17

Transcriptie

1 1 van :51 v onder 17: Yellowstone NP.. Orange City,Iowa Hoe de fotoos te manipuleren EN Donderdag 20 augustus 2009: Vandaag gaan we Yellowstone verlaten, via de oost-uitgang. Dat betekent eerst langs het meer, door de Pelikaanvallei en dan door de Absaroka Volcanic Range, door het dal van de Shoshone_River, erg mooi waar de rivier wat breder wordt, met mooie rotsformaties, waaronder 'the Holy City'. Voor Cody wordt de rivier een stuwmeer, met dam. Waarna de weg afdaalt naar Cody door de canyon van de Shoshone Rivier. Dan is daar Cody. We hebben Ponderosa Campground ($30) als doel gekozen. De ontvangst daar is erg hartelijk, we worden overstelpt met informatie en adviezen. Maar we willen in ieder geval een Rodeo bijwonen. Cody noemt zich de Rodeo-hoofdstad. In de zomer is er elke avond een voorstelling, de zogenaamde RodeoNite. De camping ligt aan de weg, dus veel lawaai overdag. Maar daar zijn we zp langzamerhand wel aan gewend ;-) 's Avonds dus naar de rodeo ($18pp). Ons is aanbevolen vroeg te gaan, zodat we een plaats kunnen krijgen boven de plek waar alles voorbereid wordt. Dat lukt allemaal goed, het stadion is ook lang niet vol. De show wordt geopend met gebed en het volkslied, waarbij iedereen gaat staan. We zijn hier blijkbaar in de bible belt. Voor het programma zie hier. De onderdelen worden aanelkaar gepraat door een clown en iemand van de regie. Soms lijkt het een kindervoorstelling. Er wordt een gewonde van het veld gedragen, die heeft een trap van z'n paard gehad. Zag er niet goed uit. De clown maakt grappen, waaronder iets over Obama. Als we het goed begrepen hebben, is men hier niet zo blij met hem. Al met al een wat traag verlopende voorstelling. Interessant om het een keer te zien, maar het evenement komt niet bij onze aanbevelingen. Video(Youtube): Rodeo Skype-contact Vrijdag 21 augustus 2009: Cody is de stad van Buffalo Bill. Waarschijnlijk leeft Cody er voor een groot deel van. Er is een uitgebreid Buffalo_Bill_Historical_Center, dat bestaat uit 5 musea. Dan is er het originele hotel Irma, genoemd naar de dochter van Buffalo Bill. Het center en het hotel gaan we bekijken vandaag. Maar we beginnen met Old_Trail_Town, een western stadje zoals het vroeger was. Alle gebouwen zijn authentiek en van andere plekken hierheen gehaald. De entree is $7pp, inclusief seniorenkorting van $1. We twijfelen even, maar doen het toch. En het is wel de moeite waard. Dolf de Vries schrijft er aardig over (en over de rodeo en over hotel Irma en over het Buffalo Bill-centrum). Dan rijden we naar het Irma Hotel, ter orientatie. We zien de bar die koningin Victoria ooit kado gedaan heeft aan Buffalo Bill. En we kopen er een combikaart om vanavond te eten en daarna naar het Cody-theater aan de overkant van de straat. Daar 'speelt' de CowboyMusicRevue van Dan Miller c.s. Het is warm vandaag. We gaan naar het kamp voor een lichte lunch. Hoewel we twijfelen, we hebben al zoveel gezien, toch maar naar het Buffalo_Bill_Historical_Center. En dat is maar goed ook, want het is zeer de moeite waard. We bekijken het Buffalo Bill-Museum, Plains Indian- Museum en het Draper Museum of Natural History. De musea zijn heel mooi ingericht en interessant. Er blijkt ook een expositie te zijn van 100 schilderijen van Charles Fritz, die de tocht van Lewis & Clark illustreren. Erg mooi en zeer interessant, omdat we al eerder met de expeditie kennis gemaakt hebben. We kopen de catalogus :-) Het is lekker koel in het museum, maar na zo'n 3 kijkuren houden we het voor gezien en gaan naar het kamp voor een biertje en een wijntje. On 18u45 is een tafel gereserveerd in het Irma-hotel en daarvoor is een demonstratie van een 'gunfight' voor het hotel. Die laten we maar lopen.

2 2 van :51 In het restaurant is het druk. L. krijgt een ribeye en R. eet van het buffet. Het eten is lekker. Daarna naar de overkant, naar het theater. We worden ontvangen (zoals iedereen) door Dan Miller himself, hij vraagt ook ieder waar men vandaan komt. Een prima welkom, een voorbeeld voor de NL-artiesten! Hij zegt tegen ons dat er nog een NL-stel aanwezig is. In de zaal wijst hij hen aan en Henk & Gea komen bij ons zitten (wij zitten graag vooraan bij dit soort voorstellingen). Ook Wendy komt even babbelen. De voorstelling is erg leuk, western liedjes. Zij weten de zaal goed te bespelen. Hoewel het geheel maar zo'n 5 kwartier duurt, bevelen we Dan c.s. van harte aan. Bij het weggaan kopen we een cd (en velen met ons). De artiesten zetten elk hun handtekening en wensen ons 'happy trails' :-) Fantastisch zoals die Amerikanen met hun publiek omgaan :-) Al met al een heel geslaagde dag. Youtube-film: Buffalo Bill and the Indians, or Sitting Bull's History Lesson

3 7 van :51 Zaterdag 22 augustus 2009: Nu gaan we oostwaarts, we zien wel hoe ver we komen. Tom krijgt de opdracht de snelste route naar Pella, Iowa te bepalen. Dat blijkt 1700 km te zijn. We volgen Tom en gaan U.S._Route_14A rijden. Ergens komen we wel een bord tegen met de melding 'steep grades', maar voor de Volvo moet dat geen probleem zijn. De weg voert door het Bighorn_Basin, een landbouwgebied, naar Lovell aan de voet van de Big_Horn_Mountains. Tot zover geen probleem, maar dan gaan we de bergen in en dat blijkt een lange, steile (10%) klim. De temperatuur is boven de 30C en we moeten stijgen naar 2870 m hoogte. En dat blijkt hij moeizaam te kunnen klaren. De temperatuur van de motor wordt door de hoogte en de buitentemperatuur te hoog. Stoppen dus en af laten koelen. Als we voor de 2e keer stoppen, staat er ook een Amerikaan af te koelen. Als we vragen hoe ver het nog is, zegt hij dat we nu ongeveer op de helft zijn. Weer afkoelen dus en dan verder met airco uit, ramen open en kachel op vol vermogen. Dat gaat wat beter. Uiteneindelijk bereiken we de top na nog een of twee stops, maar leuk is het niet. Valt ons toch een beetje tegen van de D5-diesel. Dan moeten we van die 2870 m weer naar pakweg 1000 m zakken, maar dat geeft weinig problemen, alleen door de aanleg van een nieuwe weg is de oude weg over een lang traject heel slecht. Maar we komen heel beneden en na nog een aantal kilometers volgt de snelweg, Interstate 90. Dat is een rustige weg, en dat kroest dus lekker, zoals Rayman, Toms spreekbuis, zegt. Tot Buffalo loopt de weg met de bergen in zicht door een aardig heuvelachtig landschap. Maar na Buffalo gaat het oostwaarts. Het landschap blijft heuvelig, maar wordt woestijnachtig. Soms grazen er koeien. In Gillette stoppen we om te tanken en omdat het tegen vijven loopt en we nauwelijks gegeten hebben sinds het ontbijt, pakken we een McD'tje. De temperatuur is 34C, dus rijden we nog maar even door. Over de I90 langs inderdaad iets dat lijkt op een oppervlaktekolenmijn, naar Moorcroft en dan hwy 16 richting Newcastle. We zien zo'n 10 herten grazend in het landschap. En we passeren Upton, dat zich afficheert als 'The Best Town of the World' ;-) tegen zevenen zijn we in Newcastle, waar we een camping achter een benzinestation vinden ($21,40). Wifi is beschikbaar via een van de buren ;-) We zitten nu slechts pakweg 60 km van het gebied van Mount Rushmore, waar de hoofden van 4 presidenten in een berg uitgehakt zijn. Vandaag zo'n 525 km gedaan, dat is erg veel voor ons ;-) Het koelt nauwelijks af. Als we naar bed gaan, is het binnen nog 30C. maar dankzij de ventilator slapen we wel goed. Video(Youtube): Vliegend Zondag 23 augustus 2009: Van Newcastle naar de Black_Hills of Dakota. We kiezen Crazy Horse Campground in Custer. De camping is goed, we hebben een plek ver van de verschrikkelijke bigrigs :-) Tussen de dennen. Schaduw dus en dat hebben we nodig want het is weer zo'n 30C :-) Omdat we maar zo'n 60 km hoefden te rijden, hebben we zat tijd vandaag. Na installatie rijden we eerst even naar Crazy_Horse_Memorial, want dat is maar een paar kilometer verderop. Het beeld in aanbouw is goed van de weg te zien. Om het terrein te bezoeken moet echter $10pp betaald worden, het is een private onderneming. Dat vinden we teveel en daarom keren we om. De opdracht van de poortwachter is echter niet duidelijk zodat we toch dichterbij komen. Dan toch maar een paar fotoos gemaakt en langs dezelfde weg terug naar de ingang die ook uitgang is. We gaan even Custer in om wat boodschappen te doen. Het is warm (de koelkast presteert heel matig), daarom is een wandeling door het stadje ook niet aantrekkelijk. Het is nog geen 2 uur dus tijd zat nog. Daarom gaan we toch vandaag nog naar Mount_Rushmore_National_Memorial. Afstand een kilometer of 20. Het is een Nationaal Monument, daarom is onze NP-kaart goed voor de toegang, maar er moet wel $10 parkeergeld betaald worden. De kaart die we daarvoor krijgen, is het hele jaar geldig ;-) Mount Rushmore voldoet aan de verwachtingen, het is indrukwekkend wat daar gepresteerd is. Er is nu een mooi complex bij gebouwd met o.a. een Visitor Center met 2 theaters waar verschillende informatieve films vertoond worden, een groot amphitheater voor voorstellingen e.d. en meer. In de winkel ligt een cd getiteld 'Amerika's trots'. Daar willen we meer van weten. We kopen de cd en draaien hem op de terugreis. Hmmm. Wel, het is hun trots ;-) Maar een ding is ons niet duidelijk, waarom zijn ze trots op het Engelse Volkslied? Het ijsje dat we krijgen voor $3,50 is echt heel groot :-) Op de terugweg komen we door de zeer Valkenburg-achtige dorpen Keystone en Hill City. De Black Hills is een populaire toeristenbestemming.

4 4 van :51 Maandag 24 augustus 2009: Op weg weer. We nemen hwy 16. Bij nadering van Rapid_City zien we plotseling 3 hoofden van presidenten langs de weg. We keren om om te kijken. Reagan, Kennedy and Bush (senior), zijn ze ontsnapt uit het PresidentsPark? ;-) Iets verder ontdekken we eindelijk de plaats van Old MacDonalds Farm. ;-) In downtown Rapid City staan standbeeldjes. Zoiets hebben we meer gezien in NA. In Custer waren het bisons, in Drumheller dinoos. Misschien is dat de manier waarop stadjes hier opgeleukt worden. In Rapid City nemen we hwy 44, volgens de wegenatlas een (wat)zienik highway door de Badlands. Daar waar de 44 uitkomt op highway 240 is de vlek Interior. Ook is hier de ingang van Badlands_National_Park. Het lijkt er op dat we de verkeerde keuze gedaan hebben door hwy 44 te rijden. Hwy 240 lijkt een beter alternatief om het park te zien. Na rijp beraad besluiten de 29 mijlen terug naar Wall te rijden over de 240. Die is inderdaad prachtig. Na een aantal kilometers is er een parkeerplaats met een ranger die vertelt over fossielen die hier gevonden zijn en worden. Zij beveelt aan de film te bekijken in het Visitor Center. Dat lijkt ons een beter alternatief: terug rijden naar het Visitor Center, de film bekijken en dan de slechts 9 mijlen naar interstate 90. Na een korte wandeling over het pad langs een aantal fossielen, doen we aldus. Highway 240 is zeer (wat)zienik. En het Visitor Center is excellent, zoals de meeste Visitor Centers in de Nationale Parken. Prachtige voorstellingen en exposities, de film is het aanzien zeer waard en de rangers zijn er altijd en hulpvaardig :-) Toppie! Badlands NP is een erg mooi en interessant park. Dan de I90 op. We passeren 1880 Town, een verondersteld stadje uit 1880, en bereiken Oasis Campground ($28) in Oacoma. Om 18u30. We zijn een uur kwijt geraakt, we zijn nu in de Central Time-zone. De camping is onderdeel van Al's Oasis. Het lijkt meer Al's imperium (zie website) ;-) We eten in Al's restaurant, goed voedsel en bier voor een redelijke prijs. De camping is alrighty, ruime plaatsen op gras, zwembad, prima sanitaire gelegenheden, maar veel herrie van de snelweg. En het is warm, zeg maar heet, 30C of meer, en vochtig. En er zijn beestjes :-( Op deze momenten zou een airco erg prettig zijn. Maar met alle ramen open en de ventilator aan slapen we niet slecht.

5 5 van :51 Dinsdag 25 augustus 2009: Op weg weer, beetje laat, om 11u. Interstate 90 oostwaarts. Heel snel doemt de Missouri op en dat betekent altijd: Lewis & Clark. Aan de overkant bij Chamberlain is een 'rest area' met Visitor Center. En uitzichten natuurlijk. Het Visitor Center is inderdaad gewijd aan L&C die hier zowel op de heenreis als de terugreis in de buurt gekampeerd hebben. Weer prima informatie. Hier is zelfs de Keelboat van L&C zo'n beetje nagebouwd. Dat is dus al snel vertraging van onze trek oostwaarts. Zelfs op de Great Plains is veel te zien. Het wordt trouwens steeds groener en eenmaal over de Missouri wordt het platter en krijgt landbouw ook z'n aandeel. Langs de weg aanprijzingen van het 'Corn Palace'. Geen idee wat het is, maar het staat in Mitchell. Dus wij rijden Mitchell in op zoek naar het paleis. Het is een gebouw waarvan de eerste versie stamt uit We zijn hier in 'Corn Country' (mais). Het gebouw is als symbool aangeboden door de gezamenlijke corn-belanghebbenden. Het wordt jaarlijks versierd met maiskolven van verschillende kleuren ter gelegenheid van het jaarlijkse Corn Palace Festival, dat toevallig morgen begint. Het thema van 2009 is 'America's Destinations'. Ook de kermis in Main Street wordt opgebouwd. Toch weer iets aardigs dat op ons pad komt. Maar na kijkje en een ijs weer verder, over de I90. Bij Sioux Falls slaan we rechtsaf de I29 op. Met als eerste doel Sioux City, of misschien nog wel verder. Langs de weg zien we plotseling iets over Orange_City en Dutch en tulips. Op de volgende rest area, ja weer met Visitor Center over L&C want we zijn weer in de buurt van de Missouri, kijken we eens waar dat Orange City ligt. Ergens in Iowa, in agrarisch gebied. Campings zijn hier niet dik gezaaid, maar volgens de gids is er in ieder geval een op zo'n 30 km afstand van Orange City. Na wat gedub besluiten we naar Orange City te rijden, we zijn nieuwsgierig. De route gaat inderdaad door een golvend landbouw- en veeteelt-gebied. Erg groen en een behoorlijk aantal 'feed lots', waar de runderen gemest worden voor de slacht. Om 18u30 zijn we in Orange City. We zien het woord 'Welkom' en veel NL-namen. Er blijkt een camping. Eenvoudig, zonder sanitaire voorzieningen, maar met de gebruikelijke 'hook-ups'. Hier blijven en morgen gaan we eens in Orange City kijken. Overigens heeft niemand vandaag contact gezocht en dat bevreemdt ons een beetje. Woensdag, 26 augustus 2009: We bekijken Orange_City. Het lijkt een ingeslapen stadje in deze tijd van het jaar. De drukke maand is mei, volgens de mevrouw van het tankstation. Alleen in de hoofdstraat gebeurt wat, die is geheel opgebroken :-( In het centrum is een NL-plein ingericht, met modellen van allerlei typen molens, een ophaalbrug naar Noord Hollands-model en een grachtje. Er staat ook een soort overdekte markt zoals je die in Noord Holland ziet. Buiten het centrum is het een gewoon Amerikaans stadje met brede lanen en houten huizen op ruime

6 6 van :51 percelen. En alles keurig opgeruimd. Om 11u30 gaan we inpakken. Als we bezig zijn, komt toch nog een man op ons af met een paar woorden Nederlands. Hij is als kind met zijn ouders geemigreerd naar Canada en uiteindelijk hier terecht gekomen. Hij is leraar op de school in de nabijheid. Als we onze verwondering uitspreken over het feit dat we geen contact hier hebben gehad, zegt hij dat NL-imago voornamelijk uit traditie voorspruit, maar dat de meeste inwoners gewoon Amerikaans zijn. Het NL-beeld is waarschijnlijk puur voor het toerisme. Desondanks veel NL-namen hier. En Orange City was de woonplaats van James Kennedy, de historicus die hoogleraar in Amsterdam is en regelmatig op de NL-tv te zien is. Het is bewolkt weer met een temp van zo'n 21C. ^ top Volgende pagina