18. Blaesstraat/Rue Blaes 19. Verslag gevonden in een linkerlaars gemaakt van hondenvacht

Transcriptie

1 VLEESHONGER Sjors DNO VRESELIJKE VERHALEN VLEESHONGER is het vreselijke vervolg op BLOEDDORST. Meer woorden maken we er niet aan vuil. 1. Moeskopper 2. High Noon in Nieuw-Vennep 3. Woede 4. De moord op Killmouski 5. Windmolentje 6. Beschaving Waterstaat 7. De Chinees 8. Martelaar 9. Rus 10. Essence 11. Vaert wel 12. Kijkgelijken 13. Rouwkop 14. Spa 15. Frietpeace 16. Allojo 17. Blinde vink 18. Blaesstraat/Rue Blaes 19. Verslag gevonden in een linkerlaars gemaakt van hondenvacht 20. Dood 21. Moord in Memory Lane 1

2 22. Boren naar olie 23. Jack-o -Lantern 24. De waardigheid van het beroep 25. Acetijd 26. Weerzien 27. Lullaby 28. Waakvrouw & Oud Edelhert 1. MOESKOPPER Ebenezer Moffaert was een beminnelijk mens, maar dat werd voor een flink stuk ontsierd door zijn hebzucht. Steeds minder mensen roemden hem om zijn beminnelijkheid. Moffaert E. zo prijkte het op zijn naambordje onder zijn bel in residentie Old Brussels vijf hoog boven brasserie Hot Stone. Sommige van de steeds schaarser wordende bezoekers wezen hem op dat euvel. Of hij zich misschien in het leger waande? Of hij zijn eigen voornaam verloochende? Of hij een Hongaar was? Of hij zich de zoveelste minkukel in de pikorde van de menselijke soort voelde? Ebenezer Moffaert aka Moffaert E. haalde dan gespeeld mistroostig zijn schouders op. Het naambordje hing er al jaren en vervanging zou misschien centen kosten. Zijn gierigheid was de keerzijde van zijn hebzucht. Zo vinden ze me rap, placht hij dan te zeggen. Waarom moet je rap gevonden worden? Ik wil maar zeggen. Niemand moest Ebenezer Moffaert vinden. Tot op zekere dag iedereen Ebenezer Moffaert wou vinden: de man van wie beweerd werd dat hij in een stad aan de zee was komen wonen omdat hij dacht dat de gemeentebelastingen er gehalveerd waren het was immers maar een halve stad; de andere helft was water. Ze vonden inderdaad zijn naambordje rap. De 47-jarige vrijgezel en hulpbibliothecaris Ebenezer Moffaert droomde ervan de lotto te winnen of zo rijk te worden als de zee diep was. Ongeduldig wachtte hij (als enige nazaat) op de dood van zijn beide verwekkers, van wie hij nog op zaterdagvoormiddagen het volkstuintje onderhield achter het bejaardenwoonerf in het hinterland van de Vlaamse oostkust. Zijn eigen bescheiden kapitaal 2

3 groeide ondanks de crisis van de prille jaren van de 21ste eeuw gestaag dankzij een saai, voorspelbaar, veilig en omzeggens autistisch bestaan. Hij betaalde geen cent belastingen te veel, likte nooit een ijsje, woonde nooit trouwfeesten bij, ging nimmer op reis, scheurde constant bonnen en coupons uit kranten en magazines die hij in wachtkamers en op openbare plaatsen aantrof en at elke middag in het restaurant van het stedelijk OCMW of het ziekenhuis. Warenhuisprijzen vergeleek hij nauwgezet. Holland was vlakbij: hij gunde zichzelf wel eens een winkeluitje naar een van de grenswarenhuizen, waar de prijzen gierig waren een zelfspottende slogan van het koopmansvolkje. Honderd jaar nadat het verdwenen was, werd andermaal urtogein gekweekt in Vlaanderen. Onderzoekers en veldwerkers van de universiteit van Gent waren er in geslaagd een proefveldje van deze vergeten plantgroente op te zetten, na een turbulente periode van genetisch gemanipuleerde aardappelen annex de nodige heisa. De planten waren al vijftien centimeter groot. Ebenezer Moffaert las er in de krant over, die hij elke dag gratis raadpleegde in de tijdschriftenafdeling van de bibliotheek. Daarna googelde hij wat, onder andere met Street View. Urtogein: ooit een peperdure Vlaamse eetbare plantgroente, voor het laatst gespot omstreeks 1915 in de omgeving van Eeklo. Inmiddels geheel verdwenen. Rodekoolkleurige bloemloze plant met tweevoudig geveerde, diepgezaagde bladeren, telkens vijf per stengel. Alleen de stengels waren eetbaar. De vier seizoenen rond mogelijke teelt in binnen- en buitencultuur, waarbij ganzenmest de hoofdrol speelde. Bevatte 0,03 % orobanche (bremraap), 0,04 % arsenicum en 0,01 % cicuta maculata ofte gevlekte musquashroot (waterscheerling). Intens neteleffect bij aanraking met de bladeren, alleen in ochtendzon tot en met 12 uur. De openbare teelt van urtogein was eigenlijk bij wet verboden, want de combinatie van orobanche, arsenicum en cicuta maculata werkte in deze verhouding verslavend en bewustzijnsverruimend. Vakkundig bereid en goed gebruikt sorteerde urtogein wel degelijk een speciaal effect, maar het bleef oppassen geblazen met de verhoudingen. Onachtzaam gebruik kon ook de dood veroorzaken. Was zeer gegeerd bij de chef-koks in de bekende restaurants uit die tijd (urtogein bleek in combinatie met ganzenlever een genot voor de smaakpapillen te zijn), in kunstenaarsmiddens en voor medicinale doeleinden in de farmacie en de heelkunde (extracten uit de stengels van de wonderplant konden meer en vlugger dan andere middelen of medicijnen pijn stillen, wonden helen, bloed stelpen en euforisch verdovend werken). Over urtogein deed een stadslegende de ronde. Wie zich netelde aan een blad (en dat prikte behoorlijk vinnig), voelde helemaal niks meer onmiddellijk nadat hij op het betreffende blad van de plant wat grof zeezout had gestrooid. Niet op de hand dus! 3

4 Peperduur. Dit woord bleef nazinderen bij Ebenezer, na het eenzame ledigen van een halve fles goedkope cognac op zijn appartement. Het werd tijd voor eigen kweek. Hij zou voor een primeur zorgen. Het volkstuintje van zijn ouders, waar ze zelf nog nauwelijks verschenen, was de ideale plek. Het proefveldje van de universiteit bevond zich op het Galgenveld in het dorpje Afsnee, op enkele steenworpen van de Oost-Vlaamse provinciehoofdplaats Gent. Moffaert Ebenezer stak op een late zomeravond zijn vouwfiets in de koffer van zijn auto en begaf zich naar het ingedommelde Afsnee. De proefvelden van de universiteit lagen op het Galgenveld in Afsnee alle samen op een terrein dat gehuurd werd van een land- en tuinbouwschool uit Melle. Je kon er met de auto tot vlakbij. De kwestie was natuurlijk er op dit uur binnen te geraken (en weer buiten met de buit). Een hoog ijzeren hekken vormde de hoofdingang, waardoor de toegang op het voorportaal van een begraafplaats geleek. Een brede zijingang vijftig meter verderop, voorzien op tuinbouwwerktuigen, was afgesloten met een blinde poort die blijkbaar elektronisch werkte. Voor de rest was het domein omheind door een brede droogstaande greppel van wel twee meter diep, waarachter zich een drie meter hoge beukenhaag verhief die al jaren innig verstrengeld was met pinnige Vlaamse afrasteringdraad. Parkeren kon onopvallend: diverse buurtbewoners maakten in deze kalme zomerperiode gebruik van de mogelijkheden op de brede parkeerstroken naast de greppel en het fietspad aan de voorkant en aan een van de zijkanten van het proefdomein, zodat hun eigen opritten vrij bleven voor hinkelhokken, buurtbarbecues en straatpalaver. Moeskoppen of moeskopperij is de diefstal van groenten, fruit, gewassen of een (deel van de) oogst. Het veronderstelt het plukken, afrukken, afsnijden of uitgraven van de vruchten. De Belgische strafwetgever heeft geoordeeld dat het wegnemen van groenten van het veld, het plukken van appels of druiven, niet moet bestraft worden als een wanbedrijf maar als een overtreding. Artikel 557 Sw. heeft het over: Zij die veldvruchten of andere nuttige voortbrengsels van de bodem die nog niet los van de grond zijn, roven. Alle andere vormen van diefstal, eventueel ook het wegnemen van een appel uit de winkel, worden wel beschouwd als een wanbedrijf, met zwaardere straffen. Als de veldvruchten in groep geroofd worden of 's nachts, dan is het ook diefstal. Ook het oprapen van een gevallen appel is geen moeskopperij, maar een gewone diefstal. De basisstraf voor moeskopperij is één tot vier dagen gevangenis en/of een geldboete van 5 tot 15 euro (te vermenigvuldigen met 6). Met ingang van 1 april 2005 is moeskoppen uit het strafwetboek gehaald en dus gedecriminaliseerd. Steden en gemeenten die dit wensen kunnen moeskoppen opnemen in hun politieregle- 4

5 ment en zo opnieuw bestraffen via een gemeentelijke administratieve sanctie. In 2007 dook in België een nieuw verschijnsel op van grootschalige moeskopperij. Vele tientallen hectaren maïsveld werden machinaal door dieven geoogst en weggevoerd. Doordat het in groep en 's nachts gebeurde kon het toch vervolgd worden als diefstal. Schuilen deed je het best in de openbaarheid: Ebnezer Moffaert parkeerde zijn auto net om de hoek op de parkeerstrook, tussen een Skoda en een mobilhome in. Er stonden nog minstens tien andere auto s in de zijstraat. De vouwfiets bleek gezien deze meevaller overbodig; het doel was vlakbij. Aan de overkant bevond zich een langwerpige weide bevolkt door enkele ganzen, die nieuwsgierig naderden. Gelukkig hielden ze hun snater. De weide liep honderd vijftig meter verder in een punt toe, waar de huizenrij begon. Geen pottenkijkers dus. Het was ondertussen al goed donker geworden. Ebenezer wachtte een poos. De ganzen waggelden weer weg. Dan trok hij de kap van zijn fleece trui over zijn hoofd, gordde zijn rugzak om met een kniptang en een steekschep erin en verliet via de passagierszit in gebogen houding zijn auto. Even later waadde hij omzichtig door de droge greppel een donkere gestalte met een bochel. Het was nu zoeken naar en hopen op een dunne kalende plek in de omheining. En misschien vormde die vintage afrasteringdraad ook niet zo n probleem, gezien zijn ouderdom. Het proefproject Snaterkracht onder leiding van professor Emma Hasselman van de Gentse universiteit verliep naar wens. De waakganzen handelden precies zoals ze ervoor opgeleid waren. Eerst verkenden ze de (eventueel bedreigende) situatie. Dan trokken ze zich terug om de tegenstand(er)(s) verder in te schatten. Daarna overlegden ze in verband met mogelijke actie en de noodzaak om in te grijpen. Ook de intensiteit van die actie werd bepaald. In combinatie met het proefveld waarop de urtogein werd gekweekt, betekende dit een uitermate geschikte test. Twee vliegen in een klap, zeg maar. De alfagans met de elektronische nekband opende het poortje van de weide, zoals ze het aangeleerd was door professor Hasselman en haar team. Een peloton van zestien doodstille waakganzen stak omzichtig de straat over. Acht ganzen (peloton 1) haastten zich daarna over het fietspad naast de parkeerstrook in de richting van de zijstraat; de andere acht (peloton 2) doken geruisloos de diepe greppel in en slopen op z n indiaans verder in dezelfde richting. Beide groepen vervolgden op hun eigen tempo hun weg, tot ze om het hoekje waren. Ebenezer dook nog dieper ineen: boven hem zag hij plotseling een aantal ganzenkoppen voorbij stuiteren, zich aftekenend tegen de nachtelijke zomerlucht. Ze gaven geen kik en keken strak voor zich uit. Waren die dan toch uit hun wei- 5

6 de ontsnapt? Of betrof deze nachtelijke ganzenpas een zomerse ganzengewoonte? Toen de vreemde stoet gepasseerd was en hij aanstalten maakte om de haag verder op zwakke plekken te controleren, hoorde hij plotseling droog geknap en geritsel achter zijn rug. Verschrikt draaide hij zich om. Toen barstte de hel los. Oorverdovend gesnater vulde eensklaps de greppel, van twee frontlinies komend. Vleugels en poten wiekten en maaiden in een overweldigende mallemolen in het rond. Onder het gewicht van zestien hoogopgeleide waakganzen van de Gentse universiteit tuimelde moeskopper Moffaert E. diep ter aarde neer, frontaal en ruggelings aangevallen en geveld door deze blitzkrieg van boos gevogelte. Death by a thousand beaks? Nee, hij leefde nog. Het deed niet echt pijn. Maar het voelde aan alsof zijn hele lijf met klemmen vastgehaakt was. Tientallen poten kneedden ondertussen het vlees van dat lijf, heen-en-weer huppend wisselend van plaats, terwijl ettelijke snavels hem door zijn kleren heen in bedwang hielden. Af en toe incasseerde hij een venijnige knauw. Een bepaalde gans trommelde ononderbroken met beide poten op zijn nieren. Hij kon geen kanten op. Gelukkig had hij zich op zijn buik kunnen draaien, zijn vuisten afwerend tegen zijn oren gedrukt. Door de opwinding van de aanval begonnen ook enkele waakganzen zich te ontlasten op het vege lijf van de moeskopper. Weldra zat hij onder de stinkende kledder. De hoofdgans met de elektronische band hield hem in een houdgreep ter hoogte van zijn nekhaar. Met haar beide poten beheerste ze het kloppen in zijn halsslagader. Tot zijn opperste verbazing hoorde Ebenezer elektronische geluiden achter in zijn nek, gevolgd door godbetert! de bevelende stem van een mens, waarop droomde hij? Was dit een nachtmerrie? de oppergans leek te reageren. Ondertussen hadden enkele Afsnedelingen hun bed verlaten, gealarmeerd door het gesnater. Iedereen wist hoe de vork aan de steel zat. De waakganzen waren zich naar behoren van hun taak aan het kwijten. Dit betrof wel een primeur. Nieuwsgierig gingen de omwonenden op de haard van de heisa af. Daar troffen ze de gesneuvelde moeskopper aan, volledig onder het gevogelte en onder de schijt. Een halfuur later (een eeuwigheid voor Moffaert E.) arriveerden er een busje van de Gentse universiteit en een politiecombi. Er heerste uitbundigheid omwille van het slagen van het proefproject Snaterkracht, waarbij gelijk het proefveld van de urtogein beschermd was. Het duurde dan ook geen vijf minuten of er verscheen een lokale medewerker van Het Laatste Nieuws. De teams van de unief en de politie gingen graag in op diens verzoek om even te wachten met verdere ingrepen, opdat iedereen over pakweg zes, zeven uren ten volle van dit kluifje zou kunnen genieten een neusje van de zalm in komkommertijden. Zowel de hoofdonderzoeker van het urtogeinproef- 6

7 veld als professor Hasselman kregen een kort interview. Ze benadrukten hun uitzonderlijke ecologische vorm van samenwerking. Pas een kwartier later leidden de onderzoekers de ganzen terug naar hun weide (waar die een feestelijke beloning voor hun snater kregen), terwijl het politionele team sanitairverpleegkundige hulp inriep in verband met de toestand van de moeskopper. Moffaert E., met gebogen hoofd op de rand van de greppel gezeten, zag er uit als Lawrence of Arabia na maanden woestijntochten. Hulpbibliothecaris?? deed een ondervrager verbaasd. Ge komt wel van ver! Ebenezer knikte. Van aan zee, mompelde hij stilletjes. En wat deed gij hier in een Oost-Vlaamse gracht? Met een kniptang en een steekschep? Hé?? Komt gij straks maar eens mee met ons. Maar we gaan eerst die smeerboel van u afborstelen. De cleaning service komt zo. Ha ha. De volgende dagen, tijdens een periode van landelijke komkommertijd, haalde Moffaert E. aka Ebenezer Moffaert de voorpagina s van de kranten. Het begrip moeskopperij werd uitvoerig ter sprake gebracht. Ook op YouTube kon een deel van de hallucinante greppelscène bekeken worden, dankzij de elektronische nekband van de hoofdgans. De jonge stagiair die bij Snaterkracht betrokken was, kon het niet laten. Ettelijke keren ook werd er dwingend aangebeld bij Moffaert E. Ze vonden inderdaad zijn naambordje rap. De tweede nacht na zijn onfortuinlijke expeditie sloop hij naar beneden om zijn naam uit het vaag verlichte bordje te wrikken. De rest van zijn vrije zomerdagen verbeidde hij in afzondering en angst: over twee weken moest hij zich weer in de openbare bibliotheek melden. Er wachtte hem ook nog een politioneel onderzoek. Het openbare leven van Ebenezer Moffaert, Moeskopper van de Kust, zou een hel worden. 2. HIGH NOON IN NIEUW-VENNEP Best Western Hotel De Rustende Jager in Nieuw-Vennep lag er vredig bij die valavond. Het was veelbelovend juniweer: het voorportaal op een hopelijk spetterende zomer. Vlakbij lagen Amsterdam en Schiphol, maar in het moderne 7

8 stadsdorp Nieuw-Vennep heerste pastorale rust. Op het langwerpige plein waren tenten en zeilen opgetrokken; er was een feest in aantocht. Gedempt geroezemoes en aangenaam gekonkelfoes borrelden op uit de fauteuils en de stoelen op het ruime terras van De Rustende Jager, af en toe onderstreept door het hoge gesuis van een vliegtuig. Geraldine Urquhart en Eric Otonne bestelden ieder een halve liter gekoeld kelderbier. Het was dorstig weer; het had geen zin de ober tweemaal in de tijdspanne van een kwartier heen-en-weer te laten draven. (Hoewel dat mager heineken toch ijverig van hot naar her stuiterde een en al gevatte vriendelijkheid). Een oude heer verscheen op het terras. Hij zag er als de miljoenen modellen uit die Europa bevolken: doodgewoon kaal, doodgewoon bril, twee tinten grijs wat kledij betrof. Dit was duidelijk geen oud geworden dichter, belegen hippie of rockfotograaf na houdbaarheidsdatum. Er was nog één grote tafel vrij die door de valavondzon bestraald werd. De oude man knikte vragend naar de ober, die alweer als een djinn uit het niets was verschenen. Die knikte bevestigend terug. Zo kwam Ari O. vlak achter Geraldine en Eric te zitten, die zelf ook een tafel met zes zitplaatsen inpalmden. Spilzucht hé, zei de man, terwijl hij met veel geschraap van stoelpoten plaatsnam en naar de resterende vijf zitplaatsen aan zijn tafel wees. Of is het: verspilling? Geraldine en Eric knikten even begrijpend en beleefd terug. Op het hele terras waren de schaarse tweepersoonstafeltjes ingenomen. Her en der waren ook eilandjes van vier tot zes tot acht personen voorzien. In de fauteuils aan de beide uiteinden van het terras hingen nog meer groepen of gezelschappen achterover. Ik had aan jullie tafel kunnen zitten, aan het uiteinde bijvoorbeeld, merkte de man op, zich half omdraaiend. Maar voor de ticketting aan de kassa vormt dat allicht een probleem. Er wordt per tafel afgerekend. Computers, bah. Eh wellicht, beaamde Eric. Wij zijn nummer , aangenaam. Ari. Dag Ari. Eric. En Geraldine. Toeristen in Nieuw-Vennep? Ja zeker. Uit België. Schiphol, hé. Ja ja. Geland of vertrekkend? Wachtend op iemand. Ach zo. De bezige bij kwam gezwind Ari s bestelling opnemen. Tosti. Bordje haringreepjes met honing. Glaasje rosé. 8

9 Komt voor de bakker, Heer Olivier. Dank u. Alstu. Jullie gaan voor de grote dorstlessers, merk ik? Ja Goeie keuze met dit weer. Even zweeg Ari. Heb je al honger? vroeg Eric. Hm deed Geraldine. Nog even wachten. Oké. Voor mij hoeft het ook nog niet. Ze zwegen ook even, genietend van de avondzon. We hebben hier weer een feestje, zei Ari plotseling zomaar voor zich uit. Hij draaide zich niet eens om. Geraldine en Eric glimlachten bevestigend, terwijl Eric zich wel al half omgedraaid had. Feestje, herhaalde Ari. Wat gaat een jaar toch vlug. Elk jaar? vroeg Geraldine, begeleid door een ongeïnteresseerde grimas naar Eric. Ze probeerde niet te klinken alsof dat een wereldwonder was. Kermis? vulde Eric verder aan. Nieuw-Vennep leeft, antwoordde Ari. Nee: bruist. En wij maken het verschil, meesmuilde Eric fluisterend, terwijl hij zich naar Geraldine toe boog, zodat de genaamde Ari het niet kon horen. De kwieke ober pootte het gevraagde voor de heer neer. Alstu, Heer Ari. Moge het u smaken. Mijn gehemelte druipt reeds van genot, antwoordde Heer Ari. Eric en Geraldine keken elkaar verbijsterd aan. Zoveel pornografische welbespraaktheid op een terras (en niet op een Shakespeariaanse toneelbühne) zou iedereen met lacherige stomheid geslagen hebben. Reeds feest in mijn bord, mompelde Ari. Smakelijk, zei Geraldine, met eenzelfde grijns als daarnet. Hottentottententententoonstelling, krijg dat maar eens geschreven of gezegd, opperde Ari hardop, terwijl hij een blik op het feestplein met de lege tenten en zeilen wierp. Geraldine en Eric konden nu eindelijk eens ongehinderd lachen. Hippopotomonstrosesquippedaliofobie, repliceerde Eric. Hoor ik daar ook een liefhebber van geheimschrift? opperde Ari O., zich over een van zijn bordjes buigend. Of bent u in voor numerologie? Angst voor lange en moeilijke woorden, meneer Ari. Hippo De haringreepjes zijn pico bello. Blijven jullie nog een poos in Nieuw-Vennep? Ari O. draaide zich belangstellend weer halvelings om. Tot morgen. 9

10 Na de middag? Ja. We halen een gast op in Schiphol, checken hier uit en nemen nog een middagmaal. Daarna gaat het richting Amsterdam. Zien jullie die giga hijskraan ginder? Ari wees met zijn vorkje naar een gevaarte in de nabije verte van het plein. Ja. Verras jullie gast eens oprecht. Hé? Beter dan Amsterdam. O ja? Zeker weten. Tegen morgenmiddag hijst die kraan daar een compleet restaurant de lucht in. O? Ja, zoals in Brussel. Dinner in the Sky heet het daar. Aha. Ter gelegenheid van de feesten hier zullen 24 mensen hoog in de lucht en beschermd tegen regen en zon kunnen genieten van lekkere spijzen en dranken. Eh er zijn nog enkele plaatsen vrij. Goede prijzen. Morgen verandert dat. Bent u dan misschien Niet de kok, nee nee, lachte Ari. Een van de organisatoren. Ik zit in het feestcomité. Ah zo. Zin om in de lucht te eten morgenmiddag? Met zicht op Nieuw-Vennep, de feestmarkt en ommelanden? Verrassing voor jullie gast? 85 per persoon, wijnen inbegrepen. Topkwaliteit gegarandeerd, letterlijk en figuurlijk, ha ha ha! U bent de organisator? Precies. En het betreft geen luchtkasteel. Voor pakweg 85 per persoon dineert u in de zevende hemel. Morgenavond kost het al 100. Er zijn nog zes plaatsen vrij voor s middags. Dan noemen we ons pop-uprestaurant High Noon. s Avonds heet het De Zevende Hemel. Ik kan jullie via mijn smartphone nu inschrijven. De betaling geschiedt wel contant. Als jullie toch tot morgen blijven Even overleggen, meneer Ari. Oké. Eric en Geraldine bogen zich naar elkaar toe. Kunnen we Miet dit wel aandoen? Wat bedoel je? Misschien heeft ze hoogtevrees. Het is ook volledig veilig, onderbrak Ari. Met veiligheidsriemen en zo. We zijn 10

11 niet aan ons proefstuk toe. Het zou een fantastische welkomstverrassing zijn. We gingen anders toch maar na de middag naar Amsterdam hé Ja. Kunnen we in de valavond nog altijd doen. Miet landt al om 7 uur 45. Kan dus. Doen? Doen. We moeten uiteindelijk morgenmiddag toch ook eten hé. Precies. Dat is dan drie personen? opperde Heer Ari, terwijl hij zijn smartphone uit een vestzakje opduikelde. Ja, drie. Dat maakt 255, rekende hij uit. Zo jullie zijn ingeschreven Moet je onze namen niet hebben? Ah, maar ik dien alleen het aantal door te geven. De rest de afrekening gebeurt nu via mij. Gelijk betalen? Graag. We hebben voor dit initiatief namelijk geen andere regelingen. Ik ga even uit de muur tappen. Zo terug. Skuus dat ik boter bij de vis vraag, zei Ari tegen Geraldine. Maar we willen zeker spelen. Soms schrijven ze in, maar dagen dan niet op. Vervelend voor de kok, vervelend voor de organisatie. Kan ik me voorstellen. Waar moeten we zijn morgen? En wanneer? We halen morgenvroeg onze gast op Schiphol op. Nou: zie je het café aan de overkant van het plein? Je kunt er een stuk van zien, tussen die twee tenten door. De Zwarte Zwaan. Daar haal ik jullie morgen om 11 uur op. Eric kwam terug en drukte Ari O. enkele flapjes in de hand. Dank jullie wel. Je zult het je niet beklagen. Ari toetste nog enkele gegevens op zijn smartphone in. Elf uur. De Zwarte Zwaan. Daar, wees hij nog eens. We hebben een date, knikte Geraldine. Geen hoogtevrees in deze lage streken? informeerde Ari nog glimlachend, terwijl hij het geld zorgvuldig in een grote portefeuille opborg. O nee. En wie zitten er nog mee aan tafel? Eh enkele mensen van hier hé. Van het comité en zo. Een kunstschilder en zijn vrouw. Een oud-profvoetballer. Een journaliste van De Bazuin. De kok is bekend van De Soeplepel en De Kok en Zijn Vrouw. Twee toprestaurants uit deze lage landen. Tja hopelijk krijg ik die laatste drie plaatsen nog verkocht. En het weer blijft goed. 11

12 O, jullie hebben al kennisgemaakt met Heer Ari, merk ik, zei de ober in het passeren. Ari O. boog zich nu weer geconcentreerd over zijn bordjes en zijn glas rosé. Je mag me de rekening presenteren, Toby, zei hij zonder opkijken. Na het kelderbier en een lichte hap bleven Geraldine en Eric nog even terrassen tussen de lampionnen en de guirlandes vooraleer ze naar hun kamer trokken. Heer Ari O. was na ontvangst van de gelden voor het festijn in de zevende hemel van High Noon vrij vlug tussen de lege tenten verdwenen. Het geroezemoes kreeg al wat het gehalte van feestgedruis; zo te horen waren al enkele ongeduldigen in feestmodus. Er was ook een gezellige mix van meertaligheid te horen, want zowel hotelgasten als lokale avondvierders waren hier neergestreken. Hoog aan de hijskraan in de verte hing een kleurrijke rist lampionnen. Het lemmet van een kaaskleurige driekwart maan was reeds snippertjes en schijfjes van een zomerwolkje aan het hakken in deze zevende hemel. Wat zullen we morgenmiddag op ons bordje krijgen? vroeg Geraldine zich hardop af. Gevogelte? opperde Eric. Zo uit de lucht geknald boven de rietvelden? Een vlucht regenwulpen? Kikvorsen met gespreide billetjes? Luchtige hapjes? Vliegende vissen? Het mag wel lekker zijn voor 85 euro. De Hollandse keuken is nou niet per se wereldbekend. Nee, maar je trekt er wel lekkere kroketjes uit de muur, lang voor je uit diezelfde muur geld kon tappen. Broodje-makreel met een bols, daar houdt het op. Say cheese, je vergeet het Hollandse goud. Ja, kazen van bij ons. Toch is hun mosterdsoep met rauwe zalmreepjes onovertroffen. Wie zou dat in hemelsnaam willen overtreffen? Ha ha. We zullen zien. Als het tegenzit, vragen we Heer Ari ons geld terug. Het lijkt me onwaarschijnlijk dat hij ooit iemand iets terugbetaalt. Heb je gezien hoe angstvallig zorgvuldig hij dat geld wegborg? Ja, de Hollandse koopman hé. Een leukere verrassing voor Miet konden we toch niet bedenken. Meneer Ari leek wel door God gezonden. Niet religieus worden hé, Geraldine. Het wemelt hier al van hervormers en herdopers en wedergeboortes en wederdopers en gereformeerden en nieuwgereformeerden en oplichters, vulde onverwacht dat mager heineken van een ober aan, terwijl 12

13 hij even bevroor in een zoveelste kwieke passage. Eh? Hebben jullie Ari O. gesproken daarnet? Ja toch? Ja Hij heeft jullie zijn echte zijn naam gezegd? Eh Ari ja Tiens. Eh Is er wat meer gebeurd? Heeft hij jullie Wat bedoel je? Is er een voorstel geweest? Transactie gebeurd? Pa is nogal Pa? Heer Ari is mijn pa. Ja. Heer Ari? Iedereen hier noemt hem zo. Aha. Eh Eric knikte vaagweg richting hijskraan: Ja Heeft pa Heeft hij jullie iets aangeboden? Eh morgen High Noon. Aimoen? High Noon. Het pop-uprestaurant morgenmiddag ginder hoog in de lucht. Daar: met die kraan. Eric wees nu uitdrukkelijk naar de feestelijk verlichte hijskraan. High Noon?? Morgenmiddag dineren een aantal mensen hoog in de lucht. De kraan hijst het hele geval omhoog. High Noon at Nieuw-Vennep. Een leuk evenement. In Brussel is er ook O Ah Eh Pa heeft jullie Ari O. heeft Meneer Ari Heer Olivier verdorie toch Precies. Een aangename encounter op dit terras. Men spreekt hier in vele talen. Maar Wat ik wou weten: liet hij jullie ook ook iets betalen? Dat spreekt. We zijn bijzonder blij met deze buitenkans. De ober zuchtte diep, waardoor zijn dienblad even vervaarlijk ging hellen. High Noon dus? Een restaurant in de lucht? Morgenmiddag, zei u? Precies. En morgenavond in De Zevende Hemel. Djiezes! Twee luchtkastelen op één dag! En hoeveel 24 man. 27 met ons erbij. Misschien Nee nee: hoeveel De ober maakte het strijkgebaartje tussen duim en wijsvinger. O, eh euro? 13

14 85. Maal drie: we hebben nog een gast morgen. Meneer, mevrouw: kennen jullie Ari O.? Heer Ari? Mijn Nee Eh Ja, ondertussen toch wel hé. Logeren jullie in Nieuw-Vennep? Ja, hiernaast. Gaat u dan even op het internet vanavond, als ik u verzoeken mag. O? Ja. High Noon en De Zevende Hemel worden ook op het internet aangeboden? Zoekt u even op Wikipedia Nieuw-Vennep op, rubriekje Bekende Inwoners. Vennepers dus. Ja Goeienavond nog. Ik heb niks gezegd. Met een lacherig knikje vervolgde het mager heineken zijns weegs over het terras van De Rustende Jager. Wat was dat nu!? Zijn we Is hij Even zwegen ze beduusd. Eric klampte de ober weer aan op diens terugtochtje. Ober! Wat bedoelde u? Ik heb niks gezegd. Heer Olivier is een van onze beste klanten. En ook je pa? Ja, maar Dat betreft een rollenconflict, zult u wel begrijpen. Is er iets aan de hand? Niks gezegd, meneer, mevrouw. Even googelen. En zo googelden Eric en Geraldine die avond even wat bekende Vennepers. Er kwam de volgende dag geen High Noon, noch een Zevende Hemel. s Ochtends en ook s middags stond de hijskraan er nog net zo werkeloos bij als op de avond die aan deze feestelijke dag in Nieuw-Vennep voorafging. Ari O., ofte Heer Olivier, had andermaal toegeslagen. 3. WOEDE Die vrijdagavond eindigde Anneessens tocht in de afdeling traumatologie van het Triskaideka-ziekenhuis. Veroorzaakt door een misverstand, maar aangewakkerd door alcohol belandde een fel vrouwenvuistje midden in zijn gezicht. Hij hield er zowaar een gebroken neus en kaduuk kaakbeen aan over, bekroond met een regenboogoog. Maar niet alleen hij moest daar gekalefaterd worden. 14

15 Aanvankelijk had hij de eeuwig pokdalige Jarvis in zijn kielzog. Gelukkig kon hij die dalmatiër tijdig van zich afschudden. Jarvis klampte hem op straat aan met zijn handen in de lucht bij wijze van dank aan de Allerhoogste omdat hij er net aankwam. Blijkbaar zou er gered moeten worden. Of hij hem geld voor een pak luiers wou lenen, want zijn oude vader zat in het hoekcafé, alwaar diens sluitspier het vertikt had. En hij had verdorie ook wel zijn bankkaarten vergeten zeker! Bankkaarten, meervoud. Kon dus niks uit de muur getapt krijgen. Geen geld? En toch op café? Anneessens fronste even de wenkbrauwen. Nou ja. Wie kon iemand een toelage voor een pak vaderlijke luiers ontzeggen? Anneessens gaf Jarvis de centen; die verdween in het warenhuis. De gulle gever werd verzocht even op straat te wachten; het zou niet lang duren. Even later zat Anneessens bij de bevlekte Jarvis en zijn schijtpa in het café. De dankbare pa werd midscheeps gekalefaterd in een van de damestoiletten. Daarna dronken ze er een paar alweer van dezelfde geldbron. Anneessens bleef zich afvragen hoe dat in elkaar zat: vader en zoon op café, maar geen van beiden had geld op zak. Hadden ze hier misschien hun laatste cent verbrast? En had de mannelijke ouder pas daarna zijn broek volgepoept? Een dik uur later stond Anneessens bruusk op (hij was een kampioen in vlug verdwijnen), zei dat hij graag geholpen had en begon aan zijn tocht door de stad. Het was valavond, maar elke frietstop negeerde hij, zijn honger uitstellend tot een onbepaald moment waarop hij zou toeslaan in verband met vast voedsel. De eerste drankhonk die hij binnenstapte, was getiteld De Woede der Noormannen. Hij kwam er wel vaker. Ontgoochelden en hoopvollen troepten er slordig samen aan een halvemaanachtige toog in een duister krocht. Op vrijdagvalavond lagen nog alle mogelijkheden open. Das Ewig Weibliche alhier was vertegenwoordigd door Annelisa, een immer dronken advocate die nu eens Anne, dan eens Lisa wenste te heten. De stamgasten kozen gemakshalve voor Annelisa. In haar schaduw (altijd dat mantelpakje, die saaie veiligheid, ook bij eender welke van de tachtig soorten dronkenschappen die ze onderging) voerde ze een scherpe man mee die net zoveel witte wijn dronk als zij en op een muis geleek. Hij was opgehangen aan zijn schouders en leek te verzinken in zijn vale kostuum waarin zijn lijf op de belangrijkste knelpunten met weerhaakjes vastgemaakt was. Vlees ontbrak; hij was een en al been, begrip en vleierij. Ook Birde was weer present, maar die was zo mager dat van enige aanwezigheid weinig sprake kon zijn. Haar enige omvang betrof een lijvige familieroman die ze beweerde geschreven te hebben. Zes jaar lang al wachtte het café (en de hele wereld) op publicatie ervan. Mocht elke pint die ze hier achterover sloeg voor een bladzijde staan, dan was het een verdomd dik boek. 15

16 Achter de toog dirigeerde de mooi geweeste Lovely Rita het geheel. Ooit, lang geleden, toen de dieren nog spraken, was ze zowel Kastanjefee als Leieprinses geweest. Ze rookte dapper en had een stem als een rasp. Haar oudblonde kapsel leek wel gebeiteld: nooit bewoog er iets aan, ook niet in weer en wind op het trottoir bij de rokers. Een raadsel. Een missdaad. Ah, Anneessens. Gij hier. Ja, ik hier, Finland. Maar waar is je werkwoord? Gebruik eens een werkwoord. Finland propte net een broodje in zijn eetgleuf. We zijn hier niet om te werken hé. t Is maar een constatatie. Moet het niet zijn: constatering? Gij simpele duif. Uw taalknobbel zit in de weg. Drink wat van mij. Een Leffe. Blond. Rita: twee stuks. Dag Rita. Annelisa. En Anneessens besefte plotseling dat hij de naam van de muisman niet kende, hoewel hij hem hier al vaker ontmoet had. Hoe heette dat ongedierte? mompelde hij. Kerel, vertaalde Annelisa. Dit is Kerel. Kerel? Kerel. Ze verpinkten niet. Geen van beiden. Kerel dus. De kerel heette verdomme Kerel, niet Karel. Anneessens knikte verbijsterd de muisman toe en nam zijn kelk blonde Leffe in ontvangst. Finland: santé! Proost, Anneessens. Finland was een goeie maat. Hij mat 1 m 99, woog 128 kg, had een eetverslaving en was een veelbelezen en slimme pedagoog-psycholoog die in zijn colleges aan de hogeschool voor lerarenopleiding dweepte met het Finse onderwijssysteem. Iedereen in De Woede der Noormannen noemde hem Finland. Alleen Anneessens wist nog waarom. Finland wist ook alles van kunst, boeken, muziekgroepen, platen, cd s en concerten. Hij was een wandelende encyclopedie. Koopwoedend had hij in de loop der jaren zijn huis volgepropt met boeken en cd s, tot er geen plaats meer over was voor zijn vrouw. Heden ten dage ging zijn quality time vaak op aan het ten gehore brengen van de totale moderne muziekproductie als dj in De Woede. Vandaar Anneessens vreemde vraag: Draai je vanavond, Finland? Pannenlat Birde, die vlakbij stond, papegaaide zijn vraag: Ja, draai je vanavond, Finland? Even greep Finland met vragende wenkbrauwen naar het pakje tabak in zijn zak. Hij was onlangs weer gestopt met stoppen met roken. 16

17 Nee nee. Of je draait. Anneessens knikte naar het claustrofobische heiligdommetje met de vele knoppen en lampjes dat was uitgespaard waar de halvemaan van de toog nog even een binnenwaartse knik maakte. Met het lichaam van Finland daarin kon niets er nog bij. Geen barfly, geen anorexia alcoholica. Ah ja. Vanaf tien uur vanavond. Ongelofelijk hoe pedagoog-psycholoog Finland iets verkeerd kon begrijpen. Zijn hoge teddybeergehalte zat daar voor iets tussen. Draai je weer, Finland? riep Annelisa ten overvloede. Haar lippen (bestuurd door haar hersenen) waren al een beetje verlamd. Ja ja. Kerel glimlachte goedkeurend. Ze zouden blijven, die twee. Er was een doel. Rokers! kraste Rita. Aanrukken! Nico en Tine wachten op ons! Dat was het sein. Een kleine minderheid spoedde zich naar buiten, aanstekers en sigaretten in de aanslag. Ook Birde, Finland, Annelisa en Kerel verdwenen even. Anneessens nam een fikse slok van zijn Leffe. In het hoekcafé had hij drie glazen Guinness gedronken, het donkere sap van de protestanten en de katholieken. Die smaak wilde hij wegspoelen. Te veel dwarsfluit, stepdance, leprechaun en klaver. Om er galopkak van te krijgen. Alles goed, Anneessens? informeerde Moos, de zelfverklaarde nachtburgemeester van de stad. Hij werd geflankeerd door de rode wijn zwelgende Laveloos, een lokaal bekend liberaal met een hondenkop en een treurige druipsnor. Ik heb mijn goede daad voor vandaag al achter de rug. O? Paar glazen bier gedeeld met zwervers. Medicinaal gebruik. Schoon van u. Ze gaan u nog zalig verklaren, Anneessens. Je kent mij hé, Moos. Sympathie voor de zwakkeren. Hoe is het nog met jou? En met je lichaam? Dat gaat, dat gaat. Merci voor de zaligverklaring. Zalig. Moos keerde zich met een verongelijkte oogopslag en wat gesnuif van Anneessens af en ging een meter of twee verder staan fluoresceren in zijn eeuwige hawaïhemd. Zijn communicerend vat Laveloos bracht een duvelglas vol met rode wijn naar zijn lippen, maar omwille van gedruip annex gewalg dat hierop zou volgen, wende Anneessens zijn blikken af. Rita kwam als eerste weer binnen, met in haar kielzog de verslaafden. Ze brachten een stankwindje met zich mee van nicotine en gerookte kleren. Moos: er is bezoek voor u buiten. Ze komen subiet. Deur toe! 17

18 Deur toe! Godver: deur toe! Moos en zijn drankbroeder Laveloos maakten zich om ter dikst vanwege die deur. Annelisa: ik moet je spreken, zei Anneessens. Ah ja? Professioneel? Ja. Zij is advocate, deelde Kerel volledig overbodig mee, terwijl hij nog veel overbodiger met zijn spitse muizenkop naar haar knikte. En hij bleef maar doorknikken. Drink iets van mij. Dat mag witte wijn zijn. Jij ook, Ke De tweede lettergreep, ook al was die dof, weigerde uit Anneessens mond te komen. Ook ik, ja, merci. Ook ik? Wat voor een zin was dat nu. Anneessens wenkte in gebarentaal om twee witte wijn en twee verse Leffes Finland moest nog wederzijds bedropen worden. Die boog zich alweer voorbarig, de avond was nog jong over de knoppen en lampjes van de afdeling lawaai & muzak. Het zit zo, Annelisa Zeg maar Anne. Anne Lisa gebruiken we gewoonlijk in familiaal verband, piepte de muis. Ga de wijn halen, Kerel. Dit is persoonlijk, snauwde ze. En stop met knikken. Heb je gisteren misschien een voetbal tegen je kop gehad? Anneessens knikte goedkeurend: Liefst onder vier ogen, Anne. We gaan even aan dat tafeltje zitten. Kerel deelt de drank wel rond. Hij doet op ons bureau ook de koffie, dossierkennis, ha ha. Aha, we hebben een Max Havelaar onder ons. Voetbalt hij? Nee nee. Hij zit alleen maar te bibberen in de tribune van caféploeg Excelsior. Denkt dat hij vip is. Zeg het eens, Anneessens. Probleem? Anne, ik Abrupt stokte hij. Annelisa zou nooit te weten komen waarom Anneessens haar nodig had. Anneessens? Visgraat? Verschijning? Wat is er? Verdomme Heb je van je Hij staarde perplex over de piekharen van Annelisa heen. Ze draaide zich om en weer om en keek hem vragend aan. Wie kwamen er godgenageld doodgemoedereerd De Woede der Noormannen 18

19 binnengestapt?! Schijtvader en Luierzoon! De geld- en plasticloze mannelijke ouder plus nageslacht. De familie Sluitspier. Verbijsterd keek Anneessens op hun entree toe, terwijl woede in hem opborrelde. Anneessens? informeerde Annelisa. Voel je je niet lekker? Is er Jarvis! stiet hij uit. Kerel pootte een witte wijn en een Leffe neer en schuifelde achterwaarts terug naar de onbestemde plek van alle grijze muizen: overal en nergens. De aangeroepene en de Jarvispa grijnsden hem vriendelijk toe. De zoon stak zelfs twee vingers in de lucht: Tweede keer!. Godverdegodver, vloekte Anneessens binnensmonds. Hij pakte zijn Leffe vast en klokte de helft ervan door zijn keelgat. Wat is er? vroeg Annelisa. Verdomde profiteurs Is het daarover dat je Nee nee. Maar dit dat Hij voelde zich zo opgenaaid dat hij zijn nieuwe probleem niet compact verwoord kreeg. Allez: santé hé. Krijg ik nu nog te horen waarom je Verdomde strontreet, gromde Anneessens. Weer slikte hij een gulp Leffe door. Die kletste rechtstreeks tegen zijn ruggengraat en veroorzaakte een enorme boer. Hela: is dat tegen mij? Annelisa dronk nu ook in anderhalve hink-stap-slok haar glas ongeveer leeg. Met argusogen volgde Anneessens het tweetal. Ze wurmden zich via het westen van de halvemaan tot bij het centrale tap- en schenkpunt, waar Lovely Rita ze vriendelijk toeknikte. Er is stront aan de knikker, Anne, deelde Anneessens nu mee. Hé? Zou jij op café gaan met een luier om je kont? Wablief?? Met je bilspleet in een pamper? Eh? Zonder een cent in je buidel? Zeg! Annelisa kapseisde nu haar glas helemaal om ook het grondsop tot zich te nemen. Daarna haalde ze met haar vrije vuistje uit naar het gezicht voor haar. 19

20 Bull s eye! riep Birde. Lisa! Anne! piepte Kerel. De stroom voedsel en drank waar het indrukwekkende lichaam van Finland constant naar snakte, werd mede toegeleverd door Lovely Rita van De Woede der Noormannen. In ruil daarvoor trad hij tot soms drie keer per week op als dj, les of geen les. Hij leefde dus voor een stuk van zijn hobby: de muziek. Een geldelijke beloning was hierbij niet voorzien. Daar aasde Finland ook niet op, want hij incasseerde maandelijks een fraaie wedde van het ministerie van Onderwijs. Die gelden verzwonden ook elke maand vlotjes in muziekshops, boekenwinkels, concertzalen en op festivalweiden. Ooit was Finland op reis door India bijna heilig verklaard omwille van zijn lijf. Overal wilde men hem aanraken. Overal werd hem de vraag gesteld: Hoe kom je aan zo n lichaam? Bij terugkeer was hij drieëntwintig kilogram vermagerd door constante galopkak. Hij had zich moeten behelpen met goedkope whisky om toch maar iets hygiënisch drinkbaars tot zich te nemen. Ook dat spoot er echter aan de achterkant zo weer uit. Een vrijdagavond voelde altijd speciaal aan. Verwachtingsvol. Beetje feest. Het weekend gaapt als een oven, placht hij te zeggen. En we moeten erdoor. Op sommige van die vrijdagavonden eindigde hij na gedane zaken als een scheve toren van Pisa, overvoed met pizza en spaghetti en bijna verdronken in bieren uit lage streken. Niet te luid hé vanavond, zei Rita. Het is hier ook een praatcafé. En Annelisa gaat er anders weer boven uit gaan gillen. Zwijgen is goud, Rita. Ze moeten maar zwijgen. Het zijn toch allemaal nonsens. Cafépraat. Ja, maar Ze moeten luisteren. Ja, maar Hier, er zit zalm tussen. Straks zijn er minipizza s en Griekse omelet. Merci. Anders zijn het parels voor de zwij Ah, Anneessens, gij hier. Ja, ik hier, Finland. Maar waar is je werkwoord? Gebruik eens een werkwoord. We zijn hier niet om te werken hé. t Is maar een constatatie. Moet het niet zijn: constatering? Gij simpele duif. Uw taalknobbel zit in de weg. Drink wat van mij. Een Leffe. Blond. Rita: twee stuks. Even later stonden ze op hun min of meer vaste vrijdagse stek aan de toog. Finland: santé! Proost, Anneessens. Het werd drukker in De Woede, druppelsgewijs. Annelisa en haar schaduw wa- 20