangen en w urgen en op het eind van de competitie nog nét het vege lijf redden, zal het er natuurlijk toch een keer van moeten komen. Een toestroom vanuit Schagen, zoals destijds met jongens als Piet Verhagen, Wim Stuurman, Wilbert Korevaar, Lex Bakker zal de club niet nog eens meemaken. En het dorp zelf stroomt op het moment niet over van kw aliteit. Dat ligt bij SRC in principe toch even anders, dacht ik. Maar laat ik niet teveel over Wieringerw aard, de medekandidaat voor degradatie uitw eiden, w ant voordat je het w eet staat het in het Schager Weekblad en dan gaat zo'n Waardse ploeg als een stel w ilde hengsten over het veld (...vooral tegen SRC.) Het rampenplan. Helemaal zuiver heb ik het niet meer. Maar bovenal w as het doel: uit zeven w edstrijden tien punten halen, w at lijfsbehoud zou betekenen. Daartoe moest alles en iedereen op scherp. Er zou extra getraind w orden. Er w erd, meen ik, enkele malen gezamenlijk op de zondagmorgen met bestuur en selectie ontbeten. Premies kw amen er ook. Geen geld natuurlijk. Maar de ene sponsor na de andere donateur zette een krat of een vat bier boven een overw inning. En jahoor, de ploeg die het hele seizoen muurvast had gezeten, kw am in bew eging. De koppies gingen glimmen, zoals de Westfries dat zegt. Er kw am vuur, er kw am strijd. En daar kw amen de punten. Is de tijd al rijp? Of handhaaft het huidige SRC 1 zich op eigen kracht in de vierde klasse KNV B 17/1993

53 * * * DE ZIJLIJN * * * Sorry SRC 1. Sorry trainer Van Ham. Ik w as te vroeg met mijn rampenplan, het spijt me. Ik maakte het vorige stukje aan de vooravond van Hollandia T-SRC en ik gaf geen stuiver voor de w instkansen van de groen-w itten. Zodat ik alvast rekening hield met een schier reddeloze positie in de rangschikking. In al mijn solidariteit zocht ik naar het rampenplan dat ooit het eerste elftal aan een vrijw el zekere degradatie hielp ontsnappen. Laten die kloo... En dan w int SRC met 0-5. Waarmee de grond onder mijn rampstuk was w eggeslagen. Nou ja, beter zo als anders, moet U maar denken. Een en ander voerde mij in herinnering overigens terug naar een jaar, w aarin SRC w el degelijk degradeerde. In dat jaar smaakte ik het tw ijfelachtige genoegen van een invalbeurt in het vlaggeschip. Ik maakte deel uit van een succesvol SRC 2 dat toen nog als vriendenploeg enkele kampioenschappen op rij behaalde. Elke zondag moesten een paar van de reserves op de bank bij het eerste. In dat jaar zakte SRC na een jarenlang verblijf in de derde klasse af naar de vierde klasse KNVB. Dat zegt het eigenlijk al. Het draaide niet. Dus probeerden ze iedereen. Hoe dan ook, hij prijkt op mijn conduitestaat, die ene invalbeurt in SRC 1. Ik heb ervan geleerd, dat invallen de roem of het slijk brengt. Het w as ver in het seizoen. SRC speelde tegen een medekandidaat voor degradatie een sleutelduel op Groenoord. Tien minuten voor het einde w as de stand nog altijd 0-0. SRC moes t tw ee punten halen. De ploeg had er alles aan gedaan. Echt, het w as de hele w edstrijd pompen, pompen, maar die bal w ou er gew oon niet in. Ik moest erin van trainer Jullens die w ij om God w eet w at voor reden Van Hulten noemden. Uit de dug out. Vernikkeld. Inlopen. Met een trainingspak aan langs die lijn. Een heel aparte ervaring. Lopen, joggen, rekken, sprintje. En intussen moest je ze hóren langs de kant. Moet die ons redden? We kunnen w el gaan. Wie is dat? Dat is Q van Q & Q. Trainingspak uit. Wissel. Ad Nuyens w as destijds elftalbegeleider. Ik liep het veld in. Ad riep me na:"kees, een vat bier, als je de w innende maakt!" Ik heb me gek gelopen in die tien minuten. We speelden richting kantine. Het cruciale moment deed zich vlak voor het eindsignaal voor. Een zoveelste lange voorzet w erd door Gerard Ploeger die nooit kopte, w ant dat deed zeer, bij de tw eede paal teruggekopt naar de penaltystip. Zelfs Ploeger besefte op dat eigenste moment, dat het clubbelang boven het eigenbelang ging. Hij kopte dus. En daar stond ik strategisch opgesteld op de stip. Ik zou hem ineens uit de lucht op de pantoffel nemen. Met gevaar voor eigen leven. Ik w ens dat te benadrukken. Tegenover mij stond Paul Redecker die precies hetzelfde van plan moet zijn gew eest. Alleen nam die w el vaker risico. Wij raakten elkaar en zakten letterlijk en figuurlijk door de prut. Oh, w at w as dat een mooie goal gew eest..! Als die lul van een Paul toch niet. Dat dacht hij dus van mij. En ondanks deze heldhaftige poging, om mijn vereniging van de ondergang te redden, ben ik later nooit meer opgeroepen voor de A -selectie. 18/1993

54 * * * DE ZIJLIJN * * * Afgelopen w eek verloren van het zaalvoetbalteam van SRC. SRC nota bene! SRC-Zaalvoetbal heeft nog nooit w at voorgesteld. En w ij speelden vroeger met Wistavibo in de top van de hoofdklasse mee. Tegen Van Geelen (Piet Verhagen, Frans Heimans), tegen Pandora (Het Kanon), tegen The Red Lions/BP (Bert Monshouw er, Jan Kip). Onder de naam Eagles hielden we het ook nog enige jaren vol in de Schager Hoofdklasse. Tot het een keer ophield. Het zaalvoetbal w erd harder en wij w erden ouder en langzamer. Vervolgens kreeg de neergang gestalte. Geen enkele tegenstander had ontzag voor vergane glorie. Hieven w ij vroeger meestal het glas op een overw inning. Tegenw oordig...eh, tja. Inmiddels zijn w e aangeland in de eerste klasse SZVV. En in die klasse verliezen w e ook weer alles. Ook van SRC. Ik schaam mij het in dit blad te moeten zeggen. Oorzaak? Nou...voetbal is niet meer zo belangrijk natuurlijk. Er w ordt nergens een klassement bijgehouden van de afzeggingen van spelers, maar dan zou Eagles w eer flying kampioen w orden, denk ik. Laat ik me daar maar aan vasthouden. Een mens moet ergens in kunnen geloven, nietw aar. Maar aan de toon merkt U misschien, dat ik de w ekelijkse vrije val van de adelaars met een mengeling van bitterheid en acceptatie opnoem. Nog geen volledige acceptatie dus. Dat heeft niet zozeer te maken met de afnemende voetbalkwaliteiten. Dat heeft meer te maken met de reden, w aarom mensen soms afzeggen. Mag ik U eens een losse verzameling aan de hand doen? Leest en beoordeelt U zelf maar. Ouderavond op de school van een kind. Knieblessure, chronisch, w aarschijnlijk nooit meer voetballen, tennis is trouw ens veel leuker. Overw erken, te druk op de zaak. Studiereden: op w oensdagavond cursus. Ook hebben w e een leraar die op maandag-, dinsdag-, en w oensdagavond lessen voorbereidt voor resp. de dinsdag-, de w oensdag- en de donderdagmorgen. We hebben een speler die na zaalvoetbal de slaap niet kan vatten. Die zaalvoetbalt dus eigenlijk niet. Een jarige oma is ook een reden gew eest. Griep. Andere vormen van ziek, zw ak of misselijk. Iemand kon elk moment vader w orden. Wintersport. Of Gran Canaria. Ook komt een vergadering van de milieuw erkgroep voor. Een oppasprobleem bij de kinderen thuis en de vrouw des huizes heeft volley. Een speler heeft kaartjes voor een toneelstuk in De Vest. Avond met vriendin naar de sauna. Een speler is nog boos over de vorige keer, toen hij te vaak w erd gewisseld en komt niet. Verbouwingswerkzaamheden. Iemand w oont in 't Zand en de auto is stuk. Een speler komt uit Somalië, w oont in Schagen en speelt soms. Soms niet. Extra koopavond in Alkmaar trekt w eleens meer dan een sporthal. Iemand vindt half elf in Wieringerw erf laat. Soms moet iemand mee op het schoolkamp van een dochter of zoon. Onregelmatige diensten in de gezondheidszorg. En zo zouden w ij nog uren door kunnen gaan. Zaalvoetbal is erg leuk. Vooral omdat het een teamsport is. Maar uit het voorgaande heeft U begrepen, dat w ij van de Eagles niet van een team durven spreken. Wij zijn verheugd, als zich vlak voor aanvang van een w edstrijd vier spelers en een doelman in de kleedkamer gemeld hebben. Zodat de w edstrijd in elk geval doorgang kan vinden. Wie die spelers en die doelman zijn, dat doet er niet eens zoveel toe. Als Eagles maar aan zijn competitiever-plichtingen kan voldoen. En zo sukkelt het adelaartje het seizoen door. Adelaartje heeft gebroken vleugeltje. Adelaartje kan niet meer zo goed. Laatst informeerde een speler voorzichtig, of we nog verder konden zakken? Ja, naar de G-klasse! merkte een snaak op. Maar zover is het nog niet. Dan zullen w e eerst nog door de tw eede klasse heen moeten. 19/1993

55 * * * DE ZIJLIJN * * * Woelige baren in zw embad De Wiel zo rond de jaarw isseling. Terw ijl het toch geen golfslagbad is zoals de Hoornse Vaart, w aar ik w el eens met een groep leerlingen heb gezw ommen. In de Hoornse Vaart barst om de zoveel minuten een heuse golfstroom los. In De Wiel lijkt eerdaags een geldstroom op gang te komen. Het zou me niet verbazen, als het conflict tussen de stichting en bedrijfsleider Beumer leidt tot een afkoopsom van een paar honderdduizenden guldens. In elk geval is in dit soort gevallen gebruikelijk, dat een x-aantal maandsalarissen w ordt meegegeven met de vertrekkende medew erker. Een dure grap voor het bestuur, lees Sportfondsen Nederland, lees belastingbetalende w ij. Want ook het Schager combibad kon jaren geleden alleen met een fikse som gemeenschapsgeld w orden gebouw d. (Vroeger, heel vroeger, fietste men zomers via de Loet het kleine stadje Schagen uit. Bij het w inkeltje van Pannekeet stak je de Provinciale Weg over. Je fietste voorbij de familie Van Huizen en bij Kasteel Zonnevliet kon je linksaf richting Tolken of rechtdoor de Menisw eg op. Vanaf dat punt w as het een en al w eilanden met koeien erop. Wat vonden w ij het ver rijden naar het zw embad! Buitenbad De Wiel beschikte over een paar houten kleedhokjes, een grasveld, een strenge badmeester en een vlotje midden op de plas. Bij het vlotje kw am ik dus nooit. Daar kon je niet staan. Mijn vriendjes w el. Niet staan, maar ik bedoel, dat die w el konden zw emmen. Ik bleef in de buurt van mijn grote zussen die altijd klaagden over zilvervisjes die hun badpakken inzw ommen. Ik had ook last, w ant mijn zw embroek w as w at w ijd). Schagen en ik, w ij groeiden groter. Allebei kregen w ij w ensen en allures. Wij konden niet langer zonder een overdekt zw embad. Dat w erd zelfs een basisvoorziening genoemd. Er kw am een nieuw binnenbad met een oude naam: De Wiel. De naam herinnert nog altijd aan de oude plas bij de dijk. Overigens heb ik in het overdekte De Wiel leren zw emmen... van een jongere zus. Na de sensatie van het openingsjaar ging het snel bergafw aarts met de trots van Aquarius en De Watervrienden. Er moest geld bij. En er moest nog eens geld bij. Het jaarlijkse tekort w erd alsmaar groter. Landelijk w erd op zeker moment de tendens van toeters en bellen w aarneembaar. Whirlpools, sauna's, glijbanen, een subtropische aankleding moesten de redding brengen. Het zw embad als recreatieoord voor het hele gezin. Weer later kregen we aquarobics, sw imm-inns, vrouw enuur, aquajogging, zw emmen voor ouderen. Nieuw e vormen die aansloten bij de individualisering in de sport. Het financiėle gat w erd er niet kleiner mee. De details van de zaak Beumer, zoals die onlangs voor de rechter diende, ken ik niet en w il ik ook helemaal niet w eten. Wel w eet ik, dat er heisa in de tent is, zolang als Beumer er manager is. Ik herinner me een opmerking uit de tijd, dat ik in de gemeenteraad zat. De opmerking was van mijn fractievoorzitter, Martin Ruppert, die destijds in het bestuur van De Wiel zat. Hij vergeleek Beumer eens met een kruidenier die w ilde w erken van tien uur 's morgens tot zes uur 's avonds en die w ilde verdienen van zes uur 's morgens tot tien uur 's avonds. 1/1994

56 * * * DE ZIJLIJN * * * Trainers, politici, ze komen, ze gaan. Gew one mensen ook w el, maar er is één verschil. Trainers en politici w orden eruit geschopt. Gew one mensen bepalen veelal zelf het moment van vertrek. Dit alles is volkomen logisch. Immers, trainers en politici doen het nooit goed. Politici zijn patjakkers die vroeg of laat de fout ingaan. Smeergeld, voordeeltjes halen, uitbundige kerstpakketten aannemen, reisje naar Indonesiė, goedkope badkamerverbouw ing. Moet ik doorgaan? Kilometerdeclaraties, lunches onderw eg, meerdaagse congressen met nachtelijk bezoek, gratis theaterarrangement in ruil voor een bouw vergunning. Moet ik doorgaan? Ach toe, ik heb enkele jaren in een gemeentegesticht gew erkt. Ze zijn slecht. Op alle niveau's. Het gebeurt in het klein en het gebeurt in het groot. Er zijn erbij. Als je die 's nachts w akker maakt, dan roepen ze meteen:"dat heb ik niet gezegd!". En nog verbaasd, dat de burgers het vertrouw en in de politici verloren hebben. Wat dat betreft vormen de verkiezingen een mooie scheidslijn. Maar hoe zit dat met de trainers? Hetzelfde. Dat w il zeggen, niet in de zin van macht die corrumpeert. Maar in de zin van vertrouw en. Geniet de man voor de groep het vertrouw en of niet? Daar draait het om bij een selectiegroep. Er vliegen er w eer heel w at uit na dit seizoen. In Schagen kunnen ze allebei vertrekken: Siem van Ham (SRC) en Paul Verra (Schagen). Bijl gaat eruit bij Geel Zw art. De Gier is klaar bij Wieringerw aard en geneert zich niet, om openlijk via de krant te solliciteren bij VIOS, w aar ook een vacature ontstaat. In de carroussel draait ook Schutz van DTS mee en dit rijtje is bepaald niet compleet. Wat bezielt de trainer? Vanachter de zijlijn bekeken eigenlijk een hondebaan. Toch..? Minstens tw ee avonden in de w eek kw ijt. De hele zondag gaat eraan. Veel gezeik aan het hoofd, als er verloren is. En als er één of tw ee punten zijn verdiend, dan had het beter gekund. En dat voor een paar rot centen, w aarover de nodige belasting moet w orden betaald. Gek van het spelletje. Verder kom ik niet, als ik de verklaring zoek. Ze zijn gek van het spelletje en nemen voor lief, dat ze gepiepeld w orden door een spelersgroep of een bestuur. Bij de een is dat na een half jaar al raak, bij de ander w at later. (Troost. Wie bij Hoogovens w erkt, vliegt er ook uit vroeg of laat). Ik sprak laatst een slachtoffer van de jongste saneringsoperatie. Die w as directiechauffeur gew eest. Weet U, hoev eel er daarvan w aren? Drieėntw intig! Een prachtbaan, aldus mijn zegsman. Sommige chauffeurs w aren de hele w eek onderw eg. Anderen brachten alleen een directeur van hun villa in Heemstede of Zeist naar het bedrijf en terug en ertussendoor moesten ze met zijn vrouw naar de kapper. Hoogovens Zo'n verhaal staat dus niet in de krant. De verhalen gaan over de noodzaak van een reorganisatie, afnemende vraag, economische malaise, bla, bla. Maar drie..herstel, tw eeėntw intig directiechauffeurs...nee, dat niet.)de trainer die voor mij in al die jaren met kop en schouders boven de rest uitstak, heette overigens Gerard Stad. Gew eldige inzet. Contactmaker met jong en oud. Leuke oefenstof. Niet macho. En het allerbelangrijks te: in staat om bij elke speler de vlam in de pan te krijgen. Echt, een kei! 2/1994

57 * * * DE ZIJLIJN * * * Studio Sport heet het programma. Studio Klets kan het ook heten. Zoveel geouw ehoer per uitzending...erg! Elke zondagavond tuin ik er w eer in. Ik zit om kw art voor 7 klaar in de luie stoel. Eten op, afw as gedaan. Papa leest vandaag geen boekjes voor, jongens. Op zondag moeten jullie bij mama w ezen. Papa kijkt per w eek één programma, papa kijkt voetballen. Kw art voor 7 zondagavond, alles gereed, daar is de zenuw achtige begintune. En dan krijgen w e Smeets. Smeets vertelt over de inhoud van deze uitzending. Dan krijgen w e w eer Smeets. Hij geeft zijn visie op een sportgebeurtenis van de afgelopen w eek. Dan voetbal. Nee w acht. Eerst even Smeets. Die verklapt, van w elke drie w edstrijden er samenvattingen zijn gemaakt. En dan eindelijk, er zijn dik vijf minuten verstreken, eindelijk komt...nee, opnieuw Smeets. Met de opstellingen dit keer. Wie erin staat en w ie er naast staat. En zoja, w aarom niet. En hoe dat zo gekomen is. En of het al w at beter gaat. En misschien kan het nog even duren. En daar kan Mart nog de volgende anekdote bij vertellen en dan is het dus vijf voor zeven en ik had nog w el drie Nijntje-boeken voor kunnen lezen en... Vraag aan de NOS: kunt U Mart er niet even naast zetten? Mart zeurt zo. Wie zeurt krijgt een beurt, dacht ik. Mart w il zo graag praten. Mart w il zo graag in beeld. En ik w il zo graag sport zien, niet Mart. Alstublieft NOS, doe er eens w at aan? (Onlangs bracht ik mijn ergernis over het geouw ehoer bij Studio Sport ergens naar voren). Een feest van herkenning en bijval. Plus de suggestie, om de Betuw elijn ondergronds aan te leggen en Smeets te laten graven. Heerlijk. Die Betuw elijn kw am overigens niet uit de lucht vallen. Eerder op bew uste avond w as het een item op het Journaal gew eest. Daarna kw am iemand in het gezelschap met een onthutsend simplisme op de proppen. Alle ambtenaren van sociale diensten en alle uitkeringstrekkers houden elkaar op kosten van de staat in leven. Als w e die nou eens met zijn allen de Betuw elijn laten graven. Moet in vijf jaar klaar, jongens. Hoppakee, aan de gang. Werkeloos? Graven. Vrouw en? Ze w illen toch geëmancipeerd zijn... graven! Da's beter dan in hun nest te liggen stinken of na een goedkope charter op het strand van Portugal. Krijgen die uitgezakte lijven ook w eer eens vorm van. En 's avonds zo moe, dat ze nergens meer lust toe hebben. Nee Jan, vanavond niet, ik ben moe. Scheelt de staat een mekajum aan kinderbijslaggelden op den duur. Wat zegt U mijnheer? Bent U eruit gevlogen bij de baas? Dan had U te w einig kw aliteiten zeker? Anders hadden ze U w el gehouden. Even de naam op het laptopje intikken. Wat zegt U? 44 jaar. Tja, dat w ordt graven. Eens kijken. U komt in ploeg 87. Ja. Allemaal leeftijdgenoten. Morgen beginnen. Kw art voor 7 aanw ezig. En kw art voor 7 is bij ons kw art voor 7. Het is hier geen Studio Sport!). 3/1994

58 * * * DE ZIJLIJN * * * Het onderzoek naar de sportaccommodaties is afgerond. NOC*NSF hebben gerapporteerd aan de Gemeente Schagen. Het rapport trapt vooral open deuren in, mochten w ij uit de Schager Courant vernemen. Voor 20 mille hebben de onderzoekers de jammerklachten van de clubbestuurders uit Schagen grotendeels onderschreven. En ze hebben w at geschoven met hockey- en voetbalveldjes op de plattegrond van Schagen. Een soort landveroveren. Als sv Schagen nou de velden van Magnus inneemt en w e verjagen The Rangers naar nieuw bouw wijk De Hoep...enzovoort. U raadt al, w ie dat rapport ook had kunnen schrijven. Ik, zei de gek. En ik had het voor de helft van de prijs w illen doen. Maar ja, een rapport krijgt pas gew icht, als het duur is en als er de naam van een befaamd en onafhankelijk instituut onder staat. Hoopt de Gemeente Schagen op een fusie tussen SRC en Schagen? Of zal het bij een vreedzame coëxistentie als buren op complex Groenoord blijven? Een fusie tussen de tw ee verenigingen is nauw elijks denkbaar. Hoew el... Adspiranten w aren w ij nog en w e trainden op het veld aan de Nieuw e Laagzijde. Goddank w isten w e niet, dat de grond w aarop w e voetbalden op datzelfde moment volliep met milieugevaarlijke stoffen uit de naastgelegen gasfabriek. Zo gaat er steeds w eer een kras door een nostalgisch plaatje uit het geheugen. De actualiteit anno 1994 is, dat die hele klerebende aan de Laagzij moet w orden afgegraven. Nog effe en Nederland is één groot gat gew orden en w e vallen er met zijn allen in. Maar dit allemaal terzijde. Adspiranten w aren w ij en w e trainden op het veld aan de Laagzijde. Het w as een mooie zomerdag aan de vooravond van alw eer een prachtig voetbalseizoen. Na ons trainde de selectie altijd. Ik w eet nog, dat ik op bew uste avond met Jack Verduin een oefening deed in passing over de lange afstand aan de kant van Volten Natuursteen. Een paar spelers van het eerste elftal kw amen al het veld op en gingen intrappen bij het doel aan de kant van Blaauw boer & Kossen. Koert Redecker zag ik en w ie w as die ander nou? Een klein mannetje w as het, een keeper in een felgeel tenue. Maar dat w as toch... Ik vroeg aan Jack, w ie die keeper daar bij Koert Redecker w as? "Dat w eet je toch w el", zei Jack,"Dat is Freek Lem. Die is deze zomer lid van SRC gew orden". "Wat?!" zei ik en ik produceerde terstond een afzw aaier."maar, maar", riep ik vertw ijfeld uit, "Die is toch niet Katholiek?" Koert Redecker die ons gesprek in stilte gevolgd had, draaide zich naar mij om en voegde me lachend toe:"dat hoeft toch ook niet". En dat w as de eerste grote schok in mijn w ereldbeeld. Dat het in principe mogelijk moest zijn, om als Katholieken en Protestanten samen te leven. Maar misschien komt er geen fusie tussen SRC en Schagen. Misschien w ordt het als buren gebruik maken van de velden op complex Groenoord. Als dat dan maar niet een variant op de Joods-Palestijnse kw estie w ordt met over en w eer de nodige pesterijtjes. En w at mij ook te binnen schiet. Wie zal de meeste nieuw e leden naar zich toetrekken, als er tw ee vlaggen w apperen op Groenoord? SRC mag w el niet degraderen naar het afdelingsvoetbal. 4/1994

59 * * * DE ZIJLIJN * * * SRC won zondag keurig van Always Forward. Het werd 2-0. Natuurlijk was 5-2 een mooiere uitslag geweest, maar de punten waren verreweg het belangrijkste. SRC is natuurlijk niet meteen uit dat akelige rechterhelftje van de rangschikking weg, maar waarom zou dat over een paar partijen niet kunnen? In de vierde klasse KNVB staan de ploegen per traditie zo dicht op elkaar, dat supporters na een overwinning meteen over een kampioenschap gaan praten. Oké, daarvoor heeft de hoofdmacht het te lang laten zitten dit seizoen. Zullen we het op de middenmoot houden? SRC-Always Forward: 2-0. Viel er nog wat te genieten zondag? Ja, het weer was uitstekend. Langs de lijn bij de staantribune. Bij elke afzwaaier, foutieve pass of overtreding even het gezicht omhoog. Heerlijk, dat lentezonnetje. Volgens mij kwam de temperatuur in de luwte nu en dan bij de twintig graden. Op zulke middagen is amateurvoetbal de mooiste sport. Patrick Brakenhoff zei zaterdag in de Schager Courant, dat SRC niet in de afdeling thuishoort. De ploeg staat ten onrechte onderaan in de vierde klasse, zei Patrick. Hij zocht de oorzaken in de matige instelling en in de scheve balans tussen jong en oud. Intussen was wel de hele selectie ervan doordrongen, dat er geen vergissing meer gemaakt mocht worden. Nou, gelukkig ging zondag pittig de beuk erin bij een aantal spelers. En na me ermalen "zwijnen" in het eerste half uur was de misser van de keeper die een pasje teveel forward ging op de voorzet van Kooijman een mooie opsteker. Het moet ook eens meezitten, nietwaar? De tegenstander het spel en SRC de goal, zo was het eigenlijk die eerste helft. Na het doelpunt nam bij enkele groenwitten vreemd genoeg de verkramping eerder toe dan af. "Als we dit maar vasthouden" hoor je ze denken en intussen ligt er een gat tussen zeven verdedigers en drie aanvallers dat wel niet te overbruggen lijkt. Maar met een prima Arjan Vijzelaar voorop in het gevecht haalde SRC de rust met 1-0. Het moet ook eens meezitten. En dat deed het in de tweede helft. Een Horinees die voor de thee al met de scheidsrechter had gediscussieerd, moest er met rood af. SRC putte moed. Er werd met meer lef opgetrokken naar het doel van Forward. En verdomd, de ploeg werd beloond. Het was een lekkere strakke bal van Frans Verduin en Djoeni Williams maakte gedecideerd af. Ha, dacht iedereen langs de kant. Punten binnen. En zo w as het. Forward kon geen vuist meer maken en SRC werkte heel hard en doelmatig. Jammer, dat bij de diverse breaks niet nog een kans verzilverd werd. Het geeft spelers zelfvertrouwen en een ploeg flair, als er op zo'n middag uitbundig gescoord en gefeest ka n worden op de mat. Maar goed, we kunnen niet meteen alles hebben. Om het elftal voor overmoed te behoeden het volgende. De arbiter was zondag een last voor beide ploegen, maar voor Forward toch het meest. Tenslotte stuurde hij er van hen eentje eerder naar Hoorn toe. En van mijn buurman langs de zijlijn begreep ik, dat Always Forward op het moment een team-in-problemen is. Er zijn kortelings drie spelers en een trainer weggelopen. De boel is daar ziek. Dat was mazzel voor SRC. 6/1994

60 * * * DE ZIJLIJN * * * Afgelopen vrijdag vijf zaalvoetbalw edstrijden gezien vanaf de zijlijn in de Spartahal. Ze duurden lang, die vijf w edstrijden, erg lang. Ik zag ze uit hoofde van een functie. Volgens het programmaboekje zou de serie duren van 7 uur tot 11 uur. Dat w erd dus bijna half tw aalf. Ik had eerst nog goede hoop, dat het programma niks zou uitlopen, w ant in de instructies las ik, dat ik de klok voor elke w edstrijd op 50 minuten moest zetten en deze bij de w issel gew oon door mocht laten tikken. Dat heb ik ook braaf gedaan, maar helaas w as er meerdere keren tijdens een w edstrijd oponthoud. Voor het langste oponthoud tekende een speler van Schagen 4. Die stak op volle snelheid de sporthal over, struikelde bij de zijlijn en knalde met de kanis tegen de tribune. Au! Tijd stil. En w ie w as het slachtoffer? Leo Jeysman, voorheen lid van SRC Zaterdag. Net goed, w as een korte boosaardige gedachte, had hij maar niet over moeten lopen naar Schagen. Maar meteen daarna voelde ik medelijden. Vooral, toen ik Leo steunend op Gerard Stad naar de kleedkamer zag strompelen. Zo ging het vroeger ook altijd, toen Gerard nog trainer van SRC Zaterdag w as, w ant Leo had altijd w at. In de psychologie kent men het verschijnsel van de "accident prone", de neiging van sommige mensen, om blessures en ander ongemak op te lopen. Ze roepen als het w are het ongeluk over zich af en krijgen dan de aandacht die ze nodig hebben. Tja, w e zijn allemaal mensen. Laatst viel de term ook op mijn w erk, toen een overbelaste collega een auto-ongeval kreeg. Volgens de leer gebeurt zoiets niet toevallig. U hoort mij niet zeggen, dat dat w aar is. U hoort mij trouw ens helemaal niks zeggen, w ant ik zit hier in de Spartahal en ik heb het skoftig druk met de administratie van een tijdw aarnemer. Uitslagen, doelpunten, electronisch scorebord, strafminuten. Schrijven, schrijven. Ik w as even ambtenaar deze vrijdagavond, heerlijk. Wat moest Gerard Stad trouw ens op deze sombere vrijdagavond in april in de Spartahal? Nou kijk, iedereen is vanzelf vrij om op zo'n avond naar de sporthal te gaan, al regent het pijpestelen buiten. Hij kw am kijken naar zijn tw ee zoons die beiden een doel van Scagha '66 verdedigden. Het viel me op, dat beiden enig talent van vader hadden meegekregen. Geen van beiden kon overigens zijn team aan de zege helpen. Maar w at w il je ook op een avond, dat Jeysman zijn kop stoot, Jan Bruin van Avondrood 2 binnen vijf minuten w el tw eemaal grandioos onder de bal doormaait, binnen de voeten van de tijdw aarnemer langzaam maar zeker in ijsklompen veranderen, omdat er buiten zo'n kille w ind w aait en Hans Duin himself afw ezig is? Triest toch allemaal? Wat is voorts blijven hangen van een dienst als tijdw aarnemer? Dat er zelden een lijnrechter aanw ezig w as, terwijl op elk w edstrijdformulier w el zo'n functionaris w erd opgevoerd...inclusief handtekening! Aan deze vorm van kleine corruptie heb ik mijn volle medew erking verleend. Vindingrijkheid moet je belonen. Toch? 7/1994

61 * * * DE ZIJLIJN * * * Scagha '66 degradeert. Van Geelen geen kampioen. En verder zit het regionale zaalvoetbaltalent zo hopeloos verspreid over topklassers, hoofdklassers en w eet ik w at nog meer voor klassers, dat w e het rayon Schagen als zaalvoetbalrayon-met-uitstraling gerust kunnen afschrijven. Het is ermee gedaan, om met een bekende Belgische sportverslaggever te spreken. In de Schager Courant kw am na de degradatie van Scagha '66 clubvoorzitter Peter Steinman aan het w oord. Hij w enste geen krokodilletranen in verband met de val van het nationale podium. Geen drama over de tw eede degradatie-op-rij, w ant het w as meer een logische gang van zaken. Scagha viel, aldus de voorzitter, eigenlijk enkele jaren geleden al terug, toen de KNVB opeens een pyramidale opbouw van het zaalvoetbal voorstond met een heuse eredivisie als etalage. Scagha koos op dat moment niet voor de AC Milan-rol, Scagha koos voor de... Scagha-rol. En w at is dat voor rol? Ongecompliceerd amateurisme. Prestatief maar lekker spelen. Geen betalingen. Na afloop een biertje. Bovenal: met plezier zaalvoetballen. Als credo prachtig. Waar of niet? Omdat Steinman in de krant zei, dat w e nog eenmaal mochten zw ijmelen in nostalgie stel ik nu die vraag, w aarop niemand antw oord w eet. Als Scagha anno 1994 zou beschikken over de spelers, w aarmee de club in de jaren '70 furore maakte, zou er dan ook tot tw ee keer toe gedegradeerd zijn? Dus zeg maar, w at Schoppen, Heddes, w at Ploegers (met Ab & Berend als het koningskoppel), verder Dries Redecker en achter dat zootje dan Henk Schuit op doel? Nou...w ie durft? Niemand toch! En w ie het heeft meegemaakt, die vergeet ze nooit meer. De Nederlandse kampioenschappen. Met touringcars vanaf Piet Pann naar de Jaap Edenhal van Sjaak Sw art (nou ja, die w as van de kantine), naar Rotterdam, naar Breda. Wie herinnert zich niet de heroische sprong van Ben Verkaar vanaf de tribunes in de arena na die gew onnen finale tegen KMA? Het enthousiasme, de bellen en toeters, alle spandoeken, alle emoties niet van tientallen maar w erkelijk van honderden meegereisde supporters zaten in die ene sprong. Het zou w at ver gaan, om te bew eren, dat ik Ben nog dagelijks door de lucht zie gaan, maar als ik er aan terugdenk, ja, dan tekent bijbehorende gravure zich terstond w eer af op het netvlies. Wat w as dat mooi! We konden met zijn allen w el janken, toen van bew uste nationale titelstrijd het laatste fluitsignaal w eerklonk. Wat zeg ik? We konden? We deden het. We jankten met zijn allen, toen van die finale het eindsignaal w eerklonk. Zo Peter. En nu zullen w e het er nooit meer over hebben. Goede tijden, slechte tijden. Scagha is terug bij af. De prijzenkast staat vol. En nu is de club een modale zaalvoetbalvereniging in het rayon Schagen gew orden. Het is net als met zw ijmelarij over Ard en Keessie. Of over de Europacup-avonden van vroeger. Er w aren tw ee netten op de televisie. De huiskamer was tijdens de finales van Feyenoord en Ajax een bioscoop. Met meer dan tw intig man zaten we aan de buis gekluisterd. Bij een doelpunt ging het dak eraf. En bij de buren ook. En daarnaast ook. Wave avant la lettre. Als het w are. Maar ik moet ophouden. Want zw ijmelen kunnen alleen mensen die ouder w orden. 8/1994

62 * * * DE ZIJLIJN * * * Een heuse krant van 16 pagina's op A3-formaat. Ziedaar de PR-stunt, w aarmee de jeugdafdeling van de sv Schagen afgelopen w eek huis-aan-huis scoorde in Schagen, Valkkoog en Haringhuizen. In tw eekleurendruk, U raadt het, in geel en zw art. Maar liefst negeneneenhalve pagina's tekst en foto's. En zeseneenhalve pagina's met advertenties. Een knap stuk w erk, ik kan niet anders zeggen. Een verzorgde layout, aardige foto's en vlot geschreven teksten. Hoew el, vlot, vlot...beetje te vlot. Zelfs voor een promotiekrantje w as de toonzetting er w el heel erg één van harmonie, eendracht, perfecte begeleiding en bij ons is alles super. Te gelikt dus. Niettemin een voltreffer van de sv Schagen op het vlak van public relations natuurlijk. (In menig huisgezin met kinderen in de keuzefase w ordt zo'n krant gretig gelezen. Gaat kleine Sander op voetbal of op judo? Op voetbal joh. Hier, een leuke krant van de sv Schagen. Sv Schagen? Er is toch nóg een club? O kan w el, maar w at ik hier lees. Nou nou, w at een activiteiten voor de jeugd. Zaaltoernooien, sportw eekeinde met overnachting in de eigen sporthal, voetvolley met karaokeshow, internationale uitw isseling, tjongejonge). Naarmate ik verder las in sv Schagen's ALLES PERFECT-krant w erd ik nieuw sgieriger naar het colofon. Wie had in vredesnaam al dit moois bij elkaar geschreven. Op bladzijde 15 vond ik zijn naam. Het w as Nico Epskamp! Bekend van Onze Krant en MEO. Goh. Het stond er echt. Redactie: Nico Epskamp. Voorheen student Engels. "Taaie!" Dat w as Nico z'n bijnaam vroeger. Taaie, een ik zou bijna zeggen perfecte bijnaam, w aarvan de herkomst mij nimmer bekend is gew orden. Taaie. Ja, ik snap het w el. Hij is vanzelf voor de klus gevraagd door Frits de Haan, voorzitter veldvoetbal van sv Schagen. Die jongens zijn ouw e maten uit de Magnusbuurt, jaren '60, '70. Zeg Nico, moet je horen. Onze jeugdafdeling heeft een aardig idee voor een huis-aan-huis-krant en nou w eet ik, dat jij verdomd vlot pent. Afijn, zo gaan die dingen. En toch knakte er w at bij mij, toen ik door de geelzw arte krant bladerde. Taaie w aarom? Dat vroeg ik mij ten laatste af. Waarom in een geelzw arte krant? Geen kinnesinne hoor, geen broodnijd, niks daarvan. Van mij mag Nico Taaie alle sportkrantjes van Nederland volschrijven. Als ze maar groen-w it zijn! Sodeju. De familie Epskamp, een degelijk katholiek huisgezin nota bene. Absoluut SRC, geen tw ijfel aan. Oké, Nico w as geen voetballer, maar enkele broers droegen jarenlang het groen-w it. (Eentje schijnt binnenkort trouw ens een streepjespak te dragen). Een door-en-door SRC-familie en dan kom je in een krant van de sv Schagen de naam Nico Epskamp tegen. Ik zei het al, er knakte w at bij mij. Laatst w andelde ik met het hele gezin op zondagmorgen in de duinen van Schoorl. Een mens zoekt w at vertier in het w eekend, nietw aar, en om nou een halve dag op een sportcomplex door te brengen, nee. Kom ik daar de oudste broer Epskamp tegen. Zijn naam w eet ik niet, maar vroeger noemden w e hem "Jezus". Hij droeg sandalen en golvend lang haar. Een Kager zeker, zei hij. Ja, en jij heet Epskamp. Ja. Ook aan de w andel? En w at doe jij voor de kost? Zo kabbelde deze conversatie voor tw ee heren van middelbare leeftijd voort. Zegt Eps, voordat zijn tw ee New foundlanders hem w egrukten:"ikzelf timmer, maar mijn broers timmeren voornamelijk aan de w eg". 9/1994

63 * * * DE ZIJLIJN * * * Een Schagen-vertegenw oordiger zei vorige w eek tegen me: "Goh, het gaat toch niet door, hé, dat verzorgingshuis voor ouderen op ons veld". Ik zei: "Nee, gelukkig niet". De ander w eer: "Gelukkig niet? Hoezo?" Ik slikte en zei gauw : "Nou, ik keek vorige w eek voor het eerst sinds jaren w eer eens over jullie veld uit. Ik moest namelijk mijn oudste ophalen bij de Balletschool. Echt w aar, ik vond het meteen w eer één van de meest romantische stukjes oud-schagen. Niet om de tribunes aan w eerszijden van het gras, niet om de hoge en lage zoom reclameborden, maar vanw ege het lommerrijke pad ernaar toe, een tunnel van groen. Wat mooi! En vooral de bladerrijke kronen van de bomen rondom dat hoofdveld. Schitterend gew oon". De Schagenman schamperde: "Jamaar, heb je onze kleedkamers al eens gezien?". Ik: "Tuurlijk moet er een nieuw e accommodatie komen. Jullie beuren bij de gemeente één á tw ee ton voor een ander gebouw, zetten vervolgens de eigen mensen aan het w erk en van een deel van het geld kan je als vereniging leuke dingen doen. Mooi toch?" De Spartaan: "Dus geen fusie met SRC...jammer, ik zag er w el w at in". Ik: "Mw ah, kw eenie, Schagen en SRC zijn tw ee gezonde sportverenigingen, joh, met allebei dik 500 leden. En het zijn oude bomen, hoor, met w ortels tot diep in de Schager samenleving. Moeten oude bomen verplaatst w orden? Niet doen. Mooi staan laten". De Schagen-man: "Denk eens aan al dat talent dat je had kunnen samenvoegen, selectieteams in alle leeftijdsklassen. Smullen man!" Ik: "Er moest bij mij tw ee jaar terug een dikke boom van w el 80 centimeter doorsnee w eg, omdat op die plek de fundering moest komen voor onze aanbouw. Nou jongen, w at er aan te pas moest komen, om die es te vellen..! Daar w aren vuistdikke beitels met een voorhamer bij nodig, boomzagen van diverse maten, de schop, de kettingzaag..." "Volgens mij zou je met het eerste in een paar jaar w eer 1-ste klasse KNVB voetballen, kijk alleen maar eens naar jullie A1 en naar onze B1. De beste begeleiders van beide clubs erop en daar ga je..." "Een lier, uiteindelijk moest een lier het doen. Echt, je moet dat gezien hebben, w il je je kunnen voorstellen, w at een spanning er op een kabel kan komen te staan, w at voor krachten er in die w ortels, in de natuur..." "Een kleedkamervleugel erbij op Groenoord, met een nieuw e kantine op de verdieping. Ik zou het w el w eten, net zoiets als bij "Bergen", dat is ook zo mooi". "Het w as op een zaterdagavond, ik w as toen al drie w eekends aan het kloten gew eest met die boom, ik zal het niet licht vergeten. Het w erd al donker, ik dacht, ik zal de lier nog één keer spannen en dan ga ik naar binnen". "Bestuurlijk ben je ook in één klap volw assen. En het clubblad, w at te zeggen van het clubblad? Wij hebben Nico Epskamp en Sjaak Euser en SRC heeft Karel Weernekers en Barrel en een manager. De kostenbesparing, ook zoiets, alleen al de centrale inkoop voor één kantine". "Ik w as bekaf, maar ik spande 'm voor de laatste keer, ik liep achter de es om en daar zag ik de eerste scheur in de grond. Toen w ist ik, dat ik het gew onnen had. Wat een heerlijke zaterdagnacht had ik toen!" "Maar w aar lullen w e eigenlijk over. Huize Methusalem komt helemaal niet op het Sparta-veld, dus het fusiefeest gaat gew oon niet door". "Kijk, voor mij w as het feest, maar voor de boom betekende het het einde. En dat bedoel ik nou". 10/1994

64 * * * De Spiegel * * * De eerste trainingen zitten er op. Dat heeft w eer pijn gedaan. Vreselijk pijn gedaan. Gutsend van het zw eet over dat trainingsveld sjokken. Wat zeg ik...sjokken? Welnee, slepen. Nog erger, slingeren bij sommigen. Met de hand naar de pijnlijke zij grijpen. Neervallen en niet meer overeind kunnen komen. Afhaken en naar de bosjes toe, om te kotsen. In de kleedkamer niet meer kunnen bukken, om schoenen aan te trekken. De volgende morgen niet normaal van de trap afkunnen. Volkomen verstijfde achillespezen. Verbijstering, w ant vóór de vakantie ging het allemaal nog zo soepel. Toen mocht een w edstrijd zelfs langer dan anderhalf uur duren. Overigens komen stijve spieren niet alleen aan het begin van het seizoen voor. Ik herinner me een verhaal van mijn zw ager Berend Schop en dat speelde in zijn gloriejaren bij "Schagen". Verra w as daar de trainer, maar bij ontstentenis van de generaal nam rechtsback Cees Speets het over. Op zekere donderdagavond w as zulks w eer eens het geval. Tot de spelersgroep behoorden meerdere Schoppen, allen spelers van zaalvoetbalclub Scagha '66. Speets zelf speelde in de zaal bij Les Frères, destijds een gevreesd hoofdklasser. De avond na deze training zouden Scagha '66 en Les Frères elkaar ontmoeten in een bekerduel. Speets liet de selectie van "Schagen" die donderdag kikkersprongetjes maken, hij joeg ze over hindernissen, ze moesten touw tje springen, tot die jongens er gek van w erden. Aan het eind van de training riep de leperd tegen het gezelschap dat steunend en kreunend de douches opzocht: "Tot morgenavond, jongens!". De volgende avond leed Scagha een zeldzame nederlaag in de strijd om de rayonbeker. De bovenbenen van de Schoppen deden pijn bij elke stap die ze gaven. De heren w aren niet vooruit te branden. Ook om te lachen en een goede looptraining is het volgende. In een w espennest trappen en vervolgens in gestrekte draf door het bos gaan. Een ziedende zw erm w espen in de achtervolging. Na 50 meter hijgend omkijken, of het dodeneskader nog volgt. Constateren, dat dit het geval is en overgaan in volle galop. Dan na 200 meter hopen, dat de achtervolging gestaakt is. Huilende kinderen troosten. Wespesteken tellen. Uien doormidden snijden en tegen de zere plekken drukken. Mijn vrouw had acht steken. Onze kleuter had er tw ee. En de oudste had er nul. Die heeft de snelheid van papa, mogen w e hieruit opmaken. Ja, papa had er ook nul. Ik w as die avond bij de tent gebleven, omdat ik toevallig eens geen zin had in een speurtocht door het bos. Overigens sloeg de paniek later op die avond nog een keer toe. Ook de training w erd hervat. Toen mijn vrouw namelijk haar trui w ilde uittrekken, kw am er een w esp onderuit die kennelijk enige uren vastgezeten had. Ik heb zelden iemand zo snel een trui zien uittrekken. Daarna w as ik getuige van een tw eede achtervolgingsscène. Alleen de rollen w aren ditmaal omgekeerd. Het insect w as duidelijk versuft en zigzagde sloom door de slaapcabine. Het vrouw beest daarentegen w as hevig opgew onden en joeg de prooi als een dolle achterna. Natuurlijk kreeg ze de w esp die daar als het w are dat hele nest vertegenw oordigde op grandioze w ijze te pakken. En zo w erd het toch nog een mooie nacht. Het stonk alleen zo ellendig naar uien. 11/1994

65 * * * De Spiegel * * * Wie zoals ik in een groen shirt geboren is, die zal zijn leven lang moeite houden met het dragen van een shirt van een andere kleur. Vooral geel. Ook als het om een andere sport dan veldvoetbal gaat. Omgekeerd komt iemand die van huis uit met geelzw art is geïnfecteerd nooit meer van die besmetting af. Groenw it is dan een beetje vies. Ik moest me onlangs melden in de Spartahal voor één van de voorbereidingstoernooien. Het zou mijn debuut w orden bij de Nick Yellow Stars. Mijn oude club Eagles is opgeheven. Yellow Stars dus. Een fijne club om bij te gaan zaalvoetballen. Met slechts één enkel bezw aar: het shirt is geel! Des te troostvoller w aren de w oorden van de managing director van de Spartahal die mijn gemoedstoestand heel goed aanvoelde: "Goedenavond Kees. Hartelijk w elkom in dit bedrijf. Je w ilt vanavond testen, of het scorend vermogen er ook bij je nieuw e club nog is? Alleen zal dat gele shirt w el niet je voorkeur hebben...". Al eerder schreef ik over het clubhart dat tegenw oordig niet meer klopt zoals vroeger. Ik blijf daar moeite mee houden. (Al hoeft natuurlijk niemand te w eten, dat ik de tegenstelling graag cultiveer in verband met deze rubriek). Maar neem nou zo'n Jurgen Botman van "Schagen". Afgelopen seizoen met voorsprong de beste man bij de geelzw arten. Huis gekocht in plan "De Veert" in Nieuw e Niedorp. Daarom voetbalt hij dit seizoen bij VZV uit 't Veld. De reden...? Schrik niet: 't is dichterbij. Echt w aar, vanw ege de afstand verw isselt zo'n jongen zijn 'eigen' "Schagen" voor een dorpsclub als VZV. Tuurlijk, Botman mag dat zelf w eten. VZV is bovendien net kampioen gew orden van de vierde klasse KNVB, dus qua nivo doet hij niet eens een stap terug. Maar ik ben gew oon verbijsterd, als ik zoiets lees. Huis gekocht in Nieuw e Niedorp en vanw ege de afstand... Tja, vanw ege de afstand. En hoeveel kilometers liggen er nou helemaal tussen 't Veld en Schagen, denk ik dan. Zijn het er zes? Zijn het er misschien zelfs zeven? Tjongejonge. Iedereen rijdt in zijn vakantie rustig 1500 kilometer, om bij de zuidkust van Bretagne te komen. Voor een nieuw e broek pakken w e de auto naar Alkmaar of Amsterdam. Maar voor de voetbaltraining is het een bezw aar, om zes, vooruit zeven kilometers om te rijden. Wat denkt U, zal Gerrie Mühren ook om de afstand in 't Veld zijn gaan voetballen? Kw am die niet uit Volendam? Ineens schiet mij te binnen, dat een collega van Botman, een goede keeper, ook ooit de overstap maakte vanuit het Schagense naar 't Veld. Die zou hem beïnvloed kunnen hebben. Maakt niet uit. Wist U trouw ens, dat die huizen in plan "De Veert" vreselijk gehorig zijn. Ik sprak laatst een vrouw die er ook een huis had gekocht. Van een schitterend pand in Den Helder verhuisd naar plan "De Veert" in the middle of now here. Wilde hardhollend terug. Botman volgend jaar gew oon w eer bij "Schagen"? 12/1994

66 * * * De Spiegel * * * Het begon op het schoolplein van de Aloysius. Aan de ene kant het doel met de pilaren. Aan de andere kant het doel van rooster en vuilnisbak. Daartussen speelden w ij partijtjes, partijtjes en nog eens partijtjes. Fanatiek, bloedserieus. Hele middagen, hele avonden. Hoogstens onderbraken w e de pot op sommige avonden, om op het dak te klimmen. Vanaf het dak kon je door de hoge ramen in de gymzaal kijken. Dat w as, om naar "meiden-mettieten" te kijken. Nou ja, pubers w aren w e op zeker moment en nu eens kreeg de een last van zijn hormonen, dan w eer de ander. Maar vooral leerden w ij op het plein van de Aloysius voetballen. We w erden er balvaardig en vrienden. Groenw itte vrienden w elteverstaan. De Aloysius w as immers de Katholieke school, dus hofleverancier van de Katholieke club. Bij SRC doorliepen w e bijna alle rangen. De pupillen, de adspiranten, de junioren, tenslotte de senioren. Aan de veteranen zijn w e beiden niet toegekomen. In de senioren kw am ik niet verder dan het tw eede elftal plus een enkele invalbeurt in het vlaggeschip. Die andere Cees w erd vaste keus voor het eerste elftal. Maar niet voor al te lang. Want allebei studeerden en w oonden w e op zeker moment in Amsterdam. Op maandagmorgen dronken w ij altijd samen koffie in de hal van de Oudemanhuispoort. De pedagogen hadden daar w ekelijks een paar hoorcolleges. Voor de juristen w as dat complex de thuisbasis. Als w e een beker koffie hadden bemachtigd, liepen w e van het buffet naar de immense trap en gingen zitten met een verse Volkskrant. Waarom een Volkskrant?, zult U zeggen. Niet in de eerste plaats, omdat w ij als kritische producten van de universiteit door een progressief dagblad gevoed w ilden w orden. Dat w as, omdat die krant op pagina 2 van het sportkatern een overzicht gaf van alle amateurvoetbaluitslagen van heel Nederland. Dat w il zeggen, van de KNVB. Niet van het afdelingsvoetbal. Dus w at deden w ij op maandagmorgen steevast met een grijns op het gelaat? Snel pagina 2 van "de sport" opslaan en met de vinger naar het zondagvoetbal in West 1. Razend nieuw sgierig w aren w ij naar w at SRC gisteren had gedaan. Als ze verloren hadden, dan keken w e gauw bij de andere club uit onze geboortestad. Gelukkig, "Schagen" had ook verloren, konden w e dan meestal vaststellen. En als SRC gew onnen had, dan keken w e niet eens meer naar de geelzw arten. We vouw den vergenoegd de krant dicht en gingen over tot de orde van de dag. Het is jaren later. SRC en de gemeente Schagen ruziën om veertig mille, kopte de Schager Courant op dinsdag 13 september. Het betreft jeugdsubsidies over meerdere jaren w aar SRC gezien haar riante financiële positie in de ogen van het gemeentebestuur in het geheel geen recht op heeft. Veertig mille, dat is natuurlijk w el de moeite w aard, om een robbertje om te vechten. Als de gemeente zich op een dergelijk standpunt stelt, dan moet men van goeden huize komen, w il men daar verandering in aanbrengen. Al zijn daar w el degelijk voorbeelden van. Volgens de krant spitst de zaak zich toe op de vraag, of de jeugdafdeling als een zelfstandige, arme, dus subsidiabele club binnen de club moet w orden gezien of als een arm onderdeel van een rijke organisatie. Uit ervaring w eet ik, dat er bij zo'n beroepszaak meer speelt. We zullen het horen op 28 september. Leuk, dat namens SRC meester Dekker de degens kruist met de gemeentelijke beroepscommissie. Want hij w as de vriend van hierboven. Het groenw itte hart zit nog op de goede plaats. kk- 13/1994

67 * * * De Spiegel * * * De subsidie-aanvragen van de sportverenigingen w aren standaard in Niedorp. Tenminste, toen ik daar nog in mijn uppie ambtenaar w elzijn w as. Jaar in jaar uit w erd door elke club een overzicht van het aantal (jeugd-)leden ingediend. Pro forma ging er ook een begroting en een jaarrekening bij, maar de subsidiemethodiek w as simpel: per jeugdlid een bedrag. Bij de zaalsporten ging het om f 15,- en bij de buitensporten ging het om f 9,-. Naar de financiële positie van de verenigingen w erd feitelijk niet gekeken, al drong de afdeling financiën, w aar een andere mentaliteit heerste, herhaaldelijk aan op een herziening van het subsidiesysteem. De gemeentesecretaris vond vooral belangrijk, dat de clubs zich hielden aan de termijn van indienen. Het ging tenslotte om overheidsgelden en dan mocht men best een zekere discipline aan de dag leggen, w as de redenering. Maar ook met die instructie lichtte ik w eleens de hand. In eendrachtige samenspraak met mijn w ethouder overigens, Jan Barten van het CDA. Als ik hem w eleens meldde van:"jan, moet je luisteren, de indieningstermijn is verstreken en ik mis nog de aanvragen van vier sportclubs, tw ee zangkoren, van de speelotheek en... even op mijn lijstje kijken, o ja, verder nog van het bestuur van Historisch Niedorp", ach, dan zei Jan de meeste keren: "Kees, geen punt van maken, bel ze allemaal effe op of stuur een briefje, dat ze gauw afkomen met hun formulier. Zet er maar in, dat ze anders het risico lopen hun subsidie voor een jaar mis te lopen". Als dan na een paar w eken een club nóg in gebreke w as gebleven, dan kon ik er w eleens niet onderuit. Vooral niet, als de secretaris het in het snotje had. Zo moest ik enig jaar tennisclub "De Kogge", w aar een zw ager als spelend lid en ook bestuurlijk bij betrokken w as, sanctioneren. De club liep voor dat jaar de jeugdsubsidie mis. U begrijpt, dat ik op de eerstvolgende verjaardag na dat incident onder vuur heb gelegen. Meer om het principe trouw ens dan om de pegels, w ant het ging maar om vierhonderd gulden. In de zaak die nu speelt tussen SRC en de Gemeente Schagen gaat het om een bedrag van 40 mille. Da's een ander gebakje. Het verschil met Niedorp zit 'm hierin, dat Schagen dus w él de financiële positie van een vereniging w enst te betrekken bij de beoordeling van een subsidieverzoek. In Niedorp had ik daarover ook steeds w eer discussie met 'financiën'. Hun standpunt w as, dat een vereniging die financieel goed draaide w el buiten een gemeentesubsidie kon. Ik bleef volhouden, dat het niet billijk w as, om clubbesturen te straffen voor goed beleid in plaats van ze te steunen. Bovendien w as het in de meeste gevallen zo, dat die clubs goed boerden dankzij de subsidiegelden. Zonder de steun van de gemeente zouden ze ook van lieverlee aan de bedelstaf geraken. "Dat zien w e dan w el w eer" w as de repliek van de boekhouders, "eerst eens slachten". Ik heb ze lang tegen kunnen houden. Maa r w ie houdt ze in Schagen tegen? 14/1994

68 * * * De Spiegel * * * Er is niet zo heel veel voor nodig om tw ee kleine kinderen aan het janken te krijgen. Tikkie, duw tje, kneepje..., maak maar af de reeks. Als de grote mensen het niet doen, dan maken de kleintjes elkáár het leven w el zuur. Ga eens gedurende het speelkw artier op een w illekeurig schoolplein staan. Geheid, dat ergens ruzie ontstaat. Meestal meldt de verliezende partij zich even later bij de juf of meester die pleinw acht heeft. Klagen, dat die en die hem of haar liet struikelen of een stomp gaf of tegen de muur kw akte of een knikker afpakte of in het gezicht spuwde of..., maak maar af de reeks. De juf of meester roept bij een serieuze klacht de andere partij erbij. Die moet zich verantwoorden voor het w angedrag. Meestal w ordt in alle toonaarden ontkend, dat er sprake was van strafbare feiten. Integendeel, het w as juist de aanklager die de ongeregeldheden opende. Elke jongen roept op dat moment de klassieke w oorden: "Hij begon" Een meisje bezigt uiteraard de vrouwelijke variant, al komt dit laatste aanmerkelijk minder voor. Jongens en mannen, dat zijn de vechtersbazen op deze w ereld. Neem Joegoslavië. Een peloton Serviërs heeft bij een aanval op één of andere moslim-enclave een groep vijanden gedood. Een w oordvoerder van de moslims klaagt voor de camera de Serven aan. De Servische voorman Karadzic zegt, dat niet zijn troepen het vuur hadden geopend. Nee, de moslims w aren de strijd begonnen. "Net kleine jongens" reageert mijn schoonmoeder doorgaans op zulke berichten en ze heeft nog gelijk ook. Waar ook menige schop, duw, klap, kopstoot en afijn, maak de reeks gerust af, w ordt uitgedeeld, dat is natuurlijk op het voetbalveld. Er w orden weinig wedstrijden gespeeld zonder één w anklank. Altijd w ordt wel een aanvaller neergelegd. Of er w ordt een stuk textiel opgerekt. Of een verdediger krijgt tijdens een luchtduel een elleboog in het oog geplant. Of een keeper raakt geblesseerd bij een kamikaze-redding. Of...de reeks dus w eer afmaken. Hoe vaak zien w e de speler die van de scheidsrechter een vrije schop tegen krijgt of een gele kaart de vermoorde onschuld spelen. Handen ten hemel geheven. "Maar scheidsrechter, ik deed niks". En druk w ijzen naar die ander en met gebaren duidelijk maken, dat die veel te hard inkw am of te laag kopte of zijn achterste gebruikte of...reeks. Daar zien w e het w eer: hij begon. Als ik in de spiegel van mijn voetballoopbaan kijk, dan heeft fysiek geweld vooral plaatsgehad in de A-junioren. Het is de periode, w aarin iedere speler zich wil onderscheiden en w aarin tevens de groepscode heel belangrijk is. In een partij tegen Helder w erd ooit Jack Ploeger zo grof onderuit geschopt zonder bestraffing door de scheidsrechter, dat wij als collectief van het veld stapten en de kleedkamer opzochten. Pas na een goed gesprek met de arbiter w aren wij bereid de w edstrijd te hervatten. Veel sportiever w erd het er overigens niet op, maar als groep hadden w e een daad gesteld. We hadden Helder aangeklaagd w ant... zij w aren begonnen. Zelf w as ik spitsspeler in de juniorentijd. Wekelijks w erd ik dus op de huid gezeten door de voorstopper van de tegenstander. Om het gew eld van de bew aker te miniseren, heb ik me toen een bew eging eigen gemaakt die flink w at rendement opleverde. Zodra ik w erd aangespeeld en de voorstopper van achteren inkw am, tikte ik de bal erlangs n in de draaibew eging haalde ik met een vuist op maaghoogte vol uit. Voor de scheids w as het net of ik met mijn armen zw ierde, om langs de directe tegenstander te glippen. Floot hij w èl, dan kon ik altijd nog mijn handen omhoog doen en roepen: "Scheids, ik deed niks, Hij begon!" 15/

69 * * * De Spiegel * * * Op de sportpagina van het Schager Weekblad las ik in de afgelopen w eken tot tw ee keer toe een hinderlijke opmerking verband houdende met de opheffing van SRC-Handbal. Het handbalbestuur heeft in overleg met de overgebleven leden besloten zichzelf op te heffen en de redactie van het Schager Weekblad vindt, dat SRC dus (let op dit w oordje "dus") moet toegeven, dat het besluit van vorig jaar om op eigen benen door te gaan een kapitale blunder is gew eest. Ik ben het daar absoluut niet mee eens! SRC-Handbal heeft gew oon op tw ee verschillende momenten in haar geschiedenis tw ee zeer respectabele besluiten genomen. Hier past in het geheel geen hoon. Vorig jaar presenteerde toenmalig handbalvoorzitter Bakker zijn bestuur en leden een voorstel om te fuseren met "Schagen". Bakker had nogal w at tijd en energie gestoken in besprekingen en een fusiedocument. Het had er lange tijd de schijn van, dat hij de handbalafdeling van SRC zover w ist te krijgen. Op het laatste moment echter w erden de fusieplannen afgeschoten. SRC w enste SRC te blijven ondanks sombere vooruitzichten. Waarom? Waarom w il elke club zijn eigen veld en zijn eigen honk? Waarom w ilden Asterix en Obelix niet onder het juk van de Romeinen door? De identiteit. Het bew aren van de eigen identiteit. Ik denk, dat dat de verklaring is. Kijk, een import-schagenaar zal het misschien w orst w ezen, of zij of hij handbalt of voetbalt bij "Schagen" of SRC. Het enige w at telt zijn de afstand tot het veld, de hoogte van de contributie en de hoeveelheid activiteiten voor de jeugd. Maar voor geboren en getoge n Schagenezen heeft de keuze voor SRC of "Schagen" te maken met maar één ding: je achtergrond. Oftew el: het milieu, de kerkelijke gezindte, de w ortels. Zo is het en niet anders. En ik denk dat het dat sentiment is gew eest dat vorig jaar het gros van de handballeden w eerhield van een fusie met "Schagen": Een SRC-er kiest niet voor "Schagen". Punt uit. Er is meer in het leven dan fusies, haalbaarheidsonderzoeken, compromissen, grootgroei, overlevingsstrategie en al dat moderne managementjargon. Er bestaan gelukkig nog oude w aarden als eer, identiteit, traditie, kleinschaligheid, saamhorigheid en trots. En dan nog iets. SRC als club kende haar trots, maar vooral voelde men op het beslissende moment geen gelijkw aardigheid met "Schagen". SRC w eigerde te fuseren, als fuseren inhield: opgaan in de grote tegenstrever. SRC w enste als kleine kruidenier niet te w orden opgekocht door de supergigant. Liever nog het failissement dan dat. Gelet op bovenstaande moet het besluit tot opheffing van "SHC", zoals de handbaltak in het verleden heette, niet w orden gezien als het gevolg van "een kapitale blunder" uit het verleden, maar als een staaltje bestuurlijke heroïek. 17/

70 * * * De Spiegel * * * Laatst keek ik in de spiegel van de kapper. De kapper bracht het gesprek op voetbal. De regionale clubs w erden onder de loupe genomen en in het byzonder kw am het gesprek op de Schager "topteams". De kapper die in het verleden zelf ambities als trainer heef t gehad schamperde, dat bij S.V. Schagen de trainer het natuurlijk w eer gedaan had. En om de SRC-trainer had de friseur, die mij gelukkig nooit friseert, moeten lachen, w ant in een w eekendkrantje had die bew eerd dat de groenw itten in de eerste seizoenshelft alleen terecht van Texel hadden verloren. Verder w as SRC alle partijen gelijkw aardig aan de tegenstander gew eest, alleen de doelpunten w ilden er niet in. "Nou, je bent geen 10 van de 11 w edstrijden onmazzel, hoor. Ik denk, dat Bob een beetje te w einig materiaal op het veld heeft staan" veronderstelde de kapper en hij zw aaide met de schaar angstig dicht langs mijn w impers. Omdat het mij te link w erd in die stoel meende ik er goed aan te doen het gesprek voorzichtig in de richting van een succesteam te manoeuvreren. De SRC-zaterdag dus! "Klasse hé, w at Berend Schop en Siem Burger met Zaterdag 1 doen. Er staat al jaren een aardige ploeg, maar met Berend aan het roer krijgen ze ineens de geest. Alles w ijst erop, dat die jongens klasse, w erklust en kameraadschap combineren. Dat is een succesformule. Berend w as zelf ook altijd zo'n solidaire voetballer. Als hij bij Scagha scoorde vierde hij nooit een feestje in zijn eentje w at je tegen-w oordig zoveel ziet. Niks, hij stekkerde meteen naar de man van de assist en bedankte hem. Die instelling brengt hij op de een of andere manier over op die ploeg. Is dat niet prachtig?" "Meen je dat nou echt, Kees?" reageerde de snijder. Ik vermoedde onraad. Had ik deze lofrede maar niet afgestoken. De kapper vervolgde zijn treurzang over de gebreken van Schagen en SRC met een heuse litanie over het zaterdagvoetbal. Terw ijl hij zijn tondeuse op mijn slaap zette bracht hij kw aad naar voren, dat zaterdagafdelingen de doodsteek voor een vereniging betekenen. Bij elke lettergreep van "doodsteek" leek de man zijn gereedschap een stukje dieper onder mijn hersenpan te w illen drijven. Uit angst voor een electroshock zat ik stokstijf voor de spiegel, maar de kapper w as niet meer te houden. "Kijk toch bij SRC. Er lopen er bij de Zaterdag 1 een stuk of vier, vijf die in de Zondag 1 horen te voetballen. Dan is er met die hele Zondag geen vuiltje aan de lucht." Voorzichtig bracht ik naar voren, dat zo'n ontw ikkeling niet meer te keren is en de kapper zette de tondeuse op mijn andere slaap. Ik zei, dat het bij Schagen trouw ens niks uitmaakte. Dat bracht hem w at tot bedaren. "Nee, maar die hebben hun beste spelers bij andere clubs lopen. Ook zo stom!" En zo kabbelde het gesprek nog w at voort. Toen ik w eer buiten stond nam ik me voor deze kapper ondanks de risico's aan te bevelen bij de leden van SRC. Voor een frisse kijk op de voetballerij: Jeits Bremer op de Loet. 19/

71 * * * De Spiegel * * * De gemeenteraad dekte helaas B & W in de laatste raadsvergadering van het afgelopen jaar in de rug. Raadsbesluit: SRC moet ontvangen subsidiegelden ter hoogte van veertigduizend gulden terugbetalen. Dat is geen kattepis. SRC heeft bezw aar aangetekend tegen dit gemeentelijk besluit. De bezw arencommissie van de gemeente zal eerdaags w el een vergadering uitschrijven, w aarin zow el SRC als de gemeente zullen w orden gehoord. In een eerder stadium w as al zo'n vergadering belegd. Die w erd echter op het laatste moment om procedurele redenen afgeblazen. Ik had nota bene voor SRC's juridisch vertegenw oordiger en mijzelf al een plaatsje aan de stamtafel van "De Roode Leeuw " gereserveerd voor na afloop. Het hoefde niet. Overigens door toedoen van advocaat Dekker himself die w el zo attent w as mij bijtijds op de hoogte te stellen van het niet doorgaan van de vergadering. Onze jurist had de gemeentelijke subsidie-verorde-ning nagevlooid en gevonden, dat het besluit om een vereniging ontvangen subsidie te laten terugbetalen niet door B & W mag w orden genomen. De raad moet dat besluiten. U zult zich afvragen, w aarom meester Dekker het zo belangrijk vond om de kw estie door de gemeenteraad te laten behandelen. Afgezien van het formele argument vermoed ik, dat hij hoopte op verdeeldheid binnen de gemeenteraad. Sterker nog: op afw ijzing van het voorstel van het college van B & W. Maar jammer genoeg voor SRC zijn de tijden voorbij, dat het CDA in Schagen de lakens uitdeelde. Niet zelden w aren raadsleden van het CDA ook (oud)bestuursleden van SRC. Ik zeg al, die tijd is gew eest. En dat bleek ook in de raadsvergadering van december. Niet één tegengeluid. Men schaarde zich zelfs unaniem achter het collegevoorstel. Opeens bedenk ik me, dat Hans Jong tegenw oordig in de raad zit voor Duurzaam Schagen. Dat is toch een SRC-er? Had die niet van leer moeten trekken? Zeg Hansepans, het ging om 40 mille voor je club, jongen! Geen gelul over fractiediscipline alstublieft. Niet het groene hart moet spreken, maar het groenw itte. Gew oon mond opendoen in die raad. Dat doe je ook, als het over de kantine van het zw embad gaat. Als het goed is komt er een herkansing via de serie: advies van bezw arencommissie, collegestandpunt, raadsbesluit. Dus de volgende keer w ordt er op je gerekend. Jatoch? Alle zeilen moeten w orden bijgezet, nu SRC in de penarie zit. Zo ben ik persoonlijk een midw eek op stap gegaan met de chef financiën van het gemeentehuis. Uiteraard heb ik hem naar zijn mening gevraagd over de subsidieaffaire. Waarom subsidie afpakken van een club die toevallig w at eigen vermogen heeft opgebouw d? Ik w ilde w eten of ik nou goed begrepen had, dat de gemeente SRC w ilde gaan straffen voor goed beleid...? De rekenmeester van de gemeente bew eerde, dat dat w el even anders lag. Termen als "rommelig" en "onduidelijkheid bij onderdeel kantine" kw amen voor in zijn betoog. Ik zei, dat ik in mijn ambtenarenpraktijk in Niedorp nooit anders had meegemaakt en dat de mantel der liefde daarvoor een prachtig instrument w as. Wat voor zin heeft het, om een club tot de bedelstaf te brengen, w aarna die club w eer bij de gemeente langsmoet 71

72 om de hand op te houden? Maar nee... SRC zou w orden gestraft voor slecht beleid. Echte ambtenaar, altijd loyaal aan de baas. 1/1995 ****** De Spiegel ****** Ze liep de laatste maand als een eend, mijn vrouw. Het w as w aggelen w at ze deed. Mensen, kinderen, w at kunnen zw angere vrouw en zw aar zijn. De laatste w eek strompelde ze door het huis op een manier...het w as of ze elk moment in tw eeën kon vallen. Evenzogoed moest ze er af en toe uit. Dan ging ze - eigenw ijs als ze is- nog even naar de bibliotheek. Zw ager Schop kw am ons een van de laatste dagen voor de bevalling daar nog tegen. Hij dacht dat ze daar zou bevallen, zó moeizaam bew oog ze zich voort. Ik zei: "Als het maar w el bij de kinderboeken is." Ik had af en toe met haar te doen. Vooral als ze de trap op moest en dat hele gew icht moest mee. Of als de baby haar met een gemene trap in haar milt naar het plafond joeg. Ook irritant w aren de nachten, w aarin alles erop w ees dat onze zoon naar buiten w ou. Dan w as het na enkele uren onder de hete douche en aan de koffie als met Sam en Moos die naar Parijs gingen: ze gingen niet. Maar hij is er dan toch. Onze zoon. En toen ik aangifte deed bij de burgerlijke stand kw am ik op de gedachte om tevens aangifte te doen bij voetbalvereniging SRC via de column in de Facet. Tenslotte gebeurt het hoogst zelden, dat er een klassespits w ordt geboren. Is het geen heerlijk idee dat met een jaar of vijftien de doelpunten bij SRC 1 als rijpe appelen van de boom vallen? Het zal nog een toer w orden, om die jongen voor het groen-w it te behouden. Want laten w e eerlijk zijn, gasten van die leeftijd die aanbiedingen krijgen van AZ, van Volendam en -één deurtje verderop- het grote Ajax die moeten sterk in hun schoenen staan. En verstandige ouders hebben. Maar het is nog niet zover. Mijn vrouw w ilde de dag na de bevalling een volleybal in de w ieg hangen. Ik zeg:"wat doe je nou?" Ja, ze had ergens gelezen, dat de ouders van Agassi een tennisbal in zijn kribbe hadden opgehangen en nu is hij tennismiljonair. Waarop ik inbracht dat w e die volleybal dan maar heel gauw door een voetbal moesten vervangen, een "vijfje" had ik persoonlijk gedacht. Waarop mijn vrouw zich w eer afvroeg, hoe ik zo zeker kon w eten, dat het een voetballer zou w orden. Nou, daarvoor had ik voldoende argumenten. Ik refereerde nog eens aan al die schoppen die hij al had uitgedeeld, terw ijl hij nog in de baarmoeder w oonde. Wat te denken van zijn ogen, toen zich onder de vele cadeautjes een groenw it kamizooltje bleek te bevinden. Hij pakte dat duidelijk met meer genoegen uit dan al die auto's en rammelaars. En dan w as er nog die brutale vraag van hem vrijw el onmiddellijk na de geboorte:"zeg pap, zal ik de F-jes meteen maar overslaan? In de E-tjes leer je toch w eer wat meer en des te eerder ben ik klaar voor het grote w erk in het eerste." Ik heb hem uiteraard de w acht aangezegd, w ant als je zulke haantjes niet kort houdt... Maar ik bedoel maar, die jongen moet op voetbal. Wat denkt U, dat hij drie dagen later naar me fluistert, terw ijl zijn moeder een fles voor hem klaar maakt? "Pap, hoe voelt dat nou als je met een nulletje of zes voorstaat?" 72

73 4/

74 * * * De Spiegel * * * Ab Ploeger als coach van Scagha '66. Dat is nou nog eens een benoeming, waarvan de voetballiefhebber in de regio zegt:"perfect!" De juiste man op de juiste plaats. Geheel passend in de traditie van de club. In de Schager Courant stond vorige week een interview met Ab afgedrukt, waarin hij een paar behartenswaardige dingen zei. Ik kom daar straks op terug. Maar eerst even dat van Ab Ploeger wordt beweerd dat hij de beste zaalvoetbalspits is die er is geweest. Aldus memoreerde de schrijver van het stuk in de krant. En daar had hij gelijk in. Dat wordt inderdaad beweerd. Maar er zijn ook mensen die Ab een "pieler" vonden. Zo'n speler die vanaf de middenstip drie man voorbij pingelt, stug naar de vloer blijft kijken, nog eens drie man voorbij pingelt en dan tot de ontdekking komt dat het dezelfde drie waren en dat hij weer terug is bij de middenstip. Ik vermeld het niet om zijn grote kwaliteiten af te vallen, maar om een zaligverklaring te voorkomen. U leest straks wat er met heiligen gebeurt. In het interview bepleitte Ab voor Scagha herstel van respect en waardering in de ploeg. Aandacht voor sfeer, voor coherentie in een team achtte hij meer zijn taak dan het afstropen van de regio op jacht naar getalenteerde spelers. Wie zulke woorden in 1995 in de krant leest, diens hart stroomt vol. Wat een schril contrast met mijnheer Heslinga, getalenteerd speler van HRC die een week eerder in de krant stond en die zich bereid verklaarde met elke club te praten over een transfer. Mijnheer Heslinga hoeft Ab Ploeger van Scagha dus niet op audiëntie te verwachten. Ik zou zelf wel graag even langsgaan. Met een bijl. Denkt U niet verkeerd. Ik zou de Heilige Heslinga mee willen nemen naar een bos in Drenthe. "Kijk Hes, dit is een boom. Die moet om. En dat daar is ook een boom. Die moet ook om." Moet U eens opletten hoe zo'n jongen opknapt. In een week tijd een ander mens! Ik vond trouwens dat Ab in het artikel een beetje op twee gedachten hinkte. Enerzijds terug naar oude waarden, anderzijds de realiteitszin dat het nu anders toegaat dan in zijn succesperiode. Verder vraag ik me af of het ideaal van een sterk reserveteam zal worden verwezenlijkt. Voorheen was Scagha toonaangevend. Ook voetballen in Scagha 2 was een eer. Daar liepen spelers die anno 1995 allemaal bij een hoofdklasser of topklasser terecht hadden gekund. In de laatste tien jaar is het zaalvoetbal genivelleerd. Iedere 16-jarige die een deuk in een pakkie boter kan schieten wordt tegenwoordig gevraagd door Salao of Van Geelen of d'olde Smidse voor mijn part. En gevraagd worden, dat streelt. Dus die kweekvijver van Ab bij Scagha 2...ik vrees dat die leeg blijft. Het talent zal verspreid blijven over de regio. Maar dat de nieuwe coach wil werken aan teamgeest, spirit, respect als vroeger in "zijn" Scagha 1, daar geef ik hem groot gelijk in. -kk 74

75 6/1995 * * * De Spiegel * * * De dagen van samen met mijn zoon naar het SRC-complex zijn nog niet aangebroken. Hij is zeven w eken. "Maar als hij nou op ballet w il?" Die pijnlijke vraag w erd mij laatst voorgelegd. Uit de mond van een andere voetbalvader heb ik eens horen zeggen: "Dan breek ik zijn teentjes." Oefenen op de begeleidersrol doe ik intussen met mijn meiden. De kleuter zit op zw emles. Dus w ekelijks naar "De Wiel", helpen met uitkleden, helpen met aankleden. Als ik te ruig met de handdoek te w erk ga kan ik een sneer krijgen, w ant ze heeft temperament. Soms is er een kijkles en dan sta ik met de papa's en mama's om het bassin heen. En ik klap even hard mee voor de capriolen in het w ater. Op kijkdagen gaan w e langs de snoepautomaat naar huis. De oudste is zeven. Als het aan haar had gelegen had ze de afgelopen jaren al op zw emmen, op gym, op ballet, op tennis, op handbal, op jazzballet, op minivolleybal, op gym (tw eede keer) en op w aterpolo gezeten. Zo ongeveer om de maand hoort ze van een klasgenootje of een vriendin dat die op skieën of op paardrijden zit en vervolgens w ordt er thuis een verzoek ingediend. Op paaszaterdag w as de uitvoering van de balletschool en daar deed ze aan mee. Dus papa samen met de kleuter naar Den Helder, w ant het spektakel zou plaatsvinden in schouw burg "De Kampanje". Onderw eg viel ons het grote aantal auto's met w itte nummerplaten op. Toen ik had verteld dat dat Duitsers w aren zei de kleuter:"pap, ik kan al w at zeggen tegen de Duister." Ik vroeg natuurlijk w at dat dan w as en ze zei trots:"lion King!" Waarmee voor mij deze paaszaterdag al een succes was en toen moest de balletvoorstelling nog beginnen. In "De Kampanje" voerden 290 leerlingen van de balletschool hun kunsten op. Hartstikke mooi. Vooral voor meisjes. Er mochten geen foto's gemaakt. Dat deed Willibrord Beemster. Wil knipte drie uur lang foto's, alsof hij in één keer de zestig mille moes t terugverdienen die eerder in de w eek uit zijn w inkel w aren gestolen. In de zaal zorgden ouders, opa's en oma's en andere verw anten voor een minstens zo mooi spektakel. Ze riepen en zw aaiden naar hun eigen hoofdrolspeelster op het podium of op het balkon, alsof ze hen voor de laatste maar dan ook echt voor de allerlaatste keer zagen. Tijdens het tw eede nummer vroeg de kleuter naast mij w anneer haar zus kw am. Die kw am in het vierde nummer. Toen die haar hoofdrol tot een goed einde had gebracht, vroeg de kleuter w anneer het afgelopen w as. Als begeleider kreeg ik het even benauw d, w ant er w aren nog 24 nummers te gaan. Ik zei geheel naar w aarheid, dat dat nog lang zou duren en dat ze het tot de pauze in elk geval moest volhouden. Waarop ze zei dat ze moe w as. Ik trok haar op schoot en in de duisternis sliep ze vrijw el meteen in. Op de terugreis kw am het gesprek op zw emmen, w ant de kleuter vond zw emmen toch leuker dan ballet. We noemden samen de toeters en bellen van "De Wiel" op en van het zw emparadijs in Egmond, w aar w e kort geleden zijn gew eest. Suisbuis, bubbelbad, w ildw aterbaan... Opeens klonk 75

76 het achter me:"en een stoel die vanzelf gaat." Ik moest even nadenken. Toen had ik hem w eer in beeld: de traplift voor gehandicapten. 7/

77 * * * De Spiegel * * * Uit mijn ambtelijke carriere herinner ik me landerige voorjaarsmiddagen, w aarop stapels paperassen en ledenlijsten van verenigingen de revue passeerden. Bij de jaarlijkse ronde van de subsidieverzoeken maakte zich doorgaans een zekere meligheid meester van de ambtenaren na inspectie van de zoveelste begroting. Veel verzoeken keerden jaarlijks in exact dezelfde vorm terug. Ook dat van een club met de naam "Kunst na Arbeid". Een collega riep steevast met hun verzoek in de hand:"en hier hebben w e de club die voor 180 piek een heel jaar Kut na Arbeid koopt. Wie kan ze dat nazeggen? Zulk goedkoop vermaak moet gesteund w orden." Niet elk subsidieverzoek ging zo over tafel. Er w as een verband tussen de hoogte van de bedragen en de mate van ernst bij de w eging. Storend w as het als een vereniging niet de moeite had genomen, om gegevens compleet aan te leveren. Soms ontbrak een ledenlijst. Soms w erd uit de financiėle stukken niet duidelijk met w elk doel een vereniging aan het reserveren w as. Meestal w as dat trouw ens vanw ege toekomstig groot onderhoud aan de accommodatie. Of er zat een 75- jarig jubileum aan te komen dat men groots w enste te vieren. Of er moest een duur apparaat vervangen w orden. Nooit fraude meegemaakt. In verenigingsbesturen zitten nagenoeg altijd eerzame burgers. Punt is alleen. Op gemeentehuizen zitten ambtenaren en die leven van papieren. Papieren moeten in orde zijn. Wat gebeurde bij ons, als gegevens slordig w erden aangeleverd? Er ging een briefje uit naar de secretaris. Of een telefoontje naar de penningmeester. Meestal kw amen dan de ontbrekende cijfers gauw na. Zoniet, dan dan ging de bijl voor een jaar in de subsidie van de club. Zo betaalde een bestuur leergeld en een jaar later w erd een perfecte administratie gevoerd. Tussen SRC en de Gemeente Schagen is jarenlang iets mis gegaan op dit terrein. Dat is vreemd. Waarom vordert de gemeente van SRC de subsidies van meerdere jaren terug? Als bovengeschetste procedure w as gevolgd, dan w as SRC hooguit één jaar zijn subsidie kw ijt gew eest. Daarna zou het bestuur w el zorgvuldiger te w erk gegaan zijn! Mr. Dekker verraste 26 april de bezw arencommissie van de gemeente met een pleitnotitie van 6 kantjes. Of daarmee het raadsbesluit om SRC 40 mille af te pakken w ordt teruggedraaid moet ik nog zien. Wethouder Westerink verbaasde mij. Hij voerde namens het gemeentebestuur aan, dat SRC al die tijd met gemeenschapsgeld aan het potten w as gew eest. Als zichtbaar w as gemaakt, dat er w as gereserveerd en als tevens w as aangegeven w aarvoor, dan w as er met de gemeente te praten gew eest... Waarom nou praten over administratieve gebreken, denk ik dan, als allang bew ezen is, dat een voetbalclub met een grote accommodatie niet zonder steun van de gemeenschap kan? Laat anders het SRC-bestuur de w ethouder eens uitnodigen voor een rondje over de accommodatie. Lost soms meer op dan een formele bezw arenprocedure. 8/

78 * * * De Spiegel * * * Het seizoen zit er w eer op. Sportjaar '94/'95 is als w e eerlijk zijn een rampjaar gew orden voor SRC. Waarom? Uit piëteit noem ik eerst de dood van gew aardeerde leden als Vaars en Koenekoop. Op een dergelijke leeftijd en omgeven met zoveel drama komt het verlies van leden niet vaak voor. De sportieve prestaties van het vlaggeschip. Waardeloos. Degradatievoetbal in de vierde klasse. En een seizoen lang gezeur over neuzen die dezelfde kant opmoeten. Ga eens voetballen, z al menig supporter gedacht hebben, en hou op met ouw ehoeren. De zeperd die het bestuur van SRC (en dus de vereniging als zodanig) opliep bij de Gemeente Schagen in verband met de jeugdsubsidies. Een bedrag van gulden moet SRC terugbetalen. De Gemeente pakt jeugdsubsidies van meerdere jaren af. De staat van de accommodatie. Het begint armoedig te w orden op Groenoord. Wat 25 jaar geleden als modern complex w erd opgeleverd kan intussen niet meer representatief genoemd w orden. Klappen zoals de Gemeente die uitdeelde moeten niet te vaak voorkomen, w ant dan zal SRC qua beheer van de gebouw en hard achteruitboeren. De opheffing van de handbalafdeling. Het zat er geruime tijd aan te komen. Er zijn met de moed der w anhoop pogingen gedaan om de handbal voor sportvereniging SRC te behouden. Maar w at ooit begon als SHC bleek anno 1995 niet meer levensvatbaar. Een historische lijn w ijst onherroepelijk in de richting van een afkalvend ledenbestand bij de handbalbond. Voor w ie ooit de groenw itte meiden zag rennen op de Tuin van Kruit is het afsterven van de handbaltak bij de sluiting van dit seizoen bepaald een tragisch gebeuren. Halverw ege de column. Dat lijkt me het moment om van mineur naar majeur over te schakelen. De zaterdagafdeling is in volle bloei. Het vlaggeschip liet de w are mentaliteit zien en deed mee voor de hoofdprijs. Het jeugdvoetbal van SRC blonk w eer uit qua organisatie en inzet. De traditionele klaverjascompetitie w erd vlekkeloos afgew erkt. Het familievoetbal blijkt inmiddels in een behoefte te voorzien. In de kantine is w eer door menig elftal heel w at uurtjes gedronken en gelachen en dat kon opnieuw een heel jaar uitsluitend dankzij de formidabele inspanningen van vele vrijw illigers. Moeten alle bestuursleden apart genoemd w orden? Nee, maar ze hebben allen w eer een jaar kw aliteit naar Groenoord gebracht. Een enkele verw ijzing naar de bestuurscrisis bij buurvereniging Schagen leert, dat het voor een club goud w aard is, als de bestuurderen elkaar met vertrouw en en met respect bejegenen. Alleen dan houden zij plezier in de klus en lopen ze er niet voor w eg. Tekenend voor een goede sfeer is ook dat na een seizoen de ledenlijst stabiel blijft. Waar een exodus van spelers plaatsvindt daar is doorgaans stront aan de knikker. En w aar opeens iedereen naartoe w il daar is het ook niet pluis. SRC is kennelijk een gemeenschap die zijn leden aan zich bindt. Zo moet het. 78

79 Voorlopig echter is op Groenoord niemand thuis. Goede vakantie voor iedereen. Nog maar net op w eg vroeg vorig jaar de kleuter:"pap, w aar is de vakantie?" "Net zo ver als w ij w illen gaan" zei ik. "O, stop dan maar hier" zei ze toen. Over die UIT DUIZENDEN opmerking heb ik lang nagedacht. 9/1995 In de sport worden de prestaties in records uitgedrukt. Rondje van 30 seconden rond. Sprong van 17,86 meter. Verbetering van het werelduurrecord. Ongeslagen naar het kampioenschap. Hoogste aantal titels. Er is geen einde. Sinds deze zomer wordt ook het weer alleen nog in records uitgedrukt. De zomer met het hoogste aantal tropische dagen. Warmste julimaand van de eeuw. Minste regenval in tien zomers. Recordaantal strandgangers. IJsverkoop naar ongekende climax. Ja, dit was wel een zomer. Een zomer uit duizenden. Een collega vertelde me voor de zomervakantie dat hij naar IJsland zou. "Pas op voor d ie geiser hoor" zei ik tegen hem. "Waarom?" "Nou, niet met je hoofd erboven om te kijken of hij het doet". Vorige week kwam hij langs. Alles brandblaren aan één kant van zijn gezicht. Voordat ik uit de hoek kon komen riep hij:"hij deed het!" "Ja maar, voor de helft zeker?" informeerde ik. "Nee, aan de andere kant had ik mijn fotocamera" luidde zijn verklaring. Leuke collega. Een collega uit duizenden eigenlijk. Allemaal weer thuis. Allemaal ook weer heelhuids thuis hopelijk. Ik denk even aan die mensen die naar Eurodisney bij Parijs gingen. Die waren plots hun peuter kwijt. Hele dag zoeken, paniek, naar de politie. 's Avonds werd het kind op een bank in het park gevonden. Onder narcose. Onder narcose? Ja, volgens de politie kwam dit regelmatig voor. Bij een moment van onoplettendheid van de begeleiders worden de kinderen meegenomen. Ze worden geopereerd. Er wordt een nier uitgehaald. En ze worden teruggebracht. Orgaanroof. Big business. Hopelijk zit bij U alles er nog aan en in. Toch raken veel mensen tijdens hun vakantie geblesseerd. Waardoor? Minder concentratie. Eindelijk toegeven aan de vermoeidheid en het dan oplopen. De remmen losgooien. Uitbundiger bewegingspatroon. Door alcoholgebruik minder contrôle over het lichaam. Onbekende sporten beoefenen. Enzovoort. Terug van vakantie zag ik de keeper van Telstar op de foto in de krant. In sportkleding maar op krukken. Dat deed me denken aan onze kleuter die in de trein naar Veenendaal niet zo heel lang op haar plaats kon blijven zitten. Ze verkoos al gauw het looppad. Het spel was om zich steunend op de armleuningen voort te bewegen. Toen dat lukte riep ze trots:"kijk mam, pap...op kurken!" Mooie griet. Kleuter uit duizenden. Hoewel. Ik zat op het toilet van de camping. Dat vond ik al geen onverdeeld genoegen i n verband met de hygiëne. Maar ook leken op het moment van de dagelijkse stoelgang de meiden mij wel telkens nodig te hebben. Voor de meest futiele zaken ben ik eigenlijk van de pot gerukt deze vakantie. De ene keer haastte ik me terug naar de tent en dan was er een luchtbed leeg. De andere keer moest ik gauw komen want er was ruzie en dan bleken ze de spelregels van "Betoverde doolhof" niet meer te kennen. En zo was er steeds wat. Op een dag dacht ik:"ze bekijken het maar, ik blijf nu eens zitten waar ik zit, totdat ik klaar ben." Maar kinderen 79

80 zijn hinderen en daar hoorde ik de kleuter al vlakbij roepen:"pap! Pahaaaaaap!!" Vanaf de WC riep ik enigszins bedrukt terug:"ja, ik zit hier". Buiten hoorde ik van een afstand de oudste naar de kleuter roepen:"waar is papa?" En daar greep de kleuter volumineus haar kans:"papa is hihier...hij zit te poepuhhh!!" Vakantie uit duizenden gehad. 10/1995 UIT DUIZENDEN Schagen is een stad uit duizenden. Dat w as al zo toen ik klein w as en er mensen w oonden. Dat is nog zo en nu w onen er Alleen in de w eekends lijkt Schagen door de zuigende w erking op de regio w el een plaats van inw oners en dan is het dus een plek om te mijden. Dat doe ik zoveel mogelijk. Boodschappen doe ik bijvoorbeeld in Dirkshorn. Qua sportfaciliteiten w as Schagen vroeger nog overzichtelijk. Het Sparta-veld met een kleedgebouw tje voor h.v. en v.v. Schagen aan de Julianalaan. Aan de Laagzijde een veld met schapeboet voor h.v. S.H.C. en r.k.v.v. S.R.C. Verder w aren er een paar gymzalen behorende bij de scholen die in gebruik w aren bij de gymverenigingen Advendo en Lycurgus en dat w as het. De locale overheid zal niet teveel moeite hebben gehad met de instandhouding van deze accommodaties, als zij zich er al mee bemoeide. Schagen groeide. Er w erden nieuw e verenigingen opgericht die allemaal een accommodatiew ens bij de gemeente indienden. Het budget groeide tot in de hemel, dus aan veel verlangens kon met gemeenschapsgeld tegemoet gekomen w orden. De Groenew eghal w erd gebouw d. De Polisporthal. Er kw amen hockeyvelden, een tennisaccommodatie, een overdekt zw embad, meer gymzalen. De w elvaart kon niet op. Schagen vond de sport een belangrijk deel van het w elzijn van de burgers. Het is jaren later. De geldberg is geslonken. Nieuw bouw en aanleg van sportvoorzieningen is er nauw elijks meer bij. Nou vooruit, een rugbyveld dan nog. De gemeente moet bezuinigen. De verenigingen moeten hun eigen broek zien op te halen. Schagen vindt de sport nog best een beetje belangrijk, maar er zijn belangrijker zaken, als het om het w elzijn van de inw oners gaat. In de nota "Uitgangspunten voor het w elzijnsbeleid" kreeg de sport een lage prioriteit toebedeeld. Alles w at er op het stadhuis nog te halen valt is een jeugdledensubsidie en onder voorw aarden misschien een lening om een investering te doen. En openbare w erken maait natuurlijk het gras. Dat is het. Als bestuur van een vereniging zal men dus alles uit de kast moeten trekken om in elk geval die jeugdledensubsidie binnen te halen. SRC kreeg onlangs een zeperd van het gemeentebestuur om de oren. De club moest 40 mille subsidie terugbetalen, omdat over meerdere jaren de paperassen niet deugden. Wie schetst mijn verbazing als ik afgelopen w eek het volgende bericht in de krant lees: "Het college van b en w van Schagen heeft de subsidie-aanvraag van SRC voor 1996 niet ontvankelijk verklaard. Dat is gebeurd doordat bij de aanvraag behorende stukken niet of 80

81 onvoldoende voorhanden w aren. Ook niet nadat daar van de zijde van de gemeente herhaaldelijk om w as gevraagd. De gemeenteraad zal hierover binnenkort w orden geïnformeerd." Als ik de leden van SRC w as dan zou ik toch de behoefte hebben om op de algemene ledenvergadering eens een paar vragen te stellen aan het bestuur. En dan druk ik me zachtjes uit. Wat moet mr. Dekker te Amsterdam hier van denken. Het drama van de 40 mille is net achter de rug en nu dit w eer! UIT DUIZENDEN 11/1995 Laatst kw am ik ondanks veel rennen en vliegen toch vrij laat op Sportpark Groenoord aan. Amechtig hijgend. De w edstrijd zou om half drie beginnen en het w as al over tw eeën. Ik snelde de gang van de kleedkamers in. De mannen w aren vast al aan het omkleden. Dus haasten. Ik had nog een kw artier. Ik kon nog net op tijd op het veld staan. De kleedkamer. Welke moest ik hebben? Het was een drukte van belang in het gebouw. Veel heen en w eer geloop in de gang van leiders aanvoerders, spelers, officials, scheidsrechters. Achter elke deur hoorde ik gestommel of kabaal. Op goed geluk deed ik maar eens een deur open. Er zat een D-team. Er w erd druk gedouched, de kleedkamer stond vol damp. Ik had mijn hoofd nog niet eens om de hoek van de deur gestoken of er klonk:"wegw ezen!" Klonk w el lekker vriendelijk. Bij een volgende deur stak ik eerst mijn tas naar binnen. Een orkaan stak op:"niet hier! Eruit! Moven!" Dat w aren E-tjes. Ook heel vriendelijk. Ik had geen zin in meer van deze begroetingen en overw oog om aan de bestuursdienst te gaan vragen w aar SRC 3 zich moest omkleden. Maar toen dacht ik van bekijk het nou met die snotjongens, ze hebben maar normaal te doen als iemand zijn gezicht laat zien in 'hun' kleedhok. Ik probeerde gew oon nog een kleedkamer. Vanachter de volgende deur kreeg ik het grofste geschut van de middag om mijn oren. Het w aren de tegenstanders van het D-team. Wat dacht U van:"oprotten asshole! Weg eikel! Fuck off man!" Nou maak ik op mijn school w el erger mee dus ik ging niet meteen plat achterover. Maar op een voetbalcomplex in een niet-stedelijke omgeving met over het algemeen redelijk opgevoede jongelui met ouders die een zeker normbesef overdragen en die de centen hebben om die jongens naar de sport van hun keuze te laten gaan... Ik had w einig tijd, maar dit w erd me toch te bar. Uitgebreide reacties w erken in dit soort gevallen averechts. Tieners voelen zich als groep heel sterk. Ik volstond met een keihard "BUSJE KOMT ZO..!!" en trok gauw de deur dicht. Ik liep maar w eer verder en w as intussen verbaasd over het agressieve en explosieve in de uitlatingen van de voetbaljeugd. Toen ik eindelijk SRC 3 had gevonden kreeg ik te horen dat ik w issel stond, w ant ik w as zo laat. En op dit punt van mijn column aangekomen moet ik even een keuze maken. Ofw el ik pak uit over het vervagend normbesef bij de jongeren. Ofw el ik leg de maten van SRC 3 voor één keer uit, w aarom ik altijd gehaast en na tw eeën op Groenoord zal arriveren. Laatste optie maar. Anders sta ik elke w eek w issel! Misselijke maatregel van lummels die zaterdags niks anders te doen hebben dan tot een uur of elf uitslapen, uitgebreid koffiezuipen en tegen mama zeggen dat ze tegen zessen voor de nassi uit de kantine thuiskomen. En dat dus tegenover een huisvader die al om zeven uur in de vroegte de eerste papfles klaarheeft en dan eten en 81

82 boodschappen en er moest nog gestofzuigd en w ie doet de WC's vandaag en als de één met de meiden naar de bieb gaat kan de ander de baby in bad doen en..(hijg)..er komt nog een vriendinnetje spelen en de ander moet nog naar een vriendinnetje w eggebracht w orden om te spelen en er stroomde van de w eek een dakgoot over dus bladeren w eghalen bij de pijp en vergeet niet de volgende fles in de w armer te zetten en er kan alvast nieuw e melk aangemaakt w orden en hoew el het krap zal w orden in verband met het voetballen kan mijn vrouw misschien nog even naar Schagen voor een leuke w interjas. Dus als ik alvast begin met de fruithap zo tegen tw eeën, dan lost zij me zo spoedig mogelijk af en dan, ja dan, jongens van SRC 3... dan kan deze jongen met zijn voetbaltas de deur uit. 12/

83 UIT DUIZENDEN Nog even over roken. Niet zo lang geleden schoot ik een paar losse flodders over deze vorm van verslaving op U af. Bijvoorbeeld dat rokers vaker incompleet de kist ingaan, dat w il zeggen min een voet of een been, geamputeerd omdat de slagaderen verstopt zijn geraakt. Of dat één op de vier rokers vroegtijdig overlijdt aan de gevolgen. Of dat elke sigaret het leven gemiddeld met vijf minuten bekort. Het w aren een paar krasse gegevens die ik me herinnerde van een antirookcampagne. Verder gaf ik eerlijk toe zelf ook te roken. Niet veel. Alleen bij een biertje. Maar toch... Na het maken van dat stukje heb ik me nadrukkelijker op het roken gestort. Nee, nee begrijpt U mij niet verkeerd. Ik ben niet opeens een zw are roker gew orden. Maar ik ben me serieus in het onderw erp gaan verdiepen. Voor de lespraktijk hoor. Dat U niet denkt dat ik speciaal voor de Facet-lezers smeuiige kost over symptomen van "zelfmoord-op-termijn" ben gaan verzamelen. Dokter, ik hoest bloed op, ik heb het zo benauw d en ik heb zo'n pijn op mijn borst als ik de trap op loop. Week in, w eek uit, jaar na jaar kw am bij ons thuis op zaterdagmiddag de mevrouw van de tabak. Het w as mevrouw Plukker van de Loet. "Vroon" w erd ze door mijn vader en moeder genoemd. Vronie Plukker. Zij bracht op bestelling tabaksw aren bij de mensen langs de deur. Ik zie haar nog in de keuken staan met haar bruinleren boodschappentas met de stevige hengsels. Soms dronk ze een kop koffie. Meestal w as het afrekenen en door naar de volgende klant. Voor mijn vader had ze w ekelijks hetzelfde "recept": tw ee pakjes zw are van Van Nelle en een doos dikke sigaren van...ik hou het op Karel I. Maar het kan ook Willem II gew eest zijn. Mijn broer spaarde toen sigarebandjes. Die zal het nog w el w eten. Jaar na jaar, w eek in, w eek uit w erden ze opgerookt, de shaggies en de sigaren. Uit de laatste pakw eg tien jaren van zijn leven staat me vooral de gillende hoest in de vroege morgen heel scherp bij. En toen de dokter he m allang verboden had om nog langer te roken, toen vroeg hij me w eleens een haaltje als w e 's avonds aan een biertje zaten. En ik w eet nog dat ik hem een keer betrapte in het schuurtje, toen ik onverw achts aanw ipte voor een bakkie. Hij verborg daar een pakkie shag in de gereedschaps kist. Tja en tegen het einde had hij het permanent zo Spaans benauw d, dat inslapen feitelijk een verlossing w as. Anders w as de verstikkings dood zijn lot gew eest. Maar w aarom vertel ik dit nou allemaal? Ik heb tijdens de lessen gemerkt dat w ijzen op de gevaren van het roken pas aanslaat met dit soort verhalen. Uit het leven gegrepen. Ze zeggen de jeugd meer dan nicotine en longemfyseem. Ook bij SRC lopen een paar honderd jongens rond. Jongens, niet doen. Niet beginnen, nooit roken! 14/1995 2

84 3

85 UIT DUIZENDEN Intrigerend bericht in het sportkatern vorige w eek. Het ging over een gestaakte juniorenw edstrijd. De A1 van Zouaven speelden thuis in Grootebroek tegen de A1 van ik dacht Zilvermeeuw en. De w edstrijd ontaardde in een kloppartij. Toen de scheidsrechter het niet langer aan kon zien blies hij af en w at gebeurde? De ploeg van Zouaven -nota bene vernoemd naar de garde van de paus, dus behept met moed en discipline, zou ik zeggen- vluchtte en masse naar de kleedkamer en draaide de deur op slot. Heeft U het ooit zo zout gevreten? Op de vlucht voor de tegenstander. Die tegenstanders, Zilvermeeuw en dacht ik dus, begonnen vervolgens onderling te knokken. Bij zo'n bericht vraag ik me van alles af. Was één van de ploegen afkomstig uit het tuchthuis bijvoorbeeld? Waren meerdere spelers w ellicht onder invloed van drugs of doping? Waren de leiders van deze ploegen niet voor hun taak berekend? Was het de scheidsrechter die een dermate explosieve situatie schiep dat de minste botsing tussen tw ee spelers al de lont in het kruitvat betekende? Welke w as de rol van het thuispubliek, w elke die van meegereis de supporters (vrouw en!)? Hadden de besturen van Zouaven en Zilvermeeuw en kunnen voorzien dat hier sprake w as van een risicow edstrijd? Welke kronkel loopt door de hersenen van 22 jongeren van tegen de 18 jaar dat zij met zijn allen een w edstrijd zo ernstig laten ontsporen? Welk belang hechten zij aan een pot voetbal dat zij er zelfs hun eigen veiligheid aan opofferen? In het algemeen mag naar aanleiding van zo'n incident de vraag gesteld w orden: w at is er precies gebeurd en hoe heeft dit kúnnen gebeuren? Helaas gaf het kranteberic ht antw oord op geen van deze vragen. Afhankelijk van het rapport van de scheidsrechter stelt de KNVB een onderzoek in. Nou, dat lijdt in dit geval geen tw ijfel. Wat zou ik graag aanw ezig zijn bij dat onderzoek. Spontaan vraag ik me af of zulke onderzoeken en aansluitende hoorzittingen openbaar zijn. De gebeurtenissen zelf zijn al een film w aard. Wie ziet dat niet voor zich? Een slapstick van tw ee juniorenploegen die elkaar niet gehinderd door enig arbitraal gezag achtervolgen, die elkaar w illens en w etens verrot schoppen en die elkaar in de slotscene onderling op de bek slaan. Dat w il zeggen: aan de ene kant van de deur zit een verzameling van angs t verlamde snotjongens en met een zw enk van de camera richting het sleutelgat krijgen w e zicht op een massale kleunpartij buiten. Het w erd in het NHD afgedaan met een kort bericht maar als ik journalis t w as gew eest w as ik hier toch bovenop gesprongen hoor. Voer voor een hele w eek. Sow ieso een lijv ig verslag van de gebeurtenissen. Een interview met de scheids. Human interest: achtergrondreporta g es over de grootste vechtersbazen, de w ijk, leefomstandigheden, gezin. Vooral ook hun lezing van de match en w aarom zij deden w at zij deden. Vraaggesprekken verder met bestuur en elftalleiders van beide clubs. Natuurlijk volgt het verslag van de hoorzitting op het bondsbureau van de KNVB. Een publicatie naar aanleiding van onderzoeksrapport en eindconclus ies. En het is een mooie kluif voor de journalist om zo'n voetbalinc ident in de maatschappelijke context te plaatsen. me zegt altijd dat voetbal als het leven zelf is. Alles zit erin. Een goede vriend van 15/1995 4

86 UIT DUIZENDEN Het beste dat SRC kan overkomen. Jan Verduin als voorzitter. Na vele jaren aan een solide zaterdagafdeling te hebben gebouw d stapt Jan over naar het algemeen bestuur. Ik hoop niet dat het een teleurstelling voor hem w ordt, w ant je kunt altijd nog beter een kar trekken dan een limousine duw en. Maar dat komt vast goed. Een Verduin brengt van nature karakter, degelijkheid en standvastigheid mee. En aangezien enkele van de zittende bestuursleden al een mooie staat van dienst hebben mogen de leden een en ander verw achten van het nieuw e team. Voor de geboren Schagenezen onder ons is niet onbelangrijk dat w eer eens een 'echte' SRC-er voorzitter van de voetbalvereniging w ordt. Al zullen vele groenw itten w eleens moe w orden van dit emotionele argument. Zeker degenen die tw intig jaar gelden in de Groenew eg neerstreken, meteen lid w erden van SRC, inmiddels tw intig jaar bij het bestek horen en ook de kinderen die hen in die jaren geboren w erden voorzagen van een groenw it hart. Wat is nog langer 'echt' en w at is 'onecht'? Voorzover er onderscheid te maken valt w erkt het in elk geval niet door in het bedrijven van de voetbalsport. De bal is rond zow el voor geboren als voor aangew aaide leden en ze dragen allemaal een groen shirt. Jan Verduin is er zeker de man niet naar om de predikaten 'echt' en 'onecht' als voorzitter te gaan toepassen. Dat heeft hij in zijn bestuurlijke periode bij de zaterdag ook nooit gedaan. Integendeel. Moet dus het verschil hierbij formeel w orden opgeheven? Eh...nee. Nog maar even niet. Een emotioneel argument verliest niet gauw zijn geldigheid. Met name een kw estie van ja of nee fuseren staat of valt met de emotie. Een 'echte' SRC-er voelt zich niet thuis in Het Trefpunt van v.v. Schagen zoals een 'echte' geelzw arte aanhanger zich op Groenoord te gast voelt. Denkt U vooral niet dat ik overdrijf of tegenstellingen oproep die er niet zijn. Op Radio Schagen verklaarde de voorzitter van v.v. Schagen, Frits de Haan, onlangs dat hij binnen zijn club geen voedingsbodem ziet voor samenw erking -laat staan een fusie!- met SRC. Citaat:"Daarvoor hebben w ij teveel leden met een geelzw art hart". Dat bedoel ik nou. De nieuw e voorzitter krijgt hoe dan ook met deze materie te maken. De ene keer is het de gemeente die een balletje opgooit. Dan laat deze of gene speler van het eerste (René Schop) een ballonnetje los. En niet in de laatste plaats krijgt praeses Verduin in zijn eigen bestuur te maken met mensen die nu en dan in een filosofische sfeer op het onderw erp w ensen terug te komen. De penningmeester doet dat zelfs in de bestuurskamer van buurman Schagen. Jan mag w el uitkijken dat Groenoord niet onder zijn kont vandaan verkocht w ordt. Neehoor, geintje. Maar een vraag die na het lezen van het interview in de Schager Courant met penningmeester Arxhoek bij mij opkw am w as w el of hij terecht kon zeggen dat hij namens de leden van SRC sprak. Goed, er is enige jaren geleden een peiling onder de SRC-ers inclusief de handbaltak gehouden. Een meerderheid gaf het bestuur het mandaat om met Schagen te gaan praten over samenw erking. Maar hoelang blijft de uitslag van een dergelijke peiling geldig? Kan het bestuur er jaren na dato van uitgaan dat de stemming onder de leden nog ongew ijzigd is. Na de opheffing van SRC-handbal en bij zo'n gevoelige kw estie zou ik daar zeker niet van uitgaan. Aan de andere kant is er natuurlijk niets 5

87 aan de hand zolang het blijft bij een filosofietje onder een borrel met een bittergarnituurtje. En gelukkig is Jan Verduin nogal nuchter. Dat scheelt ook. 16/ /1995 UIT DUIZENDEN "uit duizenden" zult U helaas ook voor een keertje moeten missen. meldde er deze w eek niet aan toe te zijn gekomen vanw ege grote drukte. Op mogelijk een bespiegelende journalistieke evaluatie van de duizenden mogelijkheden van SRC Zaterdag 3 zult U dus zo w ie zo nog een 14 dagen moeten w achten. -red.- 17/1995 6

88 UIT DUIZENDEN Het leukste gedeelte van de jaarvergadering w as zoals gebruikelijk het gedeelte na afloop. De zogenaamde derde helft. Allemaal in de pilshouding en ouw ehoeren maar, jongens. Ov er hoe goed alles gaat bij SRC en over hoeveel beter, in elk geval anders het vroeger w as. Op een avond w aarop Jan Verduin voorzitter van de club w ordt loopt al gauw vader Carry w eer over het schapeveld aan de Laagzijde. Volten Natuursteen in grote letters op de muur langs de ene zijlijn. Aan de overkant liep parallel aan de zijlijn de Langesloot. Erachter niets dan w eiland w aar nu w ijk Groenew eg staat. Honderd keer de bal in de sloot ondanks de dichte rij hoge populieren. Op een avond w aarop John Panne k eet penningmeester van de club w ordt rent al gauw vader Jan w eer langs de lijn als grensrechter bij SRC. Gedecideerd gaat de vlag omhoog voor buitenspel, het linnen w appert in de w ind. Met rechte rug pareert de grens het hoongelac h van de supporters van de tegenstander. Ouw e tijden herleven. Buiten is het donker en koud. Binnen is het w arm en gezellig. Doe hier nog een rondje. Van het zaalvoetbal kan ook niet vaak genoeg gezegd w orden dat het vroeger allemaal zoveel sfeervoller w as. Op vrijdagavond en moest er vaak nog een tribune bij, als Schager hoofdklassers als Van Geelen, AC Boontjes, Wistav ibo, Sport- school Middelbeek, Les Freres en het Schager Weekblad in het strijdperk traden. Na afloop volle bak in de kantine, zow el in de Groenew eghal als bij Hans Duin. Later op de avond w erden in de Smidse de uitslagen uitgew isseld. En meteen even kijken of er nog w at rondliep. Als U begrijpt w at ik bedoel. Tijden mensen, tijden. Terug nu naar de jaarvergadering. Nee w acht even, doe hier nog één rondje. Gerrie van Doesburg, w edstrijdsecretaris bij de jeugd, w il nog w at zeggen. Over w ilskracht en buffelen toen en nu. In zijn tijd bij AZ sprong hij boven alles en iedereen uit bij de hoge voorzetten. Kees van Kooten van NEC? Geen probleem. Die stak hij in zijn zak. En zo heeft hij w at spitsen kaltgestellt, die Gerrie. Er moet w at van aan w ezen, w ant het is verder geen zw etserig type. Terug nu naar de jaarvergadering. Hallo, doe hier nog één... Nee Gerrie, stil. Belangrijks te punt van de agenda w as natuurlijk de overgang van sportvereniging naar voetbalvereniging. Daar had geen mens moeite mee. Hoe korter de lijnen tussen bestuur en commiss ies, hoe liever de leden het zien. Eerste daad van de nieuw e voorzitter w as een w eldaad: het uitluiden van de oudgedienden. Dat deed hij met verve. De tw eede daad van de nieuw e voorzitter w as ook een w eldaad: hij gaf een rondje. Ik dacht nog, als Jan zo doorgaat is hij straks burgemeester van Schagen. Dat deed hij niet en trouw ens, zoiets moet je ook w illen. Het enige nieuw sfeit dat ter vergadering viel te beluisteren ging over de kw estie van de subsidies. Op een rondvraag antw oordde de nieuw e voorzitter enerzijds, dat de zaak van SRC tegen de Gemee nte Schagen omtrent de vordering van 40 mille nog loopt bij de rechtbank in Alkmaar. A nderzijds maakte hij bekend, dat het nieuw e bestuur al een afspraak had met B & W voor een kennismakingsges pre k. Dat w as goed nieuw s. Want nieuw e bezems vegen doorgaans schoner, ook al hebben de oude alles gegeven. Doe hier nog een rondje!. 18/ /1995 7

89 Uit duizenden Een vakantie uit duizenden. De Kerstvakantie was een echte wintervakantie. Sneeuwpret en schaatsen natuurlijk. Op de twee wielen bij Valkkoog was een ribbelige maar prima ijsvloer ontstaan, waarop én de kinderen én meerdere ouders zich kostelijk vermaakten. Het was er overdag leuk, maar 's avonds in het lamplicht en met muziek, nou, dat vonden onze meiden een belevenis hoor. De dame van acht maakte heuse pirouettes op haar kunstschaatsen. En de kleuter ging voor het eerst op de schaats. Eerst kneep ze de handen van de begeleiders bijna stuk van angst. Maar na een paar dagen was ze los en vond vallen niet erg. Trots dat ik was! Trots op mijn meiden. Helemaal toen de dames thuis tegen mama zeiden dat papa het wel héél goed kon...veel sneller dan mama. Dus meldde ik me op een gure donderdag bij de Trapbrug voor deelname aan een toertocht. De Gouwe-toertocht heette het en men kon kiezen uit 10, 25 of 50 kilometer. Tien leek me te kinderachtig. Vijftig moest te doen zijn, want van de meiden had ik min of meer mijn schaatsbrevet meegekregen. Toch voor de eerste tocht in jaren voorzichtig voor de 25 gekozen. Nauwelijks op weg in de richting van Kolhorn werd ik ingehaald. Verrek, dacht ik, er is iemand die sneller rijdt dan ik. Ach, wat zou 't. Erger was de straffe wind die dwars door mijn twee truien heensneed. Al maakten het plezier van het bewegen en het riet langs het kanaal veel goed. Binnen de kortste keren werd ik door meer mannen voorbijgereden. Ik meende eerst te zeggen: eraf gereden. Maar het was geen wedstrijd, dus zo moest ik het helemaal niet zien. Toerschaatsers zijn met zijn allen voor de lol bezig. Des te verbaasder was ik wel over de hyperprofessionele uitrusting van menig amateur. Ik werd regelmatig gepasseerd door ee n felgekleurde schicht. Zelf droeg ik een blauwe spijkerbroek. Het was een Levi's. Ik weet niet of het voor het verhaal wat uitmaakt, maar dat is toch niet het minste merk. Wat erg was: nog voor de sluis van Kolhorn werd ik toch zeker voorbijgereden door een andere..spijkerbroek. En mijn meiden hadden thuis gezegd, dat papa het heel goed kon! Ik zette de turbo erop met de bedoeling de spijkerbroek terug te pakken ondanks de gemene wind waarmee ik eigenlijk al genoeg te stellen had. Binnen de minuut lag ik niet vóór op de druif die vermoedelijk wel weer in de jeugdhulpverlening werkzaam was maar dit terzijde. Nee, binnen de minuut lag ik op mijn kin. Door mijn haast was ik een brede scheur ingereden. Schade aan het lichaam was er niet, aan het materiaal destemeer. Achterkant linkerschaats finaal losgerukt van de schoen. Zag ik in de verte een spijkerbroek zwaaien? Nee, dat verbeeldde ik me. Ongelukkig krabbelde ik naar de rietkraag aan de andere kant. Met de wind in de rug ging het een stuk makkelijker. Ondan ks de stukke schaats. Onderweg naar huis dacht ik: gelukkig kan ik voetballen. Dat kunnen de meeste schaatscracks misschien niet. -kk 8

90 Uit duizenden Het was ijzig koud zaterdag. De temperatuur lag rond het vriespunt, maar door de harde noordoostenwind voelde het aan alsof het 15 graden vroor. Wolletje, de poes, wilde niet eens naar buiten toe en dat wil wat zeggen. Toch stond op Groenoord de derby tussen de teams SRC 3 en Schagen 2 op het programma. Hoe bar het weder ook was, hoe interessant ook de EK schaatsen op TV, de spelers moesten zich instellen op de belangrijke voetbalpot. Belangrijk omdat een derby uit zichzelf al emoties geeft. In het geval van dit SRC 3 en dat Schagen 2 komt daar een factor bij. Het is namelijk de partij tussen Norbert de Vries (SRC) en vader Jaap (Schagen). Dat het voetbal in reserveklasse 4A de gemoederen in huize De Vries danig bezighoudt hoeft hier geen betoog. Noppie heeft al eens verteld, dat hij bij thuiskomst op zaterdagmiddag aan het gezicht van zijn vader kan zien of Schagen gewonnen, verloren of gelijk gespeeld heeft. Daar is geen tekst bij nodig. Wat niet wegneemt dat vader en zoon 's avonds de overwinning van SRC en de nederlaag van Schagen uitgebreid toelichten. Na twee eerdere afgelastingen zou afgelopen zaterdag dan de grote confrontatie tussen de helden van de Hobbemastraat plaatsvinden. De voetbalklasse van Norbert is bekend. Hij is één van de betere spelers van SRC 3. Dat kan gauw, hoor. Bij SRC 3 is eigenlijk iedereen één van de betere spelers. Of één van de mindere spelers, 't is maar hoe men het wil zien. Maar hoe zijn de kwaliteiten van vader Jaap de Vries? Het is vermoedelijk zo'n speler die ergens bij de punt van het eigen strafschopgebied uit een afgeslagen corner de b al voor zijn voeten krijgt en er een lel vol op zijn wreef tegenaan geeft, dus die bal zeilt een klere -eind de verte in en zal ergens in een hoek van het strafschopgebied aan de overkant neerdalen, niemand kijkt er verder naar om en wat doet vader Jaap, hij zet het op een rennen, hij galoppeert als een Henri Buitenzorg achter zijn eigen pegel aan, onderweg komt hij langs een aantal SRC -ers die rondsjokken met het zaterdagmiddaggevoel van wat zal ik me uitsloven, 't is toch weekend, en als Jaap in de buurt van het penaltygebied komt dwingt hij de SRC-keeper en dat is elke week een andere toch nog een inworp af, want die werd afgeleid door zijn vriendin die om de autosleutels vroeg en of hij voortaan met de fiets wil gaan want dan kan zij gewoon de auto pakken als ze hem nodig heeft en afijn, vader Jaap 's avonds tegen Nop zwetsen over die ene actie dat hij vier of vijf SRC-ers passeerde en staatsgevaarlijk was. Zo'n voetballer ongeveer. Het treffen werd ook deze keer afgelast. Het was de derde maal en dat was goed. Een wedstrijd met zoveel familiedrama in zich verdient veel mooiere omstandigheden. Zonnetje, een kleine honderdvijftig kijkers, graadje of 17,3. Beter, veel beter. Thriller over vader en zoon wordt vervolgd. Later dit seizoen. 9

91 Uit duizenden Met regelmaat kan men in de krant lezen dat een of ander lid van de Tweede Kamer is overgestapt naar een topfunctie in het bedrijfsleven. Of een burgemeester heeft zijn functie verruild voor de baan van staatssecretaris. Of een hoge ome heeft er een paar interessante commissariaten bijgekregen. "Ik was toe aan een nieuwe uitdaging" luidt doorgaans het commentaar van de betrokkenen. Het zijn sprongen die vrijwel alleen op de hoogste treden van de maatschappelijke ladder voorkomen. Op lager niveau is de mens ook weleens ambitieus maar er wordt met aanmerkelijk minder succes aan carriereplanning gedaan. En dan hebben we het alleen over betaalde functies. In het vrijwilligerswerk is het al helemaal zeldzaam dat er een loopbaa n wordt uitgestippeld. Men kiest uit affiniteit met een doelgroep voor een vrijwilligersklus. Men wordt bijvoorbeeld chauffeur voor gehandicapten of secretaris van een kerkkoor of jeugdleider bij een voetbalclub. Men doet dat een tijdje en houdt er ook weer eens mee op. Een tijdje wordt in sommige gevallen ook een hele tijd, misschien wel 25 jaar en als men ermee is gestopt wil het wel eens voorkomen dat op 30 april enige koninklijke versierselen worden opgespeld al s blijk van dank voor maatschappelijke verdiensten. Hoe dan ook, er is een aanleiding om uitgerekend bij die ene club actief te worden. En wie eenmaal bij die club zit -of dat nou is als bestuurslid of als schoonmaker of als kantinemedewerker- die blijft hem doorgaans trouw. Het is nou eenmaal het eigen kluppie. Daar kan geen andere club tegenop. Er zijn uitzonderingen. De heer Voulon, voorzitter van de STC, is er zo één. Dat konden we onlangs in de Schager Courant lezen. Voulon mag tot eind 1997 voorzitter van de tennisvereniging zijn en gevraagd naar zijn ambities voor daarna liet hij weten, dat hij iets in de politiek wilde maar ook dat hij best voorzitter van een voetbalvereniging in Schagen wilde worden. Hij had geen voorkeur voor SRC of Schagen. Volgens hem was er trouwens maar plaats voor één grote vereniging als je als vereniging echt wilde presteren. Wat zullen we met hem doen, leden van SRC? Adres opzoeken en het huis buitenom in de verf zetten, helemaal in groen en wit? Of in geel en zwart, het maakt mijnheer Voulon toch niet uit. Of we nodigen hem een keer uit voor overleg over zijn plannen met SRC en dan halen we 'm in de kantine even door de spoelbak. Ik verzin zo uit de losse pols een paar acties. Misschien komt U op ludiekere gedachten? De verwatenheid van zo'n man om er zonder meer vanuit te gaan dat ze overal op je zitten te wachten. SRC heeft nota bene een maand terug een voorzitter voor het leven benoemd. Weet zo'n man dat dan niet? En volgt hij de pers over de fusieflauwekul niet? Zijn we nou betrokken bij de sport of zijn we het niet? Nee, we zijn betrokken bij het besturen van de sport. Het idee dat iemand het besturen van een club als een op zichzelf staande bezigheid ziet, dus besturen om het besturen en niet omdat je bewuste vereniging een warm hart toedraagt, dat vind ik en g. Laat SRC een dergelijke trendbreuk nooit toestaan! En zoiets wil dan ook nog in de plaatselijke politiek. Weer zo één die niet voor Schagen in de raad wil maar voor zichzelf. En daarvan zitten er al zoveel op het pluche. Liever geen wethouder Voulon in Schagen. En ook geen voorzitter Voulon van SRC alstublieft. 10

92 Uit duizenden De Friese rayonhoofden waren niet van het scherm af te slaan. Avond aan avond zag je ze hoofdschuddend meten. Nog niet dik genoeg. Zou de tocht der tochten er komen of niet? Wat een spanning voor... Ja, voor wie eigenlijk? Bij ons in de docentenkamer klonk op enig moment voornamelijk irritatie door over de zoveelste Journaaluitzending die voor een kwart aan de Elfstedentocht was gewijd. Was er dan geen belangrijker nieuws? vroeg menig collega zich af. Een stukje van de PMV-les wordt gaarne aan de actualiteit besteed, maar om het nou drie maanden over de Elfstedentocht te hebben, nee. Dat is hetzelfde als na drie jaar Bosniė. Op zeker moment houdt het ook voor de leerlingen op. Toen er op een avond in het Friese land ijstransplantaties werden verricht was voor een deel van het docentenkorps de maat vol. Zij sloten zich aan bij de Stichting ter Voorkoming van een Elfstedentocht en hingen op de prikborden een affiche met in kapitalen de tekst: HAK EEN WAK!!! De Elfstedenkoorts is achter de rug en nu is de discussie over de winterstop weer helemaal terug. Moeten we naar een lange winterstop vanaf Kerstmis tot half maart? Kranten en sportrubrieken op radio en TV storten zich op het onderwerp. Dat is nu eenmaal de waan van de dag. Eindelijk een winter gehad. Heeft Nederland enorm van genoten. Maar nu we ijs - en sneeuwmoe zijn geworden komen we er opeens achter dat we al zo'n tijd zonder voetbal hebben gezeten. En hoe moet dat met de voetbalcompetitie? De velden schijnen nog weken onbespeelbaar. Als het de vorst niet is dan zijn het de regenbuien die een fatsoenlijke training onmogelijk maken. Trainers wanhopig. Spelers bij wie het ijsplezier allang verdronge n is door ergernis over wat zo mooi heet: de gesteldheid van de terreinen. Jaja, wat is het deze winter behelpen voor de voetballers... Voor mij niet, hoor. Boeken, mensen. Al die dikke kranten en mooie boeken op de zaterdag of de zondag. Wat een feest! Jaren geleden heb ik voor de Facet eens uitgerekend, hoeveel boeken een mens bij een leestempo van 40 bladzijden per uur zou kunnen lezen waar een soortgenoot zich in de voetbalcompetitie stort. Ik nam toen de zuivere speeltijd als de zuivere leestijd. U kunt zich voorstellen wat er nog aan uren bijkomt, als men ook de wachttijd, de reistijd en de kantinetijd er bijtelt. Ik ga dat nu niet doen. Ik wil alleen maar zeggen, dat een lange winterstop voor mij een zegen van boven is. Hoewel lezen er thuis nauwe lijks bij is, sinds er weer een baby over de vloer kruipt. Dan zit ik weggedoken achter een krant. Het is een tijdje stil. En opeens is het BBWWAAAMMM..! Een mollig armpje slaat de krant omlaag en een stralende snoet komt ervoor in de plaats. Ik schrik me telkens weer rot. Dus lezen, tja. Toch maar weer voetballen? Uit duizenden Wat een spannende confrontatie op het scherp van de snee had moeten worden met als duel - 11

93 in-een-duel de strijd tussen vader Jaap de Vries (Schagen) en zoon Norbert (SRC) dat werd een lekkere maar voor de neutrale toeschouwer eenzijdige pot voetbal. Gelukkig is er bij een derby nooit een neutrale toeschouwer. SRC was de meerdere van Schagen en drukte dat riant uit in de score: vijf goals. Schagen kon alleen in de tweede helft een klein vuistje maken: tweemaal scoren. Genoemde familietwist moest helaas onbeslist blijven. Nopje was op vakantie. Het is dat moeder Fietje langs de lijn stond, anders zou vader Jaap hem bij terugkoms t op zeker wijs maken dat hij in blakende vorm stak. En dat was niet zo, maar ja, hoe komt de waarheid Norbert ter ore, want hoe neutraal is in zo'n situatie moeder Fietje, vraag ik me ineens af? In elk geval, Jaap stond op doel en we kennen intussen de uitslag... Schagen had personele problemen, zo werd na afloop aangevoerd als excuus voor de wat hoog uitgevallen nederlaag. Ze misten de keeper. "En nou misten we duidelijk de linksbuiten" verklaarde vader Jaap met een grijns op het gelaat. "Ik kan gelukkig alletwee dus moes t ik deze reis op doel, maar ja, dan zit je toch voorin, hé." Volgens Jan Beers had Jaap deze wedstrijd vooral te kampen met een loyaliteitsprobleem. "Jaap is nu wel twintig jaar lid van Schagen, maar daarvóór was hij veertig jaar SRC-er. Vind je het dan vreemd dat hij bij twijfelballen laten we zeggen nogal merkwaardig reageerde?" Met het noemen van de naam Beers kom ik op een familiestrijd die op deze stralende zaterdagmiddag wél werd gevoerd, namelijk die tussen vader Jan (Schagen) en zoon Sacha (SRC). Al vroeg in de wedstrijd schalde vader Beers over het veld "Het zwakke punt is gevonden!" op een moment dat de bal in de buurt van SRC's linksback Sacha Beers kwam. De heren zochten elkaar wijselijk niet op, want de humor van vader is superieur, maar uitdel en kunnen ze alletwee. In deze partij echter verliep alles redelijk vreedzaam. De leukste opmerking van de middag voegde de oude Beers mij trouwens persoonlijk toe:"kijk Kees, daar achter de bosjes staat Voulon. Hij wil kijken hoe het nou met die fusie moet." De wedstrijd verliep vreedzaam, ik zei het al. Dit was mede te danken aan het optreden van scheidsrechter Karel Weernekers. Ja, dat zegt de winnaar altijd, hoor ik U denken. Nee, mis. De leidsman trad correct op en verdeelde de twee fouten eerlijk over de ploegen. Hij onthield Schagen een penalty. (Al hield Joep Dekker na afloop vol dat hij niks deed.) En een glaszuivere goal van SRC keurde hij eerst goed en op aangeven van grensrechter Edcius vervolgens af. (Al hield grensrechter Edcius na afloop vol dat hij...). Waarmee alles over dit treffen tussen groenwit en geelzwart wel zo'n beetje gezegd is. Belangrijke overwinning sowieso, een overwinning op Schagen. Ook belangrijk, omdat drie punten konden worden toegevoegd aan het tot dusverre schamele aantal. Ik voorspel niet dat de terugwedstrijd opnieuw drie punten zal opleveren. Daarvoor is de samenstelling van SRC 3 veel te wisselend. Ditmaal was er op het middenveld een aanjager aanwezig in de persoon van Marcel van Schaik. De volgende keer kan het elftal er wel heel anders uitzien. Maar wie weet is dan Noppie de Vries erbij en zijn we getuige van twee familietwisten binnen de derby. Uit duizenden 12

94 Toen laatst Atteveld (Vitesse) en Blind (Ajax) het met elkaar aan de stok kregen, wat tot een kluwen van duwende spelers aan die zijlijn leidde, toen had de commentator het over taferelen die voetbal op dit niveau onwaardig waren. Gelijk had hij met zijn opmerking over de onwaardige taferelen. Maar dat niveau, nou, dat had hij ook weg kunnen laten. Op elk niveau komen immers rare toestanden voor. Bij de profs zou men zelfs nog clementie kunnen hebben als ze over de rooie gaan, omdat er zulke enorme geldbedragen op het spel staan. Waar van de andere kant op gezegd kan worden dat sommigen zo rijk zijn dat ze zich voor die stomme centen echt niet zo druk meer hoeven te maken. Maar ja, blijkbaar kan men zich op alle niveaus in een spelletje verliezen. Onlangs met zaalvoetbal meegemaakt dat een speler van ons team een irritante speler van de tegenpartij een vuistslag toediende. In het vuur van de strijd natuurlijk en na menige charge van de wel héél irritante tegenstander. Maar het valt niet goed te praten. Ga ik ook niet doen. Kan ook niet. Het was bepaald geen veegje met de vlakke hand over de wang al lopende langs de wisselbank van de tegenpartij nadat daarvandaan een zuinige opmerking was gemaakt. Nee, hij stond met zijn rug naar de bikkelaar van de opponent. Hij werd aangespeeld. Hij kreeg weer een tik voor zijn enkels. Hij draait zich meteen om en haalt vol uit. Er zijn helaas geen beelden van, anders waren die zeker studiemateriaal voor Regilio Tuur geweest. Wat een rechtse directe! Maar wat volgde was minstens zo apart op een zaalvoetbalvloer. We hebben het hier overigens over een niveau dat net boven de G-klasse zit. Waarmee ik nog eens wil zeggen dat het niveau er beslist niet toe doet. Het loopt overal weleens uit de hand. Mijn moeder zegt niet voor niets dat de wereld niet razend is, maar dat hij door razenden wordt bewoond. Maar nu weer terug naar bewuste avond in de Spartahal. Wat was er zo apart aan de gebeurtenissen na die rechtse directe? Nou, de tegenstander die de klap had opgelopen kreeg -wie weet als gevolg ervan- een waas voor zijn ogen en ging als een dolleman op ons boksmaatje af. Deze maakte zich uit de voeten. Maar luidkeels schreeuwend dat hij hem zou vermoorden zette Dollemans de achtervolging in. Twee volle ronden stoven de heren als gekken achter elkaar aan. In de binnenbochten misten twee ziedende tackles op haartjes na hun doel. Toen vond onze teamgenoot de deur naar de kleedkamers. Toen pas wisten de maten van de briesende man hem vast te pakken. De partij werd natuurlijk afgefloten. Toch behoorlijk aangeslagen door het gebeurde gingen wij naar de kleedkamer. Alwaar wij een lijkbleke boksvriend aantroffen. Bij mijn school komt elke woensdag een man van een jaar of vijftig voorbij met een kapiteinspet op, mondharmonica aan de lippen, een speelgoedauto aan een touwtje achter zich aantrekkend. Wij zwaaien elke woensdag naar elkaar. Ik moest daar aan denken, toen ik deze column schreef. Uit duizenden Het aantal leden van de KNVB neemt af, zo bleek onlangs uit onderzoek onder de jongeren in Nederland. Zo ook het aantal handballers. Het is een tendens die al geruime tijd zichtbaar is. Het grote onderzoek naar de vrijetijdsbesteding van de jeugd vindt periodiek plaats. Dus tekenen zich van meetpunt naar meetpunt curves af. Die van typische contactsporten lopen omlaag. Maar de 13

95 curve van de tennis loopt omhoog. Steeds meer jongeren maken de keuze voor tennis. Klopt w at ik zeg? Nee, de populairste keuze is die voor...nietsdoen! Of...nou, ik druk me niet zorgvuldig uit. De meeste jongeren in Nederland gaan niet meer op een sportclub. (Deuce) Wat niet automatisch inhoudt dat ze niets doen. Ze kijken uit school vooral naar de televisie. De televis ie als stukje behang. Denk ik in w eemoed terug aan de talloze zomeravondpartijtjes op het plein van de Aloysius, de jongeren van nu praten straks in w eemoed over Pow er Rangers en GTST. Tsja. (New balls please) Maar van degenen die nog w el op een vereniging w illen kiezen de meesten tennis. Een teken des tijds heet zoiets. Individuele sportbeoefening. Naar de baan met een maatje, w anneer het uitkomt. Ev en meppen en w eer naar huis. Kom daar eens om bij het veldvoetbal met de vaste trainingstijden, het competitiesc hema, de ongunstige positie als w intersport. Overigens kiezen niet alleen jongeren vaker voor tennis. Ook stappen veel veldvoetballers op zeker mome nt over naar het centre court. Lastig genoeg is er een categorie die vóór de definitieve over stap beide sporten beoefenen. Wat gebeurt er dan? Ergens in april ontstaan voor deze leden dubbele verplichtingen. En in plaats van in het groenw it hijst men zich in de Agassi-line. De Gullit-kic ks blijv en diep in de kast, de gravellers gaan in de sporttas. En op Groenoord danw el ergens in de regio staat op een lentemiddag een voetbalploeg met acht man. (Game over) Niets heb ik tegen tennis. Echt niets. Maar het is mijn sport niet. Voor een ander is voetbal w eer niks. Dat kan. Een vriend van mij probeert me al jaren w arm te krijgen voor de tennis. Dat w e bij w ijze van spreken op een donderdag 's morgens om negen uur naar een verlaten baan in Groote Keeten of Barsingerhorn kunnen rijden voor een enkelpartij. Of op maandagmiddag tegen vijven, het maakt niet uit. En dat dat dus een enorme vrijheid biedt. En het grote voordeel noemt hij daarnaast, dat je met tennis oud kunt w orden en met voetbal niet. Maar op dat argument heb ik returns in huis met namen als Jan Heddes en Pé Kok. En ik roep altijd terug dat er overal verplichtingen zijn. Zow el bij STC als bij SRC draaien de leden hun kantinediensten. Bij de tennis kan je je beurt trouw ens afkopen, schijnt het en dat kan op Groenoord nog niet. Soit. (Silence please) Ons middenstands ges prek ontaardt per secula seculorum in gekissebis over de attractieve w aarde. Maar ik leg mijn maat het zw ijgen op met de onredelijk harde smash, dat voetbal uiteindelijk een balsport is en tennis toch een ballensport. 7/

96 Uit duizenden Een sportief aangelegde collega vertelde onlangs dat hij ook als jonge bink al veel aan sport deed. Hij voetbalde, tenniste, deed mee aan duurlopen en zwom. Vele uren in de week bracht hij zoet met sportieve inspanningen al dan niet in clubverband. Van alle sporten was zwemmen hem het liefst. Op zeker moment raakte hij in de ban van duiken. Voor de duiksport echter was een keuring noodzakelijk, duiken is immers een sport met risico. Gelet op zijn bereconditie beschouwde mijn collega de medische keuring als een formaliteit, maar tot zijn stomme verbazing werd hij afgekeurd. Door al dat sporten waren zijn longen fors vergroot en bij een longinhoud van vijf of meer liter kan duiken gevaar voor het leven opleveren. Wie op bepaalde diepte zweeft en plotseling in een riskante situatie geraakt die moet uitademen en snel naar boven toe. Wie vergrote longen heeft raakt de lucht niet meteen kwijt. Hij komt niet snel genoeg weg en loopt het risico van lo ngembolie. Zogenaamd het "springen" van de longen. Ik kom met dit verhaal, omdat het alweer tegen de zomer loopt en het accent van de veldsporten afraakt. De nacompetities moeten nog afgemaakt. Inmiddels heeft Ajax wel of niet de Europacup. En in juni hebben we de EK in Engeland nog tegoed. Maar dan is het echt afgelopen. Sowieso zijn op dit moment de meesten al klaar met voetballen. Toen mijn collega dat verhaal vertelde dacht ik terug aan jeugdzomers, toen er nog gezwommen werd in het kanaal en Gerard Beemster van de Hoge Brug afdook. Tussen de betonblokken en de meerpalen in. Knap dat ik dat vond, zeg! En onwijs gevaarlijk natuurlijk. Later is het ook verboden. Zelf was ik absoluut geen zwembeest, dus zelfs op snikhete dagen stelde ik voor om te gaan Voetballen. Alles beter dan zwemmen. "Jongens, laten we nou niet naar het kanaal gaan, het is te gevaarlijk." Met die smoes maskeerde ik mijn gebrekkige zwemvaardigheid. En dan gingen we voetballen. Dat kon Beemster trouwens ook goed. Dat wil zeggen. Technisch niet begaafd, maar hij was roetsnel als linksbuiten. Op de befaamde sportdagen die SRC destijds op het terrein aan de Nieuwe Laagzijde hield was hij in onze leeftijdsklasse altijd numero 1 op de loopnummers. Ik zie het nog voor me. Het pistooltje van mijnheer Van de Kamer ging na drie weigeringen af en daar stoof Gerard weg. Wij ook wel, maar wat ging dat kreng hard! Voor ons nooit meer in te halen. Ook als voetballer was hij vanwege zijn snelheid staatsgevaarlijk. De enige manier om hem af te stoppen was gewoon je been uitsteken. Hij zal wat keren kermend tegen de tegels van het schoolplein gegaan zijn. En dan lag Gerard daar, knieën open. Soms waren de korsten van de vorige valpartij er nog niet eens af en evenzogoed weer zo'n meedogenloze tackle. En Gerard maar brullen, brullen. Bij Ja Natuurlijk zie je wel van die filmpjes over chimpansees die hun apemuilen wijd opensperren en een ongegeneerde oerkreet slaken. Zo moet U zich ongeveer voorstellen hoe Gerard brulde nadat één van zijn rushes ruw was onderbroken. Hij heeft daar vermoedelijk vergrote longen aan overgehouden. Achteraf is dat weer allemaal ergens goed voor geweest, want Gerard koos op zeker moment voor een zangcarriere en die gasten hebben vanzelf baat bij een grote longinhoud. Legpuzzelaars weten dat. Dat er soms stukjes tussen zitten waarvan ze echt niet snappen waar ze thuishoren. En uiteindelijk, jahoor, krijgt elk deel toch zijn plaats in het geheel. 8/

97 tis groen tis wit Op de ochtend dat ik met vrouw en kinderen naar de vakantiebestemming zou vertrekken las ik in de Schager Courant de overlijdensadvertentie van Gerrit Kramer. Een raar moment was dat. Om me heen renden de kinderen uitgelaten door het huis. Zenuwachtig voor het vertrek. Druk zoekend naar de laatste spulletjes die ze ook nog wilden meenemen. En in gedachten was ik even bij de familie Kramer. De schok. Hun verdriet. Het gedoe met de begrafenisondernemer. Tranen. Met de krant in handen was ik even stil. Het meevoelen met is anders geworden na de dood van mijn eigen vader. Zoveel tijd kreeg ik niet voor mijmeringen. Ons zoontje had op de achterpagina een auto opgemerkt. Hij wees die niet zachtzinnig aan en riep adequaat: "Oto..!" Eenmaal op weg met de zwaarbeladen vakantiewagen schoot het me opeens weer te binnen. "Goh, die Gerrit!" riep ik uit. Dwars door het bandje van Kinderen voor kinderen en het overige getetter op de achterbank heen. "Plotseling?" vroeg mijn vrouw. "Ja. Nee. Ik wist dat hij ernstig ziek wa s" antwoordde ik, "maar het is toch onverwachts en nog betrekkelijk jong". Op haar vraag waar ik hem van kende zei ik uiteraard dat ik hem van de voetbal kende, maar dat hij niet zomaar iemand van de voetbal was, want dat hij wel meer dan twintig jaar secretaris van SRC was geweest. Gerrit Kramer was een man met een groenwit hart. Enkele tientallen jaren bestuurslid maar nooit op de voorgrond. Alleen op de jaarlijkse ledenvergadering moest hij uit hoofde van functie voor het voetlicht. Ik zie hem nog voor me, met het schrijfblok schuin voor zich. De benen over elkaar geslagen, de rug gebogen. De secretaris en het verslag van de vergadering. Maar meer dan als schrijver herinner ik me Gerrit als bouwer. Het is intussen vijfentwintig jaar geleden dat Groe noord werd gebouwd en toen was hij één van de grote mannen. Als jonge broekies klierden wij maar wat rond op wat toen nog een bouwplaats was. De bedoeling was dat wij als SRC -jeugd letterlijk steentjes bijdroegen aan de nieuwe accommodatie. Dus wij met de stenenwagen mekaar in de wielen rijden, kruiwagens met specie de greppel in laten donderen, want over een plank rijden bleek heel lastig. En die mannen maar lachen. Ivanhoe onder anderen. Die man metselde de honderd meter sneller dan wij hem konden lopen. Ongelooflijk! Daar was natuurlijk ook Vic Godschalk die zijn bed had staan op de plaats waar de kantine nog moest verrijzen. Wij lustten toen al bier en Cor Huiberts zál wat gratis kratjes gebracht hebben voor de harde werkers. En daar was dus alle dagen Gerrit Kramer en naar die man ging het meeste respect uit. Want hij leek overal verstand van te hebben en hij regelde ook alle werkzaamheden. Naarmate Groenoord meer gestalte kreeg kwam er vaker een grijns op zijn gezicht. Want te spreken van zijn levenswerk is gauw overdreven, maar de realisatie van een droom was Groenoord zeker. Een zwager van me werkt op een zware afdeling van het MCA en spreekt qualitate qua nogal eens over zijn contacten met Petrus, de poortwachter van de hemel. Ik heb hem al eens ges uggereerd om wat meer invloed op te eisen bij de beslissing over leven en dood. Want het moge een cliché zijn dat meestal de verkeerden gaan, in het geval van Gerrit Kramer is dat zeker waar. SRC heeft deze zomer een belangrijk man verloren. De familie Kramer vanaf deze plaats: sterkte. 16

98 10/1996 tis groen tis wit Het popweekend had dit jaar voor mij beperkt kunnen blijven tot één optreden. Dat van Greybound. Ai! Eh...sorry. Greybound, Greybound. Nu zeg ík het ook al verkeerd. Dat van Greyhound bedoel ik vanzelf. Dat komt, de speaker op de zondagmiddag kondigde de groep aan als Greybound. Foutje, denk je dan. Het is op de zaterdagavond laat en nat geworden voor de man. Maar na een flitsende act van een half uur noemt hij de groep bij de aftiteling opnieuw Greybound. Lul! dacht ik toen. Je bent gisteren niet dronken geweest, je hebt je werk gewoon niet goed voorbereid. Laten we afspreken dat deze speaker volgend jaar niet terugkeert op het popweekend, organisatieburo Geels. Denkt U overigens niet, dat het hier om Jos Hendriks gaat, mensen. Nee. Jos bereidt zijn les terdege voor. Dat deed hij vroeger al, toen we nog op de PABO in Bergen zaten. Ik ben nog een jaar op de motor met Jos meegereden. Een prachtige ouwe BMW 500cc. Op de slingerweg langs het Noordhollands Kanaal ging het in een rechte lijn op Koedijk aan. Jos sneed alle bochten en auto's af die we onderweg tegenkwamen. Voordat hij een auto passeerde draaide hij zich vaak half om op het zadel en riep: "Nou Kees, zullen we maar weer?" Zonder het antwoord af te wachten gooide hij dat gashandle open en dan moest ik maken dat ik me vastgreep. Ook deinsde Jos er niet voor terug om tijdens de motorrit imitaties op te voeren van Ben Turpin, een komiek in de orde van Laurel & Hardy en Charly Chaplin. Het verbaasde me dan ook geenszins dat hij later uit het onderwijs wilde om in het entertainment te stappen. Maar ik had het over het Schager popweekend. Over Greyhound. Waarom Greyhound eigenlijk? Nou, een beetje omdat het de band was met het hoogste groenwit-gehalte op het hele festijn. En een heleboel vanwege Roland (Prince) Schaafsma. Het is namelijk zo. Roland was vorig jaar topvoetballer, tevens aanvoerder van SRC Zaterdag 3. Aan het eind van het seizoen zwichtte hij voor een lucratieve aanbieding van Greyhound. Vreselijk voor Zaterdag 3 uiteraard, maar voor het talent zelf een enorme positie-verbetering. Duidelijk verhaal. Zo'n jongen hou je niet tegen, het is zijn toekomst. Om te zien en vooral te horen of musicus Schaafs ma terecht de voetballer Schaafsma is opgevolgd ben ik dus naar het optreden van de troep grijze honden gegaan. Het moest wel wat voorstellen. Anders zou Zaterdag 3 hem terstond weer opeisen. Welnu, hij deed het geweldig, 'onze' Roland. Vooral bij de vertolking van Purple Rain stond hij erbij als een..., als een aanvoerder, zou ik zeggen. Het optreden was 's middags, maar anders had Roland in zijn eentje de sterren van de hemel gespeeld. Dus Roland, je mag bij Greyhound blijven enne... we zijn trots op je! Het hoogtepunt van de zondag was dus aan het begin van het programma geregeld, zodat ik na Greyhound met een gerust hart thuis voor de buis plaats kon nemen voor de zinderende finale van het nationale volleybalteam op de Olympics. Er was 's avonds nog een uur met onze eigen Gerard Joling gepland op het popweekend. Maar als ik eerlijk ben zíe ik Gerard liever dan ik hem hoor. En zien kan je Gerard bijna elke morgen rond koffietijd in het café van mijn schoonzus in Alkmaar. De Corridor op het Waagplein. Dus. 17

99 11/1996 tis groen tis wit Een nieuwe wethouder welzijn en sport in Schagen. U heeft het in de krant kunnen lezen. Van de Pauvort is zijn naam. Een man zonder kapsones, dat is dus prettig. Hij is van de VVD, dus zakelijk. Geen groen-witte wethouder, maar ook geen geel-zwarte, voorzover ik weet. Neutraal dus. In het interview in de Schager Courant stelde hij zich heel bescheiden op. Geen grootse nieuwe plannen voor de sport. Gewoon uit-voeren wat zijn voorganger middels de Sportnota in werking heeft gezet. Hij aan-vaardde de functie van wethouder onder voorwaarde dat hij de portefeuille welzijn mocht overnemen van collega Westerink. Voor de meeste andere beleidsterreinen achtte hij zich niet bekwaam genoeg. Nou, je hoort ze in de politiek weleens anders kakelen, waar of niet? Lang geleden heb ik een jaartje in de gemeenteraad van Schagen gezeten. Opa vertelt. De gemeenteraad, het was leer-zaam, het was boeiend. Was het leuk? Soms wel. Meestal te saai. Er werden teveel handen geschud en te weinig debatten gevoerd, vond ik. Alleen als Ton Smit er was ging het weleens lekker venijnig. Ik zat er voor de Partij van de Arbeid. Die partij bestond toen nog. Als er iemand verbaasd was over de snelheid waarmee je in de politiek omhoog kan schieten, dan was ik het wel. Zo sta je op de groslijst van je partij, zo sta je reserve voor de fractie, zo zit je in de raad. Dat komt omdat bar weinig burgers zich voor een politieke bijbaan interesseren. Of ze hebben er geen tijd voor. In de meeste gemeenteraden zijn leraren, ouden van dagen en mensen met een ambtelijke functie oververtegenwoordigd. De zakenman en de loodgieters -knecht doen liever andere dingen in hun vrije tijd. Geef ze eens ongelijk! In een raadsperiode gaan heel wat raadsleden er tussentijds vandoor. Om uiteenlopende redenen. Vanwege de gezondheid. Vanwege privé-problemen. Een raadslid kan pootje gehaakt worden, tenminste als hij of zij in het dagelijks bestuur (B & W) zit. De dood maakt soms een einde aan een politieke loopbaan. Ikzelf vond een mooi huisje in Valkkoog. En Valkkoog ligt buiten de gemeentegrenzen van Schagen. Ik verhuisde en liet aldus het privébelang prevaleren boven het algemeen belang. Sorry alsnog voor de SRC-leden die destijds op mij hebben gestemd om eens een groenwitte vertegen-woordiger in de raad te hebben. U heeft eruit kunnen leren dat politici onbetrouwbaar zijn. Maar dat dacht U misschien al. Zeggen dat ze de rit van vier jaar uitdienen en dan plotseling opkrassen. Ik ben nu al jaren politicus zonder partij, om met Menno ter Braak te spreken. Een prettige positie. In dat ene jaar gemeenteraad maakte ik ook Ad van de Pauvort van de VVD mee, de huidige wethouder welzijn. Ik begon pas en hij ook. Wat ik zo aandoenlijk aan die man vond was dat hij in de meeste commissie- en raadsvergaderingen niets zei. En áls hij namens zijn fractie een standpunt naar voren moest brengen, dan las hij het voor vanaf een briefje. Een cursus 'Spreken in het openbaar' zou aan hem goed besteed zijn geweest. Hij beschikte duidel ijk niet over de macht 18

100 van het woord. Denkt U niet dat ik dit spotlachend vaststel. Helemaal niet. Goede redenaars zijn schaars. En het is best mogelijk dat wie en public niet uit de verf komt er in klein comité prima in slaagt om de zaken te regelen. Laten we er maar vanuit gaan dat Ad in die tien jaar gegroeid is in het vak en dat de SRC-belangen bij hem in goede handen zijn. 12/1996 tis groen tis wit De introductieperiode van school werd vorige week afgesloten met een survival in de Ardennen. Het was weer heel fijn. Het programma zat stikvol met een dropping, klimmen en abseilen, tokkelen, trackingtocht, mountainbiken, eten maken op een kampvuur, een paar overnachtingen op een bivak en nog wel meer. Voor leiding en leerlingen is de dropping het zwaarst. Eenzaam stond ik al een uur op mijn post. In dat uur was de zon ondergegaan. Genieten van het uitzicht op het Lac de la Gileppe had plaatsgemaakt voor duisternis, geluiden in het bos en kou van een dun windje. September is echt koud 's nachts daar in België. Er zijn diverse manieren om jezelf warm te houden. Boerderijdrop, paar keer een shaggie opsteken, veel rondjes lopen, telkens een extra kledingstuk over het vorige heentrekken en luisteren of er al een groepje in aantocht is. Ik was blij toen er eindelijk over het bospad wat rumoer in mijn richting kwam. Al gauw kwamen er zaklantaarns naderbij. Ik stond onderaan een helling op een drassig stuk terrein net aan de overkant van een beekje. Om ze naar me toe te krijgen gaf ik een paar signalen met mijn schijnwerper. In de nacht klonken er verzuchtingen als:"gelukkig, gevonden!" Maar ook vloeken als : "Godver, welke kankerlijer heb zo'n klotetocht uitgezet?". Ik zag vanaf de post in het flikkerende licht van al die lantaarns dat ze glibberend en struikelend de modderige helling afdaalden. Een prachtige vertoning. Even vergat ik zelfs de kou, toen ik zag dat de jongens met de grote monden hun zwakkere broeders en zusters over het ergste modderbad heenhielpen. Door armen te reiken. Door aanwijzingen te roepen. Door rugzakken over te nemen. Zelfs doorlotgenoten met gekneusde enkels naar de overkant te dragen. Maar toen het groepje bij me was uitgepuft en doorgetrokken met nieuwe opdracht werd het weer koud en donker op de post in het bos. Voor leiding en leerlingen is het slotfeest het lichtst. Toen we na vier pittige dagen en nachten op de camping terugkeerden konden we douchen, lekker eten en daarna dus de kro eg. In het café konden alle ontberingen van de survival worden besproken en weggespoeld met een Geuze of een fluitje pils of een verse jus d'orange. Om het wiebelende koord van de touwbrug kon gelachen worden. En om de salto van een maniak op een afdaling met de mountainbike. De tijdens de overlevingstocht ontloken liefdes werden uitgebouwd en ditmaal kwam de integratiegedachte uitzonderlijk goed uit de verf. Tegelijk met ons hield de bedrijfsvereniging van Philips een feestavond. Captain Jack en Koos Alberts denderden even hard uit de boxen. Veel blazers van Philips verdrongen zich rond de dansvloer als die gasten van ons gingen housen. Maar even makkelijk werd er een kring gemaakt, toen een hele dikke vent de kozakkendans wilde demonstreren. Wat later op de avond trokken dames op pumps, heren 19

101 met stropdas en tieners uit de Kop van Noord-Holland in polonaise de weg naar Jalhay op en omdat het koud was ook weer gauw terug de warme kroeg in. WC's in en uit, achter de bar langs, U kent het wel. Het was gewoon feest voor twee groepen die op het eerste en ook op het tweede gezicht niets maar dan ook helemaal niets gemeenschappelijk hadden. Het is na zo'n week altijd weer even wennen. kk- Tis groen tis wit In het oude Griekenland leefde een man. Die heette Icarus. Icarus wilde heel graag vliegen. Hij maakte vleugels van was. Hij steeg op en klom hoger en hoger. Zijn poging leek te slagen. Maar de idealist, de streber wilde nog hoger en verder. Te hoog vloog hij, dichter naar de zon. De was smolt, de vleugels gleden af. En Icarus viel te pletter in wat daarna de Icarische Zee werd genoemd. Ik had al heel wat stukjes geschreven voor heel wat krantjes, -krantjes met een kleine k- toen zich een kans voordeed om te gaan schrijven voor een krant met een grote K. De Volkskrant vroeg drie jonge academici die zich wilden bekwamen in de journalistiek. Honderden kandidaten meldden zich. Wat zullen die lui aan de Wibautstraat een tijd hebben gespendeerd aan het lezen van al die stukken die als proeven -van-kunnen met de sollicitatiebrieven moesten worden meegestuurd. Ik hoorde bij de acht uitverkorenen die langs mochten komen voor een goed gesprek. Op de afgesproken dag werd ik voor de sollicitatiecommissie geleid die bestond uit de coryfeeën Henk Huurdeman, Hans Goessens en Han van Gessel. De heren verklaarden eerst waarom ze me uit de honderden kandidaten hadden gepikt. Dat had te maken met de enveloppe met inhoud die ik ze had toegestuurd. Uit twee stukken over sport hadden ze opgemaakt dat ik daar verstand van had. Het derde stuk was een analyse van de Schager Courant na een maand lezen van de krant van toenmalig chefredacteur Piet Verduin. Dat stuk getuigde van originaliteit en schrijftalent. Aldus de professionals. Wij praatten heel genoeglijk over diverse onderwerpen. En passant liet de commissie vallen dat er die zomer weer een WK Voetbal en de zoveelste Olympics voor de deur stonden, dus versterking van de sportredactie was geboden. Niettemin werd mij gevraagd of ik voor binnenland of voor sport zou kiezen als ik het voor het zeggen had. Voor mijn gevoel was ik al door de selectie. Het gesprek was zo byzonder goed verlopen. Ik was zo naïef te veronderstellen dat ze alleen nog even van me wilden weten op welke redactie ze me moesten plaatsen. Ik antwoordde met mijn domme hoofd dat ik al jaren over sport had geschreven en dat nu de redactie binnenland me meer aansprak. Maar zou je sport helemaal niet meer willen? vroeg Han van Gessel nog die als mentor van de aan te stellen broekjes zou gaan optreden. Ik dacht: flink blijven, vasthouden aan de eigenzinnige koers die je hebt ingezet, karakter tonen. Ik zei: Nee, op de sport ben 20

102 ik uitgekeken. En zo kwam deze Icarus ten val. Bijna zat ik bij de landelijke sportpers. Bijna. En nu troost ik me met de gedachte dat schrijven voor de Facet ook heerlijk is en dat de Volkskrant allang niet meer de Volkskrant is. 14/

103 Tis groen tis wit Frank Oudmaijer van de Schager Cou-rant stelde in de leader van zijn wed-strijdverslag van SRC - Uitgeest (2-1) een vraag waar ik niet zo vreselijk blij mee was: wie stopt SRC? De vraag stellen is hem beantwoorden. Namelijk met: niemand! Het is een retorische vraag. De pers mag dat doen. Na een kwart van de competitie al zinspelen op het kampioenschap. Maar het legt hoe dan ook een druk op een ploeg. Een ploeg die in de betrekkelijke luwte van de startfase zonder al teveel ophef de punten kan pakken is in het voordeel. Er worden nog geen verwachtingen uitgesproken, het kan nog alle kanten op. Van SRC echter is binnen de kortste keren de te kloppen ploeg gemaakt. Wie stopt SRC? Toen ik het las kreunde ik meteen "Nee hè!". Ik kreeg meteen beelden op het netvlies van hoogmoedige SRC-ers die plotseling de dure beentjes optillen omdat er een boer komt aangeglede n. Valse superioriteitsgevoelens en werklust inruilen voor onderschatting van de tegenstander, U kent het wel. En dat alles, omdat de krant de ploeg de erehemel van de vierde klasse inprijst nog voordat de competitie gedaan is. Maar laat het nogmaals gezegd zijn. De pers mag de vraag stellen. Wie stopt SRC? Behalve de pers laat ook de trainer van SRC's hoofdmacht zich niet onbetuigd. Zijn boodschap dat het er dit jaar maar eens van moet komen is zonder twijfel overgekomen in de regio. Ook de opmerking aan de vooravond van VIOS - SRC "We kunnen ze wel hebben." Werd door de journalist van de Schager Courant gretig genoteerd. Terecht natuurlijk. Een beetje stemmingmakerij in een voorbeschouwing is nooit weg. Opnieuw treft de pers geen blaam. Maar of het van de kant van Bob van Twuijver als coach van SRC nou zo verstandig is om zulke uitlatingen te doen, dat kan je je afvragen. Hij is over-tuigd van de groenwitte capaciteiten en dat is mooi. In potentie ziet hij in SRC de kampioens -ploeg. Maar om dat nu zo te gaan uitdragen. Het lijkt me een beetje vragen om moeilijkheden. Trainer Stad heeft afgelopen zondag vast weinig moeite gehad om zijn VIOS extra te motiveren. Een paar citaatjes uit de krant voorlezen was al voldoende. En de mannen uit Warmenhuizen wisten zelf wel dat ze de kans hadden om een stap naar de kop-positie te doen door het ongenaakbare SRC te verslaan. Getergd door de zelf-bewuste geluiden van de SRC-trainer betraden zij de mat. Zo kwam de hoogmoed ten val. Wie stopt SRC? VIOS was de eerste. Bij De Doorbraak gaat de gedoodverfde kampioen met 2-1 ten onder. VIOS stopt SRC. Wie volgt? Misschien treedt nu het Ajax-effect in werking. Dat na VIOS elke ploeg in deze vierde klasse staat te popelen om de babbels uit Schagen wat in te dammen. Het zal mij benieuwen of Bob van Twuij-ver zich in het vervolg wat gematigder zal uitlaten over SRC's kansen. 15/

104 Tis groen tis wit Het waren de jaren '60. Schagen was nog verzuild. De protestanten en de niet-kerkelijken zaten op de Julianaschool. Aan de Julianalaan waren ook de velden van v.v. "Schagen", de openbare voetbalclub. De kinderen van katholieken huize gingen naar 'de Aloysius' aan de Nieuwe Laag - zijde. Aan die straat was tevens het room -se voetbalveld. Heuse godsdiensttwisten? Nee, die waren er niet echt. Al werden er weleens stenen gegooid. Heel soms werd er iemand opgewacht in een steegje. "Zo. En wat had jij nou, hufter!" Maar over het algemeen heerste er vrede. Men leefde in zijn eigen gemeenschap. Als bij meester Mak op het plein om tien over half negen de knor zijn huiveringwekkende geluid produceerde, dan stelden zich zes rijen op. In elke rij stond er wel één van Louter, van Deutekom, van Kager, van de familie van de Vliet, van Ploeger, van Wiegman, van de familie de Ruyter van slager Piet, maar ook van de familie De Ruiter heel uit Oudesluis. Het was de tijd van grote katholieke gezinnen. En met groot doel ik dan op een aantal van rond de tien kinderen. Maar ook een kroost van pakweg vijf, zes of zeven kwam veel voor. Op de Gedempte Gracht zat in het pand waar nu Brilservice zit de groentezaak van Louter. Uit de steeg van Louter kwamen 's morgens tegen schooltijd niet alleen een heleboel kleine Loutertjes de straat op- lopen. Uit dezelfde poort kwam ook nog eens een rij Koomens tevoorschijn, want de familie Koomen woonde in een bedoening achter de groenteboer. Mijn huis stond in de Molenstraat, het was het patronaat. Beneden was een zaal met toneel. Het was een etablissement dat draaide op het katholieke verenigingsleven. Boven woonde de familie Kager. Door een zijraam konden wij een groot deel van de Gedempte Gracht overzien. Het tafereel van de families Louter en Koomen die 's morgens n a half negen in ganzenmars die steeg uitliepen vergeet een mens nooit meer. Waarom schets ik het beeld van mijn jeugd? Omdat vorige week Hannes Koomen stierf. Hij was één van de Koomentjes uit die ochtendlijke parade. Als iemand van jouw generatie overlijdt maakt dat triest. Natuurlijk, de dood stemt op elke leeftijd droevig. Maar bij een relatief jong persoon vinden we het toch erger. Voor mij komt er bij, dat Hannes jarenlang zaalvoetbalde bij de club die Siem Stam, Jack Verduin en ik nog samen oprichtten. Wistavibo, mooie tijd! Dat was het ook voor Hannes. En curieus genoeg kwam hij aan zijn eind na een mooie avond met de zaalvoetbalmaten van de laatste jaren. Dat waren echte vrienden voor hem en die had hij volgens mij ook nodig. Hannes was een byzonder kind van een byzondere vader. Over vader Hein hoorde ik ooit de anekdote dat hij op een oudejaarsavond een rotje afstak onder de stoel van moeder Jopie. Het lieve mens zat ingespannen naar de conference van Wim Kan te turen en sprong bijna tegen he t plafond van de schrik. Hannes had ook humor, al was hij zachtaardiger. Hij wilde vooral vooral ook genieten van de dag. Hannes nam een aparte plek in in die gemeenschap van oudsher. Heel veel SRC-ers kunnen dat beamen. 16/1996 2

105 Tis groen tis wit In de meeste voetbalploegen lopen tegenwoordig meerdere nationaliteiten rond. Dat zie je in het profvoetbal, maar ook in steeds meer elftallen bij de amateurs. Het voetbal als spiegel van de samenleving. Van de gemengde samenleving dus. Zaterdag 3 blijft niet achter en heeft zijn eigen allochtoon. Het is Wilfred uit Suriname. "Relaxed jongens!" roept Wilfred nog weleens op momenten dat wij Wilfred een zetje zouden willen geven. Maar goed, trage Hollanders zijn er net zo goed. Bij de tegenstanders komen we ook heel wat kleuren tegen. Geen elftal doet het tegenwoordig meer zonder zijn Surinamer of Antilliaan natuurlijk. Daarnaast neemt het aantal Turkse, Marokkaanse en Aziatische spelers toe. Laatst moesten wij met SRC 3 op bezoek bij een tegen -stander en die ploeg was volledig zwart. Het was voor mij een geheel nieuwe ervaring. Alle elf waren die jongens zwart. Niemand uitgezonderd. Op school maak ik veel buitenlanders mee. Uit Sri Lanka, Marokko, Vietnam, Italië, Colombia, Costa Rica, Suriname, Turkije, echt uit alle landen van de wereld bijna. Maar een groep met uitsluitend allochtone jongeren heb ik nooit gehad. En nu met voetbal stond er zomaar een zwart team tegenover ons dat nul blanke Nederlanders telde. Het was in Alkmaar bij Flamingo's. Het veld lag verstopt achter de nieuwe vuilverbranding. Ik weiger aan die locatie symbolische waarde toe te kennen. Op het clubgebouw stond trouwens wel met grote letters:"de Flam". Bij Zaterdag 3 wil een wedstrijd weleens voortijdig beëindigd worden. Oorzaak: keeper breekt been bijvoorbeeld. Maar waarom de wedstrijd tegen de elf allochtonen een minuut of tien voor het einde werd gestaakt is niet eens makkelijk te vertelle n. Ik heb tijdens de pot ook geen moment het gevoel gehad dat de zaak ontspoorde. Oké, een Zairees komt weleens met gestrekt been in. Maar dat doet een Schagenees ook. En een Somaliër pleegt obstructie zoals een nuchtere Noordkopper. Waarin de zwarte ploeg anders was dat was, denk ik, in hun massale reactie op vermeend onrecht. Zodra één van hen werd afge-floten dan stortten ze zich met zijn allen op de scheidsrechter. Als één van hen over de knie ging bij een SRC -er dan stonden ze opeens allemaal rondom de boosdoener. Voor iemand met een talenknobbel vielen er op zo'n moment heel veel scheldwoorden bij te leren. De scheids had het er maar druk mee. Bij ons gaat dat toch anders. Fluitsignaal, vrije schop tegen, SRC 3 haalt de schouders op ("Ach ja, Sas weer") en sjokt terug. Het verschil in beleving van het spelletje. Tien minuten voor tijd ontdeed een Somalische tegenstander zich met een duw van een SRC -er. Dat mocht niet van de scheids. Vrije trap SRC. Die jongen riep oerend hard: "Hey you, motherfucker!" en kreeg terstond de rode kaart voorgehouden. Waarop nog tien zwarten tegen de scheidsrechter begonnen te motherfucken. Deze bleef bij zijn beslis -sing en zond de hevig ontvlamde zwarte jongen heen. De anderen waren solidair met hun ploeggenoot en stapten met hem van het veld. Einde wedstrijd. Einde wedstrijd zou weleens einde competitie kunnen betekenen voor de alloch -tonenploeg. Aldus hun leider. Hij was van Vluchtelingenwerk. Het was niet de eerste keer dat een wedstrijd zo eindigde en hij werd er een beetje moedeloos van, zei hij. 3

106 17/1996 Redactie Afbericht Tot onze spijt moeten wij U mededelen dat afbericht heeft gedaan voor zijn rubriek TIS GROEN TIS WIT Door drukke andere bezigheden van onze anders zo trouwe columnist schiet het er helaas voor een keertje bij in. 18/1996 3

107 Tis groen tis wit Elke dinsdag rijd ik gehaast na de team -vergadering van school naar Schagen. In Schagen moet ik mijn jongste dochter van ballet ophalen. Als het niet te druk is op de weg zie ik nog net de laatste minuten van de les in de studio aan de Julianalaan. Trots beweegt ze op de muziek en ze is blij als ik binnenkom. "Pap, we moesten allemaal tegelijk gaan en juf Annet zag nergens een verschil. Knap van ons, hè." Kletsend en hup-pelend gaat ze met me terug langs het donkere pad met aan weerszijden hoog struikgewas. Voor mij heeft de Julianalaan toch meer met voetbal te maken. Als ik vanuit de balletschool op het veld van vv Schagen uitkijk vraag ik me af of mijn zoontje nog de kans krijgt om op dit prachtig gelegen complex zijn geelzwarte tegenstanders met een stel ongelijke bewegingen in de luren te leggen. Want hij komt eraan, hoor, ik zweer het U. Hij is nu goed anderhalf en ik test en train hem feitelijk alle weken. Spelenderwijs natuurlijk. (Bijvoorbeeld, ik ruik poep en haal een washand en een schone luier. Al wapperend met de Pamper roep ik:"heb jij gepoept?" Hij roept "Nee!" terug en rent lachend weg. Ik achter hem aan. En tijdens de achtervolging door de kamer, de keuken, het kantoor, de berging, de hal en weer terug meet ik zijn snelheid. Ik let op of hij zijn benen niet naar buiten slingert. Hoe handig omzeilt hij stoelen en zo? Hoe behendig springt hij over speelgoed heen? Dat soort dingen. En een volgen de keer jaag ik hem dan iets meer of minder op. Of ik zet hogere of juist lagere obstakels neer. Altijd grijp ik hem tot besluit met "Jaaaahhhh" en dan giert hij het uit van de pret.) Enfin, zo prikkel en vorm ik die jongen. Ik zal het hier niet over de oefeningen met de bal hebben op het pleintje achter het huis. Maar nogmaals, mensen, hij komt eraan. Even terug naar de Julianalaan nu. Of eigenlijk naar 't Oude Slot. Want daar zat ik de afgelopen week -net als de voorzitter van SRC- in verband met het Schager Dictee. In afwachting van de eerste zin van makelaar Joop Schouten had ik een aardig gesprek met Jack Manneveld van Duurzaam Schagen. Die informeerde langs zijn neus weg of er binnen SRC weleens gesproken wordt over een fusie met Schagen. Naar eer en geweten zei ik, dat het onderwerp al even verlaten is. De lokale politicus vroeg hoe ik er zelf over dacht. Opeens was er..ja iets om me heen. Voelsprieten dus. Zoals dat ook hóórt bij raadsleden die in direct contact met de burgers en de verenigingsmensen tot een wijze standpuntbepaling willen komen. "Heb je een plannetje voor de velden van vv Schagen, Jack?" stelde ik de wedervraag. Hij gaf toe dat hij de vraag met name vanuit het oogpunt van ruimtelijke ordening stelde. Waarna ik antwoordde dat ik sle chts één SRCer ben en dat ik de vraag met het hart beantwoord. Dat houdt in dat er twee voetbalclubs moeten blijven. Ik heb erbij gezegd dat ik me ook kan voorstellen dat er SRC-ers zijn die de vraag met het verstand wensen te beantwoorden. En dan komt er één grote vereniging in de Groeneweg met een gezonde seniorenafdeling en een gigant van een jeugdafdeling. En het vlaggeschip schopt het ondanks de bundeling van talent niet hoger dan de derde klasse. Want Peter Groenveld heeft al eens beschreven dat sportlui uit Schagen niet deugen of niet willen deugen. 4

108 19/1996 Tis groen tis wit De jaarlijkse trainerscarrousel draaide al voor de w interstop op volle toeren. Menig oefenmees t er kondigde zijn vertrek aan. Een interview met het Noordhollands Dagblad eindigde meestal met een bedekte sollicitatie. Het bestuur van SRC moest op zoek omdat Bob van Tw uijver zijn afscheid had aangekondigd. Niet verkeerd na zoveel jaren. Doorstroming geeft nieuw e idee en, ruimte voor ander talent. Verrassend w as het w el dat SRC zijn nieuw e trainer eigenlijk achter de kachel vandaan plukte. Want daar zat Jan Schop al tw ee jaar. Een trainers-w isseling houdt vaak ook een cultuur-omslag in. Macho raakt uit bij SRC als ik zo vrij mag zijn. Van een trainer die ik ooit hoorde citeren dat het hart redenen heeft die de rede niet kent valt geen spijkerharde aanpak te verw achten. U zult van mij niet horen dat er een aanpak bestaat w aar alle heil van te verw achten is. Ik schat w el in dat er na dit seizoen van 'de zater-dag' een paar voetballers overstappen naar 'de zondag'. Evenzeer is het mogelijk dat er enkele spelers uit het vlaggenschip met Van Tw uijver meegaan. Gesteld dan dat hij bij een vereniging van vergelijkbaar niveau ergens in de regio onder de pannen raakt. Dat is immers een geaccepteerd verschijnsel aan het w orden. Paul Verra nam ook zijn schoonzoon mee van de ene club naar de volgende. Het is trouw ens toch w eleens w onderlijk w aarom jongens voor de ene of de andere vereniging kiezen. In het verleden heb ik in dit verband de naam Botman genoemd. Hij ging van het zieltogen de Schagen naar VZV w ant hij had een huis in Nieuw e Niedorp gekocht. Tw ee jaar later zieltoogt ook VZV. Mij benieuw en of na dit ramp-seizoen in 't Veld de afstand tussen Niedorp en Schagen nog steeds zo'n bezw aar is voor de heer Botman. Een ander argument dan de afstand om voor een club te kiezen is voor amateurs ook geld. Zoiets mag een contradictio in terminis heten. Amateurs en geld. Ferenc de Vries verliet vorig jaar ook het gekelderde Schagen. Hij aarzelde lang bij de keuze van een nieuw e vereniging. Hij kon naar ZAP, naar SRC. Hij w erkt in de hoofdstad van Nederland. Het w erd het Amsterdams e Blauw Wit. Vroeger een club die op de zondagmiddag om uur op de radio kw am bij de uitslagen van het betaalde voetbal. Xerxes DHC-Blauw Wit: 2-3. Op onnavolgbare w ijze las Frits van Turenhout de uitslagen voor. GVAV- ADO: 2-0. Of Enschedese Boys tegen Fortuna: 1-1. Dat Blauw Wit is in de loop der jaren afgezakt naar de vierde klasse van de amateurs en ze betalen de spelers tw ee meier per gew onnen w edstrijd. Het is toch niet te geloven! Dat er een groep jongens op dat zakgeld afkomt kan ik nog begrijpen. Dat er w eldoeners zijn die zoveel PR-heil van een amateurclub verw achten dat zij bereid zijn duizenden guldens te voteren is voor mij een w aar raadsel. Uit de gew one begroting van een club kan zoiets natuurlijk niet. Het clubbestuur moet zo'n constructie met een geldgev er officieus zijn fiat hebben gegeven. Zolang het goed gaat gaat het goed, is misschien de gedachte. Cruijf f formuleert het altijd omgekeerd:"a ls het niet goed gaat, dan gaat het niet goed". En het gekke is, uit zijn mond klinkt zoiets niet als een dooddoener maar als een w ijs oordeel dat na erg veel nadenken tot stand is gekomen. 5

109 1/1997 tis Groen tis Wit Kennelijk weet onze vaste rubriekschrijver ook weinig inspiratie te putten uit deze voetballoze periode, want zijn schijfje viel niet op onze voordeurmat deze week. Als bladvulling vermelden wij op zijn bladzijde de namen van een groot aantal klaverjassers met groen/witte harten verwerkt in een totaalstand over de eerste 5 drives. 2/1997 6

110 Tis groen tis wit Carnaval. Verjaarsfeest. Huw elijk. Kampioensfeest. Kerstmis. Reünie. Openingsfeest. Hengstenbal. De jaarw isseling. Eindexamenfeest. Het vijfentw intigjarig huw elijksfeest. Jazzw eekend. Popw eekend. Verloving. Kinderfeestjes. Dorpsfeest. Soms hoor ik dat mensen die veertig w orden een zaal afhuren en een feest geven. Inw ijdingsfeesten bestaan ook. De ontgroening bij studenten. Er zijn koffie-ochtenden Er bestaan veel feestsoorten. Kermis.. Beachparty's. En oogstfeesten. Klaverjasavonden ook. Amerikaanse fuiven. Happy Hours. Pannenbier. Après Ski. Sponsorfeest. Luilakfeest. Too much, too much. Alles kan hedentendage aanleiding zijn om een feest te organiseren. Een hele mooie hoorde ik recentelijk op Groenoord. Op 4 juni van dit jaar is het vijfentw intig jaar geleden dat een veteranenelftal van SRC kampioen w erd. Er bestaan plannen om met het elftal van toen een speciaal feest te vieren en w el het vijfentw intigjarig kampioensfeest van SRC 5. Wie bedenkt zoiets? Ik ben erbij gew eest. Niet bij het feestcomité, hoor. Bij de w edstrijd. Niet als veteraan. Maar als één van de zeker honderd toeschouw ers die destijds -op 4 juni 1972 dus- naar Kolhorn w aren af-gereisd. Ik kreeg van Karel Weernekers laatst kopietjes van de artikelen die naar aanleiding van die kampioensw edstrijd in 1972 in de Facet en in het Noordhollands Dagblad zijn verschenen. Heerlijke kost. Wat heel opvallend w as aan alle vier stukjes w as het enthousiasme van alle betrokkenen en het plezier op en rond het voetbal-veld. Noordhollands Dagblad: (...) Er w as veel belangstelling en sfeer rond het terrein van Kaagvogels. Nadat de eerste beslissingsw edstrijd in 't Zand onbeslist eindigde, w ilde het publiek van SRC een w innende ploeg begroeten. Met spreekkoren en geloei vanaf de tribune dw ong men de spelers tot het uiterste.(...) Jack Groenveld schreef in de Facet: De SRC-fans die tw ee w eken geleden niet in Kolhorn zijn gew eest om 't titanenduel SRC 5 - Oudesluis 4 bij te w onen, hebben een onherstelbare fout begaan. Zij misten het meest sfeervolle sensationele en vermakelijke duel dat dit seizoen door een SRC-team is gespeeld. Een horde zeer professioneel applaudiserende insiders (onder w ie bijvoorbeeld half SRC 1) droeg het vijfde naar ongekende hoogte. En de 2-1 zege die het SRC-team als dank voor alle toejuichingen aan zijn supportersschare presenteerde bracht zow aar de derde kampioenstitel voor SRC's senioren: SRC 1, 2 en 5 voetballen volgend seizoen een klasse hoger(...). Het bleek dat ik zelf dertien jaar na w at inmiddels een heroïsche zege w as gaan heten ook enige w oorden aan dat vijfde elftal heb besteed. Uit een Facet van 1985 komt het volgende citaat: De tomeloze inzet, de spectaculaire momenten voor beide doelen. (...) Gew oon schitterend spel. De legendarische rechtsbuiten Wim Stam tekende 1-0 aan en maakte een koprol op de mat. Publiek uit de bol. En toen die goal... die onvoorstelbaar mooie goal. Ik droom soms van de stem van Marga van Arnhem. Dan starten w ij nu de ampex, om nog een-maal te kijken naar die goal van Theo Hof -land, gescoord op een knollentuin in het Noordhollandse Kolhorn op 4 juni Voorzet van rechts van good old Piet Mole-naar. En daar komt Hofland. Ineens op de kist. Klassiek gew oon. Een goal voor de eeuw igheid. 2

111 3/1997 Tis groen tis wit Op de voetbalvelden bij SRC is het gelukkig nog steeds groen en w it. Maar in de w ereld die ik laats t betrad is het vooral bruin. Van de poep w elte-verstaan. Nee, ik begin niet opnieuw over de luiers van mijn zoon. Zo'n ouw e zeur ben ik ook w eer niet. Sinds kort smaak ik het tw ijfelachtige genoegen om mijn oudste dochter op zaterdagmiddag om zes uur van paard-rijden op te halen. Dan heb ik dus zelf gevoetbald en ben ik moe. En dan diesel ik toch nog maar even naar Manege Waarland. De eerste keer w ist ik niet w at ik meemaakte. De immens e hal alleen al w aarin die paarden achter elkaar aanstappen. En vanuit een kanti-ne die de volle breedte van de hal bestrijkt is het voor ouders, broer-tjes, zusjes, vriendjes en ga maar door mogelijk om de kleine ruiters in die zandbak te volgen. Op een groot formaat schoolbord staan evenementen aangekondigd die soms w el soms niet met paarden te maken hebben. De bedoeling ervan lijkt vooral het jeug-dige paardenpubliek aan de manege te binden. Tenslotte betreft het een commerc iele zaak. Ik las aankondigingen over een Carrouselw edstrijd, een Playbacks how, Diplomarijden met Pasen, een Touw trekw edstrijd en nog meer. Er w orden in de zomervakantie zelfs ponykampen georganiseerd. Mijn dochter staat al genoteerd, hoor. Het kost dat het barst allemaal maar dat maakt niet uit. Aan de toonzetting van dit stukje voelt U al een beetje dat ik persoonlijk niets met paarden heb. Ankie van Grunsven vind ik ook eng. En ik vind het dus ook heel erg maar eigenlijk ook w eer prachtig dat mijn dochter helemaal maar dan ook helemaal idolaat is van die paardenboel. Ik leg het uit. Kijk, dat kind zat op ballet. Notabene bij juf Catharina Wit die de oude Schagenezen altijd als Rina Way ken-den. Wilt U een betere balletpedagoge hebben? Ze ging er na een jaar af. Dat kind zat op de tennis. Ze had het na amper een jaar bekeken. Je w ilt zo'n kind op een sport hebben, dus er w erd gesuggereerd minivolley bal, er w erd gesuggereerd handbal, atletiek, desnoods hockey. Pruillippen en don-kere blikken konden w e krijgen. Ik hoopte zelf dat ze op gym w ilde. Mijn argument dat w ij vroeger allema al op de gym moesten bij Advendo maakte geen enkele indruk. Ik kon w el janken. Met veel moeite w ist ik haar mee te sleuren naar een proefles bij Lycurgus, w ant Advendo bestaat tegenw oordig niet meer. Nota bene bij mijn eigen zus als juf! Ze deed mee, ze draaide de oefeningen goed mee net als bij haar vorige sporten het geval w as. Ondanks dat w as ze na de proefles meteen klaar. Vond je het niet leuk? Jaw el. Waren de andere kinderen niet aardig voor je? O jaw el hoor. En tante Louise als juf? Dat w as juist heel leuk. Maar w aarom w il je er niet op dan? Gew oon geen zin in. Onlangs kw am ze dus met het verzoek of ze op paardrijden mocht. Ik w as verbijsterd en tegen. Ze zit er in-middels een half jaar op. Een generaal zei ooit dat men vele slagen mag ver-liezen, maar het gaat erom dat je de oorlog w int. Daar hou ik me maar aan vast. Ik moet overigens zeggen dat ik mijn dochter niet eerder zo enthousiast over een sport/hobby heb gehoord als over de paarden. Het is ook erg mak - kelijk met Sinterklaas en haar verjaar-dag: een paardentrui, een paarden-ketting, paardenage n da, paardenetui, bodyw armer met paard en zo zou ik uren door kunnen gaan. 3

112 4/1997 Tis groen tis wit Op het gevaar af dat ik straks de Jan Buisman van de Facet w ordt genoemd toch maar even het volgende. Afgelopen w eek w as het voorjaarsvakantie en omdat mijn familie erg bang is dat ik me ga vervelen w as mij een klus in de maag gesplitst. Even een kist maken voor mijn moeder. Nee, niet zo één met hengsels w aar ze zelf in kan. Het lieve mens houdt erg van tuinieren. Ze heeft dus een volkstuin op het complex aan de Nes. En daar is een kist nodig om het tuingereedschap in op te bergen. Ik op naar Karw ei om w at materiaal te kopen. Ik ga om en om naar Karw ei en naar Gamma zoals vroeger thuis de ene w eek de ene bakker langskw am te venten en de andere w eek de andere bakker. Bij beide bouw markten heb ik w eleens een stagiaire ondergebrac ht dus ja. Bij de kassa aangekomen zeg ik met een vermoeid gezicht dat mijn vrouw het nog over een enig mandje had en of ik dat w ilde meene men maar dat ik het niet kon vinden. Het meisje begint te lachen en zegt: Dat vraagt U niet zo, hè. Gelukk ig zijn er nog vrouw en die aan enige mandjes van f 7,95 denken. Ze staan achteraan links. Ik kom terug met een mandje en geef toe dat het een w erkelijk enig mandje is. Het meisje gniffelt en vraagt opeens of ik leraar ben. Ik zeg: w eet je het of gok je het? Ze zegt dat ze ooit op de Klimopschool zat bij mees ter Bruin en dat ik daar toen stage liep. Even ben ik uit het veld geslagen. Ik zeg: Dat is bijna tw intig jaar geleden, joh. Dat je dat nog w eet! Maar je hebt gelijk, ik heb bij Jan destijds stage gelopen. Ze zegt: Meester Bruin in groep 8. De cassière achter mij mengt zich opeens in het gesprek. Hebben jullie het over meester Bruin van de Klimopsc hool? Wij zeggen samen ja. En dan zegt dat meisje: Dat is mijn vader. Vorige w eek stond in het NHD een stuk over de afkalving van het verenigings lev en. Het ene trieste voorbeeld volgde op het andere. Fusies. Opheffing. Een redmiddel zou volgens een onderzoek van NOC/NSF kunnen zijn: betaald kader invoeren in het verenigingslev en. En nou had ik voor SRC aan de heer Jan Bruin gedacht. Mocht het fenomeen zijn intrede doen uiteraard. Lijkt me een goede kandidaat voor zo'n functie. Die man doet zoveel voor SRC. En zo goed. Laat hem nou dat 25-jarig dienstverband in het onderw ijs volmaken. Dat is volgend jaar een feit. Dan kan hij dat extra maandsalaris nog van de minister beuren. En daarna professioneel besturen bij SRC. Het schijnt dat de mensen tegenw oordig alleen nog lid van een vereniging w illen zijn als alles perfect is geregeld en daar zijn beroeps' voor nodig. Dat is vanuit WVS de redenatie. Wat let ons om Jan Bruin te benoemen zodra de subsidie is overgemaakt? In de voetsporen van zijn vader. Die w as ooit amateurv oorz itter. En Jan straks beroepscoördinator. Een mens beleeft w at. Als hij niet doodgaat tenminste. Dat brengt me toch nog een keer op die kist. Hij is af. Hij kan alleen niet door de deur. 3

113 5/1997 3

114 De maten van Zaterdag 3 zouden deze w eek voor de eerste keer van het seizoen met zijn allen te trainen komen. Laat er nou net geen trainen zijn vanw ege de Paasveetentoonstelling. Toen zijn ze allemaal maar te paasveeën gegaan. Je moet toch w at. Het kan nu best een jaartje duren voordat deze mannen w eer genoeg moed verzameld hebben om een heuse training bij SRC te gaan bezoeken. De mooiste Paasvee die ik heb meegemaakt eindigde in de Sporthal Groenew eg met yoghurt op de bank. Met Wistavibo speelden w ij in de Schager Hoofdklass e en uitgerekend op de w oensdagav ond van de Paasvee stond er een w edstrijd voor ons geprogrammeerd. Dat w erd bellen met Jaap van der Sluijs, de man van het competitiesc hema. Nee, er viel niet aan te tornen. We moesten die avond gew oon aan de bak. Dus w ikken en w egen w at w e moesten doen. Uit protest niet op komen dagen w as een optie. Maar dat voegde toch niet. Niet naar de Paasveetentoonstelling gaan w as een andere optie. Maar dat voegde nog minder. Gelukkig bestond er een optie die aller instemming kreeg. Het zou mij niet verbazen als die w as verzonnen door Siem Stam, ook toen al De Kruidenier. Het w as namelijk een voorbeeld van een typisch middens tandscompromis. Als w e nou eens niet te vroeg naar de Markt zouden gaan. Zo tegen een uur of tw aalf, één. En dan eerst een tijdje buiten blijven. Dus een rondje langs de dikbillen en de andere beesten. Dan een keer de Gedempte Gracht op en neer om te kijken w at er allemaal te koop w as. En dan tegen drieën ergens naar binnen op de Markt, maar voorzichtig met drinken. Wel genieten maar drinken met mate dus eigenlijk. We vonden het stuk voor stuk een meesterlijke oplossing voor w at als een groot probleem w erd ervaren. Zo gezegd, zo gedaan. Dat w il zeggen. Zo gezegd, zo geprobeerd. Het w as rond half drie, toen in een etablissement op de Markt de eerste biertjes voor de Vivo Boys w erden ingeschonken. Die w erden voorzichtig opgedronken. Maar ja, de Vivo Boys w aren niet alleen in dat café. Zij mengden zich onder de overige clientèle die verder geen verplichtingen had en die zeker niet met mate dronk. Laten w e vaststellen dat het buiten de schuld van onze spelers is gew eest dat zo tegen zessen niemand nog helder van geest, laat staan vast ter been w as. Met de beste bedoelingen w aren w e het Paasveef ees t ingegaan. Met de beste bedoelingen kw amen w e er trouw ens ook uit. Er w as iemand die had verzonnen dat w e het beste met zijn allen konden gaan chinezen. Dan w aren w e daarna w eer nuchter en zouden w e nog een puike partij spelen. Bij Hou Sing konden w e er gerust nog een paar biertjes bij nemen. De nassi zou alles neutraliseren. We w aren maar al te graag geneigd deze slimmerik van w ie ik de naam niet prijsgeef maar hij is al genoemd te geloven. Bij Sing w as het net zo gezellig en druk als op de Markt. We deden ouderw ets aan teambuilding. Na de chinees geloofden w e heilig in het resultaat van die avond. Eenieder toog met suizend hoofd op huis aan om zijn zaalvoetbalspullen op te halen. En hoe die fles met yoghurt er is gekomen w eet ik nog niet, maar 's avonds in de Groenew eg stond hij naast de bank. Het w erd een doldw aas avontuur dat vanzelf met grote cijfers verloren ging. De volgende dag w ist geen mens de uitslag. 2

115 6/1997 Tis groen tis wit Of het damesvoetbal ooit echt zal aanslaan in Schagen, ik w eet het niet. In de zaal is het in elk geval op zijn retour. Zoals het hele zaalvoetbal natuurlijk op zijn retour is. Op het veld hebben w e bij SRC één team. Nou begint ook elk miljoen in eerste instantie als dubbeltje, dus de vrouw enafdeling moet groeikansen krijgen. Wie w eet heft straks de toename van het aantal voetballende dames de afname van het aantal voetballende mannen op. Pas geleden hield een leerling van me, een meisje uit Heerhugow aard, een spreekbeurt over haar hobby. Voetbal dus. Ze zat al jaren op een club. Reiger Boys... Dat "Boys" zal je bedoelen. Ze vertelde verdomd leuk over haar sport en over haar club. Mij iets teveel over het randgebeuren trouw ens. Ze hadden het bar druk met de voorbereiding van activiteiten die het vijftigjarig bestaan volgend jaar moeten opluisteren. Met de nadruk op "bar" als U begrijpt w at ik bedoel. Vrouw en en drank, het zal ook niet zo w ezen. Mijn leerling informeerde haar klasgenoten over de trainingen, de gein van meiden onderling, de w edstrijden. Op een vraag uit de groep antw oordde ze dat er nooit op de scheidsrechter gescholden w erd. "Tenzij deze te ver gaat" zei ze er doodleuk achteraan. Umw ertung aller Werte. Behalve het tenue van Reiger Boys had ze een stel certificaten mee van het Noordhollandse selectieteam, w at foto's die de sfeer in de kleedkamer moesten illustreren (jaw el, onderbroekenlol dus) en een aflevering van het clubblad. Met meer dan professionele belangstelling keek ik in het orgaan van Reiger Boys w aarvan de naam zich liet raden. Ja? Ja? Doet U eens een gok? De Reiger. Meteen goed. Wat hebben ze daar in Heerhugow aard toch met reigers? Er is ook een zw akzinnigenin-richting die Reigersdaal heet, maar dit terzijde. De Reiger maakte mij duidelijk dat er bij zaterdagclub Reiger Boys maar liefst acht damesteams actief zijn. Drie senioren-, tw ee junioren- en nog eens drie meisjesteams. Dat is toch gigantisch! Het is sow ieso een grote vereniging. Er nemen bij de heren negen seniorenelftallen deel aan de competitie. Misschien even leuk voor ons jeugdkader. Bij de junioren telde ik in het clubblad: 2x A, 2x B, 1x C, 5x D, 6x E en 2x F. Maar nu komt het. In De Reiger kw am ik een verslag tegen van SRC 3 tegen Reiger Boys 5. Zelf had ik de partij tegen de koploper gemist. Via het blaadje van de "Cockers" (een of andere kledingzaak in Middenw aard met de naam Mr. Cock is hoofdsponsor van de club) kw am ik er achter dat w e met 0-5 hadden verloren. Een citaat uit De Reiger:"Dit keer een overw inning met sober en degelijk spel. Zoals ook die eerste goal. Hans rolde de bal uit stand naar Bert die simpel Bob aan het w erk zette. Via Rick die middels een bruggetje Martijn aanspeelde w erd de goed vrijgelopen Eric op maat bediend, zijn hakbal op Martin w erd direct doorgetikt naar John die de bal over een tegenstander heen lobte, w aarna Ron de bal na 3x hooghouden naar Harry doorkopte. Zijn w egdraaiende voorzet kw am bij Jan terecht die de laatst overgebleven, met zijn mond openstaande verdediger moeiteloos passeerde en de aan de grond genagelde keeper kansloos liet. Simpel en sober dus." Einde citaat. Ik ben er natuurlijk niet bij gew eest maar bespeuren w ij een zw eem van arrogantie bij de Waardse reporter. Of is het leuk chauvinisme? Ach, in clubbladen mag het allemaal. Maar toen ik dat allemaal las kon dat kind uit mijn klas w el fluiten naar haar acht voor de spreekbeurt. Een vette vier, griet en voor straf nóg een spreekbeurt. 3

116 7/1997 Tis groen tis wit Eén dezer dagen moet uitkomen of Sportservice Noord-Holland in onze regio doorgaat met het stimuleren van sportbeoefening door gehandicapten. Ik hoop van w el. Zoals met zoveel in dit leven hangt het af van de centen. Ik w eet nog dat het project van start ging. Ik w as toen ambtenaar op het gemeentehuis van Niedorp. Een prachtige tijd vooral nu hij voorbij is. Er kw am een brief binnen van Sportservice Noord-Holland w aarin het project sportstimulering gehandicapten onder de aandacht van alle Noordkopgemeenten w erd gebracht. Het w as de bedoeling een functionaris aan te stellen die in de Kop van Noord-Holland activiteiten moest opzetten en coördineren. Personeel kost geld en als de gemeenten nou allemaal een bepaald bedrag per inw oner zouden betalen dan kon het project van start. Nou w ilde men in Niedorp altijd voor een duppie op de eerste rang zitten. Dat w ist ik toen ik de brief als ambtenaar w elzijn in behandeling nam. Hoe ging dat dan? Ik vroeg me af of sportstimuleringsbe le id voor de doelgroep gehandicapten als een gemeentelijke taak moest w orden gezien en schreef een positief ambtelijk advies aan B & W. Omdat er financiële consequenties aan vastzaten moest de brief inclusief het advies van w elzijn naar de collega's van financiën. Het ging hier om nieuw beleid w aarvoor in de begroting ruimte moest w orden vrijgemaakt. Dit nu zag men op financiën niet zitten, dus deze afdeling overw oog een afw ijkend advies onder dat van mij te schrijven. Bent U er nog? Boeiend allemaal, niet? Het gaat over de ambtenarij. Financiën vond het vaak prettig om bedelbrieven een tijdje te laten rijpen. Die gingen op een stapel. De briefschrijver kreeg een kaartje retour met de tekst dat de brief zo spoedig mogelijk in behandeling zou w orden genomen en dan kon het w el-eens een paar maanden tot een half jaar gaan duren. Want na de periode van rijping die financiën alleen maar instelde om aan te kijken hoe de andere gemeenten in het gew est op het verzoek reageer-den, moest zo'n brief met de adviezen naar B & W. Dan ging het ver-haal om advies de commiss ies in. Via opnieuw B & W w as vervolgens de gemeenteraad aan de beurt. En daar viel eindelijk de beslissing. Niedorp w as tot mijn vreugde uiteindelijk solidair met de gehandicapten. Maar er zijn een paar ambtelijke slagen voor geleverd. Ik heb w eleens geroepen dat de mannen van financiën maar één voetbalpotje in de g-klas s e hoefden te bekijken om erachter te komen of zulke activiteiten hun w aarde hebben. Jamaar, klonk het dan, daar gaat het helemaal niet om. Voor ons is de hondentrimc lub die een eigen accommodatie w il even belangrijk als Sportservice die een coör-dinator voor een specifieke doelgroep w il aanstellen. Welzijn kost altijd geld. De post Onvoorz ien is al uitgeput. En zeg ons dan maar w aar het vandaan moet komen. En zo ging dat. Ik zou zo w eer terug w illen, maar niet heus. Op zeker moment kw am op afspraak de functi-onaris van Sportservice zich voorstellen en w at informatie inw innen. Het w as Ellen Schouten. Ze maakte een ronde langs alle gemeenten in de Noordkop. God, w at w as ze mooi! Ook de secretaris w as die mening toegedaan. Hij 3

117 viel tijdens ons gesprek w el tw ee keer binnen. En later voegde hij me toe dat ik een bofkont w as w ant op w elzijn kw amen toch de mooiste vrouw en langs. 8/1997 3

118 Tis groen tis wit Siem Burger sprak een waar woord afgelopen zaterdag in het interview met de Schager Courant. Het groenwitte geweten zei dat er tegenwoordig geen respect meer is voor de scheidsrechter. Siem bracht het zo: Weet je, ik was ook geen lieverdje in het veld. Ik was hard; zonder overigens gemeen te zijn. Maar als die scheidsrechter zei 'Sieme nu is het over', dan was het ook over. Nu is er geen respect meer. Maar de scheidsrechters zelf zijn ook minder. Ze kunnen zelf geen beslissingen meer nemen." Op mijn werk sprak ik laatst een collega die jarenlang in het eerste en later het tweede van Kolping Boys heeft gevoetbald. Aan het eind van vorig seizoen was hij gestopt. Als reden gaf hij op de toegenomen agressie op het veld. Wat hem daarnaast vreselijk ging tegenstaan was de broeierige wedstrijdsfeer die hij bijna wekelijks meemaakte en de slappe houding van de meeste scheidsrechters. Zijn afscheid ging hem erg aan het hart. Hij hield ontzettend veel van het spelletje, zei hij, en hij had nog jaren willen voetballen. Zo iemand stopt dan op zijn 33-ste. De cijfers van de NIPO-enquète die onlangs bekend werden zijn in dit verband ook duidelijk. Ruim 80 procent van de Nederlanders meent dat agressie in de sport flink is toegenomen. En als we dat met zijn allen menen dan zal dat ook wel waar wezen. Want we zien het elke week in alle sportuitzendingen op de televisie en we maken het zelf steeds vaker mee. Als ik U vertel dat het derde zaterdagelftal waar ik deel van uitmaak deze competitie tweeëntwintig wedstrijden heeft gespeeld en dat er daarvan vijf zijn gestaakt, wat denkt U dan? Dan vraagt U zich af of dat nog normaal is en dat doe ik dus ook. Een percentage gestaakte wedstrijden van 22,7 nota bene! Het gekke is dat er niet eens zo makkelijk een oorzaak voor aan te geven valt. SRC3 is geen team van 'kampers'. Er zitten wel een paar licht ontvlambare spelers tussen maar in welk elftal niet? Doorgaans worden die gecorrigeerd door de rest en is de balans hersteld. Hoe beperkt de ploeg technisch ook is, er wordt geprobeerd te voetballen, niet te schoppen. En toch die score van vijf. Het geeft te denken dat bijna twintig procent van de mensen in dit land vindt dat sporters zich niet hoeven neer te leggen bij een beslissing van een scheidsrechter. Waar blijven we dan? Dit wil dus zeggen dat een pittig deel van Nederland het al aardig gewoon begint te vinden dat een speler na een fluitsignaal een grote bek geeft. En ik verzeker U dat het de laatste jaren niet misselijk is, hoor, wat er zoal geroepen wordt naar elkaar, naar de scheidsrechters en naar tegenstanders. Van arbiters terug naar Die die gestopt zijn, waren dat allemaal watjes? 4

119 9/1997 Tis groen tis wit Met alle respect voor de A1-junioren die in hun klasse kampioen werden. Echt met alle respect. Maar de jeugd heeft niet meer de toekomst. Ook bij SRC niet. De toekomst is aan de ouderen. Jammer jongens, niks aan te doen. Ik heb het zelf gelezen in een brochure over sportbeleid. Bobo's van de KNAU, van het Handbalverbond, van de KNVB en nog meer organisaties praten daarin over de ontgroening / vergrijzing van de sport. Gelet op de grijze golf, stellen de bobo's, wordt het tijd dat de oudere sporter als volwaardig wordt behandeld. Cryptisch heet het dat de verenigingen zich moeten verjongen met ouderensport. Wie zijn de oudere sporters? Dat is de categorie tussen de 35 en 50 jaar. Ze bevinden zich in de "midlife"-periode. In deze periode laten veel sporters de teamsporten voor wat ze zijn en kiezen voor een individuele sport of stoppen helemaal. Persoonlijk bevind ik me ook in de midlife -... Crisis wou ik er bijna achteraan zeggen, want dat is modern. Maar dat zou bezijden de waarheid zijn. Nee, het is een heerlijke fase. Kan ik iedereen aanbevelen. De verwondering van het kind combineren met de wijsheid van Zacharias, wie wil dat niet? Uitgevoetbald ben ik trouwens nog niet. In die zin pas ik niet in het plaatje van de bobo's, maar het is de bedoeling dat dat gaat veranderen. Wat is het plan? "De sportverenigingen zullen de concurrentiestrijd met de commerciële sportcentra aan moeten. Ze moeten de behoefte aan sport die er bij de ouderen wel degelijk is, zien te bevredigen. En dat kan door aan de wensen van de ouderen tegemoet te komen." Tja, de ellende met bobo's is vanzelf dat ze in abstracte termen blijven hangen. Er komt geen enkel pakkend voorbeeld uit. Dus laat ik het maar weer doen. Wat kan SRC doen om de "ouwe lullen" vast te houden? Nou, dat is volgens mij de invoering van: het halve lidmaatschap. Wat houdt dat in? De halve contributie betalen en vervolgens recht hebben op alle faciliteiten gedeeld door twee. Dus hooguit elf wedstrijden voetballen in een seizoen. Niet meer dan de helft van de trainingen bezoeken. Nee, nu niet flauw doen over halve biertjes en een lauwe douche. Het is volgens mij een pracht systeem. Er wordt een legioen senioren gekieteld die anders thuiszitten. En wie weet pak je een deel van die groep ook nog voor het kader, als ze er weer lol in hebben. Praktisch probleem is alleen de coördinatie. Hoeveel "halfjes" heb je nodig voor een elftal. Het antwoord tweeëntwintig is niet doordacht. Typisch het antwoord van de quizkandidaat die te snel drukt. Maar hoeveel meer het er moeten zijn weet ik niet. Hangt ook af van de eisen die de vereniging stelt qua aanwezigheid. Het moet niet zo zijn dat er tegen Texel uit opeens geen spelers beschikbaar zijn. Al gaan trouwens de reguliere teams voor die uitwedstrijd ook vaak gehandicapt op reis. Maar de uitwerking is van later zorg. Eerst maar eens de belangstelling peilen. Wie is er geïnteresseerd van de leden, oud-leden en andere burgers van Schagen? Ik, zei de gek. Want ik geef het toe. Ook mij komt het niet alle weken meer zo lekker uit dat ik naar een knollentuin in de regio moet om te voetballen. Vooral niet, als het regent. Shit, verspreek ik me toch nog. 5

120 10/1997 Het is zaterdagmiddag. De zon gunt ons zomerse temperaturen. Met mijn dochtertje van zeven zit ik in de tuin. Zij merkt op zeker moment achter een struik een roodborstje op. We doen "sssstt" naar elkaar en proberen er op onze hurken zo dicht mogelijk bij te komen. Dan komt mijn zoontje van tw ee aangestapt. Hij:"Doe je, pap?" Ik (vinger op mond):"sssstt." Hij:"Tissa, pap?" Ik (w enkend):"vogeltje kijken, kom." Hij w aggelt naderbij met de luier tussen zijn knieën. Hij zakt ook op zijn hurken. Zich verkneukelend kruipt hij dicht tegen me aan en vraagt:"vogelta, pap?" Ik:"Ja, vogeltje." Hij kijkt me aan, houdt zo'n klein vingertje voor zijn lippen en doet:"sssstt." Zodoende heb ik me opgegeven voor het "multoteam" w aarmee de zaterdagafdeling bij w ijze van experiment de nieuw e competitie in w il. Een elftal met een vaste kern van pakw eg vijf man en daarnaast vijftien à tw intig spelers die eens in de paar w eken willen voetballen. In de vorige Facet suggereerde ik een dergelijke constructie om de categorie tussen 35 en 50 jaar te behouden voor SRC. Laat nou in hetzelfde nummer het zaterdagbestuur een oproep plaatsen om dit idee gestalte te geven! Stomtoevallig en eigenlijk ook w eer niet, w ant goede ideeën w orden altijd op meerdere plaatsen tegelijk geboren. Eens per tw ee w eken voetballen dus. Er is immers meer in het leven. En nu ik toch aan het herschikken ben. Ik zit voor volgend jaar te denken aan een "duocolumn". Daarvoor dien ik uiteraard te beschikken over een duopartner. Om en om die column vullen. Niet steeds dezelfde ouwehoer op de eerste pagina van het clubblad. De onderhandelingen met een jonge SRC-er zijn geopend. Bij elke vereniging hoort men hetzelfde geluid. Hoe meer medew erkers, hoe lichter het w erk. Dat geldt ook voor de redactie en productie van het verenigingsorgaan. Ideeën zat voor nieuw e rubrieken. 'De estafette' bijvoorbeeld, w aarin leden van de club schrijven over zichzelf, hun clubliefde en w at ze verder kw ijt w illen. Aan het eind geven ze het stokje door aan een ander lid van SRC. 'De rondvraag', een rubriek op de achterpagina met vragen en schimpscheuten uit de club en de achterban, waarop het bestuur in de volgende Facet reageert. Er kan een kopijbus komen in de kantine. Desnoods anoniem gooit men er zijn grappen, anekdotes en w at dies meer zij in. Onder de verzamelnaam 'Gew apend beton' of 'Chili con carne' valt ook daar w eer een rubriek van te maken. Maar U voelt 'm w el, dat alles moet w el aangepakt w orden. En Karel 6

121 Weernekers en Jan Bruin steken al zo belachelijk veel tijd in de Facet. Wie w eet voelt U zich geroepen? Er is nog een hele zomer om erover te denken. Heerlijk. Vakantie! 11/1997 Tis groen tis wit Elk blad besteedde er aandacht aan. Afgelopen zondag kw am 'Schagen op Zondag' als laatste van de kranten en w eekbladen er met vier foto's en een kort commentaar op terug. Het 15e Schager Popw eekend w as w eer top! De Facet kan niet achterblijven. Ook w ij moeten op de valreep kw ijt dat de sfeer groots w as, dat het w eer super w as, dat het publiek zich opperbest vermaakte, jong en oud en dat...en dat. Wervelend...en dat...sw ingend... en dat... alle medew erkers bedankt... en de kostuums van Jan Rozing bleven deze keer droog...publiek bedankt, en dat... gew eldig, gew eldig... en dat, alle plastic bekertjes om half drie 's nachts opgeruimd w aren... al die bekertjes keer een knaak en dan ook nog opgeruimd... gew eldig, bedankt kasteleins.., dit kan alleen in Schagen. Allemaal bedankt. In een sfeerreportage in het Schager Weekblad las ik dat er volgens Frans Verduin helaas geen fatsoenlijke muziek w as. De vraag is of w e w aarde moeten hechten aan dit harde oordeel. Volgens Siem Burger die op de maandag na het grootse popw eekend (artiesten, bedankt, gew eldig) de eerste training van SRC Zaterdag verzorgde bevond Frans zich zondagavond op de Markt in kennelijke staat. Kasteleins bedankt, gew eldig... En zo komen w e w aar w e wezen willen. Op Groenoord. Waar 't groen is, w aar 't w it is, al zou je dat op een eerste training niet zeggen. Trainer Burger die eind vorig seizoen groots afscheid nam van SRC zei tot de verzamelde manschappen dat hij de eerste tw ee w eken voor Berend Schop w aarnam. Overdag w as hij voor de kantine aan het straten gew eest dus de vraag rees of Siem zijn volgende afscheidsw edstrijd al aan het organiseren w as. Daar liet hij zich niet over uit. Wel presenteerde hij de groep een bokaal. Die stelde hij persoonlijk beschikbaar voor de meest w aardevolle speler van het voorbije seizoen. De primeur had Jan Ligthart. Toen hij de w isselbokaal uit handen van Siem ontving meende ik ook een gesloten enveloppe te zien gaan (van Jan naar Siem w el te verstaan), maar ik ben er niet zeker van. Ook leuk w as het dat Siem mij persoonlijk nog noemde. Na de uitreiking van genoemde trofee hield hij namelijk nog een betoog over inzet, saamhorigheid, de noodzakelijke trainingsarbeid, over teamgeest enne... nou ja, het w as de bedoeling dat de grote groep die nu om hem heen stond ook op de volgende trainingsavonden zou verschijnen. Siem zei dat het jammer w as dat er elk jaar spelers w aren die de eerste paar w eken trouw aanw ezig w aren en dan opeens zag je ze niet meer... hè Kees?! Dat laatste riep hij er luid en duidelijk achteraan. Bedankt Siem, gew eldig... Ook alle spelers die om Siem zijn w oorden moesten lachen..., bedankt, gew eldig. Kan ik het helpen dat het na september ineens slechter w eer w ordt. Ook op deze eerste trainingsavond een speech van voorzitter Ton Wijnker van de zaterdagafdeling aangehoord. Ton riep eenieder op in zijn omgeving leden te w erven voor 'de zaterdag'. In feite luidde hij een beetje de noodklok, w ant als er niets in het bestand verandert dan ziet het bestuur zich 7

122 genoodzaakt om een elftal terug te trekken. Niet gew eldig, niet bedankt dus. Met name voor de proef met het deeltijdvoetbal zijn er nog te w einig kandidaten. Arresteert U ook even een paar leden om U heen alstublieft. Gew eldig.., bedankt! Verheugend op de eerste training w as dat er maar liefst zes spelers van het derde elftal w aren opgekomen. Ze kw amen echter niet in actie. Na de w oorden van Siem en Ton w as de tijd om en konden w e onder de douche. - kk- 12/1997 Tis groen Tis wit Het is een virus dat bepaald hardnekkig is. Het fusievirus. Een typische jaren '90-ziekte. In het bedrijfsleven. In de zorg. In het onderwijs. Er gaat geen dag voorbij zonder een fusie in de krant. Helaas, geen fusie zonder ruzie. De schaalvergroting gaat overal ten koste van de binding van de mensen met elkaar en met hun bedrijf of instelling of school of... sportvereniging. Sportclub ja. Ook in de sport ontstaat de ene fusieclub na de andere. Tradities van tientallen jaren, korte lijnen, het kleine korps van vaste medewerkers, alles gaat eraan. Tot dusverre is een samengaan van de voetbalclubs Schagen en SRC tegengehouden, maar hoelang valt het gevaar af te wenden? Officieel is de fusie weliswaar afgeblazen, maar ik constateer dat binnen de eigen vereniging mensen rondlopen die nog steeds besmet zijn met het virus. Wat moet een mens, wat moet een bestuur op zijn hoede zijn. Na een perfecte vakantie kom ik van de zomer thuis. Ik ploeg door een stapel post en kranten heen. Bladerend door het zoveelste Schager Weekblad valt mijn oog opeens op een foto. Het is een foto van een aantal SRC-ers op het dak bij s.v. Schagen. Ik herken het halve Zaterdag 3-elftal. Ze hebben een dag geholpen bij de verbouwing. Geholpen! Bij de verbouwing van "Schagen"! Ik overwoog om meteen de locale pyromaan te bellen. Want laten we het strak stellen: als echte SRC-er schrik je van zoiets. Ik bedoel dus als man van groen en van wit. Hè, dus als SRC-er die ook nog eens een echte ouwe Schagenees is. Als man van principes zeg je toch: dit kan niet. Er zijn grenzen. Dat zeg ik tegen mijn kinderen ook regelmatig: jongens, er zijn grenzen. Wat tegenwoordig vrij byzonder is in de opvoeding. Dat merk ik als er vriendjes en vriendinnetjes bij ons te spelen zijn. Grenzen? Grenzen? Waar heeft die vent het over? Bij ons mag altijd alles. Ik voetbal dit seizoen dus niet meer met Zaterdag 3. Want toen ik Noppie de Vries naar een verklaring voor die hulpactie vroeg begon hij lachend over die kratjes die niet op de foto stonden. Zo gaat het. Voor een paar potjes gaan zulke jongens al van hun principes af. Alleen omdat Sneaky Beers ze zo gek krijgt. Daar krijg ik nou een Karremans-gevoel van. Zou Jan Beers ook bij SRC meeklussen? Dacht het niet, hè! Maar misschien ben ik wel de Mohikaan, hoor. Want ik had de vakantiestapel net doorgespit. Ik was net weer zo'n beetje bij. En daar lees ik in de Schager Courant dat de trainer van de zondag -Jan Schop- vindt dat SRC en Schagen vijf jaar geleden al 8

123 hadden moeten fuseren. Tu quoque, Brute? Zo voelde dat aan, SRC-ers. Als de klassieke dolkstoot in de rug. Verraad van binnenuit. Misschien kan RP eens zeggen hoe dit ligt bij de generatie die nu de vlaggenschepen van SRC en Schagen bemant. Oké, ze staan gebroederlijk in de kroeg. Maar is er dan niets meer over van de historische rivaliteit tussen de clubs? 14/1997 Tis groen Tis wit "Spannend, maar de flair van het zaalvoetbal lijkt w el te zijn verdw enen." Dat schreef de krant afgelopen zaterdag over Van Geelen tegen Scagha (4-3). Ik had de w edstrijd niet gezien. Ik kon er dus niet over oordelen. Een w eek eerder had ik w el de eerste thuiszege van Scagha aanschouw d. Tegen De Visser uit Marken (5-1). Als ik over die w edstrijd een verslag voor de krant had moeten schrijven, dan w as ik begonnen met: Spannend, maar de flair van het zaalvoetbal lijkt w el te zijn verdw enen. Bij die constatering zou ik het niet gelaten hebben. Want w at is nou die flair van het zaalvoetbal en w aarom lijkt die te zijn verdw enen? Lezers hebben recht op een verklaring. Maar ook de spelers. Kreunend moeten die jongens van Scagha, van Van Geelen, van Salao enzovoort elke zaterdag in hun Schager Courant lezen dat het spannend w as, maar dat de flair van het zaalvoetbal lijkt te zijn verdw enen. "Waarom?" vragen zij zich af, "Waarom w as het vroeger allemaal mooier en beter?" Terecht eisen zij een argument voor die bew ering. 't Is niet leuk om altijd maar voor minder te w orden uitgemaakt. Tussen haakjes: RP kan op dit punt van mijn stukje aangekomen al w eten met w elke vraag ik zal eindigen. Even w at zaken op een rij zetten. Ik behoor tot het legioen. Het voormalig legioen, moet ik zeggen. Zeker bij de thuisw edstrijden van Scagha zat er vroeger minstens tw eehonderd man op de tribunes. Tegen IDO, The Kickers of uit tegen Nuijen Nicols, feesten w aren het. De huidige toestand steekt daar schril bij af. Ik telde bij de partij van Scagha tegen De Visser zesentw intig personen op de tribune van de Spartahal. Een beetje. Zelf zat ik aan de overkant. Jaarlijkse avondje tijdw aarnemersdienst dus. Anders w as ik op zeker niet in de sporthal gew eest die avond. Daar ben ik heel eerlijk in. Die tijd is gew eest. Zelf voetballen vind ik nog steeds prachtig. Maar kijken... nee. Wat ik al eerder zei. Het is hooguit spannend, maar de flair van het zaalvoetbal lijkt w el te zijn verdw enen. Ik w eet hoe dat kan. Vroeger speelde Scagha tegen Stuf. En w at w as nou Stuf? Dat w as niks. Alleen, in die tijd w aren er maar een paar klassen. Dus een ploeg die een paar partijtjes w on zat direct bij het plafond van het zaalvoetbal. Met vrij beperkte voetballers. Elk team dat in de hoogste klasse speelde had een paar goden en een paar mindere goden. Als Ab Ploeger de minste god van de opponent tegenkw am, dan kon hij naar hartelust tunnelen, dollen, hakken, kaatsen, w ippen, dreigen, terughalen en vooral... scoren natuurlijk. Dat w as flair! Het legioen op de banken. Uitslagen van 9-1 w aren niet 9

124 vreemd. Kortom, in de breedte stelde het zaalvoetbal nog geen zak voor. Tegenw oordig zijn de mannen binnen de lijnen allemaal aan elkaar gew aagd. Ze staan elkaar geen jubelactie toe. Vanzelf niet. Niemand gaat met genoegen af. Behalve op de WC. En of de laatste zin taalkundig klopt w eet ik ook na tw ee keer kijken niet. Maar ik laat 'm even staan. Of Ab Ploeger en Berend Schop in de gouden tijd van Scagha het etiket "superieur" verdienden is de vraag die rest. Gaven zij dan toch op grond van aparte klasse de flair aan het zaalvoetbal? De tijdmachine bestaat alleen in de kinderliteratuur. Een vergelijking met nu is niet mogelijk. Vraag aan RP: is zaalvoetballen bij Scagha niet altijd opboksen tegen het rijke verleden? -kk 16/1997 Tis groen Tis wit Niet naar de jaarvergadering geweest. Toch weer wat gemist. Er is over me geluld. Zo kwam het mij tenminste ter ore. "Waar was je op de vergadering, Kees? Er is nog uitgebreid over je geluld." Verdorie, dacht ik meteen, had ik toch een oppas moeten regelen. De maandagavond is namelijk voor mijn vrouw. Volleybal...tja. Tevoren maakte ik nog even die afweging: de SRC-vergadering, zal ik? Is die een oppas waard? In de wetenschap dat er die week nóg twee keer oppas nodig was besloot ik niet naar Groenoord te gaan. Lekker bij de kachel voorlezen uit 'Kikker en olifant' en 'Babet' en 'Lyc-drop' en daarna verder in mijn eigen boek. Maar waarom zou ik me verantwoorden? U was tenslotte ook niet op de ledenvergadering. Ik hoorde dat behalve de mensen uit de besturen en commissies twee SRC-ers aanwezig waren. Voor de een reden om schamper te lachen, voor de ander om vergenoegd vast te stellen dat de vereniging kennelijk voortreffelijk geleid wordt. Alles als vanouds dus. Naar verluidt werd het pas bij het laatste agendapunt leuk. Dat is trouwens vaak bij vergaderingen zo. Na de rituele dans rond verslag en financiën volgt aan het eind: de rondvraag. Daarin ging het over de sleutel van de poort. We hebben uitgebreid in de krant over de sleutel kunnen lezen. Ter vergadering vroeg iemand hoe het moest als iemand op het voetbalveld zijn poot brak en de poort was op slot. "Nou, dan moet het ambulancepersoneel met de brancard vanaf Groenoord naar het parkeerterrein, dus dan krijgt de ongelukkige er een hersenschudding bij cadeau." Dries Redecker maakte de grap. Homerisch gelach. Ook de voorzitter kon men bijkans in de maag kijken van het lachen. En toen kwam Pé. Pé Kok. Hij benutte de rondvraag voor een litanie over het deeltijdvoetbal. Dat vond Pé maar niks. Goedkoop op een club zitten en intussen een team naar de Filistijnen helpen. Als we allemaal zo beginnen, waar blijven we dan als SRC? Zo trok Pé van leer. En furieus, zo heb ik me laten vertellen. En hij noemde namen als Kees Kager en Adrie Pater en er waren er nog meer. Pé verwees in zijn betoog ook naar het verschijnsel 'noodlid'. Inderdaad heeft in het verleden een aantal mensen het genoegen mogen smaken voor f 35,- een heel jaar lid te zijn van SRC. Zij mochten voor dat bedrag trainen en in noodgevallen kon er op wedstrijddagen een 10

125 beroep op hen worden gedaan. In de praktijk voetbalden enkele noodleden elk weekend. Ik ga nu niet beargumenteren waarom de vergelijking tussen een deeltijdlid en een noodlid mank gaat. Pé is ons oudste lid, eenenzeventig jaar en één dezer dagen veertig jaar getrouwd. Gefeliciteerd, Pé! U ziet, ik ben niet haatdragend. Trouwens. Laat getrouwd die man, maar dat terzijde. Neehoor, ook als ik op de vergadering was geweest zou ik niet met Pé in debat zijn gegaan. Ik heb respect voor de wijsheid die met de jaren komt. Dat ten eerste. En de rondvraag leent zich er niet voor. Dat ten tweede. Wel zou ik na afloop een biertje voor Pé besteld hebben. En ik had hem gezegd dat hij verkeerd telde als hij dacht dat SRC meer leden zou hebben zonder het gehekelde deeltijdvoetbal. Als deze faciliteit niet bestond dan zouden die jongens niet op voetbal zitten. Punt. Ik zou Pé na een paar slokken gewezen hebben op zijn glas bier met de woorden:"pé, voor jou is dit glas half leeg, voor mij is het half vol." 18/

126 Tis groen Tis wit Mijn vriend Flup en ik stapten afgelopen zaterdag in de auto voor een w edstrijd met het deeltijdteam. Ergens ver w eg moesten w e, maar dat deerde ons niet. We hadden het nodige te bespreken. We verw achtten voor de zoveelste keer op de kloten te krijgen. Dat zal w el niet de juiste instelling zijn. Er zijn vast psychologen onder U die zeggen dat je met 10-2 w ordt afgedroogd, omdat je al op een monsterscore rekent. Maar dat geloof ik dus niet. Er is ook w eleens gelijk gespeeld. We hebben zelfs een keer gew onnen. Gek is w el dat w e met de rust meestal voor staan of met één doelpunt achter. Misschien kunnen de psychologen aangeven w aarom SRC 2 in de tw eede helft telkens op zijn lazer krijgt? Flup en ik en Hyundai, w e zochten Opperdoes. Da's toch niet zo moeilijk? hoor ik een aantal onder U roepen. Psychologen zeker...de w eg vinden in sombere omstandigheden. Enfin, ik hield het op de buurt van Medemblik, de chauffeur dacht meer de kant van Hoorn uit. Dus eerst eens op Wognum aangekoerst. Het viaduct over. Midw oud nemen? suggereerde ik nog. Nee, de verkavelingsw eg richting Enkhuizen eerst maar opzoeken, vond Flup. Daar zou Opperdoes w el ergens liggen. Tijd en kilometers, zij verstreken. Op w eg naar Opperdoes langs Zw aagdijk en Oosterblokker en opeens w eer op een traject naar Wervershoof. Nogmaals, het deerde ons in het geheel niet. De kachel in de Hyundai deed het. En w e hadden nog massa's onderw erpen om over te praten. Sterker nog, Flup zei op zeker moment dat w e eigenlijk geen tijd hadden om te voetballen. Waarop ik voorstelde om volgend seizoen te stoppen en dan toch op zaterdag-middag ritjes door West-Friesland te gaan maken. Kunnen we tenminste behoorlijk bijpraten. Opeens kw am Hauw ert op de borden. Ik herinnerde me dat ik w eleens van 'de zak van Hauw ert' heb gehoord. Maar daarmee hebben w e Opperdoes nog niet gevonden, merkte Flup terecht op. Geestig vond hij het w el dat drie andere auto's uit Schagen ons als ganzen door de streek bleken te volgen. In die auto's had men minder lol. Maar eens aan een opa op klompen de w eg gevraagd. Opa vertelde lachend dat w e puur ofdw aalt w are en hillegaar in de verkeerde hoek zate. In de evaluatie van deze ontmoeting w as het oordeel van Flup en mij eensluidend: opa w as de zak van Hauw ert. Na Oostw oud en 53 echte kilometers bereikten w ij Opperdoes. De tegenstander stond vreemd genoeg al op het veld. Dat kw am vanzelf omdat ze bovenaan stonden, besloten Flup en ik. En de psychologen. Na de w edstrijd w as er verw arring over het gebruik van de w onderlijke doucheknoppen. Volgens de één w aren dát nou Opperdoezer rondjes, volgens de ander moest je ze anaal inbrengen om w ater te krijgen. Vraag me niet w aarom maar de kleedkamerbabbel ging ook nog over de kapper. Kapper Lenting w erd zelfs nog gememoreerd die net zo lang doorging met de tondeuse tot er een nieuw e klant binnenkw am. Peter van Wattingen complimenteerde onze vedette Ruud met zijn haar: het is net dat van mijn opoe, alleen, die zít erop! Op de terugw eg kozen Flup en ik bij invallende duisternis voor Midw oud, Nibbixw oud en niet voor Abbekerk, Medemblik. Zw aag leek alw eer pittig dichtbij te komen, toen Flup opmerkte dat er geen auto's van medespelers achter ons reden. We besloten toch de kant van Abbekerk op te gaan. Aan de zak van Hauw ert vroegen w e later die avond of hij Schagen w ist. Lachend zei opa dat Skagen in een heel aare hoek lag. De snaak. Via Tw isk, Abbekerk aanhouden, A7 oversteken, Sijbekarspel, De Weere, Opmeer en 't Verlaat kw amen de torens van Schagen in beeld. Na onze ontsnapping uit het Westfriese hadden w e bier verdiend, vonden w ij. Maar de kantine op Groenoord w as allang gesloten. 20/

127 tis groen tis wit Soms kwamen we met de groep het plein bij de Aloysiusschool opgelopen en dan was het bezet. Met 'de groep' bedoel ik kinderen van Stam, Verduin, Berkvens, Louter, Kager, Koomen, Zut, Dekker en Ploeger. Dat was de harde kern. En daar zwierf in een zekere variatie meestal nog wat omheen. Maar die kern, die was elke middag na schooltijd en elke avond na het eten tot het donker werd op het schoolplein te vinden. Een dag verliep volgens een vast stramien. Eerst serieus voetballen en nog eens voetballen. Daar kwamen we voor. Dan een tijdje klieren en kloten met die bal. Elkaar tunnelen of poorten, zoals het tegenwoordig heet. Bal op het dak schieten en wie gaat hem halen? Automatisch ontaardde dit in langs de regenpijpen omhoog en door de bovenramen in de gymzaal kijken als de meiden aan het gymmen waren bij Advendo. Vaak moest het aan het slot van de dag toch nog even gebeuren. Kloten bevredigde uiteindelijk niet. Dan werd er nog eenmaal gepoot voor een partijtje en dan werd er gevoetbald dat de stukken er afvlogen. Hevig bezweet toog de groep na de winnende goal de Gedempte Gracht op naar de snoepwinkel van de bekende Tante Annie Deutekom die nog bekender was als Antje Tet. Daar kochten we zo'n donkerrood waterijsje van de Friesche Koe. En hoewel het moeilijk was om uit de cohesie van de groep te stappen moest eenieder tegen het donker toch weer naar huis. Alweer een prachtige prachtdag achter de rug met de vrienden van de school en de voetbal. Soms kwamen we met de groep het plein bij de Aloysiusschool opgelopen en dan was het bezet. Ik opende het jaar, eh..., de column met die mededeling. Misschien mag ik heel SRC tussen de regels door nog een heerlijk 1998 toewensen met vele sportieve zegeningen? Bezet was het door 'de groters'. De groters, dat was de generatie boven ons. Ze heetten Bruin en Dol en Hoosemans en Redecker en Kortenaar. Dat was hun harde kern en daar zwierf ook altijd wat omheen. Als de groters goede zin hadden, dan mochten wij meedoen. De groep werd verdeeld over de partijen en dan sloofden we ons nog meer uit dan anders om te laten zien wat we konden. Als het de heren niet uitkwam waren we veroordeeld tot een bijrol op het stukje plein achter de vuilnisbak of het gedeelte met de gladde tegels achter de pilaren. Leerzaam waren deze dagen hoe dan ook altijd. Zo maakten we mee -ongeacht of we meegevoetbald hadden of niet - dat ook de groters na het voetballen toe waren aan even kloten. Dan ging er bij hen een ruit aan diggelen. Of een bal lek op de spijlen van het hek. Of ze grepen een lid van hun groep. Of eigenlijk het lid van een lid. Schokkend voor ons. Ze maakten dan iemand burgemeester, zoals ze dat noemden. Meestal was het Kortenaar die door enkelen werd vastgepakt en tegen het hek geklemd, waarna een paar anderen zijn broek lieten zakken. Broeierige taferelen op de zomeravond. En net zo makkelijk was het daarna ook bij hen weer voetballen, voetballen en nog eens voetballen. Later hield uiteraard ook onze groep burgemeestersverkiezingen. De les was duidelijk overgekomen. Vaak waren de jongens die af en toe meededen letterlijk de lul. Die kwamen daarna niet meer. Op het schoolplein werd kortom in meerdere opzichten het kaf van het koren gescheiden. Eerlijk en hard, zoals kinderen zijn. 13

128 1/1998 Tis groen Tis wit S.V. Schagen dus volgend seizoen als de te kloppen ploeg in zijn klasse. Dat kan niet anders als de verhalen over de terugkeer van al die geel-zwarte zwervers waar zijn. De Vries, Brood, de gebroeders De Jong, Kanne, Blaauwboer. En zullen Heslinga en Botma n ook terugkeren na dwaaltochten door de kop van Noord-Holland? Het zal deze zomer duidelijk worden. Voor de nieuwe voorzitter van Schagen-veldvoetbal, Turpijn, wordt de zomer van '98 dus meteen het keerpunt. Zo gek veel dieper kon Schagen trouwens niet me er zakken. Met andere woorden, een keerpunt was er sowieso bereikt. Ook zonder nieuwe voorzitter. Maar waar een avondje met de "ouwe hap" in 't Trefpunt al niet goed voor is. Toen ik het verhaal met Willem de Vries in de Schager Courant las moest ik denken aan al die oude bands die na tien of twintig jaar opeens weer tot leven komen. Q '65, Fleetwood Mac, Beach Boys en vele andere oude rockers die hun kunstje nog een keer komen doen. Grijs op de slapen, buikjes over de broekriem, gierende uithalen bij de ho ge noten, amechtig hijgend aan het slot van de nummer één-hit van toen. Je moet wat, als het geld op is en je geen vak hebt geleerd. Nou valt moeilijk vol te houden dat al die dissidenten van de S.V. Schagen de veteranenleeftijd hebben bereikt. Al zitten er tussen die in de nadagen van hun sportieve carrière zijn aan-geland. Waar het om gaat is de vraag of Schagen verguld moet zijn of bevreesd, wanneer de stoet van ouwe helden het schelpenpad aan de Julianalaan inslaat. Rare vraag misschien, maar vergist U zich niet, groen-witte lezers. Als er van de zomer opeens een stuk of acht extra kandidaten voor het eerste elftal op het trainingsveld van "Sparta" staan, dan ontstaan er bij een aantal van de trouwe jongens op zijn minst gemengde gevoelens. Die hebben met hun -toegegeven- beperkte kwaliteiten alles voor hun club gegeven. Ze leden ondanks zware inspanningen nederlaag na nederlaag. Ze zakten naar bijna de kelder van het amateurvoetbal. Hun bestuur wankelde nogal eens. De accommodatie stond op instorten. Er werd meermalen gewisseld van trainer. Tientallen leden liepen weg. Alles wat beroerd kan zijn in de sport hebben zij meegemaakt. Ze dachten dat ze alles gehad hadden. Dieper zinken kon niet meer, op geen enkel facet meer. En dan paraderen aan het begin van een nieuw seizoen de mannen het gras op die goeddeels verantwoordelijk zijn geweest voor de neergang van de club. Als die lummels hun vereniging trouw waren gebleven, dan was op zijn minst de sportieve ellende Schagen bespaard gebleven. En het sportieve element is het toch waar het om draait in een club, laten we wel wezen. Ik voel de draai in de maag van de jongens die de oude glorie bij de eerste training opeens 'hun' veld op zien stappen. Ik voel de draai in de maag van die lichting A-junioren die deze zomer de overstap maakt naar de senioren. Van mijn kapper hoorde ik een paar maanden geleden, dat Schagen over enkele jaren weer vierde klasse KNVB zou spelen, als ze deze junioren -ploeg intact zouden laten. Mijn kapper heet Jaits Bremer en hij is trainer van Schagen's A-junioren. Wat blijft er over van zo'n ploeg, als alleen de allerbesten bij de selectie komen? Natuurlijk denkt de optimist aan de ideale mix van talent en routine, van inzicht en instinct, van karakter en speelsheid die Schagen weer de aansluiting bij SRC gaat bezorgen. Dat er kampioenschap-pen in het verschiet liggen. Ik denk dat dat nog vies gaat tegenvallen. Want zoals gezegd, Schagen wordt straks de te kloppen tegenstander. 14

129 3/

130 Tis groen Tis wit Tien jaar geleden kon ik het me nog niet voorstellen. Toen verklaarde ik iedereen voor gek die afzegde voor de voetbal. Er kon in mijn ogen niets belangrijkers zijn dan de eerstvolgende partij en daar stond de ware voetballer klaar voor. Nou oké, geboorte en dood waren uitzonderingen. Daarvoor kon men thuisblijven. Maar verder? Als een speler de verjaardag van oma als reden voor verzuim aangaf..pggghhh. Als iemand een 25 -jarig huwelijksfeest van pa & ma noemde...pggghhh. Naar de kermis in 't Veld...-pggghhh. Geen zin om te voetballlen...pggghhh. Met een vriendin wandelen in de duinen...pggghhh. Overwerk bij de baas...pggghhh. Jarige zoon of dochter-...pggghhh. Vrouw niet erg lekker... pggghhh. Ik lachte om elke reden voor een afbericht. Als waar SRC-er voetbalde men. Tenzij er geen programma was vastgesteld. Tijden veranderen. Een mens wordt ouder en een speelbal van belangen. Was voetbal voorheen het hoofdbelang, nu is het nog slechts één belang uit vele. De redenen om af te zeggen stapelen zich met de jaren op, zo lijkt het. De ene keer is het een klus in huis die af moet. De andere keer is er een knellend keuzeprobleem: vrouw volleyballen op Texel of man naar Groenoord voor de voetbal. Weekend naar studievriend in Groningen. Overleg met collega in verband met de rapporten. De jaarlijkse familiedag. Dochter rijdt af voor diploma C in de manege. De jaarmarkt te Niedorp. Met school op survival. Allemaal de griep en pappa verzorger. Dienst op de Open Dag van school. Met de auto naar de garage. Ik kan nog even doorgaan. Oma zit met een wasmachineprobleem. Een receptie van alle neven en nichten. Vrienden helpen met verhuizen. Er is werkelijk elke keer wat. Dat wil zeggen. Wat vroeger geen reden kon zijn om af te zeggen is het nu herhaaldelijk wel. De afweging wordt anders gemaakt. Neem een jarige zoon. Tien jaar geleden vond ik een zoon die drie jaar werd echt geen reden om af te zeggen. Ik had toen ook geen zoon die drie werd. Nu wel. En ik ben trots op hem. Hij is het waard om de eigen voetbalpartij voor af te zeggen. Tenslotte is mijn tijd geweest. En hij komt hij er straks voor in de plaats. Hij heeft natuurlijk weer een bal voor zijn verjaardag gekregen. Oefenen en oefenen doet hij. Uren tegen de muur pielen. Mij proberen te dollen op het grasveld. Balletje hooghouden. Mikken op de antieke lantaarnpaal van de buren. Oké. Er sneuvelen ballen op het mes van buurman. Er raken ballen weg in de struiken. Maar de meeste schiet hij gewoon aan gort tegen de muur. Zowel rechts als links. Af en toe denk ik: is dit mijn vlees en bloed? Maar ik hou 'm kort, dat snapt U. Laatst vroeg hij om een seniorenbal. Goed voor de spierontwikkeling, zei hij. Dan krijgt hij van mij een ballon. Maar hij gaat gigantisch. Het grootste probleem dat ik voorzie voor over tien jaar is: hoe behouden we hem voor SRC? 5/

131 Tis groen Tis wit Het einde van het seizoen is alweer in zicht. De meeste teams hebben nog maar een paar wedstrijden te gaan. Is de ploeg al veilig? Wordt het promotie? In beide gevallen is het eindspel een spannende aangelegenheid. Eindspel, ik leen de term even van de denksport. Zaterdag sprong er opeens honderd kilo voorstopper bovenop me. Mijn nekwervels krakend stelde ik de scheidsrechter in het voorbijgaan voor om voortaan voor zo'n overtreding te fluiten. Hij keek me even aan. Met een toepasselijk cliché zei ik dat ik maandagmorgen gewoon weer te werk moest. En toen sprak de arbiter heel gevat:"dan moet je gaan dammen." Vandaar denksport, eindspel, het spannende slot van de competitie, het opmaken van de balans. De balans van het deeltijdvoetbal in dit geval. De Zaterdag 2 heeft over het hele jaar genomen een zeventien of achttien spelers gebruikt. Een vaste groep van zeven of acht en daaromheen in wisselende frequentie een s tuk of tien deeltijdvoetballers. Prachtsysteem. Niet ideaal, want een uitgebalanceerd team komt er nooit te staan. Daarvoor is er teveel aflossing van de wacht. Maar welk elftal behalve het vlaggeschip is er wel uitgebalanceerd? De meeste seniorenteams zijn toch een toevallige verzameling? Punt. Einde verhaal. Als vereniging scoort SRC wel degelijk met de faciliteit van het deeltijdvoetbal, want er blijft een aantal mensen lid die anders zouden zijn gestopt. Beter een half ei dan een lege dop. Het wordt Pasen. 't Is groen, 't is wit en voor deze keer ook een beetje geel. En even praktisch. Voor de zaterdagafdeling van SRC was deze competitie de winst van het "d.t.v.": één elftal. Zonder hadden er drie teams kunnen spelen. Met zijn het er vier gebleven. Een succes dus. Ondanks het gebrom dat op de ledenvergadering uit de gelederen van de zondagafdeling opstak. Trouwens, de zondag moet niet zeuren, want daar is ongeemerkt ook deeltijdvoetbal ontstaan. Wat dacht U van de gebroeders De Jong? Ai, pijnlijke opmerking. Contrasten geven sjeu aan het leven. Waar de één met het klimmen der jaren de sportieve inspanningen wenst te halveren, daar lijkt een ander die te willen verdubbelen. Vergelijk de triatleten, duurlopers en verdere fanaten. Er stond zaterdag bij mijn binnenkomst in kleedkamer 13 bij AFC'34 een racefiets in de douche. Van de conciërge van AFC, vermoedde ik, die het dure karretje niet in de stalling durft te plaatsen. Maar nee. Na de mooie pot tegen de Alkmaarders die in 3-3 eindigde stroopte Marco Kuit het groen en het wit van het bezwete lijf. Hij hees zich in een flitsend wielrentenue, pakte de rode bike onder de douche vandaan, groette alle aanwezigen en stapte op. Hij ging op de fiets terug naar huis. Van Alkmaar naar Schagen. Na een wedstrijd, waarin hij zoals gewoonlijk op het middenveld een kwart van een marathon had afgelegd. Ik bedoel maar. Zelf moest ik een uur na de wedstrijd alweer in het kerkje van Valkkoog zitten. Een musicaluitvoering van de muziekschool waarin een dochter een hoofdrol spe elde. Precies op tijd en met natte haren nam ik plaats in de bank. Toen werd omgeroepen, dat de vertelster van het stuk vertraagd was. Na bijna een half uur kwam ze eraan. Met een rood hoofd van schaamte liep de docente de trap naar de preekstoel op. Ze pakte de papieren voor zich en kuchte. Het werd stil in de kerk. Toen sprak de vrouw:"oh.., mijn leesbril." Met een paars hoofd moest ze terug naar haar auto. Wit, groen, geel, rood, paars op één zaterdag. Over contrasten gesproken -KK- 17

132 7/1998 Tis groen Tis wit De kleedkamer, de intimiteit van de kleed kamer. Het is zo mogelijk belangrijker dan het voetballen zelf. Zowel voor als na de wedstrijd beleeft de voetballer in de kleedkamer het gevoel van samen. Vooraf allemaal tegelijk graaien in de tas met de tenues. Wie treft ditmaal de te kleine broek? Wie de bungalowtent? Samen lachen omdat iemand wat geks heeft beleefd op zijn werk. Samen luisteren naar de laatste peptalk van de coach. Elkaar instrueren over sterke en zwakke punten van de tegenstander. Dan het veld op of de zaal in. In de rust komen allen tezamen voor thee en de analyse van de begeleider. Als begeleiding ontbreekt vertelt niet de wijste maar de brutaalste hoe het gegaan is. Maar samen wordt bepaald of het strijdplan gelijkblijft of om moet. In de lagere teams natuurlijk een rokertje erbij. Effe samen roken is namelijk ook heel erg belangrijk. Aan het eind van de rust roept de scheidsrechter de mannen weer op. Als het signaal van de bazuinblazer in een Romeins legerkamp. Zoals op het sein van de bazuinblazer een wirwar van soldaten zich formeert tot een legioen in slagorde, de opperbevelhebber geeft opdracht te blazen en als de weerlicht snellen soldaten door het kamp, zwaargewapenden en lichtgewapenden, om zich tot geregelde troepen aaneen te voegen, cohort bij cohort, zo staat in de kleedkamer van de club een elftal op, de scheidsrechter geeft daartoe het signaal en alle voetballers springen op van de bank, atleten en dikbuiken, om zich de gang in te persen en zich vervolgens op het veld weer op te stellen, linie na linie. Na de wedstrijd is het in de kleedkamer op zijn mooist. Dan is het samen treuren, samen nagenieten of "er had meer in gezeten". Mooie momenten uit de wedstrijd worden vaak nog eens overgedaan kort na afloop of onder de douche. Complimenten over de doelpunten worden uitgedeeld. Verwijten over blunders worden over en weer uitgesproken. Geluk en leed worden verwerkt. Gezamenlijk verwerkt. Om komische voorvallen kan achteraf nog een keer gelachen worden. Of niet... Afgelopen vrijdag gaf de doelman van mijn zaalploeg de bal in paniek een wilde roei. Ter verdediging van de man zeg ik erbij dat hij eigenlijk speler is en uit nood op doel was beland. Maar goed, hij geeft die bal een roei. Laat die nou precies op de neus van Nico Dol belanden die vlak voor hem staat en zo in het eigen doel kaatsen. Zoiets verzin je niet. Middenin zijn smoel! Wij weer, zal je altijd zien. Nou heeft Nico ook wel een neus, hoor. Die mis je niet zomaar. Van dat zou je zeggen: zet die man in de spitspositie, dan kan hij doelpunten vóór maken in plaats van tegen. Maar dat is in het verleden al geprobeerd. Dan sloeg de keeper van de tegenpartij Nico een gebroken neus. Dus dat kan ook niet meer. En zo'n jongen wil toch voetballen. Het voorval is in de kleedkame r collectief verwerkt. Daarna aan de bar. Zal de bar dan nóg belangrijker zijn? 9/

133 Voor het eerst gaf ik Nederlands aan vrouw en die op mijn school een opleiding in de verzorging volgden. Ik had vier klassen van tw intig dikke vr... Herstel, ik had vier klassen van een dikke tw intig vrouw en, in leeftijd variërend van begin tw intig tot ergens in de vijftig. Het behoeft geen uitleg dat in de bejaardenverzorging het onderdeel 'rouw en en sterven' een belangrijk onderdeel w as. Voor mijn vak moest een condoleancebrief geschreven w orden. Niemand van U las ooit op één avond zo'n honderd condoleancebrieven en vond dat leuk, vermoed ik. Ik kreeg honderd van die brieven zonder dat ik iemand had verloren en dat w as... Nou, leuk is niet het goede w oord. Het frappeerde me vooral dat al die teksten recht uit het hart kw amen. Natuurlijk w as de ene brief vet van emotie en de andere subtiel, zo subtiel. Maar nooit clichétaal, altijd w elgemeende, heel persoonlijke w oorden. Ik rouw de me zo'n hele avond rot bij w ijze van spreken. Toch voelde ik me niet competent om cijfers te geven voor de inhoud. Hooguit voor de vorm, de techniek. Er w aren ook vrouw en die hun boekbespreking bij het moduul 'rouw en en sterven' hielden. Tot die tijd w ist ik niet dat er zoveel boeken over dit facet van het leven w aren geschreven. Deze aarde verlaten van Cri Stellw eg. Een eindje meelopen van Ivan Wolffers. Een zachte dood van Simone de Beauvoir. Liever geen bezoek van Mink van Rijsdijk. Hersenschimmen van Bernlef. Onbereikbaar dichtbij van Marie Jones. Ik zou zo even door kunnen gaan. Martin, mijn broer van Pola van der Donck. Je sterft bij mij van Jan Staal. Over al die titels hield een cursist voor de klas een bespreking. Sow ieso een korte w eergave van de inhoud en dan een visie op het boek. Het belang ervan voor de cursist persoonlijk en voor het vak. Meestal discussie tot besluit. De meeste indruk maakte op mij de bespreking van Meisje, sta op door een nog vrij jonge vrouw. De schrijfster, ene Jolanda Voorhaar, had het boek geschreven omdat haar dochter w as overleden door een hersentumor. De cursiste w ist de samenvatting zij het met trillende stem tot een goed einde te brengen. Toen zij haar motivatie voor dit boek ter sprake bracht gingen de sluizen open. In tranen zei ze dat ze voor dat boek gekozen had omdat het over rouw verwerking ging en zij had drie jaar eerder haar vriend verloren. Diep aangedaan zaten w e in een U-vorm om haar heen. Het w as even stiller dan stil. En er kw am een gesprek op gang met tranen, met emoties, met vragen, met adviezen, met... Ik moest daar allemaal w eer aan denken, toen w e op Hemelvaartsdag in een lange rij stonden om Arjen en zijn familie een beetje troost en een beetje kracht te brengen. Thuis las ik 's avonds voor uit een boek van Waddell en Benson. Het heette Uilskuikentjes. Drie uilskuikens zijn verdrietig omdat moeder uil is w eggevlogen. Ze spreken elkaar moed in ondanks de ontreddering. Alleen de jongste blijft maar roepen: Mammie moet komen! Terw ijl ik dat boek las keek ik eens naast me w ant het w as zo stil. En daar zit mijn zoontje van drie in tranen w ant hij vindt het verhaal zielig. Gelukkig kon ik de tranen drogen. Moeder uil kw am namelijk terug bij haar kuikentjes. Ze had alleen een prooi voor hen gevangen. Het boek w as uit, zoonlief tevreden. En ik moes t opnieuw aan Arjen en zijn kinderen denken. 19

134 11/1998 Het leek zo eenvoudig. Ik had de kunst afgekeken van Jan Verduin. Die was voorzitter. Hij wachtte de ledenver-gadering af en daarna was hij ex-voorzitter. Klaar was Jan. Ik was colum-nist. Ik wachtte het nieuwe seizoen af en noemde mezelf ex-columnist. Klaar was Kees. De voorzitter had voor zijn vertrek uiter-aard een andere voorzitter geregeld. De club moet immers wel door draaien. En ik had als columnist voor een nieuwe columnist gezorgd. Vorig jaar al. Ook deze winkel moet immers open blijven. Nou vooruit, vorig seizoen vulden we de rubriek nog samen. Dat wilde mijn beoogd opvolger toen graag. Dit jaar meende ik dat hij klaar was voor de status van fulltime-columnist. En wat zag ik in de afgelopen Facet? Alles behalve een column. En dan besef je dus dat zulke jongens tegenwoordig vrij veel tijd nodig hebben voordat ze zelfstandig boodschappen kunnen doen. Ik voelde al nattigheid toen ik Ralph een maand geleden in de SRC-kantine zag. Ik riep nog nietsvermoedend naar hem dat ik trots op hem was. Helemaal alleen de column van de Facet verzorgen, niet niks. Maar hij keek als een zuurpruim en snauwde iets terug van:"wegloper!" Enigszins ontgoocheld maakte ik die middag rechts-omkeert. En thuisgekomen vroeg ik me af of hij dat nou ook tegen Jan Verduin geroepen zou hebben als hij hem was tegengekomen. Wegloper! Dimmen neefje, dacht ik bij mezelf. Maar ik wilde aan de andere kant niet onspor-tief zijn. Als hij het nog niet aankon dan moest ik hem nog wat steunen. Vooruit dan. Eigenlijk had ik na het afstoten van 't Is groen 't is wit al ander vrijwilligers -werk binnen SRC op me genomen. De kantine. Ik stond op een erg sombere zondag-ochtend in mijn eentje op Groen-oord. Jutezak in de hand waarin een geldkist en een bos sleutels. Misschien stond U ook al eens op zondagmorgen vroeg op Groen-oord in verband met een kantinedienst terwijl het zachtjes regen-de? Zoniet dan verzeker ik U dat men daar mistroostig van wordt. Het eerste uur van de dienst was ik meer telefonist dan barbediende. Tientallen spelers vroegen me vanuit hun bed of het voetbal nog doorging. Later heb ik SRC 5 nog aan een mooie 3-1 zege op BKC 5 kunnen helpen. Dat kwam zo. Met de mannen van BKC kwam 's morgens vroeg ook Jack Sikking 'mijn' kantine binnen-lopen. Hij zat vroeger bij Siempie Stam, Henkie Koomen en Jacky Ploeger op de detailschool in Alkmaar. En tegenwoordig maak ik hem mee als maatschappelijk werker van sommige van mijn leerlingen. Na de wedstrijd vroeg Jack mij of ik verantwoordelijk was geweest voor de thee in de rust. "Nee Jack, mijn maat" zei ik. Maar dat was niet zo. Ik stond de hele dienst alleen omdat de andere twee krachten niet op kwamen dagen. Solidair inderdaad maar dat terzijde. Hij klaagde dat het het allerberoerdste bakkie thee uit zijn carrière was geweest. Dat kon 20

135 kloppen want voor BKC 5 had ik een theezakje gepakt dat nog in de gootsteen lag van een week geleden. Alle beetjes helpen, nietwaar? 17/

136 Vanaf 1 januari 1999 moet elke SZVV-club eens in de zoveel tijd een avond in de sporthal verzorgen. Wedstrijden fluiten bedoel ik. Ik vind dat fantastisch. Het voetballen verloopt sportiever als er een vrijw illiger fluit, luidt mijn stelling. Al een paar jaar speel ik thuis op Groenoord met 'de zaterdag' onder leiding van verenigingsmensen. Theo Kooyman bijvoorbeeld of Wouter Moraal. Of iemand van Brakenhof of Karel Weernekers. Heerlijk vind ik dat. Want op dat moment leg ik mezelf de discipline op om me nergens over op te w inden. Ik krijg dan bij een fout van de scheidsrechter een houding over me van: nou ja, niet zeuren, hij is er niet voor opgeleid en hij pretendeert ook niet het allemaal zo goed te w eten. Wat bij echte referees juist vaak zo irritant is. Hoe minder echte scheidsrechters ik tegenkom, hoe liever het me dus is. Ik ken nog zoiemand. Hij heet Dennis. Dennis w erd laatst zo gek van de man in het zw art dat hij hem zelfs omverkegelde. Afijn, U heeft er uitgebreid over kunnen lezen in de kranten. Nou, ik beken het met schroom maar ik w as laatst zelf ook bijna zover dat ik een arbiter w at zou aandoen. Het is dat ik net iets meer innerlijke beschaving heb dan Dennis. En dat ik ook net iets langer het gezond verstand laat w erken maar deze man bracht mijn bloed aan het koken. Nogmaals, ik beken het met schroom w ant ik w eet net als iedereen dat w e de laatste jaren naar schrikbarend gedrag tegenover de scheidsrechters afglijden en dat elk normbesef w eg lijkt maar er zitten er toch echt tussen die w erkelijk het bloed onder je nagels vandaan halen. Ik w eet het, het mag niet gezegd w orden. Ze doen het voor ons. Het is voor hen ook een hobby. We maken allemaal fouten. Er moet iemand de baas zijn. En ga nog maar even door. Maar moet U eens luisteren w at mij laatst in Wieringerw erf overkw am. Onze ploeg moest spelen tegen een club uit Kreileroord. De tegenstander w as veel en veel sterker dan w ij. Helemaal geen punt van discussie. Al vroeg in de w edstrijd w as duidelijk dat w ij zouden verliezen. Jonge binken, snel. Leuke acties. Maar ondanks dat speelden ze ook hard en maakten ze vieze overtredingen. Dus w ij stroopten de mouw en maar eens op. We w ilden de huid duur verkopen. Het w erd een bikkelhard treffen, w aarbij de thuisploeg w erd gesteund door een zeer luidruchtig legioen. En w eet U w at nou onbegrijpelijk w as? De scheidsrechter liet zich zo intimideren door de entourage dat hij consequent floot voor overtredingen van onze kant en van Kreileroord - zijde vrijw el alles liet passeren. Ook strafminuten gingen in vergelijkbare situaties naar onze ploeg en niet naar de tegenstander. Op het eind maakte de man het echt te bont. De bal is uit. Ik stel me op aan de zijlijn. De scheids komt naast me staan. Een vervelende knaap van Kreileroord houdt de bal een tijdje vast. Op niks af w ant het stond al vijf of zes tegen één. Ik keek naar de scheids maar die zei niks. Toen vroeg ik zelf om de bal. De speler gooide plotseling de bal op mijn gezicht af. Ik kon hem in een reflex afw eren. Anders had ik hem op mijn bril gekregen. Ik w as perplex. Vooral toen ik naar de scheids keek en merkte dat hij doodgemoedereerd w achtte totdat ik inschoot. Ik riep: "Tw ee minuten voor die vent!" Het publiek joelen. Het enige dat hij deed w as gebaren naar de speler dat hij achteruit moest. Even dacht ik aan Dennis. En meteen aan hoe het met Dennis afliep. Toen ben ik ermee gestopt. Als een echte scheidsrechter mijn veiligheid niet kan garanderen w ordt het me te link. 19/

137 Selectiespelers trainen als het goed is in de winter dus zij hebben nog enigszins het besef dat ze lid zijn van een voetbalclub. Als recreant heb ik intussen al maanden niet meer het gevoel dat ik op voetbal zit. Op dit moment de winterstop en vóór de winterstop was er de tijd van de moessons. Toen werd ook elk weekend het hele programma eruit gegooid. SRC beleef ik eigenlijk als een club waar ik contributie aan betaal, waar ik regelmatig een stukje voor schrijf en waar ik af en toe een kantinedienst voor draai. Maar voetballen? Neu Gelukkig is er nog zoiets als zaalvoetbal, denk je dan. En je hebt dat nog niet gedacht of ze naaien je erin voor een avond tijdwaarnemersdienst in de sporthal. Vol zelfbeklag fietste ik op bewuste avond naar de Groeneweghal en ik beleefde onderweg de Yellow Stars als een club waar ik contributie aan betaal, waar ik weliswaar geen stukjes voor schrijf maar waar ik wel diensten voor moet verrichten. En zaalvoetballen? Jáááááhhhhh, op maandagavond half acht in 't Veld als mijn vrouw te volleybaltrainen moet en er in dit rotdorp geen oppas te krijgen is. En anders heerlijk op vrijdag maar dan wel om half elf spelen. Dus middernacht uit de kleedkamer te...? Wieringerwerf. Maar geen tunnel is zo lang of er gloort altijd weer licht. Ook op die avond maakte mijn somberheid plaats voor plezier want de eerste ploeg die aantrad was het juniorenteam van Wistavibo. Wistavibo! Of all clubs! En dan ook nog het juniorenteam. Mijn hart stroomde over. Het was of ik naar een stukje verleden keek. Want ooit vormden Siem Stam en Jack Verduin en ik het eerste paarse kabinet en dat ging als Wistavibo de jeugdcompetitie in. Zestien waren we. En we stoven net zo wild in het rond als het team dat nu de naam hooghield. Een waar rustpunt temidden van het gewoel was de scheidsrechter. Het was Siem Stam, de sponsor. Siem had de boodschap van de onthaasting goed begrepen. Kostelijk om te zien. Vroeger als medespeler had hij dat ook al. Dat was minder kostelijk. Kotselijk eigenlijk. Boeiender nog dan de jongens die voetbalden vond ik enkele moeders die aan de overkant op de tribune zaten. Greet Vink, Elly Boontjes, ik zat met hen op de PABO. Oude tijden her leefden aan die kale tafel in de sporthal. Met Elly liep ik ooit stage op de Klimopschool. In 'het kamertje' werkten we get weeën de opdrachten uit. Om de haverklap stapten meester Jan Bruin en meester Piet Jong bij ons binnen. Om te zien of we nog meer deden dan alleen opdrachten maken natuurlijk. Nou vooruit heren, jullie mogen het nu wel weten. Hij speelt in het juniorenteam van Wistvibo. U begrijpt dat ik niets kon verzinnen toen Siem na afloop bij mijn tafel vroeg hoe ik de wedstrijd had gevonden. Nog de beste wensen. 1/

138 Het zou het zoveelste voetballoze veldvoetbalweekend worden. Krol, Timofeef, Cruyff en ook de andere driehonderdduizend weerkundigen van Nederland voorspelden pittige vorst en op bevroren velden wordt niet gevoetbald. Dus belegden mijn kameraad Flup en ik een ouderwets gezellige vrijdagavond. We hoefden op zaterdag toch niet aan te treden. Al stond er op Teletekst nog geen afgelasting van het totale programma. Dat bevreemdde ons wel. Het werd een latertje ten huize van Flup. Aangezien we elkaar niet meer wekelijks uitgebreid spreken zoals in de vroege jeugd is er nu wat meer tijd no dig per sessie. Alles moet in één keer doorgenomen worden en dat loopt uit, dat kunt U begrijpen. Fluppie was gul met het uitdelen van alcoholische versnaperingen. Niet dat dat van mij gehoeven had maar hij drong nogal aan. En wat doe je dan als vriend..? Dat bedoel ik. En onmiskenbaar was het zo dat de drankjes bijdroegen aan de vreugde. Ik herinnerde me de volgende dag niet al het besprokene maar toch wel de verhalen van Flup over zijn korte periode als voorzitter van de jeugdcommissie van SRC. Dat hij op zeker moment tussen half zes en zeven uur de hoorn naast de haak legde omdat hij anders niet aan eten toekwam. Want de ene moeder belde op omdat ze een voetbalkous miste in de tas van kleine Rob. De andere omdat Frank steeds wissel stond. De leider van F4 kwam een auto tekort voor uit naar Flevo en hoe moest dat dan? De jongens van B2 hadden er in de kleedkamer een rotsooi van gemaakt en daar moest wat van gezegd worden. Er was op de training alsmaar ruzie tussen Japie en Tim en de leider had er geen vat op. En zo kwamen alle akkefietjes bijna letterlijk op het bord van de voorzitter terecht. Totdat hij dus besloot om de hoorn ernaast te leggen. Vermakelijke verhalen. Naast aangrijpende verhalen over ouders die de contributie niet betaalden hetgeen tot een visitatie door de voorzitter leidde. En wat hij dan soms aantrof aan onvermoede sociale en financiële ellende. Maar daar moet ik op deze plek over zwijgen. Het werd me eenstemeer duidelijk dat er een hoop op het jeugdbestuur afkomt. Het kan geen kwaad om dat ook eens te vermelden. Diep in de nacht moest ik van de Spreeuwenlaan naar Valkkoog. Het leek me wijs mijn auto op de parkeerplaats bij Flup achter te laten. En daar kreeg ik geen spijt van. In de bochten om het gladde water van De Wiel benamen de vrieskou maar vooral het maanverlichte uitzicht mij de adem. De volgende morgen was het sprookje uit. Het gras zag weliswaar wit van de vorst maar op Teletekst stond de wedstrijd tegen Reiger Boys niet bij de afgelastingen. Het leek me erg koud buiten en mijn hoofd was ook nog niet honderd procent. Doortastend als ik soms kan zijn belde ik naar de kantine van de Waardse zaterdagclub. Ik vermoedde dat er niet zou worden opgenomen. Dan mocht ik concluderen dat daar zoals overal elders het hele thuisprogramma eruit lag. Mooi niet dus. Een vrolijke vrijwilliger meldde zich aan de telefoon. "Kantine Reiger Boys!" Ik hoorde veel geroezemoes op de achtergrond wat mij het ergste deed vrezen. "Er wordt bij jullie gevoetbald?" "Jahoor, alles gaat hier door. Er wordt volop gespeeld. De zon schijnt." "Maar de velden zijn toch bevro-ren? Bij SRC thuis is alles afgelast?" probeerde ik vertwijfeld. "Alles gaat hier gewoon door" zei de man hard. "Vreemd" gaf ik nog terug. "Ik zou alleen geen slidings maken" klonk het gevat. "Da t was ik al niet van pl...tuut, tuut, tuut." Gek maar als je er tegenop ziet valt het soms zo mee. We wonnen met 6-1. Een heerlijke pot voetbal. 24

139 3/1999 Had U al van forechecken gehoord? Het stond van de week in de krant en met de krant bedoel ik heel gewoon het Noordhollands Dagblad. Forechecken. Ik kwam het begrip tegen in een verslag van Carillon Boys-Scagha (1-4). Wat gaan we nou krijgen? dacht ik toen ik het begrip las. Ik zit toch niet in de NRC? Of in het Financieel Dagblad? Scagha was heel goed aan het forechecken geweest daar in Beverwijk en zodoende kwam de opponent niet aan opbouwen toe. Storen dus, begreep ik. Schitterend gevonden toch van de journalist? Oók in het Noordhollands Dagblad kwam ik een verheugend bericht tegen over sportvereniging Schagen. Zaterdag meldde de Schager Courant namelijk dat de gemeente niet in f 2006 maar mogelijk al in 2004 op de velden van Schagen gaat bouwen. De hele vereniging wordt dus nog een jaar eerder opgedoekt dan was gepland. Dat noem ik nog eens forechecken. Want van een armlastige gemeente die zich vooral uitslooft om het de locale horeca en middenstand zoveel mogelijk naar de zin te maken hoeft de vereniging echt geen vervangende accommodatie te verwachten. Bedenk daarbij dat er voor SRC geen argumenten aanwezig zijn om een fusie aan te gaan. Een fusie? We zijn potdomme Aegon niet of de Rabobank. SRC, dat bent U, dat zijn wij, dat ben ik. t Is groen en t is wit en dat willen we zo houden. Sorry mensen, ik liet me even gaan. Alleen al de gedachte aan een fusie maakt me emotioneel. Ik refereer nog even aan de woorden van mijn zwager Gerard Ploeger. Het is veel te lekker om van Schagen te winnen. Er zal dus in 2004 voor de echte voetballers van Schagen niets anders opzitten dan zich aan te melden bij SRC. Ziet U het al voor U? Jan Beers op de stoep bij onze secretaris om zich aan te melden als lid. Heerlijk toch? Of de gebroeders De Jong. Eh, misschien moeten we alvast maar eens over een ballotage -commissie gaan nadenken. Even forechecken met die hap. Zijn we overigens bestuurlijk sterk genoeg om een eventuele uitnodiging voor een fusiegesprek af te wimpelen? Ja, dat klinkt vreemd maar daar is moed voor nodig. Geloof maar gerust dat de gemeente binnen vijf jaar met het verzoek komt om eens te praten. Gewoon vrijblijvend. Eens wat mogelijkheden op een rij zetten. Kijken hoever we met elkaar kunnen komen. Ik hoor het ze al zeggen, die gladde politici. Een paar beloften. Veldje erbij, opknapbeurt en uitbreiding van de accommodatie. Kranig bestuur dat dan durft te forechecken. Wie wil trouwens niet de eerste voorzitter van de fusieclub worden? Historische functie. Ik bedenk me opeens dat onze voorzitter oorspronkelijk uit Niedorp komt (geelzwart!). En in zijn topjaren speelde hij hoofdklassezaalvoetbal bij Garage Boontjes (geelzwart!). Speelde één van zijn kinderen pas geleden niet bij Schagen? Mensen, wat is dit? Hoe groenwit is deze voorzitter? Is hier een paard van Troje binnengehaald? Moet ik al een actiegroep opstarten? Ik weet a l een naam: Forecheck Vink! 25

140 5/

141 Het seizoen eindigt steevast met een paar enerverende weekeinden. De beslissing over promotie en degradatie valt in alle klassen. Er vallen tranen van vreugde, er vallen tranen van verdriet. Voor de bierpompen in de kantines maakt dat overigens geen verschil, ze maken overuren. Eén van mijn vrienden vergelijkt graag het wel en wee in de sport met dat in het alledaagse leven. Een smeltpot. Een afspiegeling. Wat dan ook. Verder dan de platitude dat voetbal beslist de belangrijkste bijzaak in dit leven is, wilde ik tot dusverre niet gaan. Maar afgelopen weekeinde was voor mij toch ook zo n weekeinde waarin de sport en het leven door elkaar heen gingen lopen. Vrijdagmorgen sla ik de krant open en ik lees dat Cees Loute r overleden is. Plotseling van ons weggenomen en dat soort teksten. Verbijsterd laat ik de krant even zakken en ik zie hem voor me. Toen wij als jongens van vijftien, zestien schuchter De Roode Leeuw binnen liepen stond de sympathieke Louter op de hoek van de bar met Dries, met Biefstuk, met Jan Bruin, Ton van Raay en nog meer vrienden. Zij oogden stoer en dronken geroutineerd. Zo wilden wij ook worden. Vrijdagavond werd Scagha kampioen. Meesterlijk natuurlijk. Feest in de Groeneweghal en daags erna Ab Ploeger met de ploeg op de foto. Volgens mij heeft Ab nog met Cees Louter in SRC 1 gevoetbald. Zelfs in de ploeg die ooit triomfeerde in het KNVB - bekertoernooi. Niet dat het er toe doet maar zulke dingen gaan dan door het denkhoofd. En dat verlies en winst elkaar als berichten in de krant bijna raken. De sport en het leven Persoonlijk speelde ik vrijdagavond in de Spartahal een degradatieduel in de tweede klasse SZVV. De strijd ging tegen Avondrood. Maar wat zegt zo n naam als jonge goden als Siem van der Stok, Kees Brommer en Jan Bruin lid zijn van de club? Ik verklap het U meteen. Avondrood verloor. Het speelt volgend seizoen in De Bron. Rond het biljart. Ik beken tevens dat mijn eigen ploeg, de Yellow Stars, rijp is voor de G -klasse. Kon best nog eens leuk zijn trouwens in die klasse. Er voetballen heel wat oud-leerlingen van me in, maar dit terzijde. Met de Stars ging het dit jaar in elk geval voor geen meter. Meerdere paradepaardjes van weleer zakten na tientallen jaren van noeste zaalvoetbalarbeid definitief door hun hoeven. Maar vrijdag tegen Avondrood was het leuk. Niet om de overwinning, hoor. Nee, het ging ook tegen Jantje Ferwerda, een collega van school. Toevallig moest ik vrijdag overdag even bij de afdeling Handel zijn waar Jan werkt. Ik was er nog nooit geweest maar ik zag het in hun lerarenkamer meteen: allemaal gelikte babbelaars, typisch Handel. Ik stopte in Jan z n postvak een pesterig briefje dat hij het s avonds met Avondrood heel zwaar ging krijgen. En weg was ik. Gauw terug naar afdeling Educatie waar docenten alles beter weten. s Avonds in de Spartahal vroeg Ferwerda me wat dat voor streken waren. Hij had het briefje uitvergroot en zou het op de kleedkamerdeur plakken, zei hij. Wat was ik blij dat we wonnen. Om de gein vooral. Gelukkig hoort humor ook bij allebei, de sport en het leven. Naast de vreugde en het verdriet. 8/

142 Door de late schoolvakantie ben ik op het moment een beetje kleurendoof. De eindredacteur van de Facet heeft me gesommeerd alweer de eerste bijdrage voor t Is groen, t Is wit aan te leveren. Maar ik verlang zelf naar blauw en geel. Het blauw van de lucht en de zee en het geel van de zon en het strand aan de Normandische kust. Voeg daarbij het antraciet van de Volvo waar ik een kilometer of achthonderd tegenaan moet kijken. Denk aan het rood van een Franse wijn, aan het glanzende bruin op de lijven van vrouw en kinderen. U begrijpt, de Facet en SRC komen dit seizoen te vroeg. Ook de kleurrijke eerste trainingen zullen aan mij voorbijgaan. Letterlijk kleurrijk vanwege de bonte verzameling shirts en broeken die over het veld worden getorst, na anderhalf uur om uit te wringen. Figuurlijk kleurrijk vanwege de buitenissige vakantieverhalen en de vele kerm- en kreungeluiden. Voor mij een paar weken later pijn in de achillespezen. Een paar weken later stijve bovenbenen. Of niet. Want eigenlijk train ik alleen de eerste weken. Daarin kweek ik de basisconditie waarmee ik de rest van het jaar vooruit kan. Helaas zijn de eerste trainingsavonden al achter de rug als ik van vakantie terugkeer. Wat zal ik? Verder maar overslaan? Het zal me benieuwen of ik dan in deze millenniumcompetitie nog welkom ben in Zaterdag 3. Dan komt het aan op de vraag: hoeveel respect is er nog voor de ouderdom? Het minste geringste is immers een argument om een ouwe lul te dumpen tegenwoordig. Conditie -achterstand bijvoorbeeld. En daar ga je. Na minstens drie decennia SRC. Aan de andere kant kampt de zaterdag met een ledentekort dus er is nog hoop voor mannen van middelbare leeftijd. Ik zie wel. Maar eerst vakantie. Een lange vakantie van zeven weken. Ze zeggen dat ik het verdien. En wie ben ik om te zeggen dat dat niet zo is? Dus na een zwaar schooljaar genieten van het oranje en paars van een heel andere Horizon. En zo ben ik terug bij de kleuren. Voor mijn zoon komen het groen en het wit van de voetbalclub langzaam naderbij. Nog niet helemaal maar ze komen in de buurt. Het afgelopen jaar had hij het nogal eens over groen en grijs. Dat kwam zo. Op donderdag was hij elke week bij oma, omdat zijn vader en moeder op die dag allebei werkten. Bij oma kwam op donderdag de vuilniswagen langs. Dus de ene week stond de kleine man aan de hand van oma te kijken hoe de groene bak geleegd werd. En de andere week maakte het legen van de grijze bak diepe indruk. En oma legde elke donderdag opnieuw uit hoe het vuil in de vuilnisauto belandde. De laatste tijd maakte hij oma erop attent dat hij dat al wist. Vond oma niet zo leuk, geloof ik. Dan wilde ze een kus omdat ze zogenaamd verdrietig was. Maar als zoon van zijn vader strooide hij niet met kussen. Hij bedong eerst een zwarte drop of een diepgeel ijsje. Oma d r kus werd duur betaald. De vuilnisman met zijn rode overall had meer oog voor de opvoedkundige kwaliteiten van mijn schoonmoeder. Hij vroeg haar onlangs of zij oppas wilde worden voor zijn peuter van drie. Oma verschoot ervan maar kon er achteraf om lachen. Kreeg ze op haar 78-ste nog een betaalde baan aangeboden. In de laatste schoolweek was zoonlief voor het laatst bij oma. Na de vakantie gaat hij naar de basisschool. En hoe moet dat nou straks als jij naar school gaat? vroeg oma hem. Dan is oma helemaal alleen. Een kind heeft voor elk probleem een oplossing. Dan neem jij dat jongetje van de vuilnisman was het antwoord aan oma. In Frankrijk zal ik hem weer eens onder handen nemen. Het is mooi dat hij over de macht van het woord begint te beschikken maar zelf wil ik voorlopig nog het laatste woord. Verder gaan we aan de Atlantische kust natuurlijk oefenen met de bal. Een fel oranje. Ik stel voor dat tijdens de eerste trainingen op Groenoord wat extra rondjes buitenom worden afgewerkt. Dan neem ik wat extra stukken baguette met kaas. Van die uitgeslagen schimmelkaas. Dat is de lekkerste. En vergeet de kleuren niet. t Is groen en t is wit. Au revoir! 28

143 11/

144 In de wereld van de popmuziek is er de ABBA-revival, een tweede leven voor de Beegees, CCR, The Sweet, George Baker en andere sterren die voor dit extra fortuin de grijze haren wel even willen verven. Het Woodstock-festival is overgedaan en jaarlijks is er een Elvis-memorial. Misschien gaan we zoiets ook in het zaalvoetbal krijgen? Nostalgietoernooien. Oude legenden die aantreden tegen rivalen van toen. Waarom niet? Het is een tijd van nostalgie. Tegen dat decor was het zo vreemd niet dat er onlangs door Wistavibo een zaalvoetbal-reünie werd georganiseerd. Gelet op de hoge opkomst en het enthousi-asme van de oude garde liggen hier kansen voor sporthalmanagers schuine streep kantinebazen, zoveel is mij op bewuste zaterdagavond wel duidelijk geworden. Al vraagt dat wel om een andere ontvangst dan Wistavibo in Sporthal Groeneweg ten deel viel. Het was een zaterdagavond die van start ging met de jeugdteams. Meteen al fanatieke strijd, leuk voetbal, betrokken ouders. Daarna speelde het huidige Wistavibo tegen de oude glorie, zal ik maar zeggen. De ploeg die twintig jaar geleden een rol van betekenis speelde in de Schager hoofdklasse. Directeur sportif Siem Stam had speciaal voor de gelegenheid zijn schoenen paars geschilderd en Loukie Koomen de lange manen grijs. Het werd natuurlijk geen echte wedstrijd. Het deed mij genoegen te zien dat souplesse en tempo het verschil maakten en spelinzicht en balvaardigheid niet. Maar daar ging het natuurlijk helemaal niet om. Het ging onder meer om dat moment waarop Siem Stam nog één keer doorging om ouderwets in de draai uit te halen. Wat het hoogtepunt van de avond had kunnen zijn dat werd Nou ja, de vergelijking met Turkije en Athene ten tijde van de aardbeving is wat wrang maar het was werkelijk of een flatgebouw omging. Twee paar sterke mannen aan elke kant moesten als hoogwerkers het gevloerde Vivo-massief overeind takelen. Toen die reddingsoperatie succesvol was verlopen werd besloten over te gaan tot douche en nazit. Dat werd twe emaal schrikken. Eerst van de douche die ijskoud was. Er werd om de manager van de sporthal geroepen maar die was nergens te bekennen. Iemand grapte dat dat twintig jaar terug ook al zo was. Maar de grootste schrik moest nog komen de kantine was dicht! Wel sodehierendaar. Gevloek. Verwijten. Een der organisatoren mokte dat hij nog nooit apart de kantinebaas had hoeven inseinen als hij de sporthal afhuurde. Het werd afgedaan met communicatiegebrek aan alle kanten. Niet langer geluld, dorst hadden we. Vanwe ge een hoog nostalgiegehalte werd met het totale gezelschap koers gezet naar de aloude Roode Leeuw van Cor en Emmy Huiberts. Waar de oude doos wagenwijd openging en er geen eind leek te komen aan de goede tijden. Slingerend fietste ik s nachts naar huis. Gelukkig slingerde de dijk om De Wiel ook nog steeds. Zodat alles weer goedkwam. 13/