Parochieblad voor de Oud-Katholieken en vrienden van de parochie in Haarlem e.o. Pasen 2005 De Heer is onze reisgenoot De Heer is onze reisgenoot, Hij die ons zijn gezelschap bood en sprekend over kruis en graf geduldig tekst en uitleg gaf. Zo valt een lange weg ons licht, de schrift opent een vergezicht en brengt verdwaalden dicht bij huis, verloren zonen komen thuis. Terwijl Hij met hen aanzat nam Hij het brood, sprak de zegen uit, brak het en reikte het hun toe Lukas 24:30 De avond daalt, blijf bij ons Heer! Hij zet zich aan de tafel neer en breekt het brood en schenkt de wijn, die gast, het moet de gastheer zijn! Wij keren naar Jeruzalem, ons brandend hart verneemt zijn stem, Hij deelt met ons het daaglijks brood, de Heer is onze reisgenoot. Jaap Zijlstra Emmaüs Heer, Gij ziet hoe wij ontsteld zijn, vragend aan elkaar: Zijn de dingen die gemeld zijn werkelijk waar? Wat houdt ons de nacht verborgen? Wat is U geschied? Toen wij zochten in de morgen, vonden wij niet. Deed begoocheling ons menen: De aarde heeft gebeefd En een engel, ons verschenen, zegt dat Gij leeft? Deed herinnering de vrouwen horen met het oor, Wat hun ogen wilden schouwen: Gij gaat ons voor? De Emmaüsgangers, Rembrandt Heer, 't is ons zo vreemd te moede. Kom nu tot ons in, keer het alles ons ten goede, Toon ons de zin! Neen, wij laten, nu het avondt, U niet van ons gaan. Wees een gast aan onze tafel, Zit bij ons aan! Breek het brood, opdat wij eten wat uw hand ons geeft. o wij zien U! O wij weten, Heer, dat Gij leeft. Muus Jacobse
2 Aan U, Schepper van Leven, dragen wij op dit licht, dat wij van U ontvangen. Laat het zijn als een blijvend schijnsel, ook als het feest ten einde lijkt, en onze weg de nacht in gaat. Laat het zijn als een teken, weerschijn van het Licht dat geen ondergang kent. En laat zo de vreugde van Pasen ons vergezellen al onze dagen, door Christus, opgestaan tot Leven. Voltooid óverleden tijd. De Emmaüsgangers. Kléopas en z'n metgezel. Of was het een metgezellin? Weten wij veel... Even plotseling als Lucas ze in 't evangelie laat opkomen, laat hij ze ook weer afgaan. Door de zijdeur. Niets, maar dan ook niets, is verder nog van ze bekend. Kunnen we nou troost putten uit dat verhaal? Ja. Dat kunnen we. Het is een warm menselijk verhaal. Het kan betrekking hebben op ieder van ons. Want, hoe zijn wij mensen, als onze hooggespannen verwachtingen niet in vervulling gaan. Dan gaan we gebukt onder teleurstelling. Soms zelfs onder wantrouwen. Je hebt 'n vriend, of 'n vriendin. Je denkt er alles mee te kunnen delen. En dan - plotseling - blijkt die ander er niet voor jou te zijn. Je hebt 'n God. 'n God, die blijft verlossen. Die blijft werken aan de uiteindelijke verwerkelijking van z'n heilsplan. Dat wordt je heel de bijbel door voorgehouden. Dóór Jezus geloof je in die God. En als je die God dan nodig hebt zwijgt hij in alle talen. Wat doe je als je teleurgesteld bent in mensen. Als je teleurgesteld bent in God? Je trekt van ze weg. Weg van Jeruzalem. Weg van de stad van de shalom. Weg van de plaats waar 't allemaal begonnen is. Weg naar Emmaüs. Niet eens 'n dorp. 'n Romeins legerkamp. Je geeft je gewonnen. Je steekt de witte vlag uit. Je hoopte dat Jezus in Israël het koninkrijk zou herstellen. En nu... Nu sluit je je aan bij de vijand. Bij de bezettende macht. Je trekt weg van de plaats waar je sprak met je vriend. Je vriendin. God. Je vlucht. Hoe verder hoe beter. Je hoopt je verdriet te vergeten als Jeruzalem, de plaats waar 't allemaal begon, uit 't gezicht verdwenen is. Onderweg - aan jezelf overgelaten - zul je met jezelf overleggen hoe 't toch allemaal zo ver kon komen. Begrijpen zul je 't niet. Omdat je je blijft blind staren op je onvervulde verwachtingen. Dan kan 't gebeuren, dat je iemand tegenkomt. Iemand die met je meeloopt. Ook al is 't de verkeerde kant op. In 't verhaal van Lucas is 't Jezus zelf, die met de twee ontgoochelde discipelen meeloopt. Ze herkennen 'm niet. Zó druk zijn ze bezig met hun teleurstelling. En zo herken ook jij misschien je metgezel niet. Niet als vriend. Niet als vriendin. Niet als God. Maar je vraagt die metgezel, die er blijk van geeft te kunnen luisteren, wèl bij je te blijven. Niet weg te gaan als de avond valt. Want je bent bang in 't donker. Bang voor je gedachten. Dan blijft die metgezel. Deelt lief en leed met je. Dat blijven, dat gebaar van solidariteit, kan je de ogen openen. Je weer zicht geven op toekomst. Dan sta je op. Je keert terug naar de plaats waar het allemaal begon. Naar de stad. Naar Jeruzalem. Naar 't leven. Want alleen 'n ànder kan je kortzichtigheid van dat moment doorbreken. Alleen 'n ànder kan je doen opstaan. 'n Ander, die met je meeloopt op je levensweg. Al dan niet toevallig. Door de ontmoeting met de ànder hoef je niet meer bang te zijn voor 't donker. Voor de nacht van je eigen eenzaamheid. Voor je voortdurend rondcirkelende gedachten. En, terug in Jeruzalem, de plaats waar 't allemaal begon, terug bij jezelf, bij je vriend, bij je vriendin, bij God, ga je ànderen vertellen hoe jij van dood tot leven kwam. En - wie weet - zul jij, op jouw beurt, in anderen 't leven terugbrengen. 't Verhaal van Lucas. 't Verhaal van de Emmaüsgangers. 't Is geen voltooid óverleden tijd. 't Is hier. 't Is nu. Jo van Engelsdorp Gastelaars
In de Oud-Katholiek van februari lezen we dat onze Groningse parochie in haar streven onze kerk ook in Friesland bekendheid te geven en om het voor daar wonende parochianen wat gemakkelijker bereikbaar te maken zullen in het "kerkje van Geert Mak in Jorwerd" enkele vieringen worden gehouden. Ik was daar in december en had enkele bijzondere ervaringen. Hier volgt mijn verhaal. Hoe God verdween uit Jorwerd "Op zaterdagochtend 25 augustus 1951, om zeven minuten over vijf, stortte de toren van Jorwerd met donderend geraas ineen. Zomaar uit zichzelf, na negen honderd jaar sneeuw, zon, regen en wind, gewoon uit pure torenmoeheid." Geert Mak woonde enige tijd in Jorwerd en beschrijft dit voorval in zijn boek, hoe God verdween uit Jorwerd, en over de stille revolutie van 1945 tot 1995, de jaren waarin alles anders werd, het verhaal van de boeren die langzaam ten onder gingen met als gevolg: er hoefde minder gebeden te worden voor mooi weer, de kleine winkeliers die verdwenen, en de handwerkslieden, allen werden zij het slachtoffer van de "Moderne Tijd." Er kwam import"die niet meer groette." Ik besloot naar Jorwerd te gaan, dag vrij reizen met lectuur bij mij. Aangekomen in Leeuwarden, overstappen richting Stavoren, dan eerste halte, Mantgum, uitstappen. Ik vroeg de conducteur, hoe kom ik in Jorwerd? "Geen flauw idee, er rijdt een "belbus", maar niet op zaterdag" en het was zaterdag. Een moeder met twee meisjes, gelijkenis als drie druppels water, zaten voor mij, zij draaide haar hoofd naar mij toe "Gaat u naar Jorwerd?" U kunt met ons mee rijden, wij gaan Sinterklaas vieren bij mijn zusje, die komt ons afhalen, we komen langs Jorwerd." Het was een erg mistige dag, en zo reden wij met het zusje aan het stuur, de vierde druppel water, richting Jorwerd. Aangekomen liep ik eerst aan de rand van het dorp. Ik zag een leuke verbouwde boerderij, keek in een gezellige kamer, een hele wand met boeken. Vervolgens een grote stal met wel honderd koeien, een waakhond kwam niet boos, maar kwispelend naar mij toe. Toen sloeg de kerk klok twaalf uur en begon ook te luiden. Ik dacht, vast een begrafenis. Ik liep terug naar het kerkplein en zag op zeker honderd meter afstand een man recht op mij afkomen. Hij liep langzaam en kwam steeds dichterbij totdat hij vlak voor mij stond, een heel aardig uitziende veertiger. "Heeft u mij geroepen" was zijn vraag. Ik was absoluut stom verbaasd, wat een bijzondere confrontatie met een onbekende op het verder geheel verlaten kerksplein. 3 "Nee ik heb het boek van Geert Mak gelezen en wilde Jorwerd zien. Ik heb juist de klok horen slaan en daarna werd de klok geluid." Ja antwoordde hij, "ik heb de klok geluid, dat doen wij iedere dag om twaalf uur "Ik vertelde dat ik een leuk huis had gezien en wat mij was opgevallen, de hele wand met boeken. "O ja, viel u dat op, daar woon ik. Wilt u de kerk zien, ik heb de sleutel." We liepen over de schilderachtige begraafplaats naar de kerkdeur die met een grote sleutel geopend werd. Prachtig oud kerkje, mooie koorbanken, ik pakte het touw waarmee de klok juist was geluid even vast. Er was een uitgebreide verzameling foto's van de ingestorte toren die met financiele steun van alle dorpsbewoners, gelovigen en niet gelovigen, en natuurlijk zeggen ze daar, met Gods hulp, weer was opgebouwd. We spraken nog wat over de kerkdiensten, een dominee voor drie gemeenten. Tenslotte nam ik afscheid van deze boeiende inwoner van Jorwerd, dankte hem heel hartelijk. De opeenvolgende gebeurtenissen van deze dag hadden mij zeer getroffen en ik verkeerde in een soort trance door zoveel "toevalligheden", ik zweefde op een wolk in een gelukzalige stemming. Aan de overkant van het kerksplein lag een leuk winkeltje, waarin ook een klein museumpje was ondergebracht, oude timmermans werktuigen. Een aardige jonge vrouw liet mij zien hoe vroeger een karrenwiel werd gemaakt. Ik kocht wat kleine spulletjes die zij zelf had gemaakt. Zij vroeg mij waar ik naar toe moest en ik antwoordde naar het station. "Maar dan breng ik u weg hoor,het is een klein uur lopen." Ik zei dat ik nog even door het dorp wilde lopen "Als u dan maar terug komt als u uitgekeken bent!" Ik bedankte haar heel vriendelijk en zei dat ze toch beter op haar winkel kon passen, ik wilde best een uurtje lopen, ik had zoveel om over na te denken. Met twee stokken en een rugzak liep ik in de mist, een waterig zonnetje, op de smalle betonweg, zwaaiend naar de voorbij rijdende voertuigen, naar het station van Mantgum. Wat een heerlijke dag, het voelde alsof God de hele dag met mij meeliep. Zoveel warmte, zoveel vrede, je
naasten. Ik wist het absoluut zeker "God is niet uit Jorwerd verdwenen" Wie schetst mijn verbazing: twee weken later op de TV.: Geert Mak met Paul Rosenmöller wandelen door Jorwerd. Ik zie weer die leuke gezellige boerenwoningen. Ze gaan over het kerkhof met dezelfde sleutel het kerkje binnen! En daar hangt weer het touw waar de klok mee geluid wordt en ook Paul pakt dat touw even beet. Ik moest veel nadenken Allemaal "toevalligheden?" Richard Colombijn. 4 De traditie wordt voortgezet! Sportieve en gezellige oud-katholieken kunnen zich weer opgeven voor het OK volleybaltoernooi. Dit vindt plaats op tweede Paasdag, maandag 28 maart 2005. Deze keer is dat in Amersfoort. Voor de liefhebbers eindigen wij met een gezamenlijke maaltijd, ook voor de enthousiaste toeschouwers. Het toernooi wordt gehouden in sporthal Schuilenburg, Leonorehof 3, 3816 ST Amersfoort. We beginnen om 12.30 en eindigen om 18.00. Daarna is in de kantine de gezellige maaltijd. Oefenen mag natuurlijk, maar het gaat ook om het plezier en het zien van oude bekenden. Nog niet alles helemaal duidelijk? Ga dan naar het kerkbestuur of bel, mail of zoek Lisette de Haart, 033-4559924 of lisetjeh@hotmail.com. Stoppen of doorgaan Stoppen kun je het beste doen op je hoogtepunt. De vraag is echter wanneer ben je op je hoogtepunt: geven anderen je een hint of het geen tijd wordt om te stoppen, voel je zelf dat je je beste jaren hebt gehad, of vind je het niet leuk meer...- kortom vragen die een rol spelen bij je overweging- stop ik met zingen in het koor of ga ik nog een tijdje door. Het zijn de omstandigheden die zelf voor een antwoord gezorgd hebben. Gebrek aan energie, vermoeidheid, lusteloosheid en bij tijd en wijle een beklemmende druk op de borstkas. Allemaal klachten die een bezoek aan de cardioloog niet bepaald overbodig maakten. Na een fietsproef bleek dat de zuurstof toevoer naar het hart niet optimaal was. Verder onderzoek zal uit moeten wijzen wat de oorzaak is en wat er aangedaan moet worden. Reden voor mij genoeg om te besluiten na Pasen te stoppen. Uit ervaring weet ik dat voldoende potentiëel zangtalent in onze parochie aanwezig is. lnmiddels heeft Henk Schutte zich al gemeld en heeft zich ook al goed laten horen en dat geeft mij weer een gerust gevoel te weten dat anderen mijn taak,waar ik zoveel jaar met plezier aan gewerkt heb, van me overnemen. U hoort nog van mij, Hans Luiting Uit het kerkbestuur Afscheid Betty van Houte-Maas Het kerkbestuur dankt allen die hebben meegewerkt aan de avondwake en de uitvaartdienst van Betty van Houte-Maas. Een bijzondere parochiaan die iedereen, die ooit in de kerk in Haarlem is geweest als de gastvrouw kent en op wie je kon rekenen. Zij was er de laatste jaren altijd als eerste, zo rond kwart voor negen en dacht dan aan de elektriciteitsrekening, want het licht in de donkere gemeentezaal, waar zij zat te wachten op haar liftboy, ging dan nog niet aan. We zullen haar heel erg missen en haar nog lang gedenken in onze gebeden. Paaswake Zoals u waarschijnlijk al bij de mededelingen in de viering hebt gelezen is dit jaar de Paaswake een uur later gepland. Dit heeft te maken met het feit dat pastoor Schoorl eerst in Aalsmeer in de Paaswake voorgaat. Een andere reden is het parkeerbeleid van de gemeente, want sinds een paar maanden mag er pas zonder vergunning in de omgeving van de kerk geparkeerd worden na 22.00 uur. Koffiegeld Het laatste jaar zijn de bijdragen voor de koffie zover teruggelopen dat we een dringend beroep op u moeten doen. Zeker nu onze Betty, die de bijdragen altijd op allerlei manieren stimuleerde, niet meer onder ons is willen we het onder uw aandacht brengen. U kunt uw bijdrage in het daarvoor bestemde koffiepotje doen, maar het is ook mogelijk om geld hiervoor te storten op een speciaal daarvoor bestemde girorekening. Gironummer 2723270 t.n.v. M.B. Maas te Haarlem. Geluidsinstallatie Zondag 6 maart werd de nieuwe versterker voor de geluidsinstallatie voor het eerst gebruikt. Bij deze versterker is het mogelijk om een cassettedeck aan te sluiten om de viering op te nemen voor een zieke of aan huis gebonden parochiaan of gastlid. Velen hebben hun cassettedeck naar zolder verhuisd, omdat ze nu zelf cd's of dvd's branden. Weet u misschien iemand die ons aan een cassettedeck met auto reverse kan helpen? Onze gemeente kan met zo'n apparaat mensen, die niet meer naar onze vieringen kunnen komen, laten meeleven. Marijke Nijman.
Uit de oude doos Nu er weer een nieuw vrouwenkoor in onze parochie actief is wil ik deze dames er op wijzen dat zij zich moeten houden aan de regels die voor koorleden zijn opgesteld. In het archief bevindt zich een handgeschreven boekwerkje met als titel: Regulen voor het choor van St. Anne tot Haarlem. De inleiding is als volgt: Indien het een algemeene regel is voor de christenen, naer t voorschrift van Paulus, alles wat zij doen 't zij in woorden of in werken te doen in den naeme van onze Heere Jesus Christus dankende Godt den Vader door Hem, zoo is het buijten twijffel dat deze regel bijzonder plaets heeft en verbind, wanneer men zulk een zaek verrigt die daer toe alleen geschikt is, om den Vader door Jesus Christus te leven en te danken. Nu dat Zang in Gods huis daer toe alleen geschikt is, om den Vader door Jesus Christus te loven en te danken, is wederom een onweederspreekelijke waerheid; vervolgens is het een voornaeme pligt der Zangers en Zangeressen deeze bedieninge en pligt zoo waer te neemen, dat met 'er daed God den Vader daer door gelooft en gedankt werde door Jesus Christus onzen Heere. Ik zal niet alle achttien regels hier behandelen maar een paar voorbeelden wil ik jullie niet onthouden. Regel 2: Niemand zal voortaen tot zanger of zangeressen aengenomen werden, ten zij hij een bequaeme stem hebbe, en de zang en chartabel verstae, immers tamelijker wijze, 't welk aen 't oordeel van den Pastoor of voorzanger zal moeten gelaeten worden. Regel 5: Zullen de zangers en zangeressen gehouden zijn te compareeren zoo dikmaels als 'er een zingende Misse of vesperen of lof geschied. Regel 6: Allen die niet compareeren, zullen gehouden zijn, te betaelen de boeten van een stuijver, en die te laat komen, dat is voormiddags na 't slaen van de klok, waer mede de dienst begint, en namiddags of 's avonds, na 't voorzang: Deus in adjutorium of Benedictie, een halve stuijver: ten zij iemand, door wettige reeden belet, uijtzondering van deze regel verzorgt en verkreegen hebbe. Regel 8: Zoo haest nu een ieder der Zangers en Zangeressen op het choor komen zal, zal hij genoodzaekt zijn, zijn boek gekreegen hebbende, terstond zijn eijgen plaets te neemen, en niet op eens anders plaets gaen zitten, ook zonder met iemand, buijten noodzaekelijkheid te spreeken. Regel 10: Bij afweezen van de voorzanger, zal diegeenen die bequaem is, in vreeden en liefde de zang zonder vertoeven opheffen. Regel 14: Terwijl het volk, de Godsdienst gedaen zijnde, uijt gaet, diende men iets te zingen of te speelen en niet seffens en bot op te houden. Regel 18: De penningen van de boeten en 't verbeurde geld zullen of uijtgedeelt, of tot noodzaekelijkheden van 't choor besteed werden, naer eisch van zaeken en bij meerderheid van stemmen. Aldus gestelt en goedgekeurt door de zangers en zangeressen, den 29 januari 1730. Ondertekend door Pastoor Joannes Trees en alle twaalf koorleden. Ik hoop dat de nieuwe koorleden zich dit hebben gerealiseerd voordat ze begonnen in het koor. Bij deze wens ik de dames toch veel zangplezier! Michael 5 Vrouwenzang Enkele stemmen uit de kerk der vierde eeuw. De kerk stond niet altijd positief tegenover de vrouwenzang. Er zijn gelukkig gunstige uitzonderingen geweest, Efraïm de Syriër (vierde eeuw) bijvoorbeeld. Als de traditie waar is, had hij koren van jongens en van meisjes, die zijn hymnen zongen. In een van zijn Paashymnen heet het: Jonge mannen (weven) hun Alleluja's jongens hun psalmen en meisjes hun hymnen (in de kroon van de Heer.) Isidorus (gest. 435), abt van een klooster in Egypte, daarentegen schreef heel zuur: De apostelen van de Heer stonden vrouwen wijselijk toe om psalmen te zingen in de kerken, omdat zij een einde wilden maken aan hun gekwebbel. Isidorus meende echter dat de tijd was aangebroken om vrouwen het zingen te verbieden, want vrouwenstemmen misbruikten de zoetheid van de melodie om hartstocht op te wekken. Blijkbaar zongen de vrouwen tòch in de eredienst, maar volgens Isidorus behandelden zij 'de goddelijke hymnen als liederen van het theater'. Cyrillus, bisschop van Jeruzalem (ca. 315-386) wist tegen genoemde kwaal een probaat middel: De jonge vrouwen moeten de psalmen zó reciteren, dat ze wel hun lippen bewegen, maar dat anderen niets horen, want... "ik sta niet toe dat een vrouw spreekt in de gemeente", 1 Kor. 14:34. Ook Hiëronymus (341-420) beriep zich op dezelfde bijbeltekst. Vrouwen moeten volgens hem zingen in hun kamers, ver weg van het gezelschap van mannen en de samengekomen gemeente... Gelukkig was Ambrosius (339-397) er ook nog! Bij zijn uitleg van de Psalmen schreef hij: De apostel vermaant de vrouwen om stil te zijn in de kerk; zij doen er echter goed aan om wel in te stemmen met de psalm! Dat is goed voor alle leeftijden en passend voor beide geslachten. Ambrosius legde uit dat oude
mannen door het psalmzingen hun stijfheid te boven komen en dat bij melancholici de blijdschap van de psalm in hun hart weerklinkt! En wat de jonge vrouwen betreft: zij verliezen hun vrouwelijke ingetogenheid niet als zij psalmen zingen, en als jonge meisjes hun hymnen zingen tot God met zoete en soepele stem, bewaren zij heus wel het decorum. A. G. Soeting lnmiddels hebben de vrouwen goed van zich laten horen, en wat de kerkvaders in het verleden wel of niet gezegd hebben geldt zeker niet voor onze parochie. Het is wel te hopen dat van een "gelegenheidskoor" op dit moment, er uiteindelijk een "fulltimekoor" uit voort zal komen. Niets is immers, naast een goede preek, zo belangrijk voor een goede liturgische verzorging als een koor dat de diensten op een professionele manier ondersteunt. lk zou willen zeggen: Vooral doorgaan! Hans Luiting Met Pasen dan zijn de zaden rijp, met Pasen ontkiemt het graan, maar Jezus verliet zijn koninkrijk om weer naar de hemel te gaan. De bloemen die stuiven het zaad in de wind, de winden verstuiven het voort. De Geest die het leven op aarde bemint verspreidde het vruchtbare Woord. Met Pinksteren is de eerste oogst, de oogst van het eerste graan. Wij heffen ons hart naar de Heer omhoog en dat heeft de Geest gedaan. Willem Barnard 6 In Memoriam Elizabeth van Houte - Maas Betty 4 mei 1914-10 februari 2005 Zondag 30 januari, Maria Lichtmis, was ze nog in de kerk: het vertrouwde beeld van vele jaren. Betty als deurwachter; ze deelde boeken uit en maakte nieuwkomers wegwijs. Alleen, de Iaatste maanden stond ze niet meer bij de boekentafel, maar ze zat op de achterste bank en lette op of Jan Willem en Sander hun werk goed deden: ze had haar taak aan hen overgedragen. De dag nà Maria Lichtmis werd Betty getroffen door een hersenbloeding, ze kon niet meer praten en was halfzijdig verlamd. Met haar ogen gaf ze blijk dat ze haar geliefden nog herkende. Op 10 februari is ze vredig ingeslapen. Op 13 februari 1960 trad Betty officiëel toe tot onze kerk. 45 jaar is ze intens betrokken geweest bij het leven van onze parochie. Vele jaren was ze assistente in de oogartsenpraktijk van Richard Colombijn. Ook dààr heeft ze zich volledig ingezet. ln haar werkzame jaren bestond haar leven uit kerk en werk. Vorig jaar mei is haar 90ste verjaardag in de kerk uitbundig gevierd. ln de preek van pastoor Bosma en in de toespraak van Richard Colombijn werd toen uitvoerig stilgestaan bij haar leven. Ze heeft die dag genoten van alle vriendschap en warmte die ze mocht ondervinden. Op 10 februari is er een einde gekomen aan haar aardse bestaan; we zullen haar missen! Velen hebben bij de avondwake en/of bij de uitvaartdienst afscheid van haar genomen. Dochter Erna en kleindochter José spraken liefdevolle woorden ten afscheid. Richard, die zoveel jaren met haar samengewerkt had, haalde dierbare herinneringen en anecdotes op. Betty was erg koningsgezind en daarom werd bij het uitdragen van de kist - o.a. getooid met 90 oranje rozen -, het 2de couplet van ons volkslied gezongen. Op de begraafplaats aan de Herfstlaan in Heemstede volgde een kleine stoet de baar. Het was erg koud en het sneeuwde licht. Omdat Betty bij bijzondere gelegenheden in de kerk altijd kaartjes met "gereserveerd" op de voorste banken legde, had Erna bij haar toespraak ook een kaartje "gereserveerd" op de kist gelegd. We vertrouwen erop dat "in het huis met de vele woningen" ook voor Betty een plaatsje gereserveerd zal zijn. Tineke Tol
Lieve Moeder, In mijn beleving werd je eigenlijk helemaal niet ouder en moesten anderen me er wel eens aan herinneren dat dat toch echt wel het geval was. Je moeder blijft altijd dezelfde en gaat niet dood, die blijft gewoon. Maar ineens blijkt dat toch anders en ben ik nu geen "kind" meer. Ik zal je gaan missen, ik mis je nu al. De telefoontjes die steevast begonnen met "Dag kind", de berichtjes op het antwoordapparaat "Dag kind, met je moeder, ik heb niets hoor, ik bel zomaar even". Ons dagelijks contact, je belangstelling en betrokkenheid bij mijn doen en laten. In de alledaagse dingen was ik altijd met je bezig, hier een boodschapje, daar een puzzelboekje, ik dacht eigenlijk altijd voor twee, waar ik je mee kon verrassen of nog iets lekkers voorje meenemen. En wat was je trots op je kleinkinderen. Soms ging het je wel een beetje boven de pet, wie nu toch ook alweer wat en waar deed. En dat veranderde ook nog al eens. Dan vroeg je me, wil je het nog een keertje zeggen dan schrijf ik het nu even op, want je wilde wel met ze kunnen pronken. En dat heb je dan ook uitgebreid gedaan. Jouw leven was niet altijd even makkelijk en samen hebben we het ook niet altijd even makkelijk gehad. Ons contact is dan ook niet altijd even soepel verlopen, maar dertien jaar geleden kwam er een herkansing, je werd ziek en het leek even dat je het niet zou redden. Die laatste dertien jaar hebben we toch een hoop in kunnen halen. Je werd een dagje ouder en had wat meer zorg nodig en dat deed ik graag. Het was ook niet moeilijk om die zorgtaak op me te nemen, je was altijd overal heel dankbaar voor en tevreden mee. Iedereen die het horen wilde vertelde je hoe fijn het toch was dat ik zoveel voor je deed. Ik vond deze week in je huisje een briefje met de vijf dingen waar je het meest dankbaar voor was: lieve zorgzame dochter, telefoon naast bed, de deurbel met licht, de geluidsversterker van de TV, warm water. Hoe simpel kan het leven zijn. Ik vond ook wel twintig kaartjes met erop "gereserveerd". Hier heb ik er een, ik zal hem aan je geven. Je had je eigen gereserveerde plekje in de kerk, die zo belangrijk voor je was. Ik ben er van overtuigd dat er nu daarboven ook een plaatsje voor je is gereserveerd. Ik begrijp goed dat de kerk hier je tweede thuis was, ook ik heb nu weer ervaren dat het is als een warme deken, één grote familie. Je stond graag in de belangstelling. Toen we je negentigste verjaardag vierden hier in de kerk, straalde je en dat ben je blijven doen tot nu toe. En ik denk dat je nu zachtjes ligt te stralen dat je bent op de plek waar je zo graag was met alle mensen om je heen die belangrijk voor je waren. Je had niet veel wensen, maar toch wel dat de klanken van het volkslied zouden klinken bij jouw uitvaartsdienst. Hier sta je dan, met oranje rozen, negentig om precies te zijn. Nu straal je zeker. Je verdient het, zeker weten.. Het "dag kind" zal nog lang in mijn hoofd blijven hangen, net als het "eet je wel goed en ga je op tijd naar bed". Dag lieve moeder, bedankt. Erna van Houte Wij willen langs deze weg iedereen heel hartelijk bedanken voor de overweldigende belangstelling en betrokkenheid die wij ondervonden hebben gedurende het korte ziekbed en het overlijden van Betty van Houte. Dit klinkt wellicht als een standaard bedankzin, maar dat is het geenszins! Het was voor ons hartverwarmend te ervaren dat de kerkgemeenschap niet alleen belangrijk is geweest voor haar maar dat zij ook belangrijk is geweest voor de kerk. Ook de warme steun en begeleiding die ons persoonlijk ten deel is gevallen tijdens het regelen van de uitvaart en gedurende de uitvaartdienst zelf, hebben wij als zeer betrokken en als een "warme deken" ervaren. We hebben ons gedurende korte tijd opgenomen gevoeld in de kerk en zeker niet als buitenstaanders. Erna van Houte en kinderen 7 Lieve Oma, Nog maar twee weken geleden zat u op de verjaardag van Melvin aan uw wijntje en nu zijn we hier. Het zal raar zijn straks op verjaardagen zonder u: geen "stiekeme" wijntjes meer, geen gebreide sokken uit de Blinkert meer die we zogenaamd zelf moeten betalen, geen taxibusje meer dat komt voorrijden waar u bij het uitstappen steevast toch wel even vraagt of de handtas ook meegekomen is uit de auto. Zo zullen er een heleboel dingen niet meer zijn, maar wel de herinneringen aan een bijzondere oma. Ik geloof niet dat wij u kunnen omschrijven als een oma uit een boekje. Uit mijn jeugd kan ik me aantal dingen goed her-inneringen: scrabbelen op oudejaarsavond, kadootjes die op een verjaardag uit de kelderkast van mijn ouders kwamen en bij u in de hand werden gegeven voordat wij ze kregen, maar de duidelijkste her-inneringen liggen toch wel in en rondom de praktijk van de oogartsen. Naast de kerk was dat toch wel een van de meest belangrijke dingen in uw leven. Zo kan ik me bijvoorbeeld herinneringen dat ik regelmatig op de fiets naar de Schotersingel ging en dan bij u in het assistentenkamertje mocht zitten en soms zelfs weleens mocht helpen met kleine administratieve kiusjes, maar ik moest altijd beloven dat ik de namen van de patienten niet zou lezen, want u had wel beroepsgeheim! Als dank kreeg ik dan altijd een dropje uit de altijd volle pot. Op hoogtij dagen mochten we soms zelfs weleens in de praktijk zelf rondkijken en in de behandelstoel zitten maar vooral nergens aankomen uiteraard. U kwam altijd trouw op verjaardagen van de klein en achterkleinkinderen, gelukkig zijn dat er niet zo heel veel maar toch een hele prestatie als je 90 jaar bent. Er was wel een maar: verjaardag vieren op een zondag? Prima maar dan wel vanaf een uur of één zodat u eerst gewoon op uw gemak naar de kerk kon gaan. U was een heel bijzondere oma, die vooral zichzelf gebleven is met een behoorlijke dosis humor, betrokken bij onze Ievens en met moderne opvattingen. Ook al waren het niet altijd uw eigen opvattingen, uw respecteerde wel onze keuzes en opvattingen. Oma Bedankt! José Bernard-van der Zwan
8 Een belangrijk schakeltje. Stem in de Stad Cursus over de islam maandag 4 april 2005 Abraham, stamvader van jodendom, christendom en islam. Drie korte inleidingen over Abraham door: Kees Meijer (jodendom), mw Wil Verhoef (christendom) en dhr Mucahit Altin (islam). maandag 11 april Wat vinden moslims van Isa (Jezus) Twee inleidingen: Oemar Dilmohammed en Goos Blok maandag 18 april De vrouw in de Islam Twee inleidingen: Demet Akpinar en Antje van der Hoek Plaats van de cursus: Stem in de Stad, grote zaal, Nieuwe Groenmarkt 10 te Haarlem Aanvang: 20.00 uur Toegang: gratis. Uw deelname s.v.p. opgeven via post of email: info@stemindestad.nl. Zoals de meeste van jullie wel zullen weten had Betty van Houte een piepklein, gezellig huisje aan de Blinkertlaan in Haarlem. Ik ben blij dat ik daar een paar keer op bezoek ben geweest. Betty kon heel levendig vertellen. Het leek alsof één gevoel bij haar overheerste, dat was de dankbaarheid voor haar leven. Ze heeft een belangrijk deel van haar leven gegeven aan de oogartsenpraktijk van Richard Colombijn. Zij deed de administratieve- en financiële zaken. Ze was trots op het feit dat ze al het vertrouwen kreeg van de oogartsen en dat ze dat vertrouwen ook waar kon maken. Betty was daar een onmisbare schakel, een rots in de branding. Veel verhalen die Betty vertelde, speelden zich af op de oogartsenpraktijk. Eén verhaal van Betty raakte me speciaal. Dat verhaal wil ik voor jullie kort navertellen. Voordat de patiënten bij de oogarts langs gingen, kwamen ze bij Betty voor de administratieve zaken. Er kwam eens een mevrouw bij haar langs met een kleurloos gezicht waar geen emoties op waren te lezen. Toen de vrouw haar naam en adres had genoemd, ging er een grote schok door Betty heen omdat ze wist dat er op dat adres enige tijd geleden een kind was gestorven. De mevrouw zag de schok die door Betty heen ging en ze begon te huilen en ze kon niet meer ophouden. Betty heeft de vrouw getroost. Later werd ze opgebeld door de man van die vrouw die vroeg of Betty zijn vrouw aan het huilen had gemaakt. Betty begon zich te verontschuldigen maar de man was juist dolblij met het hele gebeuren. Sinds het overlijden van hun kind had zijn vrouw geen traan gelaten. Ze was steeds meer verstild en ze zakte meer en meer weg. De huisarts was heel bezorgd. Nu was haar gevoel weer gaan stromen, en durfde ze het verdriet in zichzelf toe te laten. Haar situatie verbeterde sterk. De man bedankte Betty hartelijk en Betty voelde zich erg gelukkig. Met stralende ogen zei Betty tegen mij dat ze in dit verhaal een klein schakeltje in het grote geheel was geweest en dat hier sprake was van genade. Ze had immers niet bewust een schok door haar lichaam laten gaan. Maar het was precies wat die vrouw op dat ogenblik nodig had. Hier was sprake van een wijsheid die boven ons uit stijgt, aldus Betty. Henk Schutte Novadag 8 maart in Haarlem Dinsdag 8 maart werd de NOVA-dag van de Bond van Oud-Katholieke Vrouwen te Haarlem gehouden. Op het programma stond dat pastoor Matthijs Ploeger zou vertellen over zijn ervaringen en kennis van de Anglicaanse kerk, maar 's morgens vroeg ging bij koster Michael Maas de telefoon met de mededeling dat pastoor Ploeger plotseling met zijn zieke baby naar het ziekenhuis moest. Door de inventiviteit van Michael werd het toch een geslaagde morgen. Hij ging direct op zoek naar een aantal prachtig geborduurde liturgische gewaden van de parochie Haarlem, zoals een albe, een diakenkleed, een koormantel en kazuifels uit de 17e en 18e eeuw, waar we allen met bewondering naar hebben gekeken. Tot slot werd een kistje geopend, dat in het bezit is van de Bisschop van Haarlem, met daarin een paarse schoudermantel, paarse handschoenen en een paar lange paarse kousen. We denken niet dat de bisschop het ons kwalijk zal nemen dat we een kijkje in zijn garderobe hebben genomen, want hij zal deze kledingstukken nooit gaan dragen, zeker de handschoenen niet, want die zijn veel te klein en de lange kousen zijn al lang uit de 'bisschoppelijke' mode. Vervolgens hebben we met elkaar gesproken over onze ervaringen met de Anglicaanse Kerk. Marianne Tanke, lid van de Willibrord Society, die de samenwerking tussen Anglicanen en Oud-Katholieken wil bevorderen, hield een korte inleiding waarna verschillende vrouwen aan het woord kwamen, die geregeld met de anglicaanse gemeenten in contact komen of wel eens anglicaanse vieringen bijwonen. Bovendien is Helen Boer, die deze dag organiseerde (de moeder van onze oud-parochiaan Madeleine), van huis uit anglicaans, waardoor zij ook het een en ander kon toelichten. Wat door veel vrouwen vooral gewaardeerd wordt, zijn de prachtige anglicaanse gezangen. Het middagprogramma kon gewoon zoals gepland doorgaan. Men kon een keuze maken tussen een bezoek aan verschillende Haarlemse Hofjes of naar het Teylersmuseum gaan waar een deel van de collectie van Boudewijn Büch werd tentoongesteld. Het werd een geslaagde dag waarbij onze Bond weer twee nieuwe leden kon inschrijven. Marijke Nijman
9 Veel mensen gaan tegenwoordig niet zomaar op vakantie. Ze gaan op relireis, doen een pelgrimstocht of maken een spirituele trip. Het aanbod is groot. Zo ging onze parochiaan Max Flietstra in 2000 naar Santiago de Compostela. Vele maanden van training en voorbereiding zijn hier aan vooraf gegaan. Uiteindelijk kon de reis starten op 29 april 2000. In dit nummer de vierde aflevering. 9 mei 2000 Om half zes sta ik op. Er zijn al de nodige mensen wakker, die zitten in het dagverblijf van de refugio. Ze zijn bezig hun voeten te prepareren. Wat ik allemaal zie, houd je niet voor mogelijk. Sommige hebben al hun tenen en beide hielen in de pleisters. Ik kom er genadig vanaf, tot nu toe: slechts twee kleine blaartjes. Ik vertrek om tien over zes. Als ik vijftien minuten onderweg ben, in het ochtendgloren, begint het te stortregenen. Ik trek gauw mijn jack uit mijn rugzak, terwijl ik al drijfnat ben. Na twintig minuten houdt het op met regenen, en vervolg ik moeizaam mijn weg naar Nájera, waar ik om 08:45 u. aankom. Alle bars zijn al dicht. Ik koop bij de mercado, die wel open is, wat broodjes en eet ze op aan de Nájerilla-rivier, gezeten op een bankje. Daarna ga ik op weg naar Azofra, vijf-en-een-halve kilometer verderop. Na een stukje klimwerk loop ik tussen allerlei wijnvelden. De zon begint te schijnen en ik heb het zwaar. Om half twaalf loop ik Azofra binnen. Ik weet dat bij de kerk de refugio is. Het dorp lijkt uitgestorven. Als ik de kerk nader, zie ik twee vrouwen, die, als ik ze nader, hele verhalen in het Spaans beginnen. Ik lach maar wat vriendelijk, maar begrijp er niets van. Ik maak ze duidelijk dat ik een slaapplaats zoek voor de nacht, in de refugio. Eén van de vrouwen neemt mij bij de hand, en we gaan de trap op naar de kerk. Ik ben doodmoe, als we boven zijn, maar daar is, pal naast de kerk, de refugio. Ik plof neer in het dagverblijf, waar een Engelse vrouw, met drie kinderen, een jongen van zes, en twee meisjes van zeven en acht, aan het spelen is. Zij heet Krista en loopt met haar drie kinderen de Camino. Ze zijn al twee weken onderweg, en zijn gestart in Pamplona. Ze vertelt dat het niet uitmaakt hoe lang ze erover doen naar Santiago de Compostela - maar ze wil haar kinderen een ervaring geven van een eenvoudig leven in de natuur. Ik denk bij mezelf: "Heel mooi, maar moeten die kinderen ook niet weer eens naar school?" Ik ga m'n bed installeren en besluit eerst maar even koffie te gaan drinken in de dorpskroeg. En wie denk je dat ik daar aantref? Jawel, de whisky-boys, David en Tony. We vliegen elkaar om de hals, en David zegt: "Wat is de wereld toch klein", waarop ik zeg: "Niet de wereld wordt kleiner, maar je reet wordt steeds groter". Ze hebben overnacht in Nájera en zijn niet verder gekomen dan vijf-en-eenhalve kilometer. David heeft een spierblessure in zijn lies, en kan niet verder. Een Portugese pelgrim, die voor arts studeert, adviseert hem over wat hij moet doen. 's Middags begeven we ons allen te ruste, want het is erg heet. Om vijf uur bezoek ik de kerk, waar een meisje uit Zwitserland zingt. Als het afgelopen is, steek ik, net als overal waar ik kom, wat kaarsjes op. Daarna ga ik met de whisky-boys in de lokale kroeg het zoveelste pelgrimsmenu eten, voor duizend peseta's, om daarna heerlijk te gaan slapen. 10 mei 2000 Ik ben om vijf uur wakker, en neem m'n gemak ervan, tot zes uur. Daarna vertrek ik. De route gaat vijf á zes kilometer langs de hoofdweg, de N120. Erg gevaarlijk. Ik voel me op dit stuk niet op m'n gemak, met al het snel razende vrachtverkeer. Ik sla regelmatig een kruisje als het goed blijft gaan, wanneer weer zo'n grote jongen mij passeert. Om kwart over negen kom ik aan in Santo Domingo de la Calzada. Het is maar vijftien kilometer wat ik heb afgelegd, maar ik besluit hier te blijven. De hele stad is versierd. Het is kennelijk een feestdag. De refugio gaat om elf uur open, maar ik kan mijn rugzak binnen in het kantoor neerzetten. Ik ga de stad in voor het ontbijt en ontmoet in één van de kleine straatjes een jonge vrouw. Ze is pelgrim. Men herkent ze meteen. Ze komt uit Martinique en ze heet Tatre, en ze is beeldschoon. Ledencafé Oikocredit Op zaterdag 9 april 2005 vindt van 10.00-12.00 uur een ledencafé plaats in Haalem, in 'Stem in de Stad', Nieuwe Groenmarkt 10. Leden van Oikocredit en verdere belangstellenden worden hiervoor uitgenodigd. In informele sfeer zal actuele informatie gegeven worden over Oikocredit, de oecumenische ontwikkelingscoöperatie. Deze geeft al bijna 30 jaar kredieten en microkredieten aan arme ondernemers in de Derde Wereld. De videofilm 'Krediet komt van credo: ik geloof in je' over een microkrediet-instelling in India geeft een kleurrijk beeld van de mensen die met de kredieten werken, en er hun levensomstandigheden mee verbeteren. Er is gelegenheid hierover van gedachten te wisselen. Belangstellenden zijn van harte welkom. Om huishoudelijke redenen is aanmelding voor 19 maart 2005 gewenst bij: Reina Feijth-Beugeling, tel.: 023-5327277; e-mail: a.r.feijth@planet.nl Fiete Smit-Maan, tel.: 0255-536961 Maak microkrediet mogelijk! Prinses Maxima is benoemd in een adviesorgaan van de VN voor het Jaar van het Microkrediet 2005. Microkrediet is dus belangrijk. Dat vinden de VN en dat vindt het Koninklijk Huis. Is microkrediet ook belangrijk? Met kredieten, leningen, kunnen arme mensen in de Derde Wereld geholpen worden om zichzelf uit de
10 armoede te bevrijden. De kerken van de Wereldraad hebben dit 30 jaar geleden al gezien. Zij richtten toen Oikocredit op, dat sindsdien aan armen kredieten en microkredieten versterkt, die terugbetaald worden. Inmiddels is in brede kringen van ontwikkelingswerkers doorgedrongen, dat de ondernemingslustige armen met deze kredieten inderdaad geholpen worden een duurzaam bedrijf te starten. Het woord microkrediet is niet van de lucht: ook een aantal banken probeert hiervoor kapitaal aan te trekken. Wilt U ook wel een arme ondernemer, koopman, marktvrouw of thuiswerker aan een microkrediet helpen? Dat kan met bedragen vanaf 200,- euro via het Oikocredit Nederland Fonds. Daarnaast kunt U lid worden van Oikocredit-Nederland voor 20 euro. U ondersteunt dan Oikocredit en ontvangt het kwartaalblad Andersom. Andersom informeert U over Oikocredit Nederland, over microkredietverlening in de Derde Wereld en over de mensen, die met de kredieten werken. Voor meer informatie: Oikocredit-Nederland, Postbus 19120, 3501 DC Utrecht; tel.: 030-2341069; e-mail: nederland.ov@oikocredit.org Reina Feijth- Beugeling, tel.: 023-5327277 Fiete Smit-Maan, tel.: 0255-536961 We besluiten samen op zoek te gaan naar een gelegenheid om te ontbijten. Tijdens het ontbijt vertelt ze mij in het kort haar levensgeschiedenis. Gaandeweg het gesprek geef ik haar wat kleine adviezen op basis van de lessen die ik uit het leven heb getrokken. Na een uur vertrekt ze, want ze wil vandaag nog naar Belorado, 21.7 km. Bij het afscheid krijg ik twee dikke zoenen van haar, en ik zie al die kerels in de bar jaloers naar mij kijken. Ik rook nog rustig een sigaret, en geniet nog wat na van deze ontmoeting. Als ik mijn ontbijt wil afrekenen, blijkt deze schone engel uit Martinique dit voor mij te hebben betaald. Ik ben ontroerd. Niet vanwege het geld, maar vanwege het enorm lieve gebaar. Om elf uur installeer ik mijzelf in de refugio, terwijl de whisky-boys ook binnenkomen. David gaat vandaag nieuwe schoenen kopen, omdat zijn huidige schoeisel niet voldoet. Hij vraagt of ik met hem meega, want twee weten meer dan één. In het gastenboek van de refugio vind ik twee berichten die voor mij bestemd zijn: één van de Braziliaanse jongen Rains, die ik al eerder ontmoette, en een berichtje van de Engelse Samantha. Ze wensen mij veel succes en laten weten dat alles goed is. De Camino is fantastisch. Het lijkt wel of het Koninkrijk van onze Lieve Heer hier pas echt vaste grond onder de voeten heeft gekregen. Ik geniet met volle teugen. 's Avonds hebben de Brazilianen gekookt, en eten we met z'n allen, voor 300 peseta's per persoon, met heel veel wijn. 11 mei 2000 Om vijf uur wakker, vertrek ik om kwart voor zes in alle rust. Er hangt een dikke mist, en ik heb dan ook moeite mijn weg te vinden. Om acht uur trekt de mist op, en begint het te waaien en te regenen. Na een uur houdt dit ook op, en is het prima weer. Om half elf kom ik aan in Belorado. Ik breng de hele middag door op het terras aan het dorpsplein, samen met de whisky-boys. De nieuwe schoenen van David voldoen redelijk. Zijn voeten zien er vreselijk uit: één blaar, al blaar. De refugio is één grote zwijnenstal. 's Avonds eten we daar met alle pelgrims gezamenlijk warme melksoep, om daarna weer onder de wol te kruipen. 12 mei 2000 Om 06:45 u. op pad. 23 km voor de boeg, en ik ben nog steeds in buitengewoon goede doen. Sommige pelgrims nemen vandaag de bus, omdat ze aan het eind van hun Latijn zijn. Als ik dat moest doen, dan was het niet richting Santiago de Compostela, maar naar huis. Ik vind, als je op de Camino komt, kom je om te lopen. Na 11 km neem ik een rust van 15 minuten, in Villafranca Montes de Oca. Ik neem een broodje en een kop koffie. Het is in de zaak een vreselijke, smerige kolerezooi. Om kwart over negen ga ik voor de laatste twaalf kilometer van vandaag. Het pad is één grote modderpoel, en ik zie eruit als een beest. De zon staat hoog aan de hemel, en het gaat steil omhoog. Zo zal het twaalf kilometer lang gaan, tot aan San Juan de Ortega. Als ik om half twaalf aankom, ben ik één grote dikke modderbal. Gedurende de laatste vier kilometer probeerde een mede-pelgrim mij in te halen, wat hem niet is gelukt. Ik heb daar erg veel lol over. Ik trek alles uit wat ik aanheb. Na de douche schone kleren aan. De hele rotzooi in de was, en ik ben weer klaar voor de rest van de dag. De whisky-boys zijn intussen ook weer aangekomen. Ze zien er vreselijk uit. David's nieuwe schoenen kunnen zo in de vuilnisbak, ze zijn al kapot. Hij gaat het weer proberen op z'n oude schoenen. Ze nodigen mij uit voor de lunch, erg aardig. De boys bulken van het geld. Niet dat ze het over de balk gooien, maar ze zijn rijkelijk gevuld. Ik koop een fles wijn, dat kan deze armoedzaaier nog wel trekken. Uiteindelijk worden David en ik erg dronken, in de hete middagzon. Tony ziet het met lede ogen aan, en een groepje Brazilianen heeft intussen ook al flink de hoogte. Ik laat 'Zuster Immacolata' nog maar eens even klinken, en dan beginnen er allerlei liederen gezongen te worden, waaronder 'I will wait for you'. De beide Amerikaanse dames, uit San Francisco, doen er ook nog een schepje bovenop, met 'If you're going to San Francisco'. Ik ga om half negen helemaal uitgeput naar bed. wordt vervolgd
Kinderpagina Luister, kijk, Jezus leeft. Een wonderlijke dag is dat geworden - die eerste dag van de nieuwe week. Verslagen en bedroefd za- ten vrienden en leerlingen van Jezus bij elkaar. Was het nu afgelopen met Gods nieuwe koninkrijk? Moesten ze maar weer teruggaan naar hun boten, hun boerderij, hun belastingkantoor? Terug naar hun leven van vóór Jezus en vergeten hoe hij ver- telde dat God van de mensen houdt? Is dat nu voorbij; als een mooie 11 beloofde verlosser was. Maar weet je dan niet dat de priesters hem gevangen genomen hebben? Dat hij gedood is?' En ze vertellen ook de van de vrouwen, die beweerden dat engelen hadden gezegd dat hij leefde. En van het lege graf. En dat ze nu niet meer weten wat ze ervan denken moeten. Toen zei die man: 'Maar weten jullie dan niet 'wat de profeten vroeger gezegd hebben? Geloof je dan niet wat er in de heilige boeken over de verlosser geschreven is? Dat hij moest lijden.' En die reiziger vertelt ze, net als Jezus deed, over hoe het is met God en met de mensen. En nu begrijpen ze het beter, de droevige dingen die met Jezus gebeurden omdat hij deed wat God wil. Maar ook hoe hij zei dat het altijd toch doorgaat, het koninkrijk. Als ze in hun dorp aankomen, nodigen ze de reiziger bij zich te eten. En als hij aan tafel het brood neemt en de zegen zegt, dan zien ze het. Die man is Jezus. Als hij het brood breekt en deelt, herkennen zij hem. Die reiziger, die met hen praat en eet, is Jezus, hun heer. En hij leeft! Miep Dirkzwager droom die toch niet echt is? Is alles mislukt? Heeft Jezus verloren? Arme Jezus: geslagen, uitgelachen en vermoord... En dan komen de vrouwen met hun verhaal. Dat het graf leeg is. Dat engelen hun vertelden dat Jezus is opgestaan. Dat hij leeft. Maar ze geloven het niet. Och, vrouwen; het verdriet heeft hen van de wijs gebracht; ze kletsen maar wat. Toch gaan ze kijken en zien het lege graf. Maar waar is Jezus dan? Het is allemaal zo vreemd. Wat moeten ze nou? Bij elkaar blijven zitten en wachten - wachten op ze weten zelf niet wat? Op de avond van die dag gaan twee van de leerlingen naar hun huis in een dorp in de omgeving van Jeruzalem. Onderweg praten ze met elkaar over alles wat er gebeurd is. Was het maar anders gelopen. Had Jezus zich maar verdedigd. Hadden ze maar voor hem gevochten. Hadden ze hem maar kunnen helpen. Dan ontmoeten ze een man die met hen oploopt en zegt: 'Waar hebben jullie het toch zo druk over?' Verbluft blijven ze staan. 'Waar hebben we het over? Ben jij dan de enige in heel Jeruzalem die niet weet wat er de laatste dagen allemaal gebeurd is? Waar zouden we het over hebben? Over Jezus natuurlijk, een profeet, een man van God. We hoopten dat hij de Paaslied Nu graf en steen getuigen, dat Hij is opgestaan moet elke knie zich buigen en alle harten juigen: het nieuwe Rijk breekt aan. Hoor hoe de vogels zingen boven het open graf, als eens in den beginne, toen God aan alle dingen leven en adem gaf. Nu is de dood gestorven, de duisternis gezwicht. God houdt zich niet verborgen, Hij brengt op deze morgen het leven aan het licht. Anton Lam
Agenda MAART ma 21 mrt 19.30 uur Oliewijding do 24 mrt 19.30 uur Viering Witte Donderdag vr 25 mrt 11.00 uur Church of England, Good Friday Devotion 19.30 uur Viering Goede Vrijdag za 26 mrt 22.00 uur Paaswake zo 27 mrt 10.30 uur Viering van Pasen (Let op: zomertijd!) 14.30 uur Church of England, Easter Sung Eucharist 12 Adressen Oud-Katholieke Kerk van de H.H. Anna en Maria Kinderhuissingel 76 2012 AV Haarlem www. kerkpleinhaarlem.nl APRIL zo 3 apr 10.00 uur Eucharistieviering, Tweede zondag van Pasen, Quasimodo geniti 14.30 uur Church of England, Sung Eucharist zo 10 apr 10.00 uur Eucharistieviering, Derde zondag van Pasen, Jubilate 14.30 uur Church of England, Holy Communion with hymns wo 13 apr 14.00 uur Bijbelgroep zo 17 apr 10.00 uur Eucharistieviering, Vierde zondag van Pasen, Misericordia Domini 14.30 uur Church of England, Morning Prayer and Holy Communion zo 24 apr 10.00 uur Eucharistieviering, Vijfde zondag van Pasen, Cantate 14.30 uur Church of England, Reflection and said Eucharist in the Church hall wo 27 apr 14.00 uur Bijbelgroep MEI zo 1 mei 10.00 uur Eucharistieviering, Zesde zondag van Pasen, Vocem jucuditatis 14.30 uur Church of England, Sung Eucharist do 5 mei 10.00 uur Eucharistieviering, Hemelvaart van de Heer zo 8 mei 10.00 uur Eucharistieviering, Zevende zondag van Pasen, Exaudi 14.30 uur Church of England,Holy Communion with hymns wo 11 mei 14.00 uur Bijbelgroep za 14 mei 20.00 uur Eucharistieviering, Pinksteren zo 15 mei Oecumenische Pinksterviering in de Grote of St. Bavokerk aan de Grote Markt i.s.m. de Raad van Kerken Haarlem. Geen dienst in onze kerk! 14.30 uur Church of England, Whitsun Sung Eucharist Pasen Uw trouw staat om mij heen gelijk een muur waarin geen bres te slaan valt Uw liefde loopt onafgebroken wacht Zo zal ik in U meer dan overwinnaar wezen In U die vandaag voorgoed de dood ontkracht Breng aan t Paaslam christenschare offers van uw lof en dank. De redactie wenst u een zalig Pasen. Deservitor Pastoor N. Schoorl Van Hasseltlaan 9, 1222 PC Hilversum tel: 035-6838882 marnico@tiscali.nl Kerkbestuur okkhaarlem@hetnet.nl Secretariaat: Mw. M.L. Nijman-Smits H.M. Dijklaan 9 1171 TT Badhoevedorp tel: 020-6593319 Penningmeester: Dhr. F. Westenberg Haringvliet 38 2134 XB Hoofddorp tel: 023-5313735 Lid: Mw. H. Meerveld-de Haart Wemmingen 24 2151 RL Nieuw-Vennep tel: 0252-234585 Lid: Dhr. F.C. van Westrenen Coltermanstraat 9 zw 2013 BA Haarlem tel: 023-5516661 Betaling giften en vaste bijdragen Postgiro 5351468 t.n.v. Giften en Bijdragen Oud-Katholieke parochie H.H. Anna en Maria Franz Leharlaan 60 2102 GS Heemstede Kosterij Michaël Maas Pijntorenstraat 33 2013 BM Haarlem tel: 023-5317107 michael.maas@zonnet.nl Bijdragen voor de koffiekas op girorekening 2723270 Redactie 'de Schakel' Dhr. J. Luiting Dompvloedslaan 146 2051 NG Overveen tel: 023-5272095 redactiedeschakel@zonnet.nl