Gemeente van onze Heer Jezus Christus, lieve mensen,

Transcriptie

1 Gemeente van onze Heer Jezus Christus, lieve mensen, Het is een verzuchting die je nogal eens hoort, als reactie op het nieuws. Als we horen van wereldproblemen: oorlogen, vluchtelingen, opwarming van de aarde. We horen van mensen en bedrijven die de boel belazeren: belastingontduiking, sjoemelsoftware, fraude. Of dichtbij en in het klein: mensen die agressief zijn, met woorden of daden. En: waar moet dat heen? In wat voor wereld groeien onze kinderen op? In welke wereld leeft Naud, als hij straks groot zal zijn? Tijd is het thema van het adventsproject van de kindernevendienst. En dat is niet zomaar gekozen. We lezen dit kerkelijk jaar vooral uit het evangelie van Lukas. En Lukas heeft iets met tijd. We zullen het horen, vandaag en in de komende weken. In de tijd van Herodes. In de zesde maand van de zwangerschap van Elisabeth. Toen het moment was aangebroken dat ze zou bevallen. In de tijd van Augustus. 1

2 Ieder gedeelte dat we in de komende weken, tot en met kerst, zullen lezen, begint met een aanduiding van tijd. Nou, de tijd van Herodes was geen beste tijd. Misschien wel voor politieke leiders en handelaren, maar niet voor een volk dat hoopte op Gods Koninkrijk van vrede en recht. En de tijd van Augustus was voor de gewone burgers niet de meest makkelijke tijd. Wat dat betreft is er niet veel veranderd. In wat voor tijd leven we nu? De tijd van Obama, Poetin en Erdogan. De tijd van IS, Al Qaida en Boko Haram. De tijd van economische veranderingen en onzekerheid. De tijd van groeiende intolerantie en verharding van standpunten. Is dat een tijd om kinderen te dopen en te dromen van Gods toekomst? Lukas gaat schrijven: 2 boeken. Wij kennen ze als het evangelie van Lukas en de Handeling van de Apostelen. En in die 2 boeken vertelt Lukas dat de wereldtijd niet de belangrijkste tijd is. Hoewel je zou denken dat koningen en keizers de dienst uitmaken, gebeuren de belangrijkste dingen op onverwachte plekken. Binnen in de wereldgeschiedenis ontvouwt zich een andere geschiedenis: een geschiedenis van God met mensen. 2

3 Gewone mensen, zoals u en ik. Mensen die doen wat ze nodig vinden om te doen. Mensen met hun eigen momenten van vreugde en verdriet. Zoals dat stel, dat Lukas vandaag beschrijft. Zacharias en Elisabeth. Keurige mensen, die leefden zoals het hoorde. Niets op aan te merken. Maar met een groot verdriet in hun leven: ze hadden geen kinderen. Vaak hebben we geen weet van het verdriet van mensen om ons heen. We zijn soms snel geneigd om een mening over een ander klaar te hebben, zonder te weten wat iemand met zich meedraagt. Het klinkt in het begin van het stuk dat we vandaag hebben gelezen nogal feitelijk en neutraal: ze hadden geen kinderen, want Elisabeth was onvruchtbaar. Maar helemaal aan het einde van de lezing, geeft Elisabeth aan wat het haar gedaan heeft: De Heer heeft zich mijn lot aangetrokken. Hij heeft dit voor mij gedaan opdat de mensen me niet langer verachten. Zo diep zat het: Ze voelde zich veracht, minderwaardig, om wat haar, buiten haar schuld, was overkomen. Hoe onbarmhartig kunnen mensen zijn In de geschiedenis van deze gewone mensen, groeit iets van Gods geschiedenis. Lukas vertelt ons in zijn boeken, dat Gods verhaal met mensen dóór gaat. Wat koningen en keizers ook bekokstoven. 3

4 En dat verhaal van God met mensen, is een verhaal dat draait voor Lukas om heling, verzoening. Lukas wil niets liever dan dat mensen weer op hun plek komen. Dat verschillen worden overbrugd, dat dat, wat gebroken was, wordt geheeld. Dat ouders en kinderen, verschillende generaties, zich met elkaar verzoenen. Maar ook dat mensen die er onder worden gehouden, bevrijd worden. En dat mensen loon naar werken krijgen. En dat geldt voor Lukas beide kanten op: de mensen die worden overgeslagen en benadeeld, worden naar voren gehaald. Maar mensen die zichzelf voorop stellen, komen achteraan te staan. Een thema dat we in dit kerkelijk jaar vaak zullen horen. Het lijkt soms alsof we in een tijd leven, waarin de harde krachten van geld en macht, van wapens en terreur het zullen winnen. Een tijd waarin je je kinderen niet wilt laten opgroeien. Maar Lukas vertelt ons dat er andere krachten in de wereld werkzaam zijn. De kracht van Gods Geest, die vaak in het verborgene werkt. Maar soms, soms zie je er wat van. Tekenen van hoop en leven. Signalen van verwachting van Gods toekomst. 4

5 Eén van die tekenen, is steeds weer voor mij: ouders die hun kind laten dopen. Ouders die hardop uitspreken dat ze een kind zien als een wonder en die zich voornemen hun kind geloof, hoop en liefde mee te geven En een gemeente, die ieder nieuw kind dat wordt gedoopt, verwelkomt als een teken van Gods trouw. Als een teken dat Gods Geest blijft doorwerken. Blijft inspireren. Lieve mensen, Lukas nodigt ons uit om te kijken. Te zien dat er meer is dan de geschiedenis die we in de kranten lezen. Te zien dat er in en door die geschiedenis, een ander verhaal loopt. Een verhaal dat uitnodigt tot omkeer, tot verzoening en heil, heling, genezing. Op de achtergrond klinken de dreigende woorden van Maleachi: als verzoening geen optie is, zal het land ten onder gaan. Maar gelukkig is die optie er wel, gelukkig is heelheid, verzoening mogelijk. Dat gaat niet vanzelf, dat vraagt geloof, vertrouwen en volharding. Soms is het nodig om je woorden in te slikken en af te wachten, net als Zacharias, die 9 maanden stom was. Soms is het nodig om je terug te trekken en het goede te laten groeien. Zoals Elisabet, die zich 5 maanden afzonderde. 5

6 Maar vroeg of laat komt het er uit, net als een voldragen kind: de vruchten van Gods Geest, die in ons werkt: liefde en vreugde, vrede en geduld, vriendelijkheid en goedheid, geloof, zachtmoedigheid en zelfbeheersing. Laten we zo op weg gaan naar kerst, op weg naar Gods toekomst onder ons. Vol van verwachting van Gods Geest. In de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. 6