Het kleine huis op de prairie

Maat: px

Weergave met pagina beginnen:

Download "Het kleine huis op de prairie"

Maurits Peeters
5 jaren geleden
Aantal bezoeken:

1 laura ingalls wilder Het kleine huis op de prairie met tekeningen van Garth Williams Uitgeverij Ploegsma Amsterdam

2 inhoud In het grote bos Het kleine huis in het grote bos 9 Winterdagen en winteravonden 24 Het lange geweer 38 Kerstmis 47 Zondagen 62 Twee grote beren 73 De suikersneeuw 83 Feest bij grootvader 92 Naar de stad 107 Zomer 120 Oogst 134 De wondermachine 142 De herten in het bos 150 Op de prairie Naar het westen 159 De rivier over 170 Kamp op de prairie 178 Een dag op de prairie 185 Het huis op de prairie 194 Het huis in 208 De wolven 215 Twee sterke deuren 228

3 Vuur in de haard 233 Een dak en een vloer 242 Indianen in huis 250 Vers drinkwater 260 Een koe en een kalf 270 Het indianenkamp 277 Moeraskoorts 284 Brand in de schoorsteen 296 Pa gaat naar de stad 303 De lange indiaan 315 Kerstmis 323 Een kreet in de nacht 333 De indianen bij de rivier 340 Prairiebrand 348 De oorlogskreet 357 De indianen rijden weg 368 Soldaten 375 Vertrek 382

4 In het grote bos

het kleine huis in het grote bos Lang geleden woonde er een meisje in de grote bossen van Wisconsin, in Noord-Amerika. Ze woonde in een klein grijs huis, gemaakt van boomstammen.

6 het kleine huis in het grote bos Lang geleden woonde er een meisje in de grote bossen van Wisconsin, in Noord-Amerika. Ze woonde in een klein grijs huis, gemaakt van boomstammen. Het hele huis werd omringd door enorme bomen, en achter die bomen stonden weer bomen en daarachter nog meer bomen. Zelfs als je een dag, of een week, of een hele maand naar het noorden liep, dan nog zag je alleen maar bomen. Er waren geen huizen, geen wegen en geen mensen. Er waren alleen bossen, en wilde dieren. In de bossen leefden wolven, beren en grote wilde katten. In de buurt van stromend water woonden bisamratten, minks en otters. In de heuvels hadden de vossen hun holen en overal zwierven herten rond. Links en rechts van het kleine houten huis stonden mijlen- en mijlenver bomen. Aan de rand van de grote bossen vond je een 9

7 paar ver van elkaar verwijderde kleine houten huizen. Zover het meisje kon zien, was er alleen dit ene kleine huis, waar zij met haar vader en moeder, haar zusje Mary en haar kleine zusje Carrie woonde. Er liep een karrenspoor voor het huis langs dat met slingerende bochten verdween in het bos waar de wilde dieren leefden, maar het meisje wist niet hoe het pad liep of waar het naartoe ging. Het meisje heette Laura en ze noemde haar vader altijd pa en haar moeder altijd ma. In die tijd en daar waar zij woonde, zeiden de kinderen geen vader en moeder, en ook geen papa of mama, zoals nu. Wanneer Laura s nachts wakker lag in haar lage bed, hoorde ze alleen het geluid van de fluisterende bomen. Soms huilde er ver weg in de nacht een wolf. Af en toe kwam hij dichterbij en huilde opnieuw. Het was een geluid waar je bang van kon worden. Laura wist dat wolven kleine meisjes konden opeten. Maar binnen de dikke houten muren was ze veilig. Boven de deur hing het geweer van pa en buiten voor de deur hield Jack, de brave geelbruine buldog, de wacht. Haar vader zei altijd: Ga maar slapen, Laura. Jack zorgt ervoor dat de wolven niet binnenkomen. Dan kroop Laura naast Mary onder de dekens van het lage bed en ging slapen. Op een avond tilde pa haar uit bed en droeg haar naar het raam om naar de wolven te kijken. Er zaten er twee voor het huis. Ze leken net ruige honden. Ze huilden met hun kop omhoog naar de grote heldere maan. Jack liep grommend voor de deur heen en weer. De haren op zijn rug stonden rechtovereind en hij liet de wolven zijn grimmige tanden zien. De wolven huilden, maar ze konden het huis niet in. Het was een fijn huis. Boven was een grote zolder, waar je 10

8 heerlijk kon spelen als de regen op het dak kletterde. Beneden waren de kleine slaapkamer en de grote kamer. In de slaapkamer was een raam dat met een houten luik afgesloten kon worden. In de grote kamer zaten twee ramen met glazen ruiten, en er waren twee deuren: een voor- en een achterdeur. Het hele huis werd omgeven door een houten omheining om de beren en herten op een afstand te houden. Op het erf voor het huis stonden twee prachtige grote eikenbomen. Iedere morgen, zodra ze wakker was, liep Laura naar het raam om naar buiten te kijken, en op een ochtend zag ze dat er in beide bomen wild hing. Pa had de dag ervoor herten geschoten en Laura sliep al toen hij er s avonds mee thuiskwam. Hij had ze hoog in de bomen opgehangen zodat de wolven niet bij het vlees konden komen. Die avond aten pa, ma, Laura en Mary gebraden vers vlees. Het smaakte zo lekker dat Laura het liefst alles opgegeten had. Maar het meeste vlees moest gezouten en gerookt worden en werd bewaard voor de winter. Want het zou al snel winter worden. De dagen werden korter en s nachts bevroren de ruiten door de vorst. Het zou niet lang meer duren voor de sneeuw kwam. Dan zou het houten huis bijna bedolven worden onder een dikke sneeuwlaag, en het meer en de beken zouden bevriezen. Als het zo verschrikkelijk koud was, hoefde pa er niet op te rekenen dat hij nog ergens wild zou kunnen schieten. s Winters lagen de beren in hun holen, diep onder de grond, en ze zouden daar de hele winter liggen slapen. De eekhoorntjes hadden zich opgerold in hun nesten in de holle bomen, met hun neus in hun bontstaart verstopt. De herten en konijnen waren schuw en snel. En áls pa al een hert zou schieten, dan zou het maar een mager beest zijn, niet dik en rond zoals in de herfst. 11

9 Het kon gebeuren dat pa in die bittere kou een hele dag lang in de met sneeuw bedekte grote bossen had gejaagd en s avonds toch zonder eten voor ma, Mary en Laura thuiskwam. Vóór de winter kwam, moest er dus zoveel mogelijk voedsel in het kleine huis opgeslagen worden. Pa vilde de herten zorgvuldig. Daarna zoutte hij de huiden en spande ze op, zodat hij er later zacht leer van kon maken. Hij sneed het vlees in stukken, legde die op een plank en strooide er zout overheen. Op het erf stond een grote stam van een holle boom rechtovereind. Aan de binnenkant daarvan had pa eerst spijkers geslagen tot zover hij erbij kon. Daarna had hij de holle boom rechtop gezet, er een dakje bovenop gemaakt, en er aan de onderkant een deurtje uitgesneden. Aan het stuk hout dat hij uitgesneden had, maakte hij scharnieren van leer. Vervolgens zette hij het hout weer terug op zijn plek, maakte de scharnieren aan de boom vast, en op die manier had hij een deurtje gemaakt waar de bast nog op zat. Nadat het zout een paar dagen in het hertenvlees had kunnen trekken, maakte pa in ieder stuk vlees een gat waar hij een touw doorheen haalde. Laura keek hem op zijn vingers en bleef kijken toen hij het vlees aan de spijkers in de holle boom hing. Hij stak zijn arm door het deurtje en hing het vlees zo hoog mogelijk aan een van de spijkers. Hij pakte een ladder, zette die tegen de stam en klom naar boven. Daar schoof hij het dakje opzij, reikte omlaag en hing het vlees aan de bovenste spijkers. Hij legde het dakje op zijn plaats, klom naar beneden en zei tegen Laura: Loop eens gauw naar het hakblok en haal wat verse notenspaanders voor me nieuwe, schone, witte spaanders. En Laura liep snel naar het hakblok waar pa altijd het hout hakte, en vulde haar schort met verse, zoet ruikende spaanders. 12

10 Vlak achter het deurtje maakte pa in de holle stam een vuurtje van stukjes schors en mos, en hij legde er heel voorzichtig een paar spaanders op. De verse spaanders vlogen niet in brand, maar begonnen te smeulen, waardoor de holle stam gevuld werd met een dikke verstikkende rook. Pa deed het deurtje dicht en door de kieren kwam wat rook naar buiten. Ook bij het dakje kwam wat rook vrij, maar de meeste rook bleef in de tam bij het vlees. 13

11 Er is niets beters dan de rook van echte notenspaanders, zei pa. Daar krijg je heerlijk vlees van dat altijd en overal goed blijft. En dan pakte hij zijn geweer, zwaaide zijn bijl over zijn schouder en liep naar de open plek om nog een paar notenbomen om te hakken. Laura en haar moeder zorgden dagenlang voor het vuur. Zodra er geen rook meer uit de kieren kwam, haalde Laura nieuwe notenspaanders, en haar moeder legde die dan op het vuur onder het vlees. Boven het erf hing voortdurend een lichte rooklucht, en als het deurtje openging, sloeg een zware rokerige vleesgeur je tegemoet. Eindelijk zei pa dat het vlees nu lang genoeg gerookt was. Ze lieten het vuur uitgaan en pa haalde alle grote en kleine stukken vlees uit de holle boom. Ma verpakte elk stuk netjes in papier en daarna bracht ze het vlees naar de zolder en hing het daar op, zodat het veilig en droog bewaard werd. 14

Vergelijkbare documenten

De ontelbaren is geschreven door Jos Verlooy en Nicole van Bael. Samen noemen ze zich Elvis Peeters.

Over dit boek De ontelbaren is geschreven door Jos Verlooy en Nicole van Bael. Samen noemen ze zich Elvis Peeters. Dit boek bestaat uit twee delen. Het eerste deel gaat over een man die vlucht naar Europa.