Deel 1. Ze is jong, groot en sterk door het sporten. Ze trapt naar achteren. Raak. Maar haar dunne zomerschoenen doen hem geen pijn.

Transcriptie

1 Deel 1 1. De flat is pikkedonker. In geen enkele woning brandt nog licht. En de lamp op de galerij is alweer kapot. Morgen zal ze hem zelf vervangen. Anders moet ze weer dagen wachten op de huisbaas. Ze steekt haar hand uit. Waar zit dat slot in de voordeur? Ze moet bukken om het te vinden. De avond was niet zoals ze had gehoopt. Jammer. Ze draait de sleutel om en duwt de deur open... Plotseling is hij daar, achter haar. Stil als een kat die een vogel besluipt. Ze voelt te laat dat hij er staat. Vluchten kan niet meer. Zijn arm zit al rond haar nek. Schreeuwen is onmogelijk. In een flits weet ze het. Die kapotte lamp is geen toeval. Ze is jong, groot en sterk door het sporten. Ze trapt naar achteren. Raak. Maar haar dunne zomerschoenen doen hem geen pijn. 5

2 Ze trekt haar schouders naar voren. Draait op hetzelfde moment haar heupen. Misschien kan ze hem laten vallen? Haar plan mislukt. Ze valt zelf op de grond. Meteen trekt hij haar omhoog. En duwt haar naar binnen, haar donkere huis in. In de hal staat een klein tafeltje van Afrikaans hout. Ze weet precies waar het staat. Als ze dat kan pakken Ze ontspant haar spieren. Als een pop valt ze op de grond. Half naar voren, half opzij. Haar hoofd raakt het tafeltje net niet. Maar door de val trekt ze hem mee. Hij valt over haar heen. Een slanke man, voelt ze. Ze draait zich om en zet een knie tegen zijn onderbuik. Grijpt weer naar het tafeltje, tilt het op en gooit ermee. Het raakt hem. Daarna vliegt het tegen de ruit in de voordeur. Het glas barst, maar breekt niet. Opnieuw trekt hij haar ruw omhoog. Ze laat zich naar voren vallen. De woonkamer in. 6

3 2. Opeens brandt het licht. Gebeurt dit echt? Ze knijpt haar ogen samen. Het is zo onwerkelijk, dit geweld in haar rustige woonkamer. Ook hij is verrast door het licht. Hij stootte per ongeluk tegen de knop. Even is er een moment stilte. Een moment waarop niemand beweegt. Hij niet, zij niet. Ze moet dit moment gebruiken. Dit is haar huis; zij kent het. Zij weet hoeveel stappen je moet lopen van de eettafel naar de tv. Van de bank naar de boekenkast. Maar dan ziet ze het mes in zijn hand. Een groot, glimmend mes. Zeker 20 centimeter lang. Ze probeert rustig te blijven. Ze moet de man goed bekijken. Zwarte sportschoenen, spijkerbroek, zwart T-shirt met lange mouwen en handschoenen. Zijn gezicht verborgen achter een bivakmuts. Hij is niet groter dan zij, een normale lengte voor een man. Zijn schouders zijn recht en sterk. Hij ziet er gespierd uit. Jong ook. 7

4 Plotseling zet hij het mes op haar keel en drukt. Druppels bloed komen uit haar hals. Ze duwt haar knie omhoog. Recht in zijn kruis. Hij gromt. Het is het eerste geluid dat ze hem hoort maken. Met een karatetrap schopt ze tegen zijn hand. Maar hij is te vlug. Soepel springt hij opzij. 8

5 3. Ze heeft een wapen nodig, het maakt niet uit wat voor een. De vaas staat het dichtst bij haar. De Italiaanse vaas die ze heeft gekocht tijdens een vakantie. Een prachtige glazen vaas. Duur. Maar ze heeft nooit spijt gehad van haar aankoop. Iedere dag kijkt ze er weer met plezier naar. Nooit zet ze er bloemen in, die heeft de vaas niet nodig. Nu houdt ze de vaas met beide handen boven haar hoofd. Ze gooit. De vaas vliegt door de lucht. Raakt de man niet, maar spat uit elkaar tegen de muur. Er valt zilvergrijs glas op hen neer. Splinters blijven hangen in zijn wollen bivakmuts. Ze schreeuwt eigenlijk nooit van angst. Maar nu wel, hard en fel. Snel pakt ze een grote scherf van de grond. De scherpe rand maakt een diepe snee in haar hand. Ze voelt het niet en wil uithalen. Maar het is te laat. 9

6 Zijn linkerhand pakt haar lange haren. Hij trekt haar achterover. Ze haalt uit met de scherf en raakt hem ergens op zijn borst. Nu steekt hij met zijn mes. Het snijdt dwars door haar donkerblauwe hemdje. Door haar huid en haar spieren. Meteen kan ze haar arm niet meer gebruiken. De glasscherf valt uit haar hand. Ze schreeuwt nog een keer. Even maar, want daar is zijn vuist al. Ook zijn mes komt eraan. Nee, fluistert ze. Nee. 10

7 4. Is dit het? Is dit doodgaan? Zo onverwacht? Zo eenzaam? Ze ligt op de grond. Haar wang tegen het tapijt gedrukt. Waarom zij? Er moet een reden zijn. Een mes wordt in haar rechterborst gestoken. Pijn. Pijn waarvan ze niet wist dat die bestond. Ze krijgt geen lucht meer. Het is alsof ze verdrinkt. Ze merkt niet dat hij haar haren afsnijdt met het mes. Niet alleen haar haren, maar ook een lap huid. Ze hoort de deurbel niet rinkelen. Ze merkt ook niet dat hij haar linnen broek kapottrekt. Dat het mes in haar buik snijdt. De voordeurbel gaat. De man schrikt. Hij houdt het mes nog steeds in zijn hand. Eén seconde twijfelt hij. Dan staat hij op en rent naar de slaapkamer. Hij loopt naar het balkon en springt. 11

8 5. Nooit eerder werd ze zo wakker. Alsof ze een lange reis heeft gemaakt. Het voelt niet echt. Ze heeft het warm. Vochtig warm. Vanaf haar buik tot aan haar keel. Alsof ze in bad ligt. Het water is nog net lekker genoeg om te blijven liggen. Maar er is geen bad. Ze heeft haar kleren nog aan. En ze heeft geen gevoel meer in haar linkerarm. Ze ligt ook niet in water, maar in bloed. Langzaam herinnert ze zich weer waar ze is. Langzaam komt ook de verschrikkelijke pijn terug. Ademen. Ze moet ademen. In, uit. In, uit. Haar keel staat in brand. Slikken is moeilijk. Er moet hulp komen. Snel. Haar mobieltje zit in haar tas. Maar waar is haar tas? Voorzichtig draait ze haar hoofd van links naar rechts. Haar tas ligt helemaal bij de kamerdeur. 12

9 Opstaan kan ze niet, en lopen al helemaal niet. Ze trekt haar knieën op en zet haar voeten schuin tegen de vloer. Ze kruipt op haar zij vooruit. Er is maar één nummer dat ze kan bellen. De vingers van haar rechterhand helpen haar linkerhand. Anders kan ze haar mobieltje niet vasthouden. De toetsen zijn te klein. En het schermpje wordt rood van het bloed. Toch vindt ze de naam die ze zoekt. Alles komt goed. Als hij zijn telefoon maar opneemt. Vegter. Met Renée, zegt ze zachtjes. Kom alsjeblieft. 13