feel my love Wanneer herinneringen vervagen, blijft de muziek

Transcriptie

1 feel my love Wanneer herinneringen vervagen, blijft de muziek een documentaire van Griet Teck feel my love is te zien in Belgische en Nederlandse bioscopen vanaf 15 oktober

2 Synopsis Een ontroerend portret van mensen, mensen die leven met dementie. Doorheen de vier seizoenen volgen we de bewoners van Huis Perrekes in hun dagelijkse leven, gedragen door elkaar en hun omgeving. feel my love gaat over liefde en loslaten. Het is een film die kijkt naar wat er nog is, niet naar wat verloren ging. Op een lichte toon wordt het alledaagse leven van mensen met dementie in beeld gebracht, met muziek als rode draad. Regisseur Griet Teck heeft met een liefdevolle blik een indringend en aangrijpend portret gemaakt over mensen die leven met dementie. Met aandacht voor de complexiteit van dementie en met empathie voor de bewoners die een dagelijkse strijd voeren tegen de ziekte, slaagt Griet erin om zowel de medewerkers als de bewoners in hun integriteit te respecteren. 2

3 Pers De fotografie is goed. Het ritme is ongelooflijk. Inhoudelijk zit het in balans. En het thema blijkt in haar handen zo universeel dat iedereen er geboeid naar kan kijken. Nee, ik was zwaar onder de indruk. Dirk Braeckman in Knack Focus, 4 juli 2014 De lichtheid waarmee de jonge filmmaakster een zwaar onderwerp in beeld brengt, laat niemand onberoerd. Na het zien van de film kijk je anders. Niet alleen naar personen met dementie. Je ziet meer. Elise Sercu in De Morgen, 29 april 2014 Zoals Amour slaagt feel my love erin complexe emoties te communiceren en een publiek te raken. Griet Teck benadert dit zwaar onderwerp met een aanstekelijke lichtheid en toont ons een fascinerende wereld waar plaats is voor menselijke contacten. Maar ook voor angst, vrolijkheid, stilte, sereniteit, pijn en tristesse. En voor nuance. feel my love is wondermooie cinema. Ivo De Kock in De Wereld Morgen, 5 Februari 2014 Organische film over dementie publiekslieveling op Internationaal Film Festival Rotterdam Belinda Van de Graaf in Trouw, 29 januari 2014 Het resultaat is een haast antropologische film over een heel zwaar onderwerp: het afscheidnemen van het leven en van wie je bent. Hier integer, onopdringerig, onbevooroordeeld en met breekbare levenskracht in beeld gebracht. Kurt Vandemaele in Cinevox, 27 januari 2014 Een prachtige beeldvoering en fotografie trekt je binnen, onder de huid van de mensen met dementie. Een film waar dementie slechts de aandoening is, problematisch voor de omgeving maar vooral pluk de dag bij de mensen. Deze film MOET gewoon gezien worden: door scholen en door zoveel mogelijk mensen die vinden dat leven met dementie een kwaliteitsloos leven is. Jurn Verschraegen, directeur Expertisecentrum Dementie Vlaanderen 3

4 Griet Teck Griet Teck (Wilrijk, 1982) studeerde aan KASK Gent. Haar afstudeerfilm STILL/HERE (2009) wint de Prijs voor Beste Film op het Lone Pine Short Film Festival in Californië. Een jaar later maakt ze een portret van haar broer Johan, die een ernstige mentale beperking heeft. De film krijgt erkenning en opent de deuren naar Huis Perrekes, waar mensen uit verschillende stadia van het dementieproces samenleven. Teck zal er een jaar lang doorbrengen om de bewoners en het huis te leren kennen. In totaal werkte ze ruim drie jaar aan feel my love. Videografie feel my love (documentaire, 78 ) TRACK (korte portretten van de artiesten van TRACK internationale stadstentoonstelling S.M.A.K. Gent) Verlangen, tijd en sterfelijkheid (documentaire, 50 ) Johan (documentaire, 8 ) - Laureate wedstrijd provincie A en voor jonge kunstenaars, Frappant XPO STILL/HERE (fictie, 20 ) - Best Picture in Foreign Narrative Film, Lone Pine Short Film Festival, 2012 Motivatie van de regisseur Ik was een jaar afgestudeerd als regisseur aan het KASK en had een beeldend portret gemaakt van het meest persoonlijke en bepalende in mijn leven: mijn broer Johan (21). Carla Molenberghs, directrice van een kleinschalige voorziening voor personen met dementie, had mij op radio Klara horen praten over deze film en voelde zich aangesproken door mijn manier van kijken. Ze nodigde me uit om kennis te maken met de bewoners van Huis Perrekes. Mijn eerste bezoek aan Huis Perrekes was een heel ingrijpend moment. Ik kom de woonruimte binnen vlak na het middageten. Een tiental bewoners zit verspreid in het salon te dutten of houdt zich stilletjes bezig. Ik zet me naast Louisa (86), die zich ondanks de hitte onder een dekentje had genesteld. Ze vertelt me over haar moeder. Wat later vraagt ze om niet 4

5 meer te praten. Ze is moe en wilt rusten. Ik zwijg en kijk om me heen. Doorheen de ruimte wandelt Suzanne (64). Ze is volledig in zichzelf gekeerd en doolt eindeloos doorheen het huis en de tuin. Als ik haar passeer, kijkt ze me wonderlijk aan en giechelt ze. Iedereen zit ergens anders, elk in zijn eigen wereld. In deze momentopnames herkende ik iets fundamenteels en existentieels. Ondanks de vreselijke aandoening die het cognitieve vermogen doet afnemen, voelde ik een immense zee van rust, van 'zijn'. Als je voorbij de afnemende mogelijkheden durft te kijken en te voelen, gaat er een wereld open waarbij een ontmoeting mogelijk is, op een totaal andere manier dan het gangbare. Hoe moeilijk het soms ook gaat, het is mogelijk. Het is net die 'andere' kant van de medaille die me zo diep raakt. De herkenning van waaruit ik spreek ligt uiteraard in de relatie met mijn broer Johan. Met een blik, een lach of een aanraking zijn er momenten waarin we elkaar ontmoeten. En àls het gebeurt, is de puurheid ervan erg krachtig en helend omdat er niets tussen ons in staat. Naast het dagelijkse leven van wakker worden, eten, rusten, wandelen, zingen, vooral veel zingen, en slapengaan, heb ik ook de moeilijke momenten gefilmd, de momenten van afscheid nemen, van frustratie en van verdriet. Een deel van de film speelt zich ook s nachts af. Een bewuste keuze die zich spontaan aanbood terwijl ik in Huis Perrekes verbleef. Waar meestal de deuren dichtgaan, opent er zich een intrigerende wereld van diepmenselijk contact. Tijdens de één-op-één contacten tussen de nachtbegeleiding en de bewoners ontvouwen er zich gesprekken en stiltes waarbij we de bewoners op een heel andere manier leren kennen. Momenten die iets heel herkenbaars met zich meedragen. Met deze film tracht ik doorheen die sluier van perceptie te breken. Ondanks het zware thema dementie is er even goed plaats voor intens contact en geluk. Dat zit vaak in de kleine dingen, in een wereld vol verwondering waar alles kan 'zijn'. Ik hoop dan ook dat door dit beelddocument de kijker de ruimte kan vrijmaken opdat de angst die de wereld van dementie oproept, minder een hinderpaal zou zijn voor een ontmoeting en zo mee kan bouwen aan een maatschappelijk draagvlak en een genuanceerde kijk op de aandoening. 5

6 Wild Heart Productions Gelauwerd producent/regisseur Anna Van der Wee heeft zelf van dichtbij ervaren wat leven met dementie is. Haar moeder heeft de laatste jaren van haar leven in Huis Perrekes gewoond. Ondanks al de dingen die ze verloren was, kon ze daar haar waardigheid en haar gevoel van autonomie behouden. En ze kreeg er de ruimte om gelukkig te zijn. Na 20 jaar heeft Wild Heart Productions een stevige reputatie opgebouwd in het maken van documentaires die wereldwijd op televisie en in zalen worden vertoond. Het ruime aanbod aan onderwerpen varieert van historische tot poëtische kunstdocumentaires, van eerder intieme sociale portretten tot gebalde politieke, mensenrechten- of milieu-aanklachten. Wild Heart Productions credits bevatten onder andere de in 2013 Oscargenomineerde The Gatekeepers uit 2012, geregisseerd door Dror Moreh. Deze Frans-Belgisch-Israëlische coproductie laat voor het eerst zeven voormalige leiders van Shin Bet, Israëls geheime dienst, aan het woord komen. Ook nog Lone Twin uit 2010, geregisseerd door Anna Van der Wee, Panamarenko. The Magic of Art in een regie van Van der Wee en Francoise Levie, het gelauwerde Seeing is Believing uit 2002, van Katerina Cizek en Peter Wintonic, en The Dead are Alive. Rwanda, an eyewitness uit 1995, gebaseerd op het ooggetuigenverslag van journalist Els de Temmerman, over de genocide in Rwanda in 94, regie van Van der Wee. Huis Perrekes vzw Huis Perrekes in Oosterlo bij Geel overkoepelt enkele huizen voor telkens 15 personen met dementie. De bewoners leven samen in groep, zij delen samen lief en leed, ieder vanuit eigen resterende mogelijkheden. De groep is bewust heterogeen samengesteld wat betreft stadia van dementie, leeftijd en sociale achtergrond. De zorg en de begeleiding wordt in Huis Perrekes gegeven binnen de context van kleinschalig, genormaliseerd wonen voor personen met dementie een zo gewoon mogelijk huis in een gewone straat in een gewoon dorp. Het Huis beschermt en ondersteunt, het nodigt uit om zo lang mogelijk een betekenisvolle rol in het leven te blijven spelen. Er wordt gekeken naar dat wat is en niet enkel naar dat wat er niet meer is en/of beschadigd is. In de beleving en de zorg wordt aansluiting gezocht met voorgaande levensfasen. 6

7 Technische fiche feel my love België 2014/ Kleur / 16:9 anamorf Digital cinema / HD DCP (24fps) / Bluray Dolby 5.1 Nederlands gesproken Frans, Nederlands, Engels ondertiteld Credits Regie, camera en montage: Griet Teck Producer: Anna Van der Wee Componist: Tuur Florizoone Geluidsontwerp: Senjan Jansen Visueel ontwerp: Amira Daoudi Een co-productie met CANVAS en Huis Perrekes vzw Met de steun van het Vlaams Audiovisueel Fonds (VAF) en Flanders Image Festivalpalmares International Film Festival Rotterdam 2014 DOCVILLE Leuven 2014 Filmfestival Oostende 2014 Curaçao International Film Festival 2014 Seoul International Agape Film Festival 2014 Online Facebook: Twitter: Trailer: Productie Wild Heart Productions - Anna Van der Wee anna@wildheart.be (0) Distributie Dalton Distribution info@daltondistribution.be (0) Perscommunicatie Elke Vandersypen info@feelmylovefilm.com +32 (0)