29 jaren weggevaagd in 29 minuten

Transcriptie

1 29 jaren weggevaagd in 29 minuten

2 Eerste druk, E. van Aartje Coverfoto: Els van Ostaijen isbn: nur: 402 Uitgever: Free Musketeers, Zoetermeer Hoewel aan de totstandkoming van deze uitgave de uiterste zorg is besteed, aanvaarden de auteur en uitgever geen aansprakelijkheid voor eventuele fouten en onvolkomenheden, noch voor de directe of indirecte gevolgen hiervan. Niets uit deze uitgave mag zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever worden openbaar gemaakt of verveelvoudigd, waaronder begrepen het reproduceren door middel van druk, offset, fotokopie of microfilm of in enige digitale, elektronische, optische of andere vorm of (en dit geldt zonodig in aanvulling op het auteursrecht) het reproduceren (I) ten behoeve van een onderneming, organisatie of instelling of (II) voor eigen oefening, studie of gebruik welk(e) niet strikt privé van aard is. De inhoud van dit boek kan autobiografische elementen bevatten en weerspiegelt de persoonlijke beleving van de feiten, de gebeurtenissen en verwachtingen van de auteur. De uitgever aanvaardt dan ook geen aansprakelijkheid voor schade wegens onjuistheid of onvolledigheid van de gestelde feiten, de gebeurtenissen, verwachtingen, beweringen en meningen.

3

4 De namen van de personen uit dit boek zijn niet hun echte namen. Dit is ter bescherming.

5 Vrijdag 21 mei 2010 Ik zat gespannen te wachten op wat komen ging op het Juridisch Loket te Breda. Ik voelde mijn hart bonzen. Ik pinkte een traan weg, keek om me heen. Er liepen nog meer mensen binnen. Zouden deze mensen ook voor hetzelfde probleem als ik komen? dacht ik. Ik keek om me heen. Er kwam een dame aangelopen, ze was amper dertig jaar. Ze was nog lekker jong, dacht ik. Zou ze getrouwd zijn? Gelukkig getrouwd? Ze kwam op mij af. Mevrouw Van Aart? Ja, dat ben ik. We gaven elkaar een hand. Goedemorgen. Goedemorgen, ik ben Eliza van Aart. Komt u maar mee, zei ze. Gedwee liep ik achter haar aan. Neem plaats. Dank je, zei ik met een benepen stemmetje. In een klein kamertje gingen we tegenover elkaar zitten. Wat kan ik voor u doen? Om een lang verhaal kort te maken: ik wil scheiden. Ik slikte, het was eruit. Oké, zei de vrouw. Ze wilde eerst wat gegevens. Roepnaam: Eliza. Geboren: 5 juni 1960 te Zijtaart. Kinderen: drie. Wil je wat drinken? Graag. Water alstublieft. In korte tijd legde de dame van het Juridisch Loket uit hoe je kunt scheiden. De kosten, procedures et cetera, et cetera. Als in een roes zat ik te luisteren. Mijn gedachten gingen terug naar het moment dat ik in het gemeentehuis van Zijtaart stond, wat de mooiste dag van mijn leven had moeten zijn. Mijn aanstaande man stond vol trots te glimlachen en was zenuwachtig, zakte bijna door zijn knieën van de spanning. De getuigen Ger en zijn vriend zaten links van hen. Ger was een jongen van dertig, lief en zorgzaam. Hij keek bedenkelijk. 5

6 Ik keek naar de ambtenaar van Burgerlijke Stand, dan naar Koke, mijn aanstaande man. Ik keek naar beneden. Je kon het al duidelijk zien. Ik was vijf maanden zwanger. Ik zag er goed uit. Bolle wangen en een blos. Ik straalde een beetje. Mijn kindje, mijn man. Eindelijk iets voor mij, dacht ik. Maar toch was er twijfel. Ik maakte een sprong in het diepe. Doe ik wel goed? vroeg ik me af. Hij zal goed voor mij zorgen, een dak boven mijn hoofd, ons kindje Neemt u Eliza van Aart tot uw wettige echtgenote in voor- en tegenspoed tot de dood u scheidt? Ja, zei Koke vol trots. Neemt u Koke tot uw wettige echtgenoot in voor- en tegenspoed tot de dood u scheidt? Ja, zei ik met een benepen stemmetje. Er klonk twijfel in mijn stem. Maar niemand hoorde dat. Een dikke zoen, nog een, nog een. Hand in hand verlieten we het vertrek. Felicitaties over en weer. Maar inwendig huilde ik. Voor mij geen vader en geen moeder aanwezig in het gemeentehuis. Voor mij geen broer of zus als getuige. Ik hoorde vandaag gelukkig te zijn, maar ik had mijn twijfels. Ik was die dag eenentwintig jaar en twee weken oud. Volwassen volgens de wet. Ik ging het huwelijksbootje in. Ik hoorde te stralen. Er was er maar een die straalde die dag, dat was Koke. In het kamertje van het Juridisch Loket vertelde de dame als een soort repeteerwekker haar verhaal. Je hoorde dat ze dit vaker had verteld. Het gesprek duurde in totaal negenentwintig minuten. Daarna stond ik weer buiten. Het verkeer raasde in de straten. Een normale ochtend, zoals iedere ochtend. Mensen holden om op tijd op werk of elders te komen. Ik liep naar mijn auto. Ik dacht na. Dat was het dus. Ik had negenentwintig jaar weggevaagd in negenentwintig minuten. Wat klonk dat ontzettend stom. Maar het was wel zo. Ik had vaarwel gezegd tegen mijn huwelijk en koos nu voor iets anders. 6

7 Ik zag wel hoe het schip zou stranden. Nu moest ik wat leuks doen, dacht ik. Er is een medicijn, als je down bent. Shop till you drop is een goed motto. Oké, naar het centrum. Folders worden op de achterbank gegooid over het zogenaamde convenant. Ik dacht: ik heb nog nooit eerder over dit begrip gehoord. Ik wilde het eigenlijk ook nog helemaal niet weten. Ik moest ook een nieuw shirtje kopen. Ik kon datgene wat ik aanhad wel bijna uitwringen. Wat was dit zwaar, maar het moest gebeuren. Ik zat hier al jaren tegenaan te hikken. Doe ik wel, doe ik niet Durf ik wel, durf ik niet Kan ik wel, kan ik niet Tot die bewuste nacht, na negenentwintig jaar huwelijk. Die ene zin, die zin. Het dramde nog steeds in mijn koppie. Eliza, je hebt niet genoeg gegeven voor ons huwelijk. Wat, ik niet genoeg gegeven! Ik heb je twee kinderen gegeven. Ik heb twee kinderen grootgebracht. Nee, ik heb drie kinderen grootgebracht. Ja, jij bent kind drie, het moeilijkste kind van allemaal. Dertig jaar gewerkt om het gat te dichten, het gat in je hand. Volgens mij had je geen handen! Meneer had die avond zoals gewoonlijk weer de nodige biertjes op. Hij wilde seks. Ik niet. Koke liep weg en ik kreeg een glas water in mijn gezicht gegooid toen ik weer probeerde te gaan slapen. Ik vloeken en toen kwam die ene zin eruit waar ik al die jaren op had gewacht. Je hebt niet genoeg gegeven voor ons huwelijk. Lul, je hebt alles al die jaren van me afgenomen; mijn vrijheid, waardigheid, zelfrespect. Ik was goed genoeg voor tafel en bed. Ik was Marokkaanse in Hollands kostuum. Kop houden en lopen voor de baas. Toen kon ik niet meer geven. Het bakje was leeg. Ik was op, ik was doodop. Ik had me al die jaren voor meer dan honderd procent gegeven. Ik kon niet meer. Koke, ik ga bij je weg, zei ik. Het is genoeg 7

8 Zaterdag 8 mei 2010 Ik zat in de kamer koffie te drinken. Mijn zoon, Alexander, kwam naar beneden. Goedemorgen ma, zei hij. Goedemorgen, zei ik. Alexander, ik ga bij pa weg. Hij keek verschrikt op. Het was stil. Hij keek me aan. Hij begreep het, de laatste jaren had-ie genoeg gezien en gehoord. Ik vergat nooit de dag dat hij tussen ons in stond, met een knuppel in zijn hand. Mister Dombo had weer de nodige biertjes op. Inmiddels was zijn quotum zeven halve liters bier, vijf avonden per week. We hadden dus weer stampij. Onze zoon wilde slapen. Maar moeders en vaders hadden ruzie. Deze keer ging het natuurlijk weer nergens over, want zo ging het gewoon. Meneer wilde alleen aandacht en ik wilde gewoon slapen. Gescheld over en weer. Maar deze keer escaleerde het. Lege blikken bier werden door het huis gegooid. Het was nog niet zo ernstig als jaren geleden, want slaan deed Koke niet meer. Maar in manipuleren was hij heel goed. Hij wilde gewoon zijn zin en ik wilde hem dat niet geven. Koke stond op het punt om weer eens flink stampij te maken. Alexander kwam die nacht tussenbeide. Je blijft van ons ma af. Of of ik sla je. Wauw, ik zag de aarzeling van mijn zoon in zijn ogen. Moest ik mijn vader slaan? Ik zag de tranen in zijn ogen. Blijf van ons ma af. Wij stonden in de hoek van de slaapkamer van onze zoon. Tussen ons in Alexander. In de deuropening zijn zatte pa. Alexander wilde niet slaan. Maar zijn moeder was alles voor hem. Na enige tijd ging pa naar beneden. Ik was zo trots op mijn manneke, mijn lieve zoon. Dus de grote stap was genomen. Moeders ging weg bij pa. 8

9 De volgende dag was het Moederdag. Ik ging naar mijn moeder. Zoals de laatste jaren alleen. Ik was getrouwd, maar ging overal alleen naartoe. Getrouwd zijn en weduwe gelijktijdig. Ach, aan sommige dingen raak je gewend in het leven. Een mooie plant gekocht natuurlijk voor ons ma. Fijne Moederdag, ma. Dank je wel, wat mooi, zei ze. Mijn zus Lucy was er ook. Ma, ik moet iets vertellen, zei ik zachtjes. Ik ga bij Koke weg. Ze keek me aan. Ik zag verwondering en blijdschap in haar blik. Jullie pasten niet bij elkaar, zei ze. Dat weet ik ook wel, moeder, maar op die zin zit ik niet te wachten. Ik vertelde aan mijn oudere zus dat de maat vol was. Voor mijn huwelijk heb ik klappen gehad. Tijdens mijn huwelijk heb ik klappen gehad. Wat heb ik gehuild. Dat wil je niet weten. Hoe ik het gedaan heb weet ik nog steeds niet. Dit was een dag met veel huilen en toch ook opluchting. 9

10 Maandag 10 mei 2010 Ik ging naar mijn werk. Wat had ik bij me? Mijn telefoon. Adresboek. Tandenborstel. Ik nam afscheid van Ko. Hij janken. Daar was hij altijd al goed in. Ik zei tegen Koke: Als ik vanavond om kwart over vier niet voor de deur sta, is het over. De route die ik al negen jaar reed, reed ik nu niet, wetende waar ik die avond zou slapen. Ik reed naar het andere pand waar een goede collega van me werkte. Adrienne zag me en dacht: wat doet Eliza hier? Wat is er, meisje? Ik ga bij Koke weg. Wauw, wat heftig, ik dacht dat het goed ging tussen jullie twee. Nog geen drie seconden later gaf ze me de sleutel van haar huisje. Je mag bij ons slapen tot je wat voor jezelf hebt gevonden. Wauw, wat fantastisch, een cadeautje. Ik ging naar mijn eigen pand om met mijn baas de situatie te overleggen. Ik kreeg een week vrij en ging naar het huisje van Adrienne. Ik reed naar Adriennes huis. Tranen rolden over mijn wangen. Negenentwintig jaar komedie gespeeld, voor alles en iedereen. Niemand mocht mijn ellende kennen, niemand zou ooit mijn ellende kennen, ik moest dit alleen doen en heb het ook alleen gedaan. Niemand zat op mijn sores te wachten. Weduwe was ik, en toch getrouwd. Mijn ogen deden zeer, ze deden zeer van het vele huilen. Ik huilde zeven dagen achter elkaar. Eindelijk kon ik mijn tranen de vrije loop geven. Ik had het allemaal weggestopt, voor alles en iedereen, nu kwam het eruit. De rugzak ging eindelijk open na negenentwintig jaar, en beetje bij beetje mocht ik mijn verhaal doen. 10