Het Woord van de Gerechtigheid

Transcriptie

1 Het Woord van de Gerechtigheid Nr. 73 maart 2010 pagina 1 Want ieder die nog van melk leeft, is onervaren in het woord van de gerechtigheid (St. vert.): hij is nog een kind (Hebr. 5:13). Het woord van de gerechtigheid staat in contrast tot de eerste beginselen van de uitspraken van God (Hebr. 5:12). Het woord van de gerechtigheid duidt daarom op diepere waarheden waarin God handelt op basis van Zijn gerechtigheid met ons. Het Woord van de Gerechtigheid wil een bijdrage leveren om christenen vertrouwd te maken met de vaste spijs (Hebr. 5:14) van het woord van God om geestelijke volwassenheid mogelijk te maken. Bijbelse waarheden die nauwelijks worden onderwezen en van cruciaal belang zijn om het einddoel van het geloof (1 Petr. 1:9) te bereiken, zullen in het bijzonder onderwerp van aandacht zijn. Het Woord van de Gerechtigheid wordt geredigeerd door Roel Velema roel@velemaweb.nl website: Vrijgemaakt! Romeinen 7: Vrijgemaakt van de wet Ik, ellendig mens! Wie zal mij verlossen uit het lichaam van deze dood? (Rom. 7:24). Nu weten wij, dat de wet, bij al wat zij zegt, tot hen spreekt, die onder de wet zijn, opdat alle mond gestopt en de gehele wereld strafwaardig worde voor God, daarom, dat uit werken der wet geen vlees voor Hem gerechtvaardigd zal worden, want wet doet zonde kennen. Thans is echter buiten de wet om gerechtigheid Gods openbaar geworden, waarvan de wet en de profeten getuigen, en wel gerechtigheid Gods door het geloof in Jezus Christus, voor allen, die geloven; want er is geen onderscheid (Rom. 3:19-21). Want wij zijn van oordeel, dat de mens door geloof gerechtvaardigd wordt, zonder werken der wet (Rom. 3:28). De wet doet zonde kennen en door de wet wordt heel de wereld strafwaardig voor God.

2 Nr. 73 maart 2010 Het Woord van de Gerechtigheid pagina 2 Immers, de zonde zal over u geen heerschappij voeren, want gij zijt niet onder de wet, maar onder de genade. Wat dan? Zullen wij zondigen, omdat wij niet onder de wet, maar onder de genade zijn? Volstrekt niet! (Rom. 6:14-15). In Romeinen 7 gaat Paulus in op de wet die hij in Romeinen 6:14-15 noemde. In Romeinen 1-5 sprak Paulus al uitgebreid over de wet, maar in deze eerste vijf hoofdstukken was alles uiterlijk. Het is God tegenover de mens en de mens tegenover God, de zonde en de wet. Deze uiterlijke benadering zien we niet langer in Romeinen 6, want daar is de mens opgenomen in de dood en opstanding met Christus. Door deze vereenzelviging met Christus worden wij organisch verlost uit de macht van de zonde. Het is in deze setting dat God de wet twee keer in Romeinen 6 noemt. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Paulus in Romeinen 7 verder ingaat op de innerlijke werking van de wet. Romeinen 6 beschrijft dat we dood zijn voor de zonde en Romeinen 7 beschrijft dat we dood zijn voor de wet. Beide hoofdstukken zijn nodig om tot de volheid in Romeinen 8 te komen. Romeinen 6 beschrijft onze dood en opstanding met Christus, waarvan de Rode Zee de type is. Dit hoofdstuk beschrijft het tweede aspect van Paulus openbaring over het werk van de Heer op Golgotha (Gal. 1:11,12; 4:19). Deze twee aspecten zien we in het heilig avondmaal, bij de tafel van de Heer: de wijn die het bloed symboliseert voor de zondaar, en het gebroken brood dat het gestorven en opgestane lichaam symboliseert voor de heiligen. De zonde die als een slavendrijver in ons woonde, is er niet langer. Het zondeprobleem is opgelost en de indringer is buitengeworpen. De gedachte dat er nu een levenslange voortgaande strijd blijft tussen twee naturen, moet verworpen worden. Het vlees, Paulus standaarduitdrukking voor onze mensheid, heeft nu haar juiste plek herwonnen en we kunnen nu naar geest, ziel en lichaam onberispelijk wandelen (vgl. 1 Thess. 5:23). Ons diepste probleem is nooit het vat geweest, onze ziel en ons lichaam, maar de inhoud, de bron van ons leven. Nu Christus als schat in ons woont (2 Cor. 4:7), is ons zondeprobleem opgelost en zijn we werkelijk vrij om onszelf te zijn. Romeinen 7 komt in beeld wanneer we zeggen dat de grote waarheid van Romeinen 6 niet werkt in ons leven. We zijn dood voor de zonde, maar de zonde werkt nog steeds. De verleiding is dan te geloven dat de zonde nog steeds in ons woont en dat er een levenslange strijd blijft bestaan tussen de zonde en de Geest, tussen de zwarte hond en de witte hond. Wanneer we dit geloven, zullen we altijd in Romeinen 7 blijven en het doel van dit artikel is dan ook om de juiste verklaring van Romeinen 7 te geven. Romeinen 7 begint met de beschrijving van de werking van de wet voor onze wedergeboorte, waarvan Egypte de type is. Het tweede gedeelte van het hoofdstuk beschrijft de werking van de wet na onze bekering, waarvan de woestijn de type is. Jezus zei: want zonder Mij kunt gij niets doen (Joh. 15:5). We lezen het en stemmen met dit vers in, maar het is nog niet ons deel. Daarom is Romeinen 7 een wandeltocht door de woestijn om ons tot het punt te brengen dat we de realiteit van Johannes 15:5 gaan ervaren. In het begin van ons leven met de Heer worden we nog sterk geleid door ons eigen denken en wat we voor ogen zien. Hierdoor worstelen we nog met de uiterlijke wet totdat we zien dat een kind van God behoort bij een innerlijk koninkrijk dat beheerst door de Vader die in Zijn volmaaktheid ons een nieuwe geest en een nieuw hart heeft gegeven (Ezech. 36:26). Het vlees is Paulus standaarduitdrukking voor onze mensheid.

3 Nr. 73 maart 2010 Het Woord van de Gerechtigheid pagina 3 In Romeinen 6 zien we dat de zonde als innerlijke macht is verdwenen door de dood van de oude mens. Daarom is Romeinen 7 geen voortzetting van een strijd tussen de Geest en de permanente inwonende zonde, want de zonde heeft plaatsgemaakt voor de nieuwe mens. In Romeinen 7 zien we de zonde als uiterlijke macht die werkzaam is in deze wereld. Voor die uiterlijke macht zijn wij niet dood en kan een innerlijke macht worden wanneer wij de deur voor de zonde openstellen. In zo n situatie weet Paulus nog steeds dat hij compleet gescheiden is van de zonde. Hij wil de zonde niet vereenzelvigen met zijn natuur en zegt twee keer (Rom. 7:17,20), dan bewerk ik het niet meer, maar de zonde, die in mij woont. Degene die ik (tijdelijk) heb toegelaten doet dit, want ik heb niets meer met de zonde te maken! Het is in onze ellendigheid dat God ons Christus in ons openbaart en wij van Romeinen 7 overgaan naar Romeinen 8 waar we een leven in eenheid met Christus vinden. Hier ontdekken we dat Christus de Wet en de Profeten heeft vervuld, in ons leeft en Zijn leven door ons leeft. De uiterlijke wetten die we daarvoor probeerden na te leven vinden hun vervulling in een Persoon die in ons woont en voor Wie het natuurlijk is de wet te houden. Dan zijn we in Romeinen 8, in de rijkdom in Christus waarvan het beloofde land de type is. Daarom is er geen veroordeling voor hen die in Christus Jezus zijn (Rom. 8:1), ook niet wanneer wij ons in Romeinen 7 bevinden! Het probleem is dat wij denken dat we een zondige natuur hebben waardoor wij gewend zijn geraakt aan zelfveroordeling in wat wij zonden en zwakheden noemen. Daarom is er een stap, ja een sprong in geloof nodig om te zeggen dat de zonde als inwoner uitgedreven is en heel de tempel (geest, ziel en lichaam) heilig en welgevallig is voor God. Dit brengt ons ook tot het geheimenis van Zijn inwoning. Christus woont door de Heilige Geest als mijn ware IK in mij ( niet meer mijn ik, maar Christus (Gal. 2:20)), terwijl mijn ziel ook de mogelijkheid heeft om haar eigen wil te doen. Er zijn daarom twee willen, maar ze zijn verenigd tot één zelf en dat is een geheimenis. Mijn ego ligt niet in mijn ziel, het ligt dieper. Daarom moeten wij onze gevoelens, wil en denken niet als zondig zien en ze als minderwaardig beschouwen. Ook als onze ziel zich uit in tegenspraak tot wie we werkelijk zijn, spreekt de schat nog door het vat en is onze vraag aan de Heer: Wat is uw bedoeling hiermee? Dat zien we ook in Romeinen 7, waar de zonde weliswaar tijdelijk is binnengedrongen, maar de Geest Paulus tenslotte dreef naar de vraag: Wie zal mij verlossen uit het lichaam van deze dood? (Rom. 7:24). Het is van groot belang dat we ons ziel, ons natuurlijke leven, niet verwarren met de zonde of vermengen met zondige neigingen. Hierdoor kunnen we een hekel aan onszelf krijgen of God verwijten hoe Hij ons heeft gemaakt. Ik houd van het huis waar U woont, Heer, de plaats waar uw glorie verblijft (Ps. 26:8 WV95). Wanneer we zien dat Christus ons werkelijk heeft vrijgemaakt, naar geest, ziel en lichaam, gaan wij tot Zijn rust in en worden we bruikbaar om anderen de weg naar de vrijheid te wijzen. Romeinen 7 centreert zich rond vier vragen: 1. Of weet gij niet broeders, dat de wet heerschappij voert over de mens zolang hij leeft? (Rom. 7:1). 2. Is de wet zonde? (Rom. 7:7). 3. Is dan het goede mijn dood geworden? (Rom. 7:13). 4. Wie zal mij verlossen uit het lichaam van deze dood? (Rom. 7:24). Laten we het hoofdstuk nader bekijken aan de hand van deze vragen. In Romeinen 7 komt de zonde als uiterlijke macht tijdelijk binnen.

4 Nr. 73 maart 2010 Het Woord van de Gerechtigheid pagina 4 1. Bevrijd van de wet en van de zonde (Rom. 7:1-6) Of weet gij niet broeders, dat de wet heerschappij voert over de mens zolang hij leeft? (Rom. 7:1). Paulus spreekt hier van de mens in het algemeen die onder de heerschappij van de wet is. Om dit hoofdstuk te begrijpen, is het van belang dat we eerst de betekenis van de wet in de Bijbel begrijpen. Paulus schreef veel over de wet, want we kunnen de wet niet scheiden van het evangelie. Zonder wet is er geen evangelie. Het moeten onder de wet wordt onder het evangelie de wet van Christus (1 Cor.9:21), omdat Christus dan Zelf de wet is. Verder moeten we de gedachte laten varen dat de wet alleen maar de wet van Mozes is. Paulus spreekt over veel wetten, de wet van het geloof, de wet van de zonde, de wet van de zonde en de dood en de wet van het verstand. We kennen ook natuurwetten en juridische wetten. Een natuurwet is een op waarneming gegronde regel, waarmee in de wetenschap een verschijnsel wordt beschreven. Hier staat ons woord wetmatigheid mee in verband. Een juridische wet is een stelsel van rechtsregels waaraan burgers zich hebben te houden. Paulus noemt ook de wet van God (Rom. 7:23) en geeft daarmee aan dat God Zelf de wet is, want alles wat God is en doet, vindt plaats volgens de onveranderlijke wetten van Zijn natuur en het diepste kenmerk van Zijn natuur is liefde, want God is liefde. In Romeinen 2:14,15 schrijft Paulus dat de heidenen die de wet niet hebben, zichzelf tot wet zijn. Hun geweten getuigt hiervan en hun gedachten klagen hen innerlijk aan. Hoewel het geweten van de ene persoon sterker is dan van de ander, is er het getuigenis van de wet van God die in ons hart is geschreven. Een mens heeft daarom geen verontschuldiging tegenover God, omdat hij niet alleen uit de schepping kan zien dat God bestaat (Rom. 1:18-20), maar door het getuigenis van de wet van God in het hart weet dat hij schuldig staat tegenover God. Na de verlossing van Israël uit Egypte vormde God een volk voor Zichzelf en goot Hij zijn wet in een vorm zoals een volk onder Zijn wil zou moeten leven. Dit was de Mozaïsche wet. Deze wet stelde eisen aan het volk met de belofte van God dat Israël zou worden gezegend bij de gehoorzame naleving ervan. Israël was een ideale proeftuin van de wet, waarbij God liet zien dat de mens van nature, ook onder de meest ideale omstandigheden, niet de wet van God kan houden. Paulus begint met een illustratie van een gehuwde vrouw die aan haar man gebonden is, zolang zij leeft. Wanneer de man sterft, laat de wet toe dat zij met een andere man trouwt. De wet verbiedt haar te scheiden van haar man. Zolang haar man leeft, kan zij geen ander trouwen. De gangbare interpretatie van deze illustratie is dat de eerste man van die vrouw de wet is en de andere man Christus is. De vrouw is de gelovige Jood, want de Jood staat onder de wet van Mozes. De vrouw kan ook de heiden zijn die zichzelf tot wet is. Elk mens staat daarom onder de wet voordat we zijn wedergeboren. De wet is veeleisend en daarom is de eerste man dat ook. De vrouw snakt om vrij te zijn en met een andere man te trouwen. Er bestaat volgens deze interpretatie geen kans dat de man sterven zal, want de wet blijft eeuwig (vgl. Matt. 5:18). Hoe kan de vrouw dan met de tweede man trouwen? Er blijft maar één mogelijkheid over, namelijk dat de vrouw moet sterven, want de wet reikt niet verder dan het graf. De vrouw sterft met Christus, waardoor zij vrij wordt van de wet. Laten wij eens naar deze interpretatie kijken, want er zijn duidelijk problemen met deze veelvoorkomende verklaring. Zonder wet is er geen evangelie.

5 Nr. 73 maart 2010 Het Woord van de Gerechtigheid pagina 5 Ten eerste kan de eerste man de wet niet zijn, want de man kan wel degelijk sterven. Die mogelijkheid is steeds aanwezig. Bovendien geeft Paulus de dood van de eerste man als oplossing: Wanneer echter de man sterft, is zij vrij van de wet (Rom. 7:3). Paulus werpt de oplossing al in onze schoot en dan mogen wij niet stellen dat de vrouw moet sterven en de eerste man niet kan sterven. Ten tweede, wanneer de eerste man moet sterven, wie is dan die eerste man? Wel, dat hebben we al in Romeinen 6 gelezen, dat is de oude mens (Rom. 6:6). In Galaten 2:20 komen we het woord ík verschillende keren tegen. De eerste man is onze ik die in Galaten 2:20: Met Christus ben ik gekruisigd dat is, niet meer mijn ik, maar Christus Onze dood met Christus vindt plaats in onze geest, niet in onze ziel of lichaam. De ik die met Christus is gekruisigd, is de oude mens die verkocht is onder de zonde. De oude mens staat onder de heerschappij van de zonde (Rom. 6:14). Onder het Oude Verbond staatx de oude mens ook onder de heerschappij van de wet (Rom. 7:1). Wanneer de eerste man, de oude mens, sterft, kan de vrouw trouwen met de andere man die de Here Jezus is. Maar als de eerste man de oude mens is, dan is de andere man niet alleen de Heer, maar ook de nieuwe mens. Die nauwe relatie zien we in Galaten 2:20: niet meer mijn ik, maar Christus. Die relatie is vergelijkbaar met een huwelijksrelatie. De vrouw is niet alleen het eigendom van een Ander, maar ze is ook een nieuw mens, omdat de Andere Man haar leven is. Zo is, bijbelspsychologisch gezien, de eerste man een beeld van de oude mens. Onze oude mens is onze oude niet-wedergeboren geest die ons maakte tot een slaaf van de zonde. Wanneer wij tot geloof komen en tot nieuw leven worden gewekt, verdwijnt de oude mens letterlijk en figuurlijk en doet de nieuwe mens, de wedergeboren geest, zijn intrede. De oude mens is de eerste man en staat in een huwelijksrelatie met zijn vrouw, met de ziel. Aan die relatie komt een einde door de dood van Christus en dan begint een nieuwe huwelijksrelatie, de relatie van de ziel met de wedergeboren geest. Vandaar de uitdrukking niet meer mijn ik, maar Christus. De nieuwe mens is Christus in ons en is de verbintenis van Gods Geest met onze geest (1 Cor. 6:17). In zichzelf verandert de ziel niet wanneer we tot geloof komen, maar wel de relatie van de ziel tot de geest. In Paulus voorbeeld verandert de vrouw ook niet, wel haar relatie tot de andere man. De vrouw zal op een nieuwe en unieke wijze moeten leren leven met haar nieuwe man. De oplossing om gerechtigheid te ontvangen buiten de wet om, is tweeledig. Het is onze dood met Christus, de dood van de oude mens, en het is onze opstanding met Christus, de verschijning van de nieuwe mens (vgl. 2 Cor. 5:17). De oude mens is veroordeeld door de wet en sterft voor de wet. De nieuwe mens heeft de wet niet nodig, want dat leven is Christus Zelf. De nieuwe mens kan nu vrucht dragen voor de Vader, iets wat de oude mens niet kon en waarvan het einde de dood was (Rom. 6:21). In Romeinen 7:5-6 schetst Paulus de situatie van toen en thans. Toen beschrijft zijn situatie onder de wet, toen de zondige hartstochten van de oude mens door de wet geprikkeld werden. Thans beschrijft zijn nieuwe staat waarin hij van de wet is ontslagen en dood voor haar is. De oude mens is onze oude niet-wedergeboren geest en maakte ons tot een slaaf van de zonde.

6 Nr. 73 maart 2010 Het Woord van de Gerechtigheid pagina 6 Is de wet zonde (Rom.7:7). 2. De relatie tussen wet en zonde (Rom. 7:7-12) Paulus vraag kan gemakkelijk opkomen, want in Romeinen 6 zijn we voor de zonde gestorven en Romeinen 7:1-6 leert dat we ook gestorven zijn voor de wet door onze dood met Christus. Het verschil is dat de zonde verwerpelijk is, maar de wet is rechtvaardig, goed en heilig (Rom. 7:12). Zo werd onder het Oude Verbond, het verbond dat God met Mozes sloot, de wet gegeven aan het volk Israël. Het werd gegeven aan natuurlijke mensen die de wet van God moesten houden. Gods verwachting was nooit dat de wet ten volle gehouden kon worden. Dat was onmogelijk, want wie de gehele wet houdt, maar op één punt struikelt, is schuldig geworden aan alle geboden (Jac. 2:10), en wij struikelen allen in velerlei opzicht (Jac. 3:1). Waarom werd de wet dan gegeven als het volk de wet toch niet kon houden? Deze vraag stelde Paulus zich ook: Waartoe dient dan de wet? (Gal. 3:19). Paulus vervolgt dan: Neen, de Schrift heeft alles besloten onder de zonde, opdat ten gevolge van het geloof in Jezus Christus de belofte het deel zou worden van hen, die geloven. Doch voordat dit geloof kwam, werden wij onder de wet in verzekerde bewaring gehouden met het oog op het geloof, dat geopenbaard zou worden. De wet is dus een tuchtmeester voor ons geweest tot Christus, opdat wij uit geloof gerechtvaardigd zouden worden. Nu echter het geloof gekomen is, zijn wij niet meer onder de tuchtmeester (Gal. 3:22-25). Om de overtredingen te doen blijken is de wet erbij gevoegd. God gaf de wet als een tuchtmeester (Gal. 3:24), opdat door de wet, door het gebod, de zonde bij uitstek zondig zou worden (Rom. 7:13). Paulus zou de zonde niet hebben leren kennen, tenzij door de wet (Rom. 7:7). De zonde die Paulus in Romeinen 7 ervaart door de wet, was in het Oude Testament niet onbekend. David schreef: Aan alles, hoe volkomen ook heb ik een einde gezien, maar uw gebod is onbegrensd (Ps. 119:96). Met de wet was niets mis. Het probleem ligt niet bij de wet, maar bij de navolger van de wet. Voordat het geloof kwam, werden de Jood en de heiden onder de wet gevangen gehouden. Dit betekent niet dat er geen geloof was van de Jood in het Oude Testament: de rechtvaardige zal door zijn geloof leven (Hab. 2:4). Hebreeën 11 is één groot getuigenis hoe mensen in het Oude Testament door het geloof leefden. Mozes leefde als ziende de Onzienlijke (Hebr. 11:27), maar het volk had weinig visie op het verbond dat God met Abraham had gesloten. Daarom werd de wet erbij gevoegd, om hen bewust te maken van de zonde, opdat de wet hen tot het geloof zou leiden, naar het beloofde Zaad. Daarom was de bediening van Mozes een bediening van veroordeling, totdat Christus kwam in genade en in waarheid. Wanneer we Johannes 8:1-11 in dit licht lezen, zien we dat de ervaring van Paulus in Romeinen 7 niet op zich staat, maar dat het hele doel van de wet was om te leiden naar Paulus conclusie: Gode zij dank door Jezus Christus, onze Here (Rom. 7:25). Onder het Oude Verbond werden mensen behouden door geloof, want geloof staat aan de basis van Gods verbond met Abraham. Abraham geloofde Gods belofte dat hem in een verbond werd gegeven en hem tot gerechtigheid werd gerekend (Rom. 4:3). Alle Joden die het verbond van Abraham en Mozes navolgden in geloof, keken vooruit en geloofden wat nog onzienlijk voor hen was. Het probleem ligt niet bij de wet, maar bij de navolger van de wet.

7 Nr. 73 maart 2010 Het Woord van de Gerechtigheid pagina 7 3. De strijd van wet en zonde (Rom. 7:13-23) Is dan het goede mijn dood geworden? (Rom. 7:13). Deze vraag die Paulus stelt, kunnen we ook zien als een vraag die de vrouw in Romeinen 7:2 stelt. Haar eerste huwelijk werd bepaald door het houden van de wet. Heel haar leven had zij zich verantwoordelijk gevoeld om haar eigen leven te leven en het is niet verwonderlijk dat zij deze houding nog doorvoert nu zij met haar nieuwe Man, de nieuwe mens, is verbonden. Ze wordt hierin versterkt omdat ook zij zich de vraag heeft gesteld Is de wet zonde? en weet zij dat de wet heilig en rechtvaardig en goed is. Ze komt echter tot de slotsom dat dit goede een doodsnagel in haar nieuwe huwelijk is. Dit nieuwe huwelijk wordt gekenmerkt door een leven in de Geest en vrijmaking van de zonde. Maar de uitroep in Romeinen 7:14 is echter tegengesteld: Ik ben echter vlees verkocht onder de zonde (Rom. 7:14). Dit is heel opmerkelijk want de hele boodschap van Romeinen 6 is dat onze oude mens is gekruisigd en gestorven en wij niet langer slaven van de zonde zijn. Het is belangrijk dat wij weten wat vlees betekent om te begrijpen wat Paulus in vers 14 zegt. Het begrip vlees is niet altijd negatief in de Bijbel. Bijvoorbeeld, het woord vlees wordt gebruikt voor de zachte delen van het lichaam, of voor het lichaam als geheel, of voor de totale mensheid (vgl. 1 Cor. 8:13; Col. 2:5; Hand. 2:17). In het algemeen kunnen we zeggen dat het vlees Paulus standaarduitdrukking is voor onze mensheid. In Galaten 2:20 lezen we En voor zover ik nu nog in het vlees leef, leef ik door het geloof, waar het woord vlees verwijst naar ons uiterlijke leven van ziel en lichaam in positieve zin. We lezen ook dat wie gelooft dat Jezus Christus in het vlees is gekomen, uit God is (1 Joh. 4:2). Al deze verwijzingen naar het vlees zijn positief. We kunnen ook niet zeggen dat onze ziel zondig vlees is, want God heeft ons niet alleen een nieuwe geest gegeven, maar ook een nieuw hart (Ezech. 36:26). Ons hart is heel onze ziel plus het geweten van onze geest (vgl. 1 Joh. 3:21). Het Nieuwe Verbond bestaat eruit dat God ons een hart van vlees geeft en niet een hart van steen. Het hart van vlees is daarom een positieve uitdrukking. Maar waar komt dan het vlees in negatieve zin in beeld? Een sleutel hiervan vinden we in Johannes 3:6: Wat geboren is uit vlees, is vlees. Onze natuurlijke geboorte en dit geldt voor de hele mensheid, is een geboorte in het kamp van de boze, met een geest die dood is voor God, maar levend voor de zonde. Die geest van de boze is een leven voor onszelf, een zelf-voor-zelf leven, zoals ook de duivel alles in zichzelf wilde hebben zonder afhankelijk te zijn van God. Van nature leven we dan ook in de illusie dat we een onafhankelijke ego hebben. Geen enkel mens heeft een onafhankelijk zelfleven, want wij zijn in Adam of wij zijn in Christus. Onze bron is uit de boze of uit God en het is onmogelijk om een andere positie in te nemen. De vrouw in Romeinen 7:2 had geen andere keuze dan met de eerste of tweede man getrouwd te zijn. Alleen de dood van de oude mens, haar eerste man, kon haar verlossen en het verschijnen van de nieuwe mens bracht haar tot een nieuw huwelijk met de tweede Man. Haar huwelijk met haar tweede Man bracht haar tot de heelheid van waar wezen. Zo wordt ook onze geest verlost, onze ziel werd tot een nieuw hart en ons lichaam een tempel van de Heilige Geest. Er is dan niets meer in ons waar de boze ons op kan veroordelen. De enige macht die de satan heeft, is dat wij toegeven aan uiterlijke verzoeking en zonde baart (vgl. Jac. 1:14,15). Van nature leven wij in de illusie dat we een onafhankelijke ego hebben.

8 Nr. 73 maart 2010 Het Woord van de Gerechtigheid pagina 8 Paulus zegt dat hij verkocht is onder de zonde. Dit betekent niets anders dat hij onder de slavernij van de zonde staat. We zouden hieruit kunnen afleiden dat dit de toestand was van Paulus voordat hij tot geloof was gekomen, want nu wij zijn vrijgemaakt van de zonde, zijn we niet langer slaven van de zonde (vgl. Rom. 6:17,18). Maar dat is één kant van het verhaal. De andere kant is dat wij onszelf nog steeds open kunnen stellen voor de zonde ((Rom. 6:12), weliswaar niet als een innerlijke macht, maar als een belager die aan de deur ligt (Gen. 4:7). Wanneer wij ons ten dienste stellen van de zonde, gehoorzamen wij de zonde ook als slaven (Rom. 6:16). Verkocht onder de zonde kan daarom ook op een gelovige betrekking hebben wanneer hij of zij de zonde gehoorzaamt. Er zijn echter meer aanwijzingen dat het hier om een gelovige gaat. Ten eerste zien we dat vanaf vers 14 Paulus in de tegenwoordige tijd spreekt over zichzelf. Hij gebruikt de tegenwoordige tijd hier om het dramatische effect te verhogen. Een voorbeeld vinden we in de zin Wil ik snel naar je toekomen, is mijn fiets gestolen! De tegenwoordige tijd is daarom niet beperkt tot een beschrijving die samenvalt met het spreekmoment. Een tegenwoordige tijd kan verwijzen naar het verleden, heden, maar ook naar de toekomst: Volgende week laat ik je weten of ik kan. Wanneer Paulus dan ook zegt dat hij vlees is en verkocht is onder de zonde, hoeft dit niet per se een statische toestand aan te geven die heel zijn leven geldt. In Romeinen 7 krijgt het daarom de betekenis: Ik was dood voor de wet, maar nam de wet toch als norm aan om naar te leven, laat ik toch weer vlees zijn en een slaaf van de zonde worden en me een ellendig mens weten! Ik mij ik Het is opvallend hoe vaak de woorden ik en mij in Romeinen 7:14-26 voorkomen. Het is goed deze woorden ik en mij in onze Bijbel te onderstrepen. We zien dan meteen waar het probleem van Paulus ligt. Hij is zich bewust dat hij twee ego s heeft. De eerste ego is de EGO in zijn geest, de niet meer mijn IK maar CHRISTUS (Gal. 2:20). Zijn bron is niet langer zijn zelf-voor-zelf IK onder de boze, maar Christus die zijn nieuwe IK is. Verder is er de ik van de ziel, maar deze natuurlijke ego is beperkt. Het Leven in de geest is dieper dan onze wil, gedachten en gevoelens van het natuurlijke leven. Alleen Christus in onze geest is leven, al het andere is dat niet. Wanneer we de Heer nog niet zo lang kennen, denken we dat we de wet nu wel kunnen houden in eigen kracht of in Zijn kracht. De wet is goed en het christelijke leven lijkt een hernieuwde verplichting om de voetstappen van onze Heer te wandelen en de wet te houden. Dit is echter niet het christelijke leven en het gevolg is dat we ons veroordeeld weten. Romeinen 7 is daarom niet een hoofdstuk waarin de gelovige permanent leeft, net zo min als het volk van Israël altijd in de woestijn moest leven. Romeinen 7 komt in beeld wanneer we vergeten dat Christus in ons leeft en we door de wet dat leven in eigen kracht proberen te leven. Het leven door onze onafhankelijk zelfleven van de ziel is zonde, want de wet doet zonde kennen en maakt ons een slaaf van de zonde. Het is niet verwonderlijk dat een jong christen zich laat leiden door eigen denken en wat hij of zij voor ogen ziet. De uiterlijke worsteling met de uiterlijke wet moet laten zien dat een kind van God tot een innerlijk koninkrijk behoort die beheerst wordt door de Vader in volmaaktheid: Laten wij dan allen, die volmaakt zijn (Fil. 2:15). Wij zijn een nieuwe schepping met de Wetgever in ons, namelijk Christus Zelf. We komen terug in Romeinen 7 wanneer we dit vergeten. We moeten dan zo snel mogelijke onze laten reinigen door het bloed en onze positie in Romeinen 8 weer innemen. Paulus gebruikt de tegenwoordige tijd om het dramatisch effect te verhogen.

9 Nr. 73 maart 2010 Het Woord van de Gerechtigheid pagina 9 De drie wetten in Romeinen 7 In Romeinen 7 komen we drie wetten tegen die van belang zijn: 1. De wet God, de wet van Mozes (Rom. 7:1, 3,22). 2. De wet van de zonde (Rom. 7:23). 3. De wet van het verstand (Rom. 7:23). (1) De wet van God De wet van God, dat is Gods standaard, de wet die de heidenen in zichzelf bezitten en heel specifiek de wet van Mozes die werd gegeven aan het volk Israël. (2) De wet van de zonde De uitdrukking de wet van de zonde komt drie keer voor in het Nieuwe Testament (Rom. 7:23,25; 8:2). Een christen is niet onder de wet van de zonde, maar kan er wel onder komen door de zonde als uiterlijke macht binnen te laten waardoor hij of zij een krijgsgevangene van de wet van de zonde wordt. De zonde is de slavendrijver en de krijgsgevangene is de slaaf. De greep van de zonde op de slaaf van de zonde is een wetmatigheid, waarvan we pas innerlijk vrijgemaakt worden door de dood van de oude mens. Ieder persoon is van nature onder de wet van de zonde, maar wanneer wij zijn wedergeboren, zijn wij gestorven voor de zonde en voor de wet. We kunnen de zonde als gelovige alleen maar gehoorzamen als uiterlijke macht die binnenkomt en dan ervaren we opnieuw de gebondenheid van de wet van de zonde. (3) De wet van het verstand (het nous ) De wet van het verstand is ook een wet die wij goed moeten begrijpen. Het Griekse woord voor verstand in Rom. 7:23,26 is nous. Nous verwijst naar verstand, waar zowel de natuurlijke als de geestelijke mens verantwoordelijk naar handelt. Bij de ongelovige is dit verstand, het nous, verwerpelijk (Rom. 1:28), bedorven (2 Tim. 3:8), en vleselijk (Col. 2:18), en ijdel (Ef. 4:17). Bij de gelovige wordt het denken hervormd en vernieuwd en groeit hij in de zin of het denken van Christus (1 Cor. 2:16). Zo worden we verjongd door de geest van ons denken (Ef. 4:23). In 1 Corintiërs 14:14-15 lezen we over het onderscheid tussen het verstand ( nous ) en de geest. Ons hart is onze ziel plus het geweten van onze geest (vgl. Titus 1:5). Ons nous is het denken van onze ziel, los van onze geest. Dit onderscheid zien we ook in Titus 1:15 waar het denken onderscheiden wordt van het geweten dat bij onze geest hoort: Alles is rein voor de reinen, maar voor hen, die besmet en onbetrouwbaar zijn, is niets rein. Maar bij hen zijn zowel het denken [ nous ] als het geweten besmet. Hieruit kunnen we concluderen dat ons nous het denken is van onze ziel, een denken dat voorkomt bij gelovigen en ongelovigen. We kunnen daarom niet stellen dat de wet van het verstand alleen van toepassing is op wedergeboren personen. Onze rechtvaardiging en heiliging betekent dat Gods Geest ons leven wordt, in onze wandel en in ons denken. Door ons denken aan God te onderwerpen, wordt ons nous gevormd. Ons nous is het denken van de ziel.

10 Nr. 73 maart 2010 Het Woord van de Gerechtigheid pagina 10 Zolang het nous niet wordt gevormd, en dat geldt voor zowel ons natuurlijke als ons geestelijk leven, handelen wij impulsief of door intuïtie. In Hebreeën 5:14 lezen we: Maar de vaste spijs is voor de volwassenen, die door het gebruik hun zinnen geoefend hebben in het onderscheiden van goed en kwaad. Dit vers verwijst naar ons nous, naar de vorming van ons verstand dat verantwoordelijkheid heeft geleerd. Paulus verlustigde zich naar de inwendige mens in de wet van God (Rom. 7:22). Wat is de inwendige of innerlijke mens? In 2 Corintiërs 5:16 lezen we dat de innerlijke mens van dag tot dag wordt vernieuwd en dat de uiterlijke mens vervalt. En in Efeziërs 3:16 lezen we dat de Heilige Geest woning moet maken in de inwendige mens. De gedachte van vernieuwing en verval komen we ook tegen in Lucas 17:33: Ieder, die zijn leven zal trachten te behouden, die zal het verliezen, maar ieder, die het verliezen zal, die zal het vernieuwen. De uiterlijke mens verwijst daarom naar de ziel die we van dag tot dag moeten verloochenen en verliezen. De innerlijke mens verwijst dan naar de ziel die in een diepe afhankelijke relatie met de Heer zich van dag tot dag moet vernieuwen. De uiterlijke mens verwijst naar meer dan de verloochening van de ziel. In 2 Corintiërs 4:16-5:5 betrekt Paulus ook het lichaam erbij. Hij ziet ook de aftakeling van het lichaam. We kunnen daarom zeggen dat de uiterlijke mens de ziel is die zich verloochend en het lichaam dat aftakelt. Het natuurlijke nous De wet van het verstand is de wet van het denken van de ziel. Het doel van de wet van Mozes was om het natuurlijke nous aan te spreken en zonde te doen kennen (Rom. 3:20). Het nous is het verantwoordelijke denken bij ieder mens, zowel gelovigen en ongelovigen. Het nous weet zich daarom bewust een slaaf van de zonde te zijn. God openbaart dat mensen slaven van de zonde en van de wet zijn. Paulus verlustigde zich naar de inwendige mens in de wet van God (Rom. 7:22). De gedachte dat dit vers alleen kan gelden voor een wedergeboren persoon is ongegrond, want het natuurlijke nous kan door de wet niet alleen overtuigd zijn van haar strafwaardigheid voor God, maar zich ook verlustigen in de wet die hem anderzijds zo veroordeelt. David was zoals elke gelovige onder het Oude Verbond niet wedergeboren. Toch verlustigde hij zich in de wet: ik verlustig mij in uw wet (Ps. 119:70). Het moment dat het verantwoordelijk denken bij een mens begint, varieert. Sommigen komen nooit tot dat moment en gedragen zich hun leven lang als kinderen. Een kind is niet verantwoordelijk, maar moet tenslotte wel tot dat punt komen. We hoeven geen christen te zijn om tot een verantwoordelijk denken te komen. Er is een capaciteit in ieder mens, los van Gods Geest, om te weten dat er een God is: Want hetgeen niet van Hem gezien kan worden, Zijn eeuwige kracht en goddelijkheid, wordt sedert de schepping van de wereld uit zijn werken met het verstand doorzien, zodat zij geen verontschuldiging hebben (Rom. 1:20). Romeinen 1:20 spreekt van een natuurlijk nous los van de verlossing door Christus. God houdt de mens daarom verantwoordelijk dat hij of zij verstandelijk kan zien dat Hij bestaat. Een ongelovige kan zich nooit verontschuldigen dat het niet mogelijk is Gods bestaan te onderscheiden. Zodra wij verstandelijk verantwoordelijke mensen zijn geworden, moet de conclusie zijn dat er nog een verstandelijk verantwoorde Persoon bestaat achter alles wat er bestaat. God houdt de mens verantwoordelijk dat hij of zij verstandelijk kan zien dat Hij bestaat.

11 Nr. 73 maart 2010 Het Woord van de Gerechtigheid pagina 11 God houdt ons hiervoor verantwoordelijk. Atheïsme is een verontschuldiging die niet standhoudt op de dag van het oordeel. De wet van Mozes werd daarom gegeven aan de natuurlijke mens onder die wet, opdat hij door de wet van zijn verstand, zijn natuurlijke nous, zich bewust zou worden van de wet van de zonde, die zich bij uitstek uit door de wet van Mozes. Dit alles leidde er bij Paulus toe dat zijn bekering tot Jezus Christus hem verloste van de strijd tussen de wet van Mozes en de wet van de zonde. Christus verloste hem van de wet van Mozes en van de wet van de zonde en het leidde tot een nieuw denken, een geestelijk nous. Het geestelijke nous Zodra wij tot geloof komen, hebben wij wel de Heilige Geest die ons levend maakt, maar wij hebben nog niet de zin of het denken ( nous ) van Christus. Een kind heeft nog geen verantwoordelijk denken in het natuurlijke vlak, en een kind van God heeft bij zijn wedergeboorte nog geen verantwoordelijk denken in het geestelijk vlak. Het doel van Gods Geest is dat door geestelijke groei ons denken in overeenstemming komt met Gods denken: dat gij verjongd wordt door de geest van uw denken [ nous ] (Ef. 4:3). Hoe gaat deze geestelijke verjonging in haar werk en wat is eigenlijk geestelijke groei? In essentie gaat het om zondebewustzijn versus Christus-bewustzijn. De mate waarin wij groeien in ons bewustzijn van Christus, is de mate van onze geestelijke groei en de vernieuwing van ons denken. Wanneer onze focus op onszelf is, zullen we ergens de wet gebruiken om onszelf te verbeteren, ergens aan te werken om ons meer aanvaardbaar te maken voor God. Zelfbewustzijn richt zich op onze vooruitgang, onze behoeften, etc. Het verloochenen van onszelf is dat we ontkennen dat er ook maar enige bekwaamheid in onszelf is om iets aan onze geestelijke groei toe te voegen, want zonder Mij kunt gij niets doen (Joh. 15:5). Er is niets in de rank los van de Wijnstok dat als Leven kan worden aangemerkt. In Romeinen 7 en 8 kunnen we twee bomen plaatsen. In Romeinen 7 staat de boom van de kennis van goed en kwaad (Gen. 2:9) en in Romeinen 8 staat de boom des levens (Gen. 2:9). De boom van de kennis van goed en kwaad is de ik moet beter zijn boom, waarin we proberen een beter mens, betere echtgenoten en betere ouders te zijn en meer op Christus te willen lijken. Het is bijna de standaardleer van de kerk dat Christus steeds meer in ons wordt uitgewerkt en uiteindelijk alle kamers van de ziel aan Zijn heerschappij worden overgegeven. Dan denken we te hebben geleerd niet meer ons geduld te verliezen tegenover de kinderen en liefdevol te zijn voor anderen. Helaas, tenslotte komen we, zoals ook Paulus, tot de ontdekking dat ons natuurlijke leven niet wezenlijk verandert en onze gewoonten en gedrag veelal hetzelfde blijven. Waar we moeite mee hadden, blijven we uiteindelijk moeite mee houden. Ik ellendig mens! Wat is eigenlijk geestelijke groei?

12 Nr. 73 maart 2010 Het Woord van de Gerechtigheid pagina De oplossing van het conflict (Rom. 7:24-26) Wie zal mij verlossen uit het lichaam van deze dood? (Rom. 7:24). Ieder christen lijkt zich in Romeinen 7 te herkennen. We meten ons geestelijk leven af naar wat goed en kwaad is en beseffen daarbij dat het ontbrekende niet is te tellen (Pred. 1:15). Veel kerken benadrukken dit in hun prediking: Natuurlijk heb je dingen verkeerd gedaan de afgelopen week. Natuurlijk heb je gezondigd en wanneer je ze niet weet, zijn dat je onbewuste zonden. Geef je falen maar toe en vraag vergeving. Echter, week na week blijft het besef dat we blijven zondigen en zo blijven we in Romeinen 7 eten van de boom van de kennis van goed en kwaad. Deze boom benadrukt echter het gescheiden denken. Ik doe hier, voor God daar, goed en kwaad, en God rekent mij daarop af. Dit is echter de wet en de wet leidt altijd tot veroordeling. Wanneer Paulus zegt: Ik ben vlees, dan bedoelt hij daarmee dat hij leeft in zijn nieuwe staat volgens het vroegere denken over zichzelf, waarbij we het kwade proberen te vermijden en proberen Gods wil te doen. De eerste stap in de verjonging van ons denken is daarom dat we het gescheiden denken over onszelf afschudden en dat is een stap in geloof. We geloven dat het is: niet meer mijn ik, maar Christus (Gal. 2:20). Mijn diepste identiteit is niet dat we een kind van onze natuurlijke ouders zijn, maar een kind van God. Ik mijn geest ben ik volmaakt en dat is het uitgangspunt van mijn geestelijke wandel. De identiteit van iets of iemand ligt altijd in de inhoud, nooit in de vorm. De identiteit van een tempel ligt in de inwonende god, niet in het stenen gebouw. Onze identiteit ligt in de schat die in ons woont, niet in onze ziel en lichaam die de schat draagt. De eerste stap is daarom de proclamatie in geloof: Laten wij dan allen, die volmaakt zijn (Fil. 3:15). Wij zijn volmaakt, omdat wij een nieuwe geest hebben die niet kan zondigen (Ezech. 36:26). Wij kunnen zondigen, maar zonden beginnen nooit in onze wedergeboren geest. De tweede stap in de verjonging van ons denken is dat wij in deze volmaaktheid wandelen: Ik ben God, de Almachtige, wandel voor mijn aangezicht, en wees onberispelijk (Gen. 17:1). Wij wandelen niet in onze eigen onberispelijkheid, maar door de Onberispelijke die in ons woont. Ons innerlijke leven in onze geest is ons ware leven en vanuit dat leven wandelen wij, want wij zijn niet meer te scheiden van Christus. In dit ongescheiden leven leven wij in Hem en bewegen wij ons en zijn wij Want wij zijn ook van zijn geslacht (Hand. 17:28). Door onze nieuwe schepping leven wij in Hem en bewegen wij ons. Onze ziel en lichaam bewegen daarin mee. Dit betekent dat God bij de wedergeboorte ons natuurlijke leven onveranderd terug schenkt als een nieuw hart, met dit verschil dat het hart gereinigd is en het Gods Geest als bron krijgt. Zo hebben wij geen jonge wijn in oude zakken met een ziel waaraan gewerkt moet worden, maar jonge wijn in nieuwe zakken. Deze nieuwe zakken met al onze zwakheden en onze complexe persoonlijkheid zijn nu Gods uitverkoren vaten om Zijn schat te tonen. Toen we tot geloof kwamen, dachten we te zijn wie we altijd waren, onafhankelijke mensen die hun eigen dingen deden. Als kind van God dachten wij God welgevallig te zijn en te gaan leven volgens Zijn uiterlijke principes. Dit is Romeinen 7 waarin het vlees gescheiden leeft van de Geest. De eerste stap is de verjonging van ons denken is het gescheiden denken over onszelf af te schudden.

13 Nr. 73 maart 2010 Het Woord van de Gerechtigheid pagina 13 In Romeinen 8 geldt: Wie mij heeft gezien, heeft de Vader gezien en zien we vlees en geest als een eenheid: En voor zover ik nu nog in het vlees leef (Gal. 2:20). Vlees en geest zijn één! Wanneer we in Romeinen 8 naar de Geest leven, zijn geest en vlees één en is ons zielenleven een uitdrukking van de Geest die in ons leeft. Wie naar het vlees leeft, leeft volgens een gescheiden denken van geest en ziel en dan ontstaat er een conflict (Gal. 5:17), en doen we niet wat we maar wensen. Dit is de kernboodschap van Romeinen 7. In Romeinen 8 is onze menselijke natuur niet langer onze vijand waaraan geschaafd moet worden tot gelijkvormigheid aan Christus, maar een instrument om het zelf-voor-anderen leven tot uitdrukking te brengen en niet het zelf-voor-zelf leven in Romeinen 7. Volmaakt, maar nog niet volmaakt Niet, dat ik het reeds zou verkregen hebben of reeds volmaakt zou zijn, maar ik jaag ernaar, of ik het ook grijpen mocht, omdat ik ook door Christus Jezus gegrepen ben (Fil. 3:12). Paulus maakt het ons niet gemakkelijk. In Filippenzen 3:12 zegt hij dat we nog niet volmaakt zijn, maar in vers 15 zegt hij Laten wij dan allen, die volmaakt zijn, aldus gezind zijn, namelijk te jagen naar het doel, om de prijs van de roeping van God, die van boven is, in Christus Jezus (vers 14b). Wat bedoelt Paulus hiermee? Het doel waarna Paulus jaagt, is het einddoel van het geloof, de zaligheid van de ziel (1 Petr.1:9). De ziel, het natuurlijke leven, verandert niet wezenlijk, maar de mate waarin het bewustzijn van Christus toeneemt ten koste van het zelfbewustzijn en het zondebewustzijn, is de mate waarin wij het behoud van de ziel verwezenlijken. Geestelijke groei is daarom bij uitstek een kanaal waarbij het leven van Christus zich openbaart en niet de perfectie van het kanaal zelf. Het is een wijdverbreide misvatting onder gelovigen dat onze normale menselijke gevoelens, verlangens, etc. vaak als zonden worden aangemerkt. We hebben vaak een vaste lijst van zaken die die ons innerlijk veroordelen en bekende items zijn dan boosheid, jaloezie en zelfgerichtheid. Deze drie items maken deel uit van onze gevoelens of van ons denken die iets anders tot uitdrukking brengen. Ze zijn nooit iets in zichzelf en behoren nu tot onze leden die ten dienste staan van de gerechtigheid. Voor onze bekering stonden de gevoelens en gedachten ten dienste van de zonde, maar nu staat heel onze psychologische samenstelling ten dienste van Hem. Het leven dat wij nu leven in het vlees (Gal. 2:20), is het leven van ons breekbare, gekwetste en vaak gebroken natuurlijke leven. De grote stap naar Romeinen 8 is daarom het besef dat het christelijke leven een zaak is van je bent en niet je moet zijn. Gij zij het licht van de wereld (Matt. 5:14), betekent niet dat we moeten werken en bidden om een licht te worden. Nee, wij zijn het licht van de wereld! In Romeinen 8 weten we dat we volledig zijn verlost van het probleem van de zonde. Maar wat zei Paulus toen hij in Romeinen 7 zondigde: dan bewerk ik het niet meer, maar de zonde, die in mij woont (vers 20). Wij zijn nooit onafhankelijke mensen die maar doen wat we wensen. Wanneer we ons hierom veroordeeld voelen, blijven we in Romeinen 7, maar zodra we door het bloed van Christus onze positie innemen dat we één zijn met Hem in Wie geen veroordeling is, is de vijand verslagen. We moeten de vijand niet de ruimte geven en ons laten aanpraten dat we de hele week bewust of onbewust zullen zondigen. Wij zijn nooit onafhankelijke mensen die maar doen wat we wensen.

14 Nr. 73 maart 2010 Het Woord van de Gerechtigheid pagina 14 Wij zijn vrijgemaakt van de zonde en het enige moment dat wij zeggen dat wij gezondigd hebben, is vanwege ongeloof of door het toegeven aan verzoeking. De Bijbelse weg is alleen te zeggen dat we gezondigd hebben wanneer de Geest dit met kracht ons duidelijk maakt. Een kind van God is geen zondaar meer (Rom. 5:8). De uitspraak, Heer, wees mij armen zondaar genadig! mag nooit over de lippen van een christen komen, want het is een klap in het gezicht van de Heer met wie wij zijn gestorven. Wanneer we jaloerse gevoelens hebben of geïrriteerd zijn, zeggen we: Heer, wat wilt u met deze gevoelens? Gebruikt u ze om te benadrukken dat ik geen onafhankelijke leven buiten u hebt, of is mijn bittere reactie uw boodschap om U in een persoon of situatie te zien? Zodra we de crisis van het gescheiden leven zijn gepasseerd en leven uit de organische eenheid met de Heer en we zien dat geest en ziel synchroon lopen, zijn we in een positie om ten volle door God te worden gebruikt en anderen te brengen tot de volheid in Christus. Onze bediening kan onopgemerkt blijven, maar voor God dragen we dan veelvoudige vrucht (vgl. Matt. 13:23). Conclusie Romeinen 7 is het hoofdstuk dat God gebruikt om de gelovige te laten toegeven dat hij of zij onmachtig is om het christelijke leven te leven. Wanneer de wet een christelijke wet wordt als een hernieuwde verplichting of norm om naar te leven, komen we tenslotte aan het einde van onszelf. Het is dan de tijd om de woestijn te verlaten en te beseffen we dat wij in feite al die tijd al in het beloofde land waren, omdat Hij in ons woont in al Zijn rijkdom. In Christus zijn we gezeten met Hem in de hemelse gewesten (Ef. 2:6), maar dit wordt pas onze ervaring naarmate wij groeien in ons bewustzijn van Christus. De overgang van Romeinen 7 naar Romeinen 8 laat zien dat er geen veroordeling is voor hen die in Christus Jezus zijn (Rom. 8:1). De dynamiek van de Heilige Geest heeft ons bevrijd van de wettische technieken en normen waarvan heel onze christelijke omgeving is doortrokken. Het eist een stap, nee een sprong in geloof, om ons hierdoor niet te laten beïnvloeden. Het is een sprong in geloof om te zeggen dat we vrij zijn van de zonde. Zonde is een persoon en gerechtigheid is een Persoon. Met die eerste persoon hebben we niets meer te maken en daarom is het de zonde die het kwade bewerkt, niet wij zelf. God heeft onze mensheid als een nieuw hart geaccepteerd, zowel in de positieve als in de negatieve uiting daarvan. Beide uitingen maken het mogelijk om in geloof te handelen en in geloof te bidden. Onze wedergeboorte maakt ons één geest met Christus (1 Cor. 6:17), maar de grafkleding van een gescheiden denken blijft bij ons en daarom denken we dat er nog van alles mis is met ons en streven we ernaar om verder op Jezus te gaan lijken. Dit is Romeinen 7 en er zijn veel herders die het Romeinen 7 syndroom in stand houden en geestelijke wandeltochten in de woestijn blijven organiseren door hun wettische onderwijzing. Gelukkig zien we hier en daar herders die de volheid van Christus hebben gezien en het geheimenis van Christus ontvouwen aan hun kudde. Zalig de kudde die zien wat deze herders zien en wat vele profeten en koningen hebben willen zien (Lucas 10:24), namelijk Christus, de hoop op de heerlijkheid, is in u (Col. 1:27 WV95). Heer, wees mij arme zondaar genadig?, mag nooit over de lippen van een christen komen.