The Standard Jaargang 13, nummer 3, Inhoud: CADILLAC CLUB NEDERLAND

Transcriptie

1

2

3 CADILLAC CLUB NEDERLAND Opgericht 7 januari 1990 Aangesloten bij de F.E.H.A.C. The Standard Jaargang 13, nummer 3, 2002 Voorzitter: Rob Wiegers Prins Bernhardstraat BC Bunnik Telefoon: Secretaris en Bert Atsma ledenadministratie: Oranjelaan JK Pijnacker Telefoon: Fax: bfatsma@compuserve.com Penningmeester: Edwin Otten Luitenant Maltbystraat KN Breukelen Telefoon: Fax: edwin.otten@12move.nl Algemeen Ruud Gersons bestuurslid, Eikenlaan 9 redactie: 3707 SB Zeist Tel: rgersons@planet.nl Algemeen Linda Heinhuis bestuurslid en Hellenbeekstraat 58 evenementen 8081 HX Elburg coördinator: Telefoon: didi.didi@12move.nl Hoofdredacteur en Leontien van Brummelen copij adres: Van Leeuwenhoekstraat SH Hilversum Telefoon: L.vanbrummelen@chello.nl Technische Bouwjaren voor 1961: commissie: Ton Christiaanse, tel: Bouwjaren : Koen Ongkiehong, tel: of Eldorado s van : Peter Onken, tel: of Bouwjaren Bart Ossewaarde, INTERNET: Webmaster: Ruud Gersons: webmaster@cadillacclub.nl Inhoud: Inhoud 1 Onder de hamer 2 Ledennieuws 3 Van de Redactie 4 Afscheid van een Levensgenieter 5 Evenementen agenda 6 Op bezoek bij... Rob & Carin van Eeten 8 Tips van Isidoor jaar Cadillac in de USA en Nederland 12 Technisch Verslag 14 De Cadillac Cyclone 17 Impressies uit Dearborn 19 Exit Eldorado 20 De laatste Eldorado verlaat de Cadillac fabriek 24 Rally rijden met een 1956 Cadillac 27 Tips van Isidoor 28 Verslag Grand National, 4-11 augustus Foto impessies van het CCN jaarfeest 40 Goodfellas & Cadillacs - verslag jaarevenement 41 Per Convertible door de USA - sfeerimpressies 46 Een week Detroit 48 Fehac Nieuws 54 Vraag & Aanbod 55 De CCN is gelieerd met de Amerikaanse Cadillac LaSalle Club, POB 1916 Lenoir, NC 28645, USA CadLaSal@twave.net The Standard verschijnt 4 x per jaar Ontwerper voorkant The Standard: Andréas Mol. Uitgever: Copy Copy Voorburg B.V. Tel voorburg@copycopyonline.nl Oplage The Standard: ca. 480 exemplaren. Contributie leden: 45,- per jaar. Partnerlid: 27,- per jaar. Contributie donateurs: 27,- per jaar. Inschrijfgeld leden en donateurs: 10,- Tarieven advertenties: op aanvraag Toegelaten automobielen: Cadillacs en LaSalles. Postbank girorekening nummer: t.n.v. Cadillac Club Nederland, Breukelen of ING Bank Bodengraven nummer: t.n.v. Cadillac Club Nederland, Breukelen. Bij betalingen gaarne uw naam, adres en lidmaatschapnummer vermelden. Adverteerders: Studebaker Select Expertise groep Nederland 2 Hoogeveen Auto-Electric Dieselservice 6 EPS & USA Cars Hoogezand 7 USA Parts Supply 15 Hageman U.S.A. Parts 16 Gebr. Van Orsouw gasinbouw 18 ABC Assurantiën 18 Koen s Cadillac Boeken 25 Automax uitlaatsystemen 26 Dreamcars 26 M. van der Putten & Zonen B.V 47 Zijl assurantiën 55 McVey s 1

4 ONDER DE HAMER Geachte leden, De bladeren beginnen al te vallen en dit kondigt het einde van ons Cadillac seizoen 2002 aan. Het was een bijzonder seizoen: niet in de laatste plaats door de prachtige ritten die de leden ook dit jaar weer spontaan georganiseerd hebben: een prachtige lentetocht langs de Loosdrechtse plassen opende het seizoen en een onvergetelijke tocht door het Drentse land heeft het weer kleurrijk afgesloten. En het themafeest niet te vergeten! Overigens: is het jullie ook opgevallen hoe goed de gemiddelde Cadillac heer en dame er uit ziet, als witteboordencrimineel uit de jaren twintig? De nepdiamenten aan de vingers van de dames, de elegante sigarettenpijpjes, de veren tooi, de wandelstokken met slangenkop, het paste allemaal zo wonderwel! Een goed deel van onze club, waaronder ondergetekende, heeft deze zomer gedeeltelijk doorgebracht aan de overzijde van de grote plas. Velen namen de deelname aan de viering van het 100-jarig bestaan van Cadillac te baat om Amerika ook op eigen wijze te ontdekken. Sommige trokken naar Graceland, anderen deden New York aan, weer anderen zakten af naar San Francisco en beyond! Zelf heb ik de enorme ruimte en de stilte in de vele State Parks in Michigan opgezocht. Onvergelijkbaar met de bossen in ons eigen land. Een prachtige ervaring. Het cliché is waar: alles in Amerika is groter. Ook de mensen, overigens! Detroit zelf en het hotel waar het 100-jarig bestaan gevierd werd was weer heel iets anders. Daar was het een drukte van jewelste. Een overvol programma liet ons vijf dagen lang alles op het gebied van Cadillac en Ford zien. Hoogtepunt was wel de rondleiding in de Cadillac-plant zelf. 100 jaar Cadillac: een groots feest, dat in ons jaarevenement nog even duidelijk benadrukt werd. Helaas ook hebben we ook minder goede momenten met elkaar moeten delen: ons aller Mees is ons ontvallen. Hij kon de moedig gevochten wedstrijd tegen zijn ziekte uiteindelijk niet winnen. We gedenken hierbij zijn innemende persoonlijkheid. We zullen hem missen. Eveneens is Bert Bek plots overleden. Wij wensen de nabestaanden van beiden veel sterkte bij het verwerken van dit grote verlies. ROB WIEGERS 2

5 De CCN heet de volgende leden van harte welkom: Lidnr: 565 Mw.T.Wissekerke, partnerlid 723 J.H.A van Dam, Gerard Brandweg 66, 1602LC Enkhuizen, 1985 Eldorado Biarritz 724 P.Schotanus, Rading 54A, 1231KB Loosdrecht, Seville 725 E.Cremer, Robijnstraat 24, 6071VK Swalmen, 1969 Sedan DeVille 726 T.G.Tromp, Prins Hendrikstraat 115, 2405 AH Alphen a.d. Rijn,? 727 C.M.Knopjes, de Wielewaal 63, 2761XX Zevenhuizen, 1966 DeVille Convertible 728 M.Groenendijk, Debussystraat 39, 3223TE Hellevoetsluis, 1972 Sedan DeVille 729 Renkema,?? 730 Mw.E.de Turck, partnerlid 731 F.H.J.Lindeman, Doddegras 6, 3902AN Veenendaal, 1966 Coupe DeVille 732 van Leersum, autobedrijf, Oude Haagweg 10, 2552EP Den Haag, 1998 STS en andere 733 L.J.H.Steuten, Tromplaan 120, 6004ER Weert, 1952 Sedan type R.G.A.Manshande, Roelat 52, 1906VG Limmen, 1978 Brougham d Elegance 735 P.Kleijn, Zeebrekersweg 25, 3253VS Ouddorp Z.H., 1958 Fleetwood 60 Special 736 A.van der Vijver, Voorhouterweg 50, 2231NG Rijnsburg, 1971 Eldorado Convertible 737 A.C.W.van Limburg Stirum, Prinses Irenelaan 17, 1406 KR Bussem, 1975 Eldorado 738 H.A.C.M. Hodiamont, de Slag 31, 6351GW Bocholtz, 1966 DeVille Convertible 739 J.van Rooijen, Nelson Mandelastraat 22, 1703WH Heerhugowaard, 1973 Coupe DeVille 740 P.C.Schuiten, Dorpsstraat 653, 1723HC Noord Scharwoude, Special 742 P.van Wayenburg, Hagenkampweg Noord 79, 5616 TD Eindhoven, 1959 Sedan DeVille 743 H.Kievit, Hoogertstraat 8, 5711XM Someren, 1978 Fleetwood Limo 744 C.van Herle, Muizenstraat 12, B-3520, Zonhoven, België, 84 Sed. DeVille, 84 Limo, 86 Limo 745 K.A.Roldanus, Tielerweg 28, 4191 NG, Geldermalsum, 1960 Coupe DeVille 746 R.Vermeire, Bossestraat 138, 4581 BH, Vogelwaarde, 1974 Sedan DeVille 747 E.Busink( per ), Rozenstraat 11, 3311 ZT Dordrecht, 1967 Coupe Calais 748 Laurijsen-Kooy, partnerlid 749 Hartman-Bruinstroop, partnerlid 750 P.C.van der Werf, Noordburenweg 2, 1777 NB Hippolytushoef, 1960 Fleetwood 751 K.E.Jonkheim, Clausstraat 5, 5121XN Rijen, 1966 DeVille Convertible ADRESWIJZIGINGEN: 600 J. ter Harmsel, Middeldijk 10-10A, 7462 PB, Rijssen 674 A.L.C.Bolwijn, Krachtighuizerkern 20, 3881 PL, Putten 628 I.J.van der Starre, Steenbreekvaren 64, 2661 PT, Bergschenhoek 572 M.Benink, Glazenier 16, 6641 DZ, Beuningen 696 M.J.M.Dek, Gerrit v.d. Veenlaan 16, 3743 DN, Baarn 288 C.J.Nauta, Maison le Petit Paradis, Ch. C 3978, Flanthey, Zwitzerland 642 W.Fijnvandraat, Koldijksterraklaan 218, 3544 PP, Utrecht 157 R.Kunst, Henri Dunantlaan 121, 7006 EC, Doetinchem 550 J.H.Tielman, Haagjesweg 403, 7815 LK, Emmen OPZEGGINGEN 469 A.O.L.Verspeelt 286 H.J.Bek, overleden 163 F.Mast 256 M.Kroone ( per ) 530 D.Leutscher 640 G.P.W.Hilhorst 392 J.P.Hageman Sr. 659 BMB Car Center 603 B.J.M.van der Zee 560 R.Wisse, donateur ( per ) 386 P.van de Berg 578 K.Zuidema 394 G.J.Hoffman 303 J.J.van der Ven 396 A.Jansen 490 W.C.Versloot 3

6 VAN DE REDACTIE 100 jaar Cadillac - een beetje laat, maar niet minder leuk! Zoals u heeft gemerkt is het ondanks mijn inzet en goede bedoelingen opnieuw niet gelukt the Standard op tijd uit te brengen. De planning was om u eind september, begin oktober te laten genieten van o.a. enthousiaste reisverhalen uit de USA, een vermakelijk verslag van ons eigen jaarfeest en vele andere dingen. De deadline was daar ook op afgestemd: 21 september. Helaas echter kreeg ik de laatste artikelen pas in de 3e week van oktober binnen. Maar goed, dan heb je ook wat! Want wat een mooie en enthousiaste verhalen zijn er uiteindelijk in deze Standard terechtgekomen! Wel drie aparte verslagen (in totaal 19 pagina s!) over de Grand National 2002 in Detroit, het grote Cadillac Eeuwfeest en het leukste is, dat deze drie artikelen dit fantastische evenement allen op een andere manier belichten. Afscheid van een Levensgenieter Helaas is er ook minder positief nieuws te melden. U las dit al in Onder de Hamer. Mees is ons onlangs ontvallen, en dat betreuren wij als club natuurlijk zeer. Maar ook persoonlijk raakt mij dit diep, wat mij ertoe gebracht heeft mijn gevoelens hierover te uiten op de bladzijde hiernaast. Ik hoop dat ik op deze manier ook het gevoel van alle andere leden die Mees liefhadden juist heb verwoord. Het CCN jaarevenement Voor diegenen die dit fantastische evenement gemist hebben heeft Bas van den Brink op geheel eigen wijze een uitgebreid verslag gemaakt met daarbij vele foto s. Op de pagina s 40 t/m 45 komt dit onvergetelijke weekend daarmee weer helemaal tot leven en kunnen ook de verstandige leden die hier wèl bij waren heerlijk herinneringen ophalen. Technische tips The Standard mag zich verheugen in een wel zeer productief en trouw schrijver, namelijk de heer Isidoor Nieuwlandt uit België. Bijna zou ik willen zeggen: hij bestookt de redactie met korte, gevatte stukjes waarin o.a. technische tips worden prijsgegeven. Deze tips staan op verschillende plaatsen in deze Standard verspreid en gezien zijn enorme productiviteit hierin, ziet het er naar uit dat we van Isidoors diverse schrijfsels nog regelmatig kunnen gaan genieten! Opnieuw op bezoek bij Iemand waarop de Redactie ook steeds kan rekenen is Olaf Reilingh, die met zijn zoon leden opzoekt en hen vervolgens het hemd van het lijf vraagt over alles wat hen bezighoudt. Dat dit in de meeste gevallen De Cadillac is, mag geen verrassing zijn. Deze keer bezocht Olaf Carin & Rob van Eeten. Hun Eldorado bleek een echte Family Car te zijn! Een technisch verslag Bert Atsma schreef voor the Standard een zeer informatief technisch verslag over zijn 1956 Sixty Special. Hij voegde daaraan toe dat het een goed idee zou zijn als meer leden dit zouden doen. We kunnen met z n allen hiervan leren, want vaak vinden we nog te vaak zelf opnieuw het wiel uit. Praktijkgevallen kunnen daarbij zeer verhelderend werken, zoals u op bladzijde 14 kunt lezen. De redactie nodigt alle sleutelaars dan ook van harte uit hun ervaringen op papier te zetten en met de leden te delen. Dit is zowel interessant als leerzaam! Exit Eldorado Van Pieter Betten ontving ik een artikel uit USA today, over het van de band rollen van de laatste Eldorado. Wrijf het er maar in, dacht ik nog. Want dat de Eldorado exit is, is voor mij moeilijk te accepteren. Ik wilde dit artikel gewoon even vertalen voor the Standard en er wat commentaar bij te geven. Dat dit uiteindelijk zou leiden tot het ontwerpen van een nieuwe Eldorado èn een vlammend betoog van 4 bladzijden had ik niet kunnen vermoeden. Toch is dit gebeurd, zoals u kun zien op bladzijde 20. Let op: ook CCN leden worden hier uitgedaagd de tekenpen ter hand te nemen! Ik reken op u. Ten slotte reken ik ook op veel copij voor het volgende nummer. Of u nu goed kunt spellen of niet: uw belevenissen, overdenkingen, restauratieverhaal etc. etc. zijn welkom. De Redactie is er voor om e.e.a. aantrekkelijk op te maken, dus geen zorgen over digibetes (angst voor computers). Klim in de pen en schrijf! The Standard is van iedereen! En... Standard nummer 4 gaat echt een Kerstnummer worden, zodat ik de deadline stel op 1 december 2002!!! Leontien van Brummelen 4

7 G A EAEAE m EAE A E A H F Afscheid van een Levensgenieter Tot mijn, en tot ons aller grote verdriet hebben wij op 18 september j.l. afscheid moeten nemen van een zeer gewaardeerd en voorral kleurrijk lid: F F F F F F F F Mees van den Langenberg Mees was wat je noemt een echte levengenieter. Hij deed alleen dingen die hij leuk vond, en maakte van alles een klein feestje of een grap. En altijd die glinsterende, ondeugende pretoogjes! Graag wil ik hem dan ook op die manier blijven herinneren. Natuurlijk was hij de laatste jaren ernstig ziek, maar zelfs dat weerhield hem er niet van tot op de laatste dag alles uit het leven te halen wat eruit te halen viel. Drie dagen voor zijn overlijden heeft hij zelfs nog met een van zijn wagens een rondrit gereden van 65 km!!! Bij Mees klopte je nooit tevergeefs aan voor een gezellig praatje of een goeie schuine bak. Of in mijn geval een knuffel natuurlijk, want ook daar was hij erg goed in. Vaak begroette hij mij als volgt: Wat is ze lief hè? Och als ik toch eens 30 jaar jonger was, dan wist ik het wel! Kom eens even lekker bij Mees! Mees was een groot muziekliefhebber, en dan vooral van Country & Western. Zelf speelde hij niet onverdienstelijk gitaar èn steelguitar, hoewel dat laatste instrument volgens zijn eigen zeggen verdomd moeilijk was. Tijdens een CCN kampeerweekend in Limburg hebben we eens de hele avond zitten zingen met z n allen, waarbij Mees uiteraard de grote gangmaker was met zijn gitaar. Hij kon intens genieten van een goede country band, zat dan op de voorste rij, zijn armen over elkaar, zijn ogen half toegeknepen. Toen er op zijn uitvaart dan ook steelguitar muziek gespeeld werd kon ik hem zó zien zitten, terwijl hij zacht zei: Móói hè, die steelguitar. Hoort m eens janken, aah zo mooi! Hij hield ook van een borrel. En het grappige daaraan was dan altijd dat hij zelf dacht dat zijn vrouw Tonny dat niet in de gaten had. Zoals Marius tijdens de uitvaart zo treffend verwoordde: Dan kwam hij naar mij toe en zei dan: Kom Marius, we nemen gezellig samen een Baco tje. Maar dan moet je niks tegen Tonny zeggen hoor; zeg tegen Tonny maar dat ik gewoon cola drink. Zeg, en ken je die bak al van dat blondje dat bij de dokter kwam? Tsja...wat valt er nog te zeggen? Graag wil ik onze Mees blijven herinneren als de goedlachse, vrolijke en ondeugende vent die hij was. Ik hoop dat u dat ook doet. Samen kunnen we de herinnering aan Mees levend houden, misschien door ook gewoon van het leven te genieten. Lieve Mees, ik ben heel blij dat ik je ken, en zal je nooit vergeten. Namens alle leden van de Cadillac Club Nederland die dit gevoel met mij delen, zou ik willen zeggen: neem nog lekker een Baco tje. Wij beloven dan plechtig dat we dit niet aan Tonny zullen vertellen! Leontien Ja, toen je mij zag in die Cadillac dacht je natuurlijk meteen: die auto is wel aardig, maar wàt een knappe vent zit daar achter het stuur! F F F F F F F G A EAEAE m EAE A E A H 5

8 Evenementen CCN EVENEMENTEN Wie oh wie meld zich aan voor volgend jaar??? 13 april 2003: De tour van Walcheren Organisatie: Sjaak de Graaf & Peter Wissekerke LANDELIJKE EVENEMENTEN: 2 okt. t/m 3nov: 100 jaar Cadillac in automuseum Bergeyk meer informatie tel & 17 nov: Autotron Najaars Oldtimerbeurs geopend op beide dagen van tot uur. 7 & 8 dec: Oldtimerbeurs Automobielen in het Flowerdome te Eelde beide dagen van tot uur geopend 13 tm 15 dec: Vehikel auto en motor in de jaarbeurshallen te Utrecht info. tel tm 21 apr 2003: 10e Nationale Oldtimer Manifestatie Zuidlaren BUITENLANDSE EVENEMENTEN: 27 oktober: De CLC Belgium organiseert: een tourrit naar Automuseum Bergeyk Verzamelen tussen 12:00 en 13:00, Taverne Billits, Langestraat 27, Zandhoven (B) Info: Dirk van Dorst, +032 (14) , of dirkvandorst@pandora.be. 26 & 27 oktober: Hoogstraatse Oldtimerbeurs Belgie in de veilinghallen aan de Loenhoutseweg 59. Open van tot uur. 29 nov.t/m 8 dec: Motor Show in Essen Duitsland 4 tentoonstellingen nl. Automobielen, Tuning, Oldtimers en Classic Cars en Show Center dagelijks van tot uur. 6

9 7

10 In Brouwhuis, onder de rook van Helmond wonen Rob en Carin van Eeten met hun kindertjes. Dat zij een Cadillac fan zijn, bleek al toen we in de oprit een prachtige witte 1967 Eldorado coupe zagen staan. Na aangebeld te hebben deed Rob zelf open en liet ons binnen. In de huiskamer werden we voorgesteld aan zijn vrouw Carin. Wat ons direct opviel was een grote hoeveelheid kinderspeelgoed. En dat klopte, want ze hebben 3 kindertjes in de leeftijd van 3 jaar 2 jaar en 9 maanden. Na uitgelegd te hebben wat het doel van ons interview was zijn we op het thema hobby gekomen. Welnu het bleek dat zowel Rob als Carin hun roots hebben in de motor- etsen, en de Amerikaanse autos. Wij hadden al gezien dat er diverse schilderijen van Harleys aan de muur hingen, en het bleek dan ook, dat Rob zijn vader al een fervente motorrijder was geweest. Dit was niet aan zijn zoon voorbijgegaan. Toen Rob zelfstandig ging wonen, had hij van zijn ouders geld gekregen voor de inrichting van zijn huisje. Maar na diep nagedacht te hebben heeft Rob er toen maar een Harley van gekocht. Ik vermoed tot ontsteltenis van zijn ouders. Maar ja met zo n motorrijdende vader... In die periode heeft Rob Honda s, BMW s en diverse Harleys gereden, waaronder een Heritage en een Electra Glide. Rob komt van oorsprong uit Son bij Eindhoven en is kok van beroep. Carin komt uit Deurne en beiden hebben elkaar in de stationsrestauratie in Eindhoven leren kennen. Beiden hebben motor gereden, maar ook hebben beiden helaas een motorongeluk gehad, wat achteraf gezien nog redelijk goed is afgelopen. Op zekere dag heeft Carin, Rob ten huwlijk gevraagd, en Rob vond dit een goed idee. Er was echter een kleine voorwaarde aan verbonden. Er zou later wel een Amerikaanse auto aangeschaft mogen worden. Nu dit was bij Carin geen vreemd verzoek, want een Oom van haar heeft altijd al Cadillac gereden. En zo zijn zij in 1996 getrouwd, en heeft Rob zijn Amerikaan gekregen! Op bezoek bij... Door Olaf Reilingh Rob en Carin van Eeten en hun 1967 Eldorado Coupe 8

11 Na enige omzwervingen, en via Autotrader advertenties, zijn zij uiteindelijk bij Moviecars terechtgekomen. Daar liep Rob tegen een Cadillac aan die meteen zijn hart gestolen had. De eldorado coupe van 1967 met een cabrio look-alike dak. De wagen was nog geheel origineel en hij is er meteen mee gaan rijden. Ondanks dat Rob kok van beroep is, kan hij de reparaties die er zo nu en dan gebeuren moeten, zeer goed zelf verhelpen. En dit is niet alleen een band verwisselen, maar ook wel een aandrijfas, een fuseetje, of een remklauwtje, zo bleek uit de verhalen. Technisch staat Rob dus zijn mannetje, en bij zijn broer, die aan dragracen doet, kan hij altijd voor advies terecht. Als ik later groot ben wil ik ook een Cadillac... Een heuse family car! Wat is zo n Cadillac toch lang, we moeten nog veel groeien! Samen hebben zij vroeger veel getoerd, en zijn ook in Amerika op vakantie geweest. Tijdens die tochten hebben zij o.a. ook diverse autohandelaren in de omgeving van Orlando bezocht, en hadden derhalve een goede indruk van Amerika. Maar sinds er 3 jonge kinderen zijn, en Rob als kok in de horeca werkzaam is, blijft er weinig tijd meer voor de hobby over. Als family car hebben Rob en Carin een GMC Van aangeschaft, waar de hele familie plenty ruimte in heeft. Deze rijdt wel op gas, want anders werd het wat te duur. De Cadillac gaat voorlopig nog niet de deur uit, want beiden zijn er zeer tevreden over, en vinden het een schitterende auto. Ook zijn zij goed te spreken over de Cadillac club, want dat vinden ze een jne club, met jne mensen. Na afscheid genomen te hebben, en nog even om de Caddy gelopen te hebben, zijn we huiswaarts gekeerd. Later in die week heb ik nog de foto s opgehaald die zij speciaal voor dit artikel hadden gemaakt. Tot volgende keer! Olaf & Olaf 9

12 Rading 54-a, Loosdrecht Telefoon: (035) Oók gespecialiseerd in Cadillac! WINTER ONDERHOUD 2002/2003 Beste Cadillac-bezitters, De meeste eigenaren, rijders en genieters van klassieke auto s zullen binnenkort overwegen de auto in winterstand te zetten. Ruw weer en het risico van pekel weerhoudt menigeen ervan om er tijdens de herfst- en wintermaanden nog eens op uit te trekken. Voordat de auto veilig op stal gaat, zouden wij deze liefhebbers willen adviseren om juist déze maanden te APK-en, de auto te laten onderhouden, of dié reparaties te laten uitvoeren, welke tijdens de afgelopen praktijk -maanden al op uw verlanglijstje zijn bijgeschreven. Voor diegenen onder u, die de wintermaanden wèl gewoon willen doorrijden met hun klassieker(s), zouden wij een algehele check-up vóór die tijd willen aanbevelen!! Zo voorkomen wij levorming door trappelende cruisers in het voorjaar In de periode van 1 november 2002 tot 1 maart 2003 bieden wij u een korting van 5% op het arbeidsloon en 10% op vervangende onderdelen, excl. BTW. Sander, Joost en Coen ontfermen zich graag met de bekende daadkracht en bewezen deskundigheid op het gebied van USA cars in t algemeen en Cadillac in het bijzonder, over uw lievelingsobject. Bel ons gerust om een afspraak te maken, of kom eens langs. Wij zijn geopend van maandag tot en met zaterdag uur. Namens het hele team dank voor het tot dusver in ons gestelde vertrouwen en graag tot ziens in Loosdrecht. De kof e staat vers voor u klaar! Peter en Liesbeth Schotanus 10

13 Tips van Isidoor Remleidingen en roest Als u zelf al aan de remleidingen van uw oldtimer werkte, dan zult u het waarschijnlijk wel al meegemaakt hebben dat de schroefkoppeling van de remcilinder aan de achterwielen min of meer vastgeroest zit. Pogingen om de schroefkoppeling toch te lossen resulteren soms in het torsen van de remleiding omdat die natuurlijk ook vastgeroest zit in de koppeling. Als het dan uw bedoeling is om de remleiding toch intact te houden, verwijder dan eerst de remschoenen, maak de bevestigingsbouten van de remcilinder los en trek het geheel wat naar u toe (dus naar buiten) juist genoeg om de schroefkoppeling rijkelijk te kunnen voorzien van kruipolie en daarna kun je makkelijk met de platte sleutel op de schroefkoppeling werken of je kunt natuurlijk ook met de sleutel de koppeling vasthouden en de wielremcilinder losdraaien van de remleiding. Lukt dat ook niet, dan kun je gewoon het deel remleiding losmaken van het T-stuk op de achteras en dan verder werken in de bankvijs (bankschroef). Zit de schroefkoppeling echter héél goed vast dan steek je de koppeling voor enkele dagen in een handje met Coca Cola; gegarandeerde roestvreter! Beter is natuurlijk het bewuste deel remleiding volledig te vernieuwen, want een buisje dat dertig of meer jaren dienst heeft en daarenboven wat verplooid wordt en achteraf terug in vorm moet gezet worden, kan je voor geen cent meer vertrouwen! De magische magneet Ooit al eens geprobeerd om een rondel (tandwiel) over een bout te duwen (bijvoorbeeld om het onderstel van de voorbank vast te zetten) waarbij je de bout met de linkerhand vasthoudt en met de rechterhand blindelings de rondel èn de moer erop te schroeven? Gegarandeerd valt de rondel van de bout juist als je de moer er bijna op hebt. Ik heb geprobeerd de rondel voorlopig op zijn plaats te houden met tape, met smeervet en met boetseerklei, maar al deze werkwijzen hebben mèèr nadelen dan voordelen... De enig goede manier om de rondel op de bout te houden is het gebruik van een goede krachtige magneet die je boven op de bout houdt, en je zal zien: de rondel blijft als het ware plakken aan de bout. Je kunt nu op je gemak en zonder zenuwen de moer erop schroeven!!! 11 Isidoor Nieuwland

14 Wij, Dick & Cees zijn op 30 juli vetrokken naar Chicago voor onze vakantie voor 105 jaar Oldsmobile en 100 jaar Cadillac. Om 8:10 uur uit Amsterdam vertrokken en om 11:00 in Chicago geland, de huurauto opgehaald (een Pontiac Grand Am) en doorgereden naar Lansing. Dit is de plaats waar de Oldsmobile fabriek staat en nu ook de Cadillac lijn, waar de CTS gemaakt wordt. Oldsmobile hield hier van 21 juli tot 3 augustus een show. Er waren oldtimers vanaf 1902 tot jaar Cadillac in de USA en NEDERLAND Na 5 dagen van veel mensen gesproken, en auto s bewonderd te hebben zijn wij op zondag 4 augustus richting Detroit gereden, dit is 12 uur vanaf Lansing. Aangekomen bij het parkeerterrein van het Hyatt hotel wie loopt daar ook al? U raadt het al: Koen Ongkiehong! Maar helaas, er waren nog niet veel Caddy s voor de show. Die kwamen pas op dinsdag en woensdag. Diversen normaal rijdend, maar de meesten met een autotrailer. Het mooiste museum waar wij zijn geweest was wel het privé gebouw van GM, waar de meeste modellen van Cadillac stonden, zoals de LeMans, het prototype voor de 55 Eldorado Biarritz Convertible, en het prototype met de raketpunten, de Cadillac Cyclone. Hierna nog naar een museum geweest met veel Woody s van DeSoto en Chrysler. En heel veel speelgoed treinen. Wàt een verzameling van één persoon! Het mooiste was natuurlijk een bezoek aan de Cadillac ± 700 voertuigen, een onderdelen beurs (swapmeet) in het park, zo groot als een voetbalveld! Wij hebben daar anderhalve dag lopen struinen en diverse onderdelen gekocht, ook van Cadillac. De show auto s stonden lekker in het park, dus schaduw genoeg, want de temperatuur was al gauw 33º Celsius. We zijn ook in de fabriek geweest om de Oldsmobile Alero en Pontiac Grand Am te zien maken. Van deze lijn komen per dag van 2x8 uur arbeid 1000 auto s van de band. De CTS lijn draait 2x9 uur, 6 dagen per week om de auto s voor de dealers gereed te krijgen. Een CTS is er al vanaf $ Wij hadden in Nederland al diversen bustochten besteld bij de Cadillac LaSalle Club, zoals het automuseum Gillmore. Hier zijn ± 6 schuren waar oldtimers staan. Er waren vele merken vertegenwoordigd: Cadillac, Ford, Duesenburg, en meer! Zelfs nog een mooie Tucker. Kijken, kijken, niet veel kopen! Lekker handelen of gewoon gezellig kletsen bij een van de vele kraampjes op de swapmeet. 12 fabriek. Hier kreeg je een rondleiding van 12 uur met een elektrisch treintje langs de medewerkers en de auto s. Modellen waren de DeVille en Seville en ook wordt hier het model LeSabre van Buick gemaakt. Alles loopt door elkaar heen, fantastisch wat een organisatie in zo n fabriek! Helaas, niets te koop van Cadillac op het einde van de rondleiding. Na a oop nog met de bus langs de oude gesloten fabrieken van Packard, Ford en Cadillac gereden. Maar de fabriek waar de T-Ford werd gemaakt is weer open voor bezoekers. Dat was erg interessant. Met de werklift uit 1929 naar boven en beneden om in de eerste fabriek rond te kijken! Op woensdagavond naar de receptie bij GM geweest, en daar kreeg ieder een mooi aandenken: 10 verschillende Cadillac speldjes, alle emblemen van 902 tot 2000 in een mooi

15 lijstje. Èn een lekker biertje! Zo nu genoeg over musea, fabrieken. De show, daar waren wij ook voor gekomen. Op donderdag waren alle 619 Cadillacs aanwezig voor de keuring. Het was deze dag erg warm: 35º Celsius in de volle zon, géén bomen zoals in Lansing, dus af en toe maar even afkoelen in het Hyatt hotel. De auto s die op deze show stonden waren in topconditie maar ja, wat wil je, in de USA is veel te vinden voor je auto. De swapmeet was niet zo goed als bij Oldsmobile, maar voor Dick was er een jonge man, die met wel heel veel folders van 1955 bij zich had. Zij kwamen nieuw uit de doos die nog dicht was, uit de schuur van zijn opa. Er was ook de auto van Harley Earl: een 1952 Roadster Convertible tweezitter, slechts één van gebouwd! Een vriend van ons uit California was er ook met onderdelen. Hij vertelde dat we vrijdagavond naar Woodward street moesten gaan. Daar aangekomen was een illegale Night Cruise gaande. We kwamen oren en ogen te kort, wàt een auto s. Originele oldtimers, hot rods, street cruisers, en politie. Iedereen werd weggestuurd. Wij ook, maar ja, zoveel mensen die er waren konden zij ook niet aan. Zaterdag avond na het eten in zo n groot duur hotel (wat tegenviel), zijn wij naar ons eigen hotel Onder: op de Oldsmobile show was gelukkig veel schaduw. Rechts: dat was helaas op de Caddy show wel even anders! gegaan: Super 8, met ernaast een Ierse pub en een lekker biertje van $1,50 in plaats van $5,00 bij het Hyatt hotel. Want een feestje vieren, dat kunnen de Amerikanen niet. Nog twee dagen op de Route 66 geweest en toen weer terug naar Nederland. Woensdag 14 augustus om 11:30 uur geland, vol leuke herinneringen en spullen uit de USA. Maar ja veel tijd om uit te rusten had ik ook weer niet. De Caddy weer in orde maken voor het feest in Leimuiderbrug op 18 augustus. Pam et op de 1952 Roadster van Harley Earl. Op deze mooie dag, het was weer erg warm, met 106 Caddy s opgesteld achter de Mack truck van de rma Kroon voor de optocht. De record poging voor de langste Cadillac stoet voor het Guiness book of World Records werd gehaald met 102 of cieel getelde voertuigen. En dat is erg leuk voor de gebroeders Schrama en hun vele vrijwillige medewerkers, grandioos mensen! Nadat iedereen weer een plek had gevonden voor zijn/haar Caddy, kon het feest beginnen. Veel muziek en wel drie verschillende bands, en René Shuman. Leuke kraampjes met spullen, noem maar op. De GS Sound Studio had voor deze gelegenheid een CD uitgebracht met 18 Cadillac nummers, voor 5,00. De opbrengst daarvan ging ook weer naar de Stichting Oekraïne. Wat een leuke CD, met goede muziek! Het feest werd om ± 19:00 uur met het laatste deuntje afgesloten bij de GS Sound Studio door Dixie Aces & René Shuman, waarna het buffet in de studio opzij ging. Wat een lekker eten werd daar neergezet, en dat was voor die prijs: 12,00 onbeperkt. Gerrit Schrama, ga zo door! Ook Willem met zijn medewerkers, wat een leuke dag! Hier kan men in de USA nog wat van leren. Op naar 2003, en nog meer Caddy s, misschien dan ook vanuit de CCN. Zo n grote club en dan zo weinig leden aanwezig??? Groeten, Dick Mostert, Cees van Langen 13

16 Type: Fleetwood Sixty Special Bouwjaar: 1956 Km stand: miles Eigenaar: Bert Atsma Na de verslagen die ik in 1999 en 2000 voor The Standard heb geschreven over het, na dertig jaar stilstand, weer tot leven brengen van de Fleetwood, wil ik graag vertellen wat mijn technische ervaringen zijn in de afgelopen twee jaar met het rijden en rijdbaar houden van de auto. In die periode heb ik zo n miles gereden, onder andere bij rally s en clubritten en zo af toe als plaatsvervangende auto als de kinderen weer eens de andere auto geleend hadden. De Cadillac heeft het uitstekend gedaan en me nooit tijdens het rijden in de steek gelaten, behalve bij het sporadisch optreden van wat waarschijnlijk vapourlock was pig zet ik de klep met de hand goed horizontaal en dat helpt. Verder weer een klusje voor van de winter. Een vervelende klus was het vervangen van twee lekkende oliekeringen in de versnellingsbak. Gelukkig had ik inmiddels in de garage een oude Koni vier kolom s brug geïnstalleerd en een versnellingsbak krik gekocht. Maar zelfs daarmee en een paar extra handen belandde de bak nog bijna op de grond. Wat is dat ding zwaar! Het rechterportier vloog bij een bocht naar links ineens open. Gelukkig geen schade, maar toch de slotvanger snel bijgesteld en voor alle zekerheid ook tijdens het rijden op slot. Nog een lastig klusje was het opsporen van een lekkage van koelwater. Na meerdere keren een radiatorslang waaruit het lekte te hebben vervangen en tot barstens toe de slangenklemmen te hebben aangedraaid bleek het uiteindelijk een lekkage door het lager van de waterpomp te zijn. De rma Jambroes bracht uitkomst met een revisiepomp. TECHNISCH VERSLAG (niet willen starten bij warm weer en warme motor). Dit werd opgelost door achter de benzinetank een elektrisch pompje te monteren, bedienbaar met een schakelaar onder het dashboard. Een en ander volgens advies van Floor van Os. Wel oppassen dat het pompje niet te lang aanstaat, want het perst dan de benzine door de mechanische benzinepomp heen naar buiten. Wat mogelijk ook geholpen heeft is het schoonmaken van het ontluchtingssleufje in de tankdop. Dat was in de loop der jaren behoorlijk klein geworden (overigens heel lang gezocht en gevraagd voor ik het bestaan van het sleufje ontdekte!). Bij de APK keuring waren er klachten over de voorste kruiskoppeling van de achteras en enkele draagbussen van de voorwielophanging. Een nieuwe kruiskoppeling gekocht (dit keer met smeernippel) bij C&P en nieuwe bussen bij Jambroes. Het vervangen van een kruiskoppeling door deze amateur monteur bleek niet eenvoudig, maar het is gelukt. De vervanging van de bussen vroeg veel beleid (b.v. om de schroefveren rustig te ontspannen) en soms ook veel kracht (b.v. met een dop 28 en een verlengpijp van bijna een meter met twee man trekken!). Maar gelukkig lukte dat ook, hoewel De motor, die aanvankelijk niet zo geweldig liep, met onvoldoende compressie, ging t steeds beter doen en loopt nu als een zonnetje. Ik heb nu al een snelheid van 90 miles per uur gehaald en toen was er nog een hoop gas over. In het begin moest de carburator regelmatig schoongemaakt worden omdat er sludge uit de benzinetank in terechtkwam, maar dat lijkt nu wel achter de rug. Recentelijk had ik moeilijkheden met een koude start. Het bleek dat de chokeklep niet volledig afsluit, ook niet na een druk op het gaspedaal. Voorlo- 14

17 voor het mooi één van de binnenste draagarmen één of meer spoedjes meer naar achteren zou hebben moeten zitten; nu waren er wat problemen bij het afstellen van cast en camber. Andere karweitjes waren o.m. het vervangen van een stuk antennekabel (er zat een breuk in). Volgens de autoradiospecialisten niet meer in de handel, maar na een lange zoektocht gewoon te koop bij een auto onderdelen zaak. Een bijna afgescheurde chroomstrip werd hersteld met matjes van polyester aan de achterkant en na lang prutsen doet de vacuüm ruitensproeier het weer (een mooi moment, die eerste straaltjes op de voorruit!). Tenslotte nog een paar heupgordels gemonteerd, met popnagels vast op de achterkant van de voorbank (beter dan niets!) h de (onder)bekleding van de kofferbak vervangen h één van de portieren heeft rare roest plekjes. h soms lekt er wat olie uit de achteras (maar het is nu weer gestopt!?) h de benzinemeter wijst zeer onregelmatig aan. h zou een rechterbuitenspiegel mogelijk zijn (of kijk je dan tegen de raamstijl?). h de Cadillac remt te krachtig (ik heb al passagiers tegen de voorruit gehad). De remschoenen zijn correct gemonteerd; mogelijk komt de olie te abrupt uit de gereviseerde hoofdrem cilinder. h de stuurstang/stuurhuis verbinding heeft teveel speling. Plus nog wat andere probleempjes; dus we komen de winter wel door! Oktober 2002, Bert Atsma Voor de winter is er al weer een lijstje van mogelijke klusjes: hde voorspatborden eraf (als dat gemakkelijk kan) en eens kijken hoe het eronder uitziet 15

18 16

19 DE CADILLAC CYCLONE Deze GM showcar was klaarblijkelijk geïnspireerd op de artikelen van Popular Mechanics en andere uitgaven van die strekking. Maar ook op de populaire teken lm serie The Jetsons uit de jaren vijftig, waarin iedereen zich verplaatst in futuristische voertuigen die zowel konden rijden als vliegen... De Cyclone werd op de grote winter meeting in Amelia Island, in het noordoosten van Florida, USA voorgereden door Greg Wallace, een GM Boss. Als co-piloot gureerde Diane Mouson, geheel in stijl gekleed als Mrs. Jetson! Het is spijtig dat ik momenteel niets mèèr weet over de geschiedenis èn de eventuele mechanische innovaties van deze Cyclone, maar als ik die toch nog te pakken kan krijgen, dan hoort u dat nog wel. By the way, de wagen zelf is eigendom van de Cadillac Historic Collection, zodat er dus geen direct gevaar bestaat dat hij in het niets zou verdwijnen. 17 Isidoor Nieuwlandt

20 18

21 Impressies uit Dearborn Roadster van Harley Earl 1938 LaSalle Gothic Hearse Air cleaner 1956 Woody Wagon 1970 Ambulance 19

22 EXIT ELDORADO Hoe halen ze het in hun zotte hoofden?! Was mijn eerste subtiele reactie toen ik vernam dat in 2002 het doek ging vallen voor Cadillacs rijdende legende, de Eldorado. Hoe kun je als jezelf respecterend automerk voor zo een oplossing kiezen? Goed, toegegeven, we lazen het al in een vorige Standard (vertaald artikel uit Business Week): de gemiddelde Cadillac koper in Amerika is 66 jaar en heeft daarmee een pro- el waar de marketing afdelingen van autofabrikanten niet vrolijk van worden, om nog maar te zwijgen van de economische administratieve dienst, die de omzet ziet kelderen. Terwijl begin jaren 90 een groot deel van de natie, en dan vooral de jongere kopers zich stortten op SUV s, pick-up trucks en andere stoere en sportieve wagens, maakte Cadillac nog steeds slagschepen die kennelijk alleen interessant waren voor een doelgroep die niet interessant is voor een autofabrikant. Het voelt heel naar dit nu zo op te schrijven, maar het is helaas wel de harde waarheid waar Cadillac zich destijds ook voor gesteld zag. Het roer moest dus om: en wel door per direct die logge achterwielaandrijvers zoals de Fleetwood uit het programma te kicken, en door die good old Sedan DeVille te vervangen door een model dat naar mijn idee meer weg had van een Honda, maar dat wel aansloeg bij de grote massa die de kassa spekte. Op het eerste gezicht dus heel slim van Cadillac, dat op deze manier probeerde haar inmiddels verkregen imago van Ouwe Lullen Wagens op te poetsen. Wel triest voor mensen met hart voor mooie auto s want laten we wel wezen: het zijn geen modellen waar je het warm van krijgt. Toegegeven, met de STS kwam Cadillac in 1991 sterk en stijlvol terug van wat ook wel het meest trieste tijdperk in haar geschiedenis wordt genoemd. De Sevilles van eind jaren 80: zelfs de eigen ontwerpers van die wagens wisten niet wat ze ermee aan moesten. Van hogerhand werd geroepen dat het compact en ef ciënt moest, maar zoals u in Standard nummer 2 van dit jaar heeft kunnen lezen (artikel: Grote Automobielontwerpers van GM) was de gangbare reactie van de ontwerpers ongeveer als volgt: We waren midden in de tweede generatie gekortwiekte wagens. Dat waren zware tijden voor ontwerpers (.) Ik hoef mij niet te verontschuldigen. Onder de zware beperkingen die golden, konden we gewoonweg niet de juiste proporties vinden, laat staan emotie in het ontwerp leggen. En ik schreef al eens eerder een zuur artikeltje (ai, zou ik dan langzaam verbitterd gaan raken?) over het nieuwe logo, met de gekortwiekte lauwerkrans, en over de destijds nieuwe Cadillac DeVille, die overigens niet meer echt DeVille heette, 20

23 maar afgekort werd tot een combinatie van letters die ik tot op de dag van vandaag niet in m n kop gestampt krijg (DLS CDL, DST.wat was het nou?). Maar ik bleef mij steeds troosten met de jne gedachte dat er tenminste nog één icoon overeind was gebleven, en dat was de Eldorado. En ja, ook dat was eind jaren 80 een allesbehalve spectaculaire auto, maar in ieder geval bleef de naam en daarmee een sprankje van de legende bestaan. Na deze jaren 80 malaise kwam begin jaren 90 ook de nieuwe Eldorado weer sterk terug. Een fraai Italiaans ogend design (zie nogmaals het artikel in Standard nummer 2) dat zich net zoals de nieuwe STS zeker kon meten met Europese wagens uit het hoogste prijssegment. Het tij leek dus ten goede gekeerd: Cadillac stond weer midden in de markt. Niet dus kennelijk. Zelfs gladde Italiaanse designs konden het jonge (en dus interessante publiek) niet bekoren. Dus ja, wat doe je dan als fabrikant? Waarschijnlijk heeft men er een SWOT analyse tegenaan gegooid (dit is een analyse waarin n Deze zomer stond ik in Dearborn voor het eerst in mijn leven oog in oog met de Eldorado der Eldorado s: de 1957 Eldorado Brougham. Wat een geweldige wagen! Ik was diep onder de indruk. En alsof deze fantastische wagen nooit bestaan heeft trekt Cadillac anno 2002 de nitief de stekker uit de assembly line van de Eldorado, The Golden One. de Strengths, de sterke punten, de Weaknesses, de zwakke punten, de Opportunities, de kansen, de Threaths, de bedreigingen in kaart worden gebracht) en daar kwam ongetwijfeld ongeveer het volgende uit: Strengths: Een legendarische naam met een trouwe vaste (maar kleine) klantenkring en superieure techniek en een kundig team met veel kennis. Weakness: Het oubollige imago, waardoor de vaste klantenkring, ook vanwege oplopende leeftijd, steeds kleiner wordt. Opportunities: Het jonge publiek heeft steeds meer te besteden, status is belangrijk voor velen, auto s zijn dus hot en dan vooral de sportieve wagens. Threats: Concurrentie die hun slagschepen reeds grotendeels vervangen hebben voor sportieve modellen en 4x4 wagens en daarmee het zo gewilde jonge publiek wegtrekt. De Cadillac directie heeft zich vervolgens met deze analyse een paar weken teruggetrokken op een golfbaan, en daar bedacht dat het elimineren van de eigen zwakheden het beste zou zijn om voortbestaan van de organisatie te garanderen. Waren ze misschien geraakt door een uit de koers geraakte golfbal??!! Het oubollige imago was inderdaad een zwak punt, maar betekent dit dat je dan eenvoudigweg alle modellen die daaraan debet zijn totaal en geheel van de kaart moet schrappen? Natuurlijk niet: ten eerste zijn niet de modellen daaraan debet, maar het gemaakte beleid dat ooit bepaald heeft dat modellen er zo uit moesten zien. n De 1989 Seville...een ongelukkige erfenis uit de jaren 80 design malaise. Met andere woorden: je verandert niet je beleid, maar in plaats daarvan moeten Fleetwoods en Eldorado s het veld ruimen. Is het ooit in de hoofden van de heren golfers opgekomen om die wagen misschien te veranderen? Ja zult u zeggen, men heeft toch de Eldorado van een beter design voorzien, begin jaren 90? En dat werkte niet goed genoeg, dus tsja.dan is dat kennelijk een auto die niet binnen het nieuwe beleid past. Okee, daar zit wat in. Maar is dat een reden om het hele concept Eldorado dan voor het gemak maar helemaal te schrappen? Onzin. Er zijn genoeg ontwerpen te bedenken die van de Eldorado (weer) een heel succesvolle wagen zouden kunnen maken met een heel jong imago. Simpelweg door m door jonge mensen te laten ontwerpen die weten wat leeftijdgenoten zoeken in een auto!!! Het is te dwaas voor woorden dat een stel oude mannen vanuit hun clubfauteuil in de plaatselijke countryclub gaan beslissen wat het jonge publiek wil. Het discontinueren van de Eldorado was gewoon een simpele aderlating om meer geld en mankracht vrij te maken voor het bouwen van Opel-klonen die opgaan in de massa! 21

24 Laatst reed ik door onze straat, en dacht: verrek, een Cadillac CST (of CTS of of nou ja, ik ben het spoor volkomen bijster) ik wist niet dat die ook bedoeld waren voor de Nederlandse markt. Dichterbij gekomen bleek het gewoon een ordinaire OPEL te zijn! Als twee druppels water leek dit geval op een Cadillac (nou ja op een auto die uit de Cadillac fabrieken komt). Het was een deja vu van de Catera tragedie (ook een Opel-kloon) of die andere vergissing: de Cimarron. Al konden we daar nog om lachen. En fouten maken moet kunnen, toch? Om even terug te komen op die SWOT analyse, welke vergissing heeft Cadillac daarmee in mijn ogen begaan? Wel, men heeft de kansen willen benutten: het jonge publiek bereiken (en dat is uitstekend), maar in plaats van het uitbuiten van de sterke punten en het verbeteren van de zwakke punten, heeft men dit willen doen door de zwakke elementen simpelweg te verwijderen waardoor men tevens een zeer belangrijk element van de sterke punten heeft geëlimineerd, namelijk het Cadillac charisma en de legende die met name in stand werd gehouden door de Eldorado en in iets mindere mate de Fleetwood. Cadillac had ook kunnen kiezen voor de volgende strategie: Buit de sterke punten uit door de legende nieuw leven in te blazen en verbeter de zwakke punten. Dit had men in één klap kunnen bewerkstelligen door van de Eldorado en de grote Fleetwood weer twee spectaculaire wagens te maken met een unieke uitstraling zoals alleen een Cadillac dat heeft! Dan had men pas een Unique Selling Point gehad! Iets dat door anderen wel te imiteren, maar nooit te evenaren valt! Iets exclusiefs Cadillacs: een auto die gewoon geen andere naam kan dragen. Maar ja nu maakt men dus Opels, en auto s die opgaan in de massa, zoals die wagens met die drie letters. En ik was moet ik bekennen, nog best onder de indruk van de Escalade waarmee ze een paar jaar geleden op de markt kwamen. Wie had dat ooit gedacht, een 4x4 Cadillac? Best een stoere auto, èn hij speelde goed in op het jonge publiek. Geen rapvideo of een (meestal spierwitte) Escalade met 22 inch dikke chromen wielen en op speciaal verzoek van de rapper vergulde emblemen komt het scherm binnengereden. Yo! n Ik zweer u dat ik deze brother noch deze foto ooit eerder gezien had toen ik dit stukje schreef. Na de tekst voltooid te hebben zocht ik op internet alleen een voorbeeld van een witte Escalade en zie: ik stuitte pardoes op Cadillacs nieuwe doelgroep! En die 22 inch chromen wielen (verschrikkelijk!) kunnen natuurlijk geen toeval zijn! In 2001 volgde er zelfs een pick-up uitvoering! Doe maar ruig. En ja, ik heb m in Detroit in het echt mogen bewonderen, en dat is inderdaad een erg indrukwekkende wagen. Maar niet echt meer een Cadillac, zeker niet toen men vorig jaar ineens de neus veranderde in een neus die vrijwel identiek is aan alle andere neuzen van de nieuwe lichting (inclusief de Opels). Lezers, ik kan mij voorstellen dat ik hier een gevoelig puntje bij u bloot leg. Misschien vindt u mij een zure en vastgeroeste ouwe zeur die liever blijft steken in die zogenaamde goeie ouwe tijd. Met een huis vol discobollen, een rib uwelen bruine bank in een zitkuil en de hele dag Fame op de video en the Bee Gees draaiend op de pick-up. Ik zal u zeggen, ik draag geen beenwarmers en ook geen plateauzolen van kurk. Ik ben aldus niet blijven steken in de tijd van jaar geleden, maar zou gewoon zo graag zien dat Cadillac haar verleden niet zo zou verloochenen met dat quasihippe gedoe van ze!!! En ik hoor u denken: ze heeft een grote mond, maar zoals het gaat met al die dingen: de beste stuurlui staan aan wal. Als je het echt allemaal zo goed weet: doe het dan zelf! En dat was nu precies mijn eigen gedachte. Naarmate dit stukje vorderde (dat overigens eigenlijk slechts een kleine kanttekening moest worden bij een ingezonden krantenartikel over de laatste Eldorado) dacht ik ook steeds: Leo, doe het dan zelf als je het weer zo goed weet allemaal! Goed, ik pak meteen de handschoen op, en ontwerp op een regenachtige zaterdagmiddag de NIEUWE Eldorado. Als een Phoenix herrezen uit de as van het verleden! Vindt u dat overmoedig en arrogant? Heel goed: dat is een gezonde reactie. Maar dan daag ik u op mijn beurt uit om met een beter ontwerp te komen. Zelf ben ik van plan dit ontwerp (echt ongelogen in 22 uur getekend op een regenachtige zaterdagmiddag) verder te ver jnen en het aan te bieden bij GM. Niet dat ik verwacht dat men hem in productie zal nemen. Waarom zouden ze? De juiste koers is toch zeker de productie van die alfabetwagentjes? 22

25 Nee, gewoon om aan te geven dat niet iedereen zich erbij neerlegt dat een auto met zo n rijke en succesvolle geschiedenis, en waar Cadillac dus heel veel aan te danken heeft, vrijwel geruisloos verdwijnt om plaats te maken voor klonen die opgaan in de massa. Terwijl juist de kansen liggen in het vernieuwen en perfectioneren van modellen met karakter, en niet van het krampachtig mee willen doen met de rest. Ik ben realistisch genoeg om in te zien dat Cadillac met haar tijd mee moet, willen ze het redden in deze hectische tijd. Ik weet ook wel dat Cadillac ter ziele gaat als de gemiddelde leeftijd van de kopers niet spoedig zakt en het imago niet binnen afzienbare tijd wordt verfrist. Zie daarom nevenstaande brief: Een gelopen race zou ik zeggen. De kneep zit m natuurlijk in het richten van deze brief aan de juiste persoon. Misschien moet ik m juist niet richten aan de CEO (Chief Executive Of cer, zeg maar de Directeur) maar aan de chef van de ontwerpafdeling. In ieder geval heeft klagen bij dealers weinig zin. Tijdens mijn vakantie bezocht ik een Cadillac dealer en trok tegen de bedrijfsleider fel van leer over de Alfabet-serie van Cadillac. Ik zei vertel maar tegen je baas dat Leontien van Brummelen zeer ontstemd is over het besluit te stoppen met de Eldorado. En die 13-in-een-dozijn ontwerpen maken bij mij ook niets los. Hij kwam daarop met zwakke excuses dat de Eldorado niet meer aan de verscherpte milieu eisen kon voldoen. Wat een onzin! Maar ik ben dus bloedserieus en daag ook u uit om met een fraai nieuw ontwerp te komen voor de Eldorado van Het zou toch al bemoedigend zijn wanneer men Dear Mister Cadillac CEO, Geweldig dat u even tijd kunt vrijmaken tussen hole 14 en 15 om mijn brief te lezen. Mijn naam is Leontien van Brummelen, eenvoudige sterveling die in haar vrije tijd ook maar gewoon een Cadillac magazine in elkaar anst. Maar ik presenteer u hierbij de nieuwe Cadillac Eldorado van Met 4 wielen in de tijd van nu, maar geïnspireerd op succesvolle tijden van vroeger. Hij heeft uiteraard bumpers van chroom, die stijlvol doorlopen in smalle strips over de gehele lengte van de auto. Uiteraard blijven de achterlichten rechtopstaand zoals een Eldorado betaamt, en lopen ze opzij door in de spatborden. Ook is de kofferklep iets verzonken, zodat er weer kleine subtiele vinnetjes zichtbaar zijn. De grille strekt zich uit over gehele breedte van de auto, omdat ze over opklapbare koplampen beschikt, geïnspireerd op de Eldo s uit 1967 en Waarom dat ontzettende fraaie detail overigens maar twee jaar geduurd heeft is mij nog steeds een raadsel. Zeker ook te revolutionair voor de grote massa, toen al. Zoals u ziet heb ik er ook meteen even wieldoppen bij ontworpen. Deze doen inderdaad ook denken aan de doppen uit 1967 en Ja, u raadt het al, dat is mijn grote favoriet. De gaten in deze nieuwe doppen zijn echter smaller, het zijn meer sleuven, waardoor het geheel er gestroomlijnd uitziet. Okee, ik weet dat ik geen Harley Earl ben; het is ook maar een amateur tekening. Maar het gaat om het idee erachter. Kijkt u goed naar het model, die lijnen, de uitstraling. Sluit uw ogen en zie in uw gedachten deze wagen over de highways zoeven. Zie in gedachten weer die bewonderende blikken, die Cadillac rijders in vroeger tijden gewoon waren te zien. Graag kom ik een en ander toelichten op uw kantoor. Ik weet inmiddels waar dat is. Het zou mij enorm verheugen wanneer u deze schets eens voorlegt aan uw ontwerp afdeling. Zij zullen deze schets moeten transformeren tot een echte Eldorado. Ik weet zeker dat dit geen grote problemen zal opleveren, sterker nog, ik denk persoonlijk dat men enthousiast aan de slag zal willen gaan. Mister Cadillac CEO, de Eldorado representeert reeds 50 jaar exclusiviteit en stijl, en met dit nieuwe ontwerp worden juist die accenten weer recht aangedaan. De Eldorado verdient een nieuwe kans!!! Met vriendelijke groet, Leontien van Brummelen Eldorado-fan P.S. Eventueel kan een convertible worden toegevoegd. Deze schets heb ik ook al in concept, maar behoeft zeker nog veel research en ver jning. Maar zoals ik al zei: daar komt uw ontwerpafdeling vast uit! daar in Detroit eens de wenkbrauwen zou fronsen? Niets ondernemen levert zeker weten geen resultaat op. Deze bescheiden actie geeft misschien een rimpel in de GM vijver. Mocht ik geen enkel ontwerp van u ontvangen, dan zal het bij een eenmansactie blijven. Geeft niets, hoewel we als club uiteraard sterker zullen staan. Ik ben heel benieuwd waar u mee komt. U mag er langer over doen dan één zaterdagmiddag. Ik wacht tot Kerstmis, wanneer de harten ook bij GM week worden en de stemming milder is. Nog voor het eind van dit jaar zal men daar gehoord hebben van Leontien! Veel inspiratie toegewenst! Miss Eldorado 23

26 Dit krantenartikel werd mij vanuit Panama (!) toegezonden door clublid Pieter Betten. Het zou voor mij de aanleidig worden om een nieuwe Eldorado te ontwerpen! De Eldorado is niet meer: Leve de Eldorado! Uit: USA TODAY, 26 juli 2002 (vertaald door Leontien) Op 23 april van dit jaar rolde de laatste Eldorado van de band, en liet Cadillac het doek vallen voor deze wagen. Het laatste model werd naar GM s privé museum in Warren, Michigan gezonden. En daarmee sterft een ras uit van uitzonderlijke, of in ieder geval ongewone Caddy s. Een ras dat stamt uit Wij zijn momenteel niet van plan ooit nog een Eldorado te produceren aldus Pat Kemp, marketing directeur bij Cadillac. De laatste serie die Eldo uit 1953, and 532 is het aantal 53 ers dat gebouwd is. De auto s uit deze laatste serie zijn speciaal uitgeruste Collector Cars en kosten $2.395 meer dan het op één na duurste model. Dit is de Eldorado Touring Coupe, of ETC, zoals in etcetera. Het is dus alsof je m Enzovoort-enzovoort noemt. De laatste Eldorado verlaat geruisloos de Cadillac fabriek h Het lijkt alsof het stuur geen contact maakt met de wielen. h Wielophanging hobbelt en stuitert, en dit heeft tot triest resultaat dat de wagen zowel matig comfortabel als slecht beheersbaar is. h Er zit weinig gevoel in de remmen: ze geven ons niet de indruk dat de remweg in verhouding staat tot de kracht die je moet zetten om het pedaal in te drukken. h De stoelen zijn niet zo comfortabel als ze eruit zien. Het is moeilijk de perfecte combinatie te vinden van hoogte diepte en kanteling. h De zogeheten Smart Stalk GM s alles ineen schakelaar waarmee men onder andere de knipperlichten bedient, heeft een stompzinnig ouderwets ontwerp. Hij voelt dan ook aan zoals hij eruit ziet, klikkend in plaats van soepel verschuivend. Blijft qua uitvoering ver achter bij de schakelaars in de meeste moderne auto s. h De bekerhouders zijn erg ondiep. Hoge bekers op eigen risico erin plaatsen! Helemaal als je bedenkt hoeveel de auto overhelt in de bochten, en deint over kleine hobbels. van de band rolde, was er één met een aantal knipogen naar het oorspronkelijke model uit Cadillac produceerde de laatste Eldorado s in drie groepen: eerst 532 rode, toen 532 witte, en daarna weer evenzoveel rode. Rood en wit waren de beschikbare kleuren van de eerste Ondanks alle opsmuk die gepaard gaat met dit pensioen van de Eldorado, is het een keihard gegeven dat de 2002 Eldorado op meerdere vlakken nogal tegenvalt. Hij roept meer herinneringen op aan de Slechte Oude Tijd dan aan de huidige techniek of aan spectaculaire beloftes voor Morgen. De reden hiervoor is, dat deze Eldo gebouwd is op het onderstel van een generatie eerder. Kemp: Ja, we vonden het niet de moeite waard het onderstel te modi ceren voor een wagen die toch in zijn laatste levensjaar is. Het Eldorado onderstel is helaas niet zo geavanceerd als dat van de DeVille. En ja, het kostte inderdaad niet meer dan anderhalve kilometer in deze Dollar kostende ETC om daar achter te komen. Jee, waren Caddy s dan echt zo slecht? Dat zou wel verklaren waarom het merk wanhopig op zoek is naar een totaal ander model en imago, verstopt onder de grote berg spot & hoon van de consument dat het merk in de loop der jaren over zichzelf heeft afgeroepen. Toch zijn er ook positieve punten op te merken aan de Eldorado. h De Northstar V8 in de Eldo Touring Coupe trekt de wagen snel en moeiteloos naar leuke snelheden, hierbij geassisteerd door een soepel schakelende automaat. h De Eldo heeft een zeer elegant dashboard. Een grote boog loopt sierlijk over het instrumentarium, waarna hij subtiel verder buigt om een plateau te worden dat doorloopt naar het rechter portier. Heel verademend in deze tijden van nepperige cockpit ontwerpen en andere maffe fratsen. 24

27 n In 1953 begon het allemaal. De Cadillac Eldorado, De Vergulde zag het levenslicht en werd in één klap wereldberoemd! Destijds was $7.750 al een astronimisch bedrag (de op één na duurste Cadillac kostte maar $5.818), maar tegenwoordig heeft deze wagen, mits in showconditie een waarde van $70.000!!! h De meters en schakelaars in de middenconsole zijn perfect in hun eenvoud, helemaal als men het vergelijkt met de overdaad aan nutteloze toeters en bellen die tegenwoordig zo populair lijken te zijn h De stereo installatie is heel gemakkelijk te bedienen, zonder dat je eindeloos door verwarrende programma s moet zappen om de bas ietsje op te schroeven. h De klimaatbeheersing heeft grote knoppen waarmee men gemakkelijk de temperatuur kan instellen. Dit kan ook met een klein hendeltje aan het stuurwiel. Trouwens, meerdere dingen, waaronder de stereo zijn eenvoudig te bedienen vanaf het stuurwiel. Helaas steken deze hendels onelegant uit. h De geheugen instellingen reage- ren feilloos op de afstandsbediening aan de sleutelhanger. Ze onthouden de instelling van de stereo, zowel als instellingen van de klimaatbeheersing, de stoelen en het stuurwiel. Uiteraard echter doen ze dat ook als je per ongeluk iemand anders sleutels gebruikt. De reden dat Cadillac de Eldorado met pensioen stuurt, is dat de vijver waarin men vist steeds kleiner wordt. Zelf de luxe Lexus had moeite om de fraaie coupés aan de man te brengen, voordat ze de SC 430 uitbrachten die uitgerust was met een wegklapbare hardtop. Vorig jaar waren er slechts gegadigden voor de Eldorado, en dit jaar loopt men zelfs alweer 7% achter op dat schema, wat waarschijnlijk komt doordat het einde reeds in zicht is. Cadillac beweert dat het hoogtepunt in 1984 ligt, met Eldorado s. Het is heel triest om de naam Eldorado voorgoed te zien verdwijnen, juist omdat deze stond voor vernieuwing, uiterlijk vertoon, veel vertegenwoordigde dat zo uniek is voor Amerika. Echter, we hoeven niet bedroefd te zijn om het verdwijnen van de auto die deze naam momenteel draagt. 25

28 26

29 In het vorige nummer van The Standard heb ik onze eerste, moeizame, schreden op het rallypad beschreven. De volhouder wint was ons motto en we schreven in voor nog twee rally s: h de 7 uren van Emmeloord op 29 juni. h de Rally om de Zuiderzee (ROZ) op 28 september. De Emmeloord Rally was zo n 300 km door Overijssel, Friesland en Drenthe met weer veel nadruk op het kaartlezen. We waren goed voorbereid; auto en berijders waren in tip-top conditie. We hadden sterke leesbrillen aangeschaft voor het jne kaartleeswerk en een heel speciaal liniaaltje voor het berekenen van afstanden. Het kaartlezen ging prima en we hadden plotseling tijd om op de tijd te letten ; niet te snel en niet te langzaam, want beiden leveren strafpunten op. Al met al eindigden we op de 57e plaats van de 82 deelnemers en daarmee waren we best tevreden. En als we ergens in Friesland niet tien minuten hadden moeten wachten op een boer die z n koeien van de ene wei over onze weg naar een andere wei bracht waren we misschien nog wel beter geëindigd. Dat gaf moed voor de volgende rally; de ROZ. 500 km vanaf Six Flags in Dronten via Drenthe, Groningen, Friesland en Noord-Holland terug naar Six Flags voor een aankomst rond middernacht. Helaas moest Liekje ons die dag vertegenwoordigen op feest van een 60-jarige vriend. Gelukkig wilde onze dochter Laura wel invallen als navigator. Om half zes s morgens vertrokken om op tijd te zijn voor technische keuring om 8 uur. We werden goedgekeurd en moesten rond half tien vertrekken. Hoewel het meeste nieuw was voor Laura ging het niet slecht. Het kaartlezen verliep prima en hoewel we de nodige controleposten misten, bleven we redelijk op tijd rijden. Rally rijden met een 1956 Cadillac -vervolg- In Friesland werd er weer ink doorgetuft langs smalle dijkjes, zo snel dat op een gegeven moment de auto voor ons; een snelle Austin Healey in een slootje belandde. We hebben eerste hulp verleend, gelukkig geen gewonden en na zeven minuten konden we weer verder (de Austin Healey is later op de avond door een boer met tractor uit de sloot getrokken) De zeven minuten werden door de wedstrijdleiding op onze aankomsttijd gecorrigeerd. s Avonds, in Noord Holland konden we gebruik maken van een nieuw aangeschafte handschijnwerper (een kolossaal ding dat eigenlijk voor boten bedoeld is, maar gelukkig paste op de aansluiting van de sigarettenaansteker). Om half twaalf arriveerden we weer in Six Flags, netjes op tijd. Om twee uur s nachts kwam de uitslag en we bleken als 39 ste (van de 65 deelnemers in de tourklasse) ge nisht te zijn. Hiermee waren we heel tevreden, vooral omdat het voor Laura de eerste keer was. Volgende rit: de Penrite Night op 26 oktober; de laatste van dit seizoen. Wordt vervolgd Bert Atsma 27

30 Tips van Isidoor Een propere batterijbak U zult het wel al meegemaakt hebben dat het witte sulfaatpoeder dat zich ontwikkelt op de batterijpolen ook terug te vinden is tussen de onderkant van de batterij en het draagvlak van de batterijbak. Op bijgaande tekening ziet u hoe u de batterij van het draagvlak kunt isoleren door er bijvoorbeeld ber dichtingsringen tussen te leggen, het genre 4/4 à 5/4 die in de loodgieterij in gebruik zijn. GEGARANDEERD GEEN KORROSIE MEER VAN DE BATTERIJBAK! U moet de lak natuurlijk eerst goed reinigen en waarom tevens niet eerst eens herschilderen in een roestwerende verf? Nieuwe bougies in V8 motoren Deze technische tip is speciaal bedoeld voor de oldtimer liefhebbers met V8 kopklepmotoren in hun wagens. Als je de bougies moet vervangen is het dikwijls zeer moeilijk op de tast een goede start te vinden om de bougies de eerste draad te laten pakken en dit omwille van het feit dat genoemde bougies gemonteerd staan onder de uitlaat spruitstukken en dat er bij vele wagens dan ook nog eens hitteschilden gemonteerd zijn om de bougies enigszins te beschermen. Een nuttige tip is dus om een eindje van bijv. 10 cm rubber buis met een binnendoormeter van 10 à 12 mm over het porselein van de bougie te schuiven. Daarmee verleng je in zekere zin de bougie en is er een zekere exibiliteit. Negen op de tien keer lukt het zonder probleem en aangezien er maar acht bougies inzitten is deze tip een aanrader! Wanneer de bougies dan zo goed mogelijk met de hand aangedraaid zijn, is het een koud kunstje om ze verder vast te zetten met de bougiesleutel. Isidoor Nieuwlandt 28

31 De viering van het Cadillac eeuwfeest: de Grand National 2002 in Detroit van 4-11 augustus Door Ruud Gersons DEEL 1 Het is voor de redacteur van uw lijfblad The Standard natuurlijk helemaal geen straf om vier weken vakantie in Amerika door te brengen en en passant ook nog even het Cadillac eeuwfeest in Detroit mee te pikken. Integendeel. Maar toch.. je denkt van te voren alleen aan de leuke dingen die je te wachten staan en de minder aangename zaken laat je gewoon zitten waar ze zitten: in je onderbewustzijn of zo. En die leuke dingen waren natuurlijk: de ontmoetingen en gesprekken met leden van de Amerikaanse Cadillac LaSalle Club (CLC), het bewonderen van de meer dan 600 Cadillacs van alle bouwjaren, broederlijk vereend op een speciaal daarvoor gereserveerd parkeerterreinen rondom het Hyatt Regency Hotel te Dearborn (een buitenwijk van Detroit), het meemaken van alle festiviteiten met als hoogtepunten de welkomstreceptie in het worldheadquarters (wereldhoofdkantoor) van GM en het centennial banquet of te wel het eeuwfeestdiner voor alle deelnemers met toespraken van Cadillac topmensen. Maar voor het zo ver is moeten we er eerst nog heen. En de ellende begint al meteen met het boeken van de vliegtickets. Als trouwe Airmiles-spaarder, met toch een aardig stuwmeer aan punten, denken mijn vriendin Monique en ik even voordelig over de Grote Plas te komen. Nou, forget it! In het hoogseizoen is de voorraad Airmiles-stoelen op vliegtuigen minimaal. Dat gaat dus mooi niet door en we moeten de volle mep betalen. En een week in het super luxe Hyatt Regency Hotel verblijven, waar alle feestelijkheden plaats zouden vinden? Al hàdden we het kunnen bekostigen (maar dat konden we natuurlijk van z n lang zal die leven niet!) dan was dat toch ook niet onze stijl geweest. is om in Amerika - en sterker nog: in de mid-west te wonen, te verblijven, er je eigen boodschappen te doen, je gras te maaien, de hond uit te laten en de planten in je tuin te bewateren. En dàt was gelukkig snel gevonden! Hoe? Heel simpel. Via is snel contact gelegd met enkele collega s van ons werk in de lialen Detroit Michigan, San Francisco en San Diego in Californië. We vragen of er collega s zijn die voelen voor een homeswap, of te wel het ruilen van elkaars huizen voor een paar weken en we sturen fotootjes mee van ons huis en de tuin. Dat werkt meteen! Binnen enkele dagen wordt er al gereageerd, afspraken worden gemaakt en we kunnen afreizen! We zullen logeren in zeker niet de minste huizen: allereerst in een heel leuke buurt van Detroit, (waar we wel op de hond zullen passen), voor het bijwonen van het Cadillac-feest. Later in California zullen we neerstrijken in een schitterende villa in Sausolito: een snoepig plaatsje à la Saint Tropez aan de Franse Riviera, maar dan aan de baai van San Francisco, met fraai uitzicht over de het water (zowel vanaf het balkon als vanuit het ligbad in een van de twee met marmer belegde badkamers), met de skyline van San Francisco aan de overkant. (In de villa wordt de zorg over een konijn, drie poezen en een hond aan ons toevertrouwd. De hond, Beowulf geheten, heeft later met ons alle hoeken van San Francisco gezien, van Chinatown tot Twin Peaks en van het Golden Gate Park tot aan de wolkenkrabbers in het business district ). Foto1: Het Hyatt Regency Hotel, van waaruit alle Cadillac festiviteiten plaats vonden en waar de meeste deelnemers resideerden Dus zoeken we een ander, sfeervoller optrekje voor die week, waar je je niet constant de domme toerist hoeft te voelen, maar waar je een beetje kunt beleven wat het Foto2: Monique met Beowulf en op de achtergrond onze gehuurde Buick 29

32 Ons laatste, op gelijke wijze geregeld optrekje, is in het prachtige San Diego, vlak bij de grens met Mexico. (Huizenruil is niet nodig. Het NL-gezin dat hier tijdelijk verblijft, is op vakantie in Eindhoven. Maar we zorgen wel voor de planten in de bakken, want het zal droog en heet zijn.) Ook hier een fabelachtige villa ter beschikking met een mijlen ver uitzicht over de heuvels, in een groene buitenwijk van San Diego met het doodse en verstilde rotswoestijnlandschap van Anza Borega op nog geen uur rijden, (waar Monique persé naar toe wil) en de Mexicaanse stad Tijuana net over de grens op nog geen 20 miles afstand (waar ondergetekende persé heen wil, omdat het me zo aan Buenos Aires herinnert, waar ik in de jaren 70 langere tijd gewoond en gewerkt heb.) En zo reizen we als god in Frankrijk met onze gehuurde Buick (een Cadillac vonden we tè opvallend en daardoor onveilig) dwars door Californië. Welgeteld hebben we in die vier weken twee keer (!!) in een motel overnacht! Eén keer in Canada op weg naar de Niagara Falls en een keer in Los Angeles, omdat een dierbaar CCN-clublid ons in Detroit opbelde, omdat hij zo nodig er nog een derde Cadillac bij moest hebben. Dus vroeg hij aan ons in Los Angeles een Cadillac Seville die aldaar aangeboden werd, voor hem te keuren en te kopen. Ook die missie werd succesvol volbracht. (Tijdens de proefrit met de eigenaresse van de auto hebben we ook nog even de duurste buurt van Los Angeles meegepikt, want Amerikanen laten altijd heel graag aan je zien wie de American Dream al hebben verwezenlijkt ) Dat de goden ons goed gezind zijn blijkt ook bij aanvang van de vliegreis. Aangezien economyclass is volgeboekt, worden we gefêteerd op businessclass. Bij binnenkomst in het toestel staat de champagne al koud en we nestelen ons in zetels waar je in kan gaan liggen zoals in de stoel van de tandarts, maar natuurlijk zonder de verdere angstaanjagende omgeving. Hoewel. de snelheid waarmee het lege champagneglas weer wordt bijgevuld door de stewardess van United Airlines met businessclass-smile is zeker ook angstaanjagend. Zo is de transatlantische vlucht wel uit te houden en zullen we een stuk relaxter aankomen in Detroit. Eerlijk gezegd zat ik mij niet te verheugen op de oversteek, toen ik nog niet wist van onze upgrade naar businessclass. Want we weten toch allemaal hoe het gaat in een vliegtuig..? Vanaf het moment dat je voor de incheckbalie staat te wachten, ben je geen mens meer, maar een kuddedier. Binnen de dranglinten schuif je voetje voor voetje op, maar degene die achter jou staat, duwt telkens zijn koffer teken je schoenen aan, zodat je bijkans van achteren gelanceerd wordt als bij een botsing in de le. Je bent overgeleverd aan controleurs en controleuses die jouw lot volkomen in handen hebben. Dat voelt niet goed! Heeft u uw bagage alléén ingepakt, of is daarbij een andere persoon aanwezig geweest? Dit was een serieuze vraag, die aan alle passagiers van ons toestel werd gesteld, natuurlijk om er achter te komen of er stiekem een pakje in mijn koffer geduwd zou zijn met harddrugs of wellicht een bom! Ik antwoordde: Ja nu u het zegt, tijdens het inpakken ging de deur van de kamer open en een onguur persoon met bivakmuts op en een spijkerjack aan, stopte een pakje tussen mijn onderbroeken, met het verzoek dit aan een persoon te overhandigen, die in Detroit bij aankomst er om zou vragen. Pakt U het zelf, of wilt u dat ik het zelf tevoorschijn haal.tussen al die onderbroeken! Natuurlijk zei ik dat niet want gevoel voor humor hebben dergelijke lieden niet en je riskeert dat ze je grap niet waarderen en belonen met een paar dagen in de cel. Maar ik kon de neiging nauwelijks onderdrukken. Maar stel dat het je lukt om bij de juiste gate en het juiste vliegtuig aan te komen, dan krijg je normaal altijd een plaats toegewezen, waarbij er links van jou drieen rechts van jou twee passagiers zitten. En je hebt echt mazzel als de personen aan weerszijden niet zich niet allebei hebben aangemeld bij Big Diet! En jij kunt natuurlijk niet in slaap komen, maar zij wel. Dus wil je naar de wc, dan moet je halsbrekende toeren uithalen, waardoor die twee rechts van jou wakker worden, met alle gevolgen van dien. Bijvoorbeeld, dat als je uit de wc komt en weer wilt gaan zitten, je een conversatie moet voeren over Johan Cruijff of Yasser Arafat, terwijl je zo graag die spannende video wilde zien die net schuin boven jou vertoond gaat worden. En slapen je buren niet, dan vouwen ze de New York Times zo wijd voor zich uit, dat jou niets anders rest dan alle koersen van Wall Street mee te lezen tot ongeveer boven Ierland. Foto3: Dit zijn de krappe stoelen uit de Economy class, waarin het echt behelpen is op lange afstanden. Doordat je relatief hoog zit, neem je weinig plaats in beslag en zo kunnen er héééeel veel stoelen in een vliegtuig! 30

33 En dan begint de ellende pas goed, want dan wordt de lunch rond gebracht. Nou is het probleem met eten in een vliegtuig niet zo zeer dat de afstand tot de passagier vóór je te kort is. Nee, het probleem is eenvoudig dat je armen te lang zijn! Je kunt dus onmogelijk bij je pasteitje komen, zonder met je ellebogen bij je buurman een gekneusde rib te veroorzaken. Ik heb wel eens voorgesteld aan de KLM, dat het handiger zou zijn met jouw armen, degene die vóór je zit te voeren, want bij diens mond kun je probleemloos wèl komen! Zie je dat voor je? Terwijl je zelf gevoerd wordt door degene die achter je zit! Als dat niet werken aan en socialere samenleving is! Maar daar wilden ze vooralsnog niet aan. Maar niets van deze problemen dit keer, want we vlogen immers businessclass en genoten van het echte porseleinen servies en zilveren bestek, (waarop t mes helaas sinds de aanslagen van 11 september een uitzondering vormde: het was van zwart wegwerpplastic!) Weg hier, snel hier vandaan, zelfde weg terug zoals we gekomen waren. Dat lukte. En een kwartier later zagen we de wolkenkrabbers van downtown Detroit opdoemen: we reden de beschaafde bewoonde wereld van het stadscentrum binnen - dachten we. Maar Detroit heeft geen beschaafd stadscentrum. Later, tijdens de bustour die georganiseerd werd voor de deelnemers aan het Cadillac-feest werd ons dat volkomen duidelijk. Wat we zagen was dit: af en toe een reusachtige wolkenkrabber, met kantoren van banken, verzekeringsconcerns en handelszaken, afgewisseld met totaal verlaten, half ingestorte, met graf ty volgekladde, dichtgespijkerde, haveloze gebouwen en gebouwtjes die in het verleden winkels en kleine middenstandsbedrijfjes waren geweest en betere tijden hadden gekend. Waarom stonden die daar zo desolaat op instorten tussen de wolkenkrabbers? Waarom werden ze niet afgebroken en werd er niet wat beters neergezet? Maar we hadden toen geen tijd om ons die vragen te stellen. Foto 4: Dit is niet bij de tandarts, maar de Business class zetel van United Airlines, waarin uw redacteur zich behagelijk kon uitstrekken tijdens de transatlantische vlucht. Let op het beeldscherm in de arm leuning! En zo kwamen we redelijk uitgerust aan in Detroit, haalden onze huurauto op - uitje van een cent - en reden in de richting waarvan we dachten dat die naar ons eerste onderkomen zou voeren. Totdat.. de weg niet meer klopte. We zouden wel even naar de weg vragen bij een benzinepomp, waar. een zwarte achter de kassa zat, alle andere bestuurders die gestopt waren om te tanken ook zwart waren (de meeste auto s waar ze in reden trouwens ook!), iedereen die er verder rond liep ook zwart was, inclusief degene die op ons toeliep om te vragen wat ons probleem was. En dan zie je in een its het hele doemscenario op je afkomen. Je had toch gelezen over die argeloze toeristen die in verkeerde buurten terecht kwamen.. en wat hen daar was overkomen.? Het zou jou toch niet gebeuren, want jij ging goed voorbereid op stap! Wat ging er dan mis? Nou gewoon, dat we er niet aan hadden gedacht, om bij het kantoor van de huurauto een behoorlijke wegenkaart te vragen. En die had die zwarte meneer die op ons af kwam zeker niet in zijn broekzak! Foto 5: Een ruïne in het centrum van Detroit! De ruiten zijn er deels uit en het staat al decennia lang leeg! Een aardige meneer die uit een bankgebouw kwam, bood aan een stukje voor ons uit te rijden tot we op de goede weg zaten en gaf ons zijn kaart van Detroit mee. Een door God gezonden engel, op het juiste moment. En een dergelijke stommiteit zou ons niet nòg eens overkomen. 31

34 Detroit! De naam van de stad komt van het Franse woord étroit, hetgeen versmalling betekent. Dat heeft te maken met een versmalling in de waterweg die loopt tussen Lake St. Clair and Lake Erie (twee van de Grote Meren ). De stad Detroit werd gesticht in 1701, door Antoine de la Mothe Cadillac ( ). Hij was een Franse legerof cier. spoor naar alle delen van het continent. Vanaf het begin had Detroit dus alles transport te maken. Toen de eerste horseless carriages (paardloze koetsen) over de weg gingen, was Detroit dus de plaats bij uitstek, om de nieuwe wijze van transport tot grote bloei te laten komen. Zo ontwikkelden zich vele kleine en grote automobielfabrieken en merken, (met hun toeleveringsbedrijven) waarvan er nog maar een handjevol van over is. Maar die zijn wel heel groot natuurlijk. Foto 6 : Antoine de la Mothe Cadillac. Concours d Elegance te Meadowbrook Hall/Detroit Tijdens de Cadillac-feestweek vond op de eerste zondag een groots klassiekerfestijn plaats. Het had niet rechtstreeks met de viering van het 100-jarig bestaan van Cadillac te maken, maar het was natuurlijk wel zo uitgekozen, dat beide happenings samenvielen. Het was het Concours d Elegance van Meadowbrook Hall. Zo konden de deelnemers aan het Cadillac-feest óók het Concours d Elegance meemaken. Het werd gehouden op een schitterende locatie nogal buiten Detroit, op de terreinen van de Oakland University: prachtige, oude gebouwen in Engelse landhuisstijl met zeer uitgestrekte golfbanen er omheen. Al die golfbanen stonden nu tjokvol met oldtimers en klassiekers van alle merken en alle bouwjaren. Je zag er werkelijk alles. Zo stond ik watertandend oog in oog met de vooroorlogse Delahaye, Hispano Suiza, Cord, Duesenberg, Mercedes Benz, Bugatti en nog meer illuster gezelschap. Naoorlogs waren sterk vertegenwoordigd Ferrari, Lamborghini, Bentley, Rolls, Jaguar, Aston Martin, Porsche en meer van dat exotisch spul waar ik niet echt warm voor loop, zelfs al was het die dag 40 graden! Maar goed, ze stonden er nu eenmaal. (Foto s: de sfeer van het Concours d Elegance in Meadowbrook Hall.) Foto 8: Even aan de kant voor deze Rolls! Foto 7: Detroit skyline, gefotografeerd vanaf de Canadese kant van het water! In het begin van de vorige eeuw werd zijn naam gebruikt voor ons automerk. In 1902 werd de eerste Cadillac gebouwd! Nu dus honderd jaar geleden. Detroit wordt in Amerika ook vaak Motor City genoemd, vanwege de vele automobielfabrieken die er waren en ook nu nog zijn. Rond 1900 was Detroit een overslagplaats van hout, dat uit Canada kwam. Het ging per Foto 9: Heel veel spul uit de gangsterjaren! 32

35 Foto 10: Cadillac-stand afdeling jaren 50! Foto 11: Cadillac-stand afdeling jaren 60! Foto 12: 53 Caddy met een bijzonder uitlaatsysteem! Foto 13: Deze Seville als cabrio?? Alles is in Amerika mogelijk! Foto 14: Nou vooruit, nog een Cadillac! En last but not least een grote collectie domestic American cars! De Buicks, Pontiacs, Chevy s waren goed vertegenwoordigd en vanwege zijn 100-jarig jubileum was de stand van Cadillac zeer ruim bemeten. Maar ook Ford en Chrysler waren vertegenwoordigd met hun onderdanen als Mustang, Thunderbird en Continental resp. Plymouth, Dodge en Desoto uit de jaren 50 t/m 70! De reeds lang verdwenen independents, zoals Hudson, Packard, Kaiser Frazer, Nash en Studebaker waren ook weer even in levenden lijve aanwezig. En hoe gaat het daar dan toe op zo n Concours d Elegance? Wel, je moet in de eerste plaats een peperduur toegangskaartje zien te bemachtigen. Dat was voor de deelnemers aan de Cadillac Centennnial geen probleem, want voor hen was dat inbegrepen bij de prijs van de hele week. (Dat mocht ook wel want we hadden heel wat dollartjes overgemaakt om er bij te mogen zijn! En een paar weken later toen we op de beroemde golfbaan van Pebble Beach aan de Californische westkust stonden, voor het Concours d Elegance dat daar gehouden werd, moest de bezoeker $ 100,00 per persoon toegang betalen!) Dan word je dus toegelaten op die prachtig glooiende golfbanen die vol staan met al dat schoons en je aneert er langs en het is bewonderen geblazen tot je er bij neervalt. Het is gezellig druk, dus je komt bij elk bijzonder vehikel al gauw in gesprek met de een of andere knauwende Amerikaan die naast je staat, of je toevallig aankijkt als je samen onder een geopende motorkap van een 53 Packard Carribbean staat te turen. Welke speling van het lot bracht mij samen met deze boer uit Texas, of gepensioneerde onroerendgoedmagnaat uit Florida met wie ik niets gemeen heb dan een voorliefde voor oud staal? Of je raakt in gesprek met de eigenaar van de uitgestalde koetsen, en als eigenaren eenmaal beginnen te vertellen over hun dierbare speeltjes dan weet je het wel. Ik begrijp nu nog beter waarom de Engelsman het over she (zij) heeft, als hij zijn auto aanduidt! Maar het is op een gegeven moment zó veel wat je zintuigen moeten verwerken, dat het binnen de kortst mogelijke tijd danst voor je ogen: nòg een tiental Porsches af te werken ; nog even een cirkeltje trekken om de Cadillac stand, dan nog even bij Ferrari langs waarvan er tientallen te bewonderen zijn,.. maar wat is dat? Ons oog valt op een blauw NL-kenteken met witte letters waarop staat AA-13! Hoe kan dat? De ex-ferrari van prins Bernhard staat hier! Ik herken de wagen onmiddellijk, want in

36 toen Prins Bernhard hem aanschafte, was ik al een 10-jarige autogek. Wij woonden vlak bij paleis Soestdijk, dus als kind heb ik z.k.h. regelmatig in dat ding bij ons in de buurt zien rondscheuren (want dat was wat z.k.h. heel graag deed!) en nu stond die wagen hier op de golfbaan van Meadowbrook Hall in Detroit, Michigan! De huidige eigenaar vertelde dat de wagen via allerlei omzwervingen uiteindelijk in zijn verzameling Ferrari s (ja, ja) terechtgekomen was en ground-up door hem gerestaureerd was. Hij had toevallig vorige week z.k.h. de prins nog opgebeld, om hem te verwittigen dat zijn vroegere bolide weer in concours staat verkeerde. Even een foto schieten voor dit artikel en gauw weer verder. roepen voor te rijden tot bij de jury. Via een microfoon en luidsprekers kan iedereen horen wat het bijzondere van elke auto is. Na een minuut moet elke koets doorrijden en komt de volgende al voorgereden. Het is van alles wat: van Mini-Cooper tot Jensen Healey en van Morgan tot Corvette, van Muscle Plymouth tot Duesenberg en alles wat daar tussen zit. En het gaat er natuurlijk om wie in de prijzen valt! Er zijn allerlei klassementen: vooroorlogse limousines, sportwagens, muscle cars, Italiaans bloed, Engelse aristocratie, swinging Amerikaanse fties enz. enz. En er zijn evenzoveel bekers te winnen. Foto 15: Oog in oog met het speeltje van z.k.h. uit Hoe bestaat het! We lopen nog even langs een collectie gangster-lincolns, waarvan één compleet met originele kogelgaten. Foto 17: Een gestroomlijnde vooroorlogse Delahaye op weg naar de jurytent! Aan het eind van de middag duizelt het ons werkelijk ongenadig voor de ogen. De prijsuitreiking zal zonder ons toch ook wel doorgang vinden? Toch? Even geen auto s meer, alsjeblieft! En we spoeden ons naar de uitgang. Maar o wee! Precies bij de uitgang staan uitgerekend de conceptcars van de twee auto ontwerpers van GM, die ik zo mateloos bewonder: Harley Earl en Bill Mitchell. Auto s die ik tot nu toe alleen van plaatjes kende. En hier staan ze gewoon in het wild, om aan te raken, of beter: te betasten, te strelen! Ik ben GM eeuwig dankbaar voor deze geste, ook al kunnen mijn ogen eigenlijk geen staartvinnen, chroombumpers en panoramische voorruiten meer verdragen. Mijn oogleden bezwijken er bijkans onder. Met de moed der wanhoop toch maar even goed kijken en nog wat foto s schieten en dan: let s get the hell outa here! (als de sodemieter wegwezen hier.) Foto 16: Al Capone was er met zijn Lincoln! Omdat het verschrikkelijk heet en benauwd weer is, zoeken we even verkoeling in de grote tent, waar schaduw is en drankjes te koop zijn. Nou, wat heet te koop? En blikje Coca Cola kost hier vier dollar! Dan weet je gelijk wat voor soort mensen hier komen (behalve Monique en ik dan natuurlijk.) Maar goed, we kunnen hier even bijkomen en zien vanaf de hoge heuvel waar deze partytent op staat het hart van deze happening. Dat is een soort podium waar een uitgebreide jury zetelt onder schaduw gevende parasols. Eén voor één worden de eigenaren van alle auto s die ingetekend hebben, opge- De excursies Elke dag waren er voor de deelnemers aan het Cadillac eeuwfeest meerdere excursies georganiseerd, waarop je kon intekenen. De bussen vertrokken vanaf het Hyatt Hotel en je kon gaan naar diverse automusea, of de landgoederen van auto barons bezoeken (zoals bijv. het schitterende estate van Edsel en Eleanore Ford in Pointe Grosse, de miljonairswijk van Detroit.) 34

37 Foto s 19 en 19: Het optrekje van de Ford familie waar ook een excursie heen ging een concurrent van Cadillac. Maar in de jaren 60 was zwaar weer op til voor Packard, zodat het merk fuseerde met Studebaker. Dat heeft niet geholpen want midden jaren 60 ging Studebaker-Packard op de es. Bijna veertig jaar later staat de fabriek - of althans wat er nog van over is - er nog steeds. Leeg, gehavend, smekend om afgebroken te worden of. om een nieuw leven te mogen beginnen. Maar als wat? Een automobielfabriek kan het nooit meer worden, want het gebouw telt meerdere étages. Vóór de 2e wereldoorlog heel gewoon, want de geproduceerde auto s gingen met liften omhoog en omlaag, maar in onze tijd volkomen onpraktisch. Een moderne assemblagefabriek voor auto s is alleen nog maar gelijkvloers! Wat afbreken van deze oude fabriek óók heeft tegengehouden, is het feit dat hij is ontworpen door de beroemde joods-amerikaanse architect Albert Kahn ( ). Ook kon je automobielfabrieken bezoeken (bijv. Cadillac maar ook bij Chrysler de Jeep o.a.!) om te zien hoe heden ten dage auto s gebouwd worden. Ook was er een Motor-city tour waar Monique en ik voor ingetekend hadden: een buitengemeen interessante excursie naar oude gebouwen die iets te maken hadden gehad met het autogereden van de stad Detroit. Interessant vooral, omdat de gids die onze groep begeleidde, nou juist iemand was die behoorde tot een comité dat zich bezig hield met het lot van al die vervallen gebouwen in downtown (=centrum) Detroit. En onder die afbraakgebouwen, deels overeind, deels half ingestort, meest zonder ramen, deels dichtgespijkerd, de begane grond overwoekerd van gras, onkruid en dicht struikgewas, bevonden zich.. oude autofabrieken! Als eerste werd een bezoek gebracht aan de voormalige Packard fabriek. Foto 21: Architekt Albert Kahn, van wiens hand praktisch alle automobielfabrieken en overheidsgebouwen in en om Detroit zijn En deze fabriek is niet het enige gebouw waar Kahn voor tekende. Bijna alle automobielfabrieken in- en om Detroit zijn door Kahn ontworpen. Ook de Cadillac Fleetwood fabriek aan Clarkstreet, in 1927 gebouwd en pas in 1994 afgebroken, alsmede overheidsgebouwen, het (voormalige-) hoofdkantoor van GM en niet te vergeten het beroemde Fisher-building (waarover verderop meer) zijn van zijn hand. Foto 22: Architekt Kahn aan het werk Foto 20: Wat er over is van de oude Packard fabriek Zoals bekend was de Packard evenals Cadillac een wagen in het luxesegment van de markt en als zodanig Dus voldoende reden om de Packard fabriek op de monumentenlijst te zetten? Jazeker, vertelde onze gids, behalve dan dat de stad geen geld heeft om iets met het gebouw te doen. De verslechterende economische toestand van nu is daarbij nog een verzwarende factor. De werkeloosheid in Detroit is heel hoog. De overgrote meerderheid van de stadsbevolking is zwart en heeft het uiterst moeilijk. De rijke blanken zijn al tientallen jaren geleden uit het centrum weggetrokken en wonen in hun met cameratoezicht beveiligde landhuizen 35

38 in dure buitenwijken en hebben het centrum de nitief de rug toegekeerd. Krijg die maar eens hier terug, klaagt onze gids en het is duidelijk dat hij gééft om deze stad; ja, met heel zijn hart houdt hij van Detroit en vertelt dat bij sommige oude gebouwen het wel gelukt is ze een nieuwe bestemming te geven. Later in de excursie krijgen we dat ook te zien. heeft s nachts te slapen is mij een raadsel! In elk geval heeft GM die fabriek afgebroken. Op de terreinen staat nog wel een research center waar coole toekomstige accessoires worden ontwikkeld. Onze bus houdt stil bij de oude T-Ford fabriek en we stappen uit. Ook deze fabriek is weer in desolate toestand, maar het bestuur van de T-Ford club heeft zich het lot van dit gebouw aangetrokken en probeert het met sponsoring van de ondergang te redden en er een Ford automuseum in te vestigen. Het is een lang, smal gebouw, ook weer met meerdere verdiepingen. Een lift bracht vroeger de kant en klare auto s van boven naar beneden en die zelfde lift bracht ons juist omhoog naar de eerste verdieping, waar de Model T-club een aantal pracht exemplaren van oude T-Fords had uitgestald. Foto 23: Overwoekerd door struiken en gras: de vroegere hoofdingang. Let op de naam Packard boven de hoofdingang! Foto 25: De Ford fabriek lijkt op een oude Engelse textielfabriek! Maar na nog wat foto s van de verlaten Packard-fabriek genomen te hebben, gaat de bus naar Piquette Avenue, waar de allereerste Ford fabriek nog overeind staat! Foto 26: De Ford fabriek op Piquette Avenue waar de T-Ford werd gemaakt! Foto 24: Cadillac Fleetwood fabriek, Enige jaren terug hadden we nog langs de oude Cadillac Fleetwood fabriek, gelegen aan Clarkstreet, kunnen rijden. Die was uiteraard ook ontworpen door.architekt Albert Kahn. Hoe die man ooit tijd gevonden De fabriek lijkt erg op de Engelse textielfabrieken uit de tijd van de industriële revolutie: een lang en smal gebouw, opgetrokken in donkerbruine baksteen, met aan beide zijden hoge ramen om maar zo veel mogelijk daglicht op te vangen. Elektrische verlichting was er immers nog niet toen deze fabriek gebouwd werd. We worden gevoerd naar de plek waar Henri Ford zijn werkkamer had. Zijn bureau staat er nog, evenals een aantal voorwerpen die hij om zich heen had en hem dierbaar 36

39 waren. Vanuit zijn werkkamer overzag hij de eerste verdieping van de fabriek, waar hoofdzakelijk toekomstige modellen ontwikkeld werden, goed onttrokken aan het oog van lieden die daar niets te zoeken hadden. Op de 2e en 3e etage vond de eigenlijke assemblage plaats van Ford automobielen. Maar bedenk dat dit nog was vóórdat Henri Ford de lopende band had uitgevonden! Ik vroeg aan de bestuursleden van de Ford T-club, die ons zo gastvrij ontvingen, of de huidige erfgenamen van Henri Ford, die immers puissant rijk zijn, niet de aangewezen personen waren om hun droom te verwezenlijken, namelijk het redden van deze fabriek als historisch monument. Maar cynisch kwam het antwoord: de huidige familie Ford is alleen maar geïnteresseerd in de verkoop van nieuwe auto s zodat een hoog dividend op hun aandelen wordt uitgekeerd. In de historie van hun eigen merk zijn ze niet geïnteresseerd. En zo draait in Amerika alles uiteindelijk toch weer om geld. Wil deze unieke fabriek gered worden, dan zullen sponsors gevonden moeten worden. Het bezoek voormalig gebouw van GM- Headquarters Dit gigantische gebouw bestaat uit vier kantoortorens, door even hoge tussengebouwen met elkaar verbonden. Het is (uiteraard) ook van de hand van architekt Albert Kahn. Foto 28: Het oude hoofdkwartier van GM, inmiddels verlaten, zoals het er uit zag in de jaren 30. Het werd gebouwd voor de oorlog en huisvestte het wereld-hoofdkantoor van General Motors totdat kortgeleden werd besloten naar een nieuwe behuizing te verhuizen. Het gebouw was neergezet in een tijd dat er nog geen airconditioning bestond. En in de moderne tijd wilden alle medewerkers (let op het aantal vensters!!) natuurlijk een airconditioning apparaat in hun raam laten inbouwen. Foto 29: Het vorige GM hoofdkantoor, zoals het er nu uit ziet, toegankelijk voor bezoekers. Foto is genomen vanaf de ingang van het Fisher Building, schuin aan de overkant. Foto 27: Oude automobielfabriek, maar nu totaal gerestaureerd en onderverdeeld in peperdure appartementen, met restaurant! Het kan dus wel, als er maar geld gevonden wordt! En na een gezellige lunch in een restaurant dat door de voortvarende eigenaar met grote moed wèl in een voormalig afbraakpand was gevestigd en nieuwe klanten hoopt aan te trekken, bracht de bus ons naar het voormalige wereld-hoofdkantoor van General Motors. Het inbouwen van een centraal geregelde airconditioning was vanwege de leeftijd van het gebouw niet mogelijk, dus moest elk raam een aparte airco krijgen! Dit was zo n gigantisch dure operatie en zou zo veel aan stroom kosten, dat men besloot om te verhuizen! Nu zijn allerlei kantoren en bedrijven in het gebouw gevestigd en de rijk met marmer belegde en met edelhout betimmerde begane grond is toegankelijk voor bezoekers. Het gebouw ademt een voorname rijkdom en het is niet moeilijk je voor te stellen hoe grote GM bazen als Billy Durant en Alfred P. Sloan Jr. maar ook ontwerpers als Harley Earl en Bill Mitchell hier met hun aktenmappen de liften in gingen, op weg naar hun burelen! 37

40 De benedenverdieping kenmerkt zich door arcade-achtige bogen, waarachter showrooms van de divisies Chevrolet, Pontiac, Buick, Oldsmobile en Cadillac gevestigd waren. Op mijn vraag aan de gids waarom kopers niet gewoon naar de showroom van een dealer gingen, was het antwoord, dat veel klanten het op prijs stelden om rustig te kunnen rondkijken juist zònder meteen door een verkoper aangesproken te worden. En car-shoppen in het GM hoofdkantoor had natuurlijk iets heel voornaams! (Hoe het nieuwe hoofdkantoor van GM er uitziet, is verderop te zien.) Foto 30: William Billy Crapo Durant ( ), oprichter van General Motors (archieffoto) Foto 31: Alfred P. Sloan Jr, stond na oprichter Billy Durant aan het hoofd van GM van (archieffoto) Fisher Building Van hier ging de excursie naar een zeer interessant gebouw aan de overkant van de straat: het Fisher-building. Veel van onze clubleden zullen op de dorpels van hun Cadillacs het plaatje hebben gezien met de tekst: Body by Fisher. Welnu, de zeven (!) gebroeders Fisher waren oorspronkelijk koetsbouwers. Dat is aan het logo op die dorpelplaatjes goed te zien. Maar zij waren de eersten die een gesloten koetswerk bouwden in de begintijd van de automobiel, die immers van oorsprong een cabriolet was! Aan die mogelijkheid had vóór hen nog niemand gedacht. Nu kon men in weer en wind auto rijden en droog en warm blijven! Met die vinding hebben de gebroeders Fisher hun fortuin verdiend. Foto 33: Fisher Building, rechts van het GM-hoofdkantoor (met wolkenkrabbertoren). Op de voorgrond een moderne parkeergarage. Foto 32: Een kathedraal? Wel nee, het plafond van de centrale benedenhal van het voormalige GMgebouw, met arcade-achtige bogen, waaronder de showrooms! En wie breed heeft, laat breed hangen. Kortom: ze gaven aan Alfred Kahn (aan wie anders?!) de opdracht een paleisachtige wolkenkrabber in downtown Detroit neer te zetten die hun naam zou dragen en waarin hun kantoren gevestigd zouden worden. En Kahn kreeg volkomen de vrije hand om er van te maken wat hem goed dunkte. Hij mocht het hele gebied bebouwen tussen Grand Avenue en Second- en Thirdstreet. Een gebied meerdere voetbalvelden groot! Wat het kostte, speelde geen rol. Als het maar uitstraling had. Hij moest de beste materialen gebruiken en de beste aannemers inhuren. Het gebouw moest een stijlvol shoppingcenter herbergen met veel amusement zoals bioscopen en theaters. En verder natuurlijk kantoren, kantoren en nog eens kantoren. Het zou een Cathedral to Commerce worden 38

41 (een Kathedraal gewijd aan de Handel). En precies zo ziet het gebouw er ook uit. Zoals je een kathedraal betreedt om je te wijden aan een hogere, bovenzinnelijke, geestelijke wereld, zo betreed je het Fisher Building om je geheel over te geven aan de aardse geneugten van pure commercie: het verdienen van heel veel geld. En je daar vervolgens niet voor schamen! De gevel is versierd met symbolische guren in brons. De top van het puntdak van de toren was oorspronkelijk belegd met dakpannen met daarover bladgoud (!) dat blonk en schitterde in de zon. Later zijn die vervangen door gewone terra cotta dakpannen. Het Fisher Building zoals het daar staat, is als de icoon van het grote geld. Protserig rijk, macht uitstralend, maar niettemin oefent het nog steeds een grote aantrekkingskracht uit als voorbeeld van the American way of life. Foto 36: Fisher Building, dak wolkenkrabbertoren was vroeger belegd met bladgoud! Foto 34: De centrale hal met grote art-deco lampen. De bouw startte in 1927 en kostte 35 miljoen dollar, wat in die tijd natuurlijk een ongehoord bedrag was. Het had een gebouw zullen worden met drie kantoortorens: een grote in het midden en twee aan de zijkanten. Zover is het niet gekomen. Een deel van het gebouw staat er met slechts één zijtoren van 28 verdiepingen en een aanbouw van 11 verdiepingen. (zie foto s) Foto 35: Het Fisher Building zoals het er uit had moeten zien: alleen de rechter toren is gerealiseerd! De buitenkant vormt een grote tegenstelling met de binnenkant, in die zin dat de buitenkant sober genoemd kan worden. Maar de binnenkant is zeer overdadig met kostbaar marmer, edele houtsoorten, overal grote beelden, reliëfs en geschilderde afbeeldingen op alle plafonds. Het doet inderdaad niet onder voor een gotische kathedraal! De gebroeders Fisher zelf hadden niet de bedoeling om met dit gebouw winst te maken. Voor hen was het niet meer dan een speeltje. Ze hadden hun eigen kantoren op de 26ste en 27ste verdieping van de toren. In 1978 bestond het gebouw 50 jaar en het staat sindsdien op de of ciële historische monumentenlijst van de stad. Het gebouw heeft vanwege zijn bijzondere architectuur meerdere prijzen gewonnen. 5 van de 7 Fisher Brothers 39

42 Vinnie helpt Erwin bij het omdoen van z n pistoolholster. Foto impressies van het CCN Jaarfeest Floor Boer vertelt Jan Kleinveld hoe hij aan zijn ring is gekomen. Twee killers die de zaak geheel onder controle hadden. Let op de slobkousen! Ria heeft de grootste schik, maar het ziet ernaar uit dat we met Sjaak de Graaf beter niet kunnen spotten vanavond! 40

43 2002. Het historische jaar voor Cadillac. 100 jaar automobielhistorie. Veel leden hadden uitgekeken naar dit jaar. Niet in de laatste plaats vanwege de evenementen die georganiseerd werden. Ook op nationaal niveau wilden we als club 2002 niet zonder een speciaal evenement aan ons voorbij laten gaan. Het zou niet eerlijk zijn als ik het centennial-jaarevenement van de Cadillac-La Salle Club in Detroit op welk vlak dan ook als referentie zou gebruiken voor ons eigen eeuwfeestje. Voornamelijk de omvang, grootte, aantal auto s en aantal deelnemers laten elke vergelijking spaak lopen. Maar zo heb ik ervaren toen ik terug kon blikken op ons evenement: Size doesn t always matter. In ieder geval had al dat moois op Cadillac-gebied daar in Detroit, waar wij vaak alleen maar naar mochten kijken, de handjes en voetjes behoorlijk doen jeuken om zelf stuur en trappers weer te mogen bedienen. Dit gegeven, samen met de geruststellende gedachte dat het evenement in de goede handen was van Linda en Vincent Heinhuis, die samen al menig ritje georganiseerd hadden, trokken wij eropuit richting Brummen. Onze 54er coupe de Ville had er ook zin in en met een klein uurtje reden we het terrein van de The gallery Aaldering op. Dit was gelijk een schot in de roos een prachtige locatie om vanaf te starten. In een klassieke stijl opgetrokken nieuw gebouw stonden tientallen oldtimers opgesteld. Met een winkeltje, bibliotheek, speelgoedmuseum en complete werkplaats werd hier handel en museum verenigd. Auto s van verschillend pluimage stonden hier te glimmen om bewonderd te worden. De eigenaar stak zijn voorliefde voor engelse auto s niet onder stoelen of banken. Bijna alle engelse merken waren vertegenwoordigd. Zelfs enkele fraaie Aston Martins sierde het Museum. Maar wat dacht je van deze Auburn Speedster. Helaas was het een replica. Een orgineel zou onbetaalbaar zijn. De meeste auto s konden direct gekocht worden. 2 kleine obstakels stonden mij helaas in de weg voor de directe aanschaf van iets fraais: de prijzen bleken euro s te zijn (loop ik dit jaar wat vaker tegenaan) en last but not least was mijn eega ook aanwezig. Aan de keus kon het niet liggen ondanks dat het aantal Cadillacs in de verkoop niet erg hoog lag. Voor diegenen die hier niet zijn geweest raad ik de website aan om een indruk te krijgen van de handel en wandel en versteld te staan van het grote aantal auto s wat hier te koop staat: Goodfellas & Cadillacs Verslag Jaarevenement 2002 Er kon gelukkig ook gewatertand worden van de overheerlijke taart, thee of kof e die ons werd geserveerd bij aankomst. Zo tegen de middag zou er een leuk partijtje USA- Engeland gespeeld kunnen worden omdat de speciaal gereserveerde parkeerplaats aardig begon vol te lopen met Cadillacs. Tijd voor Vincent voor zijn inmiddels beroemde one-liner: Gentlemen please start your engines. Aldus geschiede, echter niet voor iedereen. Niet dat er een Cadilllac niet aansloeg, maar zonder sleutels start zelfs een Cadillac niet. Ook niet die van Henk Vis. Inmiddels wist Henk het ook niet meer: zaten ze in het contactslot, de jaszak, had Astrid ze of lagen ze in het grind?? Vier man speurden inmiddels het grind af naar iets hoogstwaarschijnlijk goudkleurigs. Gelukkig duurde het niet lang of klonk er Ik heb ze! Bleek dat ze in een nog niet aan nader onderzoek onderworpen jaszak in de kofferbak zaten. Niemand hoefde te wachten en stoet trok richting Nunspeet. De route voerde over werkelijk prachtige wegen en de tijd vloog letterlijk onder onze white-walls door. Schijnbaar binnen no time stonden we op een van Neerlands meest idyllische plaatsjes: Het aardhuis in Hoog-Soeren. Dit was vroeger het Jachthuis van Willem van Oranje. Een houten Chalet gebouwd in Hier kwamen de oranjes en andere adellieden voor hun jacht en braspartijtjes. Als de deuren van dit prachtige houten optrekje konden vertellen dat had ik mijn verslagje waarschijnlijk voor goed geld kunnen slijten aan de Privé of Story. De vraag of Alex hier ook al op Maxima gejaagd heeft bleef mij helaas onbeantwoord. Een vriendelijke glimlach van de caissière vertelde echter meer dan 1000 woorden. Als Maxima dan maar niet die bronstige boswachter van zondag tegen is gekomen bedenk ik mij nu. Maar daarover meer... later De liefhebbers konden een kaartje kopen om het jachthuis te bezichtigen. Ook om het bos 41

44 father himself? Of als ie dan toch niet dood is, dan misschien Elvis? Nee mensen ons werd zuiver vermaak gepresenteerd in de vorm van het (min of meer) bekende theatergezelschap Enge buren. Dit muzikale trio bestaande uit Bob, Bep en Bram speelde allerlei jne, foute bekende en onbekende hits op een unieke en zeer ludieke manier. De Enge Buren waren, net als wij, ook bewapend doch met een uitgebreid, zeer uiteenlopend arsenaal aan instrumenten, zoals gitaar, Afrikaanse trommels, accordeon, bouwhelmen, en gezegend met prachtige samenvallende stemmen. Daarnaast maakten ze gebruik van cabaret, muziek en acrobatiek. Niets was ze te gek en het contact met het publiek werd niet geschuwd. Zonder direct namen te noemen werden enkele clubleden op gepaste wijze in de zeik gezet. Dini Roelofs wees het verzoek om in even met het gezelschap de kleedkamers in te gaan vriendelijk af. (of was het andersom?) Zo moest Peter Wissekerke die de gehele voorstelling al als cameraman nadrukkelijk aanwezig was ook effe aangepakt worden geheel tot hilariteit van het publiek. Om je een beetje idee te geven over de personages achter Enge Buren hier een geheel eigen omschrijving van de groepsleden, met dank aan de website waar ook enkele van de te gekke liedjes zijn te downloaden. BOB: Bob is een geboren Fries uit een inteeltdorp net boven Dokkum. Het zware boerenleven en het zondagse kerkorgel hebben diepe sporen achtergelaten in zijn tere ziel. In zijn jeugd is hij affectief verwaarloosd en ook motorisch gezien is Bob een ietwat bijzonder verschijning. Bij korfbal mocht hij enkel en alleen meespelen vanwege zijn niet geringe lengte. Het gemengd douchen na a oop heeft hem ook niet bepaald onberoerd gelaten. Nog steeds weet Bob niet welk geslacht hem het meest kan bekoren BEP: Het is niet duidelijk of Bep schizofreen is of dat hij gewoon gemakkelijk beïnvloedbaar is. Zijn fascinatie voor verschillende talen,culturen en stijlen is in ieder geval opmerkelijk. Het ene moment gaat hij railiederen kermend als Bep Skhaled door het leven,om vervolgens opeens Italiaanse liederen te zingen en zich voor te doen als Beppie Signori. Zijn jeugd in het brave en niet bepaald swingende Veenendaal de Klomp is mogelijk een verklaring voor zijn drang naar het onbekende. Zijn steeds verder uitpuilende ogen zijn een extra bewijs van zijn bovenmatige interesse in alles wat anders is dan anders. Daarnaast is een forse talen-knobbel in zijn broek, een van zijn meest onderscheidende eigenschappen. BRAM: Bram is een typisch voorbeeld van een persoon met keldergedrag. Nog steeds voelt hij zich echt veilig achter de Keulse pot met ingemaakte snijbonen, in de donkere kelder van zijn moeder. Zijn jeugd in Oele, bij Hengelo, heeft ook niet bepaald bijgedragen aan een bredere kijk op de wereld. Dagenlang bracht hij door met knikkeren. Een passie die hij deelde met de tot Een levensgevaarlijk duo... nu toe enige vriendin in zijn leven, zijn buurmeisje. Na haar verhuizing is zij voorgoed uit zijn leven verdwenen. De herinnering aan haar is nu nog genoeg om een apathische glimlach op zijn gezicht tevoorschijn te toveren. Het fokken van cavia s en het verkopen van T-shirts zijn momenteel de enige doelen in zijn leven. Vooral de liedjes die bovengenoemde ten tonele brachten waren geweldig. Bekende maar ook eigen liedjes. Van het swingenende lekker skiën tot het romantische pizza Calzone Het theateruurtje (of was het toch langer?) was zo voorbij en we werden verzocht weer terug te keren voor ons stijlfeest. De band stand klaar om ons jazzy jaren 20 en 30 muziek voor te schotelen. Zeer bijpassend maar niet 43

45 in te kunnen moest dit kaartje gekocht worden. Dit was ons, wijselijk, niet door Vincent medegedeeld. Je kunt niet aan alles denken niet? Nu zag onze caissière tenminste de omzet van 6 potentiële bosbouters aan haar neus voorbij gaan. Na een klein uurtje aangenaam verpozen trok de stoet verder om aan het einde van de middag bij ons hotel aan te komen. Hotel Sparrenhorst gelegen midden in de bossen staat bekend als een conferentie hotel en was duidelijk op de zakelijke markt ingesteld. Van alle luxe en gemakken voorzien met mooie kamers, en prachtige zalen en zelfs een heus theater. Koffers, voor het verkleedpartijtje, naar de kamers en lekker een warmlopertje in de foyer/bar van het hotel. Alles zag er even netjes en verzorgd uit en dat stemde de burger gerust over de zaken die gingen komen. Een biertje werden er al gauw wat meer en voor dat we het in de gaten hadden moesten we naar de kamer om de verkleedpartij in gang te zetten. Het thema roaring Twenties is een dankbaar thema en het gangstergehalte was hoog te noemen. In de patio van het hotel werd iedereen ontvangen en we keken onze ogen uit. De dames kregen hier van Linda een behoorlijk foute ring uitgedeeld met minimaal een 64 karaats edelsteen en de heren ontvingen van Godfather Vincent een heus klapperpistool, munitie en een gangsterhoed. Dat beloofde niet veel goeds en ik vreesde op een afrekening binnen de club die zijn weerga niet kent in deze Crime Night. Steeds meer mensen waren inmiddels aangesloten. Vooral diegenen die vinden dat ze zaterdags elders onmisbaar zijn of om andere reden niet aanwezig konden zijn sloten aan. In het duistere en donkere licht van dit gangsterthema plaats je de clubleden en hun zwarte auto s ineens veel beter en leer je hun ware ik beter kennen. De types die je altijd al wat louche ervaart blijken inderdaad de echte te zijn. Van Harry van Liempt wist ik al dat die er zijn hand niet voor omdraait om zijn eigen Dollars te laten drukken. Verrast was ik niet toen hij zich als de Don Corleone ontpopte en gewapend met een echt pistool ten tonele verscheen. Mijn oren piepen nog. En wat dacht je van onderstaand illustere drietal, Koen als vertegenwoordiger van de Chinese drugshandel, Sjaak als ras-italiaan en aan Erwin zou je je shampoo nog niet durven uitlenen! Maar wat dacht je van Eliot Nessen die er rond liepen en de prachtig verklede dames. Zo kwam ik ook Don Juan Denaro Piccolo (zie foto) tegen met die Mamma Ria bekend van het lichten van menig clubkas. Ja, ja, Ik voelde me goed thuis tussen dit illustere gezelschap. Ook mijn vrouw Maria hoefde geen inburgeringcursus te volgen om zich te mengen tussen de overige dames van gelijke twijfelachtige allooi. Maar dan het dinerbuffet wat ons al snel voorgeschoteld werd. Dat was werkelijk crimineel. Zoveel lekkers bij elkaar had ik nog nooit gezien. Vooral diegenen die van vis hielden kwamen bijzonder goed aan hun trekken want de keuze was reuze. En er was meer dan voldoende. Dit was werkelijk top! Maar de avond was nog jong en de organisatie had nog meer voor ons in petto. Nadat wij onze buikjes meer dan gevuld hadden werden we verzocht naar het theater te gaan. Menige gemeenschap moet het met minder of zelfs zonder doen, maar dit hotel had een prachtig theater waar zeker zo n 500 man konden plaats nemen. Met ons clubje was ie amper gevuld. Met spanning wachten we af wat voor iets crimineels ons te wachten stond. Een optreden van de God- 42

46 iedereen vond de muziek opzwepend of dansbaar. Het kwam mij wel gelegen want ik hou de voetjes graag gelijktijdig op de vloer. Ook geheel in stijl kon er het nodige illegaal gegokt worden op de geïnstalleerde roulettetafel. Voor zover je de ware aard van je clubleden nog niet had ontdekt kom men nu de ware geldwolven ontdekken. Er werd wat afgegokt maar veelal was het: rein ne va plus, alles voor de bank en niets voor u! Toch was er aan het einde van de avond, het was inmiddels al tegen enen, een winnaar bekend die kans had gezien het meeste geld te vergaren. Vanzelfsprekend een vrouw, de eer viel te beurt aan mevrouw de Graaf. Zo tegen enen pakte de band zijn spullen in en vond dit moordfeest zijn zinvol ongeweldadig eind. Vanzelfsprekend zullen er de nodige diehards zich nog tot de kleine uurtjes achter een jn glas whisky of andere alcoholica hebben verschanst. Het zijn vast niet diegenen die s morgens om negen uur al aan het ontbijt zaten. s morgens kon er in alle rust heerlijk ontbeten worden en gelukkig konden we in de ochtend nog meer clubleden welkom heten voor het zondag - programma. Voor de milieu-activis- ten, of moet ik zeggen actievelingen, onder ons bestond de mogelijkheid je door een erkend en gediplomeerd boswachter rond te laten leiden in de Nunspeter bossen van de Hoge Veluwe. Even de benen strekken leek ons geen verkeerd voorstel en zo trokken we met een groepje de bossen in. Onze boswachter zag er gevaarlijk echt uit in zijn kaki uitvit en al gauw bleek dat hij er voor gestudeerd had. Door zijn lichtelijke sp..sp..sp..spraakgebrek kwam zijn Oxana, die tijdens de show van Enge Buren ook héél goed bleek te kunnen...buikdansen! Louche zaakjes werden aan de bar beklonken. Uiteraard in goed gezelschap van sterke drank en vrouwelijk schoon. verhaal er bijzonder geestig uit en al gauw was het een dolle boel. Dat hij aan ons geen oprecht in bos, ora, fauna en natuur geïnteresseerd stel had was hem snel duidelijk. Hij probeerde even onze belangstelling te wekken door de naam van een veelvoorkomend mossoort te vragen, maar geen antwoordt. Ook het vaak genoemde sterretjesmos voor het oorspronkelijke zandhaarmos werd niet genoemd. Wel werd de belangstelling groter bij een vreemde witte zwam. Door zijn vorm werd deze paddestoel op last van koningin Elizabeth uit de koninklijke bossen verwijderd. Onze boswachter moest duidelijk nog even aan het groepje wennen toen hij deze lulzwam kenmerkte als een fallus-vormige zwam. Het viel mij op dat Guus Hendriks door de grootte van de zwam was verrast. Zijn vrouw Loes was vreemd genoeg minder beïndrukt. 44

47 Wij hoopte natuurlijk nog een hert of ree te kunnen ontdekken maar die kans zou wel heel erg klein zijn volgens onze boswachter. Zijn verhalen over de bronstige herten met hun libido van 12x per etmaal maakte veel goed. Vooral zijn imitatie van een beffend bronstig hert zal velen nog lang blijven bijstaan. Na een uurtje werden we weer bij het hotel afgeleverd en hebben we onze b.b...b b.boswachter hartelijk bedankt voor de leerzame wandeling. De parkeerplaats was inmiddels al goed volgelopen met Cadillacs en we konden ons gaan opmaken voor de rondrit. Zo tegen enen trokken we weer de bossen in, nu met onze trouwe vierwielers. Het weer was zo mogelijk nog beter dan op de zaterdag. Een prachtig zonnetje aan de horizon maakte het voor de cabrio s mogelijk de kap omlaag te doen. De organisatie schuwde in Vinnie, Eleonora en SjonnieBoy alias The Cleaner, poserend bij de vluchtauto. de route zelfs het bospad niet, maar er was gelukkig nauwelijks enige stofvorming te ontdekken. Minpuntje was de stopplaats halverwege. Hier was naast weinig parkeerplaats weinig te beleven en al snel werd besloten om verder te rijden. Dit mocht de pret geenszins drukken, want de werkelijk wonderschone bosrijke omgeving maakte veel goed. Hierdoor kwam het eindstation al snel in zicht zijnde het voor veel clubleden bekende Mercure hotel bij strand Nulde. Hier is een van de meest roerige algemene ledenvergadering uit de historie van de club gehouden. Nu was er tijd voor iets lekker te drinken op het terras of in de bar. De liefhebbers konden hier wat eten en eenieder stond vrij om te doen en laten wat men wou. Wij besloten naar huis te gaan en ons te herenigen met de thuis gebleven kinderen. Maar niet voordat we de organisatie bestaande uit Vincent, Linda (op onderstaande foto tijdelijk vervangen door Leontien) en natuurlijk John hartelijk hebben bedankt voor dit geweldige eeuwfeest. Cadillacwaardig, en reuze gezellig. Top!!! Allemaal en iedereen bedankt! Bas van den Brink 45