mix Casper Reinders Tekst: Claudia Coenen Beeld: Jonathan Stranders

Transcriptie

1 IK GELOOF mix IN DE Casper Reinders De Jimmy Woo is tot ver buiten de hoofdstad beroemd. Zeker nadat George Clooney en consorten hier kwamen stappen tijdens de opnames van Ocean s 13. Maar wie is de man áchter deze trendsettende Amsterdamse club? En waarom is de Jimmy Woo een blijvertje? Tekst: Claudia Coenen Beeld: Jonathan Stranders 32

2 33

3 34

4 DUTCH DREAM Wij laten iedereen binnen en we weigeren iedereen Te veel voor betaald, zegt Casper Reinders (37) lachend over het Marokkaanse kleed aan de muur in zijn Moulin Rouge-achtig ingerichte club Suzy Wong. Het kleed is niet eens zo bijzonder, maar het paste bij de Franse krukjes. Vandaar dat ik het heb gekocht. Voor gulden. Het is bekend dat Reinders veel aandacht besteedt aan het interieur van zijn clubs. Zo charterde hij Eric Kuster voor de inrichting van zowel de Suzy Wong als de Jimmy Woo, en neemt hij zelf kunst mee van zijn reizen naar Azië. Ik houd van écht. De foto s hier aan de muur zijn van Patricia Steur, deze pilaar is van oud hout en in de Jimmy Woo staat een Japanse tempellamp uit 1870, zegt de horecaondernemer. De fascinatie voor Azië is hem van jongs af aan met de rijstlepel ingegoten. Niet alleen woonden zijn grootouders in de tropen, ook zijn vader bracht er zijn jeugd door en Reinders is met Aziatische kunst opgegroeid. Horecaondernemers in spe vragen je vaak om raad. Wat adviseer je hen dan? Als je iets heel graag wilt, dan moet je het natuurlijk gewoon doen. Maar realiseer je wel dat je het eerste jaar keihard moet werken voor weinig geld. De eerste paar jaar werkte ik zes dagen per week, van s morgens vroeg tot s avonds laat. Daar moet je mee kunnen omgaan. Maar het is wel het leukste wat je ooit kunt doen: je eigen zaak beginnen. Omdat het van jezelf is. Is het Amsterdamse nachtleven nog wel een beetje gezellig? Je hoort wel eens dat Rotterdam de hoofdstad voorbijgesneld is. Dat hoor ik vaker. Maar ik kom regelmatig in Rotterdam en ik zie het niet. Ik denk juist dat Amsterdam altijd een heel goed nachtleven heeft gehad. Een aantal van de beroemdste clubs ter wereld zat hier. Op een gegeven moment ontstond er wel een soort vacuüm doordat er weinig nieuwe clubs kwamen. Met de opening van Jimmy Woo is die leegte wel gedeeltelijk opgevuld. Maar ook niet voor iedereen. En gelukkig maar. Het leuke aan Amsterdam is juist het brede aanbod. Je hebt een Bitterzoet, een ELF, Panama, Paradiso, Melkweg, Escape. Zo n Powerzone bijvoorbeeld is absoluut mijn ding niet, maar die club is dat wel voor veel jongeren. Nee, ik zou niet weten wat er mis is met het Amsterdamse nachtleven. Maar je bent in 2006 tot nachtpremier gekozen, juist omdat het nachtleven in de hoofdstad een boost zou kunnen gebruiken. Klopt. Ted Langenbach van de Now & Wow stond er ook bij, maar die won het niet (vettig lachje). Maar verder neem ik dat niet zo serieus hoor. Ik ga niet uit, drink geen alcohol, gebruik geen drugs. Om twee uur s nachts ben ik gewoon klaar. Binnenkort word ik vader en dan blijft papa lekker thuis op de bank. Kortom: ik ben absoluut geen nachtpremier. Maar ik zeg wel dat Amsterdam een leuke stad is. Dat zal er ook best aan hebben bijgedragen dat ik als een soort ambassadeur van de nacht ben voorgedragen. Wat Ted Langenbach in Rotterdam deed, vind ik slim. Die beseft: Oké, ik kan de Now & Wow promoten, maar ik kan ook Rotterdam promoten. Als de stad een hippe reputatie heeft, bezoeken automatisch ook meer mensen mijn club. Ik denk dat de Jimmy Woo ook een soort uithangbord is voor Amsterdam. Wat dat betreft zit er misschien wel een logica in mijn uitverkiezing tot nachtpremier. Maar verder neem ik het niet zo serieus. Zo stond ik dit jaar in het tijdschrift JFK op nummer 71 van - wat was het ook alweer? - The Greatest Men Ik was erg verrast dat ik erop stond. En 2 jaar geleden was ik twaalfde op zo n lijst van de meest gewilde Nederlandse vrijgezel. Dit jaar was ik alweer gezakt naar nummer 41. Je bent in 2004 bovendien verkozen tot markantste horecaondernemer van Amsterdam. Ik ben niet markant. Ik sta niet met een joint op het boekenbal dat de koningin net heeft geopend. Ik ben gewoon serieus bezig met een winkel. Het is niks meer dan dat: een kruidenierswinkel. Alleen omdat je een opzienbarende club hebt, sta je als ondernemer meer in de schijnwerpers. Eigenwijs ben ik overigens wel. Ik doe niets dat ik niet leuk vind. Daarom is ons deurbeleid zo strikt: het is míjn winkeltje en ik wil gewoon dat het leuk is binnen. Waar selecteren jullie op? Wij laten iedereen binnen, en we weigeren iedereen. Het enige waar we nog nooit van beschuldigd zijn - en daar ben ik trots op - is discriminatie. Ik denk dat wij wat dat betreft Amsterdams meest multiculturele club zijn. Naast de Melkweg en de Paradiso, maar die zijn gesubsidieerd. 35

5 36

6 DUTCH DREAM Dan zal dat reisje naar Marrakech er ook eindelijk eens van komen Vergeleken met andere nachtclubs hebben we bijvoorbeeld veel Surinamers en Marokkanen binnen. Maar we weigeren er ook de nodige. En dat geldt ook voor blanken. Ik wil een leuk publiek dat een gezellige avond wil hebben. Geen mensen die buiten al komen aanlopen van: Hé, bitch (doorbitch) doe die deur eens open! De kans dat je dan nog binnen komt is vrij klein. We laten ook in verhouding meer vrouwen dan mannen binnen. Ik wil niet te veel testosteron in mijn club hebben, laten we het daar op houden. Wij zijn een heel vrouwvriendelijke club en hebben zelden of nooit problemen binnen. Dan doen we toch iets goed. Amsterdam staat erom bekend dat nieuwe clubs eerst the place to be zijn, en dan ineens niet meer. Jimmy Woo is daarin een stabiele factor, hoe verklaar je dat? Heel simpel: door een bepaalde kwalitatieve standaard te bieden wat deurbeleid betreft, maar ook qua drankjes, muziek en interieur. Dat spreekt een bepaalde groep, voornamelijk internationaal gerichte mensen aan. Van het Amsterdamse uitgaanspubliek vindt misschien maar 10 procent de Jimmy Woo leuk. Die andere 90 procent waarschijnlijk niet. En dat moet je ook niet willen. Het maakt de Jimmy Woo tot wat het is: een gekke mix van mensen. In de leeftijd van 21 tot 60 jaar, rijk, BN ers, voetballers, de modepoppetjes, op zondag en donderdag ook een beetje uit de alternatieve hoek, op zaterdag weer redelijk veel toeristen. Ik geloof in de mix van mensen en culturen. Amsterdam heeft meer verschillende culturen dan New York. Daar ben ik trots op. En ik denk dat de Jimmy Woo daar een goede afspiegeling van is. Vlak na je opening had je George Clooney en consorten een tijdje als stamgast toen ze voor opnames in Amsterdam waren. Wat leverde dat op? Naamsbekendheid natuurlijk. Van een bekende club in Amsterdam word je dan ineens een bekende club in Nederland. Zelfs wereldwijd. Dat is heel apart. Praat je in Jakarta met een aantal modellen die veel in Nederland werken, en dan blijken ze je club te kennen. Datzelfde is me ook al overkomen in Bangkok, Hongkong, Sjanghai, Texas en New York. We kregen ook meteen de naam een VIP-club te zijn, terwijl ik dat niet wil. In New York heb je bijvoorbeeld maar weinig betaalbare en gemixte clubs. Er worden wel veel leuke undergroundfeesten gegeven, maar de bekende clubs staan vol met mensen in pak. Van die types die alleen maar interessant gevonden willen worden. Als je zo n club in wilt, betaal je vooraf voor een tafel 300 tot 500 euro per persoon. Voordat je überhaupt binnen bent, ben je dus al snel tot euro lichter. In de Jimmy Woo kost een tafel niks. Wel moet je een minimum aantal flessen drank afnemen, maar die zijn bij ons 120 euro, in plaats van 400 euro. Het moet wel leuk blijven hè, we hebben het hier over uitgaan. Ik ben me ervan bewust dat we een VIP-imago hebben, maar ik wil ook mensen in mijn club die sfeer brengen. Dansers bijvoorbeeld, terwijl ik daar bijna niets aan verdien. Hoe staat het met je plannen om clubs te openen in New York en Azië? Ik heb heel lang rondgekeken in Sjanghai, Jakarta en New York, maar dit is niet mijn ding. Je krijgt daar met ingewikkelde wetgeving en allemaal bizarre types te maken. Het is gewoon niet je eigen omgeving. Amsterdam, of nog specifieker: het Leidseplein, is mijn nest. Hier ken ik iedereen en krijg ik medewerking van de gemeente. Je clubs kenmerken zich door hun loungeachtige sfeer. Geen interesse in een mooie, luxe Marokkaanse loungebar? Heb ik absoluut eerder over nagedacht. In Londen heb je een Marokkaans restaurant, Momo s. Ge-wel-dig. Een gekkenhuis is het daar. Elk half uur is er keiharde muziek, zingen de obers en doen buikdanseressen een rondje. Het eten is er ook superlekker. Ik wil graag een keer naar Marokko, tot nu toe kwam ik hoofdzakelijk in Azië en Noord-Amerika. Vorig jaar zou ik met mijn vriendin naar Marrakech gaan, maar het is toch weer Thailand geworden. Wat ik bizar mooi vind, zijn die Marokkaanse lampen. Dat zijn misschien wel de mooiste van de hele wereld. Zou je ook goed kunnen mengen met de Chinese stijl. Misschien dat als ik een volgende club begin, het een Marokkaanse wordt. Dan moet ik eerst nog wat meer inspiratie opdoen. Dan zal dat reisje naar Marrakech er ook eindelijk eens van komen. 37