Deze biografie is niet te vergelijken met welk ander boek ook dat u ooit hebt gelezen. Vanzelfsprekend is er het natuurlijke toneel

Deze biografie is niet te vergelijken met welk ander boek ook dat u ooit hebt gelezen. Vanzelfsprekend is er het natuurlijke toneel Om hem heen kreunde het huis als ten dode gedoemd. Pleisterwerk viel als regen van het plafond en barstte van de wanden als popcorn. Een luide krààààk echode door de hal. De vloer schokte toen het huis verschoof, waardoor Bill tegen de kastdeur werd geworpen. Nog een krààààk volgde snel op de eerste, gepaard gaand met het geluid van splinterend hout. Het gebouw werd van zijn fundering gescheurd. Bill rende de hal door en stortte zich door de voordeur, niet wetend dat de veranda net volledig van het huis was losgeraakt, waardoor hij in het ijskoude water belandde. Maar het natuurlijke is slechts het begin. Toen kwam het bóvennatuurlijke en niets is ooit meer hetzelfde. 1

2

BOVENNATUURLIJK: Het leven van William Branham Boek 2 DE JONGEMAN EN ZIJN VERTWIJFELING door Owen Jorgensen Tweede, geheel herziene druk 2007 Vertaling: H.J.J. Terburg 3

4

BOVENNATUURLIJK: Het Leven van William Branham BOEK 2 (1933-1946 ) Copyright 1994 by Owen Jorgensen Alle rechten zijn voorbehouden onder Internationale- en Pan- Amerikaanse copyrightverdragen. Geen gedeelte van dit boek mag worden gereproduceerd in welke vorm ook, zonder dat eerst een geschreven toestemming van de auteur wordt verkregen. Dit omvat alle vermenigvuldigings-technieken, hetzij elektronische- of mechanische-, inclusief fotokopiëren, bandopnamen, of welke andere wijze van gegevensopslag of zoeksystematiek ook. Het zonder toestemming dupliceren van dit boek is een overtreding van internationale copyrightwetten. 0596-002 Oorspronkelijk in het Engels gepubliceerd door: Tucson Tabernacle 2555 North Stone Avenue Tucson, Arizona 85705 USA Nederlandse uitgave: GEMEENSCHAP VAN CHRISTENEN Kwartelweg 3A 8191 AP Wapenveld Nederland E-mail adres: hethogedak@kliksafe.nl 5

6

Opdracht Ergens in de wereld zoekt een ernstige tiener naar antwoorden op vragen, zoals: Bestaat God werkelijk? Zo ja, wie is Hij dan? En wáár is Hij? En is deze God geïnteresseerd in mijn leven? Aan jou, jonge zoeker, is dit boek opgedragen, want eens was ik óók zo. * * * 7

8

Inhoud Boek 2 - Opdracht. 7 - Voorwoord van de schrijver 10 - Samenvatting van Boek Een. 13 12. (1933) Staande in de lucht. 17 13. (1933) Geheimzinnige ster verschijnt opnieuw.. 29 14. (1933) Zijn toekomstige tabernakel getoond. 43 15. (1933) Een sprakeloos huwelijksaanzoek. 49 16. (1933 1934) Als een vleermuis uit de hel.. 59 17. (1934 1935) Een hoopvol huwelijk. 65 18. (1936) De fout na Mishawaka.. 73 19. (1936) Een zwart gordijn valt 85 20. (1937) De rampzalige overstroming. 95 21. (1937) Hope sterft 101 22. (1937) Het meest verraderlijke moment van zijn leven. 111 23. (1937 1939) Terug worstelend 121 24. (1940) Kreupele benen worden weer recht gemaakt. 131 25. (1940) Het wonder van M-i-i-i-lltown.. 145 26. (1941) Verdwaald op Hurricane Mountain... 157 27. (1945) De moordenaarstier... 169 28. (1946) De Engel en de grot... 181 29. (1946) Het teken in zijn hand 195 30. (1946) Gevangenen bevrijd. 201 - Uitleg van de schrijver 211 - Bronvermelding en Bibliografie. 215 - Vertalingen. 217 - Alfabetische Index 219 - Boek-informatie.. 225 9

VOORWOORD VAN DE SCHRIJVER TEGENSPOED KAN EEN REDEN HEBBEN. De apostel Paulus schreef: A...dat God alle dingen doet medewerken ten goede voor hen, die God liefhebben, die volgens Zijn voornemen geroepenen zijn@ (Rom. 8:28). Soms staat God toe dat we door zware beproevingen gaan, ten einde ons te richten op Zijn grotere doel. Zo was het in het leven van William Branham, en zo is het in mijn leven geweest. Ik hoorde voor het eerst over William Branham in 1970, vijf jaar na zijn dood. Ik was verbaasd over wat ik hoorde. Dit klonk niet als de geschiedenis van een gewone prediker. Het klonk meer alsof God direct en openlijk had ingegrepen in de gang van zaken van de mens. Geïntrigeerd las ik snel twee korte biografieën over hem - Gordon Lindsays boek uit 1950: >William Branham, een man van God gezonden= en Pearry Greens boek uit 1969: >De Handelingen van de profeet=. Verlangend om meer te vinden, zocht ik alles na wat ik te pakken kon krijgen over deze buitengewone man. Ik ontdekte dat er een overvloed aan informatie beschikbaar was, maar dat de meeste details over zijn ongewone ervaringen verspreid voorkwamen op zijn op geluidsband opgenomen predikingen. Het kwam in me op, hoe inspirerend het zou zijn, als al deze ervaringen verzameld zouden zijn en in chronologische volgorde geplaatst. Toen was het dat ik er voor het eerst over begon te dromen om zelf een biografie over hem te schrijven. Maar het schrijven van een uitgebreide biografie vraagt een toewijding en een rijpheid, die ik, vóór in de twintig, nog niet had. Dus in plaats van een gedetailleerde biografie, schreef ik in 1973 een lange brochure over William Branham. Ik drukte haar zelf af en zond haar naar een paar predikers en bekenden, van wie ik dacht dat ze geïnteresseerd zouden mogen zijn. Hun reactie overweldigde me. Mensen begonnen duizenden kopieën te bestellen. Al spoedig kreeg ik brieven uit landen van overal 10

over de wereld, die om meer informatie vroegen over het leven en de bediening van William Branham. Omdat mij de tijd en de mogelijkheden ontbraken om deze verzoeken te beantwoorden, liet ik het drukken en verzenden van deze brochure over aan verschillende Christelijke zendings-groepen. Gedurende de volgende twintig jaar werden honderdduizenden exemplaren ervan rond de wereld verspreid in tientallen talen. Door de vraag naar deze brochure besefte ik dat er behoefte was aan een uitgebreide, gedetailleerde biografie over William Branham. Maar de taak van het onderzoek naar - en het met elkaar in verband brengen van de berg aan informatie, die nodig was om zo=n biografie te schrijven, scheen boven mijn macht te zijn. Ik besteedde al mijn tijd aan het werken op de boerderij van mijn gezin - een landbouwbedrijf voor het verbouwen van tarwe, verspreid over 2600 hectare. Ik werkte tevens in deeltijd als voorganger van een kleine gemeente, afgezien nog van het opvoeden van mijn vier kinderen. Hoe zou ik tijd kunnen vinden om te schrijven? Het scheen onmogelijk. Maar als God wil dat we iets doen, dan weet Hij hoe ons in de positie te krijgen om het te doen. In maart 1986 trof een serie rampen mijn gezin. Ten eerste: mijn vrouw moest een riskante rug-operatie ondergaan. Ten tweede raakte ik ernstig gewond bij een ski-ongeval. Ten derde, verloor ik mijn deeltijdbaan; en ten vierde, vanwege een contract-geschil met de regering, dreigde mijn gezin onze hele boerderij kwijt te raken. Het leken te veel slagen tegelijk. Met mijn leven in onrust, ging ik opnieuw mijn doelstellingen na, en bad ik over mijn toekomst. Wat probeerde God me te vertellen? De ene gedachte die tot me terug bleef komen, was mijn vroegere droom over het gedetailleerd schrijven van William Branhams levensgeschiedenis. Tenslotte, in vreze en beving, verplichtte ik me voor die taak. Door Gods genade herkregen mijn vrouw en ik beide onze gezondheid. Evenzo kwamen we tenslotte uit ons geschil met de regering, zónder de boerderij kwijt te raken. Door dit alles blééf mijn verplichting om William Branhams biografie te schrijven. Twee jaar lang besteedde ik twaalf uur per week aan 11

het doen van onderzoek voor dit project. Ik las kranten- en tijdschriftartikelen over hem, bestudeerde foto=s en bekeek filmspoelen waarop wonderen waren opgenomen die gebeurden in zijn genezingscampagnes. Ik reisde ook naar enige van de plaatsen waar bovennatuurlijke fenomenen gebeurden in zijn leven, en sprak met ooggetuigen. Maar het merendeel van mijn tijd werd besteed aan het luisteren naar honderden van William Branhams (op band opgenomen) predikingen. Tegen de tijd dat ik echt begon met schrijven, in 1988, had ik al meer dan duizend bladzijden met notities gerangschikt. Als er al iets is dat bewijst dat tegenspoed een doel kan hebben, is het dit deel van William Branhams leven. De beproevingen en tragedies waar hij vóór kwam te staan tussen 1933 en 1946 waren een instrument om zijn karakter te vormen, om hem gewillig te maken voor alles wat God vroeg. En God was van plan om veel van hem te vragen. Jaren later zei William Branham: AKarakter is een overwinning, geen geschenk@. Hij sprak uit ervaring. Ik hoop dat het verhaal van William Bránhams overwinning u zal inspireren in úw levensverhaal. Mijn gebed is, dat u zich door dit boek meer bewust zult worden van de kracht en de nabijheid van Jezus Christus vandaag, en van een nieuw gevoelen van Gods liefde en bezorgdheid voor al Zijn kinderen. - Owen Jorgensen 1995-12

SAMENVATTING VAN BOEK EEN IN ZIJN KINDERTIJD vocht William Branham om te overleven. Zijn vader, Charles, was ongeletterd, wat hem beperkte tot laag betaalde arbeid, waar hij zijn groeiend aantal kinderen nauwelijks van kon onderhouden. Om de zaak nog erger te maken, hield Charles van alcohol, wat tenslotte zijn gezondheid aantastte, waardoor hij helemaal niet meer kon werken. Als gevolg daarvan kwam de taak om in het onderhoud van het gezin te voorzien al op jonge leeftijd te rusten op de schouders van de oudste van de tien Branham-kinderen. Billy Branham was een nerveus kind, dat niet goed paste bij zijn leeftijdgenoten. Er bleven ongewone dingen met hem gebeuren, mysterieuze en geestelijke zaken, die hem snel geïrriteerd en verward maakten. Dikwijls vertelde zijn moeder, Ella, hem over het vreemde licht dat in hun bergblokhut naar binnen wervelde op het moment dat hij werd geboren, op 6 april 1909, om 5 uur s morgens. Hoe fascinerend deze geschiedenis ook was, het maakte Billy s verwarring alleen maar groter. Waarom was zijn leven zo anders dan de mensen om hem heen? Waarom zei een stem uit een wervelwind in een boom hem om nooit te drinken, of te roken, of zijn lichaam op welke wijze ook te verontreinigen, omdat er een werk voor hem te doen zou zijn wanneer hij ouder werd? Waarom stak er elke keer dat hij probeerde om dat bevel te overtreden een wervelwind op? En waarom zei die waarzeggende zigeunerin bij het circus hem, dat zij wist dat hij onder een teken was geboren, omdat ze zag dat een licht hem volgde? Ondanks deze en andere aanwijzingen, richtte Billy zijn aandacht pas op God, op die dag in 1931, toen hij bijna stierf na een operatie om zijn blindedarm te verwijderen. Naarmate zijn hart langzamer en langzamer begon te kloppen, werd de ziekenhuiskamer steeds waziger en verdween toen. Plotseling stond hij op een pad naast een grote populier. Het was dezelfde plek waar een stem uit een wervelwind hem angst had aangejaagd, toen hij een kleine jongen was. Nu zag hij dezelfde 13

wervelwind de takken heen en weer zwaaien. Maar deze keer sprak er een stem uit de wervelwind, die zei: Drink of rook nooit, of verontreinig je lichaam ooit op welke wijze ook - Ik riep je en je wilde niet gaan. Panisch vroeg Bill: Wie riep daar? Wie bent u? En wat wilt u dat ik doe? De stem herhaalde alleen maar: Ik riep je en je wilde niet gaan. Billy schreeuwde het uit: Jezus, als U dat bent, laat me weer teruggaan naar de aarde en ik beloof U dat ik Uw Evangelie zal prediken van de daken en de straathoeken. Ik zal er iedereen over vertellen. Plotseling was hij terug in zijn ziekenhuiskamer. Op wonderbaarlijke wijze overleefde hij dit. Nu begon hij zich er ernstig op toe te leggen om God te vinden. Maandenlang zocht hij door vele denominationele kerken, uitziend naar redding. Op een dag knielde hij neer om te bidden onder het afdak achter het huis van zijn ouders. In de wanhoop van zijn ziel beleed hij zowel zijn zonde als zijn grote nood. Plotseling vormde zich voor hem in de lucht een lichtend kruis en sprak er een stem tot hem, in een taal die hij niet begreep. In plaats van bang te zijn, voelde hij zich vredig en vrij, alsof een gewicht van honderd pond zojuist van zijn schouders was genomen. Ten slotte had hij zijn redding in het kruis van Jezus Christus gevonden. Kort na deze ervaring ontmoette hij een jonge vrouw, Amelia Hope Brumbach, die hem uitnodigde om de Zendings- Baptisten Kerk in Jeffersonville te bezoeken. Billy begon er regelmatig heen te gaan. De voorganger, Dr. Roy Davis, was onder de indruk van de oprechtheid en de ijver van deze jongeman. Nadat hij hem verscheidene maanden in het oog had gehouden, stelde Dr. Davis voor, dat Bill in de bediening zou gaan. Bill was de belofte niet vergeten, die hij had gedaan voor de poort naar de dood - als hij slechts nog één kans in het leven zou kunnen krijgen - dat hij dan het Evangelie van Jezus Christus zou prediken van de daken en straathoeken. Hij voelde zich in juichstemming, dat hij nú die gelegenheid had. * * * 14

Afb. 1 - De Hurricane Mountain Brandtoren - Zijn gezin ten dode opgeschreven - ronddolend in een sneeuwstorm - hoorde hij die Stem opnieuw (Hoofdstuk 26) 15

16

Hoofdstuk 12 Staande in de lucht 1933 HET NIEUWE GELOOF dat William Branham gevonden had, was niet slechts een bijkomstigheid voor hem. Niet iets extra s zoals boter en jam op zijn brood. Het wás zijn Brood. Vierentwintig jaar lang had hij doelloos door de geestelijke woestijn van zijn leven rondgezworven. Stervend van honger - in geestelijke zin - at hij in die tijd boomschors, bladeren en gras om in leven te blijven. Nu at hij voor het eerst in zijn leven écht voedsel, vol geestelijke voedingsstoffen, zich voedend met Jezus Christus, het Brood des Levens, dat uit de hemel neergekomen is om Eeuwig Leven te geven aan de stervende mens. Week na week voelde Bill zijn geestelijk vermogen groeien. De wereld kreeg plotseling veel meer betekenis dan alleen maar zweet en blaren, verwerping en verwarring. Nu had Billy hoop en liefde en een doel dat eeuwig was. Zijn geloof in Jezus Christus werd al snel het middelpunt van zijn bestaan, het punt waar al zijn gedachten en activiteiten om draaiden. Billy hoorde zijn voorganger prediken dat de reden waarom de Almachtige God Zijn gedachten uitdrukte in de Bijbel, was, dat elke Christen de wil van God zou kunnen kennen voor zijn of haar persoonlijk leven. Alles wat nodig was, was de Bijbel te lezen en te bidden. Die uitspraak sprak tot Bills hart. Gretig en leergierig las hij in zijn Bijbel om zijn kennis van het Woord te vermeerderen, zodat hij het kon toepassen in zijn dagelijks leven. De Bijbel leek voor hem wel een huis vol met schatten te zijn, dat hij plotseling geërfd had. Hij wilde elke kamer binnengaan en alle laden en kasten openen en alle kamertjes verkennen om precies te zien wat hij gekregen had. Billy had niet veel boeken gelezen sinds hij tien jaar geleden de zevende klas had beëindigd. Zijn leesvaardigheid was stijf en traag. Hij pakte de gangbare betekenis goed genoeg op, maar kon de moeilijke namen van het Oude Testament niet juist uitspreken, zoals: Arthahsasta, Nebukadnezar, Zerrubabel en Benaja. Vaak worstelde Billy met de vreemde zinsopbouw van de King James vertaling die zo ver van zijn 17

eigen Kentucky-dialect af stond. Toen hij zijn eerste prediking hield aan het begin van 1933, vertrouwde Bill zijn uitspraak niet genoeg om de Bijbel hardop voor te lezen. Hij kreeg Hope zover om achter hem op het podium te zitten om zijn tekst voor te lezen, telkens wanneer hij haar een teken gaf. Zijn onderwerp was de genade en bekommernissen van God in het roerige leven van Simson. Hope las Bills tekst voor uit het boek Richteren en Bill legde het Schriftgedeelte uit. Al gauw wilde hij de samenkomst voorlezen wat Jezus zei in Johannes 14. Hij gaf Hope een knikje en ze las voor: Uw hart worde niet ontroerd.. Bill onderbrak: U hoorde wat er stond: laat u niet verontrusten. Opnieuw knikte hij naar Hope en ze las verder: Gij gelooft in God? Gelooft ook in Mij! Opnieuw onderbrak Bill: Doet u het? Gelooft u het werkelijk? Zo vervolgde hij zijn eerste stuntelige pogingen om te prediken stumperig en hakkelend: ja, maar goedgemaakt door een intense oprechtheid, die hem welsprekend maakte. Ella Branham, die onder de toehoorders was, sloeg zorgvuldig acht op de woorden van haar zoon. Zowel de ingrijpende verandering in Billies leven als zijn wonderbaarlijke genezing had iets geestelijks doen ontwaken diep in haar eigen ziel. Zij gaf daar gehoor aan, door haar leven op 39 jarige leeftijd aan Jezus Christus te geven. Met grote vreugde doopte Billy zijn moeder in de Naam van de Heere Jezus Christus. Aangemoedigd door de reactie van zijn moeder drong Billy er bij zijn vader op aan om naar de gemeente te komen. Charles Branham weigerde, en ondanks alle inspanningen van Bill, was hij niet in staat om hem in die richting te overtuigen. Dat maakte Billy ongerust. Hij kon zijn bezorgdheid voor het verlorene niet loslaten. Dit werd voornamelijk veroorzaakt door de afschuwwekkende ervaring die hij op veertienjarige leeftijd had tijdens zijn operatie, toen hij ogenschijnlijk in het rijk van de verloren en dolende zielen leek te vallen. Bill bad nu vaak met de woorden: Dierbare God, laat mijn vader niet naar een plaats zoals dát gaan. Laat hij alstublieft Uw genade zien en Uw vergeving aannemen. Op een avond, nadat de meesten van het gezin al naar bed waren gegaan en Charles in een plaatselijke kroeg zat te drinken, lag Billy op een strobed te bidden voor zijn vader. Terwijl Billy bad, kreeg hij de indruk of een stem zei: Sta op! Hij stond op en liep naar buiten, 18

niet wetend waarom, maar hij kreeg het gevoel alsof hij naar iets toe getrokken werd. Achter het huis liep een voetpad door verschillende braakliggende percelen, die begroeid waren met bremsalie (een roodachtige kniehoge grassoort, die veel voorkomt in die streek). Billy vervolgde het pad bij het licht van de sterren. Toen hij het midden van het veld bereikt had, knielde hij neer, boog zijn hoofd, vouwde zijn handen en ging verder met voor zijn vader te bidden. Plotseling opende hij zijn ogen, en was verbaasd om drie meter vóór zich een man te zien staan; een zeer ongewone man klein van gestalte en tenger gebouwd, met haar tot op zijn schouders, met een kortgeknipte baard en een witte mantel, die zich duidelijk aftekende onder de sterrenhemel. De man stond met zijn zijde naar Bill toegekeerd en keek naar het oosten. Het was een vreedzaam persoon, staande met gevouwen handen en Zijn ene voet lichtelijk voor de andere geplaatst. Bill keek voor een tweede maal naar deze voeten. Ongelofelijk! Ze raakten de grond niet! Nu, wacht even! dacht Bill, terwijl hij hard genoeg in de knokkel van zijn hand beet om het pijn te laten doen. Ik slaap niet! Nee, ik was daar binnen aan het bidden voor mijn vader en iets zei me om hier naar buiten te komen... en hier staat deze man. Het leek allemaal zó echt te zijn; hetzelfde briesje dat het hoge gras bewoog, veroorzaakte dat de witte mantel van deze man plooide. Bill brak een stuk bremsalie af en stak het als een tandenstoker in zijn mond. Hij dacht: Dat lijkt wel op de Heere Jezus. Ik vraag me af of Hij het is? Door van het pad af te stappen, verplaatste Bill zich zo, dat hij iets meer van het gezicht van de man kon zien. Hij schraapte zijn keel: Uh-hum. De man bewoog zich niet. Bill dacht: Ik denk dat ik Hem zal roepen. Hardop zei hij: Jezus? De man draaide zich om en stak zijn armen uit. Dat was het laatste wat Billy zich ervan kon herinneren. Hij verloor het bewustzijn en viel voorover, maar niet voordat dát gezicht voor immer in zijn geheugen werd gegrift een gezicht dat zoveel karakter uitstraalde dat geen kunstenaar ter wereld in staat zou zijn om het ooit te kunnen schilderen. Het was een streng gelaat vol autoriteit. Hij zag eruit alsof, wanneer Hij zou spreken, de wereld aan haar einde zou komen en toch straalden Zijn ogen zoveel liefde, vriendelijkheid en bewogenheid uit. 19

Bij het aanbreken van de dag kwam Billy tot zichzelf. Hij bevond zich nog altijd in het bremsalieveld en rilde vanwege de koude nachtlucht en zijn drijfnatte pyjamashirt, dat blijkbaar doorweekt was van zijn eigen tranen. Hij liep naar huis, kleedde zich aan en begaf zich, nog helemaal opgewonden, regelrecht naar het huis van zijn voorganger om zijn mening te vragen. Dr. Davis was verre van opgewonden over het voorval. Billy, dat zal je nog krankzinnig maken! Dat is van de duivel. Speel geen spelletjes met zulke dingen! Dit waren ontmoedigende woorden, komend van een man die Billy zeer respecteerde. Geschrokken en verward verliet Billy de pastorie - en wilde een tweede mening. Dus zocht hij zijn oude vriend Rev. 1 McKinney op en vertelde deze oudere prediker alles wat er gebeurd was. En, broeder McKinney, wat denkt u hierover? Rev. McKinney streek peinzend over zijn kin: Wel Billy, dat zal ik je zeggen - ik geloof dat als jij je leven rein houdt en slechts predikt wat er in de Bijbel staat de genade van God enzovoort ik geloof dat je dan beter af zal zijn. Als ik jou was, zou ik niet achter een of andere fantastische zaak aanlopen! Meneer, het is niet mijn bedoeling om achter een of andere fantastische zaak aan te lopen. Ik probeer gewoon uit te zoeken wat dit ís. Rev. McKinney knikte. Billy, jaren geleden was het gewoon om zulke ervaringen in de gemeente te hebben. Maar toen de apostelen verdwenen, verdwenen deze dingen met hen. Nu zijn de enigen die dat soort verschijningen nog hebben, demonen en spiritisten. O, broeder McKinney, meent u dat werkelijk? Ja, dat meen ik! Billy huiverde bij de gedachte. O God, heb genade met mij! Broeder McKinney, wilt u met mij bidden dat God het mij nooit meer laat gebeuren? U weet dat ik Hem liefheb en ik wil niet verkeerd zijn. Ja, broeder Bill, dat zal ik doen. Beiden knielden ze neer op de vloer van de predikantswoning. Rev. McKinney bad: Hemelse Vader, ik wil U vragen dat U 1 Rev, (voluit Reverend) komt in het Nederlands overeen met de (aanspreek-) titel: Eerwaarde. 20

verhoeden zult, dat dit jonge Christenleven gekweld wordt door deze demonische ervaringen. Ja, hemelse Vader, bad Billy, ermee instemmend, alstublieft, laat deze dingen mij nooit meer overkomen. Maar ze bleven evengoed terugkomen en wel regelmatig. Soms voelde hij alsof er iets vreemds tegen zijn huid drukte, alsof er íets of íemand onzichtbaar bij hem stond en op hem blies. Zijn huid zou tintelen. Het voelde spookachtig aan. Op andere momenten zou hij onderweg zijn, aan het werk, en bevond hij zich plotseling een paar ogenblikken op een andere plaats. Hij zag duidelijk iets plaatsvinden, alsof hij op de voorste rij naar een toneelstuk zat te kijken. Nadat de geestvervoering voorbij was, bevond hij zich weer waar hij was, en hervatte het leven zich alsof er nooit iets was gebeurd. Maar het beeld bleef in zijn gedachten. Hij was daar geweest. Hij had iets gezien en hij zou het niet kunnen vergeten of ontkennen, zelfs al wist hij niet wat het betekende. Hij dacht weer terug aan de woorden van zijn voorganger: Als je de wil van God wilt weten voor je eigen leven, lees dan de Bijbel en bid! Bill vond een plaats onder een oude eikenboom en bad tot diep in de nacht voor zijn probleem. Ergens na middernacht klopte hij zich af en liep naar huis. Zijn moeder hoorde hem binnenkomen en riep hem, om te zeggen dat zijn zusje ziek was. Bill stopte bij de kamer waar Delores sliep en knielde daar neer om voor zijn driejarige zusje te bidden. Toen ging hij naar boven naar zijn eigen kamer. Onmiddellijk nadat hij de deur achter zich sloot, hoorde hij een knetterend geluid, alsof twee elektrische stroomdraden elkaar raakten. Kon er kortsluiting zijn in de kamer? Zijn ogen gingen langs de wandcontactdozen, toen de kamer gevuld werd met een eigenaardig geelachtig-groen licht. Direct daarna vervaagde de kamer volledig. Bill scheen in de lucht te staan. Angst kneep zijn hartspieren samen. Wat was er aan de hand? Was hij stervende? Of wás hij al gestorven? Het licht dat nog steeds overal om hem heen gloeide, drong door vanuit een bron die zich ergens boven zijn hoofd bevond. Hij keek omhoog en staarde met wijd open ogen naar een reusachtige stralende ster, die zich wervelend in zijn richting bewoog. Billies hart klopte in zijn keel. Zijn borstkas trok samen en hij kon niet meer ademen. Hij probeerde te schreeuwen, maar was niet in staat om lucht uit zijn longen te persen. Vreemd genoeg slonk de vuurbal naarmate hij dichterbij kwam, totdat hij niet groter leek dan 21

zijn vuist. Hij trof zijn borst zonder enig teken van kracht en leek te verdwijnen in zijn hart. Op dat moment veranderde het toneel. Billy vond zichzelf staand op een grasachtige heuvel. Voor hem op de grond stond een ouderwetse glazen snoeppot, één met een vierkante bodem en een rond deksel. Maar in plaats van pepermuntsnoepjes, hield deze pot een grote tabaksmot gevangen, die als een razende tegen het glas vloog om te proberen zichzelf te bevrijden. Billy wendde zich naar rechts om naar buiten over het landschap uit te kijken. Daar stond een engel, streng en ontzagwekkend, gekleed in een wit gewaad, die van zichzelf licht leek uit te stralen. Billy tuurde om te proberen het gezicht van de engel te zien, maar hij kon het niet onderscheiden. Het gelaat van de engel scheen een lichtgloed te zijn. De engel zei: Wees voorzichtig. Kijk naar wat ik u moet tonen. En hij wees in de richting van de glazen pot. Billy keek weer naar de pot, net op tijd om een arm te zien, die een steen gooide, die de glazen pot trof en de gevangenis van de mot verbrijzelde. De dikke tabaksmot probeerde weg te vliegen, maar kon niet loskomen van de grond; het lichaam was te zwaar voor zijn korte vleugels. De mot opende zijn mond en zwermen vliegen stroomden eruit en vulden de lucht met hun boosaardig gezoem. De vliegen verspreidden zich in alle richtingen. Eén vlieg vloog in Billy s oor. Billy huiverde. De engel zei: Wees voorzichtig! De vliegen stellen boze geesten voor, zoals geesten van waarzeggerij en toekomstvoorspelling. Wees voorzichtig! Billy wist niet hoe hij weer teruggekomen was. Het ene moment stond hij op een grasachtige heuvel, en het volgende moment was hij terug in zijn eigen kamer. Hij had ondertussen zelfs niet met zijn ogen geknipperd. Waar was hij gewéést? Hoe was hij daar gekómen en hoe was hij weer terúg gekomen? Deze ervaring had hem bevend achtergelaten, dus kroop hij in zijn bed. Maar slapen kon hij niet die nacht. De waarschuwing van de engel bleef maar door zijn hoofd gaan, en hij bleef zich afvragen wat het betekende. De volgende dag was Bill op zijn werk uiterst voorzichtig en zelfs gespannen. Hij was in de verwachting dat er iets dramatisch zou plaatsvinden. Tijdens zijn lunchpauze stopte hij bij de kruidenierswinkel waar George DeArk en zijn broer Ed werkten. Toen Bill achterin de winkel zijn visioen aan George vertelde, kwam er een 22

vrouw de voordeur binnen. Bill voelde een eigenaardige gewaarwording tegen zich aan drukken, hetzelfde gevoel dat hij had toen hij de Greyhoundbus instapte en door een astrologe werd aangesproken 2. Hij gaf het door aan zijn vriend: George er is iets vreemds met die dame. De vrouw stopte bij de kassa en zei tegen Ed DeArk: Ik zoek naar een man die Branham heet. Ze hebben me gezegd dat hij een man van God is. Wel, u hebt geluk. Hij is in de winkel. Ed riep naar achteren: Bill! Er is hier iemand voor jou! Toen Billy kwam aanlopen, vroeg de vrouw: Bent u William Branham, de profeet van God? Ik ben William Branham. Bent u degene die het wonder heeft gedaan aan meneer William Merril in het ziekenhuis en ook Mary Der Ohanion heeft genezen, nadat ze 17 jaar kreupel was geweest? Billy schudde zijn hoofd. Dame, u vergist u. Ik ben William Branham en ik was daar toen die beide dingen plaatsvonden, maar ík genas hen niet. Jezus Chrístus verrichtte deze wonderen. Dat stelde haar tevreden. Ik heb wat onroerend goed verloren en ik wil graag dat je het voor me lokaliseert. Billy begreep niet wat ze met die opmerking bedoelde, maar hij wist wel dat dit de situatie was waar het visioen van de afgelopen nacht voor gewaarschuwd had. Hij zei: Dame, u bent naar de verkeerde persoon toegekomen; u moet op zoek zijn geweest naar een gedachtelezer of een medium. Ze leek verrast te zijn. Bent u geen medium? Dat ben ik niet. Mediums zijn van de duivel. Ik ben Christen en ik heb de Geest van God. Haar blik werd ijzig. Plotseling besefte Bill dat ze zélf een medium was. Hij zei: Afgelopen nacht zond de Heere een engel in een visioen om mij voor uw komst te waarschuwen en mij te zeggen om voorzichtig te zijn. Dit werk wat u doet, is van de duivel en het bedroeft de Geest van God. De vrouw greep naar haar hart. Ik ik heb wat medicijnen nodig. 2 Zie boek 1 23

Dame, stop met deze dingen en uw hart zal in orde zijn. Ze draaide zich op haar hielen om, en stampte briesend de winkel uit. Nog steeds in het zicht, stopte ze en greep opnieuw naar haar hart. Met een schelle schreeuw zakte ze op het voetpad in elkaar. Tegen de tijd dat Ed en Bill bij haar kwamen, was ze reeds gestorven. Andere boodschappen kwamen ook door middel van visioenen, maar niet altijd zo duidelijk omlijnd. In een ervan vond Bill zichzelf huppelend op de weg in de avondschemering. Hij voelde zich zo zorgeloos en gelukkig zoals hij zich ook voelde op de dag toen hij zijn hart voor het eerst aan de Heere Jezus Christus had gegeven en in het visioen huppelde hij en bokste hij in de lucht om zijn vreugde uit te drukken. Plotseling kwam er een grote donkere schaduw op hem af rennen, alsof een hond hem wilde bijten. Geschrokken, schopte Bill ernaar en riep: Ga weg, hond! De schaduwachtige gestalte kwam omhoog. Stomverbaasd zag Bill dat het helemaal geen hond was, maar een grote man, gekleed in het zwart. De man snauwde: Jij noemde mij een hond. Het spijt mij, meneer, verontschuldigde Bill zich: Ik dacht dat u een hond was, omdat u op handen en knieën liep. De man snauwde: Mij een hond noemen, hè? Daarvoor ga ik je doden! Van zijn riem trok de man een lange scherpe sabel en kwam op Bill af, met langzame vastberaden stappen en met moordlust in de ogen. Alstublieft meneer, smeekte Bill, terwijl hij terugdeinsde, Begrijp me alstublieft, ik wist niet dat u een mens was. Ik dacht écht dat u een hond was. De krankzinnige man aarzelde helemaal niet; met elke stap leek hij meer op een demon. Ik zal je leren om mij een hond te noemen. Ik zal je doden. Plotseling kwam Bill met zijn rug tegen een duiker te staan. Hij zat in de val. Meneer, ik ben niet bang om te sterven, want ik heb Jezus in mijn hart. Ik wil alleen dat u begrijpt, dat ik u per ongeluk een hond noemde. De donkere gestalte gromde gewetenloos: Ik zal je doden. Hij hief zijn sabel omhoog, bedoeld om toe te slaan. Bill schreeuwde het uit. Op dat moment hoorde hij een geluid van boven komen, wat maakte dat hij omhoog keek. Van de hemelen daalde een man neer, gekleed in een witte mantel. Hij plaatste zijn voet stevig aan Bills rechter zijde en keek met een strenge en strakke blik naar Bills aanvaller. De aanvaller deinsde terug, zijn sabel, nog 24