Olympisch reisverslag

Transcriptie

1 Olympisch reisverslag Zoals u in het laatste schoolkrantje kon lezen had onze school een trip naar de Olympische spelen gewonnen voor 1 leerling en de turnleerkracht. Vier augustus was het zover. Emilie en ikzelf moesten voor dag en dauw opstaan om naar Brussel Zuid te gaan om daar de Eurostar richting Londen te nemen. Gelukkig was mijn oudste dochter bereid ons rond 4u30 naar Brussel te brengen. Emilie haar papa had haar goed voorbereid op allerlei weetjes over de Olympische Spelen en in de auto herhaalden we nog eens alles. We zouden die dag gevolgd worden door de televisieploeg van Ketnet en dan ben je beter voorbereid op een interview dacht Emilie. In het station ontmoette we de andere winnaars. Duidelijk herkenbaar aan hun rode outfit. Er waren 25 leerkrachten uit gans Vlaanderen en 25 uit Wallonië elk vergezeld van één leerling. We kregen een pakket met een Belgisch vlagje, een handklappertje in zwart, geel en rood, een schminkstaafje met de Belgische driekleur, een pet en natuurlijk ook de nodige documenten zoals vervoerbewijzen en inkomkaarten. Onder de aanwezigen was Sabine Appelmans, ex-tennisser, met haar twee kids. Zij zou ons heel de dag mee begeleiden. Toffe madam, zonder kapsones die met een brede lach met elke fan op de foto wou. Voor Emilie was het haar eerste uitstapje naar Londen en ze was dus een beetje zenuwachtig voor al het nieuwe dat ze zag. De pers was massaal aanwezig en we moesten in groep poseren voor verschillende kranten. Ondertussen liepen de camera's. In het begin was dat raar om zo constant gefilmd te worden maar we werden het snel gewoon. De organisatie was top en alles verliep vlotjes. We geraakten door de douane zonder 'gepiep'. Oef, wat een opluchting. Eens voorbij de douane installeerden we ons om te ontbijten want van de zenuwen was dat zo vroeg in de ochtend niet gelukt. Ondertussen verbroederden we met de andere winnaars. De Eurostar was stipt op tijd., iedereen zocht zijn juiste wagon en zitplaats. Emilie installeerde zich aan het raam. De trein vertrok stipt. We draaiden ons uurwerk al een uur terug want in Londen is het een uur vroeger dan hier. Dus we wonnen een uur. Joepie! In Saint Pancreas stapten we van de Eurostar om daar een trein te nemen naar het Olympische dorp. Deze lijn was speciaal aangelegd voor de spelen. Roltrap op en roltrap af. De kinderen keken hun ogen uit en probeerden snel een paar foto's te maken. Overal werden we goed begeleid en de Engelse efficiëntie kwam naar boven. Nergens werd er geduwd en getrokken. Gedisciplineerd stapte onze groep in de trein. Al gauw kwamen we aan het Olympische gebeuren. Overal hoorden we 'good morning', 'have a nice day', 'hello Belgium', wij antwoorden in ons beste Engels. Iedereen was heel vriendelijk. We kwamen ogen te kort om alles te zien. In de voormiddag mochten we het atletiekstadium binnen. Waaa...aaaw, zo groot, wel 10x het sportpaleis. Alles was zo groots behalve de Olympische vlam die lijkt op televisie veel groter dan ze in werkelijkheid is. Vlot vonden we onze zitplaatsen en we hadden geluk, we zaten dicht aan de start van de 100m spurt. Dus zouden we onze atletiekhelden van dichtbij kunnen zien. Er heerste een geweldige sfeer. We keken naar het polstokspringen en gelijktijdig ook naar het speerwerpen. Wisten jullie dat de speren met speciale telegeleide mini-coopertjes terug naar de atleten gebracht werden? Aan de andere kant van het stadion waren de dames aan het verspringen. Deze discipline moesten we wel volgen op één van de twee grote schermen of door een verrekijker. Na een half uur was het de beurt aan de Borlées om zich te kwalificeren. Eerst kwam Jonathan aan de beurt. Hij eindigde als eerste van zijn reeks met een fantastische tijd, zo snel zou hij de volgende dagen niet meer lopen. Jammer anders hadden we een medaille gewonnen. Ook Kevin wist zich een paar rondes verder te kwalificeren voor de finale. Kwam dat door de vele Belgische supporters die aanwezig waren? Later in de voormiddag konden we de broertjes nog bezig zien op de 4x400m, waarin ze zich ook kwalificeerden voor de volgende ronde. Heel het stadion veerde recht toen we Usain Bolt te zien kregen, ongelooflijk wat een atleet dat dat is, een echte 'spurtbom' die de tijd neemt om zijn publiek te danken. Ongelooflijk was ook de prestatie van Oscar Pistorius, de blade runner genoemd, omdat hij op twee prothesen meeloopt met de valide lopers. Als laatste kregen we nog de steeplerun te zien. De waterbak is in realiteit kleiner en minder spectaculair dan op TV. Veel te snel ging de tijd voorbij en was het middag. Vlug een snelle hap eten en verzamelen aan de Orbiter.

2 Vandaar trokken we in groep naar de sporthal van de handbal. Toch wel een half uurtje stappen. Maar er viel zo veel te zien, zowel wat de infrastructuur betreft als de randanimatie. Door onze outfit kon iedereen zien dat we van België kwamen en wij herkenden ook de andere nationaliteiten. Begroetingen weerklonken in alle talen. We gingen naar de match Zweden tegen Argentinië kijken. Eerst stond ik een beetje wantrouwig t.o.v. deze activiteit maar ik moest mijn menig al gauw herzien. Wat een spektakel. Emilie en ik kozen een ploeg uit om voor te supporteren. De Zweden verdienden onze sympathie. Spijtig dat we de tijd niet konden stilleggen want veel te snel was het tijd om terug huiswaarts te keren. Nog gauw een paar souveniertjes kopen en dan weer verzamelen aan de Orbiter,vervolgens met de trein terug naar Saint Pancreas om daar iets te eten en dan met de Eurostar huiswaarts te keren. De vele foto's van die dag werden bekeken. Nog een spelletje gespeeld en dan vielen de oogjes van de meegereisde leerlingen toe. Voor we het wisten reed de Eurostar het station van Brussel binnen. Snel door de douane en dan naar de mama van Emilie die ons stond op te wachten. Wat waren we blij dat we niet met de trein naar Leuven moesten. Vermoeid maar met onvergetelijke herinneringen kropen we heel laat in ons bed. De dag erna keken we benieuwd naar Karrewiet om te zien of we in beeld kwamen. En wat bleek, een close-up van twee hevige supporters van de Borlées, Emilie en ikzelf. Als de Olympische Spelen nog eens dicht bij huis georganiseerd worden dan ga ik zeker terug. Verder zien jullie een paar foto's om iets van de sfeer weer te geven. Prettige eindejaarsfeesten en een sportief tante,juf Rose

3

4

5

6