MIJN VERHAAL, MIJN TRAUMA

Transcriptie

1 MIJN VERHAAL, MIJN TRAUMA Oorlogsherinneringen van Jean Haenen, geboren te Eijsden Als ik straks niet meer leef dan zullen nog steeds nare dingen door mijn hoofd cirkelen. Verschillende oorlogen hebben daar voor gezorgd. Het begon voor mij als 15-jarige. Wij woonden in de Diepstraat. In mei 1940 ging Duitsland de oorlog beginnen. Ik stond met mijn vader aan de buitendeur te luisteren en te kijken naar het lawaai van de vliegtuigen welke dreigend neer doken op het Belgisch fort Eben Emael aan de overkant van de Maas. Plots kwam er een Duitse leger- motor met zijspan. Ze stopten aan de overkant van onze straat en ze tuurden met hun verrekijker naar de overkant van de Maas. De dag van te voren waren Nederlandse soldaten, met achter- laten van hun fietsen, de Maas overgestoken. De oorlog was begonnen. We konden met ons gezin hier niet blijven en togen voor eerst naar onze tante Triene in Breust, tegenover waar nu Verpleeghuis De Bron is. In de grote kamer stond de zonwering heel laag en we hadden zicht op een groot huis van Pieke Huls waar de Duitsers een veldhospitaal van hadden gemaakt. Doktoren liepen daar rond met bloed besmeurde kleren. Er kwamen kleine auto s aan met gewonden. Gewonde mensen werden verder buiten verzorgd en die het niet gehaald hadden werden buiten neergelegd en toen zag ik iets verschrikkelijks. Er kwam een kleine auto waar in de achterbak een buis op een bepaalde hoogte was gemonteerd en ik heb het zien gebeuren Met een vleeshaak in zijn nek werd de gesneuvelde opgehangen. Hitler had hier niks meer aan dus weggooien maar. Verschrikkelijk toch. Zijn moeder heeft hem vanmorgen misschien nog vaarwel gekust. Waarom toch moet dat? Gun je medemens alle goeds en bid bewust een Onze Vader. Die vreselijke oorlog duurde 4 jaar met veel doden waaronder ook veel burgers die door bombardementen gedood werden. Toen kwamen de geallieerden die ons -op 12 september met grote inspanning bevrijdden. We ontvingen hen als echte vrienden en boden hen onze diensten aan. Zo kwam ik met het Amerikaanse leger in aanraking en samen met andere Eijsdense jongens hielp ik al direct met het oppassen op hun materialen. Toen zij verder trokken, gingen wij met ons zevenen met hen mee, het Duitse leger achterna. We hielpen met het surveilleren bij leidingen, bruggen, wegen, om Duitse sabotage te voorkomen. Toen het Duitse leger in mei 1945 eindelijk capituleerde waren voor ons de hulpdiensten overbodig geworden. O ja, ik was nog iets vergeten. Ik kreeg zicht op een Amerikaanse 3 tonner waarvan de laadklep een beetje openstond en mijn oog viel op een rij legerschoenen. Linkse en rechtse naast elkaar met daar bovenop precies hetzelfde. En in de schoenen de gesneuvelden. De chauffeur was op weg naar het Amerikaans kerkhof Margraten. Zo n tafereel verdwijnt niet meer uit je beeld. Wederom kregen de nabestaanden te horen: helaas is uw jongen tijdens een gevecht enz. Ook hier weer. Waarom toch? Houd van je medemens en probeer van God te houden. Ons werk voor het Amerikaanse leger was dus voorbij en daar had de Nederlandse overheid op gewacht. Want al gauw kwam toen de gemene valse vraag: Willen jullie op eigen initiatief (als vrijwilliger) Nederlandse mensen helpen en bevrijden die in de Japanse kampen nog gevangen zitten en bedreigd worden? Velen van ons gaven daar gehoor aan. Deels uit medelijden, maar ook vanwege het avontuur. Zo vertrokken wij uit Liverpool richting Indonesië waar we de stadsbescherming van Semarang moesten overnemen van de Engelsen en de gevangen Nederlanders moesten bevrijden. Dat lukte ons redelijk goed; onze opdracht was klaar. Maar toen kwam de aap uit de mouw. Ik heb toen het schrijven van de Nederlandse regering kunnen zien waarin stond dat we moesten zorgen dat we, kost wat kost, baas bleven van Indonesië. Blijkbaar had de Nederlands regering niet geleerd van de vreselijke Wereldoorlog, want ze begonnen met Indonesië een nieuwe oorlog waar veel geld mee gemoeid was. Duizenden jonge, meestal 20-jarige mannen, die eigenlijk nog met hun leven moesten beginnen, hebben we daar moeten achterlaten. Totaal onnodig, want dat had met praten beter opgelost kunnen worden. Mijn ogen vullen zich nu weer met tranen. Jean Haenen, 1 september 2019

2 De 7 vrijwilligers in oktober 1944 aan het station in Eijsden voordat zij zich bij het Amerikaanse leger zouden voegen om de geallieerden te ondersteunen bij de bevrijding van Europa. Boven v.l.n.r. Jean Haenen, Joseph Feijs, Chrit Vranken en Ber Vranken. Beneden v.l.n.r. Sjeng Martens en Michel Feijs. Aldershot bij Londen 10 oktober Hier kregen de Limburgers een korte voorbereiding op hun verblijf in de tropen. Prins Bernhard, middelste in rijtje van 3 personen, kwam persoonlijk afscheid nemen van de Oorlogsvrijwilligers (OVW ers) voordat zij inscheepten voor een 4 weken durende reis.

3 Serdang (Malakka, Ned. Indië. Het huidige Maleisië). Jean Haenen poseert voor de voormalige landbouwschool waar hij was ingekwartierd.

4 Op training in Malakka. Jean Haenen was in Ned. Indië onderdeel van een driekoppig mortierpeloton.

5 Colonne met Nederlandse Oorlogs-Vrijwilligers. Semarang, Java. Eresaluut bij het graf van een gesneuvelde kameraad.

6 De OVW ers onderhielden goede contacten met de plaatselijke bevolking. Semarang, op het eiland Java, tijdens reünie in juli 1988.