Ik heb nog nooit een Biseksuele Cliënt gehad Kan een therapeut je helpen als ze gelooft dat je niet bestaat? Door: Jenny Bitner

Transcriptie

1 Ik heb nog nooit een Biseksuele Cliënt gehad Kan een therapeut je helpen als ze gelooft dat je niet bestaat? Door: Jenny Bitner T.H. Toen ik het kantoor van de therapeuten belde zei ik dat ik bezig was met mijn seksuele aantrekkingskracht tot vrouwen. Ik wilde iemand die niet homofoob was. Ze verzekerden me dat hun therapeuten allemaal open stonden ervoor. De therapeut die ik begon te ontmoeten was ongeveer 50, en ze leek warm maar streng. Ik mocht haar maar ik was een beetje bang voor haar. Ze was nog meer van richtsnoeren dan welke therapeut waar ik bij was geweest, me advies gevend en me haar mening gevend over dingen. In een vroeg stadium dat ze niet dat ik zou moeten slapen met eenieder voor een tijdje. Ik was verrast dat ze me advies gaf; andere therapeuten in het verleden lieten me altijd mijn eigen beslissingen maken. Ofschoon ze opinies had, mocht ik mijn therapeut. Haar meningen waren spiritueel, net als ik, en ze geloofde dat alles gebeurde om een reden. Het had iets van waarheden. Op dat moment was ik in een manische staat, ik moest alles repareren. Ik voelde me ver van mijn centrum. Elk moment voelde als een noodgeval, zoals dat ik iets anders moest doen. Mijn leven tikte voorbij zoals grote momenten op een klok. Ik

2 zat vast. Ik zou niet voor elkaar krijgen wat ik moest doen. Haar New Age overtuiging dat dingen op tijd gebeurden gaf me een soort waarheid. Ik ging naar haar kantoor, mijn kruidenthee onderweg ophalend, en ontspande bij een stem dat die leek te denken dat ik oké was. Soms vroeg ik me af of ze dominee was, omdat ze zulke sterke morele standaarden had met betrekking tot dingen als monogamie en terloopse seks. Ik vroeg me ook af of ze homoseksueel was. Ik rekende erop, na mijn erop staan aan de telefoon, als er een homoseksuele therapeut was ze die aan mij gegeven hadden. Haar uiterlijk kon geïnterpreteerd worden als wat butch kort, schokkerig rodig-bruin haar, wollen sweaters, en altijd broeken. Ik praatte met haar over mijn problemen, een was er eentje van het minnaars worden met een vrouwelijke vriend en niet wetend wat het betekende in mijn leven. Ik zou een hoop coming out verhalen lezen op dat moment en vroeg me af of ik een lesbienne was. Elk coming out verhaal die ik las ging als volgt: een vrouw een intelligente, prachtige vrouw, empathisch en zeker goed belezen sliep met mannen. Dan oh dan kwam ze een vrouw tegen. Deze nieuwe vrouw is zachter, sympathieker, en taalvaardiger dan onze heldin zich ooit voor mogelijk had gehouden. Ze verdwijnt gelukkig in de wereld van lesbiennisme met wat mogelijke haat maar zonder innerlijke twijfels. Ik ervoer dat niet. Hoe zou ik mijn eerste keer met een vrouw omschrijven? Leuk. Opwindend. Maniakaal verwarrend. Draaierig beangstigend ik wist totaal niet wat ik aan het doen was. Ik was evenmin klaar om al mijn ervaringen met mannen af te zweren of mijn heteroseksuele jaren als onjuist te overwegen. Had ik niet mijn werkelijke gevoelens toegelaten omdat ze niet overeenkwamen met de meningen van de maatschappij? Ik was eerder verliefd op een man. Ik was verloofd geweest aan een man. Ik was de hele nacht opgebleven en de volgende morgen, neukend in wat, voor mij, liefde was. Zo hard als ik deze ervaringen probeerde af te zweren, waren ze daar. In mijn hoofd was het een ofwel / of vergelijking ofwel ben je heteroseksueel ofwel je ben homoseksueel. Ik zou heen en weer gaan in mijn hoofd tussen het geloven dat ik oprecht een heteroseksueel was met milde gevoelens naar vrouwen en een lesbienne in de eerste oplevingen van coming out. Omdat ik wist dat ik seksuele gevoelens had voor mannen, ging ik soms vanuit dat ik sowieso heteroseksueel was. Deze these leidde bij mij tot veel folterende nachten, mijn gevoelens voor vrouwen weg vechtend. Mijn gevoelens voor vrouwen waren sterk en overstroomde mijn hersenen op vreemde manier. Er was deze obsessie met vrouwen hun handen. Ik begon naar handen te kijken op een verschillende manier. Ik heb altijd handen leuk gevonden, maar nu leken ze het meest voor de hand liggende seksuele object. Ik schreef ongeveer acht gedichten met betrekking tot vrouwen hun handen, en zou mezelf zien denken aan mijn vriend zijn handen op vreemde momenten. Ik had seksuele fantasieën over vrouwen non-stop. Ik dacht aan mijn vriend de hele tijd. Wanneer ze me belde per telefoon voelde ik me misselijk in mijn maag het klinkt verschrikkelijk, maar het waar een waar symptoom van liefde voor me. Ik probeerde om te gaan met deze gevoelens in therapie. Mijn aantrekkingskracht tot mijn vriend en mijn gevoelens over die

3 aantrekkingskracht, kwamen vele keren naar voren. Elke keer probeerde we mijn seksuele oriëntatie vast te stellen, het had er mee te maken dat ik lesbisch was of niet. We gebruikten niet echt deze woorden, maar de manier waarop de opties uitgetekend waren was: wil je met mannen of met vrouwen zijn? Ik dacht werkelijk niet heel veel aan biseksualiteit als een optie in het begin, maar op een bepaald punt begon ik erover te lezen en over na te denken. Toen ik voor het eerst biseksualiteit naar voren bracht, leek ze er niet erg gelukkig over te zijn. Ze zei dat dacht dat het bestond, dat de meeste mensen beslissen tot een manier of de andere. Ik zei niet, ik ben biseksueel'. Ik was er alleen over aan het denken als een optie. Ze zei dat mensen de ene manier waren of de anderen, en ze gaf me een gecompliceerde verklaring over hoe homoseksualiteit genetisch was. Toen ze erover begon te praten werd ze erg emotioneel. Ze gaf me zelfs een artikel uit een magazine over dit onderwerp. Binnenin haar genetische argument voelde ik wrok jegens iemand die zou kiezen om homoseksueel te zijn. Ofschoon ik geen biseksuelen kende op dat moment, wist ik dat er biseksuele mensen waren. Een tijdje, elke keer ging ik naar een bibliotheek, scande ik de titels van boeken over biseksualiteit. Ik vond er weinig in de Pennsylvania State Library, inclusief een die in zekere mate interessant was, ofschoon het een zeventiger jaren goed-gevoel-liefde ondertoon had waar ik me niet aan kon relateren. Maar het vinden van een boek met een biseksuele titel deed me goed voelen. Mijn therapeut en ik begon regelmatig twisten te krijgen over biseksualiteit. We betwisten of dat homoseksualiteit genetisch was, of iemand biseksueel kon zijn. Op het einde van de sessies was ik niet overtuigd dat wat ik geloofde waar was, maar ik denk dat was zij voelde waar was, geen van beide. Ik voelde me erg alleen., De twisten lieten me verward staan. Waarom betwiste ze me? Waarom had ze die zorg? Werd het niet toegestaan om mijn mening te hebben? Ik vertrouwde haar nog, en voelde me slecht omdat ik haar uitdaagde. Ik was bang dat ze me niet mocht. Het voelde vreemd om te twisten met mijn therapeut. Ik was zo depressief, en ze gaf me een glimp van de hel waarin ik vast zat. Ik had haar nodig. Ze was mijn enige bondgenoot. Ik zou elke dag huilen en rijden in mijn auto, niet zeker waar ik naartoe aan het rijden was, alleen maar kijkend voor een manier om van de pijn af te komen. Ik maakte me non-stop zorgen, voelend dat ik ergens anders moest zijn... maar waar? Het leek erop dat ik iets anders moest gaan doen. Op een bepaald punt vertelde mijn therapeut dat ze nog nooit een cliënt had gehad die biseksueel was. Dat hinderde me. Ik vroeg me af waarom ze dat zei, en ik voelde me vreemd toen ik het naar voren bracht. Ik voelde me een soort buitenaards wezen. Wekenlang vroeg ik me af wat mijn therapeut haar seksuele oriëntatie was. Ik dacht op sommige momenten dat ze lesbisch was; op andere momenten stelde ik me haar gelukkig getrouwd voor, dat haar wat butch voorkomen een ouder

4 matronenachtig iets was. Mijn nieuwsgierigheid of ze lesbisch was sterk, maar ik was te bang om het haar te vragen. Ik wist zelfs niet of het je toegestaan was om een therapeut zo'n vraag te stellen. Uiteindelijk vroeg ik haar of ze getrouwd was. Ze zei, nee, ze was betrokken in een lange termijn relatie met een vrouw. Ze wist wat ik wilde vragen. Ik voelde me beschaamd dat ik het vroeg, uit zorg. Op een een of andere manier wetend dat ze een lesbienne was deden me voelen dat ik niet lesbisch genoeg was en dat was waarom ze me niet mocht. Ik voelde me schuldig, alsof ik aan het spitten was op haar erf maar daar niet thuishoorde. Ik was gekwetst dat mijn therapeut niet geloofde dat biseksualiteit bestond. Als iemand erin moest geloven, zo voelde ik, zou het een homoseksueel persoon zijn. Op dat moment was ik veel aan het lezen over biseksualiteit, en werd meer open naar biseksualiteit als een legitieme optie. Ik voelde me triest dat mijn therapeut een lesbienne was en met niet in de groep wilde hebben. Ik was ook boos dat ze niet aan mijn kant zat. Ze was uit de kast gekomen als een lesbienne op haar 28e. Toen ik vertelde over mijn relatie met mijn vriend en zei dat mijn vriend jonger was dat ik, zei ze dat hout sneed als ze ouder was, zou ze niet betrokken raken met iemand die nog niet de keuze had gemaakt. Ik vertelde haar dat ik boos was op haar omdat ze me aan het vertellen was wat ik moest doen. Ze zei dat het oké was dat ik boos was op haar, en ze blij was dat ik het haar vertelde. Ze vond dat het rol was om advies te geven maar ik hoefde er niet naar te luisteren. Ik dacht zelfs niet dat het rol was om advies te geven. Ik wilde alleen maar dat ze luisterde en mij het werk te laten doen. Op bepaalde momenten dacht ik erover om de therapie te verlaten vanwege haar houdingen, maar ik deed dat niet. Ik mocht haar en ze hielp me met mijn depressie op andere manieren. Soms wanneer ik haar kantoor verliet voelden dingen helderder en de mist van zelfhaat en twijfel trok een beetje op. Ze adviseerde me om te verhuizen van mijn ouders hun huis, wat een goed idee was. Ze zei ook dat het misschien ook goed was om centraal Pennsylvania te verlaten, wat ik uiteindelijk deed. Uiteindelijk besloot ik om de therapie te verlaten. Ik moest uit mijn depressie komen en ik dacht dat de therapie me niet langer hielp omdat ik verschillende meningen had dan mijn therapeut. We eindigden op goede voet, en ik huilde toen ik het verliet. Er zijn niet veel gelegenheden voor biseksueel in centraal Pennsylvania. Ik weet niet of er enige zijn. Zelfs de homoseksuele en lesbische bronnen zijn verborgen; ze staan niet in de stadskrant of in krant zijn bronnen sectie. Nadat ik de therapie verliet bleef ik kijken naar nieuwe boeken, en op een dag vond ik er een Bi Any Other Name. Ik was euforisch. Ik bleef de hele nacht op lezend en ervoer een enorm gevoel van loslaten en vrijheid. Zoveel mensen in het boek hadden te maken met dezelfde gevoelens als ik had mensen die biseksueel zijn op allerlei verschillende manieren en vormen. Dit boek bevestigde mijn identiteit voor mij op een manier, en me beter voelend over biseksueel zijn. Therapeuten zijn vaak de eerste mensen naar wie we biseksuele gevoelens

5 uiten. Het zou makkelijk zijn voor mij om mijn therapeute haar mening te accepteren en niet te twisten, zo zeker ervan ben ik dat veel cliënten dat doen. Een therapeut is als een spiegel voor het zelf. Het was erg belangrijk voor mij dat de mijne alle delen van mij zag, maar ze wilde niet kijken. Sindsdien heb ik veel bronnen gevonden voor biseksuelen, inclusief dit magazine, meer boeken, en de bi-gemeenschap in San Francisco. Maar toen ik uit de kast kwam waren ze niet beschikbaar voor me, en mijn verhaal gebeurd niet alleen in kleine steden en redneck gebieden, of waar je dan ook woont een vriend van mij het recentelijk eenzelfde ervaring hier in San Francisco. Het gebeurt overal. Jenny Bitner werkt aan een biseksueel coming out verhaal. Als je geïnteresseerd bent om een patroon te worden, maak contact met haar op Anything That Moves. Jenny Bitner Vertaling: Bi-Info Site (2009) Meer informatie op: of