Ouders met een verstandelijke beperking

Transcriptie

1 Ouders met een verstandelijke beperking Conclusies en aanbevelingen In deze studie is eerst in de literatuur nagegaan welke factoren beschermend dan wel belemmerend zijn in de opvoedingssituatie van mensen met een verstandelijke beperking. Ook is gekeken naar dilemma's en knelpunten waarmee de hulpverlener die de gezinnen ondersteunt te maken kan krijgen. Aan de hand van een theoretisch kader zijn dertien casussen geanalyseerd. Bij de analyse van de casussen is nagegaan of de factoren en knelpunten die in de literatuur zijn genoemd terug te vinden zijn in de beschrijvingen van de opvoedingssituaties en of er nog andere factoren zijn aan te wijzen. De analyse is tevens bedoeld om adviezen te kunnen geven hoe de hulpverlener in specifieke opvoedingssituaties kan handelen en om strategieën aan te reiken voor een goede ondersteuning van de ouders. De resultaten van de analyse zijn besproken met de leden van de klankbordgroep en tijdens een expertbijeenkomst. In deze publicatie zijn de risicofactoren en de problemen meer aan bod gekomen dan de beschermende factoren; dit is verklaarbaar. In de literatuur wordt hierover meer geschreven, en voor de verkenning van de praktijk is gebruik gemaakt van casussen die door de hulpverlening zijn aangereikt. Het zijn dus allemaal situaties waarin het gezin te maken heeft met hulpverlening. Risicofactoren, knelpunten en problemen treden in de casussen meer op de voorgrond dan beschermende factoren. Wij geven de belangrijkste bevindingen weer en doen enkele aanbevelingen. Conclusies Opvoedingssituatie Het beeld van de opvoedingssituatie dat uit de analyse naar voren komt is niet rooskleurig. In ongeveer de helft van de gezinnen zijn er opvoedingsproblemen, soms ernstig tot zeer ernstig. De hulpverlening is lang niet altijd in staat om effectief op te treden. In de helft van de gezinnen wonen alle kinderen (nog) thuis, in de andere gezinnen zijn een of meer kinderen uit huis geplaatst. De verwachtingen die hulpverleners uitspreken over de toekomst van de thuiswonende kinderen, over hoe lang ouders en kinderen samen kunnen blijven wonen, zijn niet onverdeeld gunstig. Voor de kinderen van vijf gezinnen waarin alle kinderen thuis wonen wordt (grote) bezorgdheid geuit, maar is er wel hoop dat de kinderen met goede ondersteuning en begeleiding nog een tijd thuis kunnen blijven wonen. In twee gezinnen zijn de kinderen erg jong en kan over de toekomstige opvoedingssituatie nog niet veel worden gezegd, hoewel zich al wat problemen beginnen af te tekenen. Voor de thuiswonende kinderen in de gezinnen waarvan al kinderen uit huis zijn geplaatst is de verwachting negatief. We moeten bij het geschetste beeld van de opvoedingssituatie kanttekeningen plaatsen. Het overgrote deel van de beschermende factoren en risicofactoren is ook van toepassing op ouders die niet verstandelijk beperkt zijn. Aan ouderschap worden steeds meer eisen gesteld. Het grootbrengen en op- 13

2 voeden van kinderen is voor iedere ouder een hele taak. In de gezinnen van ouders met een verstandelijke beperking is er dikwijls sprake van een opeenstapeling van problemen. Het hebben van een verstandelijke beperking maakt het ouderschap moeilijk. Daarnaast brengt het alle nadelen met zich mee waarmee mensen aan de sociaal-economische onderkant van de samenleving te kampen hebben. Leven van een minimum inkomen vraagt om flexibiliteit en creativiteit die ook veel mensen die geen verstandelijke beperking hebben niet meer kunnen opbrengen. Sociale ondersteuning Een belangrijke beschermende factor is het hebben van goede ondersteuning vanuit het sociale netwerk. De gezinnen waarin alle kinderen nog thuis wonen krijgen (of kregen) veel steun van de grootouder(s) of andere familieleden. Hulpverleners moeten aandacht geven aan het vergroten van de draagkracht van ouders door het versterken van het sociale netwerk. Voorkomen moet worden dat een gezin in een sociaal isolement raakt. Sociaal isolement is deels te wijten aan een gebrek aan eigen initiatief van de ouder; anderzijds weten ouders niet hoe zij op een goede manier contacten kunnen maken. Sociale vaardigheidstrainingen op dit gebied zijn belangrijk, maar moeten wel aangepast zijn aan de mogelijkheden en behoeften van ouders. Trainingen blijken vooral effectief te zijn als ze in de situaties worden gegeven waarin de vaardigheden moeten worden toegepast, en als ze gedurende een langere tijd worden aangeboden. De ondersteuning wordt meestal gegeven door de grootouders. Dit trekt een zware wissel op hun fysieke en emotionele kracht. Het ondersteunen van grootouders en andere familieleden die zich voor het gezin inzetten moet tot de taak van de hulpverlening worden gerekend. Opeenstapeling van problemen De gezinnen worden gekenmerkt door het ontbreken van structuur, een samengaan van diverse problemen en vaak een stroeve relatie tussen hulpverlener en ouders. De problemen interfereren en leveren dan situaties op waarbij sprake is van opvoedingsproblemen, relationele problemen en sociaal isolement. Hoewel problemen met elkaar verweven zijn, heeft de hulpverlening veelal slechts aandacht voor één van de problemen, namelijk het probleem dat op dat moment acuut is. Voor elk probleem wordt een aparte hulpverlener ingezet, die doelen en oplossingen kiest vanuit zijn eigen (middenklasse) kader. Doelen en oplossingen sluiten nauwelijks aan bij de leefsituatie en belevingswereld van de betreffende ouders. Dit leidt tot negatieve reacties zowel bij de ouder als bij de hulpverlener. De ouder kiest dan vaak voor óf de deur sluiten voor alle hulpverleners, óf het aanhoren maar vervolgens niets doen met de gegeven adviezen. De hulpverlener voelt zich machteloos en soms zelfs gebruikt, een zichzelf versterkend proces. In het vorige hoofdstuk zijn enkele strategieën aangereikt om dit te vermijden. Belangrijker dan techniek of methodiek is de basishouding van de hulpverlener. De hulpverlener moet ouders als een partner blijven beschouwen, ook als hij zaken moet overnemen. Hij moet vermijden om waardeoordelen te geven en ook de eigen normen en waarden kritisch bekij- 14

3 ken. De aandacht moet niet alleen gericht zijn op de risicofactoren maar ook op de aspecten waarin ouders sterk zijn. Kenmerken van de hulpverlening Onduidelijkheden met betrekking tot de hulpverlening zijn ernstige risicofactoren. We geven de belangrijkste knelpunten. In de eerste plaats het ontbreken van duidelijke afspraken over wie de regie of de coördinerende rol heeft, en onduidelijkheid over wat ieders verantwoordelijkheid is. In de tweede plaats een gebrekkige samenwerking tussen hulpverlenende instanties. Tenslotte onvoldoende kennis over de mogelijkheden en beperkingen van de hulpverlening in het algemeen en onvoldoende kennis van ieders deskundigheid in het bijzonder. Meestal hebben veel verschillende hulpverleners en instanties bemoeienis met één gezin. Niet alleen voor de ouders is het onduidelijk waarvoor iedereen komt. Hulpverleners zelf geven soms aan niet te weten wat ieders taak, verantwoordelijkheid of bevoegdheid is. De hulpverlening aan deze gezinnen zou intensief en langdurig moeten zijn, maar dit is vaak niet het geval. Er is veel wisseling van hulpverleners, terwijl iedere wisseling door de ouder wordt ervaren als 'in de steek gelaten' worden. Afstemming en coördinatie van de hulpverlening en geregeld overleg, ook tussen hulpverleners van verschillende instellingen, zijn voorwaarden voor goed hulpverlenerschap, evenals continuïteit in de hulpverlening. Aanbevelingen Aansluitend op de conclusies doen wij enkele aanbevelingen. Deze hebben betrekking op verder onderzoek, methodiekontwikkeling, preventief en voorwaardenscheppend werken, voorlichting, gezinsindicatie, psychiatrische problematiek en een platform voor informatie-uitwisseling. Onderzoek De gegeven schets van de opvoedingssituatie van ouders met een verstandelijke beperking moet in een bredere context worden geplaatst. De casussen zijn beschrijvingen van de situaties van gezinnen die alle te maken hebben met de zorg- of hulpverlening. Uit de analyse van de casuïstiek kunnen geen conclusies worden getrokken over de omvang of ernst van de problematiek van de hele groep ouders met een verstandelijke beperking. Er zijn hierover nauwelijks gegevens bekend. Het is dus zaak om hiernaar verder (prevalentie) onderzoek te doen. Ook moeten in verder onderzoek goede voorbeelden van ouderschap van mensen met een verstandelijke beperking worden vastgelegd. Analyse van juist deze praktijkvoorbeelden kan meer inzicht geven in de werking van beschermende factoren en aantonen welke benaderingswijzen of methodieken effectief zijn. Methodiekontwikkeling De hulpverlening aan ouders met een verstandelijke beperking is complex. Naast intensieve begeleiding van de ouders moet voortdurend bekeken worden welke hulpverleners en welke vorm van bege- 15

4 leiding gewenst zijn. Middelen, kennis en deskundigheid moeten ingezet kunnen worden in specifieke situaties. Goed opgeleide en in de praktijk geschoolde hulpverleners zijn dan ook een voorwaarde. De werkplaats 'Ouders met een verstandelijke beperking' heeft als doelstelling om de kennis over ouderschap en de begeleiding van ouders met een verstandelijke beperking te verbreden en te verspreiden. Een doelstelling is ook om de deskundigheid van hulpverleners die deze ouders ondersteunen te vergroten, zodat goed aangesloten kan worden op de specifieke behoeften van de ouders. Voor het bevorderen van de deskundigheid is een publicatie niet voldoende, maar moet gewerkt worden aan scholing en vaardigheidstraining. Hiervoor is methodiekontwikkeling noodzakelijk. Een aanzet hiertoe is gedaan in het vorige hoofdstuk waarin strategieën en specifieke benaderingen zijn besproken. Het verdient aanbeveling om een inventarisatie te maken van de diverse werkwijzen en technieken die momenteel in ons land worden toegepast bij de ondersteuning of begeleiding van ouders met een verstandelijke beperking. Vooral moet worden gekeken naar kenmerken van de doelgroep en de randvoorwaarden voor een effectieve werkwijze. Preventief en voorwaardenscheppend werken Veel van de casussen worden getypeerd door een gebrek aan inzicht in de eigen mogelijkheden en onmogelijkheden van de ouders. Ouders geven aan kinderen te willen omdat zij niet anders zijn of zich minder voelen dan andere mensen. Dit is een punt van overweging voor de opvoeding en onderwijs aan kinderen met een verstandelijke beperking. Hoe kan een realistisch zelfbeeld worden bevorderd, waarbij mensen zich gewaardeerd weten om wie ze zijn en zich niet minder voelen dan een ander, ook wanneer zij tot het inzicht komen dat sommige dingen voor hen niet zo verstandig zijn om aan te beginnen, bijvoorbeeld het ouderschap? De aanwezigheid van een lichte verstandelijke beperking wordt veelal niet tijdig onderkend; cliënten zijn sterk in het verdoezelen van hun beperkingen. Het is ook vaak moeilijk om te komen tot een goede diagnostiek, terwijl dit een voorwaarde is voor adequaat hulpverlenerschap. Hierbij moet gedacht worden aan niveaubepaling, cognitief en sociaal-emotioneel functioneren, psychisch functioneren, eventueel psychiatrische problematiek en/of persoonlijkheidstoornissen, sociale achtergrond, gezin van herkomst. Deze informatie is nodig bijvoorbeeld om te begrijpen waarom ouders die zelf in hun jeugd uit huis zijn geplaatst zo wantrouwend zijn tegenover de hulpverlening. Een grote groep vraagt geen hulp, is niet bekend bij de hulpverlening en moeilijk bereikbaar. Zij kloppen pas aan voor hulp wanneer de problemen uit de pan zijn gerezen. De hulpverlener moet dan beginnen met 'puin te ruimen'. Het is lastig om in zo'n situatie te werken aan een preventief en voorwaardenscheppend ondersteuningstraject. Het verdient dan ook aanbeveling om, meer dan nu gebeurt, aandacht te schenken aan voorlichting. Voorlichting op gebied van seksualiteit en ouderschap De analyse van de casussen heeft soms indringende voorbeelden gegeven van hoe het niet moet. Niettemin zullen er altijd mensen met een verstandelijke beperking zijn die ouders worden. Enerzijds omdat zij die keus maken en niemand om hun mening vragen omdat die immers toch veelal negatief 16

5 zal zijn. En anderzijds omdat zij vaak zo weinig zijn voorgelicht dat zwangerschap hen 'overkomt'. Alleen goede voorlichting over wat het inhoudt om kinderen te verzorgen en op te voeden en een hulpverlening die al tijdens de zwangerschap start, kan tot de juiste ondersteuning van ouders en kinderen leiden. Daarbij is het zaak dat verschillende hulpverleningsinstellingen vanaf de geboorte van een kind samenwerken: artsen, verpleegkundigen, consultatiebureaus, huisarts, ambulante begeleiding etc. Naast intensieve begeleiding is het noodzakelijk dat de verschillende hulpverleners regelmatig gezamenlijk evalueren. Op vso-scholen voor moeilijk lerende jongeren kunnen programma's worden aangeboden om onderwerpen als seksualiteit, anticonceptie, kinderwens en ouderschap te bespreken. Hierbij kan gebruik worden gemaakt van wat al is ontwikkeld door bijvoorbeeld MEE Gelderse Poort, Arnhem. Bij het aspect van goed hulpverlenerschap is erop gewezen dat hulpverleners als gevolg van de wijze waarop de hulpverlening is georganiseerd te weinig tijd voor een gezin beschikbaar hebben. Zij gaan daardoor vooral in op praktische vragen zoals ondersteuning in het huishouden en beheren van de financiën en op opvoedingsvragen. Over moeilijker onderwerpen als seksualiteit, anti-conceptie, kinderwens (beperking van het aantal kinderen) wordt nauwelijks gesproken. De vraag rijst in hoeverre er bij hulpverleners sprake is van handelingsverlegenheid, van een gebrek aan kennis en vaardigheden om deze onderwerpen met ouders te bespreken. Het bespreekbaar maken van deze onderwerpen zou een onderdeel van het ondersteuningsplan moeten zijn, en hulpverleners zouden ook tijdens intern overleg of supervisie deze zaken aan de orde moeten kunnen stellen. Vrijwillige / onvrijwillige hulpverlening Er bestaat bij ouders met een verstandelijke beperking vaak grote weerstand tegen de hulpverlening. Zij hebben het gevoel dat de hulpverlening erop uit is hun autonomie aan te tasten en in het uiterste geval zelfs de kinderen bij hen weg te halen. Het verdient aanbeveling om meer bekendheid te geven aan de mogelijkheden van vrijwillige hulpverlening. Dit om de angst van ouders te verkleinen. Er moet ouders duidelijk worden gemaakt dat vrijwillige hulpverlening niet uit hoeft te lopen op een gedwongen maatregel van de rechter, en dat ouders bij vrijwillige hulpverlening hun autonomie niet uit handen geven, maar juist behouden. De ervaring leert dat het moeilijk is deze gedachtegang op ouders over te brengen. Op basis van een vertrouwensrelatie kan dit met ouders worden besproken en zijn ouders bereid vrijwillige hulpverlening te accepteren. Gezinsindicatie De regelgeving dwingt de hulpverlener vaak om zich slechts op één probleem te richten, terwijl zich meerdere problemen voordoen. Het indicatie systeem heeft zo haar nadelen. Voor iedere vorm van ondersteuning moet een aparte indicatie worden aangevraagd. Het feit dat er in veel gezinnen sprake is van een complexe problematiek en dus van hulpvragen op verschillende gebieden, maakt dat er veelal verschillende aparte indicaties moeten worden aangevraagd. Het zou goed zijn om de mogelijkheid te onderzoeken om te komen tot een systeem van gezinsindicatie. 17

6 Psychiatrische problematiek Het behandelen van ouders die naast hun verstandelijke beperking psychiatrische problemen hebben is heel lastig. De gezinsondersteuning zoals die fungeert voor ouders met psychische stoornis blijkt volgens sommige deskundigen ook goed te werken bij ouders met een verstandelijke beperking. Zij bepleiten om ook voor ouders met een verstandelijke beperking een dergelijke vorm van gezinsondersteuning te starten of open te stellen. Platform voor informatie-uitwisseling Wij hebben gemerkt dat er bij mensen die werkzaam zijn in de zorg- en hulpverlening aan ouders met een verstandelijke beperking behoefte is aan uitwisseling van kennis en ervaringen; vooral ook van goede praktijken. "We zouden veel meer bij elkaar in de keuken moeten kunnen kijken", is diverse keren tijdens besprekingen gezegd. Door het oprichten van een platform kan wellicht informatie-uitwisseling worden gestimuleerd. Bron: Joha, D., Ouders met een verstandelijke beperking. s.l.: LKNG/NIZW,