Nieuwsbrief 2012 nr. 21. Dit jaar in kleur, gesponsord door Roto Smeets GrafiServices Utrecht

Transcriptie

1 Nieuwsbrief 2012 nr. 21 Dit jaar in kleur, gesponsord door Roto Smeets GrafiServices Utrecht

2 Inhoud Voorwoord Burgemeester 2 Voorwoord 2 Wat zou u doen? 3 Vakantie in Nederland 4 Een vakantie met een glimlach 4 Artikelen gezocht 5 Geen definitief afscheid 6 Volgend jaar natuurlijk weer! 7 Ik had een droom... 8 Vakantieverhaal Erika Molnar 8 De vakantie van mijn dromen 9 Verkoop Roemeense postzegels 10 Fotoverslag Kindervakantie Erszebeth Zsigmund 13 Tinkerbell's Familieproject 13 Sponsors (3) 14 Een sponsor update 14 Projectvoorstellen 16 Sponsors Henrietta Matyus 16 Sponsors (8) 17 Nieuwe ramen en deuren 18 Fotoverslag Transport Voedselbonnen 20 Stichting Roos/Roses for Children 22 Bejaardenproject 23 Kerst op school 23 De familie Gabor in nood 24 Uit het fotoboek van Tinkerbell 26 De ouders van onze kinderen 26 Tinkerbell - Szidi s verslag 28 Tinkerbell - De kleine Nagy familie 29 Tinkerbell - Oproep donateurs 30 Hier komen de Tinkerbell kinderen vandaan Studiefonds Renate, Nagy, Kasco en Birtok 32 Nieuwe donateurs 33 De kinderen hebben een droom 33 Comité van aanbeveling 34 Donaties volledig fiscaal aftrekbaar 35 Pro Sovata 36 Jaarverslag Gezocht (2) Artikelen onderwijs 42 Het Bestuur van de Stichting Financiële verantwoording Belastingaftrek 45 Activiteiten kalender 2012/ Sponsors bedankt! 47 Collecte 47 Maak eens kennis met Salt Lake Travel 48 Tinkerbell Op het moment dat ik dit voorwoord schrijf (vrijdag 1 juni) verheugt een veertigtal kinderen in Sovata zich op een vakantie in Nederland. Even een paar weekjes gewoon lekker kind zijn en genieten. Daar hebben ze maar wat graag een lange busreis van bijna 30 uur en 2000 kilometer voor over. Dit jaar is het voor de 23ste keer dat de reis wordt gemaakt en het zet de teller in het totaal op maar liefst 964 kinderen! Op de Overtoom staan zondag 1 juli de gastouders te wachten. Ook zij kijken in spanning uit naar hun kinderen om samen drie weken door te brengen. Het is voor de stichting fijn dat het elk jaar weer lukt om niet alleen gastgezinnen te vinden, maar ook een leuk programma in elkaar te zetten. Hiervoor is de inzet van veel vrijwilligers en sponsors nodig. Veel IJsselsteiners zijn bereid de stichting Roemeense Kinderhulp de helpende hand te bieden. Zij organiseren het hele jaar door tal van activiteiten om geld of goederen in te zamelen om bijvoorbeeld kerstpakketten samen te stellen, het familiekinderhuis Tinkerbell te steunen of medische zorg te bieden. Zij verzetten bergen werk en als ambassadeur van de stichting ben ik hen daar zeer dankbaar voor. Ook het IJsselsteinse bedrijfsleven blijft de stichting, ondanks roerige financiële tijden, steunen. Nederland is in crisis: we horen het bijna dagelijks op het nieuws. Bedrijven hebben het financieel moeilijk en er is vaak veel ondernemerschap nodig om de zaak draaiende te houden. Gelukkig is er een groep ondernemers die hun maatschappelijke betrokkenheid blijft tonen en de stichting als sponsor een warm hart blijft toedragen. IJsselstein is sinds 2008 een millenniumgemeente en we dragen dan ook zo veel mogelijk ons steentje bij om de acht millenniumdoelen te realiseren. De stichting Roemeense Kinderhulp is één van de vaste deelnemers aan het millenniumplatform en draagt daarmee bij aan het vergroten van het besef dat we verantwoordelijkheid dragen voor elkaar en voor onze planeet. Ik spreek graag het vertrouwen uit dat niet alleen de inwoners, groot en klein, jong en oud, in Sovata mogen blijven rekenen op de steun van de stichting maar dat ook de stichting op haar beurt een beroep kan blijven doen op IJsselstein en onze inwoners en bedrijven. Drs. P.C. van den Brink, Burgemeester Gemeente IJsselstein / Ambassadeur van de Stichting Roemeense Kinderhulp Voorwoord Voorzitter Wat zou ú doen? Stelt u zich eens voor dat u leeft in een huis, of iets dat er voor door zou moeten gaan. In dat huis dat opgetrokken is uit leem, heeft u 1 kamer van 4x4 beschikbaar. In die kamer staan 2 tweepersoonsbedden, een tafeltje, twee krukjes, een houtkachel en een kleine kast. Alle spullen die in die kamer staan, zijn al vijfde of zesde hands en hebben zichtbaar al een hele historie achter zich. Het dak is gemaakt van houten platen en slechts op een deel liggen dakpannen. Het andere deel is afgedekt met plastic om enige bescherming te bieden tegen de regen. De deur hangt scheef en sluit moeilijk. Een paar ramen zijn kapot en provisorisch met plastic dichtgemaakt om de tocht enigszins tegen te gaan. U woont daar met uw vrouw of man, drie kinderen en tot overmaat van ramp is er nog een vierde op komst. Werk heeft u niet. Niemand wil u hebben als u komt vragen voor een vaste baan. Als dagloner tijdens het poten van de aardappelen, wanneer er gehooid moet worden of wanneer een waterput moet worden gegraven met de hand biedt nog enige vooruitzicht op wat inkomsten. Voor de rest is er weinig om naar uit te kijken. Hoe zou u 5, en straks 6, monden voeden? Hoe komt u de lange wintermaanden door zonder dat u een mogelijkheid heeft om geld te kunnen verdienen? Wat kunt u doen om uit deze benarde situatie te komen?. Stelt u zich eens voor: wat zou ú doen als u in die situatie bevond? Een baan zoeken? Niemand die u wil aannemen. U bent smerig en stinkt. Hoe kunt u zichzelf ook schoonmaken als u geen stromend water heeft, geen elektriciteit of toilet? U bent 2 Nieuwsbrief nr. 21

3 vast niet te vertrouwen en verantwoordelijkheidsgevoel heeft u vast en zeker ook niet, want hoe kan het anders zijn dat u in die positie terecht bent gekomen? Dus een vaste baan kunt u wel vergeten. Waarom heeft u in uw geval overwogen kinderen te krijgen! Veel beter was het toch om er voor te zorgen dat er geen kinderen zouden komen, dan heb je minder monden om te voeden! Die nachten zijn heel lang en koud in de winter zonder licht. En niet te vergeten het feit dat de staat voor elk kind tenminste nog wat kindergeld bij de geboorte geeft en een klein beetje kinderbijslag per maand. Lang niet genoeg, maar als je al zuinig aan moet doen, heb je tenminste nog wat geld. Vertrekken naar een andere streek of land en daar je geluk beproeven? Hoe daar te komen? U heeft geen geld en daar wacht u hetzelfde lot; geen huis, geen werk, geen betere omstandigheden. Dan maar blijven waar je zit en het beste er van maken. Wat voor opties blijven er dan nog over? Wat zou ú doen als je geen opties meer hebt? En u weet het nog goed; die ene mooie dag dat er in eens mensen langs komen die hier eigenlijk niet thuis horen. Zo te zien aan hun uiterlijk, kleding en spraak moeten dat wel mensen uit het Westen zijn; het RIJKE westen! Ze kijken geïnteresseerd rond en maken veel foto s. Aan hun gezicht is af te lezen dat ze uw situatie erg erbarmelijk vinden. Ze hebben medelijden. U denkt: die mensen moeten haast wel wat kunnen missen, als is het maar een klein beetje, voor mij, voor mijn gezin, voor mijn kinderen, voor de komende dagen. Dan kunnen we tenminste even zonder zorgen leven. Wellicht willen ze wel een kind van mij meenemen en het verzorgen. Uiteraard vraag ik er dan geld voor want voor niets gaat de zon op. Is dit een onrealistisch beeld denkt u? Wat zou ú hebben gedaan? Gelukkig leven wij hier in het Westen vrij en hebben we de mogelijkheden om hierover na te denken. We hebben het goed, al zou je soms wel anders denken als je het nieuws of de kranten leest. Maar wij kennen geen honger, kou of armoe en kinderen verkopen om te overleven al helemaal niet! Maar kunt u zich wel voorstellen dat mensen die geen uitweg hebben wel zo zouden handelen? Kunt u het zich voorstellen dat zij geen andere kansen meer zien, omdat ze geen ander voorbeeld hebben gehad, want hun ouders en hun overgrootouders leefden tenslotte ook al zo? Gelukkig hebben wij als Stichting veel donateurs, sponsors en vrijwilligers die het lot van de Roemenen een warm hart toe dragen. Daar zijn we als bestuur uitermate verheugd over, want het is helaas maar al te waar dat niet alleen Roemenië dergelijke bevolkingsgroepen kent. De economie helpt ons momenteel ook niet een handje en iedereen moet - begrijpelijk - op zijn eigen financiële situatie letten. Het is daarom een eer dat de Stichting Roemeense Kinderhulp uw steun heeft gekregen, en hopelijk in de toekomst ook op kan blijven rekenen. Want alleen met onze steun zullen we een aantal van deze mensen kunnen helpen. Helaas is het onmogelijk de hele wereld op onze schouders te nemen, maar laten we wel doen wat we kunnen. Wij hebben hier in Nederland gelukkig nog wel opties om wat te kunnen doen. Wat gaat ú doen? Edwin Mentink Voorzitter Vakantieverhalen (1) In 2004 bracht Lehel Kacso zijn vakantie door bij de familie Van Engelen. Toen Lehel kwam wisten we al een klein beetje wie hij was: Lehel is een Hongaarse jongen van 10 jaar, geboren Hij spreekt erg goed Engels. Zijn ouders zijn getrouwd en wonen samen. Beide ouders zorgen voor Lehel. Vader is 38 jaar en timmerman. Moeder is 35 jaar en werkt op de meubelfabriek. Er is een zusje van 11 jaar. De familie woont in een flat met 2 kamers. Lehel eet alles. Hij kan fietsen, maar niet zwemmen. Hij is niet bang voor honden, noch voor duisternis. Er is geen pakketfamilie. Dit schrijft Lehel nu over zijn vakantie van toen: Vakantie in Nederland Hi! Mijn naam is Lehel Kacso, ik ben 18 jaar en ik woon in Sovata. In de zomer van 2004 was ik in Nederland. Mijn familie was de familie Van Engelen, Kees en Tineke. En ik was er samen met Arnold Laszlo. Toen ik hoorde dat ik naar Nederland mocht was ik erg blij en opgewonden, want ik was nog nooit in het buitenland geweest. We kwamen op 27 juni 2004 in Schoonhoven aan, na 2 dagen reizen. Toen we aankwamen maakten we allereerst kennis met onze familie. Ik herinner me dat Tineke op ons stond te wachten met haar kleinkind, omdat haar man niet thuis was. Toen we elkaar een beetje hadden leren kennen, nam ze ons mee naar huis in haar kleine, grappige groene autootje. De eerste dagen waren een beetje vreemd, omdat ik zo ver bij mijn familie vandaan was. Na twee of drie dagen was ik echter al helemaal gewend en ik heb drie geweldige weken gehad in Schoonhoven. Elke dag was een feestje. Ik heb zo veel plezier gehad in Nederland dat ik het niet eens goed kan beschrijven. Er was iedere dag wel iets gepland. We hebben een heleboel dagtrips gedaan. Naar dierentuinen, pretparken, zwemparadijzen, vliegvelden en allerlei coole activiteiten. Het allerleukst was misschien wel dat Tineke en haar dochter ons meenamen naar het strand. Dat was de eerste keer in mijn leven dat ik de zee zag en dat zal ik nooit vergeten. Naast deze familie-uitjes hebben we verschillende groepsuitjes gehad met de andere kinderen die ook in Nederland waren. Ik kan me herinneren dat we de dag voordat we weggingen een groot feest hadden met alle families en kinderen. Dat was het mooiste groepsuitje, want daar waren we samen met onze vrienden en families. Ik weet niet wat ik nog meer moet vertellen, maar dit was de mooiste vakantie van mijn leven en ik wil graag alle mensen, en zeker Kees en Tineke, bedanken die geholpen hebben om ons zo n onvergetelijke tijd te bezorgen! Lehel Kacso, Sovata Juli

4 Dagboek van een gastgezin (1) Het bloed kruipt waar het niet gaan kan: veel gezinnen die ooit Roemeense kinderen in huis hebben gehad, doen vaker dan één keer mee. Het geeft ook veel voldoening. Je weet dat je de kinderen een onvergetelijke ervaring geeft, die ze de rest van hun leven meedragen. En zelf hebt je ook nog een vrolijke en gezellige tijd. Een vakantie met een glimlach Op een hete zondag, 27 juni 2010, is het dan zo ver. Voor de derde keer komen twee Roemeense kinderen voor drie weken vakantie in ons gezin. In 1999 en 2001 hebben wij ook al kinderen te logeren gehad. Toen waren alle vier onze kinderen nog thuis, nu woont er nog maar één bij ons. Na een poosje wachten komt daar de bus aan. We hebben Barbara en Krisztina, onze meiden, al snel gevonden en ze begroeten ons wat verlegen. Eerst drinken we iets in het Fulco, waar Edwin een welkomstwoord spreekt. En dan gaan we op weg naar Barendrecht. Voordat we IJsselstein uit waren ontdekten ze de McDonalds al. Dit bleek in de volgende weken hun favoriete eetgelegenheid, die we ook enkele keren bezocht hebben. De cadeautjes uit de Happy Meals waren het helemaal. Thuisgekomen hebben ze eerst iets gedronken en daarna hun kamer bekeken. En ze wilden ook wel de kleding passen die voor hen klaar lag. Omdat ze nog niet zo in het Engels konden/durfden te praten hadden we er al snel iets op gevonden, waardoor ze duidelijk konden maken of ze de kleding leuk vonden. Duim omhoog was leuk, duim naar omlaag werd afgekeurd. Na enkele dagen zijn de dames aardig ingeburgerd. Ze komen wat los, één van hen blijkt wel een beetje erg bijdehand. Ze moedert thuis over haar zusje en doet veel huishoudelijk werk in hun flat als haar ouders beiden werken. Hierdoor had ze nogal moeite met onze regels en afspraken in huis. Maar na een confrontatie met de heer de huizes was duidelijk hoe e.e.a. werkte en ging het veel beter. Onze dochter Marline had hen al snel ingewijd in de Nederlandse muziekwereld en ze werden spontaan fan van Nick en Simon. Toen we een dagje naar Volendam waren, liepen ze de hele dag met een notitieboekje en pen in de hand, voor als ze hen zagen. Aan het eind van de dag zaten we op een terrasje iets te drinken toen toevallig Nick langs kwam fietsen. Ze wisten niet hoe snel ze daar achteraan moesten! Maar helaas, fietsen gaat nog sneller. Ze zijn nog in klederdracht op de foto geweest, dit vonden ze vreemd en erg leuk tegelijk. Vanwege de hoge temperaturen hebben ze erg genoten van het zwembad dat we in de tuin hadden staan en het echte zwembad was natuurlijk helemaal top!! Daar waren ze bijna niet uit te krijgen. Ook de zee moest natuurlijk bezocht worden. En als we ze hun gang hadden laten gaan was er voor ieder een grote koffer vol met schelpen meegegaan naar Sovata. Helemaal top vonden ze het boven op de Euromast in Rotterdam, zo ver als je daar kunt kijken. En met de capsule naar de top, ze konden hun lol niet op. En als echte meiden vonden ze winkelen ook helemaal leuk. De eerste dagen kregen ze nogal eens een shirtje, slippers en dergelijke. En die trend wilden ze wel iedere dag voortzetten. Ik heb hen toen toch wel uitgelegd dat ook onze portemonnee een bodem heeft. Verder vonden ze veel knutseldingen erg leuk, ze hebben shirts beschilderd voor henzelf, broertje/zusje, zakdoekjes voor oma, een schilderij voor papa gemaakt en een sieradendoosje voor mama beplakt. Er kwamen mooie creaties tevoorschijn, vooral Krisztina bleek een natuurtalent. Barbara konden we geen groter plezier doen dan haar de stofzuiger te geven. Om de dag werd hun eigen kamer gezogen en ook de rest van het huis wilde ze graag schoonmaken. Hieraan konden we zien dat dit meisje thuis veel doet. Als een volleerde huisvrouw zorgde ze ervoor dat hun kamer netjes bleef. En toen kwam alweer de dag van de disco, met hun optreden in de playbackshow. Ze genoten! Al met al drukke, maar superleuke weken met twee meiden die we nooit zullen vergeten. Via de mail houden ze wat contact, vooral omdat we Barbara en haar familie voortaan als pakketgezin zullen blijven steunen. We kijken met een glimlach terug op drie fijne weken met Barbara en Krisztina. Ad, Ali en Marline Beukers, Barendrecht Gezocht (1) Artikelen voor kinderdagverblijven: vouwblaadjes, stiften, potloden, pennen, passers, linialen, kleurpotloden, scharen, plakband, lijmstiften, plaksel gekleurd en wit papier kerstversiering paasdecoratie materiaal verfkwastjes crêpepapier verf, plasticine 4 Nieuwsbrief nr. 21

5 Dagboek van een gastgezin (2) Gezellig, ontroerend, spannend, verbazingwekkend, er zijn massa s bijvoeglijke naamwoorden te bedenken die het bezoek van twee Roemeense logeetjes zouden kunnen beschrijven. En ze worden vaak gebruikt door de gastgezinnen die voor u hun verslag doen. Geen definitief afscheid We hebben er weken naar uitgekeken en eindelijk was het dan zover. Zondag 26 juni kwamen wij voor de derde keer naar IJsselstein om Roemeense logeetjes op te halen. Altijd weer een gezellige en spannende dag. Dit jaar was het extra spannend, want wij kregen naast Izo ook Heni te logeren, een meisje uit één van onze pakketgezinnen. Voor haar en voor ons een hele leuke manier om elkaar beter te leren kennen. Haar verbazing was groot toen ze ontdekte dat wij foto s en tekeningen van haar hadden die enkele jaren geleden door haar moeder naar ons waren opgestuurd. De kennismaking met hun nieuwe omgeving is altijd weer prachtig om mee te mogen maken. Verbaasde blikken bij het zien van al die paardenposters en glim-glimdingen op de kamer van onze dochter, ontroerende taferelen als ze kennis maken met al ons kleinvee en kreten van pret wanneer ze voor de eerste keer op de trampoline springen. De eerste cadeautjes worden uitgewisseld, de eerste colafles geopend, de waterijsjes uitgedeeld en de ene na de andere foto wordt gemaakt. In de eerste week hebben we met Izo en Heni de Agnesschool in IJsselstein bezocht. De familie van Izo ontvangt in november altijd pakketten van groep 1 en 2 van deze school. Zowel de kleuters als Izo en Heni vonden het reuze spannend. De kinderen werden aan elkaar voorgesteld en er werden Engelse liedjes gezongen. Aan het einde van het bezoek kregen onze logeetjes nog allerlei kleine presentjes mee zoals knutselspullen en tekengerei. Het komt u vast bekend voor wanneer ik schrijf dat de meeste van deze presentjes keurig in het folie bleven zitten. Te mooi om hier al te gebruiken en natuurlijk willen ze hun nieuwe spulletjes mooi houden tot ze thuis zijn. De familiedag was ook dit jaar weer een succes. Op het erf van de familie Van Vuuren was ruimte genoeg voor jong en oud om zich te vermaken. We konden zelfs het land in om kennis te maken met het polsstokspringen en werden getrakteerd op een gratis nat pak! Traditiegetrouw waren ook de skelters, de knutseltafel, de BBQ en de ijskar aanwezig. Gelukkig waren de weergoden ons die dag goedgezind, en niet alleen die dag maar vrijwel drie weken lang! Voor de kinderen en voor ons kwamen de uitjes naar Plaswijk, Almere en Drievliet als een welkome afwisseling. Wij even onze handen vrij en zij heerlijk onder elkaar genietend van heel veel uren speelplezier. Al vrij snel daarna zijn de foto s ervan op de site van de stichting te bekijken. Geweldig vind ik dat. Ontzettend leuk om die samen met de kinderen te bekijken en natuurlijk heel handig om te downloaden, af te laten drukken en mee te geven naar huis. Ons jaarlijkse uitje met de kinderen naar Katwijk aan Zee was ook dit jaar weer een succes. Zodra we het strand op liepen begonnen ze schelpen te rapen en ze bleven maar rapen. Zo kwam de plastic zak die ze kort daarvoor van ons hadden gekregen goed van pas. Het duurde wel even voordat ze uiteindelijk bij de vloedlijn aankwamen. Ook daar bleek de behoefte om schelpen te rapen groter dan de behoefte om de zee in te gaan. Natuurlijk was er ook nog de disco. Altijd gezellig, ontroerend en verrassend. Zelf werden wij verrast met een optreden van onze logeetjes. Nota bene ook nog met een liedje dat zij al weken lang aan het zingen waren en dat ze zelfs aan onze kinderen hadden geleerd. Nog steeds zingen onze kinderen zo nu en dan dat liedje. Traditiegetrouw kregen de kinderen een heerlijke winterjas en ook aan een lekkere warme sjaal was gedacht. Wij als ouders werden verrast met een mooie zonnebloem en zelfgemaakte chocolade. Altijd weer een ontroerend moment. Doordat er veel te veel zonnebloemen geleverd waren, gingen we uiteindelijk met een hele bos naar huis. Daar hebben we nog lang van mogen genieten. En dan is het ineens zaterdagochtend 16 juli en staan we onze logeetjes uit te zwaaien. Zij hebben het erg leuk gehad, maar willen graag weer naar huis. Ook wij hebben het naar onze zin gehad maar willen ons eigen gezin terug. Allemaal tevreden dus. Gelukkig is het geen definitief afscheid want volgend jaar zomer hopen we al onze logeetjes en pakketgezinnen op te zoeken in Sovata. Weer iets om naar uit te kijken dus. Tot slot willen wij onze bewondering uitspreken voor de organisatie. Het is wonderlijk hoe jullie zoveel mensen op de been weten te krijgen die geheel vrijwillig en op een ongedwongen manier hun steentje willen bijdragen. Wij weten niet hoe jullie het doen, maar dat jullie het goed doen blijkt maar weer uit het feit dat jullie voor de 22ste keer deze zomervakantie hebben weten te organiseren. Dank jullie wel!!! Ab Hoogenboom, Annet van Jaarsveld, Marijn en Britt Benschop Juli

6 Dagboek van een gastgezin (3) Twijfelt u nog of u zich zult aanmelden voor twee Roemeense logeetjes? Lees dan de laatste paar regels van het verslag van de familie Frie maar eens. Volgend jaar natuurlijk weer! Zondag 26 juni 2011 was het dan zover. De bus arriveerde een uur eerder dan gepland. Een voor een kwamen de kinderen uit de bus en wij maar kijken of we die van ons er tussen zagen. Na wat zoeken vonden we uiteindelijk dan toch Lorand en Attila. In het begin was het allemaal wat onwennig. Maar ja, later bleek dat ze amper geslapen hadden tijdens de 30 uur durende busreis. Eenmaal thuis ontdooide het duo echter snel. Een eenvoudige maaltijd van stukjes krentenbol, plakjes ontbijtkoek met suiker en crackers met kaas ging er goed in en daarna was er energie om even lekker op de trampoline te springen. Daarna een potje voetbal van de kinderen tegen papa en mama, dat de kinderen (uiteraard) wonnen met Lorand en Attila waren inmiddels Lori en Atti geworden. Met wat lichte aandrang werd er even kort gedoucht en was er soep met broodjes. Omdat de kinderen moe waren lagen ze allemaal om half acht op bed. Wie had dat gedacht! De rest van de week moesten onze kinderen nog naar school. We hebben dus wat met de jongens gefietst (dat konden ze allebei goed), gezwommen bij een meertje (dat konden ze allebei niet) en ze mochten een middag bij een van onze dochters in de klas. Vooral het digibord vonden ze erg leuk, ze konden er al snel mee overweg. Omdat ze toch bleven kletsen tot een uur of half elf, mochten ze tussen half tien en tien naar bed. waren met eten en hadden ze weinig trek om hun eigen bord in de vaatwasser te zetten. Ook werden hun boterhammen rijkelijk belegd met meerdere lagen zoetigheid (iets dat onze kinderen niet mochten), maar twee soorten beleg op een boterham vonden wij toch wel genoeg, Na wat duidelijke aanwijzingen ging het gelukkig al een stuk beter. Het waren twee goede eters en aan tafel werd veel eten gelukkig uitgeprobeerd ( próbál ). Groenten waren niet altijd favoriet, maar aardappels, vlees en vooral vla waren een groot succes. s Avonds deden de heren graag spelletjes en om de TV gaven ze niet veel. Het klikte goed tussen Atti, Lori en onze kinderen, dus er is in en om huis heel wat afgespeeld. Het communiceren ging prima met handen en voeten (en een ANWB taalgidsje). Met behulp van Google Translate kwamen we erachter dat de heren nog graag een keer quad wilden rijden. Uiteindelijk zijn we op een kartbaan in Driebergen beland, waar ze heerlijk hebben kunnen racen. De diverse uitjes met alle Roemeense kinderen, de familiedag en natuurlijk het spetterende eindfeest maakten de vakantie helemaal compleet. Maar na drie weken was het ook wel mooi geweest. Het zijn toch kinderen van 9 à 10 jaar die honderden kilometers van huis zijn. Het afscheid was er dan ook een van een lach en een traan. Met kunst- en vliegwerk werden alle spullen, cadeaus en extra s in de tassen gestopt voor de terugreis. En daar gingen onze jongens weer. Terug naar huis. Dat ze het leuk hebben gevonden bleek wel uit de reacties van de families die we later per post en hebben gekregen; ze hebben het fantastisch gehad. Die bevestiging voelt dan toch wel even lekker. Inmiddels is de familie van Lori ook onze pakketfamilie geworden. En volgend jaar? We hebben onze kinderen gevraagd wat ze dan willen; twee weken op vakantie of weer twee Roemeense kinderen in huis. Twee Roemeense kinderen natuurlijk!, riepen ze gedrieën in koor. Familie van Frie, Nieuwegein Zo na de eerste week waren de heren al aardig thuis bij ons, maar werd het ook tijd om de huisregels wat meer onder de aandacht te brengen. Zo liepen ze vaak van tafel als ze klaar 6 Nieuwsbrief nr. 21

7 Dagboek van een gastgezin op bezoek in Sovata (4) Vijf keer had de familie al voor twee vakantiekinderen gezorgd. En met alle kinderen die geweest zijn houden ze nog steeds contact. En toen ging moeder Kristin zelf op vakantie.. Ik had een droom en plotseling werd die werkelijkheid In 2011 kwamen voor de vijfde keer twee Roemeense meisjes bij ons op de boerderij in Montfoort en deden ik, mijn man Kees en onze kinderen Kees, Annelies en Corine wederom ons best om hen drie onvergetelijke vakantieweken te geven. Zij hadden in ieder geval een droom en wij probeerden die werkelijkheid te maken. Ieder jaar was weer anders, maar één ding bleef hetzelfde: na drie weken hadden wij ze in ons hart gesloten en lieten we ze met gemengde gevoelens weer terug gaan naar dat verre Sovata. Maar we vergaten ze niet. Kaartjes en brieven werden gestuurd en van alle 10 kinderen ontvangen we ook regelmatig iets terug. Na verloop van deze vijf jaar ontstond steeds meer de wens om toch eens te kunnen kijken hoe het de kinderen daar in Sovata vergaat. Hoe leven ze en is de situatie daar ook werkelijk zoals wij er hier in Montfoort in ons hoofd een beeld van hebben gemaakt. Naar vier van de vakantiekinderen sturen wij in november ook altijd een aantal dozen met het pakkettentransport. Het hele jaar door worden koopjes in winkels bekeken of ze wellicht nuttig kunnen zijn voor de gezinnen in Roemenië. Omdat ik de pakketten zo bruikbaar mogelijk probeer te vullen, stuur ik in september een briefje richting de gezinnen met de vraag of zij mij de kleding- en schoenmaten willen doorgeven. Zo deed ik dat ook dit jaar weer. Na enige weken kreeg ik van de ouders van één van de meisjes een brief terug waarin meegedeeld werd dat het met het meisje niet zo goed ging. Deze brief maakte veel indruk op mij. En nu ontdekte ik hoe ver ik weg zat en hoe weinig ik voor haar kon betekenen De gedachte liet me niet meer los; hoe graag zou ik toch eens willen kijken in Sovata om dit meisje en haar ouders te bezoeken. Maar ook alle andere meiden. We hadden tenslotte zoveel plezier gemaakt met elkaar! Het samenstellen van de pakketten voor het transport was in volle gang en op de daarvoor bestemde vrijdagavond bracht ik samen met mijn zoon Kees de dozen naar IJsselstein. Op deze avond vroeg ik aan Karin of de mogelijkheid bestond dat het gezin, waar ik mijn zorgen over had, door iemand bezocht kon worden om mij later te kunnen informeren hoe het werkelijk allemaal in elkaar stak. Karin gaf aan dat dit wel mogelijk was, maar zei, min of meer gekscherend: Waarom ga je zelf niet eens kijken? Vliegen vanuit Dortmund kost haast niets. Hier haakte zoonlief meteen op in en hij zei: Mam, dat moet je doen! Verwarring alom. Bij thuiskomst werd de laptop door Kees meteen op tafel gezet en werd gekeken welke vlucht kon worden genomen om gelijk met de pakketuitgifte in Sovata te kunnen zijn. Door mij werden nog allemaal mitsen en maren naar voren gehaald, maar de wens was groter dan alle leeuwen en beren die ik zag. Na nog een telefoontje met (de altijd enthousiaste) Karin te hebben gepleegd over de praktische invulling van deze trip, kon ik niet meer terug, want man Kees en zoon Kees hadden de vlucht inmiddels al geboekt. Ik zou, met uitzondering van de vliegdagen, vier dagen in Sovata zijn. Zes dagen later werd ik door Kees afgezet op het vliegveld van Dortmund en werd ik drie uur later door Karin en Jaap Langerak afgehaald van het vliegveld in Tirga Mures. Ik was nu toch echt in Roemenië! Ik heb geholpen op de dag dat alle pakketten werden uitgedeeld. Wat een indruk maakte dat op mij, al die mensen wachtend in een lange rij om een pakket af te halen. Maar ook was ik onder de indruk van het feit hoe goed dit alles organisatorisch in elkaar stak. Wat hebben Edwin, Karin en alle mensen die hierbij betrokken zijn een goed staaltje werk in elkaar gezet, want wat komt daar veel bij kijken! Edwin regelde voor mij een tolk met een auto, zodat ik mijn meisjes kon gaan bezoeken. De tolk was mij bekend want die was de afgelopen zomer mee geweest als begeleider met de kinderen naar Nederland. Gezellig dus. Samen met hem bezocht ik alle kinderen die bij ons in Nederland geweest zijn. Twee dagen gingen we samen op pad in zijn trotse bezit: een oude rode Kever. Tijdens deze bezoeken werd mij duidelijk dat de kinderen tijdens de vakantieweken enorm genoten hebben. Wat een dankbaarheid werd er door de kinderen èn ouders aan mij getoond; ik werd er stil van. Ik werd overal met open armen ontvangen. Maar wat mij bovenal duidelijk werd, was dat de pakketten die ik zond meer dan nodig waren. De vragen die soms in Nederland de rondgang doen of het allemaal nog wel zo nodig is, kan ik alleen maar bevestigend beantwoorden: het is meer dan nodig; het is zelfs noodzakelijk! Als je het niet zelf gezien hebt, is het inderdaad niet goed voor te stellen onder welke omstandigheden de mensen in Sovata soms nog moeten leven. Wat hebben wij het toch goed in Nederland en wat geeft dat des te meer de verplichting om te delen met hen die het vele malen minder hebben! Ik had een droom en dankzij Edwin, Karin, mijn man en kinderen werd die droom spontaan werkelijkheid! Bedankt maar ook mijn kinderen hebben deze droom; dus mocht het ons gegeven zijn dan hoop ik die droom voor hen ook nog eens werkelijkheid te maken. Kristin van Vuuren, Montfoort Juli

8 Vakantieverhalen (2) Als negenjarige bracht Erika Molnar haar vakantie door in Nederland. Dit wisten we toen van haar: Meisje, 9 jaar, geb De ouders zijn getrouwd. De vader is 36 en tractor-bestuurder. De moeder is 37 jaar en werkster. De familie woont in een huis met een erf en woont met 4 personen in 3 kamers. Er zijn varkens en kippen. Erika houdt van aardappelen, macaroni en boontjes. Zij lust geen tomaten. Ze kan fietsen, niet zwemmen, is niet bang in het donker, maar wel voor honden. Er is geen pakketfamilie. Dit schrijft Erika, 9 jaar later: Mijn naam is Erika Molnar. Ik ben een 18-jarige student uit Sovata. In 2003 kreeg ik de kans om naar Nederland te gaan. Ik wil graag even over mijn ervaringen vertellen. Ik logeerde daar bij een hele lieve familie, Ria en Kees Verwoerd. In hun vrije tijd nam de familie ons mee naar het zwembad, de dierentuin en naar de zee. Ik had een fantastische tijd bij hen en ik kon de prachtige bezienswaardigheden van het land bewonderen. De familie nam ons ook mee op een fietstocht, daar heb ik erg van genoten. We hebben ook meegedaan aan groepsuitjes naar verschillende delen van het land. We zijn bij McDonald s geweest, waar we het heerlijke eten konden proeven, we hebben golf gespeeld en we kregen mooie, comfortabele laarzen voor de winter. Voor mij is deze herinnering heel waardevol en ik heb een geweldige tijd gehad in Nederland. Ik ben dus erg dankbaar dat ik dat mocht meemaken. Erika Molnar, Sovata Vakantieverhalen (3) In 2003 kwam Robert Simon in het kader van de Kindervakanties naar Nederland. Jongen, 9 jaar, geboren De ouders zijn gescheiden. De gepensioneerde grootouders (65 en 58 jaar) zorgen voor Robert. Zijn moeder is 35 jaar (zijn vader ook). Robert heeft nog een broertje van 7 jaar. Moeder woont met haar 2 kinderen in de flat van de grootouders. Er wonen 5 personen in 3 kamers met een keuken. Robert is gezond en lust alles. Hij weet niet of hij heimwee krijgt, want hij is nog nooit van huis weggeweest. Hij kan fietsen, niet zwemmen en is niet bang voor donker of voor honden. De vakantie van mijn dromen Mijn grootste wens was om te reizen. Ik wilde andere landen zien en andere culturen leren kennen. En mijn droom is uitgekomen. Toen ik pas 9 jaar was, kreeg ik de kans om met andere kinderen van mijn leeftijd Nederland te bezoeken, met de hulp van de Stichting Roemeense Kinderhulp. Ik wil u graag vertellen over die reis, want het was toen en nu nog de vakantie van m n dromen. We reisden met de bus en kwamen na twee dagen in IJsselstein aan. De familie waar we zouden logeren stond al op ons te wachten. Ik had erg veel geluk met mijn familie, want het waren hele lieve, vriendelijke mensen met een groot hart en een open geest en ik hield direct van hen. Ik heb het over de familie Lekkerkerker. Ik was erg enthousiast en had hoge verwachtingen, want ik had al zoveel goede dingen gehoord over Nederland en de mensen die er wonen. Toen we met de auto vanaf de bus naar huis gingen, keek ik m n ogen uit. De huizen waren zó anders dan in Roemenië. Mijn vriend en ik waren allebei moe van de reis, dus de eerste dag hebben we alleen een beetje geluierd. De volgende dag begonnen onze avonturen. Ik was natuurlijk nog maar jong, maar ik zal nooit vergeten hoe we gingen vissen, fietsen, of zelfs om een pannenkoek gingen vragen (best wel vaak, moet ik toegeven). We hebben ook een aantal groepsuitjes gehad. Dagen vol plezier, spelletjes, en het bezoeken van allerlei plaatsen. We zijn naar een sportschool 8 Nieuwsbrief nr. 21

9 geweest, waar we spelletjes hebben gedaan. En we hebben de Gerbrandytoren bezocht. Toen wist ik er niet veel van, maar nu weet ik dat die gebouwd is in 1961, hij staat tussen Lopik en IJsselstein en hij is genoemd naar de ministerpresident tijdens de Tweede Wereldoorlog. Verkoop Roemeense postzegels Om de Roemeense pakketfamilie niet op kosten te jagen, willen veel mensen graag een postzegel in hun brieven bijsluiten. Zelfs een klein bedrag is namelijk voor veel families al een behoorlijke uitgave. We krijgen daarom regelmatig de vraag of wij postzegels uit Roemenië willen meebrengen. Dat doen we natuurlijk graag. Wilt u het uw pakketfamilie op deze manier ook makkelijker maken om terug te schrijven, dan kunt u Roemeense postzegels kopen bij Gerry Dekker in Nieuwegein ( ) of tijdens de uitgifte/inname van de dozen voor het hulpgoederentransport. De dag daarna was een belangrijke dag, want toen gingen we naar het zwembad. We vonden het geweldig om dat met al onze vrienden te kunnen doen. Binnenzwembaden zijn perfect om in elk jaargetijde urenlang plezier te hebben. Voor het eerst van m n leven leerde ik zwemmen en zag ik een waterglijbaan. Een andere dag die ik mij nog goed kan herinneren was toen we naar Rotterdam gingen. De dierentuin daar (Diergaarde Blijdorp) is zeker een van de mooiste bezienswaardigheden in Nederland. En we vonden de verschillende attracties, de botsauto s en de achtbaan in het pretpark helemaal geweldig. Ik moet niet vergeten te vertellen dat we mevrouw Lekkerkerker na een poosje gewoon moeder zijn gaan noemen. Met mijn moeder gingen we winkelen en ze kocht allemaal mooie kleren en cadeautjes voor ons. Ik heb toen ook voor de eerste keer een golfclub vastgehouden. En niet alleen vastgehouden, we waren op een midgetgolfbaan en hebben daar onze eerste les gekregen. Na al die jaren staat het nog steeds allemaal duidelijk in m n geheugen gegrift. En het feit dat Nederland een perfect land is om te fietsen overigens ook. Mensen van Nederland: heel erg bedankt en God s zegen! Robert Simon, Sovata Buitenlandse Gasten Verzekering Gasten. Wij hebben er vaak mee te maken in Nederland. Jaarlijks komen er velen naar Nederland in het kader van een stedenband, gemeentelijke samenwerking, uitwisseling van organisaties, familie- of vriendenbezoek, etc. U, als gastheer/gastvrouw, voelt zich natuurlijk moreel verantwoordelijk voor het welzijn van uw gasten. U gaat er natuurlijk niet van uit dat tijdens het verblijf in Nederland bij hen ziekte of een ongeval kan toeslaan, maar het kan altijd gebeuren. Daarom hebben wij een speciale verzekering voor gasten uit het buitenland ontwikkeld, die de financiële gevolgen van ziekte, ongeval en bagageschade dekt. Als er iets zou gebeuren, zit u noch uw gast met de financiële brokken. De Buitenlandse Gasten Verzekering biedt effectieve dekking vanaf slechts 1,35 p.p.p.d. tegen uiterst gunstige voorwaarden. U kunt de verzekering telefonisch afsluiten of het formulier invullen op en wij zorgen dat uw gasten uitstekend verzekerd zijn. Ook hebben wij een uitgebreide folder voor u klaarliggen. Markt 16 Postbus AC Leerdam Tel Fax info@van-zee.nl website: Juli

10 10 Nieuwsbrief nr. 21

11 Kindervakantie 2011 Juli

12 Sponsors (1) Een van onze medewerkers in Sovata, Amalia, bracht Erszebet Zsigmund onder onze aandacht. Zij was gevraagd om voor deze dame op leeftijd een plekje in een bejaardentehuis te regelen. In Roemenië moet je als bewoner al je bezittingen en inkomsten afstaan aan het tehuis. Hiervoor in ruil geven ze je dan een plek om te wonen en word je verzorgd. Maar wat als je niet voldoende inkomsten hebt om de kosten te dekken? Onze contactpersoon werd gevraagd garant te staan voor de eventuele extra onkosten. Onmogelijk uiteraard met de beperkte salarissen van de mensen in Roemenië. Het Nederlandse pakketgezin werd ingeschakeld. Yolanda van Dalen vroeg daarom uw hulp voor haar pakket Familie. Een hartverscheurend verhaal. Maar met een verrassend lichtpuntje aan het eind. Soms staan zelfs wij wel eens versteld... Erszebeth Zsigmund Het leven, ja het leven is zo zwaar. Een lichtpuntje is niet meer daar. Dit verhaal gaat over mijn pakketmevrouw, Erszebeth Zsigmund. Vier jaar geleden was ik voor de eerste keer in Sovata. Ik was daar met mijn tante en een kennis. Op een dag liepen mijn tante en ik bij het Berenmeer. Daar kwamen we een klein vrouwtje tegen die met haar hele hebben en houden in een paar tasjes rondliep en paddenstoelen in het bos gooide. Het vrouwtje merkte ons op en omhelsde ons alsof we haar jaren kenden. Ze zei mama, mama. Ze hield ons strak vast en we communiceerden met handen en voeten. Ze vertelde dat ze op straat woonde. Alleen in de winter mocht ze bij mensen wonen. Ze was zo lief en we hadden natuurlijk erg medelijden met haar. Ze vertelde dat ze de paddenstoelen voor de ziel van haar dochter in het bos gooide. Om haar te gedenken. Haar dochter ging op haar 21e met haar vriendin een weekje weg en is nooit meer thuis gekomen. Ze lag dood op rotsen bij het water. Dit heeft Erszebeth nooit kunnen verwerken. Sindsdien is ze in de rouw. Ze heeft er veel verdriet van omdat ze nooit te weten is gekomen wat er is gebeurd. Ze heeft hierover en over haar leven boeken en gedichtenbundels geschreven. Elk jaar zit Erszebeth op een andere plek waar ze, om wat voor reden dan ook, steeds weer weg moet. Vorig jaar gooide de broer van de eigenaar van het huisje waar ze woonde de ramen in en bedreigde haar, omdat hij wilde dat ze weg ging. Hierna zag Erszebeth het niet meer zitten en heeft ze geprobeerd met een keukenmesje haar tenen eraf te snijden, in de hoop dat ze dood zou bloeden. Dat is niet gelukt. Iemand die haar wel eens hielp heeft haar gevonden. Ik was op dat moment toevallig weer in Sovata en heb haar bezocht in het psychiatrische ziekenhuis in Tirgu Mureş. Daar wil je ook niet zitten. Maar ja, dat is Roemenië. Toen er eindelijk weer een plekje voor haar gevonden was mocht ze naar huis, maar ze voelde zich er niet erg op haar gemak. Later kreeg ik te horen dat ze in Trei Sate woonde. Dit jaar heb ik haar weer bezocht. Door reuma en artrose in haar rug, knieën etc. kan ze bijna niet meer uit de weg. Lopen gaat bijna niet. Ze woont in een klein hokje zonder stromend water, dus ook zonder toilet. Iemand die ze daarvoor betaalt haalt water uit een put en leegt de po. Ze heeft veel medicijnen nodig en is aardig de weg kwijt aan het raken. En ze is zo depressief... Nu heeft het volgende probleem zich aangediend. Het huis waar dit huisje bij hoort, is verkocht. En je raadt het al: ze moet er uit. En eigenlijk kan ze niet meer zonder zorg en toezicht. Ze moet naar een verzorgingstehuis. Maar het probleem is dat ze 90 euro per maand krijgt en het verzorgingstehuis kost bijna 3 keer zoveel. En daar komen dus ook nog kosten voor medicijnen, en later waarschijnlijk incontinentie materiaal bij. Een vriendin moet daar garant voor staan, maar die kosten kan zij ook niet dragen, en ik als pakketgezin helaas ook niet. Het zou mooi zijn als er een of meerdere sponsors zouden zijn die haar en misschien andere ouderen in nood kunnen helpen, zodat ze naar een verzorgingstehuis kan. Wie helpt? Niet alleen de kinderen hebben hulp nodig, heel veel ouderen ook. Wie kan iets missen zodat Erszebeth naar een verzorgingstehuis kan? Vriendelijk bedankt. Yolanda van Dalen En enkele maanden later kregen we dit bericht uit Sovata: Lieve Karin en Edwin, Ik hoop dat het goed gaat met jullie en de stichting. Ik heb nieuws over Erzsebet Zsigmond, de oude mevrouw, voor wie om hulp is gevraagd. Ze heeft geen geld meer nodig om naar een tehuis te gaan. Wij hebben een dossier afgegeven in Tirgu- Mures, waarin wij alles geschreven hadden wat we over haar wisten. Vanwege haar ziekte hebben we het voor elkaar gekregen om haar pensioen te laten verhogen tot 600 lei in de maand (red.:140 euro). En ze hebben ook een plek voor haar gezocht in een goedkoop bejaardentehuis. Via deze extra inkomsten draagt de Staat nu voldoende bij voor alle kosten en ik hoefde gelukkig niet garant te staan. Dus van harte bedankt voor jullie werk tot nu! Jullie hoeven geen sponsors meer voor haar te zoeken. Ik wens jullie veel kracht met het hele werk voor Sovata. Lieve groeten, Amalia. Eind goed, al goed, zou je denken. Voor Erzsebet wel, gelukkig. Maar zoals zij zijn er nog veel meer ouderen die uw hulp nodig hebben. Mensen die door iedereen worden vergeten. Helpt u ons om ze een goede oude dag te gunnen? 12 Nieuwsbrief nr. 21

13 Sponsors (2) Tinkerbell s Familieproject Roemenië in een rolstoel belandt, dan ben je afhankelijk van de hulp van je omgeving. Dit is Ernö, 27 jaar Het leven is hard in Roemenië. En als er iets mis gaat, dan gaat het vaak ook behoorlijk mis. Vorig jaar heeft Monika Lazar, een arts uit Sovata, onze aandacht gevraagd voor een jongen uit Illiesi. Zijn naam is Ernö. Ernö was hoeder van koeien en schapen. In de winter van 2010 zijn beide onderbenen bevroren, omdat hij s nachts te lang in de sneeuw heeft gestaan. Hij moest bij de beesten blijven. Beide benen moesten worden afgezet. Ondanks zijn handicap is Ernö een zeer vrolijk type, maar de omstandigheden waarin hij moet leven zijn veel minder vrolijk. Hij zit in een rolstoel, heeft geen inkomen meer en er is ook niemand die voor hem kan zorgen. Naaste familie heeft hij niet meer nu onlangs zijn oma is gestorven. Zijn ouders heeft hij nooit gekend. En dat is een probleem. Want als je in In Illiesi zijn geen winkels, daarvoor moet hij naar Sovata toe (10 km verderop) over een deels onverharde weg. Momenteel krijgt hij wat te eten van de buren, maar die hebben zelf ook niet veel te besteden, dus dat is minimaal. Een priester heeft zich over hem ontfermd en heeft er via collectes voor gezorgd dat hij afgelopen jaar met kerst twee protheses heeft gekregen. Maar therapie om daarmee om te leren lopen bestaat er niet in Sovata helaas niet. Ondertussen kan hij met zijn rolstoel als steun, zich enigszins voortbewegen. Er was zoveel ingezameld bij de collectes dat ook zijn bouwvallige huis voorzien kon worden van de nodige isolatie en 2 maanden eten. Tevens heeft de burgemeester aangegeven dat er elektriciteit wordt aangelegd in het huisje op kosten van de gemeente. Iedereen draagt dus wel een steentje bij. Afgelopen november hebben we Ernö opgezocht. Een sympathieke jongen, die absoluut niet zielig doet over zijn eigen situatie en die probeert er het beste van te maken. Zijn grote zorg en probleem ligt momenteel bij de dagelijkse levensonderhoudskosten. We hebben daarom gesproken met de buurvrouw van Ernö; een oudere dame van bijna 70 jaar die zich graag over hem wil ontfermen, maar de kosten hiervan nauwelijks van haar kleine pensioen kan betalen. Met haar is afgesproken dat zij Ernö 3x dagelijks van eten gaat voorzien, wat water in het huis brengt en voor hem de was doet. De kosten hiervoor zal de Stichting dan op zich nemen. De kosten voor zijn dagelijks eten en de was bedragen 3,50 per dag. Een enorm goede oplossing voor de korte termijn. Op de langere termijn zal hij een nieuwe toekomst moeten gaan zoeken. Een opleiding zoeken die past bij zijn handicap, waardoor hij later in zijn eigen behoefte kan gaan voorzien. Maar voor Ernö heeft dat nu geen prioriteit, dat is voor latere zorg. Naast eten heeft Ernö nog een wens: een aansluiting voor een televisie. Een beetje afleiding in zijn armzalige bestaan. Hij woont erg afgelegen waar geen normale ontvangst van een zender mogelijk is. Er moet dus een schotelantenne worden geplaatst. Wie trekt zich het lot van Ernö aan en wil hem ondersteunen? Word donateur en geef Ernö een toekomst. Sponsors (3) In elk huishouden zijn er altijd wel klusjes te doen en hebben de bewoners altijd wel een paar wensen. In Tinkerbell is dat niet anders. Helpt u ons mee om deze kleine en grote wensen te vervullen? Het verlanglijstje: - Een nieuwe bank voor de familie Nagy - Diverse elektrische gereedschappen (bijv. boormachine, vlakschuurmachine) - Speelgoed voor in de zandbak - Een waterbaan voor buiten Juli

14 Sponsors (4) Vorig jaar hebben we gevraagd om uw steun voor een aantal mensen in moeilijke situaties. En gelukkig hebt u daarop gereageerd. Uw hulp heeft echt een verschil gemaakt in het leven van deze mensen. Een update. Een sponsor update Voor Kinga Izabella Kacsó zochten we iemand die haar met 13,50 per week kon steunen. Kinga studeert rechten. Haar ouders doen erg hun best om haar daarbij te helpen, maar een studerend kind kost veel geld. Kinga zit nu in het vierde en laatste jaar van haar studie en werkt in het weekend om haar ouders te ondersteunen. Dat is zwaar, maar ze doet het graag, want ze is blij met de kansen die ze krijgt. Door de ondersteuning die zij van onze sponsors heeft gekregen kan Kinga het jaar nu afmaken. Daarnaast hebben zich ook sponsors gemeld voor Balasz Balzs, een zwaar gehandicapte jongen, die medicijnen en incontinentiemateriaal nodig heeft. Ook voor Aniko, het meisje dat twee dure operaties heeft ondergaan om weer te kunnen horen, heeft de nodige ondersteuning gekregen. Voor Szidonia Nagy zijn ondertussen ook sponsors gevonden die haar op maandelijkse basis gaat ondersteunen. Szidonia was een van onze vakantiekinderen en is nu 20 jaar. Ze studeert om vroedvrouw te worden. Door de ondersteuning is dit nu mogelijk geworden. Irenka werkt op gevorderde leeftijd nog steeds, omdat het pensioen dat zij en haar man krijgen te klein is om van te leven. Ze had veel pijn aan haar slechte gebit, maar een kunstgebit was voor haar onbetaalbaar. Een sponsor schoot te hulp en doneerde 350 om Irenka weer te laten lachen. Mede uit naam van hun allemaal, hartelijk bedankt voor uw ondersteuning! Zij hadden de droom en u heeft dat werkelijkheid gemaakt. Szidonia Nagy Sponsors (5) Projectvoorstellen Naast het jaarlijkse hulpgoederentransport en de kindervakanties probeert de Stichting ook daar waar het nodig is incidenteel hulp te bieden. Onze aandacht gaat daarbij uit naar de zwakkeren in de samenleving: kinderen, ouderen en gehandicapten. We gaan heel zorgvuldig om met dit soort projecten, want we kunnen het geld van de sponsors maar één keer uitgeven. Ook bij Tinkerbell lopen we nog steeds tegen zaken aan die verbeterd kunnen worden, maar waar een investering voor nodig is. Voor al deze zaken zoeken we ook dit jaar weer sponsors. Studiefonds voor kansarme kinderen Kinderen van gezinnen die niet de mogelijkheid hebben om een studie te volgen, kunnen door middel van een studiefonds een ondersteuning ontvangen. Afhankelijk van de financiële situatie en de gevraagde ondersteuning, wordt door een speciale commissie in onze Roemeense Stichting bekeken hoeveel de ondersteuning bedraagt. In principe wordt de ondersteuning voor de gehele duur van de studie toegewezen, zolang de resultaten goed zijn en er zicht is op het succesvol kunnen afsluiten van de studie. Door middel van een voortgangsrapportage worden sponsors in de nieuwsbrieven op de hoogte gehouden. De benodigde ondersteuning is uiteraard afhankelijk van de duur, opleiding en financiële situatie van de familie, maar bedraagt tussen de 1.500,- en 4.000,- per jaar per kind. Uiteraard is het mogelijk om een kleinere bijdrage in het fonds te storten, waarmee meerdere sponsoren gezamenlijk een kind kunnen ondersteunen. Een voorbeeld van een dergelijke aanvraag is Barni. Hij heeft een geweldige referentie van de universiteit van Boekarest op het gebied van Aerospace Enginering gekregen. Hij wil graag in Delft zijn master opleiding afmaken en is daar voor het studiejaar ook al toegelaten, maar hij heeft helaas niet het startgeld voor deze opleiding. Ook moet hij voor zijn verblijf een borgsom voor de eerste twee maanden betalen. Totaal moet hij voor het eerste jaar 3.300,- betalen. Een onmogelijk bedrag voor hem. Hij wil graag voor het volgende studiejaar een beroep doen op het studiefonds om deze twee jarige Master opleiding te kunnen afronden. Hooiberg Het familiekindertehuis beschikt over een kleine boerderij met dieren. Dit levert eieren en vlees op, maar leert de kinderen ook spelenderwijs hoe zij moeten omgaan met dieren. Naast kleine dieren zoals kippen, eenden en konijnen, heeft de boerderij ook 12 geiten. In de zomermaanden zijn die met een hoeder in de bergen. Maar in de wintermaanden moeten de geiten op stal staan en hiervoor is een grote hoeveelheid hooi nodig. Dit hooi wordt zelf verzameld op het land van Tinkerbell en de opslag hiervan gebeurt op traditionele wijze in de open lucht. Hierbij gaat ongeveer 30% verloren door de invloed van wind en regen. Met het project moet een dak voor de hooiberg worden gemaakt, zodat er minder hooi verlo- 14 Nieuwsbrief nr. 21

15 ren gaat. Voor de realisatie van deze simpele hooiberg is een budget gevraagd van 700,-. Reparaties Kippenhok De winter was lang en streng afgelopen jaar. Het buitenverblijf van de kippen, eenden en ganzen is al een aantal jaren geleden gebouwd en is onder de zware sneeuwmassa bezweken. Het moet hersteld en waar mogelijk voorzien worden van een betere constructie, zodat het ook in de toekomst dergelijke slechte weersomstandigheden kan weerstaan. Het gevraagde budget is 300,= Nieuwe ramen voor de school in Sacadat De lagere school in Sacadat, een buurtgemeente van Sovata waar ook het familiekindertehuis Tinkerbell staat, vorig jaar zijn de deuren en ramen vervangen. Dit jaar is de uitbreiding van de verwarming aan de beurt. In een aantal lokalen wordt nog gebruik gemaakt van oude houtkachels. Deze moeten plaatsmaken voor een CV-installatie. De gevraagde ondersteuning is 3.000,-. Ondersteuning families Regelmatige komen families bij de Roemeense Stichting aankloppen voor ondersteuning voor medische ingrepen die zij zelf niet kunnen betalen. Momenteel zijn de volgende projecten bij ons opgenomen voor sponsoring: Ernö Ernö was hoeder van koeien en schapen. In de winter van 2010 zijn beide onderbenen bevroren, omdat hij s nachts te lang in de sneeuw heeft gestaan. Hij moest bij de beesten blijven. Beide benen moesten worden afgezet. Hij moet zijn verdere leven grotendeels in een rolstoel gaan doorbrengen. Hij heeft nu geen inkomen meer en er is ook niemand die voor hem kan zorgen, omdat hij verder geen naaste familie meer heeft. Hij is dus volledig afhankelijk van de hulp uit zijn omgeving. De gevraagde ondersteuning is 3,50 per dag Gizella Balzs Zij is een moeder die een zwaar gehandicapte zoon heeft. De jongen is sinds zijn vierde jaar volledig verlamd en ligt nu al 15 jaar op bed. De familie leeft in grote armoede en heeft dringend hulp nodig. Zij vragen met name ondersteuning voor incontinentiemateriaal en medicijnen. De kosten hiervan zijn 50,- per maand. We hebben een sponsor gevonden die haar één jaar wil ondersteunen, maar voor volgend jaar zoeken wij weer één of meerdere sponsors. Aniko Zij is doof geboren en heeft een implantaat gekregen. En dat kostte heel veel geld. Geld dat haar ouders niet hadden, maar ze verkozen een beter leven voor hun kind boven hun eigen welzijn. De operatie van Aniko kostte ,-. Daarvoor is het gezin verhuisd naar Hongarije en hebben ze hoge leningen moeten aangaan. Er zijn in Roemenië diverse inzamelingsacties voor de ouders geweest en naar aanleiding van vorige oproepen in onze nieuwsbrief hebben zich al verschillende sponsors aangemeld. Maar aangezien de ouders nog een grote schuld hebben, kunnen we nog wel wat extra hulp gebruiken om ze uit de problemen te kunnen houden. Gyongyver Gyongyver is 45 jaar. Toen ze 20 jaar was heeft ze een treinongeluk gehad, waarbij een van haar benen net onder de knie moest worden afgezet. Een aantal jaren heeft ze met een prothese gewoon kunnen werken, echter sinds een aantal jaar doet haar been zodanig pijn dat ze er nog maar voor korte tijd op kan staan. Ze heeft maar een zeer klein pensioen kunnen opbouwen en moet dus nu rond komen van 410 Ron per maand (ongeveer 95,-). Aangezien ze uiteraard hiervan niet kan leven, is ze noodgedwongen met haar zoon bij haar ouders ingetrokken. Haar vriend heeft haar verlaten toen hij hoorde dat zij zwanger was en haar ouders zijn beide gepensioneerd. Voor haar zoeken we een Nederlandse familie die met een kleine maandelijkse bijdrage haar zware leven wat wil ondersteunen. Moendra In mei waren we op bezoek in Bandt, een armoedig dorpje een uurtje rijden vanaf Sovata. In dit huisje woont een arme familie met hun dochtertje Moendra. Zij is 7 jaar oud en zwaar gehandicapt. Tijdens ons bezoek liet de familie ons zien hoe zij leven. Wij kunnen ons daar geen voorstelling van maken. Een gehandicapt kind waar niets mee wordt gedaan, een krot van een woning (afgelopen winter is tot twee keer toe de achtermuur er uit gevallen), weinig te eten... Moendra ligt een groot gedeelte van de dag in het huisje, op een soort bedbankje. Af en toe nemen ze haar mee naar buiten. In een afgetrapte buggy... Als je Moendra aanraakt, reageert ze... als je over haar hand streelt, komt er een grote glimlach op haar toet. Veel kunnen we ze niet helpen. Wat we wel kunnen doen, is zorgen dat als Moendra naar buiten gaat, ze comfortabel kan liggen. Daarvoor zijn we op zoek naar een rolstoel, een klein exemplaar voor kinderen. Voor een andere gehandicapte in datzelfde dorpje, zijn we op zoek naar een rolstoel XXXL. Uiteraard zou het daarnaast heel fijn zijn als deze familie elke maand een kleine financiële ondersteuning zou kunnen krijgen. Is er een Nederlandse familie die Moendra financieel wil adopteren? Mocht u ons kunnen helpen, neem dan contact op met een van de bestuursleden die vermeld staan in de colofon. Juli

16 Sponsors (7) Henrietta Matyus Via Pro Sovata bereikte ons een vraag om hulp voor Henrietta Matyus. Henrietta is zestien jaar, en op die leeftijd zou haar leven om plezier maken en schoolwerk moeten draaien. Maar Henrietta s dagen zijn gevuld met pijn en ziekenhuisbezoeken. Ze schreef (in vlekkeloos Engels) naar Pro Sovata voor hulp. En de mensen van Pro Sovata vragen dringend om de onze, omdat ze, zoals ze dit schrijven, het heeft verdiend. Mijn naam is Henrietta Matyus en ik ben 16 jaar oud. Ik woon in Chibed met mijn moeder en m n zus. Mijn vader is drie jaar geleden overleden. We wonen in het huis van mijn opa en oma. Mijn moeder heeft geen baan, omdat ze voor mijn zusje van 8 moet zorgen. Daarnaast moet ze vaak met mij mee op doktersbezoek, omdat ik verschillende behandelingen krijg. Ik ga naar de Domokos Kazmer middelbare school in Sovata, zit in de derde klas en mijn hoofdvakken zijn wiskunde, informatica en Engels. Ik vind het leuk om te leren en ik haal goede cijfers. Helaas laat mijn gezondheid te wensen over. Al vanaf groep 3 was ik zwakker dan mijn klasgenoten. En begin 2010 werd bij mij de diagnose Chronische ernstige demyeliniserende axonale sensomotorische polyneuropathie gesteld (een zware, chronische aandoening van het zenuwstelsel die beperkingen van verschillende lichaamsfuncties veroorzaakt). Ik ging naar het ziekenhuis omdat ik na een virusinfectie last van spierpijn bleef houden, steeds van de trap viel, de trap niet op kon komen zonder hulp en ik simpelweg geen kracht in m n ledematen had. Nu krijg ik regelmatig therapie en voel me daardoor beter. Iedere vier maanden moet ik naar de neuroloog voor controle. Ze checken mijn algehele conditie en ik krijg fysiotherapie en doe mentale oefeningen. Daarnaast gebruik ik veel medicijnen om het mogelijk te maken dat ik enigszins kan functioneren. verholpen worden. De chirurg die deze operatie kan uitvoeren werkt in een privékliniek, waar de prijs van zo n operatie euro is. Een deel van het geld is al bij elkaar gebracht door acties die verschillende mensen voor mij hebben georganiseerd. Maar omdat het zo n groot bedrag is, is het nog niet genoeg. Daarom schrijf ik nu naar jullie, om te vragen of jullie me kunnen helpen met inzamelen. Mijn familie en ik zouden jullie daar heel dankbaar voor zijn. Henrietta Matyus, Sovata Veel mensen in Sovata hebben al iets voor Henrietta gedaan. De opbrengst van het Berenmeerfestival van Pro Sovata is aan haar geschonken, een voetbalsponsortoernooi is georganiseerd, een folkloristische dansavond en diverse kerkcollectes hebben een bijdrage geleverd. Bij elkaar Dit is nog niet genoeg! Wilt u ook mee helpen om Henrietta weer een beter mogelijkheid te geven om het leven weer met vertrouwen tegemoet te zien? Neem hiervoor contact op met een van onze bestuursleden (zie hiervoor de colofon) Het grootste probleem is echter dat ik daarnaast ook een ernstige dorsale kyphose heb, een verkromming van de rug. Hoewel ik verschillende behandelingen voor scoliose heb gekregen, is dat niet verbeterd. Het is zelfs verergerd, mijn ruggengraat maakt nu een hoek van 80 graden. Dit kan alleen met een operatie Sponsors (8) Kort geleden vonden we een leuke verrassing op een van onze bankafschriften. Zonder dat we het van tevoren wisten was er een gift van maar liefst 650 op de rekening gestort. Een kerk in Delft had een project afgerond in Cernatul-de-Jos (een dorpje vlakbij Brasov). Na afloop bleef er geld over, waar een bestemming voor moest worden gevonden. Jos Dukker kende onze stichting en heeft ons voorgedragen voor deze donatie. Hartelijk dank, Jos! We zullen er een goede bestemming voor vinden. 16 Nieuwsbrief nr. 21

17 Activiteiten van de Stichting (1) Nieuwe ramen en deuren Zoals u weet beperken de activiteiten van de Stichting zich niet tot het hulptransport en Tinkerbell, maar proberen we op allerlei manieren de mensen van Sovata te ondersteunen. De Szakadat school, waar ook de kinderen van Tinkerbell naartoe gaan, was dringend aan een opknapbeurt toe. We waren blij dat we daarbij konden helpen. Een van de leraren van de school vertelt wat ze nodig hadden en hoe blij ze zijn met het resultaat. We willen de Stichting Roemeense Kinderhulp graag bedanken voor hun steun aan de Szakadat school in Sovata. De die we ontvingen hebben zijn besteed aan het opknappen van de school. We hebben in 5 klaslokalen en 2 kleuterklaslokalen 20 ramen vervangen en de deur en ramen van de gymzaal. In totaal 41,3 m 2. Deze opknapbeurt maakt voor de school een enorm verschil, omdat het ervoor zorgt dat de kinderen het warm hebben in de winter. En bovendien ziet de school er nu weer een stuk beter uit waardoor leerlingen en leraren weer met meer plezier naar school gaan. De oude ramen waren in zo n slechte staat dat ze niet meer konden worden vergrendeld of geopend. Dus het werd echt hoog tijd om ze te vervangen. We hadden de renovatie van de school in drie fasen gepland: in de eerste twee fasen het vervangen van alle buiten- en binnenramen en in de derde fase de deuren. Alles is oud en versleten en omdat onze kleine school weinig subsidie krijgt, hebben we de hulp van de Stichting Roemeense Kinderhulp gevraagd. We waren allemaal ontzettend blij toen we hoorden dat we zo fantastisch zouden worden geholpen. Toen de overeenkomst tussen de directie van de school en de Pro Sovata Foundation getekend was hebben we een lokale aannemer in de arm genomen om de ramen te leveren en te plaatsen. Inmiddels zijn de ramen van fase 1 en 2 geheel vervangen en wordt er op dit moment nog gewerkt aan de afwerking. Deze renovatie heeft de 75 kinderen van onze (kleuter)school én de leraren en leraressen die er werken heel blij gemaakt. Uit naam van de kinderen en het onderwijzend personeel willen we u daarom ook heel hartelijk danken voor uw gulle gift. Met vriendelijke groet, Enikö Kiss, Lerares op de Szakadat school Juli

18 Fotoverslag Transport 2011

19

20 Hulpgoederentransport - Bejaardenproject Voedselbonnen Als we in Roemenië zijn, vragen oudere mensen ons vaak om hulp. Sinds enkele jaren worden daarom in oktober door onze vrijwilligers dozen gevuld met dekens, truien, vesten, sokken en andere spullen voor deze groep ouderen die vaak ziek zijn en moeten rondkomen van een pensioentje van 40 euro per maand. Inmiddels helpen wij op deze manier 115 alleenstaanden of echtparen die dringend hulp nodig hebben. Graag willen wij deze oude mensen ook een voedselbon geven. Wilt u ons hierbij steunen dan kunt u een eenmalige donatie doen onder vermelding van Voedselbonnen bejaardenproject. Daarnaast bieden wij tijdens het ophalen van de dozen voor ons hulpgoederentransport ook diverse artikelen en producten te koop aan, die u kunt meesturen in uw pakket naar Roemenië. Deze artikelen zijn door bedrijven aan ons geschonken en mogen door ons worden verkocht waarbij de opbrengst naar dit bejaardenproject gaat. Mocht u vragen over dit project hebben, kunt u contact opnemen met Gerry Dekker (zie de colofon achterop voor de adresgegevens). Activiteiten van de Stichting (2) Stichting Roos / Roses for Children Stichting Roos / Roses for Children zet zich in voor het oprichten van een het Monument voor het Onbekende Kind. En vroeg daarbij onze hulp. Op Yardens terrein Delhuyzen aan de Apeldoornseweg in Arnhem-Noord werd op 2 december 2011 een nieuwe steen geplaatst. De 8100 kg wegende gigant is afkomstig uit de bergen bij Sovata en werd met de lege vrachtwagens van het dozentransport naar Nederland vervoerd. De steen maakt deel uit van een kunstwerk, dat uiteindelijk zal bestaan uit 35 stenen uit verschillende delen van de wereld, met een roos in het midden. Een grootschalig, wereldomvattend monument ter herinnering aan de vele kinderen die door oorlogen, honger, ziekte of andere oorzaken geen lang leven gegund was. De 35 landen die een steen hebben geleverd, krijgen een kunstwerk aangeboden in de geest van de roos en het monument. Aan dit kunstwerk zullen lokale kunstenaars hun medewerking verlenen. Het monument is een initiatief van Herman van Veen, die hoopt hiermee een band tussen de landen te scheppen en tegelijkertijd een statement te maken om kinderleed onder de aandacht te brengen. 20 Nieuwsbrief nr. 21