DE GESCHIEDENIS VAN DE WERELD aan de hand van banaliteiten

Transcriptie

1 DE GESCHIEDENIS VAN DE WERELD aan de hand van banaliteiten Een ogenschijnlijk banale kerel dreigt zijn ambitieuze en geniale moeder te verliezen. Hij kiest ervoor om zich af te zonderen van de buitenwereld, om in de allerlaatste maanden van zijn moeders leven, alleen nog maar voor haar te zorgen. Iets wat zij nooit voor hem heeft gedaan... Aan de hand van banale situaties en voorwerpen fietst de zoon in zijn fantasierijke trip doorheen de geschiedenis van zijn moeder, én die van de wereld. Een theatraal-muzikale belevenis over essentie en banaliteit. Over hoe de eigen wereld en buitenwereld verandert, wanneer we iemand dierbaar verliezen. Over hoe een ogenschijnlijk grijs en gewoon iemand, een verschil kan maken. regie: Johan De Smet tekst: Johan De Smet, Titus De Voogdt spel: Titus De Voogdt muziekcompositie: Geoffrey Burton live muziek: Geoffrey Burton/Boris Zeebroek scènebeeld: Johan De Smet, Titus De Voogdt, Jeroen Doise, Karel Clemminck, Sebastien Van Huffel lichtontwerp: Jeroen Doise klank: Korneel Moreaux techniek: Jeroen Doise, Korneel Moreaux, Sebastien Van Huffel productie: KOPERGIETERY met dank aan Peter Higgs, Theater Antigone, Germaine Van De Velde

2 EEN GESPREK MET JOHAN EN TITUS Johan: In De Geschiedenis van de wereld willen we het niet hebben over de belangrijke gebeurtenissen in de loop van de geschiedenis, maar over ogenschijnlijke banaliteiten die niet de geschiedenisboeken halen, maar minstens even belangrijk zijn. Dit vroeg om talenten die zowel in het extreem kleine en ogenschijnlijk banale, als in het grote en universele, theatraal en muzikaal poëtisch of ontroerend kunnen vertellen. Over de fascinatie voor een simpele jokari (tennisspel) tot het ontstaan van de wereld. Vandaar de keuze om Titus De Voogdt en Geoffrey Burton samen te brengen. Beiden hebben voor mij dat ongelooflijke talent om elk binnen hun eigen parcours, het kleine en universele simpel te verbinden. gebeurtenissen, hadden we een emotioneel kader nodig. Zo kwamen we uit bij het verhaal van Philippe die met zijn moeder - die Alzheimer heeft en stervende is - samenwoont in een appartementje. Het tragische aan het verhaal is echter dat de moeder tijdens haar leven zodanig opgaat in haar wetenschappelijke doel nl. het vinden van het Higgs-deeltje (een atoom dat alle leven verbindt), dat ze de werkelijke verbinding met haar eigen zoon uit het oog verloor. Nu ma sterft, doet Philippe een laatste poging om de verbinding tussen beiden te herstellen. Johan: De voorstelling gaat dus ook over afscheid nemen, over dierbaren verliezen, over het contact tussen verschillende generaties, over de clash tussen weten-schap en emotie. Titus: Ikzelf was geen fan van het vak geschiedenis. Wanneer de Koude Oorlog of zo eindigde, dat interesseert mij veel minder dan gebeurtenissen die voor anderen banaal lijken. Wie vond bijvoorbeeld de appelschiller uit, en hoe? Weet je trouwens dat de meeste uitvindingen toevallig zijn gebeurd? Maar de voorstelling gaat over veel meer. Om het te kunnen hebben over de grote en kleine Titus: Je kan lang aanmodderen in het leven. Maar toch moet je op een dag het leven gewoon vastpakken en onder ogen zien dat sommige verbindingen - zoals die met je ouders - belangrijker zijn dan je misschien aanvankelijk wilde toegeven. Dat is dan jouw eigen Higgsdeeltje (zie ook interview De Morgen en De Standaard verderop) BIOGRAFIE Geoffrey Burton is muziekschrijver en muziekproducer en geldt als één van de beste Belgische gitaristen. Hij is lid van de groepen Hong Kong Dong en PJDS. Hij toert/de met topbands in binnen- en buitenland: Arno, Adamo, DAAN, Axelle Red, Absynthe Minded en Misia,. Hij stond als gitarist ooit zelfs mee op het podium bij Iggy Pop. Titus De Voogdt begon zijn theaterloopbaan halverwege de jaren 90 bij Eric De Volder. Bernadetje was de eerste in een lange reeks samenwerkingen met theatermaker/auteur Arne Sierens. Zo speelde hij o.a. mee in Trouwfeesten en processen enzovoorts, Altijd Prijs en De Pijnders en in Studio ORKA s Duikvlucht. Samen met Johan Heldenbergh creëerde hij Vorst/Forest. Voor het Vooruit-evenement 20 Something maakte hij in 2004 Mobile Living Unit. Daarnaast was hij te zien in films als Anyway the Wind Blows, Steve + Sky en Ben X. Seizoen creëert hij samen met Joris Hessels en Ruth Beeckmans Heft uw voeten op voor BRONKS (in de KOPERGIETERY te zien op 5 mei 2014). Hij maakte recent ook reportages voor het lifestyleprogramma Lust for life (één, VRT). Johan De Smet is theatermaker en artistiek leider van KOPERGIETERY. Hij creëerde o.a. Beuysband, DALLAS, De legende van Woesterdam (coprod. studio Orka), De Radioloog, Twist (coprod. NIE) en Gebroken dromen (coprod. Mambocito Mio) Zijn voorstellingen worden gekenmerkt door een intensief gebruik van live muziek, video en dans.

3 SPEELLIJST Wijzigingen zijn steeds mogelijk. De meest recente speellijst vindt u op onze site, klik hier. nov/13 vr 22 20u KOPERGIETERY za 23 20u KOPERGIETERY ma 25 10u + 14u KOPERGIETERY di 26 10u + 14u KOPERGIETERY do 28 10u + 14u KOPERGIETERY vr 29 20u KOPERGIETERY za 30 20u KOPERGIETERY dec/13 di 3 10u KOPERGIETERY do 5 10u KOPERGIETERY jan/14 di 7 10u + 13u30 Vilvoorde, CC Bolwerk do 9 10u + 13u30 Halle, CC 't Vondel vr 10 14u + 20u Schoten, CC za 11 20u30 Eeklo, CC de Herbakker ma 13 14u Kortrijk, Schouwburg di 14 10u u Kortrijk, Schouwburg do 16 10u u Hamme, CC vr 17 20u (NL) Enschede, Wilminktheater vr 17 20u (NL) Enschede, Wilminktheater di 21 10u u45 Geel, CC De Werf wo 22 19u30 (NL) Amsterdam, Krakeling do 23 20u Sint-Niklaas, CC vr 24 10u + 14u Sint-Niklaas, CC ma 27 13u30 Heusden-Zolder, CC Muze di 28 14u Lede, CC wo 29 20u30 Tielt, CC Schouwburg do 30 13u30 Houthalen, CC Casino vr 31 14u Brussel, BRONKS feb/14 di 4 10u u15 Waregem, CC de Schakel do 6 13U30 Torhout, CC de Brouckère vr 7 20u30 (NL) Rotterdam Schouwburg ma 10 10u + 13u30 Herentals, CC di 11 10u u45 Aalst, CC De Werft do 13 13u30 Dilbeek, CC Westrand vr 14 13u u Leuven, 30CC - Minnepoort di 18 10u + 14u Lokeren, CC vr 21 20u30 (NL) Breda Chassé Theater (NL) Utrecht, Schouwburg di 25 20u30 blauwe zaal

4 'Gelukkig zijn, het is een gave' Veel tjoenken heeft het leven hem nog niet uitgedeeld en zijn carrière loopt als een trein. Het gaat goed met Titus De Voogdt, vanaf vrijdag te zien in het stuk De geschiedenis van de wereld aan de hand van banaliteiten. Zijn geheim? 'Ik denk altijd maar: kalm blijven. Doordoen.' SARAH THEERLYNCK Eerst was er de titel De geschiedenis van de wereld aan de hand van banaliteiten. Gefascineerd als ze beiden zijn door wetenschap en verslingerd aan programma s als How it s made op Discovery Channel, begonnen Johan De Smet, de directeur van het Gentse jeugdtheater De Kopergietery, en acteur Titus De Voogdt te schrijven aan een stuk dat "een soort geschiedenisles, maar dan over gewone voorwerpen" moest worden. Al snel bleek dat ze een emotionele kapstok nodig hadden. Zo werd de 'geschiedenisles' het verhaal van een zoon die voor zijn stervende moeder, een wetenschapster, zorgt. "Als iemand sterft, begin je jezelf vragen te stellen", legt De Voogdt uit. "Wie ben ik? Waar kom ik vandaan? Waar ga ik naartoe? Het zijn de grote levensvragen die ook vragen naar het ontstaan van de wereld en het leven oproepen. Waarom sterven mensen? Waar ga je naartoe als je doodgaat? Hoe zit een lichaam in elkaar? "Als je zoiets meemaakt, keer je ook in je binnenste. Dat wereldje-op-zich zetten wij op scène. En van daaruit trekken we lijntjes naar het grote universum. Het levert een mooi contrast op." Nog een mooi contrast: de moeder wijdt zich helemaal aan de wetenschap, maar verwaarloost wel haar zoon en de wereld rond haar. Verlies jij jezelf soms zo in de kunsten dat je vergeet te leven? Titus De Voogdt: "Nee. Ik ben het type wiens creatieve pijp tegen zes uur 's avonds wel opgerookt is. Dan ga ik naar huis en geniet ik van de tijd met mijn dochter en mijn lief. Ik hoef na een voorstelling of repetitie ook niet per se na te praten of nog uren door te werken. Ik kan perfect thuiskomen en gewoon wat televisie kijken. Dan denk ik niet: 'Ik moet nog een moeilijk boek lezen om dat te verwerken in een voorstelling.' "Ik denk altijd maar: kalm blijven. Doordoen. 'Alleen kalmte kan u redden': het is mijn levensmotto. Zelfs als ik in een project zit waarvan ik voel dat het niet goed komt, blijf ik kalm. Het is dan maar zo. Ik word daar niet gelukkig van, maar de wereld vergaat niet. Wel vind ik dat dan oprecht jammer. Als een schilder een werk maakt dat hij niet goed vindt, gooit hij het weg. Als theatermaker en acteur kun je dat niet doen, omdat de voorstellingenreeks op voorhand al vastgelegd worden. Dus moet je op scène met een slecht schilderij, dat je dan zo goed mogelijk probeert op te smukken. Het hoort erbij."

5 'Ik ben geen schrijver', zei je ooit. Was het schrijfproces dan een martelgang? "Helemaal niet. Een theaterproductie schrijven is iets anders dan een boek schrijven. De geschiedenis van de wereld is niet geschreven als een boek en het voelde ook niet alsof ik een boek moest schrijven." Toch zitten er zinnen in die zo in een boek kunnen. Die ene passage bijvoorbeeld: 'Elke mens die sterft, is een museum dat afbrandt. Maar in uw geval heb ik nooit alle schilderijen kunnen bekijken.' "Die eerste zin is een citaat van Lou Reed en die tweede hebben wij eraan geplakt. Zo'n schrijver ben ik. Ik hoor of lees iets en trek het naar mijn eigen universum. Zo puzzel je iets nieuws in elkaar. Alles is al gedaan, dus kan je maar beter slim recycleren. Mij moet je niet in een torenkamer opsluiten met een typemachine. Ik moet van alles kunnen zien en meemaken, moet kunnen discussiëren over het leven met andere mensen. Ik werk niet goed alleen. Dat is ook mijn grote kracht. Het maakt dat ik optimaal functioneer in groep." De geschiedenis van de wereld is een hoopvolle voorstelling. Is optimisme een morele plicht? "Absoluut. Ik probeer positief te zijn, vriendelijk ook. 'Goeiendag' zeggen tegen de mensen als je ergens binnenkomt, vriendelijk zijn tegen obers, conducteurs en bakkers. Ik ben ervan overtuigd dat je daar iets voor terugkrijgt. Is het niet de dag erop, dan wel een maand of een jaar later. Niet dat ik in karma geloof. Dat lijkt me gewoon een ingewikkelde manier om uit te leggen dat het loont om positief in het leven te staan. Ik heb ook wel eens een slechte dag en kaffer ook wel eens mensen uit, maar dan heb ik daar achteraf wel spijt van. Ook als ik iets slechts heb gezegd over iemand anders, denk ik al snel: 'De Voogdt, hou in het vervolg toch uw klep.'" Zou jij voor je zieke moeder zorgen, zoals je personage doet? "Een moeilijke kwestie. Je maakt jezelf wijs dat de zaken tegenwoordig anders liggen. Mensen bouwen meer pensioen op, de zorgsector is een stuk professioneler geregeld. Je bent niet meer verplicht je ouders in huis te nemen. Je hoopt ook dat het nooit nodig zal zijn, dat ze lang gezond zullen blijven en op een bepaalde dag rustig inslapend sterven "Het is een vraag die me bezighoudt, net als de vele andere typische vragen die je je begint te stellen wanneer je ouder wordt, kinderen krijgt, een huis koopt en je afvraagt wat nu precies je beroep is. Voor je dertigste ben je daar niet mee bezig." Heb je soms heimwee naar die zorgeloze periode? "Nee, want achteraf bekeken was ook die periode niet helemaal zorgeloos. Ik voelde me toen ook soms slecht omdat ik geen geld had - of liefdesverdriet. Het is verleidelijk je jeugd te romantiseren, maar de lucht was toen ook niet altijd blauw en de vogeltjes floten toen ook niet elke dag. "Ik haal mijn geluk nu uit andere dingen. Uit de verantwoordelijkheid die ik nu draag voor mijn dochter, bijvoorbeeld. Voor iemand zorgen kan heel schoon zijn. Al zijn er natuurlijk wel minder leuke kanten aan die verantwoordelijkheden. Het is niet fijn om naar de bank te gaan om een lening aan te vragen voor het huis dat je wil kopen en daar te merken dat ze je vierkant aan het afzetten zijn. Maar ik klaag niet, ook omdat mijn ouders me bij die aankoop van dat huis konden steunen. Niet iedereen heeft dat geluk." Je acteert al sinds je zestiende. Denk je soms aan stoppen? Tien jaar geleden zei je al: 'Ik zie me niet mijn leven lang van de ene voorstelling in de andere film rollen.' "Ondertussen heb ik ondervonden dat er nog zo veel andere mogelijkheden zijn. Zelf een voorstelling maken, reportages maken voor tv, een stemmetje inspreken voor een tekenfilm, etcetera. Als ik kan verder werken zoals ik de voorbije twee jaar heb gedaan: graag. Ik heb het schoonste beroep ter wereld. De ene dag zit ik in het buitenland te filmen voor Lust for Life, het lifestyleprogramma op Eén, de andere dag mag ik meespelen in een serie die zich afspeelt in 1912 en mag ik eens een kostuum uit die tijd aantrekken. Onbewust leg ik een parcours af dat erg bij me past. "Niet dat ik altijd tevreden ben over mezelf. Als ik mezelf bezig zie op televisie, denk ik soms: 'Dat Gents accent van je overheerst alles, De Voogdt.' Ik wil niet dat het een gimmick wordt. Ik hou van mijn taal en hoor heel graag mensen Gents babbelen op straat, maar als het te expliciet gebruikt wordt, in een reclamespot bijvoorbeeld, stuit me dat altijd tegen de borst." Wat wel nog ontbreekt op je cv: een repertoirestuk. "Ooit wil ik dat wel eens doen. Het is een deel van het spectrum van acteur zijn. Ik denk dat ik ondertussen genoeg gespeeld heb om ermee weg te komen. Eerder dan pakweg De meeuw van Tsjechov, zou ik dan wel voor een stuk à la De drie musketiers of Cyrano de Bergerac kiezen. Met

6 kostuums, een valse neus en een kroonluchter waar je in mag gaan hangen." Het doet me denken aan wat Arne Sierens me over jou vertelde: 'Titus is en blijft een groot kind: wild, nieuwsgierig en koppig.' "Dat klopt, maar tegelijk ben ik ook een oude ziel. Ik heb de rust en relativeringsvermogen van een ouwe pé. Het lijkt contradictorisch, maar is het niet. Op veel vlakken lijken oude mensen op kleine kinderen. Nu ik eraan denk. De vader van mijn vader was net als ik. Op zijn tachtigste maakte hij nog koprollen. Hij floot ook de hele dag door en haalde graag grapjes uit. Kortom: ik kan er niks aan doen. Het zit in mijn bloed." Je lijkt me iemand die oprecht gelukkig is. Een talent, vind ik. "Het is een gave, ja. Niet evident in deze tijden. Ik merk het rondom mij. Mensen werken hard, er komt veel op hen af en sommigen zijn daar niet tegen bestand. Maar misschien heb ik makkelijk praten. Het leven heeft me nog niet veel tjoenken gegeven." De geschiedenis van de wereld aan de hand van banaliteiten (14+), vanaf vrijdag 22/11 tot en met 5/12 in De Kopergietery in Gent. Daarna op tournee. publicatiedatum: 21 november 2013

7 Acteur Titus De Voogdt op een tweesprong Ik vertrek graag op tournee maar ik ga even graag vissen Het wordt een rustige voorstelling, zegt hij. Maar kijk: bij de repetitie lopen we Titus De Voogdt al tegen het lijf in een atletisch marcelleke. Eén brok energie, als altijd. Het haantje onder de acteurs staat voor een tweesprong. Gastjes van zestien: kan ik die nog spelen? GEERT VAN DER SPEETEN Een stilzitter is hij nooit geweest. Van het ene zitbeen naar het andere: zo verloopt dit interview. Als tiener was Titus De Voogdt een van de opgeschoten jongeren in de legendarische botsautovoorstelling Bernadetje. De doorbraakmomenten die volgden: films als Steve + Sky en milieustudies van Arne Sierens, waarin hij de ene kleurrijke randfiguur na de andere speelde. Altijd radde typetjes. Zoals in De pijnders: een zenuwpees en hartlijder die ondersteboven bungelend naar de wereld kijkt. Of neem de slapstickvoorstelling Vorst/Forest. Het publiek houdt elke keer de adem in bij de katachtige sprong die hem van drie meter hoog doet neerploffen. Bovenop Johan Heldenbergh. In al zijn gedaantes en vermommingen, in theater, film of televisie: Titus De Voogdt (34) is altijd die kleine lenige. De jonge hond. De snotneus onder de acteurs. Niet zo vanzelfsprekend dus, om je deze woelwater voor de geest te halen achter de schrijftafel. Voor De geschiedenis van de wereld in banaliteiten, een solovoorstelling bij De Kopergietery, schreef hij samen met Johan De Smet zelf de tekst. Dat ging redelijk vlot, zegt hij droog. Het voelde ook heel natuurlijk aan. Je weet: ik kan het goed uitleggen. Wat ik achter de computer doe, is eigenlijk hetzelfde. Improviseren. Wat voor mij het beste werkt: noteren wat in mij opkomt en in de aanloop naar een première schrappen wat niet nodig is. De tiende versie bleek de goede.

8 Maar een schrijver pur sang moet je in mij niet te zoeken. Ik ben niet iemand die zich op een zolderkamertje opsluit, om vanuit het niets een blinkend nieuwe tekst tevoorschijn te toveren. Wat mij inspireert, zijn films, boeken, wetenschappers die iets uitleggen. Noem mij een kind van zijn tijd: ik zoek en puzzel mijn verhaal bij elkaar. En zet het dan naar mijn hand. Waar zocht je dan de inspiratie voor deze solovoorstelling? Wat mij interesseert, is hoe dingen ontstaan en in elkaar zitten. Daar gaat De geschiedenis van de wereld in banaliteiten over. Details, ogenschijnlijk banale voorwerpen: ze trekken meer mijn aandacht dan de wetten van de fysica of grote ontdekkingen. We gebruiken elke dag een vork, maar weten niet waar het vandaan komt en hoe het ontwikkeld werd. De Amerikaanse schrijver Bill Bryson vertrekt vanuit exact dezelfde verwondering in zijn boek Een huis vol. Het is een zoektocht naar het verhaal achter de meest onnozele dingen. Geschiedenis, zo leerden ze ons ooit, is een tijdlijn vol data en grote namen. Maar neen: de kleine geschiedenis, gemaakt door generaties, is volgens mij meer van tel. Ik heb die kleine dingen nodig om tot de kern te kunnen doordringen, zoals quantum-mechanica of elementaire deeltjes. In deze voorstelling wordt geschiedenis een metafoor. Twee werelden staan tegenover elkaar. De moeder, een wetenschapster bij de Europese organisatie voor kernonderzoek, leeft in haar hoofd. En de jonge kerel die haar op haar sterfbed probeert te begrijpen, leeft in zijn fantasie en de illusie. Welke kant komt het best overeen met jouw persoonlijkheid? Ik pendel tussen de twee. Ik ben praktisch en technisch aangelegd. Wil vooral weten hoe de dingen werken. Maar ik kwam er al snel achter dat die abstracte wetenschap helemaal niet zo abstract is. Fantasie staat voor mij voor creativiteit. Ook een wetenschapper kan pas echt groot worden, als hij veel fantasie kan inzetten. Wat jonge mensen uit deze voorstelling kunnen halen: wees niet bang voor al die moeilijke onderwerpen. Maar verlies je fantasie niet om tot de kern ervan door te dringen. Picasso zei daarover al: alle kinderen worden geboren als kunstenaar, maar de meeste leren het af. Kijken kinderen anders naar theater dan volwassenen? Mijn ervaring is dat je een voorstelling kan maken voor kinderen waar ook volwassenen ongelooflijk plezier aan beleven, zoals Duikvlucht van Orka. Kinderen zijn blij met een rechtlijnige voorstelling, een eenvoudig en goed gespeeld verhaal. Waarbij ze niet achteraf in de foyer hun mening over moeten formuleren of naar een betekenis moeten zoeken. Na tien minuten zag je bij Duikvlucht hoe de volledige tribune zich ontspande. Als een guilty pleasure, zoals s avonds onderuitzakken voor een tv-programma. De les: op goed theater staat geen leeftijd. Vergelijk het met goede liedjes. Vaak zijn die heel simpel en bevatten ze maar tien woorden. Je speelde vaak de typerol van de jonge, roekeloze snotneus. Is het tijd voor wat anders? Het is geen bewuste evolutie, of een imago dat ik wil afschudden. Het klinkt cliché, een jonge acrobaat die een andere weg inslaat. Maar ik ben inderdaad op zoek naar andere wegen en uitdrukkingen. Zoiets overkomt je door ouder te worden, denk ik. Ik speel theater vanaf mijn zestiende. Ik heb er ook altijd jong uitgezien. Zelfs als ik een wat oudere figuur vertolk, schemert dat door. Ik bén ook nog jong en springerig. Maar met de leeftijd, met het vaderschap, krijg je grotere verantwoordelijkheden. Je stelt je andere vragen. Zo krijgen rollen maturiteit en andere betekenissen. In Welp, een film van Jonas Govaerts die volgend jaar uitkomt, speel ik een scoutsleider in korte broek. Over een paar jaar moeten ze mij zoiets niet meer vragen, denk ik dan. Het explosieve en het hyperfysieke: op dat vlak ben ik gekalmeerd. Ik moet bekennen dat mijn spieren strammer zijn geworden en mijn lichaam niet meer zo rap meegaat. Zit zoiets in je hoofd of

9 in je lijf, ik weet het niet goed. Het is beter om iets voorzichtiger te worden. Maar zelfs met minder spectaculaire salto s zullen de voorstellingen waarin ik meedraai altijd sterk fysiek blijven. Voor deze voorstelling werk je samen met gitarist Geoffrey Burton.Wat voegt live muziek toe? Werken met muzikanten op de scène heb ik altijd een plus gevonden. Ik ben geen fan van wat ik de hand van God noem. Waarbij de lichten op de scène aanfloepen, en je plots in een andere wereld zit. Laat de acteur maar het licht aansteken, denk ik dan. Het kijkdooseffect, realisme: dat vind ik essentieel. Ook muziek op de scène raakt ons meer. Muzikanten zijn gewoon extra acteurs, die het ritme en de energie van een voorstelling mee kunnen sturen. Voor mij is dat de essentie van spelen: mensen op de scène die elkaar uitdagen en elkaars fantasie prikkelen. Zo bereik je elke voorstelling iets anders. En reken maar dat het publiek dat voelt. Hoe komt het dat je je als een vis in het water voelt in de school van Arne Sierens, Marijke Pinoy en Johan Heldenbergh? Het is ook de enige school in theater die ik van dichtbij ken. Ik voel mij het best bij acteurs pur sang, die graag spelen en uitdagen. Lang ben ik in Gent blijven hangen. Maar intussen is mijn actieradius verbreed, tot in het buitenland. Omdat ik in toffe projecten kon staan die mij daar naartoe voerden. Of omdat ik in films acteurs leerde kennen met wie het klikte, zodat we plannen konden smeden. Ik voel mij daar heel gelukkig bij. Fijn dat mij dit allemaal overkomt, denk ik vaak. Want theater of televisie kunnen ongenadig zijn. Goede vrienden, met meer speelkwaliteiten dan ik, worden niet eens opgepikt omdat er altijd in dezelfde vijver gevist wordt. Ik heb nooit een opleiding gehad als acteur. Repertoire spelen is er om die reden niet van gekomen, maar het zou mij wel aantrekken. Op de manier zoals ik zelf voor theater werk: als ik de dingen naar mijn hand kan zetten en de tekst een deuk mag krijgen. Je duikt steeds vaker op televisie op. Als klusser in Plan B, nu als reporter in Lust for life op Eén. Het draait daarbij niet om een type, maar om je persoontje. Het acteurschap is mij overvallen. Ik ben erin blijven hangen omdat ik het een geweldige ervaring vond. Maar daarna ben ik andere dingen blijven doen, zoals een opleiding beeldhouwen volgen. Ik wil graag leven met de luxe dat ik op elk moment iets anders kan gaan doen. Het is ook een remedie tegen de sleur. Ik vertrek graag voor een lange tournee. Maar met evenveel plezier ga ik ook vissen of zoek ik mijn atelier op. Wat dat reporterschap betreft: ik heb meteen aan het productiehuis laten verstaan dat ik onmogelijk verslag van iets kan uitbrengen waar ik geen voeling mee heb. Maar stuur mij naar een werkplaats in Berlijn waar fietsen uit bamboe gemaakt worden en ik leef op. Ik kan enthousiasme overbrengen, denk ik, en mij een mening vormen over dingen waar ik iets over af weet. De loft uit Plan B was helemaal mijn winkel. Van brol andere dingen maken, is iets waar ik al tientallen jaren mee bezig ben. De loft voelde niet aan als een aflevering draaien om den brode. Of op tv willen komen. Ik trok al fluitend naar mijn werk. Zalig toch, als ze je vragen voor dingen die dicht bij je eigen interessesfeer blijven? Recycleren, repareren: het is plots een verschijnsel van deze tijd. Zo voelt het voor mij niet. Ik ben opgegroeid met alternatieve projecten, en met het besef dat je creatief moet zijn als je niet veel geld hebt. Ik voel mij dus geen groene jongen. Wel een gast van mijn tijd, die een beetje handig is. Al werd het programma niet meteen druk bekeken, ik heb veel reacties gehoord op De loft. Ook van mensen die doorgaans naar de Ikea trekken. Het late uitzenduur, het snelle afvoeren van het programma? Het waren ook nog de begindagen van Vier. Een toffe bende, prima sfeer. Ik had het

10 gevoel dat ik daar op het feestje aankwam toen het al bezig was. En dat ik kon vertrekken net voor het niet leuk meer was. In Lust for life word je aan design gekoppeld. Past dat wel bij jou? Het programma gaat op zoek naar stedelijke fenomenen die een eigen leven gaan leiden. Die Engelse termen hoeven voor mij niet. Ik ga al jaren vissen in de binnenstad. Nu heet dat street fishing. Design, trends, hypes, fashion: ik krijg er de kriebels van. Dit soort woorden wekt de indruk dat wij je eens gaan uitleggen wat cool is of niet. Maar probeer ze te vertalen en het lukt niet. Wat trends betreft in interieurs, maar ook in mode of muziek: de uniformiteit is weg. Bij de generatie van nu lijken alle oogkleppen afgevallen. Iedereen pikt eruit wat hij bij zijn eigen stijl vindt passen. Zelfs een trui met een teddybeer op: het maakt niet uit. Vroeger was ik voor 95 procent met theater bezig en deed ik daarnaast 5 procent andere dingen. Nu liggen die verhoudingen iets anders. Al klopt mijn hart nog altijd voor theater. Het is mijn heimat. Ik voel er mij goed en kan er mijn ideeën in kwijt. Ik maak onmiskenbaar deel uit van Compagnie Cecilia. Maar meer als een soort satelliet, niet als vast lid van het gezelschap. Ook bij Kopergietery, Bronks of Studio Orka behoor ik tot de familie. Film, televisie en reportagewerk liggen toch meer in de periferie van mijn activiteiten. Als je ziet hoeveel goede films er in Vlaanderen gedraaid worden: een keer om de twee jaar krijg je een gouden kans om op de set te staan. Eerlijk gezegd zou ik dat graag zo houden. Mijn carrière hoeft echt niet groter te worden dan ze nu is. Ik word af en toe aangesproken op straat, maar altijd door mensen die iets gezien hebben dat ze echt leuk vonden. De geschiedenis van de wereld in banaliteiten, tot 5/12 in de Kopergietery in Gent. Daarna op tournee. Publicatiedatum: 23/11/2013