WERKDOCUMENT Deel 3. NL In verscheidenheid verenigd NL

Transcriptie

1 EUROPEES PARLEMENT Commissie visserij WERKDOCUMENT Deel 3 over het voorstel voor een verordening van het Europees Parlement en de Raad inzake het gemeenschappelijk visserijbeleid Commissie visserij Rapporteur: Ulrike Rodust DT\ doc PE v02-00 In verscheidenheid verenigd

2 4.3. Beperking van overcapaciteit/overdraagbare visserijconcessies (TFC's) De Europese Unie moet het probleem van overcapaciteit oplossen. De capaciteit van deelnemende vloten moet worden geëvalueerd. Er moeten nieuwe, aangepaste criteria worden ontwikkeld en gebruikt om de bestaande overcapaciteit nauwkeuriger te evalueren (zie 2.3). Met het gemeenschappelijk visserijbeleid moet worden gewaarborgd dat de lidstaten hun visserijcapaciteit in overeenstemming brengen met de beschikbare visbestanden. De Europese Commissie doet een voorstel voor de verplichte invoering van TFC's door lidstaten om het probleem van overcapaciteit te ondervangen. Het controversiële karakter van de TFC's betekent echter dat er een genuanceerde benadering vereist is, waarbij de voor- en nadelen zorgvuldig tegen elkaar worden afgewogen. In het volgende gedeelte wordt eerst onderzocht welk effect de invoering van individuele quota zou sorteren, en vervolgens wordt geïllustreerd wat de verdere gevolgen zijn van het overdraagbaar, d.w.z. verhandelbaar maken van deze quota. Voordelen van individuele quota In veel EU-lidstaten wordt al gebruik gemaakt van individuele quota, d.w.z. worden nationale quota verdeeld onder afzonderlijke visserijondernemingen. Individuele quota vormen een eerste stap in het vermijden van de tragedie van de meent, aangezien individuele vissers een groter verantwoordelijkheidsgevoel ontwikkelen als hun vangstmogelijkheden afhangen van de omvang van het bestand. Veel Europese vissers moeten momenteel proberen zo veel mogelijk vis te vangen voordat hun visserijsector wordt gesloten voor alle vissers vanwege uitputting van het nationale quotum. Met individuele quota kunnen vissers zelf hun visserijactiviteiten voor het hele jaar plannen en rekening houden met factoren zoals de marktsituatie. Extra voordelen van overdraagbaarheid Overdraagbaarheid van individuele concessies kan leiden tot een beperking van overcapaciteit. Dit komt door het effect dat bekendstaat als het concentratie-effect, dat tegelijkertijd ook een nadeel van TFC's is. Economisch succesvolle vissers kopen de quota van hun concurrenten op, waardoor een structuur ontstaat met minder, maar meer commercieel succesvolle ondernemingen. In veel gevallen zou de invoering van een TFCsysteem, mits aangepast aan de plaatselijke omstandigheden, de uitgelezen methode zijn als overcapaciteit in bepaalde visserijsectoren moet worden teruggedrongen. Een ander voordeel van TFC's is dat quotumbezitters die de visserij willen opgeven dat met winst kunnen doen. Tegelijkertijd neemt het verantwoordelijkheidsgevoel van vissers voor de bestanden toe, aangezien een slechte toestand van de bestanden direct effect heeft op de geldelijke waarde van hun eigen visrechten. Verhandelbare quota kunnen een extra stimulans zijn in de gemengde visserij om te voorkomen dat een zwak visbestand dat fnuikend is voor de hele visserijsector in kwestie, aangezien de individuele rechten voor deze vis in prijs zullen stijgen. Nadelen van overdraagbaarheid PE v /6 DT\ doc

3 Als gevolg van overdraagbare quota zal de visserijcapaciteit niet worden teruggedrongen als vangstquota niet streng worden gecontroleerd. TFC's kunnen eventueel zelfs resulteren in illegale, niet-gereglementeerde en niet-aangegeven visserij (IUU-visserij) als niet wordt gegarandeerd dat boten waarvan de bezitters alle TFC's hebben verkocht niet meer voor visserij worden gebruikt. Als overdraagbare quota niet gepaard gaan met de juiste waarborgen kunnen ze een ongewenst hoge concentratie visserijrechten tot gevolg hebben, waarbij de compartimentering van visserijsectoren en het karakter van kustgemeenschappen worden verstoord. Met TFC's kan het moeilijker worden voor landen hun eigen ideeën voor de juiste verdeling van visrechten uit te voeren als TFC's eenmaal zijn toegekend. In het ergste geval kunnen TFC's het voorwerp worden van speculatie voor financiële spelers buiten de visserijsector. Mogelijke waarborgen Er zijn diverse opties om TFC's zodanig te formuleren dat de negatieve gevolgen worden vermeden of getemperd, met name de gevolgen in verband met buitensporige concentratie: er kan een maximale grens worden gesteld aan eigendom bij afzonderlijke vissers de verhandelbaarheid kan worden beperkt tot interne verhandelbaarheid binnen specifieke grootteklassen verhandelbaarheid kan geografisch worden ingeperkt het leasen van quota moet worden beperkt zodat alleen actieve vissers hier gebruik van kunnen maken; niemand mag het recht hebben een heel jaarquotum te leasen. Voorstel 18: Met de basisverordening moet ervoor worden gezorgd dat eventuele overcapaciteit wordt beperkt. Daarom moeten er binnen het kader van meerjarenplannen concrete draaiboeken worden opgesteld voor de evaluatie en beperking van overcapaciteit in de afzonderlijke visserijtakken. Het niet-halen van gemeenschappelijke doelstellingen moet worden bestraft met sancties. Voorstel 19: Als er in een bepaalde visserijsector overcapaciteit wordt geconstateerd, moet de lidstaat in kwestie verplicht worden maatregelen te treffen om deze in te dammen. In dit geval zou de invoering van TFC's zinvol zijn. Als een lidstaat aantoont dat de nodige capaciteitsbeperkingen worden gehaald zonder gebruikmaking van TFC's, moet deze lidstaat worden ontheven van de verplichting om TFC's in te voeren. Een eerlijke en grondige evaluatie van alle vloten en indien nodig verplichte capaciteitsbeperkingen, zijn echter een onontbeerlijke voorwaarde om van het verplichte karakter van het TFC-systeem af te zien. Voorstel 20: Lidstaten verplichten om individuele quota in te voeren, lijkt gezien de redenen die hierboven zijn aangegeven een adequate oplossing. Op deze manier moeten lidstaten het recht hebben om van vissers te eisen dat ze hun quota binnen producentenorganisaties en andere collectieve organen bundelen zodat de structuren die in veel lidstaten bestaan, behouden blijven. Voorstel 21: In de verordening moeten lidstaten verplicht worden "veiligheidsmaatregelen" in te voeren zoals de maatregelen die hierboven beschreven zijn om ongewenste en DT\ doc 3/6 PE v02-00

4 buitensporige concentratie te voorkomen. Alle betrokken partijen, vooral de kleinschalige bedrijven, moeten intensief worden betrokken bij de ontwikkeling van het systeem voor lidstaten en de verdeling van de concessies. Voorstel 22: Bij het definiëren van kleinschalige of ambachtelijke vissers moeten andere criteria dan de lengte van de boot worden overwogen, bijv. de omvang van de onderneming of de omzet per boot. Voor alle lidstaten moeten dezelfde criteria worden gehanteerd Regionalisering De meerjarenplannen vormen de hoeksteen van regionalisering. Om te garanderen dat de GVB-doelstellingen worden gehaald, moeten degenen die betrokken zijn bij beleidsbeslissingen beter worden ingewijd in de procedure voor het opstellen van deze plannen. Voorstel 23: Parlementsleden moeten niet alleen intentieverklaringen afgeven, maar moeten vastleggen dat bij het opstellen van een Commissievoorstel voor een meerjarenplan belanghebbenden dienen te worden geraadpleegd. Regionale adviesraden moeten een aanzienlijk grotere rol spelen in dit proces. Voorstel 24: Een voorwaarde daarvoor is om de samenstelling van deze adviesraden onder de loep te nemen en ze representatiever en legitiemer te maken: werknemers-, consumenten- en milieubelangen moeten worden versterkt. Wetenschappelijk advies aan de adviesraden moet ook worden verbeterd. De adviesraden moeten tevens een forum zijn waarop vissers en wetenschappers informatie kunnen uitwisselen om hun vaak uiteenlopende visies op één lijn te krijgen. De overdracht van bevoegdheden naar lidstaten is acceptabel met het oog op de wettelijk beperkte mogelijkheden voor bindende besluiten op het niveau van de regionale visserij en/of op het niveau dat gebaseerd is op zeegebieden. In dit opzicht moet het Commissievoorstel echter op twee punten worden verbeterd: Voorstel 25: Lidstaten moeten verplicht worden met elkaar samen te werken bij de vaststelling van nationale initiatieven. Deze samenwerking zou kunnen worden gecoördineerd door de Commissie. Voorstel 26: Er zijn meer waarborgen nodig zodat de lidstaten de doelen die door het Europees Parlement en de Raad in een meerjarenplan zijn gesteld echt halen, en deze doelstellingen niet kunnen negeren. Regionalisering mag niet leiden tot een extra reguleringsniveau, maar moet resulteren in de vervanging van veel bestaande regels door nieuwe regels die beter, genuanceerder en begrijpelijker zijn. Voorstel 27: Na goedkeuring van het hervormingspakket moet de Commissie onmiddellijk een gedegen onderzoek naar de bestaande regelgeving uitvoeren om alle Europese regels die niet meer nodig worden geacht, in te trekken. PE v /6 DT\ doc

5 4.5. De Middellandse Zee en de Zwarte Zee De situatie in de Middellandse Zee verschilt wezenlijk van de situatie in andere Europese zeeën. Visbestanden worden voornamelijk geëxploiteerd in kustgebieden; er zijn maar weinig bestanden die worden gedeeld door verschillende lidstaten. Wel zijn er veertien niet-lidstaten die grenzen aan de Middellandse Zee. Bovendien verschilt de vlootstructuur in de Middellandse Zee van die in de Atlantische Oceaan of Noord-Europa, aangezien de Middellandse Zeevloot voornamelijk bestaat uit kleine boten. Daarom heeft de EU voor de visserij in het Middellandse Zeegebied een specifieke wettelijke en politieke benadering gevolgd, bijv. door middel van verordening 1967/2006 (Middellandse Zeeverordening). Deze verordening heeft echter niet tot bevredigende resultaten geleid. EU-vissers in de Zwarte Zee, in de eerste plaats kleine vissers, hebben te maken met extra problemen aangezien slechts twee van de zes Zwarte Zeelanden EU-lidstaten zijn. In de Zwarte Zee worden slechts twee bestanden (sprot en tarbot) beheerd via TAC's en quota, wat het beheer van bestanden in de Zwarte Zee zeer ingewikkeld maakt. Het Commissievoorstel voor een nieuwe basisverordening omvat tevens de Middellandse Zee en de Zwarte Zee. Het is zeker zinvol om de beginselen van MSY-beheer, beperking van teruggooi en regionalisering ook te hanteren bij deze zeeën. Aangezien er voor de meeste bestanden in de Middellandse Zee en de Zwarte Zee echter geen TAC's of meerjarenplannen zijn, zal de verordening niet leiden tot veel concrete resultaten voor de visserij in Zuid- Europa. Gezien de slechte toestand van veel bestanden is dit niet verantwoord tegenover toekomstige generaties. Voorstel 28: Er moeten concrete maatregelen voor de Middellandse Zee aan de verordening worden toegevoegd, bijvoorbeeld een verplichting om een netwerk van visreservaten aan te wijzen: gebieden waarin visserijactiviteiten verboden of beperkt worden. Voorstel 29: Er moeten meer inspanningen worden geleverd om internationale samenwerking in de Zwarte Zee te versterken. De EU moet pleiten voor de oprichting van een regionale organisatie voor visserijbeheer voor de Zwarte Zee Aquacultuur Aquacultuur is een belangrijk en integraal onderdeel van de visserijsector dat de rol van visserij op in het wild levende vis aanvult door bij te dragen aan de werkgelegenheid en een belangrijk gedeelte van voedselzekerheid te garanderen in de EU. Men is het erover eens dat de aquacultuursector van de EU vele jaren lang heeft gestagneerd, ondanks het grote potentieel voor ontwikkeling en de toenemende vraag naar aquacultuurproducten. Deze stagnatie is te wijten aan de stijgende import van goedkope aquacultuurproducten die vaak niet zijn geproduceerd volgens de hoogste Europese normen op het gebied van hygiëne, milieu en voedselveiligheid. Het is duidelijk dat de EU haar aquacultuurproductie moet opvoeren en moet concurreren met derde landen op dit vlak. Tegelijkertijd moet worden gewaarborgd dat het negatieve effect dat aquacultuur kan hebben op het milieu en visserij op in het wild levende vis tot een minimum wordt beperkt. DT\ doc 5/6 PE v02-00

6 De vaststelling van beleid inzake aquacultuur kan de economische en ecologische duurzaamheid van deze sector garanderen. De ideeën die zijn opgenomen in het voorstel voor een basisverordening, namelijk de oprichting van een adviesraad voor aquacultuur en het opstellen van niet-bindende richtsnoeren voor gemeenschappelijke prioriteiten en doelstellingen bewegen zich in de juiste richting. Deze voorstellen zijn echter niet voldoende om de stagnerende sector de benodigde impuls te geven en concurrerender te maken. Om deze doelstellingen te bereiken, moet er meer worden gedaan dan een wijziging van de basisverordening. De volgende doelstellingen zouden in de basisverordening kunnen worden opgenomen om de weg te banen voor toekomstige verbeteringen in de regelgeving: Voorstel 30: Het vaststellen van strenge, transparante en algemene kwaliteitseisen voor de aquacultuur, die in de hele EU moeten worden gegarandeerd en die de ecologische en sociale gevolgen van aquacultuur moeten waarborgen. Voorstel 31: Het vastleggen van regels met betrekking tot de traceerbaarheid van aquacultuurproducten. Voorstel 32: De invoering en verscherping van etiketteringsnormen voor hoogwaardige aquacultuurproducten en biologische aquacultuurproductie. Voorstel 33: De garantie dat geïmporteerde aquacultuurproducten geproduceerd zijn volgens de desbetreffende Europese kwaliteitsnormen, d.w.z. de normen voor milieu en dierenwelzijn. Voorstel 34: Het beschikbaar stellen van extra fondsen uit het Europees Visserijfonds voor ecologisch duurzame aquacultuur, met name voor kleine en middelgrote ondernemingen. Voorstel 35: Het lanceren van een initiatief om de bureaucratische rompslomp te beperken. PE v /6 DT\ doc