Eva Keeris, wetenschepper, 2012; vrij te kopiëren en delen voor privégebruik, geen commerciële doeleinden! Meer weten: kijk op

Transcriptie

1 Eva Keeris, wetenschepper, 2012; vrij te kopiëren en delen voor privégebruik, geen commerciële doeleinden! Meer weten: kijk op

2 Hoofdstuk 1: Inleiding Sprankel Manuscript niet meer weet waar je eigenlijk naar toe gaat in het leven. Voor vele mensen tussen de 25 en 45 is dat een belangrijke vraag. Waartoe? Waarheen? Waarvoor? Waarom? Wat dan? En de belangrijkste vraag: Hoe dan? Hoe? Hoe! Vertel me hoe! Wat is het doel van dit manuscript? Het doel van dit manuscript is om jou de acht stappen van de SPRANKEL-methodiek te leren zodat jij zelf in je leven kunt gaan sprankelen. In je werk, in je huis, in je gezin, met je partner. Tijdens het eten, tijdens het rijden en zelfs tijdens het vrijen. Dit manuscript is de eerste uitgebreide schets waarin je uitgebreider kunt lezen over hoe het werkt. Binnenkort publiceer ik het grote Sprankel-boek waarin de hele methodiek nog dieper uitgelegd wordt met allerlei opdrachten en verwijzingen naar cursusmateriaal etc. Maar... ik wilde niet wachten op het Grote Sprankel-boek. Als het goed is ben je al de eerste stappen aan het zetten om meer te weten over de methodiek. Fijn! Het is mijn wens dat jij zo snel mogelijk jouw Sprankel (her)vindt. Daarom heb je nu dit manuscript in je hand. De kennis die erin beschreven staat is het allerbeste wat ik de afgelopen 10 jaar heb gedacht, geschreven en heb uitgevonden. Ik heb een prachtige manier gevonden om een eind aan de crisis te maken. De crisis aan de buitenkant en de crisis aan de binnenkant. Ik geloof er heilig in dat jij gewoon al sprankelt van jezelf. Misschien op de ene dag meer dan op de andere dag. Op een dag in de lente gaat het bijna vanzelf; op een natte, grauwe dag in oktober is het moeilijker om van jezelf te schitteren. Je weet dus waar ik over spreek. Ik hoef je eigenlijk dus niets aan te leren, wel ga ik je een heleboel afleren. Want dat is feitelijk de vraag: hoe stop ik met niet te sprankelen? De komende 50 bladzijden vertel ik je daarover, deel ik je de geheimen die ik heb gevonden. Het grootste geheim is eigenlijk (en dan hoef je niet meer verder te lezen als je dit diepgaand begrijpt): je bent het al! Als je al sprankelend op zoek kunt gaan naar je Sprankel, dan sprankel je vanzelf. Doe je het fout? "Faal" al sprankelend. Als je zo kunt leven, dan hoef je nooit meer iets te doen. Want dan is het allemaal af... Voor wie is de Sprankel-methodiek? Succesvol en toch is er iets... iets... Iets wat ontbreekt of wat in ieder geval soms een knagend gevoel geeft. Het is heerlijk om succesvol te zijn, maar het is niet heerlijk als je 1 Daarom ontstaat er een zoeken. Een zoeken naar iets. Iets dat zin geeft, zinvol is. Iets wat een gat opvult waarvan we vaak geen bewustzijn hebben dat we eigenlijk een gat proberen op te vullen. We zoeken naar een nieuwe baan, omdat onze huidige baan ons geen voldoening meer geeft. We zoeken naar een nieuw huis, omdat we toe zijn aan een nieuwe plek. We willen een nieuwe relatie, omdat onze huidige partner ons niet meer goed begrijpt en we ingeslapen zijn met elkaar. We willen meer eten, meer geld, meer aandacht, meer status, meer bedpartners. Een grotere auto, een duurdere jas, een verdere vakantie. We zijn in ons uiterlijke leven compleet, maar we willen compléter. Completer. Nog meer completer! COMPLETER! Het lijkt wel een ziekte. De ziekte van Completer. Om het gat op te vullen hebben we verschillende strategieën ontwikkeld. We gaan vreemd, we creëren een geheim in ons leven, we gaan van de ene baan naar de andere baan, we reizen koortsachtig heel de wereld over. Of we slapen in, we verdoven, we bevriezen iets in onszelf waardoor we niet steeds dat schrijnende verlangen naar het gat hoeven te voelen. Beide strategieën zijn eindig; beide strategieën zijn op een bepaald moment niet meer vol te houden. Beide strategieën vallen op een punt als een kaartenhuis in elkaar. En dan? Wat gebeurt er dan? En voor jou? Kies jij zelf wat je zoekt? Of kiest het jou? De SPRANKEL-methodiek geeft dé methode om te vinden. Te vinden en te ervaren dat jij al compleet bent aan de binnenkant en dat je niets nodig hebt aan de buitenkant. Het geeft jou het kader om het gat op te vullen. Niet doordat je iets in het gat stopt, maar doordat je diepgaand doorleeft dat er eigenlijk geen gat is. Het gat wordt namelijk opgevuld met jouw Sprankel. Je bent al compleet. Completer bestaat niet. Dat is een heerlijk gevoel. 2

3 Wat belangrijk is voor de SPRANKEL-methodiek is dat je in staat bent om naar jezelf te kunnen kijken. Het lijkt op het eerste gezicht een makkelijke truc. Maar dat is het niet. Sprankel is de weerslag van een 10 jaar durend diepgaand onderzoek naar zo ongeveer alles aan de buitenkant en alles aan de binnenkant. Het vraagt moed en ballen om a) te zeggen dat je leven nu niet sprankelend is en b) het daadwerkelijk aan gaan en zoeken naar een andere manier zodat je de Sprankel weer in je leven kunt aanbrengen. Sommige stukken van jezelf zullen niet meer in het meest charmante inpakpapier zitten. Dat zul je dus aan moeten gaan en je zult open moeten staan om wat je leert te integreren. Hoewel het sprankelend overkomt, is het niet voor sissies. Dus. Hoe verliep mijn eigen zoektocht naar mijn Sprankel? In 2004 zakte er ineens per ongeluk, tijdens het lezen van Een Ongewoon Gesprek met God het woord 'wetenschepper' in mijn hoofd. Ik vond het meteen een prachtig woord en sindsdien reist het met me mee. Vanaf dat moment begon er een soort van ontwaken. En toch kreeg ik het niet voor elkaar. In 2008 raakte ik in een schisma binnen in mezelf: ik had de ziekte van Completer. Ik reisde heel de wereld over, was succesvol in mijn baan, had minnaars, geld. Ik had sterretjes aan mijn vingers. En toch: diep in mij was er schraalheid. Ik probeerde de twee strategieën tegelijkertijd: opvullen aan de buitenkant en verdoven aan de binnenkant. Ik was er erg goed in. In 2008 koos het mij: het leven gaf me een burn-out. Toen ontdekte ik dat ik heel mijn leven lang depressief was, dat ik ontzettende angst had om te leven en dat ik me nergens thuis voelde. Vooral het woord thuis was een magisch woord. Magisch omdat het me betoverde: ik verlangde ernaar, wist niet precies waarnaar toe dan, maar het bleef aan me trekken. Zou het een illusie zijn? Want ik wist immers niet wat het was. Ik leefde vanuit mijn hoofd, het dacht dat het de diepte van het leven met haar mysteriën wel vanuit dat hoofd kon leven. Ik weet nu dat het niet zo werkt. Toch heb ik ook kunnen overleven door dat heerlijke hoofd. En hetzelfde hoofd, wel wat beteugeld, geeft nu ook de academische en autodidactische kadering aan de SPRANKEL-methodiek. Nu zijn we samen een team, waar ik eerst een slaaf ervan was. Sprankel is echt een woord wat bij me hoort. Gelukkig is mijn Sprankel altijd dichtbij. Als je een weg bewandelt met veel lijden komt er op een moment ook de behoefte aan uitdoving. Aan dat het leven en het lijden stopt zodat jij weer verder kunt gaan (wat dat ook mocht 3 betekenen). Gelukkig is mijn Sprankel een soort van oer-drijfveer geweest: iedere keer wanneer ik dacht, nu kan ik echt niet meer, was er weer een beweging van opstaan, opklauteren, doorgaan en aangaan. Die kracht, die energie, die overgave, die is magisch. En bijzonder. En daarin ontdekte ik wat mijn Sprankel is, wat sprankelen is. Dat je zelfs, in je grootste moment van shit en duisternis, toch een lichtje bij je hebt wat liefdevol fluistert om weer op te staan en verder te kijken. Dat licht, dat is een bijzonder licht. Die Sprankel, die gaan we wakker maken. Want we hebben deze Sprankel allemaal. Soms ingeslapen, soms erg aanwezig. De Sprankel is nodig. Juist nu... Waarom schrijf ik dit voor jou? Ik schrijf dit verhaal voor jou omdat ik 'de weg' ben gegaan, zoals dat dan zo mooi heet en dat ik een schat heb mogen vinden op die weg. Die schat heb ik aan alle kanten getest, tegen geschopt, verpulverd, binnenstebuiten gekeerd, ondersteboven gedraaid en aan alle kanten bevraagd en bespuugd. Totdat er nog maar één golfbeweging over bleef en dat was de SPRANKEL. In de tien jaar waarin ik de methodiek heb ontwikkeld heb ik op allerlei plekken kennis vergaard. Ik studeerde Psychologie omdat ik gefascineerd was hoe mensen informatie verwerken en hoe media met mensen omgaan. Ik voelde intuïtief hoe onderliggende systemen gedrag kunnen ontwerpen bij haar gebruikers en wilde alles weten van wat de ontwerpfilosofie kan zijn. Daarna maakte ik een ommezwaai naar Communicatie- en Informatiewetenschappen. Daar leerde ik dat mensen ook iets met media doen: zij geven actief betekenissen aan wat zij waarnemen. Het perspectief van de maakbaarheid van de wereld kwam bij me binnen en omdat ik in twee academische opleidingsrichtingen werd geschoold kon ik inzien wat het wetenschappelijke paradigma precies inhoudt. Ik besloot dat het tijd was voor een nieuw paradigma: het wetenscheppen moet geïntroduceerd worden! Ik studeerde af op games, speelsheid en spelregels en verdiepte me verder in hoe spelregels, richtlijnen en codes vorm geven aan het ontwerpen van gedrag. Vervolgens werkte ik bij TNO aan allerlei onderwijsinnovaties vanuit deze gedragsvormgeving en speelde ik met gevarieerde onderzoeksgebieden en kennis: biologie, cognitieve leerpsychologie, onderwijskunde, simulatiekunde, speltheorie. Ook met een fascinatie voor onder andere filosofie, kwantummechanica, poëzie, esoterie en antropologie. Samen met het goede hoofd dat ik had, voelde ik me als een kind in de snoepwinkel! Overal waar ik keek, was er kennis op om te doen. 4

4 Door de burn-out werd ik door het leven gedwongen om niet alleen maar kennis op te doen, maar ook om daadwerkelijk te gaan kennen. De ervaring aan te gaan en alles wat ik aan kennis had opgedaan te integreren en te doorleven. Er was niet alleen een goed hoofd, maar ook een goed hart. Door (dans)meditatie, inwijdingsgenootschappen, tantra, gebed en diepgaande mystieke ervaringen heb ik het hart wakker mogen maken en alles wat niet-zuiver was in mijn persoonlijke laag mogen helen. Zat vier maanden in een dagbehandeling op een psychiatrische afdeling van een ziekenhuis, volgde Pessotherapie, liet me masseren door helers en heb in 2010 de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella gelopen. Twee maanden wandelde ik alleen door de oerbossen, zonder gids, zonder tent, zonder eten. Ik gaf me over aan het leven en ervoer dat ik volledig op kan gaan in het Ene. Nu ontvouwt zich iedere dag weer dieper de verbinding tussen deze twee werelden: de kennis van je hoofd (voor je meetinstrument) en het kennen van je hart (voor je weetinstrument). Daarbij heb ik allerlei tools, instrumenten en interventies tot mijn beschikking uit jarenlange ervaring als docent, onderzoeker, trainer, coach, gedragsontwerper, innovator, procesbegeleider, uitvinder, conceptontwikkelaar, probleemoplosser en wetenschepper, maar ook als iemand met depressie, iemand met theaterervaring, iemand van speelsheid, iemand die is ingewijd als priesteres, iemand die wéét. De weg die ik heb bewandeld wordt door mij vertaald voor jou. Zodat jij niet 10 jaar hoeft te zoeken, zodat jij niet verdwaling op verdwaling hoeft mee te maken, zodat jij niet helemaal from scratch hoeft te gaan. Ik reik je hier een soort van basisgrammatica aan zodat jij in een enorme versnelling op jouw plek kunt komen. nemen mensen andere beslissingen en maken ze andere keuzes. Vanuit die plek kunnen we intrinsiek, omdat het ons allemaal echt raakt, kiezen voor andere beslissingen, andere producten, andere manieren van conflicthantering, andere manieren van communicatie, andere geldstromen, andere voedselstromen. Als we allemaal in verbinding zijn met ons eigen Thuis, als we allemaal die enige plek bevolken die er voor ons is, dan wordt de wereld mooier. We zijn namelijk allemaal gemaakt om Vol, Heel (heilig) en Vervuld te zijn. Daar maken we een wereld van die heerlijk is! Gelukkig ben ik niet de enige die deze missie onderschrijft. Vele mensen zijn op dit moment aan het ontwaken en velen voelen dat 'het zo niet meer verder gaat'. Ik weet dat ik met de SPRANKEL-methodiek een stap mag bijdragen om de wereld een methodiek aan te reiken hoe je dan daadwerkelijk je eigen Thuis kunt vinden, hoe je je weer op jouw eigen plek kunt bevinden. Hoe je de crisis in je binnenste voorbij gaat en weer leeft in je eigen Sprankel. Samen met alle andere mensen die op dit moment een stap zetten om hun schatten te delen met de mensen om hen heen, maken we samen een grid op de aarde waardoor er steeds meer Sprankel, flow, licht, liefde of hoe je het ook wil noemen kan plaatsvinden, zodat we echt met elkaar een mooiere wereld maken. Niet omdat iemand anders dat zegt, maar omdat jouw Thuis nu eenmaal heerlijk is! Wat doe ik als ik klaar ben met het lezen? Het eerste dat je doet als je klaar bent met lezen is een beslissing nemen. Je hoeft daar niets anders voor te doen dan alleen maar deze beslissing nemen. Dit is de beslissing: Ik ben een persoon die mag veranderen. Ik ben niet in beton gegoten, maar juist een mens die iedere dag mag veranderen en groeien. Groeien tot de essentie die ik bén (en nog daaraan voorbij!). Daarom schijf ik dit. Alleen maar daarom. Ik hoop dat ik je kan brengen naar die plek waar jij weer 'weet' dat het waar is wat ik in dit manuscript kom vertellen. Ik heb een missie! We re on a mission from God!, riepen de Blues Brothers. Ook ik heb een missie. Het is mijn missie om de wereld mooier te maken. Letterlijk dat. Niet alleen door overal met mijn kader te bepalen wat mooi is en wat lelijk is, maar juist om mensen dicht bij zichzelf te laten komen zodat er weer een heerlijk gevoel van Thuis ontstaat. Vanuit die plek, ik geloof er heilig in dat we allemaal een plek hebben die als Thuis voelt, vanuit die plek 5 6

5 Hoofdstuk 2: Sprankel, Sprankel, Sprankel Waar staat de SPRANKEL-methodiek voor? Sprankel is de natuurlijke golfbeweging die we dienen te doorlopen als we zijn vastgeraakt op een plek en we willen verhuizen naar een nieuwe plek. Sprankel bestaat uit: S. Stop en wordt stil. Kijken naar waar je bent, kan alleen als je stil staat om te kijken. P. staat voor Plek. Realiseer je je op welke plek je bent beland en formuleer de plek waar je wilt zijn. R. staat voor Rouwen. Dat je op deze plek bent beland (waar je helemaal niet meer wilt zijn) is verdrietig en daar wordt je boos van en daar moet je om huilen. A. Na boosheid en verdriet ontstaat er Acceptatie. Niet accepteren, maar acceptatie. Het voltooid deelwoord. Het is. N. Nu. Door volledige acceptatie kom je in het Nu. Het Nu waar alles nieuw en spannend is en waar jij BENT, in plaats van dat je geleefd wordt door 'iets' anders. K. staat voor Kiezen. Vanuit het NU kun je namelijk voor het eerst in alle oprechtheid kiezen. Kiezen vanuit jouw vrije wil. E. Experimenteer met zoveel mogelijk keuzes. Experimenteer je helemaal suf. L. en Lach je rot terwijl je dat aan het doen bent. De meest definiërende letters van de SPRANKEL-methodiek zijn de E en de L. Dat maakt de sprankel tot een Sprankel. Daarin zit ook de boodschap: don t take yourself so seriously. Het leven is gemaakt van sterrenstof en het is heerlijk als je er om kunt lachen. Vanuit daar de liefde en heerlijkheid kunt zien. Ook als je niet sprankelt. Ook als het zwaar is. Laat het los. Laat je gehechtheid aan resultaten en plaatjes in je hoofd los. Experimenteer zo veel en hard mogelijk met alles wat voor je voeten komt en terwijl je dat doet, lach er om. Hoe meer je sprankelt, hoe meer fratsen je kunt uithalen. Je bent al een Sprankel! Je bent al een Sprankel. Of nog beter. Je bent alléén maar een Sprankel. Je kunt namelijk niet niet sprankelen. Deze methodiek gaat dus over iets wat je eigenlijk al bent. Je bent het alleen even vergeten... Of je kunt er nu even niet bij en daarom lees je dit manuscript, zodat je het je weer kunt herinneren! En dat is misschien ook wat er een beetje raar aan is; waarom ben je vergeten te sprankelen? Waarom is sprankelen ook een beetje stom? Waarom irriteer je je zelf aan te veel Sprankel? Helemaal als ik nu tegen je zeg dat jij een en al Sprankel bent! Nog niet eens dat je het HEBT. Ik zeg dat je het BENT! Het concept van de Sprankel komt de afgelopen jaar ook in andere woorden tot ons. Sommige mensen spreken van flow, andere van Licht. Weer sommige hebben het over Liefde. Over Zijn, over Zen. Over God, over Nu. Allemaal verwijzen we naar iets wat voorbij gaat aan het dagelijkse, wat dat-wat-normaal-is overstijgt en wat verwijst naar iets wat veel dieper gaat dan dat. Allemaal verwijzen we ook naar iets wat, hoe je het went of keert, binnen in jezelf zit. En dat het dus niet handig is om het buiten je zelf te zoeken omdat je het daar niet gaat vinden. Echt niet. Dit licht is iets wat je al heel je leven bij je draagt. Vooral toen je een baby en een kind was, was je in diep contact met je Sprankel. Rondom je zevende of achtste begon je het echt duidelijk te verliezen. Of misschien beter: hebben wij volwassenen het van je af gepakt. Toen moest je naar school stil zitten, niet te hard lachen, niet te hard dansen, niet te hard vieren. Toen moest je stil zijn en serieus een goede burger worden zodat je mee kunt doen met de grote mensen wereld! Gelukkig is de Sprankel nooit helemaal gedoofd binnen in jezelf en nu, op precies het juiste moment in je leven, wordt de herinnering aan je Sprankel weer wakker en ga je zoeken naar die plekken waarin je jezelf kunt ondersteunen om je Sprankel weer te leven en te voelen. Je bent aan het juiste adres! Ik ben daar nu niet, hoe kom ik daar? Het is verdrietig om te moeten ontdekken dat je nu niet op een plek bent waar je in diepgaand contact met je Sprankel kunt staan. De belangrijkste vraag die je dan kunt stellen is: hoe kom ik wel op die plek? Hoe verbind ik me weer met de Sprankel binnen in mezelf? Hoe ben ik weer Licht? Hoe sprankel ik weer? 7 8

6 Ik heb daarvoor drie fasen ontdekt die je moet doorlopen. Drie fasen die het proces markeren van wat je aan kunt gaan als je het verlangen weer in jezelf voelt om je Sprankel te leven. Eigenlijk hoef je maar één van die fasen daadwerkelijk te doorlopen: de eerste moet je loslaten en de laatste moet je zijn. De drie fasen zijn: overleven, doorleven en leven. We zijn allemaal op een bepaald moment in de overleef-stand terecht gekomen. Het overleven van je werk, van je gezin van herkomst, van je partner, van je leven, om het zo maar te zeggen. Schrijnend eigenlijk, want als je niet deed wat je nu doet, dan was je er misschien al niet meer geweest. Om daar wakker van te worden zul je een aantal dingen moeten doorleven. Je zult inzicht moeten krijgen in een aantal processen zodat je ze kunt loslaten en verder kunt in je leven. Dat is de fase van het doorleven. Niet de meest florissante fase, wel ontzettend hard nodig. Als je op een goed genoeg niveau hebt doorleefd, kom je voor het eerst (weer) in de leef-fase. Dan voel je weer hoe het leven is bedoeld en dat het eigenlijk een feest is. Je valt dan niet meer samen met de pijn van voor je in de overleef-stand kwam, en kunt het leven nu leven zoals het is bedoeld. Dat is de fase waarin je samenvalt met je Sprankel! Leven is sprankelen! Leven is licht! Leven is een leven leven in liefde. Hoe verloopt dat proces? Iedere fase of ieder proces in het leven is een golfbeweging. Een beweging van op en neer en op; van het één naar het andere naar het ene naar het andere. Net zoals de golven in de zee komen en gaan. Onze emoties, maar ook het weer, onze levenscycli als mensheid en de beweging van een zonnebloem gaan altijd georganiseerd in dat soort golven. Je zult moeten leren, wat je vroeger helemaal van nature deed, dat je vertrouwde op de golven van het leven en dat je er weer op kunt varen. Als een surfer op de golven, of een papieren bootje op een meertje. Omhoog en omlaag. Hecht nergens aan, laat de hechting aan je uitkomst los en laat je gewoon meevoeren langs de stroom van het leven. Zo makkelijk gezegd en zo moeilijk gedaan. Weet in ieder geval dat een gevoel IS. Wat je hoofd er ook van maakt, het gevoel wordt er niet anders van. Ja... Dat kun je wel denken, en dan kan een gevoel zich ook nog wel aanpassen, maar dan ben je niet meer met gevoelens bezig, maar komen er pseudogevoelens in de plaats die de boel alleen maar onhelderder en onzuiverder maken. Je echte gevoel wordt dan verstopt onder allerlei laagjes en het is moeilijk afpellen, hoor, kan ik je uit eigen ervaring verzekeren. Het is belangrijk om te accepteren dat je gevoel is, hoe 9 vals, slecht, mooi of extatisch ook en dat het, zoals een goede golf betaamt, ook weer voorbij gaat. Laat los, vertrouw op de stroom van het leven. Wat is het geheim van de SPRANKEL-methodiek? De SPRANKEL-methodiek heeft een geheim. Een heerlijk geheim! Het geheim ervan is namelijk, dat wanneer je echt helemaal aan het sprankelen bent, dat je dan niet meer niet kunt sprankelen. Je kunt dus eigenlijk niets meer fout doen in deze methodiek. Als je al sprankelend op zoek gaat naar je Sprankel, en terwijl je het aan het doet bent dat al sprankelend doet, dan weet je dat je al sprankelend naar je Sprankel gaat. Als je een fout maakt, doe je dat al sprankelend. Daarom geldt dat je niet meer niet kunt sprankelen. Daarnaast geldt dat de methodiek uit gaat van het feit dat er meerdere golven zijn die doorlopen worden. Als je nu even in een moeilijke golf zit, weet dan dat er dadelijk weer een andere golf komt. Je kunt dus meerdere keren achter elkaar een golf inzetten als je maar steeds zoekt naar je Sprankel van dat moment. De mensen die van nature al dicht bij hun Sprankel staan, of de mensen die al lang met de methodiek werken, weten dat hoe meer expert je wordt, hoe sneller de golven voorbij komen. Als je in een golf zit die zwaar is, heftig of intens, dan is het makkelijker om dat 'uit te zitten' omdat je weet dat er ook weer een golf daarna komt. Alles komt en alles gaat. Alles begint en alles gaat voorbij. Om ook weer opnieuw te beginnen. Samengevat: wanneer je al sprankelend de methodiek inzet, dan kun je het niet meer fout doen. Je bent het namelijk al aan het doen. Het geheim is dat je dat op een bepaald moment zo diepgaand binnen laat komen, dat daarin de grootste transformatie zit. Je bent het al aan het doen! Je bent alleen vergeten dat je het aan het doen bent. Ook omdat je het nu niet sprankelend aan het doen bent. Als je het al sprankelend doet... dan ben je het al! Hoe sprankelt het dan? Hoe vind je sprankelend je Sprankel? Ook hier geldt weer eerder de vraag: hoe stop je met niet-sprankelen? Voor de mensen die aangeven dat ze geen Sprankel hebben, of dat het hele verhaal alleen maar stom en kinderachtig is... daar ben ik verdrietig voor. Zij zijn zo moe geworden van niet-sprankelen dat het moeilijk is om door hun weerstand heen te breken om weer te sprankelen. Aan de andere kant: als je daar dan toch doorheen kunt breken, dan heb je ook meteen de allergrootste Sprankelaars te pakken! 10

7 Wij mensen zijn van nature speels en sprankelend. We hebben het allemaal tot ons zevende gedaan. Het is dus niet zo dat JIJ het niet hebt of bent. Echt waar. Ik heb nog nooit iemand ontmoet die niet kon sprankelen. Echt niet. In onze eerste zeven levensjaren bestaat het leven voor een groot gedeelte uit lachen, lachen en nog eens lachen. We lachen naar de slager als deze ons een worstje geeft, we lachen naar oma als ze in onze wangen knijpt, we lachen naar de TV en als we de woorden 'ik hou van jou' hebben geleerd, zeggen we deze woorden tegen iedereen en niemand in het bijzonder. Tegen het karretje bij de AH, tegen de papieren poster in de schoenenwinkel en tegen wildvreemde mensen die we op straat tegen komen. Ergens leren we dat af. Het is nu tijd om dat wat we hebben afgeleerd weer af te leren. Belangrijk is dat we dat in kleine stapjes doen. Natuurlijk begrijp ik dat wanneer je twintig jaar van je leven hebt geïnvesteerd om niet te sprankelen dat het moeilijk is om dat ineens los te laten. Daar zal wel wat tijd overheen gaan. Kleine stapjes is, met alle moeilijke dingen om te leren trouwens, het devies. Leren lopen deden we ook in kleine stapjes. Het zal wel niet zomaar ergens vandaan komen, deze uitdrukking. Hoofdstuk 3: Over de letter S. Waar staat de S voor? Jaren geleden reed ik met mijn rij-instructeur in de stad. Ik moest een moeilijke manoeuvre maken en terwijl ik een straatje aan het keren was riep mijn rijinstructeur uit. Eva!! Zag je die lekkere jongen? Waar waar?!!, riep ik. En ik keek als een bezetene om heen. Links, rechts, ik kroop achter op mijn stoel om de jongen te bekijken. Kijk, zei de rij-instructeur, als je onderdeel bent van het verkeer, dan moet je zo kijken. Voordat je iets doet in het leven, moet je eerst kijken. Je moet stoppen met wat je nu aan het doen bent en kijken en aanschouwen wat je aan het doen bent en onderzoeken of het klopt wat je aan het doen bent. Dat kun je alleen maar als je stopt en stil wordt en aanschouwt. Bezint eer ge begint. We hebben dat nodig omdat we bewustzijn moeten hebben om iets anders te kiezen. We zijn immers op een plek beland of vastgeroest in een manier die nu niet meer werkt en die we los mogen laten. Maar hoe kun je iets los laten als je niet weet wat je aan het vasthouden bent? Daarom geldt: stop. Kom tot rust. Ga even zitten. Laat je niet meesleuren door de waan van de dag maar kijk naar wat er gebeurt, wat je aan het doen bent en wat jouw aandeel daar in is. Stop. En hoewel het ZO makkelijk is om dat te zeggen, is het de moeilijkste eerste stap. Stoppen betekent vertragen, betekent binnen laten komen, Betekent aangaan. Je loopt altijd het risico dat je dingen ziet waar je niet vrolijk van wordt. Waar je bang van bent. Waarvan je moet toegeven dat jij ze niet handig hebt gedaan. Stoppen en stil worden vraagt daarom om moed en ballen. Voor iedereen is stoppen en stilstaan moeilijk om te doen. Ontzettend moeilijk om te doen. Waar komt dat toch vandaan? Waarom is stoppen zo moeilijk? Wij leven in een wereld waarin alles maar doorgaat. We zitten in een tredmolen of in een rat race waarin doorgaan doorgaan doorgaan het grootste adagium lijkt te zijn. Het is beter om door te gaan dan om te stoppen. Alles in onze samenleving gaat over groei en 11 12

8 vooruitgang. We vergissen ons diepgaand in dat we denken dat we dat van onze ego's moeten verlangen. Groei en vooruitgang is ook het enige dat er is, maar dat gaat over onze ziel. We hebben dus een verdrietige verwarring die zorgt voor crisis. Als alles om je heen maar doordendert, is stoppen zo goed als niet te doen. Stoppen betekent dat je actief uit de molen gaat, dat je (tijdelijk) afstand neemt van de wereld zoals jij haar aan de buitenkant waarneemt en dat je actief in verbinding gaat met de wereld zoals jij die aan de binnenkant ervaart. Stoppen betekent in eerste instantie 'contra intuïtief' tegen de uitspraak 'stilstand is achteruitgang' in gaan. En paradoxaal genoeg kun je daar pas diepgaander inzicht in krijgen als je stil wordt om het te onderzoeken, te laten ontvouwen en te ontrafelen. ruimte en oordeelloosheid. Je hart gaat open. Je gaat voor het eerst met zachte ogen naar mensen kijken. En waarschijnlijk ga je dan ook voor de eerste keer met zachte ogen naar jezelf kijken. In die ruimte wordt het leven anders. Dan komen er andere beslissingen en andere invullingen. Je kiest voor andere zaken die ineens veel meer belangrijk zijn. Letterlijk leef je het leven vanuit een andere stand, een andere vibratie. Je bent opschoven in je systeem: in plaats van het denken en de harde stem in je hoofd is er zachtheid en rust vanuit je hart gekomen. Een stil hart wel te verstaan, zodat de echte diepe stemmen weer gehoord kunnen worden. Je gaat een level omhoog. Stilstaan. Wat is dan stilstand? De wereld valt nooit stil. De wereld is één grote stroom aan leven en beweging. Maar misschien ben jij wel degene die daar doorheen raast in een tempo en in een beweging die niet meer natuurlijk is. Misschien dat jouw eigen hoofd en verstand een eigen ritme hebben ontwikkeld dat helemaal los is geslagen van de balans en cadans die er in de wereld is. Misschien ben je op een ramkoers, gaat alles veel te snel, en weet je niet meer hoe je kunt stoppen. Ken je dat je te hard naar beneden skiet, of te hard naar beneden fietst? En dat je wilt stoppen omdat het te hard gaat, maar dat je zo hard gaat dat je niet meer zonder brokken kunt stoppen? Als je daar nu bent... Laat je NU vallen. Stop met naar beneden gaan. Je gaat alleen nog maar sneller en nog harder. Dat is niet waar het leven voor is bedoeld! Ga er nu uit. Laat je vallen en komt tot stilstand. Dan maar met een klap! Je kunt niet altijd op de turbostand. Het put uit! Stop NU. Als je stopt, wat gebeurt er dan? Stel dat je hebt besloten om te stoppen en te kijken. Wat gebeurt er dan? Vaak duurt het even. Ieder natuurlijk systeem wat in beweging is geweest en wat tot stilstand komt, raast even na. Vergelijk het met een bak water waar je hard aan schudt: als je de bak neerzet, dan duurt het voordat het klotsen is gestopt. Uiteindelijk komt het water tot rust. Uiteindelijk zakken de golven weg en komen er kleine rimpels voor in de plaats. Als het tetteren van je hoofd en je hart stopt, dus het getetter van allerlei gedachten en emoties en verwachtingen en wensen... dan worden je oren gevoeliger voor hele andere gedachten en gevoelens. Gevoelens die altijd 'ondergesneeuwd' zijn onder het geruis van je hoofd. Dan begin je voor het eerst in de stilte te komen en de stilte spreekt dan tegen je. Dat klinkt dubbelzinnig en paradoxaal, dat de stilte kan spreken. Maar het is echt zo. De stilte spreekt in een oeroude liefdevolle wijsheid vanuit zachtheid, vrede en geduld. Vanuit 13 Kunnen we dat in onze tijd nog wel vinden, die stilte? Leuk en aardig, maar in onze tijd is er geen stilte meer te vinden. Nergens in Nederland is het stil, overal zijn snelwegen, en overal hangt energie en ruis van masten, stemmen en stralingen. Hoe doen we dat dan? Dit zijn legitieme vragen. En het eerlijke antwoord daarop is: het is moeilijk om de stilte te vinden, helemaal in onze tijd. Maar misschien zoek je wel naar de verkeerde stilte. De stilte waar we het over hebben is niet letterlijk een stilte. Het is een andere stilte die niet gaat over het ontbreken van geluid of beweging. Het is een stilte die op een andere laag zit. Deze stilte gaat meer over zuiver en helderheid dan over het afwezig-zijn van geluid. En de makkelijkste manier om helder en zuiver te worden, is je juist te omringen met beweging en geluid. Zodat je daar zó zorgvuldig in kunt gaan kijken dat je achter de beweging en het geluid de stilte kunt gaan ontdekken. Dat je terwijl je je laat overspoelen door indrukken, daar toch ook iets anders in kunt gaan zien. Dus: een andere invulling van stilte. Wat wel geldt in onze tijd, is dat het aanleren van stilte (in de nieuwe zin van het woord) moeilijk is. Als de wereld bestaat uit een kabbelende stroom en je eten voor die dag verzorgd is en je een dak boven je hoofd hebt, dan is het makkelijker dan wanneer je twee kinderen moet voeden en opvoeden, rekeningen moet betalen en een target van EUR 1 miljoen moet halen. Onze problemen zijn grootster en omvattender. Het gaat erom dat je in je leven een plek vindt waar die 'grote' problemen even naar een andere speelveld getransformeerd kunnen worden en jij je kunt verbinden met een stuk van jezelf waar die problemen geen onderdeel van jouw dagelijkse bestaan zijn. Het gaat erom dat je weer weet dat je meer bent dan de problemen die je hébt en dat je je veilig voelt dat die situaties worden opgelost. In dat vertrouwen ontstaat ook de rust en ruimte 14

9 die je nodig hebt om je met jouw bewustzijn en gevoel te gaan begeven in andere dieptes van jezelf waar je op een gegeven moment weer kunt verbinden met de stilte in jezelf. relatie zit die lijkt op de voorgaande en de voorgaande en de voorgaande of dat je weer een baan hebt gekozen waar je ongelukkig in wordt. Dus ik hoef niet stil te zitten? Nee, je hoeft niet stil te zitten. Je hoeft ook niet stil, van geluidloos te zijn. Je mag meditatief zijn. Niet zozeer mediteren (hoewel dat één van de beste manieren is om meditatief te zijn). Je mag juist, terwijl je in beweging bent en creatief bent, stil zijn. Het gaat erom dat je leert te varen op het leven en het kunt accepteren hoe het voorbij komt. Zonder dat jij daar actief in hoeft te grijpen. De STOP van deze stap gaat ook over dat je met jouw 'ik' stopt met ingrijpen en probeert om het naar jouw eigen hand te zetten. Denk je echt dat jij intelligenter bent dan de wijsheid die zorgt dat jouw lichaam doet wat het moet doen, dan de wijsheid die iedere lente de knoppen van de bloembollen aanzet of die de stormen over de zeeën laat gaan? Jij hoeft niet op een stoel stil te zitten om stil te zijn. Wat je wel stil moet krijgen is het 'ikconstruct' in jou dat van alles vindt en overal iets anders wilt zien dan dat het eigenlijk is. Dat is waar stil zijn over gaat. De eerste stap is erkennen dat je op een plek bent waar je niet wilt zijn. Gewoon en alleen maar door waar te nemen op welke plek je nu bent. Kijk er naar met zachte ogen. Kijk er naar zonder oordeel, kijk er naar en ben erbij. Zie iedere rafelrand, ieder karteltje en ieder uitsteeksel wat je kunt zien. Voel ieder gevoel, iedere rimpel en iedere golf die er voorbij komt en ben erbij en kijk ernaar. Bezint eer ge begint. Als je schrikt van de plek waar je bent... ben dan blij dat je er nu naar kijkt. Ons systeem is er zo goed in om te ontkennen, om onder valse voorwendselen net te doen alsof je op een andere plek bent. Ben blij dat je het nu ziet. Als je er nog langer mee zou hebben rondgelopen verlies je nog meer dagen aan niet-leven. Schrik ervan. Maar loop niet weg. Het is nu tijd om het te gaan doen. Je bent dapper. Er ligt een wereld van diepte onder deze ene stap. Vertrouw erop dat het leren in kleine stapjes gaat. Er is geen grotere groei dan van nul naar iets gaan. Iedere groei die hierna komt is altijd kleiner dan de eerste stap van nul naar iets. De stilte komt als het 'ik' ophoudt met lawaai te maken. En waak ervoor: sommige 'ikken' maken heel veel lawaai over dat ze stil moeten zijn. Wat levert deze stap je op? Wat zijn de opbrengsten? Waar doe je het allemaal voor? Zoals we al begonnen met vertellen: voordat je 'iets' kunt doen in het leven zul je moeten bekijken waar je nu bent beland. Alleen al de activiteit van ernaar kijken zorgt ervoor dat je zult ontwaken. Je zult zien waar je nu bent. Of het mooi is of lelijk, je zult het waarnemen en aangaan. Die plek is vaak niet mooi. Die plek is vaak een plek waar je jezelf helemaal niet wilt treffen, waar je juist niet wilt zijn. Misschien zie je ineens dat je toch wel heel erg veel op je vader bent gaan lijken. Misschien zie je dat je net die weg bent ingeslagen waarvan je moeder altijd zei dat je daar niet hoefde te komen. Misschien zie je dat je nu wéér in een 15 16

10 Hoofdstuk 4: Over de letter P. Waar staat de P voor? P staat voor de plek die we allemaal hebben. Die we innemen en waar we voor gemaakt zijn. Iedereen heeft een eigen plek. Een plek waarbij jij je helemaal jezelf kunt zijn en waar alles goed is zoals het is. Je zou het Thuis kunnen noemen. Echter, de meeste mensen, absoluut de meeste mensen, zijn niet op hun eigen plek. Ze zijn verdwaald op een andere plek, laten we die gemakshalve Plek A noemen, waar ze helemaal niet op hun plek zijn. Ze leven een ander leven, vaak het leven wat een vader of moeder graag had willen leven. Of worden geleefd door allerlei afspraken, verwachtingen etc. die ze in hun leven hebben gemaakt. Er zit een grote afstand tussen plek A en plek B, hun Thuis. In de SPRANKELmethodiek staat de P voor de plek waar je nu in gevangen zit en de belofte aan de Plek die er voor jou, alleen maar voor jou, hier op de wereld is. Voor sommige is dat een kind op de wereld zetten, voor een andere is dat het opbouwen van een grote onderneming zodat je hoog kwaliteit computers voor iedereen op Aarde beschikbaar kunt stellen. Iemand droomt over rust en stilte, iemand anders droomt over een podium waar bijna alles beschikbaar zal zijn voor de hele wereld. Wanneer iedereen op zijn of haar plek komt, dan worden we een geoliede machine, of een supra-organisme, waarin iedereen van nature doet waar-ie voor gemaakt is. Hoe zou de wereld er dan uit zien? Als weet dat je alleen maar jouw eigen ding hoeft te doen en dat het ding wat je niet leuk vindt gedaan wordt door iemand anders voor wie dat helemaal zijn / haar ding is. Heerlijk toch? De crisis die we overal om ons heen zien, komt omdat we niet, geen één van ons, op onze eigen plek zitten. Dat creëert een disbalans, en daardoor stopt de stroom. Daarnaast hebben we allemaal angst en een ego-construct in ons wat ons, tegen iedere prijs, op de plek houdt waar we juist niet willen zijn. Hoe zit dat toch? Ben jij op jouw eigen plek? Ben jij op jouw eigen plek? Hoe weet je dat je op jouw eigen plek bent? De allereerste stap die je moet zetten is kijken naar waar je nu bent. En durven inzien dat plek A niet hetzelfde is als Plek B. Als je op een 17 plek bent waar je niet van nature vrolijk bent, waar de dagen geluidloos langs elkaar heen gaan en waarbij je het ene niet meer van het ander kunt onderscheiden. Dan ben je eerder op Plek A dan op Plek B. Als je soms naar bed gaat en je niet meer kunt herinneren wat je vandaag hebt gedaan, en dat je niet meer weet of je het vandaag of gisteren hebt gedaan, dan is de kans groot dat je op Plek A bent. Als je voelt dat het leven langs je heen gaat en dat het je eigenlijk teveel energie kost om er een onderdeel van te kunnen zijn, dan zit je op Plek A. Als je niet meer trots bent op de dingen die je doet, de mensen om je heen, op je zelf, dan ben je zeker op Plek A. Als je zonder je te laten raken naar het nieuws kijkt, lijden voorbij loopt of anderen oordeelt op wat ze doen, dan ben je helemaal op Plek A. Je bent op Plek A als je veranderd bent in een zombie-achtige figuur die niet meer naar voor of achter beweegt en die geen juice meer in zich voelt stromen. Je bent op plek A als je voelt dat je het meeste van de tijd een rol speelt en dat je niet meer voelt dat die jas je niet meer past. Je bent nog wel meer richting plek B als je je in deze wereld vreemd voelt en andersoortig. Als je voelt dat je een heimwee kent naar een andere plek waarvan je niet meer weet waar je aan dat gevoel bent gekomen. Je bent dichter bij B als je je niet meer onderdeel van deze samenleving voelt omdat je het niet meer kan aanzien hoe iedereen maar door gaat met wat ze doen zonder enige vorm van bewustzijn of alertheid erop. Je bent op Plek A als het wel veilig voelt, maar niet meer als aangenaam. En dat dat dan weer zo onveilig voelt om te zeggen dat je dat niet meer tegen jezelf zegt. En je bent helemaal op Plek A beland als je iedere stem aan de binnenkant, iedere fluistering van dat het anders moet, hebt laten verstommen. Wat is jouw Plek? Hoe herken je dat? Maar we willen natuurlijk helemaal niet praten over Plek A. We willen voelen hoe we naar plek B kunnen gaan. Hoe herken je wanneer je daar bent? Plek B geeft een heerlijke vrolijkheid en lichtvoetigheid aan het leven. Je voelt dat alles 'op zijn plek valt'. Je klikt ergens in. In een grotere ordening in de wereld. Alles wat je ooit in het leven nodig hebt, komt dan naar jou toe in plaats van dat je het ergens moet halen, 18

11 bevechten of er om moet vragen. Het is een plek waarin je je veilig voelt. Niet omdat je het op allerlei manieren hebt dichtgetimmerd en beveiligd, maar juist omdat je de veiligheid in je eigen binnenste hebt gevoeld. Plek B is jouw Thuis. Het is die plek waar alles van jou er mag zijn. Iedere sproet, iedere lach, iedere grap, iedere zucht. Maar ook iedere donkere gedachte, iedere twijfel, iedere zorg die je hebt. Alles aan jou is goed zoals het is. Niets is te hard of te zacht, niets is te veel of te weinig, niets van jou hoeft weg, alles mag er zijn. De schoonheid die je hebt én de lelijkheid die je in je voelt. De lach door de kamer heen, maar ook je verdriet om alles waar je je verdrietig om kunt voelen. We betalen daar wel een prijs voor. Als je de wereld vastzet, omdat ze dan betrouwbaar en controleerbaar en voorspelbaar wordt, dan wordt je leven op een bepaald punt heel erg klein. De aard van de wereld is namelijk dat ze wél stroomt, dynamisch is en verder groeit en leeft. Als jij dus jouw wereld wilt vastzetten, dan zit je op een bepaald moment nog op een hele kleine comfortzone. Ter grootte van een postzegel ongeveer. Heel veilig, maar niet meer comfortabel. Toch blijf je vasthouden en volhouden. Want hoewel het misschien niet meer zo heel comfortabel is (het is immers heel erg klein) is het nog steeds wel controleerbaar en voorspelbaar. Veilig dus. Jouw postzegel. Hoe je bij deze plek komt: door je eigen 'bliss' te volgen. Door het pad te volgen waar langs jij tijdens iedere stap gelukkig bent. Omdat je het pad aan het lopen bent, omdat je voelt dat de zon op je schijnt, omdat je weet dat er iets heerlijks is aan het eind van de route die je vandaag loopt. Omdat je weet dat je niets meer in de wereld hoeft te bereiken dan vandaag het pad te bewandelen. Je wandelt niet meer om geld of om macht of om status. Je wandelt voor jezelf, met jezelf, aan jezelf, in jezelf. En samen met jou zie je anderen gaan. Anderen die ook wandelen. Dat kunnen je eigen partner en kinderen zijn, maar dat hoeft niet. Iedereen is op weg naar zijn eigen Thuis. Het gaat erom dat je Thuis vindt in de zoektocht ernaar. Volg je eigen vreugde, kies alleen maar de dingen waar je diepgaand geluk in voelt en waar je in verbinding komt met zachtheid en vrede. Daar zit jouw bliss. Daar zit jouw thuis. En de inhoud ervan...het maakt niet meer uit. Het is van jou. Jouw thuis. Waarom zitten we vast op Plek A? Als je het bovenstaande leest, waarom zitten we dan toch vast op plek A? Iedereen wil toch naar Thuis? Iedereen wil toch zo diepgaand er mogen zijn en doen waar je alleen maar gelukkig van wordt? Hoe werkt dat toch? Het antwoord is dat we de afgelopen jaren onszelf hebben verschanst in een comfortzone. In een plek waar we ons veilig voelen. Veilig omdat er alleen maar gebeurt wat we weten dat er kan gebeuren. We kennen de herhaling van de patronen; we kennen de mensen. We hebben, om ons veilig te voelen, de boel vastgezet. Want dat is wel zo helder. Zo weet je precies hoe en wat je iets doet, waarom en hoe lang. We hebben allemaal behoefte aan veiligheid. Veilig. Veilig. We hebben absoluut geen behoefte aan angst en onzekerheid. We willen weten waar we aan toe zijn. 19 Er komt een dag dat ook deze comfortzone niet meer comfortabel is. En dan zul je echt van je postzegel moeten stappen en de eerste stappen in de wijde wereld gaan maken. Het voordeel van de postzegel is, is dat je wereld zo klein is, dat iedere stap die je naar buiten zet meteen de verlichting geeft van de beweging. Jarenlang opgesloten zitten op een postzegel geeft benauwdheid en krapte. De eerste stap die je maakt is dat je weer kunt genieten van de ruimte die er in je leven ontstaat. Kom van je postzegel af. Het is tijd. Het is tijd om te zoeken naar de roep in jou die je doet herinneren waarom je ooit mens bent geworden, die je doet verbinden met het gevoel dat je hier wil maken. Het is tijd om wakker te worden en in te zien dat het echt niet meer te doen is wat je nu aan het doen bent. Stap ervan af! Het is klaar. Wie vertelt me over Thuis? Ergens worden we wakker op Plek A en weten we we dat we op weg willen gaan naar plek B. Maar: wie vertelt ons daarover? Hoe weten we over wat dan ons Thuis is? Wat volg je dan als je leiding? Wat spreekt de waarheid? Dit is heel erg moeilijk bij aanvang van dit proces. We hebben namelijk een super intelligent vermomd ego-stuk in ons, dat zegt: Ik kan heel erg goed die leiding nemen. Luister maar naar mij, ik weet wat goed voor je is. En dat is het nu juist net niet. Er zit in jou een diepe stem. Die stem die spreekt tegen je als al het andere stil is. Deze stem dringt zich namelijk niet op en zal je nooit dwingen om iets te doen. Wat zaak is, is dat je de unieke taal die deze stem met je spreekt weer leert verstaan. En dat is waar het voornamelijk over gaat. Je kunt vaak niet spreken op een manier waarop je gewend bent om met deze stem te spreken. Deze stem werkt namelijk 20

12 op de laatste plaats met woorden. Eerder zal zij werken met gevoelens, met kippenvel, met beelden. In het gedachtengoed wat de basis is voor de SPRANKEL-methodiek, namelijk dat van de wetenschepper, noemen we deze stem jouw weetinstrument in tegenstelling tot het meetinstrument wat je in je hoofd hebt en wat gemaakt is om continue te meten. Deze stem echter, is een instrument dat gemaakt is om te wéten. Onmiddellijk, zonder energie te kosten, maar alleen maar om energie op te leveren, leidt zij jou langs de woelige wateren van het leven naar jouw eigen thuis. Enige taak die je in het leven hebt, is om haar weer te leren verstaan en om haar te volgen. Dan wordt het leven heerlijk omdat je jouw diepste waarheid gaat leven. Omdat je je open stelt aan de briljante intelligentie van het vele grotere bewustzijn dat jou omringt in plaats van dat je met jouw kleine ik probeert grip op het leven te hebben. leven onder de loep nemen. Ook hiervoor geldt: zoek een expert die jou kan helpen om van je verdwaalde plek waar je bent ontwaakt, de juiste richting naar huis te laten zoeken. Met de SPRANKEL-methodiek heb je zo'n expert gevonden. Je komt nu echter in de fase waarin je zult moeten doorleven wat er voor jou te doorleven is. Het is tijd om de tranen te gaan huilen en om de boosheid te gaan uiten die de drijfveer is geweest dat je op de plek bent beland waar je juist niet wilde zijn. Je herkent deze stem, je voelt je weetinstrument als het gepaard gaat met een heerlijk gevoel van verlangen naar een mooiere wereld. Voor jou en voor de mensen om je heen. Wat staat er tussen A en B in? Nu we zo lezen over plek A en plek B heeft het ook iets schrijnends. We kennen allemaal het diepe verlangen naar dat heerlijke Thuis waarin alles fijn is en alles mag. Het is bijna te mooi om waar te zijn. En we kennen ook allemaal het verstikken op een plek die helemaal niet meer fijn is en waar alles verstrikt, benauwt en ons verder weg laat afdrijven van wie we zijn. Om de stap van Plek A naar plek B te moeten gaan maken, moeten we heel wat doen. Het is namelijk een stap om te zetten. Wat zit er nu tussenin? Als we die weg gaan bewandelen, wat komen we dan tegen? Het belangrijkste wat ik daarin heb ontdekt is dat het bijzonder verdrietig is om zo te zijn verdwaald. Dat je niet wilde dat het zo gelopen is, maar dat het toch zo gelopen is. Het gaat pijn doen om jezelf in een situatie aan te treffen waar je niet bewust voor gekozen hebt, waar je uit wil komen en waarvan je niet meer weet hoe je dat moet doen. In een heleboel stukken van het leven, die minder diepgravend zijn, weet je dat je een expert inhuurt op het moment dat het echt tricky wordt. Als je auto stuk is, je een fusie doet, of wanneer je een marathon wilt lopen. We doen dat niet wanneer we ons eigen 21 22

13 Hoofdstuk 5: Over de letter R. Waar staat de R voor? We zijn nu in de fase van de R beland. De R staat voor rouwen, maar ook voor rauw. Zoals we hierboven al zagen is het schrijnend om te moeten ontwaken op een plek waar je niet meer wil zijn. Dat betekent dat je iets moet loslaten. Of het is een uiterlijke omstandigheid die je gaat loslaten, of het is een verwachting of een plaatje binnen in je zelf dat niet meer werkt en wat je moet gaan loslaten. Loslaten is een proces en dat gaat vaak in verschillende stadia gepaard met allerlei gevoelens. Opgedroogd bootje Eén van de meest liefdevolle en heldere beelden die ik ken om deze situatie te beschrijven is het beeld van het bootje dat op het droge is beland. We komen allemaal op een plek waarbij we niet meer vooruit of achteruit kunnen. We zijn met ons bootje op een stuk in de rivier gekomen en zonder dat we het wisten zo ver uit de stroom geraakt dat we op een bepaald moment zand onder ons hebben gekregen. Sommige mensen, in ieder geval zeer herkenbaar voor mezelf, blijven dan toch nog verder gaan op dat pad totdat je op een bepaald moment zo muurvast zit dat er niets meer is. Alleen maar droogte en zand. En het ontbreken van iedere druppel van vocht om je heen. Loslaten impliceert het hechten of vasthouden van iets. En gehechtheid aan zaken zorgt ervoor dat we verdrietig zijn of boos wanneer het uit ons leven verdwijnt. Sommige van dit soort loslaat-processen zijn in ons leven niet goed verlopen. We hechten nog steeds aan een bepaalde uitkomst of hopen nog steeds iets te krijgen wat we niet hebben gehad maar waarvan we vinden dat we er wel recht op hebben. In dat soort gevallen blijft de gehechtheid aan die uitkomst ons leven beheersen en komen we op een bepaald moment, onder leiding van die diepe stem in ons, tot de plek waarin we worden gevraagd om onze gehechtheid los te laten. Wanneer we niet loslaten, zullen we op een bepaald moment verschralen. We zullen op een plek komen waarin geen stroom of vloeibaarheid meer te vinden is. Helemaal omdat we vast zitten in het vasthouden aan een 'iets'. Het enige vocht dat we in ons hebben, en wat op dit soort momenten vrijelijk gaat stromen, zijn onze eigen tranen. Tranen die al jarenlang vastzitten. Door te huilen ontstaat er weer een kleine stroom onder je boot. Als je een grote boot hebt, dan vraagt deze situatie veel tranen. Ik heb jarenlang gehuild. Om alles wat me in het voorafgaande leven was overkomen en waarover ik nog niet genoeg had gehuild. Ik heb gehuild om het verlies, het verlies van mijn jeugdigheid, het verlies van mijn onschuld, om het verlies van hoop en vertrouwen. Ik heb gehuild om de wereld, om papa's en mama's die ook maar wat doen en om iedereen die verdwaald is. Dan is er vaak nog maar één ding te doen en dat is verdriet hebben om dat het niet is gelukt. Verdriet hebben omdat je niet op die plek wilde zijn, verdriet hebben omdat je niet hebt gekregen wat je wel mocht ontvangen. Verdriet om het gezin van herkomst waar je bent geweest, verdriet om de keuzes die je hebt gemaakt en dat je niet kon zien dat ze zo zijn uitgepakt. Dat verdriet is rauw. Er is namelijk nu niets anders te doen dan dat verdriet voelen en doorleven. En omdat dat verdriet er al heel erg lang zit is dat verdriet geroest en vast gaan zitten. Het vraagt rauwheid, scherpe randjes en iets 'vies' om dat verdriet aan te gaan. Soms gaat dat gepaard met boosheid. Vooral mensen die makkelijker in contact met hun verdriet kunnen komen slaan vaak een fase van boosheid over, net als mensen die goed boos kunnen zijn meer moeite hebben om verdriet te uiten. Deze twee gevoelens zijn nauw met elkaar verweven. 23 Uiteindelijk ontstond er een eerste voorzichtige stroom onder mijn boot waardoor ik eerst de boot kon draaien en vervolgens, stapje voor stapje, of beter, traan voor traan, me kon verplaatsen met mijn boot naar een andere plek. Dan kwam er wat meer water, en uiteindelijk kon ik weer intappen in een grotere stroom van het leven. Over welke uitingen hebben we het? Huilen en boos worden. Dat zijn de twee gevoelens die diepgaand doorleefd moeten worden willen we kunnen 'verhuizen' naar een volgende nieuwe plek in ons leven. We hebben een soort van 'container' in ons waarin we alle spullen en gevoelens die we niet in één keer meteen goed opruimen en doorleven in opslaan. We kunnen op een bepaald moment onszelf niet meer voor de gek houden en denken dat wanneer we ervaringen en gevoelens achter slot en grendel plaatsen, dat we ze dan niet meer hoeven op te ruimen. Het grote opruimen in ons is nu begonnen en dat betekent dat we de gevoelens die we hebben verstopt moeten opzoeken en in het bijpassende uitingsvakje mogen gaan 24

14 herplaatsen. Dat betekent: als je verdrietig bent dan huil je, als je boos bent dan uit je je woede. Als je bang ben, dan schrik je; als je blij ben dan lach je. Niet meer en niet minder dan dit. Er zijn in eerste instantie nog complexere gevoelslagen, maar die zijn alleen maar complex geworden omdat je ze zo kunstig hebt verstopt. Uiteindelijk gaat ieder gevoel over deze vier basis emoties, met dito uitingen. Zij is niet voor iedereen weggelegd. Zij is zelfs, helaas, maar voor weinigen van ons weggelegd. Het is dapper om je oude wonden open te moeten snijden omdat je weet dat het met vuil erin dichtgegroeid is. Het vraagt aanwezigheid en kracht om te zeggen: en nu doe ik het. Vooral in deze fase hebben we het dus over verdriet en woede. Vertrouw erop dat je, als je dit traject aangaat, ineens verdrietig zult zijn. Misschien moet je huilen om een film die je ziet, om een songtekst die je hoort en die ineens binnenkomt. Misschien ben je diepgaand geraakt door de blik van een kind naar een vader die je op straat tegen komt. Of ervaar je boosheid over de politiek, in het verkeer of op andere plekken. Waarschijnlijk herken je jezelf niet meer. Advies in deze periode: laat het zijn. Vertrouw erop dat je lichaam nu de spanningen en blokkades gaat opruimen zodat het van het droge af kan en weer in de stroom van het leven kan komen. Deze processen zijn durend en duren zo lang als dat ze tijd nodig hebben. Ze duren eigenlijk zonder tijd. En helemaal niet in een verwachting die jij er van maakt. Op het moment dat je weer een plaatje hebt gemaakt over je verdriet en boosheid, ben je in dezelfde valkuil gevallen: je bent gaan hechten aan de uitkomst en dat is nu juist precies wat we leren loslaten. Moed Het is moedig van je om dit te doen. Het is dapper om je emoties en gevoelens maar gewoon te laten en te stoppen met ergens ingrijpen. Het vraagt ballen en karakter om gewoon te voelen wat er te voelen valt en er naar te kijken en verder niets. Het is dapper dat je dit aangaat. Het is dapper dat je hebt besloten dat het droge waar je bent beland ECHT NIET MEER fijn is en dat je zegt dat je het tij wil keren. Het opgraven en aangaan van oude pijn, omdat je weet dat je niet meer verder kunt, is alleen weggelegd voor de mensen onder ons die karakter hebben en die voelen van binnen: "voor deze kwaliteit van leven, daar doe ik het niet meer voor". Het is voor die mensen die niet meer willen opgeven, die niet accepteren dat dit is wat er is. Ik ben trots op je dat je dit doet en ik zeg tegen je dat je diepgaand, DIEPGAAND trots op jezelf moet zijn dat jij deze weg aan het bewandelen bent. 25 Wat heerlijk dat jij één van de mensen bent die geboren is met deze moed. Het is de moed van helden. De moed van de groten onder ons. Nogmaals: je bent dapper. De meeste moed... Wat misschien wel de meeste moed vraagt is dat je oordeelloos naar jezelf kunt kijken. Dat je met 'zachte ogen' kunt zien en aanschouwen wat er gebeurt. Je hebt dit geleerd in de eerste stap van SPRANKEL, maar nu wordt het nog een slag dieper van je gevraagd. Oordeelloos kijken betekent dat je nergens ingrijpt en het gewoon laat zijn. Bloemen groeien niet door er aan te trekken en alles wat je aandacht geeft groeit. Je kunt het het beste met liefde, aandacht en zachtheid beschouwen, want dan gaan processen het snelst. Het is de brandstof, of de pokon, van het leven: om met aandacht en liefde ergens bij te zijn. Alleen maar te kijken, er de rode loper voor uit te leggen en verder niets te doen dan het te verwelkomen en dat het er helemaal mag zijn. Dit vraagt oefening. De reactiemachines die onze hoofden zijn, hebben de diepgaande wens om alles aan te passen en overal in te grijpen in wat er in onze omgeving gebeurt. Het hoofd hoopt dan dat het een verschil kan maken. Je mag de 'neiging' leren doorzien om overal een antwoord, of een oordeel, of een mening over te hebben maar juist ergens met zachte ogen naar te kijken. Dat betekent dat je met de ogen van je hart kijkt, net zoals je naar een klein kind zou kijken wat het voor het eerst aan het doen is. Helaas hebben velen van ons alleen maar harde ogen. Snoeiharde en bikkelharde ogen die verre verre van liefdevol zijn. 26

15 Als je die metafoor van het bootje handhaaft, is dit wel één van de eerste dingen waarvan je moet zorgen dat je ze meeneemt in je bootje als je de reis gaat. Zorg dat je met zachte aandacht bij je eigen processen kunt zijn, dat je oordeelloos je zelf ziet leren, ziet vallen en ziet opstaan. Dat je eerst bewust wordt van je onbekwaamheid en dat je dat niet verstoort of kapot maakt. Dat je ook gewoon onbekwaam mag zijn van jezelf. Je denkt dat het nooit stopt. Eén van de meest afschuwelijke technieken die jouw pijn zal hanteren om ervoor te zorgen dat je het niet opruimt is je het gevoel te geven dat het gevoel van verdriet en boosheid nooit zal stoppen. Dat je denkt dat het nooit meer voorbij gaat en dat je met boot en al zult verdrinken in je verdriet. Dat je, om weer bij de metafoor te blijven, de tranen in je boot huilt en niet onder de boot en dat je dus uiteindelijk kopje onder gaat. Weet dan: we leven op een plek waar alles komt en alles ook weer gaat. Echt waar. Ook als je denkt dat het nooit voorbij gaat. Het is een truc van je hoofd en van de pijn om je te doen laten opgeven. Maar: als jouw wanhoop, pijn en verdriet het grootst zijn, dan is het einde ook het meest dichtbij. Het betekent dat wat afschuwelijk is, een eind kent. Alles wat pijn doet en jouw schendt in het diepst van je wezen, is ooit begonnen en zal ook ooit stoppen met voortduren. Vertrouw erop. Dat is, als je het hebt over een liefdevol Universum, één van de meest liefdevolle dynamieken die er zijn. Alles heeft een stroom, alles komt ooit op, en gaat ook weer voorbij. En: komt dus ook weer een keer opnieuw op. Echt waar. Al miljarden jaren komt er iedere ochtend, iédere ochtend, de Zon op. Echt waar. Hoofdstuk 6: Over de letter A. Waar staat de A voor? Dan gaan we nu naar de volgende stap in de SPRANKEL methodiek. We gaan naar de letter A. De A staat voor acceptatie. Als alles voorbij is, en als alles een plek heeft gekregen dan komt er acceptatie. Dan komt die plek in je binnenste dat je weet dat het oké is, zoals het is. En dat het niet meer uitmaakt wat jij er van vindt of wat je ervan denkt. Het is zoals het is. Alles is gezegd. Het is belangrijk om een onderscheid te maken tussen 'accepteren' en 'acceptatie'. Acceptatie is namelijk het voltooide woord: het proces is afgerond en acceptatie heeft plaatsgevonden. Wanneer je nog aan het accepteren bent, is dat precies wat je nog AAN HET DOEN BENT, je bent nog aan het accepteren. Dat betekent dat het de ene dag er is, en de andere dag zomaar niet. Acceptatie is het resultaat van het proces dat je hiervoorafgaand bent aangegaan. Het is de beloning die je wint als je je proces bent doorlopen en wanneer het 'klaar' is. Klaar voor dat moment, weliswaar, maar hoe dan ook is het klaar. Je kunt niets meer doen en niets minder. Alles wat je in jouw vermogen had om nu te doen heb je nu gedaan en daarom is er acceptatie. Je hebt de eindstreep gehaald. Hoewel je dacht dat het nooit voorbij zou gaan, is daar ineens, op een dag dat je het misschien wel niet meer verwachtte, is daar de acceptatie binnen komen sluipen en heeft daar heerlijk rustig een plekje gevonden om te nestelen. Een heerlijk gevoel. En dan komt -wel of niet terecht- toch de vraag: Hoe doe je dat dan? Hoe kan ik die state-of-mind vinden? Het beste antwoord op die vraag is dat die vraag niet meer relevant is. De hoe-vraag komt uit het hoofd en acceptatie is overal te vinden, behalve in het hoofd. Het is een zijnstoestand die je hoofd ontstijgt. Wanneer je het uit je hoofd zou willen doen, dan zou de omschrijving het beste kloppend zijn als dat je hoofd het heeft opgegeven. Het heeft nu iedere strategie gedaan en alles geprobeerd en het zegt nu... 'ik geef het op. Doe het zelf maar! 27 28

16 Maar eigenlijk is acceptatie een toestand van je hart. Je hart weet namelijk altijd dat alles IS zoals het IS. Een hart hoeft niet te trekken aan de gedachte wat jij nog had kunnen doen, of wat als ik nog dit had gedaan?. Een hart weet gewoon wat de feitelijkheid is van een uiterlijke omstandigheid en accepteert, van nature, de isheid van de situatie. Wanneer je, met allerlei technieken en rust, je hoofd kunt trainen in het loslaten van de 'ik wil iets aan die isheid doen'-neiging, dan ontstaat de diepere vrede van het hart als de dominante werkelijkheid in het leven. Het gaat om het diepgaande inzicht (echt erin kunnen kijken) dat alles, ook zonder jou, voorbij gaat en zijn of haar eigen beloop heeft. Niets dat jij doet, wilt, zegt of vindt, verandert daar iets aan. Het leven heeft zich ontvouwen zoals het diende te ontvouwen. Wanneer je kunt ervaren dat alles precies perfect volmaakt op maat is, omdat het op dat moment gewoon zo moest zijn, dan ervaar je diepgaande acceptatie in je leven. zij de allerbeste waarneming van de werkelijkheid hebben. Een hoofd wil ook bestaansrecht en doet er dus alles aan om de waarneming geaccepteerd te krijgen. Het hecht aan het verleden, het hecht aan de toekomstvoorspellingen en het zal altijd roepen DAT HET WAAR IS WAT HET ZEGT. Als het dus anders is, als het niet loopt zoals een hoofd wenst dat het loopt, zal het eerst heel erg hard werken om jou toch te overtuigen van dat het toch echt anders loopt. Je hoofd wil altijd dat het anders is, dan hoe het is. Anders heeft het geen bestaansrecht meer. Stel je huurt een tolk, als jij een verkeerde tolk treft, en je krijgt dat in de gaten, dan doe je op een bepaald moment je tolk weg. Zo ook met een hoofd. Maar, net als de tolk, heeft het hoofd een innerlijk en wil het niet weggestuurd worden. In ieder geval niet zomaar ineens. Het hoofd is dus aan alle kanten bezig om maar een plek te hebben in jouw systeem en terwijl het dat doet maakt het er een ontzettend potje van. Eigenlijk best schattig om te zien. En daardoor ook best makkelijk om het los te laten. Je kunt jezelf trainen om steeds opnieuw die plek in je zelf te ontmoeten. Volledig op te gaan in het moment en te zien dat het precies zo moet zijn zoals het is. Dat jouw hoofd een beperkte waarneming heeft op het grote geheel van causaliteit en synchroniciteit, hoeft nog niet te betekenen dat jouw hoofd daarmee de waarheid heeft. Het betekent slechts dat jouw hoofd een beperkte waarnemer is. Als jij kunt vertrouwen op dat het loopt zoals het loopt, dat alles is zoals het is, en dat jij niets meer hoeft te doen of te veranderen, dan is er acceptatie. Wat houdt acceptatie tegen? Hopelijk kun je je in bovenstaande tekst verbinden met een dieper gevoel in jezelf. En wéét je dat het waar is wat tegen je gezegd wordt. We hebben ook een belangrijk stuk in ons wat acceptatie tegen houdt. Dat is dus je hoofd. Waarom kan je hoofd niet accepteren? Waarom wil je hoofd dat tegenhouden? Hoe werkt dat toch? Een hoofd is gemaakt om te denken. Net zoals een maag gemaakt is om eten te verwerken en een oog gemaakt is om te kijken, is een hoofd gemaakt om gedachten te maken. En in tegenstelling tot een maag, die gewoon maar eten verwerkt of een oog, dat gewoon maar met kogeltjes en staafjes zo goed mogelijk de werkelijkheid probeert weer te geven, is een hoofd gebonden aan een gekleurde waarneming. Het hoofd is dus niet een feitelijke doorgever van de werkelijkheid, maar wenst daar van alles omheen en overheen te leggen. En... daarbij geldt dat de meeste hoofden arrogante hoofden zijn en vinden dat 29 Hoe laat ik los? Loslaten is het makkelijkste en het moeilijkste om te doen. Dat is zo een belangrijke zin dat ik hem nog een keer herhaal. Loslaten is het allermakkelijkste en het allermoeilijkste om te doen. Voordat je kunt loslaten moet je namelijk eerst weten wat je vasthoudt. En als je dat in de gaten hebt, dan is loslaten het allermakkelijkste om te doen. Je stopt namelijk gewoon met vasthouden. Alleen is het zo'n diepgaande puzzel om te ontdekken wat je aan het vasthouden bent, waar je je aan hebt gehecht, of soms zelfs waar je je aan vastklampt in de hoop dat het je veiligheid, rust en leven geeft. Loslaten vraagt inzicht: vraagt de kracht en wijsheid om ergens doorheen te kunnen kijken en te zien waar het écht over gaat. Het vraagt helderheid en zuiverheid van waarneming. En die zit niet in je hoofd. Je kunt dat alleen maar vinden als je met de zuiverheid van je hart gaat kijken. Dan kun je de hechting en gevechten van jezelf zien. Je ziet dat het vormen van overleven zijn en dat je handelt uit angst voor verlies, angst voor te weinig of angst om er niet te mogen zijn. Als je kunt zien dat dit de onderliggende motivatoren zijn voor jouw gedrag, is het makkelijker om je te verbinden met die enorme liefde en zachtheid en vanuit daar met mededogen jouw gedrag en hechting los te laten. Dat betekent: je stopt met het te doen. 30

17 Niet nog even afronden. Niet nog even dit. Niet nog even begrijpen, niet nog even iets uitleggen aan iemand anders, niet nog even iemand de schuld geven, niet nog even iemand vergeven. Nee. Je stopt met het doen. Nu meteen. Je laat het los. Het probleem bestaat bij de gratie van dat jij het vasthoudt, niet bij WAT je vasthoudt. Stop nu met aandacht geven aan het probleem. Als dit een moeilijke vraag is voor je, dan weet je dat je nog steeds gehecht bent aan het probleem of aan de situatie. Dat je nog steeds wacht op vergiffenis, of excuses, dat je nog steeds wacht op dat de situatie nog ooit zal keren in jouw voordeel. Stop ermee. De situatie verandert nooit meer. Het is voorbij. Gemorst water valt niet meer op te rapen. Het is over. Rouw erom. Het is. Hoe voelt acceptatie? Acceptatie komt uit een ander stuk van je systeem. Uit een andere wijsheid die ook in je woont. Als je haar nog niet eerder hebt gevoeld, is het een gevoel om verliefd op te worden. Als je haar eerder kent, is het een gevoel dat altijd nieuw voelt, ook al ken je haar inmiddels zo goed. kunt gaan manifesteren, via jouw uniekheid van jouw individu. Het leven stroomt zoals het gemaakt is en daar viert het hele Universum feest om. Dat jij thuis bent en gesmaakt hebt. Wat komt er na acceptatie en vrede? En dan is er rust. Heerlijk. De stilte in jou wordt nog dieper en jij groeit nog diepgaander in dit stuk van het leven. En wat zo prachtig is. Dit stuk stopt nooit. Dit stuk wordt steeds grootser, dieper, stiller en voller. Als we het in het leven hebben over oneindige groei en dat per abuis vertalen naar ego en buitenkant is het eigenlijk het refereren aan dit waar we het dan over hebben. Iedere dag dat je onderdeel bent van dit gevoel, is een dag dat je nog dieper kunt reizen hierin. Iedere dag dat jij, en met jou steeds meerderen, onderdeel zijn van dit veld, scheppen we met elkaar dit veld nog oneindiger en worden we Goden en Godinnen en kunnen we zelf vorm geven aan waarom we hier op de Aarde zijn gekomen. Dit gevoel is immens! Heerlijk! En... Acceptatie is als Thuis. Een diepgaande vrede en rust die nergens over gaat en die gewoon uit zichzelf is. Het is afgerond, klaar. Je weet dat je nooit meer ergens naar toe hoeft, dat je nooit meer iets hoeft te doen. Je bent klaar, af, vervuld en gevuld. Je voelt heel. Het is een diep gevoel dat in jou ligt en waar je dus ook diep voor moet gaan. Het ligt (nog) niet aan jouw oppervlakte, het is onderdeel van een groot Zijn waar jij ook onderdeel van bent. Zolang je nog veel in je hoofd woont, is het moeilijk om dat stuk van jouw Zijn te ervaren. Er komt een tijd dat we ook dit weer loslaten. Want als we hier altijd in blijven dan ontstaat er niets in het leven. Het is tijd om nu de volgende stap te maken. Het is tijd om de schat die we nu voelen weer terug in de wereld te brengen. Keer op keer, SPRANKEL-golf op SPRANKEL-golf. Of het komt door de SPRANKEL die je doet omdat je met koorts in je bed ligt, of die ene grote SPRANKEL die je maakt in jouw leven. Kom in de speelgoedwinkel van het leven en ga op zoek naar wat jij wil doen. Wat kom je doen? Waarom ben je hier gekomen?` Dit Zijn wéét dat het leeft en daarom grijpt het nergens in. Het weet dat het leven precies briljant goed is zoals het is, en daarom kan het overal naar kijken en er diepgaand van houden. Gewoon omdat het zo is. Van het mooie en het lelijke, van het heilige en het profane. Acceptatie is een feest. Het is de doorkijk naar jouw grote zuivere zelf. Die van zichzelf sprankelend en authentiek is. Je begint nu op een plek te komen waar in jij jouw echtheid 31 32

18 Hoofdstuk 7: Over de letter N. Waar staat de N voor? De plek waar je komt als er zo'n diepgaande acceptatie is, in de plek van het Nu. Al door velen benoemd, beschreven, onderzocht en bereisd. Die plek is het enige dat er is op onze aarde. Het Nu. Het Nu is oneindig. En de volkse uitspraak: het is Nu of Nooit, is veel diepgaander dan de aansporing om nu te doen wat je moet doen. Als het er niet nu is, dan zal het ook er nooit zijn, want er is alleen maar het Nu. Het Nu ontstaat, of beter, wordt voor jou toegankelijk, op het moment dat je het apparaat hebt uitgezet wat er voor zorgt dat je niet in het Nu bent. Dat apparaat is datzelfde denken als waar we het hiervoor over hebben gehad. Het zou mooi zijn als je het voor elkaar krijgt dat jouw 'denken' jouw Zijn niet zo inperkt. Aangezien we allemaal een leven leven waarin dat denken zo kolossaal dominant is geworden, hebben we allemaal last van de ziekte die we denken noemen. Laten we er van uitgaan dat iedereen de komende tijd diepgaand leert om de stoorzender uit te zetten waardoor we allemaal in het Nu kunnen zijn, wat houdt dat dan in? Hoe is het Nu? Hoe smaakt het? Het Nu is sprankelend, authentiek, spontaan en alomvattend. Het Nu is een veld van oneindige mogelijkheden waarin je kunt kiezen, zoals een tovenaar, welke jouw volgende goocheltruc zal zijn. Of in de SPRANKEL-methodiek: welke Sprankel jij nu gaat ervaren. Je kiest wat je wilt experimenteren en je lacht om alles wat je schept. Iedere keer als je iets schept is het nieuw, fris en tintelt het. Het Nu is altijd vernieuwend, altijd innovatief, altijd sprankelend van leven. Het Nu is nooit vervelend, saai, stom, nep of dof. Alles wat je vanuit de energie van het Nu doet is Sprankelend. Ook als je de handeling zelf al een miljoen keer hebt gedaan (bijvoorbeeld een stap zetten, of ademhalen). Als je zoiets doet, vanuit de aandacht en kracht van het Nu is het alsof je voor het eerst die stap zet of die ademhaling haalt. Het is magisch, liefdevol, mysterieus en ontzettend COOL. Het is het allercoolste, allerhipste, allersexyste wat er op aarde is. De mogelijkheden zijn enorm! Om je vingers bij af te likken. Wat een cadeau! verstopt. Als je het eenmaal één keer hebt gezien, dan zie je dat het overal is! Het geheim was niet verstopt, maar jouw ogen en oren om het waar te nemen zaten dicht...! Op het moment dat je anderen ziet die dit ook zijn, dan is het heerlijk om mensen uit je eigen roedel te ontmoeten. Je bent dan ook magnetisch. Alles wat je nodig hebt, dat trek je aan. Waardoor je nog meer kunt sprankelen, nog meer ontspannen acties kunt doen, nog meer in je eigen authenticiteit kunt staan. Je kunt het niet fout doen! Het is heerlijk! Zei je nu dat het magnetisch is? Het is magnetisch inderdaad. Dat heeft te maken met dat je op een andere frequentie aan het vibreren bent. De zwaarte van verdriet, boosheid en lijden heb je losgelaten en daarmee naar het licht gebracht. Dat betekent dat er meer van het licht in jou kan schijnen waardoor je lichter wordt. Je gaat omhoog. Omhoog in jouw basisfrequentie. De hogere energiefrequenties van het leven zijn allemaal magnetisch. Zij zijn namelijk verbonden met het groter geheel en op het moment dat je je diepgaand verbonden weet met al het andere, dan ben je er een onderdeel van en wat je dan ook nodig hebt om te groeien, wordt dan naar je toe bewogen. Dat is synchroniciteit. Het leven kan zich met haar grotere intelligentie diepgaander aan je openbaren, dat komt ook omdat jij nu de ogen en oren hebt om het te zien (je hebt er het stof vandaan gehaald). Daarom lijkt het alsof toeval niet bestaat, alsof je sterretjes aan je vingers hebt, alsof heel de wereld voor jou draait. En dat is ook zo! Hoe 'doe' je het Nu? Het is een mooie vraag: hoe 'doe' je het nu? Want het Nu is eigenlijk niet te doen. Zoals al eerder gezegd: bloemen groeien niet door er aan te trekken. Het Nu is niet een ding. Het Nu is een immer durend proces wat zich steeds diepgaander, en daarna weer oppervlakkig, ontvouwt. Het is iets wat gebeurt, wat is. Er is niets aan te doen. Te DOEN. Het gaat om het werkwoord. Er is alleen maar te zijn. Misschien heb je wel eens gehoord over dat we human beings zijn in plaats van human doings. We hoeven dus niets te doen. We hoeven alleen maar te kiezen en waar te nemen wat we gekozen hebben. Het Nu is als een groot theater waarop we dan de ervaring bekijken die we gekozen hebben. Je hoeft dus niets te doen. Alleen maar te zijn. En... het is geheim. Zo geheimzinnig. Het is een geheim dat zo goed verstopt is, dat alleen het ontrafelen van het geheim ook al een feest is. En eigenlijk is het helemaal niet zo goed 33 Pfff... Ja leuk, maar hoe doe ík dat dan? Logische vraag. Als ik tegen je zeg dat je niets hoeft te doen... Hoe doe je dat dan? Dat niets doen? 34

19 Snelste manier om te stoppen met doen, is om geen 'ik' te zijn. Het 'ik' is een apparaat, een softwareprogramma, in ons dat van alles wil doen, denken, voelen, halen, nemen, leven. etc. Je kunt het DOEN niet uit dat softwareprogramma halen. Daar is het immers dat softwareprogramma voor. Je kunt wel dat softwareprogramma even uitzetten. Het is namelijk niet echt gewenst om het bij dit soort processen hebben draaien. Je zet dat software programma uit door samen te smelten met alles wat er is. Dat samensmelten dat doe je diep in je binnenste. Je gaat op zoek, diep in jouw Zijn, naar die plek waar jouw ik oplost met het bestaan (niet voor altijd, maar alleen voor dat gevoel). Dan voel je dat je voor een stuk ook EEN kunt zijn met alles wat er is. Dan stoppen de grenzen van jouw persoonlijkheid en ga je over in iets anders. Je kunt het vergelijken met het beeld van een romanesco (een geometrische groene bloemkool). We zijn allemaal het verste puntje (onze ik) en tegelijkertijd zijn we ook onderdeel van een diepergaande core die ons allemaal draagt. Daar komen alle afzonderlijke puntjes samen. Als je met jouw bewustzijn kunt reizen naar dat punt, dan voel je dat je automatisch samensmelt met al het andere, en dan hoef je niets meer te doen. Niet omdat het doen stop, maar omdat er geen 'ik' meer is dat iets wil doen. Deze SPRANKEL-methodiek is weer een nieuwe manier van het leven om jou uit te nodigen om te ontwaken en als een schepper, een wetenschepper, het leven te gaan leven zoals jij wil dat het geleefd moet worden. En de SPRANKEL-methodiek is dan wel een hele leuke methodiek. De crisis voorbij. Je zoekt je Sprankel door het zoeken ook al sprankelend te maken. De eerste stap die je nu mag zetten is te kiezen voor wat je wit ervaren. Als jij namelijk diepgaand onderdeel van het Nu bent, dan weet je dat je alles kunt zijn wat je wilt zijn. Dan is er alleen maar de keuze te maken over wat je wilt ervaren! Vertel je het geheim van het Nu? Ik hoop met heel mijn hart, diepgaand, dat je het bovenstaande kent of gaat kennen in je eigen ervaring. Het is niet zomaar een stom verhaaltje wat ik je vertel, het is niet iets theoretisch of abstracts. Ik heb deze plek gezocht en gevonden en ik weet hoe ik jou er kan brengen. En misschien is dat wel de aanloop naar het grootste geheim. Het enige dat je nodig hebt om onderdeel van dit Nu te zijn, is jouw diepste verlangen dat je hier wil zijn. Het Nu is namelijk oneindig. HET NU IS ONEINDIG. Er is nooit een andere plek dan dit Nu. Je hebt dus alle tijd om dit te doen, alle rust en ruimte om te zoeken en te vinden. Het vinden zit hem erin dat jij stopt met zoeken, omdat er namelijk een 'ik' is die zit te zoeken. Het feit dat je deze regels leest, betekent dat je weer een manier heb gevonden om in het Nu samen te zijn. Want er zijn oneindig veel manieren over hoe je het nu kunt benaderen

20 Hoofdstuk 8: Over de letter K. Waar staat de K voor? De K staat voor kiezen en keuze. Vanuit de SPRAN waar we nu zijn, is deze keuze wel een beetje anders dan dat je bent gewend. Je mag je nu namelijk diepgaand realiseren dat alles 'te kies' is. En... het gaat om een échte keuze. Niet om een vooropgelegde keuze die je ouders, je vrienden, of in ieder geval jouw uiterlijke omgeving heeft gemaakt. Het gaat juist om een keuze die helemaal van jou is, van jou alleen, uit je binnenste. Je kiest namelijk nu uit je vrije wil. Alles wat jij wenst te ervaren kun je kiezen. Er zijn geen beperkingen om te ervaren. De enige beperking die je daar in ervaart, is de beperking van jouw fantasie. Sommige keuzes kosten wel meer tijd om te manifesteren, maar alles wat je wenst kun je kiezen. Je dient te weten dat jij een onbeperkt en onbegrensd wezen bent. Je bent dat alleen vergeten. In jou zit alles wat je kunt bedenken verborgen. Als je een man bent heb je een diepgaande vrouwen-kant in je, net als wanneer je een vrouw bent, dat je een mannen-kant hebt. Je kunt je uiterlijk veranderen (niet door het mes van een chirurg), je kunt je gedachten veranderen, je kunt je hele leven veranderen. Het enige dat je daarvoor hoeft te doen is anders te kiezen en je diepgaand te realiseren dat je een keuze hebt. Dat betekent ook dat je ooit hebt gekozen voor de plek waar je nu bent (waarschijnlijk onbewust) en dat het nu tijd is om voor iets anders te kiezen. Met dit verschil: je gaat nu voor het eerst écht kiezen! Wat is een échte keuze? Een échte keuze is een spontane keuze vanuit je vrije wil. Het is niet een geautomatiseerde keuze omdat je hem gisteren ook al hebt gemaakt of omdat iemand anders dezelfde keuze maakte en je hem of haar als jouw rolmodel bent gaan zien. Een échte keuze is een keuze die altijd voortkomt uit het Nu en die gedragen wordt door jouw aanwezigheid, alertheid en aandacht. Een echte keuze komt voort uit een oneindige intelligentie waar jij of a) een groot overzicht en inzicht in hebt, of b) waar jij helemaal op durft te vertrouwen dat wat er door jou stroomt, dat dat het juiste is om te doen. Je handelt in jouw diepe stem die jou leidt en jou het allerbeste geeft wat er is voor jou op dat moment. Een echte keuze is niet gebaseerd op een gesloten circuit in je hoofd. Een gedachtenpatroon wat daar in is gesleten en wat jouw iedere keer onhelder maakt omdat het softwareprogramma nu eenmaal is aangezet en daarom z'n dingetje doet. Wij mensen hebben duizend van die gesloten circuits in ons en het is een bevrijding om ze stuk voor stuk op te ruimen en los te laten. Daarnaast is je hoofd veel te klein om alleen maar te leven in een gesloten circuit. Als je toch in je hoofd leeft, dan mis je het allergrootste gedeelte van het leven a priori. Je hoofd is echt te klein voor het leven. Geen 'gesloten circuits in je hoofd', wat betekent dat? Die gesloten circuits zijn belangrijk om nog wat dieper op in te gaan. We hebben allemaal verschillende soorten gedachtenfrequenties in ons hoofd, sommige van die frequenties gaan over overleven en andere gaan over de grootst mogelijke vorm van creativiteit. Sommige van die gedachten zijn gesloten loopjes, gesloten circuits. Als je er eenmaal in verstrikt zit, dan zit je in een groef en dan kom je er nauwelijks meer uit. Het zijn geautomatiseerde regels die vuren omdat jouw systeem ooit dacht dat dat de meest intelligente manier was om met iets om te gaan. Vast was het dat toen ook, maar nu is het dat niet meer. Jij bent vrij en spontaan. Jij bent alles wat je ooit kunt zijn, de enige grens die je daarin hebt, is jouw eigen fantasie die jou beperkt. Niets is vast. We hebben alleen een illusie van vast zijn. Dat betekent dat jij dus alles bent. En niet alleen maar een circuit in je hoofd. Jij DENKT dat je dat bent. Die gedachte is ook een gesloten circuit. Je denkt dat je je gedachten bent, maar dat is een foute gedachte. Als je die gedachte kunt opruimen, dan hoef je niet al die gesloten circuits op te ruimen. Dan hoef je maar één gedachte op te ruimen en dat is de gedachte dat jij je gedachten bent. Je hébt gedachten, net zoals je gesloten circuits hébt. Zodra je merkt dat je er vast in zit, dus dan voel je dat je stopt met spontaan en vrij zijn, stop dan met die gedachten denken. In het begin is dat een bijna onmogelijke taak, maar je zult zien, als je er mee traint dat het je steeds beter gaat. Vraag ook aan je omgeving om je hiermee te helpen en maak cues en valkussens. Vergeet niet: niets is vast, alles is vrij en beweeglijk, dus ook jouw gedachten. Dat betekent dat je, als je het eenmaal in de gaten hebt, met gemak jouw gedachten kunt aanpassen en bewegen. Ze zijn namelijk van dezelfde sterrenstof gemaakt als waar alles van is gemaakt