MIJN NAAM IS STILTON Mijn naam is Stilton, Geronimo Stilton! Ik ben een doodgewone man, eh muis. Ik ben de uitgever van De Wakkere Muis, de meest gelezen krant van wakker Muizeneiland! Ik heb een nogal ouderwetse smaak. Voor mij geen house en hiphop: ik hou van klassieke muziek! Er gaat niets boven grootmoeders keuken. Eten uit verre landen krijg ik niet 7
MIJN NAAM IS STILTON door mijn keel. Behalve exotische kazen n a t u u r l i j k... slordige pak met een stropdas. Ik gruwel van kleren, daarom draag ik altijd een Volgens mij moet een muis met klasse er in de eerste plaats voor zorgen dat hij niet opvalt. Lawaaierige en opdringerige muizen kan ik niet uitstaan. Er gaat niets boven een rustig en geregeld leven. Zou het niet heerlijk zijn als alle dagen hetzelfde zouden zijn? Misschien vinden sommigen mij een saaie muis, dat kan best, maar ik hou van mijzelf zoals ik ben Waarom ik jullie dit allemaal vertel? Dat zal ik eens uitleggen... 8
EEN LUMINEUS IDEE... Een tijdje geleden was het zo druk op de uitgeverij dat het maar net lukte om de krant op tijd uit te brengen. Toen kreeg ik het gi-ga-geweldige idee om een assistente in dienst te nemen. Ik plaatste een advertentie en ontving honderden sollicitatiebrieven. Ik las ze allemaal en bij de laatste riep ik uit: Prima! Dit is de muis die ik zoek! Onmiddellijk riep ik Miezelien Van Draken, mijn secretaresse. Miezelien, maak direct een contract op. Ik heb de perfecte assistente gevonden! Ze schijnt jong 9
EEN LUMINEUS IDEE en heel dynamisch te zijn. Ze is razendsnel op de trendy... c o m p u t e r en ze weet precies wat de laatste trends zijn. Een echt trendy type dus Eindelijk! Zij zal een frisse wind laten waaien door dit stoffige kantoor! Miezelien keek me aan en zei aarzelend: Eh, zal ik een afspraak maken, mijnheer? Niet nodig, niet nodig, antwoordde ik op triomfantelijke toon. Door mijn jarenlange ervaring
De dag daarop ging ik vroeg naar kantoor. Maandenlang vertrok ik al voor dag en dauw naar de uitgeverij om de stapel paperassen op mijn bureau weg te werken. Mijn chauffeur kwam me ophalen en in mijn luxe, rode limousine reden we naar kantoor. Rokford, de stad der muizen, lag er s morgens om zes uur nog verlaten bij. Ik hield van het gevoel dat de stad helemaal van mij alleen was. Ten slotte ging ik de trap op van het gebouw, waar mijn
uitgeverij, De Wakkere Muis, is gevestigd. Ik liep door de l a n g e gang die behangen is met zachtgeel fluweel, zo geel als jonge Goudse kaas, en ging mijn kantoor binnen. Oh nee, zo n Mijn bureau lag vol met papieren. Er lagen rekeningen, brieven, STAPEL WERK! contracten, manuscripten, en nog veel meer. Gelukkig maar dat vandaag die nieuwe assistente komt, grinnikte ik tevreden.
Ik sloot me op in mijn kamer en ging aan de slag. Rond elf uur hoorde ik iemand kloppen. Het was Miezelien. Mijnheer Stilton, de nieuwe assistente is er. Maar voor u haar laat tekenen, denk ik dat u haar beter even kunt zien. Nee, nee, laat haar dat contract maar tekenen, snoof ik. Mijnheer, u zou haar toch echt beter drong Miezelien aan. Ik ben aan het werk! riep ik geïrriteerd, terwijl ik aan m n snorharen trok. Regel die kleine dingen toch zelf! Regel het zelf, alstublieft! Miezelien was verbluft. Ze dacht even na en zei toen: Zoals u wilt, mijnheer. Ik zal haar laten tekenen. Enne, nog een kleinigheidje, een vraagje. De 3 maanden nieuwe assistente wil drie maanden salaris vooruitbetaald, als garantie, om te voorkomen dat ze 15
naar de concurrentie overstapt. Ze heeft al een paar aanbiedingen gekregen. Ik ben zo vrij geweest haar te zeggen dat een muis zoals u dat nooit zou aanvaarden, maar zij heeft me verplicht het u mee te delen! Dus, tekent u ook de cheque of niet? Ik zette verstrooid mijn handtekening onder de cheque en ging door met mijn werk. Miezelien ging ontsteld weg. En toen, ik weet niet waarom, dacht ik dat ik haar zag grijnzen.
Heel vreemd! Een paar minuten later werd er opnieuw geklopt. Toen de deur openging, verscheen er een muizinnetje. Ze had een nootkleurige vacht, pientere, blauwe oogjes en een PUNTIGE snuit. De kleren die ze droeg zijn met geen pen te beschrijven. Wat het meest opviel, waren haar absoluut overdreven schoenen. Een vreemde kruising tussen een paar amfibieën en een paar schoenen met hakken (heel hoge). Knalroze met knipperlichtjes. In de plateauzolen van doorschijnend plastic zat een vloeistof, waarin knalroze visjes zwommen, ook van plastic. Die schoenen waren zo kolossaal dat ze minstens drie of vier paar sokken over elkaar aan moest hebben, anders zouden ze beslist van 17