Ooit lagen in het heuvelachtige. Veluwe immense gletsjers.

Transcriptie

1

2 H I K E &T r e k k i n g Ooit lagen in het heuvelachtige gebied van de Veluwe immense gletsjers. Natuur is er niet alleen om beschermd te worden, maar ook om beleefd te worden. Met deze quote onderstrepen de Tweede Kamerleden Jacobi en Van Veldhoven hun plannen om de Nationale Parken in Nederland internationale allure te geven. Zo zullen er in de toekomst minder, maar grotere gebieden worden aangewezen als Nationaal Park en ze moeten een grote aantrekkingskracht hebben op binnen- en buitenlandse toeristen. Nationaal Park Veluwezoom voldoet al aan de minimale grootte van hectare en vormt dan ook een uitgelezen plek voor een lange wandeling. Stuifzand en heide De voormalige residentie van de Graaf van Gelre, Kasteel Rosendael, vormt het vertrekpunt. Het landgoed laten we al na een paar minuten links liggen als we het bos in trekken. De hoge naaldbomen langs het pad staan er net zo statig bij als de herenhuizen die we in het dorp Rozendaal zagen. Vanaf de bosrand kijken uit we over het glooiende landschap dat voor ons ligt. We zien de oude brandtoren die boven de hei uitsteekt. Het lange rechte Kerkpad trekt over heuvels waar we een mooi uitzicht krijgen over het Rozendaalse Veld. In de negentiende eeuw bestond de Veluwe nog grotendeels uit stuifzand. Daar is niet veel meer van over. Nadat er in de vorige eeuw op grote schaal bomen zijn aangeplant, zijn er de laatste jaren juist veel bomen gekapt om het stuifzand te redden. Aan de horizon kunnen we inderdaad enkele zandvlaktes zien liggen. Ook in het behoud van de heide wordt veel tijd en energie gestoken. Gebeurt dat niet dan worden de heidevelden langzaam maar zeker overwoekerd door het pijpestrootje (een grassoort). De belangrijkste beheerders van de hei zijn dus de Veluwse Heideschapen die hier rondlopen. 109 meter boven NAP De Ring Allee is een oude beukenlaan en loopt vlak langs de grens die landdrost Lubbert Adolf Torck in de achttiende eeuw heeft aangelegd. Nog steeds zijn de dubbele bomenrijen te zien en met een beetje fantasie ook de karrensporen. Op het kruispunt waar de route ingekort kan worden lopen we even naar links om te kijken bij Signaal Imbosch, met 109,9 meter het hoogste punt van de Veluwe. Verscholen tussen de bomen liggen de fundamenten van het oude radiopeilstation Teerose II. De Duitse bezetter bouwde in maart 1943 deze stelling om te kunnen communiceren met hun piloten van de Luftwaffe. Zwijnen en wolven De geur is indringend. In eerste instantie zien we alleen plukken haar. We kijken om ons heen en ontdekken even later wat de sterke geur veroorzaakt. Delen van een schedel, een onderkaak en enkele ribben van een wild zwijn liggen op en langs het pad. We vermoeden dat het dier niet oud is geworden en vragen ons of zwijnen natuurlijke vijanden hebben. Wolven roepen we gelijktijdig. Een heel wat prettigere geur komt ons tegemoet als we de Carolinahoeve naderen. Precies rond lunchtijd arriveren we bij dit pannenkoekenhuis waar in het verleden cabaretier Wim Kan en zijn vriend en schrijver Simon Carmiggelt regelmatig een vorkje kwamen mee prikken. 23

3

4

5

6

7

8

9 Midden in het Nationaal Park staat het innovatieve, in harmonie met de natuur gebouwde, Paviljoen de Posbank. dit zich vertakt, kiezen we het rechter ruiterpad, dat ons naar een kruisend asfaltfietspad brengt, dat we kort naar links volgen. Bij de eerste gelegenheid slaan we scherp rechts een voetpad in (paaltje met groene kop). Na slechts 20 m slaan we scherp linksaf. Het pad voert door overwoekerde heide en jong bos en dan weer langs de rand van een heideveld verder. Spoedig zien we voor ons aan de rechterkant van het pad vrijwel onbegroeide kleine zandduinen. Ter hoogte van het eerste gaan we vlak voor een bank links een smal voetpad af. We volgen het pad min of meer rechtdoor tot het asfaltfietspad, dat we naar rechts en bij paddenstoel rechtdoor volgen. In de scherpe bocht naar links verlaten we het fietspad en gaan rechts een beukenlaan in (achter een blauw-geel Nationaal Park-bordje). Rechts naast ons loopt een oude grensmuur, die we volgen, tot we na een flauwe bocht naar links rechts een uitzichttoren zien: de Emmapiramide. Deze passeren we aan de rechterkant en gaan er tegenover (direct links, als men van de toren naar beneden loopt) een berkenpaadje in, dat ons naar een parkeerplaats brengt. Hier steken we de weg over, waarbij ons voetpad naar rechts afbuigt. Van links achter komt een bosweg uit, die we rechtdoor volgen, tot we op een asfaltfietspad stuiten. Hier slaan we linksaf, bij de volgende kruising opnieuw. Het pad maakt een bocht naar rechts en voert ons dan min of meer rechtdoor langs de onderste rand van het boskerkhof naar kasteel Rosendael. 135