MBHsnn mm mmi? HET LEVENSVERHAAL VAN EEN ZESVOUDIGE MOORDENAAR LOTUS TIJDSBEELD

Transcriptie

1 MBHsnn mm mmi? HET LEVENSVERHAAL VAN EEN ZESVOUDIGE MOORDENAAR LOTUS TIJDSBEELD

2

3 Monster zonder waarde? Het levensverhaal van een zesvoudige moordenaar

4 1981 Uitgeverij Lotus, Leopoldstraat 43, Antwerpen Boekverzorging Anne Ausloos Omslagfoto's ROL Druk Catherine Press, Brugge Niets uit deze uitgave mag door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze ook, worden verveelvoudigd of openbaar gemaakt zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever. No part of this book may be reproduced in any form by print, photoprint, microfilm or any other means, without written permission from the publisher. D/1981/2500/10 ISBN

5 Monster zonder waarde? Het levensverhaal van een zesvoudige moordenaar Lotus tijdsbeeld

6 De uitgever wil nadrukkelijk stellen met deze uitgave geen goedkeuring te hechten aan deze afschuwelijke misdaad. Hij hoopt echter met deze publikatie een bijdrage te kunnen leveren tot het voorkomen van dit soort vreselijke excessen.

7 Voorwoord Gent, Prijdag 9 februari 1979 Drie Russische zeelui slenteren langs de Gentse havenbuurt. Omstreeks u stappen zij het winkeltje binnen van Helena L., dat gelegen is aan de Vliegtuiglaan. De bel rinkelt, maar de winkelierster komt niet opdagen. Dan ontdekt een van deze matrozen haar lijk uitgestrekt op de grond naast de toonbank. Het is bedekt met een mantel. De wetsdokter noteert: overleden ten gevolge van twee dodelijke schotwonden in het achterhoofd. De kogels werden van korte afstand afgevuurd. De wapendeskundige beschikt slechts over twee verpletterde projectielen van het kaliber punt 22. Hulzen worden niet teruggevonden, andere sporen evenmin. De geringe vaststellingen ter plaatse zijn onvoldoende om het raadsel te ontcijferen. Er is wat geld gestolen uit de bovenste lade van de toonbank. In de tweede lade ligt heel wat meer geld, maar dit werd niet aangeraakt. Op de toonbank ligt een lei, waarop enkele getallen geschreven staan. Zij stemmen overeen met de aankoopprijzen van een jeansbroek, een jeansjas en een lederen broeksriem. Zowel het slachtoffer als haar echtgenoot en dochtertje zijn van onbesproken gedrag. Zij leefden gelukkig en vreedzaam in hun klein gezin. Vijanden hadden ze niet. Van een afrekening kon dus geen sprake zijn. Het onderzoek loopt vast. Heel wat verdachten worden opgespoord, maar een Bader wordt niet gevonden. St.-Amandsberg, zondag 24 juni 1979 Een Gentse autohandelaar brengt, zoals bijna elke zondagmorgen, een bezoekje aan zijn vriend en collega Roland S. Deze bewoont samen met zijn echtgenote en twee dochters een ruime villa aan de drukke Antwerpse steenweg te St.-Amandsberg. Hij baat er eveneens een handelszaak in tweedehandswagens uit. De vriend des huizes weet uit ervaring dat hij vader S. 's zon- 5

8 dagsmorgens kan aantreffen in zijn garage, waar toch altijd nog wat te doen is. Deze garage bevindt zich een zestigtal meter achter het woonhuis. De trouwe weekendbezoeker heeft de wat eigenaardige gewoonte door het raam de garage binnen te gaan in plaats van via de deur. Hij klimt ook nu door het raam. Het verwondert hem dat hij nergens zijn vriend opmerkt. Even voordien had hij ook met enige verbazing vastgesteld dat de keukendeur op slot was. Zijn ontsteltenis is groot wanneer hij naast een van de wagens zijn vriend vermoord aantreft. Wat verder ligt het lichaam van de verloofde van diens dochter. De onderzoekers staan voor een moeilijke opdracht. Ze worden hier niet alleen geconfronteerd met de huiveringwekkendste moordpartij uit de Belgische rechtsgeschiedenis, maar zij staan ook oog in oog met een radeloze bevolking. Angst en onrust beheersen de publieke opinie. De politie komt ter plaatse en breekt de woning binnen. Op de sofa vinden ze, grotendeels onder kussens verborgen, het stoffelijk overschot van de tweeentwintigjarige dochter Anne-Marie. Ten slotte worden in de kleine kelder nog twee lijken ontdekt: moeder S. en haar twaalfjarig dochtertje Hilde. Het onderzoek start weinig hoopgevend, gezien er haast geen nuttige sporen worden aangetroffen. Het was de daders blijkbaar om geld te doen, want de hele woning is doorzocht. Kasten zijn doorsnuffeld, matrassen opgelicht. Alle portefeuilles zijn leeg. Een enkele nuttige vingerafdruk op een glas is het karige resultaat van urenlang speurwerk. Hoewel alle slachtoffers met een vuurwapen werden gedood, wordt nergens een huts teruggevonden. Vooral dit laatste gegeven brengt de onderzoekers ertoe een verband te leggen met de onopgehelderde moord van de Vliegtuiglaan. Daar werden evenmin hulzen teruggevonden. Er werd eveneens geld ontvreemd. Ook de manier van doden leek overeen te stemmen. De kogels werden telkens van dichtbij afgevuurd en waren hoofdzakelijk gericht op hoofd en nek. Voor het overige tast men hopeloos in het duister. Alle tips zijn welkom. Een wijkagent herinnert zich een gesprek met een meisje dat ontvlucht is uit een home. Na haar ontsnapping heeft zij samen 6

9 met haar neef Roland F. een nacht doorgebracht in een verlaten woning. Deze had haar een pistool getoond en gesproken over `een grote slag'. Roland F., die pas enige tijd voordien uit de gevangenis Leuven-Centraal was ontslagen, wordt opgespoord en in hechtenis genomen. Ook Freddy Horion wordt aangehouden. Hij is eveneens ex-gedetineerde en had Roland F. leren kennen in Leuven-Centraal. Uren aan een stuk worden beide beschuldigden afzonderlijk ondervraagd. Zij worden betrapt op tal van tegenstrijdigheden. Ook hun alibi is niet waterdicht. Laat in de nacht gaan zij allebei tot bekentenissen over. Dit gebeurt bijna op hetzelfde ogenblik, met hooguit een minuut verschil. De volgende dag bloklettert een Gentse krant op haar voorpagina: `Moordenaars gevat', `Ook misdaad Vliegtuiglaan opgelost'. Gent herademt. Gent, woensdag 17 december 1980 Freddy Horion is sinds zijn arrestatie opgesloten in de gevangenis De Nieuwe Wandeling te Gent. Het vooronderzoek duurde acht maanden. Na een proces dat anderhalve week in beslag nam, werden Freddy Horion en zijn mededader R.F. op 17 december 1980 veroordeeld tot de doodstraf. Hiermee was het doek gevallen over een proces dat de publieke opinie ten zeerste beroerd had. Niet alleen het proces maar ook het vooronderzoek had lang geduurd. Dit is evenwel gebruikelijk omdat een dergelijk vooronderzoek zeer uitgebreid is. Tal van deskundigen dienen een wetenschappelijk verslag op te stellen. Alle gegevens worden nauwkeurig onderzocht. Uiteindelijk wordt er ook een grondig en diepgaand moraliteitsverslag opgesteld, waarmee het onderzoek wordt afgesloten. Hierin wordt het hele verleden van de beschuldigde gereconstrueerd. Zo veel mogelijk personen die de beschuldigde vroeger hebben gekend worden ondervraagd. Men tracht zich een zo globaal en objectief mogelijk beeld te vormen 7

10 van de persoon die zich voor het Hof van Assisen dient te verantwoorden. De gerechtelijke officier die met Horions moraliteitsverslag belast werd kreeg, als tweede, lezing van het levensverhaal van Horion. Een paar weken na de feiten had Horion reeds een beknopt levensverslag neergepend ter attentie van de psychiater. Een meer uitgebreid levensverhaal overhandigde hij aan de moraliteitsgetuige. Het werd neergeschreven op een ogenblik dat Horion door niemand werd bijgestaan of bezocht. Het verhaal dat hij schreef is dan ook uitsluitend door hemzelf opgesteld, zonder hulp van wie dan ook. Naderhand schreef hij een nog uitgebreider verhaal met de bedoeling het te publiceren. Dit verhaal werd dan ook in zijn originele vorm afgedrukt. Slechts taalfouten werden verbeterd. Het spreekt vanzelf dat alleen Horion de verantwoordelijkheid draagt voor de inhoud van zijn levensverhaal. Sommigen zullen zich waarschijnlijk wel de vraag stellen naar de waarheidsgetrouwheid van dit manuscript. Zowel de psychiater als de moraliteitsverslaggever kennen zowel dit verhaal als het dossier. Zij verklaarden ter zitting dat Horion niet liegt. De moraliteitsgetuige was tijdens het proces zeer formeel toen hij verklaarde dat de gegevens van het verhaal van Freddy Horion volledig stroken met de waarheid. Deze getuige had zelfs brieven teruggevonden uit de periode van Horions eerste Assisenproces. Het zijn brieven gericht aan de politiediensten die met het onderzoek waren belast. Daarin geeft Horion uiting aan zijn onrust, zijn angst en zijn groeiende haatgevoelens. Zij stroken volledig met de inhoud van zijn manuscript. Ook al kan men stellen dat Horion de waarheid zegt, toch moet er een onderscheid gemaakt worden tussen de weergave van objectieve feiten en van subjectieve ervaringen. De feiten geeft hij correct weer. Hij heeft trouwens een bijzonder scherp geheugen. Zijn subjectieve belevingswereld daarentegen is verkleurd 8

11 door zelfbeklag. Wanneer hij beweert zwaar verminkt te zijn, is dit voor hem inderdaad zo. Hij ervaart het op die wijze. Het is zijn waarheid. Een koele, objectieve waarnemer zal zeggen dat dit niet strookt met de werkelijkheid. Volgens deze laatste overdrijft Horion, maar dit betekent nog niet dat hij liegt. Horion weet zeer goed dat hij er geen baat bij heeft de waarheid te verdraaien. Dat heeft helemaal geen nut meer. Voor hem eindigt het leven op zijn laatste procesdag. Hij koestert duidelijk geen illusies. Het enige wat hij van zijn proces verlangt is dat hij de mensen duidelijk maakt hoe het zo ver is kunnen komen. Dat is alles wat hij nog te zeggen heeft. Het is als het ware zijn testament, zijn afscheid van het leven. Horion zal als een pakje menselijke ellende gewogen worden in de gerechtszaal. De frankering zal geschieden volgens het vaste en in dit geval hoogste tarief. Daarna volgt de verzending naar de bewaarplaats van Leuven-Centraal voor definitieve opberging. Is deze man dan werkelijk maatschappelijk afgeschreven? Vertegenwoordigt hij niets meer dan een waardeloos monster? In plaats van onze hersenen te misbruiken om te zoeken naar de meest geraffineerde methode om hem op zijn beurt te likwideren, zouden wij ze beter benutten om inzicht trachten te krijgen in de denkwereld van dit zieke brein. Misschien kan dat ons helpen om te voorkomen dat wij morgen of overmorgen gelijkaardige monsters creeren, met alle rampzalige gevolgen vandien. Een journalist formuleert het als volgt in zijn krant op de vooravond van het proces: 'Men dreigt uit het oog te verliezen dat de volgende moordenaar misschien al een plan zit te beramen in een of andere gevangeniscel, of zich in een rijksopvoedingsgesticht of sloppenbuurt oplaadt met wrok tegen de samenleving. Bij het volgende zinloze bloedbad kan men dan weer de onherstelbare schade noteren, de slachtoffers bewenen en de misdadigers ter dood veroordelen.' 9

12 Mocht dit boek er in enigerlei mate toe bijdragen hier ook maar iets aan to verhelpen, dan is de opzet ervan geslaagd. De laatste wilsbeschikking, het maatschappelijk testament van een zesvoudige moordenaar is dan meteen in vervulling gegaan. 10

13 Monster zonder waarde? Het levensverhaal van Freddy Horion

14 De uitgever heeft de woordenschat en stijl van Freddy Horion zoveel mogelijk gerespecteerd. Namen zijn veranderd.

15 1 Ik heb een gerechtelijk dossier, dat men niet alleen dragen kan, ik heb verschillende veroordelingen gaande van brandstichting, diefstal, vechtpartijen en nu voor moord, maar ben ik een ruziemaker of vechtjas, waren die diefstallen zo erg dat men er mijn leven voor moest verwoesten, ben ik wel zo'n koelbloedige moordenaar, zoals men beweert? Neen, hoegenaamd niet en dat weet iedereen die me kent. Ik zal trachten alles zo getrouw mogelijk neer te schrijven, zonder te fantaseren of te liegen, trouwens de politie heeft het meeste van wat ik beweer nagegaan en alles klopt van A tot Z. Ik ben geboren op 21 september 1947, dat is de dag dat de herfst begint, de periode dat de bladeren na een korte tijd op deze aarde geweest te zijn, beginnen te verwelken, van de takken vallen om tenslotte ergens in een vergeten hoek te liggen rotten. Dat is in feite ook mijn levensloop, ook ik ben vlug verwelkt geweest, namelijk verminkt door een ongeval, ik ben ook gaan vallen, steeds dieper, tot ook ik nu in een vergeethoek zit om er te rotten. Toen ik acht maanden oud was ben ik voor het eerst geopereerd omdat mijn hoofd scheef groeide, ik kan mij daar natuurlijk niks van herinneren, wel heb ik nog vage beelden van mijn moeder, die gestorven is toen ik zowat drie en een half jaar oud was. Ik zie een vrouw die steeds te bed lag en enkel opstond om wat eten klaar te maken of om naar het toilet te gaan. Ze is enkele jaren ziek geweest, van na mijn geboorte naar het schijnt, uiteindelijk is ze gestorven aan borstkanker. Mijn vader zag ik niet veel daar hij chauffeur was bij de vrachtvervoerfirma waar we inwoonden, hij was dikwijls voor meerdere dagen weg en als hij dan thuiskwam lag ik reeds te bed. De zondag sliep hij dan uit van de vele uren werk die week. De verdiensten van vader werden hoofdzakelijk besteed aan dokters en medicamenten voor mijn ma, honger heb ik nooit gehad, toch was er armoede, de oorlog was nog maar enkele jaren voorbij en er was dus niet al teveel weelde, zelfs zonder tegensla- 11

16 gen. Ik realiseerde me dat toen natuurlijk niet, ik wist niet beter, ik ben er niet ongelukkig om geweest maar toch hou ik er nog beelden van over, zoals de sobere meubilering enzomeer. Mijn speelgoed bestond uit lege luciferdoosjes en knikkers, die in die tijd in Hessen limonade staken. Aan de voorgevel van ons huffs was er een gesloten balkon waar ik bijna altijd inzat, de ene dag was dat mijn schip, de andere dag een vrachtwagen. Nu nog als ik daar langs kom, denk ik: `Dat was mijn eigendom vroeger.' Kleren had ik bijna niet, ik droeg steeds kieltjes in zo'n zwarte blinkende stof, iets wat men nu niet meer ziet, ik liep op straat op mijn blote voetjes, sigaretten halen op de hoek voor de chauffeur van de firma, dan kreeg ik een snoepje of een kwartje, ook als ik tegen de meestergast durfde zeggen: 'Gust uwe smoel is just.' Ik was van kleins of erg geinteresseerd in auto's naar het schijnt. Zo was ik eens op een zondagmorgen in een in versnelling staande vrachtwagen gekropen en gaf contact, zodat de wagen kleine sprongetjes maakte. Daar ik niet boven het stuur uitkwam zag ik niet dat ik de poort naderde, gelukkig werd vader bijtijds wakker. Op een andere keer had ik met een lucifer verschillende banden plat gezet, ik hoorde dat gesis zo graag. Op een dag moest ik naar familie en toen ik terugkwam was mijn ma weg naar het hospitaal, ik mocht op bezoek, maar na een tijdje mocht ik dat niet meer. Ik moest dat niet weten, ik wilde bij mijn ma. Ik begon te roepen en te tieren, men heeft me toen gezegd dat ze weg was en nooit meer terug zou komen. Ik kon dat niet geloven, overdag zat ik in mijn balkon op de uitkijk of mijn ma er niet aankwam en als ik slapen moest begon het huilconcert, roepen en tieren, zodat de buren dachten dat ik gemarteld werd. Mijn grootmoeder was bij ons gekomen en kookte eten, maar ik wilde dat niet, zij kon niet koken, dat van mijn ma moest ik hebben en niks anders. Ik kreeg toen regelmatig slaag. Zo hadden familieleden om me te doen stoppen met huilen in bed er niks beters op gevonden dan een laken over hun kop te hangen en zo voor spook te spelen, als ik nu niet zweeg zouden ze me 12

17 meenemen. Het resultaat was dat ik niet meer in het donker durfde en het licht aan moest als ik in bed lag. Ik heb daar een schrik van opgedaan waar ik reeds mijn hele leven last van heb, ik heb altijd een raar gevoel in mijn rug, als ik alleen ben en het donker is, op straat zal ik steeds omkijken. Bij het leger heb ik daar erg veel last van gehad als ik op wacht moest. Aan mijn elf jaar oudere broer heb ik weinig jeugdherinneringen, door het grote ouderdomsverschil hebben we nooit samen gespeeld, ik weet nog dat hij studeerde, bij het leger ging en nadien is beginnen te werken. Op een dag verscheen er een vrouw en dat was mijn nieuwe ma, zei men. Ik moest dat niet weten, ik moest mijn ma hebben, zij was die madam van hier rechtover. Ik zat altijd van onder tafel naar haar te kijken, ze deed alles: timmeren, behangen en schilderen, na enige tijd was alles opgeknapt. Ze had ook zo'n ouderwetse naaimachine meegebracht en van flanellen lakens maakte ze ondergoed voor ons, ze maakte me ook broekjes en andere kleren, ik kreeg ook speelgoed en als ik naar bed moest, bleef ze bij me tot ik sliep, ik huilde nu niet meer, ik begon het een goede madam te vinden, die vrouw waar ik ma tegen moest zeggen. Ik ben toen veel ziek geworden: mazelen, kinkhoest, slijmziekte enzomeer, ik weet nog dat men dag en nacht bij mij moest blijven waken, en om de zoveel tijd warme doeken op mijn borst moest leggen, er stond ook zo'n elektrische zon op mij te schijnen. Die nieuwe ma was altijd bij me en ik begon haar goed te kunnen verdragen. Toen kwam de tijd dat ik naar school moest, dat was iets nieuws, al die kinderen, ik had nog nooit met andere kinderen gespeeld, ik ging graag naar school. Toen ik acht jaar was en in het tweede studiejaar zat, begon mijn hoofd scheef te groeien en moest ik opnieuw geopereerd worden. Na de operatie moest ik een corset dragen, een soort harnas waar mijn hoofd en bovenlichaam instaken, mijn hoofd was naar linksboven gericht, ik kon er mijn hoofd niet in bewegen. Ik hoefde niet naar school, maar toch wilde ik gaan, ik kon wel niks opschrijven of lezen, maar ik hoorde toch alles en was 13

18 bij de kinderen. Maar de vriendjes hielden me voor de gek, ze zetten hun schooltas voor mijn voeten en ik viel erover daar ik niks zag dichtbij, ik moest toen wel thuisblijven en heb dat jaar natuurlijk moeten overdoen. Ik ben thuis in de inrijpoort ook eens omver gereden door een chauffeur die per fiets naar zijn werk kwam, ik had een betrekkelijk grote wonde onder de knie en er moesten haakjes in om de wonde te dichten, daardoor heb ik ook enige tijd niet naar school kunnen gaan. Jaren zijn toen voorbijgegaan zonder speciale herinneringen omdat alles normaal verliep, ik leerde goed en in de vakanties speelde ik op zolder met een vriendje, de zoon van een politiecommissaris die enkele huizen verder woonde. De armoe die we gekend hadden was ook verdwenen, vader werkte hard, moeder ging halve dagen kuisen en mijn broer die ook reeds aan het werken was, begon te verkeren. De firma waar we inwoonden is toen failliet gegaan en we verhuisden naar een nieuw huis aan de Wondelgembrug gelegen, en vader ging werken bij een firma waar hij hetzelfde werk deed. Ik zat toen in het zesde studiejaar en moest met de fiets naar school. Op een middag kwam ik thuis en had ik een voorgevoel van iets, ik wist niet van wat maar ik leek wel bang. De metsers zaten bij ons aan het dak te werken en ik vroeg mijn ma of ik niet thuis mocht blijven om naar de metsers te kijken. Hoe ik ook bleef zagen, ik moest naar school. Ik heb haar dat nooit verge-. yen, al kon ze natuurlijk niet weten wat er 's avonds met me gebeuren zou. Die avond kwam ik van school gereden en in de Wondelgemstraat waren langs beide zijden auto's geparkeerd, er kwam me een vrachtwagen tegemoet en juist toen hij me kruiste, werd hij voorbijgereden door een V.W.-kever, deze laatste reed dus op de linkerhelft van de straat. Met zijn voorste schokbreker reed hij mijn pedaal eraf en ik sloeg met mijn hoofd onder zijn achterwiel, met mijn voet bleef ik aan zijn achterste schokbreker hangen en zo werd ik nog een eind meegesleurd. Ik ben nog recht gesprongen en deed enkele stappen in de richting van die chauffeur, maar zeeg dan in elkaar. 14

19 Ik had een enorme schedelkloof in mijn voorhoofd, waar met iedere hartslag het bloed uitgulpte, mijn ene oog ping eruit en een neus had ik niet meer, alles wat plat gedrukt. Men heeft me in een deken gewikkeld en een handdoek rond mijn hoofd gewonden, men heeft me vervolgens in een tweede V.W. gelegd, die me in voile vaart naar het hospitaal voerde, dat ondertussen opgebeld werd dat men met een zwaargewonde op komst was. Deze handelingen hebben me het!even gered, want had men op een ambulance gewacht, dan was ik leeggebloed. De dokters hebben uren aan mij gewerkt, mijn hoofd was opgevuld met een soort koord om weer vorm te krijgen. Men kon me naar het schijnt niet kalm krijgen, ik trok het bloed en serum weg. Ik lag te roepen en te tieren op die chauffeur, mijn vader kwam aan mijn bed en zei: 'Freddy, het is nu goed, uw pa is hier.' Toen ben ik kalm geworden, ik weet daar echter allemaal niks van, want ik lag in coma. Na enkele dagen kwam ik weer bij kennis, eerst kende ik niks of niemand, maar alles kwam geleidelijk terug, het is ook in die eerste dagen dat de politie me kwam ondervragen over dat ongeval, ik kon hun niks zeggen, want ik wist niks meer. Pas later zag ik alles weer voor ogen, door erover te praten en weer door die straat te rijden. Iedereen die mijn bed voorbij moest bleef staan kijken, ik vroeg me of waarom. Ik probeerde recht te komen om in de wat verder hangende spiegel te kijken, maar men hield me tegen en ze namen die spiegel weg. Er werden ook schermen rond mijn bed gezet, zo lag ik uit het zicht, toch kwamen er mensen over of tussen kijken. Op een keer had ik het deksel van de pan waar men zijn behoeften op moet doen gepakt en me daarin gespiegeld, dat beeld zal ik nooit meer vergeten, mijn gezicht was net een rauwe biefstuk. Na verloop van tijd mocht ik naar huis, maar ik moest nog wel naar de dokters gaan nadien, er waren steeds veel assistenten bij, ze moesten leren op mij. Ik was steeds erg bang en dit zal zo blijven voor de rest van mijn leven, ik zal alleen naar een dokter gaan als het niet anders kan en als ik die instrumenten 15 2

20 zie, beef ik van schrik. Iets waar ik ook nog van huiver is toen ze die koorden uit mijn neus trokken, dat was pijnlijk want dat was overal aan vastgekleefd van het gestolde bloed. Ik moest ook veel naar dokters van verzekeringen om de gevolgen na te gaan en blijvende letsels te bepalen. En ook om de mogelijkheid van plastische chirurgie na te gaan als ik volwassen was. Allen waren ze van mening dat dit een zaak was die in de miljoenen zou zijn gelopen, maar het gerecht oordeelde daar anders over, er was geen aanrijding geweest, ik was doodgewoon gevallen. Die chauffeur, die een politieman bleek te zijn, had niks gezien of gehoord. Waarom is hij dan gestopt? De tweede auto, die me wegvoerde, is nooit achterhaald. De zuster in het hospitaal en ook de dokters uiteraard, verklaarden dat er bandesporen in mijn gezicht stonden. Er waren getuigen dat die twee V.W.'s aan het koersen waren. Het dochtertje van die politieman die in de auto zat, is de dag erna op school gekomen en heeft gevraagd om een gebedje te lezen voor dat kindje dat haar pa dood gereden had. Die schooljuffrouw was toevallig een vriendin van ons. Dat is iets dat me altijd zal bijblijven, dat dat kind aan mij dacht en haar vader keek nog niet om, dood of niet, verminkt of niet, wat kon het hem schelen. Mijn ma is met mij bij de procureur geweest om te vragen hoe het kwam dat er geen proces over kwam, waarom dat geklasseerd werd zonder gevolg. Deze antwoordde: `Dat is iets waarop ik niet mag en kan antwoorden.' We vroegen ook nog of hij dat zelf geloofde, dat zo'n verminking enkel van het vallen was. Mijn ouders hadden geen geld om processen en advocaten te betalen en ik mocht dus voor de rest van mijn leven verminkt blijven, dit is de eerste grote onrechtvaardigheid die het gerecht me aandeed, ja, dat is het, want ik zie toch wel voor mijn ogen wat gebeurd is, zeker. Ik heb een naad die over mijn neus vertrekt, schuins over mijn voorhoofd tot ver in mijn haar, mijn neus is krom en ik kan maar uit een neusgat ademen, wat meebrengt dat ik steeds door mijn mond moet ademen. Mijn ene oog staat anderhalve cm lager en meer vooruit dan het andere, mijn wenkbrauw staat ook verder achteruit dan de andere. 16

21 Overal waar ik kwam werd het stil en keek men me aan, ik hoorde niks anders dan `kijk daar eens' of `heb je dat gezien, dat is wreed he.' Op straat hoor je de mensen die je net gepasseerd zijn hun pas inhouden en je voelt dat men u nakijkt. In het begin toen ik weer thuis was uit het hospitaal, moest ik nog veel plat liggen. Het was goed weer en het raam stond open op mijn kamer, die aan de voorkant van het huis gelegen was. Ik keek soms eens buiten en op een keer hadden kinderen me gezien. Ze liepen weg en riepen: `Kijk, een monster!' Ik heb toen erg gehuild en ik durfde niet meer naar buiten te kijken of alleen eens van achter de muur. Then ik beter was mocht ik meerijden met mijn pa, overal waar we kwamen, moest hij uitleggen wat me overkomen was. Ik durfde niet meer naar buiten te gaan, ik zat steeds op mijn kamer of op zolder in mijn eentje te spelen. Ik kreeg van mijn meter een hondje en het werd mijn beste vriend, voor hem gaf het niet of ik verminkt was of niet. Later stierf hij van verdriet toen ik bij het Leger was. Na vele maanden thuis te zijn geweest, moet ik terug naar school, ik moet natuurlijk de zesde overdoen. Mijn klasgenoten van vroeger zijn allemaal naar een andere school, mijn nieuwe vriendjes lachen me uit, bespotten me. Frankenstein, samengenaaid klutshoofd en al van die dingen slingeren ze me naar het hoofd. 's Avonds in bed lig ik dan altijd te huilen en ik denk dikwijls: 'Ik was beter dood geweest.' Mijn ouders zeggen dat ik niet moet luisteren naar de anderen, dat het enkel domme mensen zijn die daarmee lachen, het is maar een flauwe troost, vind ik. Ik kom soms mensen tegen die ik kende en die gaan me gewoon voorbij, ze herkennen me niet. In de vakantieperiodes ben ik meestal alleen, soms komt mijn vroegere vriendje nog eens, maar nu we zover van elkaar wonen, gebeurt dit niet veel. Na de lagere school ga ik naar de beroepsschool, waar ik elektriciteit volg, ook daar word ik bespot en uitgelachen, ik ben het mikpunt van alles en iedereen, ik krop alles op en klaag nooit bij iemand, 's avonds hull ik het wel uit in bed. De anderen rijden achter de meisjes aan met de fiets of gaan 17

22 de zondag eens naar de cinema, ik niet, steeds zo vlug mogelijk naar huis en mijn kamer of de zolder op, waar ik naar de radio luister of aan turnen doe met lichte halters en rekkers. In het werkhuis sla ik bijna eens een leerling, die me uitlachte, met een hamer op zijn kop, ik kan me nog net inhouden maar lang zal dit niet meer duren. op een keer staan we op de koer en word ik weer bespot, ik maak me kwaad en geef een van de ergste spotters een vuistslag, hij heeft direct een oog dat dicht zit en in alle kleuren uitslaat, het lachen verstomde. De leraar, die waarschijnlijk alles gehoord en gezien had, zegt als we weer in de klas zitten: Ilorion, als u nog eens iets uit te leggen hebt, doe het wat zachter, oke?' Die jongen loopt enige tijd met een blauw oog, maar lacht niet meer, de anderen durven ook niet te veel meer te zeggen. Ik word gewaar dat ik erop moet slaan om met rust gelaten te worden. Enige tijd later zijn er toch twee die het weer aandurven me uit te lachen en te stompen, ik sla ze alle twee neer, de ene moeten ze zelfs wegdragen. Ik word gestraft maar van dan of is het gedaan met lachen, ze vinden me 'n goede knul nu, ik vind het lafaards, nu zijn ze vriendelijk, omdat ze angst hebben. Tijdens de examens sta ik op de koer nog wat in mijn boeken te kijken. Als de bel gaat, kijk ik op en krijg iets in mijn oog, ik sla achterover en kan mijn ogen niet meer openen van de pijn, er loopt ook bloed over mijn wangen. Later hoor ik dat ik cokes, een soort kolen, in mijn oog gekregen heb. Toen de bel ging schopte een student die cokes weg en het moest weer eens lukken: recht in mijn oog. De verpleegster van de school voert me per taxi naar een oogarts in de stad, maar deze is afwezig en we moeten wachten in de wachtzaal. Ik had enorme pijn en die dokter kwam maar niet, de verpleegster stapt op, want het wordt half vijf en haar werktijd is om. De dokter komt dan uiteindelijk en hij duwt me in een zetel, hij trekt met geweld die lap eraf die ze er op school opgelegd hadden, ik ruik zijn adem en word er zelf bijna dronken van. Weer met geweld trekt hij mijn ogen open, ik kerm van de pijn, trek mijn knie op en raak de dokter hard onder de kin, hij smijt me buiten. 18

23 Ik trek mijn oog dat niet geraakt is, maar waar ook gruis in zit, open en vraag aan een man me naar de overkant te brengen, want daar werkte mijn broer, bij een firma van auto-onderdelen. Mijn broer voert me naar het A.Z. Daar geeft men mij druppels in de ogen en de pijn vermindert. Pas daarna trekken ze voorzichtig mijn ogen open en wassen ze het gruis weg, er zit echter gruis zo diep dat ik geopereerd zal moeten worden. Ik moet volledig plat liggen, want het is namelijk zo: als je iets in je oog hebt, komt er dit meestal uit als je plat ligt. De eerste dagen zie ik niks, zelfs geen letters als koeien zo groot, ik heb angst om blind te worden, ik huil, maar ik mag niet huilen, want door de minste beweging doet het enorm veel pijn. Het gruis dat er niet vanzelf uitkomt, wordt er dan operationeel uitgehaald, dit doet op de inspiriting na geen pijn, maar je slaapt niet, je ziet alles, ze snijden in je oog, onvergetelijk is dat. Ik moet daarna nog lang plat liggen, men moet me mijn eten in de mond stoppen, maar alles loopt toch nog redelijk goed af. Ik zie minder met mijn ene oog en moet nu een donkere bril dragen, wat goed meevalt, nu ziet men mijn verminking niet meer zo erg. Ik trek daar dan nog frank voor, die op de bank gezet worden. Natuurlijk moet ik ook dat jaar overdoen. In dat jaar zit ik nog eens drie weken thuis, doordat ik een mes in mijn bil gekregen had dat een jongen in de grond wilde werpen, maar te vroeg losliet. Dit laatste was op zichzelf niet zo erg, maar ik moest toch maar weer inhalen. In de vakanties zit ik meestal thuis of hang ik in de omgeving van de Wondelgembrug uit om naar de schepen te kijken en met mijn hondje te wandelen, ik leer ook enkele jongens uit de buurt kennen met wie ik soms fietstochten maak. Nu ik die donkere bril draag en ik mijn haar heb laten groeien als 'de Beatles', durf ik meer en meer op straat te komen, want nu ziet men mijn verminkingen niet meer, op mijn kromme neus na. Nu maken de mensen wel opmerkingen zoals: Ilebt ge de diene gezien met zijn lang haar?' maar ik heb liever dat dan dat ze zeggen: `Hebt ge de diene met zijn verminking gezien?' Mijn vroegere vriend, waar ik steeds mee speelde, zie ik nooit 19