ANDERS IN DE RIJ. Gedurfde stadswoningen in Kortrijk

Transcriptie

1 ANDERS IN DE RIJ Gedurfde stadswoningen in Kortrijk

2 Wonen in de stad, betekent vaak wonen in een rij. Je moet het met een pand stellen dat geprangd zit tussen andere gebouwen. Ruimte, uitzicht en mogelijkheden zijn beperkt. Meer dan 200 jaar nadat Goethe bedacht dat de ware meester zich pas toont wanneer hem begrenzingen en limieten worden opgelegd, kunnen we alleen maar concluderen dat de voorbije jaren in de Kortrijkse binnenstad veel meesters aan het werk zijn geweest. Soms in openheid met een façade die aangeeft wat er binnen te verwachten valt. Maar soms in alle stilte en geborgenheid. Want wie in de rij woont, wil er niet altijd uitspringen. Toch niet voor het oog van iedereen. Dat werd helemaal duidelijk toen vijftien deuren voor ons opengingen. Daarachter leek een revolutie uitgebroken. De moderne Kortrijkzaan durft anders te leven. Zelfs wanneer de ruimte heel beperkt is. En daar hebben de stad, haar bewoners en haar architecten heel veel verdienste aan, zo blijkt uit gesprekken met de betrokkenen.

3 ANDERS IN DE RIJ Gedurfde stadswoningen in Kortrijk

4 2 VOORWOORD Onze steden zijn er de getuigen van dat zowat iedereen zich vroeger thuis voelde in de stad. Mensen woonden in rijhuizen van alle soorten en maten. De laatste decennia lijkt het echter bon ton om in een verkaveling buiten de stad te wonen. Daardoor is ons land heel wat open ruimte kwijtgeraakt en helaas heel wat autofiles rijker geworden. De rijke variëteit van vroeger dreigt te verdwijnen. Stad Kortrijk vond Kortrijk Heritage als partner in de ambitie de hedendaagse stadswoning in de kijker te plaatsen. Het stedelijke beleid is hier op aangescherpt en deze publicatie laat zien dat bouwheren en architecten dit ook in de praktijk weten te realiseren. Vijftien Kortrijkse gezinnen laten met gepaste trots hun stadswoning zien. Het zijn stuk voor stuk inspirerende voorbeelden die aantonen welke rijke mogelijkheden stedelijk wonen biedt. Werd de 20 e eeuw door stadsvlucht gekenmerkt, laat de 21 e eeuw dan de renaissance inluiden van de stadswoning. Kortrijk Heritage en Stad Kortrijk

5 Anders in de rij Inhoud 3 op een rij 4 Creatief met stenen Sint-Denijsestraat 10 Het evenwicht gevonden Koolkapperstraat 16 Thuis op hotel Sint-Martens-Latemlaan 22 Wat niet groot is, moet slim zijn Fabriekskaai 28 Licht en uitzicht in de stad Prinses Marie-Joséplein 34 Een opeenstapeling van goeie ideeën Paleisstraat 40 Geluk in een klein hoekje Stovestraat 46 Onopvallend ruim, opvallend licht Proosdijstraat 52 Open en op niveau Vierschaarstraat 58 Verlost uit het donker Veldstraat 64 Trots rechtop, waar alles Belgisch, schots en scheef is Koning Albertpark 70 Loft vol vernuft Blekersstraat 76 Knal in het centrum Sint-Michielsplein 84 Droom die werkelijkheid werd Jan Breydellaan 90 Binnen maakt buiten beter Gentsesteenweg

6 4

7 Anders in de rij Sint-Denijsestraat 5 creatief met stenen Nog niet zo lang geleden was er op de plek waar Dorine Clement woont niet meer te zien dan een poort met een dak erboven. Op de annonce van de vastgoedmakelaar stond er: magazijntje te koop, zo herinnert Dorine zich nog. Eigenlijk was het alleen een poort waarachter een lange, smalle ruimte schuilging die onder een mansardedak zat. De plaats onder het dak was nooit gebruikt geweest. De muur was er niet bepleisterd en had nog nooit een likje verf gezien. Het pand was in het recente verleden eigendom geweest van stielmannen, eerst een loodgieter, daarna een schilder. Met als gevolg dat het gelijkvloers proper stond. Dorine vond er wat ze zocht: onderdak voor Marcel, haar oldtimer-mobiel van waaruit ze koffies schenkt en gebakjes serveert. Ooit leek ook dat vehikel niet meer levensvatbaar. Maar Dorine ziet wat anderen niet zien. Ze maakt het oude nieuw en het kleine groot. Ze is dan ook niet zomaar dé Koffiequeen van Vlaanderen.

8 6 Dorine Clement: Ik neem geen vrede met een njet. Lang geleden was dat hier een huisje, met een voorplaatsje en een achterplaatsje, een binnenkoertje en een toiletje, waarin een vrouwtje in haar eentje woonde. Alles was ieniemini. Ik gebruik bewust verkleinwoordjes. Maar toen ik het huisje zag, kon ik me wel meteen een voorstelling maken van wat het kon worden. Het zat tussen twee huizen geprangd die veel hoger waren. Dus dacht ik: We trekken het gewoon op en we zetten er een plat dak op en een dakterras. Ik wist echt wat ik wou en als ik ergens mijn tanden in zet, dan ga ik ervoor tot het af is. Maar je mag dan nog veel ideeën hebben en veel hulp krijgen van familie en vrienden, je hebt een architect nodig, iemand die snel een bouwvergunning kan regelen en ook weet wat in de praktijk mogelijk is en wat niet. Mensen vragen soms: Maak jij je taarten zelf? Nee, helemaal niet. Dat is mijn specialiteit niet. Hetzelfde met architectuur. Ik had Filip leren kennen via de Koffiequeen. Hij heeft nooit onder stoelen of banken gestoken dat hij heel veel sympathie had voor mijn projecten. Normaal houdt Filip zich bezig met grote bouwwerken. Maar hij had gezegd: Als je zelf één en ander doet, dan wil ik je wel helpen. Van de binnenkant heeft hij zich niets moeten aantrekken. Hij zag zelf ook wel dat ik mijn ideeën had. Voor bepaalde cruciale werken wou hij stielmannen die hij kende en in wie hij alle vertrouwen had. En voor de rest had ik gelukkig mijn pa, die net als ik helemaal in de ban geraakte van dit project. Ook zonder mijn vrienden had ik deze droom nooit kunnen realiseren. In drie maanden tijd waren de verbouwingen klaar. Ik ben een zoeker. Ik neem geen vrede met een njet. Als het ene idee te duur is, dan ga ik op zoek naar een goedkoper alternatief. Ik wou echt in het centrum wonen. En in Kortrijk voel ik me thuis. Ik heb in mijn leven heel veel gereisd en als je terugkomt, merk je dat je voortdurend mensen tegenkomt die naar je zwaaien. Al mijn boodschappen doe ik met de fiets. Ik voel me hier geborgen. En je bent overal dichtbij: Gent, Rijsel of zelfs Engeland, de wereld ligt aan je voeten. Als ik op mijn dakterras vertoef, ligt ook de stad aan mijn voeten... Dit is mijn oase van rust. Als ik de deur dichttrek, ben ik thuis. En tegelijk in een andere wereld. s Morgens als ik wakker word, waan ik me vaak in een hotel. Maar dan echt een sjiek hotel hé.

9 Anders in de rij Sint-Denijsestraat 7

10 8

11 Anders in de rij Sint-Denijsestraat 9 Architect Filip Cnockaert: Dit is een van de woonvormen van de toekomst. Weinig mensen hadden dit huis durven aan te pakken zoals Dorine het gedaan heeft. Het magazijn beneden was in goeie staat, maar boven was er niets: geen water, geen verwarming, niets. Wat niet gezond was hebben we gesloopt, wat nog goed was behouden, waaronder de trap. Het was mijn taak om te zorgen voor een nieuwe huid die beantwoordde aan de hedendaagse eisen op vlak van energie. We hebben wanden gezet en een dak, in houtskeletbouw, omwille van de lichtheid van de constructie en de isolatiemogelijkheden. Je moet rekening houden met oude funderingen en stalen liggers waar je geen gegevens over hebt. Nu het af is, heb je echt niet meer het gevoel in een klein huis te zitten, terwijl het maar 4 op 8 is. Daar draait het om in architectuur: het scheppen van ruimte en licht met een juiste dimensionering van materiaal. Architecten moeten de klanten ruimten geven waar ze creatief mee kunnen omspringen in de tijd, de huid is de architectuur, het interieur is de evoluerende persoon. Daarom hebben we ook alles open gelaten en gezorgd voor raamopeningen met juiste verhoudingen. De mogeliikheid voor de realisatie van een dakterras werd voorzien op termijn, maar werd vrij vlug in dienst genomen. Dorine had het huisje gekocht omdat er een garage was en omdat het betaalbaar was. Haar verbouwingsbudget was nogal krap. Met euro kan je tegenwoordig niet veel meer aanvangen. Maar als je een klant hebt die mee wil, kan je wonderen doen. We zijn begonnen met veel te filosoferen over de mogelijkheden en het budget. Het is kwestie van zo snel mogelijk een uitvoerder in te schakelen, zodat je je dromen aan het cijferplaatje kunt toetsen en het ontwerp eventueel nog kunt bijsturen. Stielmannen staan niet te popelen om zulke opdrachten te aanvaarden: Er valt weinig te verdienen en de risico s zijn even groot als bij een doorsnee opdracht. De betaalbaarheid van de woningen wordt één van de grootste uitdagingen waarmee onze maatschappij in de toekomst krijgt af te rekenen. We moeten de gronden ten volle gaan benutten. We zullen oude panden moeten herverdelen en kleiner gaan wonen. Villa s moeten meergezinswoningen worden, restruimten en onbenutte gronden moeten herverkaveld worden tot nieuwe interessante stadsplekken, waar wonen en samenleven weer kans krijgen. De daken van Kortrijk bieden in die context ook nieuwe mogelijkheden. Even was er protest in de buurt toen we het idee hadden opgevat om een dakterras te voorzien. Mensen vreesden de inkijk. Terwijl je ziet dat ze hier niemand stoort. Je hebt uitzicht op de vele verscholen plekjes, de verborgen schatten. Sommige ervan zijn intussen al opgewaardeerd, zoals De Dubbele Haagjes, een superpark.

12 10

13 Anders in de rij Koolkapperstraat 11 het evenwicht gevonden Wie je ook neerzet voor de bescheiden gevel van het huis van Peter en Ann, niemand zal vermoeden dat het huis zo vol volume, verbeelding en grilligheid zit. Vivons cachés pour vivre heureux, zou de leuze kunnen zijn van de sympathieke, stijlvolle bewoners. Een leuze die ook opgaat voor hun straat. In 5 minuten ben je met de fiets op de markt, maar je waant je in een landelijk dorp. Het koppel woont er al verschillende jaren en ze hebben er hun pand zien groeien. En toch staat het nog altijd in de rij. Maar meer dan ooit voelen ze zich er vrij. Hun huis is nu echt een thuis. Curd Loosveldt en zijn compagnon Peter Rigole van TAIL zijn dan ook niet alleen met bouwen en stenen bezig, maar ook met hoe mensen zich voelen. Heureux. Gelukkig.

14 12 Peter Verschuere en Ann Soens: Ons leven is veranderd. Ann: Toen we dit huis jaren geleden kochten, verklaarde iedereen ons gek. Het was een kleine gevel waar er bovendien een kapsalon in zat. Peter: Naast het huis lag een lange oprit die naar achteren leidde, naar een fabriekje op een aanpalend perceel. Je voelde dat er iets met het huis viel aan te vangen. Ann: De verbouwingen zijn in verschillende fasen gegaan. Het leven gaat ook in fasen. Als er kindjes bij komen, moeten ze een kamer hebben. Als ze groter worden, hebben ze een bureau nodig en eisen ze hun plek in de badkamer. Peter: Eerst hebben we het huis boven en vooraan verbouwd. Eigenlijk wilden we ook al langer het terras inpalmen, maar dan zouden we weinig tuin overhouden en dus bleven we het met onze kleine keuken doen. Tot opeens onze achterbuur zijn zaak stopzette en kwam vragen of we niet geïnteresseerd waren in de grond. Toen ontstonden er nieuwe mogelijkheden. We hebben het perceel samen met de buren in stukken verdeeld. Zo was er niet alleen ruimte om uit te breiden, maar hadden we via de tuin ook een uitweg naar de straat. Ann: Eén van de aangename gevolgen was dat we bij de verbouwing achteraan geen materialen door het huis moesten versjouwen. Eigenlijk wou ik al lang een grotere keuken. Ik nodig graag mensen uit en ik had nooit plaats om ze allemaal rond een tafel te zetten. Alles was hier smal. We gebruikten de breedte niet die we ter beschikking hadden. Vooraan hadden we de oprit al wel ingenomen, maar achteraan niet. Vanuit de keuken keek ik op een zijmuur. Het was hier altijd donker. Ik heb licht nodig. En ik wou de tuin zien. We wisten heel goed wat we wilden. Dat idee van die binnenpatio was ook van ons. Peter: Maar kleur en materie waren kwesties die we aan de architect overlieten. Ook het schuin dak vond ik een heel goeie vondst. Daar zouden we zelf nooit aan gedacht hebben. Aan de ene kant stond er een lage muur van hooguit 2,20 m. De buren vreesden voor hun zonlicht en wilden niet dat er een gebouw bovenuit zou steken. Begrijpelijk. Aan de andere kant konden we gerust 3,5 meter hoog gaan, want daar stoorden we de buren niet omdat we tegen een bestaande wand aanbouwden. In ieder geval, het resultaat is zalig. Ons leven is veranderd. De kinderen zijn hier niet weg te slaan. Ze maken zelfs hun huiswerk aan het kookeiland. De proef op de som kwam na de vakantie. Als je een paar weken op reis bent geweest, dan bekijk je je eigen huis een beetje door de ogen van een vreemde. Ik heb ook wel het voordeel dat ik kort van geheugen ben. Als ik hier een tijdje niet meer geweest ben, kom ik een nieuwe woning binnen (lacht). Maar wat ik wou zeggen: Toen ik terugkeerde, voelde ik dat alles goed zat. Het is in orde. Ann: Ik woon hier graag. Het is ook een leuke buurt. We zitten dicht bij het centrum en toch is het rustig. De bakker en de slager zijn vlakbij, net als de twee grote winkelcentra die de stad rijk is. De vernieuwde Leieboorden zijn nog dichterbij en als we de stad uit moeten, zitten we meteen op de ring en van daar op de snelweg.

15 Anders in de rij Koolkapperstraat 13

16 14 ontwerp: Thomas Nachtergaele

17 Anders in de rij Koolkapperstraat 15 Architect Curd Loosveldt (tail): Maak van de afwijkingen je troeven. In de stad vind je soms van die ongewone percelen, die verstrengeld zijn met de omliggende lappen grond. Ook het perceel waarmee we hier te maken hebben, is heel grillig van vorm. Maar dat maakt het uniek. Van de afwijkingen moet je je sterkte maken. Is er een hoek? Doe er dan iets mee. Zoek de lijnen. Dan komt er vanzelf structuur in de ruimte. Je moet spelen met wat er is, niets forceren. Er zitten veel hoeken en kanten aan dit huis, maar niettemin voel je dat alles hier deel uitmaakt van hetzelfde geheel. Ik vind de achterbouwen aan stadswoningen vaak heel interessant. Je hebt van die ongewone in- en uitsprongen waar je toffe zaken mee kunt doen. Natuurlijk hebben we hier het licht binnengebracht. Maar we hebben er ook voor gezorgd dat er nog geborgenheid is. Soms kunnen ruimtes zo open en bloot zijn, dat je nergens meer op je gemak bent. Hier zijn er nog hoekjes waar je je even weg kunt stoppen. Je kunt je hier met een boekje afzonderen, zonder dat je contact met de wereld verliest. Plus, de keuken mag dan nog zo open zijn, er is hier niemand die binnenkijkt. Je wordt niet gezien, maar zelf zie je wel. Als je nu aan het kookeiland staat, heb je zicht op alle hoeken van het huis. Sommige plekken in een woning kan je met een kleine aanpassing van functie veranderen. Salon en living kan je makkelijk switchen, maar een keuken en een badkamer, dat zijn ruimtes die er vaak zijn voor het leven. De ingrepen die daar gebeuren moeten heel goed doordacht zijn. Eindelijk is alles hier in de plooi gevallen. Hoe meer evenwicht in het huis, hoe beter voor het evenwicht van de bewoners. Als de natuurlijke orde niet goed zit in een huis, dan kunnen de bewoners zich niet optimaal voelen. Dat heeft niets met stijl te maken. Ieder huis heeft een optimale vorm. Soms moet je een muur verplaatsen, het dak optillen of iets wegnemen en opeens staat alles op zijn plaats. We hebben ons kantoor ook niet toevallig de naam TAIL meegegeven, een letterwoord dat staat voor True Architecture Interior Life. Goeie architectuur draagt bij tot een harmonieus innerlijk leven. Daarom ook beperken wij ons niet tot de vorm van het huis, maar zijn wij ook bezig met binnenhuisarchitectuur. Wat je buiten doet, heeft gevolgen voor wat er binnen gebeurt. Een ruimte waarin je je niet goed voelt, is niet goed om in te leven. Soms is het zoeken naar wat je wilt. Het is een gevoel. En je kunt dat niet altijd benoemen. Daarom moet je praten. En kijken. Peter en Ann wisten wat ze wilden. Dat maakt het voor ons een stuk makkelijker. Als ze aan hun kookeiland bezig zijn, zien ze wat er in het huis en in de tuin gebeurt. Van hieruit zie je alles. Ik vind dit een warm huis. Je zit niet op elkaars lip en toch heb je overal met iedereen contact. En als je buitenkomt, is er een geleidelijke overgang naar de drukte. Je verlaat je nest, maar de straat is ook nog rustig. En in geen tijd zit je in volle centrum.

18 16

19 Anders in de rij Sint-Martens-Latemlaan 17 Thuis op hotel Toen in 1968 de bungalow werd gebouwd, waar Steven Vandenborre en Lut Desmet samen met hun twee kinderen lief en leed delen, was het gebouw één van de vele huizen in een ongewone verkaveling. De witte woningen die in de Sint-Martens-Latemlaan middenin de rechthoekige percelen zaten geprangd, leken allemaal wel op elkaar, maar ze mochten ook van elkaar afwijken. Een geluk voor de verkaveling dat dit koppel er acht jaar geleden neerstreek. Al was het maar om aan de bewoners uit de buurt duidelijk te maken hoeveel mogelijkheden er wel in beperkingen schuilen. Steven is dan ook architect en ook zijn vrouw is ontwerper. Ze hebben hun verbouwingen samen gecomponeerd en gedirigeerd. De buren aan hun kant van de straat, hebben volle witte muren of garagepoorten aan de straatkant. Steven en Lut niet. Wel een glazen deur die de bezoeker niet tegenhoudt. Ze zegt welkom. Ernaast zit over de hele breedte van het perceel een muurtje, waar je zo overwipt. Eigenlijk is het een volle witte muur waar een strook is uitgehaald. Op mooie zomerdagen is het volgens Steven een toog waartegen de buren komen leunen, terwijl hij hen een biertje uitschenkt. Daarachter ligt de voortuin, met gras en een speeltoren met een schommel en een glijbaan, beslagen met planken die alle richtingen uitgaan, zoals andere kunstenaars in de buurt dat ook graag doen. Maar Steven heeft zijn inspiratie elders gezocht. Elders en toch zo dichtbij.

20 18 Steven Vandenborre en Lut Desmet: We hebben het gemak van de stad en zijn altijd op vakantie. Steven Vandenborre: Twintig of dertig jaar geleden zag ik in het Kortrijkse begijnhofpark een installatie van Tadashi Kawamata. Meteen mijn inspiratie toen ik enige tijd later in Rollegem en Aalbeke enkele jeugdlokalen op dezelfde manier met planken besloeg. Ik won er prompt een wedstrijd mee. En hier wou ik het gewoon nog eens proberen. Mijn pa is schrijnwerker. Ik ben wat planken bij hem gaan halen en heb ze aan dit speeltuig genageld. Mijn ode aan Kawamata. Hij is nog altijd bezig. Tijdens Track in Gent was er nog een installatie van hem te zien. Die voortuin was niet onze keuze, dat is één van de verkavelingvoorschriften. Maar ik ben er blij mee. Zo heb je een geleidelijke overgang van het publieke gedeelte aan de straatkant naar het privégedeelte dat start bij de voordeur. Lut: Toen we op huizenjacht waren, was er nog een ander huis waar we aan dachten. Tijdens onze huwelijksreis hebben we een schets gemaakt van wat de mogelijkheden met beide huizen waren. Steven: Onze keuze was meteen gemaakt: The White House. Het vakantiehuisje. Als het s morgens gesneeuwd heeft, denk je dat je in Zurich zit en is het heel warm, dan waan je je op Kreta of Cyprus. Je kunt hier echt je eigen fantasiewereld creëren. s Winters trek je de screens neer en zit je in een gezellige berghut. Lut: Dat ander huis had snel afgedaan. Eens we zagen wat we hiermee konden doen, was er geen concurrentie meer. Voor ons wees het zichzelf uit. Onze eerste schets we hebben het papiertje bewaard is precies wat het uiteindelijk geworden is. Steven: Er straalt zo n vakantiegevoel af van deze wijk, dat ik onmiddellijk wist: Hier wil ik komen wonen. De hele rij huizen bestaat uit patiowoningen. Ze zijn allemaal slechts één verdieping hoog, hebben een voortuin en een achtertuin en de tuinmuren zijn net als de huizen wit geschilderd, precies zoals het in de verkavelingvoorschriften staat. Al die beperkingen beletten niet dat alle huizen van elkaar verschillen. Sommige staan op percelen die dubbel zo breed zijn als het onze. Ons huis is het enige dat vooraan open is. Toen wij het kochten was er twintig jaar lang niets aan gedaan. We hebben er meteen alles uitgehaald. Lut: Ja, het waren serieuze ingrepen. We hebben alleen het dak, de zijmuren en een paar stukjes binnenmuur laten staan. Al de rest ging eruit. De bulldozer denderde er gewoon doorheen.

21 Anders in de rij Sint-Martens-Latemlaan 19 Steven: Achteraan moest er een zwembad komen, dat stond vast. Als je in de living zat, dan moest je het gevoel hebben dat je op een overdekt terras zat. Als je de ramen aan de voor- en achterkant openzet, dan kan een vogel in volle vaart aan de ene kant binnenvliegen en aan de andere weer buiten. Steven: Een ontwerp is pas goed wanneer het als het ware uit zichzelf groeit. Als je moet zitten zoeken en prutsen, dan wordt het delicaat. Maar het floepte eruit: Achteraan de douche, de sauna en de kinderkamers en dan het zwembad. Om voor wat contrast te zorgen met het groen en de wit geschilderde muren van buiten, hebben we het binnen wat loungy gemaakt. Ook omdat we heel graag op hotel gaan. We wilden de sfeer van een hotel. Je kunt hier gezellig in de lounge zitten of aan de bar, maar je kunt ook buiten op het terras een aperitiefje pakken. Het is precies één grote hotelsuite. Er zijn geen deuren tussen de living en de slaapvertrekken. Als we thuiskomen, is het alsof we op hotel logeren. Het is altijd een beetje reizen. Lut: De bespiegelde wand tussen de badkamer en onze slaapkamer, kunnen we wegschuiven. En vanuit de badkamer kan je het hele huis zien Niet dat een toevallige bezoeker je meteen in je blootje ziet. Als ik een bad neem, zet ik vrijwel altijd het raam van de patio open. Dan ben ik binnen en buiten. Zo haal je het weer in huis: de zon in de zomer, de regen in de herfst en de sneeuw in de winter. Door de andere vensters zie je ook welk weer het is, maar als de druppels hier op ons vijvertje plenzen, dan zie en hoor je de regen.

22 20 Steven: We hebben een stuk van het dak moeten uitbreken voor die patio, maar we wilden alles opentrekken. In de breedte, maar ook in de hoogte. Lut: Het was hier zo donker dat we snakten naar licht. Vandaar dat we letterlijk een gat in het dak gemaakt hebben. Dat er een vijver in die patio moest komen, was nog zo n punt waar we niet aan twijfelden. Het water versterkt het licht. Als de zon erin schijnt, verschijnen er betoverende tekeningen tegen het plafond. Ik heb het water nog nooit moeten verversen. Niet alleen blijven de vissen zwemmen, deze zomer stonden de waterlelies ook in bloei. Steven: De weinige stukjes die we bewaard hebben van de oorspronkelijke binnenmuren, hebben we met spiegels bekleed, om de ruimte groter te maken. Spiegels zijn tegelijk kleur en materiaal. We gaan voor materialen met een eigen textuur, dat vertelt veel meer dan een geschilderd beeld. Je ziet hier veel donkere spiegels. Niet om in te kijken, maar als materiaal. Alleen in de badkamer hebben we een klare spiegel. Lut: De grond is bedekt met tapijt en gietvloeren. En hier en daar een strook keien. Had ik in Japan gezien. Ik loop graag op mijn blote voeten en de keien daar brachten rust. Een ruimte moet rust brengen. Vandaar geen schreeuwende kleuren. Het moment dat je thuiskomt en je kinderen er in rondlopen, zorg je zelf wel voor kleur, leven en extra s. Steven: We hebben ook redelijk wat plaats uitgespaard door een hok op het plat dak te zetten, waar we alle technieken hebben in gestopt: de boiler en de chauffageketel zitten boven. De grondoppervlakte is 400 m 2 en dat is meer dan genoeg. Ik heb er ooit wel van gedroomd om ergens in de buurt van Kortrijk op een grote lap grond op een heuvelrug te wonen, maar we zouden nooit tijd hebben voor het onderhoud. En je hebt daar ook niet het gemak van de stad. Als het mooi weer is, moet je hier maar vijf minuten stappen om vlees voor de barbecue te halen. s Morgens ga ik hier lopen in het park. Lut: Te voet sta je in tien minuten op de Grote Markt. Steven: Het is ideaal. Er is een school op wandelafstand, het zwembad ligt aan onze voordeur, mijn kantoor is op zeven minuten stappen en als ik na een werkdag van op het rondpunt de laan met de bomen zie, heb ik al het gevoel: Héhé, ik ben in een laan. En dan sla ik deze straat in en zie ik aan het eind de maïs van de boer staan. En dan ben ik weer op vakantie. Lut: Het kan hier echt heel stil zijn. Als er niet af en toe een trein of een vliegtuig voorbijkwam, zou je denken dat de wereld niet meer draait.

23 Anders in de rij Sint-Martens-Latemlaan 21

24 22

25 Anders in de rij Fabriekskaai 23 Wat niet groot is moet slim zijn In de toekomst zullen we kleiner moeten wonen, zeggen zij die het kunnen weten. Meer mensen betekent nu eenmaal minder ruimte. Het zal er dus op aankomen om meer met minder te doen. We zullen moeten leren toveren. Precies zoals Ignace Braecke en Wilfried Vandeghinste dat gedaan hebben aan de Fabriekskaai in Kortrijk. Wilfried is architect, maar zijn bouwheer is ook in de bouwsector actief en geniet ervan om oplossingen te bedenken voor de problemen die bij het bouwen en verbouwen de kop opsteken. Het huisje waarvoor ze hun krachten en ideeën gebundeld hebben is gelegen op een plek waar de buurt zo mensvriendelijk is dat je leefwereld er niet aan de voordeur stopt. Het krotje van weleer is nog in volle opbouw, maar wordt een sobere, strakke, smaakvolle en moderne woning, vol kleine, vernuftige ingrepen die het wonen op zo n kleine oppervlakte toch zeer aangenaam maken. Maar het was in de eerste plaats de charme van de omgeving waarvoor Ignace en zijn echtgenote Mieke vielen.

26 24 Ignace Braecke: De Leie is onze gezamenlijke voortuin. Ignace: Hoe is dat hier begonnen? Ik ben altijd wel aangetrokken geweest tot deze buurt. Ik heb zes jaar in het Sint-Amandscollege school gelopen en dat doet toch iets met een mens. Hoewel, misschien was ik gewoon op zoek naar een hobbyproject en kwam het feit dat Overleie aan het opleven was me goed uit. Ik had goesting om hier iets te doen. En toen zich opeens een opportuniteit voordeed, hebben we meteen toegehapt en deze kleine arbeiderswoning gekocht. Wilfried: Het is een kleine woning, met een gevel van amper 3,5 m breed, dus we moeten alle ruimte benutten en de breedte van het huis zoveel mogelijk laten voelen. Ik ben ervan overtuigd dat dit één van de meest gegeerde locaties van de stad wordt. Wie een rijwoning bezit langs de Leie, met een publiek domein voor de deur, mag zeggen dat hij op een toplocatie zit. De muur aan de andere kant van het water dateert uit de jaren We zitten hier in het historische hart van de stad. En toch hangt er een huiselijke sfeer. Ignace: We hebben dit huis vooral met het oog op de toekomst gekocht. We gaan het eerst enkele jaren verhuren. Onze dochters zijn nog tieners, maar als je ziet hoe moeilijk en duur het geworden is om een interessante woning te vinden, zou dit huis voor hen ooit wel eens een opstapwoning kunnen zijn. Hoewel ik meer en meer zin krijg om hier zelf te komen wonen. Iedere keer als ik in de omgeving kom, dan kriebelt het. Wilfried: Toen er in de jaren 80 sprake was van de verbreding van de Leie, vreesde men nog dat een bredere rivier tot een breuk met de rand zou leiden of zelfs tot vernietiging van het centrum. Maar door constant te hameren op kwaliteit en nooit de details uit het oog te verliezen, hebben de werken geleid tot de vernieuwing van de stad. Wat in het centrum langs het water ligt, is nu the place to be. Ignace: Zo zie je maar wat de werken aan de Leie in beweging hebben gebracht. Het bewijs dat de publieke ruimte als katalysator kan fungeren om een buurt te laten opleven. De Leie is onze gezamenlijke voortuin. Je kunt niet geloven hoe vaak we al op het bankje langs het water een pintje hebben gedronken of een glaasje wijn met de buren. Dat maakt het aantrekkelijk om in de stad te wonen.

27 Anders in de rij Fabriekskaai 25 Ignace: Toen wij het huis gingen verbouwen, hadden we twee grote vragen: Hoe kunnen we contact leggen tussen wat er binnen gebeurt en de omgeving? En twee: Hoe kan je hier licht en ruimte creëren? Het contact met de Leie hebben we gecreëerd door de zithoek op het eerste verdiep te brengen. Het vloerniveau is verlaagd om verder in het huis meer lichtinval te krijgen, en ook om vlotter contact mogelijk te maken tussen de zithoek, de eetkamer en de keuken. Het vloerniveau van de badkamer hebben we dan weer 25 cm opgetild, zodat de glazen passerelle van de trap het zicht tussen de twee niveaus niet zou belemmeren. De trap zal omhoog slingeren. Bedoeling is om te traphal open te houden. Beneden heb je geen besloten gevoel, want je zult recht de hemel kunnen inkijken. Wilfried: De zithoek behoudt zijn privacy doordat hij in de hoogte zit. De bewoner kan naar buiten kijken, maar de voorbijganger ziet niet wat er binnen gebeurt. Je hebt hier een schitterend uitzicht op de Leie. Vandaar ook dat grote raam. En doordat de zithoek boven gesitueerd is, hebben we eronder plaats voor alle essentiële voorzieningen: wc, wasplek en fietsenberging en een trap naar de kelder. In veel stadswoningen staan de fietsen in de gang en moet de was in het wassalon gedaan worden. De gang was vroeger veel smaller. Met deuropeningen waar je nauwelijks doorheen kon. We hebben de breedte van de gang bewust naar 1,30 m gebracht. Zo heb je meteen wat ruimtegevoel.

28 26

29 Anders in de rij Fabriekskaai 27 Architect Wilfried Vandeghinste: Wat langs het water ligt, is nu the place to be. Ignace: Deze plek is ongelooflijk rustig. Fietsers, wandelaars en boten. Zeer weinig auto s. En ook, als er al een auto voorbijkomt, stoort het niet, want automobilisten rijden hier zeer traag. Plus we zien hen niet. We hebben dat allemaal uitgekiend. Als je boven in de zetel zit, kijk je boven de auto s uit en boven de straat. Je ziet alleen de wandelboulevard en het water. Wilfried: Alle gevels in de straat hebben hun eigen identiteit. Ze zijn allemaal verschillend, zowel qua architectuur, qua kleur als qua openingen. Vandaar dat we geopteerd hebben voor een eigen vormentaal. Je krijgt een geheel van vlakken met hout, aluminium en glas. Deze gevel komt 15 cm naar voor doordat er een laag isolatie onder zit. Aan de randen komt een metalen profiel om alle oneffenheden en schuine stukken op te vangen. We gaan daar de regenpijpen in stoppen. Binnen hebben we er voor gekozen om de gemene muren te isoleren, zodat je het geluid van de aanpalende woningen niet hoort. Daardoor verlies je misschien 10 cm ruimte, maar je houdt de warmte meer binnen en je hebt het comfort dat je geen geluidsoverlast krijgt van de buren. Belangrijk als je in de stad woont. Ignace: Het zit hem soms in kleine details. Zo hebben we de gemetste steunkolommen weggehaald en nieuwe pijlers gezet die in de isolatiewand verwerkt zijn. Wilfried: Door die strakke muren creëer je perspectief en gaat alles er groter uitzien dan het is. Als je een rechte wand, perspectief of doorzicht wil, dan moet je er nauwlettend op toezien dat de detaillering tijdens de werkzaamheden niet verloren gaat. Ignace: Toen we het gat voor het raam kapten, zat ik boven in een zetel te kijken hoeveel rijen eruit moesten om er zeker van te zijn dat ik vanuit mijn zetel het water en de wandelboulevard zou zien, maar ook niet meer dan dat. Telkens als ik riep: Ik zie nog niet genoeg. Nog een laagje, kapte de aannemer nog een rij stenen weg. Wilfried: Achteraan is er geopteerd voor een raam in vier delen dat je volledig kan openzetten. Als het mooi weer is, maakt je terras deel uit van de woning. Ignace: De vloer en de wanden van binnen zullen buiten doorlopen en de muren zullen gedeeltelijk begroeid zijn. Zodra het weer het toelaat is het huis bij wijze van spreken een kamer groter. Wilfried: Hoewel we veel meer ruimte gecreëerd hebben, hebben we de afmetingen van het huis behouden. En toch zijn er naast de ruime badkamer, twee mooie kamers, met daar bovenop een mezzanine, wat eigenlijk een derde kamer kan zijn. We hebben alle ruimte dubbel en dik benut.

30 28

31 Anders in de rij Prinses Marie-Joséplein 29 Licht en uitzicht in de stad Een gezellig pleintje voor de deur, met wat bomen en nog wat groen, en vrij strakke huizen er rond die trots, statig en stedelijk staan te wezen. Haal de auto s er weg en je gelooft zonder moeite dat de tweede wereldoorlog nog moet uitbreken. Voor je het weet ben je in the mood en verwacht je Glenn Miller in het deurgat van deze intrigerende woning aan het Prinses Marie-Joséplein. Maar het is een andere man met stijl die er huist: architect Nicolas Vandoorne. Hij heeft er zijn kantoor Arch-ID, samen met zijn kompaan Wouter Cannie, maar in het grootste gedeelte van het huis woont hij met zijn echtgenote Jamina. Plaats genoeg, want ruimte maken is een specialiteit van het huis. Is buiten de tijd blijven stilstaan, binnen zie je meteen hoe de toekomst eruitziet.

32 30 Nicolas vandoorne en Wouter cannie: Je woning is je schuiloord. Nicolas: Aan de gevel hebben we niet veel gedaan. Gevels trachten we meestal met rust te laten. Een gevel van een stadswoning is zelden echt lelijk. We hebben alleen de witte ramen vervangen door zwarte. Het draait tenslotte niet om het raam, wel om de gevelopening. Hiermee keren we ons af van het façadisme, de drang om te pronken met de buitenkant. Bij ons primeert de beleving in de woning. Tegelijk proberen we ook niet blind te zijn voor de meerwaarde die een mooie gevel kan betekenen voor het openbaar domein. Maar als een bestaande gevel niet ervaren wordt als een probleem voor de omgeving, zijn wij als architecten niet geneigd om onnodige kosten aan de façade te doen. Je kan je centen beter binnen besteden, waar je er zelf het genot van hebt. Wouter: Als je binnenkomt, valt je misschien die oude vloer op. Spikkels, beton, met inleg van mozaïek die samen een mooi patroon vormen. De oude elementen die mooi en functioneel zijn, trachten we te behouden. We vinden het altijd een uitdaging om een evenwicht te zoeken tussen de waardevolle, bestaande elementen en strakke, moderne toevoegingen. De spanning tussen oud en nieuw zet de verschillende elementen extra in de verf. Nicolas: Dit was hier een oud en versleten, donker huis en we zijn er met de grove borstel doorgegaan. Wat meteen opvalt aan de woning is het niveauverschil tussen de straat en de tuin. Veel mensen zijn dan geneigd te denken dat ze niet van hun tuin zullen kunnen genieten, maar wij zagen net mogelijkheden om meer ruimte te creëren, andere ruimte dan je in een dergelijk huis zou verwachten. Wouter: Eerst en vooral hebben we de indeling van het huis omgekeerd. De woning was een typisch voorbeeld van wat wij de Vlaamse koterij noemen. Door de jaren heen werd ze stelselmatig uitgebreid met bijkomende functies: een keuken met bijkeuken, een extra slaapkamer, enzovoort. Daardoor geraakte de achterzijde van de woning afgesloten van de tuin. En zo werd het contact tussen de woning en de tuin praktisch tot niets herleid. Nicolas: Eerst en vooral hebben we dan ook deze indeling veranderd. Vooraan heb je nu de keuken. Als je er via de gang binnenkomt, heb je eerst een berghok, dat als een gesloten volume in deze ruimte werd geïntegreerd. In dat hok hangen haken om de fietsen aan op te hangen. Altijd handig in de stad. Waarom de keuken vooraan? Omdat we de plaatsen waar je intimiteit en sfeer wilt, van de straat trachten weg te houden. Je moet je als bewoner niet afkeren van je straat, maar als je echt tijd voor jezelf wilt, dan moet je daar ook de ruimte voor hebben. Veel mensen ontvluchten echt de drukte van de stad door naar een verkaveling of het platteland te trekken. Wij zijn echter van mening dat je juist moet kunnen vluchten in de stad. De bewoner van een stadswoning moet kunnen cocoonen in zijn eigen woonst. Zo proberen we de functies in een woning die minder privacy gebonden zijn te schakelen van voor naar achteren, zodat er een geleidelijke overgang is tussen de publieke en de private ruimte. Wouter: Op de eerste verdieping hebben we ons kantoor, dat kan ook vooraan. Omdat deze functie minder aan privacy gebonden is, kunnen de ramen ook ten volle als raam benut worden.

33 Anders in de rij Prinses Marie-Joséplein 31

34 32

35 Anders in de rij Prinses Marie-Joséplein 33 Nicolas: De ramen worden niet de ganse dag met gordijnen verblind om nieuwsgierige blikken van op de straat te vermijden. Meteen zorgt dit er ook voor dat wij vanuit de woning volop kunnen genieten van het prachtige zicht op het pleintje en van het licht dat door de ramen binnenvalt. Verder hebben we de keuken heel sober en functioneel gehouden. Hout en steen, eerlijke materialen. Dan komen we in de eetplaats. Een veelgebruikte plaats waar het licht van twee kanten binnenkomt. In deze plaats hebben we originele elementen zoals de schouw en de bevloering volledig intact gelaten. Enkel de opening met het nieuwe deel werd aangepast, zodat het zicht op de tuin en de verbinding van de verschillende ruimtes optimaal is. Daarachter stond oorspronkelijk nog een hok en een terras. Maar de hele achterbouw van weleer hebben we gesloopt. We hebben het huis trachten open te maken, gezocht naar licht. En we zijn in de diepte gaan werken, afgedaald naar het niveau van de tuin. Beneden is er ruimte voor het persoonlijke leven, om te bekomen, om weg te zijn van de drukte. Je kan daar tot rust komen of je volledig overgeven aan datgene waarmee je bezig wilt zijn. Onze ruimte om te cocoonen. De brug aan de zijkant is er om het contact tussen beide niveaus te verkleinen. Mijn vrouw en ik lezen nogal graag en we kunnen daar ongestoord op ons schiereiland zitten, terwijl elders in het huis het leven zijn gang gaat. Het voordeel van het spelen met niveaus is dat je ruimtes kan afbakenen zonder het plaatsen van muren of andere fysieke barrières. Op deze manier vormen alle ruimtes één groot geheel. Alles is open en toch heeft elke ruimte zijn eigen karakter. Van op elke plaats in de woning heb je contact met zowel de tuin als met het plein vooraan de woning. Wouter: We trachten ook variatie te brengen in de beleving. Deze ruimte is heel anders als je ze van op de loopbrug bekijkt dan van beneden. Je perspectief, je kijk op de dingen is heel anders. Iedere ruimte moet je op verschillende manieren kunnen gebruiken. Zo krijg je ook interactie tussen de verschillende ruimtes. De loopbrug is van staal, met parket erop. Tegen de muur plankjes voor de boeken. De muur zal zich vullen naargelang er boeken bij komen. Een klein voorbeeld van hoe de woning kan mee evolueren volgens de noden van de gebruiker. Als architect probeer je een kader te scheppen waarbinnen de gebruiker zelf nog de gewenste invullingen kan doen. Dit kader moet sterk genoeg zijn om steeds een goede samenhang te hebben, een geheel te vormen. Tegelijk mag dit kader niet zo dwingend zijn dat de gebruiker zijn eigenheid niet meer kwijt kan in z n eigen woning. Nicolas: Vormelijk trachten we alles te herleiden tot wat essentieel is. Het functionele primeert. Niet uitpakken met tierlantijntjes en versieringen, maar wegnemen wat overbodig is. Zo ontstaat er vanzelf een vorm, die siert in zijn eenvoud. De essentie. En hier en daar een accentje dat het geheel kan optillen. Zoals dat gigantische raam. Niets opzichtigs, want eigenlijk is het de bedoeling dat je erdoor kijkt en dat je niet let op het raam. Een zware meerkost voor iets wat je eigenlijk niet mag zien, want dat raam is meer dan 4 meter hoog en we hebben het over het dak moeten tillen. Maar het effect is precies wat we wilden. Dit is in dit project het accent waar we geen compromis wilden sluiten, omdat het net voor die ene leuke wending in de woning zorgt, die het geheel zo waardevol maakt. Het is de lijst die omheen de tuin zit. Alsof je naar een schilderij zit te kijken. Geen profielen op de ramen die het zicht belemmeren. In essentie geloven wij dat je met goede architectuur kan bijdragen tot het geluk van de bewoner. We horen dikwijls verhalen van mensen die op vakantie in gebouwen logeren die rust uitstralen, die het vakantiegevoel bevestigen en vergroten. Je kunt gevoelens vertalen naar een woning. Het huis waar je woont kan iets met je doen. Een woning is meer dan louter een functioneel geheel van woonfuncties. De zoektocht en het evenwicht tussen de beleving van de woning en het functioneel gebruik ervan is wat architectuur tot architectuur maakt. Architectuur moet je blij maken.

36 34

37 Anders in de rij Paleisstraat 35 Een opeenstapeling van goeie ideeën Een huis dat sober is, eenvoudig en simpel en toch kijkt iedereen er naar. Gewoonweg omdat de glazen blokkendoos in de Paleisstraat een constructie is die je nog nooit gezien hebt. Het is een huis zoals er geen twee zijn. Een glazen huis. Voor mensen die niet met stenen gooien. Want die moeten niet in een glazen huis wonen, zoals het spreekwoord zegt. Op diezelfde plek waar de unieke glazen blokkenconstructie nu staat, stond niet zo lang geleden een herenhuis. Dat kocht het koppel Skatchkoff- Verstraeten in 1996, samen met het fabriekje erachter. De achterbouw zou hun huis worden. De architecte ontwierp een loftachtige woning die helemaal open was. Het gezin Skatchkoff woont er op de eerste verdieping. Doordat het een achterhuis was, moesten ze de hoogte in om het licht en de zon te vangen. Het terras, ontworpen door binnenhuisarchitect Thomas Nachtergaele, werd op palen gezet. Aangezien ze ook wat groen wilden, werd een hoge boom met lange stam en geen al te brede kruin op de koer geplant. Goed voor wat schaduw, maar niet genoeg om het intussen versleten herenhuis aan het gezicht te onttrekken. En dus groeide het plan om het huis te slopen en er iets anders te zetten.

38 36 Steven Vandenborre: Intensiever kan je niet wonen. De opdrachtgevers waren open-minded. De ideeën zijn in overleg gegroeid. Daardoor is het een open huis geworden. Ze wilden een gevel met veel glas en een dakterras met een zwembad erop. We zijn dus van boven beginnen denken. Le Corbusier deed dat ook: Wat hij wegnam van de grond, gaf hij terug op het dak. Je moet je eens inbeelden dat hier s avonds aan het zwemmen bent, met uitzicht op de mooiste brug van Kortrijk, die dan nog eens spectaculair verlicht is. Al je zintuigen worden geprikkeld. In de stad ben je wel verplicht om te stapelen. En dat geeft interessante interacties tussen die bouwlagen. We hebben een compositie van blokramen gemaakt, met een boeiende dialoog tussen het harde van het glas en het zachte van het hout. Ook al gaat het om hardhout. Padoek vergrijst heel mooi en is ook een handig materiaal om mee te werken. De compositie van de gevel was deels ingegeven door wat er elders in de straat gebeurde. Of je gaat voor een strakke gevel of je speelt in op je omgeving. Door de openheid kan je zeggen dat de gevel doorloopt tot aan de overkant van de straat. Dit gebouw past echt in dit stedelijk weefsel. Zoiets zet je niet neer op een andere locatie. De bewoners wilden een studio, een multifunctionele ruimte en een gelijkvloers waar ze de auto s en de fietsen kunnen parkeren. Als de kinderen er spelen, hebben ze het gevoel dat ze toch een beetje op straat zitten. Het is een overdekte plaza, een stuk van de straat die je doortrekt. In plaats van garagepoorten hebben we er schuifdeuren in glas gezet. De boom op de binnenkoer moest blijven staan, dat was een voorwaarde. Er was al een terras op de eerste verdieping en die hebben we doorgetrokken, rond de boom. Nu hangt er eigenlijk een soort zwevend platform tussen de twee gebouwen. De multifunctionele ruimte op de eerste verdieping kan je aan de twee kanten helemaal openen. Waardoor je er eigenlijk nog een overdekt terras bij krijgt. En op de vaste wand van de studio op de tweede verdieping kan je films of voetbalmatchen projecteren. Dat is wonen in de stad: de luxe om zo n binnentuin te hebben, zo n prachtige tussenruimte en tegelijk ook op straat en in de stad te wonen. Op de buiten kan je nooit zo intensief wonen.

39 Anders in de rij Paleisstraat 37

40 38 Alexis Skatchkoff en Liesbeth Verstraeten: We zijn stadsmensen. Alexis: Toen we het huis kochten, in 1996, was het vooral het magazijn achteraan dat ons aansprak. Dat was een grote open ruimte die je zelf kon invullen. We hebben eerst het herenhuis vooraan wat opgeknapt en eens achteraan de werken klaar waren, hebben we het huis verhuurd. Tien jaar lang. Maar toen snakten we naar meer licht. Liesbeth: Ik wou vooral een tuin. Mijn eerste idee was om het voorhuis te slopen en een grote muur aan de buitenkant te plaatsen. Maar dat mocht niet. De buitengevel moest dezelfde hoogte hebben als de andere huizen. Bovendien was het herenhuis dat er stond het eerste huis dat destijds in de Paleisstraat was neergezet. De aanpalende huizen leunden ertegen. Er moest dus echt wel iets anders in de plaats komen. Alexis: Steven Vandenborre bleek meteen op onze golflengte te zitten. Hij vond het een mooie straat en was zeer blij dat je van hier de brug kon zien. Liesbeth: Wij wilden iets met hout, glas en beton. Het moment dat hij kwam met zijn eerste schets, hadden we iets van wow, die gevel. Het was zelfs eerst de bedoeling dat de ramen scheef zouden zijn. Maar dat was te duur. Boven op het dakterras wilden we een trekpleister. Anders zouden we dat terras wellicht niet veel gebruiken. In de rest van het huis kunnen we eigenlijk nergens iets met water doen. Ofwel is er te weinig zonlicht of te weinig plaats. Dus leek het ons een leuk idee een zwembad op het dak te bouwen. Alexis: We zijn bewust gegaan voor een huis dat heel open is. We leven al in zo n wereld waarin alles afgeschermd wordt. We wilden licht. Ik weet niet of mensen dat leuk vinden om hier de hele dag binnen te kijken. Je kunt daar heel ver in gaan en helemaal paranoïde worden. En alles blinderen. Liesbeth: Als de buren eens kijken, dan zwaaien wij. En dan zwaaien zij eens terug. Voor hen is het misschien lastiger dan voor ons (lacht). Ze waren niet gewend om mensen te zien.

41 Anders in de rij Paleisstraat 39 Alexis: Het is hier goed wonen. We kennen mensen die wat meer aan de rand van de stad wonen en er is daar s avonds meer lawaai dan hier. En we zitten centraal. De kinderen kunnen te voet of met de fiets naar de tekenacademie, de muziekschool of andere buitenschoolse activiteiten. Liesbeth: De buurt is ook opgewaardeerd. Er is een basketbalterrein bij de nieuwe brug en de Leieboorden zijn al gedeeltelijk heraangelegd. Alexis: En er zijn nog allerlei plannen. We vinden het niet erg dat er een beetje leven in de brouwerij komt. Het kunnen niet allemaal rusthuizen zijn. Liesbeth: Wij zijn stadsmensen. Ik vind de buiten ook wel tof, maar je zit daar zo afgezonderd. Als ik naar de bioscoop wil, kan ik hier vertrekken vijf minuten voor de film begint. Alexis: En als het Sinksen is, zit je meteen in de sfeer.

42 40

43 Anders in de rij Stovestraat 41 Geluk in een klein hoekje Het geluk ligt soms in een klein hoekje. Dat geluk is voor Pieter De Bruycker en Katrien Thiers gelegen in een klein hoekje achter het stadhuis, daar waar de Stovestraat in de Papestraat loopt. Straten die niemand kent, of wil kennen. Terwijl iedereen wel weet waar die laatste straat gelegen is. Maar de angst om zich bloot te geven is al even groot als om zelf in zijn blootje te staan. Van de huizen van lichte zeden die het straatje vroeger zijn slechte faam bezorgden is er nog weinig overgebleven. Pieter De Bruycker heeft in ieder geval een attest van goed gedrag en zeden. En veel meer dan dat. De man is technisch ingenieur bouwkunde, Gentenaar van afkomst en zoon van een interieurarchitect. Samen met zijn vader transformeerde hij een bouwvallig en half afgebrand krot tot een compacte, smaakvolle en heldere gezinswoning, waar hij zeer gelukkig is met Katrien en hun twee kinderen.

44 42 Pieter De Bruycker: Zo n buitenkansje konden we niet laten liggen. Pieter: We wonen hier nu bijna zes jaar. Mensen die het huis gezien hebben in zijn vroegere staat, staan nog altijd versteld van wat we ervan gemaakt hebben. Het pand was onbewoonbaar verklaard. Het bestond uit twee studiootjes en twee appartementjes. In één van die studio s had het gebrand. De eigenaar zag het niet zitten om het nog op te knappen. Hij wou er gewoon van af. Maar veel gegadigden waren er niet. Het huis was rijp voor de sloop en het stond op een kleine lap grond van 84 m². Voor mij was het juist een opportuniteit omdat er nog veel werk aan was. Als je iets koopt dat in goeie staat is, dan betaal je voor die goeie staat. Ook als er een ouderwetse keuken in zit. Wil je een nieuwe, dan heb je misschien geen centen meer. Door weinig te betalen voor de aankoop, had ik meer budget om het pand naar mijn hand te zetten. Maar er was wel heel veel te doen. De oppervlakte en de oriëntatie kon ik natuurlijk niet veranderen. Maar voor de rest heb ik nu een woning die echt naar mijn goesting is. Je mag bijna zeggen dat we een nieuwbouw gezet hebben. Eigenlijk zijn alleen de buitenmuren blijven staan. Mijn vrouw was er aanvankelijk niet voor te vinden. Ze zei: Het heeft hier gebrand, dat is niets voor ons. En vrienden vroegen zich luidop af of we wel goed wisten waar we aan begonnen. Maar ik wist het natuurlijk. Doordat mijn vader en ik allebei in de branche zitten, leek het ons een logische stap om een grote verbouwing te doen. We schrokken daar niet voor terug. Het tekenen van de plannen hebben we grotendeels zelf gedaan. Alleen het nazien van het plan met stedenbouwkundige voorschriften, hebben we aan een architect overgelaten. Net als het indienen van de bouwaanvraag. De dag nadat mijn vader voor het eerst was komen kijken, had hij al een A4 tje klaar met hoe hij het allemaal wou aanpakken. Na enig overleg volgde al snel het plan om nog een verdieping bij te bouwen. In houtskeletbouw. We wilden veel licht. En er was sowieso een garage nodig. Als je in het stadscentrum woont, moet je een garage hebben. We hebben ook meteen gekeken naar de oriëntatie: Kunnen we buiten? Kunnen we een dakterras maken? Er was maar één plaats waar dat mogelijk was. En dat was op de buitenste hoek. Daar hebben we eerst het hellend dak weggenomen. Nu zit er een plat dak, met dakterras en geïntegreerde bloembakken en met een uitzicht op de kerktorens en de serres op het dak van het stadhuis. Het is hier rustig en stil, terwijl je echt niet centraler kunt zitten. Ik ben van Gent. Maar daar in het centrum gaan wonen was onbetaalbaar. Ik woon hier graag. Er is hier altijd wel iets te doen en je hebt alles bij de hand. Heb je iets nodig, twintig stappen en je hebt wat je zoekt. En voor de kinderen zijn er speeltuinen, parkjes en sportterreinen in overvloed.