2. Bronmaatregelen. 2.1 Wat zijn bronmaatregelen? Indeling

Transcriptie

1 2. Bronmaatregelen 2.1 Wat zijn bronmaatregelen? Indeling Onder bronmaatregelen worden alle lokale opwaartse maatregelen met betrekking tot hemelwaterafvoer gecatalogeerd die vervuiling van afstromend hemelwater voorkomen of de hydraulische piekbelasting van de afwatering verminderen, waardoor de afwateringssituatie van de individuele percelen zo goed mogelijk deze van de natuurlijke situatie benadert. Verharde oppervlakte afkoppelen van de riolering is op zichzelf geen bronmaatregel. Immers bij neerslag dient de afvoer van deze verharde oppervlakte toch nog op een kunstmatige manier te worden afgevoerd indien er geen echte bronmaatregelen worden genomen. Wat de hydraulica betreft, kan er van een bronmaatregel worden gesproken, indien er een bufferende werking is op de regenwaterafvoer. Dit houdt in dat er een buffervolume moet zijn dat vertraagd geledigd wordt en welke een (nood)overloop heeft waarlangs het water weg kan stromen, indien het buffervolume vol is. Men kan immers geen enkel buffervolume ontwerpen dat voor om het even welke bui voldoet. Men dient dus een buffervolume te ontwerpen in functie van de terugkeerperiode van de overloop of deze nu frequent in werking treedt of zeer zelden. Men moet dan ook kunnen verzekeren dat het water weg kan op het moment dat de overloop in werking treedt, tenzij de terugkeerperiode ervan zo groot wordt gekozen dat men bij een dergelijk zeldzaam fenomeen lokale overstroming toestaat. In een dergelijk geval hoeft een buffervolume geen fysische overloop te hebben, omdat deze functie wordt vertolkt door de begrenzing van het buffervolume. Een tweede voorwaarde is dat het buffervolume geleidelijk geledigd moet kunnen worden. Een buffervoorziening die meestal vol staat heeft geen zin (dit is de reden waarom ledigingsdebieten kleiner dan 10 l/s/ha meestal niet zinvol zijn), terwijl een buffervoorziening die te snel terug geledigd wordt te weinig afvlakking van de piekafvoer geeft. Dit kan worden geïmplementeerd door infiltratie, afgeknepen doorvoer, hergebruik, enz... De buffering zelf kan ook op verschillende manieren worden uitgebouwd, bijvoorbeeld in een verlaagd gazon, een gesloten put, een open bekken, een ondergronds filterbed, enz... Tenslotte moet gesteld worden dat de combinatie van terugkeerperiode van de overloop en ledigingsdebiet moet worden gekozen in functie van de problemen die zich voordoen in het ontvangende watersysteem. In figuur 19 wordt een kwalitatieve indeling gegeven van de meest courante bronmaatregelen in functie van de vertraagde ledigingsdebieten en de terugkeerperiode van de overloop. Toelichting bij de Code van goede praktijk voor het ontwerp van rioleringssystemen 37

2 Figuur 19 : Classificatie van bronmaatregelen [Vaes & Berlamont, 2004]. Typisch aan bronmaatregelen is dat ze een vrij grote beschikbare buffering hebben die relatief traag geledigd wordt. Hierdoor is de opeenvolging van de neerslag zeer belangrijk. De neerslagvariabiliteit in ons klimaat is zo groot dat een correcte beoordeling van de werking van dergelijke buffervoorzieningen enkel kan indien er gebruik wordt gemaakt van continue lange termijn simulaties. Bij het gebruik van enkelvoudige buien voor de dimensionering van buffervoorzieningen worden de nodige volumes systematisch onderschat, omdat er onvoldoende rekening wordt gehouden met de kans van een voorafgaande vulling. De buffervolumes kunnen dus bepaald worden met een bakmodel via een continue simulatie [Sieker, 1999; Vaes, 1999; Chem et al., 2001; Vaes & Berlamont, 2000e, 2001b,c, 2002a]. Het ledigingsdebiet speelt hierbij een cruciale rol. Dit ledigingsdebiet kan niet altijd als een constante worden beschouwd. In tabel 3 wordt een overzicht gegeven van de parameters die het ledigingsdebiet beïnvloeden in functie van het type buffervoorziening. Toelichting bij de Code van goede praktijk voor het ontwerp van rioleringssystemen 38

3 Tabel 3 : Parameters die het ledigingsdebiet beïnvloeden in functie van het type buffervoorziening [Vaes & Berlamont, 2004]. type buffervoorziening regenwaterput met hergebruik groendaken infiltratievoorziening doorlatende verharding buffervoorziening met afgeknepen uitlaat parameters die het ledigingsdebiet beïnvloeden Variabel gebruik tijdens de dag en van dag tot dag, maar dit heeft een beperkte invloed als het dagelijks gebruik beperkt is in vergelijking met het buffervolume : het ledigingsdebiet kan dan constant worden verondersteld. De vaak kleine doorvoerdebieten zullen meestal leiden tot een beperkt afvlakkend effect. De doorvoerrelatie wordt sterk bepaald door de constructiedetails aan de rand van het dak De infiltratiecapaciteit varieert met waterhoogte (evenredig met het geborgen volume), maar de doorvoer kan meestal toch min of meer benaderd worden als onafhankelijk van de berging. De infiltratiecapaciteit neemt af in de tijd door colmatatie De infiltratiecapaciteit wordt beïnvloed door de stand van het grondwater; zowel seizoenschommelingen als meerjarige schommelingen zijn mogelijk Idem als infiltratievoorziening; de onderbouw bepaalt in grote mate de globale infiltratiecapaciteit. De uitstroom kan bij benadering onafhankelijk van de berging worden beschouwd. De vaak kleine globale infiltratiecapaciteiten zullen meestal leiden tot een beperkt afvlakkend effect. Het doorvoerdebiet varieert meer of minder met de waterhoogte : het type uitlaatconstructie bepaalt in grote mate de doorvoerrelatie, bijvoorbeeld een knijpleiding zal tot een meer lineaire karakteristiek leiden, terwijl een wervelventiel tot een meer constante doorvoer zal leiden. In het verdere gedeelte van hoofdstuk 2 zullen verschillende constructieve bronmaatregelen apart worden besproken, namelijk regenwaterputten met hergebruik (paragraaf 2.2), bufferbekkens (paragraaf 2.3), infiltratievoorzieningen en doorlatende verhardingen (paragraaf 2.4) en groendaken (paragraaf 2.5). Toelichting bij de Code van goede praktijk voor het ontwerp van rioleringssystemen 39

4 In principe zijn al deze constructieve bronmaatregelen toepasbaar voor particulier gebruik, voor industrieel gebruik en voor openbare terreinen. De dimensionering is zodanig opgesteld dat de afmetingen schaalbaar zijn met de grootte van het af te wateren oppervlak. Deze schaalbaarheid is van toepassing binnen bepaalde grenzen, namelijk zolang de afstromingstijd beperkt blijft en de afstroming op een gravitaire manier gebeurt zonder niet-lineaire controlestructuren. De afstromingstijd moet in de buurt van 10 minuten liggen, anders dient de concentratietijd specifiek in rekening te worden gebracht (zie paragraaf 2.3.2). Dit leidt tot een begrenzing van de toepassing van de basisregels voor gebieden tot ongeveer 10 ha. Voor grotere gebieden kunnen deze dimensioneringsregels ook nog worden toegepast, maar dan rekening houdend met de afvlakking ten gevolge van de afstroming. Indien deze afvlakking niet in rekening wordt gebracht zullen de buffervoorzieningen worden overgedimensioneerd. Voor afwateringsgebieden met een verharde oppervlakte van meer dan 10 ha kan een specifieke optimalisatiestudie tot een bijkomende besparing of optimalisatie van het bufferend effect leiden. Deze dimensioneringsregels zijn dus niet zonder meer toepasbaar op rioolstelsels en overstorten (zie paragraaf 7.3.2). De vervuilingsgraad kan ook een beperkende factor zijn. Informatie met betrekking tot de praktische implementatie van bronmaatregelen is terug te vinden in [Esher, 1999; Vlario, 1999; VMM, 2000] Beslissingsschema s Om na te gaan in welke omstandigheden welke bronmaatregelen kunnen worden toegepast, is een beslissingsboom uitgewerkt. Deze beslissingsboom is weergegeven in vier gekoppelde schema s : S Schema 1 : Regenwaterafvoer van dakoppervlakken (figuur 21) S Schema 2 : Regenwaterafvoer van verharde oppervlakken andere dan dakoppervlakken (figuur 22) S Schema 3 : Infiltratievoorzieningen (figuur 23) S Schema 4 : Piekafvoer (figuur 24) In figuur 20 is de legende bij deze vier schema s weergegeven. Toelichting bij de Code van goede praktijk voor het ontwerp van rioleringssystemen 40

5 Figuur 20 : Legende bij de beslissingsschema s met betrekking tot bronmaatregelen. Bespreking schema 1 : Regenwaterafvoer van dakoppervlakken. Bij afzonderlijke dakgedeelten die verschillende karakteristieken vertonen, kan het schema op de afzonderlijke delen worden toegepast. Indien het betreffende dak(gedeelte) wordt gebruikt als terras of tuin, is het beter om het water niet te gebruiken in het huishouden. Bij de vernieuwing van het dak kan men opteren voor een groendak (zie paragraaf 2.5). Dit is een dak met een lichte begroeiing dat zowel op een plat als op een hellend dak kan worden uitgevoerd, maar niet toegankelijk is. Een groendak heeft in principe een zelfde bufferend vermogen als een regenwaterput van 5000 l/100m 2 dakoppervlakte indien er een bergingscapaciteit van 50 mm is (bergingscapaciteit [mm] = poriënvolume [m 3 ] / dakoppervlakte [m 2 ] * 1000). Nochtans zijn er aanwijzingen dat een groendak ook een bijkomend afvlakkend effect heeft op de piekneerslag. Dit zou betekenen dat er een reductie op deze bergingscapaciteit kan worden toegepast. Kwantitatieve gegevens hierover ontbreken op dit ogenblik nog. Voorlopig kan er enkel een ruwe waarde van de reductiecoëfficiënt worden ingeschat. Omdat vooral de piekafvoer belangrijk is, zal deze factor niet zo groot zijn. Een reductiefactor van 0,8 lijkt dan ook redelijk in afwachting van betere gegevens (zie ook paragraaf 2.5). Dit betekent dat een groendak slechts een bergingscapaciteit van 40 mm nodig heeft om een vergelijkbaar effect te hebben met een regenwaterput. Indien deze bergingscapaciteit niet beschikbaar is, kan men voor het resterende deel een infiltratie- of bufferingvoorziening bouwen (resterende dakoppervlakte [m 2 ] = (1 - bergingscapaciteit [mm] / 40 mm) * dakoppervlakte [m 2 ]) (zie schema 3). Indien men wel voldoende buffercapaciteit heeft kan men nog altijd de dakafvoer naar een infiltratie- of buffervoorziening leiden (schema 3), omdat er toch nog een frequente afvoer (overloop) is. Men kan er ook voor kiezen om deze overloopgebeurtenissen zonder verdere buffering af te voeren (schema 4). Toelichting bij de Code van goede praktijk voor het ontwerp van rioleringssystemen 41

6 Indien de dakbedekking hout of riet is, is het beter om het water niet te gebruiken in het huishouden. De dakafvoer kan naar een infiltratie- of buffervoorziening worden geleid (schema 3). Omdat een rieten dak een zekere afvoerafvlakking met zich meebrengt, mag de dakoppervlakte in principe tot 80 % herleid worden voor de dimensionering van de buffering (analoog aan de redenering van een groendak). Een regenwaterput met hergebruik is vooral effectief indien er een voldoende grote dakoppervlakte en een beperkte hoeveelheid verliezen zijn en enkel zinvol indien het water ook effectief gebruikt wordt. Indien de dakoppervlakte kleiner is dan 50 m 2 kan er slechts een beperkt hergebruik zijn. Bij platte daken kunnen er heel wat verliezen zijn (tot 40 %, zie tabel 6), waardoor er meer dakoppervlakte nodig is om hetzelfde effect te bekomen dan met een hellend dak, alhoewel bij gehelde daken ook de oriëntatie van het dak een grote rol kan spelen (tabel 5). Indien men bij een te kleine effectieve dakoppervlakte (d.i. dakoppervlakte vermenigvuldigd met de verliescoëfficiënten (zie paragraaf 2.2)) opteert om geen regenwaterput met hergebruik te installeren, kan de dakafvoer naar een infiltratie- of buffervoorziening worden geleid (schema 3). De dimensionering van een regenwaterput en de beoordeling van de leegstandtijd kan gebeuren overeenkomstig de methode beschreven in paragraaf 2.2. Er wordt echter een minimaal putvolume van 5000 l per 100 m 2 horizontale dakoppervlakte opgelegd om zo een optimaal bufferend effect te bekomen (zie paragraaf 2.2). Indien het putvolume kleiner is dan dit minimum, kan het resterende gedeelte naar een infiltratie- of buffervoorziening worden geleid (resterende dakoppervlakte [m 2 ] = dakoppervlakte [m 2 ] - putvolume [l] / 50 l/m 2 ) (schema 3). Indien het putvolume wel voldoet aan de minimale eisen, kan nog altijd de overloop van de regenwaterput naar een infiltratie- of buffervoorziening leiden (schema 3), omdat er toch nog een frequente afvoer (overloop) is. Men kan er ook voor kiezen om deze overloopgebeurtenissen zonder verder buffering af te voeren (schema 4). Toelichting bij de Code van goede praktijk voor het ontwerp van rioleringssystemen 42

7 Figuur 21 : Beslissingsschema voor de regenwaterafvoer van daken. Toelichting bij de Code van goede praktijk voor het ontwerp van rioleringssystemen 43

8 Bespreking schema 2 : Regenwaterafvoer van verharde oppervlakken andere dan dakoppervlakken. Indien de waterkwaliteit van het afstromende regenwater onvoldoende is en er een bestaande doorlatende verharding is, dient een heraanleg tot ondoorlatende oppervlakte te worden overwogen. Indien de waterkwaliteit onvoldoende is en er is een bestaande ondoorlatende verharding aanwezig, dient een bufferbekken te worden gebouwd (zie paragraaf 2.3). De afvoer vanwege de overloop van het bufferbekken moet voorzien zijn, zodat er geen lokale overstroming kan optreden (schema 4), tenzij de terugkeerperiode aanvaardbaar hoog is en de lokale overstroming aanvaardbaar is. Indien de gebruiksfunctie een ondoorlatend oppervlak vereist, kan een infiltratie- of buffervoorziening worden aangelegd (schema 3). In het andere geval kan een doorlatende verharding worden aangelegd als het grondwater voldoende diep zit en de infiltratiecapaciteit van de ondergrond voldoende groot is (zie paragraaf 2.4). Wanneer dit niet het geval is, kan een lokale drainage er toch nog voor zorgen dat een doorlatende verharding kan worden aangelegd (analoog aan Wadi : zie paragraaf 2.4). Bij een doorlatende verharding is er meestal nog steeds een vrij frequente neerslagafvoer. Deze is functie van de helling en de aard van de doorlatende verharding, alsook van de infiltratiecapaciteit van de ondergrond (inclusief de onderbouw van de verharding) en de grondwaterstand. De resterende neerslagafvoer kan naar een infiltratie- of bufferbekken worden geleid (schema 3), waarbij een reductiecoëfficiënt op de aangesloten verharde oppervlakte wordt toegepast. Deze reductiefactor kan bepaald worden met een continu lange termijn simulatiemodel indien de bovenstaande gegevens beschikbaar zijn, maar gezien het aantal parameters is een eenmalige bepaling van deze reductiefactoren niet evident (zie ook paragraaf 2.4). Dit vereist zeker nog verder onderzoek. Bespreking schema 3 : Infiltratievoorzieningen. Indien de kwaliteit van het afgevoerde regenwater niet voldoet kan enkel een bufferbekken worden gebouwd (zie paragraaf 2.3). Voor de overloop van het bufferbekken moet een afvoer voorzien zijn, zodat er geen lokale overstroming kan optreden (schema 4), tenzij de terugkeerperiode aanvaardbaar hoog is en de lokale overstroming aanvaardbaar is. Indien het grondwater voldoende diep zit en de infiltratiecapaciteit van de ondergrond voldoende groot is (zie paragraaf 2.4), kan een gewone bovengrondse infiltratievoorziening worden aangelegd. Indien de infiltratiecapaciteit te klein is en er de mogelijkheid is om de ondergrond te verbeteren, kan een Wadi aangelegd worden (zie paragraaf 2.4). Dit is een open infiltratievoorziening waar een goed doorlatende laag met veel poriënruimte onder is aangebracht. Indien de verbetering van de ondergrond onmogelijk is of een te beperkt effect heeft (bijvoorbeeld door te hoge grondwaterstand), kan een ondergronds drainage worden toegepast. Indien ook dit niet mogelijk is, dient een bufferbekken te worden aangelegd. De afvoer vanwege de overlopen van deze infiltratie- en buffervoorzieningen moet voorzien zijn, zodat er geen lokale overstroming kan optreden (schema 4), tenzij de terugkeerperiode aanvaardbaar hoog is en de lokale overstroming aanvaardbaar is. Belangrijk is ook dat men voldoende afstand houdt van waterdoorlatende kelders of de nodige maatregelen neemt om doorsijpeling te voorkomen (zie paragraaf 2.4). Toelichting bij de Code van goede praktijk voor het ontwerp van rioleringssystemen 44

9 Figuur 22 : Beslissingsschema voor de regenwaterafvoer van verharde oppervlakken andere dan dakoppervlakken. Toelichting bij de Code van goede praktijk voor het ontwerp van rioleringssystemen 45

10 Figuur 23 : Beslissingsschema voor infiltratievoorzieningen [Vaes et al., 2004]. Toelichting bij de Code van goede praktijk voor het ontwerp van rioleringssystemen 46

11 Bespreking schema 4 : Piekafvoer. De afvoer vanwege overlopen van groendaken, regenwaterputten, infiltratie- en buffervoorzieningen dient te worden verzekerd zonder lokale overstroming of voor een voldoende grote terugkeerperiode. Ook de doorvoer van buffervoorzieningen of de drainage van verbeterde infiltratievoorzieningen dienen volgens dit schema te worden afgeleid. De lozing gebeurt preferentieel volgens onderstaande rangorde indien een dergelijk afvoersysteem aanwezig of mogelijk is : S gracht of oppervlaktewater S regenwaterriool van een gescheiden rioleringssysteem S gemengd riool Indien er geen afvoersysteem aanwezig of mogelijk is, kan er uitzonderlijk een lokale overstroming ontstaan. Dit is enkel aanvaardbaar als de terugkeerperiode van de overloop van het bufferingssysteem voldoende groot is en de overlast ten gevolge hiervan beperkt is. Als dit niet het geval is, dient de bufferingscapaciteit te worden uitgebreid. Voor de afvoer van daken, dient de piekafvoer altijd verzekerd te zijn. Figuur 24 : Beslissingsschema voor piekneerslagafvoer [Vaes et al., 2004]. Toelichting bij de Code van goede praktijk voor het ontwerp van rioleringssystemen 47

12 2.2 Regenwaterputten met hergebruik Dimensionering Wat de praktische kant van het installeren van een regenwaterput betreft met de keuze van de verschillende componenten, kan verwezen worden naar [VMM, 2000]. Hier zal enkel de dimensionering en de effectiviteit als bronmaatregel worden beschouwd. In bijlage B wordt de aanvullende informatie weergegeven. De vraag kan gesteld worden in welke mate het gebruik van regenwaterputten in huishoudens de waterbalans weer wat meer in evenwicht kan brengen. Om het bufferingseffect te maximaliseren, is het beschikbare bergingsvolume in de regenwaterput de belangrijkste parameter. Toch stellen zich hier tegenstrijdige belangen. Enerzijds moet de regenwaterput zo veel mogelijk vol zijn om optimaal te kunnen genieten van het regenwater met hergebruik in het huishouden. Anderzijds moet de regenwatertank zo veel mogelijk leeg zijn om een optimaal afvlakkingseffect te veroorzaken naar het rioolstelsel toe. Daartoe dient nagegaan te worden welke vereisten aan een regenwaterput moeten worden gesteld in ons klimaat om in voldoende mate beroep te kunnen doen op regenwater voor huishoudelijk gebruik. Daarna kan nagegaan worden welke de invloed van het inbouwen van regenwaterputten is op het rioolstelsel en de emissies ter plaatse van de overstorten. Voor beide problemen is de variabiliteit van de neerslag zeer belangrijk. Daarom wordt het ontwerp en de impact van regenwaterputten op een statistische wijze benaderd door het gebruik van continue lange termijn simulaties met de neerslagreeks van Ukkel. Dit is gebeurd aan de hand van simulaties met het bakmodel Remuli dat aan het Laboratorium voor Hydraulica van de K.U.Leuven werd ontwikkeld (figuur 153) [Vaes, 1999]. Wat betreft de resultaten van deze studie met betrekking tot de dimensionering van de regenwaterputten en de impact op de overstortemissies kan worden verwezen naar [Vaes & Berlamont, 1998b,c, 1999d]. Analoge studies werden uitgevoerd in Duitsland [Hermann & Schmida, 1999] en Denemarken [Mikkelsen et al., 1999] De drie belangrijkste parameters bij het ontwerp van een regenwaterput zijn de toevoerende verharde dakoppervlakte, het gebruiksdebiet aan regenwater en het nuttige volume van de regenwatertank. Het belangrijkste criterium om het ontwerp van een regenwaterput te beoordelen is de totale tijd dat er geen water in de put beschikbaar is, verder de leegstandtijd genoemd. Toelichting bij de Code van goede praktijk voor het ontwerp van rioleringssystemen 48

13 De toevoerende verharde oppervlakte is een zeer belangrijke parameter. De afstroming naar de regenwaterput wordt echter door vele lokale parameters beïnvloed. Eerst moet men de horizontale projectie van de toevoerende verharde dakoppervlakte bepalen. Hellende daken die georiënteerd zijn naar de dominante windrichting kunnen een grotere hoeveelheid neerslag opvangen dan deze die andersom gericht zijn. Daartoe kan er een correctiecoëfficiënt worden ingevoerd op de toevoerende verharde oppervlakte die functie is van de oriëntatie van het dak en de helling ervan. Simons [1985] specifieert verminderingscoëfficiënten voor daken gericht op het Noord-Oosten, maar deze zijn vrij groot (tabel 4). Volgens recente metingen [Mentens, 2003] liggen deze waarden heel wat lager. Het zou kunnen dat hiervoor werd gerekend met schuine dakoppervlakte in plaats van met de horizontale dakoppervlakte (verticale projectie op een horizontaal vlak). Indien dit wordt gecorrigeerd worden de correctiecoëfficiënten bekomen zoals in tabel 5. In afwachting van verder onderzoek kunnen de coëfficiënten uit tabel 5 gehanteerd worden. Aangezien uit recent onderzoek blijkt dat de hoofdwindrichting bij regenweer eerder West is dan Zuid-West (zie paragraaf 4.5) [Willems et al., 2002b], werd ook de windrichting in die zin aangepast in tabel 5. Hierbij dient vermeld te worden dat zeker met vermeerderingscoëfficiënten voorzichtig moet worden omgesprongen. Voor de verschillende dakdelen met verschillende oriëntatie dienen deze coëfficiënten per dakdeel te worden toegepast. Indien het dak dus evenveel oppervlakte heeft in twee tegenovergestelde richtingen zal de globale coëfficiënt van deze twee delen gelijk zijn aan 1. Tabel 4 : Reductiecoëfficiënten voor de opvang van neerslag op schuine daken [Simons, 1995]. dakhelling Noord-Oost 30 0, , , , ,48 $ 55 0,45 Toelichting bij de Code van goede praktijk voor het ontwerp van rioleringssystemen 49

14 Tabel 5 : Reductie- en vermeerderingscoëfficiënten voor de opvang van neerslag op schuine daken (voor verschillende waarden van dakhelling en -oriëntatie). dakhelling Oost Noord West Zuid 30 0,87 1 1, ,85 1 1, ,83 1 1, ,80 1 1, ,78 1 1,22 1 $ 55 0,76 1 1,24 1 Ook de initiële verliezen hebben een effect op de toestromende watervolumes. Ten eerste zijn er initiële bevochtigingsverliezen, waarvan men kan aannemen dat ze gecorreleerd zijn aan de hoeveelheid aangesloten verharde oppervlakte. Ten tweede kan er plasvorming zijn. Voor hellende daken kan deze oppervlakteberging worden verwaarloosd. Voor horizontale daken zal de leegstandtijd of het vereiste putvolume groter zijn door deze oppervlaktebergingsverliezen. In tabel 6 worden correctiecoëfficiënten weergegeven voor verschillende daktypes [Van den Bossche & Jansseune, 1998]. Deze correctiefactoren zijn enkel nuttig om het jaarlijks nuttig volume te herschalen en dus bruikbaar voor een ruwe dimensionering van de regenwaterput. Voor een gedetailleerde lange termijn simulatie wordt beter gebruik gemaakt van een specifiek verliesmodel. Tenslotte is er nog een verlies door de filter [VMM, 2000]. Een deel van het regenwater wordt bij zelfreinigende filters gebruikt om de ongewenste vervuiling (bijvoorbeeld bladeren) af te voeren. Voor zelfreinigende filterputten en valpijpfilters kan een filtercoëfficiënt van 0,9 worden ingerekend. Cycloonfilters geven iets minder verlies; hiervoor kan een filtercoëfficiënt van 0,95 worden gebruikt. Voor niet-zelfreinigende filters kan een filtercoëfficiënt van 1 gebruikt worden. De verschillende coëfficiënten dienen te worden vermenigvuldigd met de horizontale dakoppervlakte (d.i. de verticale projectie van het dak op een horizontaal vlak) om zo de effectief bijdragende dakoppervlakte te bekomen. Tabel 6 : Reductiecoëfficiënten voor de opvang van neerslag bij verschillende types van daken [Van den Bossche & Jansseune, 1998]. Type dak reductiecoëfficiënt plat dak met grind 0,6 plat dak met bitumen 0,7 tot 0,8 hellend dak met leien of pannen 0,75 tot 0,9 hellend dak met geglazuurde pannen 0,9 tot 0,95 hellend dak met bitumen 0,8 tot 0,95 Toelichting bij de Code van goede praktijk voor het ontwerp van rioleringssystemen 50

15 Een tweede belangrijke parameter is het gebruiksdebiet aan regenwater. Dit hangt nauw samen met het drinkwaterverbruik in huishoudens. Het drinkwaterverbruik kan echter sterk verschillen van plaats tot plaats en van huishouden tot huishouden [VMM, 2000; AMINAL, 2002a,b]. Ruwweg kan ongeveer een derde van de drinkwaterconsumptie gemakkelijk vervangen worden door regenwater, bijvoorbeeld voor toiletspoeling, het wassen van de auto, het sproeien van de tuin,... De dagelijkse variatie in het drinkwaterconsumptiepatroon werd voor dit onderzoek verwaarloosd. Dit heeft geen invloed op de resultaten, omdat voor de simulaties gebruik werd gemaakt van een lange historische tijdreeks en de neerslag niet preferentieel overdag of s nachts valt. Bovendien is het buffervolume meestal groot ten opzichte van het gemiddeld gebruiksdebiet. Ook de seizoensvariatie in het consumptiegedrag werd verwaarloosd, omdat de invloed van de persoonlijke levensstijl hierop de bovenhand haalt. Het vereiste bergingsvolume in de regenwaterput of het beschikbare gebruiksdebiet, om een bepaald niveau te bereiken wat betreft de beschikbaarheid van regenwater, moet relatief ten opzichte van de toevoerende verharde oppervlakte worden beschouwd. Daarom werd een ontwerpgrafiek opgesteld in functie van de relatieve consumptie (in liter per dag en per 100 m 2 toevoerende oppervlakte) en in functie van het relatieve bergingsvolume in de put (in m 3 per 100 m 2 toevoerende oppervlakte) [Vaes & Berlamont, 1998b]. In figuur 25 staan de lijnen weergegeven voor een gelijk percentage leegstand. Uit deze figuur kan men concluderen dat het economische optimum voor de dimensionering van de regenwaterput zich situeert in de zone waarin de toevoerende verharde oppervlakte in m 2 50 tot 100 % bedraagt van het consumptiedebiet in liter/dag. In dat geval volstaat een regenwaterput met een bergingsvolume tussen 3 en 5 m 3 per 100 m 2 toevoerende verharde oppervlakte om 90 % van de tijd water in de regenwaterput ter beschikking te hebben. Dit betekent dat een dakoppervlakte kleiner dan 50 m 2 zelden een rendabele situatie geeft voor regenwatergebruik. De keuze van het leegstandcriterium wordt hoofdzakelijk bepaald door het ongemak dat ontstaat met betrekking tot het extra bijgebruiken van drinkwater wanneer de regenwaterput leeg staat. Dit wordt met de huidige automatische bijvulsystemen minder belangrijk. Het optimaal leegstandcriterium verschuift daardoor enigszins naar een hoger leegstandpercentage (rond 10 à 20 %). Uit deze grafiek blijkt ook dat een putvolume van meer dan 10 m 3 per 100 m 2 toevoerende verharde oppervlakte weinig zin heeft. Een berekeningsformulier gebaseerd op deze dimensioneringsgrafiek (figuur 25) is weergegeven in [VMM, 2000]. Toelichting bij de Code van goede praktijk voor het ontwerp van rioleringssystemen 51

16 berging (m 3 /100m 2 ) leegstand (%) : verbruik (l/dag/100m 2 ) Figuur 25 : Ontwerpgrafiek voor het bepalen van het leegstandpercentage, het vereiste putvolume of het mogelijke regenwaterverbruik. Er mag geen rechtstreekse verbinding worden gemaakt tussen het hemelwatersysteem en het drinkwatersysteem [Belgaqua, 2003]. Er is een voorfiltering van het hemelwater nodig [VMM, 2000]. Het gebruik van hemelwater voor menselijke consumptie, vaat en persoonlijke hygiëne is totaal af te raden. Het is verder sterk af te raden om andere verharde oppervlakken dan dakoppervlakken af te laten wateren naar de regenwaterput, tenzij er specifieke maatregelen worden genomen om de vervuiling van het regenwater in de put te voorkomen Invloed op de overstortemissies Om het effect van de regenwaterputten op de overstortemissies na te gaan, wordt een model met twee bakken opgesteld (figuur 26) [Vaes & Berlamont, 1998b]. Het opwaartse reservoir stelt het gezamenlijke effect voor van alle regenwaterputten die zich in het rioolgebied bevinden en het afwaartse reservoir stelt het gemengd rioolstelsel voor. Er wordt van uitgegaan dat de noodoverlaten van de regenwaterputten in het gemengd rioolstelsel lozen. Toelichting bij de Code van goede praktijk voor het ontwerp van rioleringssystemen 52

17 Figuur 26 : Schematische weergave van het gebruikte bakmodel om de impact van de regenwaterputten op de overstortemissies te begroten [Vaes & Berlamont, 1998b]. De simulatieresultaten tonen aan dat de berging in de regenwaterputten inderdaad kan leiden tot een reductie van de nodige berging in het rioolstelsel of in een overstortbekken (figuur 27) [Vaes & Berlamont, 1998c]. Hiertoe is echter veel meer bergingsvolume nodig in regenwaterputten dan in een overstortbekken. Vanuit economisch standpunt zal het verschil echter minder uitgesproken zijn, omdat regenwaterputten per volume-eenheid goedkoper zijn dan overstortbekkens en er bij een afwaartse oplossing nog andere kosten bij komen (bijvoorbeeld : riolering, milieu,...). Interessant is ook het effect van de regenwaterputten op de andere overstortparameters. Wanneer de overstortemissies bij gelijkblijvende overstortfrequentie worden beschouwd, zal het overstortvolume gemiddeld 10 tot 20 % dalen bij het gebruik van regenwaterputten. Ook de piekdebieten zullen met 15 tot 25 % dalen. Opwaartse buffering heeft dus bij gelijkblijvend criterium voor de overstortfrequentie een groter afvlakkend effect dan afwaartse buffering. Toelichting bij de Code van goede praktijk voor het ontwerp van rioleringssystemen 53

18 nodige berging in het rioolstelsel (mm) regenwatergebruik : 100 l/dag/ l/dag/ l/dag/ l/dag/100 m 2 m 2 m 2 m putvolume (m 3 /100m 2 ) Figuur 27 : Evolutie van de nodige berging in het rioolstelsel om een overstortfrequentie te bekomen van 7 dagen/jaar in functie van het bergingsvolume in regenwaterputten (wanneer 50 % van de verharde oppervlakte is aangesloten op de regenwaterputten) [Vaes & Berlamont, 1998c]. Ondanks het feit dat regenwaterputten in eerste instantie gebouwd worden om zo veel mogelijk gevuld te zijn, hebben ze toch enige bufferende werking met betrekking tot de neerslagafstroming. Uit figuur 27 blijkt dat het bufferend effect niet meer significant toeneemt bij putvolumes vanaf 5 m 3 /100m 2. Een kleiner putvolume kan voor hergebruik (figuur 25) volstaan, maar geeft minder bufferend effect. Daarom werd geopteerd om voor het volume van een regenwaterput met hergebruik minimaal 5 m 3 per 100 m 2 horizontale dakoppervlakte voorop te stellen. Hierbij moet wel worden opgelet dat er voldoende gebruik wordt gemaakt van het regenwater. Bij een te lange verblijftijd in de regenwaterput kan er een biologische film ontstaan, welke de kwaliteit van het water verlaagt. Dit kan worden vermeden door een voldoende gebruiksdebiet af te nemen, het water in de put van het licht af te schermen en bij lange periodes zonder gebruik (bijvoorbeeld vakantie) de put te ledigen. Dit is ook de belangrijkste reden om een minimaal gebruik voor te schrijven ter hoogte van een WC of een wasmachine. Indien het gebruiksdebiet (tijdelijk) aan de lage kant is, is het gebruik voor de wasmachine (tijdelijk) af te raden. Indien dit systematisch het geval is, kan men het bovenste gedeelte van de regenwaterput als een buffervolume gebruiken en een extra pomp plaatsen die dit bovenste gedeelte ledigt nadat het tijdens een regenbui is gevuld. Toelichting bij de Code van goede praktijk voor het ontwerp van rioleringssystemen 54

19 2.2.3 Invloed op de piekafvoer Naast de invloed op de overstortemissies hebben regenwaterputten ook een invloed op de piekafvoerdebieten en dus op de dimensionering van de riolen [Vaes & Berlamont, 1998c, 2001a; Vaes et al., 2000a]. Dit effect kan echter niet worden ingerekend door een ontwerpbui door een regenwaterput te sturen vooraleer dit het rioolstelsel instroomt, omdat de tijdsvariabiliteit van de neerslag hierbij erg belangrijk is. Wegens het niet-lineaire gedrag van het regenwaterputsysteem en de lange voorafgaande (antecedent) periode die van belang is, is er geen eenduidig verband tussen de toevoer in de regenwaterput (de neerslag) en de uitvoer (gebruiksdebiet en overloop). Om deze tijdsvariabiliteit te kunnen inrekenen, moet ook hier een continue lange termijnsimulatie worden uitgevoerd voor het regenwaterputsysteem en moeten de resultaten hiervan statistisch worden verwerkt via QDF-relaties (Quantity/Duration/Frequency = Debiet/Duur/Frequentie). Gezien de eenvoud van een regenwaterputsysteem, kan hiervoor een eenvoudig bakmodel worden gebruikt. Hieruit kan men maatgevende inloophydrogrammen creëren analoog aan de wijze waarop de composietbuien zijn opgesteld op basis van IDF-relaties (figuur 28). Door deze inloopdebieten te delen door de toevoerende verharde oppervlakte naar de regenwaterput, kan de omzetting gemaakt worden naar equivalente neerslag (d.w.z. composietbuien : zie paragraaf 4.3) met inbegrip van het afvlakkend effect van de regenwaterput, zonder dat de regenwaterput nog in het rioleringsmodel moet worden meegenomen. In figuur 29 wordt als voorbeeld het effect getoond op een composietbui met een terugkeerperiode van 5 jaar indien er 30 % van de verharde oppervlakte wordt afgeleid naar regenwaterputten met een putvolume van 5000 liter per 100 m 2 verharde oppervlakte en bij een verbruik van 100 liter per dag en per 100 m 2 verharde oppervlakte. De oorspronkelijke composietbui is in zwart aangeduid. De piekwaarde van de afgevlakte bui ligt tussen de piekwaarde van oorspronkelijke composietbuien met terugkeerperioden van 1 en 2 jaar (deze waarden respectievelijk 41,9 mm/h en 52,4 mm/h staan aangeduid in figuur 29). Toelichting bij de Code van goede praktijk voor het ontwerp van rioleringssystemen 55

20 historische neerslagreeks Ukkel , tijdstap = 10 minuten IDF-relaties extreme waarden schattingen Composietbuien voor rioleringsberekeningen [Vaes et al., 1996] Bakmodel : representatie van een regenwaterput Uitvoeren van continue simulatie Omzetten van uitstroming van bakmodel naar equivalente neerslag tijdreeks van 27 jaren, tijdstap = 10 minuten Opstellen van IDF-relaties voor de equivalente neerslagreeks voor alle aggregatieniveaus : 10 minuten tot maximale buiduur Verhoudingen tussen IDF-relaties voor oorspronkelijke en afgevlakte neerslagreeks Toepassen verhoudingen op oorspronkelijke composietbuien : afgevlakte composietbuien Figuur 28 : Overzichtschema voor het inrekenen van het effect van regenwaterputten op ontwerpbuien [Vaes & Berlamont, 1998c]. Bij de afvlakking van de neerslag door een regenwaterput komen een heleboel parameters kijken : het putvolume, het regenwatergebruiksdebiet, de op de regenwaterput aangekoppelde oppervlakte, de terugkeerperiode, de spreiding op het putvolume, de spreiding op het regenwatergebruiksdebiet en eventueel de parameters van het oppervlakte-afstromingsmodel. De variatie aan parameters is dus te groot om een eenmalige toepassing uit te voeren en een reeks afgevlakte composietbuien op te stellen. Daarom werd aan het Laboratorium voor Hydraulica van de K.U.Leuven een computerprogramma (Rewaput genaamd) opgesteld dat op basis van de gewenste parameters de afgevlakte composietbui berekent [Vaes & Berlamont, 1998c]. Deze afgevlakte composietbuien kunnen dan worden toegekend aan de verharde oppervlakken die via een regenwaterput afwateren, zonder dat de regenwaterput nog moet worden gemodelleerd in het hydrodynamisch model. Toelichting bij de Code van goede praktijk voor het ontwerp van rioleringssystemen 56

21 neerslagintensiteit (mm/h) T = 2 jaar : 52,4 mm/h T = 1 jaar : 41,9 mm/h composietbui T = 5 jaar putvolume = 5000 l/100m 2 verbruik = 100 l/dag/100m 2 30 % aangesloten oppervlakte tijd (min) Figuur 29 : Voorbeeld van het afvlakkend effect op de composietbui door een regenwaterput na een statistische evaluatie van de resultaten van een continue lange termijn simulatie [Vaes & Berlamont, 1998c]. In zwart wordt de originele composietbui met een terugkeerperiode van 5 jaar getoond en de horizontale streepjes geven de piekwaarden aan van de composietbuien met terugkeerperiodes van 1 en 2 jaar. Gebaseerd op deze methodologie kunnen ook de reductiecoëfficiënten worden afgeleid die weergeven wat de bijdrage is van de regenwaterput in termen van volledig afgekoppelde oppervlakte (m.a.w. met hoeveel percent afgekoppelde verharde oppervlakte komt het effect van de regenwaterput overeen) (bijvoorbeeld bruikbaar in keuzeschema 1, figuur 21). Dit percentage is (in volgorde van belangrijkheid) functie van het regenwatergebruiksdebiet, de terugkeerperiode van de neerslag, het putvolume en het beschouwde aggregatieniveau. Enkele voorbeelden zijn weergegeven in figuur 30. Hieruit blijkt dat een significante reductie vooral bekomen wordt indien het gebruiksdebiet hoog is en de regenwaterput dus regelmatig geledigd wordt, wat enigszins tegenstrijdig is met het minimaal houden van de leegstandtijd (zie 2.2.1). Verder neemt de reductie toe bij stijgend putvolume en neemt het af bij stijgende terugkeerperiode en stijgend aggregatieniveau. Gezien de variatie met de terugkeerperiode en het aggregatieniveau is er dus geen eenduidige reductiecoëfficiënt toe te kennen aan een regenwaterput. Toelichting bij de Code van goede praktijk voor het ontwerp van rioleringssystemen 57

22 100% 90% 80% 70% putvolume v, terugkeerperiode T en aggregatieniveau Dt : v=30mm, T=2jaar,Dt=10min v=40mm, T=2jaar, Dt=10min v=50mm, T=2jaar, Dt=10min v=30mm, T=20jaar, Dt=10min v=40mm, T=20jaar, Dt=10min v=50mm, T=20jaar, Dt=10min v=30mm, T=2jaar, Dt=360min v=40mm, T=2jaar, Dt=360min v=50mm, T=2jaar, Dt=360min 60% reductie 50% 40% 30% 20% 10% 0% regenwatergebruiksdebiet (l/dag/100m 2 ) Figuur 30 : Reductie van de afvoer ten gevolge van een regenwaterput voor verschillende gevallen van regenwater gebruiksdebiet, putvolume, terugkeerperiode en aggregatieniveau (gebruiksdebiet en putvolume zijn uitgedrukt relatief t.o.v. de toevoerende oppervlakte). Hieruit kan worden geconcludeerd dat het installeren van een regenwaterput enkel zin heeft indien het water ook effectief en in voldoende mate wordt gebruikt. Onder deze omstandigheden leidt een regenwaterput met hergebruik tot een zekere buffering, maar deze is afhankelijk van vele factoren en zeker onvoldoende is als equivalent voor een echte buffervoorziening (zie paragraaf 2.3). Het combineren van de gebruiksfunctie met een specifieke bufferfunctie in een regenwaterput is ook mogelijk door het bovenste gedeelte van de put langzaam leeg te laten lopen na een bui (overeenkomstig de buffervoorzieningen in paragraaf 2.3). Het nodige buffervolume kan hierbij dan gereduceerd worden overeenkomstig bovenstaande inschatting. Deze aanpak is echter zowel vanuit ontwerp als praktische realisatie niet evident. Indien men hergebruik wil combineren met buffering wordt beter de overloop van de regenwaterput voor hergebruik naar een aparte voorziening geleidt. Toelichting bij de Code van goede praktijk voor het ontwerp van rioleringssystemen 58

23 2.3 Buffervoorwaarden Locale opwaartse buffering Zoals al in paragraaf 2.1 werd aangegeven, speelt het ledigingsdebiet een grote rol bij buffervoorzieningen. In tabel 3 werden de invloedsfactoren op het afvoerdebiet van een buffervoorziening weergegeven. Afgezien van de schommelingen van de grondwaterstand en de colmatatie bij infiltratievoorzieningen, worden de uiterste grenzen van de in de praktijk het meest voorkomende doorvoerrelaties gegeven door een constant ledigingsdebiet en een lineair toenemend ledigingsdebiet bij stijgende waterhoogte (oftewel stijgend volume) (figuur 31). Doorvoerrelaties gelegen onder de lineaire curve kunnen voorkomen, maar leveren geen goede benutting van de buffering op. Figuur 31 : Begrenzing van de mogelijke doorvoerrelaties [Vaes & Berlamont, 2004]. Met het bakmodel Remuli van het Laboratorium voor Hydraulica van de K.U.Leuven (figuur 153) [Vaes, 1999] werden continue lange termijn simulaties uitgevoerd met de neerslagreeks van Ukkel voor een periode van 100 jaar ( [Demarée et al., 1998]) voor deze twee uiterste doorvoerrelaties. Deze twee uiterste doorvoerrelaties geven significant verschillende resultaten, waaruit blijkt dat het onvoldoende is om enkel de maximale berging en maximale doorvoer te bepalen. Ook het tussenliggende verloop van de berging/doorvoer-relaties is belangrijk. De resultaten van deze berekeningen worden weergegeven in tabel 7 en figuur 33. De ledigingsdebieten en buffervolumes zijn uitgedrukt relatief ten opzichte van de toevoerende (verharde) oppervlakte. Een vereenvoudigde voorstelling van het gebruikte model is weergegeven in figuur 32. Toelichting bij de Code van goede praktijk voor het ontwerp van rioleringssystemen 59

24 Figuur 32 : Vereenvoudigde voorstelling van het conceptuele model voor het berekenen van de nodige buffervolumes aan de hand van continue lange termijn simulaties [Vaes & Berlamont, 2004]. buffervolume (m 3 /ha) Volle lijnen : constante doorvoer Streeplijnen : lineaire doorvoer terugkeerperiode overloop (jaar) : doorvoerdebiet (l/s/ha) 100 Figuur 33 : Vergelijking van de nodige buffervolumes bij lineaire en constante doorvoer in functie van het maximaal doorvoerdebiet en de terugkeerperiode van de overloop (overeenkomstig de waarden in tabel 7) [Vaes & Berlamont, 2004]. Toelichting bij de Code van goede praktijk voor het ontwerp van rioleringssystemen 60

25 Tabel 7 : Nodige buffervolumes in functie van het maximaal doorvoerdebiet en de terugkeerperiode van de overlaat voor een constante en lineaire doorvoerrelatie bij een concentratietijd van 10 minuten [Vaes & Berlamont, 2004]. ledigingsdebiet terugkeerperiode ½ jaar 1 jaar 2 jaar 5 jaar 10 jaar 20 jaar lineaire doorvoer 50 l/s/ha 48 m 3 /ha 78 m 3 /ha 111 m 3 /ha 159 m 3 /ha 198 m 3 /ha 240 m 3 /ha 40 l/s/ha 57 m 3 /ha 87 m 3 /ha 121 m 3 /ha 172 m 3 /ha 214 m 3 /ha 259 m 3 /ha 30 l/s/ha 69 m 3 /ha 100 m 3 /ha 135 m 3 /ha 188 m 3 /ha 232 m 3 /ha 279 m 3 /ha 25 l/s/ha 75 m 3 /ha 107 m 3 /ha 144 m 3 /ha 199 m 3 /ha 244 m 3 /ha 294 m 3 /ha 20 l/s/ha 84 m 3 /ha 117 m 3 /ha 155 m 3 /ha 213 m 3 /ha 261 m 3 /ha 313 m 3 /ha 15 l/s/ha 96 m 3 /ha 133 m 3 /ha 176 m 3 /ha 242 m 3 /ha 298 m 3 /ha 359 m 3 /ha 10 l/s/ha 118 m 3 /ha 159 m 3 /ha 207 m 3 /ha 280 m 3 /ha 342 m 3 /ha 411 m 3 /ha 5 l/s/ha 167 m 3 /ha 220 m 3 /ha 281 m 3 /ha 372 m 3 /ha 450 m 3 /ha 534 m 3 /ha 2 l/s/ha 259 m 3 /ha 330 m 3 /ha 410 m 3 /ha 526 m 3 /ha 622 m 3 /ha 725 m 3 /ha 1 l/s/ha 432 m 3 /ha 547 m 3 /ha 671 m 3 /ha 846 m 3 /ha 988 m 3 /ha 1137 m 3 /ha constante doorvoer 50 l/s/ha 27 m 3 /ha 49 m 3 /ha 75 m 3 /ha 115 m 3 /ha 150 m 3 /ha 188 m 3 /ha 40 l/s/ha 35 m 3 /ha 59 m 3 /ha 87 m 3 /ha 130 m 3 /ha 167 m 3 /ha 207 m 3 /ha 30 l/s/ha 46 m 3 /ha 71 m 3 /ha 101 m 3 /ha 148 m 3 /ha 188 m 3 /ha 232 m 3 /ha 25 l/s/ha 52 m 3 /ha 79 m 3 /ha 111 m 3 /ha 159 m 3 /ha 199 m 3 /ha 244 m 3 /ha 20 l/s/ha 60 m 3 /ha 88 m 3 /ha 121 m 3 /ha 171 m 3 /ha 214 m 3 /ha 261 m 3 /ha 15 l/s/ha 72 m 3 /ha 103 m 3 /ha 138 m 3 /ha 191 m 3 /ha 236 m 3 /ha 284 m 3 /ha 10 l/s/ha 89 m 3 /ha 123 m 3 /ha 162 m 3 /ha 221 m 3 /ha 270 m 3 /ha 324 m 3 /ha 5 l/s/ha 124 m 3 /ha 166 m 3 /ha 214 m 3 /ha 285 m 3 /ha 345 m 3 /ha 410 m 3 /ha 2 l/s/ha 182 m 3 /ha 236 m 3 /ha 296 m 3 /ha 387 m 3 /ha 464 m 3 /ha 547 m 3 /ha 1 l/s/ha 261 m 3 /ha 327 m 3 /ha 398 m 3 /ha 499 m 3 /ha 580 m 3 /ha 665 m 3 /ha Toelichting bij de Code van goede praktijk voor het ontwerp van rioleringssystemen 61

26 Uit tabel 7 en figuur 33 blijkt dat de nodige buffervolumes groter zijn bij een welbepaalde maximaal doorvoerdebiet en een welbepaalde terugkeerperiode voor de overloop indien men een lineaire doorvoerrelatie heeft ten opzichte van een constante doorvoerrelatie. Bij een lineaire doorvoerrelatie wordt bij gelijk buffervolume en maximaal doorvoerdebiet de terugkeerperiode van de overloop ongeveer gehalveerd ten opzichte van een constante doorvoerrelatie. De noodzaak om deze buffervolumes te berekenen met continue lange termijnsimulaties wordt geïllustreerd in figuur 34. In de praktijk worden vaak nog buffervolumes bepaald op basis van ontwerpstormen. Bij dergelijke capacitieve systemen is de frequentie van het effect niet meer gelijk aan de frequentie van de invoer, waardoor men een systematische onderschatting bekomt van de terugkeerperiode van de overloop indien men gebruik maakt van ontwerpbuien [Niemczynowicz, 1984; Vaes, 1999; Ostrowski, 2000]. Dit effect is meer uitgesproken naarmate de doorvoerrelatie meer niet-lineair is en naarmate de invoer meer variabel is. Figuur 34 toont aan dat het gebruik van ontwerpbuien (d.w.z. statistiek op voorhand : zie ook paragraaf 4.3) tot een onderschatting van de terugkeerperiode kan leiden met een factor 2 zelfs indien men voldoende antecedent condities gebruikt (de afwijking is groter bij niet-lineaire systemen dan bij meer lineaire systemen). Bij het gebruik van onvoldoende antecedent neerslag (te korte ontwerpbuien) lopen de afwijkingen sterk op nodige berging om een terugkeerperiode van 20 jaar te bekomen voor de overloop nodige berging (m 3 /ha) continue simulatie huidige Vlaamse composietbuien (2 dagen) composietbuien met geoptimaliseerde antecedent condities continue simulatie met terugkeerperiode van 10 jaar voor de overloop constant ledigingsdebiet (l/s/ha) Figuur 34 : Vergelijking van het nodige bergingsvolume (bij constante doorvoer) berekend met composietbuien versus de continue lange termijn simulatie [Vaes & Berlamont, 2004]. Toelichting bij de Code van goede praktijk voor het ontwerp van rioleringssystemen 62

27 In tabel 8 worden de ledigingstijden weergegeven voor de buffervolumes uit tabel 7 bij een constante doorvoer in de veronderstelling dat er geen toevoer meer is (dit zijn dus minimale waarden). Voor buffervoorzieningen met een lineaire doorvoer zal het volume voor ongeveer 60 % geledigd zijn overeenkomstig de duren in tabel 8 (exponentiële ledigingsrelatie zonder bijkomende toevoer). Een analyse van de resultaten uit de tabellen 7 en 8 bevestigt dat de optimale buffervolumes geen extreem korte of lange ledigingstijden hebben, maar dat hiervoor de ledigingstijd in de grootte-orde van enkele uren ligt. Sieker [1999] meldt dat goede buffervoorzieningen binnen de 3 uren terug leeg moeten zijn. Deze voorwaarde voor een relatief snelle lediging is belangrijk om de buffering beschikbaar te hebben bij een volgende neerslagpiek (bij opwaartse buffervoorzieningen). De buffering wordt optimaal gebruikt indien deze vooral bij extreme neerslag wordt benut en de afvoer bij lagere neerslag er grotendeels doorheen stroomt. Een maximale ledigingstijd van 3 uur is echter reeds een zeer strenge voorwaarde. Dit is een nuttige voorwaarde bij kleine bergingsvolumes die enkel dienen om zeer lokale wateroverlastproblemen op te lossen. De keuze van de ledigingstijd hangt samen met het bestudeerde probleem, dus ook de optimale combinatie van het ledigingsdebiet en de terugkeerperiode van de overloop. Indien het een lokaal probleem is, is vooral een piekafvlakking voor kleine duren van belang; indien het probleem verder stroomafwaarts in het ontvangende oppervlaktewater ligt, zal naar een afvlakking over grotere duren moeten worden gekeken. De concentratietijd van het afwaartse ontvangende oppervlaktewater tot in het probleempunt is dus een zeer belangrijke parameter. Een optimale buffering wordt bekomen indien de ledigingstijd van dezelfde grootteorde is als deze concentratietijd. Voor concentratietijden in het afwaartse systeem in de buurt van 2 keer de ledigingstijd is het bufferend effect grotendeels verdwenen. Als absoluut minimum voor de ledigingstijd is hier 1,5 uur gehanteerd (zie grijze achtergrond in tabel 8). Dit betekent dat het gemiddeld piekdebiet over 1,5 uur minimaal met een factor 2 wordt gereduceerd. De maximale ledigingstijd hangt verder samen met de effectiviteit van de buffering. Voor buffervoorzieningen met een relatief lage terugkeerperiode voor de overloop (bijvoorbeeld t.e.m. 2 jaar) lijkt een ledigingstijd van 6 à 12 uur een bovengrens. Indien men toch grotere buffering wenst te bouwen, is het beter om de terugkeerperiode van de overloop op te trekken. Voor buffervoorzieningen met een hoge terugkeerperiode voor de overloop (bijvoorbeeld vanaf 5 jaar) lijkt een ledigingstijd van 12 à 24 uur een goede bovengrens. Problemen in het afwaartse ontvangende oppervlaktewater met een concentratietijd van meer dan 12 à 24 uur ten opzichte van de locatie van de buffering, zijn niet effectief op te lossen met (enkel) een buffering op deze locatie. Eventueel kan een bijkomende buffering meer afwaarts wel een oplossing bieden. Een lokale buffering wordt dus gebouwd met het oog op een afvlakking van het piekdebiet in het afwaartse watersysteem en kan maar tot een optimale buffering leiden voor een welbepaalde plaats of zone in het afwaartse systeem. In tabel 10 werd een zone afgebakend (in grijze achtergrond) welke met bovenstaande principes rekening houdt. Toelichting bij de Code van goede praktijk voor het ontwerp van rioleringssystemen 63

28 ledigingsdebiet Tabel 8 : Ledigingstijd in functie van het maximaal ledigingsdebiet en de terugkeerperiode van de overlaat voor een constante doorvoerrelatie, overeenkomstig de buffervolumes in tabel 7 [Vaes & Berlamont, 2004]. terugkeerperiode overloop bij constante doorvoer 1 jaar 2 jaar 5 jaar 10 jaar 20 jaar 50 l/s/ha 16 min 25 min 38 min 50 min 63 min 40 l/s/ha 25 min 36 min 54 min 70 min 86 min 30 l/s/ha 40 min 56 min 82 min 104 min 129 min 25 l/s/ha 53 min 74 min 106 min 133 min 163 min 20 l/s/ha 74 min 101 min 143 min 178 min 3,5 uren 15 l/s/ha 115 min 154 min 3,5 uren 4,5 uren 5,5 uren 10 l/s/ha 3,5 uren 4,5 uren 6 uren 7,5 uren 9 uren 5 l/s/ha 9 uren 12 uren 16 uren 19 uren 23 uren 2 l/s/ha 33 uren 41 uren 54 uren 64 uren 76 uren 1 l/s/ha 91 uren 111 uren 138 uren 161 uren 184 uren De buffervoorwaarden uit tabel 7 gelden voor elk type buffervoorziening (zowel infiltratievoorzieningen als bufferbekkens) voor zover de parameters (ledigingsdebiet en concentratietijd) binnen het beschouwde domein liggen. Uit tabel 7 blijkt dat de invloed van de doorvoerrelatie op het nodige buffervolume groot is. De beste benutting van het buffervolume wordt bekomen met een zo constant mogelijk ledigingsdebiet. Voor de meeste infiltratievoorzieningen is het ledigingsdebiet bij benadering constant in functie van het buffervolume. Voor bufferbekkens levert een doorvoer via een wervelventiel een meer constante uitstroom dan een doorvoer via een knijpleiding. Indien men een grote terugkeerperiode hanteert voor de overloop en een groot buffervolume wenst aan te leggen, kan het tot een betere afvlakking leiden indien toch een meer lineaire doorvoerrelatie wordt gehanteerd. Een meer lineaire doorvoer kan in die omstandigheden de voorkeur genieten boven een kleiner constant ledigingsdebiet beneden 10 l/s/ha, temeer omdat bij een lineaire doorvoerrelatie een ietwat groter maximaal ledigingsdebiet overeenkomt met een kleiner gemiddeld ledigingsdebiet dan bij een constante doorvoerrelatie. Bij de keuze van een meer lineaire doorvoerrelatie dient men het maximale ledigingsdebiet groter te kiezen bij eenzelfde buffervolume en terugkeerperiode van de overloop als voor het geval met een constante doorvoerrelatie om een evenwaardig effect te bekomen. De optimale keuze kan enkel bepaald worden via een statistische analyse van de verschillende keuzemogelijkheden via QDF-relaties (zie paragraaf 2.3.3). Toelichting bij de Code van goede praktijk voor het ontwerp van rioleringssystemen 64