De Euthanasiewet en de initiatieven Levenseindekliniek en Uit Vrije Wil

Transcriptie

1 1 De Euthanasiewet en de initiatieven Levenseindekliniek en Uit Vrije Wil 1. Inleiding De Wet toetsing levensbeëindiging op verzoek en hulp bij zelfdoding regelt onder welke voorwaarden een arts aan een verzoek om (hulp bij) levensbeëindiging van de zorgvrager tegemoet mag komen. Niet iedereen die daarom vraagt, komt per definitie ook in aanmerking voor euthanasie of hulp bij zelfdoding. En soms zou een zorgvrager mogelijk wel in aanmerking kunnen komen, maar heeft zijn arts moeite met euthanasie of is hij niet goed op de hoogte van de reikwijdte van de wet. De initiatieven Levenseindekliniek 1 en Uit Vrije Wil 2 hebben tot doel euthanasie breder toegankelijk te maken. De Levenseindekliniek wil euthanasie en hulp bij zelfdoding mogelijk maken voor zorgvragers, die in aanmerking komen voor euthanasie of hulp bij zelfdoding maar die hulp van hun arts niet krijgen. Het initiatief Uit Vrije Wil wil stervenshulp aan ouderen die hun leven voltooid achten mogelijk maken. De Commissie Ethiek heeft zich over beide voorstellen gebogen met speciale aandacht voor de rol van verpleegkundigen en verzorgenden. Hieronder volgt eerst een korte weergave van de kern van de Euthanasiewet. Daarna beschrijft de Commissie kort de beide initiatieven met haar reactie daarop. 2. De Wet toetsing levensbeëindiging op verzoek en hulp bij zelfdoding In 2002 is de Wet toetsing levensbeëindiging op verzoek en hulp bij zelfdoding (de Euthanasiewet) in werking getreden. Euthanasie en hulp bij zelfdoding zijn strafbaar volgens het Wetboek van Strafrecht. Met de Euthanasiewet is er echter een strafuitsluitingsgrond voor de arts als hij voldoet aan de eisen die de Euthanasiewet aan een zorgvuldige uitvoering van de euthanasie of hulp bij zelfdoding stelt. Voldoet de arts aan eisen van de euthanasiewet, dan wordt hij niet vervolgd. Volgens de Euthanasiewet (artikel 2, lid 1) gelden de volgende zorgvuldigheidseisen: a. de arts heeft de overtuiging gekregen dat er sprake was van een vrijwillig en weloverwogen verzoek van de patiënt; b. de arts heeft de overtuiging gekregen dat er sprake was van uitzichtloos en ondraaglijk lijden van de patiënt; c. de arts heeft de patiënt voorgelicht over de situatie waarin deze zich bevond en over diens vooruitzichten; d. de arts is met de patiënt tot de overtuiging gekomen dat er voor de situatie waarin deze zich bevond geen redelijke andere oplossing was; e. de arts heeft ten minste één andere, onafhankelijke arts geraadpleegd, die de patiënt heeft gezien en schriftelijk zijn oordeel heeft gegeven over de zorgvuldigheidseisen, bedoeld in de onderdelen a tot en met d, en 1 NVVE (2010), Haalbaarheidsonderzoek levenseindekliniek (fase 2).

2 2 f. de arts heeft de levensbeëindiging of hulp bij zelfdoding medisch zorgvuldig uitgevoerd. In artikel 2 zijn ook nog bepalingen opgenomen over de rol van een schriftelijke wilsverklaring van een voorheen wilsbekwame patiënt en over euthanasie of hulp bij zelfdoding bij minderjarigen. De arts moet de (uitgevoerde) euthanasie of hulp bij zelfdoding ook melden bij de gemeentelijke lijkschouwer. De gemeentelijke lijkschouwer stuurt de ingeleverde documenten door naar een regionale toetsingscommissie (ook opgenomen in de Euthanasiewet), die beoordeelt of de euthanasie of hulp bij zelfdoding aan alle gestelde zorgvuldigheidseisen heeft voldaan. Zo ja, dan krijgt de arts daarvan melding en is de zaak daarmee afgedaan. Bij het oordeel onzorgvuldig wordt een melding gedaan aan het OM en aan de Inspectie. Opmerkingen Commissie Ethiek Belangrijk is dat volgens de Euthanasiewet euthanasie of hulp bij zelfdoding voorbehouden is aan de arts. De Euthanasiewet biedt een strafuitsluitingsgrond voor de arts. Euthanasie is dus geen recht van de zorgvrager. 3 Anderen dan de arts, zoals verpleegkundigen of verzorgenden, mogen geen euthanasie of hulp bij zelfdoding uitvoeren. Verpleegkundigen en verzorgenden mogen alleen voorbereidingshandelingen uitvoeren. Op de handeling van de verpleegkundige of verzorgende moet altijd nog een handeling van de arts volgen om het leven van de zorgvrager te beëindigen. Een verpleegkundige mag bijvoorbeeld wel een infuus met fysiologische zoutoplossing aanleggen, die straks voor de toediening van de euthanatica gebruikt zal worden. Zij mag het infuus niet openzetten, waardoor vervolgens de euthanatica in het bloed van de zorgvrager komen. Dat moet de arts doen. Om ervoor te zorgen dat verpleegkundigen en verzorgenden weten welke handelingen ze wel en niet mogen uitvoeren bij euthanasie en hulp bij zelfdoding heeft V&VN in samenwerking met de KNMG en NU 91 daarvoor een Handreiking opgesteld. 4 Ook is V&VN samen met de KNMG het pilot-project SCEN v&v gestart waarbij verpleegkundigen en verzorgenden geschoold worden om hun collega s te kunnen adviseren bij vragen over beslissingen rond het levenseinde, met name over euthanasie en hulp bij zelfdoding en de rol van verpleegkundigen en verzorgenden hierbij Peters, J., Sutorius, E., Baarle, Y., Beekman, W., Daniels, S., Fauwe, L. de & Hartogh, G. den (2011) Uit Vrije Wil. Waardig sterven op hoge leeftijd. Amsterdam: Boom. Uit het onderzoek naar de kennis en opvattingen van publiek en professionals naar beslissingen rond het levenseinde blijkt dat het publiek hiervan op de hoogte is. Zie: Delden, J.J.M. van, Heide, A. van der, Vathorst, S. van de, Weyers, H. Tol, D.G. van (Red.; 2011) Kennis en opvattingen van publiek en professionals over medische besluitvorming en behandeling rond het einde van het leven. Het KOPPEL-onderzoek. Den Haag: Zon Mw. V&VN, KNMG, NU 91 (2006) Handreiking voor Samenwerking Artsen, Verpleegkundigen en Verzorgenden bij Euthanasie. V&VN (2007) Hoe handel je zorgvuldig bij euthanasie. Handreiking voor een goede samenwerking tussen arts, verpleegkundige en verzorgende.

3 3 3. De Levenseindekliniek De Nederlandse Vereniging voor Vrijwillig Levenseinde (NVVE) heeft het initiatief genomen om de haalbaarheid van een levenseindekliniek te onderzoeken (zie noot 1). Er zijn weliswaar hospices, maar die zijn uitsluitend voor ongeneeslijk zieke mensen die zich in de terminale fase bevinden en waarbij de levensverwachting niet meer dan drie maanden is. Het doel van de levenseindekliniek is om een keuze voor het zelfgewilde levenseinde voor meer mensen toegankelijk te maken. De aandacht gaat daarbij vooral naar mensen met een (beginnende) dementie, mensen met een chronische psychiatrische stoornis en mensen die hun leven voltooid achten. Deze mensen kunnen vaak moeilijk een arts vinden die hen wil helpen te sterven. Volgens het haalbaarheidsonderzoek vormen de volgende groepen de doelgroep van de levenseindekliniek: - mensen die ziek zijn maar niet terminaal en in aanmerking komen voor euthanasie en hulp bij zelfdoding en geen arts kunnen vinden die de gevraagde hulp wil verlenen; - mensen die ziek zijn én terminaal en in aanmerking komen voor euthanasie en hulp bij zelfdoding maar geen arts kunnen vinden die de gevraagde hulp wil verlenen; - mensen die hun leven voltooid achten en begeleid willen stoppen met eten en drinken onder palliatieve zorg; - mensen die kiezen voor een levenseinde in eigen regie, door inname van zelfverzamelde dodelijke medicijnen (p. 6). De levenseindekliniek zal binnen de grenzen van de bestaande Euthanasiewet opereren. Het is de bedoeling dat de screening of iemand in aanmerking komt voor euthanasie of hulp bij zelfdoding poliklinisch zal plaatsvinden en de opnameduur voor de uitvoering kort zal zijn (ongeveer drie dagen). Voor begeleiding van stoppen met eten en drinken zal de opnameduur maximaal veertien dagen zijn. De levenseindekliniek heeft plaats voor acht personen. Er zullen artsen, verpleegkundigen en verzorgenden werkzaam zijn. Reactie Commissie Ethiek De Commissie Ethiek is van mening dat de zorg rond het levenseinde, waaronder euthanasie en hulp bij zelfdoding, bij voorkeur zoveel mogelijk moet plaatsvinden in de omgeving waarin de zorgvrager zich bevindt (bijvoorbeeld: thuis, verpleeg- of verzorgingshuis) en met de eigen zorgverleners. Een reden daarvoor is dat die omgeving voor de zorgvrager vertrouwd is, ook wat zorgverleners en mantelzorgers betreft. Een andere reden is dat de zorg rond het levenseinde zich dan niet concentreert op levensbeëindiging, maar ruimte biedt voor alle vormen van zorg rond het levenseinde. De zorg rond het levenseinde ligt in het verlengde van de zorg die de zorgvrager tot dan toe ontvangen heeft. Deze situatie biedt ook de beste kans voor het ontstaan van een zorgrelatie tussen zorgverlener en zorgvrager. En het voorkomt fragmentering van de zorg en schade aan de vertrouwensrelatie, als de zorgvrager voor euthanasie zich tot de levenseindekliniek wendt (of

4 4 moet wenden), terwijl hij voor zijn aandoening bijvoorbeeld nog onder behandeling is van zijn huisarts. Dit geldt in de ogen van de Commissie ook juist voor de categorieën van zorgvragers met dementie en zorgvragers met chronische psychiatrische aandoeningen. Vanwege hun aandoening is het bij deze zorgvragers van groot belang om op een zorgvuldige wijze vast te stellen of hun verzoek om euthanasie of hulp bij zelfdoding vrijwillig en weloverwogen is en of er geen alternatieven zijn. Kennis van hun levensgeschiedenis en persoonlijkheid is van belang om goede zorg rond het levenseinde te kunnen geven. Dat lijkt het meest gewaarborgd als hun behandelend arts ook degene is die de zorg rond het levenseinde, waaronder eventueel euthanasie of hulp bij zelfdoding, op zich neemt. Voorzover de terughoudendheid van artsen om bij bepaalde categorieën zorgvragers tot euthanasie of hulp bij zelfdoding over te gaan gebaseerd is op gebrek aan kennis van de reikwijdte van de Euthanasiewet 5, is de Commissie Ethiek van mening dat het belangrijk is dat artsen op de hoogte zijn van de ruimte van de Euthanasiewet en dat zij via (bij)scholing hun kennis over euthanasie en hulp bij zelfdoding op peil (kunnen) brengen. Op die manier wordt in ieder geval voorkomen dat de arts niet op een verzoek om euthanasie wil ingaan, omdat hij ten onrechte denkt dat in dit geval euthanasie juridisch niet toegestaan is. De Commissie vindt het evenzeer van belang dat ook verpleegkundigen en verzorgenden op de hoogte zijn van de reikwijdte van de euthanasiewet, zodat zij hun ondersteunende taak voor de zorgvrager en zijn familie en de arts bij een verzoek om euthanasie goed kunnen vervullen. Voorzover de terughoudendheid van artsen gebaseerd is op fundamentele gewetensbezwaren is de Commissie Ethiek van mening dat zij dit tijdig kenbaar dienen te maken aan de zorgvrager en de zorgvrager, indien nodig, dienen te helpen bij het vinden van een arts die geen principiële bezwaren tegen euthanasie en hulp bij zelfdoding heeft. 6 Voor verpleegkundigen en verzorgenden die fundamentele gewetensbezwaren hebben en bij wie de zorgvrager een euthanasieverzoek (of verzoek tot hulp bij zelfdoding) aan de orde stelt, geldt hetzelfde. Zij kunnen de zorgvrager zeggen dat hij zijn verzoek aan de arts moet richten. Indien de zorgvrager daarbij hulp nodig lijkt te hebben of te verwachten, dienen zij hun gewetensbezwaren kenbaar te maken. Van de verpleegkundige of verzorgende met gewetensbezwaren mag je vervolgens verwachten dat zij de zorg overdraagt aan een collega, die de zorgvrager kan stimuleren om zijn verzoek te richten aan de arts en de zorgvrager eventueel behulpzaam kan zijn bij het bespreken van zijn euthanasieverzoek (of verzoek tot hulp bij zelfdoding) met de arts. 7 In overleg met de zorgvrager, diens naasten en andere Uit het KOPPEL-onderzoek blijkt onder meer dat artsen, maar ook verpleegkundigen en verzorgenden, niet goed weten dat euthanasie in bepaalde gevallen mogelijk is als de zorgvrager alleen lijdt aan regieverlies ten gevolge van zijn aandoening of als de zorgvrager lijdt aan een chronische depressie of beginnende dementie (zie noot 3). KNMG (2011) De rol van de arts bij het zelfgekozen levenseinde. Utrecht: KNMG. V&VN, NU 91, KNMG (2006) Handreiking voor Samenwerking Artsen, Verpleegkundigen en Verzorgenden bij Euthanasie. Utrecht: V&VN, NU 91, KNMG.

5 5 zorgverleners kan de verpleegkundige of verzorgende met gewetensbezwaren betrokken blijven bij de zorg zonder mee te werken aan euthanasie of hulp bij zelfdoding. Indien het initiatief voor een levenseindekliniek gerealiseerd zou worden, hebben de zorgvragers zorg nodig. Die zorg kunnen verpleegkundigen en verzorgenden leveren. Zij zijn daarbij wel gebonden aan de grenzen van de Euthanasiewet.

6 6 4. Uit Vrije Wil De Initiatiefgroep Uit Vrije Wil heeft initiatief genomen tot het Burgerinitiatief Voltooid Leven. Doel van dit initiatief is om ouderen die hun leven voltooid achten en waardig willen sterven op hun uitdrukkelijk verzoek stervenshulp te mogen verlenen. Uitgangspunt voor de initiatiefgroep is het recht op zelfbeschikking. Vrijheid en keuzemogelijkheid zouden centraal moeten staan en hulp aan de oudere die zijn leven voltooid acht zou mogelijk moeten zijn. Voor dit burgerinitiatief heeft de initiatiefgroep voldoende handtekeningen verzameld om het aan de Tweede Kamer te kunnen aanbieden. Op 16 maart 2011 heeft de Initiatiefgroep het boekje Uit Vrije Wil gepresenteerd met daarin een Proeve van een wet voor stervenshulp aan ouderen die hun leven voltooid achten (zie noot 2). 8 In de Proeve van een wet voor stervenshulp bij voltooid leven is de stervenshulp niet voorbehouden aan de arts. De stervenshulp zal worden gegeven door een stervenshulpverlener. Dit is een speciaal geschoolde hulpverlener en dat kan een arts zijn of een geestelijk verzorger of een verpleegkundige of een ander. Naar analogie van de Euthanasiewet beoogt de Proeve van een wet een strafuitsluitingsgrond te regelen in het Wetboek van Strafrecht voor stervenshulpverleners die aan de zorgvuldigheidseisen van de stervenshulp voldaan hebben. De zorgvuldigheidseisen voor stervenshulp bij voltooid leven zijn: a. de stervenshulpverlener moet de overtuiging hebben gekregen dat sprake is van een vrijwillig, weloverwogen en duurzaam verzoek om stervenshulp; b. de stervenshulpverlener heeft vastgesteld dat het verzoek om stervenshulp is gedaan door een Nederlander of een onderdaan van een lidstaat van de Europese Unie die minimaal twee jaar ingezetene is in de zin van artikel B4 van de Kieswet en de verzoeker de leeftijd van zeventig jaar heeft bereikt; c. de stervenshulpverlener heeft de verzoeker ingelicht over de inhoudelijke en procedurele aspecten van de verzochte stervenshulp; d. de stervenshulpverlener heeft door de verzoeker een schriftelijke verklaring overhandigd gekregen, houdende een verzoek om stervenshulp als bedoeld in deze wet; e. de stervenshulpverlener heeft ten minste één andere, onafhankelijke stervenshulpverlener geraadpleegd, die de verzoeker heeft gesproken en schriftelijk zijn oordeel heeft gegeven over de zorgvuldigheidseisen, bedoeld in de onderdelen a tot en met d. f. de stervenshulpverlener draagt zorg voor een professionele uitvoering van de te verlenen stervenshulp (p.46-47). Ook de stervenshulpverlener moet de gegeven stervenshulp aan de oudere (hulp bij zelfdoding) melden bij de gemeentelijke lijkschouwer. De gemeentelijke lijkschouwer stuurt de ingeleverde documenten door naar een van de bestaande regionale toetsingscommissie (van de Euthanasiewet), die controleert of de stervenshulpverlener zorgvuldig gehandeld heeft. 8 Op 18 mei 2011 heeft de Tweede Kamer een hoorzitting gehouden over het Burgerinitiatief Uit Vrije Wil.

7 7 Als de stervenshulpverlener tot de conclusie is gekomen dat aan alle zorgvuldigheidseisen is voldaan, vraagt hij een arts (verbonden aan de Stichting Stervenshulp) om een recept voor de dodelijke middelen uit te schrijven. De stervenshulpverlener haalt zelf de dodelijke middelen bij apotheek en overhandigt ze aan de oudere, die om stervenshulp verzocht heeft. Bij stervenshulp volgens de Proeve van een wet gaat het daarom om hulp bij zelfdoding. Reactie Commissie Ethiek De Proeve van een wet voor de stervenshulp aan de oudere lijkt weliswaar erg op de Euthanasiewet, maar er is een aantal cruciale verschillen. Een belangrijk verschil is dat de zorgvrager, die een verzoek om euthanasie doet volgens de Euthanasiewet aan meer eisen moet voldoen dan de oudere die een verzoek om stervenshulp doet via de Proeve van een wet. In de Proeve van een wet is de eis dat het lijden ondraaglijk en uitzichtloos moet zijn en de eis dat er geen redelijke andere oplossing voor het lijden van de zorgvrager is, niet opgenomen. De enige eisen aan de oudere met een verzoek om stervenshulp zijn dat hij het verzoek vrijwillig en weloverwogen moet doen en dat hij ouder dan zeventig jaar moet zijn. De Proeve van een wet lijkt daarmee in ieder geval voor ouderen de Euthanasiewet te ondergraven, want waarom zou je kiezen voor de weg via de Euthanasiewet als het ook makkelijker kan. Tegelijkertijd roept de Proeve van een wet de vraag op of de zorgvuldigheid bij deze minder zware eisen aan een verzoek om stervenshulp wel voldoende gewaarborgd zal zijn. Waarom zouden er voor een oudere met een verzoek om stervenshulp minder zware eisen moeten gelden dan voor een ernstig zieke jongere, die een verzoek om euthanasie doet? Zal de stervenshulpverlener ook nagaan of achter het verzoek om stervenshulp mogelijk een andere vraag schuilgaat (om hulp, om aandacht)? De Proeve van een wet voorziet in een nieuwe categorie hulpverleners, namelijk stervenshulpverleners. Deze stervenshulpverleners voeren de gesprekken met de oudere zorgvrager, die een verzoek om stervenshulp doet. Zij moeten bepalen of de zorgvrager aan de zorgvuldigheidseisen van de Proeve van een wet voldoet. Is dat het geval dan vragen zij de arts om een recept voor dodelijke middelen uit te schrijven. Deze arts heeft verder geen rol in de procedure. Vervolgens haalt de stervenshulpverlener de dodelijke middelen bij de apotheek en overhandigt deze aan de zorgvrager. Deze nieuwe beroepsgroep van stervenshulpverleners roept vragen op. De Commissie Ethiek vindt de verhouding van de stervenshulpverlener tot de arts problematisch. In de Proeve van een wet lijkt de arts van de Stichting Stervenshulp gereduceerd te zijn tot slechts voorschrijver van dodelijke middelen. Dat lijkt op zijn minst op gespannen voet te staan met de beroepsverantwoordelijkheid van de arts. Een ander probleem is ook hier de fragmentatie van de zorg. Er is een persoon verantwoordelijk voor het voorschrijven van de dodelijke middelen (de arts) en een ander persoon (de stervenshulpverlener) heeft de verantwoordelijkheid om te bepalen of aan het verzoek van de zorgvrager tegemoet kan worden

8 8 gekomen en voor het afhalen en overhandigen van de dodelijke middelen aan de zorgvrager op leeftijd. Dat maakt de kans op fouten groter dan wanneer eenzelfde persoon (de arts) verantwoordelijk is voor het hele proces zoals bij euthanasie. Vanuit het perspectief van verpleegkundigen en verzorgenden voorziet de Commissie Ethiek ook nog een vreemde situatie. Als verpleegkundige of verzorgende mag je bij een euthanasieverzoek of een verzoek om hulp bij zelfdoding (Euthanasiewet) niets (jij mag niet het verzoek beoordelen, de euthanatica halen en toedienen of overhandigen). Indien je je als verpleegkundige (of verzorgende) hebt laten scholen tot stervenshulpverlener ben jij in je functie van stervenshulpverlener juist degene die het verzoek om hulp bij zelfdoding van de oudere zorgvrager beoordeelt, de dodelijke middelen afhaalt en overhandigt. Voor euthanasie blijft de Euthanasiewet gelden, namelijk dat de uitvoering van euthanasie voorbehouden is aan artsen. Dat werkt volgens de Commissie verwarrend en roept op zijn minst de vraag op waarop dit verschil met de Euthanasiewet gebaseerd is en of het te rechtvaardigen is. De Commissie Ethiek constateert dat het initiatief Uit Vrije Wil de in de samenleving via lange maatschappelijke discussies gestelde kaders te buiten gaat en vindt dat niet wenselijk. In het licht van haar opmerkingen acht de commissie het in leven roepen van een nieuwe beroepsgroep van stervenshulpverleners geen goed idee. 5. Tot slot Zowel het initiatief voor de levenseindekliniek als het burgerinitiatief Uit Vrije Wil geven een maatschappelijk signaal. De levenseindekliniek wijst op schrijnende situaties van mensen, die volgens de regels in aanmerking zouden komen voor euthanasie of hulp bij zelfdoding, maar die hulp niet krijgen. En die daarom soms geen andere uitweg zien dan een zelfdoding op een gruwelijke manier. Het initiatief Uit Vrije Wil wijst op ouderen voor wie het leven voltooid is en meer een last dan een lust is geworden, maar aan wie de dood (voorlopig) voorbij gaat. Beide oplossingen kunnen gezien worden als een kritiek op de praktijk van de euthanasie en hulp bij zelfdoding. Het initiatief voor de levenseindekliniek zegt dat de Euthanasiewet meer ruimte biedt voor artsen dan zij in de praktijk realiseren. Het Burgerinitiatief Uit Vrije Wil stelt de grenzen van de Euthanasiewet ter discussie. Deze signalen moeten serieus genomen worden en alle aandacht krijgen. De vraag is alleen of de levenskliniek en Uit Vrije Wil de juiste oplossingen zijn voor de geconstateerde problemen. Als samenleving hebben wij ervoor gekozen om euthanasie en hulp bij zelfdoding te regelen via de Euthanasiewet. Deze wet is het resultaat van een lang traject en veel discussie. Daarbij is gezocht naar een evenwicht tussen de bescherming van het leven en hulp aan zorgvragers voor wie de enige uitweg uit hun lijden de dood is. De zorgvuldigheidseisen van de Euthanasiewet moeten ervoor zorgen dat een besluit tot uitvoering van euthanasie of hulp bij zelfdoding op een zorgvuldige manier tot stand komt en controleerbaar is. De uitvoering van euthanasie of hulp bij zelfdoding is bewust in handen van de arts gelegd.

9 9 De Commissie Ethiek is daarom van mening dat de twee initiatieven weliswaar een belangrijk signaal afgeven, maar dat realisatie van de initiatieven niet de oplossing is voor de gesignaleerde problemen. Dat zou juist tot gevolg kunnen hebben dat de discussie over de achterliggende problemen niet gevoerd wordt, bijvoorbeeld over de vraag waarom artsen verzoeken om euthanasie niet honoreren. Of waarom ouderen stervenshulp willen. Willen ze echt dood of gaat het om een andere vraag? Als tekortschietende zorg in het verpleeghuis bijvoorbeeld aanleiding is om liever te kiezen voor het levenseinde dan naar het verpleeghuis te gaan, moet naar het idee van de Commissie deze tekortschietende zorg aangepakt worden. Een andere vraag is bijvoorbeeld in hoeverre er bij verruiming van de mogelijkheden een sociale druk op ouderen zal ontstaan om voor stervenshulp te kiezen. Volgens de Commissie is het van belang om na te gaan in hoeverre de gesignaleerde problemen binnen de bestaande kaders (van de Euthanasiewet) opgelost kunnen worden. En indien dat niet het geval is, of aanvullende maatregelen nodig zijn. Daarvoor is wel een zorgvuldige maatschappelijke discussie nodig. Daarbij moeten naar het idee van de Commissie drie dingen niet uit het oog verloren worden. Ten eerste dat er altijd moeilijke en onoplosbare situaties zullen blijven bestaan, welke regelgeving er ook komt. Ten tweede dat euthanasie en hulp bij zelfdoding voor de hulpverlener een hele zware taak is, ook al staat hij achter het besluit tot levensbeëindiging. En ten derde dat euthanasie en hulp bij zelfdoding activiteiten betreffen waarvan men zich af kan vragen of ze gelet op de principiële verschillen in levensbeschouwelijke beoordeling in de samenleving en de taken van de overheid om kwetsbare burgers te beschermen, ooit de status van normaal (medisch) handelen zullen kunnen krijgen.