1. D.A.S.-SPECIAAL - De toestand van onze wegen... Problemen met schade door putten in de wegen zijn nog altijd niet opgelost.

Transcriptie

1 1. D.A.S.-SPECIAAL - De toestand van onze wegen... Problemen met schade door putten in de wegen zijn nog altijd niet opgelost. Enkele tips voor een efficiënter verhaal De wegbeheerder (gemeente, provincie of gewest) is verantwoordelijk voor putten en spoorvorming in de weg. Maar deze verantwoordelijkheid omzetten in klinkende munt is niet zo vanzelfsprekend. Wellicht heeft u al aangiftes gekregen. Hoe reageert u eigenlijk het best? En wat kunnen we onze klanten adviseren om bij schade aan het voertuig hun claim hard te maken? Onze juridische dienst geeft u graag enkele tips. Wat zegt de wet? Ons wegennet en onze fietspaden moeten aan de gestelde verwachtingen beantwoorden zodat zij een normaal verkeer toelaten. Vanaf het ogenblik dat openbare wegen niet meer de nodige veiligheid bieden, zijn zij volgens de rechtspraak behept met een gebrek. Dit wil zeggen dat de weg een abnormaal kenmerk vertoont dat het ongeschikt maakt voor het gebruik waarvoor het bestemd is. En op grond van art al. 1 van het Burgerlijk Wetboek wordt de overheid dan vermoed aansprakelijk te zijn voor de gebrekkige zaak die zij onder haar bewaring heeft. Zelfs als zij niet op de hoogte was van het gebrek en zelfs als dat gebrek niet aan de overheid als bewaarder te verwijten valt! Een verkeersdeelnemer die schade lijdt door een gebrek aan de openbare weg kan zich daarom keren tegen diegene die belast is met de bewaring van de weg (Gemeente, Regio of Provincie).

2 Hoe aangeven? Zoals in elk juridisch dossier valt of staat de afloop met het vergaren van voldoende bewijsmateriaal. Het slachtoffer moet altijd bewijzen dat zijn schade wel degelijk veroorzaakt werd door de slechte staat van het wegdek. Zonder bewijs van het gebrek geen geding mogelijk. En hier wringt dikwijls het schoentje. Sensibiliseer uw klanten daarom, eventueel proactief, om bepaalde stappen te ondernemen in een dergelijk pechgeval. Adviseer hun dus voor een stevige bewijsvoering te zorgen. Welke bewijzen komen in aanmerking? Vaststelling door deurwaarder (heel ernstige schade of letsels); vaststelling door een politieagent. Indien deze niet wil komen, vraag dat uw telefonische oproep officieel wordt geregistreerd met uur en datum. Ga zo snel mogelijk zelf langs om een klacht in te dienen en verwijs naar uw telefonische oproep. Een PV is onontbeerlijk!; foto s. Maak (met de gsm) een foto van de schade, van het wegdek en eventueel van de verkeerssituatie. Wees zo volledig mogelijk, zodat een objectief beeld geschetst kan worden; probeer een krant van de dag in de foto te betrekken zodat we het bewijs van datum ongeval kunnen aantonen; getuigenissen van omstaanders. Spreek iemand aan die het voorval heeft waargenomen, een passerende chauffeur of de dienst die het voertuig komt wegslepen. Spreek één of meer omwonenden aan en stel hen de vraag of er zich al gelijkaardige ongevallen voorgedaan hebben; bewaar zeker ook de beschadigde goederen, zodat deze bij een eventuele expertise voorgelegd kunnen worden. Bij gebrek aan zulke bewijzen kunnen enkel vermoedens geuit worden en dit maakt de zaak moeilijker. Een rechter aanvaardt enkel vermoedens indien deze gewichtig, bepaald en met elkaar overeenstemmend zijn (art 1353 Burgerlijk Wetboek). Zo kan een rechter bijvoorbeeld rekening houden met het feit dat zich op dezelfde dag verschillende ongevallen op dezelfde plaats hebben voorgedaan. Maar hij hoeft dit niet te doen en dit blijft dus heel onzeker. Gebrek Wat is een gebrek? Wat is een abnormaal kenmerk? Dikwijls ontkent de overheid de aanwezigheid van het gebrek of betwist men het belang van het gebrek. De overheid kan ook overmacht inroepen door bv te argumenteren dat ze niet overal tegelijk kunnen zijn om de staat van het wegdek te controleren. Het gaat dus om een weerlegbaar vermoeden. De overheid kan het tegenbewijs leveren dat het gebrek niet aan hen te wijten is en dat zij redelijkerwijze dit niet hadden kunnen voorkomen. In feite is het de rechter die soeverein oordeelt over het al of niet abnormale karakter van een zaak. Zijn beslissing is doorslaggevend Een erg belangrijk obstakel om het vermoeden van aansprakelijkheid te laten erkennen ligt in de houding van het slachtoffer zelf. De bewaarder van de weg

3 (overheid) roept soms het gedrag of de fout van het slachtoffer in als volledige of gedeeltelijke oorzaak van de schade. Bijgevolg wordt het slachtoffer helemaal niet of slechts deels vergoed. Zo kan men de bestuurder verwijten onoplettend te zijn bij een erg zichtbaar gebrek of roekeloos gereden te hebben. Het slachtoffer dient daarom aandachtig te zijn in zijn officiële verklaring. Ter volledigheid melden wij naast art 1384 van het BW ook nog het bestaan van de Gemeentewet, waarvan art bepaalt dat elke gemeente moet zorgen voor een veilig en vlot verkeer op openbare wegen, straten, kaden en pleinen. Dit omvat de reiniging, de verlichting, de opruiming van hindernissen, het herstellen enz. Ook dit juridisch argument wordt regelmatig ingeroepen om een vergoeding voor het slachtoffer verkrijgen, maar dit artikel in de Gemeentewet laat de gemeente wel toe om overmacht of toeval in te roepen om haar aansprakelijkheid te weerleggen. Ook zij kan aanvoeren dat zij onmogelijk op de hoogte kon zijn van de slechte staat van een bepaalde weg. En zo komen wij opnieuw bij het bewijs. Bovendien hebben gemeentes een middelverbintenis (en geen resultaats- of garantieverplichting). Zij moeten redelijke en voorzienbare maatregelen nemen om de wegen veilig te maken maar dit is geen absolute verplichting. Uit dit kort overzicht blijkt hoe moeilijk in de praktijk het verhaal van de schade ten gevolge van de slechte staat van het wegdek kan zijn. Gelukkig kunnen onze klanten rekenen op D.A.S.-Rechtsbijstand, maar wat de bestuurder zelf wel of niet doet na het ongeval bepaalt voor een belangrijk stuk de behandeling van zijn eigen dossier. Zonder bewijs is er geen verhaal mogelijk! De kracht van de rechtsbijstand zit in de sterkte van het dossier. Help ons dus uw klanten te helpen! p.s. Meer weten? Lees ook het hoofdartikel van het D.A.S.-Journaal n 4/2008, n 1/2006.

4 2. HOOFDARTIKEL - Informatieplicht. Belangrijke beslissing van het Hof van Cassatie met betrekking tot bewijslast Wat zijn de feiten? X is werkloos. In het kader van een gerechtelijke procedure neemt hij een advocaat onder de arm. Na afloop van de procedure krijgt X een afrekening van 6.451,00 EUR voor de kosten en erelonen. Ondertussen verneemt X dat hij recht had op kosteloze rechtsbijstand. Zijn advocaat had hem hiervan niet op de hoogte gebracht. X weigert elke betaling. De gerechtelijke procedure De advocaat beweert dat hij zijn cliënt wel degelijk had ingelicht over de gratis rechtsbijstand, maar dat de cliënt verkoos gebruik te maken van zijn diensten. Hij start dan ook een gerechtelijke procedure voor de betaling van zijn kosten en erelonen. De hoofdvraag is de volgende: wie draagt de bewijslast? Moet de cliënt bewijzen dat zijn advocaat hem niet informeerde of dient de advocaat aan te tonen dat hij zijn cliënt wel degelijk had geïnformeerd? Zowel de eerste rechter als het Brusselse hof van beroep wijzen de vordering van de advocaat af. De advocaat stapt vervolgens naar het Hof van Cassatie. Het Hof verwerpt zijn eis in een arrest van 25/6/2015.

5 Het arrest van het Hof van Cassatie Verwijzend naar de regels van de bewijslast oordeelde het Hof dat: "de advocaat dient te bewijzen dat hij zich van zijn plicht heeft gekweten om zijn cliënt in te lichten en niet dat laatstgenoemde het negatieve feit dient te bewijzen dat de vereiste informatie hem niet werd gegeven". Opmerking In een arrest van 29/1/1968 (Pas.1968, I, p.661) nam het Hof al hetzelfde standpunt in met betrekking tot de Nationale Kas voor Oorlogspensioenen en de gemeente Hoeilaart. De Kas bleef een pensioen betalen aan de weduwe van een oorlogsinvalide terwijl zij hertrouwd was. De pensioenkas stelde dat het gemeentebestuur van Hoeilaart haar niet verwittigd had van het nieuwe huwelijk, terwijl dit wettelijk verplicht is. De gemeente verklaarde de pensioenkas te hebben geïnformeerd terwijl deze laatste het tegenovergestelde beweerde. Het Hof oordeelde als volgt in het voordeel van de Pensioenkas: "Uit de regels van de bewijslast, zoals bepaald in artikel 1315 van het Burgerlijk Wetboek, blijkt dat de gemeente moet bewijzen dat zij voldaan heeft aan haar verplichting de pensioenkas te verwittigen, en dat niet deze laatste het negatieve feit moet bewijzen dat het gemeentebestuur dit niet heeft gedaan " De gemeente Hoeilaart werd dan ook verplicht de aan de weduwe onterecht betaalde vergoedingen terug te betalen aan de Nationale Pensioenkas. Op 18/12/2014 sprak het Hof van Justitie van de Europese Unie zich in dezelfde zin uit. Met betrekking tot het consumentenkrediet oordeelde het Hof dat het de kredietgever is die moet aantonen dat hij de consument over de richtlijn informeerde en zijn solvabiliteit controleerde. Maar eigenaardig genoeg week het Hof van Cassatie in meerdere gevallen af van haar standpunt uit 1968: - in een arrest van oordeelde het Hof "de patiënt die stelt dat zijn geneesheer zijn informatieplicht niet naleefde en dat hij daardoor schade opliep, dient het bewijs te leveren van de feiten die hij aanvoert"; - in een arrest van met betrekking tot het consumentenkrediet oordeelde het Hof dat het de consument-kredietnemer is die moet aantonen dat de kredietgever verzuimde de relevante informatie te verstrekken in verband met de voorgestelde kredietovereenkomst. De gevolgen van het cassatiearrest van 25/6/2015 Het standpunt van het Hof van Cassatie lijkt ons zeer duidelijk. Deze rechtspraak kan worden doorgetrokken naar alle vrije beroepen wat de bescherming van de consument ten goede komt. In de gezondheidszorg is de arts bij het uitvoeren van een medische ingreep

6 wettelijk verplicht de "geïnformeerde toestemming" van de patiënt te vragen. Als de patiënt na de ingreep of behandeling oordeelt dat hij niet voldoende werd geïnformeerd over de gevolgen van deze ingreep of behandeling zal het voortaan normaliter de arts (of het ziekenhuis) zijn die het bewijs moet leveren dat de patiënt alle informatie kreeg voordat hij zijn toestemming gaf. Het arrest heeft geen nieuwe gevolgen voor de verzekeringsbemiddelaars. Zij hebben immers al lang een advies- en informatieplicht ten aanzien van een cliënt die een verzekering wil afsluiten of een financieel product wil aanschaffen. Dat werd trouwens bevestigd door de Twin Peaks II hervorming ter uitvoering van de MiFID gedragsregels. Hierbij moet nog worden opgemerkt dat men hier niet de gebonden 'verzekeringsagenten' viseert. Zij genieten immers van een wettelijke immuniteit aangezien hun aansprakelijkheid gedekt is door de verzekeringsmaatschappijen.

7 3. RECHTSPRAAK - Kan men een overeenkomst "nietmandateerbaar" maken? Dat is de vraag die Jean-Pierre Legrand, bedrijfsjurist beantwoordt in het tijdschrift 'Forum de l assurance' van oktober De essentie van zijn redenering verschijnt hierna. Voor een aantal risico's vooral met betrekking tot bedrijven is het gebruikelijk dat makelaars eigen verzekeringsvoorwaarden ontwikkelen. Men noemt dit "makelaarsclausules". Om zijn "knowhow" te beschermen voorziet de makelaar meestal dat bedoelde contracten niet-mandateerbaar zijn. In dit geval omvatten de bijzondere voorwaarden een clausule in de zin van: "De huidige polis kwam tot stand na rechtstreekse onderhandelingen tussen makelaar X en verzekeraar Y. De voorwaarden van deze polis zijn de exclusieve eigendom van de makelaar X voor de duur van zijn mandaat en mogen in geen geval overgedragen worden aan een andere verzekeringsbemiddelaar". Een verzekeringsovereenkomst met dergelijk beding is een "niet mandateerbare overeenkomst. Als zodanig valt zij buiten het toepassingsgebied van het stelsel van bericht van wijziging van tussenpersoon", zoals beschreven in de toelichting gepubliceerd door Assuralia, Feprabel, FVF en BVVM op 29/9/2014. Volgens deze toelichting: Vallen verzekeringsovereenkomsten die een beding omvatten dat uitdrukkelijk bepaalt dat ze "niet mandateerbaar" zijn buiten het toepassingsgebied van het stelsel van bericht van wijziging van tussenpersoon. Als de cliënt van tussenpersoon wil veranderen, moet hij de overeenkomst opzeggen op de wijze en binnen de termijnen zoals voorzien in de wet betreffende de verzekeringen. Tussenpersonen willen op deze manier hun 'intellectuele rechten beschermen op producten die hun specifiek karakter te danken hebben aan hun tussenkomst en werk. Bijgevolg moet de verzekerde die van tussenpersoon wil veranderen de overeenkomst opzeggen en over een nieuwe onderhandelen. Uiteraard zal deze nieuwe overeenkomst niet de specifieke voorwaarden omvatten die door zijn vorige makelaar werden bedacht. De clausule die stelt dat de overeenkomst niet mandateerbaar is, kan zelfs bepalen dat de huidige makelaar de polis mag beheren tot de vervaldag of beëindiging. Men moet echter een belangrijke beperking in acht nemen: het moet gaan om echte makelaarsclausules die moeten blijk geven van een reële, te beschermen knowhow. In zijn besluit vermeldt de auteur dat de makelaar wel verplicht is om de aandacht van zijn cliënt te vestigen op de betekenis van het beding "niet mandateerbaar contract" en op de praktische gevolgen ervan.

8 4. VRAAG & ANTWOORD 1 Verzekering B.A.-Privéleven - Toepassingsgebied Mijn cliënten vertrouwden hun 3-jarig zoontje tijdens het weekend toe aan zijn grootmoeder. De grootmoeder liet haar kleinzoon alleen in de keuken waar hij een pot kokend water van het fornuis trok. Het kind liep zware brandwonden op en werd naar het ziekenhuis overgebracht. Kunnen mijn cliënten beroep doen op de B.A.-Familiale van de grootmoeder of op hun eigen polis? In verband met de verzekering B.A.-Familiale bepaalt het Koninklijk Besluit van 12/1/1984 in zijn artikel 3.4, dat als verzekerd moet beschouwd worden al wie die, buiten elke beroepswerkzaamheid, kosteloos of bezoldigd, belast is met de bewaking van de met de verzekeringnemer samenwonende kinderen, telkens als zijn aansprakelijkheid (ten aanzien van derden) als gevolg van deze bewaking in het geding komt. Als de grootmoeder op het kind had gepast in het huis van uw cliënten, zou zij gedekt zijn geweest door de verzekeringsovereenkomst van uw cliënten. In dit geval is de verzekering niet van toepassing op het kind, dat ook als verzekerde wordt beschouwd. Aangezien de zoon van uw cliënten aan de grootmoeder werd toevertrouwd, is hij dus een derde ten opzichte van de verzekering B.A.-Gezin van de grootmoeder; Deze verzekering moet de schade dekken veroorzaakt aan de zoon van uw cliënten als gevolg van de begane fout.

9 5. VRAAG & ANTWOORD 2 B.A.-Autoverzekering - Motorvoertuigen die in havengebieden rijden - Verplichte verzekering Moeten tractors die in een havengebied rijden een B.A.-Autoverzekering hebben? In een arrest van 4/9/2014 geeft het Hof van Justitie van Luxemburg een antwoord op deze vraag. Aan het Hof werd de vraag gesteld of een tractor die op de binnenplaats van een boerderij rijdt, beantwoordt aan de definitie van 'motorvoertuig' en kan deelnemen aan het wegverkeer. Een landbouwtractor met een aanhangwagen reed achteruit op de binnenplaats van een boerderij en wou de aanhangwagen in de schuur binnenrijden. Tijdens dit manoeuvre reed de tractor tegen een ladder waarop een persoon stond. Deze persoon viel en liep lichamelijke letsels op. Voor het Hof bestaat er geen twijfel: in de Europese regels inzake verplichte motorrijtuigenverzekering omvat het begrip "verkeer van motorrijtuig" het gebruik van een voertuig conform zijn gebruikelijke functie. Het manoeuvreren van een tractor die in een schuur wil binnenrijden, valt dan ook onder het begrip verkeer van motorrijtuig. Het Hof focust op de doelstelling binnen de Europese Unie om de slachtoffers van een ongeval veroorzaakt door een motorvoertuig te beschermen. Onze wetgeving voldoet hieraan met artikel 29bis van de wet van 21/11/1989 betreffende de verplichte B.A.-motorrijtuigenverzekering. Een havengebied is een privéterrein dat toegankelijk is voor een aantal personen die het recht hebben er te komen. Het gaat dus om een terrein waarop de B.A.- Autoverzekering verplicht is voor alle motorvoertuigen. Een tractor die laadt en lost, neemt deel aan het verkeer en moet daarom gedekt worden door een B.A.- Autoverzekering met het oog op de bescherming van zwakke weggebruikers (voetgangers). De wet op de B.A.-Autoverzekering is enerzijds niet van toepassing op een plaats die strikt privé is (niet toegankelijk voor derden) en anderzijds op voertuigen beschouwd als 'werktuigmachines', met name voertuigen die zich niet verplaatsen. Wat echter met voertuigen die aan het verkeer deelnemen hoewel ze niet ingeschreven hoeven te worden en niet onderworpen zijn aan de autokeuring? Aan de verzekeraars om hier een op te bieden.

10 6. VRAAG & ANTWOORD 3 Aansprakelijkheid van garagehouder - Voertuig toevertrouwd voor onderhoud - Ongeval na testrit Een cliënt brengt zijn motor voor onderhoud naar zijn gebruikelijke garagehouder. Er was geen testrit voorzien en cliënt heeft in dit verband geen enkel document ondertekend. Na het onderhoud maakt een werknemer van de garage een testrit met de motor. Hij krijgt een verkeersongeval (100% in zijn recht). Er is sprake van een economisch totaal verlies. De schadevergoeding beperkt zich dan ook tot de waarde vóór schadegeval. De garagehouder heeft geen verzekering voor de schade die hij of zijn werknemers toebrengen aan de voertuigen van zijn cliënten. Mijn cliënt vindt dat hij schade heeft geleden en wil van de garagehouder een vergoeding voor zijn nieuwe banden, de terugbetaling van het onderhoud en een aanvullende schadevergoeding naast het door de expertise toegekend bedrag. Heeft deze eis kans op slagen? Of de garagehouder een bijkomende vergoeding zal moeten betalen, hangt af van het bewijs van een fout in hoofde van de garagehouder of zijn werknemer. Voor het ongeval is een derde aansprakelijk. Men kan de werknemer dus geen rijfout verwijten. Door het toevertrouwen van zijn motor aan de garagehouder geeft uw cliënt impliciet toelating voor al wat nodig is voor de goede uitvoering van het gevraagde werk, met inbegrip van een testrit op de openbare weg. Aangezien hij zijn garagehouder niet uitdrukkelijk verboden had een testrit uit te voeren, zien wij niet hoe uw cliënt zou kunnen beweren dat zijn garagehouder een fout beging door na het onderhoud een testrit te maken. Maar bij misbruik van de garagehouder zou deze laatste toch aansprakelijk kunnen worden gesteld. Bijvoorbeeld als de werknemer de motor voor persoonlijke doeleinden gebruikte of als men bewijst dat de test na onderhoud absoluut niet noodzakelijk was. Uiteindelijk zal uw cliënt enkel een bijkomende schadevergoeding verkrijgen als hij kan bewijzen dat de garagehouder misbruik maakte van de motor.

11 7. VRAAG & ANTWOORD 4 Brandverzekering - Dekking stormschade - Terugvordering van vrijstelling Na een storm komt een boom van de buurman neer op het hek en de schuur van mijn cliënt. Deze zijn zwaar beschadigd. De verzekeraar van de buurman wil niet tussenkomen en verwijst naar de conventie stormschade. De brandverzekering van mijn cliënt vergoedt de schade onder aftrek van de vrijstelling van 243. Mijn cliënt vraagt terugbetaling van de vrijstelling. Is dit mogelijk onder de stormschade verzekering? Volgens de verbintenis Assuralia n 681 van , de zogenaamde Conventie storm, is het de brandverzekering van uw cliënt die de schade als gevolg van een storm zal dekken na aftrek van de vrijstelling. De brandverzekeraar van uw cliënt is noodzakelijkerwijs gesubrogeerd in de rechten van uw cliënt en zal de uitbetaalde schadevergoeding terugvorderen bij de brandverzekeraar van de buur. Het arrest van 2/6/1999 van het Hof van Cassatie zou op dit geval kunnen toegepast worden. Het Hof oordeelde immers dat Wanneer de verzekeraar aan zijn verzekerde de voorafgaande taxatie betaalt van het door hem verloren goed, zonder aftrek van het bedrag van de vrijstelling, hij van de aansprakelijke derde enkel de waarde van de zaak kan vorderen, zoals ze naar gemeen recht wordt geraamd, met aftrek van het bedrag van die vrijstelling; dat de derde dienovereenkomstig aan de getroffene het bedrag van die vrijstelling verschuldigd is, zodat hij de gehele, door hem veroorzaakte schade betaalt maar niets anders dan die schade. Het Hof van Cassatie past hier letterlijk art.41 al.3 van de wet van 25 juin 1992 op de verzekeringen toe (art.95 al.3 van de nieuwe wet van 4 april 2014), dat bepaalt: "De indeplaatsstelling mag de verzekerde, die slechts gedeeltelijk vergoed is, niet benadelen. In dat geval kan hij zijn rechten uitoefenen voor hetgeen hem nog verschuldigd is, bij voorrang boven de verzekeraar." De brandverzekeraar is gesubrogeerd in de rechten van uw cliënt voor de vergoeding in nieuwwaarde, verminderd met de vrijstelling. Van de brandverzekeraar van de buurman kan hij dan ook terugbetaling eisen van de vergoeding in reële waarde, verminderd met de franchise waarop uw cliënt recht heeft.

12 8. VRAAG & ANTWOORD 5 B.A.-Autoverzekering - Zwakke weggebruiker - Verjaring van rechtstreekse vordering van slachtoffer tegen verzekeraar Uw laatste hoofdartikel maakte gewag van het standpunt van het Grondwettelijk Hof in verband met verkeersongevallen waarbij de aansprakelijkheid onmogelijk te bepalen valt. Op basis van de gewijzigde wetgeving (art.19bis-11, 2, 21/11/1989) oordeelde het Grondwettelijk Hof dat de B.A.-Autoverzekeraars verplicht zijn om zowel de materiële als lichamelijke schade te vergoeden bij ongevallen waar de aansprakelijkheid niet kan bepaald worden. Ik stel mij hierbij de volgende vraag. Na een ongeval met twee bestuurders met louter materiële schade is het moeilijk om te bepalen wie verantwoordelijk is. De onderhandelingen tussen verzekeraars slepen aan. Er is geen akkoord en het geschil wordt voorgelegd aan een rechtbank. Na een lange procedurekomt deze tot het besluit dat zij de verantwoordelijkheid onmogelijk kan bepalen. Het is pas vanaf dat ogenblik dat de slachtoffers van de verzekeraars een schadevergoeding kunnen opvragen. De verzekeraars zouden dan de verjaring van de vordering kunnen opwerpen. Hoe kan men dit vermijden? Artikel 88 2 van de verzekeringswet van 4 april 2014 bepaalt dat de vordering die voortvloeit uit het eigen recht dat de benadeelde tegen de verzekeraar heeft, verjaart door verloop van vijf jaar, te rekenen vanaf het schade verwekkend feit of, indien er misdrijf is, vanaf de dag waarop dit is gepleegd. De tweede paragraaf van dit artikel preciseert echter dat indien de benadeelde bewijst dat hij pas op een later tijdstip geïnformeerd werd van zijn recht tegen de verzekeraar de termijn pas begint te lopen vanaf dat tijdstip maar in elk geval verstrijkt na verloop van tien jaar, te rekenen vanaf het schade verwekkend feit of indien er misdrijf is vanaf de dag waarop dit is gepleegd. De 5-jarige verjaringstermijn geldt voor elke rechtstreekse vordering tegen een aansprakelijkheidsverzekeraar en dus ook voor de vordering bedoeld onder art.19bis De vraag is natuurlijk vanaf wanneer het slachtoffer kennis had van dat recht ten aanzien van de verzekeraar. Is het vanaf het moment dat hij de informatie met betrekking tot de identiteit van de verzekeraars kreeg? Of is het vanaf het moment dat het slachtoffer op de hoogte werd gesteld van de beslissing van de burgerlijke rechter, die partijen rug-aan-rug verwees of van de strafrechtelijke vrijspraak van de bestuurders onder voordeel van de twijfel? Volgens een arrest van van het Hof van Cassatie heeft een benadeelde kennis van zijn recht tegen de verzekeraar vanaf het ogenblik dat hij de identiteit van de verzekeraar kent. De verjaringstermijn van de vordering van het slachtoffer zou dan beginnen te lopen van zodra hij op de hoogte is van de identiteit van de verzekeraars, met name op het ogenblik van het ongeval. De

13 vordering van een slachtoffer dat zich meer dan 5 jaar na het ongeval tot de verzekeraar richt met het oog op schadevergoeding zou dus worden afgewezen. Het Hof van Beroep van Luik oordeelde echter in een arrest van dat de benadeelde slechts kennis kan hebben van zijn rechten jegens de verzekeraar vanaf de dag waarop de rechter beslist dat het onmogelijk is om de verantwoordelijkheid te bepalen. Aangezien men dus moeilijk kan bepalen vanaf wanneer de verjaringstermijn begint te lopen, kan men het slachtoffer van dergelijk ongeval alleen aanraden om de verjaring te stuiten conform artikel 89, 5 van de wet van 4 april Volgens dit artikel is de verjaring van de vordering bedoeld in artikel 88, 2 gestuit zodra de verzekeraar kennis krijgt van de wil van de benadeelde om een vergoeding te verkrijgen voor de geleden schade en eindigt de stuiting op het ogenblik dat de verzekeraar aan de benadeelde schriftelijk kennis geeft van zijn beslissing om al of niet te vergoeden. Om zijn rechten met betrekking tot de verzekeraar te vrijwaren, doet het slachtoffer van een verkeersongeval waarbij het onmogelijk is om de verantwoordelijkheden vast te stellen er dus goed aan de verzekeraar te informeren (schriftelijk of per ) van zijn voornemen om schadevergoeding te bekomen. Zo zal de verjaring van zijn rechtstreekse vordering onmiddellijk gestuit worden. D.A.S. Journaal, april 2016