De gekko die niet kon klimmen

Maat: px

Weergave met pagina beginnen:

Download "De gekko die niet kon klimmen"

Ludo Christiaens
5 jaren geleden
Aantal bezoeken:

1 De gekko die niet kon klimmen Er was eens een gekko. Hij was blauw met oranje stippen. Hij kon niet klimmen. Dat was een ramp! Elke gekko kan normaal klimmen. Hij had een idee. Hij moest plakschoenen halen. Hij ging naar de winkel. Hij dacht:,,oh nee Ten 1ste bestaat er geen winkel voor gekko s en ten 2de zijn die schoenen te groot. Hij weende. Maar hij had nog een idee.,,ik ga slijm smeren op mijn poten. Dat lukte ook niet! Hij weende terug en gaf het op. Maar ineens,,ik weet het: ULTRAGEKKOLIJM! Hij haalde het. Dat werkte. Hij kon klimmen en klom nog lang en gelukkig 5 de leerjaar

2 De sokkende (schokkende) gebeurtenis Hallo! Ik ben Os de sok. Ik woon al heel mijn leven in de sokken la van Sep. Maar ik word er niet uit gehaald zoals de anderen. Oh die arme Os! zeggen de andere sokken dan giechelend. Ze wijzen mij dan de hele dag aan en fluister giechelen dan verder in hun deel van de sokken la. En dan denken die trutten dat ik ze niet hoor! Ik kan ze wel wurgen! Alleen kan ik er niet bij want ik mag niet uit mijn vaste hoek in de la. Waarom ik een vaste hoek in de la heb? Omdat ik te hard stink! En waarom stink ik? Omdat ik niet gewassen word! Ja, ik mag niet gewassen worden! En dat ja dat komt door Sep. Ook al moet ik toegeven dat het ook een beetje door mijn tweelingzus komt: Frie. Maar ze deed het echt niet expres hoor! Ik en Frie waren eerst van een zekere Fred. Ook een jongen die geen broers of zussen had zoals Sep. In het begin was hij lief voor ons maar na 2 à 3 jaar begon hij ons pijn te doen. Hij probeerde namelijk met zijn kolossale voeten in ons te gaan, hoewel wij niet echt zijn maat waren. Ik en Frie vergingen altijd van de pijn. Tot we op een dag zo uitgerekt waren dat we niet meer rond Fred zijn voeten zaten gespannen maar er gewoon omheen hingen. Dat zag Fred z n mama en toen belanden we in een vuilbak op straat. Ik en Frie dachten dat onze laatste dagen geteld waren, maar toen kwam Sep! Ik kan zijn gezicht toen nog helemaal voor me halen. Hij grijnsde van oor tot oor en er zat een mysterieuze twinkeling in zijn ogen. Mama, papa!, riep hij en zijn ouders kwamen dichterbij. Ik heb nog nooit zo n grote sokken gezien!, riep hij uit. Ik zag aan de gezichten van zijn ouders dat ze blijkbaar wisten waarover Sep het had. Deze sokken passen zeker op de hoofden van Sofie en George!, riep hij weer. Uhm, dat betwijfelen we zeker niet Sep, maar, Sep zijn mama werd brut onderbroken door Sep, die al een beetje hysterisch begon te klinken. Mama, dit is mijn enige kans! Wat is er dan mis met hen? Hé! Uhm, Sep mama vind ze niet zo hygiënisch Ja en? beet Sep toe. Vervolgens volgde er een spectaculaire helden redding van Sep. Hij griste het deksel van de vuilbak weg dat daarna rinkelend op de grond viel, nam ons mee en rende wat later bleek naar zijn thuis. Na veel in de vuilbak te belanden en er dan weer uit te worden gehaald besluit Ann ( Sep zijn mama) ons in de wasmachine te stoppen. Maar wel alleen want dat was hygiënischer. Tijdens onze privé wasbeurt vroegen Frie en ik ons af wat Ann nu juist bedoelde met hygiëne. Maar daar zijn we uiteindelijk toch niet achter gekomen.

3 Toen onze wasbeurt gedaan was griste Sep ons nog druipend uit de wasmachine noch voordat Ann iets kon doen of zeggen. We werden dan mee naar Sep zijn kamer gesmokkeld en werden dan om de hoofden van twee enorme knuffelberen getrokken. Die bleken dan blijkbaar Sofia en George te zijn. Ze waren exact hetzelfde. Dat was een goede tijd. Maar die werd gebroken door mijn tweede wasbeurt. Ik en Frie verdwenen samen met een hele boel rode kledij en één rode onderbroek van Sep in het wasmachine. Ik en Frie werden al snel gescheiden en toen de wasbeurt klas was bleek Frie er niet meer te zijn. Sep werd hysterisch en vloekte op mij. Hij wou mij niet meer gebruiken omdat zijn beren anders niet identiek waren en zo belande ik hier in mijn eigen hoek van Sep zijn sokkenkast. Opeens werd de lade opengetrokken en werd er niet zoals gewoonlijk een mooi paar sokken uitgepakt maar sloot er een hand zich om mijn sokkenlichaam. Het was Ann. Ik ga deze kleine sok eens wassen want straks stinken al Seps sokken nog., zie Ann. Ik werd in een machine gestopt met kledingstukken die zaagden dat het te hard stonk. De wasmachine begon te draaien maar er gebeurde iets gek. Os verdween in een zwart gat. Toen hij weer bij kwam zag hij het gezicht van Frie. Frie?, vroeg hij verbaast. Hey maat! Sorry dat ik je de eerste keer niet kon meenemen. Zei een man achter iets met veel knopjes en hendeltjes. Uhm, dat is James., en ze wees naar de sok achter de knopjes. Hij bestuurt het wasmachine., zei Frie. Waar, waar ben ik?, vroeg ik weer. Je bent in het buitenbeentjes wooncentrum voor sokken., zei Frie. Dat heeft James daar opgericht., voegde ze er snel aan toe. Ik probeer elke buitenbeen uit de wasmachine te kidnappen en naar hier te brengen, voor de rest bestuur ik de wasmachine zoals je al wist., zei James die blijkbaar het gesprek volgde. Je blijft hier dus samen met mij en mijn vrienden wonen. En zo beleefden Os en Frie nog vele geluksokkige (gelukzalige) jaren Einde 6 de leerjaar

4 Vogel Wind zat op de vensterbank. Haar benen bungelden naar beneden. Op haar schoot lag een rood boekje. Dat was haar schetsboek en in de dakgoot lag een potloodje. Zo zat Wind te wachten. Te wachten op een vogel. Een vogel die maar niet wou komen, Wind wist nog niet op welke vogel ze wachtte. Maar dat zou wel komen, wist Wind. Ze zat tenslotte elke dag op de vensterbank te wachten op een vogel en elke keer kwam er één. Gisteren was het een pimpelmees. Die streek recht voor Wind neer, zomaar, alsof ze wachtte op een tekening en die kwam. Het vogeltje bleef zitten, net tot Wind klaar was, toen vloog ze weg. De vogel van die dag bleef lang op zich wachten. Maar hij kwam. Het was een zwaan, zwaan die je in het park ziet. Allee een echte wilde zwaan. Hij vloog over, Wind zag hem maar in een flits. Maar dat beeld zat voor eeuwig in haar geheugen gegrift. Wind tekende de zwaan na. Hij mislukte, alleen de vleugels waren mooi. Wind maakte van het lijf een rechthoek die ze inkleurde tot er niets meer te zien was. Zo leek het een beetje op een machine die je op je rug kon hangen zodat je kon vliegen. Wat wou ze graag vliegen. Weg van alles. Op weg, naar alles. Wind! riep iemand. Ja, riep Wind. Ga slapen! riep ze terug. Oké zuchtte Wind. Ze klom via het raam terug het weeshuis binnen. Toen Win in bed lag kon ze niet slapen. Ze dacht terug aan de mislukte zwaan. Na een hele tijd te piekeren zag zen een meisje. Het meisje leek een beetje op haar. Dezelfde hazelnoot bruine ogen en hetzelfde licht bruine haar. Het rare was dat ze een beetje doorzichtig leek. Door haar heen kon Wind de kast zien en een stuk van de deur. Morgen ligt er op de plaats waar je het meeste bent het voorwerp dat je het liefste wilt, zei het meisje. Ze loste op en direct daarna viel Wind in slaap. Toen Wind wakker werd duurde het een tijdje voor ze zich het meisje weer herinnerde. Wind wist niet of het een droom was geweest of dat ze nog wakker was. Maar één ding wist ze zeker. De plek waar ze het meeste was, was de vensterbank. Snel klom Wind door het raam. Wind wist niet goed wat ze daar zou aantreffen of ze er wel iets zou aantreffen. Maar ja hoor. Op de vensterbank lagen de vleugels van de mislukte zwaan. Compleet met een minimotortje en riempjes om de vleugels om te doen. Voorzichtig pakte Wind de vleugels op. Ze had de vleugels nog niet aan of haar lichaam versmolt met de vleugels en haar benen werden poten. Even later stond er geen meisje meer op de vensterbank maar een prachtige zwaan. De zwaan vloog weg. Weg van alles, op weg naar alles. EINDE 6 de leerjaar

5 Het grote geheel. Denk jij ook wel eens aan dingen tegelijk? Zoals: hoe is de wereld ontstaan? Hoe ben ik ontstaan? Wat gebeurt er nu precies allemaal in de ruimte? En nog veel meer van die vragen, waar je waarschijnlijk nooit antwoord op zult krijgen. Op sommige vragen zeggen ze dat ze het antwoord weten maar dan vraag ik me af is dat wel het echte antwoord op die vraag? Net zoals bij: hoe is de aarde ontstaan? Sommige zeggen dat heel lang geleden twee meteorieten tegen elkaar zijn gebotst. Hierdoor barste ze uit in allemaal brokstukken. Op de ene was vuur, op de andere water en op een andere konden mensen leven. Dat was de aarde. Of hoe ben jezelf ontstaan? Natuurlijk kom je uit de buik van je mama en zij uit de buik van haar mama. Maar uiteindelijk kom je uit bij de vraag: hoe is de eerste mens ontstaan? Daar zijn ook veel verklaringen voor. Maar dus uiteindelijk kom je bijna altijd uit op dezelfde vraag. Dus uiteindelijk is alles 1 groot geheel. 4 de leerjaar

Vergelijkbare documenten

De ontelbaren is geschreven door Jos Verlooy en Nicole van Bael. Samen noemen ze zich Elvis Peeters.

Over dit boek De ontelbaren is geschreven door Jos Verlooy en Nicole van Bael. Samen noemen ze zich Elvis Peeters. Dit boek bestaat uit twee delen. Het eerste deel gaat over een man die vlucht naar Europa.