Twee zielen vinden elkaar

Transcriptie

1 Twee zielen vinden elkaar Rond mijn twintigste besefte ik voor het eerst dat ik jongens ook leuk vond. Ik dacht wel eens Goh, dat is een leuke jongen, maar had er nooit seksuele gedachten bij. Ik was vooral bezig met mijn paarden en ging bijna nooit naar feestjes. Wel had ik veel vriendinnen. Paardrijden is nu eenmaal een meidensport - dus vrouwen genoeg - en ik was succesvol bij de dames. Nicole werd mijn vriendin, we gingen samenwonen en bouwden aan de stal; onze band werd allengs sterker. Pas vele jaren later, op mijn 32ste, toen ik Hans Peter Minderhoud - mijn latere vriend - ontmoette, dacht ik soms heel even met hem verder te willen gaan. We ontmoetten elkaar voor het eerst op een show waar Hans Peter en ik voor dezelfde eigenaar reden. Ik vond hem wel leuk, maar voelde me nog niet tot hem aangetrokken. Hans Peter en ik hadden veel overeenkomsten en dat trok ons misschien naar elkaar toe, maar ik weet niet wanneer de aantrekkingskracht precies begon. Mijn aandacht ging nooit uit naar andere jongens, maar naar Hans Peter werd het gevoel steeds sterker. daar kon ik niets mee. Het leek me lastig om intiem te zijn met een man, waardoor het lang duurde voor ik durfde toe te geven aan mijn gevoel. Ik was bang om het toekomstbeeld van Nicole en mij los te laten: samen de stal beheren, zij als manager en ik als ruiter, en later kinderen krijgen. Het liep echter anders. Hans Peter en ik stuurden elkaar steeds vaker sms jes waarin we vroegen wanneer we elkaar weer zouden zien. Op een gegeven moment kreeg ik het bericht: Heb jij ook zo n raar gevoel in je buik? Ik antwoordde: Nee, niet echt. Ik wilde er niet aan toegeven. Pas toen we een keer ergens met zijn tweeën zijn gaan eten, groeide het verlangen. Ik vond het raar. Achteraf gezien besef ik dat ik toch ook al eerder anders naar mannen keek. Maar ja, met wie moest ik het daarover hebben? In de paardensport zijn meer homofiele ruiters, maar ik was er voor mezelf niet aan toe. Ik merkte dat ik op Hans Peter anders verliefd was dan op een meisje. Mijn verliefdheid op meisjes duurde nooit langer dan een maand of vijf-zes, maar dit zat veel dieper. Nicole en ik vulden elkaar goed aan en waren samen eigenaar van het bedrijf; uiteindelijk werden we een soort van broer en zus. Voor mijn gevoel moest ik een keuze maken. Die beslissing heb ik lange tijd uitgesteld vanwege de toekomst van ons bedrijf. Eigenlijk belachelijk dat ik zakelijke afwegingen belangrijker vond dan mijn privé-leven. Ik bleef mezelf constant verloochenen en dat werkte niet. Hans Peter was aanhoudend in de keuze voor ons, maar als het aan mij had gelegen was ik nog een paar jaar langer bij Nicole gebleven, in de hoop dat het over zou gaan... In de paardensport zijn meer homofiele ruiters. Ik was continu in tweestrijd en dat kostte ontzettend veel energie. Ik dacht toen eigenlijk nooit: Ik ben homofiel en vond het raar om die gevoelens als verliefdheid te benoemen, ook al had ik vlinders in mijn buik. Achteraf weet ik best dat ik verliefd was, maar ik wilde het lange tijd niet toegeven. Het zou zo veel overhoop halen en ach, misschien was het wel een bevlieging. De gevoelens waren echter anders dan wanneer je iemand gewoon aardig vindt. Ik vond Hans Peter steeds aantrekkelijker, maar woonde samen met Nicole en dat maakte de keuze heel moeilijk. Ik kon en wilde me er verder niks bij voorstellen. Stel je voor! Samenwonen met een man, Ik vond die periode heel lastig, vooral voor Nicole. Ik wilde en kon haar niet langer aan het lijntje houden. Bovendien kon zij de strijd niet winnen, omdat ik steeds meer voelde voor een man. Ze was machteloos. Ik had het gevoel dat ik de controle verloor; het ging zo niet langer. Mijn hele levenswerk stortte in mijn gedachten in elkaar; ik zat niet lekker in mijn vel. De paarden merkten dat ook. Ik was geïrriteerd en vloekte als iets niet lukte; de omgang met de paarden ging steeds moeizamer. Wat was er met me aan de hand? 44 45

2 Op sommige dagen spookten voortdurend vragen door mijn hoofd als Wat moet ik doen? ; Moet ik bij Nicole weg? ; Wil ik met Hans Peter verder? Ik was continu in tweestrijd en dat kostte ontzettend veel energie. Ondanks dat ik moe was, begon ik van s morgens vroeg tot s avonds laat lessen te geven. Zo bleef ik aan de gang en hoefde ik niet na te denken. Misschien had ik eerder hulp moeten zoeken. Ik stelde het keuzemoment ook uit, omdat ik mijn privé-leven ondergeschikt had gemaakt aan de sport. Hoog eindigen op de Olympische Spelen van 2004 in Athene was mijn doel, maar door een fikse blessure bij mijn paard ging deelname aan de Spelen aan mijn neus voorbij. Dat bracht me in een dip. De sport viel even weg en dus moest ik wel met mijn privé-leven aan de slag. Het moment van de breuk met Nicole ontstond dan ook vlak na de Spelen. We besloten samen dat we zo niet langer door konden. Ik ging op mezelf wonen. Mijn gevoel voor Hans Peter werd sterker, al bleef ik het moeilijk vinden. Hij was al eerder zonder vriendin en kon zo makkelijker toegeven aan zijn gevoelens voor mij. Net als ik had ook Hans Peter langere tijd een vriendin, ook nog toen we elkaar al beter kenden. Eigenlijk is het een wonder dat we ons zo aangetrokken voelden tot elkaar. Ik had het ook helemaal niet van hem verwacht. Hij zag er niet uit als een homo en ik zag hem samen met zijn vriendin, wat mijn afweging bemoeilijkte. Het leek me raar om met een man samen te wonen en met die harige benen in één bed te liggen. In de tijd dat ik op mezelf woonde, bleef Hans Peter steeds in beeld. Het leek me raar om met een man samen te wonen en met die harige benen in één bed te liggen. Hoe onaantrekkelijk ik dat idee eerder ook vond, na een jaar was ik er toch aan toe. Gelukkig kon ik de zakelijke band met Nicole voortzetten; we leiden nog steeds samen de maatschap. Ik ben vooral gevallen voor de persoon Hans Peter en niet omdat hij een man is. Voordat we überhaupt besloten dat we echt iets met elkaar wilden, ging het gerucht al rond in de paardenwereld. Ik had zelf nog niet eens in de gaten wat ik voelde, toen anderen al zeiden: Moet je die twee eens zien. Blijkbaar straalden we uit dat we iets met elkaar hadden zonder dat we dat zelf wisten. Dat vond ik ontzettend vervelend. Mijn moeder was niet echt verrast toen ik het haar vertelde. Iedere moeder heeft volgens mij wel iets in de gaten. Ze zei alleen: Als jij daar gelukkig van wordt, dan moet je dat doen. Ik was altijd veel samen met mijn moeder, een echt moederskindje. We gingen vaak samen winkelen en dat vond ik geweldig. Als kind zocht ik daar nooit iets achter, het was gewoon zo. Ik hielp mijn moeder, want ze was al vroeg alleen en ik vond dat niet meer dan normaal. Ik heb het eerst aan de klanten verteld. Voor sommigen was het geen verrassing; ze hadden het wel zien aankomen. Bovendien is het in de paardensport niet zo raar. In zowel de dressuur als in het springen zijn meer homofiele stellen, zoals de springruiter Albert Soer, wiens vriend vaak bij wedstrijden aanwezig is. Het aparte was dat ik na dertien jaar samenwonen met een vrouw verder ging met een man. Ik had wel moeite met het naar buiten brengen; alleen al om uit te spreken Ik ben homofiel. Het leek mij een heel ander leven. Op wedstrijden zag ik wel eens van die nichten en daar kon ik nooit zo goed tegen. Je hebt er die je met hun ogen uitkleden en die jonge jongens bestempelen als homo. Vreselijk. Ze denken dat iedereen homofiel is of proberen anderen te overtuigen dat ze het zijn. edward gal Edward Gal (Dieren, 4 maart 1970) ontdekt door enkele proeflessen op de manege zijn liefde voor paarden. Na de HEAO-propedeuse wil hij de studie en de omgang met de paarden niet langer combineren en stopt hij met de opleiding. Zijn hobby krijgt voorrang boven alles. Edward heeft nauw contact met zijn paarden en voelt goed aan of ze bijvoorbeeld slecht gehumeurd zijn. Het geheim van succes met paarden is volgens hem de klik tussen dier en ruiter. Zo kan Edward lezen en schrijven met de paarden Lingh en Gribaldi. Met zijn vriendin Nicole Werner bouwt hij in het Gelderse Harskamp aan een stal met dressuurpaarden. Het niveau blijft lang afhankelijk van de kwaliteit van de paarden die investeerders hem ter beschikking stellen. Grote successen blijven uit, omdat Edward nog niet lekker in zijn vel zit... Edward slaat een andere weg in en kiest voor een leven met dressuurruiter Hans Peter Minderhoud. Hij blijkt een echte laatbloeier te zijn en behoort inmiddels tot de internationale top. Olympisch goud in Londen en het wereldkampioenschap zijn de doelen waar hij nu helemaal voor gaat. Hij voelt zich gedreven om toppers als Anky van Grunsven eindelijk eens te verslaan

3 48 49

4 Laat die mensen toch met rust, denk ik dan, die komen daar vanzelf wel achter. Of niet. Ik wilde niet geassocieerd worden met dat groepje en nu nog niet. Bij anderen straalt het homofiel-zijn er zo vanaf. Ik ben anders, maar hoef dat niet zo uit te dragen. Stel je voor dat ze zouden zeggen: Ja, daag. Ik laat mijn paard niet door een homo berijden! Ik was lang erg terughoudend in het naar buiten treden als homo, maar nu zie ik de lol wel in van een kop boven een interview met Hans Peter en mij: Gelukkig hebben we nu nog maar 1 hotelkamer nodig. We krijgen veel persaandacht en ik ga daar steeds makkelijker mee om. In het begin zweeg ik over mijn relatie met Hans Peter. Ik was bang dat mijn homo-zijn ten koste zou gaan van de interesse van sponsors en investeerders. Stel je voor dat ze zouden zeggen: Ja, daag. Ik laat mijn paard niet door een homo berijden! Ik haal hem daar weg. Dat gebeurde echter helemaal niet, het zat alleen maar in mijn hoofd. Nu zie ik het niet meer als een risico voor mijn sportieve loopbaan. Uiteindelijk is mijn leven alleen maar beter geworden. Ik voelde me gelukkiger en straalde dat ook uit naar mijn paarden. De resultaten werden beter doordat ik veel rustiger met ze omging; aan alles merkte ik dat ik beter in mijn vel zat. Deze verandering in mijn leven verklaart ook mijn recente successen, vermoed ik, omdat ik de blokkade van mijn gevoel achter me heb kunnen laten. Ik aanvaard het zoals het is en hoef er niet hele dagen meer mee bezig te zijn. Mooi aangeklede vrouwen krijgen nog steeds mijn aandacht, maar ik wil niet meer met een vrouw naar bed. Het idee dat ik homofiel ben, heb ik nu wel omarmd, maar wie zegt dat dat over tien jaar nog zo is? Ik kijk eigenlijk helemaal niet naar andere mannen, Hans Peter is de eerste en enige voor mij. Ik heb nog nooit een ander gehad en voel me prima bij onze monogame relatie. Veel homofielen hebben wisselende contacten en gaan daar vanzelfsprekend mee om, maar dat trekt mij helemaal niet. Ik loop niet met Hans Peter hand in hand over straat; misschien een beetje ouderwets, maar van hem hoeft het ook niet zo nodig. Wij kussen andere mannen niet en hebben geen homovrienden. Ik houd een beetje afstand en vind het met vrouwen ook veel gezelliger. Qua denken zitten Hans Peter en ik op hetzelfde niveau. Nicole was meer verzorgend en dat mis ik wel eens. Ik hou van een net huis en kan slecht tegen rommel, maar Hans Peter is daar wat makkelijker in. Een vrouw heeft nu eenmaal meer aandacht voor de inrichting van het huis. Hans Peter en ik hebben allebei moeite met het uiten van onze emoties. Nicole zei het altijd meteen als er iets aan de hand was. Mannen stappen daarentegen weer sneller over dingen heen; op een bepaald moment is het klaar en dan gaan ze weer verder. Dat maakt het samenwonen met een man makkelijker. Als ik nu een pil zou kunnen slikken tegen mijn homoseksualiteit, zou ik die zeker innemen. Als ik nu een pil zou kunnen slikken tegen mijn homoseksualiteit, zou ik die zeker innemen. Bij mijn broer en zijn gezin merk ik dat ik een gezin met een vrouw nog steeds leuk vind. De leefvorm met alleen een man zie ik als een beperking en ondanks dat ik daarnaast veel honden heb, is dat toch anders. Omdat mijn gevoel voor Hans Peter zo sterk was, heb ik uiteindelijk voor hem gekozen. Zonder dat gevoel was ik nooit bij Nicole weggegaan. Ik heb nooit gekozen voor een leven als homo; het is me overkomen. De film Brokeback Mountain heb ik niet gezien. Volgens mij gaat het over twee homofiele cowboys die een relatie krijgen, maar ik heb niets met cowboys en wild west-verhalen. Will and Grace vind ik grappig, omdat het zo overdreven is, maar ik kijk niet omdat er homo s in meespelen. Ik kijk geen Eurovisie Songfestival, noch lees ik boeken met een homothema. Twee keer bezocht ik het homo-uitgaanscentrum in Amsterdam, maar ik vond het niks. Daar lopen veel echte homo s en nichten rond en binnen de kortste keren voel je iemand tegen je aanlopen. Misschien irriteer ik me daar meer aan dan nodig is, maar het is gewoon niks voor mij. Ik schaam me niet voor mijn homoseksualiteit en vind publiciteit belangrijk. Daarom vertel ik af en toe bewust privé-dingen op mijn website, zoals het bijzondere kerstcadeau dat ik van Hans Peter kreeg. Dat geeft meer clicks, is goed voor de publiciteit en daarmee stijgt mijn marktwaarde. Ik 50 51

5 wil ook best meewerken aan een tv-programma waarin gevraagd wordt naar mijn homoseksualiteit. Ik ben niet trots op het feit dat ik homo ben. Ik ben niet trots op het feit dat ik homo ben. Ik ben trots op mijn prestaties met de paarden. Er is maar één homo waar ik trots op ben: Hans Peter. Hij bereikte dit niveau op eigen kracht en dat spreekt me ontzettend aan. Sommige anderen in de paardensport krijgen van huis uit veel aangereikt. Wij niet. Ik ben een doorzetter geworden, omdat het me niet makkelijk kwam aanwaaien en dat delen Hans Peter en ik. Hij kende ook de tegenslagen van paarden die stierven of die zware blessures kregen. Dan toch doorgaan vormde onze karakters. In grote lijnen denken Hans Peter en ik hetzelfde. Je kunt dan ook zeggen dat twee zielen elkaar hebben gevonden