Stop de onbetaalbaarheid van studeren!

Transcriptie

1 België - Belgique PB 131, 1080 Molenbeek Sainctlette BC 4383 P2A6269 maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 327 September 2013 Afgiftekantoor 1081 Brussel 8 Ver. uitg. G. Cool, PB 131, 1080 Molenbeek Sainctelette s t r i j d s o l i d a r i t e i t s o c i a l i sm e Wie gelooft dat Nog? door 1 Liesje (Gent) september, terug naar school. Vakantie gedaan, de wekker wordt opnieuw gezet. Honderdduizenden leerlingen en studenten bereiden zich op de schoolbanken voor op hun toekomst. Helaas wordt het belang van toegankelijk en degelijk onderwijs door de regeringen niet naar waarde geschat. Er wordt nu ook bespaard op de toekomst van onze jongeren. Minder kinderbijslag en schoolpremie Maar liefst (ouders van) studenten die geboren zijn in of voor 1991 en nog studeren, zullen vanaf nu minder kinderbijslag ontvangen. Zo wil de federale regering dit jaar nog 3 miljoen euro besparen. Voordien kwam er reeds een daling van de schoolpremie die midden augustus gestort werd. De regering-di Rupo nam 15 procent van die bijslag af, om zo dit jaar 21 tot 25 miljoen euro te besparen. De vermindering van schoolpremie en een lagere kinderbijslag samen komen voor de ouders neer op een maandelijkse daling van inkomen van 45,87 euro. Volgend jaar wordt de schoolpremie verder verlaagd, en zullen deze ouders maandelijks 103,5 euro moeten inleveren. Financiële opbrengst voor de staat in 2014: 50 miljoen euro. Stijgende schoolkosten Gerechtvaardigd vinden wij deze daling in financiële ondersteuning absoluut niet. Hoewel onderwijs gratis zou moeten zijn, kosten schoolgaande kinderen een gezin immers een klein fortuin. Van een kleine 400 euro per jaar in het eerste leerjaar, tot bijna euro voor een leerling in het zesde middelbaar of euro voor een kotstudent. Hiernaast zijn er nog een pak bijkomende kosten, zoals turngerief, een busabonnement, stoelgeld voor de refter. En als er leermoeilijkheden zijn, loopt het bedrag nog heel wat verder op. Voor heel wat gezinnen worden de schoolkosten onbetaalbaar. Lokale besparingen Ook lokaal zien we het begin van verdere besparingen optreden. Zo worden vanaf september de tarieven voor opvang in de Mechelse basisscholen duurder. Ook het toezicht tijdens de middagpauze wordt betalend. Ouders betalen voortaan 50 eurocent per dag als hun kinderen hun boterhammen opeten op school! Met het GAS-beleid in Mechelen is het ook niet aangewezen om elders in de stad boterhammen te eten - denk maar aan de GAS-boete voor de jongere die een broodje at op de trappen van een Mechelse kerk. De besparingen komen bovenop de te grote klassen, het tekort aan ruimte, de gebrekkige infrastructuur, de hoge inschrijvingsgelden, de erg snel stijgende huurprijzen voor koten, Onderwijs verdient een optrekking van de middelen, geen verdere afbrokkeling! Geen middelen? Zijn er dan echt geen middelen om te investeren in de toekomst van onze jongeren? Wij denken dat die er wel zijn, maar dat het een politieke keuze is om niet in onderwijs te investeren. In de eerste helft van dit jaar waren 18 van de Bel20-bedrijven goed voor 14,6 miljard euro winst. Een diamantbedrijf dat voor 2 miljard euro fraudeerde, kwam er vanaf met een boete van 160 miljoen euro. En de regering maakt zich al op om de noodlijdende restbank Dexia nieuwe middelen toe te stoppen na een nieuw verlies van 905 miljoen euro. Voor de putten van de speculanten zijn er altijd middelen, voor degelijk onderwijs nooit. Vandaag worden de beschikbare middelen gebruikt om de superrijken verder te verrijken en niet om de opeenstapeling van tekorten aan te pakken. LSP staat voor een andere logica die niet vertrekt van de belangen van speculanten, bankiers en de 1% rijksten. Wij vertrekken van de behoeften van de 99% anderen en stellen vast dat er dringend nood is aan meer publieke middelen voor onder meer onderwijs. Voor een toekomst voor onze jongeren zullen we moeten strijden. Doe mee, sluit je aan bij LSP! Stop de onbetaalbaarheid van studeren! Donkere wolken boven het monstertje Dexia P3 dls327.indd 1 Homofobie: interview met LGBT-activist in Rusland P6 Revolutie en contrarevolutie in Egypte P /08/ :55:26

2 de thema binnenland Linkse Socialist Regeringen versterken onbetaalbaarheid van studeren Het is onmogelijk om een overzicht van alle tekorten te bieden. De problemen die er de afgelopen jaren waren om alle kinderen ingeschreven te krijgen, zijn er een tekenende uitdrukking van. Er moeten heel wat kunstgrepen, onder meer met containerklassen, uitgehaald worden om iedereen een plaats op school aan te bieden. De infrastructuur ligt er vaak belabberd bij. Toen de Vlaamse regering begin door Geert Cool Om kinderen naar school te sturen, kan je best sparen. Goedkoop is het immers niet. Een jaar kleuteronderwijs kost al gauw 300 euro, tegen het einde van het middelbaar loopt dat op tot 1300 à 1500 euro per jaar. Dat is nog zonder de buitenschoolse kosten die steeds meer noodzakelijk zijn, denk maar aan een computer met internet en een printer. De weigering om meer publieke middelen vrij te maken gekoppeld aan het aanhoudende besparingsbeleid versterken de groeiende onbetaalbaarheid van het studeren. Meer publieke middelen nodig! Voor het hoger onderwijs stelde de academicus Frank Vandenbroucke dat er nood is aan meer publieke middelen. Die zijn de afgelopen jaren achtergebleven, de politicus Frank Vandenbroucke speelde daar overigens een belangrijke rol in. De vaststelling klopt: er moeten meer publieke middelen komen. Om kwaliteitsvol onderwijs aan te bieden, is er nood aan degelijke infrastructuur en voldoende personeel. Om het onderwijs toegankelijk te maken, moeten de schoolkosten drastisch naar dit jaar aankondigde dat 39 miljoen euro extra werd uitgetrokken, gebeurt dat in een kader waarin enkel het Gemeenschapsonderwijs al 2 miljard euro nodig heeft voor de renovatie van bestaande scholen. Op het vlak van personeel is er de afgelopen jaren een sterke toename van de werkdruk geweest, onder meer op het vlak van administratie. Dit zal de komende jaren ongetwijfeld verder toenemen. De toename van het aantal kinderen in het lager onderwijs gebeurde zonder dat de overheden voorbereidingen troffen met tekorten aan infrastructuur en grotere klassen als resultaat. Als deze generatie straks doorgroeit naar het middelbaar onderwijs, zal zich ook daar een gelijkaardige situatie voordoen. De weigering om meer publieke middelen aan onderwijs toe te kennen, leidt tot tekorten op vlak van infrastructuur, personeel en mogelijkheden om iets te doen aan de oplopende studiekosten. Vlaams minister Smet (SP.a) wil het secundair onderwijs hervormen, maar zonder extra middelen. De belangrijkste hervorming waar personeel en scholieren nood aan hebben, is nochtans net een uitbreiding van de publieke middelen. beneden. Dit zullen we niet zomaar gedaan krijgen, we zullen het door strijd moeten afdwingen. Personeel, ouders en jongeren moeten aan hetzelfde zeel trekken en tegenover de jarenlange onderfinanciering meer middelen eisen. Spectaculaire studieschuldenberg in de VS In de VS zijn de studentenleningen samen goed voor een bedrag van 1 biljoen dollar, dat zijn 12 nullen. De schuldenberg als gevolg van studiekosten is groter dan het bedrag aan schulden dat via kredietkaarten wordt gemaakt. Wie afstudeert, heeft gemiddeld dollar studieschulden. Dat is een stijging met 40% op zeven jaar tijd. Een jaar studeren kost vandaag ruim dollar per jaar aan inschrijvingsgelden en huur voor een kot, dertig jaar geleden was dat (aangepast aan de huidige waarde van de dollar) dollar. In dezelfde periode is het mediaan gezinsinkomen gestegen van tot dollar. Kortom, studeren is onbetaalbaar geworden in de VS en leidt tot een voor steeds meer jongeren onoverkomelijke schuldenberg. Besparingen maken het erger De penibele situatie wordt versterkt verminderd. Wie ouder is dan 22 jaar door maatregelen van de verschillende regeringen. Zo besliste de federale bijslag per maand. Dat bedrag wordt kreeg voorheen 123,99 euro kinder- regering om de schoolpremie te verlagen. Deze schoolpremie volstond al Deze maatregel is een van de vele verminderd tot 117,88 euro per maand. totaal niet om aan de schoolkosten tegemoet te komen. Maar nu wordt zelfs tingsakkoord. Samen met de verlaag- kleine besparingen uit het begro- dit aalmoes afgebouwd. Hieronder de schoolpremie verliest een 22-jarige vind je de cijfers. dit jaar een goede 80 euro en volgend Bovendien wordt de kinderbijslag jaar loopt dat op tot bijna 100 euro. van wie in of voor 1991 is geboren Schoolkosten stijgen, SChoolpremie in vrije val: jarigen 27, jarigen 57, jarigen 80, jarigen 108, Hoe relatief is racisme? Liesbeth Homans (N- VA) verklaarde in een interview dat racisme een relatief begrip is dat vaak wordt gebruikt om individueel falen toe te dekken. Het gebeurt wel meer dat neoliberalen de verantwoordelijkheid voor sociale problemen doorschuiven naar de slachtoffers ervan. Hun redenering is eenvoudig: wie het moeilijk heeft om werk, degelijke huisvesting,... te vinden, heeft dit zelf gezocht. De opstap om vervolgens te verklaren dat werklozen eigenlijk lui zijn of in de hangmat van de sociale zekerheid vertoeven, is niet ver af. Dat de Vlaamse werkloosheid het afgelopen jaar met 10% is toegenomen, zal wel toe te schrijven zijn aan een forse toename van het aantal luiaards? Is onze sociale positie echt toe te schrijven aan individueel succes of mislukking? Verschillende onderzoeken, waaronder de PISA-enquête (Programme for International Student Assessment), stellen vast dat het onderwijs in ons land bijzonder slecht scoort qua gelijkheid. Er is namelijk een grote kloof tussen de beste en slechtste resultaten, waarbij onderwijsresultaten in grote mate bepaald worden door sociale afkomst. Van de kinderen van arme afkomst gaat 10% naar het ASO, terwijl 90% van de kinderen van rijke afkomst in het ASO zit. Armoede komt nog steeds vaker voor onder mensen van Marokkaanse en Turkse af komst. Er zijn armoedecijfers van meer dan 50% in deze bevolkingsgroepen. Via het onderwijs raken jongeren uit deze gemeenschappen niet gemakkelijk uit de armoede. De kans op werkloosheid is ook groter, een kwart van de migranten die geen EU-nationaliteit heeft, zit zonder werk in Vlaanderen. Zelfs onder hooggeschoolde allochtonen is er een werkloosheidsgraad van meer dan 20%, terwijl dat onder autochtonen amper 3% is. Uitzendkantoren verkiezen soms mensen met een blanke huidskleur en Belgische naam. Voor het huren van een woning is een exotische naam al evenmin een aanbeveling. Dit heeft niets met individuele mislukkingen te maken, maar met een systeem waar discriminatie ingebakken zit. En dat is geen morele kwestie, maar een logisch gevolg van een samenleving die er niet in slaagt om iedereen een degelijk leven en een goede toekomst aan te bieden. Sint-Niklaas Stem JA en dus tegen uitbesteding afvalophaling Het gemeentebestuur van Sint-Niklaas, met een coalitie van N-VA, SP.a en Groen, wilde als onderdeel van een besparingsoperatie de afvalophaling uitbesteden aan een intercommunale organisatie die vervolgens private firma s inzet. Voorheen werd de afvalophaling door stadspersoneel gedaan. Het personeel ging in verzet en haalde voldoende handtekeningen op voor een referendum. Op 1 september wordt in Sint-Niklaas gestemd over de vraag: Moet het stadspersoneel instaan voor de huis-aan-huisophaling van het restafval? De beslissing om de afvalophaling uit te besteden, is een aanval op de arbeids- en loonsvoorwaarden van het personeel. Het feit dat dit kadert in een stedelijke besparingsoperatie bevestigt dat. De stad benadrukt dat er geen personeel verdwijnt en dat de dienstverlening zou blijven. Maar iedere ondermijning van de arbeidsvoorwaarden leidt onvermijdelijk ook tot een afbraak van de dienstverlening. Door met een petitie voor een referendum naar buiten te treden, mobiliseerden de personeelsleden van de afvalophaling de brede steun en sympathie die ze genieten onder de bevolking. Ze stellen bovendien een voorbeeld van verzet tegen het lokale besparingsbeleid. Waarop wachten we nog om het ongenoegen tegenover de verschillende lokale besparingsrondes te bundelen in eengemaakt verzet? Extra betalen voor pintje of glas wijn Vanaf begin augustus betalen we 3 cent extra belastingen op een fles wijn en een halve cent op een flesje bier. Hiermee wil de regering dit jaar nog 34,4 miljoen euro extra ophalen en volgend jaar 82,5 miljoen euro. Het is een politieke keuze van de regering om de middelen bij ons te zoeken en niet bijvoorbeeld bij de recordwinsten van ABInbev, in de eerste helft van dit jaar goed voor een winst van 9,5 miljard euro. Topman Carlos Britto van ABInBev werd op 8 augustus in één slag 3,6 miljoen euro rijker door het uitoefenen van aandelenopties. In plaats van daar de middelen te gaan zoeken, besloot de overheid om ons extra taksen te laten betalen op het pintje of glas wijn dat we nuttigen. dls327.indd 2 25/08/ :55:26

3 September 2013 ons onze standpunt mening De inzet van de verkiezingen van 25 mei en de uitdaging voor links EDITO door Eric Byl, Lid van het Uitvoerend Bureau van LSP Het lijkt nog veraf, maar vanaf het najaar zal alles in het teken staan van de gevreesde verkiezingen van 25 mei Lukt het de traditionele burgerij en hun partijen nogmaals om ons het gevoerde beleid als een noodzakelijk kwaad te verkopen? Of steken de ongeduldige Vlaamse kleinburgerij en hun communautaire scherpslijpers stokken in de wielen, op het gevaar af van een nieuwe langdurige politieke crisis? En voorts, kunnen de vakbondsleiders hun achterban opnieuw mobiliseren achter het minste kwaad of manifesteert de breuk van delen van de arbeidersbeweging met de traditionele partijen zich nu eindelijk ook in het parlement? Met voldoening kan de Belgische grootburgerij terugblikken op de tactische keuze die ze bijna twee jaar geleden doordrukte. Een regering onder leiderschap van de PS was inderdaad het meest geschikte instrument om de arbeidersbeweging het zwaarste besparingsprogramma uit s lands geschiedenis door de strot te rammen. Op goed twee jaar tijd, nauwelijks een halve legislatuur, heeft de regering-di Rupo een reeks door de burgerij noodzakelijk geachte hervormingen doorgevoerd. We zullen voortaan langer werken, de jacht op wat men in rechtse kringen het sociaal profitariaat noemt - de leefloners, de werklozen, de chronisch zieken, de mindervaliden, de politieke vluchtelingen en andere migranten - is in een hogere versnelling geschakeld, de lonen zijn gekortwiekt, de flexibiliteit opgedreven en de openbare dienstverlening afgeslankt. Voor de burgerij is dat goed nieuws. Tegelijk werden banken drijvend gehouden met gemeenschapsmiddelen, speculanten op overheidsschuld voorlopig naar elders doorverwezen en bedrijven bevloeid met subsidies en lastenverlagingen. Bovendien kon de regering kosteloos een staatshervorming en een eengemaakt statuut voor arbeiders en bedienden in de steigers te zetten. Tenslotte lijkt ze met enige vertraging de door Europa opgelegde begrotingsnormen te behalen. Verzet tegen het gevoerde beleid stoot op toenemende repressie. Petities en ingebedde betogingen moeten de democratische façade overeind houden, maar opgepast, want de GAS-ambtenaar waakt. Strafvermindering wordt een voorrecht voor grote fraudeurs en andere topcriminelen, want ook hier is de klassenmaatschappij van toepassing. Vijf jaar ver in de grootste crisis van het kapitalisme sinds de Grote Depressie van de jaren 30 is niets meer zeker. Maar we kunnen ervan uitgaan dat de regering wil omschakelen in verkiezingsmodus. Voor de N-VA gaat de sociale afbraak nog niet ver genoeg. Ze zal de druk opdrijven, ook, waar het kan, door veelvuldig gebruik te maken van het voor wat, hoort wat -beleid van de traditionele partijen. Na de verkiezingen zal de sociale afbraak fors opgevoerd worden, met de N-VA om de kracht van de verandering te illustreren, of zonder om aan te tonen dat verandering ook zonder N-VA kan. N-VA wordt dé inzet van de verkiezingen en hoe dat ook afloopt, het betekent slecht nieuws voor de arbeidersbeweging. Tenzij de arbeidersbeweging of delen ervan dat kunnen beginnen ombuigen door in het parlement in te breken met een of meerdere van de burgerij onafhankelijke politici. Dat is wat het ABVV gewest Charleroi-Zuid Henegouwen en de christelijke bediendencentrale CNE openlijk bepleiten, zonder twijfel met goedkeuring van syndicalisten in heel het land. Vooral in Luik en Antwerpen is de PVDA daarvoor goed geplaatst. Zoals talloze andere activisten wil LSP daar graag aan bijdragen. Vandaar ons pleidooi voor gezamenlijke lijsten onder de naam PVDA-eenheid. (Zie socialisme.be/lsp/archief/2013/05/27/brief.html). Wat de PVDA met eventuele verkozenen doet, kan LSP niet bepalen, maar we hebben wel enkele suggesties. Zo zouden wij van de verkozenen spreekbuizen maken van heel de beweging, niet alleen van de eigen militanten. We zouden hen waarschuwen om de eisen niet kost wat kost te formuleren op een voor het parlement aanvaardbare wijze, maar te zorgen dat ze beantwoorden aan de reële noden van de beweging en voorts om ver weg te blijven van postjes en coalities met de besparingspartijen. We zouden hen ten slotte aansporen de parlementaire posities te gebruiken om een echt democratisch socialistisch programma te populariseren omdat dit de beweging zou versterken. Bankencrisis blijft gemeenschapskas parten spelen Het monstertje Dexia door Tim (Brussel) De diepte waarin Dexia zich bevindt, is sinds kort nog wat dieper geworden: vorige maand bleek dat de restbank in de eerste zes maanden van 2013 maar liefst 905 miljoen euro verlies heeft geleden, dubbel zoveel als verwacht. De vraag hoe diep de put wel is, blijft brandend actueel. Lijken in de kast Restbank Dexia werd opgericht na het failliet van de vroegere Dexia-groep eind De gezonde activiteiten werden in een apart bedrijf gestoken (zoals de gewone Belgische bankactiviteiten die als Belfius verdergezet werden), de slechte en risicovolle beleggingen die het faillissement hadden veroorzaakt werden gegroepeerd in de restbank Dexia. De Belgische, Franse en Luxemburgse overheden stelden zich garant en het idee was om de slechte bank langzaam te ontmantelen met zo weinig mogelijk verliezen. Herhaaldelijk kwam de restbank echter negatief in het nieuws: telkens bleek dat de optimistische voorspellingen van het management en de regering niet gehaald werden. Zo ook midden Begin dit jaar werd een totaal verlies van 950 miljoen euro voorzien voor heel 2013, de eerste zes maanden van dit jaar is dit cijfer al bijna volledig behaald. En er zitten nog heel wat lijken in de kast. Zo blijkt dat het verkopen van dochterondernemingen vaak minder rendabel is in deze crisistijden dan gedacht. Ook de verkoop van SFIL, het Franse Gemeentekrediet sloeg een putje in de voorspellingen. Maar vooral de schuldencrisis bij de Amerikaanse lokale besturen hangt als een zwaard van Damocles boven de restbank. Dexia heeft daar voor niet minder dan 30 miljard euro kredieten uitstaan: onder meer bij het failliete Detroit (112 miljoen euro) en het armlastige Chicago. Monstertje Minister van Economie Vande Lanotte is echter niet ongerust. In een reactie op het onverwacht grote verlies gaf hij aan: Dexia is een monstertje dat ons nog even zal achtervolgen. We vragen ons af of Vande Lanotte ooit Nietzsche gelezen heeft: Hij die monsters bestrijdt, moet opletten er zelf geen te worden: als je lang genoeg in de afgrond staart, staart de afgrond terug. Passender kunnen we het regeringsbeleid rond Dexia niet omschrijven: de failliete bank heeft de overheid reeds 9 miljard euro gekost en België staat nog altijd garant voor nogmaals 43,7 miljard euro voor de restbank. Dat is 25% van het budget van de federale overheid. Elk verlies voor Dexia heeft een onmiddellijke impact op het budget van de regering en betekent dus meer besparen, minder geld voor openbare diensten, Als zelfs topoptimist Karel De Boeck, CEO van Dexia, stelt dat zijn bank nog minstens tot 2018 in de rode cijfers zal blijven, stelt zich de vraag hoe diep de afgrond voor de Belgische regering (en dus de belastingbetalers) nog is Vandaag wordt door sommigen voorgesteld om Dexia in één keer te liquideren en meteen de volledige schuld op te nemen. Buiten het feit dat zo n doemscenario minder dan een jaar voor de moeder van alle verkiezingen uitgesloten is, moet het duidelijk zijn dat ook in dat geval de werkende bevolking opnieuw zal opdraaien voor de kosten van het faillissement. Welk scenario ook wordt gekozen, de kost zal hoog zijn. De vraag is wie de rekening moet betalen. Nationalisatie van financiële sector Voor socialisten is het duidelijk: de speculanten die jarenlang geprofiteerd hebben van de risicovolle beleggingen die Dexia uiteindelijk de das hebben omgedaan, moeten betalen. Tijdens de crisis in Cyprus hebben we gezien dat de technologische middelen bestaan om op korte termijn alle internationale bankverrichtingen onder controle te krijgen en stop te zetten. Waarom worden die middelen niet gebruikt om de speculanten aan te pakken? Waarom wordt er geen publiek onderzoek gevoerd naar de speculanten en superrijken die hun middelen naar belastingparadijzen versassen en ons achterlaten met de rekening? Als Dexia één zaak bewijst, is het dat het overlaten van de financiële sector aan de speculanten en de privé niet werkt. LSP pleit daarom voor een nationalisatie van de volledige financiële sector. Zo n publieke financiële sector zou onder democratische controle moeten staan van vakbonden en verkozen vertegenwoordigers, die permanent afzetbaar zijn, geen privileges of gouden parachutes krijgen, maar werken aan een gemiddeld arbeidsloon. Zo n publieke banksector zou een veilige haven vormen voor spaargelden en goedkope kredieten kunnen verschaffen aan KMO s, particulieren en openbare voorzieningen. ZO GEZEGD Bij het aftreden van Albert en zijn opvolging door Filip, stelde Jean-Luc Dehaene dat Albert II hem vooral zal bijblijven omwille van zijn rol in het vermijden van een revolte ten tijde van de Witte Beweging in Dehaene: Ten tijde van de Witte Mars had hij een luisterend oor voor de bevolking. Het vertrouwen in justitie, en in de politiek, was helemaal verdwenen. Albert heeft toen een revolte voorkomen. N-VA er Theo Francken wil het recht op protest tegen gedwongen uitwijzingen van asielzoekers verbieden. Bij protest op het vliegtuig wordt de procedure bijna altijd afgebroken. Francken: Zo n verzet komt neer op de negatie van de bestaande wetgeving die democratisch tot stand kwam. Wie zich niet zomaar neerlegt bij wat een meerderheid van parlementsleden heeft goedgekeurd, moet dus zwijgen? Vreemd om dat te horen van iemand die opkomt voor Vlaamse onafhankelijkheid, een negatie van bestaande wetgeving die democratisch tot stand kwam. In DSWeekblad verdedigde acteur Sven De Ridder de GAS-boete voor de jongere die een broodje op de trappen van een Mechelse kerk at. Hij stelde: Moet je nu echt op de trappen van een kerk een broodje eten? Er zijn andere plekken in de stad waar je dat kan doen. Ik ben opgevoed met het idee dat je bepaalde dingen niet doet. Je gaat niet op de leuning zitten. Op de tram ga je niet met je voeten op de andere bank zitten. De acteur is blij dat er opnieuw aandacht is voor normen en waarden. Toch iemand die willekeurige repressie goed vindt... dls327.indd 3 25/08/ :55:27

4 Syndicaal Eenheidsstatuut. Vakbondstop sluit rot compromis We betalen twee keer de Linkse Socialist Minister Monica De Coninck (SP.a) De kosten die aan het compromis verbonden zijn, worden ten laste gelegd van de werknemers of ten laste van de gemeenschap maar dit komt op hetzelfde neer. Zo is voorzien dat een deel van de opzeg omgezet wordt in outplacement (het helpen zoeken naar een andere job). Daar waar je vroeger je opzegvergoeding bijvoorbeeld kon gebruiken om je huis af te betalen, zal je nu een deel ervan moeten afstaan aan bedrijven die zich bezig houden met outplacement. Vroeger werd deze kost in geval van sluiting van ondernemingen of oudere werknemers betaald door de gemeenschap. En wie wordt daar beter van? In ieder geval de bedrijven die zich bezig houden met outplacement en zo een nieuwe markt zien ontstaan. Bovendien worden de meeste werknemers die via outplacement een andere job vinden slechter betaald of werken ze met tijdelijke contracten. De werknemers zullen dus zelf moeten betalen voor de verdere precarisering van de arbeid. Voor de kostenverhogende aspecten van het compromis krijgen de patroons middelen van de gemeenschap, onder meer via de budgetten van de RVA. Aangezien de werknemers de meeste belastingen betalen, draaien zij ook hier op voor de kosten. door een ABVV-militant Er zijn nog geen wetteksten voor handen, enkel een verslag van het compromisvoorstel dat de regering aan de sociale partners opdrong om de deadline van 8 juli te halen. Tegen die datum moest volgens het Grondwettelijk Hof een einde aan de discriminatie tussen arbeiders en bedienden worden gesteld. Het meest verbazende aan dit compromis is de flauwekul waarmee de regering er in slaagt om de doorbraak te verkopen. Het zou de vrouwelijke touch van De Coninck & co - die geen last hebben van hun ego zijn die het akkoord tot stand bracht. Wij zijn er alvast van overtuigd dat de vrouwen in de politiek vooral veel op de mannen gelijken en van de zogezegde vrouwelijke bezorgdheid voor de mensen merken we niet veel. Want het zijn de patroons die winnen, de hogere bedienden die veel verliezen, de lagere bedienden die een beetje verliezen en zelfs de arbeiders verliezen gedeeltelijk. Als kers op de taart worden de meerkosten van het akkoord afgewenteld op de gemeenschap en iedereen weet dat het vooral de loontrekkenden en zeker niet de vennootschappen of de kapitaalbezitters zijn die de meeste belastingen betalen. We zijn dus twee keer de pineut. Opzegtermijnen De basis voor de bestaande opzegtermijnen was de wet van 3 juli Die wet bepaalde dat de arbeiders korte opzegtermijnen (ingeval van afdanking) kregen, de lagere bediende langere en de hogere bedienden de langste. In heel wat gevallen wordt de opzegtermijn niet gepresteerd maar betaalt de werkgever het loon van de opzegtermijn uit, dit is de opzegvergoeding. Sinds 1 januari 2012 werd de opzegtermijnen voor de hogere bedienden reeds gelijkgeschakeld met de lagere bedienden, met dien verstande dat dit maar van toepassing was op contracten afgesloten na 1 januari De opzegtermijn voor lagere bedienden bedroeg drie maanden per begonnen schijf van vijf jaar. Voor hogere bedienden de grens werd voor 2013 vastgesteld op een jaarloon van euro bruto wiens arbeidsovereenkomst voor 1 januari 2012 werd gesloten, gold de regel dat pas op het ogenblik van het ontslag een opzegtermijn kon bepaald worden. Doorgaans werd daarbij de zogenaamde formule-claeys toegepast, een formule die zelf regelmatig werd aangepast op basis van nieuwe rechtspraak maar sowieso een pak gunstiger is dan voor lagere bedienden. In het huidige compromis is voorzien dat de opzegtermijnen voor alle bedienden en arbeiders gelijk worden. De bedienden zijn hier de pineut omdat zij hun opzegtermijn van drie maand per begonnen schijf van vijf jaar anciënniteit zien verdwijnen. Er komt een systeem waarbij de eerste twee jaar het aantal weken opzeg elk kwartaal stijgt. Vanaf drie jaar anciënniteit komt daar dan telkens een of twee weken bij en na vijf jaar krijgt je er drie weken bij per jaar anciënniteit tot een maximum van 62 weken. Na twintig jaar anciënniteit komt er maar één week meer bij per gepresteerd jaar. In tegenstelling tot de wetswijziging in 2012 zou dit stelsel ook toegepast worden op de lopende contracten met die nuance dat de opgebouwde opzegtermijnen vastgeklikt worden maar wegens gebrek aan wetteksten is het nog niet duidelijk hoe dit concreet zal verlopen. Conclusie, alle bedienden verliezen. Maar ook de arbeiders verliezen. In de huidige wetgeving is immers een opzegtermijn van vier weken voorzien in de eerste twee kwartalen. Dit wordt in het compromis verminderd tot twee weken en het begint pas daarna terug te stijgen. En in een aantal sectoren kregen de arbeiders de voorbije jaren reeds een bediendencontract of een gelijkstelling ermee, ook voor de opzegtermijnen. Deze voordelen verliezen ze nu opnieuw. Om het anders te stellen: patroons die weigerden de discriminatie weg te werken, krijgen nu gelijk. Andere discriminaties Door het akkoord engageren de vakbonden zich vrijwillig om geen rechtszaken op te starten tegen de andere discriminaties zoals daar onder meer zijn de motivering van het ontslag en de extralegale pensioenen. Enkel bij de arbeiders bestaat een beperkte motiveringsplicht ingeval van ontslag. Het fameuze artikel 63 verbiedt een willekeurig ontslag van een arbeider. Niet dat dit zoveel voorstelt maar in ieder geval geldt hier een omgekeerde bewijslast zodat de werkgever moet aantonen dat het ontslag terecht was en niet de arbeider moet bewijzen dat het onterecht was. In het akkoord staat dat hierover moet onderhandeld worden in de schoot van de National Arbeidsraad (NAR). Maar het risico bestaat dat de patroons onder het mom van gelijkheid komaf willen maken met dit artikel en de arbeiders hiervan de pineut worden. Eén van de belangrijkste discriminaties waar vreemd genoeg nauwelijks over gesproken wordt, is het ontzeggen van een extralegaal pensioen aan arbeiders. In vele bedrijven hebben de bedienden wel een aanvullend pensioen. Dit is een flagrante overtreding van het Europees nondiscriminatiebeginsel en de kans dat een arbeider die dit aanklaagt zijn proces wint, is erg groot. Door het compromis engageren de vakbonden zich nu om hierover verder te onderhandelen. Behalve dat men hiermee de zaak alweer op de lange baan schuift, lopen ook hier de bedienden het risico dat zij het gelag betalen. Immers, indien de kost van het extralegaal pensioen niet mag stijgen maar de koek over meer mensen moet verdeeld worden, zijn het diegenen die vandaag iets krijgen die moeten inleveren. Het ergste moet nog komen? Tenslotte moeten we nog opmerken dat er in sommige sectoren reeds uitzonderingen bestaan waardoor de arbeiders nog lagere opzegtermijnen krijgen. Dit is het geval met de arbeiders in de bouwsector en zal ook zo blijven met de nieuwe regeling. Er wordt geopperd om in de wet te voorzien in de mogelijkheid van sectorale afwijkingen die lagere opzegtermijnen omvatten. Alleen is het zo dat de patroons van andere sectoren zoals de textiel nu ook vragen om een uitzondering, zogezegd omdat ze anders niet meer kunnen concurreren. Wanneer we deze logica volgen, is er geen enkele reden om te denken dat men in de chemie of metaal niet met hetzelfde argument komt aandraven. Alle bedrijven staan onder druk van de concurrentie en vragen om hun loonkosten te verlagen. Als we daar als vakbond in meestappen, krijgen we op termijn inderdaad gelijke lonen en ontslagregelingen maar dan op Chinees niveau. Het wordt dan ook dringend tijd dat de vakbonden een strategie ontwikkelen om dit te voorkomen. Toegevingen door de vakbonden aan de patronale druk om competitief te zijn, hebben zelfs performante industriële sites als Opel in Antwerpen en Ford in Genk niet overeind gehouden. Alle bedrijven staan onder druk van de concurrentie en vragen om hun loonkosten te verlagen. Als we daar als vakbond in meestappen, krijgen we op termijn inderdaad gelijke lonen en ontslagregelingen maar dan op Chinees niveau. In plaats van aan tafel te zitten met de regering en patroons om over de afbouw van de loon- en arbeidsvoorwaarden te onderhandelen, zouden de vakbonden beter hun tijd en energie stoppen in het opbouwen van solidariteitsbanden over de bedrijven, de sectoren, de taal- en landsgrenzen heen om samen met de arbeiders en bedienden in andere landen te strijden voor betere voorwaarden voor iedereen. De afgelopen maanden werd meermaals actie gevoerd voor een goed eenheidsstatuut. Nu ging de vakbondsleiding akkoord met een rot compromis. De voorzitter van de Vlaamse Metaalcentrale van het ABVV, Herwig Jorissen, bedankte de architecten van het eenheidsstatuut met rode rozen (foto boven). dls327.indd 4 25/08/ :55:28

5 Syndicaal September 2013 Patronaat en regering schuiven sociaal overleg aan de kant, tijd voor strijd door Nicolas Croes de verantwoordelijk door te schuiven. En tegelijk volgt er een nieuw cadeautje. Voor bedrijven die de loonnorm naleven, voorziet het wetsontwerp een belastingverlaging van 600 miljoen euro in 2015 die oploopt tot 1,2 miljard euro tegen D e herfst zou heet moeten zijn. Zou, want terwijl het niet aan redenen voor verzet ontbreekt, is er geen sprake van enige voorbereiding op strijd. De afgelopen zes maanden gingen meer dan jobs verloren bij collectieve afdankingen. Dat is dubbel zoveel als vorig jaar. En wie wel nog werk heeft, botst op een loonstop en wordt gevraagd om de broeksriem aan te spannen. Hoe lang blijven we deze aanvallen ondergaan? Zwakheid zet aan tot agressie Ijstijd voor onze lonen Op 2 mei legde de regering, bij gebrek aan een interprofessioneel akkoord tussen vakbonden en patronaat, een loonnorm voor op. De Minister van Werk stelde een Koninklijk Besluit op waarin een loonstop voor de lopende twee jaar werd vastgelegd. Werknemers 2000 tot 2008 was er een stijging van ring en patronaat nog verder gaan. De in de private sector krijgen hierdoor 0,4593%. Ondanks het wel erg beperk- regering wil de wet van 1996 over de geen cent bovenop de indexatie van de te karakter van deze stijgingen wordt competiviteit van de bedrijven aanpaslonen, waarbij moet opgemerkt worden toch over een ontsporing van de lo- sen. Het doel van die wet was om onze dat ook die index al sterk ondermijnd nen gesproken. Dat gebeurt doorgaans lonen te koppelen aan deze in Duitsland, is, noch bovenop verhogingen op basis door topmanagers en politici die hun Frankrijk en Nederland. Maar nu wil de van anciënniteit. eigen lonen veel sneller zagen stijgen. regering dit nog verstrengen. De eerstijgen onze lonen te snel? Snelheid is Dezelfde managers en politici verdedi- ste gelekte informatie over het wetseen wel erg relatief begrip. Afgelopen gen de belangen van bedrijven die ook ontwerp heeft het onder meer over een zomer verscheen een studie van het een veel snellere stijging van hun fis- loonstop tot ! Men wil met andeeuropees Vakverbond op basis van cale cadeaus en van hun winsten ken- re woorden de transfer van rijkdom van cijfers van de Europese Commissie. den. In die context wordt de term ont- de werkenden naar de zakken van de Hieruit bleek dat de reële lonen (dus sporing echter nooit gebruikt. aandeelhouders verder opdrijven. zonder inflatie) in België van 2009 tot De huidige situatie is schandalig. De mogelijkheid om de loonnorm te 2013 toenamen met... 0,0901%! Van Maar zonder ernstig verzet zullen rege- overstijgen in de sectoren of bedrijven Opstand tegen marktlogica in onderzoeks- en onderwijsbeleid D e Actiegroep Hoger Onderwijs lanceerde een open brief en een petitie om de overheersende marktlogica aan te klagen in het onderzoeks- en onderwijsbeleid van de Vlaamse overheid. Die marktlogica wordt momenteel decretaal opgelegd via de zogenaamde outputfinanciering - het financieringsdecreet Hoger Onderwijs dat in 2008 werd ingevoerd door de toenmalige onderwijsminister Frank Vandenbroucke. Wij waarschuwden in 2005 reeds voor de gevolgen van de plannen van Vandenbroucke. Maar nu beginnen de gevolgen pas echt duidelijk te worden. De bestaande structurele financiering die min of meer gebaseerd was op de de inspanningen die geleverd worden reële noden (studentenaantallen), werd in meer gedurfd onderzoek (dat misvervangen door een onzekere, ontoerei- schien niet onmiddellijk veel publicakende en concurrentiële financiering ties oplevert), het begeleiden van stugebaseerd op de kwantitatief gemeten denten die het wat moeilijker hebben, productie-output. De resultaten zijn het schrijven van populariserende boeer naar: onzekere financiering leidt tot ken, schoolboeken, referentiewerken onzekere arbeidscontracten, ontoerei- of opiniestukken, het organiseren van kende middelen, een werksfeer waarin conferenties en workshops, peer review, samenwerking moeilijk wordt omwille enzovoort. van concurrentiële financiering,... Kortom, er is iets grondig mis met het Een financiering gebaseerd op pro- huidig onderwijs- en onderzoeksbeleid. ductie-output gaat uit van een visie Het is dus hoog tijd dat daar verandeop het hoger onderwijs die samen te ring in komt. De petitie van de actievatten is als veredelde papierfabriek. groep kan een goede eerste stap zijn, Onderzoek wordt gereduceerd tot het maar zal waarschijnlijk niet volstaan. publiceren van artikels in wetenschap- Om echt een verandering af te dwingen, pelijke tijdschriften, onderwijs wordt zal het nodig zijn om ons te organiseren, gereduceerd tot het afleveren van di- personeel én studenten samen. ploma s. Er wordt niet gekeken naar Verrassing van de eeuw: ouderen zijn meer ziek dan jongeren! D e professionele patronale provocateur Karel Van Eetvelt (Unizo) gooide deze zomer nog eens een knuppel in het hoenderhok. Hij stelde dat steeds meer 50-plussers arbeidsongeschiktheid veinzen om niet te moeten werken. De afbouw van het stelsel van brugpensioen gaat gepaard met een toename van Nog een paar jaar doorbijten en dan mag ik van meneer Van Eetvelt op pensioen! dls327.indd 5 langdurig arbeidsongeschikte 50plussers. Volgens Van Eetvelt is dat toe te schrijven aan hun mentaliteit. op basis van een syndicale krachtsverhouding wordt aan de kant geschoven. De indicatieve loonorm is een dwingende maximumnorm geworden. Professor Luc Sels (KULeuven) stelde: De afgelopen jaren leefde ongeveer 25% van de bedrijven de loonnorm van de interprofessionele akkoorden niet na. De lonen stegen sneller dan de loonnorm. Zeker in sectoren met grote winsten, zoals de chemie, was dat het geval. Maar nu wordt dat verboden met een sanctie voor iedere werkgever die meer loon toekent. Dat is natuurlijk een goed excuus voor alle werkgevers om Zonder ernstig verzet, zonder een krachtsverhouding op te bouwen of door ons te beperken tot syndicale wandelingen in Brussel, zal de lawine van aanvallen door regering en patronaat steeds verder rollen. Bij de vakbondsbasis is er een bereidheid tot strijd aanwezig. In de afgelopen periode werd iedere nationale vakbondsmobilisatie een succes en dat ondanks de veelal gebrekkige organisatie, de vage ordewoorden en het ontbreken van een duidelijke actiekalender. We moeten een balans opmaken van wat we verloren hebben met het overlegsyndicalisme en op die basis een hernieuwd strijdsyndicalisme naar voor brengen. Er is nood aan een syndicalisme waarbij symbolische acties en het beroep doen op rechters en de staat worden vervangen door stakingen en goed georganiseerde acties. Een actieplan moet niet dienen om de basis uit te putten zodat de leiding in alle rust kan onderhandelen, maar om een krachtsverhouding uit te bouwen zodat we naar een reeks van algemene stakingen kunnen gaan. We hebben nood aan een syndicalisme dat de strijd durft aan te gaan en dat durft te winnen! Minilonen voor ons, miljoenenlonen voor hen P ostbaas Johnny Thijs is niet bereid om aan euro per jaar ( euro per maand!) te werken. Hij verdient nu 1,1 miljoen euro per jaar. De mogelijke inperking van de toplonen leidde tot scherp verzet van onder meer de liberalen. Alexander De Croo (Open Vld) is dan wel lid van een partij die pleit voor minijobs met minilonen, maar dat geldt niet voor de vriendjes aan de top. Hun maxiloon vormt blijkbaar geen bedreiging voor de concurrentiepositie van ons land. Als gewone werkenden nog maar een procent opslag vragen, worden ze door de gevestigde politici en de al even gevestigde media afgedaan als onverantwoordelijke egoïsten die niet beseffen dat het crisis is en die door hogere lonen te eisen de concurrentiepositie en dus de toekomst van de jongeren ondermijnen. Deze argumenten worden nooit gehanteerd als het om toplui gaat. Dan klinkt het plots dat we loon naar werken moeten toekennen en dat de toplui toch hard werken. Alsof wij niet hard werken. De Croo wees meteen op de verdiensten van Thijs: We moeten enige flexibiliteit behouden om goede mensen aan te werven om uitzonderlijke zaken te doen. Bpost naar de moderniteit loodsen, dat is geen alledaagse opdracht. (...) Hij heeft dat bedrijf gemoderniseerd zonder veel sociale conflicten. Ik begrijp dat hij niet van plan is die taak te blijven doen voor een kwart van het loon. Als je topmanagers wil aantrekken, moet je ze ook goed verlonen. Voor het aantrekken van gewone werkenden, is een goed loon blijkbaar niet noodzakelijk. De postbodes die dagelijks door weer en wind hun door computerprogramma s uitgewerkte routes moeten rondkrijgen, verrichten uiteraard geen uitzonderlijke zaken. Neen, dat is een alledaagse opdracht die ook met een miniloon kan verricht worden. Concurrentieel betekent voor ons inleveren en twee, drie jobs combineren om rond te komen. Voor hen betekent het steeds hogere lonen was dat 56,8 jaar. Momenteel zijn 52,3% van de 50 tot 64-jarigen aan het werk, tien jaar geleden was dat 40,9%. Ook volgens Eurostat blijven we gemidfeit is dat de gemiddelde uitstapleef- deld gezond tot 63,3 (mannen) en 63,5 tijd in ons land de afgelopen jaren sterk jaar (vrouwen). Die leeftijd ligt steeds toegenomen is. De meest recente cij- dichter bij de snel stijgende reële uitstafers in de database van Eurostat date- pleeftijd uit de arbeidsmarkt. De toenaren van Toen was de gemiddelde me van de arbeidsongeschiktheid onder uitstapleeftijd in ons land 61,6 jaar. In oudere werkenden is een logisch gevolg van de verhoging van de uitstapleeftijd gekoppeld aan een stelselmatige opvoering van de werkdruk en productiviteit met bijhorende fysieke en psychologische belasting. Het Riziv bevestigde dat de invaliditeitsgraad de afgelopen jaren niet spectaculair is gestegen. Onder 50- tot 54jarigen is het op vier jaar tijd van 10,6% tot 11,5% gestegen, bij 60-plussers van 26,8% tot 27,3%. Bij het aanvragen van brugpensioenen spelen gezondheidsredenen een belangrijke rol. Het af bouwen van de toegang tot brugpensioen zorgt ervoor dat deze werkenden verwacht worden om langer aan de slag te blijven, om te werken tot ze erbij neervallen. En dat terwijl zoveel jongeren Johnny Thijs verdient bruto per dag. Een postbode verdient minder op zonder werk zitten! een maand. 25/08/ :55:34

6 LGBT thema de Linkse Socialist Trans, queers, gays ons organiseren tegen homofobie! collega s sensibiliseren rond diversiteit door een bijzonder stereotype beeld en seksuele geaardheid. van LGBT s te schetsen, bijvoorbeeld Het bestaan van homofobie bij de poli- met het beeld van een rijk homokoptie toont aan dat we niet op hen moeten pel dat interessant is voor luxemerken vertrouwen om ons te beschermen of te (de zogenaamde pink market ). Alsof begeleiden na een geval van agressie. alle homo s rijk zijn. Dezelfde media Nochtans bestaat het enige antwoord bestempelen lesbiennes nog vaak als van de gevestigde partijen op homofo- vrouwelijke camionchauffeurs, de stoebie uit meer blauw op straat. In plaats re manvrouw. van de oorzaken van homofobie aan te Naast stereotype beeldvorming zijn pakken, wordt er een individueel pro- er overigens nog steeds achterhaalbleem van gemaakt. Als revolutionaire de methoden, zo is het mogelijk om socialisten willen we de voedingsbo- transgenders (mensen die van geslacht dem van homofobie aanpakken. Waar veranderen) omwille van hun transitie komt de haat van bepaalde personen te colloqueren. Extreemrechts en retegen anderen op basis van hun sek- ligieuze fundamentalisten over alle suele geaardheid of hun kledingkeuze godsdiensten heen keren zich tegen vandaan? rechten voor LGBT s en pleiten voor Een economisch systeem gebaseerd meer discriminatie. Daarmee dienen op ongelijkheid, ze de belangen van kan geen einde de kapitalisten. Een economisch maken aan disin de strijd tegen criminatie. Het homofobie moe systeem gebaseerd versterkt inteten we ons eerst op ongelijkheid, kan gendeel bestaanen vooral richten de ongelijk he- geen einde maken aan tegen die personen discriminatie den en creeërt en hun organisaties verdeeld heid die het ongelijke waar die voorheen nog niet bestond. systeem in stand houden en beheren door Steph (Brussel) Hoe zouden we onder het kapitalisme om de winsthonger van de kapitaliseen einde kunnen maken aan discri- tische klasse te voeden. Het establishk werd geboeid in een combi gegooid en werd er herhaaldelijk geslagen door de politieagent die ik vroeg minatie als het systeem zelf wordt ge- ment van gevestigde partijen doet dit naar de redenen voor onze arrestatie (..) Mijn vriend werd meegesleurd en geslagen. Hij heeft een gebroken domineerd door een kleine minderheid op alle niveau s, van het lokale tot het pols, een blauw oog en blauwe plekken op de rug. Toen we vastzaten, kwam er nog een andere agent die me die het grootste deel van de rijkdom Europese niveau. Met hun besparingstoeriep: vuile homo (Le Soir op 12 augustus) controleert en zich verrijkt door de beleid wordt ongelijkheid versterkt en meerderheid van de bevolking dieper dragen de gevestigde politici een grote Dit is een uittreksel uit de getuige- het huwelijk (en dat sinds 2003) en om de veiligheid van LGBT s tegen ho- in de miserie weg te drukken? De be- verantwoordelijkheid in het bestaan en nis van een van de twee slachtoffers adoptie (2006), en er zijn zelfs wetten mofobe agressie te garanderen en ook langen van de verschillende klassen versterken van allerhande vormen van van een nieuw geval van homofoob die homofobe daden bestraffen. Maar de klachten van slachtoffers vast te stel- zijn tegengesteld, de ene klasse wil de discriminatie. geweld door de politie van de zone toch blijft homofobie bestaan. Iedere len. Dit is een van de redenen waarom privileges behouden terwijl de andere Dat is waarom het voor ons LGBT s Brussel-Elsene. De twee mannen wer- dag opnieuw zijn er tal van LGBT s veel slachtoffers van homofobe agressie de bestaande rijkdom wil verdelen. De belangrijk is dat we ons politiek orgaden opgepakt toen ze op 11 augustus die het slachtoffer worden van verwij- niet naar de politie gaan, ze vrezen daar bezittende klasse staat numeriek niet niseren in de strijd tegen het kapitalisvan het Brussels Summer Festival kwa- ten, scheldwoorden en zelfs geweld in geen gehoor te vinden, slechte reacties sterk en beseft dat, vandaar de pogin- me en opkomen voor een economisch men. Was dit wangedrag van de politie de familiale omgeving, op school, op te krijgen of eens te meer het voorwerp gen om eenheid onder de massa s tegen systeem gebaseerd op de verdeling van of een uitdrukking van de dagelijkse straat of op het werk. van homofobe opmerkingen of slechte te gaan door verdeeldheid te zaaien of de beschikbare middelen door er demorealiteit voor de LGBT-gemeenschap Natuurlijk telt ook de politie homo- grapjes te zijn. We moeten hierbij wel te stimuleren. Het is daar dat de oor- cratische controle over te nemen. Het (lesbiennes, gays, biseksuelen en trans- fobe agenten in haar rangen, net zoals opmerken dat er pogingen zijn om ho- sprong van homofobie moet gezocht socialisme zal op zich geen einde stelgenders)? dit in andere sectoren het geval is. Het mofobie onder agenten te bestrijden, zo worden. De heersende klasse doet er len aan alle discriminaties, maar het is In ons land hebben homo s en lesbi- probleem is echter dat de politie de ver- is er een initiatief van Rainbow Cops alles aan om verdeeldheid in stand te wel een noodzakelijke voorwaarde om ennes dan wel gelijke rechten inzake antwoordelijkheid toebedeeld kreeg holebi s bij de Belgische politie die hun houden. Dat gebeurt maar al te vaak komaf te maken met ongelijkheid. I Homofobie in Rusland. Interview met Igor, LGBT-activist in Moskou N aar aanleiding van de homofobe wetten in Rusland en de komende Olympische Winterspelen in datzelfde land, was er heel wat aandacht voor de situatie van LGBT s in Rusland. Er waren zelfs oproepen om de Olympische Spelen te boycotten. Wij spraken met Igor, een lid van onze Russische zusterorganisatie en erg actief in de strijd voor de verdediging van LGBT-rechten. Igor dls327.indd 6 De homofobe campagne die we vandaag in Rusland zien, is al twee jaar bezig. Het begon voor de parlementsverkiezingen van De partij van Poetin, Verenigd Rusland, voelde dat haar electorale steun afbrokkelde en besloot om de bestaande homofobe vooroordelen uit te spelen om de bevolking te verdelen, ingang te vinden bij de meest conservatieve lagen van de bevolking (die ook werden bewerkt met andere voorstellen om het gezin te beschermen door onder meer het recht op abortus te bestrijden) en de aandacht van de bevolking af te leiden van de belangrijke sociale en politieke problemen van het land. In veel andere landen wordt daartoe de kaart van het nationalisme getrokken, maar in een land als Rusland met tal van etnische groepen en nationale minderheden is Een jongere met een regenboogvlag wordt hard aangepakt door de Russische politie het openlijk gebruik van dergelijk nationalisme erg risicovol. Aanvankelijk dachten de meeste acti- Er is verzet door LGBT-militanten. betogingen zijn snel de meest dynami- Olympische Spelen visten dat de homofobe campagne zou Zij voerden campagne en hierdoor is sche van verschillende protestacties stoppen na de verkiezingen. Wij waar- het niveau van de discussies over dit geworden. Er is telkens zo n delega- Voor de komende Oly mpische schuwden dat dit afhankelijk zou zijn thema op twee jaar tijd sterk geëvo- tie om solidariteit te betuigen met ie- Winterspelen in Sotchi denk ik niet van de manier waarop de politieke, so- lueerd. Nooit voorheen werd op zo n dere andere onderdrukte groep in de dat een boycot ons zou helpen in de ciale en economische crisis in Rusland schaal over homoseksualiteit gedis- samenleving. strijd tegen homofobie. We verzetzou ontwikkelen. Na de verkiezingen cussieerd in Rusland als nu. Naast spe- Als revolutionaire socialisten is het ten ons om andere redenen tegen die volgde een massabeweging in het cifieke acties hebben LGBT-activisten onze taak om het politieke bewustzijn Olympische Spelen, die staan immers kader van de massaprotesten die we georganiseerd deelgenomen aan mas- van LGBT-militanten te versterken. Dat synoniem voor corruptie, verspilling wereldwijd zagen in navolging van het sabetogingen rond andere sociale pro- doen we onder meer door deze specifie- van publieke middelen en vernietiging revolutionaire proces in Noord-Afrika blemen. In Moskou gebeurt dat onder ke strijd te verbinden met andere bewe- van het milieu. Het zou efficiënter zijn en het Midden-Oosten. Het regime zet- meer door de invloed van onze leden. gingen zodat we tot een gezamenlijke om protest en solidariteit te organiseren te haar campagne voort en schakelde Dat gebeurt met eigen slogans en met strijd voor al onze democratische rech- tijdens de Spelen, liefst met atleten en een versnelling hoger. We denken niet regenboogvlaggen. Vaak is er aanvan- ten kunnen komen en samen ingaan te- met supporters. Na jaren van stilzwijdat de Russische samenleving homo- kelijk een zekere vijandigheid, maar dat gen alle nefaste vooroordelen die door gen en tegenkantingen, moeten we van fober of conservatiever is dan andere keert snel. We zien zelfs hoe betogers het regime in stand worden gehouden. alle gelegenheden gebruik maken om samenlevingen. De situatie die we van- LGBT-activisten verdedigen tegen fy- Eengemaakt verzet is essentieel om het te spreken en de strijd voor gelijkheid daag kennen, is een direct gevolg van sieke aanvallen door extreemrechts op asociale beleid te stoppen. te versterken. de politiek van de overheid. betogingen. De LGBT-delegaties op 25/08/ :55:36

7 Geschiedenis thema September jaar geleden: het andere 11 september dossier door 11 Pablo N (Brussel) september Het Chileense leger pleegt in samenwerking met de VS een staatsgreep tegen de regering van de Unidad Popular (Volkseenheid) onder leiding van de reformistische socialist Salvador Allende. De bevolking wordt hard onderdrukt, linkse organisaties worden verboden en meer dan honderdduizend politieke militanten ontvluchten het land om te ontsnappen aan martelingen en moorden. Er kwam een militaire dictatuur die dit in 1973 maar 4% was. Na 17 jaar dicvan Chili een oefenterrein maakte tatuur en de terugkeer van de democravoor de meest brutale neoliberale po- tie in 1990, bleef de stempel van deze litiek, waarbij zowat alles geprivati- donkere periode op alle aspecten van seerd werd. de Chileense samenleving aanwezig. Twee jaar na de militaire staatsgreep Zelfs na 20 jaar van centrum-linkse was de koopkracht van de werkenden regering is de Grondwet nog altijd die al met 40% afgenomen en liep de werk- van het militaire regime en is er niet loosheidsgraad op tot 15 à 20%, waar geraakt aan het neoliberale beleid dat gepaard gaat met enorme armoede en repressie. Op 6 augustus laatstleden nog werd een Mapuche (een van de inheemse bevolkingsgroepen in Chili) vermoord door de Speciale Eenheden van de politie. Waarom werd in 1973 een staatsgreep gepleegd en waarom werd het Chileense volk aan zo n bloedige dictatuur onderworpen? Poder Popular botst op verzet kapitalistische elite Alles begint in november 1970 wanneer een coalitie van linkse partijen, de Unidad Popular, de verkiezingen wint en aan de macht komt. De coalitie omvat de twee grote arbeiderspartijen de Socialistische en de Communistische Partij met daarrond ook verschillende christelijke of radicale linkse partijen. De nieuwe regering verbindt zich ertoe belangrijke hervormingen in het voordeel van de werkenden, de kleine boeren en de armen door te voeren. De landbouwgrond wordt gelijkmatig verdeeld, de lonen stijgen gemiddeld met 30%, de prijs voor basisproducten wordt geblokkeerd,... Dit leidt tot een enorm enthousiasme onder de Chileense bevolking en versterkt de strijdbaarheid onder de politieke militanten en de syndicalisten die steeds meer aandringen op een directe democratie: de Poder Popular (volksmacht). Aan de andere kant komt er hard verzet van de bezittende klasse die geen kans laat voorbijgaan om zich tegen de regering en de uitgebuite klassen te richten. In oktober 1972 was er een eerste poging tot staatsgreep met een patronale lock-out (waarbij de bazen de fabrieken sloten). De volledige samenleving werd plat gelegd. De vakbonden van vrachtwagenchauffeurs werden omgekocht door de CIA om over te gaan tot een Dictator Pinochet kwam met VS-steun aan de macht en voerde een hard staking van onbepaalde duur. Ze werneoliberaal beleid den daarin vervoegd door alle patronale bonden en professionele ordes van advocaten, dokters, architecten,... De massa s aan zet De regering en de nationale leiders van partijen en vakbonden wisten niet Het antwoord kwam van de bevolking. stap werd de productie in eigen handen goed hoe ze moesten reageren. De crisis Op het platteland gingen boeren en in- genomen. Verschillende cordons orgahad hen verrast. Zelfs indien ze formeel heemse volkeren over tot het bezetten niseerden zelfs het transport van arbeigezien aan het hoofd van het staatsap- van de terreinen van grootgrondbezit- ders en producten of de verdeling van paraat stonden, konden ze geen effi- ters. In alle wijken, zeker in de armste, voedsel. Tegelijk werden de fabrieken ciënte maatregelen nemen. Het staats- werden comités voor de bevoorrading beschermd tegen eventuele sabotage. apparaat kende nog een grote invloed en prijscontroles opgezet (JAP, Juntas Een nieuwe macht vanuit de arbeidersvan de rechterzijde en de kapitalisten. de Abastecimiento y Precios). Die co- beweging begon op te komen. Alle legale daden van Salvador Allende mités gingen in tegen handelszaken en Het land kende hierdoor al snel opwerden tegen gewerkt. supermarkten die geen correcte prijs nieuw een relatief normale economiaanboden of goederen op de zwarte sche activiteit. Maar de arbeidersklasmarkt verkochten. Eind januari 1972 se had doorheen deze ervaring kennis waren er al dergelijke comités gemaakt met haar eigen krachten en in het land. mogelijkheden om de samenleving te Het sterkste antwoord kwam echter laten draaien zonder dat er kapitalisten van de industriële zones. Wat daar ge- aan te pas komen. De patronale stabeurde, was het gevaarlijkste voor het king kwam ten einde, maar de strijd kapitalistische systeem. Syndicalisten tussen de verschillende sociale klasvan een zelfde cordon (industriezone) sen was voor iedereen zichtbaar gewororganiseerden zich en er kwam een co- den. Chili kwam in een revolutionair ördinatie. Die coördinatie ging over tot proces terecht waarvan de industriële het organiseren van bezettingen van cordons de meest ontwikkelde uitdrukbedrijven waar de bazen en hogere ka- king waren. ders weg getrokken waren. Stap per Allende en Che Guevara Regering wil verzoening De regering van Allende probeerde de strijdbaarheid van de bevolking te kalmeren. Er werd overgegaan tot steriele discussies met de zogenaamde progressieve delen van de kapitalisten om in te gaan tegen het buitenlandse imperialisme en de lokale grote burgerij. Er werd geprobeerd om de bedrijfsbezettingen door de arbeiders te stoppen zodat de bazen terug het roer in handen konden nemen. De arbeiders wilden de linkse regering blijven steunen, maar hadden kritiek op de toegevingen en de halfslachtige maatregelen. Ze eisten van de regering een mano dura (harde hand) tegen de sabotage door de rechterzijde en tegen de aanvallen door extreemrechtse groepen. De arbeiders eisten de officiële nationalisatie van de bezette fabrieken. Eind juni 1973 was er een nieuwe poging tot staatsgreep, deze keer door het leger. De poging draaide al gauw op niets uit. De arbeiders en boeren maakten van de gelegenheid gebruik om de bezettingen uit te breiden en om de macht van onderuit te versterken door een grotere coördinatie op te zetten. De Chileense bevolking begon het komende gevaar in te zien. Er waren verschillende betogingen voor het presidentieel paleis waarbij slogans werden geroepen om de massa s te bewapenen dls327.indd 7 zodat ze zich konden verdedigen. Maar gereorganiseerd. In het leger en bij de geen enkele linkse partij ging daarop politie werden linkse elementen met in. Er kwam geen enkele steun voor de enige invloed aan de kant geschoven. fabrieksbezettingen, ook al werden die Twee maanden later werd uiteindelijk vaak geleid door basisleden van de link- een geslaagde staatsgreep gepleegd. se partijen. In plaats van de bezettingen De arbeiders waren niet bewapend en te steunen, deden de linkse partijen er hadden geen politieke of militaire leialles aan om de controle op de nationale ding. Ze ondergingen de zweep van vakbondsleiding te behouden. de repressie van de dictatuur onder De kapitalisten hadden zich inmiddels Pinochet. Welke lessen voor vandaag? Op het eerste gezicht is de situatie heer van de stad overnam onder toein een land als Tunesië vandaag erg zicht van de vakbondsfederatie UGTT. verschillend van Chili onder Allende. Er bereikt ons weinig informatie hiermaar Tunesië was wel het land waar over, maar het is een belangrijke ontde eerste revolutie van de 21ste eeuw wikkeling die ook in andere steden plaatsvond en ook hier zagen we eens navolging krijgt. te meer de ontwikkeling van organen De Tunesische bevolking heeft doorvan zelforganisatie van onderuit. heen het verzet tegen de regering van Van bij het begin van de revolutio- Ben Ali en vervolgens tegen die van de naire beweging werden comités op- reactionaire islamisten van Ennahda gezet om de wijken te beschermen te- nieuwe strijdinstrumenten opgezet gen de troepen van dictator Ben Ali. die beantwoorden aan de directe noarbeiders namen het beheer van ver- den van de bevolking. Dat vertoont schillende bedrijven over van figuren heel wat gelijkenissen met de cordons die dicht bij het oude regime stonden. in Chili. Het is vanuit dergelijke orgaer werden bevoorradingscomités op- nen dat een echte arbeidersdemocratie gezet om een antwoord te bieden op kan opgebouwd worden om een einde de desorganisatie van de samenleving. te maken aan het kapitalisme door een Begin augustus ging de bevolking in democratische controle op de sleutelde stad Sidi Bouzid, de bakermat van sectoren van de economie te vestigen de Tunesische revolutie, zelfs over tot en het oude staatsapparaat volledig de vorming van een comité die het be- aan de kant te schuiven. 25/08/ :55:38

8 thema dossier de Linkse Socialist On Sind 2011 w arbeid val van beider gime g een gr vakbo kelijke hebben Er zijn de voo de off er tot 8 deze a rond lo ook ge uit het kingen Sinds amper de arb Abu-E HET EINDE VAN DE EGYPTISCHE REVOLUTIE? Toename sectair geweld bedreigt toekomst van de revolutie dringend nood aan onafhankelijke actie van arbeidersbeweging! thie hebben voor de doelstellingen van de Moslimbroederschap. Het gaat imiljoenen mensen doorheen de hele wereld, en zeker in het Midden- mers om een bloedige aanval door corrupte generaals die niet bepaald bekend Oosten, waren geschokt door het bloedbad waarbij honderden staan voor hun democratische ingehoofdzakelijk ongewapende mensen om het leven werden steldheid. Er is gerechtvaardigde vrees gebracht bij de poging van het Egyptische leger om twee pro-morsi kampen in Caïro op te ruimen. Het geweld ging ook in de daaropvolgende dat dit een poging is om de veiligheidsstaat van Moebarak terug te vestigen dagen verder. Wat is er aan de hand in Egypte? Is dit het einde van de revolutie? met een nieuwe leiding. Deze aanval heeft de polarisatie in de samenleving De recente betogingen om de afgezet- de nieuwe machthebbers. De timing en versterkt. Het gaat hier echter niet om te president Morsi te verdedigen, waren de brutaliteit waarmee ertegen werd een polarisatie langs klassenlijnen, maar misschien wel groot maar zeker niet zo opgetreden, geven aan dat de generaals wel om een tegenstelling tussen voorgroot als de immense anti-morsi beto- een voorbeeld wilden stelden voor alle en tegenstanders van de acties van de gingen van enkele maanden geleden. De huidige en toekomstige tegenstanders militaire top. twee pro-morsi kampen in Caïro wa- van het leger. Velen zijn geschokt door het geweld. ren vervelend voor het nieuwe bewind Dat is waarom er veel vragen worden Er zijn verslagen van zelfverdedigingsonder leiding van het leger, maar ze gesteld en het verzet toeneemt, ook on- groepen, zowel pro- als anti-morsi, die vormden geen directe bedreiging voor der diegenen die weinig of geen sympa- in verschillende delen van Caïro wor- M dossier door Robert Bechert, CWI den opgezet. Dergelijke groepen moeten zich democratisch organiseren en onderdeel vormen van een bredere, nietsectaire beweging van de werkende bevolking met als doel om het leven en de toekomst van de gewone bevolking zelf in handen te nemen. Als er geen onafhankelijke beweging door de arbeidersklasse wordt georganiseerd en als de strijd over de toekomst van Egypte wordt beperkt tot confrontaties tussen de generaals en de conservatieve religieuze krachten, dan dreigt dit de revolutie die in 2011 begon op een zijspoor te zetten. Echte vakbonden en arbeidersorganisaties zijn de enige krachten die alle delen van de samenleving kunnen verenigen in een strijd tegen de dictatuur en tegen de kapitalistische uitbuiting. Onmiddellijk na de afzetting van Morsi, waarschuwden wij ervoor dat de generaals de beweging van juni en juli zouden kapen en de anti-morsi mobilisatie zouden gebruiken als basis om zelf de macht te grijpen. Het zet de deur open voor het gevaar van sectarisme, verschillende vormen van contrarevolutie en uiteindelijk de mogelijke nederlaag van de revolutie ( Polarisation grows No trust in the generals, 10 juli). De brutaliteit van het geweld tegen de kampen en de repressie tegen de daaropvolgende protestacties kwamen bovenop het neerschieten van heel wat pro-morsi betogers begin en eind juli. Het geeft een idee van hoe de generaals met de oppositie willen omgaan. Ge Jamm van de hout p tere o Social Grootten mo geen d litaire ling to waarsc en wer alterna van ee gers va armen Aanvallen op de arbeiders Vandaag worden de pro-morsi betogers aangepakt, maar enkele dagen voor de bloedige aanval van 14 augustus werd ook repressief opgetreden tegen een arbeidersactie bij Suez Steel. Twee van de leiders van de bezetting daar werden opgepakt. De aanval bij Suez Steel toont het klassenkarakter van het regime van de generaals. Het was overigens geen nieuwe ervaring voor arbeiders in het post-moebarak tijdperk. De regering van Morsi had eerder haar karakter aangetoond toen in februari veiligheidsdiensten werden ingezet om een sit-in van arbeiders bij Portland Cement in Alexandrië de kop in te drukken. Sinds de val van Morsi op 3 juli heeft de militaire top onder generaal al-sisi er alles aan gedaan om de macht te consolideren. Oude veiligheidseenheden van onder Moebarak werden opnieuw geactiveerd. Twee derden van de nieuwe provinciale gouverneurs die op 13 augustus werden dls327.indd 8 aangesteld, kwamen uit het leger of de politie. Velen stonden bekend voor hun vijandigheid tegenover de revolutie van (The Economist, 17 augustus) Een commentator stelde: Sinds de coup kent Egypte een systematische terugkeer van de militaire en politiestaat met willekeurige arrestaties, beperkingen op de media en het neerschieten van betogers. Het veiligheidsapparaat neemt wraak voor de afgelopen twee jaar toen het bedreigd was door de mogelijkheid van een nieuwe orde waarbij het uiteindelijk verantwoording zou moeten afleggen. Sinds het begin van de coup voelt het veiligheidsapparaat dat het opnieuw de controle heeft en er wordt hard uitgehaald naar al wie dit bedreigt, los van hun ideologie. (Guardian, 16 augustus) Het leger pleegde niet gewoon een staatsgreep, er werd valselijk beweerd dat het leger optrad in naam van de machtige beweging tegen de regering van Morsi. De generaals konden het initiatief nemen omdat deze fantastische protestbeweging van miljoenen mensen jammer genoeg geen eigen vertegenwoordigers en onaf hankelijke leiding had waarmee de beweging zelf de macht kon nemen. De generaals namen dan maar het initiatief en namen de macht terwijl ze beweerden op te treden in naam van de betogers. Het feit dat het leger de macht overnam, maakte het voor de Moslimbroederschap mogelijk om zich voor te doen als verdedigers van de democratie. Er werd onder het korte bewind van Morsi nochtans niet geaarzeld om autoritaire methoden te gebruiken. Er kan tegelijk geen twijfel over bestaan dat er onder de voorstanders van de val van Morsi vragen, twijfels en verzet bestaan over de repressieve acties tegen de pro-morsi kampen, de brutale onderdrukking van protest en de toene- mende pogingen van de generaals om hun macht te consolideren. Deze twijfels en verzet ontwikkelen echter niet automatisch in een rechte lijn. De toename van sectarisme bleek uit de aanvallen op de kerken van de christelijke minderheid. De christelijke leiders lijken het leger te steunen omdat ze hopen dat het leger kan ingaan tegen religieuze conflicten en tegen geweld van jihadistische krachten. Dat is nochtans niet het geval. De militaire omverwerping van Morsi en de steun hiervoor van verschillende regeringen zal de fundamentalistische guerrilla en terrorisme versterken, zeker als de aanhangers van de rechtse islamistische partijen de conclusie trekken dat de strategie van de Moslimbroederschap om de macht door verkiezingen te verwerven heeft gefaald. De impact hiervan zal doorheen het Midden-Oosten en daarbuiten gevoeld worden. Dit gevaar wordt versterkt door het feit dat de strijd lijkt te gaan tussen enerzijds de reactionaire, conservatieve Moslimbroederschap en andere sectaire leiders en anderzijds de militaire leiding. In deze situatie is het absoluut belangrijk dat de inspanningen voor de uitbouw van een onafhankelijke arbeidersbeweging, niet alleen vakbonden, worden opgedreven. Deze onafhankelijke arbeidersbeweging kan een echt alternatief bieden en een oproep doen aan die arbeiders en armen die Morsi steunen omwille van hun verzet tegen het leger en de oude elite. Dit is de enige manier waarop de arbeidersbeweging de mogelijkheden van reactionaire fundamentalistische religieuze groepen kan te niet doen om zich als centrale opposanten van het militaire bewind op te werpen. (Polarisation grows - No trust in the generals. July 10) 25/08/ :55:40 Int Eind tionale Op uit Studen sociali reeks d wikke In de dacht van vi gevolg breid keling meer T meer r Turkije deden de zom alisten Zuid-E Een h Zuid-A

9 van dat de n juli bilisaelf de open, verolutie rlaag rows. en de aaropvenop Morsi ft een oppo- September 2013 Onafhankelijke stem arbeidersbeweging nodig! Sinds het begin van de revolutie in 2011 was er een massale groei van de arbeidersbeweging in Egypte. Voor de val van Moebarak was er al heel wat arbeidersstrijd, maar na de val van het regime ging dat nog sterker door. Er was een grote beweging om onafhankelijke vakbonden op te zetten. De onafhankelijke vakbonden telden minder dan leden toen Moebarak viel, maar hebben er vandaag meer dan 2,5 miljoen. Er zijn ook nog steeds 4 miljoen leden in de voorheen door de staat gecontroleerde officiële vakbonden. Recent waren er tot 800 stakingen per maand, waarbij deze acties zich niet beperken tot eisen rond lonen en arbeidsvoorwaarden maar ook gericht zijn tegen het management uit het Moebarak-tijdperk, tegen afdankingen en tegen privatiseringen. Sinds de val van Morsi viel er echter amper nog een onafhankelijke stem van de arbeidersbeweging te horen. Kamal Abu-Eitu, de voorzitter van de onafhankelijke vakbondsfederatie EFITU, werd zelfs minister van werk en riep op om stakingen te stoppen. Het is niet voor het eerst in de geschiedenis dat een vakbondsleider in een kapitalistische regering komt met als doel om de strijd te stoppen en de arbeiders een militaire regering te laten aanvaarden. Er kwam officiële steun van drie vakbondsfederaties voor een oproep van generaal al- Sisi voor een massabetoging ter ondersteuning van de nieuwe regering. In de leiding van de EFITU kwam die steun er pas na een stemming van 9 tegen 5. De politiek om de militaire leiding te steunen, is een rampzalige koers voor de vakbonden. Arbeidersorganisaties moeten hun eigen onafhankelijk programma op klassenbasis verdedigen. Dat is een manier om te vermijden dat het militaire regime zich kan consolideren en het is een antwoord op de toenemende sectaire verdeeldheid en het geweld. De centrale kwestie is de organisatie van democratisch beheerde, niet-sectaire verdedigingscomités in de wijken en op de werkplaatsen om aanvallen van de overheid of sectair geweld tegen te gaan. De arbeidersorganisaties kunnen die taak aanvatten, samen met de uitbouw van een politiek alternatief op het leger, de Moslimbroederschap en het kapitalistische bewind. Met zo n programma is het mogelijk om met de arbeidersbeweging zowel de generaals als de leiding van de Moslimbroeders te ondermijnen. De vakbonden en de EFITU in het bijzonder moeten eisen dat Abu-Eita uit de regering stapt en ze moeten werk maken van hun eigen campagne tegen repressie, sectarisme en militair bewind. Ze moeten opkomen voor democratische rechten en onmiddellijke vrije verkiezingen voor een revolutionaire grondwetgevende vergadering zodat de bevolking van Egypte over haar eigen toekomst kan beslissen. Dossier thema Generaal al-sisi en zijn militaire medestanders zullen het niet gemakkelijk hebben om de veiligheidsstaat opnieuw te vestigen. De revolutie is immers nog niet gedaan. De snelle ontgoocheling en daaropvolgende uitbarsting van oppositie tegen het bewind van Morsi toont aan hoe snel de oppositie kan ontwikkelen. De bloedige gebeurtenissen van de afgelopen dagen kunnen begrijpelijkerwijze leiden tot enige terughoudendheid uit vrees voor repressie en sectair geweld, maar dit zal niet blijven duren. De combinatie van de diepe economische en sociale crisis in Egypte samen met de opkomende sterkte van de arbeidersbeweging moet wel leiden tot hernieuwde strijd. De ervaringen van de arbeiders onder het nieuwe militaire bewind, zoals bij de confrontaties bij Suez Steel, zullen de aanvankelijke steun voor het leger bij het afzetten van Morsi ondermijnen. Dat kan mogelijkheden creëren om steun voor een socialistisch beleid te winnen. Maar dat zal niet automatisch gebeuren, religieuze krachten zullen er alles aan doen om steun te verkrijgen onder diegenen die zich tegen het leger verzetten. De linkerzijde en de arbeidersorganisaties mogen het militaire regime op geen enkele wijze ondersteunen, het heeft nooit een progressief karakter gehad. Het leger trad niet alleen tegen Morsi op om de eigen privileges en belangen te dienen, maar ook om de massabeweging te stoppen. Die beweging had tot een verdieping van de revolutie kunnen leiden met een verzwakking van de kapitalistische staat en een groeiend antikapitalistisch verzet. Dat is meteen ook waarom het regime zo snel de steun van de Westerse machten kreeg en waarom figuren als Obama wel erg voorzichtig waren in hun kritieken op de bloedige repressie tegen de oppositie. Geen steun aan leger of Morsi, de revolutie is nog niet voorbij! Jammer genoeg weet een groot deel van de linkerzijde in Egypte van geen hout pijlen te maken. Een van de grotere organisaties, de Revolutionaire Socialisten (verbonden met de SWP in Groot-Brittannië), heeft meerdere bochten moeten maken. Aanvankelijk werd geen directe kritiek gegeven op de militaire machtsovername. In tegenstelling tot het CWI werd voorheen niet gewaarschuwd voor een militair bewind en werd ook niet uitgelegd wat een echt alternatief zou kunnen zijn in de vorm van een regering van vertegenwoordigers van arbeiders, kleine boeren en de armen. Na het laatste bloedbad hebben de Revolutionaire Socialisten (RS) uiteindelijk op 14 augustus een verklaring uitgebracht onder de titel: Weg met het militaire bewind! Weg met al-sisi, de leider van de contrarevolutie!. Daarin werd gesteld dat de RS het regime van Morsi en de Moslimbroederschap nooit gesteund heeft. We stonden steeds vooraan in het verzet tegen dat criminele mislukte regime. Nochtans heeft RS opgeroepen om voor Morsi te stemmen in de tweede ronde van de presidentsverkiezingen van Zo n inconsistente benadering, zowel tegenover het leger als tegenover Morsi, kan alleen maar leiden tot verwarring. Bij dergelijke tumultueuze gebeurtenissen hebben de arbeidersbeweging en de revolutie nood aan meer duidelijkheid. Vanaf het ogenblik van de euforie bij de omverwerping van Moebarak in februari 2011 heeft het CWI al gesteld dat de revolutie pas succesvol zou zijn indien de Egyptische massa s ( ) het recht om over de toekomst van het land te beslissen zelf in handen nemen. Er mag geen vertrouwen worden gesteld in figuren vanuit het regime of die door de imperialistische broodheren naar voor worden geschoven. Er moeten onmiddellijk volledig vrije verkiezingen komen die worden georganiseerd en gecontroleerd door massale comités van arbeiders en armen. Het doel moet zijn om een revolutionaire grondwetgevende vergadering te verkiezen die vervolgens kan beslissen over de toekomst van het land. Er worden al stappen gezet om lokale comités op te zetten en om echte onafhankelijke arbeidersorganisaties te vormen. Maar dit proces moet sneller verlopen en meer gecoördineerd worden. Er moet een duidelijke oproep komen voor het democratisch verkiezen en controleren van comités in alle werkplaatsen, in de wijken en onder de gewone soldaten. Zo n oproep zou een brede echo vinden. Dergelijke comités zouden het opruimen van het oude regime kunnen coördineren en intussen zelf de orde en de bevoorrading organiseren. Het zou de basis kunnen vormen voor een regering van arbeiders en armen om komaf te maken met alle overblijfselen van de dictatuur, de democratische rechten te verdedigen en te beginnen met het plannen van de economische en sociale behoeften van de massa s in Egypte. ( Dit programma is vandaag meer dan ooit relevant en dringend. r het ussen rvatiee seclitaire elangtbouw beweorden ke arternan die eunen leger anier mogeentae niet anten rpen. he ge- Internationale zomerschool van het CWI Eind juli vond in Leuven de internationale zomerschool van het CWI plaats. Op uitnodiging van de Actief Linkse Studenten kwamen ongeveer 400 linkse socialisten uit 33 landen bijeen voor een reeks discussies over de strijd en de ontwikkeling van het bewustzijn. In de discussie was er heel wat aandacht voor de achterliggende periode van vijf jaar wereldwijde crisis en de gevolgen daarvan. Ook werd uitgebreid ingegaan op de verdere ontwikkelingen van de revoluties in onder meer Tunesië en Egypte, maar ook de meer recente bewegingen in onder meer Turkije, Brazilië en Zuid-Europa. Dat deden we niet als buitenstaanders, op de zomerschool waren er linkse socialisten uit Tunesië, Turkije, Brazilië en Zuid-Europa. Een hoogtepunt was de discussie over Zuid-Afrika en de enorme inspanningen die daar worden verricht om onafhankelijke arbeidersorganisaties op te bouwen, zowel op syndicaal als politiek vlak. Een jaar na het dramatische bloedbad in Marikana waarbij 34 mijnwerkers werden omgebracht komt er heel wat steun voor de brede Workers and Socialist Party (WASP) en is ook onze zusterorganisatie, Democratic Socialist Movement, snel aan het groeien. Het Zuid-Afrikaanse voorbeeld geeft een weg vooruit aan voor de bewegingen en revoluties die we wereldwijd in een steeds sneller tempo en op een grotere schaal zien plaatsvinden. We hadden op deze pagina s een uitgebreid verslag van onze zomerschool gepland, maar gezien de actuele gebeurtenissen in Egypte was daar geen ruimte voor. Op onze website staan verslagen: dls327.indd 9 25/08/ :55:41

10 10 thema VS de Linkse Socialist Socialist Alternative haalt 35% in Seattle Linkse socialisten tonen weg naar onafhankelijke politieke vertegenwoordiging Economie aan het infuus Foto: protestactie van Occupy Homes in Minneapolis tegen de uithuiszetting van de familie Sergio door D Bart Vandersteene e Verenigde Staten stonden het voorbije jaar minder in het oog van de economische storm dan de EU. Dit betekent echter niet dat er geen fundamentele veranderingen aan de gang zijn in de Amerikaanse samenleving. De Amerikaanse Droom waarbij elke goed studerende en werkende Amerikaan op een relatief zorgeloze toekomst rekent, ligt aan diggelen. De opkomst van indrukwekkende Occupy-beweging in 2011 zal de geschiedenis ingaan als een van de eerste uitingsvormen van dit keerpunt in de Amerikaanse samenleving. Socialist Alternative: doorbraak in Seattle, straks ook in Minneapolis? Democraten en Republikeinen vormen twee gezichten van een zelfde politiek ten dienste van de heersende elite. Het was met een uitgekiende campagne dat Obama en de Democraten de hoop op verandering wisten uit te spelen. Maar Obama bracht geen verandering. De afgelopen maanden is zijn populariteit sterk afgenomen. De beloftes werden niet waargemaakt, wat leidde tot frustratie en verzet. Er is een gevaar dat dit in 2014 kan leiden tot kansen voor de Republikeinen en de rechtse populisten van de Tea Party die de frustraties richten tegen migranten, werklozen, vakbonden,... Maar het kan ook anders. Er is een verrassend grote openheid voor een politiek alternatief dat de belangen van de gewone werkende bevolking centraal stelt. Socialist Alternative voert met haar beperkte krachten drie lokale verkiezingscampagnes. In Seattle, Minneapolis en Boston wordt aangetoond dat een expliciet socialistisch programma geen hinderpaal is voor electoraal succes. In Seattle konden alle inwoners met voorverkiezingen bepalen welke twee kandidaten per te verkiezen zetel naar de tweede ronde op 7 november doorgaan. Voor een van deze posities is Kshama Sawant kandidaat. Bij de voorverkiezing haalde ze stemmen of 35%. Dat is voor socialisten in de VS een ongezien resultaat. Een politieke commentator had het over niet minder dan een aardbeving. Kshama heeft een nieuwe weg getoond voor onafhankelijke kandidaten die direct de belangen dls327.indd 10 en thema s van de werkende klasse verdedigen. Tientallen activisten en vrijwilligers maken zich op voor een unieke campagne om een sterk resultaat neer te zetten op 7 november. Ook in Boston en Minneapolis wordt uitgekeken naar de resultaten van de linkse socialisten. Ty Moore, de kandidaat van Socialist Alternative in Minneapolis, daagt de Democraat Alondra Cano uit in het negende kiesdistrict. Ty en Socialist Alternative hebben de afgelopen jaren een grote autoriteit opgebouwd met concrete campagnes en acties. Zo zijn er momenteel campagnes tegen gedwongen uithuiszettingen. Miljoenen gezinnen werden de afgelopen jaren uit hun woning gezet omdat ze de lening niet meer konden afbetalen, vaak als gevolg van de gehaaide praktijken van de banken. In Minneapolis ging de Occupybeweging mee onder impuls van Socialist Alternative over in de campagne Occupy Homes. De campagne van Ty geniet de steun van de belangrijkste vakbondscentrale in Minneapolis en krijgt de steun van tal van lokale activisten. Er is een kleine maar reële kans om verkozen te geraken in de gemeenteraad. Socialist Alternative heeft als enige linkse organisatie in de VS een correcte inschatting gemaakt van de enorme veranderingen in de samenleving en de mogelijkheden voor links om daar op het politieke terrein uitdrukking aan te geven. Occupy toonde de woede en het ongenoegen van miljoenen mensen. Het heeft het politieke debat onder de Door een ongeziene interventie van de overheid kon de Amerikaanse elite een crisis als deze in de EU voor zich uit duwen. De grootste adepten van de vrije markt en het liberalisme hadden de door hen verfoeide overheid meer dan nodig om hun systeem te stutten en van een ineenstorting te redden. Zonder overheidsinterventie en de huidige monetaire politiek die permanent vers geld in het systeem pompt, zou de economische ravage maar vooral de sociale revolte in de Amerikaanse samenleving dramatische proporties hebben aangenomen. Met 2,2% groei in 2012 lijkt het nog mee te vallen. Overal spreken politici en burgerlijke commentatoren over het einde van de crisis en het ingezette herstel. Het begrotingstekort werd van bijna 10% naar 4% teruggebracht, de Dow Jones staat terug hoger dan voor de crisis en de werkloosheidsgraad is gedaald van 9,4% in 2009 naar 7,4%. Maar de crisis is niet in rook opgegaan. Maar liefst 5% van de bevolking is zijn huis kwijtgeraakt, private investeringen staan op een laag pitje ondanks historisch lage intrestvoeten, er zijn drastische bepsaringen op alle niveau s. Van alle nieuwe jobs die er in 2010 bijkwamen, waren er 76% met lage lonen. Dat zijn tijdelijke jobs die als sneeuw voor de zon verdwijnen als de economie het wat minder doet. Een loon wordt als laag bestempeld als het minder dan 11 dollar bruto per uur is (8,22 euro). Een kwart van de Amerikaanse werkenden verdient minder dan het Belgische minimumloon. Voor hen is er weinig droom in Amerika, het leven is een lange strijd om te overleven. In 2007 gaf 55% van de Amerikaanse bevolking aan een goede of perfecte financiële positie te kennen, nu is dat afgenomen tot 32%. De overheid is nog steeds verplicht om de economie aan het infuus te leggen om erger te voorkomen. De inbreng met gemeenschapsmiddelen is echter niet gericht op publieke investeringen en jobcreatie, maar wel op het drukken van geld om intrestvoeten laag te houden en de banken de tijd te geven om de ergste rommel op te ruimen vooraleer de tweede fase van de crisis er komt. Vormt het failliet van Detroit een precedent? bevolking gewijzigd. Jongeren weigehet faillissement van de stad Detroit, ooit de bakermat van het moderne en ren alsmaar meer de logica van het sy- industriële Amerika, is een enorme slag voor het prestige van de VS. Het is steem dat hen opzadelt met studieschul- het meest extreme voorbeeld van het verval in de Amerikaanse samenleving. den en jobs aan lage lonen. Werkenden Decennialang boekten de grote automobielbedrijven uit Detroit megawinsten. beginnen de besparingsprogramma s Maar vandaag is de stad verlaten en vervuild. Een stad die ooit symbool stond en de aanvallen op de vakbonden in voor welvaart en vooruitgang kent vandaag 50% werkloosheid. Bovendien leeft vraag te stellen. Er is ook de aanval op twee derde van de kinderen onder de armoedegrens. Na jarenlange besparinde klokkenluiders en het engagement gen op openbare diensten en sociale voorzieningen is de criminaliteit vijf maal van de Obama-administratie om het hoger dan het Amerikaanse gemiddelde. Maar liefst 47% van de bevolking is bespioneren van de eigen bevolking te functioneel analfabeet. Detroit is slechts het topje van een gigantische ijsberg. versterken. Tientallen kleinere steden staan aan de afgrond van het faillissement en verin een recente verklaring na het ver- schillende staten kampen met enorme schuldenbergen. Een faillissement bekiezingssucces in Seattle schreef SA: tekent in de praktijk dat heel wat engagementen van de overheid, bijvoorbeeld Socialisten erkennen dat verkiezingen inzake pensioenen, op de helling komen te staan. niet het ideale terrein zijn om aan politiek te doen en dat ze op zichzelf onvoldoende zijn om reële verandering te brengen. De macht van het grote geld en de media controleert de politiek onder het kapitalisme. De geschiedenis toont aan dat alle overwinningen voor de werkenden gewonnen zijn door masssabewegingen. ( ) De ontwikkeling van sociale strijd de komende maanden zal bepalend zijn voor het exacte resultaat bij de verkiezingen. De realiseerbaarheid van ons programma groeit wanneer jongeren en werkenden zich organiseren en er een toename komt van acties, stakingen. ( ) De campagnes zullen een levend voorbeeld zijn van hoe de linkerzijde en de werkenden een serieuze onafhankelijke campagne kunnen voeren dat als model kan die- 15 dollar per uur en een vakbond nen om te verspreiden over het hele land. Rond deze slogan vonden dit jaar reeds tientallen acties plaats van werknemers in Het zijn voorbodes van de komende golf aan politiek verzet die de twee partijen de lage loonsector (onder meer bij fastfoodbedrijven). Het federale minimumloon die de big business vertegenwoordigen bedraagt nu 7,25 dollar of 5,50 euro. Mocht het minimumloon sinds 1968 aan de inflatie aangepast zijn, dan zou het 16,80 dollar bedragen. Met 7,25 dollar per uur zullen uitdagen. is het niet mogelijk om een waardig leven op te bouwen. Miljoenen Amerikanen combineren verschillende jobs om rond te komen. De acties voor een minimumloon van 15 dollar per uur worden breed ondersteund. Socialist Alternative heeft er een centrale slogan in haar verkiezingscampagne in Seattle van gemaakt. 25/08/ :55:43

11 Duitsland thema September Duitsland Merkel op weg naar herverkiezing? Onze mening: Die Linke versterken! O p 22 september zijn er verkiezingen in Duitsland. De conservatieve premier Angela Merkel van de CDU (christendemocraten) stevent af op een herverkiezing. Haar liberale coalitiepartner dreigt evenwel zwaar te verliezen. De sociaaldemocratische SPD slaagt er niet in om de electorale positie van Merkel te bedreigen. Ter linkerzijde voert Die Linke campagne om de verwachte electorale schade te beperken. Waar de partij in 2009 nog goed was voor 12% dreigt ze nu terug te vallen tot 7 à 8%. We publiceren een ingekorte versie van de verklaring van onze Duitse zusterorganisatie SAV die actief is binnen Die Linke. De huurprijzen en energie worden ren. Het waren uiteindelijk de SPD en duurder. Aan het einde van het loon is de Groenen die met Agenda 2010 en er voor velen nog een groot stuk maand Hartz IV tien jaar geleden aan de baover. Terwijl werkenden, gepensioneer- sis lagen van de harde aanval op onze den en werklozen steeds meer moeten arbeidsvoorwaarden en lonen. Het wabetalen, worden de banken met belas- ren diezelfde partijen die een Duitse tinggeld gered en worden miljarden uit- deelname aan oorlogsoperaties doorgetrokken voor prestigeprojecten zoals voerden. En het waren eveneens de sostuttgart 21 (een nieuw station en trein- ciaaldemocraten en de Groenen die de netwerk) of de luchthaven van Berlijn. liberalisering van de financiële sector Velen trekken de conclusie dat alle doordrukten. partijen hetzelfde zijn en nemen hierspd-leider Peer Steinbrück doet nu door niet meer deel aan de stembusslag. een poging om zijn sociale geweten Of er nu een nieuwe zwart-gele coalitie te ontdekken en spreekt over de nood (van christendemocraten en liberalen) aan een herverdeling van de rijkdom. komt of een rood-groene regering, aan Als zowel de SPD als de Groenen nu de politiek in het belang van de rijken pleiten voor een minimumloon, is dat en grote bedrijven zal niets verande- vooral omdat Die Linke deze eis op de Is Die Linke echt anders? In tegenstelling tot de eenheidsworst van de gevestigde partijen staat Die Linke aan de kant van de gewone werkenden, werklozen en gepensioneerden. De partij gebruikt daarvoor zowel haar positie in als acties buiten het parlement. Zo voert Die Linke actief campagne ter ondersteuning van het personeel in de distributiesector dat opkomt voor hogere lonen en een degelijke collectieve arbeidsovereenkomst. In de gezondheidszorg steunt Die Linke de eis voor meer personeel en ondersteunt de partij de acties (waaronder stakingen zoals bij het Berlijnse ziekenhuis Charité) hiervoor. Bij de Blockupy-acties tegen de macht van de banken, een actie in Frankfurt voor de zomer, stonden parlementsleden van Die Linke mee vooraan en werden ze mee opgepakt. De partij heeft zich tegen ieder reddingsplan voor de banken verzet. Er werd tegen iedere deelname van Duitse troepen aan buitenlandse operaties gestemd wat van de zogenaamde vredesactivisten van de Groenen niet kan gezegd worden. In het debat over het inzetten van drones (onbemande bommenwerpers) in onder meer Afghanistan, stelt Die Linke: agenda heeft gezet waardoor de andere partijen kleur moesten bekennen. Maar zowel de SPD en de Groenen aan de ene kant als de christendemocratische CDU/CSU en het liberale FDP aan de andere kant weten dat er na de verkiezingen van 22 september nieuwe besparingen zullen volgen. Die komen bovenop de maatregelen op lokaal en regionaal vlak. Om tot verandering te komen, is er nood aan een grote druk van onderuit uit de bedrijven, universiteiten, scholen en wijken. Daarbij zijn de verkiezingen van september wel degelijk belangrijk. Ze bieden immers een mogelijkheid om Die Linke opnieuw en hopelijk sterk in het parlement te verkiezen. Waarom zelf actief worden? Het echte verschil zal niet in het parlement gemaakt worden, daarvoor zullen we de toplui van de banken en grote bedrijven namelijk moeten raken waar het hen pijn doet. In het parlement en in de regering zitten slechts hun marionetten. Die Linke moet een actieve rol spelen in het verzet tegen de echte machthebbers. Met een krachtige beweging van werkenden, werklozen, jongeren en gepensioneerden kunnen verbeteringen afgedwongen worden. Maar er is nood aan een socialistische massapartij om deze verbeteringen te behouden en een einde te maken aan de macht van de superrijken. Zo n partij moet ingaan tegen het kapitalisme en opkomen voor een socialistische samenleving. Parlementaire posities kunnen daartoe gebruikt worden, maar dan wel om de eisen van de bewegingen op straat te versterken. Zonder een omvattend antikapitalistisch antwoord, kan de kleine minderheid die het vandaag voor het zeggen heeft doorgaan met een politiek van besparingen, milieuvernietiging, afdankingen en dat alles overgoten met de nodige leugens om het ons te laten slikken. Investeer in kinderopvang in plaats van dodende drones. Die Linke heeft een actieve rol gespeeld in het verzet tegen het asociale beleid en daarmee heeft ze de ruimte voor rechts-populistische krachten beperkt. Maar dit is slechts één kant van de partij. Er zijn ook andere krachten binnen Die Linke die pleiten voor het aanpassen van het partijprofiel om gemakkelijker met SPD en Groenen in zee te kunnen gaan. Waar Die Linke mee in de regionale regeringen zit, zoals in Brandenburg, worden de besparingen mee opgelegd door Die Linke. Na tien jaar van rood-rood bewind in Berlijn wordt er steeds meer bespaard. Sommigen willen dat ook op nationaal vlak doen. Terwijl Die Linke geen homogene partij is, blijft het wel de enige partij die tegen het neoliberale eenheidsdenken ingaat. Door op Die Linke te stemmen, wordt het verzet tegen de komende besparingen onder de nieuwe regering versterkt. Binnen Die Linke zijn er heel wat voorstanders van een strijdbare opstelling waarbij de partij gericht is op actief verzet en een betrokkenheid van de basis. Parlementslid Heidrun Dittrich (Die Linke) sluit aan bij CWI O p onze zomerschool maakte Heidrun Dittrich, een nationaal parlementslid van Die Linke uit Nedersaksen, bekend dat ze aansluit bij Sozialistische Alternative (SAV), onze Duitse zusterorganisatie. Ze nam deze beslissing na een lange periode van samenwerking binnen de partij en ook binnen de linkse stroming Antikapitalistische Linkerzijde. dls327.indd 11 Dittrich stelt dat een versterking van de SAV ook een versterking van Die Linke betekent. Als lid van onze organisatie leeft Dittrich aan een gemiddeld arbeidersloon. Bij de verkiezingen van eind september maakt ze jammer genoeg geen kans om herverkozen te geraken, wel zal Dittrich actief blijven binnen de SAV en de linkerzijde binnen Die Linke. Hieronder een ingekorte versie van de verklaring die Heidrun Dittrich aflegde om haar lidmaatschap aan te kondigen. Tegen de achtergrond van massabewegingen op bijna alle continenten, het huidige gebrek aan een alternatief in het bewustzijn van veel mensen en de ontgoocheling in de neoliberale partijen, is de uitbouw van sterke socialistische krachten bepalend om een uitweg uit de crisis van het kapitalisme aan te duiden. Zoniet zullen pro-kapitalistische of zelfs fascistische krachten gebruik maken van de bestaande ontgoocheling. Progressieve bewegingen kunnen in burgeroorlog omslaan zoals in Syrië of het leger aan de macht brengen zoals in Egypte. Dat kan enkel vermeden worden als de arbeidersklasse zich internationaal organiseert om als onafhankelijke kracht op te komen voor een alternatief. In 2009 werd ik voor Die Linke in de Bundestag verkozen op de lijst in de deelstaat Nedersaksen. Ik meen dat ons werk in het parlement, zoals Rosa Luxemburg meer dan honderd jaar geleden schreef, in de eerste plaats moet gebruikt worden om de hypocrisie van de burgerlijke partijen aan te klagen, ons alternatief naar voor te brengen en de eisen van de buitenparlementaire bewegingen bekend te maken en het lokale verzet te versterken. Ik was er steeds tegen om de parlementaire posities als een doel op zich te zien. Net zoals de SAV meen ik dat de huidige crisis niet louter een crisis van de financiële markten is, maar een systeemcrisis van het kapitalisme. Deze crisis kan niet opgelost worden door een herverdeling van de rijkdom, het kapitalisme is immers gebaseerd op winstmaximalisatie. Er kan enkel een oplossing gevonden worden door de socialisatie van de productiemiddelen en een ecologische en sociale planning in een socialistische samenleving. Onze taak bestaat er in om vanuit de dagelijkse problemen van de mensen een socialistisch antwoord te bieden en een brug naar een socialistisch alternatief te bouwen. Om de sociale verhoudingen fundamenteel te veranderen, moeten we een meerderheid overtuigen. Dat kan enkel door het aanmoedigen van zelf-activiteit waardoor steeds meer mensen in conflict komen met het systeem. We zullen het niet bekomen door parlementaire coalities met burgerlijke partijen als de SPD of de Groenen. Ik was bijzonder onder de indruk van de activiteiten van SAV-leden in het ziekenhuis Charité waar ze mee een vakbondsgroep hebben opgezet die een voorbeeld is voor alle vakbondscampagnes. Ik had ook de mogelijkheid om op een internationale bijeenkomst leden van het CWI te ontmoeten en kennis te maken met een echte internationale en socialistische organisatie. De rol van de leden van de Democratic Socialist Movement (DSM) in de mijnstakingen en de opbouw van een nieuwe arbeiderspartij in Zuid-Afrika en de strijd van Xekinima voor een eenheid van de Griekse linkerzijde op een duidelijke socialistische basis, zijn voorbeelden van hoe de socialistische linkerzijde moet handelen. 25/08/ :55:46

12 de 12 thema recensies Linkse Socialist Elysium: Science fiction of hedendaagse realiteit? door Frederik De Groeve Het jaar De kapitalistische elite kan op aarde niet langer haar luxeleven leiden gezien de planeet een complete puinhoop geworden is. Proper water of een zuchtje zuivere lucht zijn nergens meer te vinden. Daarom nam de rijke toplaag van fabriekseigenaars haar intrek in Elysium, een gated community in de ruimte, vanop het aardoppervlak goed zichtbaar aan de hemel, maar onbereikbaar voor wie niet over de middelen beschikt. De happy few leven er in een weelderige oase, voorzien van alle luxe, en hebben beschikking tot technologie die ieder letsel en elke ziekte in een handomdraai geneest. De film brengt een scherpe aanklacht tegen tal van hedendaagse wantoestanden. Zo lijkt het Los Angeles anno 2154 verdacht sterk op de Braziliaanse favelas vandaag. Een groot deel van de beelden werd in sloppenwijken van Mexico City gedraaid. Toen regisseur Neill Blomkamp werd gevraagd of Elysium een beeld geeft van hoe hij de aarde ziet binnen 140 jaar, antwoordde hij: Neen, dit is geen science fiction. Dit is vandaag. Dit is nu. Op de vervuilde aardkloot moet de grote massa zich maar zien te redden, gebukt onder een repressieve bureaucratie waar robots de taken van politie en leger hebben overgenomen. De arbeidsomstandigheden zijn ronduit erbarmelijk en sociale bescherming onbestaande. Wie hieraan wil ontsnappen en per ruimteschip Elysium poogt binnen te dringen, heeft een grote kans deze reis niet te overleven. Wie het wel haalt wordt zonder pardon terug gestuurd. Klinkt ons ook vaag bekend in de oren... Het zou natuurlijk maar een saaie prent opleveren indien Max (Matt Damon) deze wantoestanden ongemoeid zou laten. Deze ex-autodief, die zijn leven beterde en eerlijk aan de kost probeert te komen als fabrieksarbeider, wordt het slachtoffer van de erbarmelijke werkomstandigheden. Aanvankelijk weigert hij een cabine met stralingsgevaar te betreden, maar wanneer zijn ploegbaas dreigt met ontslag, gaat hij toch overstag, met de te verwachten fatale gevolgen. Deze scène doet sterk denken aan rampen zoals in het Rana Plaza in Dhaka, Bangladesh, waar textielarbeidsters met ontslag bedreigd werden nadat ze, uit angst voor instorting, het gebouw hadden verlaten. Velen gingen opnieuw aan het werk, met alle gevolgen van dien. Hoe het verder afloopt met de bestraalde Max mag u zelf gaan ontdekken in deze spannende film, die naast haar bikkelharde sociale kritiek ook een rijkdom aan indrukwekkende beelden oplevert, met 3d-animatie van buitengewone kwaliteit. De Zuid-Afrikaanse regisseur Neill Blomkamp is niet aan zijn proefstuk toe. In 2009 scheerde hij reeds hoge toppen met District 9. Hoewel hij zich in beide films beperkt tot het aankaarten van problemen en niet overgaat tot het bieden van geloofwaardige oplossingen, kunnen we deze film aanraden aan vriend en vijand van het SF-genre. Veel kijkplezier. Honderd jaar na de lock-out in Dublin Onze Ierse zusterpartij bracht een vlot leesbaar boek uit over de lock-out in Dublin in Het patronaat reageerde op de opkomende arbeidersbeweging die zich begon te organiseren onder het personeel van het openbaar vervoer. De arbeiders deden dat in de ITGWU (Irish Transport and General Workers Union), een strijdbare vakbond met leiders als Jim Larkin en James Connolly, twee revolutionaire socialisten. Tegen de officiële rechtse vakbondsleiders in en tegen een bijzonder agressief patronaat en de patronale marionetten van de gevestigde media en de katholieke kerk werd de strijd aangegaan. Om de opkomende strijdbare vakbond te breken, beslisten de bazen rond William Martin Murphy (eigenaar van onder meer het tramnetwerk van Dublin) om zes prominente militanten af te danken en de rest van het personeel te bedreigen: ze moesten kiezen tussen de vakbond of hun job. Hierop ging het trampersoneel in staking. Het protest botste op repressie waarbij doden vielen. Verschillende bazen gingen over tot een lock-out: het personeel werd aan de deur gezet. Doorheen het syndicale protest werden tal van methoden gebruikt om de strijd te versterken. De solidariteit werd georganiseerd, vrouwen werden bij de acties betrokken, kinderen konden naar sympathiserende gezinnen in Engeland, Er werd nadien ook bewust geprobeerd om een politiek verlengstuk aan de strijd te breien, met eigen arbeiderskandidaten bij de verkiezingen. De acties in Dublin konden op een brede solidariteit doorheen Ierland, Engeland, Wales en Schotland rekenen. Toch ging de centrale Britse vakbondsleiding niet in op de druk die er van onderuit was om solidariteitsacties te ondernemen. Dat zou uiteindelijk een genadeslag aan de beweging toebrengen. Maar de nederlaag in 1913 betekende niet dat de arbeidersbeweging gebroken was, in de daaropvolgende jaren waren er tal van uitbarstingen van revolutionaire strijd. Het boek Let us rise telt 142 pagina s en kost amper 5 euro (+ verzendingskosten). Het is opgedeeld in korte hoofdstukken afgewisseld met interessante weetjes. Parlementslid Joe Higgins brengt op het einde van het boek ook een kritiek op hoe de huidige vakbondsleiders met de erfenis van 1913 omgaan. Dit is geen geschiedenisboekje, maar een boek over een historisch thema geschreven door activisten die uit de geschiedenis lessen voor vandaag halen. Bestel Let us rise door 7,50 euro over te schrijven op BE van Socialist Press met vermelding Let us rise. N-VA. Analyse van een politieke ideologie van Ico Maly Eerder schreef Ico Maly De beschavingsmachine, een bijzonder scherp boek dat inging tegen islamofobie en discriminatie. Het boek over de N-VA is van een ander kaliber: een turf van 600 bladzijden. Het gaat om een doctoraatsthesis bij professor Jan Blommaert. Gelet op die vorm is er een academische toonzetting en dreigen de uiteenzettingen over de filosofische voorbeelden van De Wever en co ons wel heel ver te leiden. Het is opvallend dat er relatief weinig boeken over de N-VA zijn verschenen, zeker op het vlak van kritische analyses is er weinig te vinden. Met dit boek legt Ico Maly de lat meteen hoog voor de kritische werken die ongetwijfeld nog zullen volgen. De nadruk in het boek ligt op de ideologie van de N-VA een samenraapsel van ideeën van het conservatieve anti-verlichtingsdenken over een mystiek nationalisme tot economisch neoliberalisme en de wijze waarop de partij en De Wever in het bijzonder deze ideeën naar buiten brengen. Dat de N-VA erg handig is in haar communicatie is algemeen geweten, maar het is nuttig om dat grondig te onderzoeken. Maar de centrale basis voor het succes van N-VA ligt niet bij haar eigen ideologische basis en ook niet bij haar communicatietechnieken. De afkeer tegenover de andere partijen en de ondermijning van alle gevestigde partijen leidt tot politieke onstabiliteit en een vage roep tot verandering. Het is daar dat de N-VA op kan inspelen, maar het vormt geen stabiele basis voor blijvend succes. Het sociaal-economische programma van N-VA komt in het boek van Ico Maly maar beperkt aan bod. Het zou nochtans de moeite zijn om ook dat aspect aan een grondig onderzoek te onderwerpen. N-VA. Analyse van een politieke ideologie door Ico Maly telt 608 pagina s en kost 34,95 euro. waar LSP voor staat De technische en wetenschappelijke mogelijkheden van de mens zijn nog nooit zo uitgebreid geweest. De jongste 50 jaar verdrievoudigde het gemiddelde inkomen per hoofd van de wereldbevolking. Er is voldoende rijkdom om iedereen een degelijke levensstandaard te garanderen. België vormt hierop geen uitzondering. Zelfs na de gouden jaren 50 en 60 bleef de totale werkelijke waarde van alles wat we samen produceren toenemen. In 96 bedroeg dit dubbel zoveel als in 83. Deze toename van de rijkdom heeft echter niet geleid tot een algemene stijging van de welvaart. Integendeel: terwijl bedrijven recordwinsten boeken en speculanten hun kapitaal vertienvoudigen, gaat de voormalige koloniale wereld gebukt onder oorlog en hongersnood, is de economie van de ex-stalinistische staten ineengestuikt en heerst in het Westen massale structurele werkloosheid. De globale stijging van de rijkdom is aan de overgrote meerderheid van de wereldbevolking voorbijgegaan. Stop de privatiseringen Hoewel de arbeiders deze rijkdom produceren, hebben ze niet de minste inspraak in de aanwending ervan. Heel de productie staat in functie van de winsthonger van een handvol kapitalisten. Dit leidt tot schrijnende tegenstellingen. Er is nood aan betaalbare en comfortabele sociale woningen, aan gratis openbaar vervoer, aan onderwijs toegankelijk voor iedereen, aan speelterreinen en recreatiecentra, aan een nationale gezondheidsdienst die gratis en publiek is. De middelen hiervoor zijn voorhanden. Op dit ogenblik gaat het echter de andere kant uit. Openbare diensten worden gerentabiliseerd en opgesplitst. De winstgevende delen worden verkocht aan de hoogste bieder, de onrendabele worden afgestoten. Er is al lang geen sprake meer van diensten. De marktlogica heeft ook in de openbare sector toegeslaan. Voortaan spreekt men van openbare bedrijven in afwachting van de volgende privatisering. 32-urenweek In de private sector richt de vrije markt een ravage aan. Alle verworvenheden worden afgebroken in naam van de competitiviteit. Arbeidscontracten ruimen plaats voor onderaanneming, uitzendarbeid en andere nepjobs. Een miljoen arbeiders in België wordt regelmatig geconfronteerd met werkloosheid. Dit heeft geleid tot de verpaupering van een deel van de arbeiders en hun gezinnen. Pensioenen, werkloosheids- en ziekteuitkeringen staan op de helling door de uitholling van de sociale zekerheid. LSP/PSL is voor het volledig herstel van de index en een minimumloon van 1500 euro netto, tegen de afbraak van de sociale zekerheid en de uitholling van het arbeidscontract. Wij verzetten ons tegen iedere bedrijfssluiting omdat dit onder het kapitalisme enkel leidt tot werkloosheid en armoede. De enige maatregel die de massale werkloosheid kan oplossen is de onmiddellijke invoering van de 32-urenweek, zonder loonverlies en met evenredige aanwervingen. Een nieuwe arbeiderspartij De vakbondsleidingen hebben de kapitalistische afbraaklogica aanvaard. Ze beperken zich tot het sociaal begeleiden van de herstructureringen. Daartegenover stellen wij het strijdsyndicalisme: vechten voor iedere job en het behoud van alle verworvenheden. De arbeidersklasse heeft een partij nodig die deze strategie politiek kan en wil vertalen. Zo n partij moet openstaan voor iedereen die wil vechten tegen de sociale afbraak. Ze moet zich verzetten tegen iedere verdeling van de arbeiders, of het nu is op basis van racisme, seksisme of geloof. Dit kan het best door op te komen voor volledige gelijke rechten. Ze moet de strijd aanbinden tegen het imperialisme en vechten tegen de vernietiging van het milieu. Ze moet het zelfbeschikkingsrecht van Vlamingen, Walen en Brusselaars respecteren, zonder in de val te trappen van diegenen die de arbeiders door communautair opbod willen verzwakken (cfr. splitsing sociale zekerheid). Ze zou moeten ageren voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder rechtstreekse arbeiderscontrole. Revolutie Dit programma is enkel uitvoerbaar indien de arbeidersbeweging de macht uit handen neemt van de kleine minderheid van kapitalisten. De heersende klasse zal haar privileges echter niet zomaar afstaan. Het breken van de kapitalistische staat zal een revolutie vereisen. Daarom bouwen wij aan een revolutionaire marxistische partij. Arbeidersdemocratie De productie moet in functie staan van de reële behoeften van de bevolking. Ze moet georganiseerd worden via een democratisch productieplan, opgesteld en gecontroleerd door raden, samengesteld uit vertegenwoordigers van de arbeiders van het bedrijf, van de nationale vakbonden en van de arbeidersregering. Iedere functionaris moet verkozen en permanent afzetbaar zijn. Hij/zij mag niet beschikken over een hoger loon dan het gemiddelde loon van de arbeiders die hij/zij vertegenwoordigt. Op die manier kan het wanbeheer vermeden worden zoals dit in de planeconomieën in het ex- Oostblok bestond. Voor socialisme en internationalisme De socialistische revolutie breekt altijd uit op het nationale vlak, maar eindigt in de internationale arena. Arbeidersdemocratie en socialistische planning kunnen niet beperkt blijven tot één land. Het isolement van Sovjet-Rusland heeft tot haar degeneratie vanaf 1924 geleid. LSP/PSL maakt deel uit van het Comité voor een Arbeidersinternationale (CWI), dat actief is op alle continenten. Onze strijd in België zien wij in het kader van een arbeidersstrijd in de hele wereld voor een socialistische maatschappij. Voor arbeiderseenheid Voor socialisme dls327.indd 12 25/08/ :55:46

13 Partijnieuws thema September 2013 Agenda CWI zomerschool Bouwen van revolutionaire partijen om socialistische verandering te kunnen realiseren en consolideren 13 - za. 7 sep. Gent: stadswandeling en BBQ van LSPGent - za. 21 sep. Aalst. Feestje van LSP-Dender. - za. 28 sep. Trefdag rond ecosocialisme (org. Rood!, Parti de Gauche en anderen) - zo. 20 okt. Betoging tegen kernwapens: Time to go - za. 26 okt. Nationale betoging tegen GAS-boetesza. 2 nov. Dag van het Socialisme (org. Ronde Tafel van Socialisten) in Antwerpen Stadswandeling en BBQ in Gent door Els Deschoemacker T ijdens een warme week in juli kwamen 400 linkse socialisten uit meer dan 30 landen bijeen. Analyses en verslagen uit Zuid-Afrika, Brazilië, de VS, Griekenland of Tunesië,... tonen het complexe beeld van een wereld in een periode van revolutie en contra-revolutie. De manifeste uitzichtloosheid van het kapitalisme leidde in sommige landen tot de grootste bewegingen uit de geschiedenis. Dat deze vooralsnog niet leidden tot een veralgemeende en hernieuwde populariteit van socialistische oplossingen, was het onderwerp van heel wat discussie. De vaststelling dat de arbeidersbeweging globaal gezien niet voorbereid was op de diepste crisis van het kapitalisme sinds de jaren 1930 is een understatement. Op het verkeerde spoor gezet in de naweeën van het post-stalinistische tijdperk en gedurende een paar decennia overweldigd door het marktdenken, verdwenen socialistische analyses en ideeën naar de achtergrond. De strijd voor een socialistische maatschappij werd afgedaan als niet langer relevant en linkse partijen en vakbonden concentreerden zich sindsdien op het meest haalbare binnen het kapitalisme. Dit heeft sporen nagelaten. De crisis zorgde dan wel voor massabewegingen op nooit geziene schaal en een steeds bredere anti-kapitalistische stemming,. maar het ontbreken van een duidelijk perspectief en alternatief gebaseerd op de onafhankelijke kracht van de arbeidersklasse leidde ook tot heel wat verwarring, verlamming en nederlagen, die het proces van revolutie tijdelijk kunnen terugduwen. De beweging in Egypte bijvoorbeeld gaat door een zeer belangrijke maar dramatische fase. Het uitblijven van een onaf hankelijk antwoord van de arbeidersbeweging op de staatsgreep die bedoeld was om de revolutie op een zijspoor te zetten, kan de revolutie in gevaar brengen en leiden tot ontsporing in sectair geweld. Na ontelbare algemene stakingen en een grote wil tot strijd aan de dag te hebben gelegd, dreigt wanhoop Griekenland een tijd in zijn greep te houden. In nog andere landen krijgt de diepe woede het karakter van steun aan allerlei populistische formaties en anti-partijstemmingen. Deze ontwikkelingen zijn een belangrijke en noodzakelijke leerschool. De bewegingen laten een glimp zien van die immense potentiële kracht die de arbeidersklasse in zich draagt. Anderzijds tonen ze ook dat massabewegingen op zich niet volstaan. Dat het bewustzijn sprongen vooruit kan maken, wordt aangetoond door de openheid voor socialistische ideeën en kandidaten in de VS, en dit nog voor de Amerikaanse arbeidersklasse massaal op het toneel verschenen is. Het is een belangrijke voorloper van wat zich ook elders kan ontwikkelen. In Zuid-Afrika leidde het drama van Marikana tot een zeer scherpe breuk tussen de arbeidersbeweging en het ANC. De razendsnelle ontwikkeling van de WASP, onder leiding van de kleine CWI-afdeling in het land, toont dat de oproep voor een nieuwe arbeiderspartij haarfijn aangevoeld wordt. Anti-partijgevoelens kunnen snel te boven gekomen worden wanneer een echte arbeiderspartij ontstaat, een partij die in de strijd met woord én daad aan de kant van de arbeidersklasse staat. In Griekenland wordt de besparingspolitiek letterlijk uitgespuwd. Peilingen tonen een overgrote meerderheid voor openlijk socialistische maatregelen als het niet terugbetalen van de schuld of de nationalisatie van de banken en andere sleutelsectoren van de economie. Op de vraag of binnen de EU blijven alle pijn waard is, wordt massaal neen geantwoord. Of er een staking van onbeperkte duur nodig is? Een overweldigende ja! Deze voorbeelden tonen dat het bewustzijn wel degelijk revolutionaire kenmerken in zich draagt en er een groot revolutionair potentieel aanwezig is in de objectieve situatie. Belangrijkste obstakel: het gebrek aan een leiding die zich baseert op dit potentieel en dit kan en wil omzetten in een beweging voor maatschappijverandering. De belangrijkste radicaal linkse partij, Syriza, lijkt in tegenovergestelde richting te evolueren. Dit soort fouten kan de beweging en de ontwikkeling van een socialistische bewustzijn vertragen en leiden tot belangrijke nederlagen,... maar zal het revolutionaire potentieel niet doen verdwijnen. Het kan van het revolutionaire proces wel een meer uitgerokken proces maken. Het is daarom een strijd tegen de klok om revolutionaire partijen te bouwen die de ervaringen van de klassenstrijd kunnen veralgemenen en een strategie voor socialistische maatschappijverandering aanbieden. Werk daaraan mee, sluit je aan bij LSP! Nieuwe LSP-afdeling in Charleroi begint vorm aan te nemen door Ben (Charleroi) W e wilden al langer ook in Charleroi een afdeling van de grond krijgen. Nu begint dat vorm te krijgen. Voor een revolutionaire partij als de onze is een inplanting in grote arbeiderssteden van groot belang. Het grote aantal stakingen en betogingen in en rond Charleroi is een uitdrukking van de strijdbaarheid en het potentieel in deze regio. Ook is een werking in deze stad uitbouwen belangrijk in het kader van de oproep van ABVV-Charleroi voor een links alternatief op de kapitalistische crisis. Sinds een jaar zijn we met twee leden begonnen met de opbouw in Charleroi. Dat gebeurde met vallen en opstaan, maar steeds met de nodige ernst. De afgelopen maanden is onze werking echt gelanceerd. Op 30 juni was er de opening van ons lokaal secretariaat. Er waren een 50-tal aanwezigen en het dls327.indd 13 feest bracht ongeveer 350 euro voor ons strijdfonds op. Daarna volgde deze zomer een reeks van vormingsdagen onder de titel Marx had gelijk. Zo was er een vorming over de situatie in Tunesië met een 40-tal aanwezigen, waaronder heel wat internationale gasten na afloop van de zomerschool van het CWI. Er was een dag in het kader van de geschiedenis van het Belgische trotskisme en van onze internationale stroming. Hierna volgde een vorming over de crisis van het kapitalisme. Op beide vormingen waren telkens een 20-tal aanwezigen. De laatste vorming staat gepland voor 1 september en handelt over de strijd te- gen het fascisme. In september zullen we ons sterk richten op antiracisme en de strijd tegen de GAS-boetes. Op de zomerfestivals hadden we enkele goede tussenkomsten waarbij we steun voor onze campagnes ophaalden maar ook in contact kwamen met jongeren die willen meewerken met ALS en LSP. Zowel op vlak van politieke vorming, uitbouw van onze politieke periferie als werking naar potentiële nieuwe leden toe was het een geslaagde zomer. Nu willen we een jongerengroep uitbouwen en zullen we ook aanwezig blijven in syndicale acties of lokale strijd tegen het asociale beleid van Magnette en zijn kliek. Zomercampagne Op de festivals voerden we deze zomer actief campagne rond TegenGAS. De respons was erg groot, we haalden tientallen namen en adressen op van mensen die willen meewerken. Ook kwam er financiële steun binnen zodat we de campagne kunnen voeren. We trokken onder meer naar Cactus, Dour, Reggae Geel (foto hieronder), Casablanca, Marktrock Leuven, Ieperfest,... Steun ons strijdfonds! Na bijna twee maanden staan we op 67% van het streefdoel inzake financiële steun die we dit kwartaal willen ophalen. Twee regio s behaalden hun doelstelling reeds. In Vlaams-Brabant/Limburg bracht de barbecue van afdeling Keerbergen met een 60-tal aanwezigen maar liefst 700 euro op. In Henegouwen-Namen waren er onder meer geslaagde interventies op Esperanzah en bracht de feestelijke opening van ons lokaal in Charleroi heel wat steun binnen. Wil je ons ook ondersteunen? Stort dan een bijdrage op rekening van LSP met vermelding steun. Of neem een doorlopende opdracht van maandelijks minstens 2 euro dan sturen we je ook telkens deze krant op. Vl Brab-Limburg: Henegouwen-Namen: Bxl-W.Brab: Antwerpen: 719 O en W Vlaanderen: Luik-Lux: 166 Nationaal: % 137% 62% 42% 36% 17% 118% TOTAAL: 7.318,21 67% Contact / Abonnementen Meer info over de partij / Lid worden: PB131, 1080 Molenbeek-Sainctelette Tel: 02/ info@socialisme.be. Redactie: redactie@socialisme.be. Ook lezersbrieven zijn welkom! Abonnementen: * proefabo: 5 euro voor drie nummers, 10 euro voor zes nummers * gewoon abo: 20 euro voor twaalf nummers * steunabo: 30 of 50 euro voor twaalf nummers Of neem een doorlopende opdracht van minstens 2 euro Rekeningnummer voor abonnementen: BE van Socialist Press 25/08/ :55:49

14 14 GAS-waanzin tegengas thema de Linkse Socialist TegenGAS. Enkele antwoorden op tegenargumenten Enkele voorbeelden van GASboetes die deze zomer werden uitgedeeld. Koopjes in Brussel Ook in Brussel slaat de GAS-waanzin toe. Een Leuvense vrouw die begin juli in de Nieuwstraat op zoek ging naar de beste koopjes, had prijs. Ze at enkele kersen als verfrissing en gooide een kersenpitje op de grond. Dat vergaat toch, dacht ze. Maar dat was buiten de politie gerekend. Er was een controle bezig door aspirant-agenten die overlast moesten bestrijden. De vrouw kreeg prompt een GAS-boete. Muzieksmaak in Lokeren In Lokeren kregen twee metsers een boete omdat hun werfradio te luid zou staan. Iemand uit de buurt had geklaagd en twee agenten stelden vast dat de radio te luid stond met een GAS-boete als gevolg. Een meetinstrument kwam daar niet aan te pas, het GAS-reglement bepaalt niet vanaf hoeveel decibel geluid overlast is. Er wordt vertrouwd op het objectieve aanvoelen van de agent of GAS-ambtenaar. Op een betoging eind juni kreeg het verzet tegen de GAS-boetes steun uit onverwachte hoek. Foto: Pavel D eze zomer trokken militanten van de campagne TegenGAS naar tal van festivals. Daarbij was de enorme steun voor het verzet tegen de willekeur van de GASboetes opvallend. Slechts af en toe werden we geconfronteerd met tegenargumenten. Die dienen we hier van antwoord. Mode in Boom In het kader van het festival Tomorrowland in Boom werd een verbod op alle uiterlijke kenmerken van een politieke of ideologische boodschap ingevoerd. Het hebben van een mening is ook overlast. Er werd aangekondigd dat de politie zou toezien op de kledij van de festivalgangers. Of er een speciale eenheid van de fashion-politie werd ingezet, is niet bekend. Het verbod omvat ook het uiten van gedragingen, spreuken, gebaren en het dragen van specifieke klederdracht, wat zou kunnen wijzen op het behoren tot een georganiseerde groep. Voetbaltruitjes of regenboog T-shirts waren ook hier niet welkom. Plassen in Gent De actiegroep Plasactie voert al jarenlang campagne voor gratis en voldoende toiletten voor vrouwen (en mannen) op de Gentse Feesten. De politie trad op en gaf militanten van Plasactie een GAS-boete. De campagne had een toegelaten stand maar kreeg een boete wegens het verkopen van materiaal dat niet door de stad was toegelaten. Alsof campagnemateriaal aanbrengen een commerciële activiteit zou zijn. Actie voeren staat blijkbaar gelijk met een straf riskeren. Vaak wordt gezegd dat GAS-boetes dienen om overlast als wildplassen aan te pakken, in Gent wordt het ook ingezet om diegenen die een antwoord bieden op wildplassen aan te pakken. dls327.indd 14 bieden, worden de opties voor jongeren niet beperkt tot rondhangen. De GAS-boetes vormen geen antwoord op overlast, het is integendeel een maatregel waarmee willekeur wordt ingevoerd om de krappe gemeentekassen te vullen. Het Antwerpse GAS-beleid wordt niet uitgedrukt in termen van hoeveel overlast er is, maar aan de hand van de inkomsten. Dit jaar moet het 1,25 miljoen euro opbrengen. Gezien de toename van de verwachte Jullie praten overlast goed opbrengsten uit GAS-boetes gaan de gemeentebesturen er blijkbaar zelf van Absoluut niet. In plaats van repres- uit dat de overlast niet zal afnemen. sieve nepoplossingen die de overlast niet stoppen, hebben wij net voorstellen om dat wel te doen. Door te in- De GAS-boetes op zich zijn vesteren in meer en propere publieke goed, maar het is wat uit de toiletten, kan een groot deel van het hand gelopen wildplassen verdwijnen. Met meer publieke vuilbakken en goedkope en Is het systeem gewoon uit de hand geregelmatige afvalophaling, kan het lopen en zullen de absurde GAS-boesluikstorten aangepakt worden. Door tes er wel van tussenuit vallen naarte investeren in publieke infrastructuur mate het systeem verder ingeburgerd om ontspanningsmogelijkheden aan te geraakt? De mogelijkheid van GAS- boetes werd in 1999 ingevoerd. In die 14 jaar was er een toename van de absurde boetes. Bovendien wordt het stelsel meer en meer gebruikt om democratische rechten als het verspreiden van pamfletten of het houden van een manifestatie aan banden te leggen. Tegen de achtergrond van financiële problemen in alle gemeenten en steden (onder meer door het failliet van de Gemeentelijke Holding en de dalende inkomsten door de crisis) wordt uitgekeken naar een bredere toepassing van de GAS-boetes. Zo werden vorig jaar in Oostende van de GAS-boetes uitgeschreven wegens parkeerinbreuken. Het bracht de stad euro op. Naarmate de kas leger is en het ongenoegen van de bevolking zich begint te uiten, zal er enkel een toename van de GAS-boetes zijn. Eens we bepaalde GAS-boetes aanvaarden, zal niet geaarzeld worden om verder te gaan om wat vandaag nog absurde boetes lijken aanvaardbaar te maken. Het is erg, maar we kunnen er niets aan doen Wie de strijd aangaat, kan verliezen. Wie de strijd niet voert, is op voorhand verloren. Door onrechtvaardige maatregelen te aanvaarden, zullen we ze zeker niet stoppen. Het is door georganiseerd verzet en strijd dat in het verleden democratische rechten en openbare diensten zijn afgedwongen. Het is op eenzelfde manier dat we inbreuken op die democratische rechten en de wildgroei van pestboetes kunnen stoppen. Eind juni was er een eerste nationale betoging met 1500 aanwezigen. Op 26 oktober volgt een nieuwe betoging. Door ons daarrond te organiseren, staan we sterker om het breed gedragen ongenoegen op een actieve manier te uiten. Door zelf ons verzet te organiseren, kunnen we een actieve rol spelen in het versterken van de strijd tegen de GAS-willekeur. Werk hieraan mee, sluit je aan bij TegenGAS en werk mee aan een lokaal comité! democratische rechten onder vuur 35 jaar cel voor wie oorlogsmisdaden bekend maakt, Nobelprijs voor wie ze pleegt C helsea (voorheen Bradley) Manning, de Amerikaanse soldaat die een pak interne informatie over de bezetting van Irak en de door de VS gepleegde oorlogsmisdaden bekend maakte, is tot een gevangenisstraf van 35 jaar veroordeeld. De documenten die soldaat Manning aan de website WikiLeaks doorspeelde, gaven een beeld van hoe het VS-imperialisme tekeer gaat in de zogenaamde oorlog tegen terrorisme en voor democratie. Dat bekend maken, wordt hard bestraft. De politieke verantwoordelijke voor de misdaden zelf, president Obama, kreeg eerder de Nobelprijs voor de vrede. George Orwell stelde destijds al: In een tijd van universeel bedrog is het vertellen van de waarheid een revolutionaire daad. Dat heeft Manning aan de lijve ondervonden. Het bekendmaken van wat zijn regering doet, levert 35 jaar celstraf op. Spionage en diefstal van geheime documenten was Mannings misdaad. En daar staat een veel hogere straf op dan pakweg op het martelen van onschuldige burgers in Irak of op het neerschieten van een zwijgen opgelegd. Zo moest Edward Snowden op de vlucht nadat hij wees op een grootschalig afluister- en meeleesprogramma van de Amerikaanse veiligheidsdiensten. De journalist die de gegevens van Snowden bekend maakte, lag eveneens onder vuur. En zelfs de partner van deze journalist werd negen uur lang vastgehouden op de luchthaven van Londen in het kader van een anti-terrorismeonderzoek. Voor het laten plegen van oorlogsmisdaden, voor het afluisteren van telefoongesprekken en het meelezen van s,... kreeg Obama de Nobelprijs voor de vrede. Voor het bekend maken van deze feiten, worden mensen als Manning, Snowden, journalist Glenn Greenwald en zijn partner David Miranda vervolgd, aan de schandpaal genageld en jarenlang in de cel gestopt. zwarte jongere de man die Trayvon er een nieuwe regel die oplegt dat col- Een systeem dat zo hard optreedt temartin neerschoot, ging vrijuit. lega s elkaar scherp in het oog moeten gen wie het functioneren ervan bekend De Amerikaanse regering onder houden om problemen als stress, echt- maakt, is niet zuiver op de graat. Obama heeft de oorlog aan de klok- scheidingen of financiële problemen bij Wij verzetten ons tegen de vervolkenluiders verklaard, er wordt gewerkt oversten te melden. Wie dat niet doet, ging van wie de waarheid aan het licht aan een programma dat het lekken van kan zelf gestraft worden. Big Brother brengt. Om een een einde te maken vertrouwelijke informatie moet vermij- houdt een oogje in het zeil! aan hun vervolging en om mensen als den. Daarbij wordt niet geaarzeld om De vervolging van klokkenluiders Manning vrij te krijgen, is er nood aan ook het persoonlijke leven van solda- gaat erg ver. Al wie bekend maakt wat een massabeweging van werkenden en ten en ambtenaren te monitoren. Zo is het VS-imperialisme doet, wordt het jongeren in de VS en daarbuiten. 25/08/ :55:51

15 Jongeren &thema werk September Bijna twee derden Griekse jongeren werkloos Kapitalisme biedt jongeren geen werk en toekomst Door Thomas B (Gent) D e enorme werkloosheid onder jongeren in Europa zal ook bij een eventueel economisch herstel niet afnemen. Economen en analisten waarschuwen hiervoor. ING-econoom Carsten Brzeski stelde bijvoorbeeld: De situatie dreigt te ontploffen. Er dreigt een generatie verloren te gaan. Als de jeugd zich tegen Europa keert, volgt er grote chaos. De cijfers zijn dramatisch, sinds het begin van de crisis is de Griekse jongerenwerkloosheid gestegen van 19,6% tot 64,9%! Iedereen is het erover eens dat dit een groot probleem is dat een oplossing vereist. Maar daar stopt het doorgaans bij. De cijfers In maart van dit jaar waren de jongere werklozen met 7,5 miljoen in de EU-27 (23,5%). Vooral in ZuidEuropese landen waren ze met veel (Griekenland 59,1%, Spanje 55,9% Italië 38,4%, Portugal 38,3%) maar ook Oost-Europese landen (Slowakije 34,8, Letland 24,8% en Litouwen 24,8%) of Ierland (30,3%) halen hoge percentages. België sluit met haar 22,4% eerder aan bij de landen in moeilijkheden dan bij de betere leerlingen zoals Duitsland en Oostenrijk (7,6%). Jongeren zijn de eersten die op straat gesmeten worden vanwege hun vaak precaire contracten. Voor de weinige jobs die er zijn, komen ze minder in aanmerking vanwege geen/weinig ervaring. De tewerkstelling van jongeren is de afgelopen vier jaar drie keer zo sterk gedaald als de deze voor nietjongeren. De Europese Stichting voor Leef- en Arbeidsomstandigheden schat de kost van de 7,5 miljoen werkloze jongeren op 150 miljard euro. Dat is zonder de sociale problemen als gevolg van werkloosheid en uitzichtloosheid in rekenschap te brengen. Het Griekse voorbeeld zet de toon: eind mei waren er daar werklozen tegenover voor het begin van de crisis (2008). De werkloosheidsgraad steeg in deze periode van 7,3% tot 27,6%, het aantal werkenden nam af van 4,6 tot 3,6 miljoen. Onder jongeren was er op vijf jaar tijd een stijging van de werkloosheidsgraad van 19,6% tot 64,9%. Vorig jaar was dat 55,1% en in maart 59,1%. Nu is de jongerenwerkloosheid gestegen tot 64,9%. Griekse jongerenwerkloosheid 55,1% 64,9% 41,7% 19,6% ,1% ,9% Verdeel het werk! EU: geen oplossingen Op mooie woorden en loze beloften wordt niet bespaard. De EU stelt dat de situatie onaanvaardbaar is en dat actie zal volgen met investeringen uit het Europees Sociaal Fonds. Er werd aangekondigd dat jongerenwerkloosheid een prioriteit moet worden in de begrotingen van de deelstaten. In december 2012 werd het jongerentewerkstellingspakket aangekondigd, met onder meer de belofte dat alle jongeren onder 25 jaar binnen de vier maanden na het einde van de studies een kwalitatief goed voorstel voor werk, verdere studies of stages moet krijgen. In februari werd een fonds opgezet om individuele jonge werklozen op te volgen, er werd maar liefst 6 miljard euro voor uitgetrokken (3 miljard van het Europees Sociaal Fonds en 3 miljard van de EU). Het geld zou ingezet worden in regio s waar de jongerenwerkloosheid meer dan 25% bedraagt. In 2013 werden 20 lidstaten op de vingers getikt omdat ze meer aan activering moeten werken en meer stages en leercontracten moeten voorzien. Dat de EU tegelijk een hard besparingsbeleid oplegt en bijvoorbeeld in Griekenland als voortrekker van de trojka (EU, ECB en IMF) rechtstreeks mee verantwoordelijk is voor de toenemende werkloosheid, wordt gemakshal- ve onder de mat geveegd. Het is gemakkelijk gezegd dat de lidstaten meer nadruk moeten leggen op de strijd tegen jongerenwerkloosheid. Tegelijk legt de EU strikte voorwaarden op om de uitgaven te beperken, het veilig stellen van de winsten van de privé weegt uiteraard sterker door dan het creëren van werk. In zowat alle landen wordt aangedrongen op een verhoging van de pensioenleeftijd. Hoe langer ouderen werken, hoe minder jobs er voor jongeren zijn. Er wordt nadruk gelegd op het idee van een activeringsbeleid. Maar als er 26,5 miljoen werklozen in de EU zijn, is het geen kwestie van onwil of een vraag die niet afgestemd is op het aanbod. Het aanbod van werk is gewoon te klein. Het uitbouwen van meer stages en leercontracten is onderdeel van de opmars van precaire contracten. In Groot-Brittannië zijn er nu zelfs nulurencontacten (zie kader hierover). Gratis of goedkoop werken als stagiair wordt niet gezien als opstap naar een vaste goedbetaalde job, maar als een precedent om alle arbeidsvoorwaarden en lonen naar beneden te halen. In het moeras van crisis en overproductie is er geen oplossing voor de jongerenwerkloosheid. Terwijl de werkloosheid blijft toenemen, stijgen ook de tekorten in de samenleving. In plaats van jongeren in te zetten om die tekorten (op vlak van diensten, infrastructuur,...) aan te pakken, laten de gevestigde politici en hun systeem de jongeren liever wegrotten in de werkloosheid en uitzichtloosheid. Wij pleiten ervoor om het beschikbare werk te verdelen. Dat kan gepaard gaan met een drastische vermindering van de arbeidsduur (bijvoorbeeld tot een 32-urenweek zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen) en van het werkritme. Waarom moeten sommigen zich doodwerken terwijl anderen doodgraag een job zouden hebben? Door het beschikbare werk te verdelen, kan iedereen een steentje bijdragen. De kapitalisten en hun politieke marionetten zullen zoiets niet toestaan. Als ze meer moeten betalen voor personeel moeten ze in de eigen winsten knippen terwijl de grote aandeelhouders recordwinsten eisen om hun rekeningen in belastingparadijzen te spijzen. Om een volstrekt logische oplossing op de werkloosheid te bieden, moeten we ingaan tegen het kapitalisme en opkomen voor een andere samenleving, een socialistische maatschappij. Om dat te bereiken, moeten we ons organiseren en vooral niet laten verdelen tussen jong en oud. Schandaal van Britse nulurencontracten leidt tot jongerenverzet E en miljoen Britten werkt met zogenaamde nulurencontracten. Dat zijn arbeidsovereenkomsten waarbij een werkgever even goed iemand kan laten thuiszitten en niet moet betalen, maar wel kan oproepen indien er werk is. Een uur voor het begin van het werk wordt de werknemer opgeroepen. Er is geen enkele garantie op werkuren en inkomsten. Flexibiliteit ten top gedreven dus met een nulbescherming voor werkenden. De kledingketen Sports Direct heeft van haar werknemers een dergelijk nulurencontract aangesmeerd. De groep staat niet alleen, zelfs op het koninklijk paleis werden 350 tijdelijke werknemers met zo n contract aangeworven. McDonalds is de grootste nulurencontractor met dergelijke contracten, Burger King telt er net als Domino s Pizza In ongeveer de helft van de gevallen gaat het om jongeren tussen 16 en 24 jaar. Deze werkenden hebben geen garantie op werk en inkomen, geen betaald verlof, geen ziektedagen en ze moeten toestemming krijgen vooraleer ze ergens anders mogen werken. Voor de werkgevers is dit bijzonder interessant, alle dode uren worden afgeschaft en enkel op drukke momenten wordt personeel ingezet. Het just-in-time principe wordt ook op de menselijke arbeidskracht toegepast. Er wordt gesteld dat dit stelsel werknemers zou toelaten om zelf te bepalen wanneer er meer tijd voor gezin en sociale aspecten wordt uitgetrokken. De realiteit is andersom, de totale onzekerheid ondermijnt het sociale leven van de werkenden. Het is ook een uitstekend wapen om een sfeer van terreur op de werkvloer in te voeren. Wie niet braafjes aan de leiband loopt, wordt meteen afgestraft en krijgt minder of geen uren. Het ongenoegen tegenover deze handelswijze is groot en leidt ook tot verzet. De campagne Youth Fight for Jobs trok naar verschillende vestigingen van Sports Direct om te protesteren tegen de nulurencontracten. De woordvoerder van de campagne, Ian Pattison, verklaarde: We zullen geen degelijke contracten afdwingen door het lief te vragen. We zullen aan verschillende winkels van Sports Direct actie voeren en het personeel aanspreken over de wijze waarop ze de strijd voor een betere bescherming en degelijke contracten kunnen aangaan. Sports Direct in België: Deeltijds contract, voltijds beschikbaar Sports Direct is ook in ons land actief. Het bedrijf telt 45 vestigingen in alle grote steden onder de namen Sports Direct, Disport of Sports World. Het bedrijf kan hier wettelijk geen nulurencontracten aanbieden, maar doet er toch alles aan om zo goedkoop mogelijk flexibel personeel aan te werven. In de vacatures voor medewerkers vraagt het bedrijf van kandidaten dat ze super flexibel in uren zijn alsook in het weekend beschikbaar. Het bedrijf stelt in de vacatures: Wij bieden onze medewerkers een deeltijds basiscontract. Echter bent u erg flexibel en schrikt u er niet van terug om op regelmatige basis meer uren te presteren. U bent voltijds beschikbaar. Kortom, personeel wordt met een deeltijds contract tewerkgesteld maar mag nergens anders een andere deeltijdse job hebben, het deeltijds personeel moet immers voltijds beschikbaar zijn. dls327.indd 15 25/08/ :55:55

16 socialisme.be Ben je de dagelijkse stroom van desinformatie in de traditionele media beu? Wil je ook een andere Neem kant van het nieuws horen? dan een abonnement op dit blad en volg onze dagelijkse website maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 327 September 2013 socialisme.be. s t r i j d s o l i d a r i t e i t s o c i a l i sm e AAN WILLEKEUR! AAN REPRESSIE TEGEN SOCIALE BEWEGINGEN! AAN CRIMINALISERING VAN JONGEREN! door Clément (Brussel) Hoe tegen de GAS-boetes ingaan? Een beroep tegen een GAS-boete kost gemiddeld 350 euro. Het is voor individuen eenvoudiger n mei werden 80 mensen die betoogden tegen de rol van multinational Monsanto in de om gewoon te betalen in plaats van de moeilijke voedselproductie opgepakt. Ze kregen een GAS-boete omdat de betoging waaraan ze en dure beroepsprocedure te volgen. Maar als deelnamen niet toegelaten was. In november vorig jaar ondergingen 145 vreedzame de GAS-boetes betaald worden, kan het stelsel betogers in Brussel hetzelfde lot toen ze deelnamen aan een actie tegen een banket van de stand houden. Tegenover de repressie en de wilpatronale lobbygroep Vrienden van Europa, in feite een vriendenkrans van superrijken. lekeur is collectief verzet nodig. Met de campaghet Internationaal Vakverbond stelde in juni vast middelen over de brug kwamen voor de banken, nes TegenGAS en ContreSAC (in het Frans) boudat GAS-boetes worden gebruikt om de funda- worden de jongeren, werkenden en hun gezinnen wen we aan lokale comités om het verzet tegen mentele vrijheden, zoals het recht om te betogen gevraagd om extra te betalen. De middelen voor de GAS-boetes te organiseren. Aarzel niet om zelf ook een actieve rol te spelen of pamfletten te verspreiden, te beperken. GAS- onderwijs, cultuur of sport gaan erop achteruit en boetes worden ingezet tegen wie het aandurft te tegelijk worden alle mogelijke jongerenactivitei- en mee te werken aan zo n comité. Door ons te protesteren, maar ook op willekeurige wijze tegen ten op publieke plaatsen als overlast bestempeld. organiseren, samen te discussiëren over waar willekeur en repressie vandaan komen alsook wat we overlast op een ogenblik dat zowat alles overlast Waar moeten de jongeren straks naartoe? is geworden. Met een werkloosheidsgraad die onder Brusselse ertegen kunnen doen, staan we sterker bij het verin Antwerpen zijn er jaarlijks meer dan jongeren oploopt tot 32% en de bijhorende uitzicht- werpen van de GAS-logica. We kunnen op deze GAS-boetes. Op 15 augustus alleen werden er loosheid is een toename van sociale problemen manier onze argumentatie aanscherpen en ook opnieuw 244 boetes uitgedeeld aan mensen die onvermijdelijk. Steeds meer naar het repressieve ingaan op echte antwoorden op overlast, waarbij hun vuilzak hadden buitengezet terwijl het een wapen van de GAS-boets grijpen, zal daar niets we dit niet beperken tot mooie woorden maar ons feestdag was. De gemeente Elsene wil het aantal aan veranderen. Het zorgt integendeel enkel voor lokaal organiseren en mobiliseren. GAS-boetes opdrijven tot per jaar om zo meer spanningen. Sociale problemen los je niet het tekort in de gemeentekas te vullen. Terwijl de op met repressie, maar met een sociaal beleid van gevestigde politici met miljarden gemeenschaps- werk, huisvesting, degelijk onderwijs,... I Een krachtsverhouding uitbouwen Om de GAS-boetes en de willekeur weg te krijgen, moeten we een krachtsverhouding uitbouwen. De jongerenorganisaties van onder meer SP.a nemen officieel een linkser standpunt in dan hun moederpartij, maar ze beperken zich doorgaans tot juridische kwesties als de minimumleeftijd voor de GAS-boetes of ze houden het op symbolische acties. Het is goed om te sensibiliseren, maar dat moet ook ergens toe dienen. Zonder de opbouw van een krachtsverhouding gaat die energie verloren. Met TegenGAS en anderen wordt op 26 oktober een nationale betoging gehouden om het verzet tegen de GAS-boetes op een georganiseerde manier te tonen. We willen tegelijk comités opzetteen om op lokaal vlak het verzet uit te bouwen. Door van deze nationale betoging een succes te maken, kunnen we meer tegengas geven en duidelijk maken dat we uiteindelijk een einde willen stellen aan de willekeur en de repressie! > Lees meer op pagina 14 Steun dit maandblad: BE dls327.indd 16 op naam van Socialist Press 25/08/ :56:00