Vakantiebode 2015 Jaarthema Het nieuwe leven

Transcriptie

1 Vakantiebode 2015 Jaarthema Het nieuwe leven Een leuke en leerzame vakantiebode om te lezen, over na te denken, met elkaar over door te spreken, lekker puzzelen en lekker kleuren. Namens de werkgroep wensen we u een fijne vakantie toe! 1

2 Inhoud Voorwoord pag 3 1. Preek 1. Leerpreek 2 HG pag Kleurplaat I pray for you pag Preek 2. Leerpreek 3 HG vrucht van de Geest - Galaten 5 1 pag Kleurplaat eens zal er vrede zijn pag Preek 3. Preek NIEUW LEVEN voor God, want niet alleen Christus- voor-je, maar ook Christus-in-je pag Kleurplaat Into the Air pag Puzzel Wie is de Heilige Geest pag Bronvermelding pag 26 2

3 Voorwoord Voor u ligt de vakantiebode van Deze is uitgereikt door de werkgroep van het jaarthema Het nieuwe leven. De vakantie is voor velen weer in zicht. OP vakantie is het niet altijd mogelijk om een geschikte kerkdienst mee te maken. Daarom is het initiatief ontstaan vanuit de werkgroep om deze vakantiebode uit te brengen. Zo kunt u en kan jij toch de gelegenheid krijgen om op je vakantiebestemming (of thuis) bezig te zijn met geloofsverdieping. We hebben een drietal preken in deze vakantiebode verwerkt, een puzzel voor de ontspanning en een paar kleurplaten voor de kinderen. De vakantiebode heeft op verschillende manieren raakvlakken met het jaarthema. Zo hebben de eerste twee preken verbintenis met het eerste onderwerp van het jaarthema. De eerste preek gaat over de vraag: wat is het om vol te zijn van de heilige Geest en wanneer mag je dat van jezelf zeggen? De tweede preek is een vervolg van de eerste preek en gaat specifiek over de vrucht van de Geest. De derde preek is alvast een voorproefje op het tweede onderwerp van het jaarthema. Deze preek gaat over want niet alleen Christus-voor-je, maar ook Christus-in-je. Wellicht is dit een bekende preek voor u, want hij is van onze vorige predikant Rob Vreugdenhil. Het is een preek uit een prekenserie van 2007 welke nog steeds actueel is. Deze bode is een pilot. Bij voldoende enthousiasme van uw en jouw kant, zullen we bespreken hoe we hier jaarlijks een vervolg aan kunnen geven. Uiteraard zijn ook tips en verbeterpunten van harte welkom. Veel plezier met deze vakantiebode. 3

4 Preek 1. Broeders en zusters, jongens en meisjes. Als ik op dit moment aan u en aan jou zou vragen: ben jij vervuld met de heilige Geest en zo ja, waar blijkt dat uit? wat zou je dan antwoorden? Zou je gelijk weten wat je moest zeggen of zou je je onzeker gaan voelen? Dit is best een belangrijke vraag omdat er onder christenen over dit punt nogal wat verschillende meningen zijn. Misschien heb je wel eens gepraat met iemand uit een pinkstergemeente die je vroeg: heb jij eigenlijk wel de heilige Geest ontvangen? Als je dat wordt gevraagd ben je als gereformeerde misschien geneigd om te zeggen: natuurlijk, ik geloof toch in de Here Jezus, dan kan toch alleen maar als de heilige Geest in mij woont. Dat zal allemaal wel zal deze pinkstergelovige dan kunnen zeggen maar als je gelooft in de Here Jezus betekent dat nog niet dat je vol bent van de heilige Geest. Wat zeg je dan? Je kunt ook langs een andere weg vragen krijgen over dit onderwerp. Je gaat je hele leven al naar een gereformeerde kerk, je hoort elke dienst als de zegen wordt uitgesproken dat de gemeenschap met de heilige Geest ook met jou is, maar je kijkt om je heen en naar jezelf en je vraagt je af wat dat nou betekent en hoe dat in de praktijk blijkt,dat de gemeenschap van de Geest met ons allen is. Ik hoop vanmiddag meer helderheid te kunnen geven over deze belangrijke vraag: wat is het om vol te zijn van de heilige Geest en wanneer mag je dat van jezelf zeggen. Ik kan het beste antwoord geven op die vraag door aandacht te geven aan twee misverstanden die we vaak tegenkomen. Nu is het altijd risicovol om over misverstanden te praten waar het de mening van andere mensen betreft. Het kan maar zo dat je een ander geen recht doet met hoe je de dingen benoemt. Ik heb in de voorbereidding geprobeerd om aan deze valkuil te ontkomen door zo zorgvuldig mogelijk mijn woorden te kiezen. Maar dat gezegd hebbend, over welke misverstanden gaat het. Het eerste misverstand is: 1 Je bent pas vol van de Geest als je een bijzondere ervaring hebt gehad, vergelijkbaar met ervaringen die in het boek Handelingen worden beschreven. Dit is een vrij gangbare mening in de meeste pinkstergemeenten, in sommige evangelische kerken maar tegenwoordig komt deze gedachte ook onder gereformeerden voor. Het tweede misverstand is: 2 Als je gelooft in de Here Jezus woont de Geest in je en hoef je dus nergens meer om te bidden of naar te verlangen. In tegenstelling tot het vorige punt is dit een beleving die we meer tegenkomen in de gereformeerde kerken. Deze beide gedachten vormen als het ware twee uitersten die we moeten vermijden. Ik hoop u daarvan te kunnen overtuigen maar ook aan te kunnen geven hoe we dan wel tegen dit onderwerp aan moeten kijken. We gaan nu dus eerst wat dieper in op het eerste misverstand. De gedachte dat je pas vol bent van de Geest als je eerst een hele bijzonder ervaring hebt gehad wordt ook wel de leer van de doop met de heilige Geest genoemd. Van deze doop met de heilige Geest wordt gezegd: 4

5 De doop in de heilige Geest vindt plaats ná de wedergeboorte en ook los daarvan. Een christenleven is niet volledig zonder beide ervaringen. (geciteerd uit: Hoofdlijnen van de theologie van de pinksterbeweging) Wat hier gezegd wordt komt dus hier op neer: Als je je als christen hebt bekeerd tot de Here Jezus, als je bent wedergeboren, dan ben je er nog niet, dan moet je nog wachten op een tweede ervaring. Ook al ben je gelovig, je moet nog een tweede stadium van het christen-zijn bereiken, de doop met de heilige Geest. Zolang je dat niet hebt meegemaakt ben je geen volledig christen. Dat is niet niks, hoe het hier onder woorden wordt gebracht. Je hebt in deze visie dus twee soorten gelovigen: zij die deze ervaring al wél hebben gemaakt en zij die het nog niet hebben meegemaakt. En wat moeten we ons verder bij die ervaring voorstellen? Dat wordt als volgt omschreven: De doop met de heilige Geest is: Een duidelijke ervaring waarbij de heilige Geest op de gelovige komt spreken in tongen een diepere ervaring van Christus een grotere bewogenheid voor zielen meer kracht om te getuigen meer kracht in het gebed meer inzicht in de bijbel manifestatie van de gaven van de Geest Er worden hier op zich hele mooie dingen genoemd wie wil er bijvoorbeeld niet een diepere ervaring van Christus en meer kracht in het gebed? Er is echter wel een keerzijde aan dit verhaal. Deze punten moet je vanaf een bepaald aanwijsbaar moment heel intens zijn gaan ervaren, en zolang dat niet het geval is ben je nog niet een christen op niveau. Op grond van dit criterium worden gelovigen in twee groepen verdeeld: zij die het hebben meegemaakt en zij die het nog niet hebben meegemaakt. In de praktijk blijkt deze leer dan ook vaak aanleiding te geven tot enerzijds gevoelens van geestelijke hoogmoed en anderzijds onzekerheid. In de tijd dat ik nog veel contacten had met evangelische christenen ben ik daar ook wel tegenaan gelopen. Mensen die het hadden meegemaakt voelden zich in geestelijk opzicht duidelijk superieur aan mensen die zij als minder geestelijk zagen. Tegelijk kunnen deze anderen zich heel onzeker of minderwaardig gaan voelen. Je zult maar als een onvolledig christen worden gezien. Dat is de onbarmhartige keerzijde van een leer die een meetlat langs gelovige mensen legt en zegt: heb je dit of dat nog niet ervaren, dan ben je geen volledig christen. Waar is deze leer op gebaseerd en hoe overtuigend is dat? Daar gaan we nu naar kijken. Voorstanders van deze leer wijzen op vier gebeurtenissen die we vinden in het boek Handelingen. De eerste gebeurtenis vinden we in handelingen 2, het pinksterfeest. De discipelen van de Here Jezus ontvangen de heilige Heest en dat gepaard met bijzondere gebeurtenissen en ervaringen. Er is een windvlaag, er zijn tongen van vuur, er wordt in vreemde talen gesproken. Het is duidelijk dat er iets gebeurt. De tweede bijzondere gebeurtenis vinden we in handelingen 8. Onder de Samaritanen komen veel mensen tot geloof in de here Jezus. Als de apostelen dat horen gaan ze er een tijd later heen om te bidden of de Samaritanen de Geest mogen ontvangen en dat gebeurt dan op een hele zichtbare en hoorbare manier. Het derde verhaal vinden we in handelingen 10. Cornelius met zijn huis komen als eerste heidenen tot geloof en nog tijdens dat Petrus aan het preken is valt de heilige Geest op deze mensen en ze 5

6 spreken in tongen en loven God. Opnieuw komt de Geest heel zichtbaar en hoorbaar. En een laatste verhaal: In handelingen 19 lezen we dat Paulus een groep volgelingen van Johannes de Doper ontmoet die na het onderwijs van Paulus tot geloof in de Here Jezus komen. Op dat moment ontvangen ook zíj heel zichtbaar en hoorbaar de heilige Geest. Ook zij spreken in tongen en profeteren. Het zijn deze vier bijzondere gebeurtenissen die dus door sommige christenen worden aangehaald om te zeggen; Kijk, wat daar gebeurde, dat moet op die manier met alle gelovigen in alle tijden gebeuren. Je bent pas vervuld met de heilige Geest je bent pas een volledig christen - als je een vergelijkbare ervaring hebt meegemaakt. Hoe overtuigend is deze redenering? Ik denk dat er wel wat op af te dingen is. Om te beginnen: het pinksterfeest in Handelingen 2 was natuurlijk een heel bijzonder moment. Er brak een nieuwe periode aan. Profetieën uit het OT gingen op dat moment in vervulling. De heilige Geest zou de wereld gaan veroveren voor Christus. Voor iedereen moest duidelijk zijn dat er een nieuw tijdperk was begonnen. In de hoofdstukken die volgen op hand. 2 lezen we over heel wat bekeringen in Jeruzalem tot Christus, maar we lezen niet één keer over de spectaculaire dingen die met de discipelen gebeurden op de pinksterdag. Dat komen we pas weer tegen in handelingen 8. En wat gebeurde daar? Daar lezen we voor het eerst over Samaritanen die tot geloof komen. Ik heb al vaker gezegd in mijn preken; Samaritanen en joden waren geen vrienden. Er was een grote vijandschap tussen deze volken. Ze stonden dichter bij de joden dan de heidenen, maar ze hoorden niet bij Gods verbondsvolk. En nu ineens komen ze tot geloof in de Here Jezus? Was dat eigenlijk wel mogelijk? Maar doordat in Samaria heel hoorbaar en zichtbaar de Geest wordt uitgestort is er geen enkele twijfel: ook de Samaritanen horen er helemaal bij. Precies hetzelfde geldt voor handelingen 10: daar gaat het over de eerste heidenen die Christus aannemen. Ook dat was een heel spannend moment. Zouden ook de heidenen er echt helemaal bij horen? De zichtbare uitstorting van de Geest laat er geen twijfel over bestaan. Heel belangrijk in dit verband is wat er daarna gebeurde. We lezen dat Petrus op het matje wordt geroepen in Jeruzalem: Petrus heb jij echt heidenen gedoopt? Kan dat wel? Petrus doet verslag van wat er gebeurde en zegt dan: Ik was nog maar nauwelijks begonnen te spreken, of de heilige Geest daalde op hen neer, zoals destijds ook op ons. 17 Als God hun wegens hun geloof in de Heer Jezus Christus hetzelfde geschenk wilde geven als ons, hoe had ik hem daar dan van kunnen weerhouden? 18 Toen ze dat gehoord hadden, waren ze gerustgesteld en loofden ze God met de woorden: Dan geeft God dus ook de heidenen de kans om tot inkeer te komen en het nieuwe leven te ontvangen. De bijzondere ervaringen in het huis van Cornelius waren nodig om de joodse christenen te overtuigen dat de kerk niet een joodse aangelegenheid moest blijven maar dat het een wereldwijde beweging moest blijven. En tenslotte kan ik precies hetzelfde verhaal ophangen over handelingen 19. Het gaat dan om volgelingen van Johannes de Doper. U moet bedenken dat Johannes de Doper een hele grote beweging om zijn persoon had verzameld, ook toen de Here Jezus al lang aan het werk was. Deze beweging was zo groot dat Paulus tientallen jaren later notabene in klein Azië nog discipelen van Johannes tegenkomt. Maar ook dit was een categorie mensen die moest worden ingelijfd bij de wereldwijde kerk van Christus. Het lichaam van Christus bestaat uit heel veel verschillende volken en 6

7 mensen die allemaal door één Geest met elkaar verbonden zijn. Dat is de boodschap die uitgaat van deze vier bijzondere gebeurtenissen. En dat is maar niet mijn persoonlijke interpretatie, ik krijg de indruk dat de apostel Paulus er precies zo over denkt: Een lichaam is een eenheid die uit vele delen bestaat; ondanks hun veelheid vormen al die delen samen één lichaam. Zo is het ook met het lichaam van Christus. Wij zijn allen gedoopt in één Geest en zijn daardoor één lichaam geworden, wij zijn allen van één Geest doordrenkt, of we nu uit het Joodse volk of uit een ander volk afkomstig zijn, of we nu slaven of vrije mensen zijn. (1 Kor. 12:12-13) Paulus zegt niet dat er twee groepen gelovigen zijn: zij die al wel en zij die nog niet gedoopt zijn in de heilige Geest. Nee! Alle gelovigen in de Here Jezus vormen samen één lichaam en worden met elkaar verbonden door één en dezelfde Geest. Dus, als we zorgvuldig het nieuwe testament lezen moet dit naar mijn overtuiging de conclusie zijn: #We moeten uit de vier bijzondere gebeurtenissen in het boek Handelingen niet een algemene regel afleiden voor alle mensen en alle tijden. Wie zich oprecht heeft bekeerd tot Christus mag erop vertrouwen dat de heilige Geest in zijn hart woont en hoeft niet te wachten op een bijzondere ervaring. Maar als je deze conclusie onderschrijft, dan ligt er nog een tweede misverstand op de loer: Als alle gelovigen gedoopt zijn met de Geest, dan hoeven we dus ook nergens meer om te bidden of naar te verlangen Ook dit is een misverstand, en misschien nog wel ernstiger dan het vorige misverstand. Je hoeft niet uit te zien naar één bepaald moment waarop je iets heel bijzonders ervaart, je moet wel voortdurend openstaan voor een diepere vervulling van de Geest. Laten we maar weer eens naar het boek handelingen kijken: We lezen in handelingen 2 dat de discipelen de heilige Geest ontvangen, maar als ze een tijd later in grote moeilijkheden zijn en veel weerstand ontmoeten dan komen ze samen om te bidden, en we lezen: terwijl zij baden (dezelfde mensen!) werden ze vervuld met de heilige Geest en spraken met vrijmoedigheid het woord van God. Ze hadden de Geest al ontvangen, maar toch werden ze opnieuw vervuld nadat ze in gebed waren en kregen ze kracht om van Christus te vertellen. Hetzelfde patroon komen we tegen in Paulus brieven: In zijn brief aan de Efeziërs schrijft hij in hoofdstuk 1 Efeze 1: in Hem (Christus) bent u, door uw geloof, gemerkt met het stempel van de heilige Geest die ons beloofd is Ze hadden toen ze gelovig werden de Geest ontvangen. Maar toch schrijft Paulus in hfst 5: Efeze 5: laat de Geest u vervullen Dat was een blijvende opdracht! Een tweede voorbeeld uit paulus brieven: 1 Tessalonicenzen 1: onder zware beproevingen hebt u het woord ontvangen met de vreugde van de heilige Geest. 7

8 1Tessalonicenzen 5: Doof de Geest niet uit De boodschap is duidelijk: je hoeft niet te wachten op een hele bijzondere ervaring voordat je mag zeggen dat je vol bent van de Geest, maar tegelijk is de gave van de Geest ook niet iets waar verder geen beweging in zit. Er is een blijvende opdracht om je te laten vullen met de heilige Geest. Dan nu de vraag: Hoe weet ik dat ik vol ben van de Geest? Laten we nog eens kijken wat Paulus daarvan zegt in Efeze 5: Bedrink u niet, want dat leidt tot uitspattingen, maar laat de Geest u vervullen en zing met elkaar psalmen, lofzangen en liederen die de Geest u ingeeft. Zing en jubel met heel uw hart voor de Heer en dank God, die uw Vader is, altijd voor alles in de naam van onze Heer Jezus Christus. Paulus plaatst dronken zijn door alcohol tegenover de vervulling met de Geest. De overeenkomst is dat zowel alcohol als de Geest een mens in beslag nemen en invloed hebben op zijn gedrag en woorden. Maar waar overmatig alcoholgebruik meestal leidt tot dingen waar je je later voor schaamt heeft de heilige Geest een andere invloed. Je wordt door de Geest ertoe gebracht om voor God te willen zingen en te jubelen en je voelt je gedreven om God te danken voor alles wat Christus voor ons gedaan heeft. Het gaat er dus niet om of ik op een bepaald moment iets heel bijzonders heb meegemaakt, maar dit is de proef op de som: is er in mijn leven een oprecht verlangen om God te loven en te prijzen en is er dankbaarheid voor wat Christus gedaan heeft voor mij. Hoe meer ik op die vragen ja kan zeggen, hoe meer ik vervuld ben met de Geest. Misschien is er nu iemand die zegt: Ik zou zo graag willen dat ik ook ja op die vragen kan zeggen, maar ik heb maar zo weinig de neiging om God te loven en te danken. Hoe kan ik veranderen? Moet ik maar afwachten tot er wat verandert, of ben ik daar ook zelf bij betrokken op de één of andere manier? Ik wil op die vraag een antwoord proberen te geven door twee Bijbelgedeelten met elkaar te vergelijken: Kol. 3 en Ef 5. De brief aan de Kolossenzen lijkt heel sterk op de brief aan de Efeziërs. Waarschijnlijk is de brief in dezelfde tijd door Paulus geschreven en sommige stukken lopen bijna parallel. Kijk maar eens naar de volgende teksten: Efeze 5: laat de Geest u vervullen en zing met elkaar psalmen, lofzangen en liederen die de Geest u ingeeft. Zing en jubel met heel uw hart voor de Heer en dank God, die uw Vader is, altijd voor alles in de naam van onze Heer Jezus Christus. Kolossenzen 3: Laat Christus woorden in al hun rijkdom in u wonen zing met heel uw hart psalmen en lofzangen voor God en liederen die de Geest u vol genade ingeeft. 17 Doe alles wat u zegt of doet in de naam van de Heer Jezus, terwijl u God, de Vader, dankt door hem. De tekst uit Efeze 5 lijkt heel sterk op de tekst uit Kolossenzen 3. Met dit verschil dat Paulus tegen de Efeziërs zegt: laat de Geest u vervullen terwijl hij tegen de Kolossenzen zegt: laat Christus woorden in al hun rijkdom in u wonen. Het lijkt erop dat dit voor Paulus twee kanten van dezelfde medaille zijn. Dus: hoe wordt ik vol van de Geest? Niet alleen door biddend af te wachten maar ook door de woorden van Christus in te drinken! Daar ben je dus ook zelf bij betrokken. 8

9 We gaan afronden. Wat zijn de conclusies van deze tweede leerpreek: 1 Een gelovig christen hoeft niet te wachten op een bijzondere ervaring voordat hij een volledig christen is. 2 Een gelovig christen moet wel voortdurend blijven verlangen naar een diepere vervulling met de heilige Geest 3 Wie vol is van de heilige Geest: a-heeft zich de woorden van de Here Jezus eigen gemaakt b-dankt God voortdurend voor wat de Here Jezus voor hem deed c- en heeft een verlangen om God daarvoor te loven en te prijzen Als God het geeft wil ik volgende week mogen ingaan op de vrucht van de Geest en de gaven van de Geest. Amen! 9

10 10

11 Preek 2. Leerpreek 3 HG vrucht van de Geest - Galaten 5 1 Broeders en zusters, jongens en Wat is het verschil tussen de vrucht van de Geest en de gaven van de Geest? Zou jij het antwoord weten op die vraag? Ik denk dat veel mensen het niet precies weten. Gaven en vrucht van de Geest, dat is zo ongeveer hetzelfde in de beleving van velen. Toch is dat beslist niet waar. Gaven van de Geest en vrucht van de Geest: dat zijn echt twee heel verschillende Ik kan het verschil het beste uitleggen door er op te wijzen dat het bij vrucht gaat om enkelvoud. In Galaten 5 schrijft Paulus niet over vruchten maar vrucht van de Geest. Enkelvoud. Maar er worden wel negen verschillende dingen genoemd: Liefde, blijdschap, vrede, geduld, vriendelijk, goedheid, trouw, zachtmoedigheid, zelfbeheersing. De boodschap is duidelijk: deze negen eigenschappen vormen samen één vrucht die in zijn totaliteit moet groeien. De vrucht van de Geest is het karakter van de Here Jezus. De heilige Geest wil de Here Jezus zichtbaar maken in gelovigen. En dan wordt niet aan de één die vrucht gegeven en aan de ander weer wat anders. Nee: Eén vrucht die in zn totaliteit van iedere christen verwacht mag worden. Is iemand bijvoorbeeld heel vriendelijk maar heeft hij geen enkele zelfbeheersing, dan kan hij niet zeggen: die vrucht van de Geest heb ik nou één keer niet Met de gaven van de Geest is dat anders. In het nieuwe testament wordt op verschillende plaatsen een opsomming gegeven van gaven die de Geest uitdeelt aan mensen. Maar het opvallende is dan dat dat per persoon verschilt. De één krijgt bijvoorbeeld de gave van dienstbaarheid en de ander de gave van onderwijs. Als iemand dus heel dienstbaar en is en graag andere mensen helpt, dan moet je niet tegen diegene zeggen: Wanneer ga jij nou eindelijk eens catechisatie geven? Dat is helemaal verkeerd, die gave heeft hij misschien helemaal niet. En iemand die heel veel kennis heeft, hoeft nog niet automatisch de gave van leiderschap en vermanen te hebben. Misschien dat hij daarom toch maar beter geen ouderling moet worden. Dat zou kunnen. Dat kun je zo iemand natuurlijk ook niet kwalijk nemen. Maar weer even over de vrucht van de Geest - wie vriendelijk is en geen zelfbeheersing laat zien, die mag ik daar dus wel op Het verschil tussen vrucht en gave op een rijtje gezet: De vrucht van de Geest is voor iedereen gelijk, mag van iedereen in gelijke mate worden verwacht. Het doel is: steeds meer op de Here Jezus lijken. De gaven van de Geest zijn voor iedereen verschillend. Het doel daarvan is: de onderlinge opbouw en dienstbaarheid. Tot zover over de verschillen. Dan wil ik in de rest van de preek dieper ingaan op de vrucht van de Geest. Hoe wordt die zichtbaar in ons leven? In de voorbereiding van deze preek merkte ik dat ik in één preek niet twee heel verschillende onderwerpen kan behandelen. Ik weet dat er ook over de gaven van de Geest vragen zijn, misschien dat ik daar op een ander moment aandacht aan kan besteden, of misschien kunnen we tijdens de nabespreking daar nog op terugkomen. Maar op dit moment leven denk ik toch de meeste vragen over de vrucht van de Geest. Ik denk even terug aan de startavond een aantal weken geleden. Dominee Klapwijk had uitgelegd dat het in het christelijk geloof van begin tot eind draait om genade. Niet alleen de vergeving van zonden is genade, ook de levensvernieuwing die 11

12 daarop volgt is een geschenk van God, een vrucht van de Geest, genade dus. Maar, zo werd er gevraagd, je moet toch wel zelf iets doen? En bepaalde afspraken en regels zijn toch ook gewoon heel goed? Of ben je meteen wetticistisch als je van bepaalde dingen zegt: dat moet je niet doen en dat moet je wel doen? Belangrijke vragen waar je heel zorgvuldig mee om moet gaan. Ik denk dat Galaten 5 een heel belangrijk hoofdstuk is om de goede antwoorden opo het spoor te komen. De vragen waar het vanmiddag om draait zijn: Hoe groeit de vrucht van de Geest in mijn leven, wat is daarin mijn eigen verantwoordelijkheid en wanneer ben ik wettisch ipv Het uitgangspunt is voor Paulus dat groeien in het beeld van Christus niet je eigen prestatie is maar een bovennatuurlijke oorsprong heeft: het is de vrucht van de Géést. Als ik meer op Christus ga lijken moet ik dus zeggen: dank u wel God, het is niet mijn eigen werk. Maar, het woord vrucht wijst op een natuurlijk groeiproces waar ik wel zelf bij betrokken ben. Een vrucht groeit alleen in bepaalde omstandigheden. En die omstandigheden zijn wel mijn eigen verantwoordelijkheid. Laat ik nog maar weer eens over mijn volkstuin beginnen. Altijd een geliefde bron van illustraties. Ik heb daar een courgetteplant staan. Een paar keer per week kan ik daar een rijpe vrucht afhalen. (ik heb één meegenomen). Stel nou dat ik met deze courgette thuis zou komen en zou zeggen: Kijk eens wat ik gemaakt heb! Dan zou mijn gezin waarschijnlijk vreemd opkijken en zeggen: Doe eens gewoon. Jij hebt dat ding helemaal niet gemaakt. Die vrucht is gegroeid op de tuin. OK. Helemaal gelijk. Maar betekent dat dan dat ik er op geen enkele manier bij betrokken was? Natuurlijk was ik dat wel. Ik heb om te beginnen die plant op een zonnig plekje neer moeten zetten, en niet ergens in de schaduw. Vervolgens heb ik het heel veel water moeten geven toen het zo droog was. Ik moest ook elke week heel veel onkruid wegtrekken dat anders de courgetteplant overwoekerd had. En misschien was een beetje kunstmest ook niet overbodig geweest. Ik heb de vrucht niet laten groeien maar ik ben wel zo bezig geweest dat die vrucht kón groeien. Nu weer terug naar de vrucht van de Geest. Als ik merk dat ik meer op de Here Jezus ga lijken. Als ik ineens zie: Hé, ik word vriendelijker, geduldiger, zachtmoediger, er is meer blijdschap, meer vrede in mijn leven. Dan is dat een werk van God maar Ik Hem de eer voor geef en hem alleen! Máár er gingen misschien wel jaren aan vooraf waarin ik er iedere week weer voor gekozen heb om naar de kerk te gaan in plaats van in bed te blijven liggen. Jaren waarin ik trouw mijn winst deed met Gods Woord. Jaren waarin ik afspraken met mezelf maakte over wat ik wel en wat ik niet op de TV wilde zien. Bepaalde films waar ik agressief van werd of waar ik overspelige gedachten van kreeg heb ik weg geschoffeld. En zo groeide langzaam de vrucht van de Geest. Dat de Geest het in jou moet uitwerken, dat de Geest het moet doen, dat betekent dus niet dat jij geen verantwoordelijkheid meer hebt en met de armen over elkaar kunt afwachten. Beslist niet! Nergens wordt ons in de bijbel een passieve houding aangepraat. De groei van de vrucht van de Geest kun je actief tegenhouden en je kunt er ruimte voor creëren in je eigen leven. Kijk maar eens hoe Paulus dat een paar verzen verder uitwerkt: Vergis u niet, God laat niet met zich spotten: wat een mens zaait, zal hij ook oogsten. 8 Wie op de akker van zijn zondige natuur zaait oogst de dood, maar wie op de akker van de Geest zaait oogst het eeuwige leven. 9 Laten we daarom het goede doen, zonder op te geven (Galaten 6:7,8) 12

13 Opnieuw gebruikt Paulus beelden ontleend aan de landbouw en aan natuurlijke groeiprocessen. Als je wil dat de vrucht van de Geest in jouw leven wordt geoogst zegt Paulus dan moet je zaaien op de akker van de Geest en niet op de akker van je eigen zondige natuur. Wat bedoelt hij precies? Dit: Op het moment dat je christen bent, dat je echt gelooft dat Christus ook voor jou is gestorven en opgestaan, op dat moment ben jij niet meer alleen met je eigen verlangens, gedachten en impulsen. Op het moment dat jij met heel je hart zegt Christus is mijn Verlosser is daar ook de Geest van Christus die jouw leven meer en meer wil gaan veranderen naar het beeld van Christus. Je hebt vanaf dat moment dus te maken met twee krachten in je waardoor je je kunt laten leiden. Ik kan me laten leiden door mijn zondige neigingen en ik kan me laten leiden door de Geest. Paulus zegt het zo: je kunt als gelovig christen op twee akkers zaaien: op de akker van je zondige natuur en op de akker van de Geest. Met zaaien bedoelt Paulus ons hele doen en laten: ons denken, onze levensstijl, de richting die we kiezen, de dingen die we onszelf opleggen en waar we ons van onthouden, de mensen waar ik mee omga, de films die ik kijk, de boeken die ik lees, de plaatsen waar ik mijn vrije tijd doorbreng, de manier waarop ik mijn geld besteed etc. Al die dingen, al die keuzes die ik elk dag weer maak, soms bewust en soms onbewust al die dingen bij elkaar noemt Paulus zaaien. En er zijn maar twee mogelijkheden: Óf je zaait op de akker van de Geest óf je zaait op de akker van je zondige natuur. Óf jouw keuzes bevorderen de groei van de vrucht van de Geest, óf jouw keuzes staan die groei in de weg. Ik kwam in dit verband een mooie spreuk tegen: Zaai een gedachte en je oogst een daad Zaai een daad en je oogst een gewoonte Zaai een gewoonte en je oogst een karakter Zaai een karakter en je oogst een bestemming Wat ogenschijnlijk onschuldig begint kan vergaande gevolgen hebben. Ik kan bijvoorbeeld altijd lopen te fantaseren over wat ik wel niet allemaal zou kunnen als ik meer geld had. Onschuldige fantasieën. Totdat mij dat zo in beslag neemt dat ik één keer oneerlijk word met mijn belastingformulier. En als ik één keer oneerlijk ben geweest is het de volgende keer een stuk minder moeilijk. Er ontwikkelt zich een patroon. En uiteindelijk zal mijn karakter zich vormen naar dat patroon. Ik word oneerlijk, onbetrouwbaar en hebzuchtig. Daardoor vervreemd ik van God. Ik oogst wat ik gezaaid heb. Maar als ik veel nadenk over wat Christus voor mij gedaan heeft brengt de Geest mij ertoe om dankbaar te delen met mijn naaste en eerlijk te zijn. Daardoor groei ik in het karakter van Christus en kom ik dichterbij God. Opnieuw: ik oogst wat ik gezaaid heb. Mijn gedachten, keuzes en gewoontes doen er echt toe. Daarom zegt Paulus: laten we het goede doen, zonder op te geven. Dus moet ik zelf nog iets doen als alles draait om genade: -Nee, niet om daarmee een bijdrage te leveren aan mijn redding -Niet om iets terug te betalen aan God -Niet om indruk te maken op God of mensen -Maar wél alles doen wat de groei van de vrucht van de Geest bevordert Doe alsjeblieft álles waardoor jij meer op Christus gaat lijken. Want daar gaat het uiteindelijk om. Elke afspraak, elke gewoonte en elke regel staat of valt met dat doel: Méér op Christus gaan lijken. Op dat verlangen mogen we elkaar bevragen. 13

14 Iemand vroeg mij eens: moet ik nou echt elke zondag naar de kerk als ik later naar de hemel wil? In principe is het antwoord op die vraag: Nee. Helemaal niet. Door naar de kerk te gaan verdien je geen plek in de hemel. Dus, zegt iemand anders, dan ben je wetticistisch als je vindt dat je twee keer per zondag naar de kerk moet? Dat zou ik ook niet willen zeggen. Als jij meer op Christus wil gaan lijken is het heel goed om naar de kerk te gaan. Dat is een groeiplek bij uitstek! Heel goed dat jij zegt tegen jezelf: als het kan dan ga ik elke week twee keer per zondag naar de kerk. Gebeurt dat vanuit de juiste motivatie dan heeft dat niks met wetticisme te maken. Maar tegen degene die vraagt moet ik nou echt naar de kerk om in de hemel te komen ga ik niet zeggen dat dat moet, ik ben eerder geneigd om te zeggen: als je dat op die manier vraagt, is er in jouw leven dan wel een verlangen om meer op de Here Jezus te gaan lijken? En als dat verlangen er niet is, ben je dan eigenlijk wel een christen, wat heeft de genade die Christus voor je verdiend heeft dan met je gedaan? Misschien moeten we dan eerst maar es over heel andere dingen praten dan over de vraag hoe vaak moet je eigenlijk naar de kerk. Het gaat er dus niet alleen maar om wat ik wel en niet doe. Het gaat er vooral om vanuit welke motivatie ik dingen doe. Laat ik die vraag hier vanmiddag dan ook maar es gewoon stellen: is het jouw en uw verlangen om steeds meer op Christus te gaan lijken? Allen als het antwoord ja is, alleen als je dáárdoor wordt gemotiveerd, leef je door de Geest en staan je goede werken in het juiste perspectief. Wanneer wordt het dus wettisch ipv Geestelijk? - Als ik hamer op gehoorzaamheid zonder het verlangen meer op Christus te gaan lijken en als ik me vastklamp aan gewoontes en regels die niet aantoonbaar het doel hebben mij meer op Christus te laten lijken. Dit is ontzettend belangrijk! Wetticisme is een grote concurrent van de heilige Geest, belemmert de groei van de vrucht van de Geest. Wetticisme is zaaien op de akker van de zondige natuur. De Galaten waar Paulus aan schrijft hadden daar ook last van. Wat was daar aan de hand? Er waren mensen in de gemeente christenen met een joodse achtergrond die zeiden: Ook al geloof je in Christus, je moet je nog steeds laten besnijden om er bij te horen en zalig te worden, dat geldt ook voor christenen met een niet-joodse achtergrond. De besnijdenis is een eeuwen lange traditie die ons identiteit geeft, daar houden we niet zomaar mee op. Besnijdenis is verplicht! En dat leverde grote verwarring op. Ineens werd een traditie tot norm verheven die helemaal niks meer te maken had met groeien in het beeld van Christus. Maar op dat moment als zoiets gebeurt dan wordt het leven door de Geest bedreigd. En Paulus reageerde daar buitengewoon fel op. Wilt u weten wat Hij zegt van deze mensen die anderen wilden dwingen tot de besnijdenis? Het staat in 5:12 Ze moesten zich maar laten castreren die onruststokers. In de oude vertaling staat het nog heel netjes: ze moesten zich maar laten snijden Maar dit is dus wat het betekent: ze moesten zich maar laten castreren. Buitengewoon fel voor iemand die zoveel schreef over nederigheid en zachtmoedigheid. Maar waarom is Paulus zo fel: Hij beseft dat het leven door de Geest tot in de wortel word aangetast als mensen zich gaan vastklampen aan tradities die niet het nadrukkelijke doel hebben ons meer op Christus te laten lijken. Vandaag zullen we niet zo snel ruzie krijgen over de besnijdenis. Dat was een discussie uit de eerste eeuw. Maar dat wil niet zeggen dat wij niet vatbaar zijn voor wetticisme. Ik wil graag twee terreinen noemen die wat dat betreft kwetsbaar zijn. Het eerste waar ik aan denk is de opvoeding van onze kinderen. In elk gezin zijn regels en afspraken. Soms gaat dat heel goed en soms zijn er heel veel discussies over. Als je met je kinderen bepaalde afspraken 14

15 maakt over TV gebruik, over de manier waarop je de zondag besteedt en over uitgaan, kun je dan ook uitleggen waarom bepaalde dingen wel of niet goed zijn met het oog op christelijke karaktervorming en zeg je dat ook tegen ze? Of zeg je alleen maar: dat mag niet want dat hoort niet zo en verder geen discussie. Waar praat je vooral over met je kinderen: Vertel je ze vaak wat Christus allemaal gedaan heeft voor ons en kunnen ze aan je merken dat het wonder van genade jou echt veranderd heeft. En kun je van daaruit bepaalde afspraken uitleggen? Of heb je vooral de uitstraling dat het belangrijk is dat jouw regels nageleefd worden. De vrucht van de Geest zal in onze gezinnen alleen maar groeien als er een gezamenlijke verwondering is over genade. Een tweede terrein dat kwetsbaar is voor wetticisme is de kerkdienst. Heel makkelijk kunnen bepaalde tradities tot norm worden verheven zonder dat we nog weten waarom. Maar ook in de kerk zullen we altijd dát doel voor ogen moeten hebben: Groeien in het beeld van Christus, de Geest de ruimte geven mij van binnenuit te veranderen. Als we bepaalde dingen wel of niet willen in de dienst zullen we moeten terugkoppelen naar déze doelstelling. Op dat niveau moeten we met elkaar in gesprek zijn. Om even een actueel voorbeeld te noemen. Twee weken geleden kon u in het kerkblad een bezinning lezen over het voorlezen van de wet in de morgendienst. De kerkraad en liturgiecommissie zijn van mening dat de oproep tot levensheiliging ook moet kunnen klinken vanuit een ander schriftgedeelte dan alleen maar Exodus 20. De bijbel heeft ons op dit punt zoveel te vertellen. Ik heb begrepen dat niet iedereen gelukkig was met dit besluit. Ik zou heel graag willen weten waar de moeite zit. Ben je echt heel bezorgd dat de vrucht van de Geest wordt geremd in zijn groei als af en toe uit de Bergrede wordt gelezen ipv uit Exodus 20? Of baal je gewoon dat er iets verandert ten opzichte van hoe jij het gewend bent? In het laatste geval hebben we te maken met wetticisme: het mag maar op één manier, zoals wij het gewend zijn. Maar dat heeft niks te maken met leven door de Geest. Waar de Geest van Christus is, is ook een fundamentele vrijheid. Dat wil ik gewoon een keer vanaf de kansel kunnen zeggen. Maar laten we positief afsluiten. Ik heb al een paar keer genoemd dat de Geest ons steeds meer op Christus wil laten lijken. In dit leven blijft dat altijd een klein begin zoals ook de catechismus zegt. Maar de apostel Johannes heeft een geweldige boodschap voor ons: Wat we zullen zijn is nog niet geopenbaard, maar we weten dat we aan hem gelijk zullen zijn wanneer hij zal verschijnen, want dan zien we hem zoals hij is. Er komt een moment dat we Christus zullen zien en aan hem gelijk zullen zijn. Dan is de vrucht van de Geest volmaakt in ons aanwezig. Is dat niet geweldig! Van harte gefeliciteerd met dit vooruitzicht. Amen 15

16 16

17 Preek 3. NIEUW LEVEN voor God, want niet alleen Christus- voor-je, maar ook Christus-in-je Preek over Zondag 32 i.c.m. teksten uit Kolossenzen Waar draait het om bij christen-zijn? Vorige week heb ik die vraag ook al gesteld. Voor wie er toen niet was: we hebben toen in de bijbel gelezen in Kolossenzen 2. Daar staat heel duidelijk: bij christen-zijn draait het niet om je houden aan een heleboel regels. Een christen is niet iemand die dit niet mag en dat niet mag. Kolossenzen 2:21: Regels als raak dit niet aan, proef dat niet, blijf daarvan af, dat zijn menselijke voorschriften. Dat is niet waar het om gaat bij christen-zijn. Het gaat om: verbonden zijn met Jezus Christus. Sterker nog, er staat eerder in Kolossenzen 2: Christus vult je leven, hij komt in je. Geloof dat hij zichzelf aan jou verbindt. Dat is waar het om gaat. Maar christenen hebben toch wel een heleboel regels? Als je bij de kerk hoort, mag je toch niet met elkaar naar bed, en niet dronken worden en je moet op zondag naar de kerk. Er moet toch van alles? Je moet toch je best doen voor God? In de kerk hebben ze toch die Tien Geboden. Hoe zit dat dan? Dat is de vraag waar het laatste hoofdstuk van ons kerkelijk leerboek mee begint. Waarom moeten wij goede werken doen? Waarom zijn er voor een christen allerlei regels en geboden? Als het bij christen-zijn niet draait om de regels, waarom zijn er dan toch regels? Ik wil dat eerst uitleggen vanuit de Catechismus. Daarna gaan we weer lezen in de bijbel, in Kolossenzen. Ik leg het uit met drie stukken hout. Drie puzzelstukken. Het eerste stuk is het belangrijkste. Christus voor mij. Dat is in drie woorden een heleboel samengevat. De Zoon van God, is voor mij uit de hemel gekomen en mens geworden: Jezus Christus. Hij is voor mij aan het kruis gestorven. Dat kruis was een vreselijke straf; hij had die straf niet verdiend, het was mijn straf die hij kreeg. Hij hing daar voor mij. Omdat ik zoveel verkeerd doe tegenover God, zou ik straf moeten krijgen, maar Christus kreeg die straf voor mij. Christus verdiende daarmee vergeving voor mij. Als ik nu fouten maak of ik bedenk wat ik allemaal te weinig heb gedaan, mag ik bidden tot Vader in de hemel. En dan mag ik weten: daar in de hemel is Jezus Christus voor mij. En hij neem het voor mij op bij zijn Vader. Hij heeft ook gezegd dat hij bezig is om de hemel klaar te maken. Daar is ook een plekje voor mij. Ik hoef daar zelf helemaal niets voor te doen. Christen-zijn is niet flink je best doen om iets te verdienen bij God. Want Christus heeft het allemaal verdiend voor mij. De Catechismus vat het samen in vraag 86: wij zijn uit onze 17

18 ellende (onze zonden), zonder enige verdienste van onze kant, alleen uit genade door Christus verlost. Je kunt het nog korter zeggen, in drie woorden: Christus voor mij. * * * Veel mensen denken dat daar dít bij hoort: ik voor God. Als je zoveel krijgt van Jezus Christus, ga je natuurlijk leven voor God. Dat is de dankbaarheid die God van je mag verwachten. Het lijkt zelfs wel of de Catechismus dat zegt, want boven het laatste hoofdstuk staat onze dankbaarheid. Vaak wordt het antwoord van de Catechismus ongeveer zo gelezen: omdat Christus ons met zijn bloed gekocht en vrijgemaakt heeft (Christus voor ons), moeten wij met ons hele leven tonen dat wij hem dankbaar zijn. Ik voor God, om te laten merken hoe dankbaar ik ben voor wat Christus geeft. En daarom die Tien Geboden: zo kun je laten zien hoe dankbaar je bent. Daarom allerlei regels: dat doe je voor God; hij mag toch iets van jou terug verwachten... Maar u ziet, die twee stukjes passen niet in elkaar. Er zijn mensen die zeggen dat het wel bij elkaar past, maar dan draaien ze het om. Dan zeggen ze: ik voor God en dan Christus voor mij. Als ik maar goed voor God leef, als ik doe wat hij in zijn regels zegt, krijg ik vergeving en mag ik in de hemel komen. Dan wordt de wet een voorwaarde om Christus te krijgen. Dat lijkt precies te passen, maar het is helemaal verkeerd. Het eerste is: Christus voor mij. Dat zit stevig vast aan het kruis. Dat hoef je niet zelf overeind te houden. Maar het ik voor God kun je daar niet aan vastmaken. Veel mensen gaan het dan op eigen kracht maar omhoog houden. Er tegenaan houden. De vergeving en het eeuwige leven zitten dan gelukkig goed vast, maar het leven voor God, dat moet je zelf doen. Zelf iets terugdoen voor God. * * * Nee. Er mist nog een stuk. Een heel belangrijk stuk. Lees goed de Catechismus: omdat Christus ons niet alleen met zijn bloed gekocht en vrijgemaakt heeft (Christus voor mij), maar ons ook door zijn Heilige Geest vernieuwt tot zijn beeld. Door zijn Heilige Geest is Christus in mij. Hij is niet alleen voor mij bezig, hij is ook in mij bezig. Voor mij hing hij aan het kruis, voor mij is hij aan het werk in de hemel, maar in mij is hij aan het werk om mij te veranderen. Dat is niet wat ik doe. Dat is wat Jezus Christus doet, door zijn Heilige Geest. Dat zit net zo goed vast als de vergeving en het eeuwige leven. Het is net zo goed het werk van Christus. Dat doe ik niet, dat doet hij. En daar past dan mijn stukje aan. Daarin heb ik houvast. Omdat Christus in mij is en in mij werkt, kan ik voor God leven. Hij is mijn kracht daarvoor. Hij maakt me nieuw. Ik leef voor God omdat Christus in me is. 18

19 Dat is het hele antwoord in Zondag 32: omdat Christus ons niet alleen met zijn bloed gekocht en vrijgemaakt heeft (voor ons), maar ons ook door zijn Heilige Geest vernieuwt (in ons), opdat wij met ons hele leven tonen dat wij God dankbaar zijn voor zijn weldaden en hij door ons geprezen wordt (wij voor God). Ga dus niet meer in je eentje proberen dit overeind te houden: ik ga mijn best doen om voor God te leven. Geloof in deze twee en hang daar jezelf in. Zoek de kracht in Christus in je. Eén voorbeeld. Een jonge vrouw had een heel zware jeugd gehad door hoe haar vader zich gedragen had. Het was al jaren voorbij, maar ze bleef er aan onderdoor gaan. Het deed elke keer pijn als ze het Onze Vader hoorde bidden: vergeef ons onze schulden, gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren. Ze dacht: als ik zelf vergeving wil hebben, moet ik ook mijn vader vergeven. Ze zag wat Christus voor haar gedaan had en ze verlangde van zichzelf dat zij voor God net zoiets zou doen. Maar ze kon het niet. Tot ze ging leren dat ze dat ook helemaal niet op eigen kracht hoefde te doen. Ze mocht leren dat Christus niet alleen voor haar alles deed, maar ook in haar. Ze mocht leren dat Christus haar mild kon maken, vergevingsgezind. Ze leerde geloven dat Christus met haar bezig was en toen kon ze inhaken. Ze ging bidden: Heer, haal het oude bij mij weg, geef me een hart vol vrede. Christus werkte in haar. Ze kon leren vergeven, op de kracht van Christus. * * * Laten we nu de brief aan de Kolossenzen er weer bij pakken. Kijken of we daar de drie puzzelstukjes ook weer herkennen. 19

20 In hoofdstuk 1 schrijft Paulus Christus voor u. Kolossenzen 1:12-14, Breng dus met vreugde dank aan de Vader. Hij stelt u in staat om te delen in de erfenis die alle heiligen wacht in het licht. [Het heerlijke leven straks, dat je zomaar krijgt] 13 Hij heeft ons gered uit de macht van de duisternis en ons overgebracht naar het rijk van zijn geliefde Zoon, die ons de verlossing heeft gebracht, de vergeving van onze zonden. Christus voor u. Hij heeft u de verlossing gebracht, gegeven. Daar hoef je zelf niets voor te doen. Christus voor u. Stukje 1. Paulus schrijft ook heel duidelijk over Christus in u. Dat hebben we vorige keer ook gelezen, Kolossenzen 2: 9,10. Want in hem [Christus] is de goddelijke volheid lichamelijk aanwezig, en omdat u één bent met hem, het hoofd van alle machten en krachten, bent ook u van die volheid vervuld. Christus is in u en maakt u vol van God. Paulus zegt het nog op een andere manier: Christus heeft u met zich meegenomen in wat hij deed: zijn sterven, zijn graf en zijn opstanding. Vers 12, Toen u gedoopt werd bent u immers met hem begraven, en met hem bent u ook tot leven gewekt, omdat u gelooft in de kracht van God die hem uit de dood heeft opgewekt. U was dood door uw zonden en door uw onbesneden staat, maar God heeft u samen met Christus levend gemaakt toen hij ons al onze zonden kwijtschold. Aan het kruis is er iets met u gebeurd: meegestorven met Christus. Bij de opstanding is er iets met u gebeurd: mee-opgestaan met Christus. Christus heeft u met zich meegenomen, zelfs bij zijn hemelvaart. Kolossenzen 3:1, Als u nu met Christus uit de dood bent opgewekt, streef dan naar wat boven is, waar Christus zit aan de rechterhand van God.Richt u op wat boven is, niet op wat op aarde is. U bent immers gestorven, en uw leven ligt met Christus verborgen in God. Christus in u. Zijn werk in u. Dingen die u nooit zou kunnen: opstaan, naar de hemel gaan. Dat kun je niet op eigen houtje. Dat is werk van Christus in je. Verderop, in 3:9-10 noemt Paulus het een nieuwe schepping. 20

21 Bedrieg elkaar niet, nu u de oude mens en zijn leefwijze afgelegd hebt en de nieuwe mens hebt aangetrokken, die steeds vernieuwd wordt naar het beeld van zijn schepper en zo tot inzicht komt. Vernieuwd naar het beeld van de schepper - dat is taal uit Genesis 1: God schiep de mens naar zijn beeld. Dat moest de mens niet zelf doen: maak dat je mijn beeld bent. Nee, God deed dat. Het was zijn werk. Zo is de nieuwe schepping geen opdracht: leef nu voor God, maar het is het werk van Christus: hij vernieuwt je naar het beeld van Vader. Dat is het werk van Christus in je. Je wordt een nieuwe mens. Vers 11, Dan is er geen sprake meer van Grieken of Joden, besnedenen of onbesnedenen, barbaren, Skythen, slaven of vrijen, maar dan is Christus alles in allen. Christus wil alles in jou zijn. Christus wil alles in jou zijn. En vul dat dan maar in met wat Paulus bijvoorbeeld in vers 12 schrijft. Christus wil medeleven in jou zijn. Christus wil goedheid en bescheidenheid in jou zijn. Hij wil zachtmoedigheid en geduld in jou zijn. Ben jij van jezelf geduldig? Ben jij uit jezelf vriendelijk? Of probeer je het te zijn, omdat je dat toch wel tegenover God verplicht bent? Vers 13: ik probeer een ander te vergeven, want God heeft mij zoveel vergeven... Laat Christus alles in je zijn. Laat hem geduld en vriendelijkheid in je zijn. Laat hem vergevingsgezindheid in je zijn. Vers 15: laat zijn vrede heersen in je hart. Hoe? Vers 16, doordat de woorden van Christus in al hun rijkdom in je wonen. Christus in u. Zo kun je komen bij ik voor God. Niet op eigen kracht, maar ingehaakt in dat werk van Christus in u. Wat Christus in je doet, wordt wat jij voor God doet. 21

22 Paulus omschrijft het in Kol.1:28 als het uiteindelijke doel van zijn werk: Hem verkondigen wij wanneer we iedereen waarschuwen en in alle wijsheid onderrichten, om iedereen tot volmaaktheid in Christus te brengen. Zover moet het komen: u volmaakt, helemaal voor God. En hoe het er dan uitziet, een mens die volmaakt voor God leeft? Dát lees je in Gods goede regels. In de Tien Geboden, in alle aanwijzingen in het Nieuwe Testament. Daar moeten we als kerk samen over nadenken. Dan zeggen we tegen elkaar: dit niet doen, dat wel doen. Om steeds meer voor God te leven! Daarom gaan we in het komende halfjaar nadenken over de wet. Bij christen-zijn past inderdaad een wet. Niet om op eigen kracht je best te gaan doen. Maar een wet waarin Christus je laat zien: kijk, zo ben ik in jou aan het werk. Ik wil maken dat jij zo mens-voor-god bent. Je kunt leven voor God als je gelooft in Christus-voor-jou èn Christus-in-jou. AMEN 22

23 23

24 24

25 25

26 Bronvermelding: