Sfeerverslag Roparun 2009

Transcriptie

1 Sfeerverslag Roparun 2009 Team DriemTiemStrien Datum SfeerverlagRoParun2009.docx Status Definitief Bestand

2 Verslag RoParun In dit document is het dagboek te vinden van de RoPaRun De RoPaRun 2009 vond plaats van zaterdagavond 30 mei 2009 tot maandagmiddag 1 juni Teamsamenstelling Ondersteuning Teamcaptain: Marco Kamp. Catering: Janet Savero en Gina Heerenveen. Chauffeurs Campers: Arie Fortuin en Remi Florentina. Masseurs: Lorena Monster, Naomi Kuipers en Earl Fraser. Team 1 Lopers: Kees Zoeter, Marcel Vos, Ronald de Ridder en Peter de Vreede. Fietsers: Wimco en Danja Driesse. Chauffeur: Ed Lindeman. Kaartlezer: Anja Zoeter. Team 2 Lopers: Leen Fortuin, Antoine Verdonk, Hans Bruins en Rianne Vaandrager. Fietsers: Ingrid van den Berg en Jetse van Melick. Chauffeur: Gé Vaandrager. Kaartlezer: Patricia de Visser. De reis van Strijen naar Parijs en de start in Parijs. Vanaf een uur of 8.00 verzameld het gehele team zich bij het Medisch Centrum in Strijen. Een aantal hebben we lang niet gezien en tevens zijn er een tweetal nieuwe gezichten. Dominique (onze Française en tevens masseur in ons team) heeft zich donderdag voor vertrek afgemeld met rugklachten waardoor zij niet in staat is mee te gaan. Jammer voor haar natuurlijk, maar ook jammer voor ons, want waar halen we nu zo snel weer een goede masseur vandaan. Lorena heeft hard lopen leuren op haar werk en weet met mooie praatjes (onder mom van een DriemTiemStrien 2/18

3 vakantieweekendje voor het goede doel met een beetje masseren) Earl zover te krijgen om mee te gaan. Anja heeft bij Fred Ramp een poging gewaagt en daarbij is Naomi Kuipers (een zeer enthousiaste stagiair bij Fred) bereid gevonden om mee te gaan op deze korte weekendtrip. Om 9.00 uur willen we graag vertrekken richting Parijs. We hebben een mooie rustige dag voor ons, want ons team start s avonds pas om uur. De tom-toms zijn ingesteld en om een uur of 9.00.nadat we een groepsfoto hebben gemaakt verdelen we ons over de auto s en vertrekken we richting Parijs. Onderweg is het een gezellige boel. In de camper van Arie zitten de lopers te rikken, een kaartspel wat door Leen (door wie anders) al snel wordt aangeleerd. Onze eerste stop is op een parkeerterrein ergens in Belgie. We drinken wat koffie en zitten wat in de zon. Bij Mons stuurt tom ons een speciale route op die Arie natuurlijk blind volgt. Via enkele binnenweggetjes bereiken we uiteindelijk wel weer de juiste route, maar toms wegen zijn ook nu weer ondoorgrondelijk. Op onze tweede rustplek eten we gezellig wat en zitten we lekker op een grasveld in de schaduw. DriemTiemStrien 3/18

4 Net voor uur komen we aan op de startlocatie in Parijs waar we net te laat zijn voor het vertrek van de eerste teams. Het is er gezellig druk en de verschillende teams staan op een mooi terrein. We zien veel bekenden van de andere teams uit de Hoekse Waard waaronder. Wim Leunis en zijn vrouw van team Ikazia en enkele bekenden van de teams van de Hoekse Waard Runners en team 0186 uit Oud-Beijerland. Ook Tom Schippers (onze afvallige ) komt ons nog even opzoeken. Hij is als reserve loper meegegaan met team 222 en heeft inmiddels een team gevonden welke een tekort heeft aan lopers. Hij zal daarom team 238 versterken en loopt zodoende alsnog mee. Gina en Janet hebben inmiddels de pasta opgezet, maar Kees wilde perse met de lopers de pasta-party van de organisatie meemaken. Hij denkt dat de anderen anders te kort hebben. Dom, dom, hij had natuurlijk beter moeten weten met Gina en Janet. Vol goede moed vertrekken de lopers naar de startlocatie waar zich inmiddels een grote lange rij voor de eetschuur heeft verzameld. De organisatie is niet in staat om zoveel team tijdig van eten te voorzien zodat we aardig lang moeten wachten. Hier beleven we natuurlijk enkele avonturen: boze mensen in de rij voor ons, bijna ruzie met anderen achter ons die voor willen piepen, zere tepels, brood in plaats van pasta van de dames achter de tafels, een vrolijke Nellie Cooman en uiteindelijk als ultieme hoogtepunt een lekker bord met pasta waar Peter de hele avond/nacht nog last van heeft gehad. Hans eet zijn tweede bord leeg (de vreetzak had ook al van Gina gehad) en Marcel eet zijn bordje niet op (van de spanning?) waar Antoine dankbaar gebruik van maakt. DriemTiemStrien 4/18

5 Na ruim een uur lopen we weer terug naar de campers waar de rest van het team zich al klaar aan het maken is voor het vertrek. We zitten en drinken nog wat, hebben onze laatste sanitaire stop en gaan zo rond uur naar de startlocatie waar Kees als eerste loper om uur precies zal starten. Vlak voor de start worden Ingrid en Kees nog even geïnterviewd door Radio Hoekse Waard en om uur precies start hij als eerste loper de met de wedstrijd. Etappe 1. Van Dugny (Parijs) naar Vermars (km 25,5 km) Lengte: 25,5 km, gelopen door Team 1. Alle personen van DriemTiemStrien gingen mee naar de start waar team 1 om uur zou vertrekken. Team 1 bestaande uit: Kees, Marcel, Ronald en Peter (als lopers), Wimco en Danja (als fieters) en in de loopbus Ed en Anja. Kees had de (twijfelachtige) eer om te mogen starten. Om precies uur begon deze avondetappe vanuit het RoParun kamp in Parijs. De lopers en fietsers moesten het de eerste 9 km zonder de lopersbus doen. Ed en Anja moesten via een omweg proberen om weer bij het team te komen. Dit lukte gelukkig zonder problemen. Het was wel een wirwar van rotondes en stoplichten, maar na iets meer dan 9 km werden de reserve fietsen en de 3 lopers weer in de bus geladen. Heel wat busjes van de verschillende teams reden achter elkaar aan. Langzaam kwamen we wat aan de buitenrand van Parijs, waar de temperatuur nog steeds erg lekker was. Een keertje rechts en dan weer links, rotonde na rotonde. Achter de andere teams aan rijden was een peulenschil en van verkeerd rijden was bij deze etappe nog geen sprake. Voor we het wisten waren we weer bij de eerste wisselplek. Team 2 stond ons al op te wachten. Na een snelle wissel ging team 2 er als een haas vandoor. Wij mochten een uurtje of twee gaan rusten. Ondertussen was het al flink donker geworden, maar deze eerste was ons niet onbekend. Anja en Janet zochten, tussen het hoge gras, nog even naar een rustig plekje (zonder koeien) voor...(jullie weten wel waarvoor!). Toen was het alweer tijd om met de campers op pad te gaan naar de tweede wisselplek 2 in Rully. Daar zouden we gaan beginnen aan de eerste serieuze nachtelijke etappe. Etappe 2. Van Vermars (km 49,5) naar Rully (km 49,5). Lengte: 24 km, gelopen door Team 2. Na team 1 te hebben uitgezwaaid bij de start in Parijs, reden wij met de 2 campers naar de eerste wisselplek in Vermars. Dit plaatsje ligt ongeveer op 25 kilometer van het startterrein. Hier werden de lopers nog even onder handen genomen door Lorena, Earl en Naomi. Jetse was vanaf het startterrein meteen op de fiets geklommen om de eerste etappe met team 1 mee te kunnen rijden, dus toen het telefoontje kwam dat team 1 in onze buurt kwam, was aan Ingrid de eer hen tegemoet te fietsen. Dit ging niet geheel zonder slag of stoot. Omdat de plek waar wij stonden, bezaaid was met losse steentjes, ging Ingrid in de eerste meter al onderuit. Gelukkig bleef de schade beperkt tot het materieel, slechts hier en daar moest een onderdeel opnieuw vastgezet worden. Na nog wat drempels genomen te hebben, ging Ingrid DriemTiemStrien 5/18

6 uiteindelijk dan toch op weg. Een slechte generale is een goede uitvoering zullen we maar zeggen. Weldra kwam team 1 de bocht door en gingen we van start. Het eerste stuk van 7 kilometer werden we nog begeleid door de lopersbus (waar we overigens geen gebruik van maakten, want we zaten allemaal al op de fiets). Hierna kwamen we op een T-splitsing waar de bus rechtsaf moest en wij linksaf, het donkere bos in. Op deze kruising kwamen we team 238 tegen, alwaar een loper uit DTS 1 in bleek te zitten, Tom Schippers. Gelukkig waren wij sneller en konden wij dit team al gauw achter ons laten. En het donkere bos bleek inderdaad donker te zijn. Er zaten een paar ongelooflijk steile hellingen tussen. Het viel niet mee om een steile helling op te fietsen, je fiets te parkeren en vervolgens te moeten lopen. De ondergrond was ook niet echt ideaal, Ingrid dacht op een gegeven moment dat haar fiets kapot was, maar het bleek de weg te zijn, die uit grote keien bestond. Antoine bleek erg goed te zijn in het spelletje fietsje-wissel. Omdat niet iedereen op elke fiets pastte, moest hij steeds stoppen om van fiets te ruilen. Gelukkig was dit een korte etappe van slechts 24 kilometer. Aan het eind van deze etappe ging het ook nog even mis, Ingrid was ons kwijtgeraakt en had de laatste afslag verkeerd genomen. En Wimco, die ons tegemoet kwam fietsen, had ons niet gezien in het aardedonker. Gelukkig was iedereen snel weer terug op de wisselplek alwaar we afgelost werden door team 1. Etappe 3. Van Rully (km49,5) naar Lassigny (km 99,8) Lengte: Ongeveer 50 km, gelopen door Team 1. De eerste nachtetappe begon rond een uur of in de avond (nacht). De start van deze etappe verliep iets rommelig. Wimco was braaf het andere team tegemoet gefietst, maar werd over het hoofd gezien, waardoor hij bleef wachten. Later bleek dat geheel team 2 al voorbij was gegaan.. Maar dat mocht de pret niet drukken, de wissel verliep toch nog snel en Wimco moest in de achtervolging. Vol goede moed begonnen we aan onze eerste lange etappe. De lopers waren nog helemaal fris en fruitig en de rest natuurlijk ook. Ronald kreeg zijn sterren te zien, Peter kon zijn lampjes testen, Kees mocht lekker het donker in maar heeft helaas niet zijn everzwijntje gezien en Marcel liep als een jonge hond. In deze etappe waren een aantal hindernissen. Het was er in de eerste plaats op sommige stukken aardedonker. Met name in het donkere dierenbos na St. Sauveur (Forestiere de Béthisy) waar de loopbus een andere weg moest nemen. Wat ook een verrassing was is dat ze voor de Roparun de Alpe d Huez een weekend verlegd hadden van Midden naar Noord Frankrijk. Met name Danja vond dat niet grappig en moest alle zeilen bij zetten om in het spoor te blijven van de lopers. Ook de portofoons werkten niet altijd even goed, ze bleven regelmatig hangen waardoor we niet verstaanbaar waren. Hierdoor kwam Wimco zonder eten zat en dat is (zeker voor hem) erg lastig Anja heeft geweldig kaart gelezen. Eén keer ging het bijna mis toen Ed gewoon achter de organisatie aanreed die vervolgens (ook) verkeerd bleek te rijden. Gelukkig was dit snel weer opgelost en konden ze snel keren. De fietsers waren overigens wel goed gereden. Daarnaast kwam de ontluchting van de darmen van Peter gelukkig goed op gang, maar hij had beslist geen last van buikpijn. De pasta-party begon zijn tol te eisen. Ronald was erg blij dat z n blessure over was en liep als een kievit. En Marcel was niet te stoppen, je merkte op dat moment gelukkig nog niets aan hem. Het weer was heerlijk, sommigen waren te warm gekleed en hebben onderweg wat uitgetrokken (niet teveel gelukkig). s Morgens werd het al een beetje licht en dat was na dat aardedonker een prachtig gezicht. Al met al een leuke etappe die sneller verliep dan verwacht. Jammer voor het andere team, want zo konden ze iets korter rusten. DriemTiemStrien 6/18

7 Etappe 4. Van Lassigny (km99,8) naar Beauvois-en-Vermandois (km 150,8) Lengte: Ongeveer 51 km, gelopen door Team 2. Tiem 1 had de eerste nacht etappe goed doorstaan, hardgelopen en kwamen ongeveer om aan (al een kwartier voor op schema!! ). Zij mochten gaan proberen om van hun welverdiende rust te genieten. Nu was het weer de beurt aan ons, om te kijken of we de voorsprong vast konden houden. Ondanks de korte nacht hebben we allemaal wel wat kunnen slapen( variërend van ½ tot 2 uur). En dat is nog altijd minimaal een ½ uur meer dan tiem 1. Ons viel wel op dat ook deze wissel weer vlotjes verliep. De sfeer zat er bij ons (bij tiem 1 ook hoor) goed in. En we liepen dus vrolijk en fruitig het ochtendgloren te gemoed. Na een paar kleine missers in de eerste etappe verliep de 4-de etappe (onze 2-de) eigenlijk vlekkeloos. De samenwerking tussen chauffeur/kaartlezer en voorste fietser (Jetse ) verliep goed, en daar waar we fout dreigden te gaan werden we direct gecorrigeerd. Ingrid voorzag de loper van nuttige informatie over de snelheid waarmee gelopen werd. Dat zorgde ervoor dat iedereen lekker liep, en zo konden ook wij weer iets inlopen op het geplande schema van 12.2 km/u. Onderweg wel een paar pittige heuveltjes, maar geen nood, dit bleek een specialiteit te zijn van Hans (hij moest wel erg vaak naar boven lopen). Maar ja, daar hadden we (ja toch? ) ten slotte ook hard op getraind. Rianne kon zich goed handhaven tussen het mannelijk lopers geweld en wat we deze rit wel geleerd hebben over haar is, dat Antoine en Leen de naam hebben, maar vlak onze Rianne niet uit. Over onzin gesproken!!! Net na negenen komen we een wel heel bekend iemand tegen, Wimco. Dat betekent dat we alweer aan onze laatste km (van deze etappe) mogen beginnen en dat we straks lekker gemasseerd worden door Lorena, Naomi of Earl. Lekker eten, en de kop is er weer af. Zet m op tiem1. Etappe 5. Van Beauvois-en-Vermandois (km150,8) naar Troisville (km202,7). Lengte: Ongeveer 51 km, gelopen door Team 1. Deze etappe begon erg verrassend. We stonden op een saaie plek ergens midden in een klein dorp. We hoorden (vaag) op de achtergrond andere teams voorbij komen en het was aardig druk. Toen we daarvan s morgens wakker werden bleek dat Marcel ziek was geworden. Hij was erg wit en had weinig geslapen, verder was hij erg misselijk en voelde zich behoorlijk beroert. Waarschijnlijk had hij in de nachtetappe te weinig gegeten en gedronken en moest daarvoor nu zijn tol betalen. Marco belde naar team 2 of zij Patricia (onze kaartlezer annex reserve-loopster) een etappe konden missen. Patricia had daar natuurlijk wel zin in, want daarvoor was ze natuurlijk gekomen en zodoende ging zij als Marcella, Marcel2 (of Rianne2) met team 1 mee. DriemTiemStrien 7/18

8 Direct na de start (na enkele kilometers) van deze etappe hebben we direct al een nieuwe wisselplek gevonden, die een stuk rustiger was dan in het dorp zelf. Iets voor volgend jaar. Het landschap was prachtig, grote velden met gras en gele bloemen en we genoten met volle teugen. Gelukkig was ook Patricia goed in vorm en verliep alles zonder problemen. Onderweg hoorden we van Marco dat de wisselplek enkele kilometers naar achteren was geschoven omdat het bij het Steunpunt Sophia in Troisvilles te druk (of eigenlijk een beetje te gezellig ) was. Daarom moesten we iets verder lopen. Verder werden we nog gewaarschuwd voor een jeugd-wielerwedstrijd in Troisvilles waarvoor de RoParun moest wijken. Gekkenhuis! Gelukkig hadden we daarvan geen last. Andere teams hebben hiervoor echter wel ruim een kwartier moeten wachten. Zodoende kwamen we net na Troisville, op een mooie plek naast een grote groep koeien, op onze wisselplek aan waar Naomi de plaats van Patricia had ingenomen als kaartlezer. Naar horen zeggen deed ze dit fantastisch en was dus onmisbaar (net zoals alle anderen overigens) voor ons team. Team 2 (zonder Patricia) vertrok en team 1 kreeg van Janet en Gina weer een voortreffelijke warme maaltijd voorgeschoteld welke onder toeziend oog van vele koeien werd verorberd. Als klap op de vuurpijl kwam daar ook nog een radio verslaggever. Waarschijnlijk gelokt door de heerlijke geur. Hij had niet veel aansporing nodig om een maaltijd in ontvangst te nemen. Waarschijnlijk smaakte die maaltijd zo goed dat hij enkele minuten later nog terugkwam met een collega ook. We gingen snel op pad naar onze volgende wisselplek (in België) voordat iedereen het in zijn hoofd krijgt om bij ons te komen eten. DriemTiemStrien 8/18

9 Etappe 6. Van Troisville (km 202,7) naar Thullin (km258,4). Lengte: Ongeveer 51 km, gelopen door Team 2. Vandaag staat onze langste etappe op het programma, maar die zien we dankzij de masserende handen wel zitten. Tiem 1 heeft als een speer gelopen en we lopen nu ruim 1,5 uur voor op schema. In de warme Franse namiddag beginnen wij aan onze monstertocht ( Ha, Ha, Ha maar je moet toch wat schrijven, als er voor de rest weinig spectaculairs gebeurd, alles op rolletjes loopt en we eigenlijk (nog) geen tegenslag hebben). Het is wel genieten onder weg en we hebben lol met zijn allen. Er word door iedereen vrolijk wild geplast (door de 1 wat wilder dan door de ander). Op deze wijze kan Frankrijk toch best wel mooi zijn. Alleen jammer van die Fransen, die zouden in Duitsland moeten gaan wonen ofzo. En ja, als de reis zo voorspoedig verloopt, passeer je zomaar in 1 x de Frans/Belgische grens en zo, in 2 stappen een land dichter bij de finish. Hoewel die nog niet in zicht is (ook al heet je Arendsoog en Verliezetou) gaat er wel een gevoel van euforie (ofwel een euforisch gevoel) door ons heen na het bereiken van deze mijlpaal. Ook wij lopen als een schaap met 5 poten (dat loopt dus met 5 sneller dan met 4) en wij ( als gehele DriemTiemStrien) lopen dus elke etappe meer en meer in op het beoogde schema. DriemTiemStrien 9/18

10 Etappe 7. Van Thullin (km258,4) naar Kokiane-Coquiane (km 308). Lengte: Ongeveer 49,6 km, gelopen door Team 1. De vierde etappe van team 1 was eigenlijk een heerlijke etappe. s Middags (toen het behoorlijk warm was) waren Jannie (loopster uit DTS van 2008), Gerda (onze penningmeester) en Christien de vrouw van Ed en cateraar uit DTS van 2008) ons op komen zoeken op een prachtige plek in België. De campers stonden lekker in de zon achter elkaar op dezelfde locatie als in Marcel was er gelukkig weer bij. s Ochtends was hij behoorlijk ziek, zwak en misselijk geweest (waarschijnlijk door te weinig eten en drinken), waardoor hij de vijfde etappe moest missen, maar gelukkig was hij weer opgeknapt en kon ook hij aan zijn etappe beginnen. Van team 2 houden we hem behoorlijk in de gaten zodat hij tijdig eet en drinkt. De grootste warmte was gelukkig voorbij en deze avondetappe beloofde daarom een snelle etappe te worden. Om ongeveer melde het andere team zich op de wisselplek zodat team 1 weer kon gaan lopen. De wissel verliep (zoals gebruikelijk) zeer voorspoedig zodat we er direct weer vandoor konden. Eigenlijk is deze etappe (en de volgende etappe ook) zeer beetje saai. Het zijn die twee etappes dwars door België met lange rechte wegen waar de auto s met hoge snelheden voorbij rijden. Gelukkig voor Danja zijn er geen heuvels want daar heeft ze haar buik inmiddels vol van. Tevens zitten er, zeker in het begin, een paar erg mooie stukjes in. Voor het eerst in deze Roparun ervaren we dat we wat sneller zijn dan andere teams. Regelmatig doen we een klein wedstrijdje om andere teams voor te blijven en we halen er behoorlijk wat in. Sommige andere teams doen (in onze ogen natuurlijk) een beetje vervelend en proberen ons dan weer in te halen, maar als we dan weer een beetje gas extra bij geven zijn ze snel gelost. Halverwege de etappe passeren we de Hoge snelheidslijn en zien we (binnen enkele minuten) ook enkele TGV s. De spoorbaan is voor enkele onder ons toch een beetje werk, dus die genieten er extra van. Ook Wimco zou wel graag op deze rustige plek willen wonen (zegt hij). Halverwege de etappe wordt Anja gebeld door de groetenlijn van BOS radio (of van Radio Hoekse Waard). Haar vader is tussen alle luisteraars door weten te komen. Jullie kennen de verslaggevers ondertussen wel, dus daar zijn we wel enkele minuten mee zoet. We zijn daarmee bijna ook de weg kwijt, want Anja mist bijna een afslag op de rotonde. Tevens moet ze live on air verslag doen van de (zoals gebruikelijk) vlekkeloze wissel tussen Peter en Kees. Marcel eet en drinkt gelukkig nog steeds goed, zodat we ons over hem geen zorgen hoeven te maken. Wimco wil graag nog een Coca Cola, we hebben gelukkig nog een Coca Cola Zero in de auto zodat we hem ook blij kunnen maken. DriemTiemStrien 10/18

11 Aan het eind van deze etappe in het dorpje Coquiane is er een fikse opstopping. De bussen en grote vrachtauto s van verschillende teams proberen zich door de nauwe straatjes heen te drukken. Onmogelijk natuurlijk. Gelukkig weten we naar een kleine omleiding weer bij onze loper en fietsers te komen en gaan we voorspoedig op ons volgende wisselpunt af. Zonder massage (alleen Kees wordt kort gemasseerd) en eten rijden we vervolgens naar het bijzondere dorpje Zele waar het altijd feest is. Daar maken we op de heenweg maar weinig van mee, want na al die hobbelige wegen raken we in een (korte maar) diepe slaap, totdat.marco ons weer wakker maakt. Etappe 8. Van Kokiane-Coquiane (km 308) naar Zele (km354) Lengte: Ongeveer 48 km, gelopen door Team 2. Deze nacht etappe (door het harde lopen en de goede wissels is het gewoon een avond etappe geworden) voert ons richting Zele. Ik mocht van Kees niet te veel overdrijven (dat doen toch wolkenvelden?) en dus word dit niet zo n lang verslag. De omstandigheden zijn erg goed om te lopen, wat we dan ook doen. Ondanks al een klein beetje slaap te kort (halen we straks al weer in) verloopt de samenwerking binnen tiem 2 prima. Er worden moppen getapt (in Zele wordt er bier getapt) scheten gelaten (zowel binnen als buiten) en men probeert het alfabet te boeren. Omdat dit niet door ieder1 gewaardeerd word besluit men (bepaalde mensen) hier mee te stoppen. Hans krijgt de eer om Zele binnen te lopen tijdens zijn laatste km van deze rit. Alleen blijken dit Belgische km-ers, want in de praktijk blijken het er nog bijna 3 te zijn. En toch komt Hans met een glimlach op zijn gezicht Zele binnen alwaar we onthaalt worden door 100-den mensen. Team 1 vertrekt in de nacht door een wakker en verlicht Zele. Etappe 9. Van Zele (km 354) naar Antwerpen-Eekeren (km 399,3) Lengte: Ongeveer 48 km, gelopen door Team 1. Na een goede rustperiode en veilig door Arie en Marco naar de nieuwe locatie te zijn gebracht, zijn we klaar voor de een na laatste etappe van team 1. Op papier dient dit een zware te worden daar het de 2e nacht etappe wordt maar de moraal is goed en iedereen is er weer klaar voor. Terwijl er bij enkele lopers nog even, door ons nog steeds enthousiaste massage team, de beentjes worden los gemaakt, en de catering onze voedsel en drank voorraad aanvult, klinkt in de verte een feestje. Voor sommigen van onze ploeg gaat datgene wat de RopaRun ondermeer zo bijzonder maakt nu beginnen. En dan heb je er toch al zo n 350 km op zitten. Er wordt afgesproken dat we in het drukke deel van Zele met zijn allen lopen om zo gezamenlijk het feestje mee te maken. En een feestje was het. Ik weet zo snel niet meer welke superlatieven er door een ieder geuit zijn, maar zeker voor degene die dit voor de eerste keer meemaakte was de indruk groot. Waarin een klein dorp groot kan zijn, en wij maar denken dat ze in België die Hollanders niet zo zien zitten. Nou niets van dit alles. Het hele dorp was oranje en zelfs het koningshuis was aanwezig. Je kreeg bijna de indruk dat je in Nederland was tijdens de WK finale voetbal met in de hoofdrol het Nederlands elftal, en Marcel dacht tocht DriemTiemStrien 11/18

12 echt niet voor de eerste keer dit weekeind dat we al in Nederland waren. Maar nee er liepen en fietsten alleen maar een goede 270 teams met recreatieve enthousiastelingen gevolgd door een busje, maar wel met een missie. En daar blijven ze daar blijkbaar voor wakker tot diep in de nacht. Zaten die recreatieve sporters aan de sportdrank, onze Belgische vrienden dronken duidelijk wat anders. En ik heb zo het idee dat het hele dorp meer alcoholische calorieën had ingenomen dan we met alle Roparun ploegen in 2 dagen hebben verbrand. Ik heb er geen een nuchter gezien, iets wat onze chauffeur Ed behoorlijk ophield. Er was geen doorkomen aan. En al stonden er op de routekaarten allerlei aanwijzingen deze chaos stond volgens Anja duidelijk niet op de kaart. Inmiddels had Peter de gang er behoorlijk in, vind je het gek in zo een ambiance, en was het een hele tour om hem te achterhalen. Mede omdat de loopbus werd gewassen door onze Belgische vrienden lukte dit (het achterhalen) na zo n 5 kilometer, maar daar moesten we hem (Peter) wel eerst even voor stil zetten. Er werd afgesproken dat hij maar even een beurtje of wat (2) moest over slaan om wat uit te rusten. Na in de luwte te zijn teruggekeerd kwam het oude vertrouwde beeld weer terug. Qua hoeveelheid teams werd het echter wel steeds drukker. Iets wat mentaal behoorlijk in ons voordeel werkte, want waar zij steeds langzamer gingen, gingen wij steeds sneller en vlogen we ploeg na ploeg voorbij richting Antwerpen. Het blijft het eindelijk gelukkig vlak en zijn we definitief van alle heuveltjes af (of waren het bergen?) Inmiddels heeft Kees een oud-teamlid achterhaald, diegene die niet mee ging, maar toch weer wel, maar niet met ons en uiteindelijk ook niet met die ander maar wel met weer een ander. Het eerstvolgende obstakel wordt de St. Annatunnel. Vanaf daar wordt er tot aan het volgende wisselpunt door alle lopers gefietst. We nemen afscheid van Ed en Anja en gaan de tunnel in via de roltrap naar beneden op de hielen gezeten door een andere ploeg, die er de vaart ook behoorlijk in had. Nu hadden ze van die mooie rode knoppen op de roltrap, en ongetwijfeld hadden deze ons definitief van onze achtervolgers kunnen verlossen, maar ach het is nog lang naar de Coolsingel. In Antwerpen aangekomen liggen de meeste, zo niet alle Antwerpenaren, al lang op bed. Toch wacht er op de markt nog een ontvangst comité en slalommen we door het centrum richting onze wisselplek net buiten het centrum. Voordat we deze wisselplek bereiken komen we toch nog een klimmetje tegen van de 2 e categorie, een mooie lange brug. En wat een drukte. Niet qua publiek, maar je breekt je nek er over de teams die zich allemaal omhoog, een brug over, worstelen. Nu heeft Ronald het niet zo op drukte en daar het de laatste kilometer voor Ronald is, zit er niks anders op dan zo snel mogelijk het hele zooitje voorbij te hollen. Beneden gekomen zijn we inderdaad een hele berg teams voorbijgesneld en zijn onze fietsers, al slalommend tussen alle lopers en fietsers door, ook wat betreft stuurmanskunst op de proef gesteld Na een kilometer is onze wissel (Leen) daar en hebben we onze rust weer verdiend. DriemTiemStrien 12/18

13 Conclusie na deze etappe, Zele was opnieuw een onvergetelijke ervaring, Antwerpen doet zijn best, en het was weer een makkie. Nog maar 1 etappe te gaan voor team 1. Etappe 10. Van Antwerpen (km 399,3) naar Bergen op Zoom (km 435,2) Lengte: Ongeveer 51 km, gelopen door Team 2. Onze voorlaatste etappe stond voor vandaag staat voor de boeg. Wederom is er weer harder gelopen door team 1 waar door we nu ruim 2 uur voor op schema liggen ( lopen eigenlijk, want ik heb nog nooit iemand de RoPa-run uit zien liggen ). En alsof het zo moet zijn is het voor team 2 ( weer ) een grensoverschrijdende etappe. De Belgish/Nederlandse grens word met veel gemak genomen. Maar daarover later meer. In de luwte van de Brabantse morgenstond zijn we vertrokken. Alle koppies staan nog redelijk Fris en in het begin van de etappe word team Tom ( broer van TomTom ) weer ingehaald. Dit gebeurt door onze vrouwelijke loopster Rianne V. Als een hinde snelt ze iedereen voorbij. Ergens in de verte horen we al wat klanken van muziek en dronkenmans geklap,maar het lijkt nog wel uit een paddenstoel ( rood met witte stippen ) te komen. Maar kilometer voor kilometer komen we dan toch dichter bij Ossendrecht, de stad die een aantal van ons ( 1 om precies te zijn ) nog goed kennen van vorig jaar. In de voorsteden van deze Ropa-runstad ( 1-ste of 3-de is niet belangrijk) worden we al hartelijk welkom geheten door fanatieke ossen die ons een aantal goede laatste km-ters toe wensen. En naar mate we dichterbij het centrum komen word het, op dit toch vroege tijdstip, steeds drukker. Het lijkt wel of we in de verkeerde richting zijn gelopen, want opeens wanen we ons in Frankrijk (het thema dit jaar in Ossendrecht). De fietsers hebben al een steek van de keizer gehad, en we worden blij ontvangen door dames van le moulin rouge. Overal waar je kijkt is het Frankrijk. De wijn (maar ook het bier) vloeit rijkelijk en ook het stokbrood met boursin is niet vergeten. De dames van lichte zeden trakteren ons nog op een kijkje onder de rokken en via het podium lopen we met TGV snelheid richting het einde van deze geweldige stad. Blij dat we ontsnapt zijn aan de guillotine lopen we nu richting Bergen op Zoom, alwaar de volgende wisselplek is. Daar staat team 1 al weer klaar, om nog1 keer te laten zien wat ze waard zijn en te vlammen in hun laatste 39,8 km van de RoPa-run DriemTiemStrien 13/18

14 Etappe 11. Van Bergen op Zoom (km 435,2) naar Numansdorp (km 475) Lengte: Ongeveer 45 km, gelopen door Team 1. Deze laatste etappe van team 1 was (voor team 1) tevens de eerste etappe op eigen bodem. Een verademing aangezien, voor het eerst sinds de start van de RoParun, alle kruispunten en andere overgangen door verkeersregelaars waren afgesloten. Heerlijk is dat. In Frankrijk moet je gewoon voor een stoplicht wachten. In Nederland mag je gewoon doorlopen. Daarnaast hadden we in Bergen op Zoom eigenlijk een heerlijke nacht (of ochtend) gehad. We konden eindelijk weer eens naar een lekkere WC in het nabijgelegen zwembad. Enkelen van ons hebben daar ook weer eens lekker gedoucht. Totdat.Leen als laatste loper van team 2 kwam aanlopen en Kees weer van start moet gaan voor de laatste etappe van team 1. Deze etappe was een heel erg leuke. Eerst door Bergen op Zoom (waar het een groot feest was) en waar alles kilometers lang geel was gekleurd. Daarna Halsteren en enkele andere plaatsen. Door al de mensen die ons hielpen liepen we goed en hard door. Op een bepaald moment tussen Halsteren en Dinteloord dachten we dat we een hele drukke straat inliepen. Een drukte (en bijbehorende herrie) van jewelste. (Het kon eigenlijk niet want we liepen door het platteland langs verschillende mooie boerderijen en tuinders). Een speaker maakte met groot enthousiasme melding van een gouden wissel van ons team en vele mensen (tenminste dat dachten we) applaudisseerden. DriemTiemStrien 14/18

15 Toen we een klein stukje verder liepen bleek er slechts één man (met bijpassende vrouw) aan de kant van de weg te staan, met microfoon, stereo-installatie en bijbehorende speaker set. Maar uit de speakers kwam wel het applaus van duizenden. Een fantastisch initiatief. Verder liepen we langs de boerderijen en tomatenkwekerijen. Ook de kleine tomaatjes werden ons, evenals vorig jaar, weer aangeboden. In de nabijheid van Dinteloord, bij het wisselpunt, liepen we nog even verkeerd (we werden eigenlijk door de verkeersregelaars de verkeerde kant op gestuurd omdat die dachten dat we hier van team zouden wisselen!), snel draaiden we om en vervolgden we onze weg, zonder al teveel tijd te verliezen. Onze winst in deze etappe zat absoluut in de snelle en perfect verlopende wissels. Toch? Af en toe ging er wel iets verkeerd, maar dat mocht geen naam hebben. Onderweg kwamen we langzaam aan weer een aantal bekenden tegen. Eerst de dames uit Strijen die we al eerder hadden gezien in hun cabriolet (Gerda, Janny en Christien) in België. Bij het wisselpunt Jo van der Ree die Thomas (van Kees) en Monica had meegenomen. Vervolgens Leo (van Wendy Schrier) op de fiets en de hele familie De Vreede met Martin de Geus en Sandra die ons met een prachtig spandoek op verschillende plaatsen aanmoedigden. De ouders en de zus van Marco wachtten ons op in de buurt van Numansdorp en Maurice Angenent heeft ons ook een aantal kilometers al fietsend begeleid. Op deze wijze werden we langzaam maar zeker naar Numansdorp gedragen waar we met zijn allen doorheen zouden lopen. Team 2 stond ons op de reeds bekende plek (uit de 2008 editie) op te wachten. Zij mochten de laatste etappe lopen en van de plaatsen Numansdorp, Oud-Beijerland, Barendrecht en Rotterdam gaan genieten. DriemTiemStrien 15/18

16 Etappe 12. Van Numansdorp (km 475) naar Rotterdam (km 516) Lengte: Ongeveer 33,6 km, gelopen door Team 2. Aan team 2 de eer om de laatste etappe te mogen lopen. Het was nog steeds prachtig weer toen we na een snelle rit met de campers aankwamen in Numansdorp. Dat voelde als een soort van thuiskomen. Dat werd nog eens versterkt door alle mensen die bij ons op bezoek kwamen. Dat waren er echt veel. Voor mij was natuurlijk het belangrijkste dat Simone er ook even was, goed om elkaar weer te zien. Na de laatste lekkere massage door Lorena waren we helemaal startklaar voor de doorkomst in Numansdorp. Samen met zowel team 1 als het grootste deel van de ondersteuners liepen en fietsten we door het dorp. De opkomst qua publiek leek iets minder dan vorig jaar maar het enthousiasme was er niet minder om. De doorkomst in Klaaswaal was ook erg leuk, er was veel werk van de versiering gemaakt. Ondertussen haalden we nog steeds teams in en sporadisch werden we zelf door nog snellere teams ingehaald. Af en toe was het wat chaotisch op de smalle fietspaden maar alles ging uiteindeljk goed. Na Kaaswaal een stuk de polder door naar Oud-Beijerland. Dat was één groot feest, enorm veel mensen waardoor je echt door een haag van toeschouwers liep op een paadje van een paar meter breed. DriemTiemStrien 16/18

17 Na de drukte de rust van het traject langs de Oude Maas naar de Heijnenoord tunnel. Zoals afgesproken liep Leen de tunnel in en ik de tunnel uit. Het was best fris in de tunnel, na alle warmte best lekker. De klim de tunnel uit zorgde voor een flinke aanslag op de energie voorraad maar gelukkig was er daarna tijd om te herstellen. De doorkomst in Barendrecht was erg leuk gedaan. De lopers gingen door een tent en een vlonder voorlangs het stadhuis waar twee wethouders alle teams luid aanmoedigden. Na een beetje saai stuk door Carnisselande en de klim over de A15 volgde Rotterdam-Zuid en in Rotterdam-Zuid ligt de Danïel den Hoed kliniek. Voor mij het absolute hoogtepunt van deze Ropa run, deze passage. Al die dankbare en blije mensen, al die herinneringen aan al doe keren dat Simone en ik hier het afgelopen jaar zijn geweest. Een brok in mijn keel en tegelijk blij dat je door deelname het goede doel steunt. Nogmaals dank aan Antoine, Leen en Riannne dat ik dit stuk mocht lopen. Nog maar een paar keer wisselen en opeens was daar de laatste kilometer. Na snel de chip aan schoen te hebben vastgemaakt, ging Leen er als een speer vandoor om een zo goed mogelijke tijd neer te zetten. Het leek we of hij net was gestart, zo hard ging hij. Nadat Leen was gefinisht, kwam hij terug en zijn we met het hele DTS team op de Coolsingel de eindstreep gepasseerd. Weer een prachtige Roparun met goed weer, een goede sfeer, een fantastische eindtijd maar vooral ook een mooie opbrengst. Volgend jaar weer en dan binnen de 40 uur! (door Hans Bruins) DriemTiemStrien 17/18

18 Na afloop van deze prachtige dagen zijn we met het gehele team nog naar een mooi café in Strijen geweest: Mijn dochter en ik had de deur geopend en we maakten daar dankbaar gebruik van. We dronken ons eerste biertje na enkele dagen geheelonthouding en Marco deelde als teamcaptain de medailles uit. Vervolgens aten we nog wat lekkers (pizza, broodjes, shoarma, enz..) en namen na drie fantastische dagen afscheid van elkaar. DriemTiemStrien 18/18