Een stervenskreet bij een blijde gebeurtenis

Transcriptie

1 Een stervenskreet bij een blijde gebeurtenis Ds. J.S. van der Net 1 Samuël 4:21-22 (Dankdag) Zingen: Psalm 35: 1 Lezen: 1 Samuël 4 Zingen: Psalm 85: 1, 4 Zingen: Psalm 42: 6, 7 Zingen: Psalm 27: 7 Gemeente, het Woord van de Heere waarbij we in deze dienst stilstaan, kunt u vinden in het eerste boek van Samuël, en daarvan het vierde hoofdstuk, de verzen 21 en 22: En zij noemde het jonksken Ikabod, zeggende: De eer is weggevoerd uit Israël! Omdat de ark Gods gevankelijk weggevoerd was, en om haars schoonvaders en haars mans wil. En zij zeide: De eer is gevankelijk weggevoerd uit Israël, want de ark Gods is genomen. Deze Schriftwoorden preken ons: Een stervenskreet bij een blijde gebeurtenis. Drie gedachten: 1. De vrouw van Pinehas als een moeder van smart 2. De vrouw van Pinehas als een getuige van de waarheid 3. De vrouw van Pinehas als het toonbeeld van Gods ontferming 1. De vrouw van Pinehas als een moeder van smart Gemeente, in het verband van onze tekstwoorden zien wij dat Israël in oorlog is met de Filistijnen. Het volk Israël is gelegerd bij Eben-Haëzer. Daar tegenover ligt in Afek het leger van de Filistijnen. Er vindt een veldslag plaats. Die veldslag is een verpletterende nederlaag voor Israël, waarbij wel vierduizend soldaten sneuvelen. Als de soldaten van Israël terugkomen in hun kamp, zijn ze ontzettend bang voor een tweede nederlaag. Als ze zo in angst zitten voor een tweede nederlaag, komen ze op het idee om de ark uit het heilige der heiligen in Silo op te halen en die ark mee te nemen in de strijd. Want, denken ze, als wij de ark bij ons hebben, dan zijn wij onoverwinbaar. Ze hebben er helemaal geen erg in dat ze dan het vertrouwen op de ark stellen en niet op God. De twee zonen van Eli halen de ark en brengen hem uit het heilige der heiligen in de legerplaats van Israël. Als die ark door Hofni en Pinehas wordt ingedragen, breekt het volk in luid gejuich uit. Nu zullen ze winnen! Nu is de overwinning vast en zeker. Maar dan vindt er weer een veldslag plaats. En in plaats van overwinnen is het nog veel erger, is het een veel grotere nederlaag. Er sterven wel dertigduizend soldaten. Behalve de soldaten sterven ook de twee zonen van Eli: Hofni en Pinehas. Bovendien: de ark is nu in 1/10

2 handen van de Filistijnen en de Filistijnen nemen die ark juichend mee naar de tempel van hun afgod Dagon. Wat een bange dag! Wat is dat een vreselijke nederlaag. Maar wat gebeurt er dan? We lezen dat er een man uit Benjamin is. Die man heeft zich er helemaal op gekleed dat hij in rouw is. Hij loopt met gescheurde kleren. Hij heeft as op zijn hoofd gedaan als teken van verslagenheid. Hij reist naar Eli toe om de boodschap te vertellen. In elk gehucht waar hij komt en in elk dorp waar hij komt, vertelt hij de treurige boodschap van de nederlaag. Naarmate hij zich verder spoedt, klinkt achter hem de weeklacht en het gejammer steeds luider. Het hoogtepunt wordt bereikt als hij in Silo komt, de toenmalige hoofdstad. Er is niet één huis in de stad dat geen dode te betreuren heeft. Eli, die zich aan de ingang van de tabernakel op een gerichtsstoel heeft laten zetten om de terugkeer te verwachten, vond het vreselijk dat de ark werd meegenomen. Maar omdat hij doof en blind is, kan hij niet horen en zien wat er aan de hand is. Hij merkt wel dat er een stoet langskomt en hij zegt: Wat is de stem dezer beroerte? We lezen: Toen haastte zich die man, en hij kwam en boodschapte het aan Eli. Als Eli hoort dat de ark weggevoerd is, valt hij van zijn stoel en sterft hij op hetzelfde ogenblik. Maar er is nog meer. De vrouw van Pinehas, de zoon van Eli, is in blijde verwachting. Ook zij hoort deze treurige boodschap. En nu moet u goed opletten. U moet dat thuis nog maar eens nalezen. Zij hoort die treurige boodschap in omgekeerde volgorde: eerst de wegvoering van de ark en dán de dood van de zonen van Eli, onder wie ook haar man is. Het geeft zo n schok bij de vrouw van Pinehas, dat het moederschap veel eerder intreedt dan verwacht is en de weeën komen. We lezen: En zijn schoondochter, de huisvrouw van Pinehas, was bevrucht, zij zou baren; als deze de tijding hoorde, dat de ark Gods genomen was, en haar schoonvader gestorven was, en haar man, zo kromde zij zich en baarde. In dat krommen hoor je als het ware het kreunen in smart. De vrouwen die haar helpen bij de bevalling, proberen haar moed in te spreken. Zij zeggen: Vrees niet, want gij hebt een zoon gebaard. Maar we lezen: Doch zij antwoordde niet en nam het niet ter harte. Voelt u dat, gemeente? Zelfs de wetenschap dat zij een kind gekregen heeft, zelfs de wetenschap dat zij nu moeder geworden is, kan haar doffe oog geen glans meer geven. Geen vonk van blijdschap is er meer in deze vrouw te bekennen. Het is nacht over deze vrouw, want alles is dood. Eli is dood, Hofni is dood, Pinehas is gestorven. En wat het ergste is voor deze vrouw: de ark is weg! En als de ark weg is, dan is God weg uit Israël. Dan heeft God Zijn volk verlaten. Er is nog een laatste inspanning om nog dát te zeggen wat haar vervult. In wat ze zegt, in de naamgeving van haar kind, legt ze al haar smart. Want al stervend en kreunend noemt ze haar zoontje Ikabod. Dat betekent: Waar is de eer? Weg is de eer! Als ze dit gezegd heeft, sterft de vrouw van Pinehas Wat betekent dat nu: Ikabod? Ikabod betekent eigenlijk: gewicht of zwaarte. Het woord kabod werd ook gebruikt voor de luister, de glans en de majesteit van God. Deze kabod, deze glans, deze heerlijkheid, was met de ark verweven, omdat de ark Gods troon was. Heel de verbondstrouw rustte op die ark. Daar was de kabod, daar was de majesteit, daar 2/10

3 was de eer van God. En nu de ark weg is, roept deze vrouw: Waar is de eer? Weg is de eer! Ikabod! U weet wel, de naamgeving in het Oosten was iets heel belangrijks. Toen Rachel stierf, heeft ze stervend haar zoon Ben-oni genoemd. Dat betekent: de zoon die onheil brengt. Maar toen was er een Jakob aan haar zijde. Die heeft de naam veranderd. Hij heeft gezegd: Nee, het zal Benjamin zijn; zoon der rechterhand. Maar hier, bij de vrouw van Pinehas, is geen man. Hier is geen genade om deze naam te veranderen. De naam die dit kind van zijn stervende moeder meekrijgt, heeft hij altijd gehouden. Ikabod. Waar is de eer? Weg is de eer! Stervend roept ze het uit: De eer is weg! God is weg! Door de zonde van het volk zijn Gods deugden gekrenkt en heeft God het volk verlaten. Ikabod! Waar is de eer? Als ze dat uitgeroepen heeft, sterft ze. Want die smart is zo diep, dat ze niet langer kan leven. Ikabod! roept ze uit en ze gaat onder in de dood. Gemeente, laten wij daar verder eens bij stilstaan. De ark was weg. Dat wilde voor die vrouw zeggen: God was weg. Nu was dit de smart van deze vrouw, dat God weg was en dat Hij Zijn volk verlaten had. De smart van het gemis van de Heere was bij deze vrouw zo diep, dat ze niet langer kon leven. Het grootste geschenk kon haar verdriet niet wegnemen. Zij stierf. Laten wij eens een ogenblik tot onszelf inkeren. Wij mogen vandaag dankdag houden. Wat hebben wij alle reden om dankdag te houden. Als wij terugkijken op de achterliggende periode, dan zijn er inderdaad ontzettend veel zorgen geweest, op allerlei terreinen. Als we ook zien wat er in ons volksleven gebeurt: de achteruitgang en het toenemen van de zonde Maar toch, aan de andere kant, ondanks dat alles, heeft de Heere het leven nog niet doen ineenstorten. Dan is er in ons land nog brood voor de eter en zaad voor de zaaier. We mogen in ons land nog in een redelijke welvaart leven. Als we dat met andere delen van de wereld vergelijken, dan heeft de Heere ons land nog willen bewaren voor natuurrampen. Er is geen oorlog gekomen. Maar, gemeente, ook persoonlijk, zoals wij hier in de kerk zitten, heeft de Heere ons gespaard in het leven; dit in onderscheid van zoveel anderen. De Heere heeft ons in rijke mate gegeven wat we voor dit leven nodig hebben. Ja, de Heere heeft ons méér gegeven dan we nodig hadden. Het zou best een beetje minder kunnen! De Heere was s avonds de Laatste en s morgens de Eerste. Zijn trouw was elke morgen nieuw. Dag aan dag heeft de Heere voor ons gezorgd. Heeft de Heere niet in rijke mate voor voedsel willen zorgen? Heeft de Heere niet in rijke mate ook voor kleding willen zorgen, meisjes en jongens? Iedere dag was er weer kleding om aan te trekken, om naar school toe te gaan. Altijd weer was er een huis, met bij de meesten van jullie ook een vader en moeder. Er was eten en er was een bed waar jullie konden slapen. En daarom, wat hebben wij een reden om dankdag te houden, om vandaag een dag het werk te laten liggen. Maar nu zou ik u willen vragen: al die tijdelijke weldaden die de Heere u gaf, hebt u daar nu genoeg aan? Bent u nu tevreden met de dingen van het leven? Laat u uw leven helemaal in 3/10

4 deze dingen opgaan? Bent u daar nu gelukkig mee? Begeert u ook om steeds méér te hebben? Kunt u het doen met al die tijdelijke weldaden? Kunt u daar rustig mee zijn, gemeente? Of verstaan we op deze dankdag de vrouw van Pinehas? Want die vrouw van Pinehas had in zeker opzicht ook reden om dankdag te houden. Ze was moeder geworden, ze had een kindje gekregen. Een zoon krijgen in Israël was een geweldig grote zegen. Dus als ze naar haar moederschap keek, had ze alle reden om dankdag te houden. Maar die vrouw van Pinehas kon het met dat geschenk, met dat kindje, met die weldaad niet doen. Er was een diepe smart in haar hart gekomen. Was dat de smart over het sterven van haar man? Dat ook. Maar vooral de smart over het gemis van de Heere. De smart dat de ark weg was. De smart over het gemis van de Heere was groter dan de blijdschap over de geboorte van haar kind. Die vrouw van Pinehas was een vrouw die niet buiten de Heere kon leven. Wat zou het nu groot zijn als op deze dankdag een man of een vrouw, een meisje of een jongen in de kerk zat die dit begreep. Die het nu net als de vrouw van Pinehas met de weldaden niet kan doen en ook niet met de geschenken, hoe groot ze ook zijn! Het zou zo groot zijn als er iemand is die de vrouw van Pinehas verstaat, dat de smart over het gemis van de Heere groter kan zijn dan de blijdschap over de weldaden. Ik hoop dat er zulke mensen hier in de kerk zitten. Mensen die niet meer buiten God kunnen, die op deze dankdag zeggen: Heere, nu is het groot dat U al die weldaden, dat U al die geschenken mij hebt gegeven, maar ik moet U hebben. Zegt Gij tot mijn ziel: Ik ben uw heil alleen. Want daar gaat het om op deze dankdag, dat wij van de weldaden worden opgeleid tot de Weldoener. Dat wij Hem niet meer zouden kunnen missen. Zo zat het nu bij die vrouw van Pinehas, want zij kon de Heere niet missen. De eer van God was op haar hart gebonden. En omdat de eer van God op haar hart was gebonden, roept ze uit: Ikabod! Waar is de eer? Heere, Uw eer is gekrenkt, door de zonde van het volk. De smart van die vrouw is zo diep, dat ze geen moed meer heeft om verder te leven. Nu, ik zou zeggen op deze dankdag: leg daar allemaal uw hart eens naast. Zijn er nu hier mensen in de kerk die deze vrouw kunnen begrijpen? Die net als die vrouw van Pinehas Gods eer hebben lief gekregen? Voor wie het op deze dankdag een grote smart is dat de eer van God zo wordt gekrenkt? Ook in ons land, als we de wetgeving en de praktijken in ons volksleven zien, de criminaliteit die toeneemt en de onkerkelijkheid en de buitenkerkelijkheid. Als we zien hoe er een diep verval is in de gezinnen Hebben we nu ook de smart in ons leven over de verbreking van Jozef? Zijn er nu die de eer van God hebben lief gekregen? Want zo lag het bij deze vrouw: de eer van God was op haar hart gebonden. Ze schreit het stervend: Ikabod! Waar is de eer? Weg is de eer! En dan ook dit, gemeente: die vrouw van Pinehas was natuurlijk alláng een vrouw met een hart vol smart. Dat was niet van vandaag of gisteren. Zij leefde met een hart vol smart over de zonde. Zij heeft met een Pinehas moeten leven. Dat was nota bene een priester, maar het was een goddeloze priester. Die vrouw heeft al die verwording gezien onder het volk. Ze heeft ook de verwording gezien rond de tabernakel en in de tabernakel. Daar had die vrouw allang smart van, want ze was een vrouw die de Heere vreesde. Dat komt hier openbaar. 4/10

5 En toch, dat is het opvallende: wij hebben in het boek Samuël niet van haar gehoord. Ze heeft altijd stil en verborgen haar leed over de krenking van Gods eer en de verwording van het volk gedragen. Slechts één moment... op het moment dat God haar roept om haar klacht openlijk uit te gieten en te spreken tegen Israël. En zo is het nog. De echte klagers en klaagsters leven nog onder hun eigen volk. Want Gods ware rouwklagenden om de krenking van de eer van God lopen met hun klachten en hun smart niet te koop. Het is een zaak van de binnenkamer. Daar in de binnenkamer zijn de echte klagers, de smartdragers te vinden, om daar zichzelf aan te klagen voor de Heere, omdat ze de schuld van het volk en de schuld van de kerk geëigend hebben. Zo lag het ook bij deze vrouw. Ze was een moeder van smart. Ze was ook een getuige van de waarheid. Dat brengt ons bij de tweede gedachte: 2. De vrouw van Pinehas als een getuige van de waarheid Wanneer die vrouw van Pinehas in haar laatste uur haar klacht over het volk openlijk uitstort, dan wordt ze door God gesteld tot een getuige van de waarheid. Die vrouw mag stervend profeteren. Als ze stervend profeteert, roept ze Gods recht aan. Gods recht over zichzelf, maar ook over haar landgenoten. Want als deze vrouw sterft, dan roept ze niet: Mijn man, mijn man! Dat had ze ook kunnen uitroepen, want haar man was ook gestorven in de strijd. Ze roept niet: Mijn schoonvader, mijn schoonvader is gestorven! Nee, dat roept ze niet. Ze roept: O Heere, Uw eer! Ikabod! Waar is de eer? Die ark betekende immers voor Israël: Gods gunstrijke tegenwoordigheid onder het volk. Die ark betekende Israëls sterkte en Israëls kracht. Op die ark lag immers een gouden deksel. Meisjes en jongens, wat lag er nog meer op dat gouden deksel? Daar lag bloed op. Verzoenbloed! Dat bloed was het teken dat God Zelf neergedaald was in die heilige wolk, de sjechina, waarin Hij woonde tussen de cherubim, die op de ark stonden. Dat bloed daar op die ark wees natuurlijk heen naar het bloed dat de Heere Jezus straks zou brengen. Dat wees heen naar de voldoening en verzoening van het bloed van Christus. Op grond van dat bloed was God nu in die heilige wolk op de ark neergedaald. Op grond van dat bloed kon de Heere onder Zijn volk wonen. Zo betekende die ark voor Israël dat God in hun midden woonde. Op grond van dat bloed wilde Hij met Zijn vergeving en met de zegeningen van Zijn verbond aan dit volk gedenken. Deze ark in het heilige der heiligen was eigenlijk een afbeelding van de Heere Jezus. Want zoals nu in die ark de wetstafelen lagen, zo spreekt ook Christus daarvan: Ik draag Uw heilige wet, die Gij de sterveling zet, in het binnenste ingewand. Die ark is een afbeelding van Christus. Bij die ark wilde God ook spreken tot Zijn volk. Bij die ark wilde God ook in omstandigheden van nood antwoord en raad geven. Maar nu, door de zonde van Israël, was de ark weg. Dat betekende dat God weg was uit Israël. Dat betekende dat Zijn gunst weg was. Dat betekende dat Zijn gemeenschap weg was. Dat betekende dat die vergevende genade weg was. Dat betekende dat de zegeningen van Zijn verbond weg waren. Hij was weg met Zijn nabijheid en het licht van Zijn troostrijk aangezicht. Hij was weg! 5/10

6 Dat beseft de vrouw van Pinehas. Daarom zegt ze al stervend: Ikabod! Ikabod! Ze zegt: O, de kabod, dat is Gods heerlijkheid, dat is Zijn nabijheid, dat is de wolk waarin de Heere woonde de kabod is weg! Ikabod! Waar is de kabod? Waar is de inwoning van de Heere? Waar is de nabijheid van de Heere? Het is weg, allemaal! Ziet u die vrouw daar liggen? De schaduwen van de dood vallen over haar en we horen haar zuchten en klagen. En dan, als ze haar stervenskreet heeft uitgeroepen, legt ze haar hoofd voor altijd neer. Stervend kleeft ze een Zich verbergend God aan. Ze geeft haar lot over in de handen van een Zich verbergend God. En toch, gemeente, zó sterven is toch leven! Want bij haar sterven wordt die vrouw opgenomen in de gemeenschap met die God, buiten Wie ze niet kon leven. Ze mocht eeuwig in Zijn gemeenschap leven. Zo zien we die vrouw als een getuige van de waarheid, maar ook als een toonbeeld van Gods ontferming. Maar laten we eerst samen gaan zingen uit Psalm 42, de verzen 6 en 7: k Zal tot God, mijn steenrots, spreken: Waarom, HEER, vergeet Gij mij? k Ga in t zwart, door rouw bezweken, Om mijns vijands dwing landij, Die mij hoont, mij t hart doorboort, Dat gestaâg deez last ring hoort: Waar is God, op Wien gij bouwdet, En aan Wien g uw zaak vertrouwdet? O mijn ziel, wat buigt g u neder? Waartoe zijt g in mij ontrust? Voed het oud vertrouwen weder; Zoek in s Hoogsten lof uw lust; Menigwerf heeft Hij uw druk Doen verand ren in geluk; Hoop op Hem, sla t oog naar boven; Ik zal God, mijn God, nog loven. 3. De vrouw van Pinehas als het toonbeeld van Gods ontferming Zo heeft deze vrouw van Pinehas al haar smart geuit in de naam van haar kind. Ikabod! Weg is de eer, is de ark! Ja, het was ook wat. Nu was die ark genomen. De Filistijnen hebben gejuicht. Nu was volgens hen gebleken dat hun god sterker was dan Die van Israël. Ze dachten: met die ark hebben we de God van Israël veroverd. En wat deden ze met die ark? Ze zetten hem als een overwinningsteken in de tempel van hun god Dagon! Maar al hebben ze gejuicht en al hebben ze dan de ark in de tempel van de god Dagon gezet, ze hebben daar geen voordeel van gehad. Die ark, met het bloed der verzoening er nog op, toont zijn macht, ook in het land van de Filistijnen. Meisjes en jongens, je weet wat er gebeurt. Op een zeker ogenblik valt de god Dagon van zijn voetstuk af. En ook de Filistijnen zelf worden getroffen met een reeks van rampen. Uit 6/10

7 angst voor verdere rampen komen de Filistijnen op de gedachte om die ark maar terug te sturen. De Filistijnen willen hun rust terug. Ze willen een slaand God niet te voet vallen en voor Hem bukken. Nee, ze willen van Hem af. Ze willen hun rust terug! Kijk, dat is nu een mens. Zo bent u, zo ben ik. Wij willen onze rust. Wat doen die Filistijnen dan? Ze zetten de ark op een nieuwe wagen en voor die wagen twee zogende koeien, die nog nooit een juk hadden gedragen. Dat wil zeggen: ze waren als trekdieren nog nooit geoefend. En dan gebeurt het wonder. Wíj zouden denken dat die zogende dieren natuurlijk naar de schuur toe gaan, waar hun kalveren staan, die ze moeten voeden. Die kalveren hadden ze daar opgesloten. Maar terwijl de koeien al loeiend terugverlangen naar hun kalveren, trekken ze de wagen met zich mee op de weg naar Beth-Semes, de uiterste grensplaats van Israël. We zien bij die koeien gebeuren dat Gods hand hun instinct stuurt. Zo komt de ark weer terug in Israël. Waarom deed de Heere dat nu? Waarom brengt de Heere die ark weer terug in Israël? Weet u waarom, gemeente? Dat is in de eerste plaats Gods soevereine genade. Israël had het duizend keer verdiend dat de ark bij hen wegbleef en Israël had het duizend keer verzondigd, maar de Heere denkt aan Zijn verbond. Zijn trouw kan door onze ontrouw nooit teniet worden gedaan. Al had Israël God losgelaten, God heeft Israël niet losgelaten. Hij brengt in soevereine genade de ark bij het volk terug. Dan nog dit, gemeente. Wat lag er op die ark? Op die ark lag bloed. Dat is verzoenbloed. Dat verzoenbloed is een schaduw van de Heere Jezus Christus. Dat bloed op de ark spreekt tot God. Dat bloed getuigt tot God. Dat bloed spreekt ervan dat de schuld van Israël betaald is en dat hun zonden verzoend liggen in dat bloed. Zelfs toen die ark daar stond in de tempel van Dagon, ging van dat bloed nog de voorbede tot God in de hemel uit. De voorbede om terugkeer tot Israël, de voorbede om hernieuwde inwoning en gemeenschap van God met dit volk. In dit spreken, in dat pleiten van dat bloed op het gouden verzoendeksel, hoorde de Vader in de hemel de bede van de Messias, Die eenmaal komen zou en Die zou bidden: Vader, Ik wil dat waar Ik ben, ook die bij Mij zijn, die Gij Mij gegeven hebt (Joh.17:24). Aan dit pleiten van het bloed op de ark paarde zich het gebed van het ware Israël. Te midden van al dat goddeloze in Israël was er toch nog een Samuël die treurde over het verlies van de ark. Te midden van dat goddeloze Israël was er toch nog een volk dat, net als de vrouw van Pinehas, niet zonder de Heere kon. Zij waren in smart, omdat de ark weg was uit Israël. Samuël en de vrouw van Pinehas en die ware gemeente van Israël hebben gepleit op dat verbond, op de trouw van dat verbond. Ze hebben gepleit op dat bloed, dat op die ark lag. Zo heeft God die ark willen terugbrengen in Israël, in Zijn rijke ontferming. Gemeente, laten we dat eens een ogenblik op onszelf toepassen. Want misschien zitten hier op deze dankdag mensen die, net als de vrouw van Pinehas en net als die ware gemeente in Israël en net als Samuël, treuren om het verlies van de ark. Misschien zit er hier op deze dankdag iemand in de kerk die treurt over het verlies van de ark in zijn of in haar leven. Er is een tijd geweest in uw leven dat het anders was. Een tijd dat het zo goed was om nabij God te wezen. Een tijd waarin u hebt kunnen zingen met 7/10

8 Datheen: Als ik dan U heb, o Heere mijn, zou daar iets anders mijn God zijn? Zou ik ergens, groot ofte klene, een God hebben dan U allene? Een tijd dat u Gods gunst en Gods zoete nabijheid in uw leven mocht ervaren. Ja, misschien is er wel een tijd in uw leven geweest dat die ark in het midden van uw leven mocht staan, en die Ark is Christus. Dat u mocht blikken op die ruimte buiten uzelf in de Heere Jezus Christus en dat de liefde van God in Christus uw hart mocht vervullen. Misschien zijn er wel eens tijden geweest dat u mocht leven uit Hem. Maar nu op deze dankdag moet u klagen: Och, wierd ik derwaarts weer geleid. Nu moet u zeggen: De ark is weg! Er ligt over alles zo n floers. Alles is zo donker. Het is uw klacht dat u de nabijheid van de Heere zo ervaren hebt en dat u dat nu niet meer proeft. Zo kan het op deze dankdag zijn, dat wij moeten treuren om het verlies van de ark in ons eigen leven. Ik hoop dat er ook mogen zijn die treuren om het verlies van de ark in ons vaderland. Als wij de achteruitgang en de verloedering zien, ook in ons volksleven. Als wij om ons heen horen en zien dat de mensen niet meer weten van het evangelie, ermee spotten en in de zonde grote lust hebben. We kunnen ook treuren om het verlies van de ark in Gods kerk. Wat moeten we ook in de kerk niet zeggen: Ikabod! Waar is de eer? Weg is de eer! Wat wordt in ons land, door de verwording en door het niet meer vragen naar de Heere, de eer van God gekrenkt. Maar ook in de kerk is er verdeeldheid en polarisatie. Er kunnen allerlei spanningen zijn. Ikabod! Waar is de eer? Maar als er dan hier zitten die treuren om het verlies van de ark - misschien bent u het wel, misschien ben jij het wel - denk dan eens aan Samuël. Denk dan eens aan die vrouw van Pinehas. Denk dan eens aan die ware gemeente onder Israël. Dan mag u pleiten, gemeente, op de soevereine genade van God! Dan mag u pleiten op Zijn verbond. Dan mag u pleiten op Zijn trouw. En zeg dan maar: O Heere, Uw stad en Uw volk is toch naar Uw naam genoemd? U hebt toch altijd betoond dat U ook in ons land een kerk wilde hebben, dat U daar wilde wonen en dat U daar glans op wilde leggen? O Heere, keer toch weder! Wij hebben het niet verdiend, maar betoon dat U Jeruzalem nog verkiezen zult en verkiezen wilt en dat U nog in ons land wilt wonen. Dat er eer in ons land zou mogen wonen. Gemeente, als hier nu eens zo n arm en ellendig volk zou zijn, net als die vrouw van Pinehas, en we zouden pleiten om de terugkeer van de ark in het midden van ons vaderland en in het midden van de kerk, dan is de Heere God nog een God Die wil verhoren. Kijk maar daar in Israël. Daar komt de ark terug. Zo ook in het persoonlijk leven. Als u treurt om het verlies van de ark en toch buiten de Heere niet kunt, dan zeg ik: zoek dan toch te komen tot dat bloed op de ark! Want in dat bloed ligt de schuld betaald. In dat bloed is de straf gedragen. In dat bloed is verzoening aangebracht. Als een gebroken hart op dat bloed mag zien, al is het van verre, als een gebroken hart - al is het met een gebroken oog - op dat bloed mag zien en op dat bloed mag pleiten, dan gaat 8/10

9 de voorbede van Christus Zelf ook op: Vader, Ik wil dat waar Ik ben, ook die bij Mij zijn, die Gij Mij gegeven hebt (Joh.17:24). Gemeente, dan zal de Heere komen, hoor! Net zoals Hij de ark terugbracht in Israël, zo wil Hij die ark ook nu nog terugbrengen. Dan komt Hij met de ark van Zijn inwoning in onze ziel. Dan handhaaft Hij de trouw van Zijn verbond. Als die ark zo terugkomt, dan wordt het dankdag. Kijk maar bij de mannen van Beth-Semes. We lezen daar dat ze heel druk met de oogst bezig zijn. Dan zien ze daar ineens heel in de verte een kar komen met twee koeien. Die komen dat bergpad af. Ze kijken en dan zien ze op die ark een gouden glinstering. Dan weten ze het: Dat is de ark! De Heere leidt het zo dat die koeien op de akker van een zekere Jozua blijven staan, net voor een steen die daar ligt. Dan leggen de mannen van Beth-Semes, hoe druk ze ook zijn, het werk neer. Ze nemen die koeien, slachten ze en offeren ze voor de Heere. Dan gaan die mannen van Beth-Semes dankdag houden. Mochten wij ook zo dankdag houden! Een dag dat we het werk neerleggen om met de weldaden in Hem te eindigen, omdat God ook ons gezegend heeft. Om zo ons dankoffer voor de Heere brengen, met de belijdenis: Heere, we hebben het alles van U ontvangen en we geven het aan U, als uit Uw hand. Kijk, gemeente, we hebben gehoord wat nu dankdag is. Dan kijken we nog één keer naar de vrouw van Pinehas. Ze had een kind gekregen, maar ze kon het met het geschenk niet doen. Ze had God nodig! De smart over het verlies van de Heere was groter dan de weldaad. Nu is de Heere voor ons allemaal goed geweest. Heeft het ons in de achterliggende periode aan iets ontbroken? Dan moeten wij allemaal zeggen: Nee, Heere, nee, het heeft ons aan niets ontbroken. We hebben meer gekregen dan we nodig hadden. Maar als we genoeg hebben aan de weldaden, dan is dat tekort. Dat is eeuwig tekort. Als wij genoeg aan de weldaden op zich hebben, kunnen we God niet ontmoeten. Augustinus heeft gezegd: O God, schenk mij Uzelf, want zonder U is mijn verlangen niet vervuld. Dan is alles nietig en onnut, als Gij mijn eigendom niet zijt. Gemeente, wij moeten van de weldaden naar de Weldoener opgevoerd worden. Laten wij dat allemaal smeken, dat we net als de vrouw van Pinehas niet genoeg aan de weldaden hebben, maar dat het ons om de Weldoener Zelf gaat. Als er nu deze dankdag hier zijn voor wie de smart groter is dan de weldaden, ach, Hij beschaamt niet. Zulke mensen verstoot God niet. Als u treurt over het verlies van de ark, net zoals de vrouw van Pinehas, dan hebben we het gehoord: God bracht de ark terug, hoor! God bracht die ark terug, op grond van Zijn soevereine genade, maar ook op grond van het bloed op die ark. Dat is de enige pleitgrond die overblijft voor een gebroken, door schuldbesef getroffen en verslagen hart. Gemeente, als die ark, dat is Jezus Christus, in het midden mag zijn in onze ziel, dan is er dankdag. Dan zijn wij niets meer, maar dan is Hij alles. Dan mogen we net als die mannen van Beth-Semes ons werk neerleggen en weten: er is meer dan tijdelijke dingen. 9/10

10 Dan zal er eenmaal de eeuwige oogst zijn. Dan zal het waar worden: Die hier bedrukt met tranen zaait, zal juichen als hij vruchten maait. Amen. Slotzang: Psalm 27:7 Zo ik niet had geloofd, dat in dit leven Mijn ziel Gods gunst en hulp genieten zou, Mijn God, waar was mijn hoop, mijn moed, gebleven? Ik was vergaan in al mijn smart en rouw. Wacht op de HEER, godvruchte schaar, houd moed: Hij is getrouw, de bron van alle goed; Zo daalt Zijn kracht op u in zwakheid neer; Wacht dan, ja wacht, verlaat u op de HEER. 10/10