REDDEN WAT VERLOREN WAS

Transcriptie

1 NELLY ASTELLI HIDALGO ALEXIS SMETS, S.J. REDDEN WAT VERLOREN WAS Een weg naar innerlijke genezing UITGEVERIJ TABOR - BRUGGE 1

2 INLEIDING Jezus zou zo graag komen "bij ons wonen", zoals Hij bij Zacheüs gewoond heeft, want Hij is gekomen om "te redden wat verloren was"! Wij zijn zo bang van het licht! Wij zijn gehecht aan onze oude schuldgevoelens, wij dragen liever maskers, en pakken uit met mooie gevoelens! Wij houden onze oude wonden verborgen, maar ons slecht gedrag blijft ons kwellen. Wij voelen ons onbehaaglijk en vol agressiviteit! Wij zouden dienaars van God willen zijn, maar omdat we God al te vaak afgewezen hebben, zijn we daartoe niet in staat. En toch wordt alles mogelijk vanaf het ogenblik dat we aanvaarden dat God onze wonden komt helen. Ik heb de gelegenheid gehad in mijn leven Nelly Astelli te ontmoeten. Toen ik haar voor het eerst zag, was ik ongeveer zeven jaar gevangenisaalmoezenier. Ik verbeeldde me dat mijn ambt door God gezegend was. Ik had zolang verlangd de armsten der armen ten dienste te zijn en dat deed ik thans! Maar eigenlijk bedroog ik mezelf ; ik had niet gemerkt dat ik, terwijl ik me met de gevangenen bezig hield, probeerde een wereld te ontvluchten die me opstandig maakte! Ik was een soort priester-maatschappelijk werker geworden, in beslag genomen door een hoop activiteiten van sociaal dienstbetoon. Dit activisme verborg in feite mijn onmacht om voor de gevangenen het goede te doen zoals ik dat eigenlijk wilde. De voortdurende frustratiel van het gevangenisleven, de lasten van het systeem waar domheid en slechtheid meestal hoogtij vierden, kon ik niet meer aanvaarden. Overigens was ik prikkelbaar en agressief. Ik was de opstandigheid van de gedetineerden gaan delen. Bovendien was mijn geestelijk evenwicht aangetast door een ongewoon hevig oproer! Dankzij Nelly heb ik begrepen dat Jezus "bij mij wilde wonen", om te "redden wat verloren was". Hij wilde met het vuur van zijn liefde al mijn angsten en wrok komen veteren, Hij wilde mijn gewonde gevoelsleven genezen. Hij wilde in mij, evenals in het hart van mijn broeders, alles tot stand brengen wat vanuit mijzelf volkomen onmogelijk was. Hoe zou men zijn wonden en kwetsuren ook trachten te camoufleren, zij komen toch onvermijdelijk tot uiting. Zij belasten onze relatie met onze medemens en met God; ze verlammen ons innerlijk leven. Via het 'gebed om innerlijke genezing' kwam Jezus pijnlijke gebeurtenissen in geheel mijn bestaan aanraken en genezen. Hij kwam licht werpen op conflictsituaties, mij bevrijden van heel een verleden dat mij verstikte en dat ik niet wilde kennen. Het gebed dat Nelly voor mij heeft gedaan werd in feite het uitgangspunt van een nieuwe bekering, het begin van een nieuw vruchtbaar werk en de gelegenheid om in bewondering te staan voor de macht van de verrezen Heer. Enkele maanden later nodigde Nelly me uit om met haar naar mensen toe te gaan die om gebed vroegen. Zo ging ik het wonderbare dienstwerk van de innerlijke genezing leren ontdekken. Het 'gebed om innerlijke genezing' zoals het hier wordt voorgesteld, kan een grote hulp zijn voor talrijke christenen. Het gebed kan ook de priesters nieuw licht brengen in de uitoefening van hun ambt. Deze manier van werken kan voor ons de weg vrij maken naar een onvervalst mystiek leven. Ze leidt ons naar een volledig christocentrisch leven, dat geheel ontvankelijk is voor de werking van 2

3 de heilige Geest. Het zetten van deze stap doet een nieuwe generatie van vrije christenen opgroeien, met zin voor verantwoordelijkheid, een generatie van ware getuige van de levende Christus. Ik dank Nelly dat ze er heeft willen zijn, voor mij en voor honderden anderen die het geluk hadden haar te ontmoeten. Als een engel van het Licht heeft zij mijn hart doen opengaan voor het levende woord van God en voor het leven in de Geest. Daarom heb ik haar ook gevraagd ons te laten delen in haar ervaring, tot eer van God en om te helpen bij de opbouw van het Lichaam van Christus. Heel zeker hebben deze bladzijden een rijke inhoud. Bijzonder waardeer ik haar persoonlijk getuigenis. Ze heeft alles verlaten om de roepstem van Christus te beantwoorden en uitsluitend te leven vanuit het evangelie, ten dienste van haar broers en zussen, eerst in Chili, maar ook in Europa, in Israël en elders. Het was voor mij een grote vreugde deze vrouw te ontmoeten, geheel geboeid door de persoon van Jezus Christus en vol verlangen om andere mensen te brengen tot de innerlijke kennis van Jezus, bron van alle genezing. Wanneer Nelly over Jezus spreekt, doet zij dat op een wonderbare wijze. Voor haar is Hij werkelijk de Levende, de Verrezene, aanwezig in haar leven en in het onze, aanwezig in de kerk en in de hele wereld. De naam van Jezus ligt op haar lippen en is in haar hart. Hij brengt de vrede die alle begrip te boven gaat. In dit verband ontplooien de gaven van de heilige Geest zich vrij: genaden van geloof en gebed, vertrouwen en zekerheid, genaden van innerlijke vrijheid en eenvoud, genaden van vreugde. De charisma's komen dan op een heel spontane wijze vrij. "Men moet natuurlijk omgaan met het bovennatuurlijke, zegt Nelly graag. Waarom zou de Heer er dan geen genoegen in scheppen om aan zijn kinderen, die "de deur openmaken voor de komst van Gods barmhartigheid" woord van kennis, profetie, wijsheid, en misschien zelfs de gave van genezing te schenken? Zoveel charisma s zijn nodig om een zieke broer of zus te hulp te komen. Welk een rijkdom ligt niet besloten in deze optimistische kijk op de mens en zijn lotsbestemming? Al is hij nog zo ziek, zo wanhopig, zo verdorven, God ontvangt toch, op een unieke wijze, al wie zijn hart openstelt: Hij wil de mens van alle nodeloos leed bevrijden en hem de totale redding brengen in zijn lichaam, in zijn ziel en in zijn geest (cf. 1 Tess. 5,23). God immers is Vader, en enkel in zijn genadige liefde kan de mens zijn oorsprong en zijn uiteindelijke bestemming vinden. Het 'gebed om genezing' is in zekere zin een gemakkelijk onderwerp. Men kan er bladzijden over volschrijven. Maar hoe houdt de inhoud van deze bladzijden het vol tegenover de werkelijkheid? Hoe zullen zij ontvangen worden door de zwaarst beproefden, de armsten der armen, de wanhopigsten, door hen die doodziek zijn? Het wonderbaarste - ik kan ervan getuigen - is, dat Nelly niet bang is mensen op het gebied van hun eigen armoede te ontmoeten : de Heer doet wonderen door haar, daar ben ik vaak getuige van geweest! Ik kan tenslotte op mijn beurt getuigen van mijn gebed in ziekenhuizen, bij zieken of in een gevangeniscel; ik bid er zoals Nelly het mij heeft geleerd. Ondanks mijn zwakke geloof, weet ik dat de Heer de roep van mijn gebed verhoord heeft, een gebed voor alle bevoorrechten van zijn liefde. Waar menselijk gesproken bepaalde veranderingen onmogelijk schenen, daar heeft Hij bevrijding 3

4 gebracht. Hij heeft lichamen, harten en geesten geraakt. Hij heeft het geloof van de zieken versterkt, die Hij het dichtst in zijn eigen lijden met zich verenigd heeft. Ik loof de Vader die ons de grootheid en de schoonheid van zijn schepsel, en de oneindige liefde van zijn vaderhart heeft doen ontdekken. Moge Hij ons duidelijk maken dat er geen genezing mogelijk is zonder een diepe bekering tot Jezus Christus, zonder gebed en sacramenteel leven! Moge Hij ons de kracht van de vergeving laten ontdekken die het begin is van elke innerlijke genezing! "Laten we dan vrijmoedig naderen tot de troon van Gods genade, om barmhartigheid en genade te verkrijgen en tijdige hulp." (Heb. 4,16) Alexis Smets 4

5 ONTDEKKING VAN DE VERNIEUWING EN ROEPING TOT HET DIENSTWERK VAN INNERLIJKE, GENEZING Alexis Smets. - Nelly, sinds meer dan tien jaar oefen je in de Vernieuwing in Chili en ook elders het werk van gebed en leiding uit in retraites. Zou je ons kunnen uitleggen hoe je de Vernieuwing hebt leren kennen? Nelly Astelli. - Ik maakte een heel moeilijke periode door, ik was ten einde raad. Op een dag ben ik op mijn kamer gaan neerknielen voor de Heer en ik heb Hem gezegd'. "Heer, als U mijn leven niet verandert, dan wordt dit een echte ramp!" Enkele dagen later zou ik de Vernieuwing op een heel onverwachte manier ontdekken. Mijn schoonbroer was aan kanker gestorven. Mijn zus zelf was erg ziek. Op een dag vroeg ik haar of ze soms een gebedsgroep kende, want ik had in de krant gelezen dat er bij ons in Chili verscheidene bestonden. Bovendien had men mij gezegd dat er een klein groepje samenkwam in het ziekenhuis en ik had mijn zus voorgesteld er heen te gaan. Ik had ook aan een van mijn vriendinnen gevraagd met haar mee te gaan. Mijn zus ging voor een eerste keer naar dezer gebedsbijeenkomst. Toen zij er een tweede keer heenging, was het niet mijn vriendin die haar vergezelde, maar ikzelf. Ik verlangde echter buiten te blijven en niet deel te nemen aan deze bijeenkomst. Maar mijn zus drong er op aan dat ik met haar naar binnen zou gaan. Persoonlijk had ik niet veel zin me bij die groep aan te sluiten, want ik was katholiek en ik dacht dat het hier om een protestantse groepering ging. Ik was erg opgelucht toen ik twee katholieke zusters bemerkte, een Nederlandse en een Duitse. Zij leidden deze gebedsgroep. Mijn eerste indruk was in ieder geval niet te best, integendeel! Toen we buitenkwamen, heb ik veel kritiek geuit; ik heb gezegd dat deze groep op een protestantse groep geleek, en dat ik helemaal niet begreep wat er gebeurde. Nochtans heb ik uit de bibliotheek alle boeken geleend die er toen over de Charismatische Vernieuwing bestonden. Dat was in Men vond toen nauwelijks werken die geschreven waren door katholieke charismatici. Protestanten hadden er wel gepubliceerd: David Wilkerson, Nicky Cruz, enz. Een van die boeken, dat van Merlin Carothers, Van Kramp naar Kracht, maakte een geweldige indruk op mij. De lectuur van dit boek werd voor mij heel belangrijk, want na die eerste gebedsbijeenkomst had ik helemaal niet meer de bedoeling er nog terug te gaan. Deze groep leek me een beetje vreemd, en wat er gebeurde was volgens mij niet erg "katholiek". Maar tot mijn grote verbazing was ik de dinsdag daarna de eerste om aan het gebed deel te nemen. ondanks alle kritiek die ik gespuid had. Op dat ogenblik maakte ik mijn zus de opmerking dat de charismatici de handen oplegden zoals de mensen van de Pinksterbeweging dat doen. Al van kindsbeen af kende ik de mensen van de Pinksterbeweging goed, want er waren er veel in ons dorp in Chili. Zij evangeliseren op plaatsen waar geen katholieke parochie is. Doorgaans zijn de mensen die van deze groepen deel uitmaken heel eenvoudige mensen. Ik heb hen vaak opgezocht. Ik kende dus goed hun manier van doen. Soms heb ik hen zelfs gevraagd voor me te bidden. Vaak nodigden zij mij uit deel te nemen aan hun gebedsbijeenkomsten, maar ik antwoordde hun altijd hetzelfde: "Ik ben katholiek en ik kan niet bij jullie blijven." In zekere mate kan ik zelfs zeggen dat ik hen een beetje misbruikt heb. 5

6 Om op mijn zus terug te komen, ik zei haar dus : "Die charismatici leggen de honden op zoals de mensen van de Pinksterbeweging. Waarom zou jij hun niet vragen voor jou te bidden?" Op die bewuste dinsdag vroeg mijn zus, die steeds zieker en zieker werd, aan de Nederlandse zuster haar de handen op te leggen. "En ik zal ook je zus de handen opleggen", voegde ze er aan toe. Ze nam me bij de hand, en ze deed me neerzitten naast mijn zus. Daar wilde de Heer me hebben! De zuster legde me de handen op en zong in tongentaal. Tot mijn grote verwondering kon ik haar lied begrijpen. Het was ongelooflijk! De Heer sprak: "Mijn kleine meisje, ik heb je overal gezocht. Waar was je? Ik ben blij dat je hier bent." Het was net een wiegeliedje dat de Heer voor me zong. Ik was gefascineerd! Ik dacht nauwelijks na over wat daarna gebeurde. Ik geloof echt dat ik op dat ogenblik een uitstorting van de heilige Geest heb gekregen. Ik heb er van dan af een regelmatig gebedsleven op na gehouden. Ik bad natuurlijk al van kindsbeen af, maar op een manier die mijn grootmoeder mij nog aangeleerd had. Ik begon nu op een heel persoonlijke manier met Jezus te spreken. Ik viel van de ene verbazing in de andere, want ik ontdekte op hetzelfde ogenblik de tongentaal. Ik nam opnieuw het boek van Merlin Carothers terwijl ik dacht dat ik gek was en dat al wat er gebeurde, pure inbeelding van mijn kant was. Toen ik het boek Van Kramp naar Kracht opnieuw las, heb ik begrepen dat de auteur zijn persoonlijke belevenissen vertelde. Het was belangrijk voor mij te kunnen zeggen : "Wat hij beleefd heeft, beleef ík nu op dezelfde wijze, en ik aanvaard het." De ontdekking van de tongentaal werd "de" ontdekking van mijn leven. Van dan af heb ik me veel dichter bij de Heer gevoeld: een aanwezigheid die zich door deze zang in mij deed gevoelen en me overstroomde met een diepe vrede en een intense vreugde. Ik deed een intieme godservaring op die ik nooit tevoren gekend had. Dit werd voor mij dan het begin van een ongelooflijk avontuur. Ik begreep maar niet wat er met mij gebeurde ; ik was bang. En jammer genoeg wisten de verantwoordelijken van de Vernieuwing er niet meer van dan ik. Ze wilden zelfs in mijn geval de duivel uitdrijven omdat ik charisma's ontvangen had! Ik heb toen een kleine gebedsgroep opgericht die samenkwam in de kapel, gelegen op de heuvel waar wij woonden. Door gebed, vasten en andere middelen die het christelijk leven ons aanreikt, wilde ik ontdekken wat de Heer me te kennen wilde geven. In de Bijbel sprak Hij: "Ikzelf zal je meester zijn. "Ik antwoordde : "Ja, Heer, U moet mijn meester worden, want ik weet niet hoe ik moet vooruitkomen." Wat later leerde ik de retraites kennen. Zij hebben mij de kans gegeven mijn relatie met Jezus te verdiepen en uit te maken waarvoor ik leef. Ik besefte dat de Heer mij iets wilde duidelijk maken. Hij wilde dat ik wist dat ik geen eigenbelang moest hechten aan de charisma's. Het zijn middelen die de Heer ons ter beschikking stelt om Hem te dienen. Ze zijn noodzakelijk. Ik moest echter leren heel eenvoudig te worden tegenover het bovennatuurlijke, zonder me de charisma's toe te eigenen ; des te beter als ze me gegeven worden, maar het is ook goed als ik ze niet ontvang. Voor mij zijn de charisma's een beetje zoals de lampjes in de kerstboom die aan- en uitgaan. Ze verschijnen of verdwijnen naar de wil van God. Of God me de charisma's toekent of niet, dat is mijn probleem niet. Ik voelde eveneens een sterk verlangen om een instrument te zijn in de handen van de Heer. Ik ontdekte dat je onmogelijk een klank uit een gitaar of een viool kunt laten komen indien er niemand op speelt. Zo gaat het ook met ieder van ons. Wij zijn heel vrij voor de Heer. Maar Hij wil zich van ons bedienen en handelen door ons. Het instrument dat wij zijn, moet zo ontvankelijk mogelijk zijn, opdat God er zijn kracht op kan uitoefenen, zijn genezing, zoals Hij het wil en wanneer Hij het wil. A. - In enkele jaren tijd, Nelly, ben je van de ene ontdekking tot de andere gekomen? 6

7 N.-Tussen 1974 en 1979 heb ik geleidelijk de fundamentele ontdekkingen gedaan waarvan ik vandaag nog leef. Toen heb ik ook de roeping ontvangen tot de bediening van innerlijke genezing. Ik werd daartoe aangezet door mijn gebedsgroep, terwijl ik zelf nog maar anderhalf jaar deel uitmaakte van de Vernieuwing. Men verzekerde mij dat ik de gave van onderscheiding had, evenals alle andere noodzakelijke kwaliteiten. A. - Bestond het dienstwerk van genezing reeds op dat ogenblik? N. - Het werk van fysische genezing, ja. Men prees de wonderen die de Heer gedaan had op het vlak van de fysische genezing en dit was het geval in heel de Vernieuwing. Men zag mensen genezen van kankers, suikerziekte en van heel wat andere ernstige ziekten. Het merkwaardigste geval bij ons was dat van een vrouw die suikerziekte had in de hoogste graad. Zij zou weldra sterven. Men zei haar: "Waarom zou je niet eens die mensen gaan opzoeken die bidden in de kapel?" Zij is gekomen en zij werd onmiddellijk geraakt. Het wonder is dat haar suikerziekte niet weggenomen werd, maar dat de ziekte ook niet verergerde. Nu is zij reeds sterk genoeg om te werken, terwijl ze vroeger zo zwak was dat ze haar dagen in bed moest doorbrengen. A. - Ben je begonnen met te bidden voor de fysische genezing? N. - Ja. Maar ik moest nog een hele leerperiode doormaken. Wij zijn er altijd op uit opgemerkt en erkend te worden; wij hollen ijdele glorie na! En in zekere mate trekt de fysische genezing veel meer de aandacht dan de innerlijke genezing. Zo is het bijvoorbeeld veel indrukwekkender als iemand, die aan een heel ernstige longziekte lijdt, op slag na handoplegging geneest, dan als hij innerlijk geneest. Daarna is een nieuw probleem opgedoken. Na drie jaren dienst, van 1974 tot 1976, bemerkten wij heel duidelijk dat de fysische genezingen wel buitengewoon waren: hartziekten, kankers en andere ongeneeslijke kwalen werden genezen. Maar wij merkten ook dat diezelfde mensen die genezen werden, veel zieker bij ons terugkwamen dan zij tevoren waren. Wat was er gebeurd? Genas de Heer dan niet voorgoed? Hadden wij vergissingen begaan? Wij stelden ons veel vragen... Ik heb toen iets geleerd : wij moeten erg opletten met de tekenen die de Heer ons geeft. Door wat er gebeurde, wilde de Heer ons, zijn dienaren, tekenen geven opdat we zouden volharden en verder gaan. Wanneer de Geest zich openbaar maakt, dan is het om ons te doen vooruitgaan. Hij wil niet dat we op de oever blijven, maar dat we dieper het water zouden ingaan. De mysteries van God en zijn Wijsheid hebben geen grenzen. Wij zijn het die beperkingen opleggen aan zijn handelen, aan zijn gaven. De ervaring van fysische genezing was dus voor ons een aanmoediging om ons werk te verdiepen. Het is duidelijk dat het merendeel van de ziektes van psychosomatische oorsprong zijn, d.w.z. dat een organische ziekte vaak het teken is, het symptoom van een psychische of, spirituele ziekte die veel dieper ligt en die haar oorsprong vindt in een of andere pijnlijke gebeurtenis die een mens in zijn jeugd, in zijn kindertijd of zelfs in de moederschoot heeft meegemaakt. Ik was erg verwonderd de mensen zieker te zien terug komen dan ze vóór hun genezing waren. De Heer heelt me de genade geschonken om te begrijpen dat wij gebeden hadden voor de genezing van de symptomen van de ziekte en niet voor de diepere wortels van deze ziekten. Ik ben daarna boeken beginnen te lezen over de genezing van herinneringen, maar zij behandelden dit onderwerp erg oppervlakkig. Het was echt noodzakelijk dat de Heer ons zou tonen wat er zich allemaal aan de oorsprong van een ziekte afspeelt. Op dat ogenblik hebben wij ontdekt dat aan de basis van alles, voor allen en voor iedereen, het noodzakelijk is, vergeving te schenken. 7

8 A.-Wij zijn tot de kern van de zaak gekomen, Nelly. We komen er nog op terug. De ervaring die jij in het gebed van genezing hebt opgedaan, is merkwaardig. De wijze waarop jij bidt is reeds zeer ontwikkeld. Hoe heb jij de krachtlijnen van het gebed om innerlijke genezing ontdekt? N. - Vele jaren was mijn zus Geneviève heel depressief. Mijn moeder zei altijd dat zij nooit iets goeds zou doen. Als de zon niet scheen, ging mijn zus in bed liggen. Op een dag vroeg ik aan pater Augustin, de jezuïet met wie wij samen retraites organiseerden, of er geen mogelijkheid bestond iets voor haar te doen. Hij antwoordde me : "Nelly, jij moet in je eigen huis je leertijd doormaken "Ik vroeg me af hoe het mogelijk was bij mij thuis een leerperiode door te maken. Ik dacht ook bij mezelf dat een gebed voor genezing, voor iemand die heel depressief was, een zware verantwoordelijkheid was, precies omdat mijn zus geen regelmatig gebedsleven had. Zij had bovendien geen sacramenteel leven. Zij geloofde in God, maar zij praktiseerde niet. Dus heb ik bij mezelf gezegd dat het mijn taak was trouw te volharden in de tussenkomst voor haar. Ik moest voor haar doen waartoe zij uit zichzelf niet in staat was. Ik ben voor haar beginnen te bidden, niet het gebed voor het leven in de moederschoot, want die gebedsvorm heb ik pas veel later ontdekt, maar een gebed dat ging vanaf de dag van haar geboorte tot op dit bepaalde moment in haar leven. Zij was toen vijfentwintig jaar oud. A. Stelde jij, in je gebed, heel eenvoudig de verschillende periodes in het leven van Geneviève aan de Heer voor? N. - Ja. Ik bad ook voor de pijnlijke momenten die zij meegemaakt had. Ik herinnerde mij bijvoorbeeld dat zij, toen zij twee jaar was, een ongeluk had gehad en dat zij op een hete kachel was gevallen. Ik bad in de kamer naast de hare. Zij bleef in bed, hoewel de geneesheer beweerde dat zij niet ziek was. Zij zei niets anders meer dan: "Ik ga sterven, ik ga sterven... ik moet sterven. Wees er maar zeker van, ik ga dood." Op zulke momenten bad ik in tongentaal voor haar. En ze zei me: "Bid niet voor mij, verlies je tijd niet. Jij kunt alle charismatici genezen, maar mij niet ; het is verloren moeite. Je zult me zien sterven en je zult er niets aan kunnen doen. En je Christus zal evenmin iets kunnen doen." Ik antwoordde haar niet, maar ik bad en bad en bad... Het kwam vaak voor dat zij s nachts uit haar bed opstond en ver weg vluchtte. Indien men haar niet volgde, dan liep ze tot aan de zee. Op een dag kreeg ik een visioen ; ik zag een zigeunerin dicht bij de kerk op de heuvel. Ik vroeg aan Geneviève: "Heb jij ooit een ongelukkige ervaring, gehad met een zigeunerin?" Zij antwoordde bevestigend, maar zij voegde er wel onmiddellijk aan toe dat zij er nooit over zou durven spreken. "Wat is er gebeurd?",vroeg ik haar. "Kom, vertel het me eens!" En zij vertelde me het voorval. Toen zij twaalf was. Ging zij in het lyceum naar school. Het was in het eerste jaar van haar humaniora. Op een dag ging ze naar school zoals gewoonlijk. Die namiddag echter waren er geen lessen. Zo kwamen vijf meisjes van dezelfde klas samen. "De zigeuners zijn bij de kerk aangekomen.", zegden ze, "Zouden we ze niet vragen ons de toekomst te voorspellen?" Ze gingen allemaal akkoord. Het geld voor de bus diende om die zigeuners te betalen. Daarna gingen ze te voet naar huis. Geneviève was één van dat groepje. Toen de meisjes in het kamp aangekomen waren, begonnen de zigeuners hun de toekomst te voorspellen. Een van hen richtte zich tot mijn zuster : "Jij bent in levensgevaar! Een van je vriendinnetjes in je klas zal je vermoorden. Indien je me vijf pesos geeft kan ik je van dit gevaar bevrijden. Ga terug naar huis. Ik houd je rechter handschoen hier om zeker te zijn dat je gaat terug komen." Geneviève wist dat mijn vader die politieagent was, veel moeilijkheden had met zigeuners. Zij durfde het nodige geld om de zigeunerin te betalen, niet aan onze ouders vragen. Zo heeft zij het verhaal in haar hart bewaard, zonder er ooit met iemand over te durven praten. 8

9 Wij hadden de oorzaak van haar vrees gevonden, de angst die haar 's nachts dwong op te staan. Ik heb aan de Heer gevraagd deze wonde te genezen, en ik heb pater Augustin, die door de bisschop met de dienst van bevrijding belast was, gesmeekt haar te verlossen van deze band. En alles is in orde gekomen. Daarna heb ik verder voor haar gebeden. Ik heb beseft hoezeer sommige gebeurtenissen, zelfs heel toevallige, invloed kunnen hebben op de persoonlijkheid en er hun stempel op drukken voor heel het leven! Ik heb daarna in het leven van Geneviève nog een ander drama ontdekt, dat haar ook getraumatiseerd heeft. De zus van mijn moeder was in tragische omstandigheden aan haar einde gekomen bij een brand in een optiekzaak. Iemand had per vergissing een brandende sigaret in een vat geworpen dat een ontvlambare vloeistof bevatte. Een hevige brand brak uit en in enkele minuten waren alle klanten levend verbrand. Het was een zaterdag. Mijn zus was aan het poetsen in het salon. Zij had de radio aangezet en hoorde de reporter deze brand aankondigen. Zij hoorde eveneens de naam van mijn tante onder de slachtoffers vermelden. Zoals ik reeds gezegd heb, had Geneviève een ongeluk op haar tweede levensjaar. Zij was op een kachel gevallen en haar linkerhand was daarbij verbrand. De wonde, veroorzaakt door het ongeluk van mijn tante, maakte de oude wonde weer voelbaar en verhevigde ze zelfs. Zij beleefde dus een verhevigde wonde : daar zat dus de wortel van haar depressie. In het gebed doorliep ik haar hele leven. En op het ogenblik dat zij werk begon te zoeken, werd haar genezing volkomen. Niemand kan het geloven! Geneviève was geheel veranderd, zowel op fysisch als op psychologisch vlak. Ik heb tot mezelf gezegd: "Indien de Heer dat voor mijn zus heeft gedaan, dan kan Hij dat nog voor vele anderen doen." Wij hebben daarna ook nog andere ervaringen opgedaan met pater Augustin; wij organiseerden "genezingsretraites", in het begin met een klein groepje van vijf mensen. Beetje bij beetje heeft de Heer ons de complexiteit van een mens laten ontdekken. Ik was professor in de filosofie, levend in een wereld van Grieks-Latijns denken dat de mens verdeelt in ziel (psyché) en lichaam. Deze verdeling is me echter nooit heel duidelijk geweest. Ik wist wel dat enkele mystici over de geest spraken als over de zielespits. Er moest dus nog iets diepers zijn. Hoe verwonderd was ik niet toen ik mij realiseerde dat mijn Grieks-Latijnse filosofie fout was : er was meer in het menselijk wezen! Ik ontdekte in de Bijbel dat een mens bestaat uit lichaam, psyché en geest. Daar zit nu voor ons de moeilijkheid: om de echte harmonie die God voor ons wil, te ontdekken. Pater Aldunate geeft een verhelderend beeld van de structuur lichaam-psyché-geest, zoals wij die terugvinden bij Sint-Paulus. Het lichaam is menselijk omdat het bezield is door een menselijke ziel of psyché (cf. I Kor.15,39). Lichaam en psyché vormen één geheel. Door onze geest echter komen wij open voor God. De geest is de mogelijkheid om de heilige Geest te ontvangen. Zolang onze geest gesloten blijft voor de Geest, blijkt de mens "vleselijk" te zijn, d.w.z. hij beperkt zich tot natuurlijke neigingen. Sint-Paulus spreekt eenvoudigweg over "het vlees" of "de oude mens", "de vleselijke mens", of "de psychische mens", of de "uiterlijke mens". 9

10 Wanneer de mens zich openstelt voor de Geest, dan spreekt Sint-Paulus over "de geest", of "de nieuwe mens", "de spirituele mens", "de innerlijke mens" (cf. 1. Kor. 2,14; 3,3 ; 2 Kor. 4,16 ; GaI. 5,16 ; Ef. 4,22-24; Kol. 3,9-10). Hij vergelijkt de structuur van een mens ook nog met een lemen vaas die het licht van de kennis van Christus bevat (2 Kor. 4,6-7). Het lichaam en de psyché staan voor de lemen vaas, de menselijke geest zou de mogelijkheid zijn die de vaas bezit om de goddelijke Geest te ontvangen. De "uiterlijke mens" bezit de geest niet, de "innerlijke mens" omvat de gehele mens: lichaam, psyché en geest. De taal van Sint-Paulus gaat in dezelfde richting als die van Jezus. Jezus maakt wel geen duidelijk onderscheid tussen de verschillende elementen, maar zijn woorden komen op dezelfde gedachte neer. Bij herhaling spreekt Hij over de innerlijke en de uiterlijke mens. Het uiterlijk voorkomen voldoet niet, het is nodig dat het hart wordt bekeerd, d.w.z. dat het open komt voor God en voor de Geest. Dan is de mens met God verenigd door het innerlijk en hij ontvangt het leven ; hij is in staat te antwoorden in geest en in waarheid. We kunnen dus zeggen : "Het Koninkrijk van God is midden onder ons." Het nieuwe leven dat wij bezitten, komt voort uit een goddelijke kracht. Deze kracht overstijgt alle gewone menselijke krachten. Men kan vragen om die goddelijke kracht te ontvangen. Zonder dit goddelijk leven kunnen wij niets doen. Deze innerlijke schat is zo belangrijk dat het werkelijk de moeite waard is, er alles voor weg te geven om hem te bezitten. "Het is de Geest die levend maakt, het vlees is van geen nut". (Joh. 6,63) (cf. ook Mt.23,26; Lc. 17,21; Mc. 4,1-20,26-29; Joh. 15,4-5; Mt. 13,44) Men vindt een spoor van deze menselijke structuur in het voorbeeld van het zaad dat aan de rand van de weg blijft liggen, of dat wat in de goede aarde valt waar het wortel kan schieten. We kunnen daarbij ook nog denken aan de verloren zoon die naar een ver land trok en zijn vader verliet voor de uiterlijke wereld. Hij bekeerde zich achteraf toen hij "in zichzelf keerde" en naar huis terugging. Ik ontdekte ook nog dat in Gods oog met zijn grote liefde, zijn oneindige tederheid, niets in de mens minderwaardig is: noch het lichaam, noch de psyché, noch de geest. Deze zijn zozeer met elkaar verbonden dat een organische ziekte een teken is van een wonde in de psyché of in de geest. Wanneer ik nu een zieke zie, dan vraag ik me af, waar zich de wortel van de ziekte bevindt. Dankzij de ervaring die ik in de loop van de jaren heb opgedaan bid ik voor elke zieke, die mijn gebed komt vragen, eerst tot de Heer dat Hij mij aanduidt waar de wortel van de kwaal zich bevindt. Men moet niet beginnen te bidden voor de symptomen van de ziekte. De Heer kent veel beter dan wij de wortel van de wonde. Tenslotte geloof ik dat we alle eenvoud moeten bewaren waar het gaat om Gods hulp in de charisma's. Laten we geen valse problemen scheppen! Waarom? Wanneer iemand me komt opzoeken en me komt vragen om gebed, dan weet ik in de meeste gevallen niets van deze mens af. Het kan gaan over een Afrikaan, een Israëliër of een Duitser... Bovendien moet ik rekening houden met het verschil in culturen. In onze Latijns-Amerikaanse cultuur hebben wij de gewoonte vlug en soms zeer enggeestig te oordelen over bepaalde zaken, in het bijzonder over de seksualiteit. Welnu, ik zie met verwondering hoe Jezus alle culturele problemen overstijgt! Hij geeft ons altijd een kleine aanwijzing waardoor wij het probleem kunnen vatten. Ik maak me geen zorgen. Ik zeg maar bij mezelf, dat als er niets te zien is, Jezus me niets te zeggen heeft. En als er iets moet gezien worden, dan zal Hij ons een teken geven, want Hij houdt van ons. 10

11 A. - Je ontdekte de Bijbelse antropologie, en dankzij deze ontdekking ben je de eenheid van de mens op het spoor gekomen, en het belang van alles wat een mens doet. Waartoe heeft dit alles gevoerd in het gebed om innerlijke genezing? N. - Heel deze ontdekking heeft me ertoe gebracht, me niet meer alleen toe te spitsen op het psychologische aspect van wonden of van ziekte. Hoewel alles in de mens zijn belang heeft in de ogen van God, heb ik heel vaak kunnen vaststellen dat de geest ziek is. Ik heb begrepen dat de mens met al zijn kwaliteiten geschapen is door God; hij is broos, maar toch een wonder. Voor mij is de ergste onder alle kwalen, en dat heeft me er ook toe gebracht te bidden voor innerlijke genezing, niet te weten dat God van ons houdt. Het is bijvoorbeeld ondenkbaar dat vele religieuzen en priesters werken in dienst van God, zonder ooit echt te hebben beseft dat God van hen houdt. Het feit dat we van God afgesneden zijn, is de grootste ziekte van deze tijd. En daarom zullen we het geluk niet vinden. Men kan zich alle mogelijke kunstmatige voldoeningen aanschaffen, die zogezegd het geluk uitmaken. Maar het zijn slechts uiterlijkheden, een masker voor het ware geluk waartoe God ons roept. De grote ontdekking die we moeten doen is dat God van zijn kinderen houdt zoals ze zijn. Maar opgelet, als God van me houdt zoals ik ben, dan betekent dat niet dat Hij wil dat ik zo blijf. De innerlijke genezing bestaat er juist in te genezen wat gewond is in ons. De Heer wil ons verzoenen met wat we zijn : onze levensgeschiedenis, ons verleden, onze wonden, enz. A. - Kan God werkelijk iets in ons veranderen als onze levensgeschiedenis gewond is? N. - Ja! Hij is werkelijk de levende God! Wij zijn allen geroepen om dat te ontdekken. Hij is niet ver van ons ; Hij durft zich te laten kennen in de kleinste dingen in het leven. Wij durven niet te geloven dat Hij met ons zou lijden wanneer we gewond zijn door bepaalde pijnlijke voorvallen. Hij kan alles veranderen: Hij kan ons genezen! Wonder boven wonder, wij kunnen dit dynamisme van het evangelie beleven, alle beloften van Christus die waar zijn. Hij is een trouwe God en zijn Woord doet wat het zegt. Persoonlijk ben ik door de ene ontdekking na de andere tot het besef gekomen dat God in staat is alles te vernieuwen. Wanneer Hij zegt dat Hij ons kan genezen, dan doet Hij het werkelijk. Hij is ertoe in staat. Maar het is ook waar dat Hij zijn kinderen niet vernieuwt met een zwaai van een toverstokje. Anderzijds willen velen de innerlijke genezing ontvangen als een nieuwe psychotherapie. Welnu, het gaat er heel anders aan toe, want beginnen met de innerlijke genezing betekent in feite de weg van genezing inslaan, van bekering naar bekering gaan, christocentrisch" worden, goed wetend dat, zelfs wanneer wij Christus midden in ons leven plaatsen, er nog heel wat deuren in ons voor Hem gesloten blijven. Die deuren zullen opengaan wanneer God dat wil. Want genezing op Gods wijze is totaal verschillend van de genezing door geneesheren. De geneesheer behandelt het lichaam, de psychiater behandelt de psyché, de priester draagt zorg voor de geest. De enige die mijn wezen in zijn geheel aanpakt, is Jezus Christus! En dat is het wonder van heel de innerlijke genezing! 11

12 DE VERGEVING, RUGGEGRAAT VAN DE INNERLIJKE GENEZING A. - Wanneer je zegt dat je bidt om innerlijke genezing, wat versta je dan daaronder? N. - Bidden om innerlijke genezing betekent allereerst : Jezus toestaan die plaatsen in ons leven op te zoeken waar wij gewond zijn. Wij hebben er reeds over gesproken : zeer vaak ligt er een probleem van vergeving aan de grond van een kwetsuur. Het is dus een geestelijk probleem. De wortel van een kanker bijvoorbeeld is vaak een nood aan vergiffenis of een schuldgevoel. Het komt erop aan, de oor- Zaak van dit schuldgevoel op te zoeken, het moment waar alles begonnen is, het waarom. Over het algemeen hebben wij te maken met een diepe wonde. Wat bedoelen wij nu met een diepe wonde? Laten wij bijvoorbeeld veronderstellen dat ik een ongewenst kind geweest ben. Bij mijn geboorte konden mijn ouders mij niet thuis houden bij gebrek aan plaats en materiële middelen. Ze hebben me toevertrouwd aan mijn grootouders. Op dat ogenblik voelde ik mij in de steek gelaten en dit werd een diepe wonde. Toen ik drie jaar oud was, heeft men mij weer naar huis gebracht. Mijn ouders waren toen vreemden voor mij, en dat waren mijn broers eveneens. Ik beleefde die wonde van verlatenheid opnieuw. Maar ik had ook het gevoel verlaten te zijn door mijn grootouders ; dus nog een wonde van verlatenheid. Daarna heeft men mij naar een internaat gestuurd, een nieuwe wonde van verlatenheid. Op die manier stapelen de wonden zich op en maken ze mij ziek. Zo'n zieke kan vele wegen van psychologische therapieën inslaan die hem helemaal niet genezen, omdat hij in het diepste van zijn hart vergeving zal moeten schenken. Indien die vergeving niet geschonken wordt, zal het hem onmogelijk zijn de vrede met zichzelf, met zijn medemens en met God terug te vinden. Bidden om innerlijke genezing wil zeggen : terugkomen op al die gebeurtenissen die een mens echt gewond hebben, en die hem gedwongen hebben masker na masker op te zetten om een antwoord te geven aan een maatschappij die vraagt dat je zus en zo reageert op een gegeven situatie, en beantwoordt aan bepaalde eisen. En daartoe is de mens niet bekwaam. Hij moet thuis die rol spelen, die op het werk en die in de maatschappij. Er zijn vele sociale functies: die van leraar, ouder, priester, politieagent, enz. Ieder van ons voelt zich verplicht een bepaalde handelwijze of bepaalde houdingen aan te nemen, een bepaalde kleding te dragen in functie van de rol die hij moet spelen. Wij zijn grote acteurs. Wij hebben moeite om ons vrij te voelen tegenover onszelf, tegenover de anderen en tegenover God. Voor mij is de vrucht van de innerlijke genezing dat zij ons kinderen van God doet worden. Een kind van God is een vrij mens. De vrijheid is immers een van de grote eigenschappen van God. Indien ik niet vrij ben, als een kind van God, dan verloochen ik mijn hoedanigheid van kind van God. Indien God vrij is, worden zijn kinderen ertoe geroepen dat ook te worden. Dankzij de innerlijke genezing zullen we ertoe komen voor niets meer bevreesd te zijn, ons goed te voelen, onszelf te zijn ; niet omdat we een psychologische therapie ondernomen hebben, maar wel omdat we de levende Christus zullen ontdekt hebben, een altijd levende Christus die van ons houdt en die niet ophoudt ons lief te hebben. 12

13 Indien wij vallen, dan zal het een ongeluk zijn. Na een val is het altijd mogelijk weer op te staan en te herbeginnen omdat je vergeving gekregen hebt, als je tenminste niet valt om te vallen, uit kleingeestigheid. A. - Je hebt al herhaaldelijk gesproken over de vergeving. Wat betekent nu eigenlijk dat woord? Want er zijn zoveel mensen die beweren dat zij niets te vergeven hebben, of dat zij al vergeving geschonken hebben. Maar, wanneer je voor hen bidt, stel je in feite vast dat ze geremd zijn om vergeving te schenken. N. - Mijn moeder zei altijd '. "Ik heb vergeven, maar vergeten wil ik niet." Wat een eigenaardige wijze van vergeven! Het is eigenlijk grappig! Heel wat mensen beweren op dezelfde wijze dat zij in vrede leven, dal zij tegenover niemand wrok koesteren, maar het is niet waar! De vergeving is het meest opmerkelijke aspect in het werk van de innerlijke genezing. Het is waarlijk de ruggengraat van de innerlijke genezing. Aan de basis van iedere wonde ligt er een vergeving die men nog moet schenken of ontvangen. Zou ik durven beweren dat tot nog toe het probleem van de vergeving altijd slecht begrepen is? En dat geldt ook voor de kerk! Dit is geen kritiek, maar de vaststelling van een feit. In mijn werk heb ik vaak genoeg kunnen vaststellen dat mensen niet weten hoe ze moeten vergeven. Ze stellen zich voor dat ze vergeving geschonken hebben, terwijl er veel is wat nog moet vergeven worden. Het volstaat reeds al die zieken te bekijken : zij zijn zó omdat hun organisme alle haat en alle wrok die zij door de jaren opgestapeld hebben, niet meer kan verdragen. De vergeving is geen zaak van gevoelens. Het is hoogst belangrijk dit goed te verstaan. Wanneer ik iemand zeg dat het voor hem belangrijk is vergeving te schenken, kan hij me antwoorden dat hij daartoe niet in staat is. Ik ga dan verder en zeg dat het misschien waar is, en dat hij er uit zichzelf niet toe kan komen om aan iemand vergeving te schenken. Hoe kunnen we er op eigen krachten toe komen te vergeven? Als we dat proberen, zullen we niets anders bereiken dan ons ziek te maken! Tot een houding van vergiffenis moeten wij komen mét Christus. Dit is de enige juiste manier om te vergeven. Sommige mensen zullen daaraan toevoegen dat ze wel willen vergeven, maar dat het in feite huichelarij is. En waarom? Om het nog eens te zeggen: vergeving is geen zaak van gevoelens. Gevoelens liggen in een lager domein van het menselijk zijn. Ik wil ze niet geringschatten, want ze hebben hun volle gewicht en hun waarde. Maar vergeven hangt af van de wil! Ik moet de beslissing nemen vergiffenis te schenken, en op dat moment Jezus vragen, in mij te komen en door zijn aanwezigheid de beslissing die ik genomen heb kracht te geven. Wij moeten dit alle dagen doen, niet zo eens in het voorbijgaan: wij zijn zo traag om dat te begrijpen! Wat is dan uiteindelijk de vergeving? De vergeving is de vrucht van sen genade. Alleen door de genade van God worden wij bekwaam, in een houding van vergeving in te treden. Bij het uitdiepen van mijn eigen levensgeschiedenis heb ik talrijke ontdekkingen gedaan in verband met de innerlijke genezing. Dat ik overvloedig over mezelf aan het woord ben, gebeurt omdat dit werk een grote discretie vereist, vooral wanneer het om anderen gaat. Wanneer iemand mij zijn getuigenis schriftelijk stuurt, dan kan ik erover praten. Anders zwijg ik erover. Om die reden verkies ik te spreken over wat ikzelf heb meegemaakt. Ik heb ontdekt dat de vergeving op drie niveaus te situeren is: de vergeving aan je medemens, de vergeving aan mezelf, 13

14 de vergeving aan God. Toen ik voor het eerst ontdekte, dat ik de anderen vergeving moest schenken, was dit voor mij dramatisch, want ik stelde me voor dat ik niemand iets te vergeven had. Ik dacht dat ik in vrede leefde. Natuurlijk had ik wel enkele kleine probleempjes, maar grote moeilijkheden ten opzichte van mijn medemens, neen, die had ik niet. Ik herinner mij nog het moment waarop mijn verloving afbrak. Ik zei bij mezelf dat ik moest vergeving schenken aan mijn verloofde. Ik knielde neer en zei bij mezelf dat ik hem het een en het ander vergaf... Maar ik had de genade van de vergeving nog niet ontdekt. Ik hield deze houding vol tot op de dag dat de Heer, wellicht een beetje moe van mij aan te horen - want ik dacht dat ik zo gemakkelijk aan anderen vergaf - mij de volgende vraag stelde : "Maar jij, wat voor kwaad heb jij hem aangedaan?" Ik zag toen de andere zijde van het probleem, mijn houding tegenover mijn verloofde. Ik ging begrijpen welk lijden ik hem had aangedaan. Ik zei bij mezelf : "Hij moet op de vlucht geslagen zijn, de arme jongen!" Maar ik had nog niet begrepen wat vergeving betekende ; ik bad wel, ja, maar ik vluchtte toch ver weg van God. Wat zo wonderbaar is bij de Heer, is dat Hij al lang bezig is zijn kinderen te genezen, voordat zij het beseffen. Daarom moeten we altijd heel scherp letten op de tekenen die Hij ons geeft wanneer Hij zich echt met onze genezing gaat bezig houden. Dit is wat er met mij gebeurd is. Ik wilde deelnemen aan een genezingsretraite. Ik bereidde me erop voor, door de Heer te vragen dat Hij me zou tonen wat Hij in mijn hart wou genezen. Hij wist goed wat er in mij gewond was. Ikzelf zag niet wat er moest veranderen. Ik was professor filosofie, ik had ook psychologie en anders vakken gestudeerd. Nooit had ik mij echter geïnteresseerd voor een therapie, want daarvoor kwam ik niet in aanmerking. Twee weken vóór de retraite begon de Heer mijn hart te raken. Iemand vroeg me waarom ik niet gehuwd was. Ik antwoordde dat ik mij zo goed voelde: ik was vrij, ik had een beroep, ik deed met mijn geld wat ik wilde, ik had de mogelijkheid om te reizen. Mijn ouders vonden mij trouwens heel verstandig omdat ik ongehuwd gebleven was. Ik bofte: ik was niet verplicht voor mijn man eten te koken zijn hemden te wassen... Meer dan vijftien mensen hebben mij dezelfde vraag gesteld en ik heb hun hetzelfde antwoord gegeven. Ik moest iets afgeven aan pater Aldunate, mijn geestelijke vader. Heel onverwachts vroeg hij mij : "Nelly, ik ben misschien nieuwsgierig, maar ik wilde graag weten waarom je niet trouwt. Je bent zo'n opgewekte vrouw, je hebt zoveel kwaliteiten... Ik vraag me altijd af waarom een vrouw zoals jij niet trouwt. " Dit was de genadeslag! Op dat ogenblik begreep ik in gebed de zin van de vraag die zoveel mensen mij gesteld hadden. Er moest iets verkeerds in mij zijn. Ik stond totaal gevoelloos tegenover het huwelijk. Ik lachte vaak om vrouwen die alsmaar naar een man op zoek zijn; dit leek mij van harentwege een dwaasheid: steeds bloot te staan om op die manier hun vrijheid te verliezen! Ja, er was in mij iets gewond. In die gemoedsstemming ben ik naar die retraite gegaan. De tweede dag tijdens het bidden om genezing, zag ik in dat ik weigerde te trouwen omdat mijn vader mijn moeder ontrouw geweest was. Ik had vanaf mijn kindertijd erg geleden onder deze ontrouw. Papa was een zeer goede vader maar hij had moeder erg doen lijden door zijn talrijke amoureuze avontuurtjes, en onbewust zei lk in mijn hart "Ik zal nooit trouwen, ik wil nooit bedrogen en verraden worden zoals moeder." Een van de deelnemers zei toen : "Kijk, het is gemakkelijk te vergeven. Vraag aan Jezus om in jou te komen en 14

15 vergeving te schenken aan wie je moet vergeven." Ik was blij. Ik had mijn vader nu vergiffenis geschonken. Erg verwonderd was ik toen ik terug thuis kwam en mijn vader terugzag: ik kon hem wel in stukken snijden! Ik vroeg mij af wat er in feite in mij omging. Toen heb ik het woord van Jezus in het Mattheus evangelie begrepen. Petrus vraagt Jezus hoeveel keer hij vergeving moet schenken, en Jezus antwoordt hem: "Niet tot zeven maal, zeg ik je, maar tot zeventig maal zeven maal." (Mt. 18,22) Dit was voor mij een groot teken van de Heer. Indien "zeventig maal zeven maal" betekent dat je altijd moet vergeven, dan moet ik beginnen te bidden en te vergeven totdat ik die genade van de vergeving ontvang. Ik moet elke dag bidden om vergiffenis aan mijn vader tot mij die genade geschonken wordt. Dag na dag heb ik dan gevraagd: "Heer, geef mij de genade mijn vader al zijn avontuurtjes en zijn ontrouw te vergeven en al wat wij door hem geleden hebben." In die periode hertrouwde mijn vader voor de derde keer. Naargelang ik bad hem te kunnen vergeven veranderden mijn gevoelens ten opzichte van hem. Het gebed veranderde mijn gevoelens; ik werd vredevoller en mijn relatie met hem verbeterde voortdurend. Tenslotte werd ze uitstekend. Ik moet er ook nog op wijzen dat, wanneer wij weigeren iemand vergeving te schenken, wij hem binden, hem opsluiten, hem als het ware in onze macht houden. Zodra wij bereid zijn deze macht over hem te verliezen, en indien wij om vergeving blijven bidden, zal de Heer de ketenen verbreken en de liefde herstellen. Ik was verwonderd het werk van de Heer te zien, niet enkel in mijn eigen hart, maar ook in dat van mijn vader. Ik leg de nadruk op de noodzaak van een volhardend gebed om de genade van vergeving te vragen. Wij begaan in de Vernieuwing een grote vergissing wanneer wij geloven dat het volstaat eens en voor altijd vergeving te schenken, en dat daarna alles in kannen en kruiken is net als door een tovermiddel. Laten wij bedenken dat we lichaam, psyché en geest zijn, en dat de wonde die in ons wezen werd gegrift door zulk een gebeurtenis, de vergeving nog moeilijker maakt. Enkel het dagelijks gebed, dat maanden, zelfs jaren volgehouden wordt, kan voor ons de genade van vergeving verkrijgen. Toen ik begrepen had dat ik mijn vader nog lang niet vergeven had, en dat de wonden zich met nog meer kracht lieten voelen, heb ik elke dag tien minuten gebeden, en de Heer gevraagd mij de genade te schenken hem alles te vergeven wat hij mij had aangedaan. Naarmate ik zo bad, toonde de Heer mij ook alle goede herinneringen die ik aan hem bewaard had. En na een achttal maanden ontving ik de genade in mijn hart. De Heer handelt door middel van zijn Woord. Ik zal nooit de tekst uit de Wijsheid van Jezus Sirach vergeten waar het gaat over de plicht van de kinderen tegenover hun ouders : "Hij die zijn vader in de steek laat, staat gelijk met een godslasteraar, en wie zijn moeder treitert, is door de Heer vervloekt. " (Sir 3,16) Toen ik dit hoorde, zei de Heer me dat Hij me de genade wou schenken mijn vader te vergeven. Gedurende het hele jaar dat ik bad om vergeving, werkte de Heer tegelijkertijd in het hart van mijn vader. Ik werd mij ervan bewust dat ik alle tederheid die mijn vader me had willen schenken, 15

16 afgewezen had vanwege de wrok die ik koesterde ten opzichte van hem die zijn familie zo had doen lijden! Welnu, de Heer liet me al die tederheid ontdekken! Het gebeurt soms dat wij onze medemens verbazen wanneer wij hem vergeving willen schenken en vriendschapsbanden die verbroken waren willen herstellen. Wij begrijpen dat wij vergeving moeten schenken en vol ongeduld doen wij daarvoor een stap naar de ander toe. Ik herinner mij die jongen die zijn moeder zei.. "Moeder, ik wil je iets vergeven. " De moeder die nog niet klaar was om dit te ontvangen, werd hierdoor erg geschokt. Wij moeten de Heer vragen dat Hij onze harten met zijn genade zou komen vervullen, en dat Hij ons de gebaren en woorden zou ingeven die we moeten spreken, wanneer de tijd van verzoening aanbreekt; dit is nodig om iedere nieuwe wonde te vermijden. Zo wist mijn vader niet hoezeer hij ons had verwond. Hij wist niet dat ik door hem ongehuwd was gebleven... Wat zou er gebeurd zijn indien ik hem gezegd had: "Vader, ik vergeef je je ontrouw."? De Heer heeft ons zijn genade gegeven. Mijn vader woonde op twee uur afstand van ons. Hij voelde zich gedwongen ons te komen opzoeken. Terwijl ik het woord van Jezus Sirach hoorde waarover ik zojuist gesproken had, kwam hij aan. Hij omhelsde mij en hij zei dat hij heel veel van mij hield en dat hij mij wilde zien...ik wist dat het de verzoening was die ik gevraagd had, die nu in hem werkte. Tenslotte moet ik ook opmerken dat het gebed om vergeving aan een vader of een moeder eveneens noodzakelijk is om ons te verlossen van alle verkeerde vader- en moederbeelden : het juiste vaderbeeld zal ons God, onze Vader, laten ontdekken; het juiste moederbeeld laat ons Maria, onze Moeder, ontdekken. Er zijn vele christenen voor wie Maria niet telt. Velen durven niet geloven dat Maria voor ieder van ons ten beste spreekt! Wij durven haar niets vragen omdat ons moederbeeld slecht is. Door de vergeving die wij schenken, komt de Heer dus die verkeerde beelden herstellen. Want God herstelt, Hij vernielt niets. Hij laat ons zien wat bij onze eigen vader goed is, en ook wat er slecht is. Hij wil dat het vaderbeeld dat wij hebben, zijn juiste plaats inneemt in onze levensgeschiedenis. Dat is het wonder van de innerlijke genezing! A. - Zou jij ons kunnen uitleggen waarin de vergeving aan mijzelf bestaat? N. - De vergeving aan mijzelf is een heel complexe realiteit. Wij zijn vervuld met schuldgevoelens en die kunnen reeds beginnen tijdens het verblijf als kind in de moederschoot : het feit bijvoorbeeld niet aanvaard te zijn, niet verlangd te zijn, dat we niet hem of haar waren die men verwachtte, dat alles maakt dat wij ons schuldig voelen omdat we leven. Men kan ook getekend zijn door talrijke vernederende verwijten, door ouders of opvoeders aan kinderen gericht : "Je bent een ezel! Je dient tot niets, je bent nergens goed voor!" Zij konden ook de tactiek van het zwijgen toepassen omdat de kinderen handelden op een manier die zij niet goedkeurden. Mogelijk was men vervuld van schaamte tegenover de anderen omdat men zich gedragen had op een manier die afkeurenswaardig was in de ogen van de volwassenen. Heel verschillende dingen kunnen aan de basis liggen van dit schuldgevoel. Wat mij getroffen heelt in de dienst van genezing, is het feit dat ik mensen ontmoet heb, die al sinds jaren een sacramentele vergeving hadden ontvangen en die zich toch van dezelfde fouten bleven beschuldigen. Meer nog, zij bleven onder de gevolgen van hun zonde lijden, want zij hadden de diepe realiteit van de vergeving nog niet ontdekt. Waarover gaat het dan eigenlijk? Deze mensen hebben zichzelf nog niet vergeven. Ik herinner me een geval van een vrouw die al twintig jaar aan slapeloosheid leed. Wat gebeurde er in haar leven? Zij was zeer jong getrouwd, rond zestien jaar, met een man van ongeveer dertig jaar. Het 16

17 leeftijdsverschil tussen hen was heel groot. Toen zij twintig was, werd zij verliefd op een andere man en bedroog haar echtgenoot. Zo had ze een relatie die een tiental jaren duurde, en die zou verder gegaan zijn indien haar minnaar niet gestorven was. Na dit avontuur ontving zij opnieuw de sacramenten. Zij werd zich bewust van haar zonde en biechtte. Zij biechtte haar fout van al die jaren, zonder de vrede en de slaap te kunnen terugvinden. Tijdens een genezingsretraite vertelde deze vrouw me haar levensgeschiedenis, en vroeg me voor haar te bidden. Tijdens het gebed kreeg ik een visioen dat haar voorstelde met een klein grafmonument op het hoofd. Ik vroeg de Heer, me de nodige wijsheid te schenken om met haar te praten. Ik ontdekte wat er gebeurd was, en ik heb haar de raad gegeven zichzelf te vergeven. Zij antwoordde mij dat zij daartoe niet in staat was. Nadat zij mij had toevertrouwd dal zij haar zonde gebiecht had en dat ze deze zonde nog altijd in iedere biecht beleed, vroeg ik haar of ze wist wat zij beleefde. Ik zei : "Het is een bekoring! U wordt ertoe bekoord, niet te geloven dat God je je bedrog reeds vergeven heeft." Zij vroeg mij of het niet beter zou zijn, haar man op de hoogte te brengen van haar ontrouw. Ik antwoordde haar dat dat nu haar kruis was. Indien zij wilde dat haar huwelijk stand hield, zou het verkieslijk zijn niets te zeggen. Zij moest zichzelf vergiffenis schenken, en Jezus Christus de genade vragen tot deze houding van vergeving te kunnen komen, een houding van verzoening met zichzelf. Zij vroeg deze genade. Wat later kwam zij mij opzoeken en zei stralend van vreugde: "Nelly, ik heb voor het eerst een hele nacht geslapen!" Meestal geloven we slechts wat we zelf ondervinden. Wanneer wij de gelegenheid gehad hebben onszelf vergiffenis te schenken voor een pijnlijke gebeurtenis die ons diep getekend heeft, en wanneer wij de uitwerking van die vergeving hebben kunnen vaststellen, dan zullen wij misschien geloven in de kracht van de vergevensgezindheid tegenover God, tegenover onze medemens en tegenover onszelf. Ik herinner me nog een ander geval. Een vrouw was al jaren depressief. Haar moeder had zich tegenover haar in haar jeugd zeer autoritair gedragen. Toen zij na de dood van haar vader begon te werken, nam zij haar moeder bij zich in huis. Vanaf dat moment kocht zij niets meer voor haar moeder. Wanneer deze haar om kousen of om iets anders vroeg, antwoordde zij dat zij geen geld had. De moeder stierf van verdriet. De vrouw begon toen allerhande dingen te kopen die zij in haar kasten opstapelde zonder ze ooit te gebruiken: zij wilde zichzelf straffen om wat zij haar moeder tekort gedaan had. Zij is zich dan van haar schuld bewust geworden, die haar oorsprong vond in het verlangen naar wraak op haar moeder. Zij heeft dit ook gebiecht. Bovendien vroeg ze alle dagen de genade zichzelf, door de kracht van Jezus, te kunnen vergeven. En zo genas zij. Schuld vernietigt ons, want wij zijn voor onszelf de slechtste rechters. Wij beoordelen onszelf vaak strenger dan God zelf, die bij uitstek liefde en zachtheid is. A. - Kun je ons nu spreken over de vergeving aan God? Die woorden geven de indruk niet bij elkaar te passen. Anderzijds gaan wij eveneens ten onder aan de wrok die wij tegen de Heer koesteren. N.- Wij koesteren vaak een enorme wrok tegen God en hebben ook verkeerde ideeën over Hem. Mijn dienst van genezing is werkelijk op de liefde van God toegespitst. Als een man of een vrouw 17

18 ontdekt dat hij of zij wordt bemind door God, die overal is en ons aanvaardt zoals we zijn, vallen er vele problemen weg. Met verwondering heb ik vastgesteld dat ik ongetwijfeld veel bad, en retraites deed... maar dat ik me in mijn hart steeds afvroeg of God van me hield, of Hij van me hield zoals ik was. Ik koesterde een groot wantrouwen tegen Hem. Hoe heb ik nu de noodzaak van de vergeving aan God ontdekt? Het is in feite goed mogelijk te spreken over zijn liefde. Je kunt ze inderdaad met je verstand heel nabij weten, maar wij zijn meer dan een verstand. Wij zijn lichaam, psyché en geest. En het is op die drie niveaus dat we de liefde van God moeten kunnen voelen. Het is niet enkel een kwestie van gevoelens, want we weten wel dat deze zeer vlug afstompen. Toen mij door mijn gebedsgroep gevraagd werd de dienst van genezing te beoefenen, heb ik bij mezelf gezegd: "Indien het geheim van de christenen de liefde moet zijn, dan besef ik dat ik niet iedereen aanvaard." Ik ging graag om met intelligente mensen met een diploma, omdat ik met hen kon praten over dingen die ik interessant vond. Maar ik was geëngageerd in het werk van genezing, en wie werk van genezing zegt, zegt ook dienst van liefde. Welnu onder de mensen die me kwamen opzoeken, waren er die me ergerden, want "ze" praatten altijd over dezelfde dingen. Ik heb me afgevraagd waarom ik niet van hen kon houden. Het eerste antwoord was dat ik me niet bemind voelde door God en dat ik niet van mezelf hield. Toen heb ik tot Jezus geroepen: "Heer, waarom kan ik niet liefhebben zoals U liefhebt? Waarom aanvaard ik niet iedereen? Waarom ben ik onzeker als het over liefde gaat?" Op een dag voelde ik me erg bedroefd omdat ik niet wist hoe ik moest liefhebben. Tijdens een bijeenkomst was een arme vrouw naar mij toegekomen. Zij viel mij in de armen en sprak : "Wat ik in jou bewonder, Nelly, is dat je vol liefde bent en dat je iedereen aanvaardt. Ik kom je omhelzen omdat ik van je hou, en omdat jij van mij houdt." Ik voelde me zo schijnheilig dat ik wel had willen weglopen. Ik heb aan Jezus dezelfde vraag gesteld ; "Heer, U moet me antwoorden, waarom heb ik niet lief, zoals U liefhebt? Jezus, houdt U van mij? Houdt U werkelijk van mij?" Terwijl ik bad om innerlijke genezing, heb ik ook het bestaan kunnen ontdekken van die wonde die mijn hele geestelijke leven lamlegde en die ik de "oerwonde" noem. Het is een wonde die in zekere mate de Heer belet vrij in ons leven binnen te treden. In de loop van een Ignatiaanse retraite stelde ik de Heer altijd dezelfde vraag : "Heer, houdt U van mij?"er gebeurde niets gedurende de eerste twee dagen. Maar de derde dag heb ik een visioen gekregen dat me een mand toonde boordevol platte en grijze erwtenpeulen. Boven op deze mand, die gevuld was met kleine erwtjes, lag een grote peul die vol zat met prachtige vruchten. Deze peul was uitzonderlijk mooi groen, zoals men ze hier op aarde niet vindt. Zij was open, zodat men de vruchten kon zien. Tijdens dit visioen begreep ik dat ikzelf die peul was. Ik had alles opgeslagen met een grote geestelijke gulzigheid. Ik had alles genomen en ik was niet in staat iets te geven. Deze diagnose van God maakte me heel droevig. (Voor mij is een visioen of beeld een diagnose van de Heer) En het was gefundeerd : ik was een vrouw die alle geestelijke realiteiten voor zich nam. Maar ik was niet in staat te geven, in het bijzonder liefde te geven! Ik moest dus de Heer vragen waarom ik op die manier handelde. Ik was bang, ik had totaal geen vertrouwen meer. Zeker, ik kon in het publiek spreken, een conferentie over literatuur houden... maar als ik over Jezus sprak, was ik bang en voelde ik mij angstig. Niemand geloofde in mijn angst, omdat men mij voor menigten zag spreken ; maar in mijn hart was ik doodsbang. 18

19 Rond middernacht werd me toen het antwoord gegeven. Ik zag mezelf terug op de leeftijd van elf jaar in de bibliotheek van het lyceum waar ik mijn humaniora begonnen was. In de loop van dit visioen zag ik een heel klein meisje dat haar boeken kwam afhalen om het schooljaar te beginnen. Mijn moeder had altijd financiële problemen omdat mijn vader veel verkwistte. Ik probeerde haar die last te besparen en haar niet te verplichten de boeken te kopen die ik nodig had om het schooljaar te beginnen. Ik wilde de boeken krijgen langs de uitleendienst. Maar ik rekende er niet op dat die boeken het stempel droegen van de "Vereniging van arme leerlingen". Dat stempel op de eerste bladzijde van de boeken heeft mij voor altijd getraumatiseerd, want iedereen kon weten dat ik bij die dienst boeken geleend had. De liefdadigheid werd niet discreet beoefend. Dáár was de wonde die me belette Gods liefde te ontvangen, en te genezen. Omdat wij thuis bovendien met velen waren, had ik mijn studies in het internaat kunnen aanvangen dank zij een studiebeurs die mijn vader voor mij had kunnen bemachtigen. Telkens als ik iets eiste, antwoordde men mij: "Juffrouw, je hebt niet het recht eisen te stellen, je weet wel waarom." Tenslotte bracht nog iets anders me hopeloos van de wijs: men noemde ons namelijk nooit met onze voornaam. Men zei ; "Juffrouw Astelli. Vanaf mijn prille jeugd zei men mij: "Juffrouw Astelli, kom voor het bord. Juffrouw Astelli, doe dit, doe dat..." Deze manier van doen schiep een afstand tussen de leraren en het kind dat ik was, een afstand die zich ook in het geestelijke leven manifesteerde, ten opzichte van God. Ik had bijgevolg een verkeerd idee van God. Wie was Hij voor mij? Een God die er heel aandachtig op toezag dat ik goed deed wat van mij gevraagd werd, en indien ik dat niet deed, zou Hij me mijn studiebeurs weer afnemen ; een God-rechter die me op de voet volgde met een vergrootglas in de hand, op de manier van een wetenschapper die een mier observeert, een God die klaarstond me te verpletteren bij de eerste verkeerde stap. Gelukkig was ik op een staatsschool en dus kende ik de schuldgevoelens niet die in christelijke scholen ingeprent werden in verband met zonde, moraal enz.. Toen ik me rekenschap gaf van het verkeerde beeld dat ik had van God, heb ik Hem om vergeving gevraagd en ik heb Hem vergeving geschonken. Het lijkt wel een ketterij, te zeggen dat men aan God vergeving schenkt! Toch heb ik Hem voor alles wat ik mij van Hem had voorgesteld, vergiffenis geschonken en heb ik Hem gevraagd mij alle foute ideeën te willen vergeven die ik me van Hem gevormd had. Ik heb toen een ervaring van grote verzoening beleefd, want vanaf dat ogenblik ben ik opnieuw begonnen te leven. Veel van mijn wonden vonden in feite hun oorsprong in het verkeerde idee dat ik van God had. En die gedachte belet ons binnen te gaan in het Rijk Gods. Waarom kwam ik er dan toe te geloven dat God niet van mij hield? Omdat ik veel wrok tegen Hem koesterde : ten gevolge van een aardbeving was mijn huis ingestort. Mijn moeder was een tijdje daarvoor overleden. Ik had op een onrechtvaardige wijze mijn werk verloren... Ik was in opstand gekomen tegen die God die onrechtvaardig met ons was. Je zou kunnen geloven dat vergeving uitspreken tegenover God een godslastering is, maar werkelijk: ik ben slechts begonnen te genezen op het ogenblik dat ik bereid was Hem te vergeven. En mijn godsbeeld is totaal veranderd. Ik bad als volgt. "Heer, ik vergeef U, omdat mijn huis vernield is. Heer, ik vergeef U omdat U mijn moeder uit dit leven hebt teruggeroepen. Heer, ik vergeef U alle tragische dingen die in mijn leven gebeurd zijn. " Toen heb ik mijn zonde ontdekt, mijn verkeerde wijze van de dingen te bekijken, en toen heb ik opgehouden God te beschuldigen van alles wat er met mij gebeurde. Hij was niet verantwoordelijk voor de instorting van mijn huis: ik had mijn vader gevraagd een deskundig 19

20 onderzoek te laten doen, maar hij had geweigerd. Het huis was nog in goede staat, zei hij. God was ook niet verantwoordelijk voor de dood van mijn moeder : zij was al op gevorderde leeftijd en het uur van de dood was voor haar aangebroken. Wanneer ik God begon te vergeven, heb ik de zin van mijn leven ontdekt: Hij heeft alles ten goede gekeerd. Wij koesteren veel wrok tegen Hem en we stellen Hem verantwoordelijk voor zovele dingen die in feite het gevolg van de erfzonde zijn, van onze persoonlijke zonde of van collectieve zonde. 20