WANNEER we enkele maanden geleden onzen eersten oproep deden, het Belgisch proletariaat uitnoodigend

Transcriptie

1 VERSCHIJNT OM DE VEERTIEN DAGEN N r OOGST 'SYND»K01X KOW\ISSIt Ivnrt BtLdL OFFICIEEL ORGAAN DER SVNDIKALE KOMMISSIE ismp JOXtF- 5TEVEN35TRMT r N-6 SYNDIKALE KOMMISSIE VAN BELGIË Sekretariaat : Jozef-Stevensstraat, 8, Brussel Aan alle Arbeiders : Dank! WANNEER we enkele maanden geleden onzen eersten oproep deden, het Belgisch proletariaat uitnoodigend tot eene nationale betooging voor de herdenking van de XXV 6 verjaring der Syndikale Kommissie en tegen de goevernementeele en patronale reaktie, rekenden we een weinig op de erkentelijkheid der arbeiders jegens het organisme dat hen, uit al zijne krachten, helpt in den dagelijkschen strijd ; we rekenden veel op hune verkleefdheid' aan de, in de laatste jaren, verwezenlijkte hervormingen. Ons optimisme *is beloond geworden en de betooging van 29 Juli is de meest ontzaglijke en de meest klinkende verwittiging geworden, die de georganiseerde werkende klasse geven kon aan de reaktie onder welken vorm ook. De werkersmassas, welke met tientallen van duizenden door de straten van Brussel trokken, bevestigden hare liefde voor de vakorganisatie, en haren onver breekbaren wil de bekomen hervormingen, te behouden, en deze welke zich opdringen, te doen verwezenlijken. De reaktie kent thans de gevoelens van hen die zij terneerdrukken wil. De arbeiders aller vakken zijn tot alle opofferingen bereid om de nieuwe rechten te behouden en te ontwikkelen. De heeren patroon weten dat hunne alleenheerschappij voorbij is. Mijnheer Theunis moet er thans wel van overtuigd zijn dat de onderdrukkingen welke hij door zijne hoogmoedige autoriteit getiekt heeft, niet het minst den strijdlust der Staatsarbeiders verminderd hebben. We zijn verheugd dit feit vast te stellen, en aan al de arbeiders des lands zegt de Syndikale Kommissie : Dank! Dank aan alle voormannen die gewerkt hebben om onze doeleinden te doen kennen. Dank aan alle bescheiden werkers die ons geholpen hebben in de ondernomen taak. Dank aan allen welke niet geaarzeld hebben de gevergde geldelijke opofferingen te doen om hu?ne eisenen te stellen en hunne hoop in de toekomst uit te spreken. Dank voor de hulp welke ons ten allen kante betoogd werd.... Maar de strijd is niet geëindigd. Hij gaat voort!... Dé arbeiders dienen waakzamer en klaarziender dan ooit te wezen. Zij ^ vestigen' en ontwikkelen; zij moeten de werkerseenheid met ijver behouden. Zij moeten het noodige doen opdat het patronaat overtuigd weze van de nutteloosheid zijner aanvallen tegen de immer stijgende demokratie... De groote betooging van 29 Juli moet een naklank hebben. Aaa de arbeiders uit alle streken onzes lands te toonen dat ze bekwaam zijnwaaird'ig te genieten van het regiem dat ze nastreven. DE SYNDIKALE KOMMISSIE. t

2 218 DE BELGISCHE VAKBEWEGING Over het laatste Kongres van de Syndikale Kommissie SLECHTS twee punten stonden op de dagorde van het laatste syndikaal kongres dat op 21 en 28 Juli laatst werd gehouden : de familietoeslag, waarover makker Bondas verslag had uitgebracht, en het arbeiderstoezicht, dat makker De Vlaemynok zich had voorgenomen te behandelen. En, nochtans kon geen der beide vraagstukken grondig besproken, worden, want de bespreking van het zedelijk verslag op zichzelf had meer dan anderhalven dag van het kongres in aanspraak genomen. Het is waar dat het korte debat dat plaats had over het vraagstuk van den famietoeslag toereikend is geweest, in dien zin dat het meerendeel der organisaties welke sedert lang geroepen zijn geweest zich uit te spreken, allen of bijna, hare afgevaardigden op het kongres een gebiedend mandaat haddei gegeven. Het is verheugend vast te stellen, dat die kwestie van den familietoeslag bepaaldelijk is opgelost. Reeds lang bedienden de patroons zich, in de afwezigheid van eene verstandhouding onder arbeidersvakbonden, van den familietoeslag als een wapen tegen het georganiseerd proletariaat; ze meenden, door op de nooden van hunne werknemers die familielast hebben te spekuleeren, bij de massa dat valsche denkbeeld ingang te doen vinden, dat de vakbonden niet noodwendig zijn om de arbeids- en levensvoorwaarden van de arbeiders te verbeteren of te beletten dat ze verslechten. Het feit dat het Kongres een vast besluit heeft genomen laat toe te verhopen dat de vakbonden er van dichter bij als voorheen zullen op waken, dat de belangen van hunne leden in 't bijzonder en die van de vakbeweging in 't algemeen, niet gekrenkt worden door de toepassing van het stelsel der familietoeslagen, in afwachting dat eene wet ze voor al de patroons zonder onderscheid verplichtend maakt. De bespreking van het zedelijk verslag heeft ons geenszins mishaagd. Dat er kritiek is uitgeoefend tegen de werking der Syndikale Kommissie, en dat zekere afgevaardigden gemeend hebben voorbehoudingen te moeten maken betreffende de door haar gevolgde algemeene politiek en taktiek, daarover zullen we de laatsten zijn om ons te beklagen. We behooren tot degenen die denken dat de kritiek, van 't oogenblik dat ze binnen geoorloofde perken blijft, noodig is; men kan zich geene organisatie, zooals de Syndikale Kommissie voorstellen wier bedrijvigheid zich op alle gebied uitstrekt en die de zedelijke verantwoordelijkheid bezit van de algemeene aktie van de arbeidersklasse op syndikaal gebied, die niet zou blootgesteld zijn aan de kritiek van hare lastgevers. Is het overigens niet om aan deze laatste de gelegenheid te schenken in volle vrijheid hunne meeriing te zeggen, dat de kongressen bijeenkomen. Het past evenwel eene opmerking te maken, hier in het orgaan der Syndikale Kommissie, met betrekking tot de tusschenkomst van zekere afgevaardigden in het debat over het zedelijk verslag. We herhalen dat we niemand het recht betwisten kritiek uit te oefenen, doch we eischen onzerzijds ook het recht ons te verdedigen telkens we meenen dat onze tegensprekers zich overleveren aan ongerechtvaardigde aanvallen of falen, wat, in 't belang van de arbeidersbeweging dient goed begrepen, te recht gewezen. * * *... Een verwijt dat de Syndikale Kommissie door een der redenaars van de «minderheid» werd gedaan, waarop Mertens op het Kongres gedeeltelijk heeft geantwoord, is dat, volgens hetwelk ze niet krachtdadig of doeltreffend genoeg zou tusschengekomen zijn in de stakingen van Ougrée-Marihaye, van de textiel te Verviers en van de spoorlui. Er zijn vooraanstaanden die vlugger in 't kritikeeren zijn da.i in het nadenken. Zonder aarzelen zeggen we.dat de door dien afgevaardigde gehouden taal weinig met de werkelijkheid der feiten overeenstemt. Inderdaad, hoe kan de Syndikale Kommissie de mislukking toegeschreven worden opgeloopen door de arbeiders in de verschillende bewegingen, wanneer het geweten is (en tot vervelens toe herhaald) dat alleen de rechtstreeks bet.okken organisaties de leiding in handen hadden? Vreest men niet, door zoo lichtzinnig «vergissingen» van dat soort te begaan, in den geest der gesyndi keer den eene betreurenswaardige verwarring te stichten tusschen de zeer uitgebreide macht van hunne wederzijdsche vakbonden en de zeer beperkte bevoegdheid van de Syndikale Kommissie? Laat ons aanstippen de zaak is het wel waart dat de Syndikale Kommissie de eerste is geweest te beschouwen dat hare aktie doelmatiger zijn zou, indien hare aangeslotenen, de nationale nijverheids- en beroepscentralen en -federaties, haar eene uitgebreider macht verleenden. Men zal zich voorzeker herinneren dat daags na de staking der tramwaymannen te Brussel, woelgeesten het gerucht hadden verspreid dat de neerlaag dezer arbeiders toe te schrijven was aan het feit dat de Syndikale Kommissie er niet toe besloten had de algemeene werkstaking in alle bedrijven uit te roepen? De kwestie werd te recht gewezen in den loop eener vergadering van het Nationaal Komiteit der Syndikale Kommissie en eene dagorde gestemd waaruit we het volgende overnemen: (( Stelt vast dat de samengevoegde pogingen der maatschappijen en der reaktie onze dappere makkers belet heeft voldoening te bekomen voor hunne rechtvaardige zaak;.» Is van gevoelen dat onder zulke omstandigheden de georganiseerde arbeiderskrachten daadwerkelijk zouden moeten kunnen tusschenkomen om de kuiperijen der reaktie te verijdelen;» Doch, vaststellend, dat de huidige statuten der Syndikale Kommissie aan deze geen recht van tusschenkomst verleenen' in geschillen aangegaan door de aangesloten organisaties; dat zij, bijgevolg, in het laatste konflikt niet heeft kunnen tusschenkomen zooals vele georganiseerde makkers het zouden gewenscht hebben;» Meent dat het noodzakelijk is deze leemte in de statuten van het centraal lichaam der Belgische vakbeweging aan te vullen;» Belast met dit doel, het Bureel der Syndikale Kommissie het vraagstuk der stakingen en uitsluitingen en hare leiding te onderzoeken, en op eene eerstkomende zitting van het Nationaal Komiteit een «charter» voor te leggen, de rechten en plichten der eenen en der anderen bepalend;» Besluit dat dit charter aan de beraadslagingen van het aanstaande jaarlijksch kongres der Syndikale Kommissie zal onderworpen worden.» De kwestie werd, inderdaad, op de dagorde geplaatst van het syndikaal kongres van 27 Juli Ze had het voorwerp uitgemaakt van een bijzonder verslag opgemaakt door een der toegevoegde sekre-

3 tarissen der Syndikale Kommissie, makker Bondas. En wat besloot het kongres? Heel eenvoudig de kwestie ter studie naar de groepen te verzenden. Dat was een zeer goed besluit, wij erkennen het, want, uit de ;gedachtenwisseling tusschen de afgevaardigden bleek dat het vraagstuk slechts onvoldoende DE BELGISCHE VAKBEWEGING 219 was bestudeerd geworden in de organisaties. Doch heeft men er sindsdien verder aan gedacht? Indien we deze feiten herinneren, dan is het om aan te toonen dat de Syndikale Kommissie in geen geval verantwoordelijk mag gesteld worden voor de mislukking van zekere stakingen. Deze werden aangegaan door de organisaties die de arbeiders groepeeren die er aan deelnamen, en indien de Syndikale Kommissie op zekere oogenblikken is tusschengekomen, was het telkens op vraag van de betrokken vakbonden zelf. Tevens heeft ze nooit drukking uitgeoefend om voorbarig een eind te doen stellen aan bewegingen door zekere harer aangesloten organisaties ondernomen. Zij heeft er, ten andere, niet het reent toe. Wat niet wil zeggen dat, indien ze in zekere geschillen een recht van leiding had kunnen uitoefenen, zij er niet op de beste wijze voor de belangen van de strijdende arbeiders had van gebruik gemaakt. Uit het bovenstaande is af te leiden dat al degenen die de leiding der vakbonden in handen hebben met meer bedachtzaamheid over de werking der Syndikale Kommissie dienden te oordeelen. Zij zouden aldus vermijden onbezonnen te kritikeeren. P. V. M. +- *»> De Internationale Vakbeweging Frankrijk DE DEELNEMING IN DE WINSTEN IN ons nummer van 9 Juni laatstleden, hebben we medegedeeld dat de Minister van Arbeid, de heer Peyronnet,besloten had een onderzoek te doen instellen bij de patroons en arbeidersgroepen over de kwestie van de deelneming in de winsten. Dit onderzoek heeft toegelaten vast te stellen dat de patroonsorganisaties onvoorwaardelijk gekant zijn tegen de verplichte deelneming der werknemers in de winsten of hunne deelneming in het beheer der ondernemingen. Het meerendeel prijzen het premiënstelsel aan. Een harer, L'Union des industries métallurgiques et minières (Vereeniging der Metaal- en Mijnbedrijven), spreekt zich als volgt uit over het geheel van het vraagstuk: «1 Dat het Parlement geene enkele wetfi&vende beschikking stemme die het stelsel van de deelneming in de winsten van gansch de nijverheid verplichtend zou maken;» 2 Dat de nijveraars meer en meer in hunne inrichtingen het premiënstelsel volgens de voortbrenging toepassen;» 3 Dat, indien de arbeiders nuttig kunnen geraadpleegd worden, zooals reeds het geval is, over de inrichting van den arbeid in de werkhuizen, ze in geen geval iets kunnen te zeggen hebben in het beheer der ondernemingen, daar alleen degenen die de finaricieele, teknische en handelsverantwoordelijkheid dragen aan het beheer kunnen deelnemen;» De «Union» wil ook niet weten, voor de deelneming in de winsten, van ëen wettelijk statuut. 1 «Eerstens, zegt ze, meenen we dat, indien de deelneming in de winsten vrijwillig is, het niet mogelijk is ze in eene formuul uit te drukken. Elke bepaling zou, inderdaad, noodzakelijkerwijs onvolledig zijn, want ze zou onmogelijk de groote verscheidenheid in al de nijverheidsklassen gebeurlijk te verwezenlijken stelsels niet kunnen omvatten.» En verder voegt ze er aan toe: cc Een modelkontrakt willen opmaken en alleen voordeden willen verleenen aan de werkgevers die zich aan deze bepalingen zouden onderwerpen, zou de groote verscheidenheid uit het oog verliezen zijn van de werkingsvoorwaarden van de verschillende ondernemingen ; namelijk heeft, over de schatting der winsten, elk harer hare beheerwijze en -regelen, die niet zonder gevaar kunnen gewijzigd worden, want ze zijn opgedrongen door de veelvuldigheid der zaken, door de bijzondere voorwaarden van elke uitbating, door den ouderdom der onderneming, door de ontwikkeling van de toerusting, door het cijfer der onroerende goederen, eindelijk door eene menigte oneindig verschillende en immer veranderlijke omstandigheden: 't is te zeggen dat de verscheidenheid der eischen van de verschillende nijverheden dusdanig is, dat de beste en meest bestudeerde tekst niet op al de ondernemingen zou kunnen toegepast worden.» Het is van belang tegenover deze meening, over hetzelfde onderwerp, deze te stellen van de Fédéraration ouvrière des métaux et similaires de France (C. G.*T.): «1 De deelneming in de winsten zal eene sociale waarde en ekonomische voordeelen bezitten, op voorwaarde dat ze voorafgegaan weze van eene reeks hervormingen die in den schoot van den arbeid zelf beginselen invoeren die demokratischer zijn en meer in verband met het arbeidersbewustzijn, -waardigheid en -veiligheid;» 2 Zooals het vraagstuk van de deelneming in de winsten gesteld wordt, laat het niet. toe het te bestudeeren met den gewenschten omvang, noch het te beschouwen als het logisch gevolg van eene gevoelige wijziging van de van kracht zijnde methodes die zich zedelijk en stoffelijk stellen tegen elk verband tusschen het belang van den arbeider, die slechts het recht heeft voort te brengen, en dat van den nijveraar, die oppermachtig beveelt en te werk gaat; 3 Afzonderlijk opgesteld, zonder dat de algemeene arbeidswijze gewijzigd weze, binnen de enge perken blijvend van den beoogden wiristaangroei, door de storting van eer tot heden toe geweigerde tusschenkomst, mag de deelneming in de winsten niet beschouwd worden als een sociale vooruitgang, noch als een graad van arbeidersopstijging op het gebied van den arbeid. De gevolgen blijven schadelijk voor de voortbrenging, zonder vergoedend voordeel.» Laat ons de netheid en de diepte van dat antwoord bewonderen. De Fédêration ouvrière is echter niet voor dezelfde redenen als de patroonsorganisatie de deelneming in de winsten vijandig. Deze kan, omdat ze, minstens op 't oogenblik, niets te vreezen heeft van ide vakbonden, tamelijk gemakkelijk eene afwachtende houding aannemen en zelfs de haar g fdane voorstellen verachtend afwijzen. Doch de Fédêration ouvrière des métaux, die, meenen we, eenstemmig de gedachte weergeeft van al de vakorganisaties van de C. G. T., heeft het niet moeilijk uit te leggen dat de deelneming in de winsten niet van aard is in iets de betrekkingen tusschen het kapitaal en den arbeid

4 DE BELGISCHE te wijzigen en dat ze, dienvolgens, «niet mag beschouwd worden als een sociale vooruitgang, noch als een arbeidersopklimming op het gebied van den arbeid». We hebben te veel eene zelfde denkwijze verdedigd opdat we niet volkomen met het antwoord onzer Fransche makkers instemmen. Het blijkt, aldus, meer en meer, dat de arbeiders hunne belangen en die van hunne patroons onderscheiden, en zich, onder geen voorwendsel, willen leenen tot schikkingen die zouden kunnen van aard zijn den vooruitgang hunner klassebeweging erg te schaden. De Bestendige Kommissie van den Hoogeren Arbeidsraad heeft, de antwoorden die ze heeft ontvangen van de patroons- en arbeidersorganisaties op hare vragenlijst betreffende de deelneming der arbeiders in de winsten, onderzoekend, slechts kunnen besluiten, dat het niet noodig was de gezegde deelneming wettelijk verplichtend te maken. Zij heeft evenwel den wensch uitgedrukt dat eene wet, ten titel van proef, aan den Staat, aan de departementen en aan de gemeenten de toelating verleene in de lastenkohieren van de vergunningen van openbare diensten eene bepaling te lasschen betreffende de deelneming van het personeel in de winsten. Het zal, lezen we in de Informations Sociales, waaraan we deze inlichtingen ontleenen, de in vergunning gevende overheid behooren, in elk geval dat ze van die toelating gebruik zal maken, de voorwaarden vast te stellen waarin de deelneming zal ingericht worden. DE SCHEURING IN DE VAKBEWEGING De leiders der C. G. T. U. leven niet in verstandhouding. Sinds ze uit de oude C. G. T. getreden zijn is er geen dag voorbij gegaan zonder dat de zoogezegde ((eenheidsgezinden» getwist en elkaar in de pers en hunne vergaderingen uitgescholden hebben, waarover men zich niet te zeer dient te verwonderen, als men weet dat niets in de gewoonlijk door hen gebruikte methodes gewijzigd is. Wij hebben ten andere reeds de aandacht onzer lezers gevestigd op de ramspoedige gevolgen die de oprichting eener afgescheurde bondsorganisatie voor de Fransche vakbeweging heeft gehad. Door' cijfers hebben we aangetoond dat het ledental der twee organisaties samen ontzaglijk kleiner was dan wanneer slechts één C. G. T. bestond en dat die werzwakking der ledensterkte van de vakbonden het Fransche patronaat had toegelaten het hoofd op te heffen en stilaan de macht te heroveren, die het vroeger bezat. Heden moeten we aandringen op het feit dat het syndikalisme der leiders van de C. G. T. U. zichtbaar het vertrouwen verliest dat het in den beginne bij de massa had weten te veroveren. Hij is verzwonden, de droom van weleer, die bestond in het tot zich trekken, door de revolutionnaire (?) propaganda, van al de leden der C. G. T. De arbeiders keeren de slechte herders den rug toe. Ze stellen vast dat ze misleid zijn geworden, dat men hun onmogelijke dingen voorgespiegeld heeft, en met afkeer verlaten ze de organisaties. Het kan niet anders. Doch wat vooral treurig stichtend is, dat is de richtingsstrijd die de «unitairen» niet ophouden tegen elkaar te leveren en die onlangs in het Nationaal Komiteit van de C. G. T. U. tot woelige voorvallen heeft aanleiding gegeven. Ongetwijfeld moet het toegelaten zijn* dat in de groepen vrije uiting worde gegeven aan de gedachten, dat de verschillende richtingen in botsing komen, zelfs soms geweldig. Doch in de organisaties zooals de vakbon- VAKBEWEGÏttG den, die zich slechts kunnen ontwikkelen en slechts een maximum uitslagen kunnen bereiken door aan hunne leden eene sterke tucht op te leggen, moet elks vrijheid natuurlijk ondergeschikt zijn aan de vereischten van den gezamenlijken strijd. Men mag zeggen dat het is doordat dit hoofdbeginsel is miskend geworden, dat de leiders der C. G. T. U. heden met onoverkomelijke moeilijkheden te kampen hebben. Vóór hun vertrek uit de C. G. T. eischten ze voor zich het recht «cellen» te bouwen in den schoot zelf der organisaties; 't is op die wijze dat ze er toe gekomen waren een zekere invloed uit te oefenen in de groepen die ze stilaan ondermijnden, en 't is ook door dat middel dat ze later openlijk konden in opstand komen tegen de beslissingen der kongressen, de organisatie stichtten die ze, ongetwijfeld uit spotternij, «unitair» (!) betitelden. Dezelfde middelen waarvan zich de huidige leiders der C. G. T. U. hebben bediend om in de bondsorgannsatie «cellen» te bouwen, worden heden gebruikt door de vertegenwoordigers der verschillende richtingen die zich het oppergezag in de Fransche vakbeweging betwisten. Buiten de anarchisten, de (( syndiikalisten», die aan de ondergeschiktheid van. de vakbeweging aan de Kommunistische Partij vijandig zijn, hebben we de eigenlijk gezegde kommunisten, voor wie de toetreding der vakorganisaties tot de R. V. I. zonder voorbehoud dient te geschieden. 't Is met de werking va.i déze verschillende elementen dat het Nationaal Komiteit van de C. G. T. U. zich in den loop van zijne laatste bijeenkomst heeft bezig gehouden. De «Syndikale Kommissies» die hare richtlijnen ontvangen van de Kommunistische Partij die ze heeft opgericht, maakten voornamelijk het onderwerp der bespreking uit. De sprekers van de minderheid hebben Monmousseau en zijne aanhangers verweten toe te laten dat zulke organisaties in den schoot der bondsgroepen -werken. De «cètlenbouw», op zich zelf, werd niet veroordeeld ; men beperkte er zich enkel bij te vragen dat maatregelen zouden getroffen worden tegen de S. K., die onder het rechstreeksch toezicht van de Kommunistische Partij geplaatst worden. <( Wij denken voort, verklaarde een der sprekers, dat deze Syndikale Kommissies de bron zijn van nieuwe verdeeldheid in onze vakbeweging.» «De C. G. T. U., zei een ander, mag zich niet laten uiteenvallen door de Partij (de Kommunistische Partij. N. d. R.), die de revolutionnaire krachten door hare politiek van afhankelijkheid gaat verbrokkelen.» Bij de stemming heeft zich het Nationaal Komiteit van de C. G. T. U. door 58 tegen 37 stemmen uitgesproken voor de aanvaarding eener motie Senard ten gunste van de Syndikale Kommissies. Vervolgens heeft Jjet de vraag tot het houden van een buitengewoon kongres verworpen, wat het ontslag der minderheidsleden van de Uitvoerende Kommissie voor gevolg heeft gehad. De Humanité van 24 Juli schreef met betrekking tot de voorvallen die gedurende de twee zitdagen plaats hadden, dat «het Nationaal Bondsbestuur het grootste deel van zijn tijd besteed aan de richtingskwesties ten nadeele van de belangrijke praktische kwesties die op de dagorde stonden, zooals de loonkwestie, de inrichting der solidariteit en de fabriekraden». 't Is heel juist, en ware de schrijver van het artikel niet één dergenen die, onder voorwendsel van «heroprichting van het syndikalisme», hét meest heeft bijgedragen tot de verdeeldheid in de groepen, dan diende hij gelukgewenscht. Want, wij herhalen

5 DE BELGISCHE VAKBEWEGING 221 het, wat het Fransche syndi kal isme ziek, ja, zeer ziek heeft gemaakt, en wat het volledig onmachtig maakt, dat zijn de ijdele, onvruchtbare pennetwisten, en de «cellenbouw», uitverkoren stelsel van degenen die de arbeidersorganisaties wenschen te doen gebruiken tot doeleinden welke niet die zijn waarvoor het proletariaat moet strijden. Het staat vast dat, om aan de Fransche vakbeweging de kracht en de macht te geven die haar op 't oogenblik ontbreken, er geen andere middelen zijn dan die Welke zouden bestaan in de verwijdering van de elementen die haar schade berokkenen en in het herstellen der eenheid van de werkers in de organisaties der oude C. G. T. Al de andere oplossingen, erin begrepen deze van het eenheidtsfpont, zouden slechts een staat van zaken bestendigen die oneindig nadeelig is voor de arbeiders. Rusland DE GEZAMENLIJKE KONTRAKTEN Wij hebben reeds de aandacht van onze lezers gevestigd op de groote uitbreiding genomen door de gezamenlijke arbeidskontrakten in Rusland. De verandering van regiem heeft er natuurlijk veel toe bijgebracht en we zijn er voorzeker ver van ons er over te beklagen. 'De Informations Sociales deelen nog inlichtingen mede die deze volledigen die ze reeds had bekend gemaakt. We vernemen aldus dat op 41 gezamenlijke kontrakten die tusschen 1 Januari en 31 Maart 1923 door het Arbeidskommissariaat werden ingeschreven, en die op 2,465,692 arbeiders betrekking hadden, 26 bepalingen bevatten betreffende de terughoudingen die op de loonen kunnen gedaan worden voor het onderhoud der fabriekraden. In algemeenen regel overtreffen dezelve geen 2 t.h. van het bedrag der loonen. Er mogen ook afhoudingen gedaan worden voor «opvoedkundige doeleinden». Hierdoor verstaat men de ontwikkeling van kommunistisch onderricht en opvoeding. Dertig kontrakten voorzien desbetreffend afhoudingen die verschillen van 2 tot 5 t.h.; 4 schrijven eene heffing van meer dan 5 t.h. voor; in een enkel kontrakt bedraagt de tot dat doel te heffen som min dan 2 t.h. Wat het jaarlijksch verlof aangaat, houden op verre na niet alle kontrakten rekening van de voorschriften van het Arbeidswetboek, wiens artikel 114 voorschrijft dat elke arbeider recht heeft op een jaarlijksch verlof van vijftien dagen, met uitzondering van de minderjarigen (beneden 18 jaar), die recht hebben op eene maand verlof. Inderdaad, wanneer er 28 kontrakten zijn die het verlof regelen overeenkomstig het Wetboek, zijn er 11 die twee weken verlof voorzien voor vijf maanden en half arbeid en een maand voor elf maanden. Hetzelfde geldt ten andere voor de vergoeding der niet benuttigde verlofdagen. Het artikel 71 van het Arbeidswetboek zegt dat de vergoeding gelijk moet zijn aan het gemiddeld loon van den arbeider voor een tijdperk gelijk aan het niet benuttigd verlof. In zekere gevallen, evenwel, voorzien de kontrakten vergoedingen die het dubbele van het bedrag der wettelijke vergoedingen vertegenwoordigen. In talrijke kontrakten maakt de beperking van het aantal leerlingen het voorwerp uit van bijzondere bepalingen. Tien kontrakten beperken het aantal leerlingen op 5 t.h. van het totaal der arbeiders; 8 andere op 8 t.h.; een enkel op meer dan 10 t.h.; 13" kontrakten bevatten niets betreffende de leerlingen. Het beginsel van de syndikale herkenning is in bijna alle kontrakten ingeschreven. Van dat beginsel is in breeden zin gebruik gemaakt. Inderdaad, 36 op 41 gezamenlijke kontrakten voorzien dat bij de aanwerving van nieuwe werklui, de voorkeur zal gegeven worden aan gesyndikeerde arbeiders; 19 kontrakten voorzien dat bij vermindering van het aantal arbeiders, de niet-gesyndikeerden in de eerste plaats zullen worden afgedankt. Twintig gezamenlijke kontrakten schrijven voor dat de niet gesyndikeerde arbeiders zullen kunnen vervangen worden door gesyndikeerden. Eindelijk zeggen 7 kontrakten dat de ondernemingen, alvorens over te gaan tot de vermindering van het aantal werklieden, de werkuren zullen moeten verminderen. Wij kennen in ons land vakorganisaties die voor hare leden het recht hebben bekomen alleen in de werkhuizen aangeworven te worden. Doch tot hoeveel zwarigheden en moeilijkheden allerlei soort heeft de toepassing van dit beginsel geen aanleiding gegeven? Anderzijds is het aantal vakbonden aan dewelke dit recht door de patroons is erkend nog zeer gering en het schijnt geenszins dat het stelsel zijne veralgemeening nabij is. Wat in Rusland geschiedt schijnt ons dus een ernstige vooruitgang daar te stellen. Te meer daar ginds geen enkel wettelijk voorschrift de arbeidersorganisaties belet de gesyndikeerde arbeiders den voorrang te schenken, wat onder syndikaal opzicht een onloochenbaar voordeel uitmaakt. DE ARBEIDSGESCHILLEN IN 1922 In de Informations Sociales komen enkele belangrijke gegevens te verschijnen over hét aantal en den aard der in den loop van het jaar 1922 in Rusland uitgebroken arbeidsgeschillen. Het gaat enkel om konflikten die ontstaan zijn uit de toepassing of de uitlegging van de gezamenlijke kontrakten. In den loop van het bewuste tijdperk, werden 57 geschillen, waarbij 3,569,782 arbeiders en bedienden betrokken waren, aan de Centrale Kamer van Bemiddeling en aan de Scheidsrechtbank onderworpen. Onder die 57 konflikten waren er 7 die 2,888,856 werklieden betroffen, terwijl in de 50 andere slechts 680 duizend 926 personen betrokken waren. Daar deze konflikten slechts de toepassing door de verschillende arbeidersorganisaties afgesloten gezamenlijke kontrakten tot oorzaak hebben, is het verschil dat wordt vastgesteld in het aantal der in elk der geschillen betrokken arbeiders alleen te wijten aan het min of meer groote veld van toepassing van elk dezer kontrakten. 't Is inderdaad natuurlijk, dat in de geschillen een grooter aantal werklui betrokken waren als het ging om algemeene kontrakten, dan wanneer deze van plaatselijken aard waren. Wat de 7, volgens het aantal getroffen arbeiders, voornaamste geschillen aangaat, hadden 3 plaats in de diensten van het transport, 3 in het metaalbedrijf en in de scheikundige nijverheid, en 1 bij de Sowjetbedienden; 16 der 57 konflikten grepen plaats in den loop van het tijdperk April-Juli en 41 gedurende het tijdperk Augustus-December; 31 konflikten werden rechtstreeks onderworpen aan de Kamer van Bemiddeling en 26 aan de Scheidsrechtbank; 12, welke niet konden geslecht worden door de Kamer van Bemiddeling^ werden vervolgens naar de Scheidsrechtbank gezonden. Ten slotte, vonden 50 konflikten eene regeling, waarvan 14 door de V. B. en 36 door de S. E. De loonkwesties maken de voornaamste oörzaketi der konflikten uit: 41 op de 43 konflikten die konden

6 222 DE BELGISCHE VAKBEWEGING bestudeerd worden hebben in min of meer groote mate betrekking op zulke kwesties, en 19 ervan zijn er uitsluitend aan te wijden. Komen vervolgens de kwesties betreffende de afhoudingen op de loonen bestemd aan het onderhoud der fabriekraden en onderwijsinrichtingen ; alhoewel deze oorzaak van gering belang is geweest voor wat het personeel der bestuurlijke diensten aangaat, heeft ze eene zeer voorname rol gespeeld in de transportnijverheid en -diensten. Het is eveneens van belang de uitslagen te onderzoeken die het stelsel van den scheidsraad voor de betrokken partijen heeft opgeleverd. Volgende tabel verstrekt dienaangaande volledige inlichtingen, want ze geeft het ten honderd op van het aantal geschillen die geslecht zijn geworden hetzij in 't voordeel der arbeidersorganisaties, hetzij in dat van de regeeringsondernemingen of -inrichtingen, alsook het ten honderd der geschillen wier oplossing werd bekomendóor een vergelijk. Ten honderd der konflikten geslecht Totaal aantal geschillen Geschillen: Nijverheid Transportdiensten. Sowjetbestuur... in 't voordeel in 't der ondervoor- nemingen deel of der regeerings organi- inrichtsaties tingen bij vergelijk Totaal Deze getallen toonen aan dat het in het transport is dat de arbeidersorganisaties het meest hebben moeten toegeven; de uitslagen van de scheidsspraak zijn in de nijverheid voor de arbeidersorganisaties gunstig geweest en in 't bijzonder aan de arbeiders van het Sowjetbestuur. In de volgende tabel, zal men aanduidingen, aantreffen over den aard der door de scheidsrechterlijke lichamen genomen beslissingen alleen loongeschillen betreffende: Ten honderd der konflikten geslecht in't voordeel der Arbeiders organisaties Aard zonder bij der verge- vergelijk lijk Geschillen Verschill. kwesties betref.de betaling der loonen 16,7 19,7 Kwesties betreffende de loonschalen.... Duitschland Regeeringsonderaemingen of inrichtingen zonder bij verge- vergelijk lijk 36,4 48,5 Beide partijen 19,7 28,8 15,1 11,4 22,8 14,3 37,2 14,3 34,2 51,5 DE VAKORGANISATIE DER JONGE ARBEIDERS Er bestaat in Duitschland eene groote neiging in de vakbonden om zich met de optoeding der jonge leden bezig te houden. Velen hebben bijzondere leergangen voor jeugdige arbeiders ingericht; anderen benoemen zelfs bestendige sekretarïssen, wier taak hierin bestaat zich in 't bijzonder met de jeugd onledig te houden. Daarvan wordt ons een nieuw voorbeeld verstrekt 3por den Duitschen Houtje werkersbond, wier vakorgaan, de Holzarbeiterrt^tung, ^n oy^mc^ geeft van het door en voor de jonge houtbewerkers in den loop van het jaar 1922 volbrachte werk. Deze organisatie richtte op 1 Maart 1922 een bijzonder sekretariaat op voor de jeugd. Reeds op het einde van 1921 bestonden er af deelingen voor de jeugd in 18 plaatsen, cijfer dat in 1922 tot 87 gestegen is. Buiten de organisaties van jeugdige houtbewerkers, werkt de Houtbewerkersbond in 90 plaatsen mede aan de ontwikkeling der organisaties die de jeugd in 't algemeen groepeeren. Om te oordeelen over de door den Houtbewerkersbond bekomen uitslagen dient in overweging genomen dat het grootste deel zijner af deelingen slechts in den loop van de tweede helft van 't jaar 1922 werden opgericht. Wat niet belet dat de bekomen uitslagen uitstekend zijn. Er werden 255 voordrachten gegeven, waaraan 11,216 toehoorders deelnamen; 74 opvoedingsleergangen, gevolgd door 419 leerlingen; 146 andere bijeenkomsten, waarbij 4,520 personen aanwezig waren; 82 wandeltochten met 2,045 deelnemers; 6 spelen in open lucht, waaraan 180 personen deelnamen; 16 kunstavonden, met 1,304 bezoekers; 57 lees- en besprekingsavonden, gevolgd door 981 deelnemers; 75 gezellige avonden, met 2,695 aanwezigen, enz., enz. Van 204 op 255 gegeven voordrachten is het onderwerp gekend. De behandelde onderwerpen waren in 58 gevallen de vakbeweging, in 56 gevallen de volksekonomie, enz., in 53 de jeugdbewegingen en de vakorganisatie en in 53 verschillende vakkwesties. Het aantal jonge leden van den Bond is in 1922 van 19,918 tot 30,612, hetzij met 53.7 t.h. gestegen. Het Jeugdsekretariaat heeft zich met allerlei kwesties in betrekking met de bescherming der jeugdige houtbewerkers beziggehouden. Het Houtbewerkers-]eugdblad, dat tot 1 April 1922 alle drie maanden verscheen, is sinds dien datum een maandblad geworden en wordt op 35,000 bladen gedrukt. Onder dé werkzaamheden van het sekretariaat dienen voornamel : jk de pogingen vermeld in 't werk gesteld tot de vorming van een zoo groot aantal mogelijk goede jeugdleiders. Kanada DE VAKORGANISATIE Er bestaan verschillende vakbonden in Kanada. Eerstens die «internationale» genoemd, omdat ze de arbeiders groepeeren van al de Amerikaansche Staten zonder onderscheid. Op einde 1922, omvatten die vakbonden, die ten getalle zijn van 92, met 2,108 plaatselijke afdeelingen, ongeveer 74.t.h. van de gesyndikeerde arbeiders van Kanada, wier aantal op 276,621 geschat wordt. Op hetzelfde tijdstip groepeerden 18 «niet internationale» organisaties 22,923 leden. Er bestonden tevens 25 onafhankelijke organisaties, wier ledental 9,063 bedroeg, en 106 «nationale» en «katholieke» organisaties, die 38,335 aangeslotenen telden. Ten slotte zijn de ambtenaars, de schoolmeesters, de handelsreizigers, enz., in 63 organisaties vereenigd, die zamen 81,373 leden groepeeren. De volgende cijfers hebben betrekking op de in 1922 door de bovengenoemde organisaties, voor hare verschillende diensten, gedane uitgaven: Overlijden $ 8,515,123 Werkloosheid en reiskosten ,704 Stakingen,. 13,549,717 Ziekte en ongevallen I,446f408 Ouderdom, enz $jW!

7 DE BELGISCHE DE STAKINGEN EN UITSLUITINGEN IN 1922 Uit cijfers verschenen in de Gazette du Travail, tijdschrift van het Departement van/ ^rbeid van Kanada, blijkt dat het aantal nijverheidsgèschillen in 1922 in dat land 85 beliep tegen: 145 in Het aantal betrokken arbeiders was evenwel' in 1922 veel aanzienlijker dan in 1921 (41,050 tegen 22,930). Het totaal tijdverlies in 1922 beliep tot 1,975,276 werkdagen. Over de [provincies verdeelen zich de nijverheidsigeschillen als volgt : Ontario, 24 geschillen, waairbij 2,934 arbeiders betrolkikeni waren ; Alberta, 20 geschillen wiet 10,562 arbeiders; Québec, 19 geschillen met 10,666 arbeiders ; Britsen Colombïë, 7 geschillen met 1,236 arbeiders; Nieuw-Schotland, 5 gesch'llen met 15,136 arbeiders; Manitoba, 4 geschillen: met 341 arbeiders ; Saskatchewan,3 geschillen met 73 arbeiders ; Nieuw-Birtunswijk, 2 geschillen met 52 arbeiders en he't Eiland Prins Edtoard, 1 konflikt met 50 airbeiders. De voornaamste geschillen hadden plaats in de volgende bedrijven : Mijnen en steengroeven, 14 konflikten met 25,179 arbeiders ; kleeding, 10 met 5,626 arbeiders ; tramsport per water, 2 met 3,119 arbeiders ; drukerij en boekerij, 13 met 1,824 arbeiders; bouw, 17 met 1,396 arbeiders; scheepsbouw, 2 kon flikten met 1,370 arbeiders. De uitslagen worden verdeeld als volgt : 15 geschillen waarin 122 ondernemingen met 14,462 loonitrekkenden betrokikem waaen eindigden ten voordeele van de arbeiders; 35 geschillen! waarin 168 ondernemingen met 7,947 arbeiders betrokken waren, eind : giden in 1t voordeel der -patroons; bij 20 konflikten die 94 ondernemingen troffen met 15,796 arbeiders, kwam men tot een vergelijk; eindelijk waren 15 andere geschil - le-n, waarin 185 ondernemingen met 2,885 loontrekkenden betrokken waren, op 't eindie van het jaar 1922 nog niet geëindigjd. * * * Z'ehier nu, ten; titel van dfökumemtatie, eene zeer belangrijke taibel het aantal stakinigen en uitsluitingen opgevend die in Kanada in den loop der 22 laatste jaren uitgebroken zijn : * 1920 mx 1922,. t 1 ' ; *.....» 0 m Aantal geschillen :,:./.;. M lft at... V:; 2^663,, Ve*tiid$^^ Aantal betrokken ondernemingen , , , ,913 1,2* ,572 Aantal betrokken arbeiders 28,086 12,264 50,041 16,482 16,223 26,050 36,224 i5,293 17,332 21,280 30,094 40,511 39,536 8,678 9,140 21,157 48,329 68, ,988 52;i50 22,930 41, ,327 digg VAKBEWEGING 223 of min duurden en deze waarin, min dlan 6 arbeiders betrokken waren in bovenstaande cijfers niet begrepen zijn. In 1922 waren er 14 dezer konfl : kten waarin 796 arbeiders betrokken waren. Finland HET FINSCH VAKVERBOND IN 1922 Deze organisatie, die van 21 tot 25 Mei 1923 haar kongres hield, waarop afgevaardigden van de Zweedsche, Deensche en Noorweegsche organisaties, evenals van de Tsjeko-Slowaksche kommunistische vakbonden aanwezig waren, is bij geene énkele vakinternationale aangesloten. Deze kwestie werd op het kongres besproken en er werd besloten de aansluiting van het Verbond' bij de Vakinternationale van Moskau tot later te verschuiven, alhoewel die aansluiting in Februari 1922 door de vakbonden was gestemd geworden, stemming waaraan echter slechts 37 t.h. der leden van het Verbond hadden deelgenomen. Ingevolge verschillende oorzaken heeft het Finsch Vakverbond sedert 1917 ont aglijk veel leden verloren. Op dat tijdstip telde het 160,000 leden; toen het, in 1919, na den burgeroorlog zijne bedrijvigheid hernam, waren er nog slechts 20,000. Een jaar later was het ledental opnieuw tot 59,470 gestegen en hadden de kommunisten de leiding van de organisatie in handen genomen. In 1921 was dit laatste cijfer opnieuw op 48,176 gezakt. Naar eene verklaring van den voorzitter, M. Kankari, gedaan op het Kongres, beloopt het ledental heden 49,051. Het is klaar dat de ledenvermindering in 1920 en 1921 niet alleenlijk te wijten is aan de verandering van bestuur van het Vakverbond, doch dat de werkloosheid, die gedurende dat tijdstip zoo erg woedde, er voor iets tusschen is. Een eigenaardig besluit van het Kongres bestaat hierin dat het de in het Verbond gegroepeerde.vakbonden toelaat zich bij de politieke partij hunner keus aan te sluiten. Deze maatregel schijnt aan te duiden dat het Verbond geenszins bereid is zich bij de R. V. I. aan te sluiten. Deze zou zich, inderdaad, met geene organisatie tevreden stellen, die aan hare afdeelingen het recht overlaat deel te maken van politieke partijen wier richting gansch anders is dan die welke door de kommunisten aan hunne internationale organisatie wordt gegeven. Een ander besluit van het Kongres dat voor de toekomst van de Finsche vakbeweging niet van belang ontbloot is, is dat volgens hetwelk er overeengekomen is dat de herinrichting der vakbonden op nijverheidsgrondslag op einde 1925 moet geëindigd zijn. Er bestaan heden 23 nationale vakbonden; hij toepassing van vermeld besluit zullen er in 1925 nog slechts 12 bestaan. Een hunner, deze der transportarbeiders, zeelieden, spoorlui, bedienden van handel en vervoerdiensten, vormt heden vier verschillende vakbonden. Op einde 1922 beliep het aktief van den Bond 5,558,096 Finsche marken. De inlichtingen betreffende de vertegenwoordiging der Finsche vakbonden op het Kongres zijn niet overeenstemmend. Volgens de eénén, lezen we in de Iiif/or~ mations sociales, waren er 35 afgevaardigden die tot de kommunistisohe vakbonden behoorden, 11 tot deze met sociaaldemocratische strekking en 30 tot onafhankelijke vakbonden. Volgens ïinderen, zouden er 55 kommunistiche afgevaardigden, 15 sociaaldemocratische en 8 onafhankelijke geweest zijn.

8 224 DE BELGISCHE VAKBEWEGING De Belgische Vakbeweging Het XXII" Syndikaal Kongres IJ moeten en mogen ons beperken tot het geven van een kort overzicht over de debatte van dit Kongres. Het zou, inderdaad, nutteloos zijn hier een uitgebreid verslag te geven, daar het meerendeel onzer lezers kennis zullen genomen hebben van hetgeen over de debatten in de socialistische dagbladen verschenen is; anderzijds heeft de S. K., zooals de vorige jaren, de besprekingen stenografisch laten opnemen, die dan ook in brochuur zullen verschijnen. Wij mogen er ons dus, in aifwachting van het stenografisch verslag, bij beperken het hoofdzaken jkste van de debatten iweer te geven. * * * Talrijke vreemde organisaties hadden* zich laten vertegenwoordigen. Het zijn, het I. V. V. van Amsterdam dat vertegenwoordigd was door een zijner sekretarissen, makker Oudegeest, en de centrale vakorganisaties van Denemarken, Duitsohland, Frankrijk, Letland, Luxemburg, Nederland, Spanje, Tsjeko-Slowakije, Zweden- en Zwitserland. Het I.A.B. had tevens een zijner verte ge n woord i ge rs af ge v aa rd i gd. Er waren 29 nationale nijvenheidscentralen en federaties vertegenwoordigd door 388 afgevaardigden. De voorzitter van het Kongres, makker W. Solau, heeft de vertegenwoordigers der vreemde organisa ies welkom gewenseht e.i de afgevaardigden der Belgische organisaties gegroet. Vervolgens heeft hij eenigszins uitgewijd over de aanvallen der reaktie tegen de sedert den wapenstilstand door de arbeidersklasse verworven hervormingen en, als besluit, de volgende dagorde neergelegd, die eenstemmig, behalve e.ikele onthoudingen, werd aangenomen : <( Het Syndikaal Kongres, bijeengekomen op 27 en 28 Juli 1923 : Herinnerend de dagorde gestemd door het Bureel der Syndikale Kommissie in zijne zitting van 10 Juli 1923, luidend als volgt : «Het Bureel der Syndikale Kommisie, vergaderd» op 10 Juli 1923 :» De maatregelen onderzoekend door de reaktie aan-» gewend tegen de werkende klasse en vooral tegen» de, door deze laatste, sinds den wapenstilstand ver-» wezenlijkte hervormingen ;» Stelt vast dat ondanks de afschaffing van het hate-» lijk artikel 310 de georganiseerde arbeiders en hunne» leiders ieder oogemblik, en onder alle voorwendse-» len, vervolgd en veroordeeld worden;» Trekt de aandacht der georganiseerde werkende» klasse op deze feiten en op de klasseveroordeelin- )> gen, welke in de laatste tijdei diegenen getroffen» hebben die, in voile oprechtheid en eerlijkheid strij-» den voor de verbetering van het werkerslet;» -Trekt insgelijks de aandacht der werkers, op de» strekkingen van het «gerecht» dat steeds meer en M meer tot vergrijp wil verheffen en dat onverbidde-» liijk moet gestraft worden, de meening van hen die» de vervorming der maatschappij nastreven door de» afschaffing van het kapitalistisch regiem;» Overwegend dat deze strekking eene onrechtvaar-» digheid te meer daarstelt en vol gevaren is voor de» werkersorganisaties, de klassenstrijd erkennend en» voerend, en die in den dagelijkschen strijd, werken» aan het totstandbrengen eener nieuwe maatschappij,» waaruit het militarisme, rechtstreeksche steun van )> het kapitalisme en evenals dit laatste voor goed zal )> verbannen zijn ;» Meent de gevoelens; der gorgia.iiseerde arbeiders» te vertolken, door te verklaren dat de strijd zal» worden voortgezet ondanks de hindernissen van» allen aard welke de reaktie beproeft en nog beproe- )> ven zal op onzen weg te leggen ;» Bevestigt zijne solidariteit met de werkende klasse» der gansene wereld in den strijd tegen den gemeen-» schappelrj'ken vijand : het kapitalisme;» En gaat over tot de dagorde.»» Het Kongres treedt de bewoordingen van deze dagorde bij en- verzekert de Syndikale Kommissie de medewerking van hare aangesloten organisaties in den strijd tegen elke reaktie, ter verdediging van de verworven hervormingen en vrijheden en ter verwezenlijking van nieuwe eisenen.» HET ZEDELIJK VERSLAG De bespreking van het zedelijk verslag heeft aanger vangen met eene korte toelichting van makker Corn. Mertens, algemeen sekretaris der S. K. Hij heeft een bondig overzicht gegeven van den door het Bureel gedurende het afgeloopen jaar even op internationaal als op nationaal terrein volbrachten arbeid. Wij mogen fier zijn, zegde hij, over de bekomen uitslagen, temeer daar de reaktie in den loop van 1922 met ongehoorde hevigheid tot uiting is gekomen.. Alleen het feit dat we, in die moeilijke omstandighede.i onze syndikale eenheid hebben kunnen handhaven en ons ledental grootendeels behouden (618,871 leden op 31 December tegen 698,084 op einde 1921), is een afdoend bewijs van de vastheid onzer vakbeweging. Na die rede, hebben zich de sprekers der oppositie op het spreekgestoelte opgevolgd. Achtereenvolgens hebben Vercruysse, van de Tramways, evenwel in eigen naam sprekend, Liebaers, van de Centrale der. Kleeding, en anderen kritiek uitgebracht over de werking en de politiek van de Syndikale Kommissie. De eerstgenoemde heeft de S. K. het verwijt toegestuurd de besluitselen van de vorige kongressen over den tegen de reaktie te voeren strijd niet toegepast te hebben. De uiterste middelen waarvan in de gestemde resoluties sprake is vonden in geen enikel geval hare toepassing in de stakingen van Ougrée-Marihaye, van Verviers en van 'de Spoorlui. De spreker had de werking der organisaties die de leiding dezer bewegingen in handeni hadden verward onbegrijpelijke vergissing met de werking der S. K. die er zich bij beperkt heeft, zooals hare statuten het voorschrijven, raadgevingen te verstrekken. Ee.i der afgevaardigden van het Nationaal Syndikaat der S. P. T. T. Z. heeft, ten andere, Vercruysse verzekerd dat deze organisatie volstrekt de S. K. niets te verwijten heeft. Vercruysse heeft het de S. K. nog als eene grief toegerekend niet tot uiterste middelen hare toevlucht. genomen te hebben tegen de militaire bezettiing der Roerstreek. Men hadde, volgens hem, de algemeene staking moeten uitroepen, in overeenstemming met de besluitselen van de kongressen van Rome en Den - Haag. Hij lokte eene logenstraffing uit vanwege Mertens, toen hij beweerde dat deze zich ten gunste van de bezetting van den Roer had uitgesproken. Ten slotte heeft Vercruysse, midden het verzet van de groote meerderheid der afgevaardigden een pleidooi uitgesproken ten gunste van het «eenheidsfront».

9 DE BELGISCHE Makker Liebaers heeft de algemeene politiek van de Syndikale Kommissie besproken. Hij heeft, vooraf, gevraagd dat de Syndikale Kommissie stellitig neme over het wetsontwerp Heyman op # de gelijktallige kommissies. Evenals de overige spreker verwijt hij het Internationaal Vakverbond en de Syndikale Kommissie zien niet gedragen te hebben naar het.besluit van het Kongres van Rome tegen, den oorlog. Wat het Vredescongres van Den Haag aangaat, is uit de gebeurtenissen die gevolgd z-ijm gebleken, dat het geen uitslag heeft opgeleverd. Geen enkele organisatie heeft de noodige krachtdadige aktïe tegen de bezetting van den Roer gevoerd. Handelend over de diktatuur van het proletariaat, het socialisme en de demokratie, heeft Liebaers betoogd dat de eerste noodzakelijk is om tot het tweede te komen. De demokratie, waarvai zoo dikwerf gewag wordt gemaakt in de huidige kapitalistische maatschappij, is sleclbts mogelijk in een socialen staat waaruit de burgereigendom zal gebannen zijn. Daarna heeft de afgevaardi<gde der Kleeding het recht der arbeiders verdedigd hunne toevlucht te nemen tot het geweld en zich tegen de aanval Ie i derreaktie te verdedigen. Voor hem is het eene begoocheling te gelooven dat men het socialisme kan verwezenlijken dooide parlementaire meerderheid te veroveren. Er kunnen zich feiten voordoen, zooals ibij voorbeeld een fascistische aanval, die zou vereischen dat het proletariaat het geweld gebruikt om zidh te verdedigen tegen ihet geweld. Tot slot vroeg Liebaers dat men ten spoedigste het <c eenheidsfront» verwezenlijke. Vóór die rede had 'het Kongres makker Ledereq van de Mijnwerkers gehoord. Deze heeft vooral het vraagstuk der afbakening vam de syndikale grenzen onderzocfit en. bekloeg zich dat de aangesloten organisaties niet immer de op dat gebied door de Syndikale Kommissie gegeven richtlijnen, volgen. Hij legde eene dagorde meer in den zin zijner opmerkingen. Buisseret heeft de gelijktallige kommissies bekampt en zich ten gunste van de slachtoffers van arbeidsongevallen uitgesproken. Nadien heeft Doutrepont van het N. S. van het Departement van Financiën' het Kongres onderhouden over de belasting op het inkomen, die niet naar behooren wordt toegepast, want, zei hij, men mag verzekerd zijn dat 90 t.h. van de naamlooze maatschappijen nog de belasting op het inkomen voor 1919 en 1930 niet hebben betaald. Eene parlementaire onderzoekskommissie diende ingesteld. De redenaar sprak vervolgens over de nieuwe tolrechten en bewees dat deze buitenmate de verbruiksartikelen treffen Makker Everling heeft de vraagstukken der syndikale begrenzing en van het «eenheidsfront')) behandeld. Ia* 't voorbijgaan heeft hij niettemin herinnerd dat 'hij in de kwestie der belastingen onder degenen was die -hebben voorgesteld' tot bet uiterste te strijden om te beletten dat de arbeider niet alleen zouden zijn om ze te betalen. Hij werd niet gevolgd. De Syndikale Kommissie mag, betreffende de door de Regeering nieuwe voorgestelde tolrechten niet dezelfde fout begaan en moet het vraagstuk ernstig bestudeeren. De afgevaardigde der Bedienden heeft anderzijds protest aangeteekend tegen het feit dat het Nationaal Syndikaat der S. P. T. T. Z. de Syndikale Kommissie niet heeft geraadpleegd alvorens een eind te stellen aan de staking die door deze laatste werd gesteund. Betreffende de afbakening der syndikale grenzen heeft Everling zich beklaagd over het feit dat de organisaties dat vraagstuk niét met voldoende belangloostiéid'on4erzoeken. Wat goeden! wil vamwege de syndi- VAKBEWEGING 225 kale voormannen zou vele moeilijkheden bij de toepassing vermijden. Ten slotte heeft spreker zijne verwondering uitgedrukt dat de Syndikale Kommissie het niet noodig heeft geoordeeld de kwestie der «reaktie» op de dagorde van het Kongres te plaatsen. Hij sluit door het Kongres aan te zetten zich ten gunste van het «eenheidsfront )), allerminst op internationaal gebied, uit te spreken, wat, volgens hem, het middel, bij uitmuntendheid is, om de burgerij te bestrijden. Demarbre, der Centrale van Bouwarbeiders, heeft geantwoord op enkele opmerkingen die waren gedaan door Leclercq en heeft eene lams gebroken ten gunste van den eenigen vakbond. Mahlman, der Centrale van Transportarbeiders, volgde hem op het spreekgestoelte op. Uit zijn rede hebben we genoteerd dat ihij geen voorstander is van de talrijke internationale konferentiesi door het Internationaal Arbeidsbureel bijeengeroepen' en dat hij zich moeilijk kan inbeelden dat 'het Internationaal Vakverbond van Amsterdam er op dit oogenblik, wanneer de toestand van de arbeidersbeweging de aanwezigheid der vooraanstaanden ter plaatse vereischt, aan denkt eene afvaardiging naar Mexiko te zenden om er de vakorganisatie te bestudeeren. Hij heeft het eenheid'sifront voor België bekampt, doch sprak zich ten gunste van hetzelve op internationaal gebied uit. Hij heeft evenwel erkend dat Losoffsky, een der vertegenwoordigers van de R. V. I. ter konferentie van de Transportarbeiders te Berlijn, zijne verbintenissen ïiiet heeft gehouden. Als besluit vroeg Mahlmani dat men zich niet onverbiddelijk tegen het eenheidsfront zou uitspreken. HET ANTWOORD VAN HET BUREEL Na die rede heeft Bondas, hulpsekretaris der Syndikale Kommissie, op de kritiek die tegen de werking der Syndikale Kommissie was uitgebracht, geantwoord in klare en bondige bewoordingen. Wanneer men vaststelt, zei hij in korte woorden, dat het meerendeel der redenaars die het spreekgestoelte hebben beklommen, zich met net besluit over de afbakening der syndikale grenzen akkoord verklaren, dan mag men zich afvragen waarom er zoo weinig organisaties zijn die er zich naar gedragen hebben. Wanneer moeilijkheden oprijzen dan herinneren zich de Centralen dat er besluiten bestaan. Zelfs wanneer in den loop van vergaderinigen die door ons waren belegd om zekere moeilijkheden uit den weg te ruimen, beslissingen' werden getroffen, hebben de betrokken organisaties er geen rekening van gehouden. Wat de anderen aangaat, die welke zich heden beklagen dat de besluitselen van de kongressen niet werden nageleefd, dat ze aan eigen verantwoordelijkheid denken, want nooit hebben we van haar iets, wat het ook zij, ontvangen. De Syndikale Kommissie heeft zich, in tegenstelling met hetgeen Liebaers heeft gezegd, met het wetsontwerp Heyman beziggehouden. We hebben een.artikel geschreven in de Belgische Vakbeweging om het t3 bekritikeeren en hebben den tekst van het ontwerp in hetzelfde nummer opgenomen. Geen vooraanstaande heeft ons ooit de minste kritiek toegestuurd of het geringste denkbeeld geopperd. Heeft de Syndikale Kommissie anderzijds geen vast besluit genomen, dan is het omdat ze wist dat het ontwerp in de Kamer niet zou ter bespreking komen vóór de vakantie. Het Nationaal Komiteit van de S. K, moet zich evenwel, in den loop van een zijner komende vergaderingen met de

10 226 ÖÉ BELGISCHE VAKBEWEGING kwestie onledig houden, doch dat moet geenszins de leiders onzer organisaties beletten ons hunne meening te doen kennen. De werking der socialisten in 't Parlement die door zekere redenaars wordt bekritikeerd zou er bij winnen indien ze krachtdadigei door de arbeiders werd gesteund. Wat hebben de Centralen gedaan om hare leden van dichterbij in de sociale wetgeving belang te doen stellen? Is het niet teleurstellend vast te stellen dat de arbeiders onverschillig blijven aan de debatten die in het Parlement plaats hebben over punten die nochtans hunne aandacht dienden, te wekken? Daarom hebben de organisaties tot plicht, de arbeidersklasse te onderrichten dat het van haar eigen pogen is dat het lot der sociale hervormingen afhangt. Vervolgens heelt Bondas de dagordes neergelegd door de Mijnwerkers en door de Bedienden betreffende de afbakening der syndikale grenzen onderzocht. Hij heeft zich niet kunnen aansluiten bij die van de Mijnwerkers die, vragend dat de geschillen die tusschen de groepen oprijzen vóór de Federaties van Vakbonden zouden gebracht worden, een onmogelijke toestand zou scheppen. Doch hij heeft het Kongres uitgenoodigd de dagorde van de Bedienden te stemmen. Deze dagorde, die met groote meerderheid werd gestemd, luidt als volgt : «Het jaarlijksch Kongres der Syndikale Kommissie, op 27 en 28 Juli 1923 bijeengekomen.- Bevestigt de voorheen genomen besluitselen betref- Jende de syndikale samentrekking; Noodigt de organisaties die arbeiders groepeeren, welke tot dezelfde nijverheid behooren uit, zich binnen den kortst mogelijken 'tijd akkoord te stellenden einde de eenige vakorganisatie per nijverheid volledig te verwezenlijken ; Beschouwt dat de volledige samentrekking der Centralen de oplossing van het vraagstuk der afbakening van de syndikale grenzen zal vergemakkelijken en zal toelaten de geschillen die in deze kwestie oprijzen gemakkelijker op te lossen; Meent dat het niet aan de Centralen, in den huidigen vorm van de syndikale groepen behoort, haar arbeids- of aanwervingsveld te wijzigen tot nadeel van andere organisaties, zonder dat het tot een voorafgaandelijk akkoord zij gekomen tusschen de betrokken Centralen in aaniwezigheiü van vertegenwoordigers van de Syndikale Kommissie.» De voornaamsite brok van het Kongres is de rede van Mertens geweest. Deze heeft gedurende ongeveer anderhalf uur gesproken over de werking van de Syndikale Kommissie, van het Internationaal Vakverbond en van het Internationaal Arbeidsbureel die h hoofdzaak het onderwerp had uitgemaakt va.i de toespraken der makkers van de oppositie. Alhoewel meerdere der door deze laatsten behandelde punten geen betrekking hadden met het onderwerp der bespreking, heeft de algemeene sekretaris der Syndikale Kommissie er evenwel aan gehouden ze te beantwoorden, niets in de schaduw willende laten en er om bekommerd zijnde de vergissingen terecht te wijzen die in den loop van het debat waren geuit. Hij heeft eerstens de aandacht der afgevaardigden gevestigd op het feit dat niet het Bureel der Syndikale Kommissie doch het Nationaal Komiteit de dagorde der kóngressen vaststelt. Vervolgens heeft hij,zonder overgang, het verwijt beantwoord dat de Syndikale Kómnussié het besluit van Rome niet heeft toegepast. Desbetreffend heeft hij, gansch gepast, herinnerd aan het plan. van werking dat door de Syndikale Kommissie werd opgemaakt en in alle streken des lands toegepast. De op 26 November over gansch het land gehouden betoogingen (hebben het bewijs geleverd dat wij ons naar dit besluit wenschen te gedragen. De Syndikale Kommissie verdient niet het verwijt op te loopen dat ze in de stakingen haar plicht niet heeft gedaan. Het is evenwel waar en dat verwijt richt zich tot de aangesloten organisaties dat heel dikwijls de Syndikale Kommissie te laat v/ordt ingelicht om haar de gelegenheid te schenken nuttig tusschen te komen. Dat men dus niet spreke van de staking te Ougrée-Marihaye en de uitsluiting te Verviers, want in beide gevallen zijn de betrokken organisaties' van oordeel geweest dat ze de beweging op eigen hand konden voeren. Wat de staking der Spoorlui betreft, ook deze is geleid geworden door de organisatie die deze arbeiders groepeert; het is ook zij die er,in volle onafhankelijkheid, een. einde heeft aangesteld. Er dient evenwel gezegd dat een aktiekomiteit werd aangesteld, wiens rol bestond in het verstrekken van raad en gebeurlijk de arbeiders van andere bedrijven aan den strijd te doen deelnemen. In dat geval hadde de Syndikale Kommissie de leiding der beweging overgenomen, doch alleen in dat geval. Nu, toen we het Syndikaat der Tranuwaymen de vraag stelden te weten, of het een gebeurlijke oproep in dien zin komende van de Syndikale Kommissie gunstig zou beantwoorden, heeft Vercruysse, die ons bekritikeert, ons geantwoord door onaanneemlijke voorwaarden te stellen. Het is waar dat de Syndikale Kommissie de algemeene werkstaking tegen de Roerbezetting niet heeft uitgeroepen. Doch zij was niet alleen om zich te onthouden ; en 't is omdat de arbeidersklassen der andere landen, die van Frankrijk, van Duitschland en van Engeland voor verschillende redenen niet bereid waren dien weg op te gaan, dat het onzinnig zou geweest zijn zulke beweging in ons land op touw te zetten. Niemand, ten andere, van het Nationaal Komiteit der S. K. heeft dergelijke maatregel voorgesteld. Mertens heeft zich dan zonder omwegen over het eenheidsfront uitgesproken. Van af 1919, zei hij, heeft het Internationaal Vakverbond zich tot Moskou gericht om te vragen dat de Russische arbeiders zich niet hunne kameraden der andere landen in de Internationale zouden vereenigen. Op dat aanbod werd met scheldwoorden geantwoord.later,toem de hongersnood de arbeidersbevolking van zekere streken van Sowjet- Rusland teisterde, hebben we met afgevaardigden van Moskou een komiteit van ihulpaktie samengesteld en hun gevraagd de lasteringen tegen onze organisaties en hare leiders te staken. En wat werd ons toen geantwoord? Heel eenvoudig, dat hunne aanvallen slechts zouden ophouden wanneer één der twee Internationalen, 'die van Moskou of die van Amsterdam verdween. Men zou dus willen dat we een eenheidsfront vormen met lieden die, bovendien, door de statuten van de R. V. I., ons als verkochten aan de burgerij behandelen? Dat schijnt ons weinig wenschelijk,en daarom hebber.-..we stelling genomen tegen Fimmen toen hij de daad heeft gepleegd die gekend is. Eindelijk heeft Mertens, zeer toegejuicht, de verdediging gepleit van het Kongres van Den Haag en van de Konferentie van het Internationaal Arbeidsibuireel tegen de aanvallen hunner tegenstanders. Wat het Kongres van Den Haag betreft, zou er, om over zijne uitslagen te oordeelen, rekening dienen gehouden met den ontzaglijken zedelijkén terugslag -die deze bijeenkomst, van (mannen die meer dan veertig

11 DE BELGISCHE VAKBEWEGING 227 millioen personen vertegenwoordigen die den oorlog vijand! ggezind zijn, in de wereld heeft gehad. Dat rnen toch zooveel niet kritikeere en dat men zich wat meer bekommere om zijne aktie in overeenstemming te brengen met de op de kongressen genomen besluiten. Het Kongres heeft, door met eenparigheid min vijf stemmen, het zedelijk verslag goed te keuren, zijne voldoening over de werking en den arbeid van het Bureel der Syndikale Kommissie uitgedrukt. De dagorde van Everling ten gunste van het eenheidsfront -bekwam slechts 11 stemmen.. Die voorgesteld door Mertens, in naam van het Bureel, werd gestemd met algemeenheid der stemmen min vijf. Zij luidt als volgt : (( Het Syndikaal Kongres, vergaderd op 27 en 28 Juli 1923 : Beraadslagend over den internationale:i toestand en de door de vakorganisaties te voeren aktie op internationaal gebied ; Gezien het voorstel van eenneidsfront; Overwegend dat de kwestie der syndikale eenheid steeds eene der hoofdbekommernissen is geweest van het Internationaal Vakverbond; dat de internationale syndikale kongressen sinds 1919 het rechtzinnig verlangen hebben uitgedrukt de Russische vakorganisaties te zien aansluiten bij de gansene georganiseerde arbeidende klasse der geheele wereld ; Overwegend dat de werkerseenheid zich moet verwezenlijken in eene atmosfeer van* wederzijdsche rechtzinnigheid en achting; Het Kongres, oordeelende dat de syndikale eenheid in die voorwaarden, welke van hoofdbelang zijn indien we het doel willen, bereiken, dient nagejaagd; Gelast de Belgische kameraden zetelend in de besturende lichamen van het Internationaal Vakverbond elke maatregel te ondersteunen welke zou onderzocht worden- door dit lichaam, in overeenstemming met de resoluties der kongressen van Amsterdam, Londen en Rome, ten einde te komen tot de verwezenlijking der eenheid in de Internationale vakbeweging.» Eene andere dagorde over den achturendag, door de Bedienden aan het Kongres onderworpen, heeft de eenstemmige goedkeuring der afgevaardigden weggehaald. Hier volgt die dagorde : «Het Kongres van de Syndikale Kommissie van België, op 27 en 28 Juli 1923 vergaderd : Herinnert de arbeiders van al de nijverheden 'dat de wet die den achturendag instelt slechts bekomen is geworden dank aan de macht der bij de Syndikale Kommissie van België aangesloten organisaties ; Stelt vast dat de ipatronale inrichtingen : Comité Central Industriel, Syndikale Kamers, Handetekamers, Beheerraden: van de voorname banken en gansch de pers die door de burgerij wordt gesteund, eensgezind hunne aanvallen richten tegen deze belangrijke verovering van de arbeidersklasse, met het doel ze te doen verdwijnen- of er de uitwerking van te vernietigen; Oordeelende dat de achturendag een der hoofdbestanddeelen daarstelt noodig om normale loonen te veroveren, om deze te verdedigen met veel strijd door de vakorganisaties verwezenlijkt en tevens een der beste waarborgen is tegen den- terugkeer van een regiem van uitputting der arbeiders en van slavendom; Overwegend dat de wet van- 14 Juni 1921 slechts doeltreffend kan zijn^ wanneer de vakorganisaties de macht bezitten haar te doen toepassen; Zet rrteer dan ooit de arbeiders aan den acjiiuffendiag te verdedigen tegen de patronale aanvallen en kraohtdadig 'elke vraag om ongewettigde afwijking te bestrijden, met de hulp en, door de versterking van, hunne vakorganisaties; Het Kongres verzet zich tegen de uitsluiting van een zeker deel van het Staats-personeel van het voordeel der achturenwet ; Protesteert bovendien tegen het feit, dat de koninklijke besluiten die het voordeel -der wet vóór 1 Oktober 1922 tot verscheidene klassen arbeiders moesten uitbreiden, door de Regeer ing nog niet genomen zijn voor het personeel der handelsondernemingen, buiten de bureel bedienden ; Stelt vast dat de ontzaglijke vertraging die door den Minister van Arbeid werd aangebracht aan de uitvoering van de beschikkingen van het artikel één der wet, overeenstemt met het ordewoord door de burgerij gegeven tot saboteering van de arbeidershervormingen en in 't bijzonder van den achturendag; Belast het Bureel der Syndikale Kommissie de socialistische parlementaire groep te verzoeken' de Regeering dienaangaande te ondervragen ; En gaat over tot de dagorde.» DE FAMILIETOESLAG De bespreking van het vraagstuk over den familietoeslag is niet lang geweest. Behalve de inleiding van makker Bondas, als verslaggever, en twee tusschenkomsten, de eene van Segier die gevraagd heeft «dat men zich verzette tegen de invoering van de familievergoedingen door de patroons met lasten die op de arbeiders wegen», de andere van Schevenels die uitgelegd heeft waarom hij de dagorde Bondas zou stemmen, waren er geen andere redenaars om over de kwestie te spreken. Het Kongres heeft zich dan ook eenparig, min 4 stemmen, bij de volgende door den verslaggever neergelegde en in den zin van de opmerkingen van Segier gewijzigde dagorde aangesloten : (( Het XXII e Syndikaal Kongres, op 27 en 28 Juli te Brussel vergaderd : Eene beslissing treffend over het vraagstuk van den familietoeslag; Bevestigt in elk opzicht het besluit aangenomen door het Nationaal Komiteit in zijne zitting van 6 Februari 1923; Treedt de gedachten, en overwegingen bij uitgedrukt in het verslag dat over de kwestie is neergelegd ; Belast het Bureel zich met de socialistische parlementaire groep in betrekking te stellen ten einde de beste aan te wenden middelen te onderzoeken van aard om- de wettelijke instelling van den gezinstoeslag te bekomen ; In afwachting drukt het Kongres zijn vertrouwen uit in het Bureel, om door gansch het land,. in overeenstemming met de aangesloten organisaties en de federaties van vakbonden, de noodige propaganda te voeren om de arbeiders over -de nieuwe te verwezenlijken hervorming in te lichten.» Dan bleef nog het verslag van kameraad De Vlaemynck over het Arbeidstoezicht te bespreken. Doch het Kongres heeft besloten, gezien het vergevorderde uuir en de ingewikkeldheid van het vraagstuk, dat het beter was het debat tot een volgend kongres te verdagen. Het heeft evenwel, op voorstel van den voorzitter, de in het verslag vervatte richtlijnen aangenomen. Deze zullen de groepen van nut zijn bij het onderzoek van deze belangrijke kwestie. Laat ons, om te eindigen, vermelden dat het uittredend Bureel der Syndikale Kommissie bij handgeklap

12 228 DE BELGISCHE VAKBEWEGING is herkozen geworden, 't Is wel de eerste maal dat zich dergelijk feit heeft voorgedaan, en het is waard vermeld te worden. x Wetsvoorstel over het Arbeidskontrakt van de dienstboden Gezel Max Hallet komt ter Kamer van Volksvertegenwoordigers een wetsontwerp neer te leggen over het arbeidskontrakt van de dienstboden. We zijn voornemens de artikelen van gezegd ontwerp in een onzer aanstaande nummers te laten verschijnen en ze te bespreken. Intusschen laten we hier de memorie van toelichting volgen, waarin ongetwijfeld onze lezers belang zullen stellen: «Onder al de klassen arbeiders waarmede de wetgever zich tot op heden heeft beziggehouden, had die van het huispersoneel nog zijne aandacht niet getrokken. De openbare machten hebben zich niet bekommerd om deze klasse klaarblijkelijk nuttige arbeiders en arbeidsters wier toestand bijzonder belangwekkend is. De wijze waarop ze worden gehuisvest, gevoed en betaald, de manier waarop ze worden behandeld, hebben nooit den wetgever erg bekommerd. Daar bestaat echter een abnormale toestand waaronder even de arbeidgever als de arbeidnemer lijden. Het beroep van diensbode vindt min en min uitoefenaars; de heerschende «dienstmeidenkrisis» is er het klaarste bewijs van. Onder zedelijk oogpunt dient tevens het vooroordeel bestreden, volgens hetwelk de door den huisbediende volbrachten arbeid van lager sociaal allooi is. Het begrip «dienstbode», dat is overgebleven uit de vroegere eeuwen van dienstbaarheid, is niet meer vereenigbaar met den nieuwen geest die de arbeidersklasse bezielt; het moet verdwijnen. De regeling der betrekkingen tusschen deze bijzondere klas werknemers en werkgevers kan hieraan medehelpen. Het beroep van dienstbode, dat tot op heden (laat ons het woord zeggen) «vernederend» beschouwd werd, zou uit dien hoofde, in het groote leger der beroepen ingelijfd wordea en zou niet alleen in de oogen der leidende klassen, doch tevens in die van gansch de bevolking stijgen. Het ontwerp heeft ook voor doel te trachten eene krisis op te lossen wier ernst aan niemand ontsnapt. Meer vrijheid, meer achting voor den werknemer, meer veiligheid voor den werkgever, dat zijn de voordeelen die de nieuwe wet op 't oog heeft. Het zal tevens het middel zijn om tal van jonge meisjes aan te zetten het beroep van hulp-huishoudster 4e kiezen. In de uitoefening van haar beroep zullen ze eene uitmuntende voorbereiding vinden voor hare toekomstige rol van echtgenooten en huismoeders. Sommige beroepen, zooals, namelijk, dat van machienschrijfster, waar de overvloed van arbeidskrachten oorzaak is van werkloosheid en van eene gevoelige daling der loonen, zullen er door ontlast worden. < Wij hebben niet uit het oog verloren dat, in tegenstelling met de wetten die de andere beroepsklassen beheerschen, het hier gaat om eene reeks bijzondere gevallen en dat even aan den werkgever als aan den werknemer eene zekere vrijheid dient gelaten. Het huiswerk kan natuurlijk niet gelijk gesteld worden met het werk op fabriek of winkel, het verdeelt zich op eene gansch andere wijze over den dag en het is gebleken dat het moeilijk is het samen te voegen tot een* 8-urig tijdperk zooals in de nijverheid. Doch wij hebben gemeend dat, in tegenstelling met de Duitsche en Oosten*ijksche wetsontwerpen en met de eischen gesteld door het onlangs te Parijs opgerichte syndikaat van dienstboden, die den arbeidsduur op dertien uren vaststellen, elf uren en half een werktijd is die aan de twee betrokken partijen voldoening schenken. Wij hebben de bestaande toestanden tot grondslag genomen en hebben getracht de aangenomen gewoonten toe te passen, er enkel de wijzigingen aanbrengend die met den modernen geest stroken. Wij hopen een werk van sociale vrede en hervorming volbracht te hebben door aan een in den huidigen staat van zaken te zeer opgeofferde klasse van burgers, de herkenning harer rechten als werkers te verkenen en anderzijds de wenschen der werkgevers jn overweging te nemen.» x De Werkloosheid in België in 1922 Wij ontleenen de volgende belangrijke gegevens over den omvang der werkloosheid in: ons land in den loop van het jaar 1922, aan een door den heer volksvertegenwoordiger Pecher in naam der Bestendige Kommissie van Financiën, Begrooting en Bestuur opgesteld verslag : Gemiddeld aantal aangenomen kassen (zelfstandige en afdeelingen van Centralen) : 1,758. Gemiddeld aantal bij de kassen aangesloten leden : 704,641. Gemiddeld aantal werkloozen (berekend op den grondslag van den laatsten werkdag van elke maand) : 48,253. Hetzij { 22,192 volledige werkloozen;». 26,061 gedeeltelijke werkloozen. Het maandelijksch gemiddeld aantal werkloozen met betrekking tot de aangeslotenen was : Januari 11.2 t.h. Februari » Maart » April.. \... ^ 8.9» Mei.. 7.0» Juni 6.0» Juli. 5.3» Augustus » September » Oktober » November 3.8» December » Algemeen gemiddeld aantal voor 1922 : 6.8 t.h. (tegen 21.2 t.h. in 1921). Volledig.aantal verloren dagen gedurende het jaar : 9,125,867 (tegen 24,101,234 in 1921). Gemiddeld wekelijksch aantal per 100 verzekerden : 24.9 dagen (tegen 67.3 dagen ini 1921), of 4.2 t.h. van het aantal werkdagen die de verzekerden zouden hebben kunnen leveren ( tegen 11.3 in 1921), Volledig aantal door de kassen vergoede dagen : 1,173,443 (tegen 3,553,993 in 1921). Verhouding der in betrekking tot de vastgestelde dagen door de kassen vergoede dagen : 19.5 t.h. (te en 14.7 t.h. ini 1821). Het Krisisfónds dat in 1921 voor 130 millioen in de Buitengewone Begrooting was opgenomen en voor 50 millioen in 1922, is er danook dit jaar «nog slecihts, voor 10 millioen in vermeld... r Sam. druk. Lucifer. 8, Kapeliem. Best. Vanden Bosch.